Ευτυχώς που νίκησε ο εθνικός στρατός και έχασαν οι εαμοβούλγαροι
Αναμφισβήτητα είναι καταπληκτική η δουλειά που έκαναν και μας παρουσίασαν σήμερα οι συντελεστές της ραδιοφωνικής εκπομπής «Ελληνοφρένεια» με αφορμή ότι σαν σήμερα το 1946 είχαμε την έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Στο 15λεπτο περίπου ηχητικό που παραθέτουμε –το ντύσαμε με σχετικά βίντεο της εποχής που αναφέρεται το αφιέρωμα- παρακολουθούμε ντοκουμέντα της καθεστωτικής τότε προπαγάνδας. Στην εποχή που διαδραματίστηκαν αυτά τα γεγονότα δεν υπήρχε Mega και η προπαγάνδα του συστήματος γινόταν με τα «Επίκαιρα», -ολιγόλεπτα φιλμάκια που προβαλλόταν στους κινηματογράφους, πριν την έναρξη της ταινίας.
Με τον μοναδικό της τρόπο η εκπομπή ξεκινάει με το ιστορικό της έναρξης του εμφυλίου πολέμου, προχωράει στο τι επακολούθησε, για να καταλήξει στο τι βιώνουν τα λαϊκά στρώματα στην σημερινή μνημονική, βάρβαρα ταξική εποχή.
Κάποιοι βρίσκουν πχ βαρετές τις ομιλίες του γγ στη βουλή, γιατί δεν
(τους) δίνει ωραίες ατάκες, του στιλ "αλητάμπουρα, θα μου ζητήσεις
συγνώμη στα τέσσερα", δε λέει κάθε τρεις και λίγο οικουμενική κυβέρνηση,
ως φάρμακο για πάσα νόσο, δεν έχει καν το στοιχείο της τραγικής
ειρωνείας, που χαρίζει πχ ο Θεοδωράκης, όταν μιλάει εναντίον της
διαπλοκής. Άσε που πάει να κάνει σφαιρική ανάλυση... θέλει να τα πει όλα και μας την έχει σπάσει μωρέ -που λέει κι ο Ζαραλίκος στους Απαράδεκτους, (άμα είναι μάγκας, ας τραγουδήσει χέβι μέταλ) στο επεισόδιο όπου ο Σπύρος είχε ανοιχτή τηλεφωνική γραμμή, για να πάρει πολιτική γραμμή από τον Παπασταύρου.
Για να βαριέσαι κάτι βέβαια, πρέπει να το γνωρίζεις καλά και να μη
χρειάζεται να το ξανακούσεις. Σαν τα παιδιά που έχουν μάθει να
διαβάζουν, προτού πάνε στο σχολείο (και αυτό θεωρείται μεγάλο
παιδαγωγικό λάθος) ή τους σφους στα ιδεολογικά μαθήματα, που γνωρίζουν
ήδη τι είναι διαλεκτικός υλισμός. Διαλεκτικός υλισμός είναι... είναι....
Άλλο αν δεν είναι και τόσο εύκολο να το εξηγήσεις και καταλήγεις να το
περιγράφεις με χειρονομίες και νεύματα, όπως ο Κωνσταντίνου το
προφιτερόλ.
Αλλά είναι ζήτημα πόσοι γνωρίζουν -κι αν ναι, έχουν αφομοιώσει- τις
αναλύσεις που σνομπάρουν. Ότι δηλ το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα είναι
συνυφασμένο με τη σαπίλα της διαφθοράς και των σκανδάλων. Το οποίο
σημαίνει πως δεν τρέφουμε (πλέον) αυταπάτες για κάθαρση στα πλαίσια του
συστήματος, αλλά δεν αδιαφορούμε για τις βρομιές που βγαίνουν στην
επιφάνεια και τις αξιοποιούμε για να καταδείξουμε τη σαπίλα του κόσμου
της εκμετάλλευσης.
Εμείς πάλι από τη δική μας σκοπιά, βρίσκουμε εντελώς βαρετό και
προβλέψιμο το κακόγουστο σόου που στήνεται στη βουλή, γιατί έχει
χειρότερες ατάκες, αισθητική και περισσότερους σημιτάνθρωπους κι από
τους Διαπλεκόμενους Α.Ε., που έπαιζαν παλιά στο Σταρ. Και βασικά
απευθύνεται σε μικρά και μεγάλα παιδιά, με νηπιακή πολιτική σκέψη, που
θα φάνε αμάσητο σανό και τα σοκολατάκια που κερνούσαν οι νεοδημοκράτες (μας κακομαθαίνεται κύριε Κούλη) για να γιορτάσουν την καλή εμφάνιση του Μητσοτάκη (;) με τη γελοιογραφία του Αρκά.
Που αν είχε χιούμορ δηλ ο γγ, έπρεπε να καταθέσει κι αυτός στα πρακτικά
της βουλής το άλμπουμ "ο καλός λύκος" και να πει ότι τέτοιοι υπάρχουν
μόνο στα παραμύθια και ότι δεν μπορούμε να βάλουμε τη λυκοσυμμαχία να
φυλάει τα πρόβατα. Αν και οι λαοί μόνο τέτοιοι δεν είναι, κι ας τους
σερβίρουν τέτοια κακόγουστα σόου, για να έχουν την ψευδαίσθηση πως
κυβερνιούνται δημοκρατικά.
Και πώς να μην κερνάνε άλλωστε οι δεξιοί; Ξέρεις τι είναι να έχεις
απέναντί σου, ως κυβέρνηση, το Μητσοτάκη με τη Ζίμενς και το Σταύρο με
τον Μπόμπολα, και να μην καταφέρνεις να κερδίσεις τις εντυπώσεις, γιατί
βγαίνουν στη φόρα τα δικά σου, Κουρής, Χωνί, Παπαγγελόπουλος, κτλ;
Αξία ανεκτίμητη. Ή μάλλον 5,5 δις, με τη λυπητερή να έρχεται πάλι σε εμάς.
Κι αν είναι να μιλήσουμε με παραπολιτικούς όρους, πιο πολύ ενδιαφέρον
έχει να σταθούμε στην ανεξήγητη παρουσία στα ορεινά της βουλής του
Δημήτρη Διαμαντίδη, που βραβεύεται αύριο από την Ευρωλίγκα. Και να
ανοίξουμε μπασκετική κουβέντα για την αξία του, για να κάνω εγώ τον κακό
αιρετικό Κουκουέ και να πω ότι είναι υπερτιμημένος, χαϊδεμένο παιδί των
ΜΜΕ, από τους μεγαλύτερους γκρινιάρηδες των γηπέδων κι ούτε κατά
προσέγγιση στο επίπεδο της ευρωπαϊκής αφρόκρεμας (Γκασόλ, Νοβίτσκι,
Πάρκερ), ούτε καν του Σπανούλη, κατά τη γνώμη μου.
Στα υπεροπτικά σνομπ σχόλια για το ΓΓ και το κόμμα, μπορούμε να
προσθέσουμε και τα ανόητα χάχανα για την πρόταση νόμου που κατέθεσε το
ΚΚΕ για την ανεργία και το ύψος του επιδόματος (στα 600 ευρώ). Δεν ξέρω
αν κάποιοι το βρίσκουν ουτοπικό κι ανεφάρμοστο, αλλά τα 600 ευρώ είναι
ακριβώς το 80% των 751 ευρώ που υποσχόταν ο Σύριζα για βασικό μισθό. Κι
είναι άκρως διδακτικό κι αποκαλυπτικό να βλέπεις πως από δικούς του
υποστηρικτές κυρίως προέρχονται οι καγχασμοί.
Έχουν πάντως και πολύτιμες εφεδρείες, όπως το συντάκτη της ΕφΣυν, που
ανακαλύπτει πως η πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ ευνοεί απλώς τους
βιομήχανους και τη μαύρη εργασία (από τις καλύτερες στιγμές της Οακκε κι
ίσως έτσι να αδικώ την τελευταία)! Και το διαδικτυακό υπόνομο
που θεωρεί την πρωτοβουλία του δήμου Πατρέων και τη μαραθώνια πορεία
ενάντια στην ανεργία, συμβολικό hapenning εφήμερου εντυπωσιασμού!
Κρίμα που δεν είχαν προλάβει άλλες εποχές, να πουν και για τα συμβολικά χάπενινγκ του Λαμπράκη πχ, που δεν οδήγησαν πουθενά.
Το μέλλον μας έχει σίγουρα πολύ δρόμο, τραχύ κι ανηφορικό. Αλλά
προσπερνάει όλους αυτούς που δεν επέλεξαν απλά άλλο δρόμο, παρά
κουράστηκαν και το ρίχνουν στην αφ 'υψηλού κριτική, για να εξασφαλίσουν
πολιτικό άλλοθι.
Σήμερα όλοι στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ για το ασφαλιστικό.
Το Σαββατοκύριακο ξεκινάει η μαραθώνια πορεία κατά της ανεργίας, από την
Πάτρα στην Αθήνα. Ενώ στο ενδιάμεσο υπάρχει κι η απεργία στο δημόσιο
τομέα, στις 7 Απρίλη.
Ακόμα μια χοντροκομμένη νεοφιλελευθεριά ξεστομίστηκε από χείλη κυβερνητικού παράγοντα. Αυτή τη φορά ήταν ο Μάρδας που είδε ανάμεσα στους πρόσφυγες και κάποιους πιθανούς επενδυτές. Λίγες μέρες μετά ο Τόσκας ζήλεψε τη δόξα του και πρότεινε να μεταφερθούν οι πρόσφυγες σε ακατοίκητα νησιά. Φυσικά όπως σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις «το ίντερνετ πήρε φωτιά». Ωστόσο το τρολάρισμα ορισμένες φορές βοηθάει να γίνει πιο εύπεπτη μια τέτοια χοντράδα.
Τρολάροντας υπερβολικά δεν αφήνεις χώρο σε καμία σοβαρή συζήτηση. Ναι, μπορεί να γίνει και σοβαρή συζήτηση ακόμα και για ζητήματα όπως αυτό. Μπορούν να αναδειχθούν τα ταξικά κριτήρια με τα οποία η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι άλλες ευρωπαϊκές υποδέχονται τους πρόσφυγες. Μπορεί να αποδείξει για πολλοστή φορά ότι στον καπιταλισμό είσαι ό,τι λέει η τσέπη σου. Μπορεί να δείξει πόσο ψεύτικα ήταν τα «ανθρωπιστικά» δάκρια των κροκοδείλων.
Τρολάροντας υπερβολικά δίνεις περισσότερη αξία σε μια τέτοια άποψη. Ξεφτιλίζεις αυτόν που την φέρνει στο τραπέζι όμως ταυτόχρονα κάνεις αυτή την άποψη άξια αντιπαράθεσης σε επίπεδο τρολαρίσματος ώστε να αναπαράγεται μια χαμηλού επιπέδου συζήτηση γύρω από αυτή. Στο τέλος της ημέρας εθίζεις τον κόσμο να σκέφτεται μόνο όσο χρειάζεται για να φτιάξει ένα έξυπνο meme ή μια καλή ατάκα για tweet. Για να μην πω ότι συνηθίζεις τις τερατώδεις ιδέες και μοιραία πια κάποια στιγμή παύουν να σοκάρουν.
Τρολάροντας υπερβολικά επικεντρώνεις στο πρόσωπο και ξεχνάς το γεγονός ότι αυτός που εκφράζει μια τέτοια άποψη ανήκει σε μια κυβέρνηση ή σε ένα κόμμα το οποίο συμμερίζεται ή έστω δεν αποκλίνει πολύ από μια τέτοια άποψη. Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι πρόκειται για προσωπικές απόψεις, γιατί ακόμα κι έτσι να είναι, το γεγονός πχ. ότι ο Μάρδας βρίσκει εύφορο το κλίμα στην κυβέρνηση για να εκφράσει μια τέτοια άποψη δεν δείχνει μόνο την πολιτική ξετσιπωσιά του Μάρδα αλλά και το γεγονός ότι προφανώς η κυβέρνηση έχει δώσει την αντίληψη ότι και τέτοιου είδους απόψεις είναι πιθανά αντικείμενα συζήτησης. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για την περίπτωση του βουλευτή Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, του Τριανταφυλλίδη ο οποίος λίγους μήνες πριν είχε προτείνει να πληρώνουν δίδακτρα οι μαθητές των δημόσιων σχολείων. Το γεγονός ότι ένας βουλευτής θεώρησε ότι δεν τρέχει και τίποτα να εκφράσει αυτή την άποψη δεν είναι και πολύ τιμητικό για το κόμμα του.
Το ίδιο είχα γράψει πάνω κάτω και σχετικά με το ζήτημα της ΕΕ όταν η μαζικότερη αντίδραση απέναντι στο τότε αναπτυσσόμενο κίνημα των Μένουμε Ευρώπη απαντήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τρολάρισμα. Καμία σοβαρή συζήτηση σχετικά με την Ε.Ε. δεν άνοιξε με αποτέλεσμα όταν αργότερα τέθηκε το ψεύτικο δημοψηφιστικό δίλημμα να μην έχει ιδιαίτερο νόημα το «αντιΕΕ» ΟΧΙ καθώς δεν συνοδευόταν από ιδιαίτερη διάχυση αντι-ΕΕ κουλτούρας στον κόσμο. Έτσι, όταν το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ με στόχο την διάσωση της ευρωπαϊκής μας προοπτικής δεν άνοιξε ρουθούνι.
Ηθικόν δίδαγμα: Καλό το τρολάρισμα και απαραίτητο. Όμως όταν πρόκειται για σοβαρά ζητήματα, ειδικά για ζητήματα αιχμής του πολιτικού λόγου του συστήματος, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να δοκιμάσουμε να πάμε και ένα βήμα πιο πέρα.
Με αφορμή την ακύρωση απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου της Πάτρας από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση, δηλαδή από την κυβέρνηση, που απάλλασσε από δημοτικά τέλη λαϊκά νοικοκυριά και επέβαλε σε μεγάλες επιχειρήσεις πρόσθετη φορολογία, είναι γεγονός ότι αναδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους. Αξίζει να θυμίσουμε ότι αυτό που ακυρώθηκε είναι η ένταξη των μεγάλων επιχειρήσεων και μεγάλων βιομηχανικών μονάδων στον υψηλότερο συντελεστή δημοτικών τελών και ταυτόχρονα η πλήρης απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη των κατοίκων των περιοχών γύρω από το ΧΥΤΑ της Ξερόλακκας και του Βιολογικού Καθαρισμού. Η λογική της διοίκησης του δήμου, η οποία στο τιμόνι της έχει κομμουνιστή δήμαρχο, απλή. Σε συνθήκες που κόβονται συντάξεις, μισθοί, αυξάνεται η φορολογία των λαϊκών νοικοκυριών, ένα ελάχιστο μέτρο ανακούφισης είναι και αυτό. Αυτό ακριβώς που η κυβέρνηση απέρριψε και η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου έκανε δεκτή την προσφυγή κατά της απόφασης εκπροσώπων των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών. Ποιοι προσέφυγαν κατά της απόφασης; Το Επιμελητήριο Αχαΐας, ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας, η Ενωση Ξενοδόχων Περιφέρειας Πατρών και άλλοι. Καταλαβαίνει εύκολα κάποιος ποιον ικανοποίησε η κυβέρνηση...
* * *
Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Τον Οκτώβρη του 2014, ο Γενικός Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής είχε πάρει τουλάχιστον 10 αποφάσεις που ακυρώνουν αντίστοιχες δημοτικών συμβουλίων σχετικά με τη μη άσκηση ένδικων μέσων κατά πρωτόδικων αποφάσεων που όριζαν τη μετατροπή συμβάσεων από ορισμένου σε αορίστου χρόνου, στη μη αποστολή στοιχείων για τον «επανέλεγχο» των συμβάσεων και στην άρνηση προώθησης των διαδικασιών που αφορούσαν στην «αξιολόγηση». Επίσης, ο γενικός γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου είχε προχωρήσει στην ακύρωση της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας ενάντια στην εφαρμογή του νόμου 4250/2014 περί «αξιολογήσεων» και στο λεγόμενο επανέλεγχο των εργαζομένων Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ), με τον δήμο Πάτρας να έχει εγκρίνει ψήφισμα αντί για απόφαση. Ειδικότερα για την Πάτρα, ο ασκών χρέη Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης έχει δείξει κι άλλες φορές πως στέκεται απέναντι στον κομμουνιστή δήμαρχο Κώστα Πελετίδη και τη δημοτική Αρχή. Δημιούργησε εμπόδια με την καθυστέρηση έγκρισης του προϋπολογισμού του δήμου για το 2016 μέχρι του σημείου να κινδυνεύει η έγκαιρη καταβολή του μισθού των εργαζομένων με οκτάμηνες συμβάσεις. Ακόμα, δε δίστασε να δείξει ξεκάθαρα τη στήριξή του στη φασιστική Χρυσή Αυγή, εγκαλώντας και απειλώντας τον δήμαρχο της Πάτρας για την απόφασή του να αποστείλει έγγραφο στους αντιδημάρχους, στους προέδρους των υπηρεσιών και στις υπηρεσίες του Δήμου, στο οποίο σημείωνε πως «ο Δήμος Πατρέων ουδεμία σχέση θέλει να έχει με τη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Ως εκ τούτου, με κανέναν τρόπο δε θα διευκολύνει την κοινοβουλευτική ή άλλη δραστηριότητά της και άρα την εγκληματική της δράση, με τη διάθεση στοιχείων του, χώρων που του ανήκουν ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο».
* * *
Αυτή η εξέλιξη δεν είναι παράδοξη. Αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας του αστικού κράτους, κομμάτι του οποίου είναι και η Τοπική Διοίκηση και μάλιστα με τις ανάλογες βαθμίδες που επιτρέπουν να «διορθώνει» τυχόν «αστοχίες» που σημειώνονται σε περίπτωση που υπάρξει δημοτική αρχή που αντιπολιτεύεται τις αστικές κυβερνήσεις και τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους. Στόχος της λειτουργίας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης είναι η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης. Οπως ακριβώς έγινε και στην περίπτωση της Πάτρας. Γιατί, για το αστικό κράτος, θεωρείται αστοχία ένας δήμος να πάρει φιλολαϊκή απόφαση να μεροληπτήσει ταξικά υπέρ των φτωχών εργατικών - λαϊκών στρωμάτων και εις βάρος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αλλωστε, η πλειοψηφία των δήμων και των περιφερειών επικαλούνται πολύ συχνά το θεσμικό πλαίσιο, ως άλλοθι για να υλοποιούν την αντιλαϊκή πολιτική και να διαχειρίζονται μία πολύ συγκεκριμένη κατάσταση. Στο ερώτημα τι μπορεί να κάνει μια κομμουνιστική δημοτική αρχή μέσα σε αυτό το πλαίσιο, την απάντηση τη δίνει η ανακοίνωση που εξέδωσε η δημοτική αρχή, με αφορμή αυτό το ζήτημα: «Θα παρέμβει αξιοποιώντας τις ελάχιστες δυνατότητες που της παρέχουν το θεσμικό πλαίσιο και η αστική νομοθεσία, για να ανατρέψει αυτήν την απόφαση. Είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την ίδια συνεπή πορεία της και να υπερασπιστεί με όλα τα μέσα τα λαϊκά συμφέροντα. Καλεί το λαό της περιοχής να βγάλει τα συμπεράσματά του, να καταδικάσει και να ανατρέψει με την πάλη του την αντιλαϊκή πολιτική κράτους και κυβέρνησης».
Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια προσπαθούν να πετύχουν τα κόμματα της αστικής διαχείρισης κάθε φορά που καταφεύγουν στη δοκιμασμένη συνταγή της πρόκλησης «κουρνιαχτού», στη σκανδαλολογία: Να θολώσουν το οπτικό πεδίο του λαού, να αποσπαστεί έστω προσωρινά η προσοχή του απ' τα κύρια και να εστιαστεί στα επουσιώδη. Να συσκοτιστούν οι πραγματικές αιτίες των λαϊκών βασάνων, αποδίδοντάς τα στη διαφθορά και τη διαπλοκή. Να αξιοποιηθούν τα φαινόμενα αυτά και η υποτιθέμενη μάχη για την καταπολέμησή τους για την επιτάχυνση αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στο κράτος, με στόχο τη διευκόλυνση της δραστηριότητας του κεφαλαίου, των επενδύσεών του. Να ξαναμοιράσουν την πίτα για λογαριασμό επιχειρηματικών ομίλων, παλιών και νέων τζακιών.
Η προχτεσινοβραδινή συζήτηση στη Βουλή ήταν μια ακόμα τέτοια περίπτωση, απ' τις άπειρες που έχει παρακολουθήσει ο λαός, που τα αστικά κόμματα, νιώθοντας τη λαϊκή πίεση και δυσαρέσκεια, θέλοντας να συσκοτίσουν τη σύγκλισή τους σε θέσεις και προτάσεις διαχείρισης, ανέσυραν από τα συρτάρια τη γνωστή αγαπημένη σκανδαλολογία, την πάταξη της διαφθοράς, «τα καθαρά χέρια».
Διεκδικώντας ο καθένας για τον εαυτό του τη ρομφαία της κάθαρσης, Αλ. Τσίπρας και Κ. Μητσοτάκης, από κοντά Καμμένος, Γεννηματά, Θεοδωράκης, Λεβέντης, ύψωσαν τους τόνους πολύ, διαφωνώντας λίγο έως καθόλου, αφού μοιράζονται την ίδια θέση υπεράσπισης του συστήματος όπου «παράγονται» και «αναπαράγονται» η διαφθορά και η διαπλοκή. Για το λόγο αυτό έκαναν «γαργάρα» το μεγαλύτερο και προφανέστερο των σκανδάλων, που είναι η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου και η αντιλαϊκή επίθεση που υποχρεωτικά τη συνοδεύει. Η στρατηγική του κεφαλαίου για την ανάκαμψη των κερδών του.
Για τον ίδιο λόγο, προσπέρασαν αποφάσεις - σκάνδαλα καραμπινάτα που δίνουν νέα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους την ώρα που αφαιρούν απ' τα ελάχιστα δικαιώματα που έχουν απομείνει στο λαό, αποφάσεις που ενισχύουν το κεφάλαιο με ζεστό χρήμα, την ίδια ώρα που με άλλες βάζουν βαθιά το χέρι στη λεηλατημένη λαϊκή τσέπη, πετσοκόβουν δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Ούτε λέξη δεν βγήκε απ' το στόμα τους για τα, ύψους 5,4 δισ., καθ' ομολογίαν της κυβερνητικής εκπροσώπου, νέα μέτρα που έρχονται να φορτωθούν στην πλάτη του λαού, πλάι στα παλιά.
Το μόνο τους άγχος ήταν ποιος θα κερδίσει τη μάχη της ατάκας. Ποιος θα αποδειχτεί ικανότερος στον αποπροσανατολισμό του λαού, προσόν που εκτιμά ιδιαίτερα το κεφάλαιο, όταν πρόκειται για το πολιτικό του προσωπικό.
Καθ' όλη την πολύωρη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή, μόνο το ΚΚΕ αναφέρθηκε στις επικίνδυνες αποφάσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, στον εγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα κατά παράβαση του διεθνούς προσφυγικού Δικαίου, στην παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από δήθεν συμμάχους. Μόνο το ΚΚΕ ανέδειξε την ανάγκη της προετοιμασίας του λαού για να βάλει εμπόδια στα νέα μέτρα που έρχονται, στο Ασφαλιστικό, στο Φορολογικό κ.ά. Μόνο το ΚΚΕ μίλησε για τα πραγματικά σκάνδαλα, «γεννήματα» κι αυτά όπως και η διαφθορά και η διαπλοκή του καπιταλισμού και για το δρόμο που ακολουθώντας τον ο λαός μπορεί να απαλλαγεί.
Τα υπόλοιπα κόμματα, αποδεχόμενα και στηρίζοντας την κυριαρχία του κεφαλαίου στην οικονομία, τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας σαν αιώνιο, στηρίζουν αντικειμενικά το πλαίσιο στο οποίο γιγαντώνονται αυτά τα φαινόμενα και γίνονται αναπόφευκτα τα ίδια μέρος της διαπλοκής.
Η 24ωρη απεργία στο Δημόσιο στις 7 Απρίλη είναι μια σημαντική αναμέτρηση με την κυβέρνηση και τα στηρίγματά της, τον ΣΕΒ, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Το τελικό νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό που απ' ό,τι φαίνεται έρχεται τις επόμενες μέρες στη Βουλή, είναι ακόμα πιο βάρβαρο από το αρχικό σχέδιο. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο! Διαλύει ό,τι απέμεινε από τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, αφαιρεί κάθε έννοια Κοινωνικής Ασφάλισης από τη νέα γενιά, τσακίζει τους τωρινούς αλλά και τους μελλοντικούς συνταξιούχους και από το σφαγείο αυτό δεν εξαιρείται κανένας κλάδος, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Αιχμή της αναμέτρησης κυβέρνησης - εργαζομένων στις 7 Απρίλη ασφαλώς θα είναι οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση. Ομως, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το νέο φοροληστρικό νομοσχέδιο, το νέο μισθολόγιο, όπου προβλέπονται περικοπές στη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων 2,3 δισ. ευρώ για την περίοδο 2016 - 2019, ενώ η λεγόμενη προσωπική διαφορά είναι πολύ πιθανό στο άμεσο μέλλον να καταργηθεί. Είναι ο νέος αντιδραστικός νόμος για τη Δημόσια Διοίκηση (ν. 4639/2016), δηλαδή η ενδυνάμωση του αυταρχικού κράτους, η ένταση της κρατικής καταστολής, η νέα τιμωρητική αξιολόγηση που συνδέεται με το μισθό, το βαθμό, τις υποχρεωτικές μετατάξεις, όπως και με τις απολύσεις. Πολύ απλά, η επίθεση είναι γενικευμένη σε όσα δικαιώματα έχουν απομείνει.
Στις 7 Απρίλη, λοιπόν, έχουμε πολλούς λόγους για να απεργήσουμε. Ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά και όλοι μαζί να συμβάλουμε στην οργάνωση και στην επιτυχία της απεργίας.
Κρίσιμο ζήτημα για την επιτυχία της 24ωρης απεργίας είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες ως προς το ρόλο που θα διαδραματίσουν οι ηγεσίες στην ΑΔΕΔΥ και στις μεγάλες Ομοσπονδίες του Δημοσίου. Καμία εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχει χώρος σε λογικές ότι υπάρχουν αγώνες που γίνονται δι' αντιπροσώπων και λύσεις που εξασφαλίζονται από τα πάνω, χωρίς την ενεργή, μαζική συμμετοχή των εργαζομένων. Δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες ότι υπάρχουν εύκολες, ανώδυνες λύσεις χωρίς ρήξη και σύγκρουση με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, την κυβέρνηση και τα ιμπεριαλιστικά της στηρίγματα, ΕΕ και ΔΝΤ.
Παίρνουμε την υπόθεση της ζωής μας και την οργάνωση της πάλης στα χέρια μας. Πολύ απλά, αυτό σημαίνει πως το κάθε σωματείο παίρνει την υπόθεση της απεργίας «πάνω του». Οργανώνει την απεργία με σχέδιο, συγκαλεί Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις εργαζομένων, δεν αφήνει ούτε ένα χώρο εργασίας όπου οι συνδικαλιστές του δε θα περιοδεύσουν, δε θα ενημερώσουν τους εργαζόμενους. Αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης, από μια απλή ανακοίνωση, συνέντευξη Τύπου, παραστάσεις διαμαρτυρίας, στάσεις εργασίας, αλλά και πιο ανεβασμένες μορφές πάλης. Με αυτά και άλλες πρωτοβουλίες που θα πάρει το ίδιο το σωματείο θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επιτυχία της απεργίας, θα προετοιμάζεται η μεγάλη μάχη της 48ωρης απεργίας.
Οι επιτροπές του ΠΑΜΕ σε κάθε σωματείο σε αυτήν την κατεύθυνση δρουν, έτσι παλεύουν. Παίρνουν την υπόθεση της απεργίας οι εργαζόμενοι «επάνω τους» σημαίνει ότι διαμορφώνουν αιτήματα, πλαίσιο και γραμμή πάλης υπεράσπισης και διεύρυνσης της Κοινωνικής Ασφάλισης, προτάσσοντας ως σύνθημα: «Λύση για την Κοινωνική Ασφάλιση υπάρχει! Να πληρώσουν το κράτος και η εργοδοσία!». Ολα αυτά στην πράξη συνιστούν αξιοποίηση της απεργίας ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να δίνουν τη μάχη από καλύτερες θέσεις, να ισχυροποιούνται τα σωματεία, να γίνονται βήματα στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος. Σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, έναν τέτοιο προσανατολισμό πάλης θα κριθεί η ετοιμότητα και η ικανότητα του συνδικαλιστικού κινήματος να απαντά στις εξελίξεις, να προωθεί ανυποχώρητα τα λαϊκά συμφέροντα.
