Φερτη μαστορα

Ψήφισαν νλυχτα- Αριστερός διασυρμός "δημοκρατίας" χωρίς ντροπές και αναστολές

 Ψήφισαν νλυχτα- Αριστερός διασυρμός "δημοκρατίας" χωρίς ντροπές και αναστολές

Τραγική στιγμή για τη "Δημοκρατία" τους πραγματικά!

Μια "Δημοκρατία" που ούτε ως δήθεν δε στέκει πια.

Δεν μπόρεσαν να κρατήσουν ούτε καν τα στοιχειώδη προσχήματα.



Ψήφισαν νύχτα κυριολεκτικά!

Η συνεδρίαση ξεκίνησε στις 2 τα ξημερώματα 14 Αυγούστου(!!!) και η ψηφοφορία κατέληξε στις 10 το πρωί...

Η "δημοκρατία" τους λοιπόν δεν εκτέθηκε απλά. Διασύρθηκε και ξεφτιλίστηκε με τον πιο κραυγαλαίο και "κατεπείγοντα" τρόπο.
Οι κουρασμένες, νυσταγμένες και απελπισμένες φάτσες των "αριστερών" βουλευτών τα έλεγαν όλα.


Επρεπε όμως να τελειώσει η ταφή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος μεχρι το πρωί... για το καλό της πατρίδας.
Για αλλη μια φορά... και για ".πρώτη φορά Αριστερά"

Το αποτέλεσμα αναμενόμενο.
222 ΝΑΙ στη νέα σφαγή του λαού.
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι όλοι μαζί στο ΝΑΙ!
 Οι 43 του ΣΥΡΙΖΑ που διαφοροποιήθηκαν είναι η νέα ελπίδα του συστήματος, που αφού συμμετείχαν στην κοροιδία όλο αυτό τον καιρό τώρα βάζουν πλώρη για το νέο σχήμα κοροιδίας.
Όσο για τη φασιστική Χ.Α. αυτή ήταν κρυμμένη μέσα στην "αντιμνημονιακή" στολή που εφεύρεσαν δεξιοί κι αριστεροί.

Δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα περισσότερο.

Το σύστημα έδειξε για άλλη μια φορά πόσο αδιαφορεί ακόμη και γι αυτήν την κουτσουρεμένη   "Δημοκρατία", που αφού την επιδεικνύει σαν κατι δήθεν πολύτιμο που πρέπει να προστατεύεται, την σέρνει στην πυρά όποτε χρειαστεί, όπως το βολεύει, ανάλογα με τις ανάγκες της οικονομίας τους και της "πατρίδας" τους που δεν είναι άλλη από την τσέπη των μεγάλων αφεντικών.

Το πιο γελοίο από όλα ήταν το σχόλιο του κ. Μητρόπουλου λίγο πριν το τέλος που μίλησε για αψεγάδιαστη και υποδειγματική συνεδρίαση!
Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής

Κινηματόβραδο

 Κινηματόβραδο

Όχι με θερινό κινηματόγραφο, όπως το λένε ακόμα καμιά φορά οι παλιότεροι, αλλά με μια βραδινή συγκέντρωση μες στην καρδιά του καλοκαιριού και της Αθήνας, που θα ήταν σχεδόν ευχάριστη, εάν δε μιλούσαμε για αυτή τη συγκυρία και την ψήφιση ενός μνημονίου που θα υποθηκεύσει τις ζωές μας για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Το γενικό προσκλητήριο στην Ομόνοια έδωσε σαφώς λιγότερους παρόντες από τις δύο προηγούμενες συγκεντρώσεις του Ιουλίου, όπου υπήρχαν για παράδειγμα πολύ περισσότεροι φοιτητές στα μπλοκ του ΜΑΣ, αλλά ένα σαφώς ικανοποιητικό νούμερο για τα δεδομένα της εποχής. Δεν είναι βέβαια αυτό που θα περίμενε κανείς για τη μέρα ψήφισης ενός τέτοιου, αντιλαϊκού μνημονίου, αλλά ας όψεται η κάψα της κυβέρνησης να φέρει μες στην κάψα του Αυγούστου, με εξπρές διαδικασίες, χωρίς να αφήνει πολλά περιθώρια για καλύτερη οργάνωση και προετοιμασία.

Οι ομιλητές εκπροσωπούσαν όλα τα μέρη της λαϊκής, κοινωνικής συμμαχίας, με τον αειθαλή Μπούτα της Πασυ να κάνει την αρχή για τους αγρότες, που δέχονται τη χαριστική βολή και δεν τους μένει ούτε καν το δικαίωμα σε έναν αργό θάνατο.

Πολλά συνθήματα που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας ήταν καινούρια και μπέρδεψαν λίγο τον κόσμο που έχει συνηθίσει να τα επαναλαμβάνει μηχανικά. Αλλά η βασική καινοτομία ήταν η αλλαγή του εκφωνητή στο θρυλικό άσπρο φορτηγάκι, κι ο άντρας που αντικατέστησε την κλασική, χαρακτηριστική (κι όχι ιδιαίτερα χρωματισμένη) φωνή της εξειδικευμένης σφισσας.

Η πορεία έφτασε στο Σύνταγμα και μπήκε στην πλατεία από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας, όπου για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δεν υπήρχε αστυνομική παρουσία –και κάποιες σφισσες έπιασαν μετά κουβέντα με τον υπάλληλο επί της υποδοχής (ως αντιπερισπασμό για τους σφους που γέμιζαν υπογείως με εκρηκτικά τα θεμέλια). Οι κλούβες των ΜΑΤ όμως έσπευσαν να κλείσουν το δρόμο μπροστά στα λουλουδάδικα, όπου κατευθύνθηκε αιφνιδιαστικά η κεφαλή της διαδήλωσης.

Εκεί συναντήσαμε και τη γραφική Λουκά να φωνάζει «έξω οι Γερμανοί», κυνηγώντας τις κάμερες και να λέει πως το ΠΑΜΕ είναι του σατανά, τα κομμούνια δεν είναι Έλληνες και πως δε θα χρειαστεί να πάνε ξανά στη Μακρόνησο, γιατί θα εξοριστούν εκτός ελληνικής επικράτειας. Ναι αλλά δεν τα λέει αυτά και στον Αποστόλη της Ελληνοφρένειας, όταν βγαίνει στο τηλέφωνο, για να γελάσουμε.

Παρόλα αυτά το πιο φαιδρό στοιχείο της βραδιάς (για να γελάς και να κλαις μαζί) δεν ήταν η παρουσία της Λουκά, αλλά η απουσία κόσμου από τη συγκέντρωση της Αδεδυ και της Ανταρσυα, που δεν έκλεισε καν το δρόμο μπροστά στη Βουλή. Ίσως κάποιοι νομίζουν πως αυτά λέγονται καθ’ υπερβολή και κάπως καταχρηστικά, σε στιλ «τίποτα δεν είχαν από κόσμο», όπου προφανώς αυτό το τίποτα δεν είναι κυριολεκτικό. Μόνο που δεν είναι αυτή η περίπτωση. Αυτή η συγκέντρωση ήταν το κάτι άλλο. Δεν υπήρχε –στην κυριολεξία! Υπήρχαν μόνο λίγες δεκάδες άτομα, που δεν ξεπερνούσαν τα εκατό (και βασικά δεν ξεπερνούσαν το πλήθος που περιμένει πχ στη στάση των λεωφορείων του Ευαγγελισμού σε ώρα αιχμής), μερικά κρεμασμένα πανό (εκ των οποίων το ένα ξεκινούσε με «ουαί, γραμματείς και φαρισαίοι») κι ένα μεγάφωνο, που έκλεισε με το παρήγορο κι ελπιδοφόρο μήνυμα πως την επόμενη φορά θα είναι εκατονταπλάσιοι –και έτσι ίσως ξεπεράσουν τις πέντε χιλιάδες. Ενώ ενδιάμεσα έπαιζε Ξυλούρη «του προδότη που έκανε το έγκλημα αυτό ζητώ την τιμωρία», με ωραία υπονοούμενα για τους κυβερνώντες.

Η πλάκα θα ήταν να φεύγαμε πάντως λίγο νωρίτερα απ’ αυτούς και να μας φωνάζανε, όπως τότε επί αγανακτισμένων: «που πάτε-εεε… προδότε-εεες», και παρατεταμένο «ε» για μεγαλύτερη θεατρικότητα.

Είναι πραγματικά απίστευτο, πέρα από κάθε προσδοκία. Αυτό το «όχι μέχρι τέλους» -που από σήμερα βρίσκει κι επίσημη πολιτική στέγη, όπου χίλιοι καλοί χωράνε, άλλο αν δεν κατεβαίνουν και στο δρόμο- πετάει από νίκη σε νίκη, καταφέρνοντας να πείσει τον κόσμο, να μην του καλλιεργήσει αυταπάτες, οδηγώντας τον στην απογοήτευση και βασικά σπίτι του. Το κίνημα έχει πάρει φτερά!

Και δεν ξέρω πόσοι το έχουν καταλάβει, αλλά εάν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ σήμερα, θα περνούσε το τρίτο μνημόνιο, όχι απλά χωρίς απεργία (αφού η ΓΣΕΕ βρίσκεται σε διακοπές διαρκείας) αλλά ούτε καν μια κινητοποίηση-διαδήλωση. Κι αυτό είναι το τραγικό αποτέλεσμα της καταστροφικής, διαλυτικής επίδρασης του οπορτουνισμού και των πολλαπλών του εκφράσεων.

Το μόνο θετικό που προκύπτει είναι πως με τα νέα μεταμεσονύχτια χρονοδιαγράμματα της Βουλής, που εξελίσσεται σε ξενυχτάδικο, δίνεται λύση σε ένα κλασικό, διαχρονικό δίλημμα των διαδηλωτών: να πάνε μετά την πορεία για αγωνιστικά τσίπ’ρα και να χάσουν το κοινοβουλευτικό σόου ή να πάνε σπίτι και να χάσουν την ανθρώπινη συντροφική επαφή; Τώρα όμως κανένα πρόβλημα. Προλαβαίνεις να τα κάνεις και τα δύο. Ίσα-ίσα, που επιβάλλεται να μείνεις έξω μέχρι αργά, για να αντέξεις μετά ως το τέλος.

Κι άντε να δούμε τι ώρα θα έρθει αυτό το τέλος…

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο υπουργός;

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο υπουργός;

«(...) Στα Εργασιακά κάναμε προσπάθεια όχι να πάνε πιο πίσω ή να έρθουν πιο νωρίς. Ο θεσμοί είχαν βάλει ως πρόταση να μην μπορούμε να νομοθετήσουμε για τα Εργασιακά μέχρι το Μάρτιο του 2016 και εμείς προσπαθήσαμε και πετύχαμε να μην υπάρχει καμιά αναφορά σε συγκεκριμένη ημερομηνία, αλλά να μπορέσουμε να διαβουλευτούμε ένα καινούργιο νομοσχέδιο για τα Εργασιακά που μπορεί να έρθει το φθινόπωρο».
Αυτά είπε ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, χτες στη Βουλή, εκθειάζοντας τα ...«ατού» του 3ου μνημονίου με αυτό το παράδειγμα. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα: «Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο υπουργός;». Στην πραγματικότητα, αυτό που προαναγγέλλει είναι ότι τα αντεργατικά μέτρα που συμφώνησε η προηγούμενη κυβέρνηση με την τρόικα και επαναλαμβάνονται στο 3ο μνημόνιο, θα έρθουν ακόμα νωρίτερα στη Βουλή, ώστε να τροποποιηθεί προς το χειρότερο η νομοθεσία.
Αυτό το ξέρει καλά η κυβέρνηση αλλά προσπαθεί να κοροϊδέψει το λαό, λέγοντας, για παράδειγμα, ότι σκοπεύει να επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι οποίες έχουν καταργηθεί από την προηγούμενη συγκυβέρνηση. Ο ισχυρισμός τους είναι τόσο μεγάλο ψέμα όσο μεγάλη είναι η επίθεση που θα εξαπολύσουν στα Εργασιακά.

***

Να τι λέει στο 3ο μνημόνιο:
Πρώτον, χαιρετίζουν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία έτη «ώστε να καταστεί η αγορά εργασίας πιο ευέλικτη».
Δεύτερον, η κυβέρνηση αναλαμβάνει να δρομολογήσει διαδικασία που σκοπό θα έχει «την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο».
Τρίτον, ορίζεται καθαρά ότι «οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής». Δηλαδή, ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε σε εκείνη την περίοδο όπου υπήρχαν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα και η πλήρης απασχόληση με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, η προστασία από τις απολύσεις, οι αξιοπρεπείς μισθοί ήταν διαδεδομένα στην αγορά εργασίας.
Βασικό σημείο αναφοράς του κειμένου είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τι σημαίνει όμως «καλή πρακτική»; Με δεδομένα τα εκ διαμέτρου αντίθετα ταξικά συμφέροντα κεφαλαιοκρατών - εργατών ό,τι είναι καλό για τον έναν δεν είναι καλό για τον άλλο. Σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων, «καλή πρακτική» σημαίνει εργασιακός μεσαίωνας.

***

Σημαίνει, για παράδειγμα, ότι στη Γερμανία οι θέσεις πλήρους απασχόλησης το 1997 ανέρχονταν στο 82,5% του συνόλου των θέσεων εργασίας και σήμερα έχουν πέσει στο 57%. Σημαίνει αύξηση των ευέλικτων μορφών εργασίας, των «mini jobs», που αμείβονται έως 450 ευρώ το μήνα, όπου απασχολούνται περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι. Σημαίνει εργασία μετά από κλήση - τηλεφώνημα, με τον εργαζόμενο να μην ξέρει πότε και για πόση ώρα θα εργαστεί, να μην έχει κανένα εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα, με μηνιαίες απολαβές 100 - 300 ευρώ. Σημαίνει δουλειά τις Κυριακές, επέκταση της «ενοικιαζόμενης εργασίας».
Στη Γαλλία «καλή πρακτική» σημαίνει ότι η μερική απασχόληση έχει φθάσει στο 18%, σημαίνει συμβάσεις μαθητείας που αμείβονται με το 25% - 78% του κατώτατου μισθού, συμβόλαια επαγγελματικής κατάρτισης με το 55% - 85% του κατώτατου μισθού.
Στη Βρετανία, που δεν έχει ευρώ αλλά δικό της νόμισμα, «καλή πρακτική» σημαίνει ότι εκατομμύρια μισθωτοί κρύβονται πίσω από συμβάσεις με «μπλοκάκι» για να μην έχουν δικαιώματα. Σημαίνει ότι πάνω από 8 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με ελαστικές μορφές απασχόλησης, με τις συμβάσεις «μηδενικών ωρών», στις οποίες δεν καθορίζεται το ωράριο εργασίας, να αφορούν, σύμφωνα με τα συνδικάτα, 5 εκατομμύρια εργαζόμενους. Το ίδιο σημαίνουν οι «καλές πρακτικές» σε Ιρλανδία, Ολλανδία και αλλού. Κυριαρχία των ευέλικτων μορφών εργασίας, που μετατρέπουν ολάκερη τη ζωή των εργατών σε λάστιχο καταπώς ορίζουν οι ανάγκες των μονοπωλίων.

***

«Καλές πρακτικές» σημαίνει ακόμα νομοθέτηση όρων που απαγορεύουν στην πράξη την απεργία, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Βρετανία. Σημαίνει αύξηση του ορίου των απολύσεων που χαρακτηρίζονται «ομαδικές» και κατάργηση της έγκρισης που απαιτείται να δοθεί, σήμερα, από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, προκειμένου να γίνουν οι ομαδικές απολύσεις.
Γι' αυτά «χαίρεται και χαμογελά ο υπουργός»!

Χ. Μ.

Υπάρχει και άλλος δρόμος

Υπάρχει και άλλος δρόμος

«Βαριά η συμφωνία, αλλά έχει και αναπτυξιακή διάσταση», διατείνονται τα κυβερνητικά στελέχη για το τρίτο μνημόνιο, κι αυτήν τη διάσταση ανέλαβε να προβάλει ο ίδιος ο πρωθυπουργός με την προχτεσινή του επίσκεψη στο υπουργείο που κατ' αρμοδιότητα μοιράζει στους καπιταλιστές τις εργολαβίες των δημοσίων έργων. Μπροστά στα πιο βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν παρθεί έως τώρα και περιέχονται στο τρίτο μνημόνιο, είναι προφανές πως η κυβέρνηση επιχειρεί ένα εμπόριο ελπίδας. Μιλά για αναπτυξιακό πακέτο που περιέχεται στο μνημόνιο και αφήνει να εννοηθεί ότι απ' αυτό θα προκύψουν εντέλει και ορισμένα καλά για το λαό. Η ανάπτυξη που λέει ότι θα φέρει η κυβέρνηση σημαίνει ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, των καπιταλιστικών κέρδών. Και πράγματι, το τρίτο μνημόνιο έρχεται για να δώσει ώθηση σ' αυτά. Μόνο που το καπιταλιστικό κέρδος πάντα προϋποθέτει τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων. Και η κυβέρνηση είναι σαφής.
Με το μνημόνιο εξασφαλίζεται κρατικό χρήμα για καπιταλιστικές επενδύσεις, με το Ταμείο Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας δίνονται κρατικής ιδιοκτησίας τομείς της οικονομίας σε επιχειρηματικούς ομίλους, συνεχίζονται ακάθεκτα οι ιδιωτικοποιήσεις, δίνονται στο κεφάλαιο τα 35 δισ. ευρώ του «πακέτου Γιούνκερ», κ.λπ. Βεβαίως, οι μεγαλοεπιχειρηματίες εξασφαλίζουν μισθούς πείνας, επέκταση ελαστικών μορφών εργασίας, απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση εργοδοτικών εισφορών. Ολ' αυτά, επίσης, αυξάνουν τα κέρδη και χρεοκοπούν το λαό.
Το τρίτο μνημόνιο δεν απέκτησε ξαφνικά αναπτυξιακό πρόσημο. Είναι συνέχεια των δύο μνημονίων που προηγήθηκαν και έδωσαν ήδη αρκετά στους καπιταλιστές. Ερχεται τώρα να τους δώσει άλλα 85 δισ. ευρώ της δανειακής σύμβασης, τα οποία ταυτόχρονα θα προστεθούν ως νέο βάρος στις πλάτες του λαού καθώς αυξάνουν το δημόσιο χρέος, που πάλι ο λαός θα κληθεί να πληρώσει. Παράλληλα, έρχεται να καταστρέψει τη μικρή αγροτική - κτηνοτροφική παραγωγή, προωθώντας τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σ' αυτόν τον τομέα, ενώ με την περίφημη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, αλλά και τη φορολογία, εκτοπίζει τους αυτοαπασχολούμενους, ενισχύει τα μονοπώλια στην αγορά. Δεν είναι ανάπτυξη για το λαό αυτή η προοπτική. Οπως δεν είναι ανάπτυξη για το λαό η νέα ενίσχυση του τραπεζικού κεφαλαίου, που συνοδεύεται, μάλιστα, με απελευθέρωση των πλειστηριασμών για τα σπίτια των λαϊκών στρωμάτων.
Το χειροκρότημα της αστικής τάξης για το τρίτο μνημόνιο αρκεί για να δείξει για ποιας τάξης την ανάπτυξη μιλά ο πρωθυπουργός. Αλλωστε, και στο τρίτο μνημόνιο κυριαρχεί η λογική της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Κι αυτό ακριβώς αποτυπώνεται ανάγλυφα στις διατάξεις για τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, με τις οποίες γίνεται κυριολεκτικά σφαγή εργατικών δικαιωμάτων, ενώ και με τις διατάξεις για τη φορολογία γίνεται καθαρή η ταξική επιλογή: Νέοι αυξημένοι έμμεσοι και άμεσοι φόροι στα λαϊκά στρώματα, που σε συνδυασμό με δραστικές περικοπές σε Υγεία - Πρόνοια από τον κρατικό προϋπολογισμό, δημιουργούν ακόμη καλύτερες συνθήκες παροχής κρατικού χρήματος στην καπιταλιστική οικονομία.
Ολα τα παραπάνω είναι η αναπτυξιακή διάσταση του τρίτου μνημονίου. Και είναι σε ευθεία αντίθεση με την ανάπτυξη που έχει ανάγκη ο λαός. Αρα, πρέπει τώρα να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο τρίτο μνημόνιο, η πάλη για την κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, την ανάκτηση των απωλειών, την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, χρειάζεται πάλη για τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο για το λαό: Τη συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, του πλούτου της χώρας, με τον ίδιο το λαό στην εξουσία. Σ' αυτό το δρόμο πρέπει να πορευτούν η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Αιματοκύλισμα διαρκείας

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Αιματοκύλισμα διαρκείας

Τεθωρακισμένα οχήματα κοντά στη γραμμή αντιπαράθεσης με τους πολιτοφύλακες

ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Το αιματοκύλισμα του λαού στην Ανατολική Ουκρανία συνεχίζεται με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών από τις δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου. Από τις επιθέσεις της νύχτας της Τετάρτης προς Πέμπτη, μια γυναίκα σκοτώθηκε και τέσσερις ακόμα άμαχοι τραυματίστηκαν στο χωρίο Οκτιάμπρσκι, ενώ τραυματισμοί αμάχων αναφέρθηκαν και στα χωρία Σταρομιχάηλφκα και Γκόρκογκο, όπως και στην πόλη Γκορλόφκα, ενώ πάνω από 10 σπίτια καταστράφηκαν ολοσχερώς και μερικώς.
Από την πλευρά του, ο στρατός της Ουκρανίας κάνει λόγο για 2 νεκρούς στρατιώτες και 10 τραυματίες σε μάχες κοντά στη Μαριούπολη. Ωστόσο, οι πολιτοφύλακες της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ καταγγέλλουν ότι τις τελευταίες ώρες, πάνω από 90 άρματα μάχης τεθωρακισμένα έχουν φτάσει στη γραμμή αντιπαράθεσης και στα χωρία Κοντέμα, Προχόροφκα, Νεβέλσκι και Αντρέγιεφκα.
Πάντως, ο διαπραγματευτής της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, Ντένις Πουσίλιν, εξέφρασε την ελπίδα ότι στην επόμενη συνάντηση της λεγόμενης Ομάδας Επαφής (εκπροσώπων της ουκρανικής κυβέρνησης, των πολιτοφυλάκων, της Ρωσίας και της Οργάνωσης για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη) στις 26 Αυγούστου, θα μπορέσει να υπάρξει μια συμφωνία για την απόσυρση των βαρέων όπλων, όπως προβλεπόταν στη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ της 12ης Φλεβάρη φέτος, που στην ουσία ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Βεβαίως, τα έως τώρα στοιχεία και η απροθυμία από την πλευρά της ουκρανικής κυβέρνησης κάθε άλλο παρά διάθεση συμφωνίας δείχνουν.