Ο “πατριωτικός” παροξυσμός και η “κατασκευή” του εχθρού

Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου
Καθηγητής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Καθώς τα πράγματα έχουν τελματώσει με την Κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) να πιάνει πάτο (και δημοσκοπικά), αλεξιπτωτιστές πέφτουν στο αεροδρόμιο Ιωαννίνων, επίστρατοι  της Εθνοφυλακής ασκούνται, παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων, με πραγματικά πυρά στη Σαμοθράκη παρουσία του αρμόδιου υπουργού, ενώ στα “μετόπισθεν” διάφοροι “ειδικοί” στα γεωπολιτικά και στη στρατηγική ανάλυση δημιουργούν “πατριωτική” ατμόσφαιρα. Άλλοι προτείνουν να «επιτεθούμε πρώτοι στην Τουρκία», άλλοι να συσφίξουμε τις σχέσεις με το Ισραήλ και την Αρμενία (σαν τανάλια, ή τόξο;) και άλλοι την ενοποίηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ κ.ο.κ. Βεβαίως πάντα γνωρίζαμε, ή το γνωρίζουμε πλέον, μετά τη φυλάκιση του  “σοσιαλιστή” υπουργού, πως μέρος της “δουλειάς” είναι και η χρηματοδότηση περιοδικών, εφημερίδων, ραδιοφώνων κ.ά. για να δημιουργείται κλίμα και να νομιμοποιούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο οι εξοπλισμοί για να προκρίνονται  συγκεκριμένα οπλικά συστήματα. Εδώ εντάσσεται και η ανάδειξη της γείτονα χώρας, ανάλογα με το «πώς πάνε οι δουλειές»  σε κύριο εχθρό, ή, και φίλο (περίοδος Παπανδρέου-Τζέμ).
Δεν λείπουν βέβαια και οι προσεγγίσεις από την πλευρά ενός «χυδαίου μαρξισμού» που βλέπει τον πόλεμο σαν μια δυνατότητα «συνειδητοποίησης» των μαζών, με την έννοια ότι αυτό που δεν έγινε σε καιρό ειρήνης θα μπορούσε να γίνει σε καιρό πολέμου (όξυνση των αντιθέσεων, “ωρίμανση” συνθηκών κ.λπ.). Έτσι, ούτε και αυτές αποκλίνουν  ουσιαστικά από τον  “πατριωτικό” παροξυσμό και την “εθνική” ομοψυχία, πόσο μάλλον όταν, η Τουρκία ήταν πάντα ο «χωροφύλακας» των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Και αυτό παρόλο που στον πόλεμο του Ιράκ (2003), δεν ήταν η Τουρκία, αλλά η «μικρά άλλα έντιμος Ελλάς» που έδωσε στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, «γη και ύδωρ», και βεβαίως τη βάση της Σούδας. Ως γνωστόν η Τουρκία αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις, τη διέλευση του Aμερικανικού στρατού από το έδαφός της και έκλεισε μάλιστα τη βάση του Ντιγιαρμπακίρ στα αεροπλάνα των ΗΠΑ.
Βεβαίως ο πόλεμος συνιστούσε πάντα και μια δυνατότητα καταστροφής κεφαλαίου αλλά για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να συντρέξουν και άλλοι παράγοντες (ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις κ.ά.). Αυτό δεν βγαίνει νομοτελειακά ενώ δεν υπάρχει κάποιος λόγος γιατί μια στρατηγική  επιλογή του κεφαλαίου θα πρέπει ναι γίνει και επιλογή των λαών.  Στην ίδια κατεύθυνση, στον προσδιορισμό του “εχθρού” συμβάλλουν και οι γεωπολιτικές αναλύσεις (βλ. “ριζοσπαστική αριστερά”, “εθνοπατριώτες” κ.ά.) που “βάζοντας κάτω τους χάρτες”, αλλά βάζοντας επίσης σε παρένθεση  κάθε έννοια ταξικής ή ιμπεριαλιστικής αντίθεσης βλέπουν τα πράγματα μέσα από το εθνο-θρησκευτικό καλειδοσκόπιο. Το σημαντικό είναι να προλάβουμε τους γεωπολιτικούς, γεω-θρησκευτικούς άξονες πριν μας «προκάνει» ο εχθρός. Ας έχουμε όμως καλού κακού και τις πλάτες μιας μεγάλης δύναμης. Σημασία έχει να είναι ο εχθρός του εχθρού μας.
Το φέρνουν από εδώ, το φέρνουν από εκεί, το πιάνουν «πατριωτικά», το πιάνουν γεωπολιτικά, το πιάνουν «μαρξιστικά», όλες αυτές οι βαθυστόχαστε αναλύσεις απολήγουν στο συμπέρασμα πως η Τουρκία αναβαθμίζεται συνεχώς εξοπλιστικά, γεγονός που την καθιστά  κύριο  εχθρό για τη χώρα μας. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι τα δεδομένα άλλα καταμαρτυρούν. Είναι η «υπερχρεωμένη» Ελλάδα που έρχεται πρώτη στους εξοπλισμούς (2016)  ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες δαπανώντας το 2,38% του ΑΕΠ ενώ η Τουρκία δαπανά μόλις το 1,56%, σαφώς κάτω από το 2% του ΑΕΠ που προβλέπει το ΝΑΤΟ. Μάλιστα προς επίρρωση  της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας  επιστρατεύεται και το οθωμανικό παρελθόν της και το γεγονός ότι  το «ελληνικό γένος» βρέθηκε επί τέσσερις  αιώνες  «υπό τουρκικό ζυγό».
Σε αυτή τη γραμμική αντίληψη εθνογένεσης φαντάζει παράδοξο, το ότι, σε αρκετές περιπτώσεις οι χωρικοί του ελλαδικού χώρου,  υποδέχτηκαν τους Οθωμανούς ως απελευθερωτές. Και αυτό επειδή η οθωμανική εξουσία κατήργησε την δουλοπαροικία που είχαν εγκαθιδρύσει οι Σταυροφόροι μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204). Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε καταπίεση και εκμετάλλευση των χωρικών (δεκάτη, φόροι κ.λπ.), ούτε βεβαίως ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μια πολυ-πολιτισμική κοινωνία, όπως διατείνονται εκείνοι που φετιχοποιούν τη διαφορά (εθνοτική, θρησκευτική κ.λπ.) για να επικαλυφτεί η ταξική. Απλά στην οθωμανική κοινωνία μικρή σημασία είχε η εθνοτική καταγωγή, καθώς αυτή ανήκε ως σύστημα στον «ασιατικό τρόπο παραγωγής», όπως το έχουν αναλύσει οι Μαρξ, Ένγκελς. Εξάλλου το εμπόριο, η διοίκηση, η διπλωματία κ.ά. ανήκαν στη βάση ενός κοινωνικού καταμερισμού εργασίας που επικυρώνονταν από το Ισλάμ, -αν δεχτούμε τη θέση του Μ. Βέμπερ (βλ. Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού)- στα χέρια των εθνοτικών μειονοτήτων  (Έλληνες, Εβραίοι, Αρμένιοι κ.ά.).
Λέγαμε λοιπόν πως η «κλιμακούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας», όπως αξιολογείται και προβάλλεται από διάφορους κύκλους μας “εξαναγκάζει” ως χώρα να αγοράσουμε εκ νέου αεροπλάνα «νέας γενιάς», να εκσυγχρονίσουμε τα παλιά (500 εκατομ.), και πάει λέγοντας. Παρεμπιπτόντως η Ελλάδα, όπως και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ, και οι εξοπλισμοί τους είναι οργανικό μέρος της νατοϊκή δομής, όπως το βλέπουμε στις κοινές ασκήσεις στο Αιγαίο κ.α. Ωστόσο η Τουρκία είναι ένα εθνικό κράτος, όπως και η Ελλάδα. Ως χώρα έχει τα δικά της συμφέροντα, όπως και η Ελλάδα, και ερμηνεύει, έχοντας προφανώς τους λόγους της, διαφορετικά το διεθνές δίκαιο, απ’ ότι η Ελλάδα. Η Ελλάδα, λόγου χάρη, αξιώνει χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, κάτι που αμφισβητεί η Τουρκία,  καθώς σε αυτή την περίπτωση το Αιγαίο μετατρέπεται σε μια κλειστή ελληνική λίμνη, πράγμα που ισοδυναμεί με ναυτικό αποκλεισμό της Τουρκίας. Αντιδρώντας στις αξιώσεις της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια  η Τουρκικής εθνοσυνέλευση (1995) την εκλαμβάνει με ομόφωνο ψήφισμα ως αιτία πολέμου (casus belli). Για να έχουμε μια εικόνα των ανατροπών που θα επιφέρει η επέκταση των χωρικών υδάτων της χώρας μας στο Αιγαίο να αναφέρουμε  πως με το σημερινό καθεστώς των 6 μιλίων τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας ασκούνται στο 35% των υδάτων και της Τουρκίας στο 8,8%  (56,6%  διεθνή). Με το καθεστώς των 12 μιλίων η Ελλάδα θα διπλασιάσει σχεδόν την κυριαρχία της στο 64% των υδάτων, η Τουρκία στο 10% ενώ τα διεθνή ύδατα θα μειωθούν στο 26%.
Μια άλλη κατάσταση που δείχνει τις αντιφάσεις ακόμη και της ελληνικής πλευράς είναι, ότι, ενώ τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας είναι σήμερα στα  6 μίλια, ο εναέριος χώρος της, τον οποίον παραβιάζει η Τουρκία, είναι στα 10 μίλια. Δηλαδή η Τουρκία δεν παραβιάζει τα χωρικά ύδατα, όταν τα πολεμικά της πλοία πλέουν στα 7 μίλια από τις ελληνικές ακτές αλλά μόνο τον εναέριο χώρο (αναντιστοιχία). Εξάλλου και αυτή η συνθήκη της Λοζάνης ερμηνεύεται κατά το δοκούν τόσο από την Τουρκία όσο και από την Ελλάδα (βλ. μειονότητα της Θράκης, αποστρατιωτικοποίηση νησιών κ.ο.κ.). Παρόλα αυτά,  αυτές είναι οι συνήθεις διαφορές μεταξύ γειτονικών χωρών και έτσι θα έπρεπε να προσεγγίζονται. Από πουθενά δεν βγαίνει ότι η Τουρκία έχει μια ιδιαίτερα επιθετική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, απ’ ότι είναι, λόγου χάρη,  οι σχέσεις της Ελλάδας με την Αλβανία, της Ελλάδας με την FYROM, της Νικαράγουα με την Κολομβία (πρόβλημα ΑΟΖ), ή της Κίνας με την Ιαπωνία κ.ο.κ. Αυτό με την έννοια πως δεν υπάρχει κάποιο  «ανθρωπολογικό» βάθος στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Αυτό δεν σημαίνει όμως,  ότι, -υπό άλλες συνθήκες-, η πολιτική αυτή δεν θα μπορούσε να γίνει επιθετική, όπως όμως και η πολιτική της Ελλάδας κ.ά.
Αμέσως κάποιοι θα αντιπροτείνουν  πως η Τουρκία εισέβαλλε το 1974 στην Κύπρο και ο Ερντογάν πάει να γίνει «νέος σουλτάνος». Όσον αφορά στην εισβολή στην Κύπρο αποσιωπούνται κρίσιμες λεπτομέρειες από το μακρινό 1963-64  (επιθέσεις και βιαιοπραγίες σε τουρκοκυπριακά χωριά κ.ά.) πραξικόπημα και ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της Κύπρου (1974), -γεγονότα που δικαιολογημένα προκάλεσαν φόβο και ανησυχία στην τουρκοκυπριακή κοινότητα και επηρεάζουν, απ’ ότι φαίνεται στις συνομιλίες Αναστασιάδη-Ακιντζί, ακόμη και σήμερα την επαναπροσέγγιση στην Κύπρο-, νομιμοποιώντας εν τέλει την τουρκική εισβολή. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι η Τουρκία αποτελούσε, όπως και η Ελλάδα (και η Μ. Βρετανία), σύμφωνα με την συνθήκη της Ζυρίχης (1959), «εγγυήτρια δύναμη» της Κύπρου.
Όσον αφορά στον καταπιεστικό χαρακτήρα  του καθεστώτος Ερντογάν θα πρέπει να γνωρίζουμε, ότι αυτό δεν αφορά στα κράτη. Αυτό είναι πρώτα απ’ όλα υπόθεση των λαών της Τουρκίας αλλά και υπόθεση των λαών των άλλων χωρών (διεθνής αλληλεγγύη). Ας μην ξεχνούμε επίσης πως κατ’ αυτόν τον τρόπο και με πρόφαση την καταπίεση, ή, την προστασία των μειονοτήτων, νομιμοποιήθηκαν: ο βομβαρδισμός της Σερβίας, η ιμπεριαλιστική εισβολή στο Ιράκ, η διάλυση της Λιβύης και της Συρίας κ.ο.κ. Αλλά ακόμη και αυτή η επιθετική πολιτική της Τουρκίας στη Συρία, έχει μια λογική βάση εξήγησης για την ίδια, καθώς η Τουρκία βλέπει στην ντε φάκτο ίδρυση κουρδικών κρατών στα σύνορά της ξανά το φάντασμα του διαμελισμού της, όπως συνέβη κάποτε με την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1919-1922). Από την άλλη «ο νεοθωμανισμός» της σημερινής Τουρκίας φαίνεται πως αποβλέπει περισσότερο στο να δώσει πολιτική κάλυψη και «στρατηγικό βάθος» σε μια οικονομική και βιομηχανική δύναμη, όπως είναι η Τουρκία (μέλος των G-20). Μόνο μετά το ναυάγιο των συνομιλιών της τουρκικής κυβέρνησης με τον  Οτσαλάν (ηγέτη των Κούρδων της Τουρκίας) και το PKK, η επέμβαση-εισβολή της Τουρκίας στη Συρία κατέστη “μονόδρομος”, καθώς η αυτονομία των Κούρδων της Συρίας, που έχουν όμως την υποστήριξη των ΗΠΑ, και είναι πολιτικά κοντά στο PKK, εξελήφθη ως «ανοικτή» απειλή για την Τουρκία.
Κλείνοντας, νομίζω πως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως ο πόλεμος ως το «μεγάλο κακό», -όταν βεβαίως πρόκειται για την εμπλοκή της χώρας μας σε επιθετικές κινήσεις- θα πρέπει να αποτραπεί παντοιοτρόπως. Μια τέτοια εμπλοκή θα σημάνει ένα πισωγύρισμα για την κοινωνία μας, επειδή, μαζί με όλα τα δεινά και τον ανθρώπινο πόνο που θα προκαλέσει,  θα εγκλωβίσει την κοινωνία σε ένα εθνοπατριωτικό αρχαϊσμό, με ότι αυτό συνεπάγεται για την έκβαση των κοινωνικών πραγμάτων. Επειδή λοιπόν η υπόθεση της ειρήνης είναι ένα πολύτιμο αγαθό, δεν μπορούμε να το αφήσουμε σε μια ανεύθυνη κυβέρνηση, -η οποία, όπως έδειξε με τη «σκληρή διαπραγμάτευση» με τους δανειστές και το φιάσκο του δημοψηφίσματος (2015), συμπεριφέρεται τυχοδιωκτικά-, πόσο μάλλον όταν, στην προκείμενη περίπτωση, ο αρμόδιος υπουργός βλέπει τις σχέσεις μεταξύ κρατών ως σχέσεις μεταξύ προσώπων.
Κατά συνέπεια η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, είναι που θα βάλλει στο περιθώριο τους ετερόκλητους κύκλους στις δύο χώρες, οι οποίοι ποντάροντας στη σύγχυση και στην ένταση στην περιοχή, απειλούν την ειρήνη και τα δημιουργικά έργα των λαών

  Βασικά Μαθήματα Ολοκληρωτισμού

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

Βασικά Μαθήματα Ολοκληρωτισμού

Πόσο δύσκολο είναι να αποσπάσουμε το βλέμμα μας από την παραισθησιογόνα επίδραση της οθόνης μας; Ρητορικό το ερώτημα και δεν αναμένουμε απάντηση που ούτως ή άλλως δεν θα είχε ουσιαστική σημασία. Άλλωστε,  οι περισσότεροι έχουν τόσο εθιστεί στην οθόνη που θα ήταν τεκμηριωμένο αν υποθέταμε πως θεωρούν την πραγματική ζωή τους μη υπάρχουσα καθώς δείχνουν ένα αδηφάγο ενδιαφέρον για τις ζωές των άλλων!

Ωραία λοιπόν, η πλειοψηφία έχει άγνοια της πραγματικής κατάστασης. Όμως, που είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα είναι πως η βλαβερή άγνοια τούς, δημιούργησε μια παγερά αδιάφορη κοινωνική μερίδα, που έχει χάσει πλέον την όποια ικανότητα διέθετε να ξεχωρίζει τις αυταπάτες από την πραγματικότητα, διαιωνίζοντας κατ’αυτόν τον τρόπο,  την κοινωνική παραγωγή της απανθρωπιάς.

Η οθόνη προστάζει και οι διαταγές είναι υποχρεωτικές. Πρέπει να γίνεις, να ταυτιστείς με τον «διάσημο του Survivor» για να είσαι, για να υπάρξεις, σε μια κοινωνία που η ουσία της ύπαρξής της είναι η μαζική χειραγώγηση. Έτσι, μετατοπίζεται η προσοχή από τις απάνθρωπες κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης στον εξωραϊσμό του μηδαμινού. Η εκμαυλιστική αυτή εικόνα εξοβελίζει την κριτική σκέψη και αχρηστεύει, ακρωτηριάζει ψυχικά τον άνθρωπο.

Η διαφήμιση ενώ είναι ένα παράσιτο στην επιφάνεια της πραγματικότητας, προστάζει και επιβάλει έναν ολοκληρωτισμό υποχρεωτικό για όλους: καταναλώστε! Και ενώ η εντολή είναι υποχρεωτική για όλους, ταυτόχρονα είναι και ανέφικτη για την πλειοψηφία των πολιτών λόγω φτώχειας και σκληρής οικονομικής ανισότητας.

Σε μια  εποχή  που η προοπτική της υπογραφής σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου είναι άγνωστη πρακτική αντίθετα από τις βραχυχρόνιες συμβάσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν είναι διόλου συνετό να συνδικαλιστείς, πόσω μάλλον να απεργήσεις. Όμως για  να εργαστείς πρέπει να αποδεχτείς και μισθούς γαλέρας.

Με την διαφήμιση, τα «αφεντικά» του κόσμου μπορούν να επιβάλουν την γαλέρα ως κανονικότητα. Όπως η εταιρεία «vodafone» που στην νέα διαφημιστική καμπάνια της, η οποία ονομάζεται «protifora»  εμφανίζεται ένας εργαζόμενος ενθουσιασμένος επειδή για πρώτη φορά λαμβάνει μισθό 435 ευρώ!

Έχουμε να κάνουμε με ένα οπτικοαουστικό μάθημα υποταγής από μια εταιρεία που έχει ανάγκη να πουλάει περισσότερο και να πληρώνει λιγότερο. Τέτοιες μαζικές διαφημιστικές εικόνες νομιμοποιούν στην συνείδηση μας και κάνουν αποδεκτούς τους καπιταλιστικούς κανόνες του παιχνιδιού. Αναδεικνύουν την κοινωνική και οικονομική κατωτερότητα του πλήθους, που είναι υποχρεωμένο να  αναζητά το πρόσκαιρο και το κακοπληρωμένο για να επιβιώσει. 

Άλλωστε, την αμοιβή  του εργάτη την μεταχειρίζονται σαν αυτός να μην εξαρτάται από τον μισθό του για να πληρώσει το νοίκι του, το ρεύμα του, το νερό του, το τηλέφωνό του, να θρέψει την οικογένειά του και να αναθρέψει τα παιδιά του.

H κατεστημένη τάξη για τον έλεγχο της «κοινής γνώμης», ώστε να μην διαταραχθεί η αρμονία του καπιταλισμού, έχει στο οπλοστάσιό της τελεσφόρα όπλα: τα ΜΜΕ, εφημερίδες, το ίντερνετ, το οποίο δίνει θεωρητικά το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης μέσα από τις λεγόμενες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, που με ταχύτητα αστραπής μεταφέρουν πληροφορίες. Ωστόσο, μέσα από τον καταιγισμό  πληροφοριών που αφειδώς και δωρεάν προσφέρουν οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, σε μεγάλο βαθμό δικαιώθηκε ο Μακιαβέλλι ο οποίος έγραφε για την χειραγώγηση των «υπηκόων»: «Γενικά οι άνθρωποι κρίνουν περισσότερο με τα μάτια παρά με το μυαλό, γιατί ενώ όλοι βλέπουν, ελάχιστοι μπορούν να εννοήσουν. Ο καθένας βλέπει εκείνο που φαίνεται, λίγοι μπορούν να καταλάβουν την πραγματικότητα» (Ο Ηγεμών κεφ.ΧVVVV.)

Με άλλα λόγια η βία της καθημερινότητας είναι αόρατη καθώς μας νουθετούν με τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τον σεβασμό της ατομικότητας, της ιδιωτικότητας και των ατομικών επιλογών. Παρουσιάζουν, δηλαδή, την κοινωνική ταξική θέση του καθενός ως αποτέλεσμα ατομικής επιλογής και όχι ως αποτέλεσμα σκληρών ταξικών δομών οικονομικών, πολιτικών ή πολιτισμικών.

Πριν λίγο καιρό η Knorr για να λανσάρει ένα προϊόν της, λεηλάτησε και εκμεταλλεύτηκε τον πόνο, την απελπισία και την εξαθλίωση ανθρώπων συντετριμμένων από τον καπιταλισμό. Με αυτήν την διαφήμιση, που παρουσιάζει ανθρώπους λες και αυτοί γεννήθηκαν για να πεθάνουν από την πείνα, η πολυεθνική εταιρεία απέδειξε πως οι πιο «ικανοί», οι «άριστοι», αποκομίζουν πάντα κέρδος από την εξαθλίωση των συνανθρώπων μας.

Ο καπιταλισμός που διψά για κέρδος δεν δίστασε να διαφημίσει ακόμα και τον θάνατο: όταν το ΔΝΤ κυριαρχούσε στην Αργεντινή, η στρατιωτική δικτατορία που κατείχε την εξουσία συνήθιζε να στέλνει πολλά από τα θύματα της, ζωντανά αλλά ναρκωμένα, στο βυθό της θάλασσας δεμένα σε τσιμεντόλιθους. Τον Απρίλιο του 1998 το εργοστάσιο ρούχων Diesel δημοσίευσε, στην Αργεντινή, στο περιοδικό Gente μια διαφήμιση που αποδείκνυε την αντοχή των παντελονιών της σε κάθε είδους πλύσιμο. Μια φωτογραφία έδειχνε οκτώ νέους δεμένους σε κομμάτια τσιμέντου στα βάθη της θάλασσας και η λεζάντα έλεγε: «Δεν είναι το πρώτο σου jeans, θα μπορούσε όμως να είναι το τελευταίο σου. Τουλάχιστον, έτσι θα αφήσεις πίσω σου ένα όμορφο πτώμα.» (Ένας Κόσμος Ανάποδα του Εδουάρδο Γκαλεάνο.)

Όταν έγραφα τα «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» για τις ανάγκες του βιβλίου μου έψαξα και βρήκα αυτήν την διαφήμιση-βιασμό της ανθρωπιάς. Απολαύστε την:

Όταν ο ΣΚΑΙ μας έλεγε ότι τα τρώμε στις πουτάνες

Η δήλωση του Ντάισελμπλουμ ότι στον ευρωπαϊκό νότο ξοδεύαμε τα λεφτά σε ποτά και γυναίκες προκάλεσε σάλο.

Δικαιολογημένη η αντίδραση αλλά ελοχεύει ο κίνδυνος να πέσουμε και πάλι στην παγίδα που λέει ότι η άδικη κριτική, που προηγείται των άδικων μέτρων λιτότητας, έρχεται μόνο από το εξωτερικό.
Κινδυνεύουμε δηλαδή να ξεχάσουμε ότι και οι οικονομικές ελίτ των δικών μας χωρών χρειάζονταν απεγνωσμένα τα μνημόνια προκειμένου να γυρίσουν τις εργασιακές σχέσεις στα μέσα του 19ου αιώνα – όπου βρίσκονται σήμερα, όπως εξηγούσε παλαιότερα ο καθηγητής εργατικού δικαίου Αρης Καζάκης.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι για πουτάνες, όπου τρώμε τα λεφτά μας μιλούσε πρώτος ο Ρ/Σ ΣΚΑΙ, ο σταθμός δηλαδή που προχώρησε σε πειραματικό στάδιο στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και απέλυε τους εργαζομένους που δεν δέχονταν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με παράλληλη μείωση μισθών.
Απολαύστε το ηχητικό που αλιεύσαμε από το λογαριασμό του @snbbloopers στο Twitter

τα καλά των ευεργετών μας τύπου Λάτση:

Σοφία Τρανουδάκη:

21 / 3 / 17

Η θαλαμηγός "Νεράϊδα" του Λάτση λειτουργεί σαν πλωτό μουσείο "επιχειρηματικής ιστορίας".

Μάλιστα!

Η ξενάγηση φαντάζομαι να περιλαμβάνει ντοκουμέντα

- Απο την επιχειρηματική δραστηρίότητα του "δαιμόνιου" επιχειρηματία στην κατοχή με τη συνεταιριστική σταφίδα που ήταν απούλητη λόγω πολέμου και την πούλησε στους Ιταλούς.

-Απο την αναγκαστική απαλλοτρίωση απο τη χούντα 2.000 στρεμμάτων στην Ελευσίνα για να φτιάξει την Πετρόλα και το δωράκι των 900 στρεμμάτων θάλασσας

-Το δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας (για το οποίο η εφημερίδα δικαιώθηκε) που αποκάλυπτε ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου του 74,με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Λάτσης με τα δεξαμενόπλοια του τροφοδότησε με πετρέλαιο την Τουρκία.

-Απο την αθώωση των δύο μοναδικών κατηγορουμένων για την έκρηξη στην Πετρόλα το `92 όταν έσπασε σωλήνας διύλησης και εξαερώθηκαν 15 εργάτες.

Σπεύσατε! Η είσοδος είναι δωρεάν!

Όταν μεγαλώσω...

 Όταν μεγαλώσω...

Λες όταν μεγαλώσουμε να γίνουμε όλα όσα κατακρίνουμε;
Λες πχ να φτύνουμε στο δρόμο, μπροστά σε άλλους, για να μας "καμαρώσουν"; Να λέμε για τους νέους του μέλλοντος πως δεν είναι όπως εμείς στα χρόνια μας; (Καλά αυτό ήδη το κάνουμε ως ένα βαθμό). Λες να πάρουμε τα κουσούρια των γονιών μας, και να αντιγράψουμε ασυνείδητα αυτό που μισούμε; Να σαπίζουμε στον καναπέ -καλά αυτό το κάνουμε ήδη ως ένα βαθμό- ή μπροστά σε μια οθόνη -αυτό και αν το κάνουμε; Να γκρινιάζουμε μόλις ανέβει το θερμόμετρο πάνω από 25 βαθμούς ή όταν πέσει κάτω από τους δέκα; Και να είναι ο καιρός το πιο σημαντικό θέμα που μας απασχολεί, αντί το πώς θα σταθούμε στο ύψος των καιρών μας; Λες όταν μεγαλώσουμε να μικραίνουμε από τα κουσούρια που κουβαλάμε από μικροί και μεγαλώνουν μαζί μας; Λες να αρχίσουμε να λέμε κι εμείς "σχολειά" (ο τόνος στο "α"), "καφενέδες" και "ποδάρια";

Λες όταν μεγαλώσουμε να γίνουμε αυτό που σιχαινόμαστε; Αυτό που φοβόμαστε και κατακρίνουμε; Όχι πως τώρα είμαστε μικροί. Ούτε ως μέγεθος ούτε ως ιστορία και διαδρομή που κουβαλάμε πίσω μας -ιδίως αν το δεις συγκριτικά, στα χρόνια της αντεπανάστασης, που συρρίκνωσε μαζικά το κίνημα φιλοδοξώντας να γράψει τον επίλογο της ιστορίας. Αλλά όταν ωριμάσουμε πολιτικά και μεγαλώσει το μπόι μας, το πολιτικό μας βάρος, η απειλή που θα νιώθει το σύστημα από τη δράση μας.

Λες να γίνει δεύτερη φύση η εξουσία, συνήθεια που μένει σα γλίτσα πάνω μας, αφήνοντας πίσω την μπόχα και τα ελαττώματά της; Λες να κολλήσει πάνω μας τη σκουριά της η γηραλέα ρεφορμοστική σκέψη, με τη μίζερη ροπή της στο συμβιβασμό, τα φτιασιδώματα και την υποκρισία; Λες αντί για το κράτος να απονεκρωθεί η λειτουργία των συμβουλίων (σοβιέτ), η ζωντανή πολιτική κουβέντα και ο γόνιμος προβληματισμός; Να μας νικήσει η αναπόφευκτη, νομοτελειακή τάση για συγκεντρωτισμό, καταπλακώνοντας τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις μας; Λες να λυγίσουμε από το μεγάλο βάρος των απαιτήσεων και να λυγίσουμε; Να φωλιάσει μέσα μας ο φόβος, οι ταλαντεύσεις, οι ταλαντεύσεις κι η αναποφασιστικότητα; Ή τάση για συμβιβασμό και πισωγυρίσματα; Λες να συνεχίσουν να μας καθορίζουν τα πολιτικά παιδικά μας χρόνια κι η (επαναστατική) ανωριμότητας της κατάστασης; Να βρούμε μπροστά μας τα παιδικά μας "τραύματα" αντί να μάθουμε να λύνουμε καινούρια και σύνθετα προβλήματα;

Φυσικά και μπορεί να γίνουν αυτά, ως ένα βαθμό. Ίσως συμβούν κι όλα μαζί. Κανείς μας δεν είναι άτρωτος σε ό,τι μας απειλεί και μας διαβρώνει ύπουλα και αθόρυβα, κι αυτό είναι (φυσιο)λογικό εν μέρει. Μια φυσιολογική αντίδραση στην επανάσταση που μας βγάζει έξω από την "κανονικότητα", τη μίζερη, "κανονική" ροή των πραγμάτων, από όσους μένουν γαντζωμένοι σε αυτήν. Κι η δύναμη της συνήθειας είναι ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός της νιότης του κόσμου, ανεξάρτητα από την ηλικία μας.

Γι' αυτό πρέπει να ετοιμαζόμαστε από σήμερα, να εξουδετερώνουμε κάθε στραβό εν τη γενέσει του, προτού γιγαντωθεί μαζί μας. Ούτως ώστε την κρίσιμη στιγμή, να μην είμαστε απλώς έτοιμοι, αλλά ψηλότερα από τον πήχη των περιστάσεων.

    Κλεμμένος πλούτος

Σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού Forbes, η λίστα με τους δισεκατομμυριούχους σε όλον τον κόσμο αυξήθηκε το 2016 κατά 13% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και η συνολική τους περιουσία κατά 18%, φτάνοντας τα 7,67 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Οι ΗΠΑ έχουν τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους (565), με δεύτερη την Κίνα (319). Ακολουθούν η Γερμανία (114), η Ινδία (101) και η Ρωσία (96). Ανάμεσα στους πρώτους 2.000 της λίστας Forbes βρίσκονται και αρκετοί Ελληνες.

Ανεξάρτητα πάντως από εθνικότητες, αν κάτι προκύπτει σαν συμπέρασμα είναι ότι ο ασύλληπτος πλούτος που παράγεται, συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων, που αυξάνουν τις περιουσίες των ίδιων και των επιχειρηματικών τους ομίλων, όταν στα ίδια τα κράτη τους το ποσοστό του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος στον ετήσια παραγόμενο πλούτο μειώνεται.

Και να σκεφτεί κανείς ότι ούτε ένα ευρώ από αυτά που καταγράφουν στα περιουσιολόγιά τους οι ζάμπλουτοι επιχειρηματίες δεν είναι δικό τους, αλλά κλεμμένος πλούτος των εργαζομένων και του λαού, ο οποίος θα μπορούσε και με το παραπάνω να καλύψει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες που διαρκώς διευρύνονται.

        Η «κοινωνική συμμαχία» στο στόχαστρο των αριστερών του απόπατου!

Πώς τα καταφέρνουν οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί να λερώνουν διαχρονικά έννοιες και αξίες με την ταχύτητα του φωτός, είναι δύσκολο να εξηγηθεί! Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί της πλάκας να παίρνουν μία έννοια που έχει αξία και να την καταντάνε από κουρελόχαρτο μέχρι και χρησιμοποιημένο χαρτί υγείας, μόνο αυτοί μπορούν να μας το εξηγήσουν!

Χθες το βράδυ έδινε συνέντευξη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης των αριστερών κανιβάλων που έταξαν στο λαό την σωτηρία, αλλά αντί γι’ αυτό τον τεμαχίζουν και τον δίνουν στους λεφτάδες για να τον κατασπαράξουν ζωντανό. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που κόμιζε την ελπίδα, αλλά τελικά έφερε την πανούκλα, έβαλε στο στόχαστρο την «κοινωνική συμμαχία» στην οποία καλεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ταξικές δυνάμεις.

Τι είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης;! Κάλεσε σε «κοινωνική συμμαχία» για να παταχθεί η φοροδιαφυγή και η μη απόδοση ΦΠΑ, έτσι ώστε να αυξηθούν τα έσοδα και να μπορέσουν να δοθούν χρήματα στην υγεία, στην παιδεία και γενικότερα στην κοινωνική πολιτική! Η κυβέρνηση της αριστεράς κάλεσε σε «κοινωνική συμμαχία» για να λιανίσει κι άλλο τους μικρομεσαίους, κάλεσε σε «κοινωνική συμμαχία» για να βάλει τους μικρομεσαίους να φαγωθούν μεταξύ τους, θεωρώντας ο ένας τον άλλον υπεύθυνο για το χάλι που δημιούργησαν οι «μεγαλοκαρχαρίες»!

Ο αριστερός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, που κάποτε παράστησε και τον κομμουνιστή αποφάσισε να λερώσει την έννοια της «κοινωνικής συμμαχίας» στην οποία καλούν οι ταξικές δυνάμεις για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, το οποίο υπηρετεί ο αντιπρόεδρος. Ο αντιπρόεδρος λέρωσε και την «κοινωνική συμμαχία» όπως κάποτε λέρωνε τις πανανθρώπινες αξίες του σοσιαλισμού!

«Κοινωνική συμμαχία» για να υποχρεώσουμε τους μαγαζάτορες να κόβουν αποδείξεις! «Κοινωνική συμμαχία» για να υποχρεώσουμε τους γιατρούς και τους δικηγόρους να κόβουν αποδείξεις! «Κοινωνική συμμαχία» για να «φάμε λάχανο» τον διπλανό μας, αλλά όχι «κοινωνική συμμαχία» για να επιστραφούν τα κλεμμένα των ασφαλιστικών ταμείων! 111 δισεκατομμύρια ευρώ λείπουν μόνο από το ΙΚΑ και αυτά πριν το κούρεμα του PSI! Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν κάλεσε σε «κοινωνική συμμαχία» για να επιστραφούν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που άρπαξαν οι λεφτάδες, αλλά κάλεσε σε «κοινωνική συμμαχία» προκειμένου να μην χάνονται τα ψίχουλα από την φοροδιαφυγή των ετοιμοθάνατων, από τους οποίους οι περισσότεροι φοροδιαφεύγουν προκειμένου να επιβιώσουν τα παιδιά τους! Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κάλεσε σε «κοινωνική συμμαχία» όχι για να δοθεί τέλος στην νόμιμη και παράνομη φοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αλλά για να κλείσουν όσα μικρομάγαζα έχουν μείνει ανοιχτά!

Ο αριστερός της πλάκας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κάλεσε σε «κοινωνικό αυτοματισμό» αφού φόρτωσε την τραγική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων στους μικρομαγαζάτορες που δεν κόβουν αποδείξεις! Αλλά δεν έφτανε στον αποστάτη της ταξικής πάλης μόνο αυτή η αλχημεία. Για μια ακόμη φορά έκανε άλμα στην προβοκάτσια σε βάρος του μαζικού λαϊκού κινήματος χαρακτηρίζοντας τον «κοινωνικό αυτοματισμό» ως «κοινωνική συμμαχία»!

Τελικά η ελπίδα που ερχόταν ήταν ο κοινωνικός αυτοματισμός και το μαγάρισμα της «κοινωνικής συμμαχίας»!

Νάβις

Σε πιάνει αηδία... Το γκεμπελικό σκιάχτρο του Κατίν περιφέρουν ξανά η «Αυγή» και ο «σταλινολόγος» της

 Σε πιάνει αηδία... Το γκεμπελικό σκιάχτρο του Κατίν περιφέρουν ξανά η «Αυγή» και ο «σταλινολόγος» της

Όλη την γκεμπελική προπαγάνδα για τη δολοφονία στο δάσος του Κατίν χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών από τους ναζί, το 1941 (που αποδόθηκε στην ΕΣΣΔ από την καταρρέουσα ναζιστική Γερμανία το 1943), υιοθετεί για άλλη μια φορά «αμάσητη» η «Αυγή» και ο γνωστός αντικομμουνιστής «σταλινολόγος» αρθρογράφος της, Βλάσης Αγτζίδης. 

Σε αυτό το «πόνημα» αναπαράγεται ένα από τα χαρακτηριστικότερα προϊόντα της παραχάραξης της Ιστορίας κατά την περίοδο της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, επί Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν το 1991-92, όταν εμφανίστηκε το περιβόητο έγγραφο της 5ης Μάρτη του 1940, με το οποίο ο Στάλιν έδινε τάχα έγκριση να φονευτούν οι Πολωνοί αξιωματικοί. 

Η συγκεκριμένη υπόθεση ανασύρεται με διάφορες ευκαιρίες από τους αντικομμουνιστές - παραχαράκτες της Ιστορίας, που κρύβουν σκόπιμα τις βασικές πτυχές της. Οπως για παράδειγμα ότι ο ίδιος ο Γκέμπελς, στα «απομνημονεύματά» του, σημειώνει χαρακτηριστικά: «Δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες... Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε»... Επίσης, τα χέρια των εκτελεσμένων ήταν δεμένα με σκοινί που παραγόταν στη Γερμανία, ενώ πάνω στα θύματα βρέθηκαν έγγραφα, επιστολές, αποδείξεις με ημερομηνίες που έπονταν της γερμανικής εισβολής. 

Αυτά, όπως φαίνεται, είναι ανούσιες λεπτομέρειες για «ιστορικούς» τύπου Αγτζίδη και για εφημερίδες όπως η «Αυγή», που με ευχαρίστηση διαχέει μέσα από τις σελίδες της το αντικομμουνιστικό δηλητήριο.

Ριζοσπάστης και απο Οικοδόμο

Τα «ρεκόρ» του Τουρισμού...

Τα «ρεκόρ» του Τουρισμού...

Τα «ρεκόρ» που καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο, όσον αφορά τις αφίξεις τουριστών στη χώρα μας και τα έσοδα των επιχειρήσεων του κλάδου, συζήτησαν στην προχτεσινή τους συνάντηση ο πρωθυπουργός και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ), εκθειάζοντας την πρωταγωνιστική επίδραση του Τουρισμού στη συνολική προσπάθεια για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.
Θετικές αποτιμήσεις, αισιόδοξες προβλέψεις και εκατέρωθεν εγκωμιαστικές αναφορές, λίγο πριν από την έναρξη της νέας τουριστικής σεζόν, αποτελούν τη μια πλευρά του νομίσματος, αυτήν που αφορά στο κεφάλαιο και στην κερδοφορία του. Η άλλη πλευρά, που παραμένει αθέατη, πίσω από τη λάμψη των ρεκόρ και τη βιτρίνα της πολυτέλειας στα τουριστικά θέρετρα, είναι οι συνθήκες δουλειάς και αμοιβής που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο, την ώρα μάλιστα που οι διακοπές και ο τουρισμός έχουν γίνει άπιαστο όνειρο για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
«Οπως θυμάστε, είχαμε βάλει ένα στοίχημα με τον πρωθυπουργό σχετικά με τις αφίξεις του 2016, το οποίο με μεγάλη μας χαρά χάσαμε», δήλωσε μετά τη συνάντηση ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ, Αν. Ανδρεάδης, υπενθυμίζοντας πως οι περσινές προβλέψεις για τις αφίξεις ξεπεράστηκαν από τα πραγματικά νούμερα.
Ομως, η όρεξη των μεγαλοξενοδόχων ανοίγει ...τρώγοντας και μάλιστα ανοίγει όλο και περισσότερο. Κάνοντας «ταμείο» για το 2016, ο ΣΕΤΕ έχει καταγράψει αφίξεις τουριστών που ξεπέρασαν τα 27,5 εκατομμύρια. Στις προβλέψεις του για το τρέχον έτος κάνει λόγο για 28 εκατ. συνολικές αφίξεις και έως 14,5 δισ. ευρώ έσοδα. Ακόμα πιο ψηλά έχει θέσει τον πήχη με ορίζοντα το 2021, με στόχο τα 35 εκατ. αφίξεις και τα 20 δισ. ευρώ έσοδα.

***

Οι στόχοι και η πολιτική της κυβέρνησης βρίσκονται σε πλήρη αντιστοιχία με τα επιχειρηματικά πλάνα των μεγαλοξενοδόχων και των άλλων ομίλων του Τουρισμού. «Ο Τουρισμός μπορεί να συμβάλει με επιπλέον μια μονάδα στο ΑΕΠ, βοηθώντας τη χώρα να πιάσει τους στόχους του προγράμματος», σημείωσε ο Αν. Ανδρεάδης. Από τη μεριά του, το Γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού αναφέρθηκε στη «στενή συνεργασία των αρμόδιων δημόσιων φορέων και των τουριστικών επιχειρήσεων» με στόχο την «υλοποίηση αυτών των αναπτυξιακών δυνατοτήτων με ακόμη μεγαλύτερη συμβολή του τουριστικού κλάδου στο ΑΕΠ και στη δημιουργία ποιοτικών θέσεων εργασίας».
Οσον αφορά τις θέσεις εργασίας που «προσφέρουν» οι ξενοδόχοι, η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα στις τουριστικές περιοχές, είναι χαρακτηριστική. Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας έχουν καταντήσει «άδειο πουκάμισο», αφού σε μια σειρά ξενοδοχεία και σε ολόκληρες περιοχές της χώρας δεν εφαρμόζονται. Μάλιστα, πληθαίνουν τα φαινόμενα αποχώρησης των ξενοδόχων από τις εργοδοτικές τους ενώσεις, προκειμένου να έχουν τα χέρια τους λυμένα από κάθε υποχρέωση να εφαρμόσουν κλαδικές ή τοπικές Συμβάσεις.
Εξάλλου, στον κλάδο του τουρισμού «ρεκόρ» καταγράφουν και οι ευέλικτες σχέσεις εργασίας. Συμβάσεις μιας μέρας, «έξτρα» εργαζόμενοι, διαλείπουσα εργασία και άλλες παρεμφερείς σχέσεις εργασίας δίνουν και παίρνουν, ενώ δίπλα στους εργαζόμενους σε κάθε ξενοδοχείο δουλεύουν άλλοι τόσοι κάτω από το πρόσχημα της «πρακτικής άσκησης», της «μαθητείας» και της «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας».
Ετσι, οι μισθοί στον κλάδο δεν περιορίζονται απλά γύρω από τα 586 ευρώ, αλλά για ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στα ξενοδοχεία, ειδικά στην κορύφωση της σεζόν, πέφτουν σε ακόμα πιο χαμηλά επίπεδα από αυτά που προβλέπει η ΕΓΣΣΕ. Πάνω εκεί στηρίζεται το «θαύμα» του Τουρισμού και κατ' επέκταση ο στόχος της ανάκαμψης, αφού «δυναμικοί» θεωρούνται οι κλάδοι όπου τα περιθώρια της κερδοφορίας για τους επενδυτές είναι μεγαλύτερα, με αύξηση της παραγωγικότητας και ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης.

***

Ανάμεσα σε μια χρονιά με ρεκόρ αφίξεων για τους ξενοδόχους και σε μια σεζόν που υπόσχεται ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, οι εποχικοί εργαζόμενοι στους πιο τουριστικούς προορισμούς της χώρας έμειναν για μήνες απλήρωτοι. Ούτε οι εργοδότες εξόφλησαν έγκαιρα τα δεδουλευμένα της περσινής σεζόν ούτε όμως και ο ΟΑΕΔ τούς κατέβαλε στην ώρα του το επίδομα ανεργίας που δικαιούνται.
Εξάλλου, ο ΣΕΤΕ δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του αλλά επικροτεί ανοιχτά την αντεργατική πολιτική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Στο πρόσφατο τεύχος της έκδοσης «Ελληνικός Τουρισμός: Εξελίξεις και Προοπτικές» (Γενάρης 2017) το Ινστιτούτο του ΣΕΤΕ διαπιστώνει πως οι «δραστικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» έχουν συμβάλει στην «αποκατάσταση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας» της χώρας, ξεχωρίζοντας μάλιστα ιδιαίτερα τη «ριζική μεταρρύθμιση του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος (ΕΑΣ) και του συστήματος Υγείας».
Το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων λαμβάνει μισθό μικρότερο από το κόστος μιας διανυκτέρευσης στα ξενοδοχεία του δεν είναι πρόβλημα για τον ΣΕΤΕ: Ο κλάδος έχει έσοδα που προέρχονται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90% από το εξωτερικό και μπορεί να περηφανεύεται ως «"εθνικός πρωταθλητής" στον αγώνα για μια εξωστρεφή ελληνική οικονομία»...

Κάλπικος διαχωρισμός

Κάλπικος διαχωρισμός

Η παραμονή του οικονομικού επιτελείου και της υπουργού Εργασίας στις Βρυξέλλες, για τη συνέχιση των συνομιλιών που αφορούν στην ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», ερμηνεύτηκε και προβάλλεται απ' τον φιλοκυβερνητικό Τύπο ως «στροφή» από την «τεχνική» στην «πολιτική» διαπραγμάτευση.
Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δικαιώνεται η επιμονή της να μεταφερθεί η διαπραγμάτευση στο επίπεδο των πολιτικών εκπροσώπων των «θεσμών» που συμμετέχουν στο κουαρτέτο και να φύγει από τη δικαιοδοσία των τεχνικών κλιμακίων, που μέχρι πρόσφατα βρίσκονταν στην Αθήνα. Με τον τρόπο αυτό, λένε τα στελέχη της, στο επίκεντρο της διαπραγμάτευσης «μπαίνουν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί».
Στόχος τους είναι να καλλιεργήσουν αυταπάτες και προσδοκίες στο λαό ότι οι τελικές επιλογές μπορεί να είναι τάχα διαφορετικές, εφόσον θα αποτελούν προϊόν πολιτικών αποφάσεων και όχι κάποιων συμβιβασμών και συνεννοήσεων ανάμεσα σε τεχνοκράτες, πάνω σε «ψυχρά» οικονομικά στοιχεία και δεδομένα. Το κατασκεύασμα αυτό της κυβέρνησης υπηρετεί κατά βάση τον αποπροσανατολισμό του λαού.
Ο διαχωρισμός των συζητήσεων σε «τεχνικές» και «πολιτικές» είναι πέρα για πέρα κάλπικος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυβέρνηση παρουσιάζει τα τεχνικά κλιμάκια να συζητάνε πέρα και πάνω από πολιτικές κατευθύνσεις και αποφάσεις και, αντίστροφα, τους πολιτικούς εκπροσώπους των «θεσμών» να αποφασίζουν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα οικονομικά δεδομένα και τους δημοσιονομικούς στόχους που τίθενται από τα μνημόνια και τις γενικές κατευθύνσεις των συνθηκών της ΕΕ, πράγμα που δεν ισχύει.
Σε κάθε περίπτωση, στο επίκεντρο της «πολιτικής» διαπραγμάτευσης δεν είναι τα λαϊκά συμφέροντα, όπως υπονοεί η κυβέρνηση, σε αντιπαράθεση τάχα με την «τεχνική» διαπραγμάτευση, αλλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Δηλαδή, η αντιλαϊκή ατζέντα και οι κεντρικές στοχεύσεις δεν αλλάζουν, είτε η συζήτηση γίνεται σε επίπεδο τεχνοκρατών, είτε σε επίπεδο υπουργών, ακόμα και αρχηγών κρατών.
Για παράδειγμα, στην παρούσα φάση της διαπραγμάτευσης κεντρικό ζήτημα είναι η νέα σφαγή στο αφορολόγητο και στις συντάξεις, οι νέες ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα, η παραπέρα περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αυτά συζητάνε τα τεχνικά κλιμάκια, αυτά συζητάει και το Γιούρογκρουπ. Αλλωστε και τα τεχνικά κλιμάκια αναφέρονται και καθοδηγούνται από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, με την υπόμνηση μάλιστα του Γερ. Ντάισελμπλουμ ότι η στάση των «θεσμών» σε όλα τα παραπάνω ζητήματα είναι ενιαία.
Ο λαός έχει πείρα και χρειάζεται να την αξιοποιήσει για να αποφύγει τις λακκούβες και τις παγίδες που στήνει η κυβέρνηση. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούει τα περί «πολιτικής διαπραγμάτευσης». Ας θυμηθεί ποια ήταν κάθε φορά η κατάληξη: Ενα νέο πακέτο μέτρων σε βάρος των δικαιωμάτων και του εισοδήματός του. Να θυμηθεί, επίσης, ότι και σε προηγούμενα στάδια της «αξιολόγησης», τα διάφορα επίπεδα της διαπραγμάτευσης εναλλάσσονταν και αλληλοσυμπληρώνονταν, με τις τελικές αντιλαϊκές αποφάσεις να επισφραγίζονται πάντα στα πολιτικά όργανα των «θεσμών».
Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην παραπλανηθούν απ' τα κυβερνητικά παραμύθια που σιγοντάρει με τη στάση της η αξιωματική αντιπολίτευση και οι άλλες δυνάμεις της αστικής διαχείρισης. Με μοιρασμένους ρόλους εξαπατούν και αποπροσανατολίζουν το λαό, ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει από τις διάφορες εκδοχές της διαπραγμάτευσης, έστω κι αν αλληλοκατηγορούνται για καθυστερήσεις στο κλείσιμο της «αξιολόγησης» ή για στήριξη της αδιαλλαξίας των «θεσμών».
Διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο ο λαός με την οργάνωση της πάλης του απέναντι στη νέα επίθεση και συνολικά ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, που απαιτεί θυσίες δίχως τέλος για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.