REVOLTERPIECES: Ξενέρωτες σκέψεις για τον έρωτα την ημέρα του Βαλεντίνου

1

Drugitiz

1. Πέρα από το φιλοσοφικό Νόημα που σου δίνει ο έρωτας, ότι αποτελεί δηλαδή λόγο για να ζεις, αποτελεί σε κάθε περίπτωση και μια κοινωνική μηχανική αναπαραγωγής. Δηλαδή, μέσα από την ιδέα και το θεσμό του έρωτα (και του γάμου και της πυρηνικής οικογένειας σαν αποτέλεσμα αυτού), εξασφαλίζει μια κοινωνία την αναπαραγωγή των μελών της. Κάτι το οποίο κάθε άλλο παρά αθώο είναι στον καπιταλισμό, όπου οι πληθυσμιακές ανάγκες είναι πλέον πιο ενδελεχώς μελετημένες και διαμορφωμένες από ποτέ, με παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν σε καμία περίπτωση με την κοινωνική ευτυχία αλλά με την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής εξουσίας. Κράτη, διακρατικοί οργανισμοί, εκατοντάδες κοινωνιολόγοι και άλλοι επιστήμονες ανά τον κόσμο ασχολούνται με το αντικείμενο σε θεωρητικό και εξειδικευμένο επίπεδο. Άλλοτε το κράτος χρειάζεται αυξημένο πληθυσμό (σε περιόδους ανάπτυξης, σε πολέμους κτλ) και πριμοδοτεί τις γεννήσεις, άλλοτε του περισσεύει (σε περιόδους κρίσης και ύφεσης) και διαμορφώνει πολιτικές θανάτου (αυτό και μόνο αυτό είναι οι περικοπές στην Υγεία). Καμιά φορά χρειάζεται ένα πιο εξειδικευμένο καλιμπράρισμα, οπότε έχεις τον Κυριάκο Μητσοτάκη να υπόσχεται από τη μια περικοπές στη Παιδεία και στην Υγεία, από την άλλη επιδότηση των γεννήσεων. Κάθε στοιχειωδώς έξυπνος άνθρωπος καταλαβαίνει από αυτό και τι κοινωνικό υποκείμενο θέλει να διαμορφώσει μέσα από αυτές τις πολιτικές (αμόρφωτο, νεανικό με μικρή προσδοκία ζωής) και αφετέρου για τι σκοπό (χαμηλής εξειδίκευσης εργασία, μειωμένης κριτικής σκέψη πολίτη, κρέας για τα κανόνια στον πόλεμο που αχνοφαίνεται να κοντοζυγιάζει)
2. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι για πολλούς “μια απάτη για να βγάζουν τα μαγαζάκια κέρδη”. Αυτό είναι η ανάλυση του smart-dumb τύπου. Δηλαδή, από τη μια αντιλαμβάνεται κάπως θολά το “στημένο” της υπόθεσης, ίσως και να αμφισβητεί με μια υγεία την μετατροπή του έρωτα σε μια εθιμοτυπία, αλλά χάνει το μπούσουλα σε όλα τα άλλα. Πρώτον, η γιορτή αυτή δεν κινείται με βάση “τα συμφέροντα των μαγαζιών”. Δεν κινεί η Ρεζέρβα και τα λουλουδάδικα την Ιστορία. Η ανάγκη της επιτελεστικότητας της γιορτής του Βαλεντίνου από κρατική και εκκλησιαστική μεριά έγκειται στο σημείο 1. Κατά δεύτερον, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τον επετιακό εορτασμό των πραγμάτων που συγκροτούν και δίνουν ταυτότητα στις κοινωνίες τους. Για αυτό έχουμε τις “εθνικές” εορτές, για αυτό και η εργατική τάξη και το κίνημά της έχουν θεσπίσει τις δικές τους “ταξικές” εορτές (λχ 17/11). Την ίδια ανάγκη έχει και ο έρωτας. Κάθε φορά που γιορτάζουμε στις 14/2, έστω και στο πρόσωπο ενός δυτικού χριστιανικού αγίου, ουσιαστικά δηλώνουμε ότι στην κοινωνία μας έχει σημασία ο έρωτας σαν συναίσθημα και σαν θεσμός. Και αυτό είναι ένας θεσμός θετικός για τον άνθρωπο. Προσωπικά μάλιστα θεωρώ ότι πίσω από τη μηδενιστική αμφισβήτηση της γιορτής δεν είναι το απελευθερωτικό από τα δεσμά της θρησκείας και του εμπορίου πρόταγμα, αλλά η ατομικιστική εξύψωση της άρνησης να αγαπήσεις έστω και το ένα άτομο με το οποίο φτιάχνεις την οικογένειά σου. Το στοίχημα δεν είναι να πάψουμε να γιορτάζουμε τον έρωτα, αλλά να τον γιορτάζουμε ξέχωρα από τη χριστιανική λατρεία. Και αυτό όχι μόνο σαν ανάγκη αποκοπής της κοινωνίας από τον εξουσιαστικό θεσμό της εκκλησίας, αλλά και για να αγκαλιάσουμε περισσότερο την ιδέα ότι ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων δεν χρειάζεται “εκ των άνωθεν” νομιμοποίηση της σημαντικότητάς του. Δηλαδή, αν για το χριστιανισμό η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων έχει αξία σαν αγάπη για τα δημιουργήματα του Θεού, πρέπει να νοηματοδοτήσουμε την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων σαν αξία από μόνη της. Και σίγουρα, είναι επιτακτική ανάγκη να τον απομακρύνουμε όσο γίνεται από τις δαγκάνες του Κεφαλαίου¹

3. Θυμίζω ότι σε κάποια φάση ο Χριστόδουλος, όταν ζέστανε τις μηχανές για το ρόλο του εθνάρχη- ένα χρόνο πριν τη φάση με τις υπογραφές- είχε κάνει μια προσπάθεια να αντικατασταθεί η γιορτή του έρωτα από τη δυτικόφερτη 14η Φλεβάρη στην ανατολική εορτή των Αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης στις 13 του ίδιου μήνα. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη σχέση του χριστιανικού πολιτισμού με τον έρωτα, όπως και για το πώς ακόμα και σήμερα, που η εκκοσμίκευση είναι μεγαλύτερη από ποτέ, γιορτάζουμε τον έρωτα με βάση ένα χριστιανό άγιο. Σίγουρα όμως είναι αρκετά εύκολο point να γίνει το πώς ένας άνθρωπος σαν το Χριστόδουλο ήταν ο λιγότερο κατάλληλος να μιλήσει για αυτό το θέμα. Ένας άνθρωπος που ξεχείλιζε μίσος, που έκανε πλάτες στη Χούντα, ένας άνθρωπος που ακόμα και όταν μιλούσε για “χριστιανικό φεμινισμό” εννοούσε ότι οι γυναίκες έχουν “φυσικό ρόλο” στις κουζίνες να μεγαλώνουν τα παιδιά, που υπεραμύνθηκε του “άβατου” του Αγίου Όρους. Τι είδους έρωτα μπορεί να νοιώθει ένας άνθρωπος απέναντι σε άλλους ανθρώπους που τους θεωρεί “less than”; Σίγουρα κανένα είδος που να εκφράζει υγεία.
Καλή εορτή στους ερωτευμένους, καλά κουράγια στους υπόλοιπους, καλή χώνεψη στους μίζερους που θα πρήξουν τους πρώτους για τα δίκια του μη εορτασμού.
Αφιερωμένο σε όσους αγαπάνε, με ανταπόκριση ή μη.
ΥΓ. Πόσο cool υφάκι ο Βαλεντίνος στη φωτό του τίτλου; Βάλ του ένα τσιγάρο στο χέρι και είναι έτοιμος να κλέψει το κορίτσι σου! Ποιος θεούλης καλλιτέχνης το έφτιαξε;

Θύματα “οργισμένων διαδηλωτών” και υπερκόπωσης οι αστυνομικοί στις διαδηλώσεις, σύμφωνα με την “Αριστερά” του ευρωκοινοβουλίου

Κατιούσα

Ψηφίσματα – Ξέπλυμα της αστυνομικής βίας κατά διαδηλωτών έφεραν στο ευρωκοινοβούλιο τόσο “συντηρητικοί” όσο και “προοδευτικοί” της ΕΕ, σε μια ευγενή άμιλλα διαπιστευτηρίων στην αστική νομιμότητα και την καταστολή ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Το πρώτο ψήφισμα συνυπογράφεται από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τους Φιλελεύθερους και τους Συντηρητικούς μεταρρυθμιστές, ενώ το δεύτερο από τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Πράσινος και την “αριστερά” της GUE/NGL.
Δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ποια φράση ανήκει σε ποιο από τα δυο ψηφίσματα, αφού το  πρώτο θυμίζει ότι με βάση το «χάρτη» η ελευθερία της συνάθροισης και του λόγου «υπόκεινται σε περιορισμούς που προβλέπονται από το νόμο και που είναι αναγκαίοι σε μια δημοκρατική κοινωνία για τα συμφέροντα της εθνικής ασφάλειας, της εδαφικής ακεραιότητας και της δημόσιας τάξης», ενώ το δεύτερο υπογραμμίζει ότι «οι περιορισμοί των θεμελιωδών δικαιωμάτων πρέπει να σέβονται τις αρχές της νομιμότητας, της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας». Δηλαδή καλώς υπάρχουν οι περιορισμοί, αλλά μην το παρατραβάμε βρε αδερφέ.
Σχεδόν αυτολεξεί τα δυο ψηφίσματα καταδικάζουν «τις δυσανάλογες παρεμβάσεις των κρατικών αρχών κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών και ειρηνικών διαδηλώσεων» και προτρέπουν «τα κράτη μέλη να μην κάνουν χρήση υπερβολικής βίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών». Ρέστα όμως δίνουν οι “προοδευτικοί” όταν παρουσιάζουν τους αστυνομικούς ως “θύματα'” των διαδηλωτών, αλλά και … υπερκόπωσης: “Η Αστυνομία, μεταξύ των οποίων υπήρξαν και πολλά θύματα, λειτουργεί σε δύσκολες συνθήκες, ιδίως λόγω της εχθρότητας ορισμένων διαδηλωτών, αλλά και λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας”. Πώς το έλεγε κάποτε ο Βύρων Πολύδωρας για τα ηρωικά ΜΑΤ που κάθονται ως ακούνητα στρατιωτάκια και γίνονται σάκος του μποξ για διμοιρίες διαδηλωτών με πέτρες και ρόπαλα; Ε αυτό, αλλά με αριστερό πρόσημο βεβαίως βεβαίως.
Άλλη μια “αριστερή” τομή στο ψήφισμα είναι πως ζητά από τα κράτη – μέλη:  «να διασφαλίσουν ότι όλα τα όπλα (εννοεί του εξοπλισμού της Αστυνομίας) υπόκεινται σε ανεξάρτητη αξιολόγηση και δοκιμάζονται πριν εισαχθούν στην αγορά»! Γιατί το πρόβλημα ας πούμε με τις πλαστικές σφαίρες και τις κρότου λάμψεις που ακρωτηριάζουν κόσμο στη Γαλλία είναι ότι δεν έχουν το κατάλληλο ISO.
Παραφωνία σε αυτό κλίμα σύμπνοιας και ομοψυχίας υπέρ του τσακίσματος των βίαιων διαδηλωτών που στοχοποιούν κουρασμένα όργανα της τάξης η στάση των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ, που κατήγγειλαν σε όλους τους τόνους τα νέα αντιδραστικά αυτά σχέδια, που δεν αποτελούν παρά μία ακόμα απόδειξη πως τα περί “άλλης”, “δημοκρατικής” Ευρώπης “των λαών” δεν είναι παρά φληναφήματα που αδυνατούν να κρύψουν το κατάμαυρο πρόσωπο αυτής της ιμπεριαλιστικής ένωσης.
Με πληροφορίες από 902.gr

Με ένα τσιγαριλίκι ξεχνιέσαι...

Μέσα στο πλαίσιο της βρώμικης δουλειάς που διεκπεραιώνει η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση, εκτός από βαποράκι του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, έγινε και βαποράκι του «μαλακού» χασίς στην ελληνική κοινωνία. Με νόμους και τροπολογίες καθιέρωσε νόμιμη την παραγωγή και διάθεση της βιομηχανικής και φαρμακευτικής κάνναβης, στρώνοντας το έδαφος για την «απελευθέρωση» όλων των ναρκωτικών, καθυστέρηση που οφείλεται στη σθεναρή αντίσταση του λαϊκού κινήματος, του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Στην πραγματικότητα στήνει δουλειές με «φούντες»(!) αφού πασχίζει για τα κέρδη των μονοπωλίων.

«Τα επόμενα χρόνια», όπως έχει δηλώσει ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας Στέργιος Πιτσιόρλας, «θα έχουμε μια μεγάλη παραγωγή και από τα δυο είδη, βιομηχανική και φαρμακευτική και θα έχουμε στην ουσία δημιουργήσει μια παράλληλη φαρμακοβιομηχανία στην Ελλάδα πάρα πολύ σημαντική».

Τα αμύθητα ποσά που περιμένουν από το εμπόριο κάνναβης είναι ο καθρέφτης της ανάπτυξής τους! Οι πολυεθνικές-μεγαθήρια που έρχονται να επενδύσουν στις «άριστες κλιματικές συνθήκες»" της Ελλάδας και στο φτηνό εργατικό δυναμικό που διαφημίζει η κυβέρνηση δεν το κάνουν για να αντιμετωπίσουν τον πόνο των ασθενών! Οι μετοχές των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο εμπόριο κάνναβης έχουν εκτιναχθεί! Εκτιμούν ότι τα κέρδη από την κάνναβη θα φτάσουν παγκοσμίως τα 200 δισ. την επόμενη δεκαετία!

Ήδη η γκάμα των προς πώληση προϊόντων είναι μεγάλη, από τσάι και λάδια για πόση, μέχρι καλλυντικά, κρέμες περιποίησης, σπόρια για βρώση, ζυμαρικά, παξιμάδια, μπισκότα, ακόμη και αναψυκτικά, αλλά και ούζο! Οι τιμές κυμαίνονται σε ένα ευρύ φάσμα, ανάλογα με την εταιρεία και την περιεκτικότητα του προϊόντος σε κανναβιδιόλη.

Μετά τη διεθνή έκθεση Cannabis Expo που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ολοένα και περισσότεροι Θεσσαλονικείς αποφασίζουν να κάνουν το επιχειρηματικό τους βήμα στον αναδυόμενο κλάδο του «πράσινου χρυσού», όπως χαρακτηρίζεται η μη ψυχοτροπική κάνναβη. Δεν έλειψε και το εναλλακτικό καφέ κάνναβης στο κέντρο της πόλης.

Μέχρι τώρα είχαμε αυτόματους πωλητές για αναψυκτικά, γλυκά, ροφήματα, προφυλακτικά, τώρα ήρθε και ο πρώτος αυτόματος πωλητής για μαριχουάνα. Τοποθετήθηκε στη Στοά Πεσματζόγλου, στο κέντρο της Αθήνας, την Τρίτη 5 Φλεβάρη. Κάθε ενδιαφερόμενος έχει τη δυνατότητα να αγοράσει προϊόντα βιομηχανικής κάνναβης και να πληρώσει με μετρητά ή κάρτα. Μάλιστα, υπό το φόβο να γίνει στόχος κλοπής το ΑΤΜ, προτιμήθηκε η τοποθέτησή του εντός στοάς, η οποία φυλάσσεται από σεκιούριτι.

Πέρα όμως από τις μπίζνες, επιτυγχάνεται και άλλος ευρωενωσιακός στρατηγικός στόχος. Θέλουν μια νεολαία συμβιβασμένη με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, να μειωθούν οι αντιστάσεις της απέναντι στη χρήση, να ζει με τα ναρκωτικά,! Να ξεχνιέται με ένα τσιγαριλίκι..., από τη στέρηση της ζωής με δικαιώματα.

Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

αναγνωρίζει στη νεολαία μόνο ένα δικαίωμα: Να μην έχει δικαιώματα. Την ίδια στιγμή, «αχρηστεύει» την επιστήμη, πρωτοστατεί στη διαφήμιση της κάνναβης, μετέχει στα ναρκοφεστιβάλ, μοιράζεται κοινό βήμα με επιχειρηματίες που ζητούν την πλήρη «απελευθέρωση» της κάνναβης σε όλες τις μορφές της, ακόμη και για ψυχαγωγική χρήση!

Το χασίς, όπως και αν το βαφτίσουν οι «φωστήρες», παραμένει ναρκωτικό που αλλοιώνει τη συνείδηση και προκαλεί εξάρτηση.

Ξέρουν ότι:

• Δεκάδες μελέτες έχουν δείξει ότι η κάνναβη παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά του εθιστικού ναρκωτικού, δημιουργώντας την ανάγκη για όλο και μεγαλύτερη ποσότητα για να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα, προκαλεί συμπτώματα στέρησης, ενώ μειώνει τις πνευματικές ικανότητες, ιδιαίτερα την απομνημόνευση και τη συγκέντρωση της προσοχής, αδυνατίζει τον κινητικό συντονισμό και παρεμβαίνει στη δυνατότητα γρήγορου ελέγχου για εμπόδια στο γύρω χώρο. Χρήση κατά την εγκυμοσύνη, όταν διαμορφώνεται ο εγκέφαλος του εμβρύου, έχει επιπτώσεις στην πνευματική ανάπτυξη του μωρού.
• Το 80% των νέων κάτω από 20 ετών που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα ζητούν θεραπεία από την κάνναβη (ΟΗΕ, 2016).
• Το 84% των ενηλίκων ξεκίνησαν τη χρήση ουσιών με κάνναβη. Το αντίστοιχο ποσοστό ξεπερνά το 90% για τους εφήβους (απολογισμός ΚΕΘΕΑ, 2016).

Όλα αυτά τα «προοδευτικά» με τις επευφημίες των υποψήφιων δημάρχων όλων των αστικών κομμάτων, που υπερασπίζονται την «υγιεινή και ασφαλή χρήση ναρκωτικών μέσα από χώρους εποπτευόμενης χρήσης», προπαγανδίζουν το διαχωρισμό «σκληρών» και «μαλακών» ναρκωτικών, προωθούν κάθε μορφή ναρκω-κουλτούρας, στηρίζουν επιθετικές, καλά χρηματοδοτούμενες εκστρατείες υπέρ της χρήσης κάνναβης. Κοινός παρονομαστής των παραπάνω είναι η πολιτική της ΕΕ για τα ναρκωτικά, που αθωώνει την τοξικοεξάρτηση και σκόπιμα την αποσυνδέει από τα κοινωνικά της αίτια, τα οποία η ίδια αναπαράγει με την αντιλαϊκή πολιτική της. 

Μοναδική φωτεινή εξαίρεση και πραγματικό στήριγμα για τους νέους και τις οικογένειές τους είναι η θέση και οι αγώνες του ΚΚΕ, των υποψηφίων του στους δήμους και τις Περιφέρειες, για «μια κοινωνία ελεύθερη από ναρκωτικά και όχι με ελεύθερα ναρκωτικά».

Της Κάλι Καρά

ΓΙΑ ΤΗΝ “ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ” ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΛΙΜΕΝΩΝ

Ξεκίνησε στην Επιτροπή Εμπορίου και Παραγωγής της Βουλής η συζήτηση του σχεδίου νόμου που αφορά την αξιοποίηση των περιφερειακών λιμένων της χώρας μεταξύ των οποίων και της Κέρκυρας.         

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να “κλείσει” άρον άρον, πριν τις εκλογές, όλες τις εκκρεμείς δεσμεύσεις των Μνημονίων. Η πιο πρόσφατη “πράξη του δράματος” είναι η προωθούμενη “παραχώρηση” των περιφερειακών λιμένων στο μεγάλο κεφάλαιο.

            Ο νέος γύρος εκχώρησης λιμένων εντάσσεται στην περιβόητη πολιτική του “γεωπολιτικού μεντεσέ”, δηλαδή  στην πολιτική σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Ο έλεγχος των λιμενικών υποδομών συνδέεται με την δεδομένη κατεύθυνση των ΗΠΑ αφενός για μετατροπή της Ελλάδας σε ένα μεγάλο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο με πολλές νέες βάσεις και αφετέρου με την ανάγκη ανακοπής του κινέζικου σχεδίου για αξιοποίηση της χώρας ως δρόμου μεταφοράς εμπορευμάτων. Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εμπλέκει την χώρα βαθύτερα στο κουβάρι των γεωπολιτικών αντιθέσεων, αποκαλύπτοντας την αντιφατικότητα των αστικών σχεδίων, που απ’ τη μία σκοπεύουν στην αξιοποίηση της χώρας ως δρόμου μεταφοράς εμπορευμάτων, ενώ απ’ την άλλη υπηρετούν πρόθυμα τα ΝΑΤΟικά σχέδια.

            Μεγάλα μεταφορικά μονοπώλια, του εσωτερικού και του εξωτερικού, προσδοκούν να ελέγξουν  τα λιμάνια, γενικότερα τις μεταφορικές υποδομές, εμπορευμάτων και ανθρώπων, για να εκμεταλλευτούν την γεωστρατηγική θέση της χώρας και την σημαντική αύξηση του τουριστικού ρεύματος και παράλληλα να επενδύσουν κερδοφόρα τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια τους. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής της εμπορευματοποίησης – ιδιωτικοποίησης των λιμενικών υποδομών, που υλοποιεί κάθε αστική κυβέρνηση, ακολουθώντας τις οδηγίες της ΕΕ, και  προωθεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.  Ο νέος γύρος ιδιωτικοποιήσεων  των λιμένων έρχεται να ακολουθήσει την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, αλλά και το έτερο επίτευγμα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό της πώλησης των αεροδρομίων στην γερμανική FRAPORT. 

            Αυτή  η πολιτική  έχει δραστικές αρνητικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα.  Οδηγεί στη δραστική αύξηση του κόστους των μεταφορών, σε βάναυσες εργασιακές συνθήκες για τους εργαζόμενους, ενώ ο τρόπος μετακίνησης εμπορευμάτων και προσώπων καθορίζεται από μια χούφτα μονοπωλιακούς ομίλους, που ελέγχουν που και πότε θα κατευθύνεται ο τουρισμός, οι εμπορευματικές ροές κ.α.

            Οι προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει την δική του παραχώρηση ως “φιλολαική” επειδή είναι δήθεν «υποπαραχώρηση», με τον εκάστοτε οργανισμό λιμένος να διατηρεί την ιδιοκτησία του λιμανιού, είναι μια ακόμα πράξη «αυτογελοιοποίησης» του. Πέραν του προπαγανδιστικού χαρακτήρα και της προσπάθειας εμφάνισης ανύπαρκτων διαχωριστικών γραμμών απ’ την ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτει πως η μέθοδος της υποπαραχώρησης δραστηριοτήτων και όχι ολόκληρου του λιμανιού είναι - υπό συνθήκες - ευνοϊκότερη για το μεγάλο κεφάλαιο:

            - Το κεφάλαιο ιεραρχεί σε ποιες δραστηριότητες θα επενδύσει κάθε φορά. Έτσι, τα κερδοφόρα φιλέτα θα γίνουν αντικείμενο επενδύσεων και εκμετάλλευσης, ενώ όλες οι υπόλοιπες δραστηριότητες, που μπορεί να είναι απαραίτητες για τα λαϊκά στρώματα, θα μείνουν στον έλεγχο του οργανισμό λιμένος, ο οποίος ταχύτατα θα εμφανίσει ζημιές και θα απαιτείται η χρηματοδότηση του απ’ τις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων της περιοχής.

            - Η εκχώρηση της χρήσης δραστηριοτήτων και η διατήρηση της γης ή άλλων υποδομών στην ιδιοκτησία του δημοσίου, ελαττώνει σημαντικά το απαιτούμενο τίμημα, αφού το κεφάλαιο απλά “νοικιάζει” τον εξοπλισμό και τη γη και δεν τον “αγοράζει”.

            - Ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεταφορικών ομίλων απαιτεί ορισμένες υποδομές να βρίσκονται σε ουδέτερα χέρια για να διασφαλίζεται πως δεν θα έχει κάποιος αποφασιστικό πλεονέκτημα. Έτσι, ο κρατικός χαρακτήρας σε κάποιο τμήμα κομμάτι από ένα λιμάνι, όχι απλά δεν αλλάζει την πορεία απελευθέρωσης των μεταφορών, που υλοποιεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι σε ορισμένες περιπτώσεις, απαραίτητη προϋπόθεση του.

            Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα υλοποιεί μέχρι κεραίας την πολιτική απελευθέρωσης των μεταφορών και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το μεγάλο κεφάλαιο.

            Παράλληλα, οι πολλαπλές ρήτρες της νομοθετικής ρύθμισης δείχνουν την αδυναμία αναστολής της ιδιωτικοποίησης σε τοπικό επίπεδο. Οι δήμοι και οι περιφέρειες όχι απλά δεν έχουν καμία δυνατότητα να σταματήσουν την ιδιωτικοποίηση, αλλά τους απαγορεύεται ακόμα και η επιβολή  τοπικών τελών ή άλλων φόρων στους νέους ιδιώτες-ιδιοκτήτες των λιμανιών μας.

            Η προώθηση της ιδιωτικοποίησης των λιμανιών αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως το αστικό κράτος προωθεί μόνο εκείνες τις λύσεις που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο για να διασφαλίσει την κερδοφορία του, σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων. Αποδεικνύει την αυταπάτη της δυνατότητας μιας δήθεν «φιλολαϊκής» διαφορετικής διαχείρισης της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η αξιοποίηση της σημαντικής  γεωστρατηγικής θέσης της χώρας και των ευρύτατων λιμενικών υποδομών, προς όφελος του λαού, απαιτεί ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας. Απαιτεί την  κοινωνικοποίηση του συνόλου των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, απαιτεί τον ριζικά διαφορετικό δρόμο της εργατικής εξουσίας.

            Αποδεικνύεται  περίτρανα η ανάγκη, οι εργαζόμενοι να βγουν μπροστά, να μην “τσιμπήσουν” στις κάθε λογής αναπτυξιακές υποσχέσεις που ακούν απ’ το κεντρικό και το τοπικό κράτος. Να αντισταθούν στη νέα επιδείνωση της ζωής του, να αντιπαλέψουν την αστική πολιτική σε κάθε επίπεδο. Αποδεικνύεται η ανάγκη αποφασιστικής ενίσχυσης του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές, ως προϋπόθεσης ανασύνταξης του κινήματος και οργάνωσης της λαϊκής αντεπίθεσης.

ΑΕΝΑΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Στη Βουλή ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της  αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαντλούν το χρόνο των  ομιλιών τους κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για σκοπιμότητες στην προτεινόμενη αναθεώρηση του συντάγματος σχετικά με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας αναβαθμίζοντάς το σε μείζον πρόβλημα της πολιτικής ζωής. Παραπλεύρως διεξάγονται και οι συζητήσεις της κυβέρνησης με τους τραπεζίτες αναζητώντας έναν συμβιβασμό που να ικανοποιεί τις Βρυξέλλες, αλλά και να μην εκθέτει την κυβέρνηση αφήνοντας τελείως απροστάτευτη την πρώτη κατοικία για τους δανειολήπτες με κόκκινα δάνεια.

         Σ΄ ένα σύστημα που βασίζεται στην προσωρινότητα των εργασιακών σχέσεων και στη μονιμότητα των χαμηλών μισθών,  οι δανειολήπτες που με την ανεργία και ύφεση δεν μπορούν να αποπληρώσουν δάνεια, τα οποία αφειδώς έδιναν οι τράπεζες πριν τη κρίση, στοχοποιούνται ως αίτιοι για τον κίνδυνο να χρειαστούν οι τράπεζες μια νέα ανακεφαλαιοποίηση. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης, συνδέοντας κόκκινα δάνεια και ανακεφαλαιοποίηση,  άφησε να αιωρείται  η απειλή για νέα κεφάλαια που θα χρειαστούν οι τράπεζες, τα οποία «ενδεχομένως να κληθεί να τα βάλει πάλι ο Έλληνας φορολογούμενος».

          Η πάλαι ποτέ αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας υποκύψει στον καπιταλιστικό ρεαλισμό και έχοντας προσαρμόσει την πολιτική της στις επιταγές της άρχουσας τάξης θέλει να πείσει για την ανάγκη αποδοχής της καπιταλιστικής λογικής ως αναπότρεπτης.

            Μόνο που ο λόγος για το παρόν αδιέξοδο είναι πως στις δεκαετίες πριν από το 2008, ο καπιταλισμός έφτασε όχι μόνο στα όρια του, αλλά προχώρησε πέρα από αυτά. Η άνευ προηγουμένου επέκταση της πίστωσης και του χρέους δεν ήταν  εν μέρει παρά αυτό που ενεργοποίησε τον καπιταλισμό να ξεπεράσει τους περιορισμούς της αγοράς και την υπερπαραγωγή. Η μαζική πιστωτική επέκταση και η αύξηση του εμπορίου με την παγκοσμιοποίηση ήταν λύσεις για τα προβλήματα του καπιταλισμού, μόνο που είχαν περιορισμένα αποτελέσματα και μετατράπηκαν στο αντίθετό τους.

           Οι καπιταλιστικές λύσεις λοιπόν που δίνονται ανοίγουν το δρόμο για μεγαλύτερες μελλοντικές κρίσεις. Παρόλο που οι εργαζόμενοι εξαθλιώθηκαν με στόχο να μειωθεί το έλλειμμα και το τεράστιο χρέος, το μόνο που κατορθώθηκε ήταν να μετατραπεί αυτό που ήταν μια γιγάντια μαύρη τρύπα των ιδιωτικών τραπεζών σε μια τεράστια μαύρη τρύπα στα δημόσια οικονομικά. Οι τράπεζες σώθηκαν με τη παρέμβαση του κράτους που αποσπά χρήμα από τους φορολογούμενους, δηλ. τους εργαζόμενους. Γιατί ως γνωστόν βέβαια, οι πλούσιοι δεν πληρώνουν πολλά σε φόρους. Το ίδιο το σύστημα τους εξασφαλίζει χίλιους τρόπους αποφυγής της φορολογίας. Η εργατική τάξη όμως πρέπει να πληρώσει, σε κρίσεις μεγάλες η μεσαία τάξη πρέπει να πληρώσει,  και οι ημιαπασχολούμενοι πρέπει να πληρώσουν αλλά και οι άνεργοι.  Όλοι  πρέπει να πληρώσουν εκτός από τους πλούσιους που έχουν γίνει ακόμα πιο πλούσιοι, ακόμα και σε αυτήν την περίοδο της λιτότητας.

            Και παρόλα  αυτά  τίποτε δεν έχει λυθεί.

         Περισσότερο από δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση του 2008 και λίγο λιγότερα από την υπαγωγή της χώρας μας σε μηχανισμό στήριξης και εποπτεία, η αστική τάξη  ακόμα εξακολουθεί να προσπαθεί για να βγει από την κρίση που κατέστρεψε την όποια ισορροπία του καπιταλιστικού συστήματος, επιτυγχάνοντας, εις βάρος των εργαζομένων,  μια αδύναμη οικονομική ανάκαμψη σε περιορισμένο βαθμό. Έκτοτε κάθε μέρα κυβέρνηση και ΜΜΕ διακηρύσσουν την ανάκαμψη. Μόνο που κι αυτή, στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει μέσα σε ένα γενικευμένο πλαίσιο μακροχρόνιας στασιμότητας.

Κι αν, σε τελευταία ανάλυση, όλες αυτές οι κρίσεις δεν είναι παρά μια έκφραση του αδιεξόδου του καπιταλισμού που δεν είναι πλέον σε θέση να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις, όπως έκανε στο παρελθόν, αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν μπορεί πλέον να υπάρξει καμία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

           Στη χώρα μας λοιπόν κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσβλέπουν στην ανάπτυξη κατηγορώντας η μια την άλλη για ανικανότητα να την πετύχει, ενώ και οι δυο δεν διαφωνούν ότι στην πραγματικότητα αυτή η ανάπτυξη δεν σημαίνει παρά ανάπτυξη της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

            Η πηγή του προβλήματος θεωρείται πως  έγκειται στα χαμηλά επίπεδα των επενδύσεων στην παραγωγή, που δεν είναι όμως αποτέλεσμα της έλλειψης χρημάτων. Το σύστημα πνίγεται από τον υπερβολικό πλούτο των λίγων. Είναι ανίκανο όμως  για να γίνει παραγωγική χρήση των τεράστιων ποσών υπεραξίας που αποσπάστηκαν από τον ιδρώτα των εργαζομένων, γιατί  απλούστατα, στην παρούσα κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας,  οι καπιταλιστές δεν θεωρούν πως έχουν επικερδή πεδία επενδύσεων. Η άρχουσα τάξη προσπαθεί να αποκατασταθεί η οικονομική ισορροπία χωρίς ζημιές για την ίδια.

         Η φλέγουσα όμως  οργή που έρπει μέσα στις εξαθλιωμένες μάζες για τα όλο και πιο διευρυμένα επίπεδα ανισότητας προκαλεί ανησυχίες για τις πολιτικές και κοινωνικές της συνέπειες. Και όλες οι αποχρώσεις της πάλαι ποτέ αριστεράς, που ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να υποστηρίζει ότι εκπροσωπεί, προσπαθούν να διαχειριστούν την οργή προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, με παραπλανητικές υποσχέσεις και  συμβολικές χειρονομίες προοδευτικού χαρακτήρα. Και  τέτοιες ενέργειες είναι  η  με τυμπανοκρουσίες αύξηση του κατώτατου μισθού σε αναμονή της μείωσης του αφορολόγητου, όπως και η με κοκορομαχίες στη βουλή διαδικασίες για αναθεώρηση άρθρων του συντάγματος με το ενδιαφέρον εστιασμένο στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας.

                

Ποιος βοηθάει τελικά τον εθνικισμό;

Με αφορμή την - αμερικανοΝΑΤΟικής κοπής - συμφωνία των Πρεσπών και το πρωτόκολλο ένταξης της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ, εξαπολύθηκε, απ' τη μεριά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, και του Μαξίμου συγκεκριμένα, μια συκοφαντική, διαστρεβλωτική και προβοκατόρικη επίθεση σε βάρος του ΚΚΕ. Βεβαίως, δεν ήταν κάτι μη αναμενόμενο και πολύ περισσότερο κάτι πρωτόγνωρο. Κάθε φορά που μια κυβέρνηση - παλιότερα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - έδινε «γην και ύδωρ» στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, αυτό συνοδευόταν με επιθέσεις σε βάρος της βασικής δύναμης που αντιπαλεύει αυτούς τους σχεδιασμούς, του ΚΚΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάθε μέρα και περισσότερο εκτίθεται για το ρόλο του ως υπηρέτη αυτών των σχεδιασμών, που ξεμπροστιάζεται στα μάτια προοδευτικών και αριστερών ανθρώπων, θα ήθελε ένα «αριστερό» άλλοθι στην αποστολή για να δυναμώσει το ΝΑΤΟ στην περιοχή φυλακίζοντας κι άλλους λαούς σε αυτήν τη δολοφονική μηχανή.
Θα ήθελε το «όχι» στη συμφωνία των Πρεσπών να ήταν ένα ψευδεπίγραφο, παραπλανητικό, αντιδραστικό «όχι», σαν κι αυτό της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ, ένα «όχι» σαν κι αυτό της ΧΑ, άλλων εθνικιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων, που χωρίς να αμφισβητούν ούτε κεραία απ' τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, ξεχωρίζουν κυρίως το ζήτημα του ονόματος και αναπαράγουν επικίνδυνα συνθήματα, όπως το αλυτρωτικό «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», παίζοντας το παιχνίδι του αλληλοτροφοδοτούμενου εθνικισμού και αλυτρωτισμού. Ενα τέτοιο σύνθημα αμφισβητεί τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 και την κατανομή της γεωγραφικής περιοχής της «Μακεδονίας» στα βαλκανικά κράτη και βοηθάει μόνο στην όξυνση του αλυτρωτισμού, της λογικής τού «διαίρει και βασίλευε» που είναι «βούτυρο στο ψωμί» του ιμπεριαλισμού. Ενα τέτοιο «όχι» είναι βολικό για τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί του επιτρέπει να εμφανίζει όλα τα επικίνδυνα σχέδια ως προοδευτική - φιλειρηνική πολιτική. Γι' αυτό άλλωστε φροντίζει με κάθε τρόπο να υπερτονίζει αυτό το «όχι», ρίχνοντας «νερό στο μύλο» τέτοιων δυνάμεων.

***

Το ΚΚΕ τούς χάλασε τα σχέδια. Γιατί πίσω απ' την ψευδεπίγραφη αντιπαράθεση «κοσμοπολιτισμού - εθνικισμού», αποκάλυψε τη μεγάλη εικόνα, το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η ευρωατλαντική ολοκλήρωση στα Δυτικά Βαλκάνια, οι επικίνδυνοι ανταγωνισμοί, ο εθνικισμός και ο αλυτρωτισμός που σχεδιασμένα συντηρούνται.
Γι' αυτόν το λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ κατέφυγε σε μία κακοστημένη επιχείρηση προβοκάτσιας και διαστρέβλωσης, που μάλλον τους γύρισε μπούμερανγκ. Αναπαρήγαγαν, αρχικά, το «εφεύρημα» ότι το ΚΚΕ αλλάζει θέση, το οποίο καταρρίφθηκε πανηγυρικά. Μετά επικαλέστηκαν «τσιτάτα» του Λένιν, διαστρεβλώνοντάς τα, για να στηρίξουν το επικίνδυνο ιδεολόγημα του «αυτοπροσδιορισμού», που είναι εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστών για έγερση υπαρκτών και ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων και αλλαγές συνόρων. Εφτασαν στη γελοιότητα να λένε ότι το ΚΚΕ λησμονεί τους Σλαβομακεδόνες μαχητές που πολέμησαν μέσα απ' τις γραμμές του ΔΣΕ ασελγώντας πάνω στην Ιστορία, γιατί αυτοί οι μαχητές δεν πολέμησαν για να μπουν σε συμμαχίες τύπου ΝΑΤΟ - ΗΠΑ, πολλοί απ' αυτούς εκτελέστηκαν απ' τα αιματοβαμμένα αμερικανικά όπλα, εκπρόσωπος των οποίων είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και φροντίζει να τα εγκαθιστά σωρηδόν σε διάφορες στρατιωτικές βάσεις σ' όλη την Ελλάδα.

* * *

Το πιο επικίνδυνο και ύπουλο όμως ήταν η προβοκάτσια ότι το ΚΚΕ δήθεν σιγοντάρει τον εθνικισμό. Κι όλα αυτά τη στιγμή που στη νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν 2 βουλευτές που καλούσαν σε εθνικιστικά συλλαλητήρια και καταψήφισαν τη συμφωνία των Πρεσπών από εθνικιστική σκοπιά. Αυτοί προφανώς δεν ενοχλούν!
Ωστόσο, σε «τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Ο προοδευτικός κόσμος, όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης γνωρίζει ότι το ΚΚΕ είναι ο πιο συνεπής και σφοδρός πολέμιος του φασισμού και εθνικισμού, γνωρίζει επίσης ότι η αντίθεση στους δολοφονικούς και επικίνδυνους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς για χάρη των συμφερόντων της ελληνικής άρχουσας τάξης είναι στάση που υπηρετεί τον γνήσιο λαϊκό πατριωτισμό και τον διεθνισμό, την αλληλεγγύη των λαών.
Ομως, εδώ, υπάρχει κάτι που ξεπερνά την πολεμική απέναντι στο ΚΚΕ: Είναι η προσπάθεια να χαρακτηριστεί συλλήβδην η γνήσια αντίθεση στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ ως στάση συντηρητική, αντιδραστική, εθνικιστική. Είναι η προσπάθεια να παίξουν κάποιοι πολιτικά παιχνίδια με το φασισμό και την Ακροδεξιά, μόνο και μόνο για να βαφτίσουν «προοδευτική» τη δική τους μετάλλαξη και υποταγή, για να βαφτίσουν «προοδευτικές» τις δικές τους πολιτικές συμμαχίες με διάφορα φθαρμένα υλικά της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Κι αυτή η προσπάθεια - είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι - είναι τελικά ο καλύτερος σύμμαχος και τροφοδότης της φασιστικής ακροδεξιάς δημαγωγίας και της δράσης.
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Τα Νέα»)

Γιάννης ΓΚΙΟΚΑΣ
Μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ

Κοινός τόπος

Καμία εντύπωση δεν προκάλεσε το «κλίμα συναίνεσης» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα τις προηγούμενες μέρες, κατά τη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση, παρά τις κραυγές και τους ανταγωνισμούς τους για τα επιμέρους και τα δευτερεύοντα. Το θέμα άλλωστε προσφερόταν, αφού σε κάθε αστικό Σύνταγμα αποτυπώνονται τα «ιερά και όσια» του κεφαλαίου, που για όλους τους αποτελούν κοινό τόπο.
«Εβγαλε μάτι» λοιπόν η σύγκλισή τους στο στόχο της παραπέρα θωράκισης του σάπιου αστικού συστήματος, ώστε να εξασφαλίζεται η περιβόητη «κυβερνητική πολιτική σταθερότητα». Το πώς δηλαδή θα εξασφαλίσουν σταθερές αστικές κυβερνήσεις, είτε συνεργασίας είτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που θα τσακίζουν με «σταθερότητα» το λαό, χωρίς το αντιλαϊκό τους έργο να διακόπτεται επ' ουδενί υπό την πίεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
«Σταθερότητα» λοιπόν στην ανεργία, στην εργασιακή ζούγκλα, στους μισθούς πείνας και τη φοροληστεία, «σταθερότητα» στην εμπλοκή της χώρας στους δολοφονικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Με τις κυβερνήσεις να εναλλάσσονται σε μια αντιλαϊκή σκυταλοδρομία και με την ανάλογη θεσμική θωράκιση.
Στο ίδιο πνεύμα είναι και όσα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι υπόλοιποι επιχειρούν να παρουσιάσουν ως «φιλολαϊκές τομές» στο αστικό Σύνταγμα, προσπαθώντας να κάνουν «λίφτινγκ» στο σάπιο πολιτικό σύστημα που προκαλεί αηδία στο λαό.
Πρόκειται στη συντριπτική τους πλειοψηφία για διακηρύξεις χωρίς κανένα αντίκρισμα: Τα περί «δικαιώματος στην εργασία» σπάνε τα μούτρα τους στις ουρές της ανεργίας. Τα περί εργασιακών δικαιωμάτων έχουν ισχύ μέχρι την πόρτα των γκέτο της εργοδοσίας. Τα σχετικά με την κατοχύρωση της απεργίας σε τίποτα δεν εμπόδισαν την κυβέρνηση να ψηφίσει έναν απεργοκτόνο νόμο και τα αστικά δικαστήρια να βγάζουν 9 στις 10 απεργίες παράνομες.
Ιδια είναι η πείρα των λαϊκών στρωμάτων και σε ό,τι αφορά τις υπόλοιπες διακηρύξεις περί «δημοκρατίας» και «ισότητας», τη στιγμή που η οικονομική και πολιτική δύναμη βρίσκεται στα χέρια της κοινωνικής μειοψηφίας, των ιδιοκτητών επιχειρηματικών ομίλων.
Από την άλλη, με τον παραπλανητικό τίτλο «συνταγματική κατοχύρωση δικαιωμάτων» επί της ουσίας εννοείται η «συνταγματοποίηση» μνημονιακών νόμων και αντιδραστικών αλλαγών.
Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Κοινωνική Ασφάλιση, που με τον όρο της ανταποδοτικότητας βάζουν τη «βούλα» στη διάλυση του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα έχει απομείνει.
Το ίδιο ισχύει και με τις προτάσεις για τη συνταγματική κατοχύρωση της πολιτικής πτωχοκομείου ή με την υποτιθέμενη «προστασία» των δικτύων διανομής νερού και Ενέργειας, που διασφαλίζει τελικά ότι το κράτος θα είναι «τροχονόμος» των επιχειρηματικών ομίλων.
Αλλωστε, από κοινού, όλοι μαζί και «ασυζητητί» απέρριψαν τις δεκάδες προτάσεις που κατέθεσε το ΚΚΕ, για να καταργηθούν οι διατάξεις που εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ - ακόμα και την πρόταση για απαγόρευση εγκατάστασης πυρηνικών! - οι διατάξεις που φιμώνουν το λαό σε ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής, τις προτάσεις του Κόμματος για τη διεύρυνση κοινωνικών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, δημοκρατικών ελευθεριών, ακόμα και για υπερώριμα αιτήματα αστικού εκσυγχρονισμού, όπως για το διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας.
Ολα αυτά δηλαδή που πρέπει να γίνουν στόχοι πάλης και διεκδίκησης για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, προκειμένου ο λαός να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να αποσπά κατακτήσεις, να συνειδητοποιεί ότι η διεύρυνση των δικαιωμάτων του απαιτεί ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, του καπιταλισμού.