ΤΩΡΑ: Πλημμύρισε η Πλατεία Συντάγματος στην προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ - Live η ομιλία απ' το 902.gr

 ΤΩΡΑ: Πλημμύρισε η Πλατεία Συντάγματος στην προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ - Live η ομιλία απ' το 902.gr

           

Η απογοήτευση έρχεται

 Η απογοήτευση έρχεται

Πρώτη φορά αριστερά… Πονάει πάντα η πρώτη φορά. Αν και δεν είναι ακριβώς η πρώτη, μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Σαν ένα είδος παρθενορραφής που έκανε η τσούλα η ιστορία, όπως εξηγεί ο τριπολίτης στο ανεμολόγιο: την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα.

Μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Κι ο μανολιός τα ρούχα του. Γιατί οι ονομαστικές αλλαγές θα είναι σαρωτικές και ριζοσπαστικές.

Καταρχάς ο ενφια αναβαπτίζεται σε φόρο μεγάλης ακίνητης παρουσίας (φμαπ), με τον ίδιο τρόπο που άλλαξε πριν όνομα το χαράτσι.

Ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, ένα υπερώριμο αίτημα αστικού εκσυγχρονισμού που δεν απαιτεί θεωρητικά κάποια σοσιαλιστική επανάσταση για να υλοποιηθεί, μεταλλάσσεται σε ανάγκη… εξορθολογισμού της μεταξύ τους σχέσης.

Τα ματ μετεξελίσσονται σε όργανα κοινωνικής ειρήνης (που μπορούν να σχηματίσουν το αρκτικόλεξο «οκέι»), ενώ ο περιβόητος αφοπλισμός τους περιορίζεται μάλλον στην… τροχαία. Το κρέας βαφτίζεται ψάρι και τα γκλομπ τους λουλούδια.

Το πρόγραμμα των πρώτων εκατό ημερών (με τα πρώτα διατάγματα του κοινωνικού μετασχηματισμού) απλώνεται τελικά σε ορίζοντα τετραετίας. Κι αυτό μόνο εφόσον εξασφαλιστεί η πολυπόθητη αυτοδυναμία για το σύριζα.

Η καταγγελία του μνημονίου, το σκίσιμό του, η κατάργησή του με ένα άρθρο, κτλ, έγινε ξαφνικά παράτασή του για μερικούς μήνες. Και η κωλοτούμπα μπορεί να ολοκληρωθεί με τη μετονομασία του σε ΠΚΣ, που δεν είναι η γνώριμή μας πανσπουδαστική στα πανεπιστήμια, αλλά το πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας της αριστερής κυβέρνησης.

Μπορεί αντιστοίχως να καταρτιστεί κι ένα πρόγραμμα εθνικού οικονομικού σχεδιασμού, (ΠΕΟΣ), που θα είναι ο βασικός τρόπος αντιμετώπισης για το χρέος, με το οποίο ριμάρουν κιόλας.

Το λατινοαμερικάνικο venceremos αντικαθίσταται με το vinceró. Και η εργοδοτική αυθαιρεσία στο σκλαβοπάζαρο του ιδιωτικού τομέα, με το φόβο (που αλλάζει πλευρό) των εκμεταλλευτών και με το τραγούδι των νέων άνεργων, που με ένα μαγικό τρόπο θα νικήσουν, τώρα με την κυβέρνηση της αριστεράς.

Ενώ η επιβίωση γίνεται ελπίδα (που έρχεται). Και το ΕΠΙΖΩ… ΕνΠΙΖΩ, μαζί με το γνωστό σήμα της νίκης, που κυβερνητική α(η)δεία, διαβάζεται ως λάμδα. Μπροστά στις ΚΑνΠΕΣ, όλα γίνονται.

Η αυταπάτη πεθαίνει πάντα τελευταία

Με την κυβέρνηση σύριζα να κλειδώνει (είτε ως αυτοδύναμη, είτε με κορμό αυτόν), το βλέμμα όλων στρέφεται στην επόμενη μέρα. Που μπορεί και να τη δει κανείς με την αβάσταχτη ελαφρότητα που αρμόζει στο αστικό πολιτικό, όπως πχ κάποιοι τουιτεράδες που καταπιάστηκαν με το θέμα «τουί του μέλλοντος».

Η ανταρσυα γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση και κατεβαίνει στις εκλογές με σύνθημα ‘πρώτη φορά αριστερά’.

2089: Το ναρ αποχωρεί από την ανταρσύα, που κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με το σύριζα.

Και πάει λέγοντας…

Η κουβέντα για την επόμενη μέρα δε σημαίνει ότι προεξοφλούμε ηττοπαθώς κάπόιο αρνητικό αποτέλεσμα ή τις εξελίξεις. Σημαίνει όμως πως πρέπει να μας βρει κατάλληλα προετοιμασμένους να αντιμετωπίσουμε την «ελπίδα που έρχεται» και τις ιδιαίτερες συνθήκες της αριστερής διακυβέρνησης, για να μην υπάρξει ούτε μια μέρα ανοχής κι αναμονής στη.. φιλολαϊκή astikñh διακυβέρνηση, που χάνει ήδη (πριν καν γίνει εξουσία) τη φόρα της και τα προοδευτικά της φτιασίδια. Και επειδή ακόμα και αυτή η κουτσουρεμένη ελπίδα πολύ γρήγορα θα διαψευστεί, το μείζον ζητούμενο είναι η διαχείρισή της, να μη μεταφραστεί σε (περαιτέρω) απογοήτευση κι ιδιώτευση, να μη βρει διέξοδο σε ανοιχτά αντιδραστικές, φασιστικές οδούς.

Ο μεγαλύτερος σκόπελος σε αυτή την κατεύθυνση είναι το λεγόμενο σύνδρομο του «σαςταλεγάκια». Που εκτός από την όποια αρνητική χροιά όμως, έχει και μια πολύ στέρεα και λογική βάση. Σε μια πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση πχ η συντονίστρια-δημοσιογράφος αναρωτιόταν ρητορικά: ποιος περίμενε άραγε πριν μερικά χρόνια πως θα είχαμε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού μεταξύ πασόκ και νέας δημοκρατίας; Και δε θυμάμαι αν είπε τίποτα ο δικός μας εκπρόσωπος, αλλά εγώ στη θέση του, θα σήκωνα το χέρι και θα το έβαζα επιδεικτικά μπροστά στη μούρη της παρουσιάστριας:

«Κυρία-κυρία-κυρία…. Κυρία να πω; Κυρία να πω;»

Ο κόσμος είναι όμως κι αυτός με τη σειρά του σα μικρό παιδάκι, που δε θέλει να του χτυπάς τα λάθη του και προτιμά να επιμένει πεισματικά σε αυτά, παρά να παραδεχτεί πως δεν είχε (και βασικά δεν ήθελε να) δει, κάτι που του είχες υποδείξει. Κι απαιτεί γερό στομάχι και μεγάλη τέχνη να παραμερίσεις τα όποια νεύρα από την ένταση του προεκλογικού τρεξίματος και τυχόν παλινωδίες του συνομιλητή σου. Να βάλεις τα δυνατά σου, για να μη φανείς σαν κακιασμένη «σας τα ‘λεγα» κασσάνδρα, που περιμένει τη δικαίωσή της από την αποτυχία των άλλων, και να μη θίξεις παιδικά πείσματα κι εγωισμού. Αλλά να πάρεις τον κοψοχέρη με το μέρος σου και να του δείξεις πως οι συνεχείς επιβεβαιώσεις των προβλέψεών σου από την ίδια τη ζωή δεν οφείλονται σε κάποιο κληρονομικό χάρισμα, παρά στη σκοπιά και τα εργαλεία της πολιτικής σου ανάλυσης. Να του δείξουμε δηλ ότι η ελπίδα δε θα έρθει σα σλόγκαν διαφημιστικού (η μέρα φεύγει, το τζόνι γουόκερ έρχεται) ούτε είναι κάλπηκη.Υπάρχει, αλλά σε άλλο δρόμο, πολύ πιο δύσβατο, αλλά με προοπτική.

Αυτή θα είναι η βασική πρόκληση της επόμενης ημέρας. Ιδού η ρόδος, ιδού το πήδημα, ιδού και αυτοί που περίμεναν να γυρίσει ο τροχός του πηδήματος για να έρθει η σειρά τους, αλλά θα το απολαύσουν τελικά από διαφορετική θέση απ’ αυτήν που νόμιζαν.

Λίγες μέρες από τις εκλογές

https://www.facebook.com/profile.php?id=100007925084483&fref=nf


Λίγες μέρες από τις εκλογές και η πλειοδοσία σε λύσεις για την καπιταλιστική κρίση από τα αστικά κόμματα καλά κρατεί. Τα κυβερνώντα κόμματα υπεραμύνονται της μέχρι τώρα διακυβέρνησής τους που υποστηρίζουν πως εξασφαλίζει την επιτυχή έξοδο από την κρίση, χωρίς να θεωρούν ότι απαιτείται περαιτέρω ανάπτυξη και ανάλυση επ’ αυτού. Ο Α. Σαμαράς διαβεβαιώνει ότι «Εμείς προχωρούμε πάντοτε με κριτήριο το έθνος, την πατρίδα, τη θρησκεία και πάντοτε με γνώμονα το συμφέρον του τόπου» ενώ ο Ε. Βενιζέλος ότι δεν θα αφήσουν το αεροπλάνο με κυβερνήτη τον Α. Τσίπρα «να πάει σε λάθος προορισμό». Και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται να κυβερνήσει έχει κάνει την ελπίδα κυρίαρχο σύνθημά της για να πείσει το εκλογικό σώμα να την ψηφίσει, ενώ το ΠΟΤΑΜΙ που οι δημοσκοπήσεις το φέρουν τρίτο κόμμα δεν κρύβει την πρόθεσή του για συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αν κανείς αναζητήσει πολιτικά κριτήρια που να ανταποκρίνονται στο μέγεθος των πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε και που να καθορίζουν τη συμπεριφορά των κομμάτων σ’ αυτές τις εκλογές θα είναι δύσκολο να βρει. Η επίδειξη μιας υποκριτικής και παραπλανητικής εικόνας προθέσεων και επιλογών αποκρύπτει σκοπιμότητες και επιλογές που συμβάλουν σ’ αυτό που είναι ο στόχος, στη συνολική υποταγή όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Δεν είναι τυχαίο που όταν γίνεται λόγος για την επόμενη μέρα των εκλογών η διαμόρφωση μιας συμμαχικής κυβέρνησης αναζητείται μεταξύ αυτών, του συνόλου δηλ. των αστικών κομμάτων, που γενικώς επαγγέλλονται βελτίωση των όρων ζωής, όχι σύμφωνα με οποιαδήποτε ταυτότητα με βάση την τάξη, αλλά σύμφωνα με την υπόσχεση μιας άλλης πολιτικής. Και εδώ έρχεται η ελπίδα, το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι μπορούμε να ελπίζουμε τα πάντα μέχρι την ημέρα των εκλογών. Κι αυτό το πάντα περιλαμβάνει την ελπίδα των πιο συντηρητικών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι έγκυρος διαχειριστής της στρατηγικής του καπιταλισμού αλλά και των αριστερών ότι μπορεί να είναι έγκυρος διαχειριστής και των οραμάτων της αριστεράς.
Συνεπώς, επειδή λόγω κρίσης η παρατεταμένη εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος και ιδιαίτερα της μικροαστικής τάξης στα παραδοσιακά αστικά κόμματα έχει διαρραγεί και επιπλέον επειδή φοβίζει η πιθανότητα ριζοσπαστικοποίησης μεγάλου μέρους και των μικροαστικών στρωμάτων προκρίνεται πως ο εγκλωβισμός τους σε μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να μπλοκάρει την ανάπτυξη μαζικού κινήματος. Καθώς η καπιταλιστική κρίση πάντα υπάρχει κίνδυνος να πυροδοτήσει ταξικές συγκρούσεις και άνοδο του λαϊκού κινήματος, μετά τις ποικίλες ανακατατάξεις στα αστικά κόμματα σ’ αυτήν την πενταετία, σ’ ένα επόμενο στάδιο γίνεται έκδηλη και αναγκαία, από τη σκοπιά του κεφαλαίου, η δημιουργία μιας εναλλακτικής λύσης στηριγμένης αυτή τη φορά στη δυναμική των λαϊκών αγώνων. Σ’ αυτούς του χειρισμούς ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει τον κεντρικότερο ρόλο. Η δημιουργία κυβέρνησης της Αριστεράς απέναντι στο λαϊκό κίνημα παίρνει τη μορφή ρεαλιστικής πρότασης εξουσίας. Καθώς μάλιστα το ΚΚΕ έχει πολιτική δύναμη που αντλείται από τη σχέση εκπροσώπησης που διαθέτει με τις ταξικές δυνάμεις και έχει τη δυνατότητα να οργανώσει σε ταξική βάση και να προσανατολίσει το λαϊκό κίνημα σε αντικαπιταλιστική προοπτική η επίμονη πρόσκλησή του από το ΣΥΡΙΖΑ σε συγκυβέρνηση έχει απώτερο στόχο να βοηθήσει στη σταθερότητα και την ανάρρωση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, απορροφώντας τις ρωγμές από την άνοδο των ταξικών αγώνων και αποτρέποντας της διατάραξη του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων εις όφελος του κεφαλαίου.
Όπως στη δεκαετία του ’80 φαινόταν πως το ρεαλιστικό ήταν ότι η Αριστερά μπορούσε να επιβάλλει την εναλλακτική λύση στο καπιταλιστικό σύστημα και μια κυβέρνηση της αριστεράς 
https://www.facebook.com/profile.php?id=100007925084483&fref=nf

θεωρούνταν η απάντηση και το επιστέγασμα του δυναμικού των ταξικών αγώνων. Οι κυβερνήσεις όμως της αριστεράς –σοσιαλιστική κυβέρνηση στη Γαλλία με συμμετοχή των κομμουνιστών, ιστορικός συμβιβασμός στην Ιταλία, σοσιαλιστικό κόμμα στην Ισπανία, αλλαγή στην Ελλάδα –με τις μεταρρυθμίσεις τους δεν άνοιξαν το δρόμο για το σοσιαλισμό. Ενσάρκωσαν τις ελπίδες πολλών δεκαετιών των αγωνιστών της αριστεράς που πίστεψαν στην ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό μέσα από το μετασχηματισμένο αστικό κράτος, σαν να μην υπήρχε αστική τάξη που θα πάλευε για τα προνόμια της, σαν να ήταν δυνατό να υπάρξει νίκη της εργατικής τάξης χωρίς αγώνα και σύγκρουση. Η εμπειρία έδειξε πως οι μηχανισμοί του αστικού κράτους παρά τους οποιουσδήποτε μετασχηματισμούς τους δεν αναπαράγουν τελικά παρά τους όρους της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Μετά λοιπόν απ’ αυτή την εμπειρία πώς μπορεί να γίνει πιστευτή η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ σε μια εποχή μάλιστα σφοδρής καπιταλιστικής επίθεσης;
Εξάλλου και το κυβερνητικό πρόγραμμα της αριστερής κυβέρνησης, κι αυτό όπως και της δεξιάς, δίνει προτεραιότητα στην ανάπτυξη και αναδιάρθρωση του καπιταλισμού με τις μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες μάλιστα να εκπορεύονται από τα κυρίαρχα καπιταλιστικά κέντρα. Μπροστά λοιπόν στην ανάγκη της γρήγορης εξόδου από την κρίση, όσο η Αριστερά βρίσκεται στην Κυβέρνηση, κάθε χειροτέρευση των δεικτών της οικονομικής ανάπτυξης θα έχει σαν αποτέλεσμα στροφή προς συντηρητικότερες κατευθύνσεις και εγκατάλειψη κάθε πίστης σε αριστερές εξαγγελίες. Και θα είναι τότε η «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή η επόμενη εναλλακτική λύση του συστήματος.
Κι αν υποστηρίζεται η υπερψήφιση του ΚΚΕ δεν είναι για να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την κρίση τιθασεύοντας το εργατικό κίνημα προς όφελος του κεφαλαίου, όπως έδειξε η προηγούμενη εμπειρία, αλλά για να αναδειχτεί πως η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί δυνατότητες εκλογικών νικών των κομμουνιστών όχι για να συμμετέχουν σε κυβέρνηση αστική αλλά για όξυνση της ταξικής πάλης. Αν η καπιταλιστική κρίση γίνει φάση όξυνσης των ταξικών συγκρούσεων και της κρίσης της αστικής εξουσίας με πρωτοβουλία των πολιτικών δυνάμεων του κομμουνισμού και όχι φάση εξισορρόπησης της ταξικής πάλης, φάση που μπορεί να προετοιμαστεί η εργατική τάξη με καλύτερους όρους τότε οι δυνατότητες της τελικής επικράτησης είναι μεγαλύτερες. Οι εκλογές δεν είναι η κεντρική σύγκρουση, είναι η συγκυρία που μπορεί να επαναβεβαιώσει πως αυτή η σύγκρουση προετοιμάζεται και οργανώνεται για να είναι νικηφόρα για την εργατική τάξη.
Η μήπως αρνούμενοι να δούμε την ταξική σύγκρουση αναθέτουμε ακόμα και την επιβίωσή μας στις καλές διαθέσεις της κυρίαρχης τάξης και των εκπροσώπων της;

Dies brumalis: ΥΠΕΡ ΑΣΤΩΝ ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Το ελάχιστο στην προσπάθεια κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας

diesbruma.blogspot.com

Γεια σου ρε Μπομπολα.....

Οι μισοί Ρώσοι βλέπουν θετικά... τον Στάλιν!

 Οι μισοί Ρώσοι βλέπουν θετικά... τον Στάλιν!

'Οποτε στην Ελλάδα, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης ή του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου, κάποιος μιλήσει με θετικό τρόπο για τον Ιωσήφ Στάλιν, το λιγότερο που δέχεται είναι χλευασμός. Συνήθως δέχεται επίθεση και μάλιστα άγρια. 

"Μα είναι δυνατόν;" λένε. "Αυτόν το δολοφόνο;" συμπληρώνουν με απόλυτη σιγουριά.

Όταν τους ρωτήσεις που στηρίζουν όλα αυτά που λένε, απαντήσεις δεν υπάρχουν. 

Τα στηρίζουν σε "ό,τι ακούγεται γύρω"..."σ'αυτό που λένε όλοι", που φυσικά το άκουσαν στο ΣΚΑΙ, το διάβασαν σε κάποια αστική εφημεριδα, απ'αυτές που στήριζαν συνήθως τη λεηλασία μας αυτά τα χρόνια, αλλά βέβαια και σε "πληροφορίες"(που ποτέ δεν τεκμηριώνονται ικανοποιητικά) που βρήκαν στα σάιτ της Χ.Α, ή διάφορων "αριστερών" που έχουν συμφωνήσει να παρέχουν αυτή την υπηρεσία στο σύστημα εδώ και δεκαετίες.

Όμως τι λένε αυτοί που έζησαν τον Στάλιν;

Αυτοί που λογικά θα έπρεπε πρώτοι απ'όλους να μισούν τη "θηριωδία" του; Αυτοί που θα έπρεπε, αν όλα τα "όσα λέγονται" ήταν αληθινά, να ακούνε Στάλιν και να τρέχουν.

Αυτοί λοιπόν, εκεί στη Ρωσία, έχουν θετική άποψη!
Τα υπόλοιπα είναι νομίζουμε τουλάχιστον για προβληματισμό.

Γιατί προφανώς ο Ιωσήφ Στάλιν δεν ήταν το τέρας που λένε τα δυτικά ΜΜΕ.

Ήταν ο νικητής του φασισμού, ο άνθρωπος που καλώς ή κακώς λάτρεψε ο λαός της τότε Σοβ. Ένωσης, ήταν αυτός που μπήκε στο μάτι των καπιταλιστών πιθανόν όσο κανένας άλλος.

Γι αυτό άλλωστε και οι τόσες επιθέσεις.

Να σημειώσουμε ότι και στη Ρωσία η προπαγάνδα κατά του Στάλιν και της εποχής του ζει και βασιλεύει.

Το βρήκαμε στο  press-gr
(φυσικά και το press-gr δεν παραλείπει να γράψει τα περί "της εποχής της παντοδυναμίας του εκτέλεστηκαν κλπ..." Αυτό που δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει είναι να εξηγήσει το γιατί συμβαίνει αυτό. Προφανώς οι Ρώσοι είναι κολλημένοι, καθυστερημένοι ή κάτι τέτοιο. Η απλά όλα αυτά είναι "ανεξήγητα"...)

Οι μισοί Ρώσοι βλέπουν θετικά... τον Στάλιν



Με θετικό "μάτι" βλέπουν τον Ιωσήφ Στάλιν, σχεδόν οι μισοί Ρώσοι της χώρας, καθώς θεωρούν ότι διαδραμάτισε "θετικό" ρόλο στη ρωσική ιστορία.

Αυτό ανέδειξε δημοσκόπηση του ανεξάρτητου κέντρου Levada που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα. Ένα ποστό που παραμένει ουσιαστικά αμετάβλητο τα τελευταία δύο χρόνια.

Ο Στάλιν έπαιξε "αναμφισβήτητα θετικό ρόλο" για το 16% των ερωτηθέντων (το ποσοστό αυτό ήταν 9% τον Μάρτιο του 2013) ενώ το 36% πιστεύει ότι ο ρόλος του ήταν "μάλλον θετικός" (ποσοστό αμετάβλητο σε σύγκριση με τη δημοσκόπηση του 2013).

Αρνητική γνώμη για τον Στάλιν εξέφρασε σχεδόν το ένα τρίτο των Ρώσων: το 9% θεωρεί ότι ο ρόλος του ήταν "αδιαμφισβήτητα αρνητικός" και το 21% ότι ήταν "μάλλον αρνητικός".

Η στάση των Ρώσων και των ρωσικών αρχών απέναντι στον Στάλιν παραμένει αμφίσημη: επισήμως καταγγέλεται το καθεστώς του τρόμου που επέβαλε από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τον θάνατό του το 1953, όμως πολλοί τον τιμούν για το ρόλο του στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το 2012 σε μια άλλη δημοσκόπηση ο Στάλιν είχε χαρακτηριστεί "η σημαντικότερη προσωπικότητα" της Ρωσίας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ Τ.Ε ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

ΤΗΣ Τ.Ε ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Την Τετάρτη 21-1-2015 σε προγραμματισμένη συγκέντρωση

υποψηφίων του ΚΚΕ στο Περιβόλι, ομάδα Χρυσαυγιτών και

ύποπτων στοιχείων, άσχετοι με το χωριό του Περιβολιού, την είχαν

στήσει στο κλιμάκιο των υποψηφίων του ΚΚΕ, με σκοπό όπως

φάνηκε να εμποδίσουν τη συγκέντρωση και τη συζήτηση με τους

κατοίκους.

Παρά την προσπάθειά τους δεν τα κατάφεραν. Το

κλιμάκιο των υποψηφίων κράτησε ψύχραιμη στάση και με τη

συμπαράσταση των κατοίκων του Περιβολιού τους απομόνωσαν.

Για μια ακόμη φορά τα φασιστοειδή δείχνουν το πραγματικό τους

πρόσωπο, δείχνουν με ποιούς έχουν στον προσανατολισμό τους

να συγκρουστούν, τους ενοχλεί η φωνή του ΚΚΕ, γιατί ενοχλεί τα

συμφέροντα των αφεντικών τους(μονοπώλια-εφοπλιστές-μεγάλους

επιχειρηματίες). Όσο και να προσπαθούν θα φάνε τα μούτρα τους.

Καλούμε το λαό της Κέρκυρας να απομονώσει πολιτικά και

κοινωνικά τη Χρυσή Αυγή και να δώσει αποφατική ενίσχυση στο

ΚΚΕ στις εκλογές τις 25 Ιανουαρίου.

Κέρκυρα, 22-1-2015

Το γραφείο τύπου

της Τ.Ε Κέρκυρας του ΚΚΕ 

 Τα όρια της σάτιρας

Από Οικοδόμος στο Ιαν 22, 2015 Πολιτική

Γράφει ο 2310net //

Τα γεγονότα στο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo σιγά-σιγά ξεχνιουνται όπως ξεχάστηκαν όλα τα προηγούμενα. Σταδιακά ο αποτροπιασμός δίνει τη θέση του στην ψυχραιμία, η οργή στη λογική. Έτσι, αφού γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, ας μιλήσουμε για αυτό που κάποιοι θέλησαν να μας πείσουν ότι ήταν η πεμπτουσία της υπόθεσης, την ελευθερία του λόγου. Πιο συγκεκριμένα ας μιλήσουμε για τα όρια της σάτιρας χωρίς συναισθηματισμούς και εντάσεις.
Όποιος έχει γεννηθεί στην Ελλάδα από το 1980 και μετά, διαπιστώνει ότι τρία είναι τα σημαντικότερα ερωτήματα που απασχολούν τον ελληνικό πληθυσμό: έχει όρια η σάτιρα; είναι πάλι έγκυος η Ελένη Μενεγάκη; γιατί δεν βγαίνει ο Δούρος στο τηλέφωνο;
Χωρίς περιστροφές απαντώ ότι ναι, η σάτιρα έχει όρια. Θα επανέλθουμε σε αυτό παρακάτω, αφού κάνουμε μια απαραίτητη αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις.
Ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 90 όταν ο Νταλάρας έσερνε στα δικαστήρια τον Πανούση που τον σατίριζε για τις περίφημες συναυλίες του στην Κύπρο. Τότε ξεκινάει η συζήτηση για το αν υπάρχουν όρια στη σάτιρα. Η ιδιωτική τηλεόραση και οι μεσημεριανές εκπομπές που εμφανίζονταν σαν τα μανιτάρια, συνέβαλαν ώστε να γίνει αυτό το ζήτημα κεντρικό. Κάθε καλεσμένος σε πρωινάδικό, μεσημεριανάδικο και βραδινάδικο έπρεπε να απαντήσει και σε αυτή την ερώτηση. Ήταν μέρος του πρωτόκολλου. Και τότε εμφανίζονταν οι σατιρομάχοι ή οι σατιροκλάστες να πάρουν θέση και να πολεμήσουν για την ελευθερία της έκφρασης ή για τα ιερά και τα όσια που κινδυνεύουν από αυτή.
Μετά από τόσα χρόνια και αφού έχει τοποθετηθεί για το θέμα μέχρι και ο φύκος στην είσοδο του STAR Channel, δεν έχει υπάρξει οριστική απάντηση στο καυτό ερώτημα κι έτσι ο ελληνικός λαός παρακολουθεί αυτούς που -με τη συνδρομη της Χρυσής Αυγής- καταδίκασαν έναν νεαρό για προσβολή του Παϊσιου και επιτέθηκαν με κάθε τρόπο στο Σεφερλή για μια αποτυχημένη φάρσα, να υπερασπίζονται μέχρι θανάτου το δικαίωμα των σκιτσογράφων της Charlie να σατιρίζουν τον Μωάμεθ.
Ας κάνουμε άλλο ένα φλασμπακ για να δούμε πως έχει εξελιχθεί η σάτιρα τα τελευταία χρόνια. Η απαρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης σήμανε μια μεγάλη μετατόπιση της σάτιρας από το θέατρο στην τηλεόραση. Κείμενα και ατάκες που σατίριζαν την πραγματικότητα και υπήρχαν στην επιθεώρηση μεταφέρθηκαν γρήγορα στην τηλεόραση. Έτσι, σχεδόν κάθε κανάλι είχε μια εκπομπη που προσπαθούσε να σατιρίσει, να πει τα πράγματα αλλιώς. Θυμόμαστε το ΟΧΙ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΝΤ1, τις πρώτες τηλεοπτικές εμφανίσεις του Μητσικώστα, την Μαλβίνα, φυσικά τους Δέκα Μικρούς Μήτσους και αρκετές ακόμα εκπομπές. Ακόμα και οι σειρές εκείνης της εποχής είχαν έντονο το σατιρικό στοιχείο ακόμα κι αν δεν το κραύγαζαν. Ποιός έχει σατιρίσει καλύτερα την αμηχανία του πρώην κομμουνιστή και νυν ανερχόμενου γιάπη από τον Σπύρο Παπαδόπουλο στους Απαράδεκτους;
Κάνουν την εμφάνισή τους και οι ΑΜΑΝ που από εκπομπή χαβαλέ όπου στήνουν σκετσάκια άρχισε να αγγίζει και πιο σοβαρά ζητήματα, σατιρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις, ορισμένες φορές εύστοχα.
Η σάτιρα έχει αρχίζει να παίρνει τηλεοπτικά χαρακτηριστικά, με όλα τα αρνητικά που μπορεί να περιέχει αυτό.
Στις μέρες μας για να χρησιμοποιήσεις τη λέξη σάτιρα πρέπει να πάρεις άδεια από τον Λαζόπουλο. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του προσωποποίηση της λέξης σάτιρα. Αυτός ξέρει, αυτός είναι, αυτός εκφράζει την σάτιρα. Αυτός θέτει την ερώτηση και την απάντηση στο αν υπάρχει όριο στη σάτιρα. Όπως ο ίδιος λέει δεν υπάρχουν όρια στη σάτιρα, ωστόσο αυτό που δε λέει είναι ότι ο ίδιος πιστεύει πως Αυτός είναι το όριο στη σάτιρα.
Εκτός από το Τσαντίρι του Λάκη, υπάρχει μια σχετική ένδεια από σατιρικές εκπομπές. Σε τέτοιες εποχές είναι περίεργο που έχουμε απομείνει με μια Ελληνοφρένεια άντε και λίγο Ράδιο Αρβύλα σε συνδυασμό με ό,τι γίνεται στον χώρο του standup comedy.
Είναι θέμα γούστου. Το χιούμορ του Ράδιο Αρβύλα είναι εφηβικό και χοντροκομμένο. Ό,τι αξίζει, οι αυθορμητισμοί του Σερβετά δηλαδή, σβήνεται από την πληθωρικότητα της παρουσίας του Κανάκη. Αυτό που πάει να γίνει σάτιρα καταρρέει στις ηθικολογίες του Κανάκη. Από την άλλη ο Λαζόπουλος έχει ξεχάσει να κάνει σάτιρα εδώ και καιρό. Αντιγράφοντας ατάκες που διαβάζει από το τουίτερ, μιλώντας για κλανιές και γιαγιάδες και στήνοντας στο πόδι σκετσάκια δεν κάνεις σάτιρα, κάνεις αποτυχημένη κωμωδία. Καταγγέλοντας ως άλλος δημόσιος κατήγορος πολιτικές, κόμματα και ανθρώπους με τους οποίους διαφωνείς σαν να βγάζεις λόγο στην Πνύκα δεν κάνεις πολιτική σάτιρα, κάνεις προπαγάνδα. (τα έχουμε πει αυτά)
Ίσως ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε όρια στη σάτιρα μονο και μόνο γιατί αυτή που έχουμε δεν είναι καλή.
Το περίεργο με την συζήτηση σχετικά με τα όρια της σάτιρας είναι ότι τα αναζητούμε μόνο από τη μία πλευρά, όταν δηλαδή η σάτιρα ενοχλεί ή αγγίζει κάτι που δεν έχει δικαίωμα να αγγίξει, όταν ξεφεύγει. Κανείς δεν έχει μπει στη διαδικασία να δει τα όρια από την άλλη πλευρά, αν δηλαδή κάτι είναι τέτοιο που να μπορεί να ενταχθεί εντός των ορίων της σάτιρας. Πότε είναι κάτι σατιρικό, πότε κωμικό, πότε αστείο; Ποιες είναι οι διαφορές; Ποιος είναι αυτός που κρίνει; Αρκεί να δηλώνεις σατιρικός για να ενταχθείς στην κατηγορία ή πρέπει να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις;
Τα παραπάνω ερωτήματα είναι μέρος της συζήτησης για τα όρια της σάτιρας. Αν τα απαντήσουμε θα δούμε ότι θα αρχίσει να διαμορφώνεται ένας χώρος μέσα στον οποίο θα βρίσκεται το “σατιρικό”. Αυτός ο χώρος έχει τόση ελευθερία όσο και σεβασμό: έχω την ελευθερία να σατιρίσω κάποιον όπως και όσο θέλω, μέχρι εκεί που επιτρέπει η δική μου ηθική, ο δικός μου κώδικας και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε ως κοινωνία.
Επίσης η σάτιρα στρέφεται εναντίον της εξουσίας ή του δυνατού. Αν κάνεις πολιτική σάτιρα δεν θα πεις τίποτα για το Κίνημα ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α, άλλωστε είναι τόσο (εδώ ψάχνω τη λέξη και δεν την βρίσκω) που δεν μπορεί να κανείς να προσθέσει οτιδήποτε για να το κάνει πιο αστείο. Θα σατιρίσεις την εξουσία, τον δυνατό. Θα πεις αυτά που δεν μπορεί να πει κάποιος άλλος με τρόπο αστείο αλλά και με τρόπο που θα προβληματίσει. Δεν θα κάνεις από άμβωνος κύρηγμα σαν άλλος Άνθιμος.
H σάτιρα δεν τσαλαπατάει. Δεν χτυπάει τον αδύναμο, τον πεσμένο. Δεν είναι σάτιρα να βγάζεις τα παρατράγουδα της Πάνια και να τα κοροϊδεύεις και εσύ. Στο όνομα της σάτιρας απλά κάνεις χοντροκομμένα κακόγουστα αστεία.
Ακόμα η σάτιρα ενέχει το στοιχείο της υπερβολής. Παίρνει ένα πράγμα, ένα χαρακτηριστικό και το τραβάει στα άκρα και εκφράζει για αυτό όσα οι υπόλοιποι δεν μπορούμε. Ωστόσο έχει και την ικανότητα να περιορίζεται όταν χρειάζεται ή όταν εξαντλείται. Πόσο μπορείς να σατιρίσεις τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο για τα κιλά τους ή τον Μητσοτάκη για την ηλικία του;
Η σάτιρα πηγαίνει μέχρι εκεί που μπορεί να πάει. Μέχρι εκεί που επιτρέπει το κοινό, μέχρι εκεί που αυτό που θα πει ο σατιρικός καλλιτέχνης δεν θα είναι άδικο. Όμως αυτό είναι κάτι που πρέπει να το “πιάσει” ο ίδιος και να ξέρει πότε θα βάλει την τελεία. Με άλλα λόγια ο σατιρικός καλλιτέχνης είναι ενός είδους δικαστής, ο οποίος τιμωρεί σατιρίζοντας, τόσο όσο πρέπει.
Η σάτιρα είναι μια μορφή επικοινωνίας. Και η επικοινωνία, όπως και το τανγκό, θέλει δύο. Για να πετύχει η σάτιρα, όπως και η επικοινωνία, πρέπει τα δύο μέρη να “μιλούν την ίδια γλώσσα”, να γίνεται κατανοητό και αντιληπτό το μήνυμα. Στην έννοια γλώσσα περιλαμβάνονται και οι ηθικοί και κοινωνικοί κώδικες που κάνουν το μήνυμα αντιληπτό και την επικοινωνία πετυχημένη. Και αυτά είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να τα έχει η σάτιρα.
Αυτά είναι κάποια από τα χαρακηριστικά που οριοθετούν την σάτιρα. Η αντίληψη ότι η σάτιρα δεν έχει όρια είναι σαν να λέει κανείς ότι η σάτιρα διεξάγεται εκτός κοινωνίας, εκτός κοινωνικών σχέσεων και εκτός πραγματικότητας. Η σάτιρα δεν ξεφεύγει από τα όρια που θέτει έτσι κι αλλιώς το κοινωνικό σύνολο, ξεφεύγει από τα ορια της παραδοσιακής έκφρασης. Τα όρια, λοιπόν, της σάτιρας δεν θα πρέπει να αναζητηθούν στον τρόπο έκφρασης αλλά στις κοινωνικές σχέσεις μέσα στις οποίες εμφανίζεται. Έτσι, ίσως μας είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε γιατί η ελευθερία έκφρασης που για τον δυτικό κόσμο θεωρείται δεδομένη, σε ένα άλλο κοινωνικό-πολιτισμικό σύστημα σχέσεων μπορεί να αποδειχθεί προσβολή.

Ατεχνως

Δεν τσιμπάμε στην πόλωση - δεν κρύβεται η σύγκλισή τους

Δεν τσιμπάμε στην πόλωση - δεν κρύβεται η σύγκλισή τους

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ όσο συγκλίνουν στρατηγικά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου τόσο οξύνουν την - αποπροσανατολιστική για το λαό - μεταξύ τους πόλωση, για να αποκρύψουν το πόσο ίδιοι είναι σε βασικά σημεία της πολιτικής τους: Να κρύψουν το γεγονός ότι κανείς τους δε θέτει ζήτημα αναπλήρωσης των απωλειών. Ο ένας μοιράζει «κοινωνικά μερίσματα» των 500 ευρώ εφάπαξ στους πιο εξαθλιωμένους, ο άλλος υπόσχεται συσσίτια και επιστροφή της 13ης σύνταξης μόνο για όσους συνταξιούχους έχουν εισόδημα κάτω από 700 ευρώ. Επίσης, για να κρύψουν ότι και οι δύο εξαρτούν την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων από την πορεία της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Η ΝΔ λέει ότι δε γίνονται «παραχωρήσεις» αν δεν έχουμε πρώτα υψηλών ρυθμών σταθερή ανάπτυξη, ώστε να υπάρχουν λεφτά στα ταμεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι η βελτίωση της ζωής του λαού εξαρτάται από την οικονομική ανάπτυξη. Ομως, από την πείρα τους, οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει τη δική τους φτώχεια.

***

Παραπέρα, η κοκορομαχία τους αποσκοπεί να κρύψει ότι διαγκωνίζονται για το ποιος εγγυάται καλύτερα τη συνοχή και σωτηρία της ΕΕ και του ευρώ. Σ' αυτό το πλαίσιο, αναγνωρίζουν και οι δύο το χρέος, δεσμεύονται ότι θα είναι συνεπείς στην αποπληρωμή του, ανεξάρτητα αν ο ένας ζητάει γενναίο «κούρεμα» και ο άλλος «επιμήκυνση». Αναγνώριση, όμως, του χρέους (που δεν το δημιούργησε ο λαός, αλλά δάνεια για κίνητρα και προνόμια στο κεφάλαιο, χαριστικοί νόμοι στα μονοπώλια) σημαίνει θηλιά στο λαό, με μέτρα λιτότητας και μνημόνια διαρκείας.
Κρύβουν, επίσης, ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εξαρτούν την τύχη του ελληνικού λαού από τον ευρωμονόδρομο, τις εξελίξεις στην ΕΕ, μια ιμπεριαλιστική, αντιλαϊκή ένωση, όπου κυριαρχούν η ανισοτιμία, η ανισομετρία ανάμεσα σε κράτη - μέλη, με μόνιμα θύματα τους λαούς. Εξ ου και σε Γαλλία ή Ιταλία - που θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως «συμμάχους» (ο «Νότος» της Ευρώπης ενάντια στο... μερκελισμό) - τα αντιλαϊκά μέτρα δεν έχουν τελειωμό.
Τέλος, και οι δύο διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί καλύτερα να εξασφαλίσει τις επενδύσεις των κεφαλαιοκρατών με συγκεκριμένες δεσμεύσεις που ανέλαβε ο Σαμαράς, παρουσιάζοντας πρόσφατα το οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ, αλλά και ο Τσίπρας, με το περιλάλητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Κρύβουν, βέβαια, από το λαό ότι οι επίδοξοι «επενδυτές» ζητάνε να προχωρήσουν οι αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις για να επενδύσουν. Αποσιωπούν ότι ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον σημαίνει διατήρηση και ενίσχυση του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου.

***

Σε κάθε περίπτωση, και οι δύο εγγυώνται συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής του ευρωμονόδρομου, συναγωνίζονται μόνο στο πόσα ψίχουλα επιφυλάσσουν για μερικούς εξαθλιωμένους. Γίνεται έτσι φανερό πως για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού την επομένη των εκλογών όλη η αντιλαϊκή πραγματικότητα θα είναι στη θέση της. Πως το να αλλάζουν κυβερνήσεις ενόσω ο λαός συνεχίζει να πορεύεται στην κατεύθυνση του κεφαλαίου και των κομμάτων του μόνο στον γκρεμό τον οδηγεί. Γι' αυτό και ο λαός χρειάζεται να αλλάξει κατεύθυνση, χρειάζεται ένα πανίσχυρο ΚΚΕ. Για να οργανωθεί η λαϊκή συμμαχία, να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, που θα βάζει εμπόδια, θα διεκδικεί κάλυψη όλων των απωλειών, κατάργηση όλων των αντιλαϊκών νόμων, ικανοποίηση όλων των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, θα ανοίγει αγωνιστικά δρόμους για την οριστική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Θ.Μπ.

... για την ανάκτηση απωλειών

... για την ανάκτηση απωλειών

«

Στόχος μας δεν είναι η επιστροφή στο 2009», «δεν έχουμε μαγικό ραβδί», «ο δρόμος θα είναι δύσκολος»... Τι θέλει να πει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό με αναφορές όπως αυτές που όλο και πυκνώνουν στο δημόσιο λόγο του; Εμμέσως, πλην σαφώς, του λέει να ξεχάσει την ανάκτηση όσων έχασε τα τελευταία χρόνια. Να συμβιβαστεί με όσα του απέμειναν. Μέχρι που να γίνουν κι αυτά στόχος του επόμενου κύματος αντιλαϊκής επίθεσης που «καιροφυλακτεί» στο «δύσκολο», καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διαχειριστεί, κοροϊδεύοντας το λαό ότι σε κάποια στροφή του θα ξεμυτίσει η ...ευημερία του.

Τα ψίχουλα που υπόσχεται δεν είναι το πρώτο βήμα σε μια κατεύθυνση ανάκτησης των απωλειών του λαού, όπως ίσως κάποιοι αφελώς πιστεύουν. Τέτοιο ισχυρισμό ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να διατυπώσει, παρά την ευκολία που έχει να αναιρεί υποσχέσεις του, όπως αναίρεσε, μία προς μία, όλες όσες είχε δώσει απ' το 2012 κι έπειτα. Το μόνο που επιτρέπεται από το στόχο ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου είναι η διαχείριση της ακραίας φτώχειας, μέτρα όπως αυτά που περιλαμβάνει το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», για «αυτούς που ζουν σήμερα χωρίς ρεύμα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ακόμα και χωρίς φαγητό», όπως είπε ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την Τρίτη στη Θεσσαλονίκη, για όσους ζουν με εισόδημα κάτω από 800 ευρώ όπως διαβεβαιώνουν στελέχη του. Στο κάτω κάτω της γραφής στη σημερινή «ζούγκλα» για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που δεν αμφισβητείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και ένα αποσπασματικό φιλολαϊκό μέτρο θα φαγωθεί από τα «άγρια θηρία» της ανταγωνιστικότητας, των προνομίων στο κεφάλαιο που υπόσχεται στο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» στη διπλανή σελίδα από εκεί που απαριθμεί τα ψίχουλα για τους εργαζόμενους.

Οι δεσμεύσεις του στο κεφάλαιο για μέτρα ανάκαμψης της κερδοφορίας του, τόνωσης της ανταγωνιστικότητάς του, εντός του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ, εγγυώνται τη συνέχιση του δρόμου που έφτασε το λαό στη χρεοκοπία. Σ' αυτό συνηγορούν τα τελευταία 24ωρα παρεμβάσεις στελεχών του όπως η Ν. Βαλαβάνη, ο Ν. Παππάς, ο Γ. Δραγασάκης, ο Π. Λαφαζάνης, που επιβεβαιώνουν ότι δεν προτίθενται να παρεκκλίνουν ούτε χιλιοστό απ' τη γραμμή που υπαγορεύουν τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου, ότι στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ θα προσέλθουν έχοντας ανά χείρας τα δικά τους αντιλαϊκά μνημόνια ως το αντίτιμο για μια διευθέτηση του χρέους.

Αλλωστε, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί στους οποίους ομνύει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «χωράνε» αύξηση δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα. Η τήρηση των δεσμεύσεων στην ΕΕ και στο κεφάλαιο δε συμβαδίζει με μέτρα ενίσχυσης μισθών και συντάξεων, αποκατάστασης εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Οι συνεχείς διαβεβαιώσεις στο κεφάλαιο ότι θα στηρίξει με κρατικό χρήμα τις επενδύσεις, ότι θα ρυθμίσει τα χρέη των επιχειρήσεων, θα διευκολύνει με φοροαπαλλαγές, φτηνό ρεύμα και άλλα προνόμια, δεν επιτρέπουν ούτε σκέψη για ανακούφιση του λαού, βάζουν ταφόπλακα στην προσδοκία για ανάκτηση των απωλειών του.
Τα όποια ψίχουλα εξαγγέλλονται προς την πιο ακραία φτώχεια θα εξανεμιστούν την ίδια στιγμή απ' τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική στη φορολογία, στο ασφαλιστικό, την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας. Το ζήτημα είναι, αν κι αυτοί που δεν έχουν να φάνε θα συμβιβαστούν με μια ζωή στα συσσίτια, κι αν και όλοι οι υπόλοιποι, όσοι έχουν ένα πιάτο φαΐ και ρεύμα, αλλά καμία δυνατότητα κάλυψης των σύγχρονων αναγκών τους, θα συμβιβαστούν με τη μονιμοποίηση της ανέχειας στη ζωή τους. 'Η θα κάνουν επιλογή αντίστοιχη των αναγκών τους και της δυνατότητας που υπάρχει σήμερα για κάλυψή τους.

Οι εκλογές και το ζήτημα του εργατικού κινήματος

Οι εκλογές και το ζήτημα του εργατικού κινήματος

Αυτά τα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας απέδειξαν με τον πιο ωμό τρόπο ότι ο στόχος όλων των κυβερνητικών πολιτικών που διακήρυτταν τη σωτηρία της χώρας δεν είναι άλλος από την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και την απαξίωση της ίδιας της εργασίας και της ζωής της εργατικής τάξης. Και έδειξαν ότι χωρίς ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα παλεύει για τα δικαιώματα και τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική πολιτική στροφή στην Ελλάδα. Γι' αυτό και η συζήτηση για τις εκλογές και τα πολιτικά ρεύματα δεν μπορεί παρά να παίρνει υπόψη της αυτήν την καθοριστική παράμετρο, την παρουσία και την πρακτική αυτών των ρευμάτων εκεί που δουλεύει και ζει η εργατική τάξη.

Είναι ακριβώς αυτά τα κριτήρια που πρέπει να οδηγήσουν στην αποφασιστική καταδίκη του μαύρου μετώπου ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων τους (Ποτάμι, Κόμμα Παπανδρέου κ.λπ.), που υποστηρίζουν το τσάκισμα του κόσμου της δουλειάς. Και είναι αυτά που πρέπει να οδηγήσουν στην καταψήφιση και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ενδεικτικό ότι η νεοσύστατη συνδικαλιστική του παράταξη, οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ - παρά τις αγωνιστικές διακηρύξεις - σε μια σειρά κρίσιμους κλάδους, πρωτοστατούν όχι μόνο στη διάσωση και αναπαραγωγή του εργατοπατερισμού και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά ακόμα και στην εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το φάρμακο και η Ομοσπονδία της ΠΟΙΕΕ, όπου έχει την πλειοψηφία η Αυτόνομη Παρέμβαση, η οποία έχει φτάσει μέχρι το σημείο να καταργήσει το επικουρικό ταμείο ασφάλισης, το ΤΕΑΥΦΕ, και να το μετατρέψει - μαζί με την ΠΑΣΚΕ - σε επαγγελματικό ταμείο που θα παίζει τις εισφορές των εργαζομένων στα χρηματιστήρια. Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ουσιαστικά δεν υφίσταται στον ιδιωτικό τομέα, πέρα από ορισμένες αξιόλογες προσπάθειες που υπάρχουν σε κάποιους χώρους. Πέρα όμως από την κοινωνική αναφορά, ο χώρος αυτός εδώ και χρόνια έχει συγκροτηθεί σε μια συμπληρωματική λογική με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα με τις δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας (που αποτελούν και το ΜΕΤΑ).

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν δώσει πολλές μάχες τα τελευταία χρόνια σε πολλούς κρίσιμους κλάδους. Η δράση του αντιμετωπίζει πολλά από τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι σημερινές συνθήκες στο εργατικό κίνημα: τη διάλυση των συνδικάτων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, την εργοδοτική αλλά και κρατική καταστολή, τις τρικλοποδιές από τις δυνάμεις της «ενότητας». Πολλά από τα προβλήματα όμως δεν έχουν μόνο αντικειμενικό χαρακτήρα: Πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες, όπως η μεγάλη κινητοποίηση των εργατικών σωματείων τον περασμένο Νοέμβρη, η πιο μεγάλη εργατική κινητοποίηση που έγινε τα τελευταία χρόνια στη χώρα και η μεγαλύτερη χωρίς τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία τις τελευταίες δεκαετίες, δεν μπόρεσαν να έχουν ανάλογη συνέχεια στους χώρους δουλειάς. Αντίστοιχα, η συζήτηση για τις αναγκαίες τομές στο εργατικό κίνημα και τη συγκρότηση των σωματείων δεν ξεπερνάει πολλές φορές το πλαίσιο του συνδικαλιστικού νόμου του ΠΑΣΟΚ, του 1264/82, που είναι σήμερα εντελώς ανεπαρκές για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Τα παραπάνω, όμως, δεν αναιρούν το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ αποτελεί τη δύναμη με την πιο μαζική παρουσία στον ιδιωτικό τομέα. Και κυρίως ότι είναι μια δύναμη, που, ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις μαζί της ή και με τη γραμμή και πρακτική του ΚΚΕ, έχει ταξικό προσανατολισμό, έχει διαφοροποιηθεί έμπρακτα από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ξεκάθαρες θέσεις για θεμελιώδη ζητήματα όπως είναι οι αριστερές κυβερνήσεις και η ΕΕ. Γι' αυτούς τους λόγους, η ψήφος στο ΚΚΕ, που είναι η ψυχή του ΠΑΜΕ, είναι η μόνη ψήφος που έχει νόημα στο σημερινό πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Γιατί είναι ψήφος υποστήριξης σε όλα τα παραπάνω, ψήφος ενίσχυσης του ταξικού προσανατολισμού του κινήματος. Γι' αυτούς τους λόγους ψηφίζω ΚΚΕ στις εκλογές στις 25 Γενάρη και πιο συγκεκριμένα τους υποψήφιους που προέρχονται από το ΠΑΜΕ του ιδιωτικού τομέα.

Βαγγέλης ΖΕΡΒΑΣ
Συνδικαλιστικής, εργαζόμενος στο Φάρμακο

Ούτε τα ίδια με τους ίδιους, ούτε τα ίδια με τους άλλους. Ισχυρό ΚΚΕ

Ούτε τα ίδια με τους ίδιους, ούτε τα ίδια με τους άλλους. Ισχυρό ΚΚΕ

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, ακούγεται συχνά το εξής επιχείρημα: «Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν κάνει έστω και τα μισά απ' όσα υπόσχεται, μας είναι αρκετό». Στην πραγματικότητα, κριτήρια σαν κι αυτό καθόρισαν την ψήφο μεγάλης μερίδας του λαού και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όταν μεσουρανούσε ο δικομματισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Τα αποτελέσματα, βέβαια, είναι γνωστά.
Για να αρπάξουν την ψήφο του λαού, πασπαλίζουν με χρυσόσκονη παρωχημένες υποσχέσεις, που ακόμα κι αν εφαρμοστούν, όχι μόνο δεν οδηγούν σε ανάκτηση των απωλειών για το λαό, αλλά δεν μπορούν ούτε να τον ανακουφίσουν, καθώς διαχέονται και χάνονται μέσα στο γενικότερο αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο.
Για παράδειγμα, η θολή εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ για αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, ακόμα και αν εφαρμοστεί, ελάχιστα θα αλλάξει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται να καταργήσει, παρά το γεγονός ότι διευρύνθηκαν την περίοδο της κρίσης και η τάση είναι να κυριαρχήσουν τα επόμενα χρόνια στην αγορά εργασίας.
Σημειώνουμε επίσης ότι από το δ' τρίμηνο του 2010 μέχρι και το β' τρίμηνο του 2014, οι μισθοί των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μειώθηκαν κατά 25% (η πραγματική μείωση για την πλειοψηφία είναι πολύ μεγαλύτερη), σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ. Από αυτήν την τεράστια χασούρα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να «αποκαταστήσει» μόνο τον κατώτατο μισθό, κι αυτόν όχι στα επίπεδα του 2010. Κουβέντα δεν λέει για αυξήσεις στους μισθούς και επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων, που έχασαν 5,5 μισθούς στη διάρκεια της κρίσης.
Αντίστοιχα, η υπόσχεση της ΝΔ ότι θα μειώσει κατά 7% τον ΕΝΦΙΑ για το 2015, δεν μπορεί να ανακουφίσει τα λαϊκά νοικοκυριά που στην πλειοψηφία τους χρωστάνε παντού, έχουν γονατίσει από τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, από την ανεργία, την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων. Πολύ περισσότερο που η ΝΔ υπόσχεται να μειώσει έναν φόρο που δεν υπήρχε πριν από το 2011 και ο οποίος πλασαρίστηκε σαν «έκτακτος»!

Συμβιβασμός με τη μιζέρια

Με τις προεκλογικές τους εξαγγελίες, στο όνομα του «άμεσου» και του «επείγοντος», όλα τα κόμματα προσπαθούν να συμβιβάσουν το λαό με τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, που υπονομεύει από τα θεμέλια τους ταξικούς αγώνες για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σαν βασικό πυλώνα του προγράμματός του την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», όπου δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο για όσους έχουν εισόδημα πάνω από το στατιστικό όριο της φτώχειας, δηλαδή για μια οικογένεια με εισόδημα πάνω από 900 ευρώ. Ολοι αυτοί, θα πρέπει να συνηθίσουν στη μίζερη ζωή και να δεχτούν να γίνουν φτωχότεροι, για να γλιτώσουν τάχα οι πάμπτωχοι.
Επιπλέον, οι παροχές που τάζουν προεκλογικά, δεν οδηγούν σε διεύρυνση κατακτήσεων ή έστω ανάκτηση απωλειών, αλλά στην καλύτερη περίπτωση υπόσχονται να αφαιρέσουν έναν κόκκο άμμου από το βουνό των μέτρων που φόρτωσε στη λαϊκή οικογένεια η κάθε προηγούμενη διακυβέρνηση.
Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να αποκαταστήσει μόνο τη 13η σύνταξη και μόνο για τους συνταξιούχους των 700 ευρώ. Οι απώλειες, όμως, για όλους τους απόμαχους της δουλειάς ήταν πολλαπλάσιες τα χρόνια της κρίσης, ενώ από τις συντάξεις ζούνε σήμερα ολόκληρα νοικοκυριά ανέργων. Κατά τον ίδιο τρόπο, η ΝΔ λέει ότι δε θα μειώσει άλλο τις συντάξεις, που η ίδια σαν κυβέρνηση εξαΰλωσε τα δυόμισι προηγούμενα χρόνια.
Μόνο οι επικουρικές που δίνει το ΕΤΕΑ μειώθηκαν κατά 5,2% το περασμένο καλοκαίρι και επίκειται νέα μείωση, κατά τουλάχιστον 10% μέσα στο 2015, με βάση το νόμο για τα «μηδενικά ελλείμματα» των επικουρικών ταμείων. Σε κανένα από τα προγράμματα των κομμάτων της διαχείρισης δεν υπάρχουν εξαγγελίες για ανάκτηση των απωλειών που είχαν τα λαϊκά στρώματα στα χρόνια της κρίσης.
Πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να δει κανείς εξαγγελίες για μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για χρηματοδότηση των Ταμείων από το κράτος στο ύψος των αναγκών τους, για επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, για κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης, για μισθούς και συντάξεις με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες.

Κριτήριο οι αντοχές της οικονομίας

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή στη διαμόρφωση των προεκλογικών τους παροχών, όλα τα κόμματα έχουν για κριτήριο τις αντοχές της οικονομίας, τα δημοσιονομικά περιθώρια, τις υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στην ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, μάλιστα, εξαρτούν την υλοποίηση ακόμα και αυτών των ψευτοπαροχών από τη συνολική πορεία της οικονομίας, χτίζοντας άλλοθι για υπαναχώρηση μετά τις εκλογές.
Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξαρτά τις όποιες υποσχέσεις του για βελτίωση των υπηρεσιών Υγείας από την πορεία της διαπραγμάτευσης για το χρέος. Δηλαδή, ...«ζήσε Μάη να φας τριφύλλι». Από την πλευρά της, η ΝΔ υπόσχεται «σίγουρες» παροχές, με το επιχείρημα ότι αυτά για τα οποία δεσμεύεται, τα επιτρέπει πλέον η κατάσταση της οικονομίας που βελτιώθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ συναρτά ακόμα και την υλοποίηση του λεγόμενου προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που προβλέπει ψίχουλα για τους πιο φτωχούς, από το αν θα είναι αυτοδύναμη κυβέρνηση!
Εκεί, όμως, που η ομοιότητα βγάζει μάτι, είναι οι δεσμεύσεις τους στο κεφάλαιο, οι οποίες είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες και πιο συγκεκριμένες από τις υποσχέσεις που δίνουν στο λαό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρουσιάζουν τις παροχές στο κεφάλαιο σαν προϋπόθεση για να ευημερήσει ο λαός!
Για παράδειγμα, τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας θα πρέπει να υπάρχουν επενδύσεις και ανάπτυξη. Με αυτό το σκεπτικό, κάνουν υποδείξεις στο λαό να υπομείνει κάθε μέτρο που βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, με την προσδοκία ότι έτσι θα μεγαλώσει και το δικό του μερτικό από την πίτα της ανάπτυξης.
Αν, όμως, ένας εργαζόμενος σε μια ενεργοβόρα βιομηχανία παρακαλάει να πάρει ο εργοδότης του φτηνότερο ρεύμα, που θα πληρώσει ο ίδιος με αύξηση του λογαριασμού της ΔΕΗ και αύξηση της φορολογίας, στο όνομα του να μη γίνουν τάχα απολύσεις και χάσει τη δουλειά του, τι θα τον αποτρέψει την επόμενη μέρα, με το ίδιο πρόσχημα να αποδεχτεί την εκ περιτροπής εργασία, τη μείωση του μισθού, ακόμα και την απόλυση του συναδέλφου του;
Αλλο παράδειγμα είναι η φορολογία. Η ΝΔ υπόσχεται στους επιχειρηματικούς ομίλους ότι θα μειώσει τη φορολογία τους στο 15% και παρουσιάζει αυτή τη μείωση σαν «φιλοαναπτυξιακό» μέτρο, που θα ωφελήσει τάχα το λαό. Δε λέει όμως ότι οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί - που είναι εξαγγελία και του ΣΥΡΙΖΑ - θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε αύξηση της έμμεσης και άμεσης φορολόγησης των μισθών και αυτοαπασχολούμενων, που θα τους βυθίσει περισσότερο στη φτώχεια.

Τα λίγα γίνονται λιγότερα

Να, λοιπόν, πώς τα φιλεργοδοτικά μέτρα σερβίρονται σαν φιλεργατικά και, τελικά, ταυτίζοντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου με αυτά των εργαζομένων, καταλήγουν να αφοπλίζουν την εργατική τάξη, να τη σέρνουν κάτω από ξένες σημαίες και να οδηγείται από ήττα σε ήττα. Να γιατί, σε τελική ανάλυση, οι δήθεν φιλολαϊκές παροχές που υπόσχονται τα κόμματα της διαχείρισης, είναι η άλλη όψη των προνομίων που τάζουν στο κεφάλαιο.
Ετσι, ενώ οι εργαζόμενοι και ο λαός βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από εκλογές σε εκλογές, οι αναιμικές υποσχέσεις από τα κόμματα της διαχείρισης, συρρικνώνονται κι άλλο. Αντίστροφη πορεία ακολουθούν οι δεσμεύσεις τους στο κεφάλαιο. Αν συγκρίνει κανείς τις εξαγγελίες της ΝΔ το 2012 με αυτά που σήμερα υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα απορήσει γιατί το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να συμπράξει σε μια κυβέρνηση με τη ΝΔ, αφού, όπως λέει, αυτό που προέχει είναι η «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης».
Να τι υποσχόταν η ΝΔ πριν από τις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη του 2012: Αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων και πολυτεκνικών επιδομάτων στα επίπεδα του 2009. Αποκατάσταση των ειδικών μισθολογίων και των ζημιών που υπέστησαν από το «κούρεμα» του χρέους φυσικά πρόσωπα (ομολογιούχοι) και ασφαλιστικά ταμεία. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας κατά ένα χρόνο ακόμα.
Επίσης: Εκτακτο επίδομα ανεργίας και για μη μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους ή καταστηματάρχες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους. Ρύθμιση με μετακύλιση στην επόμενη διετία των αλλεπάλληλων φορολογικών επιβαρύνσεων, ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος. Επαναφορά της «μετενέργειας» στους 6 μήνες. Σταδιακή άνοδο του αφορολόγητου ορίου στις 10.000. Αντικατάσταση του χαρατσιού από νέο διευρυμένο δίκαιο φόρο. Εξασφάλιση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία και ειδικότερα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις «από το ειδικό εργαλείο ρευστότητας, που θα δημιουργηθεί μέσω της Ευρωπαϊκής Επενδυτικής Τράπεζας».

Με «προίκα» τα Ζάππεια

Το τι έκανε η ΝΔ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, το ένιωσε ο κόσμος στο πετσί του. Με την πολιτική της, η κατάσταση τα τελευταία 2,5 χρόνια έχει επιδεινωθεί για την εργατική τάξη και το λαό. Αρα, θα περίμενε κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ, που λέει ότι έρχεται να ανακουφίσει το λαό, να προτείνει τουλάχιστον κάτι περισσότερο απ' όσα έλεγε ο βασικός ανταγωνιστής του το 2012. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει υπαναχωρήσει ακόμα και από τις υποσχέσεις που έδινε ο ίδιος το 2012, όταν πήρε την τρίτη διερευνητική εντολή.
Θυμίζουμε ότι τότε έθετε τους εξής, ανάμεσα σε άλλους, όρους για να μετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας: «Ακύρωση των επώδυνων μέτρων που στοχεύουν στις περαιτέρω περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Κατάργηση - ακύρωση των νόμων που καταργούν βασικά εργασιακά δικαιώματα» κ.ά. Υποσχόταν, επίσης, διπλασιασμό της περιόδου χορήγησης του επιδόματος ανεργίας και επαναφορά του στα 461 ευρώ, για τα οποία βέβαια δε λέει τίποτα στο «κοστολογημένο» πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Κάνοντας μια παρένθεση, να θυμίσουμε τι έταζε ο Γ. Παπανδρέου πριν τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009: Στήριξη στα χαμηλά και τα μεσαία εισοδήματα, με έκτακτο επίδομα αλληλεγγύης. Αναδρομική αύξηση 30 ευρώ στους συνταξιούχους του ΟΓΑ, αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό σε μισθούς και συντάξεις, καμία αύξηση στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για τον επόμενο χρόνο, προστασία των δανειοληπτών από τις καταχρηστικές πρακτικές των τραπεζών και των εισπρακτικών εταιρειών.
Ακόμα, ίδρυση Ταμείου Αναχρηματοδότησης της οικονομίας, που θα βοηθά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αύξηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων στο 4% του ΑΕΠ το 2010 και στο 5% του ΑΕΠ στο τέλος της τετραετίας, ενιαία, προοδευτική, τιμαριθμοποιημένη, δίκαιη φορολογική κλίμακα, για όλα τα εισοδήματα από εργασία και μερίσματα.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια «μίξη» από τα Ζάππεια του Σαμαρά σε ό,τι αφορά τα «αναπτυξιακά» μέτρα και τις εξαγγελίες του Παπανδρέου το 2009 για την «κοινωνική αλληλεγγύη», όπως έλεγε τότε. Μ' αυτήν την «προίκα» έρχεται να κυβερνήσει η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας αυτό που λέει το προεκλογικό σποτ του ΚΚΕ: «Τα ίδια με τους ίδιους, ή τα ίδια με τους άλλους;»...
Ανακούφιση του λαού πίσω από τη γραμμή της ανάκτησης των απωλειών που είχε την τελευταία τουλάχιστον πενταετία, δεν μπορεί να υπάρξει. Οπως δεν μπορεί να υπάρξει λαϊκή ευημερία αν δεν καταργηθεί όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που επέβαλαν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της, αν δεν αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ, αν δεν περάσουν τα μονοπώλια κάτω από εργατικό - κοινωνικό έλεγχο και δεν διαγραφεί μονομερώς το χρέος. Σ' έναν τέτοιο αγώνα θα καταθέσει κάθε ψήφο που θα πάρει την Κυριακή το ΚΚΕ.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Μάχες και... διπλωματία

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Μάχες και... διπλωματία

ΚΙΕΒΟ.--
Καθώς οι συγκρούσεις στην Ανατολική Ουκρανία διευρύνονται με τους νεκρούς καθημερινά να αυξάνονται, η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου διά στόματος του πρωθυπουργού Α. Γιατσενιούκ ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει νόμο για την αύξηση κατά 68.000 των μελών των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, που θα ανέλθουν συνολικά σε 250.000. Η εξέλιξη αυτή συνδυάζεται με την επιστράτευση εφέδρων, που κλιμακώνουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των πολιτοφυλακών που αντιδρούν στην πραξικοπηματική κυβέρνηση. Ταυτόχρονα ο Πρόεδρος της χώρας Πέτρο Ποροσένκο, από το βήμα του Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, κατήγγειλε ότι χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες χωρίς διακριτικά και με άρματα μάχης έχουν εισβάλει στην Ουκρανία.
Η Ρωσία απέρριψε αμέσως τις κατηγορίες αυτές, με τον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ να δηλώνει: «Το λέω κάθε φορά: Αν το ισχυρίζεστε αυτό με τόση βεβαιότητα, παρουσιάστε τα στοιχεία. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να παρουσιάσει τα στοιχεία ή δε θέλει, τι είναι αυτά, δεν ξέρω». Ο Λαβρόφ παραδέχτηκε, ωστόσο, ότι οι πολιτοφύλακες κατέχουν περισσότερο έδαφος απ' ό,τι έχει οριστεί ότι θα ελέγχουν στο πλαίσιο της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός που επιτεύχθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο Μινσκ της Λευκορωσίας.
Οι δηλώσεις αυτές έγιναν ενώ είχε προγραμματιστεί για χτες αργά το απόγευμα συνάντηση των ΥΠΕΞ Ουκρανίας, Ρωσίας, Γερμανίας και Γαλλίας στο Βερολίνο για την κατάσταση στην Ουκρανία.