Ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) και το μίσος της Δ’ Διεθνούς για τη Σοβιετική Ένωση

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 24 Αυγούστου 1911, γεννήθηκε το ηγετικό στέλεχος του τροτσκιστικού ρεύματος, ο Έλληνας Μιχάλης Ράπτης (γνωστός με το ψευδώνυμο Πάμπλο). Αντί μιας βιογραφικής αναφοράς, επιλέξαμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από μια συνέντευξή του στο περιοδικό “Sous le drapeau du socialisme”, που δόθηκε το 1985, και περιλαμβάνεται σε ένα βιβλιαράκι-συλλογή κειμένων που κυκλοφόρησε από το “Ποντίκι”, με τίτλο “Ο Τρότσκι και οι επίγονοι”.
Το ενδιαφέρον των συγκεκριμένων αποσπασμάτων είναι ότι αναδεικνύουν την αντισοβιετική στάση της Τέταρτης Διεθνούς -πριν, κατά τη διάρκεια, και αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- που προσδοκούσε-επιδίωκε την πτώση της “σοβιετικής γραφειοκρατίας” και βασικά τη δημιουργία “επαναστατικής κατάστασης” από τις συνθήκες του πολέμου. Κι έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί θεωρητικά το ρεύμα αυτό διατήρησε την εκτίμηση για την ταξική φύση της ΕΣΣΔ ως “εργατικό, εκφυλισμένο κράτος”, σε αντίθεση με το παρακλάδι του που διασπάστηκε, γιατί θεωρούσε πως στη Σοβιετική Ένωση έχουμε ένα είδος κρατικού καπιταλισμού -από το ρεύμα αυτό προέρχεται το ΣΕΚ και η ΔΕΑ στα καθ’ ημάς.
Σε κάθε περίπτωση, τα αποσπάσματα είναι χαρακτηριστικά και αποτελούν πολύ ενδιαφέρουσες ομολογίες για τις πολιτικές επιδιώξεις και θέσεις του τροτσκισμού απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.

Είναι αλήθεια ότι ο Λέων Τρότσκι, στα τέλη της ζωής του, θεωρούσε πως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα ανέτρεπε άρδην την ασταθή ισορροπία την οποία είχε πετύχει ο καπιταλισμός και πως θα άνοιγε νέες επαναστατικές προοπτικές μέσα στις οποίες τοποθετούσε επίσης τόσο τον σύντομο θρίαμβο – και οργανωτικό – του κινήματος που είχε δημιουργήσει το 1938, όσο και την πτώση της γραφειοκρατίας στη Σοβιετική Ένωση.
[…]
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος εκτυλίχτηκε πράγματι με τρόπο διαφορετικό από τις προβλέψεις μας, σε ό,τι αφορά τα παρακάτω ζητήματα. […] Δεν μπορούσαμε επίσης να προβλέψουμε ότι, εξαιτίας αυτού, εξαιτίας της εισόδου στον πόλεμο της ΕΣΣΔ και του ρόλου που έπαιξε σε αυτόν, δεν μπορούσε να προκύψει άμεση εξασθένιση της επιρροής του σταλινισμού, ως ηγεσίας της ΕΣΣΔ και του Στάλιν που, για τις ευρύτερες μάζες κυρίως της Ευρώπης, καθοδηγούσε έναν απελευθερωτικό πόλεμο, απέναντι στην απειλή της φασιστικής κατοχής και κυριαρχίας.
[…]
Θα πω ακόμα, πάνω στο εθνικό ζήτημα, ότι, αν η ναζιστική κατοχή δημιούργησε εθνικό ζήτημα στη διάρκεια του πολέμου, υπήρξε επίσης εθνικό ζήτημα που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του πολέμου, από το γεγονός της διαίρεσης της Ευρώπης και της κατοχής της από Σοβιετικούς και Αγγλο-αμερικάνους. Εδώ, η Διεθνής έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο, μπορώ να πω μοναδικό στο εργατικό κίνημα – γιατί πήρε θέση τόσο ενάντια στη σοβιετική κατοχή, όσο και ενάντια στην κατοχή από τους αγγλο-αμερικανούς, τους συμμάχους της Ευρώπης. Ζήτησε οι λαοί σε όλες τις χώρες να έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή τους και να φύγουν όλα τα στρατεύματα από τις κατακτημένες χώρες.
Αυτό εκφράστηκε σαφώς στα ντοκουμέντα μας και παρά την όποια αντίσταση στις γραμμές μας. Υπήρξε μια μικρή αντίσταση μέσα στην τέταρτη διεθνή, κυρίως σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία τέτοιων συνθημάτων για τις χώρες που κατέλαβαν οι Ρώσοι. Η Διεθνής υπήρξε πολύ σαφής σε αυτό το ζήτημα. Έκανε μάλιστα έκκληση όπως είναι πάντα αναγκαίο, αν και δεν το θεωρώ απολύτως απαραίτητο, στο κύρος των δασκάλων μας. Για να επιχειρηματολογήσουμε εναντίον αυτών που δίσταζαν να πουν ότι οι Ρώσοι έπρεπε να εγκαταλείψουν τα εδάφη που κατέλαβαν, τους θυμίσαμε τη θέση του Τρότσκι στο ζήτημα της Ουκρανίας.
Στα τέλη της ζωής του, ο Τρότσκι παραδεχόταν ότι θα μπορούσε να αμφισβητηθεί η Ομοσπονδιακή δομής της Σοβιετικής Ένωσης. Πίστευε πως, εξαιτίας των αδικημάτων της γραφειοκρατίας, υπήρχε εθνικό ζήτημα σε όλες τις δημοκρατίες, κι ότι η κάθε δημοκρατία είχε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και στην απόσχισή της από τους Ρώσους.
Εμείς είμαστε ευνοϊκοί απέναντι σε αυτό και είχαμε καταγράψει σε ποιο βαθμό βάραινε στην ανάπτυξη επαναστατικών προοπτικών στην Ευρώπη η συνδυασμένη κατοχή, της οποίας γίναμε μάρτυρες στο τέλος του πολέμου.
[…]
Βγήκαμε από τον πόλεμο, όχι τόσο αισιόδοξοι, για άμεσες επαναστατικές προοπτικές, πράγμα που ίσχυε όταν μπήκαμε στον πόλεμο, αλλά γρήγορα χάθηκαν οι αυταπάτες. Μεταξύ μας κυριαρχούσε ένα κλίμα λίγο καταθλιπτικό, βλέποντας πώς είχε τελειώσει η υπόθεση, γιατί είχαμε καταγράψει μια σειρά από αρνητικά γεγονότα, όπως το καινούριο κύρος που είχε αποκτήσει η ΕΣΣΔ, ο Στάλιν και τα κομμουνιστικά κόμματα στη διάρκεια του πολέμου και το μέγεθος των τεράστιων δημοκρατικών αυταπατών των μαζών, που χρησιμοποιήθηκαν κατάλληλα εναντίον τους από τα σοσιαλιστικά και τα κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία δεν είχαν καμία διάθεση να χρησιμοποιήσουν άλλες δυνατότητες για μια εργατική διέξοδο από την κρίση και όχι αστική.
[…]μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω ακόμα, αμέσως μετά τον πόλεμο, ένα έργο του Λίντλχαρτ, που θεωρήθηκε η καλύτερη αγγλική στρατιωτική κριτική και δημοσιεύτηκε στα γαλλικά με τίτλο “Οι Γερμανοί στρατηγοί μιλούν”.
Είχε συζητήσει με όλους τους Γερμανούς στρατηγούς, αιχμάλωτους στην Αγγλία, και πολλοί από αυτούς, μεταξύ των πιο σημαντικών, του έλεγαν ότι, αν οι Ρώσοι και οι σύμμαχοι δεν είχαν μια κοινή γραμμή απέναντι στη Γερμανία, υποστηρίζοντας πως θέλουν να την καταστρέψουν ολοσχερώς, θα τους ήταν αδύνατον να διατηρήσουν το στρατό. Ο γερμανικός στρατός θα είχε διαλυθεί ένα χρόνο πριν τη συνθηκολόγηση. Αλλά η πολιτική των συμμάχων και της ΕΣΣΔ τους υποχρέωνε, κυρίως τους στρατιώτες, να συσπειρώνονται στην πραγματικότητα, η άλλη λύση γι’ αυτούς ήταν η φυσική τους εξόντωση. Για παράδειγμα, οι Ρώσοι δεν κρατούσαν συχνά αιχμαλώτους, αυτή ήταν η γραμμή τους.

Η αόρατη (αυτό)χειρα

Από iraklis3

«Σοσιαλισμός ή θάνατος»! Όχι δεν είναι κάλεσμα για επανάσταση. Είναι απλά δήλωση των επιλογών μας. Δηλαδή είτε θα αποφασίσουμε να αρχίσουμε να ελέγχουμε την οικονομία αυτού του πλανήτη ή να καθίσουμε εκεί να ψοφήσουμε. Αν δεν πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στον Αμαζόνιο που πήρε σειρά να καίγεται. Αν στην προηγούμενη φωτιά στη Σιβηρία δεν είχαμε στοιχεία για το τι φταίει για την καταστροφή (που όλοι ξέρουμε τι φταίει) εκεί στον Αμαζόνιο εκφράζονταν φόβοι για την καταστροφή του, ήδη από την ώρα που φαινόταν η εκλογή του φασίστα Μπολσονάρο. Αυτός έλεγε πως θα ανοίξει τον Αμαζόνιο για τις αγορές και οι τιμές του χρηματιστηρίου πετούσαν. Μέχρι και οι «προοδευτικοί» Καναδοί χειροκροτούσαν επειδή θα επένδυαν οι κολοσσοί τους. Τώρα κλαίμε γιατί τάχα καίγεται ο Αμαζόνιος! Σοσιαλισμός ή θάνατος λοιπόν. Γιατί τα παρακάλια του παρεμβατισμού είναι φανερό πως δεν δουλεύουν. Αφού πουλά ο θάνατος οι αγορές γιορτάζουν! Και αφού δεν αποφασίζουμε να θανατώσουμε τις αγορές, ας πάμε να πνιγούμε. Ή να καούμε. Ό,τι αποφασίσει η αόρατη χείρα της αγοράς.
Πηγή: Χαραυγή / Παλμ

Αϋπνία και άνοια

• Επιστήμονες διερευνούν το ενδεχόμενο καταπολέμησης της οφειλόμενης σε προϊούσα άνοια αϋπνίας για να επιβραδύνουν τον ερχομό του Αλτσχάιμερ
• Αλγόριθμος τεχνητής νοημοσύνης προβλέπει την εμφάνιση Αλτσχάιμερ με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας

Απεικονίσεις PET του εγκεφάλου ενός υγιούς (αριστερά) και ενός ασθενούς με Αλτσχάιμερ (δεξιά)

Μια από τις λειτουργίες που θρυμματίζονται όταν το Αλτσχάιμερ σφίξει την αρπάγη του είναι ο σταθερός ρυθμός ύπνου - εγρήγορσης. Οι δυσκολίες στον ύπνο αρχίζουν συχνά πολύ πριν η άνοια αρχίσει να γίνεται εμφανής. Μπορεί άραγε ο προβληματικός ύπνος να αποτελεί αξιόπιστη πρώιμη ένδειξη ότι οι αλλαγές στον εγκέφαλο, που οδηγούν στο Αλτσχάιμερ, έχουν αρχίσει; Και παραπέρα: Θα μπορούσε η εμφάνιση ή η πρόοδος της ασθένειας να επιβραδυνθεί με κατάλληλη αντιμετώπιση των ζητημάτων που σχετίζονται με τον ύπνο;
Η εγκεφαλική παθολογία του Αλτσχάιμερ ξεκινά περίπου 20 χρόνια πριν από την εμφάνιση των συμπτωμάτων, όπως οι διαλείψεις μνήμης και η εκδήλωση σύγχυσης. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η μοιραία ακολουθία γεγονότων προχωρά κάπως έτσι: Η βήτα-αμυλοειδής πρωτεΐνη, ένα παραπροϊόν του μεταβολισμού των νευρικών κυττάρων, αρχίζει να συσσωρεύεται στο χώρο μεταξύ των νευρικών κυττάρων, σχηματίζοντας τελικά τις χαρακτηριστικές πλάκες του Αλτσχάιμερ. Στη συνέχεια υπάρχει μια τοξική συσσώρευση πρωτεΐνης ταυ μέσα στα νευρικά κύτταρα, που ξεκινά από τον διάμεσο κροταφικό λοβό και εξαπλώνεται σε άλλες περιοχές. Αυτές οι μεταβολές οδηγούν στο θάνατο των νευρώνων, στην απώλεια συνάψεων και τη γενική ατροφία που παρατηρείται στους ασθενείς με Αλτσχάιμερ και βέβαια στην παρατηρήσιμη από τον καθένα μείωση της αντίληψης και την εκδήλωση προβλημάτων συμπεριφοράς.

Συσσώρευση

Οπως αποδεικνύεται, ο ύπνος επηρεάζει και τη βήτα-αμυλοειδή και την πρωτεΐνη ταυ. Μελέτες σε ανθρώπους και ποντίκια έδειξαν ότι τα επίπεδα και των δύο πρωτεϊνών χαμηλώνουν κατά τη διάρκεια του ύπνου. Ανθρωποι που δεν κοιμούνται καλά έχουν υψηλότερες συγκεντρώσεις τους μέσα στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό, ακόμη και μετά από μια μοναδική νύχτα κακού ύπνου. Εκείνο που είναι ίσως πιο σημαντικό, είναι τι συμβαίνει σε μεγαλύτερο χρονικό πλαίσιο. Απεικονίσεις τομογραφίας εκπομπής ποζιτρονίων (PET) δείχνουν ότι ηλικιωμένοι με χρόνιο πρόβλημα αϋπνίας έχουν μεγαλύτερες αποθέσεις βήτα-αμυλοειδούς στον εγκέφαλό τους. Ερευνα που δημοσιεύτηκε νωρίτερα αυτήν τη χρονιά, διαπίστωσε ότι στο αντίστοιχο του Αλτσχάιμερ στα ποντίκια, η έλλειψη ύπνου αυξάνει την εξάπλωση της πρωτεΐνης ταυ σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου. Συμπέρανε ότι αν υπάρχει διαταραχή του ύπνου κάθε νύχτα για μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο, τότε ο εγκέφαλος εκτίθεται σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των βλαβερών πρωτεϊνών και αυξάνεται η πιθανότητα για Αλτσχάιμερ.
Μελέτη του 2018 έδωσε αποδείξεις αυτής της σωρευτικής ζημιάς. Με βάση δεδομένα 124 ηλικιωμένων προέκυψε ότι όσοι παραπονιούνταν για «υπερβολική υπνηλία κατά τη διάρκεια της μέρας» στην ηλικία των 60 ετών ήταν 2,75 φορές πιο πιθανό να έχουν πλάκες βήτα-αμυλοειδούς στον εγκέφαλό τους 16 χρόνια αργότερα. Σε άλλη φετινή μελέτη, διερευνήθηκε ποιο μέρος του ύπνου σχετίζεται περισσότερο με την παθολογία του Αλτσχάιμερ. Διαπιστώθηκε ότι η μείωση του βαθέος ύπνου αργών κυμάτων χωρίς γρήγορες κινήσεις των ματιών (μη REM ύπνος) οδηγεί σε αύξηση της συσσώρευσης της πρωτεΐνης ταυ και έως ένα βαθμό της βήτα-αμυλοειδούς. Αυτό το μέρος του ύπνου είναι το πιο σημαντικό και για τη δημιουργία μόνιμης μνήμης από τα γεγονότα της μέρας.
Κανείς δεν ξέρει τι προηγείται: Είναι η συσσώρευση της βήτα-αμυλοειδούς και της ταυ που εμποδίζουν τον ύπνο, ή τα προβλήματα στον ύπνο οδηγούν σε συσσώρευση αυτών των πρωτεϊνών; Η κυρίαρχη άποψη αυτήν τη στιγμή είναι ότι πρόκειται για αμφίδρομη διαδικασία, που λειτουργεί ως φαύλος κύκλος. Είναι ακόμη νωρίς για να πει κανείς αν η διακοπή αυτή του φαύλου κύκλου θα καθυστερούσε την εμφάνιση άνοιας. Ωστόσο, μια μικρή μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, στο Σαν Φρανσίσκο, δίνει μια αχτίδα ελπίδας. Μεταξύ 50 ηλικιωμένων με ελαφρύ Αλτσχάιμερ ή χωρίς ακόμη εκδήλωση συμπτωμάτων άνοιας, οι μισοί που χρησιμοποίησαν ένα φάρμακο για να μπορέσουν να κοιμηθούν είχαν μικρότερη απώλεια αντιληπτικής ικανότητας. Πάντως, δεν θα παραξενευτεί κανείς αν και αυτή η ελπίδα για αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του Αλτσχάιμερ αποδειχτεί «όνειρο θερινής νυκτός», όπως και τόσες άλλες πριν απ' αυτή.

Βαθιά μάθηση

Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν σε όλο τον κόσμο από Αλτσχάιμερ, την πιο κοινή μορφή άνοιας. Η έγκαιρη διάγνωση είναι κρίσιμης σημασίας, ώστε οι ασθενείς να αξιοποιήσουν τις διαθέσιμες θεραπείες, αλλά καμιά μεμονωμένη απεικονιστική διαδικασία δεν μπορεί να οδηγήσει σε βέβαια συμπεράσματα, όσο ο άνθρωπος είναι ζωντανός και δεν μπορεί να μελετηθεί απευθείας ο εγκέφαλός του. Ετσι, οι γιατροί είναι αναγκασμένοι να πραγματοποιούν αμέτρητους κλινικούς και νευροφυσιολογικούς ελέγχους. Ηταν αναμενόμενο κάποιοι να προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν τις προόδους στην τεχνητή νοημοσύνη (ΤΝ) για τον εντοπισμό του Αλτσχάιμερ σε απεικονίσεις του εγκεφάλου.
Επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο εκπαίδευσαν έναν αλγόριθμο ΤΝ, ώστε να αναγνωρίζει ένα από τα πρώιμα σημάδια του Αλτσχάιμερ - τη μείωση της κατανάλωσης γλυκόζης από τον εγκέφαλο - σε τομογραφίες εκπομπής ποζιτρονίων. Στην τομογραφία αυτού του είδους, ίχνη μιας ραδιενεργού ουσίας εισάγονται στο σώμα, επιτρέποντας την τρισδιάστατη απεικόνιση του μεταβολισμού, της κυκλοφορίας του αίματος και άλλων κυτταρικών δραστηριοτήτων. Το Αλτσχάιμερ προκαλεί αλλαγές στο μεταβολισμό μέσα στον εγκέφαλο πολύ πριν αρχίσει η φθορά των ιστών. Αυτές οι αλλαγές είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν με το μάτι.
Ο αλγόριθμος εκπαιδεύτηκε χρησιμοποιώντας το 90% 2.100 τομογραφιών PET προερχόμενων από 12ετή μελέτη σε 1.000 ανθρώπους ηλικίας 55 ετών και άνω (πιθανών ασθενών, άλλων με μικρή απώλεια μνήμης και υγιών) και δοκιμάστηκε στο υπόλοιπο 10% των τομογραφιών. Στη συνέχεια δοκιμάστηκε εκ νέου στις τομογραφίες μιας ανεξάρτητης ομάδας 40 ασθενών που παρακολουθούνταν επί 10 χρόνια. Στην πρώτη δοκιμή έκανε 81% επιτυχή πρόβλεψη, ενώ στη δεύτερη 100%, καθώς όλοι οι ασθενείς που προέβλεψε ανέπτυξαν Αλτσχάιμερ μέσα στα επόμενα 6 χρόνια. Βάση του αλγορίθμου είναι η τεχνική τεχνητής νοημοσύνης που ονομάζεται «βαθιά μάθηση» και πρόκειται για μια από τις πιο ελπιδοφόρες εφαρμογές της. Σύμφωνα με γιατρούς που δεν συμμετείχαν στην ερευνητική ομάδα, το μοντέλο φαίνεται να λειτουργεί πολύ καλά στον εντοπισμό ασθενών με αρχικά ή μεσαίας κλίμακας συμπτώματα, αλλά ο εντοπισμός του επερχόμενου Αλτσχάιμερ σε πολύ πρώιμη φάση παραμένει ανοιχτό ζήτημα.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

70 χρόνια από τη λήξη της τρίχρονης ένοπλης ταξικής αναμέτρησης (1946 - 1949)

Στις 29 Αυγούστου του 1949 το σύνολο των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) περνούσε στις Λαϊκές Δημοκρατίες, έχοντας φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την εξουσία της αστικής τάξης στη διάρκεια της τρίχρονης πάλης του.
Ο Γράμμος και το Βίτσι ήταν τα τελευταία οχυρά του ΔΣΕ. Η καθοδήγηση του Κόμματος και του ΔΣΕ αντιλήφθηκε ότι η επίθεση του εχθρού θα γινόταν στο Βίτσι, όπου ήταν συγκεντρωμένη η κύρια δύναμη του ΔΣΕ, ενώ ήταν εύκολη και η πρόσβαση μηχανοκινήτων. Ετσι, πήραν μέτρα για την οχύρωση του Βίτσι και την οργάνωση της άμυνας, με ταυτόχρονη έντονη διαφωτιστική δουλειά.
Το κυβερνητικό σχέδιο για την κατάληψη του Βίτσι και του Γράμμου είχε την κωδική ονομασία «Πυρσός». Η εκτέλεσή του είχε ανατεθεί από τον αρχιστράτηγο Αλ. Παπάγο στον αντιστράτηγο Κ. Βεντήρη. Προέβλεπε, στην πρώτη φάση, παραπλανητική επίθεση στον Γράμμο, με σκοπό να εξαναγκαστεί ο ΔΣΕ να μεταφέρει σ' αυτόν δυνάμεις του από το Βίτσι. Στη δεύτερη φάση, το σχέδιο προέβλεπε επίθεση των κυβερνητικών στο Βίτσι για την κατάληψή του. Και στην τρίτη φάση, την τελική επίθεση στον Γράμμο, ώστε να παρεμποδιστεί η υποχώρηση του ΔΣΕ στην Αλβανία, να εγκλωβιστεί και να εξοντωθεί.
Η παραπλανητική επίθεση στον Γράμμο, με την κωδική ονομασία «Πυρσός Α΄», ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου 1949 και κράτησε μέχρι τις 9 του μήνα, με την ισχυρή δράση του Πυροβολικού και της Αεροπορίας. Μόνο την πρώτη βδομάδα των επιχειρήσεων η Αεροπορία του κυβερνητικού στρατού πραγματοποίησε 384 εξορμήσεις κατά των θέσεων του ΔΣΕ, ρίχνοντας 446 βόμβες των 113 και 227 κιλών, 938 ρουκέτες και 176 ναπάλμ. Καταλήφθηκαν τα υψώματα 1425, Ταμπούρι, 1806 κ.ά., που αποτέλεσαν σημαντικές βάσεις εξόρμησης για τις μετέπειτα επιθέσεις του κατά του Γράμμου.

Στο Βίτσι

Στις 10 προς 11 Αυγούστου ξεδιπλώθηκε η κύρια επίθεση στο Βίτσι, με την κωδική ονομασία «Πυρσός Β΄». Οι κυβερνητικές δυνάμεις αποτελούνταν από 4 Μεραρχίες, 2 Μονάδες Καταδρομών, 5 Τάγματα Εθνοφυλακής, με 110 πυροβόλα, πολλά άρματα και θωρακισμένα και 87 αεροπλάνα. Το σύνολο των δυνάμεων ήταν περίπου 80.000 άντρες.
Ο ΔΣΕ παρέταξε δύο Mεραρχίες, τη 10η και την 11η, δύναμης δύο Ταξιαρχιών η καθεμία, καθώς και 2 Διλοχίες της Σχολής Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου. Επίσης, διέθετε 6 Μοίρες Αντιαρματικού, Ορεινού και Πεδινού Πυροβολικού, συνολικά περίπου 8.800 μαχητές και μαχήτριες, ενώ δεν διέθετε εφεδρείες.
Ο κυβερνητικός στρατός εξαπολύοντας επίθεση στον κεντρικό τομέα του Βίτσι (είχε χωριστεί σε τρεις τομείς, το δεξιό, τον κεντρικό και τον αριστερό), τον διέσπασε καταλαμβάνοντας στις 11 - 12 Αυγούστου μια σειρά από αμυντικές θέσεις του ΔΣΕ (Μπάρο - Λέσιτς - Τσούκα).
Προκλήθηκε σοβαρός κίνδυνος να κυκλωθούν και να εξοντωθούν οι δυνάμεις του ΔΣΕ. Γι' αυτό, στις 16 Αυγούστου 1949, τα τμήματα του ΔΣΕ εγκατέλειψαν το Βίτσι και ελίχθηκαν προς τον Γράμμο.

Στον Γράμμο

Τις επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού στον Γράμμο διηύθυνε ο στρατηγός Τσακαλώτος, που είχε καλέσει τον βασιλιά Παύλο να παρακολουθήσει την έναρξη της επιχείρησης από την περιοχή της Αμμούδας.
Ο κυβερνητικός στρατός παρατάχθηκε με 5 Μεραρχίες (1η, 3η, 8η, 9η, 15η), την 77η Ταξιαρχία, 4 ελαφρά Συντάγματα Πεζικού, 5 Συντάγματα Πεδινού Πυροβολικού, 3 Μοίρες μέσων πυροβόλων, 6 Μοίρες Ορειβατικού Πυροβολικού, σε συνδυασμό με ισχυρές δυνάμεις τεθωρακισμένων και Αεροπορίας.
Απέναντί του ο Δημοκρατικός Στρατός παρέταξε περίπου 12.500 μαχητές και μαχήτριες (6.582 υπήρχαν στον Γράμμο και περίπου άλλοι 6.000 που μετακινήθηκαν από το Βίτσι).
Η επίθεση του αστικού στρατού για την κατάληψη του Γράμμου («Πυρσός Γ΄») άρχισε στις 24 Αυγούστου 1949. Ο ΔΣΕ ξεπέρασε κάθε όριο αντοχής, αλλά ήταν αδύνατο να νικήσει. Η Αεροπορία του κυβερνητικού στρατού πραγματοποίησε έως τις 30 Αυγούστου 87 επιθέσεις με αεροσκάφη «Χάρβαρτ», 591 με «Σπιτφάιαρ», 176 με «Χελντάιβερς», 81 με «Ντακότα», 37 με «Χάρβαρτ Οστερ» κ.ά. Ρίχτηκαν κατά του ΔΣΕ 2.004 ρουκέτες, 785 βόμβες των 500 λιβρών, 689 των 250 λιβρών, 1.490 των 20 λιβρών και επίσης 172 εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ.
Η 9η Μεραρχία του κυβερνητικού στρατού εισχώρησε στα μετόπισθεν του ΔΣΕ στις 26 του μήνα, κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων. Ο αστικός στρατός επιτέθηκε στο Παπούλι, το οποίο κατέλαβε (26 Αυγούστου), αφού προηγουμένως βομβάρδισε το ύψωμα με βόμβες ναπάλμ. Μετά από σκληρές μάχες κατελήφθησαν το ύψωμα Πόλε και το Τσαγκός Καραούλι. Στις 27 Αυγούστου ο ΔΣΕ εγκατέλειψε τα υψώματα της Πόρτας Οσμάν. Την ίδια μέρα έπεσε και το Φλάμπουρο.
Ο κίνδυνος να κλειστεί κάθε διάβαση προς την Αλβανία και να εγκλωβιστεί ο ΔΣΕ ήταν πλέον άμεσος. Από τις 28 Αυγούστου, άρχισε η σύμπτυξη των δυνάμεών του προς το κέντρο του μετώπου. Στις 29 Αυγούστου έπεσε η Μπάτρα αφού στο μεταξύ είχε περάσει από κει στην Αλβανία η μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων του ΔΣΕ. Στις 29 προς 30 Αυγούστου έπεσαν ο Γκόλιος και το ύψωμα Κάμενικ. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ υποχώρησαν συντεταγμένα στην Αλβανία.