H λαϊκή εξέγερση ξεκίνησε !

H λαϊκή εξέγερση ξεκίνησε !

Διαβάζω στο tvxs:  

 "Συγχαρητήριο μήνυμα με τίτλο «H λαϊκή εξέγερση ξεκίνησε στην Ευρώπη» έστειλε στον Αλέξη Τσίπρα ο ηγέτης του Μετώπου της Αριστεράς της Γαλλίας και υποψήφιος για την προεδρία Ζαν Λικ Μελανσόν.
     Ο κ. Μελανσόν αναφέρει ότι ο ελληνικός λαός μόλις καταψήφισε τις πολιτικές της λιτότητας οι οποίες επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επέλεξε με ξεκάθαρο τρόπο την Αριστερά για να τις αντιμετωπίσει."

Aπό όσο ξέρω και καταλαβαίνω με το φτωχό μου το μυαλό, όταν γίνεται ή ξεκινάει μια εξέγερση το νοιώθεις. Εξέγερση σημαίνει οτι ο κόσμος είναι στους δρόμους και δε μασάει τόσο εύκολα από τρίπλες κοινοβουλευτικού χαρακτήρα που του πουλάνε όσοι ψάχνουν για συμβιβαστικές λύσεις. Οταν κάποιος που λέγεται Αριστερός, αντί να κάνει ό,τι χρειάζεται για να βοηθήσει το λαό να κάνει το κρίσιμο βήμα από το θυμό στην ριζοσπαστικοποίηση και την απόφαση  για ανατροπή , του λέει ψέματα οτι η εξέγερση άρχισε και τώρα αυτός έχει την πρωτοβουλία, τότε απλά έχουμε χάιδεμα αυτιών και επικίνδυνη παράφραση της πραγματικότητας.

Για να πω ένα χοντρό  παράδειγμα όταν ο λαός της Γερμανιας εξεγέρθηκε και επαναστάτησε το Νοέμβριο του 1918  έχοντας πλάι του και μπρος του σαν οδηγό το παράδειγμα της Οκτωβριανής επανάστασης που δονούσε τότε τον αέρα όλης της Ευρώπης, το σύστημα επέλεξε έναν ανάλογο τρόπο.Από το ενιαίο ακόμη Ανεξέρτητο Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, του οποίου κομμάτι ήταν και η ομάδα Σπαρτακος  της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Κάρλ Λίμπκνεχτ, ακούστηκαν δυο φωνές από τα παράθυρα των κυβερνητικών κτιρίων του επαναστατημένου Βερολίνου που είχαν καταληφθεί από το λαό.
Η μια ήταν του κομμουνιστή Κάρλ Λίμπκνεχτ που φώναζε πως "η επανάσταση άρχισε" και καλούσε το λαό να πάρει την εξουσία.
Η άλλη ήταν του Φ.Σάιντεμαν, εκ των ηγετών των σοσιαλδημοκρατών, πού κάτω από την πίεση των επαναστατημένων μαζών "πανηγύριζε" δήθεν μαζί τους και τους έλεγε πως η επανάσταση τέλειωσε και πως ο λαός νίκησε(!),  και ότι τωρα μπορούσαν να γυρίσουν ήσυχοι στα σπίτια τους και να αφήσουν τους εκπρόσωπούς  του σοσιαλδημοκράτες να διαχειριστούν τη συνέχεια.
Ο λαός δεν γύρισε στα σπίτια του αλλά τους πίστεψε, κι αυτό έκανε τους λιγότερο συνειδητοποιημένους που κι αυτοί είχαν εξεγερθεί να εφησυχάσουν δίνοντας το χρόνο στην πραγματική εξουσία -βιομήχανους, στρατοκράτες κλπ- να αντιδράσουν. Τις αμέσως επόμενες μέρες ήρθαν σε συμφωνία με τους ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών για τη συντριβή της επανάστασης.
Την ώρα που ο Κ. Λίμπκνεχτ καλούσε  την εργατική τάξη «να στρέψει όλες τις δυνάμεις της για να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση από εργάτες και στρατιώτες και να οργανωθεί μια τέτοια τάξη πραγμάτων στη χώρα που να μπορέσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει την ειρήνη, την ευτυχία και την ένωση του ελεύθερου γερμανικού λαού με τους ταξικούς αδελφούς όλου του κόσμου»  οι σοσιαλδημοκράτες δημιούργησαν «επιτροπή κοινωνικοποίησης» με επικεφαλής τον Καρλ Κάουτσκι για να του κλείσουν τα μάτια, ενω την ίδια στιγμή οι σοσιαλδημοκρατικές εφημερίδες έλεγαν πως η Γερμανία θα γίνει σοσιαλιστική χώρα, "αλλά για να γίνει αυτό χρειάζονταν "γερά θεμέλια" που ακόμη δεν υπήρχαν."
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο πρίγκιπας Μαξ φον Μπάντεν, ανήγγειλε την παραίτηση από το θρόνο του τελευταίου Χοεντζόλερν, του κάιζερ Γουλιέλμου II με τον ανύποπτο λαό να βρίσκεται φυσικά σε ντελίριο ενθουσιασμού. Ο  σοσιαλδημοκράτης Εμπερτ, που είχε δηλώσει στους βιομήχανους  τους στρατοκράτες και τον διάδοχο πρίγκηπα Μαξ ότι "μισεί την επανάσταση σαν την πανούκλα", έγινε καγκελάριος του Ράιχ. Η επανάσταση χτυπήθηκε βάναυσα και ηττήθηκε τη στιγμή που οι περισσότεροι είχαν πιστέψει πως θα νικούσε. Η Ρόζα και ο Καρλ Λίμπκνεχτ δολοφονήθηκαν άγρια και η Γερμανία βάδισε  στην εποχή "της Δημοκρατίας της Βαιμάρης", είδε τον Χίτλερ να πηγαίνει φυλακή, αλλά μετά να αποφυλακίζεται, να δημιουργεί το ναζιστικό κόμμα και σε ελάχιστα χρόνια να καταλαμβανει την εξουσία το 1933 περπατώντας πάνω στο κόκκινο χαλί που του είχαν στρώσει οι σοσιαλδημοκράτες.
Αυτό που δεν υπήρχε στη Γερμανια σε σχέση με την Οκτωβριανή επανάσταση ήταν το οργανωμένο και δυνατό κομμουνιστικό κόμμα. Ο χρόνος που μεσολάβησε από την ίδρυσή του μέχρι τη συντριβή της επανάστασης 2 μήνες μετά τον ξεσηκωμό της 9ης Νοέμβρη, τον Ιανουάριο του 1919 δεν ήταν αρκετός για να το κάνει μια ικανή πρωτοπορία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε νίκη της εργατικής τάξης και του λαού.


Επειδή πολλοί θα πουν πως αυτή η ιστορία δεν έχει σχέση με την Ελλάδα, θα πώ πως φυσικά και δεν είμαστε σε ανάλογη συγκηρία. Τα συμπεράσματα όμως που βγήκαν τότε για το ρόλο και την τέχνη της σοσιαδημοκρατίας στο ξεπούλημα των επαναστάσεων, έγιναν οδηγός στον τρόπο που αντιμετώπισε από τότε το σύστημα το λαό όταν αυτός έδειχνε επικίνδυνες εξεγερτικές διαθέσεις.
Και καλό είναι αυτά να μην ξεχνιούνται από τους ενθουσιώδεις "Μελανσονικούς" που βλέπουν εξεγέρσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Ο δρόμος είναι μακρύς και είναι μπροστά μας. Και είτε το θέλουν είτε όχι είναι αδύνατον να τον βαδίσουμε χωρίς τους κομμουνιστές στη θέση της πρωτοπορίας. Ολοι οι άλλοι το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν είναι το φρενάρισμα των διαθέσεων όταν και όποτε αυτές χτυπήσουν κόκκινο, αργά ή γρήγορα.

Σε λεπτό πάγο-Δεχεται μη εφαρμογή του μνημονιου ο Βενιζέλος;

Σε λεπτό πάγο-Δεχεται μη εφαρμογή του μνημονιου ο Βενιζέλος;

Σε λεπτό πάγο κινούνται οι διαπραγματεύσεις για σχηματισμό κυβέρνησης.
Πληροφορίες που έρχονται από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και που μεταδόθηκαν πριν λίγο από τη ΝΕΤ λένε οτι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ε.Βενιζέλος δέχεται να μην εφαρμοστούν οι όροι του μνημονιου!
Η ΝΔ έχει μείνει έκπληκτη αφού αναγκάστηκε μεν από τα συμφέροντα που εκπροσωπει να στοιχηθεί με την πολιτική του μνημονίου, αλλά τότε επι της ουσίας ανακόπτοντας την ορμη του λαικού κινήματος που έβραζε, ουσιαστικα βοήθησε το ΠΑΣΟΚ να μείνει ζωντανό και να ηγηθεί μάλιστα στη  συγκυβέρνηση. Αυτό στοιχισε στη ΝΔ τη διάσπαση και τώρα τη συντριβή στις εκλογές.
Αν η πληροφορία ευσταθεί το τι έχει να γίνει το βράδυ και στη συνέχεια μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δε λέγεται. Δεν αποκλείεται μάλιστα να βγούν στη φόρα άπλυτα και μυστικές συμφωνίες που έγιναν εκείνο τον ύποπτο καιρό της συγκυβέρνησης και του σχεδιασμού του 2ου σωτήριου μνημονίου.
Εχουμε να  δούμε πολλά ακόμα σε αυτή την περίοδο που είναι η πιο ουσιαστική πολιτική περιοδος των τελευταίων 40 χρόνων.
Αυτό που θα μας δοθεί η ευκαιρία και πρεπει να προσέξουμε είναι οι στοιχίσεις που θα γίνουν πίσω από ταξικές πλέον θέσεις . Οι όποιες υποχωρησεις γίνουν από πλευράς αστικών κομμάτων θα είναι υποχωρήσεις που θα "επιτρέπεται" να γίνουν μέσα στα πλαίσια της διατήρησης των προνομίων της εξουσίας από τη μεγαλοαστική τάξη και επομένως κόντρα στα συμφέροντα των λαικών στρωμάτων  που εξακολουθούν να υποφέρουν το ίδιο και μετά τις εκλογές. Η απλά θα είναι μετατοπίσεις ανώδυνες που θα δίνουν ανασα σε υπο κατάρρευση κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ που απειλείται από ολοκληρωτική καταστροφή αν πάμε σε επόμενες εκλογές. Οπως είναι καθαρό, αν όπως δείχνει δημιουργηθεί δίπολο ανάμεσα σε Δεξιά και Αντιδεξιά παράταξη, στη δευτερη αυτός που θα ηγηθεί απειλώντας με εξαφάνιση τους άλλους δεν θα είναι το ΠΑΣΟΚ αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τον εκνευρισμό που βλέπω στα πάνελ στους εκπροσώπους της ΔΗΜΑΡ γίνεται φανερό οτι την ίδια αγωνία έχει και η ΔΗΜΑΡ που θα δυσκολευτεί πολύ να πει ΌΧΙ σε προταση του ΣΥΡΙΖΑ χωρις να ρισκάρει την εξαφάνισή της.
Επίσης από τη μεριά των δεξιών σχηματισμών και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν είναι αδιάφοροι στις εκκλήσεις για ενότητα της κεντροδεξιάς από τη μεριά της ΝΔ . Ο κ.Καμμένος, με τη λιγοστή εμπειρία του και το σοβαρό έλλειμμα πολιτικών θέσεων που απλά εκμεταλλεύονται την τρικυμία στη ΝΔ, δεν έδειξε καθόλου βέβαιος για το τί πρόκειται να κάνει σχετικά με την ψήφο εμπιστοσύνης των δικών του βουλευτών. Όπως τον άκουσα σήμερα μετα τη συνάντηση με τον Α.Τσίπρα δεν αποκλείεται καθόλου να συμφωνήσει σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -παρά τις αντιρρήσεις- αφου παρέπεμψε στη συνάντηση που θα γίνει υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας..Οσο για το ΚΚΕ τα έχει ξαναζήσει όλα αυτά και δεν ιδρώνει το αυτί του."Συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια". Το ΚΚΕ ό,τι κι αν του στοιχίσει παραμένει σταθερά στη θέση του υπέρ των εργαζόμενων όπως οφείλει χωρίς να έχει κανένα λόγο να παρασυρθεί σε οποιουδήποτε είδους υποχωρήσεις. Αλλωστε ήδη επιβεβαιώθηκε σε πολλά. Ολοι αυτοί που αλληλοαπέκλειαν τους εαυτούς τους από ενδεχόμενες συνεργασίες τώρα συγκλίνουν. ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΞ.ΕΛΛ και ΣΥΡΙΖΑ είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και δεν αποκλείεται να βρούν άκρη. Αν το έλεγαν βεβαια αυτό στο λαό πρίν τις εκλογές, το ΚΚΕ δεν θα είχε πάρει 8,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πολύ πιο κάτω από το 16,8%, πιθανόν και κατω από το 10%. Ειναι ολοφάνερο οτι η πολυδιαφημισμένη "Αριστερή" κυβέρνηση δεν ήταν και πολύ Αριστερή και δεν χρειαζόταν το ΚΚΕ για να γίνει, αλλά το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το κόμμα Καμμένου.
Τα πράγματα λοιπόν βαδίζουν σιγά-σιγά σε ξεκαθάρισμα. Και αυτό που αχνοφαίνεται από πίσω είναι το γνωστό σύνθημα που απειλεί να εκθέσει όλους όσους μπλέκουν σε συζητήσεις αμοιβαίων υποχωρήσεων για το "καλό του τόπου". Καλό του τόπου γενικά δεν υπάρχει.
"Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες."
Οσοι προσπαθούν να σταθούν στη λευκή γραμμή στη μέση του δρόμου ας πάρουν καλύτερα τηλέφωνο κανένα ασθενοφόρο γιατί επίκεινται ατυχήματα και σοβαροί τραυματισμοί.

Κεφάλαιο, υπεραξία, κέρδος και μισθός εργασίας στον καπιταλισμό

Κεφάλαιο, υπεραξία, κέρδος και μισθός εργασίας στον καπιταλισμό


Μαρξιστική Πολιτική Οικονομία (IV)


Τη δεκαετία του 1980 στις ΗΠΑ το 1% του πληθυσμού κρατούσε στα χέρια του το 60% όλου του πλούτου της χώρας, ενώ το 87% είχε το 8%.


Η ουσία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής συνιστάται στο ότι η ιδιοκτησία αυτή αποτελεί το μέσο της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, τη βάση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων.


Τα μέσα παραγωγής γίνονται κεφάλαιο μόνο όταν χρησιμοποιούνται για την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας.


Το κεφάλαιο είναι αξία που φέρνει στον ιδιοκτήτη της το κέρδος δια μέσου της εκμετάλλευσης των μισθωτών εργατών. Επομένως το κεφάλαιο δεν είναι πράγμα, αλλά οικονομική, παραγωγική σχέση μεταξύ της τάξεως των καπιταλιστών και της τάξεως των εργατών.


Ο εργάτης πιάνει δουλειά στον καπιταλιστή με σκοπό να πάρει από αυτόν ένα καθορισμένο χρηματικό ποσό και να αγοράσει με αυτό τα μέσα συντήρησης. Επομένως, η μίσθωση του εργάτη είναι μια ιδιόμορφη εμπορική πράξη ανάμεσα στον καπιταλιστή και τον εργάτη.


Η εργασία σαν ξόδεμα πνευματικής και μυϊκής ενέργειας, σαν συνειδητή και σκόπιμη δραστηριότητα δεν αποτελεί η ίδια εμπόρευμα, άλλα είναι το προτσές της παραγωγικής κατανάλωσης κάποιου εμπορεύματος. Η εργασία δημιουργεί την αξία, άλλα η ίδια δεν έχει αξία, γιατί η αξία είναι ενσωματωμένη στο εμπόρευμα εργασία.


Η εργατική δύναμη είναι το σύνολο των σωματικών και πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου, τις οποίες αυτός ξοδεύει στο προτσές της παραγωγής.


Η ατομική ελευθερία είναι ο πρώτος όρος για την εμφάνιση του εμπορεύματος εργατική δύναμη στην αγορά. Ο δεύτερος όρος είναι να μην έχει ο προσωπικά ελεύθερος άνθρωπος ιδιόκτητα μέσα παραγωγής.


Η αξία της εργατικής δύναμης καθορίζεται από την αξία των μέσων ύπαρξης που είναι αναγκαία για την συντήρηση του ίδιου του εργάτη και για τη συντήρηση της οικογένειάς του.


Το μέγεθος της αξίας του εμπορεύματος εργατική δύναμη εξαρτάται και από πολλούς παράγοντες: τα έξοδα για την άνοδο της ειδίκευσης του εργάτη, τις ιδιομορφίες της ιστορικής ανάπτυξης της κάθε χώρας, κλπ.


Εκτός από την αξία, η εργατική δύναμη έχει και αξία χρήσης. Η αξία χρήσης του εμπορεύματος εργατική δύναμη συνίσταται στην ικανότητά της να δημιουργεί αξία και μάλιστα αξία μεγαλύτερη από αυτήν που έχει η ίδια η εργατική δύναμη.


Η πούληση της εργατικής δύναμης για καθορισμένο μόνο χρονικό διάστημα διαφυλάσσει την προσωπική ελευθερία του προλετάριου.


Η ιδιομορφία του εμπορεύματος εργατική δύναμη συνίσταται επίσης και στο ότι το εμπόρευμα αυτό είναι αδιαχώριστο από τον κάτοχό του. Γι’αυτό η κατανάλωση της εργατικής δύναμης στο προτσές της παραγωγής, η εκμετάλλευσή της στην καπιταλιστική επιχείρηση είναι ταυτόχρονα και εκμετάλλευση του ίδιου του μισθωτού εργάτη.


Αφού αγοράσει εργατική δύναμη και μέσα παραγωγής, ο καπιταλιστής οργανώνει την παραγωγή εμπορευμάτων.


Στην αξία των νέων εμπορευμάτων, η οποία δημιουργήθηκε με την εργασία των μισθωτών εργατών, υπάρχει εκτός από την αξία της εργατικής δύναμης, και ένα πρόσθετο μέρος αξίας, που το ιδιοποιείται δωρεάν ο καπιταλιστής. Αυτό ακριβώς το μέρος της αξίας, που δημιουργείται από την εργασία των μισθωτών εργατών, άλλα δεν πληρώνεται από τον καπιταλιστή, είναι η υπεραξία.


Η υπεραξία αυτή δημιουργήθηκε από την απλήρωτη πρόσθετη εργασία. Στην καπιταλιστική επιχείρηση η εργάσιμη μέρα διαιρείται σε δύο μέρη: α) στον αναγκαίο χρόνο εργασίας, στη διάρκεια του οποίου αναπαράγεται η αξία της εργατικής δύναμης, και β) στον πρόσθετο χρόνο εργασίας, στη διάρκεια του οποίου δημιουργείται η υπεραξία.


Η παραγωγή της υπεραξίας και η ιδιοποίηση της από τους καπιταλιστές είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού.


Ένα μέρος του κεφαλαίου ο επιχειρηματίας το επενδύει σε μέσα παραγωγής: κτίρια, μηχανές, εγκαταστάσεις, πρώτες ύλες κλπ. Η αξία των χρησιμοποιούμενων μέσων παραγωγής μεταφέρεται με την εργασία των εργατών στο έτοιμο προϊόν και μπαίνει στην αξία του χωρίς μεταβολή. Αυτό το μέρος του κεφαλαίου ονομάζεται σταθερό κεφάλαιο (C).


Το μέρος του κεφαλαίου, που ξοδεύεται για την αγορά της εργατικής δύναμης, στο προτσές της παραγωγής, μεταβάλλει το μέγεθός του και γιαυτό ονομάζεται μεταβλητό κεφάλαιο (v).


Η σύγκριση της υπεραξίας με την πηγή της, με το μεταβλητό κεφάλαιο, εκφράζει το ποσοστό της υπεραξίας. Το ποσοστό της υπεραξίας παριστάνεται με το γράμμα m’ και εκφράζεται σε εκατοστά. Ο τύπος του είναι: m’=m/v x 100.


Το ποσοστό της υπεραξίας εκφράζει με ακρίβεια το βαθμό εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο. Αν το ποσοστό της υπεραξίας είναι 100%, τότε σε κάθε ώρα πληρωμένης εργασίας αναλογεί μια ώρα απλήρωτης εργασίας.


Η ιστορία της ανάπτυξης του καπιταλισμού δείχνει, ότι το ποσοστό υπεραξίας και, επομένως, ο βαθμός εκμετάλλευσης αυξάνονται.


Η άσβεστη δίψα για κέρδος και ο συναγωνισμός αναγκάζουν τους καπιταλιστές να διευρύνουν και να τελειοποιούν την παραγωγή τους.


Ένας από τους τρόπους ανεβάσματος του βαθμού εκμετάλλευσης είναι η απόλυτη αύξηση της εργάσιμης μέρας. Εργάσιμη μέρα ονομάζεται το μέρος του εικοσιτετραώρου, στη διάρκεια του οποίου ο εργάτης εργάζεται στην επιχείρηση του καπιταλιστή.


Η υπεραξία που παράγεται με την παράταση της εργάσιμης μέρας ονομάζεται απόλυτη υπεραξία.


Το μέγεθος της εργάσιμης μέρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την δύναμη και την οργάνωση της εργατικής τάξης, από τη συσπείρωση της στον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη για την υπεράσπιση των ζωτικών δικαιωμάτων της.


Η υπεραξία που παράγεται με την μείωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας και την αντίστοιχη αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, ονομάζεται σχετική υπεραξία.


Η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας δεν μπορεί παντού να γίνει ταυτόχρονα. Στην αρχή γίνεται σε ορισμένες επιχειρήσεις, όπου χρησιμοποιούνται πιο τελειοποιημένα τεχνικά μέσα, εργάζονται πιο ειδικευμένοι εργάτες και έχει καλύτερα οργανωθεί η παραγωγή. Η ατομική αξία του προϊόντος αυτών των επιχειρήσεων θα είναι μικρότερη από την κοινωνική και οι καπιταλιστές, που έχουν αυτές τις επιχειρήσεις θα πάρουν συμπληρωματικό εισόδημα.


Η υπεραξία, που παίρνεται χάρη στο ότι η ατομική αξία ενός εμπορεύματος είναι μικρότερη από την κοινωνική του αξία, λέγεται πρόσθετη υπεραξία.


Το μεταβλητό κεφάλαιο, που ξοδεύει ο καπιταλιστής για την αγορά εργατικής δύναμης, παρουσιάζεται με την μορφή του μισθού εργασίας. Εξωτερικά ο μισθός εργασίας φαίνεται σαν πληρωμή για την εργασία, αυτό όμως δεν είναι παρά η επίφαση. Στην ουσία ο μισθός εργασίας είναι παραλλαγμένη μορφή της αξίας και της τιμής της εργατικής δύναμης.


Έτσι, ο μισθός συγκαλύπτει, κρύβει την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο. Ο μισθός εργασίας υπάρχει σε δύο βασικές μορφές: με το χρόνο και με το κομμάτι.


Το κέρδος είναι ο μορφή, που παίρνει η υπεραξία στην επιφάνια των φαινομένων της καπιταλιστικής οικονομίας. Πως λοιπόν η υπεραξία μετατρέπεται σε κέρδος;


Ας υποθέσουμε ότι η αξία ενός εμπορεύματος, που παράγεται σε μια καπιταλιστική επιχείρηση, είναι 120 νομισματικές μονάδες (80σ+20μ+20υ). Η αξία αυτή αποτελείται από την μεταφερμένη αξία των μηχανών, των πρώτων υλών και των καυσίμων (80σ) και από την νέα αξία που δημιουργήθηκε με την εργασία των μισθωτών εργατών (20μ+20υ). Αλλά οι δαπάνες του καπιταλιστή για την παραγωγή του εμπορεύματος ή όπως τις ονομάζουν, τα καπιταλιστικά έξοδα παραγωγής, αποτελούνται μόνο από το σταθερό και το μεταβλητό κεφάλαιο που ξόδεψε (80σ+20μ). Οι δαπάνες αυτές αντιπροσωπεύουν μόνο το ένα μέρος της αξίας του εμπορεύματος. Το άλλο μέρος της είναι η υπεραξία. Έτσι η υπεραξία αποτελεί το πλεόνασμα που μένει όταν από την αξία του εμπορεύματος αφαιρεθούν τα καπιταλιστικά έξοδα παραγωγής.


Το κέρδος είναι η υπεραξία που παρουσιάζεται σαν δημιούργημα όλου του επενδυμένου κεφαλαίου. Η μετατροπή της υπεραξίας σε κέρδος κρύβει την πραγματική πηγή της προέλευσης της, συγκαλύπτει την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο.


Το ποσοστό του κέρδους είναι ο λόγος της υπεραξίας προς όλο το επενδυμένο κεφάλαιο, εκφρασμένος επί τοις εκατό. Μαζί με την μετατροπή της υπεραξίας σε κέρδος συντελέστηκε και η μετατροπή του ποσοστού της υπεραξίας σε ποσοστό του κέρδους. Αν το ποσοστό του κέρδους παρασταθεί με Κ’, ο τύπος του θα είναι: Κ’=υ/σ+μ x 100.


Το ποσοστό του κέρδους είναι μικρότερο από το αντίστοιχο της υπεραξίας. Έτσι, π.χ. αν η αξία ενός εμπορεύματος θα είναι 120 (80σ+20μ+20υ) το ποσοστό της υπεραξίας θα είναι: υ’=20/20 x 100 = 100%, ενώ το ποσοστό του κέρδους θα είναι: Κ’=20υ/80σ+20μ x 100 = 20%.


Το ποσοστό του κέρδους δείχνει μόνο το βαθμό της αποδοτικότητας της καπιταλιστικής επιχείρησης, της αποτελεσματικότητας της επένδυσης του κεφαλαίου και κρύβει σε σημαντικό βαθμό την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.


Στους διαφόρους βιομηχανικούς κλάδους υπάρχει διαφορετική οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, δηλαδή διαφορετική αναλογία ανάμεσα στο μεταβλητό και το σταθερό κεφάλαιο, η οποία εκφράζει τις διαφορές στην τεχνική της παραγωγής (σ: μ). Οι διαφορές στην οργανική σύνθεση του κεφαλαίου δείχνουν, ότι τα κεφάλαια ίσου μεγέθους στους διαφόρους κλάδους της παραγωγής βάζουν σε κίνηση διαφορετική ποσότητα ζωντανής εργασίας. Για αυτό ακόμα και στην περίπτωση, που οι άλλοι όροι της παραγωγής είναι όμοιοι, ο όγκος της υπεραξίας, που δημιουργείται σε επιχειρήσεις οι οποίες έχουν όμοια κεφάλαια, αλλά ανήκουν σε διαφορετικούς κλάδους, είναι ανόμοιος. Αυτό σημαίνει ότι όταν τα εμπορεύματα πουληθούν με τιμές που αντιστοιχούν στην κοινωνική αξία αυτών των εμπορευμάτων, οι κλάδοι με υψηλή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου θα πάρουν χαμηλό ποσοστό κέρδους και αντίστροφα.


Το τελικό αποτέλεσμα της μετατόπισης των κεφαλαίων από τους λιγότερο επικερδείς κλάδους της βιομηχανίας θα είναι ότι οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων ίσου μεγέθους θα αρχίσουν να παίρνουν ίσο περίπου κέρδος.


Το μέσο ποσοστό κέρδους δίνεται με τον τύπο: Κ’μ=ΓΟΥ/ΓΟΚ x 100, όπου το ΓΟΥ είναι ο όγκος της υπεραξίας που παράγεται σε όλους τους κλάδους και το ΓΟΚ είναι όλο το κεφάλαιο που έχει επενδυθεί.

Ξαναδείτε το!Και καμαρωστε...Α..ριστερο VIDEO

Ξαναδείτε το!Και καμαρωστε...Α..ριστερο

Πώς να χορτάσεις την κοιλιά με μπόλικη δημιουργική απροσδιοριστία

Πώς να χορτάσεις την κοιλιά με μπόλικη δημιουργική απροσδιοριστία 
 Από το Lenin Reloaded

 -- Στις «προτεραιότητες για τον νέο συνασπισμό εξουσίας», που παρουσίασε τον Απρίλη ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρότεινε «την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου». Στην καινούρια της έκδοση, η ίδια πρόταση διατυπώθηκε χτες ως εξής: «Ανάγκη άμεσης ακύρωσης εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα των επαίσχυντων εκείνων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω μισθούς και συντάξεις». Από την καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, που σημαίνει κατάργησή τους με απόφαση της «κυβέρνησης της αριστεράς» που ευαγγελίζεται, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε χτες στην ανάγκη για ακύρωση της εφαρμογής των μέτρων που το απαρτίζουν και μάλιστα ορισμένων από αυτά, αφού προκρίνει όσα επιφέρουν παραπέρα μισθολογικές συνέπειες σε εργαζόμενους και συνταξιούχους. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, έλεγε σε συνέντευξη στο «Κόκκινο», μια μέρα πριν τις εκλογές: «(...) για να σχηματίσουμε κυβέρνηση της αριστεράς, η οποία θα προσπαθήσει, θα αγωνιστεί να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση». Μέχρι πριν από λίγες μέρες, δήλωνε ότι θα την καταγγείλει αυθωρεί και παραχρήμα. Τώρα λέει ότι θα προσπαθήσει να την καταγγείλει. 
  
 -- Χτες, στους πέντε άξονες για κυβερνητική συνεργασία, ο Τσίπρας αναδείκνυε σαν βασικό στόχο της κυβέρνησης της αριστεράς «την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τον οικολογικό επανασχεδιασμό της ανάπτυξης». Τις προάλλες, όμως, μιλώντας στο Κόκκινο, ήταν πιο ειλικρινής, λέγοντας: «(...) θα ζητήσουμε και θα διεκδικήσουμε ισχυρή πολιτική διαπραγμάτευση για τους όρους επανένταξης της χώρας μας στο διεθνή και ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας». Δηλαδή, το εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, που για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν προτεραιότητα της κυβέρνησης που ορέγεται να σχηματίσει, δεν είναι τίποτε άλλο παρά θέμα διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, στην οποία έχει ήδη ξεκινήσει μια συζήτηση περί «ανάπτυξης». Μόνο που χτες, η Ν. Βαλαβάνη, βουλευτής πλέον του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε ότι ανάπτυξη στην ΕΕ θα γίνει με μισθούς 200 ευρώ και αναρωτιώταν «πώς μπορεί να ζήσει κανείς με 200 ευρώ». 
  
 -- Οπως έγραφε χτες ο «Ριζοσπάστης», στις 18 Μάη λήγουν ομόλογα ονομαστικής αξίας ύψους 4 δισ. ευρώ. Σημερινός «ιδιοκτήτης» φέρεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την οποία επίσης εξαίρεσαν από το «κούρεμα». Η Τράπεζα της λυκοσυμμαχίας είχε αγοράσει τα συγκεκριμένα κομμάτια «μπιρ παρά» από τη δευτερογενή αγορά, περίπου στο 50% της ονομαστικής αξίας, δηλαδή κοντά στα 2 δισ. ευρώ. Τώρα περιμένουν να τα πληρωθούν στο ακέραιο, βγάζοντας και αστρονομικό κέρδος 2 δισ. ευρώ. Χτες, δυο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ρωτήθηκαν για το τι θα κάνει μια «κυβέρνηση της αριστεράς» με τα συγκεκριμένα ομόλογα. Ο μεν Σταθάκης είπε ότι πρέπει να πληρωθούν, ο δε Σκουρλέτης ότι πρέπει να τα αγνοήσουν. 
  
 -- Ο Στρατούλης, βουλευτής κι αυτός του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε με βεβαιότητα χτες σε συνέντευξή του στο «Βημα fm» ότι η κυβέρνηση της αριστεράς θα καταργήσει τα χαράτσια και θα επιστρέψει στο λαό τα χρήματα που έχουν ήδη καταβάλει. Σε άλλη συνέντευξη την ίδια ώρα, ο Λαφαζάνης, βουλευτής κι αυτός του ΣΥΡΙΖΑ, αφού διαβεβαίωσε ότι τα χαράτσια θα καταργηθούν, σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν θα επιστραφούν τα χρήματα που κατατέθηκαν ήδη γι' αυτό το σκοπό, είπε: «Αυτά θα τα δούμε, δεν είμαι έτοιμος αυτή τη στιγμή να σας πω ποια θα είναι μια κυβερνητική πολιτική».
  
 Απ' το Ριζοσπάστη
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly

Λιάνα Κανέλλη στον Χατζηνικολάου.

Λιάνα Κανέλλη στον Χατζηνικολάου.

Αναρτήθηκε από τον/την redship στο 8 Μαΐου , 2012

 

 

 

 

 

 

2 Votes

από  βαθύ  κόκκινο

Share this:

• StumbleUpon
• Digg
• Facebook
• Reddit
• Twitter
• Print

9 Μάη 1945

9 Μάη 1945

9 Μάη 1945

Σήμερα και πάντα θα είναι η Μέρα που παρελαύνουν οι 200 της Καισαριανής.

Που η Ηλέκτρα και ο Αρης, ο Χαρίλαος και ο Νίκος, ο Πλουμπίδης, ο Ρίτσος και ο Μπελογιάννης στέλνουν περήφανο χαιρετισμό από το Γοργοπόταμο, από τον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ στην Αλαμάνα, στην Κοκκινιά και στην Καλογρέζα.

*

9 Μάη 1945

Σήμερα και πάντα θα είναι η Μέρα που το κόκκινο του αίματος γίνεται ένα με το κόκκινο αστέρι στον μπερέ του Τσε.

Που το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο γίνεται ένα με το κόκκινο της Μακρονήσου, του Αναπλιού και της Γυάρου.

*

9 Μάη 1945

Σήμερα και πάντα αυτή θα είναι η Μέρα που το κόκκινο χρώμα ενώνει τα οδοφράγματα της Κομμούνας με τις αγχόνες του Σικάγου.

Που το κόκκινο του Χαϊδαριού γίνεται ένα με το κόκκινο Σμόλνι του Οκτώβρη.

Που το κόκκινο του Μεγάλου Δεκέμβρη της Αθήνας γίνεται ένα με το Στάλινγκραντ και με τη σημαία του στρατού της εργατικής τάξης να κυματίζει στο Ράιχσταγκ.

*

Η 9η Μάη θα είναι πάντα η μέρα που θα στοιχειώνει τους δημίους των λαών.

Είναι η Παγκόσμια Μέρα που θα θυμίζει ότι η υπογραφή στην Ιστορία γράφεται πάντα με το αίμα των δούλων.

Με το αίμα των πληβείων.

Των κολασμένων.

Με το αίμα, τον ιδρώτα και τους αγώνες των προλετάριων!

Το επίπεδο του κινήματος και το εκλογικό αποτέλεσμα

Το επίπεδο του κινήματος και το εκλογικό αποτέλεσμα

«Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων των δύο αστικών κομμάτων διασκορπίστηκαν κυρίως σε συγγενείς ιδεολογικά πολιτικούς χώρους που υποστηρίζουν την πολιτική του "ευρωμονόδρομου". Σε πολύ μικρότερο βαθμό κατευθύνθηκαν στο ΚΚΕ. Στα παραπάνω πλαίσια η ποικιλόμορφη διασπορά ψήφων κατευθύνθηκε και σε αντιδραστικά και εθνικιστικά κόμματα όπως είναι οι "Ανεξάρτητοι Ελληνες", η φασιστική ναζιστική "Χρυσή Αυγή". Σημαδεύεται επίσης το εκλογικό αποτέλεσμα με τη μεγάλη αποχή που εκφράζει επίσης αδιέξοδη αγανάκτηση, αλλά και την οικονομική δυσκολία μετακίνησης των ετεροδημοτών. Η άνοδος της "Χρυσής Αυγής" είναι η πρόσθετη απόδειξη ότι σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και λαϊκής εξαθλίωσης, ενώ το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν έχει περάσει στην αντεπίθεση και η πλειοψηφία των κομμάτων στηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα ή παραπέμπει στην αυταπάτη του εξανθρωπισμού του, δυναμώνει ο κίνδυνος επίδρασης των εθνικιστικών και νεοφασιστικών απόψεων (...) Το μεγαλύτερο μέρος των δυσαρεστημένων και οργισμένων εργαζομένων και ανέργων υπέκυψε στην ανυπομονησία και την πίεση της χίμαιρας του άμεσου θετικού αποτελέσματος, της λύσης "εδώ και τώρα", χωρίς να έχει αποκτήσει την απαιτούμενη άμεση πείρα από τη συμμετοχή στην οργάνωση και διεξαγωγή των αγώνων» (από την «Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα»).

Στη διαμόρφωση της πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων βασική επίδραση ασκεί η πείρα τους που διαμορφώνεται από την ίδια τους τη ζωή και το πώς την προσλαμβάνουν. Δεν αρκεί η εξαθλίωση της ζωής της οικογένειάς τους για να επιδράσει στην πολιτική τους επιλογή, δηλαδή στο ποιο πολιτικό κόμμα εκφράζει τα συμφέροντά τους. Η κοινωνική συνείδηση στην ταξική κοινωνία, στον καπιταλισμό, διαμορφώνεται από την κυρίαρχη τάξη, την ιδεολογία και την πολιτική της στη διαπάλη με την ιδεολογία και την πολιτική της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ. Αλλά το πεδίο αυτής της διαπάλης είναι οι ταξικοί αγώνες. Η συμμετοχή όχι απλά και μόνο στις εργατικές κινητοποιήσεις, αλλά η συμμετοχή στο συνδικάτο, στην οργάνωση των αγώνων, στην προετοιμασία τους, στη σύγκρουση με τους καπιταλιστές στους τόπους δουλειάς, εκεί που μπορεί να ξεχωρίσει η αντίθεση των ταξικών συμφερόντων και να συνειδητοποιείται η ανάγκη πάλης τάξης ενάντια σε τάξη, ώστε να διαμορφώνεται η αναγκαιότητα πολιτικής επιλογής από τους εργαζόμενους όχι των αστικών ή οπορτουνιστικών κομμάτων, αλλά του δικού τους κόμματος. Και έτσι μπορεί να εκφραστεί και σε ψήφο στο ΚΚΕ, αφού το κίνημα διαμορφώνει τέτοια εμπειρία που να απεγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις από την αστική πολιτική, να μη χειραγωγούνται στις δυνάμεις του οπορτουνισμού, να ενισχύουν το ΚΚΕ. Επομένως ένας παράγοντας διαμόρφωσης και του εκλογικού συσχετισμού δυνάμεων είναι η στάθμη του εργατικού κινήματος, το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Αλλωστε, το ΚΚΕ στις εκλογές κατεβαίνει με τη στρατηγική του, αφού θεωρεί τις εκλογές ως μια μορφή ταξικής πάλης και την εντάσσει στη δράση του για τη συγκέντρωση των κοινωνικών δυνάμεων που αντικειμενικά έχουν συμφέρον να συγκρουστούν με τους καπιταλιστές, να τους ανατρέψουν από την εξουσία, να κοινωνικοποιήσουν την ιδιοκτησία τους ως μονόδρομο για τη λαϊκή ευημερία.

Το εργατικό κίνημα και η πείρα για την πολιτική επιλογή

Αρα ένας παράγοντας για τη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος είναι το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που παρά τη μεγάλη ανάπτυξη πανεργατικών αγώνων - τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη - κόντρα στην εφαρμοζόμενη πολιτική, είναι ακόμη αναντίστοιχο των απαιτήσεων. Επέδρασε και η διαπάλη μέσα στο εργατικό κίνημα με δυνάμεις όπως ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση», που αποτελούν μοχλό στήριξης της αστικής πολιτικής στο συνδικαλιστικό κίνημα και της ταξικής συνεργασίας. Εδώ οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν να συμμαχούν με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ ενάντια στις ταξικές δυνάμεις. Αλλωστε, έχουν θεμέλιο της στρατηγικής τους τη «διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής», επομένως εχθρεύονται την ταξική πάλη.

Οταν λέμε το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης εννοούμε και το περιεχόμενο και τον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και το επίπεδο προώθησης της συμμαχίας των εργατών με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και βεβαίως την οργάνωση της εργατικής τάξης στα συνδικάτα (είναι λιγότερο από το 1/3 των εργατών) και το βαθμό ικανότητας των συνδικάτων για κινητοποίηση, που σημαίνει μορφές οργάνωσης στους τόπους δουλειάς, στις εργατογειτονιές κ.λπ.

Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι η διαπάλη μέσα στο κίνημα ανάμεσα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα και στην προβολή ενός «χύμα» κινήματος, που προβάλλει το «έξω τα κόμματα - έξω τα συνδικάτα», που φτάνει μέχρι την αλλαγή «πολιτικής φρουράς» στους θεσμούς (βουλή, κυβέρνηση), έξω και μακριά από τις ταξικές σχέσεις, δηλαδή την αντιπαράθεση καπιταλιστών - εργαζομένων, λαού - μονοπωλίων, ώστε να λύνονται τάχα λαϊκά προβλήματα. Το «κίνημα» της μούντζας, της οργής. Ολα αυτά επιδρούν στην αλλοίωση του ριζοσπαστισμού και στην καλλιέργεια αυταπατών. Τις καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας θυμηθούμε λίγο την εκτίμησή του για το κίνημα της παρέλασης που τάχα έδιωξε τον Γ. Παπανδρέου!

Ας σκεφτούμε ένα ζήτημα με ένα παράδειγμα. Στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ έχασε 2.179.013 ψήφους και η ΝΔ 1.103.665. Και τα δύο κόμματα μαζί έχασαν 3.282.678 ψήφους. Ηταν ψήφος τιμωρίας που κατέγραψε την τεράστια φθορά των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση. Ταυτόχρονα η μεγαλύτερη συμμετοχή στις μεγάλες πανεργατικές απεργίες δεν ξεπέρασε τις 200.000 έως 250.000 εργαζόμενους σε όλη την Ελλάδα. Σ' αυτούς δηλαδή που αποκτούν άμεσα εμπειρία από την απλή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Σε ποιο βαθμό και έκταση αυτοί οι αγώνες επιδρούν και σε λαϊκούς ανθρώπους που δεν συμμετέχουν; Επιδρούν, αλλά σε μικρή έκταση. Για παράδειγμα, ο αγώνας των χαλυβουργών έχει επιδράσει στο αποτέλεσμα του Θριασίου όπου το ΚΚΕ είχε άνοδο. Να γιατί λέμε πως οι συσχετισμοί αλλάζουν μέσα στους ταξικούς αγώνες, οι εκλογές αποτελούν ένα δείκτη της έκφρασής τους. Να γιατί η ΚΕ του ΚΚΕ κάνει την εκτίμηση με την οποία ξεκινά αυτό το άρθρο. Να γιατί πρέπει να ενταθεί η δουλειά μας στην εργατική τάξη και το οργανωμένο κίνημά της.

Το εκλογικό αποτέλεσμα και η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού

Το εκλογικό αποτέλεσμα και η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού


Γρηγοριάδης Κώστας


«Το εκλογικό αποτέλεσμα οδηγεί στην ενίσχυση της τάσης για αναπαλαίωση του πολιτικού σκηνικού όπως αυτό είχε διαμορφωθεί για τρεις δεκαετίες ως εναλλαγή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση, καθώς τα δύο αυτά κόμματα υπέστησαν βαριά ήττα. Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού με τη μορφή που πήρε με το εκλογικό αποτέλεσμα δε συνιστά ανατροπή πολιτικής. Νίκησε, κάτω από τη δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή, η λογική της τιμωρίας και της αυταπάτης, ότι υπάρχουν άμεσες λύσεις, από τα πάνω με διαπραγματεύσεις. (...) Η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, που βρίσκεται ακόμα σε μεταβατική φάση, εξυπηρετεί επίσης την προσπάθεια αναχαίτισης της τάσης ριζοσπαστικοποίησης, απεγκλωβισμού από την αστική ιδεολογική και πολιτική επιρροή. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι: η αναστήλωση της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, η ανασύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας με πυρήνα αρχικά τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η εξουσία των μονοπωλίων θέλει το αναπαλαιωμένο αστικό πολιτικό σύστημα με τη δημιουργία ενδεχομένως και νέων κομμάτων, να δίνει έτσι ανάλογες συμμαχίες και κυβερνήσεις συνεργασίας. Αυτή η δυνατότητα να επιχειρήσει την αναπαλαίωση πατάει στο γεγονός ότι δεν μειώθηκαν συνολικά οι δυνάμεις του "ευρωμονόδρομου", της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, του καπιταλιστικού συστήματος».(Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα).




Π
ράγματι το εκλογικό αποτέλεσμα κατέγραψε συντριβή των δύο αστικών κομμάτων που κυβερνούσαν εναλλάξ τη χώρα για πάνω από 30 χρόνια και συγκυβέρνησαν τους τελευταίους μήνες, των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ έχασε 2.179.013 ψήφους και η ΝΔ 1.103.665. Και τα δύο κόμματα μαζί έχασαν 3.282.678 ψήφους. Ηταν ψήφος τιμωρίας που κατέγραψε την τεράστια φθορά των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση, φθορά που επιτάχυνε η πολιτική τους, διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου με τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.


Τα ενοποιητικά στοιχεία «μνημονιακών - αντιμνημονιακών»


Βεβαίως οι ψήφοι πήγαν σε κόμματα τα οποία αυτοαποκαλέστηκαν «αντιμνημονιακά», με διαφορές βεβαίως μεταξύ τους, που σε όλη την προεκλογική περίοδο πρόβαλαν την ανάγκη σχηματισμού μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης η οποία θα διαπραγματευτεί στην ΕΕ και την ευρωζώνη για την εφαρμογή μιας πολιτικής που θα ανακουφίσει τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε συνδυασμό με το να μην κάνουν «κουμάντο» στην Ελλάδα οι εταίροι στην ΕΕ. Την ίδια ώρα όχι μόνο δεν αρνούνταν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ αλλά υπεραμύνονταν της ευρωζώνης και του ευρώ, ως οι πιο γνήσιοι εκπρόσωποί του. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες», παρά τις διαφορές τους, έχουν ως ενοποιητικό στοιχείο της στρατηγικής τους το ίδιο με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, δηλαδή τη συμμετοχή στην ΕΕ και την ευρωζώνη, θεωρώντας κάθε κόμμα ότι η δική του πρόταση εγγυάται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν να προπαγανδίζουν ότι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι αντιευρωπαϊκά κόμματα, αφού έφεραν το ΔΝΤ (Αλ. Τσίπρας στα «Νέα», Ζ. Κωνσταντοπούλου στη ΝΕΤ κ.ά.).


Το δεύτερο ενοποιητικό στοιχείο «μνημονιακών - αντιμνημονιακών» κομμάτων είναι η στήριξη του κεφαλαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά κατ' επανάληψη για στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, δηλαδή των καπιταλιστών, μιλά για δημόσιο έλεγχο στις τράπεζες προκειμένου τα κεφάλαιά τους να μην τα εκμεταλλεύονται οι κερδοσκόποι, αλλά να δίνονται για δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, μάλιστα ο Δ. Στρατούλης σε συνεντεύξεις του μετεκλογικά τόνιζε με έμφαση το «ιδιωτικές επενδύσεις»...


Και τα δύο αυτά ενοποιητικά στοιχεία είναι στρατηγικού χαρακτήρα.


Το εκλογικό αποτέλεσμα κατέγραψε πως το αστικό πολιτικό σύστημα με την εναλλαγή δύο αστικών κομμάτων στην κυβέρνηση, έτσι που τις απώλειες του ενός να τις καρπώνεται το άλλο και να χειραγωγούν τις λαϊκές συνειδήσεις, έχει ξεπεραστεί. Το ζητούμενο όμως πάντα ήταν η εξασφάλιση της δυνατότητας εγκλωβισμού και χειραγώγησης της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων στα πλαίσια του συστήματος. Επομένως, όπως εκτιμά η ΚΕ του ΚΚΕ, «το εκλογικό αποτέλεσμα οδηγεί στην ενίσχυση της τάσης για αναπαλαίωση του πολιτικού σκηνικού», ότι «αυτή η δυνατότητα να επιχειρήσει την αναπαλαίωση πατάει στο γεγονός ότι δεν μειώθηκαν συνολικά οι δυνάμεις του "ευρωμονόδρομου", της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, του καπιταλιστικού συστήματος». Και προειδοποιεί: «Ο λαός δεν πρέπει να κρατήσει στάση αναμονής μπροστά σ' αυτές τις διεργασίες που ξεκινάνε με την απόπειρα να σχηματιστεί κυβέρνηση».


Σ' αυτές τις εκλογές λοιπόν, για πρώτη φορά πράγματι εμφανίστηκε ως δυνατότητα μια διαφορετική κυβερνητική λύση. Αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με την κάλπικη διαχωριστική γραμμή «μνημονιακές - αντιμνημονιακές δυνάμεις» ή «δεξιά - αριστερά», όπως την προσδιόρισε ο ΣΥΡΙΖΑ.


Να γιατί η ΚΕ του ΚΚΕ εκτιμά ότι «το μεγαλύτερο μέρος των δυσαρεστημένων και οργισμένων εργαζομένων και ανέργων υπέκυψε στην ανυπομονησία και την πίεση της χίμαιρας του άμεσου θετικού αποτελέσματος, της λύσης "εδώ και τώρα", χωρίς να έχει αποκτήσει την απαιτούμενη άμεση πείρα από τη συμμετοχή στην οργάνωση και διεξαγωγή των αγώνων. Υπέκυψε στη γενικευμένη προπαγάνδα ότι δεν μπορεί να γίνει ριζική αλλαγή ή ότι αυτή θα γίνει στη "δευτέρα παρουσία", ένα προσφιλές και επικίνδυνο για το λαό σύνθημα εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ».
Η διαμόρφωση της πείρας


Επομένως, έχουμε εγκατάλειψη μεγάλων τμημάτων λαϊκών δυνάμεων και από τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, χωρίς πείρα από τη συμμετοχή στους αγώνες. Το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης αλλάζει τους συσχετισμούς των δυνάμεων σε όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, έχει σχέση και με το περιεχόμενο και τον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και το επίπεδο προώθησης της συμμαχίας των εργατών με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και βεβαίως την οργάνωση της εργατικής τάξης στα συνδικάτα (είναι λιγότερο από το 1/3 των εργατών), και το βαθμό ικανότητας των συνδικάτων για κινητοποίηση, που σημαίνει μορφές οργάνωσης στους τόπους δουλειάς, στις εργατογειτονιές κλπ. Αλλά αυτά όλα, παρά τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει, είναι αναντίστοιχα με τις ανάγκες. Και έχουν τη σημασία τους επειδή επιδρούν στη διαμόρφωση της πείρας των εργατικών, λαϊκών συνειδήσεων με την οποία εκφράζονται πολιτικά, ιδιαίτερα αυτών που βρίσκονται εγκλωβισμένες στα αστικά κόμματα, ζυμωμένες με την εναπόθεση των προσδοκιών τους για λύση στα προβλήματά τους στις κυβερνήσεις, στα κόμματα, χωρίς τη δική τους οργανωμένη δράση για την ανακούφισή τους.


Η τεράστια πλειοψηφία όσων εγκατέλειψαν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, η κοινωνική τους σύνθεση, (μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και μεγάλα τμήματα μεσαίων στρωμάτων αγκιστρωμένων στην αστική τάξη που πιέζονται από την κρίση και δε θέλουν να χάσουν περισσότερα από όσα έχασαν λόγω κρίσης, στέλνοντας μήνυμα τιμωρίας στα αστικά κόμματα, χωρίς να αμφισβητούν το σύστημα, χωρίς να αμφισβητούν το κεφάλαιο και την εξουσία του), αλλά και τα κριτήρια που διαμόρφωσαν από την πείρα τους τα λαϊκά στρώματα, χρόνια εγκλωβισμένα σ' αυτά τα κόμματα, διαμόρφωσαν το εκλογικό αποτέλεσμα. Τιμώρησαν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αλλά διασκορπίστηκαν κυρίως σε ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα λεγόμενα «αντιμνημονιακά κόμματα».


Αλλά και την όποια πείρα έχουν, την έχουν μέσα από την επίδραση των δυνάμεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ που καλλιεργούν χρόνια τη λογική της ταξικής συνεργασίας. Επομένως, η τιμωρία ψάχνει να βρει έκφραση ανάλογη με την πείρα. Αυτή η πείρα, επίσης, είναι ζυμωμένη με την αποδοχή του ευρωμονόδρομου. Πολιτικά επίσης αυτή η πείρα εκφράζεται με την ανάθεση, μέσω της ψήφου, σε κόμμα ή κόμματα να σχηματίσουν κυβέρνηση «εντός των τειχών». Αλλωστε, στις εκλογές πράγματι αποτυπώνεται ο συσχετισμός δύναμης, αλλά ταυτόχρονα αυτός ο συσχετισμός βγάζει κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Δεν αλλάζει εξουσία.
Η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ


Να γιατί λέμε ότι το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει πως το αστικό πολιτικό σύστημα ανιχνεύει την πορεία αναδιαμόρφωσής του, έτσι που να μπορεί να λειτουργεί χειραγωγώντας λαϊκές δυνάμεις.


Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας από τους μοχλούς που προσφέρει σ' αυτήν την αναμόρφωση. Πρόβαλε τη δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης μέσα στην ΕΕ, την οποία πρόβαλαν και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, με τη διαφορά ότι ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ήδη είχαν φθαρεί ανεπανόρθωτα στη λαϊκή συνείδηση, αφού η πολιτική τους έχει στείλει το λαό στην κόλαση. Καλλιέργησε αυταπάτες για δυνατότητα ανακούφισης του λαού χωρίς συγκρούσεις με το κεφάλαιο, αλλά και την εξουσία του, όπως και την ΕΕ. Πρόβαλε τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης και μάλιστα ως μέσο αποτελεσματικότητας στην ανακούφιση του λαού, όταν σε όλη την ΕΕ εφαρμόζεται η ίδια πολιτική, είτε υπάρχει μνημόνιο είτε όχι. Δηλαδή πρόβαλε κάλπικες ελπίδες για λύσεις εδώ και τώρα, και το ίδιο κάνει και μετεκλογικά.


Οι άξονες που έβαλε για τη δημιουργία κυβέρνησης βρίσκονται μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, δεν αποτελούν φιλολαϊκή διέξοδο, συγκαλύπτουν τη γενικευμένη αντιλαϊκή επίθεση των μονοπωλίων και των κομμάτων τους, τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, όπως είναι η «Στρατηγική ΕΕ 2020» για την ανταγωνιστικότητα, πολιτικές που είναι ενσωματωμένες και στο μνημόνιο και στη δανειακή σύμβαση. Δηλαδή η αναφορά του στην «ανάγκη άμεσης ακύρωσης εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα των επαίσχυντων εκείνων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω μισθούς και συντάξεις» και στην «ακύρωση των νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και ειδικότερα του νόμου που ορίζει ότι άμεσα στις 15 Μάη καταργείται η μετενέργεια και παύουν οι συλλογικές συμβάσεις», μπορεί και να σημαίνει μισθούς στο σημερινό άθλιο επίπεδο (όχι περαιτέρω μείωση»), δεν θέτει ζήτημα κατάργησης των ατομικών συμβάσεων κλπ. Επίσης η πρόταση για το χρέος σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα κληθούν και πάλι να πληρώσουν ένα μεγάλο μέρος του, για το οποίο δεν ευθύνονται, ενώ ο λαός έχει ανάγκη από τη διαγραφή του χρέους. Δεν κάνει λόγο για τις ιδιωτικοποιήσεις (μήπως επειδή είναι υπέρ της υγιούς επιχειρηματικότητας;). Και βεβαίως τη λύση την παραπέμπει στη ΕΕ, αφού εκτιμά ότι: «Η κρίση δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση».


Επομένως, θα υπάρχουν αλλαγές και ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, αλλά όχι ανατροπές σε όφελος του λαού. Είναι πολύ πιθανόν να δούμε νέους σχηματισμούς, πέρα από αυτά τα υποτιθέμενα νέα κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές (να μην ξεχνάμε ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν υπήρχαν πάντα, προήλθαν από την «Ενωση Κέντρου» και την ΕΡΕ αντίστοιχα), νέες συμμαχίες στη λογική «αριστερά - δεξιά», αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλει τα μέγιστα, σπέρνοντας αυταπάτες.

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Ρίχνει τρύπιο σωσίβιο στο λαό που υποφέρει

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

Ρίχνει τρύπιο σωσίβιο στο λαό που υποφέρει

Τους άξονες για κυβερνητική συνεργασία παρουσίασε χτες ο Αλ. Τσίπρας, παίρνοντας τη διερευνητική εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης

Σε τακτικισμούς και εντυπωσιοθηρία επιδίδεται από χτες το μεσημέρι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας, ο οποίος παρέλαβε το μεσημέρι τη διερευνητική εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Χτες συναντήθηκε με τον Φ. Κουβέλη της ΔΗΜΑΡ, τους «Οικολόγους - Πράσινους» και την Λ. Κατσέλη. Σήμερα αναμένονται συναντήσεις με τον Π. Καμμένο, τον Α. Σαμαρά και τον Β. Βενιζέλο.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επικοινώνησε τηλεφωνικά με την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, και ζήτησε συνάντηση στο πλαίσιο των επαφών του για το σχηματισμό κυβέρνησης. Η Αλέκα Παπαρήγα απάντησε ότι δεν υπάρχει αντικείμενο συζήτησης για μια τέτοια συνάντηση.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο επικεφαλής του αναμένεται να συναντηθεί σήμερα το πρωί με κοινωνικούς φορείς και συνδικαλιστικές οργανώσεις, προκειμένου, όπως έλεγαν, να ζητήσουν την ενεργό τους στήριξη στην προσπάθεια για το σχηματισμό «κυβέρνησης της αριστεράς». Αναφέρονται βέβαια στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ διαχρονικά συμπορεύεται και οι οποίες στήριξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τους μισθούς πείνας και το μπαράζ των αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων, στο όνομα της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας.

Χτες, μετά τη συνάντηση με τον Κ. Παπούλια, ο Αλ. Τσίπρας αποφάνθηκε ότι η ψήφος του λαού έδωσε «τέλος στα σχέδια 79 νέων μέτρων από τον Ιούνιο, στα σχέδια για 150.000 απολύσεις στο δημόσιο και στα πρόσθετα μέτρα 11 δισ. από τον επόμενο κιόλας μήνα»,καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μια εκλογική μάχη είναι αρκετή για να φέρει τούμπα την αντιλαϊκή πολιτική, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την αστική εξουσία.

Περιορίζοντας την αντιπαράθεση με τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου στο ψευτοδίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», είπε ότι «η λαϊκή ετυμηγορία καθιστά με σαφήνεια άκυρο το μνημόνιο, καθιστά με σαφήνεια άκυρες τις εγγυητικές επιστολές των κυρίων Βενιζέλου και Σαμαρά στην Ευρώπη, στο ΔΝΤ και καθιστά πλέον ως πρώτη εναλλακτική επιλογή μια αριστερή κυβέρνηση που θα θέσει οριστικό τέλος στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις της υποτέλειας».

Αυτό που δεν είπε είναι ότι όλα τα κόμματα που δηλώνουν προσηλωμένα στη λυκοσυμμαχία, στα προεκλογικά τους προγράμματα μιλούσαν είτε για «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου, είτε για «απαγκίστρωση», είτε για «επιμήκυνση» του χρόνου επιβολής των μέτρων που προβλέπει. Ο Αλ. Τσίπρας κατηγόρησε ακόμα το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ότι στο κάλεσμά τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση με την ανοχή τους, ευθυγραμμίζονται «με τη γραμμή που χάραξε χθες ο ΣΕΒ, για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με τη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ και με τη στήριξη, φυσικά, και των κομμάτων του μνημονίου».

Χαρακτηρίζοντας «επικοινωνιακή» αυτή την τακτική, τους κάλεσε «αν έχουν ειλικρινά μετανιώσει για τις καταστροφικές τους επιλογές (...) μέχρι αύριο που θα τους συναντήσω να έχουν ήδη στείλει επιστολή στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών-μελών της, που θα αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν ισχύουν οι δεσμεύσεις που έλαβαν σε παλαιότερη επιστολή τους».

Παραπλάνηση και ψηφοθηρία

Ο Αλ. Τσίπρας επανέλαβε την πρόταση για κυβέρνηση της αριστεράς, με στόχο «την ανακατανομή των φορολογικών βαρών, την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τον οικολογικό επανασχεδιασμό της ανάπτυξης».

Σε μια προσπάθεια να ψαρέψει σε θολά νερά, αυθαίρετα τοποθέτησε«στο τραπέζι του διαλόγου, ως βάση μιας συζήτησης που θέλουμε να ανοίξει με όλες τις αριστερές, προοδευτικές και οικολογικές δυνάμεις του τόπου» τις προτάσεις του ΚΚΕ που αφορούν στην προστασία των ανέργων και στη ρύθμιση των χρεών των νοικοκυριών, μιλώντας για«σύγκλιση με τις δικές μας θέσεις». Εκρυψε σκόπιμα ότι οι θέσεις αυτές του ΚΚΕ απορρίφθηκαν σαν «ουτοπικές» από τα κόμματα της ΕΕ - την οποία ο ίδιος υπερασπίζεται - επειδή θίγουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, με την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης.

Οι ελάχιστοι άξονες που έθεσε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία είναι:

-- Η ανάγκη άμεσης ακύρωσης εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα των επαίσχυντων εκείνων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω μισθούς και συντάξεις.

-- Η ακύρωση των νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και ειδικότερα του νόμου που ορίζει ότι άμεσα στις 15 Μάη καταργείται η μετενέργεια και παύουν οι συλλογικές συμβάσεις.

-- Η προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα για το βάθεμα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, με πρώτες την αλλαγή του εκλογικού νόμου, την καθιέρωση της απλής αναλογικής, καθώς και την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

-- Ο δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα, που σήμερα, παρότι έχει πάρει κοντά στα 200 δισ. σε ρευστό και εγγυήσεις σε δημόσιο χρήμα, παραμένει στα χέρια των διοικητών που το χρεοκόπησαν. Να δοθεί τώρα στη δημοσιότητα η έκθεση της Black Rock. Να μετατραπούν οι τράπεζες σε μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας και ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

-- Η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για να διερευνήσει το επαχθές του δημόσιου χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης.

Στο διά ταύτα, ο Αλ. Τσίπρας κατέληξε λέγοντας ότι «η κρίση δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση». Πρόκειται για παραίνεση στο κίνημα να σιγήσει και να μπει στην αναμονή, με την αυταπάτη ότι οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους πολιτικούς εκπροσώπους των μονοπωλίων στην ΕΕ θα έχουν κατάληξη υπέρ του λαού. Κρύβει ότι ο εχθρός της εργατικής τάξης και του λαού βρίσκεται προπάντων στο εσωτερικό της χώρας, είναι η μεγαλοεργοδοσία, τα στηρίγματα και η πολιτική της, με τους οποίους το κίνημα πρέπει να συγκρουστεί για να αποσπάσει και τις ελάχιστες κατακτήσεις.

Δηλώσεις μετά τις συναντήσεις

Μετά τη συνάντηση με τον Αλ. Τσίπρα, ο Φ. Κουβέλης δήλωσε ότι επανέλαβε τη θέση του κόμματός του για κυβέρνηση με «ευρεία λαϊκή και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση» και την προγραμματική θέση της ΔΗΜΑΡ για «απαγκίστρωση απ' το μνημόνιο και παραμονή της χώρας στο ευρώ, αξιοποιώντας και το ευνοϊκότερο ευρωπαϊκό πλαίσιο που διαμορφώνεται». «Η ΔΗΜΑΡ συμβάλλει έτσι για να υπάρξει κυβέρνηση και να μην οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές», υπονοώντας ότι θέλει συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία όμως θα στηρίξει τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ, είτε συμμετέχοντας, είτε με ανοχή.

Εν αναμονή της εξειδίκευσης από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ του περιεχομένου των τίτλων των αξόνων που θέτει για συνεργασία, δηλώνουν οι «Οικολόγοι - Πράσινοι». Η επικεφαλής τους Ι. Κοντούλη, μετά τη συνάντηση με τον Αλ. Τσίπρα, ανέφερε πως για το κόμμα της προϋπόθεση για συνεργασία είναι μια πολιτική που θα διασφαλίζει τη βιωσιμότητα της χώρας και την παραμονή της στην ΕΕ, συμπληρώνοντας πως «δεν μπορούμε να κρυβόμαστε μόνο πίσω από ένα πλαίσιο που λέει αντιμνημόνιο».

Πρόσθεσε ότι το κόμμα της έχει κουλτούρα διαλόγου και συνεργασιών και θα περιμένει απ' τον ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένες απαντήσεις για το πώς εξειδικεύει την πρόταση για έξοδο απ' την κρίση. Υπέρ της συνεργασίας των «δυνάμεων της ευρύτερης κεντροαριστεράς για την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου» τάχθηκε η Λούκα Κατσέλη μετά τη συνάντησή της χτες με τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως είπε, θα μεταφέρει τις προτάσεις του στην Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή της «Κοινωνικής Συμφωνίας», η οποία συνεδριάζει και θα υπάρξει τοποθέτηση.