ΤΟΝ ΕΞΑΠΟΝΔΡΙΣΜΟ ΣΟΥ ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΣΤΗ ...ΡΟΥΛΕΤΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΕ ΟΙ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ ΤΟΥΣ

 ΤΟΝ ΕΞΑΠΟΝΔΡΙΣΜΟ ΣΟΥ ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΣΤΗ ...ΡΟΥΛΕΤΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΕ ΟΙ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ ΤΟΥΣ

Μοναδική απάντηση ο οργανωμένος λαός με ισχυρό ΚΚΕ
 

• Σε κούρσα έχουν επιδοθεί συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος θα δώσει εγγυήσεις αντιλαϊκής «σταθερότητας» στις αγορές (βλέπε: κεφάλαιο) διεκδικώντας το χρίσμα για την επόμενη διακυβέρνηση.
• Την ίδια στιγμή, με αποπροσανατολιστικά διλήμματα, εκβιασμούς και αυταπάτες θέλουν να βάλουν το λαό στη γωνία, σε ρόλο θεατή. Οι αγωνίες, οι ανάγκες, τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι στο περιθώριο.
• Μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους είναι να γίνει το εργατικό - λαϊκό κίνημα πραγματική αντιπολίτευση σε μονοπώλια, κυβερνήσεις, ΕΕ. Ετσι θα βγουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, θα μπουν εμπόδια στον αντιλαϊκό κατήφορο, θα ανοίξει ο δρόμος για την προοπτική. Διέξοδος που προϋποθέτει ενίσχυση του ΚΚΕ με κάθε τρόπο και σε ενδεχόμενες εκλογές.
•  
• (Για περισσότερα πάτα ΕΔΩ 14-12-2014)

Για την ιδεολογική διαπάλη με την εργοδοσία

Για την ιδεολογική διαπάλη με την εργοδοσία

Αναγκαίος και βασικός όρος για την ισχυροποίηση του Κόμματος στην εργατική τάξη, και ιδιαίτερα στα μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις, είναι η σταθερή και αταλάντευτη ιδεολογική διαπάλη με την εργοδοσία, που είναι ο πραγματικός αντίπαλος, με την αστική τάξη συνολικότερα. Αυτό, όσο απλό κι αν φαίνεται στα λόγια, είναι δύσκολο στην πράξη.

Η αστική τάξη έχει την πείρα και ξέρει να κρύβεται πολύ καλά πίσω από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις, το κράτος και τους μηχανισμούς του, από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν. Τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως «ουδέτερη», «υπεράνω όλων», ως «ακομμάτιστη και αδικημένη από τα κόμματα και τους πολιτικούς», από «το πολιτικό σύστημα», ότι αυτό που την ενδιαφέρει είναι «το καλό των εργαζομένων και το εθνικό συμφέρον». Οτι και αυτή αντιμετωπίζει τα «ίδια προβλήματα με τους εργαζομένους των επιχειρήσεών της», που όλοι μαζί αποτελούν μια «οικογένεια», ότι «μαζί με τους εργαζόμενους είναι τα θύματα της πολιτικής που ακολουθείται, της κομματοκρατίας, της ανικανότητας των πολιτικών, της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, των συνδικαλιστικών συντεχνιών, των βολεμένων του Δημοσίου» κ.ά. Γι' αυτό «εκείνο που πρέπει να κάνουμε εργοδότες και εργάτες είναι να τους γυρίσουμε την πλάτη και να κοιτάξουμε τη δουλειά μας».
Ολα αυτά επιδρούν σημαντικά στη συνείδηση των εργαζομένων, δυσκολεύουν τους εργάτες να διακρίνουν ποιος είναι ο βασικός αντίπαλος και να διαμορφώσουν ταξική συνείδηση, να αποκτήσουν οι αγώνες και το εργατικό κίνημα ταξικό προσανατολισμό. Αποκρύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα των κομμάτων, το γεγονός ότι εκφράζουν συμφέροντα τάξεων, κοινωνικών ομάδων, συσκοτίζουν τον προδοτικό ρόλο του οπορτουνισμού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Συμβάλλουν στην ενίσχυση των εκλογικών αυταπατών, στην προσδοκία από την αλλαγή κυβέρνησης και από τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος. Διοχετεύουν την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκεια σε ανώδυνα κανάλια και το αφεντικό όλων, δηλαδή η αστική τάξη, να παραμένει στο απυρόβλητο, να μεταμφιέζεται ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, να αλλάζει η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν.

Η κυρίαρχη ιδεολογία προβάλλεται ως αξίωμα

Η αντιμετώπιση της ιδεολογικής παρέμβασης της εργοδοσίας δεν είναι εύκολο ζήτημα, γιατί πατάει στην πραγματικότητα, σε αυτό που υπάρχει. Ο καθένας διαμορφώνει συνείδηση από το σύστημα μέσα στο οποίο βρίσκεται, από τον τρόπο που ζει, από την κυρίαρχη αντίληψη. Δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει ότι ο κόσμος στον οποίο ζει μπορεί να λειτουργήσει εντελώς διαφορετικά από τον σημερινό. Οτι μπορεί να υπάρξουν κοινωνία χωρίς αφεντικά, επιχειρήσεις χωρίς εργοδότες, χωρίς κέρδος. Οτι μπορεί να υπάρχει κοινωνία όπου όλοι θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και ευκαιρίες. Αυτά μαθαίνει από την ώρα που γεννιέται μέχρι την ώρα που πεθαίνει, ότι «το αφεντικό δίνει ψωμί στον εργάτη», και όχι το αντίθετο. Του το λέει ο δάσκαλος στο σχολείο, ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο, «ότι η κοινωνία μας είναι ελεύθερη, ο καθένας μπορεί να κάνει τις επιλογές του. Οτι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι, γι' αυτό οι πιο ικανοί προχωράνε και οι άλλοι μένουν πίσω», ότι «όσο αναπτύσσονται οι επιχειρήσεις τόσο θα ζούμε καλά». Είναι χαρακτηριστική, σε σχέση με αυτά, η τοποθέτηση του προέδρου του ΣΕΒ σε πρόσφατη συνέλευσή τους, όπου είπε: «Ως επίλογο, επιτρέψτε μου κάτι προσωπικό: Το 1981 όταν ξεκίνησα την επιχείρησή μου ήταν ένα startup της εποχής του. Το ότι βρίσκομαι στη θέση αυτή σήμερα και σας απευθύνω το λόγο, είναι μια επιβεβαίωση ότι η πατρίδα μας προσφέρει ευκαιρίες σ' όσους θέλουν να προσπαθήσουν και να διακριθούν». Αυτήν την αντίληψη προωθούν οι πολιτικές δυνάμεις, οι συνταγματολόγοι μέσα από το Σύνταγμα, οι δικαστές μέσα από τις αποφάσεις τους. Ολοι προσπαθούν να δείξουν ότι στον καπιταλισμό οι ικανοί προχωράνε. Επειδή, όμως, στη ζωή τα πράγματα είναι διαφορετικά, υπάρχει και ο παπάς που τους παρηγορεί, λέγοντας πως οι φτωχοί «δεν πρέπει να στεναχωριούνται, γιατί όσο δύσκολο είναι να περάσει μια καμήλα από την τρύπα της βελόνας άλλο τόσο δύσκολο είναι να περάσει ο πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών».
Ολοι τού λένε ότι «αυτή η κοινωνία που ζούμε είναι η κανονική κοινωνία, γι' αυτό και εκεί που την καταργήσανε, δηλαδή στις χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, δεν μπόρεσε να κρατήσει, ανατράπηκε, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει άλλη κοινωνία από αυτήν που ζούμε. Επομένως, προσαρμόσου σε αυτή που ζούμε και κοίταξε πώς μπορούμε να τη διορθώσουμε, να τη βελτιώσουμε και άφησε τα υπόλοιπα γιατί είναι ουτοπία».

Τα περί «ανθρώπινης» εργοδοσίας

Τα αστικά πολιτικά κόμματα προβάλλουν και στηρίζουν την εργοδοσία ως «ιερή και απαραβίαστη», ως προϋπόθεση για να έχουμε όλοι οι υπόλοιποι δουλειά και να μπορούμε να ζούμε. Οτι στηρίζοντας τον εργοδότη, την επιχείρηση στηρίζουμε τους εαυτούς μας. Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού στηρίζουν και αυτοί την εργοδοσία, αλλά της ζητάνε να γίνει «πιο δίκαιη», «πιο ανθρώπινη». «Να μη βγάζει παράλογα κέρδη», «να τα μοιράζει δίκαια, να δίνει μεγαλύτερο μερίδιο στους εργάτες». Καλλιεργεί την αντίληψη ότι «το πρόβλημα δεν είναι η εργοδοσία, αλλά οι κακοί εργοδότες, οι κρατικοδίαιτοι», αυτοί που «δεν τηρούν τους νόμους», που «βάζουν το συμφέρον τους πάνω από το εθνικό και δεν είναι σωστοί πατριώτες». Οτι «αν έλειπε η διαπλοκή και υπήρχε ένα καλύτερο πλαίσιο λειτουργίας και διαφάνειας, θα μπορούσαμε αφεντικά και εργάτες να ζούμε όλοι καλά», «να είναι οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».
Ολα αυτά τα προβάλλει αυτοτελώς η ίδια η αστική τάξη και ο κάθε εργοδότης ξεχωριστά και όχι μόνο μέσω των κομμάτων τους, του κράτους και των μηχανισμών τους. Κάνει καθημερινά ιδεολογική δουλειά, φανερή και κρυφή, πολύμορφη και εφ' όλης της ύλης, καλά επεξεργασμένη και επιχειρηματολογημένη. Γι' αυτό πρέπει να εντείνουμε τον καθημερινό ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της και όχι μόνο στα κόμματα και τις δυνάμεις που την εκπροσωπούν και τη στηρίζουν. Να αποτελέσει η στάση απέναντι στην αστική τάξη το βασικό κριτήριο, με το οποίο ο κάθε εργάτης και εργάτρια να κρίνουν κόμματα και πολιτικές, τις θέσεις και τη στάση των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Αν αυτό το πετύχουμε τα υπόλοιπα θα γίνουν πιο εύκολα.

Υπουλη τακτική

Χρειάζεται πιο καλή αντιμετώπιση αυτής της ιδεολογικής δουλειάς που κάνει η εργοδοσία. Συνήθως προβάλλουμε και αποκαλύπτουμε το εκμεταλλευτικό της πρόσωπο, την κερδοφορία της, τους εργοδοτικούς μηχανισμούς που συγκροτεί μέσα στους χώρους δουλειάς, την αυταρχική στάση της απέναντι στις κινητοποιήσεις. Η εργοδοσία, όμως, μέσα από την καθημερινή ιδεολογική της παρέμβαση, έχει φροντίσει ώστε όλα αυτά να φαίνονται στους εργάτες «φυσιολογικά και λογικά». Η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη της κερδοφορίας να θεωρούνται αναγκαία και απαραίτητα, ότι χωρίς αυτά «δεν υπάρχει δουλειά και μεροκάματο». Ο εργάτης, που θεωρεί την ανταγωνιστικότητα και το κέρδος θεμιτά και απαραίτητα, πιο εύκολα πείθεται ότι η απεργία τον βλάπτει γιατί βλάπτει το αφεντικό του και ωφελεί την ανταγωνίστρια επιχείρηση. Ο εργάτης, που θεωρεί ότι το καλό της επιχείρησης είναι και δικό του, αποδέχεται τις μειώσεις στο μεροκάματο και όχι την ταξική πάλη. Ο εργάτης, που πιστεύει ότι οι άνθρωποι μπορούν να μπουν πάνω από τα κέρδη, πιο εύκολα αποδέχεται την κοινωνική συναίνεση, τον κοινωνικό διάλογο, τα αιτήματα και την πάλη που κινούνται στη λογική του ρεαλισμού και της καλύτερης διαχείρισης και όχι σε ταξική κατεύθυνση. Ο εργάτης, που θεωρεί ότι η εργοδοσία είναι πάνω από κόμματα και κυβερνήσεις, ότι κουμάντο κάνουν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, πιο εύκολα βλέπει την ανάγκη να αλλάξει η κυβέρνηση και τα κόμματα και όχι η τάξη και το σύστημά της.
Ο τρόπος που η εργοδοσία κάνει την ιδεολογική δουλειά είναι ύπουλος και αφορά όλα τα ζητήματα. Πριν απ' όλα, γύρω από το κύριο, το ζήτημα της οικονομίας. Διοργανώνει σεμινάρια για ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη της επιχείρησης, την ανταγωνιστικότητά της, τη βελτίωση του εργασιακού περιβάλλοντος. Για το πώς θα αναπτυχθεί η άμιλλα ανάμεσα στους εργαζόμενους για το καλό της επιχείρησης. Για το πώς θα υπάρχει αξιοκρατία, να βραβεύονται οι πιο «παραγωγικοί» και να απομονώνονται αυτοί που δε δείχνουν τον ανάλογο ζήλο. Καλλιεργεί τη λογική της «επιχείρησης - οικογένειας», διευρύνοντάς το και εκτός επιχείρησης με το σύνολο της οικογένειας του κάθε εργαζόμενου, μέσα από κοινωνικές εκδηλώσεις, όπου βραβεύουν τα παιδιά των εργαζομένων που «αρίστευσαν» στο σχολείο, ενισχύουν τις οικογένειες που κάποιο μέλος τους αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας κ.ά. Μέσα από όλα αυτά, χτίζεται η αντίληψη του «εργοδότη - πατέρα που ενδιαφέρεται για όλα», σε αντίθεση με τον πολιτικό που προσπαθεί να ξεγελάσει, αρκεί ο εργάτης να ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του ως μέλους της «οικογένειας - επιχείρησης». Μέσα από διάφορες ενέργειες στην περιοχή που βρίσκεται η επιχείρηση, πολλές φορές σε συνεργασία με τις διοικήσεις των δήμων και την Εκκλησία, «χτίζουν» την αντίληψη του «ευεργέτη και προστάτη της περιοχής», σε αντίθεση με «το κακό κράτος και Δημόσιο που δεν ενδιαφέρονται». Ο εργοδότης παρουσιάζεται ως «σταθερή αξία», ενώ οι υπόλοιποι φταίνε, επομένως να δούμε πώς θα τους διορθώσουμε ή να τους αλλάξουμε.
Καλλιεργεί τον εθελοντισμό για διάφορα «κοινωνικά» ζητήματα, ώστε οι εργάτες να μαθαίνουν να δουλεύουν όταν χρειαστεί και εθελοντικά για το καλό της επιχείρησης. Ηδη υπάρχουν ορισμένες επιχειρήσεις, όπου οι εργάτες έχουν δεχτεί να δουλεύουν υπερωρίες ή και το Σάββατο χωρίς να πληρώνονται. Οργανώνει εκδηλώσεις μαζί με το σωματείο, κάνοντας παρεμβάσεις για το πώς πρέπει να δουλεύουν τα συνδικάτα, με τι να ασχολούνται, πώς πρέπει να διαμορφώνουν αιτήματα και να συμβάλλουν για το καλό της επιχείρησης. Σε Γενική Συνέλευση της «Motor Oil», για παράδειγμα, ο πρόεδρος του ομίλου, Βαρδής Βαρδινογιάννης, είπε το εξής: «Είμαστε υπερήφανοι που οι εργαζόμενοι της "Motor Oil" έχουν σωματείο, δεν κομματίζονται και κανένα κόμμα δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί, καθώς οι ίδιοι γνωρίζουν την αξία τους για την εταιρεία. Τα σωματεία είναι απαραίτητα για τους εργαζόμενους και όχι για κάποιους που προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν πολιτικά».
Παρακολουθεί από κοντά τις διαθέσεις και τους προβληματισμούς των εργαζομένων και διαμορφώνει τις προτεραιότητες για την ιδεολογική της παρέμβαση με ανάλογη επιχειρηματολογία και τακτική. Οταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει την αποτροπή ενός αγώνα, παρεμβαίνει κατά τη διάρκειά του ιδεολογικά, σπρώχνοντας την αγανάκτηση προς διάφορες κατευθύνσεις. Χρησιμοποιεί τη συκοφαντία ότι η κινητοποίηση «είναι υποκινούμενη και εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα από αυτά της επιχείρησης», τη λάσπη απέναντι σε πρωτοπόρους εργάτες, προωθεί τη λογική της διάσπασης.
Παρεμβαίνουν γενικότερα, ως τάξη, για όλα τα ζητήματα, οικονομίας, τα λεγόμενα εθνικά, διεθνών σχέσεων, δημοκρατίας, δικαιοσύνης, πολιτισμού, αθλητισμού, στα πάντα. Τα επεξεργάζονται μέσα από διάφορα ινστιτούτα τους, μέσα από συνελεύσεις των οργανώσεών τους, όπως, για παράδειγμα, του ΣΕΒ, από διάφορα φόρουμ και συνέδρια. Επεξεργάζονται συνεχώς τα επιχειρήματά τους για την ιδεολογική στήριξη της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, των αντεργατικών μέτρων, της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, των αυταρχικών μέτρων, των διώξεων και περιορισμών της συνδικαλιστικής δράσης, των αντιδραστικών αλλαγών στο Σύνταγμα, στο περιεχόμενο της Παιδείας, στη λειτουργία των κομμάτων και συνδικάτων κ.α. Για όλα αυτά έχουν συγκροτήσει ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό, όπου τα παρουσιάζουν μέσα από διάφορα περιοδικά, εφημερίδες, σάιτ, τον αστικό Τύπο και τα προβάλλουν στους εργαζόμενους της επιχείρησης και ευρύτερα.

Πολιτική παρέμβαση από τον ΣΕΒ

Ορισμένα σκόρπια παραδείγματα από την ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ στην ετήσια Γενική Συνέλευση του συνδέσμου είναι ενδεικτικά και επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
«Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει μια ευρωπαϊκή χώρα. Σήμερα υπάρχει ελπίδα. Οραματιζόμαστε μια Νέα Ελλάδα. Θέλουμε μια Ελλάδα που αναπτύσσεται. Θέλουμε μια Ελλάδα που παράγει (...) Θέλουμε μια Ελλάδα που ευημερεί. Συνεργαζόμαστε. Συνθέτουμε. Πετυχαίνουμε μαζί (...) - σε συνεννόηση με τους εργαζόμενους (...) Ευκαιρίες για όλους». Αυτός είναι ο βασικός άξονας των προγραμμάτων όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου.
«Τι μας υπαγορεύει η κάλπη;», αναρωτιέται εννοώντας το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών: «Οτι, παρά τις δυσκολίες, θέλουμε να αλλάξουμε μέσα στη σταθερότητα. Οτι θέλουμε να άρουμε τις αδικίες. Να διορθώσουμε τις στρεβλώσεις. Να μην ολιγωρήσουμε στις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Να δώσουμε τις εθνικές μας μάχες μέσα στην Ευρώπη ως ισότιμα μέλη». Αυτή είναι η βάση της ερμηνείας του αποτελέσματος από όλες τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.
«Σήμερα», αναφέρει, «μια σειρά από αισιόδοξα μηνύματα δείχνουν ότι η οικονομία της χώρας μας σταθεροποιείται. Παρά τις καθυστερήσεις, οι σκληρές προσπάθειες και θυσίες των Ελλήνων έχουν αρχίσει να φέρνουν αποτελέσματα». «Η ανεργία, η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η απώλεια της ελπίδας απειλούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Η αντιμετώπισή τους είναι βασική προτεραιότητα όλων μας. Η λύση του προβλήματος είναι αναμφίβολα η οικονομική ανάπτυξη. Και μάλιστα η βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτή δημιουργεί δουλειές, σέβεται και προστατεύει το περιβάλλον και μεριμνά για την κοινωνία και τις επόμενες γενιές». «Ο ΣΕΒ θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να συμβάλει στην κοινωνική συνοχή». Αυτά προπαγανδίζουν καθημερινά η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ και τσακώνονται για το ποιος μπορεί να τα κάνει καλύτερα. Με βάση αυτά, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα μέτρα και να αποτρέψουν την οργάνωση της πάλης.
«Επιδιώκουμε συνεχή, ανοιχτή και ειλικρινή επικοινωνία και συνεργασία με όλους τους φορείς της πολιτείας. Το μήνυμά μας είναι σαφές: Βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, όχι απέναντι. Η πολιτεία χρειάζεται τις εξειδικευμένες γνώσεις και την εμπειρία του επιχειρηματικού κόσμου. Πολλά κρίσιμα ζητήματα είναι αδύνατον να τα γνωρίζει η πολιτική εξουσία, λόγω των συχνών αλλαγών σε θέσεις ευθύνης. Η Δημόσια Διοίκηση επίσης χρειάζεται τη συνδρομή του ιδιωτικού τομέα, προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών (...) Αξίζει να μεταφερθούν οι καλές και τεκμηριωμένες πρακτικές διοίκησης που εφαρμόζονται στον ιδιωτικό τομέα σε τομείς του Δημοσίου». Αυτά υποστηρίζουν οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου για να δικαιολογήσουν τις αντιδραστικές αλλαγές στο Δημόσιο, στο Σύνταγμα, τις ιδιωτικοποιήσεις, την άμεση συμμετοχή των αστών στην πολιτική, στη Βουλή, τη λογική ότι «ο πετυχημένος επιχειρηματίας μπορεί να είναι και πετυχημένος πολιτικός».
«Μόνο η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και να βελτιώσει τις συνθήκες στις υπάρχουσες. Η ισορροπία μεταξύ των αναγκών επιχειρήσεων και εργαζομένων είναι καθοριστική για τη βιωσιμότητα και επιτυχία κάθε επιχείρησης. Θεωρούμε κρίσιμες ορισμένες παρεμβάσεις, όπως: Ανταμοιβή της παραγωγικότητας είναι η διανομή κερδών στο προσωπικό. Η επιβάρυνση των αμοιβών των εργαζομένων με βαρύτατες ασφαλιστικές εισφορές και φόρους εισοδήματος διαβρώνει την ανταγωνιστικότητα της εργασίας και εν τέλει των επιχειρήσεων».
«(...) Προηγείται η μείωση των εισφορών (...) η συμπλήρωση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης με προγράμματα του ιδιωτικού τομέα (...) Το 2ο και 3ο πυλώνα της Ασφάλισης και να τους αναδείξουν σε αναπτυξιακούς μοχλούς (...) Κοινωνικός διάλογος (...) Οι χαμένες θέσεις εργασίας θα ανακτηθούν και τα εισοδήματα των εργαζομένων θα βελτιωθούν, μόνο όταν οι επιχειρήσεις γίνουν ανταγωνιστικές διεθνώς. Είναι κοινό συμφέρον εργοδοτών και εργαζομένων να επιδιώξουμε μαζί λύσεις στα προβλήματα της επιχειρηματικότητας. Μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος, εργοδότες και εργαζόμενοι, μπορούμε να επανεξετάσουμε τις δομές και διαδικασίες του κοινωνικού διαλόγου». Ολα αυτά είναι ενταγμένα στα προγράμματα των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, στα αιτήματα των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων.

Η χειραγώγηση μέσω εξάρτησης από την επιχείρηση

Σε πρόσφατη ημερίδα «διαβούλευσης της έκθεσης του Παρατηρητηρίου για την επιχειρηματικότητα, για την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης», ο πρόεδρος του ΣΕΒ ανάμεσα στα άλλα είπε: «Η ανάπτυξη αποτελεί κορυφαίο κοινωνικό αίτημα και όρο επιβίωσης της Ελλάδας (...) Χρειάζεται συνεργασία και συναίνεση για το καλό των επιχειρήσεων (...) Αυτές αιμοδοτούν την ελληνική οικονομία και συγκεντρώνουν πάνω τους τη συλλογική προσδοκία να βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση». Και πρόσθεσε: «Να βοηθήσει και η Δικαιοσύνη στην ενδυνάμωση της επιχειρηματικότητας και τελικά της οικονομικής ανάπτυξης». Αυτά λένε οι πολιτικές δυνάμεις, για να δικαιολογήσουν τα αντεργατικά μέτρα, τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό, στις συντάξεις, στη Δικαιοσύνη, «το νόμο και την τάξη».
Πρόσφατα, η Πανελλήνια Ενωση Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ) διοργάνωσε εκδήλωση στο θέατρο «Badminton» με θέμα «Δέσμευση της Ελληνικής Φαρμακοβιομηχανίας για ενέργειες και δράσεις κοινωνικού, οικονομικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα». Αξίζει να πούμε πως σε αυτήν παραβρέθηκαν ο υπουργός Υγείας, εκπρόσωποι της Εκκλησίας, της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ, φορέων και υπηρεσιών του Φαρμάκου και της Υγείας, καθώς και 2.500 εργαζόμενοι στον κλάδο.
Στην παρέμβασή του, ο αντιπρόεδρος και αν. διευθύνων σύμβουλος της ΒΙΑΝΕΞ και μέλος της ΠΕΦ, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, μεταξύ άλλων, είπε: «Ολοι μαζί, οι εταιρείες και οι εργαζόμενοί τους, δίνουμε τη μάχη, ώστε το Ελληνικό Φάρμακο να αντέξει και να συνεχίσει να προσφέρει στους Ελληνες πολίτες ποιοτικές και αποτελεσματικές θεραπείες. Η έκκληση που απευθύνουμε στην κυβέρνηση να στηρίξει την Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία δεν είναι παράλογη, ζητάμε απλά να μη βάζει πρόσθετα εμπόδια πέραν των συνεπειών της κρίσης. Γιατί θέλουμε να συνεχίσουμε να συμβάλλουμε με σημαντικό ποσοστό στο ΑΕΠ, να διατηρήσουμε τις θέσεις εργασίας και να δημιουργήσουμε νέες. Να μεγαλώσει η εξωστρέφεια των ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών και να αυξηθούν οι εξαγωγές της χώρας συνολικά». Στη συνέχεια, ανέφερε τα εξής: «Πολιτική λιτότητας των δανειστών, κατρακύλα της Υγείας από Λοβέρδο, Γεωργιάδη, τιμές φαρμάκων Ινδίας, κάτω του κόστους παραγωγής, διαγωνισμοί απαγορευτικοί για την ελληνική φαρμακοβιομηχανία, μεγάλα rebates, χαμηλή φαρμακευτική δαπάνη, επιβάρυνση και ταλαιπωρία ασθενών. Η ΒΙΑΝΕΞ, σε πείσμα όλων αυτών, δε μείωσε μισθούς, δεν έκανε απολύσεις, προχωρά σε επενδύσεις, προσφέρει ποιοτικό φάρμακο στον κόσμο. Δεν συμβαδίζουν οι αξίες και οι στόχοι μας με αυτούς της σημερινής κυβέρνησης, που οδηγεί τους πολίτες στην εξαθλίωση. Ερχεται, όμως, η ώρα της αλλαγής».

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στη ρότα των επιχειρηματιών

Τα ίδια, με διαφορετικά λόγια, είπε και ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ: «Να προαχθεί η παραγωγική δυνατότητα της χώρας και να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση, έξω από τα μνημόνια, πρόσβαση στο φάρμακο με μειωμένη συμμετοχή, μηδενική για ορισμένες κατηγορίες. Στήριξη εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, με όρους φορολογικής ισότητας, εργασιακών δικαιωμάτων, δημιουργία θέσεων εργασίας, αναβάθμιση ρόλου του ΕΟΦ. Συνάντηση συμφερόντων εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας - ασθενών - εργαζομένων». Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι τμήματα της αστικής τάξης θέλουν και παλεύουν να έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εκφράζει καλύτερα τα συμφέροντά τους.
Στην ίδια εκδήλωση, ο υπουργός Υγείας, Μάκης Βορίδης, απαντώντας στις τοποθετήσεις των μελών της ΠΕΦ είπε: «Η κυβέρνηση πιστεύει πολύ στην Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία, η οποία θέλουμε να μακροημερεύει και να είναι κερδοφόρα». Και στο τέλος όλοι μαζί, «ως φιλάνθρωποι που είναι», χειροκρότησαν τη δέσμευση της ΠΕΦ για τριετές πλάνο συμβολής σε πρόγραμμα αλληλεγγύης στα σχολεία, «να μη μείνει μαθητής με οικονομική αδυναμία χωρίς φάρμακο». Στην εκδήλωση αυτή παραβρέθηκαν και εκατοντάδες εργάτες, που είχαν μεταφέρει οι εργοδότες από τα εργοστάσιά τους για να τους χειροκροτήσουν. Τους χρησιμοποίησαν σαν «στρατό πίεσης», όπως κάνουν σε πολλές περιπτώσεις, για να αποσπούν μεγαλύτερα κέρδη και προνόμια.
Ολες αυτές οι κεντρικές ιδέες των επεξεργασιών και της επιχειρηματολογίας τους, οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το πώς θα αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της κρίσης, οι ανησυχίες τους για τον κίνδυνο της ανασύνταξης του κινήματος, εμπεριέχονται στα προγράμματα των πολιτικών δυνάμεων που τους στηρίζουν. Τα αιτήματά τους εμπεριέχονται σε νομοσχέδια και νόμους της Βουλής, στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Εξάλλου, είναι συχνό το φαινόμενο, όταν ένας καπιταλιστής θίγεται και ωφελείται άλλος από κάποιο νομοσχέδιο, τότε διαμαρτύρεται λέγοντας «το τάδε νομοσχέδιο, η ρύθμιση που ψηφίστηκε στη Βουλή, ήταν "φωτογραφικό"», εννοώντας ότι φτιάχτηκε κατά παραγγελία για να υπηρετήσει κάποιον συγκεκριμένα.

Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά

Η ισχυροποίηση του ιδεολογικού μας μετώπου απέναντι στην ιδεολογική δραστηριότητα της εργοδοσίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση και εδραίωση της ταξικής, αντικαπιταλιστικής συνείδησης, για να ενισχύεται ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος και της Λαϊκής Συμμαχίας. Να συνειδητοποιήσει ο κάθε εργάτης ότι δε δουλεύει για τον εαυτό του αλλά για το αφεντικό του, το οποίο πάντα θα προσπαθεί να βγάζει περισσότερο κέρδος από τη δουλειά του, είτε πληρώνοντας μικρότερο μεροκάματο ή μισθό, ή βάζοντάς τον να δουλεύει περισσότερες ώρες, είτε εντατικοποιώντας τη δουλειά, είτε κόβοντας επιδόματα, είτε πουλώντας του πιο ακριβά τα προϊόντα που ο εργάτης παράγει κ.ά. Οτι το αφεντικό είναι ελεύθερο να μισθώνει όποιον εργάτη θέλει, γι' αυτό πάντα θα ψάχνει τον πιο φθηνό, απολύοντας τον πιο ακριβό. Οτι αν θελήσει να βρει καινούργιο αφεντικό, θα αναγκάζεται να δουλεύει με τους ίδιους και χειρότερους όρους, γιατί θα του λέει «άμα θες, έξω περιμένουν ουρά οι άνεργοι». Οτι όταν βγάζει κέρδη ποτέ δεν τα μοιράζεται με τους εργάτες, αντίθετα τις ζημιές πάντα θα τις φορτώνει σε αυτούς. Οποια μάσκα κι αν φορέσει, είτε του δωρητή και του ευεργέτη στην περιοχή όπου έχει την επιχείρηση, είτε του καλού πατέρα στους εργαζόμενους της επιχείρησης, είτε του διαλλακτικού, το κάνει για έναν και μόνο λόγο. Για να εξαγοράζει και να διαφθείρει συνειδήσεις και να έχει πειθήνιους και φθηνούς εργάτες. Πίσω από τη δράση των κομμάτων, των αποφάσεων της κυβέρνησης βρίσκεται το συμφέρον του βιομήχανου, του εμπόρου, του εργοδότη, του τραπεζίτη, του εφοπλιστή, του κατασκευαστή. Γι' αυτούς γίνονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, γι' αυτούς δουλεύουν στελέχη κομμάτων, μηχανισμοί, όλοι, όπου δεν είναι απλοί υπάλληλοι, αλλά παίρνουν και αυτοί τη μερίδα τους. Οτι πολλοί βουλευτές, υπουργοί, στελέχη διαφόρων μηχανισμών είναι και οι ίδιοι μέλη της αστικής τάξης, υπερασπίζουν χωρίς ενδιάμεσους το ταξικό τους συμφέρον και ότι αυτή η τάση το τελευταίο διάστημα ενισχύεται.
Να βοηθήσουμε τους εργάτες να πιστέψουν ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα χωρίς αφεντικά.

Του Γιάννη ΜΕΡΕΝΤΙΤΗ*
* Ο Γιάννης Μερεντίτης είναι μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Το πραγματικό δίλημμα για το λαό

Το πραγματικό δίλημμα για το λαό

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Η αντιπαράθεση κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης, για την εύνοια των «αγορών», κρύβει απ' τα μάτια του λαού ότι αυτές είναι αντίπαλος και όχι σύμμαχός του, αιτία των προβλημάτων του και όχι πηγή της λύσης τους. Κρύβει ότι οι επιδιώξεις τους κοντράρονται ευθέως με τη δική του επιδίωξη για βελτίωση της ζωής του, για την ανάκτηση απωλειών.

Ο λαός θα πρέπει να απαντήσει στα πραγματικά ερωτήματα που προκύπτουν με κριτήριο ότι η ευημερία της τάξης που σήμερα έχει την εξουσία και κάνει κουμάντο στην οικονομία, στην «ποδιά» της οποίας «σφάζονται τα παλικάρια» της αστικής διαχείρισης, προσπαθώντας να πάρουν το χρίσμα της διακυβέρνησης, η ευημερία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, προϋποθέτει για τη δικιά του ζωή υποβάθμιση, ανασφάλεια, αβεβαιότητα διαρκείας.
Θα βάλει, λοιπόν, πλάτη ο λαός να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του και τα παιδιά του ή θα ακουμπάει ελπίδες σε καθέναν που του πλασάρεται για σωτήρας; Σωτήρες στην «κόλαση» του καπιταλισμού, της ΕΕ, δεν υπάρχουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει τη μισή αλήθεια, όταν δηλώνει «δεν υπόσχομαι παραδείσους», η άλλη μισή είναι ότι το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι η συνέχιση ενός αντιλαϊκού δρόμου που οδηγεί στην κόλαση τους εργαζόμενους.
Θα παρακολουθεί απαθής την αστική τάξη να επιλέγει ποιος μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί το αντιλαϊκό πλαίσιο της εξουσίας της και των συμμαχιών της, να διαπραγματευτεί για τα συμφέροντά της κόντρα σε αυτά του λαού, περιμένοντας να προσέλθει στην κάλπη να επικυρώσει την επιλογή της; 'Η θα τους γυρίσει την πλάτη, αποφασίζοντας να συμπορευτεί με το ΚΚΕ;
Θα επιλέξει τον καναπέ, παρέα με φόβους και αυταπάτες ή θα κάνει το βήμα της οργάνωσης στο σωματείο, στο συνδικάτο, στους άλλους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, μαζικοποιώντας τους, δυναμώνοντας την ταξική κατεύθυνση, τον προσανατολισμό συνολικής αντιπαράθεσης με τη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου και όχι με ορισμένες διαχειριστικές εκδοχές της;
Θα αποδεχτεί μια ζωή με ψίχουλα, θα πιστέψει τις κάλπικες υποσχέσεις κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν θα έρθει κανένα νέο μέτρο, όταν όσα έχουν ήδη παρθεί έχουν καταδικάσει την εργατική - λαϊκή οικογένεια σε μια ζωή στερήσεων; 'Η θα διεκδικήσει αποκατάσταση των απωλειών, ζωή με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου;
Θα συνεχίσει να κόπτεται για το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, όταν έτσι κι αλλιώς στην εξουσία θα βρίσκεται ο ουσιαστικός αντίπαλός του, τα μονοπώλια; 'Η θα διεκδικήσει τη θέση μαχητικής αντιπολίτευσης απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου, ανοίγοντας ταυτόχρονα την προοπτική να γίνει ο ίδιος εξουσία;

Αυτά τα διλήμματα πρέπει να απασχολούν σήμερα το λαό κι όχι τα ψεύτικα που πασχίζουν να του «φυτέψουν» στο μυαλό. Μοναδικό του μέλημα πρέπει να είναι τα δικά του συμφέροντα, οι ανάγκες του, το μέλλον του, όσα δικαιούται να απολαύσει και του τα στερούν.

Μοναδική του έγνοια το να τα διεκδικήσει, συμπορευόμενος με το ΚΚΕ, ισχυροποιώντας το παντού, ως τον μοναδικό αντίπαλο στα μονοπώλια και την ΕΕ των μνημονίων διαρκείας.
Ως τη μόνη δύναμη που θα σταθεί απέναντι σε κυβερνήσεις, της μιας ή της άλλης διαχειριστικής εκδοχής, που όχι μόνο δεν εγγυώνται την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών για το λαό, αλλά υπηρετούν τον ίδιο δρόμο που μας οδηγεί σε μεγαλύτερες περιπέτειες.
Ως τη δύναμη που συμβάλλει στην οργάνωση της λαϊκής παρέμβασης για την αντιμετώπιση μιας πολιτικής που γεννά διαρκώς αντιλαϊκά μέτρα.
Ως τη δύναμη που, χωρίς υποχωρήσεις και παλινωδίες, θα μπει μπροστά στον αγώνα, για να μπουν εμπόδια στα νέα μέτρα, να διεκδικηθεί η κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και η ανάκτηση των απωλειών.
Στον αγώνα, για να ανοίξει ο δρόμος για τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, που είναι να απαλλαγούν οριστικά ο λαός και η χώρα από τα δεσμά της ΕΕ και του χρέους, από τις αλυσίδες των μονοπωλίων, να έρθει ο ίδιος ο λαός στην εξουσία.

Οι εξελίξεις απαιτούν μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση

Οι εξελίξεις απαιτούν μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση

Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Μάκη Παπαδόπουλο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνο της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εξελίξεις σχετικά με τη διαπραγμάτευση κυβέρνησης - τρόικας, τη διαπάλη για τα μείγματα διαχείρισης και την επίδρασή τους στις πολιτικές εξελίξεις.

***

-- Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται σχετικά με την ικανότητά τους να διαπραγματευτούν αποτελεσματικά με την τρόικα στη σημερινή συγκυρία. Το ΚΚΕ καλεί το λαό να μην πέσει στην παγίδα της αναμονής. Δεν αφορά το λαό το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης;
-- Πρόκειται για διαπραγμάτευση στο εσωτερικό του εχθρικού στρατοπέδου των μονοπωλίων που αφορά συνολικά το μέλλον της Ευρωζώνης. Ολες οι πλευρές που διαπραγματεύονται τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΕΕ έχουν ήδη δεσμευτεί και εφαρμόζουν τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Υλοποιούν προαποφασισμένες κατευθύνσεις κατεδάφισης των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και διασφάλισης φθηνής εργατικής δύναμης, προκειμένου να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων σ' ολόκληρη την ΕΕ. Αυτές οι κατευθύνσεις, που συμπυκνώνονται στη Στρατηγική «Ευρώπη 2020», δεν αλλάζουν αν κάποιο κράτος - μέλος μειώσει το χρέος του ή αν βγει απ' τη φάση της κρίσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πολιτική που εφαρμόζουν σήμερα ο Ολάντ στη Γαλλία και ο Ρέντσι στην Ιταλία παρά τις διαφορές τους με την Μέρκελ. Απανωτά πακέτα νέων αντιλαϊκών μέτρων και προσαρμογών στους προϋπολογισμούς, που περιλαμβάνουν απελευθέρωση των απολύσεων, νέα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, φορολογική επιβάρυνση μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, απελευθέρωση του ωραρίου στο Εμπόριο, κατεδάφιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν υπάρχει πολιτική που να οδηγεί στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Γι' αυτό και καμιά πλευρά του αστικού πολιτικού συστήματος δεν προβάλλει ως «κόκκινη γραμμή» διαπραγμάτευσης ούτε το στοιχειώδες, την άμεση ανάκτηση των τεράστιων απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης.
Γι' αυτό και ο λαός πρέπει να παρέμβει άμεσα, να οργανώσει την αντεπίθεσή του, να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
-- Θεωρείτε, επομένως, ότι η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα, καθώς και η διαπάλη της ιταλικής και της γαλλικής κυβέρνησης με τη γερμανική είναι εικονικές και προβάλλονται προπαγανδιστικά μόνο για να αποπροσανατολίζουν τους λαούς;
-- Οχι, η αντιπαράθεση δεν είναι εικονική. Αφορά τα συμφέροντα των αστικών τάξεων αυτών των χωρών. Η πίεση της γαλλικής και της ιταλικής κυβέρνησης, με τη στήριξη των ΗΠΑ, προς τη γερμανική για αλλαγές στην αστική διαχείριση έχει πραγματικές αιτίες.
Αντανακλά την ανησυχία για τη στασιμότητα και την πιθανότητα εκδήλωσης νέας κρίσης στην Ευρωζώνη. Ανησυχία που εντείνεται λόγω της επιβράδυνσης της Κίνας και γενικότερα της ομάδας των BRICS, της ύφεσης στην Ιαπωνία και της πιθανότητας να εκδηλωθεί νέα συγχρονισμένη κρίση στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία.
Αντανακλά, επίσης, τη σημαντική υποχώρηση της θέσης της Γαλλίας και της Ιταλίας συγκριτικά με τη Γερμανία στο διεθνή ανταγωνισμό. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο η λύση που θα δοθεί για την Ελλάδα, παρά το μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας, δημιουργεί προηγούμενο για την αντιμετώπιση των μεγάλων υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης.
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα η άρχουσα τάξη διεκδικεί νέα ευνοϊκότερη ρύθμιση των δανειακών της υποχρεώσεων, ώστε να αυξηθεί η κρατική στήριξη των εγχώριων ομίλων και των επενδύσεων.
Ομως, καμιά αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης ούτε να οδηγήσει σε καπιταλιστική ανάπτυξη προς όφελος του λαού.
Η επεκτατική διαχείριση, με ανοχή στην αύξηση του κρατικού χρέους, στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα περιβόητα «Αμπενόμικς» δεν απέτρεψαν την ύφεση στην Ιαπωνία. Η απόλυτη εξαθλίωση των αστέγων, των ανέργων και των μισθών πείνας δεν εξαφανίστηκε με την πολιτική Ομπάμα.
-- Παρ' όλ' αυτά μια αλλαγή κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ανατροπή της κατάστασης ή να διασφαλίσει έστω μια βελτίωση της κατάστασης του λαού;
-- Την επόμενη μέρα των εκλογών, όποια κυβέρνηση κι αν αναδειχθεί, θα συνεχίσουν να αποφασίζουν για τη ζωή μας αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η άρχουσα τάξη και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που τη στηρίζουν. Οι μεγαλομέτοχοι των ομίλων θα αποφασίζουν για το αν, πού και πότε θα γίνουν επενδύσεις, αν θα προχωρήσουν σε απολύσεις με γνώμονα το κέρδος τους.
Το αστικό κράτος που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων, με όλες τις λειτουργίες του, οικονομικές, κατασταλτικές, ιδεολογικές, θα συνεχίσει να προωθεί την αντιλαϊκή πολιτική για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του μεγάλου κεφαλαίου.
Οποια κυβέρνηση κι αν αναδειχθεί, ο ταξικός χαρακτήρας του αστικού κράτους δεν αλλάζει. Αυτό διδάσκει η ιστορική πείρα απ' τη Χιλή και την Αργεντινή έως τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Καμιά σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δεν μπορεί να μεταβάλει το χαρακτήρα του κράτους, ως οργάνου της δικτατορίας των μονοπωλίων, της αστικής τάξης.
Εξάλλου, οι δύο βασικοί πόλοι διεκδίκησης της επόμενης αστικής κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, υποκλίνονται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, υπόσχονται να στηρίξουν τους «υγιείς» επιχειρηματικούς ομίλους, τονίζουν το σεβασμό τους στην τήρηση της νομοθεσίας και της συνέχειας του αστικού κράτους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει, απ' το Τέξας, απ' το Κόμο, απ' το βήμα του ΣΕΒ, ότι θα συνεχίσει να βαδίζει στο πλαίσιο των δεσμεύσεων που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Πώς, λοιπόν, θα καταργήσει το σημερινό αντιλαϊκό πλαίσιο που πνίγει το λαό; Θα ακυρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις του ΟΤΕ, του ΔΕΣΦΑ, των ΕΛΠΕ; Θα αρνηθεί να εφαρμόσει την κοινοτική πολιτική «απελευθέρωσης» και ελεύθερης κίνησης του κεφαλαίου στους τομείς στρατηγικής σημασίας, όπως η Ενέργεια και οι Τηλεπικοινωνίες; Θα αρνηθεί την κοινοτική πολιτική της επιτήρησης, του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με νέα επιβάρυνση του λαού;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται ήδη ότι θα κινηθεί μέσα στον ίδιο σημερινό αντιλαϊκό δρόμο.
-- Δεν αποδέχεστε ότι υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των προτάσεων κυβερνητικής διαχείρισης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ; Δε διαφέρουν στις προτάσεις τους για το ύψος του κατώτερου μισθού;
-- Πρόκειται για διαφορές που αφορούν τους όρους σφαγής των λαϊκών δικαιωμάτων. Διαφέρουν στο χρόνο, στον τρόπο, στο μέγεθος των απωλειών των εργαζομένων για τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.
Η αποσπασματική πρόταση για αύξηση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας των νέων που δουλεύουν με σχέση μερικής απασχόλησης και μισό μισθό ή είναι άνεργοι. Σε πολλές χώρες της ΕΕ η αύξηση του κατώτατου μισθού χρησιμοποιήθηκε για να συμπιεστεί ο μέσος μισθός. Δηλαδή, να δοθούν ψίχουλα στην ακραία φτώχεια με αφαίμαξη των υπόλοιπων μισθωτών, αφήνοντας στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο. Ψίχουλα που θα εξανεμιστούν την επόμενη μέρα απ' την ακρίβεια, την εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας.
Το 34,5% των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται σήμερα από 800 έως 1.500 ευρώ και δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του, ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν εγγυάται ούτε καν την άμεση επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Δηλώνει ότι θα στηρίξει τους «υγιείς» επιχειρηματικούς ομίλους που θα τηρούν τη νομοθεσία. Αν ο λαός εγκλωβιστεί στις διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για τα ψίχουλα που θα δώσουν, θα συνεχίσει να βουλιάζει στο βάλτο της ανασφάλειας και της εκμετάλλευσης.
-- Ωστόσο δεν αποτελεί ουσιαστική διαφορά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να «κουρευτεί» ένα σημαντικό μέρος του κρατικού χρέους και να υπάρξουν ευνοϊκότεροι όροι αποπληρωμής του υπόλοιπου;
-- Αφετηρία της συγκεκριμένης πρότασης και των διαφόρων παραλλαγών της είναι η αποδοχή να συνεχίσει να πληρώνει ο λαός για ένα μέρος ενός κρατικού χρέους, για το οποίο ούτε ευθύνεται ούτε ωφελήθηκε απ' τη δημιουργία του και τη διόγκωσή του. Δεν ωφέλησαν το λαό αλλά τους μονοπωλιακούς ομίλους οι κρατικές δαπάνες για εξοπλισμό του ΝΑΤΟ, για την Ολυμπιάδα του 2004, για τη στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων, ενώ την ίδια περίοδο μειώθηκε η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου.
Η όποια εξοικονόμηση από μια νέα ρύθμιση του κρατικού χρέους θα μεταφραστεί τελικά σε μεγαλύτερη κρατική στήριξη των εγχώριων ομίλων. Το μόνο που αποκόμισε ο λαός απ' το προηγούμενο «μεγάλο κούρεμα» ήταν η επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, η εφαρμογή νέων αντιλαϊκών μέτρων.
Πρέπει να κατανοηθεί ότι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης δεν οφείλεται στη διόγκωση του κρατικού χρέους. Η υπερχρέωση του κράτους αξιοποιείται ως εφαλτήριο για να προχωρήσουν αντιδραστικές κατευθύνσεις που έχουν προαποφασιστεί δεκαετίες πριν και εφαρμόζονται, όπως ήδη αναφέραμε, σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Οσο για την αφήγηση ότι θα υποχρεωθεί τάχα η Γερμανία να αναλάβει το βάρος των υπερχρεωμένων κρατών, γιατί ο Τσίπρας θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, δεν αξίζει ούτε να την σχολιάσουμε.
-- Η ελληνική κυβέρνηση ζητά σταθερότητα, ώστε να στηριχτεί η πορεία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας που έχει ξεκινήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητεί τις κυβερνητικές προβλέψεις. Τι εκτιμά το ΚΚΕ;
-- Η φάση της καπιταλιστικής κρίσης εκδηλώνεται περιοδικά και δεν διαρκεί αιώνια. Με την καταστροφή, την απαξίωση ενός μέρους του κεφαλαίου που είχε υπερσυσσωρευτεί, δίνεται νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Στην πορεία της ελληνικής οικονομίας προς μια νέα αναιμική ανάκαμψη επιδρούν ήδη σημαντικοί παράγοντες, όπως η στασιμότητα της Ευρωζώνης και η καθυστέρηση υλοποίησης κάποιων επενδυτικών σχεδίων λόγω της οξυμένης διαπάλης ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην Κίνα στην ευρύτερη περιοχή.
Το κύριο, όμως, είναι ότι η όποια επιστροφή στην αναιμική ανάπτυξη θα προχωρήσει πάνω στα ερείπια των εργατικών κατακτήσεων, με νέα αντιλαϊκά μέτρα, φθηνή εργατική δύναμη, «μαύρες» ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η νέα δυναμική του κλάδου του Τουρισμού, η οποία στηρίζεται στο πετσόκομμα μισθών και δικαιωμάτων των υπαλλήλων. Αντίστοιχο είναι το δίδαγμα απ' την περίοδο 2000 - 2007 των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, με κατάληξη τη βαθιά κρίση και τη σχετική εξαθλίωση μεγάλου μέρους του λαού.
Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης με γνώμονα το κέρδος αντιστρατεύεται τη λαϊκή ευημερία, απαιτεί θυσίες των λαϊκών αναγκών χωρίς ημερομηνία λήξης.
Ας σκεφτούμε γιατί μια χώρα τόσο πλούσια σε ενεργειακές πηγές, σε λιγνίτη, υδρογονάνθρακες, αιολικό και υδάτινο δυναμικό, όπως η Ελλάδα, καταγράφει ποσοστά ενεργειακής φτώχειας των λαϊκών νοικοκυριών.
Ας σκεφτούμε γιατί δεν ξεπερνιέται η κρίση στον κατασκευαστικό κλάδο, ενώ υπάρχουν οξυμένες ανάγκες λαϊκής στέγης για τους νέους και για έργα υποδομής, αντισεισμικής θωράκισης, αντιπλημμυρικής προστασίας.
Οποιον κλάδο και να σκεφτούμε, ίδιο είναι το πραγματικό εμπόδιο ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, το μεγάλο κεφάλαιο και το κέρδος του.
-- Πώς μπορεί να παρέμβει ο λαός, η εργατική τάξη σ' αυτές τις εξελίξεις;
-- Μπορεί και πρέπει να σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ και να οργανώσει την ανασύνταξη του κινήματος, την αντεπίθεσή του. Να κατανοήσει ότι όσο ο πραγματικός εχθρός έχει στα χέρια του την εξουσία, ο ίδιος ο λαός βρίσκεται αντικειμενικά στην αντιπολίτευση. Χρειάζεται λοιπόν μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση για ν' ανοίξει ο δρόμος ικανοποίησης των αναγκών του λαού. Το κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στην παγίδα της εναλλαγής των πολιτικών υπηρετών των μονοπωλίων στην κυβέρνηση του αστικού κράτους.
Γνωρίζουμε πού οδήγησε αυτός ο άσφαιρος προσανατολισμός τα τελευταία χρόνια, τα συνθήματα να «ανατραπεί» ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος, που άφησαν ακλόνητη τη δύναμη της άρχουσας τάξης.
Πραγματικός δρόμος ανατροπής είναι ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, με το λαό, την εργατική τάξη στο τιμόνι της εξουσίας.
Αφετηρία για να ξεδιπλωθεί η λαϊκή αντεπίθεση είναι η απαίτηση να ανακτηθούν άμεσα οι απώλειες του λαού την περίοδο της κρίσης και να μη ληφθεί κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο. Προϋπόθεση για να υπάρξει αυτή η μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση, που φέρνει στο προσκήνιο την απαίτηση ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού. Στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στις γειτονιές και φυσικά στη Βουλή στις επόμενες εκλογές.
Δουλεύουμε σταθερά, αποφασιστικά σ' αυτήν την κατεύθυνση και είμαστε σίγουροι για τις ανεξάντλητες δυνάμεις του λαού.

Παζάρια και προσαρμογές με φόντο τα μνημόνια διαρκείας

Παζάρια και προσαρμογές με φόντο τα μνημόνια διαρκείας

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Οι προσαρμογές των κομμάτων της αστικής διαχείρισης στις προδιαγραφές του κεφαλαίου, που αφορούν στη μεταβατική φάση στην «επόμενη μέρα» μετά την τρόικα, βρίσκονται στο επίκεντρο των διεργασιών που συντελούνται σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Σε αυτό το πλαίσιο, στον «αφρό» βγαίνουν σειρά από κάλπικα για το λαό διλήμματα, ενώ ολοένα και περισσότερο η διαπάλη των κομμάτων της διαχείρισης αποκαλύπτει ότι αυτή γίνεται στο έδαφος των μονοπωλίων, στην ικανότητα του καθενός από αυτούς να διαχειριστούν τυχόν «ατυχήματα» και τα άλλα οικονομικά ρίσκα, σε όφελος των ντόπιων επιχειρηματικών Ομίλων.
Την ίδια ώρα, συγκυβέρνηση και ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ) ανασχεδιάζουν τις μορφές των μνημονίων, τα οποία είναι αλληλένδετα με τις ανάγκες χρηματοδότησης τόσο προς το αστικό κράτος, έως ότου αποκατασταθούν οι συνθήκες διεξόδου στις χρηματαγορές, όσο και τη διασφάλιση χρηματοδότησης προς τους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους.

Η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ

Η δίμηνη παράταση της σημερινής εκδοχής του αντιλαϊκού προγράμματος (μέχρι τέλος Φλεβάρη 2015) συμφωνήθηκε στο πλαίσιο της συνεδρίασης των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (συμβούλιο Γιούρογκρουπ).
Από την επίσημη ανακοίνωση του Γιούρογκρουπ προκύπτουν τα παρακάτω:
-- Μετά τη λήξη του μνημονίου με τη σημερινή μορφή, προβλέπεται η δυνατότητα της «προληπτικής πιστωτικής γραμμής», κρατικής χρηματοδότησης προς την Ελλάδα. Αυτό σημαίνει νέο μνημόνιο και αντιλαϊκά μέτρα αφού σημαίνει χρηματοδότηση από τον ESM της ΕΕ, ανεξάρτητα αν αυτό θα είναι το ίδιο ακριβώς ή όχι με τα προηγούμενα και, τέλος πάντων, είναι ένας παράγοντας ενταγμένος τα μόνιμα μνημόνια της ΕΕ
--Ορος και προϋπόθεση για τη μετάβαση στην «επόμενη μέρα» (μετά και τη λήξη της παράτασης) είναι να ολοκληρωθούν τα «μεταρρυθμιστικά μέτρα της τρέχουσας αξιολόγησης που εκκρεμούν», καθώς επίσης και η συμμετοχή του ΔΝΤ και στο νέο μηχανισμό χρηματοδότησης. Το Γιούρογκρουπ «καλεί τις ελληνικές αρχές να διασφαλίσουν την γρήγορη και πλήρη εφαρμογή όλων των μεταρρυθμιστικών μέτρων που είναι αναγκαία για την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης». Οπως επισημαίνουν, οι μεταρρυθμίσεις είναι «κρίσιμες για την ομαλή λειτουργία της ελληνικής οικονομίας και θα συνεισφέρουν στην επίτευξη σταθερής ανάπτυξης και απασχόλησης για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας των δημοσίων οικονομικών».
-- Το Γιούρογκρουπ «καλωσορίζει τις πρόσφατες θετικές μακροοικονομικές εξελίξεις στην ελληνική οικονομία», δηλαδή την εμφάνιση αναιμικών ρυθμών καπιταλιστικής ανάκαμψης. Ταυτόχρονα, επισημαίνεται ότι «το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής έχει αρχίσει και αποδίδει καρπούς και αποδεικνύεται ακρογωνιαίος λίθος στη μεταστροφή της Ελλάδας σε βιώσιμη και ισορροπημένη ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας».
Σε πρώτη φάση, το «ελληνικό ζήτημα» θα συζητηθεί στο πρώτο Γιούρογκρουπ της νέας χρονιάς, που συνεδριάζει στις 26 Γενάρη, ενώ οι τελικές αποφάσεις για την «επόμενη μέρα» αναμένονται από τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης στις 16 Φλεβάρη.
«Από την επιτυχή ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος εξαρτώνται όλα τα επόμενα βήματα», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, στο πλαίσιο της χτεσινής συνάντησής του, στο Βερολίνο, με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλο. Ο Γερμανός υπουργός πρόσθεσε πως «η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει αυτόν το δρόμο και οι μέχρι τώρα επιτυχίες είναι ενθαρρυντικές για όλους ώστε να συνεχίσουμε σε αυτόν το δρόμο». Από την πλευρά του, ο Ευ. Βενιζέλος αναφέρθηκε στο «θέμα της πολιτικής σταθερότητας», στο «μεγάλο θέμα του καθαρού πολιτικού ορίζοντα», λέγοντας ότι η απόφαση για επιτάχυνση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας ελήφθη προκειμένου να αποσαφηνιστεί η πολιτική κατάσταση και, σε περίπτωση επιτυχούς έκβασης, η κυβέρνηση να μπορεί να εργαστεί απρόσκοπτη προκειμένου να επιτύχει την απογείωση της ελληνικής οικονομίας...
Να σημειωθεί πως το ΔΝΤ δηλώνει «αδιάφορο για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα», δηλαδή για την ενδοαστική διαπάλη και την αποτύπωσή της και στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, με τη συμμετοχή και της πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αυτή διεξάγεται εντός των τειχών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Αλλωστε, το ΔΝΤ θα είναι και σ' αυτήν τη φάση παρόν, γιατί ,σύμφωνα με τη Γερμανία αλλά και άλλα κράτη της Ευρωζώνης, αποτελεί δικλείδα ασφαλείας στις δοσμένες συνθήκες ύφεσης και μεγάλων χρεών Γαλλίας, Ιταλίας. Μόνο που συνεπικουρεί και η επιβράδυνση της Γερμανίας.

Βιομήχανοι και τραπεζίτες

Από την πλευρά τους, οι Ελληνες βιομήχανοι, με απευθείας παρεμβάσεις τους, ζητούν «συνεννόηση» μεταξύ των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης πάνω στις βασικές προτεραιότητες του εγχώριου κεφαλαίου. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, τόνισε χαρακτηριστικά ότι «η συναίνεση σήμερα είναι εθνικά ωφέλιμη όσο ποτέ (...) Να τολμήσουμε να στείλουμε στην κοινωνία και στα κόμματα ένα μήνυμα συνεννόησης και συναίνεσης». Πρόσθεσε, ακόμη, πως «το κόστος της αβεβαιότητας και ανασφάλειας που πληρώνουμε οφείλεται στο ότι δεν έχουμε καταφέρει να αποσυνδέσουμε το πολιτικό από το οικονομικό ρίσκο. Και όσο το πρώτο μεγαλώνει, θα συμπαρασύρει το δεύτερο». Οπως είπε, «μία είναι η πρόκληση για την ηγεσία μας σήμερα, πολιτική και οικονομική. Να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απομονώσουμε τον κίνδυνο. Ολοι μαζί»... Βάζοντας στο τραπέζι ολόκληρη την γκάμα των αξιώσεων του ντόπιου κεφαλαίου, ζήτησε «μια γενναία συνταγματική αναθεώρηση».
Στην έκθεση που δημοσίευε την Παρασκευή το αμερικανικό μονοπώλιο του χρηματοπιστωτικού κλάδου «Goldman Sachs», ανέφερε ότι «ακόμη και αν σημειωθεί κυβερνητική αλλαγή, υπάρχει χώρος για συνέχεια και για συναινετική λύση» και ότι τα περιθώρια για πισωγύρισμα από τις μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη αποφασιστεί και εφαρμοστεί είναι «εξαιρετικά περιορισμένα». Η «Goldman Sachs» ήταν από τα μονοπώλια του χρηματοπιστωτικού τομέα που μετείχαν στην παρουσίαση του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στο Σίτι του Λονδίνου. Ετσι η «Goldman Sachs» συμπεραίνει πως «οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, πιθανότατα θα θελήσει να κεφαλαιοποιήσει τη συγκυρία που χτίζεται στην οικονομία αντί να πυροδοτήσει φυγή κεφαλαίων που θα οδηγούσε σε διπλή ύφεση». Λέει ακόμη ότι, ανεξάρτητα από τη διαμόρφωση του κυβερνητικού σκηνικού στην Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε θα διαφοροποιήσει τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης.
«Οι αγορές δεν ενδιαφέρονται για το ποιος κυβερνά την χώρα. Ενδιαφέρονται, όμως, όποιος κυβερνά να εφαρμόζει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Οι αγορές θα ανακάμψουν στον βαθμό που υποχωρήσει η αβεβαιότητα για το πλαίσιο άσκησης της οικονομικής πολιτικής», αναφέρει σε χτεσινό σχόλιο ο όμιλος της «Alpha Bank». Τα οικονομικά προγράμματα των κομμάτων της αστικής διαχείρισης οφείλουν να είναι «συμβατά με τη συνέχιση της πολιτικής προσαρμογής της οικονομίας με άξονα τη δημοσιονομική πειθαρχία και την ανταγωνιστική ανάπτυξη», εκτιμά η συγκεκριμένη τράπεζα.

Στην Αθήνα ο Επίτροπος Οικονομίας

Στις αρχές της εβδομάδας (15-16/12) επισκέπτεται την Αθήνα ο Επίτροπος της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, αρμόδιος για τις οικονομικές και τις δημοσιονομικές Υποθέσεις. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε, θα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό, Αντ. Σαμαρά, καθώς και με τους υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης, Εργασίας, Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, τη διοίκηση της «ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ» και «κοινωνικούς εταίρους». Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ο Π. Μοσκοβισί είχε υποστηρίξει πως «το ΔΝΤ πρέπει να παραμείνει στην Ελλάδα», καθώς, όπως είχε αναφέρει, «είναι απαραίτητο για την αξιοπιστία των μεταρρυθμίσεων». Είχε σημειώσει, επίσης, και αυτός πως «όποια και αν είναι η απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου, υπάρχουν τρόποι για να προχωρήσουμε», τονίζοντας παράλληλα ότι «για να αποδώσουν οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν περισσότερα»...

Ταξική απάντηση στη κοκορομαχία

Ταξική απάντηση στη κοκορομαχία

Μονοθεματική η βδομάδα που πέρασε για τα κόμματα της αστικής τάξης και την προπαγανδιστική μηχανή τους, ηλεκτρονική και έντυπη: Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και στο επόμενο βήμα εκλογές με το λαό στη γωνία στο φόντο μιας «διαπραγμάτευσης» με την τρόικα για τις παραλλαγές διαχείρισης ενός βαθιά αντιλαϊκού δρόμου, που όλοι μαζί θεωρούν δεδομένο.

Πολυτραυματική η βδομάδα που πέρασε για τα λαϊκά στρώματα, που έχουν φτάσει στο αμήν και θα παραμείνουν στο αμήν ακόμα και αν δεν υπάρξει κανένα καινούργιο μέτρο, ακόμα και αν αύριο, με ένα μαγικό ραβδάκι, έρθει η ανάπτυξη και αυγατίσουν τα κέρδη των καπιταλιστών (πέντε νεκροί από μια πλημμύρα, μια ματωμένη καραμπόλα σ' ένα δρόμο ακριβοπληρωμένο καθημερινά, δεν είναι λεπτομέρειες αλλά καθρέφτης μιας πολιτικής που αυγατίζει κέρδη ματώνοντας το λαό).
Τα κόμματα της αστικής τάξης, παριστάνοντας τα κοκόρια που μάχονται, διαγωνίζονται για την τριχιά στο λαιμό του λαού, καθώς γνωρίζουν πως ό,τι αντιλαϊκό έχει περάσει ως τώρα, έχει δεθεί τόσο με τους εφαρμοστικούς νόμους όσο και με τους μηχανισμούς επιτήρησης της ΕΕ, έτσι που να καθίσταται υποχρεωτική η υλοποίησή του με όποια κυβέρνηση εντός της ΕΕ.

Η εντολή και τα διαπιστευτήρια

Πεντακάθαρη η απόφαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ: «Μετά τη λήξη του μνημονίου με τη σημερινή μορφή, προβλέπεται η δυνατότητα της "προληπτικής πιστωτικής γραμμής", κρατικής χρηματοδότησης προς την Ελλάδα. Ορος και προϋπόθεση (...) είναι να ολοκληρωθούν τα "μεταρρυθμιστικά μέτρα της τρέχουσας αξιολόγησης που εκκρεμούν", καθώς επίσης και η συμμετοχή του ΔΝΤ και στο νέο μηχανισμό χρηματοδότησης. Το Γιούρογκρουπ "καλεί τις ελληνικές αρχές να διασφαλίσουν τη γρήγορη και πλήρη εφαρμογή όλων των μεταρρυθμιστικών μέτρων που είναι αναγκαία για την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης"».
Δηλαδή; Δηλαδή, μέχρι τη λήξη της δίμηνης παράτασης, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, θα πρέπει να προχωρήσουν τα μέτρα που συζητιούνται και πριν την επίσπευση της προεδρικής εκλογής. Ποια ήταν αυτά; Η αύξηση από τα 4.500 στα 6.000 των ελάχιστων ενσήμων για την κατοχύρωση της κατώτατης σύνταξης, οι αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, νέοι φόροι, κατασχέσεις και άλλα παρόμοια.
Με αυτό το δεδομένο, τα αστικά κόμματα δίνουν διαπιστευτήρια στο μεγάλο κεφάλαιο ότι εγγυώνται τη σταθερότητα και την ομαλότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ότι αυτή δηλαδή δε θα παρεμποδιστεί από ανεπιθύμητους παράγοντες, όπως η λαϊκή πάλη. Σ' αυτήν την κατεύθυνση επιχειρούν να κάνουν συνένοχο το λαό, να τον εγκλωβίσουν σ' αυτήν ή την άλλη εκδοχή της αστικής διαχείρισης. Μιας διαχείρισης που, είτε δηλώνει στους ξενοδόχους ότι τους συμπονά για την πιθανότητα να χάσουν κέρδη από την αύξηση του ΦΠΑ είτε παρακρατεί την κρατική επιδότηση από το Κέντρο Εκπαίδευσης Τυφλών για να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, είναι παραλλαγή μιας πολιτικής από και για το μεγάλο κεφάλαιο.
Το γεγονός ότι σ' αυτόν το διαγωνισμό παρεμβαίνουν ευθέως διεθνή οικονομικά κέντρα και άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του κεφαλαίου επιβεβαιώνει το κοινό υπόβαθρο: Να εξασφαλιστεί - διαβεβαιωθεί ότι, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση από τα αστικά κόμματα (σημερινά ή υπό κατασκευή), ο αντιλαϊκός δρόμος θα μείνει ανέγγιχτος, με το λαό μάλιστα να έχει δηλώσει και εκλογικά το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» (αυτήν τη συναίνεση αξιώνουν).
Γι' αυτήν τη συναίνεση σηκώνουν διάφορα σκιάχτρα, να φοβηθούν και άλλο όσοι, ήδη τρομοκρατημένοι από τα πάθη τους, αναζητούν κάποια, έστω φρούδα, ελπίδα διεξόδου. Αρκεί να μείνει στο απυρόβλητο το γεγονός ότι και η κυβέρνηση των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δορυφόρους τους αντιμετωπίζουν με εξαιρετική ωριμότητα (σ.σ. αυτή είναι η λέξη της βδομάδας) τις αξιώσεις του κεφαλαίου για αταλάντευτη συνέχιση του αντιλαϊκού δρόμου.

Με το λαό στον καναπέ

Για το θέατρο που παίζεται με το λαό θεατή απ' την αρχή της βδομάδας, σημειώναμε: «Θα είναι 180», «θα είναι 121», «μήπως είναι 177 και 118»; «Είναι αποστάτες», «πρέπει να γίνουν τώρα εκλογές ή αργότερα»; «Θα παραταθεί ή όχι το μνημόνιο»; Και το αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι συνεχίζεται, θολώνοντας το τοπίο. Οσο και αν αυτά τα ερωτήματα για το αστικό πολιτικό σύστημα και τα στελέχη του έχουν ουσία, γιατί αφορούν διεργασίες και ανακατατάξεις που συντελούνται στο εσωτερικό του με στόχο την αναμόρφωσή του, τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών που θα διεκδικήσουν τη διακυβέρνηση, άλλο τόσο είναι αποπροσανατολιστικά για το λαό, που καλείται στη γωνιά του, στον καναπέ του να παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις, τρομοκρατημένος για την «πολιτική αστάθεια» ή αυτοαπατώμενος ότι η κυβερνητική εναλλαγή κάτι θετικό θα φέρει γι' αυτόν, όταν είναι δεδομένο ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα είναι εδώ είτε παραταθεί είτε όχι το μνημόνιο.

Διδάσκουν χαμοζωή

Δεν είναι τυχαία η αναφορά και επικέντρωση του συνόλου των αστικών κομμάτων σε «φαινόμενα ακραίας φτώχειας», σα να πρόκειται για το «ολίγον έγκυος»... Μοιράζουν το λαό σ' αυτούς που λιμοκτονούν και εκείνους που τα κουτσοβολεύουν. Επιλέγουν πελατεία και υπόσχονται ασπιρίνες, όταν καμιά αντιβίωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τόση σαπίλα. Ξεπερνά τα όρια της υποκρισίας η ...υποκρισία τους.
Το έβαλε απλά στη Βουλή το ΚΚΕ, στη διάρκεια συζήτησης του προϋπολογισμού: Μεγάλη κουβέντα γίνεται απ' όλους για τις τεράστιες θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός κατά τη διάρκεια της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Μέχρι δακρύων εμφανίζονται διάφοροι να αναγνωρίζουν τις θυσίες του λαού για να ζητήσουν «να μην πάνε χαμένες», διακηρύσσουν μάλιστα «όχι άλλες θυσίες» γιατί «δεν αντέχει άλλο ο λαός» κλπ. Το ερώτημα, όμως, παραμένει αναπάντητο: Εχετε δει στο πρόγραμμα της ΝΔ, που είναι ο ηγέτης του ενός πόλου, να γίνεται λόγος για ανάκτηση των απωλειών, έστω σε ένα σχετικό βάθος χρόνου; Εχετε δει στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η κορυφή του άλλου πόλου, να υπάρχει θέση για ανάκτηση των απωλειών; Οχι βέβαια, αφού ακόμα και η κάλυψη των απωλειών σημαίνει σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο.
Αντίθετα, ορισμένοι προκαλούν μιλώντας ακόμα και για άνεμο αλλαγής (κοπανιστό αλλά άνεμο). Αφού, όμως, υπάρχει άνεμος αλλαγής, και μάλιστα αριστερής, δε θα έπρεπε αυτήν τη στιγμή να ετοιμάζεται ο λαός για τη σύγκρουση που θα γίνει με τα μεγάλα συμφέροντα, με τους κολλητούς και με την ΕΕ; Ποιος προετοιμάζει το λαό για μια τέτοια σύγκρουση; Κανείς απ' όσους δεσμεύονται από την υπογραφή τους στην ΕΕ, κανείς απ' όσους καθημερινά καθησυχάζουν το κεφάλαιο ότι δεν κινδυνεύει από την ύπαρξή τους, κανείς απ' όσους καλούν, εν τέλει, το λαό ν' αλλάξει απλά κυβέρνηση και όλα μέλι - γάλα.
Θέλουν το λαό να βράζει στο ζουμί του, να μην ξέρει πού ν' ακουμπήσει τις αγωνίες και τις ανάγκες του. Για να δεχτεί εκ των υστέρων -μέσα από την περίφημη δημοκρατική εκλογική διαδικασία- ως αυτονόητο όποιον εκλεκτό έχει ήδη προεπιλέξει το κεφάλαιο ως ικανότερο να εκφράσει τα συμφέροντά του στη συγκεκριμένη συγκυρία. Αυτό τους καίει, γι' αυτό ο καβγάς, αυτό δείχνει ο κουρνιαχτός που σηκώνουν την ώρα που πίσω απ' τον μπερντέ δίνουν εξετάσεις στο κεφάλαιο.

Επείγει η απάντηση

Η απάντηση σ' αυτό το αίσχος επείγει. Και αυτήν την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνο ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα πραγματική αντιπολίτευση σε κεφάλαιο, μονοπώλια, κυβερνήσεις τους, ΕΕ, που ανοίγει ταυτόχρονα την προοπτική να γίνει ο ίδιος ο λαός εξουσία και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Αυτός είναι ο μονόδρομος για το λαό. Τα ζητήματα που αφορούν το πώς θα οργανώσει την αντεπίθεσή του πρέπει να τον απασχολήσουν και όχι τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η γραμμή είναι όπλο του λαού. Και αυτήν τη γραμμή το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις στην πράξη.