Περί εθελοδουλείας

 Περί εθελοδουλείας

Η σημερινή ανάρτηση έρχεται κατά κάποιον τρόπο ως συνέχεια της χτεσινής, για να πιάσει, χωρίς πολύ αυστηρό ειρμό κι ιδιαίτερο νόημα, κάποιες ουρές (όπως τις λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα) που έχουν μείνει. Ένα από τα πανό του σωματείου λοιπόν (που δεν έχει προχωρήσει ακόμα στην ενοποίηση των σωματείων του καρφουρ και του αρβανιτίδη, γιατί είναι ολόκληρη γραφειοκρατική διαδικασία, χρονοβόρα και δύσκολη –ενώ υπάρχει κι άλλο ζήτημα με το πανελλαδικό σωματείο του καρφούρ, που είναι όμως μεγάλη ιστορία κι ακόμα μεγαλύτερη παρένθεση, που ξεφεύγει από τα όρια αυτής εδώ) έγραφε το σύνθημα.

Όταν το άδικο γίνεται νόμος, καθήκον η αντίσταση κι η ανυπακοή.

Το οποίο θυμίζει κατά μία έννοια το αντίστοιχο πανό των δεκεμβριανών (ένας είναι ο δεκέμβρης): όταν ο λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με την τυραννία, διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα. Αλλά δε σου υπαγορεύει τη λύση, σου αφήνει περιθώριο επιλογής. Μπορείς κάλλιστα να επιλέξεις τις αλυσίδες και να παλεύεις πχ να τις κάνεις επίχρυσες σε αυτό το πλαίσιο, μες στη φυλακή της εε και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Όπου ο στόχος για μεταρρυθμίσεις και μικρές αλλαγές που θα βελτιώσουν ουσιαστικά την καθημερινή ζωή, μοιάζει κάπως με εκείνο που έλεγε ένας κρατούμενος στον ισοβίτη του αρκά, για τα λογικά αιτήματα που είχαν στην απομόνωση, όπου τους βαρούσαν τρεις φορές τη μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, αλλά πέτυχαν με αγώνα να αυξηθεί λίγο το μεσημεριανό ξύλο και να γλιτώσουν το βραδινό.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το σημερινό σύνθημα, που καλεί να βάλουμε «τέρμα πια στις αυταπάτες. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες». Δε βάζει όμως μαχαίρι στο λαιμό, με ποιους να πας και ποιους να αφήσεις, εσύ διατηρείς πάντα το ελεύθερο της επιλογής σου. Απλώς τίθεται επί τάπητος η βασική αντίθεση της εποχής μας, κεφάλαιο-εργατική τάξη, για όσους επιμένουν να πατάνε σε δυο βάρκες και δύο διαφορετικά στρατόπεδα, μέχρι να σπάσει ο πάγος, να χαραχτεί ο δρόμος και να πέσουνε στο κενό της αβύσσου ανάμεσα στους δύο κόσμους, που χωρίζει η ταξική πάλη.

Τα παραπάνω μας εισάγουν στην έννοια της εθελοδουλίας, της συναινετικής κι εκούσιας υποταγής στους κυρίαρχους μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου, η στάση του οποίου συνοψίζεται άριστα στο γνωστό ρητό: σφάξε με αγά μου να αγιάσω. Ένα θέμα που απασχολεί και το ρούση στο τελευταίο του βιβλίο για τη μετάβαση, τη δύναμη της συνήθειας και τη μαρξική ουτοπία, όπως την αποκαλεί. Όπου αναζητεί τα αίτια αυτής της στάσης (πέρα από την αλλοτρίωση, που εξετάζεται ως φαινόμενο σε άλλα βιβλία του) στην προσκόλληση στο υπάρχον, την πρόσληψή του δοσμένου περιβάλλοντος ως φυσικού και αιώνιου, τη δύναμη της συνήθειας που συσσωρεύεται από γενιά σε γενιά.

Το βιβλίο έχει κάποιες εύστοχες επισημάνσεις, ανεξάρτητα από το πολιτικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει στο τελευταίο κεφάλαιο για το μεταβατικό πρόγραμμα (με ρήξη έως και (sic) αποδέσμευση από εε και νάτο, το αλ(α)βανικό μέτωπο αριστερής συμπόρευσης και τον ενδιάμεσο κυβερνητικό στόχο, ή άλλες αδυναμίες που παρουσιάζει. Όσο για το δικό μου μακροπερίοδο λόγο σε αυτήν την περιγραφή των περιεχομένων, είναι άμεσα συναρτώμενος με την αντίστοιχη πρόζα του ρούση, ένα δείγμα της οποίας μπορείτε να απολαύσετε παρακάτω.

Κι είναι αυτό το όραμα το οποίο από τη στιγμή που εντοπίστηκε από τους κλασικούς ως δυνατότητα που προσφέρεται στην ανθρωπότητα, αντιμετωπίστηκε από αυτούς ως ο στρατηγικός σκοπός προς κατάκτηση στον οποίο υπόκεινται όλα τα μέσα και οι μεσολαβήσεις που προέβαλλαν για να μπορέσει να επιτευχθεί, και τα οποία δυστυχώς μετατράπηκαν σε αυτοσκοπούς.

Δεν είναι (ούτε κατά προσέγγιση) η πιο μακροσκελής περίοδος, που μπορεί να συναντήσει κανείς στο βιβλίο αυτό, έχει όμως ήδη πέντε (ζωή να ‘χουν) δευτερεύουσες αναφορικές προτάσεις (με τις αντωνυμίες που τις εισάγουν υπογραμμισμένες) ως ένα δείγμα του απλού και ανεπιτήδευτου λόγου που το διέπει.

Σε ένα άλλο σημείο ο ρούσης αναφέρει τα εξής:

Στα πλαίσια του ουτοπικού στοχασμού, ο περιορισμός αυτός του χρόνου εργασίας στις πλέον ακραίες του εκφάνσεις παίρνει τη μορφή μιας τεμπέλικης ευτυχίας, μιας διονυσιακού τύπου κοινωνίας στην οποία προσφέρονται τα πάντα δίχως εργασία, ή μιας γης της επαγγελίας με αναφορές στις «Carmina Burana», εκείνα τα τραγούδια των ρέμπελων κληρικών που υμνούσαν τις κοινωνίες όπου όσο περισσότερο κοιμάται κανείς, τόσο περισσότερο κερδίζει.

Ομολογώ πως αγνοούσα την αρχική σημασία του κάρμινα μπουράνα και την τρομερή σημειολογία που το συνοδεύει, αν συνδεθεί με το μουσικό κομμάτι που συνόδευε το πασόκ της αλλαγής και τις δημόσιες ομιλίες του ανδρέα παπανδρέου κατά τη δεκαετία με τις βάτες. Τότε δηλ, που κατά τη σημερινή κρατούσα εκδοχή, το στρώμα των μη προνομιούχων θράφηκε και γαλουχήθηκε με το διονυσιακό όραμα μιας κοινωνίας εύκολου κέρδους και απολαβών, όπου θα της προσφέρονται τα πάντα χωρίς εργασία και όπου όσο περισσότερο κοιμάται κανείς, τόσο περισσότερα θα κέρδιζε. Κι αυτή σφε αναγνώστη (σε περίπτωση που το αγνοείς ή προσπαθείς να το κρύψεις πίσω από άλλες επιστημονικοφανείς θέσεις) είναι η βασική αιτία της κρίσης, τα σπασμένα της οποίας πληρώνουμε όλοι σήμερα (άλλο αν μερικές δεκάδες επιχειρήσεις αυγατίζουν τα κέρδη τους στο ενδιάμεσο). Αλλά ευτυχώς οι σημερινές κυβερνήσεις βάζουν τους ρέμπελους στη θέση τους και καταργούνε την αργία της κυριακής –γιατί ως γνωστόν, αργία μήτηρ πάσης κακίας και οικονομικής κρίσης.

Κι είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό πως τα όσα περιγράφει ο ρούσης στο τέλος, ενώ αντλούν θεωρητικά έμπνευση απ’ την ποίηση του μέλλοντος, παραπέμπουν συνειρμικά ακριβώς στο πρόσφατο παρελθόν της κυβέρνησης της αλλαγής, που θα άνοιγε θεωρητικά δρόμους για βαθύτερους μετασχηματισμούς σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Κι είναι εξίσου εντυπωσιακό πως ενώ ο ρούσης θεωρεί ότι η μετάβαση στον ώριμο κομμουνισμό στην εποχή μας είναι άμεσα εφικτή από τεχνολογική άποψη και συνεπώς το αναγκαίο στάδιο του σοσιαλισμού, που προετοιμάζει τις υλικές κι υποκειμενικές συνθήκες γι’ αυτό το πέρασμα, δε θα είναι ιδιαίτερα μακροχρόνιο, εφευρίσκει ουσιαστικά ένα ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο μετάβασης στη σοσιαλιστική μετάβαση, με βάση το επίπεδο συνειδητοποίησης των μαζών και την ανάγκη να αλλάξει η συνείδησή τους και να παλέψουν για μια διαφορετική προοπτική. Αλλά αυτό ξεφεύγει από το αρχικό θέμα της ανάρτησης.

Το οποίο ήταν κατά βάση η εθελοδουλία, που περιγράφεται με πολύ εύστοχο τρόπο και στους μοιραίους του βάρναλη –που τους τσιτάρει κι ο ρούσης σε κάποιο σημείο του βιβλίου του. Χτες συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή, αν κι η επέτειος πέρασε μάλλον απαρατήρητη, χωρίς το πλήθος εκδηλώσεων που θα απαιτούνταν για να τιμήσουν το πρόσωπο και το έργο του. Υποθέτω πως έχουν προγραμματιστεί κάποιες να γίνουν μες στο επόμενο διάστημα και θέλω να πιστεύω πως δε θα τις καταπιεί η προεκλογική μαρμάγκα (καθώς βαδίζουμε ολοταχώς προς εκλογές). Μια κριτική που αφορά και την ίδια την κε του μπλοκ, που επιφυλάσσεται να επανορθώσει στο άμεσο μέλλον. Αλλά αυτό θα είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης..

Στο 11,6% η ανεργία στην Ευρωζώνη για το 2014

Στο 11,6% η ανεργία στην Ευρωζώνη για το 2014

Δ

Η ύφεση και η στασιμότητα στις οικονομίες των κρατών - μελών της ΕΕ και της ζώνης του ευρώ διατήρησε σε υψηλά επίπεδα την ανεργία και δυσκόλεψε τη μείωση του δημόσιου χρέους, συμπεραίνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε έκθεσή της για την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών στην Ευρωζώνη το 2014.
Η ανεργία για το 2014 είναι στο 10,3% στην ΕΕ και στο 11,6% στην Ευρωζώνη. Ποσοστό ανεργίας πάνω από το 20% έχουν Ελλάδα και Ισπανία.
Το δημόσιο χρέος έξι κρατών - μελών της Ευρωζώνης θα είναι πάνω από το 100% του ΑΕΠ για το 2014, συγκεκριμένα σε Βέλγιο, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ιταλία, Κύπρο, Πορτογαλία.
Ειδικά για την Ελλάδα η εκτίμηση είναι ότι το 2014 θα ξεπεράσει το 175% του ΑΕΠ και πως η μείωσή του θα αρχίσει από το 2015. Στην έκθεση η Κομισιόν αναφέρει πως η μεσοπρόθεσμη δημοσιονομική στρατηγική εισήχθη με νόμο το 2010 προκειμένου να αντανακλάται καλύτερα η δημοσιονομική πολιτική της χώρας συνολικά.
Υπενθυμίζει ότι η σχετική νομοθεσία υποχρεώνει την κυβέρνηση να εγκρίνει έως τις 30 Απρίλη τη στρατηγική αυτή, την οποία ετοιμάζει το υπουργείο Οικονομικών και την υιοθέτησή της από το Κοινοβούλιο έως τα τέλη Μάη.  

Κι αν έρχονταν οι κομμουνιστές;…

 Κι αν έρχονταν οι κομμουνιστές;…

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

    Οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα μας πάρουν τα σπίτια. Τελικά τα σπίτια, από Αμερική και Ισπανία μέχρι Ελλάδα, τα παίρνουν οι (καπιταλιστές) τραπεζίτες.
    Οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα καταργήσουν τις εκλογές. Τελικά εκείνοι που ενοχλούνται από τις εκλογές είναι «ο Moody’s» (της κυρίας Βούλτεψη), οι «tour oparators» (του κ.Σταύρου Θεοδωράκη), τα όρνεα των (καπιταληστρικών) «οίκων» και οι χαρτογιακάδες της (καπιταλιστικής) Κομισιόν.
    Οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα πεινάσουμε. Τελικά για την ύπαρξη στην Ελλάδα των 6,3 εκατομμυρίων φτωχών και των 700.000 υποσιτισμένων παιδιών θα φταίει ότι έχουμε… κομμουνισμό.
    Οι κομμουνιστές θα έρθουν και δεν θα έχουμε ελευθερία. Τελικά οι κομμουνιστές δεν ήρθαν, αλλά ήρθε η «ελευθερία» των μαγκαλιών. Της τηλεοπτικής «αντικειμενικότητας». Του «μαύρου» στην ΕΡΤ και της «απαγόρευσης συναθροίσεων». Ηρθε η «ελευθερία» της μετανάστευσης, των αυτοκτονιών και των ΜΑΤ που επιτίθενται από συνταξιούχους μέχρι σε ανάπηρους.
    Οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα μας κάνουν μια «αποκλεισμένη Κούβα της Μεσογείου». Τελικά οι κομμουνιστές δεν ήρθαν. Αλλά η Ελλάδα εκείνο που απολαμβάνει  είναι η ευρωενωσιακή… ευρυχωρία του εταιρισμού της με τη Γερμανία. Είναι η… ευρυχωρία που τις παρέχουν οι εξ Ανατολών ΝΑΤΟικές «συμμαχίες» της με την Τουρκία όσο και οι προς Βορρά «φιλίες» της από Σκόπια μέχρι Αλβανία. Είναι η ελεύθερη Ελλάδα της ελεύθερης Μεσογείου που βιώνει την… ευρυχωρία που καθορίζεται από τις θηλιές που έχουν περάσει στο λαιμό της χώρας οι κοσμοπολίτικες Αγορές. Πρόκειται για τις «φιλελεύθερες» (και καπιταλιστικές πάντα) Αγορές τις οποίες εκλιπαρεί και προσκυνάει η κυβέρνηση. Πρόκειται για τις ίδιες Αγορές με τις οποίες διαπραγματεύεται και συνεννοείται ο ΣΥΡΙΖΑ.
    Οι κομμουνιστές θα έρθουν και μαζί τους θα φέρουν τη δυστυχία στον τόπο. Τελικά οι κομμουνιστές δεν ήρθαν. Ας δούμε, όμως, τι ήρθε: «Σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει, τα ποσοστά κατάθλιψης στη χώρα μας έχουν αυξηθεί κατά 50% μέσα στην τριετία 2011 – 2013 (…). Είναι ενδεικτικό ότι στην έρευνα του ΟΟΣΑ “Καλύτερη Ζωή” οι Έλληνες βάζουν μηδέν (0) στην ικανοποίηση που αντλούν από τη ζωή τους. Πιο συγκεκριμένα, οι κάτοικοι της χώρας μας είναι, σύμφωνα με τα στοιχεία, οι πιο δυστυχισμένοι ανάμεσα σε 36 χώρες του ΟΟΣΑ» (από τα χτεσινά «Νέα»).
    Ευτυχώς, λοιπόν, που γλιτώσαμε από τη δυστυχία του… κομμουνισμού. Φαντάζεστε τι θα μπορούσε να έχει πάθει η χώρα αν έπεφτε στα χέρια τους; Αλλά τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει. Το εγγυάται ο κ.Σαμαράς, ο κ.Βενιζέλος, ο κ.Γιακουμάτος, ο κ.Πλεύρης, ο κ.Στουρνάρας. Το διαβεβαιώνει με τον δικό του τρόπο (σσ: «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται») ο κ.Τσίπρας.
    Και βασικά θα το εγγυάται όσο διαρκεί (ως πότε;) η σχέση αιχμαλωσίας του λαού μας με το ίδιο το σύστημα που τον πνίγει. Μια σχέση που μοιάζει πολύ με εκείνη ανάμεσα στους δυο ήρωες του Στάινμπεκ στο «Άνθρωποι και ποντίκια». Τη σχέση μεταξύ του αδύναμου, πλην σατράπη και καταφερτζή Τζορτζ και του χειροδύναμου αγαθού γίγαντα Λένι.
    O Λένι όλη του τη ζωή παρέμενε γαντζωμένος πάνω στο Τζορτζ επειδή τον έσωσε από πνιγμό. Ξεχνούσε, όμως, ο Λένι ότι αυτός ήταν, ο «σωτήρας» του ο Τζορτζ, που τον είχε σπρώξει στα άπατα νερά…

Εργασιακές σχέσεις - κόλαση

Εργασιακές σχέσεις - κόλαση

Διπλασιάστηκε η μερική απασχόληση σε σχέση με το 2008. Το 18,2% όσων απασχολούνται στο Εμπόριο δουλεύει και την Κυριακή, η προσωρινή εργασία σε ένα χρόνο αυξήθηκε κατά 28,6%, το ποσοστό των απλήρωτων υπερωριών έχει εκτοξευτεί στο 63,4% από 47,6% το 2008, ενώ οι εργοδότες δηλώνουν τους εργαζόμενους σαν «μερικής απασχόλησης», αναγκάζοντάς τους να δουλεύουν περισσότερες ώρες, σύμφωνα με έκθεση της ΕΣΕΕ (Συνομοσπονδία Εμπορίου). Το φαινόμενο της ραγδαίας επέκτασης της ελαστικής εργασίας δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο, όσο και αν δείχνει την τάση, ακόμη και στη φάση της ανάκαμψης. Αλλωστε, είναι μια μορφή έντασης της εκμετάλλευσης, άρα και αύξησης της κερδοφορίας. Μην ξεχνάμε την επιμονή των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους για αναδιαρθρώσεις στην «αγορά εργασίας». Ετσι, στη Βρετανία που η οικονομία της εμφανίζει ανάκαμψη, σύμφωνα με τα συνδικάτα, μόνο μία στις 40 νέες θέσεις εργασίας είναι σταθερή. Αλλά και στη Γερμανία, που μειώνεται η ανεργία, δηλαδή αυξάνονται οι θέσεις εργασίας, οι ώρες εργασίας δεν αυξήθηκαν, άρα έχουμε περισσότερους εργαζόμενους με λιγότερες ώρες δουλειάς, λιγότερο μισθό κ.λπ. Τα λεγόμενα «μίνι τζομπς» με 400 ευρώ μισθό και λιγότερο. Ας σκεφθούν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι πως τα ψίχουλα που τους τάζουν για ζωή οι διάφοροι επίδοξοι σωτήρες θα γίνουν αέρας στη στιγμή στο έδαφος αυτού του αντεργατικού πλαισίου.

Μοιρασμένοι ρόλοι

Μοιρασμένοι ρόλοι

Σκηνές από έργο «προσεχώς», φτιαγμένο με αποκόμματα χιλιοπαιγμένης ταινίας, εκτυλίσσονται αυτές τις μέρες με αφορμή τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, στην ουσία και με αιτία την ανάγκη να εξασφαλιστεί η «σταθερότητα» και «ομαλότητα» του αντιλαϊκού δρόμου του κεφαλαίου.
«Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι» κάνουν το παν για να φανεί η αρπαγή ως αποτέλεσμα «δημοκρατικού διαλόγου», στον οποίο με μοιρασμένους ρόλους οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης έχουν όλο το περιθώριο να κονταροχτυπιούνται ως θιασώτες της εντεινόμενης εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της συνεχόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, εξασφαλίζοντας όμως ακροατήριο υπέρ αυτού ή του άλλου μονομάχου, του ενός ή του άλλου αντιλαϊκού μείγματος διαχείρισης, ώστε να διαιωνίζεται μια χιλιοπαιγμένη παράσταση. Και όλα αυτά ενώ τη διεκδίκηση της ανάκτησης των απωλειών για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών, την αφήνουν στα αζήτητα αφού ούτε η ενδεχόμενη ανάκαμψη, εφόσον έρθει, δεν πρόκειται να τα διασφαλίσει.
Για «απίστευτο υβρεολόγιο» κατηγορεί η κυβέρνηση των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ, για «αρχιτέκτονες του χάους» μιλά απευθυνόμενος στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τις κραυγές τους και οι μεν και οι δε θολώνουν το τοπίο για να κρυφτεί η από διαφορετικά μονοπάτια σύγκλισή τους στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Πίσω και πέρα από τους ανοιχτούς εκβιασμούς και τις αυταπάτες, που έχουν ως στόχο ένα λαό είτε φοβισμένο είτε με ψευδαισθήσεις, από τα παραδείγματα και μόνο των τελευταίων ημερών προκύπτει πως και οι δύο διαγωνίζονται για το ποιος θα σώσει τις τράπεζες. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι απειλή για το τραπεζικό σύστημα και ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά πως η κυβέρνηση οδηγεί στον γκρεμό τις τράπεζες. Οι τραπεζίτες - καπιταλιστές, βέβαια, δεν κινούνται σύμφωνα με τις δηλώσεις Σκουρλέτη - Βούλτεψη. Αναλύσεις κάνουν και ποντάρουν καθημερινά. Στην πράξη δηλώνουν πως τους είναι αδιάφορο ποιος κυβερνά, αρκεί να «πηγαίνει το γράμμα», αν και τους απασχολεί ποιος θα είναι ο ικανότερος για τα συμφέροντά τους. Στο διαγωνισμό για την κυβερνητική καρέκλα, για τη διαχείριση της εξουσίας του κεφαλαίου ο λαός είναι απέξω. Θα κληθεί τη μέρα της κάλπης να επικυρώσει με την ψήφο του αυτόν που το κεφάλαιο θα έχει ήδη διαλέξει.
Οταν δηλώνεις, όπως ο Τσίπρας, «είμαστε με την ιδιωτική πρωτοβουλία της δημιουργίας και του συνακόλουθου κέρδους» (Ηράκλειο, τρεις μέρες πριν), τότε είναι καθαρό ότι δεν μπορεί να θέλεις τους εργαζόμενους, το λαό πρωταγωνιστή, οργανωμένο στα συνδικάτα, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, να αντιπαρατίθεται για λογαριασμό των δικών του αναγκών στην «ιδιωτική πρωτοβουλία» και την παραγωγή του «συνακόλουθου κέρδους».
ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι όταν κινούνται από διαφορετικές αφετηρίες, και προτείνουν διαφορετική διαχείριση, επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τη συναίνεση του λαού σε αυτήν την πολιτική, που διασφαλίζει τα καπιταλιστικά κέρδη. Είτε για να φύγει το χάος που λέει ο ένας, είτε για να μην έρθει το χάος που λέει ο άλλος.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη. Χρειάζονται ενισχυμένο ΚΚΕ, γιατί είναι η μοναδική δύναμη που αντιπαλεύει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους. Η ενίσχυσή του αφαιρεί όπλα από τον αντίπαλο.

Ο «ρεαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ

Ο «ρεαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ

«

Στις διαπραγματεύσεις ακούγονται πολλά. Στο τέλος όμως πρυτανεύουν ο ρεαλισμός και η αναζήτηση αμοιβαία επωφελών λύσεων». Ο Δ. Παπαδημούλης απαντώντας με τη συγκεκριμένη ρήση σε συνέντευξή του στη «Real news», 14/12/2014, έδωσε το στίγμα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλο που στη δοσμένη στιγμή εξελίσσεται προσπάθεια έντασης της κάλπικης πόλωσης ανάμεσα σε κυβέρνηση - ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να κρυφτεί η στρατηγική μιας πολιτικής δύναμης που έχει μετεξελιχθεί σε καθαρά αστική σοσιαλδημοκρατική, συνειδητοποιώντας το ρόλο και την αποστολή της, δίνοντας ταυτόχρονα εξετάσεις στο κεφάλαιο ότι είναι ικανή πολιτικά να εγγυηθεί τη χειραγώγηση και το τράβηγμα του λαού στο άρμα του κεφαλαίου. Ο «ρεαλισμός» τους σημαίνει: Οτι με κριτήριο τη στήριξη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας θα διαπραγματευτούν με τους δανειστές, την ΕΕ, το ΔΝΤ και μπορεί να πουν και μια κουβέντα παραπάνω αλλά διαβεβαιώνουν ότι στο τέλος θα επικρατήσει ο ρεαλισμός με «αμοιβαία επωφελείς λύσεις». Δηλαδή, γνωρίζουν πολύ καλά ότι για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου οι όποιες διαπραγματεύσεις έχουν συγκεκριμένα όρια, αυτά που δεν διαταράσσουν τις στρατηγικές του συμμαχίες, που δεν αμφισβητούν το πλαίσιο της ΕΕ, του ΔΝΤ, των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα. Αυτό είναι το «μέτρο» των διαπραγματεύσεών τους και ας κατηγορούν σήμερα τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που κινείται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση, ότι δεν διαπραγματεύεται. Εξάλλου, το ίδιο το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης την οποία θα διεξαγάγει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει σημασία.

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι θα διαπραγματευτούν για λογαριασμό του κεφαλαίου, από το γεγονός ότι επιμένουν να δίνουν διαπιστευτήρια στις λεγόμενες «αγορές», απαντώντας στην κυβερνητική προπαγάνδα αλλά και σ' αυτήν των αστικών ΜΜΕ, ντόπιων και ξένων, ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ προκαλούνται κίνδυνοι για την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας, ότι δηλαδή τα ξένα κεφάλαια θα την εγκαταλείψουν, ότι η χώρα κινδυνεύει να βγει απ' το ευρώ. Απαντώντας καθησυχαστικά διαβεβαιώνει πως δεν θα προχωρήσουν σε μονομερείς ενέργειες και η διαπραγμάτευσή τους θα γίνει στο πλαίσιο της ΕΕ όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλη την ΕΕ.

Αλλά η πιο τρανή απόδειξη είναι τα άρθρα της «Κυριακάτικης Αυγής», 14/12/2014, για το χρέος. Γράφει ο Γ. Μηλιός: «Η αποτελεσματική πολιτική λύση θα πρέπει να ακολουθήσει το πρότυπο λύσης που δόθηκε το 1953 για το δημόσιο χρέος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας με τη Συμφωνία του Λονδίνου: Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης. Εντούτοις, η λύση αυτή δεν συνιστά βιώσιμο σχέδιο για την Ευρωζώνη ως σύνολο και ειδικότερα για τις μεγαλύτερες οικονομίες (...) Μία από τις κεντρικές ιδέες της πρότασης είναι το μορατόριουμ πληρωμής τόκων και χρεολυσίων, το οποίο θα επιτρέψει σε προοδευτικές κυβερνήσεις να αποκτήσουν το δημοσιονομικό περιθώριο άσκησης κοινωνικών και αναπτυξιακών πολιτικών.
Το ζήτημα της χρονικής κατανομής των πληρωμών εξυπηρέτησης χρέους οφείλει να είναι βασική προϋπόθεση σε κάθε σχετική συζήτηση (...) Ξεκινώντας από αυτό το σημείο, η δική μας πρόταση διεκδικεί η EKT να αναλάβει τα χρεολύσια και τους τόκους για την πενταετία 2016 - 2020 και επιπλέον την πληρωμή των συνολικών τόκων που αντιστοιχούν στο εναπομείναν χρέος των κρατών της ΖτΕ, κεφαλαιοποιώντας και προσθέτοντας τους τόκους στο ήδη σωρευμένο χρέος (...) Οι απώλειες από πλευράς ΕΚΤ βρίσκονται απολύτως μέσα στα όρια των δυνατοτήτων της. Οσο διαρκεί το πρόγραμμα, η ΕΚΤ θα διατηρεί τα κέρδη από την έκδοση νομίσματος (seigniorage), πράγμα που σημαίνει ότι σε τέσσερις δεκαετίες θα έχει καλύψει τις απώλειές της».
Ετσι, από τη λύση «τύπου Γερμανίας του 1953», ή τη διαγραφή μέρους του χρέους και την αποπληρωμή του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης, ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, ως πιο ρεαλιστής, προτείνει το μορατόριουμ πληρωμής τόκων και χρεολυσίων για πέντε χρόνια και στη συνέχεια την αποπληρωμή του χρέους από το λαό και όχι βεβαίως από τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές κ.λπ. Γιατί δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πληρώσουν όλοι αυτοί για το χρέος εφόσον είναι κυρίαρχοι οικονομικά και πολιτικά στην κοινωνία. Εφόσον η ρύθμιση της αποπληρωμής του έχει ως σκοπό να διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες για τον επαναδανεισμό της ελληνικής οικονομίας με σκοπό τη στήριξη της κερδοφόρας δραστηριότητάς τους. Εφόσον ο προϋπολογισμός του κράτους συντάσσεται με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα.

Η «Αυγή», για να μην αφήσει περιθώρια παρανοήσεων, δημοσιεύει καλού - κακού και ένα άρθρο του Ν. Χριστοδουλάκη για το χρέος, του υπουργού Οικονομικών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη που έβαλαν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, και με τίτλο «Δεν υπάρχει δωρεάν διαγραφή χρέους». Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος της «Αυγής» στο άρθρο που προϊδεάζει ότι το «κούρεμα» ή η «διαγραφή» πληρώνονται, άρα έχει δίκιο ο Μηλιός που μιλά όχι για «Διαγραφή χρέους» αλλά για «μορατόριουμ πληρωμών τόκων και χρεολυσίων», δηλαδή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Να τι γράφει ο Ν. Χριστοδουλάκης: «Καμία χώρα δεν θα είναι διατεθειμένη να "χαρίσει τα δανεικά" στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τη δική της κρίση. Για τους λόγους αυτούς, το ζήτημα αναδιάρθρωσης του χρέους πρέπει να τεθεί σε νέα βάση, διαφορετική τόσο από την αντίληψη που την βλέπει ως "επιβράβευση για τα όσα έχει κάνει μέχρι τώρα η κυβέρνηση", όσο και από τις ιαχές εσωτερικού ηρωισμού που επιζητούν μονομερή διαγραφή, χωρίς όμως να περιγράφουν και το τι θα επακολουθήσει». Τι λέει ευθαρσώς; Οτι δεν μπορεί μονομερώς να διαγραφεί το χρέος στο πλαίσιο του καπιταλισμού και της ΕΕ. Αφήνει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ τον Χριστοδουλάκη να λέει κάτι που δεν μπορεί να ομολογήσει ανοιχτά ο ίδιος διαχέοντας, επειδή θέλει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα η αίσθηση, ότι αν χρειαστεί μπορεί να επιλέξει και αποφάσεις σύγκρουσης με τις αγορές και γι' αυτό άλλωστε αξιοποιεί στο εσωτερικό του τη λεγόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα», να πετάει και καμιά ανέξοδη παρόλα...

Αν λοιπόν δει καθένας τη συσχέτιση των δύο άρθρων, που είναι μάλιστα σε αντικριστές σελίδες στην «Αυγή», κατανοεί το «ρεαλισμό» του Παπαδημούλη, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το ζήτημα του χρέους, ότι πάει να διαπραγματευτεί όχι την πληρωμή από το λαό λιγότερου χρέους, όπως έως τώρα έλεγε για να τον χειραγωγεί, προβάλλοντας την άποψη ότι δε γίνεται να διαγραφεί όλο το χρέος (και πώς να γίνει άλλωστε από μια κυβέρνηση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ που θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό επιδιώκοντας την ενίσχυση της αναπαραγωγής κερδών και κεφαλαίου...), αφού θα διέγραφε μέρος του, αλλά για την πληρωμή από το λαό ολόκληρου του χρέους. Απλώς ο Γ. Μηλιός, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, πρότεινε μια διαφορετικής μορφής λύση απ' αυτήν που προτείνει η ΝΔ με την επιμήκυνση (και η πρόταση του Γ. Μηλιού περί επιμήκυνσης πρόκειται). Με αυτόν το ρεαλισμό ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θα σταθεί σε όλα τα ζητήματα και όχι βεβαίως μόνο στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Με βάση αυτόν το ρεαλισμό δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ - και δεν το κάνει άλλωστε - να πει κουβέντα για ανάκτηση των απωλειών από την κρίση, για εξασφάλιση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών. Το μόνο που μπορεί είναι υποσχέσεις για μια ζωή με ψίχουλα.

Σ.