Ο φόβος αλλάζει πλευρό

 Ο φόβος αλλάζει πλευρό

Προεκλογικό ημερολόγιο – 19 ημέρες πριν τις εκλογές

Ας πιάσουμε καταρχάς μερικές ουρές από το χτεσινό κείμενο.

-Το μέλλον ξεκίνησε: δε λέω, ο σημίτης είναι δεινός ρήτορας, από τους πιο συναρπαστικούς της μεταπολίτευσης, αλλά εμένα η φράση αυτή μου έχει κολλήσει από αλλού. Από μια γελοιογραφία του δερμεντζόγλου στο πριν, που σατίριζε την εκσυγχρονιστική προπαγάνδα με τους επίδοξους επιβάτες να είναι στην άκρη μιας σιδηροδρομικής πλατφόρμας και να κουνάνε μαντίλι, αποχαιρετώντας ένα τρένο που απομακρυνόταν από το σταθμό κι έγραφε: το μέλλον ξεκίνησε. Χωρίς αυτούς.

(Προχωράμε χωρίς αυτούς, όπως έλεγε και το προεκλογικό σύνθημα του σύριζα, το 12’).

-Η κε ασκεί δημόσια την αυτοκριτική της. Η συγκρότηση του.. δούρειου γύψου κι ενός ευρύτερου φιλελφασιστικού πόλου ήταν τελικά μπαγιάτικη πληροφορία, καθώς η συνεργασία δεν ευοδώθηκε κι ο τζήμερος θα κατέβει μόνος του. Αλλά δε συμπληρώνει τις θέσεις των ψηφοδελτίων του και έβαλε κάτι σαν αγγελία –μάλλον, παρά πολιτική ανακοίνωση- όπου ζητά να του στείλουν βιογραφικά οι… υποψήφιοι υποψήφιοι, θυμίζοντας αρκετά ένα παλιότερο αντίστοιχο κάλεσμα της οακκε (που έπρεπε να έχει κι αυτή μια θέση στη φιλελεύθερη συμμαχία) στους φίλους της να την ενισχύσουν οικονομικά για να μπορέσει να κατέβει στις εκλογές. Και επειδή όλοι λίγο-πολύ ανήκουμε στην κατηγορία των φανατικών θαυμαστών της, οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, που δεν τη στηρίξαμε πολύ κι έτσι η οακκε απέχει από αυτές τις εκλογές, της 25^ης γενάρη, αφήνοντας πίσω της δυσαναπλήρωτο κενό.

Εξωκοινοβούλιο: ενώ η σημερινή πσο της ανταρσυα αναμένεται να επικυρώσει την προειλημμένη απόφαση που εγκρίθηκε από τη βάση για τη συμπόρευση με τον αλαβάνο, γίνεται φανερό ότι μια μερίδα του εεκ –με το οποίο τελικά χάλασε στις λεπτομέρειες ο εκλογικός αρραβώνας- ήθελε μια κοινή εκλογική κάθοδο, όπως αντίστοιχα ένα κομμάτι της ανταρσυα προτιμούσε το σάββα από τον αλέκο για εκλογικό σύμμαχο. Και θα έπρεπε, κανονικά, για αυτές τις περιπτώσεις, να προβλέπεται κάτι σαν ανταλλαγή πληθυσμών, που να διευθετεί το σχετικό πρόβλημα.

Το πιο ωραίο πάντως είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της μη συμπόρευσης, καθώς σε ένα ημι-ανεπίσημο γκρουπ της ανταρσυα στο φβ, στέκονται σε ένα σημείο της απόφασης της συνδιάσκεψης του εεκ, που καλεί τη βάση του σύριζα να πιέσει την ηγεσία για μια πιο ριζοσπαστική πορεία. Το εεκ, που αν δεν κάνω λάθος είχε στηρίξει στο β’ γύρο των περιφερειακών τη ρένα δούρου, ερμηνεύει την παραπάνω τοποθέτησή του στο πλαίσιο της κλασικής τροτσκιστικής λογικής για το ενιαίο μέτωπο κι επισημαίνει πως προβάλλεται προσχηματικά από στελέχη της ανταρσυα, για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από τη συνεργασία με τον αριστερό εθνικισμό του αλαβάνου. Και το καλύτερο είναι πως, κατά τη δική μου υποκειμενική αντίληψη, βασικά έχουν δίκιο και οι δύο!

Κατά τα άλλα, τα χτεσινά δελτία ειδήσεων είχαν πρώτο θέμα τον χριστόδουλο ξηρό (η ιστορία με το λαθρεμπόριο πετρελαίου στη λιβύη και το πλοίο του μελισσανίδη δεν ιεραρχήθηκε ως σημαντική) τη σύλληψή του, τα τρομερά σχέδια που ετοίμαζε και τον τρόπο που καλείται να νιώσει απαραίτητα κι αυθόρμητα ο τηλεθεατής. Μπορεί ο ξηρός να προκάλεσε από θυμηδία (λόγω της ξανθιάς κόμης) ως συμπάθεια, γιατί τάιζε δυο γατάκια στην ανάβυσσο, αλλά τα δελτία αντιμετωπίζουν το κοινό τους σα γατάκια, που τρομοκρατούνται με το παραμικρό κέλευσμά τους: ξουτ!

Οι απαραίτητοι συνειρμοί για τη σύνδεση τρομοκρατίας κι αριστεράς (εντός κι εκτός εισαγωγικών) κλείδωσαν με τις ατάκες του ξηρού στην κάμερα για έξοδο από το ευρώ και με την κωδική ονομασία «γοργοπόταμος» της επιχείρησης απελευθέρωσης των συντρόφων του από τις φυλακές κορυδαλλού. Ενώ ο δήμαρχος της πόλης έκανε δηλώσεις στα κανάλια, όπου βασικά θρηνούσε ήδη για τις ζωές που δυνητικά θα κινδύνευαν από αυτό το χτύπημα και τους εκατοντάδες μαθητές στα παρακείμενα σχολεία. Εν τω μεταξύ οι συνεργάτες του ξηρού παραμένουν ασύλληπτοι, αλλά ως τις 25 γενάρη έχουμε ακόμα χρόνο για να δούμε κι άλλες αστυνομικές επιτυχίες.

Αλλά ο κόσμος δεν τρομοκρατείται πια τόσο εύκολα, γιατί έχει κάτι απτό να ελπίζει. Ο φόβος αλλάζει πλευρά, όπως λέει μια αφίσα της νεολαίας σύριζα, εννοώντας πιθανότατα κάτι τέτοιο.

Κι ο λαός μπορεί να αλλάξει πλευρό, γιατί είναι πολύ σημαντικό αν παραμένοντας σε λήθαργο και μακριά από το επίκεντρο των εξελίξεων, θα ξαπλώνει από την αριστερή ή τη δεξιά μεριά, για να συνεχίσει μακάρια τον ύπνο του.

 Σε άλλα θέματα του δελτίου μας. Ο σαμαράς πήγε δίπλα στο φράχτη του έβρου που κάποιοι θέλουν να τον γκρεμίσουν και να δώσουν στους μετανάστες ιθαγένεια και περίθαλψη. Ανήκουστο! Ευτυχώς όμως σε λίγο δε θα έχει μείνει τίποτα όρθιο στην υγεία κι οι φτωχοδιάβολοι που έκαναν το λάθος να αναζητήσουν καταφύγιο στην χώρα μας, δε θα έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τη δική μας τύχη και την περίθαλψη που απολαμβάνουμε.

Ο τσίπρας απάντησε στα σενάρια του grexit με ένα άρθρο για το ρόλο του σύριζα στη διάσωση του ευρώ (και του στρατιώτη ράιαν). Ενώ ο θεοδωράκης έλεγε στο κοινό του χτες πως εφόσον ο σύριζα είναι ευρωπαϊκό κόμμα, δεν είναι και τόσο περίεργο να απευθύνει πρόταση συνεργασίας σε ένα άλλο ευρωπαϊκό κόμμα σαν το ποτάμι. Περίεργο είναι που επιμένει να απευθύνει προτάσεις συνεργασίας σε δύο αντιευρωπαϊκά κόμματα, όπως το κκε κι η ανταρσυα.

Πες τα σταύρο να μην τα λέμε μόνοι μας.

Εν τω μεταξύ ο σύριζα ολοκληρώνει την πασοκική μετάλλαξή του και στις τελικές της λεπτομέρειες, ζητώντας debate για δύο, με τσίπρα-σαμαρά, και συναινώντας ουσιαστικά στην άνιση κατανομή του προεκλογικού τηλεοπτικού χρόνου, τώρα που δεν είναι στο 4%. Χώρια η εμφανής πασοκοαλαζονεία του στα τηλεοπτικά πάνελ, όπως χτες στον ενικό του χατζηνικολάου, όπου δεν ήθελαν να αφήσουν το σοφιανό να σταυρώσει κουβέντα (αλλά ήταν, παρόλα αυτά, πάρα πολύ καλός).

Αλλά την καλύτερη στιγμή την πρόσφερε ο καρχιμάκης, που είπε πως ο γαπ είναι ο πιο αδικημένος πολιτικός της μεταπολίτευσης –με τα χάχανα του κοινού να περνάνε από τα μικρόφωνα και να ακούγονται καθαρά. Και πιο πριν να επιμένει πως ο γιώργος ανατράπηκε (και δεν κατέρρευσε ούτε έφυγε πχ) από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. Σαν τον υπαρκτό ένα πράγμα ο μνημονιακός σοσιαλισμός του γιωργάκη.

Υγ: το κείμενο δεν πρόλαβε τη σημερινή θρησκευτική παράσταση του ηγέτη αλέξη σε ρόλο χέρι-χέρι με το περιστέρι. Αλλά έχουμε μέρες μπροστά μας..

ΔΩΡΕΑΝ ΤΕΣΤ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ

 ΔΩΡΕΑΝ ΤΕΣΤ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ

Αρκεί η σωστή απάντηση στη μοναδική παρακάτω ερώτηση, για να κρίνεις μόνος σου αν διαθέτεις ικανή νόηση ή όχι.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι ακριβώς εννοεί ο δημοσιογράφος που ακούγεται ΕΔΩ;;; 

Αν λοιπόν κατάλαβες τι ακριβώς εννοεί, τότε δες κι αυτό το VIDEO.

Αν δεν κατάλαβες, φασκελοκουκούλωστα… Έχεις σοβαρό πρόβλημα και ουδείς νομιμοποιείται να σε παρεξηγήσει για τη βλακεία σου.

Αν όμως αντιλαμβάνεσαι πλήρως αυτό που ο δημοσιογράφος εννοεί, (που σημαίνει πως είδες και το video στο οποίο παραπέμπω),

αλλά επιμένεις να παριστάνεις τον ανήξερο γι’ αυτές τις αλήθειες, 

τότε είσαι ένας κουτοπόνηρος που παραμυθιάζεσαι πως θα είσαι ο μόνος που θα σωθεί απ’ το καράβι που βουλιάζει στων καρχαριών το πέλαγος…

Καλή Γκέλμπεση (συγγραφέας)

Ευρώ ή δραχμή;

Ευρώ ή δραχμή;

Posted by redship

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Παρατήρηση πρώτη: Εκτός από το ξεκατίνιασμα υπάρχει και η πολιτική ανάλυση. Εκτός από την κινδυνολογία υπάρχει και η αλήθεια των πραγματικών και όχι των κατασκευασμένων διλλημάτων. Εκτός από την αερολογία που βαφτίζει σαν «πολιτική αντιπαράθεση» τον σκυλοκαυγά υπάρχει και ο καθαρός αέρας της ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης που προάγει την πολιτική σκέψη.
    Παρατήρηση δεύτερη: Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα που αντί για «απάνεμο λιμάνι» αποδείχτηκε το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα μετράει τη φτώχεια της. Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010. Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα που μόλις εμφανίστηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια ό,τι το βράδυ κόστιζε 50 δραχμές το αμέσως επόμενο πρωί κόστιζε 170 δραχμές (ήτοι 0,50 ευρώ) και ό,τι το βράδυ κόστιζε 100 δραχμές το αμέσως επόμενο πρωί κόστιζε 341 δραχμές (ήτοι 1 ευρώ).
    Παρατήρηση τρίτη: Δραχμή είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα χρεοκόπησε το 1893 και το 1932. Δραχμή είναι το νόμισμα που στο όνομα της «ισχυροποίησής της», μέσα σε ένα βράδυ, δια της υποτίμησής της κατά 50% και της σύνδεσής της με το δολάριο (9 Απρίλη 1953) διπλασίασε τη φτώχεια για το λαό και πολλαπλασίασε τον πλούτο των «δολαριούχων». Δραχμή ήταν το νόμισμα όταν η Ελλάδα έστελνε τα παιδιά της μετανάστες στις στοές του Βελγίου και όταν (με πρόσχημα και τότε το χρέος) η κυβέρνηση Αντρέα Παπανδρέου έφτιαχνε τα «νέα τζάκια» της ολιγαρχίας, από τη μια και από την άλλη επέβαλε πάγωμα μισθών και συντάξεων στο λαό.
    Κόντρα λοιπόν στην προεκλογική έξαρση της ευρωλατρείας και της δραχμοφοβίας από τη μια, είτε της δραχμολατρείας και της ευρωφοβίας από την άλλη, ας δούμε ορισμένες πλευρές του θέματος:
    To νόμισμα, εν γένει η νομισματική πολιτική, συνιστά σημαντικό εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά από τη στιγμή που μέσω της νομισματικής πολιτικής καθορίζονται οι χειρισμοί στους τομείς της προσφοράς του χρήματος, της πίστης, των επιτοκίων.  Με άλλα λόγια όταν μιλάμε για νομισματική πολιτική μιλάμε για τον παράγοντα που σφραγίζει το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας. Από τις επενδύσεις μέχρι το επίπεδο των τιμών, από τις εισαγωγές και εξαγωγές (ειδικά σε συνθήκες δυνατότητας  υποτίμησης ή ανατίμησης του νομίσματος)  μέχρι τους όρους και τη δυνατότητα του εξωτερικού δανεισμού.
    Όμως, αν το πρόβλημα στην Ελλάδα – και στον κόσμο – ήταν νομισματικό, τότε τα πράγματα θα ήταν σχετικά «εύκολα». Θα βρίσκαμε το καλύτερο νόμισμα και θα περνούσαμε ζωή χαρισάμενη από τον Ατλαντικό μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Αλλά στην Ελλάδα – και όχι μόνο – το πρόβλημα δεν είναι στενά  νομισματικό. Μάλιστα θα λέγαμε (και θα το αναλύσουμε) το πρόβλημα  δεν είναι καν οικονομικό. Είναι βαθιά πολιτικό.
    Εξηγούμαστε: Όταν αναφέρουμε ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι οικονομικό, δεν το λέμε για να αντιπαραθέσουμε την πολιτική με την οικονομία. Το αντίθετο! Το λέμε για να τονίσουμε ακριβώς τη βαθιά διαλεκτική τους σύνδεση, όπως την αποδίδει με μέγιστη επιστημονική διαύγεια ο μαρξισμός: «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» έγραφε ο Λένιν προσθέτοντας ότι «η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία» (Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 42, σελ. 278, εκδ. Σύγχρονη Εποχή).
    Υπ’ αυτή την έννοια, το πολιτικό πρόβλημα της χώρας κάθε άλλο παρά αποδίδεται  μέσα από την αντιπαράθεση «ευρώ ή δραχμή». Στην πραγματικότητα το πολιτικό πρόβλημα συσκοτίζεται και αυτός είναι ο τελικός στόχος της τρομοκρατίας που αναπτύσσεται περί το νόμισμα. Η «νομισματο-τρομοκρατία» επιδιώκεται να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά ως προς τα πραγματικά διλλήματα που τίθενται ενώπιον του ελληνικού λαού.
    Εξηγούμαστε: Από τη μια μεριά έχουμε τους σεσημασμένους εκβιαστές του «μονόδρομου» που με το γνωστό τους ύφος κραυγάζουν: «Ευρώ»! «Ευρώ»! Δεδομένης της πολιτικής τους που προκαλεί κοινωνικά ερείπια και μη έχοντας να πιαστούν από πουθενά αλλού, έχουν μετατρέψει το ίδιο το νόμισμά «τους» σε κάτι σαν «καθρεφτάκι». Το επιδεικνύουν στους «ιθαγενείς» για να τους …ξεγελάσουν. Η τακτική τους είναι μια πρώτης τάξεως απόδειξη, αφ” ενός τού πόση αξία έχει το νόμισμά «τους», αφού οι ίδιοι το περιφέρουν σαν «φύκι» που καμώνεται τη «μεταξωτή κορδέλα», αφ” ετέρου τού πόσο σέβονται τον ελληνικό λαό, στον οποίο συμπεριφέρονται σαν σε «ιθαγενή» που αυτοί, οι «κονκισταδόρες», του κουνάνε «μπιχλιμπίδια».
    Πρόκειται για αστείους κομπογιαννίτες της πολιτικής οικονομίας. Πασχίζουν να προσδώσουν ρόλο «τοτέμ» στο ευρώ. Αλλά παρά την καταρρακτώδη προπαγάνδα, παρά τον φετιχισμό του εμπορεύματος – νομίσματος που προσπαθούν να καλλιεργήσουν, παρά τη μετατροπή του ευρώ σε «τοτέμ», πίσω από το οποίο η άρχουσα τάξη πασχίζει να κρυφτεί για να συνεχίσει τη βάρβαρη πολιτική της, η ουσία είναι άλλη και απολύτως ευδιάκριτη: Το νόμισμα, το κάθε νόμισμα, δεν είναι ο σκοπός. Δεν είναι η αρχή και δεν είναι το τέλος. Είναι το επίπεδο της οικονομίας μιας χώρας, είναι το παραγωγικό της επίπεδο, είναι η θέση της στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης εντός του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος και του παγκόσμιου «καταμερισμού εργασίας», που καθορίζουν την αξία και τη σημασία (και) του νομίσματός της.
    Στην «φετιχοποίηση» του νομίσματος κατρακυλούν, από άλλη σκοπιά, και οι οπαδοί της δραχμής. Ειδικά όσοι μιλούν βάζοντας στη δραχμή «αριστερό» πρόσημο μοιάζουν να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο. Δείχνουν να ξεχνούν ότι η ύπαρξη της δραχμής από το 1833 μέχρι το 2000, είτε σε διασύνδεση με το φράγκο είτε όχι, δεν είχε τίποτα το «αριστερό» μέσα στην καπιταλιστική Ελλάδα. Κάνουν την λάθος εκτίμηση να αντιμετωπίζουν το ζήτημα του νομίσματος σαν «κρίκο» από τον οποίο θα μπορούσε να τραβηχτεί το σύνολο της πολιτικής «αλυσίδας» υπέρ του λαού. Αλλά έναν τέτοιο κίνδυνο θα τον είχαν αντιληφθεί και εκείνες οι μερίδες της ολιγαρχίας που και στην Ελλάδα, και στην Γερμανία και στην Γαλλία – για δικούς τους λόγους – επίσης «παίζουν» με το εθνικό νόμισμα. Αλλά: Το «εθνικό» νόμισμα σε μια χώρα που απαρτίζεται από «δυο έθνη» δεν θα είναι ποτέ νόμισμα στην υπηρεσία του «έθνους» των εργαζομένων όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια του «έθνους» των κεφαλαιοκρατών.  
    Ας κάνουμε μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τον ορθολογισμό: Το νόμισμα, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι είναι αναγκαία, εντούτοις δεν είναι ταυτόχρονα και η ικανή συνθήκη που θα καθορίσει την πορεία μιας οικονομίας.
    Για παράδειγμα: Αν αύριο η Ταγκανίκα ανακηρύξει ως επίσημο νόμισμά της το δολάριο, προφανώς δεν θα γίνει Αμερική. Από την άλλη είναι οι ΗΠΑ του δολαρίου που το χρέος τους φτάνει στα 14 τρισεκατομμύρια! Παρακάτω: Όταν η Αργεντινή κατέρρευσε και χρεοκόπησε, το νόμισμά της, το πέσο, ήταν διασυνδεδεμένο με το δολάριο. Επίσης: Η Κίνα ανεβαίνει την πυραμίδα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης χωρίς να έχει νόμισμα το ευρώ ή το δολάριο. Και η Ελβετία δε χρειάζεται το ευρώ ή το δολάριο για να λειτουργεί ως παγκόσμιος αποθησαυριστής.
    Το συμπέρασμα είναι πρόδηλο: Το νόμισμα είναι ένα «εργαλείο». Και όπως κάθε εργαλείο κρίνεται με βάση το «ποιανού» τη δουλειά κάνει, και σε ποιο πλαίσιο την κάνει. Και είτε με τη δραχμή, είτε τώρα με το ευρώ, εκείνα που υπηρετούνται, δεδομένης της ανισομετρίας εντός της ΕΕ, είναι τα συμφέροντα της τάξης των κεφαλαιοκρατών, είναι τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας.Η οποία γι” αυτό, άλλωστε, επέλεξε την προσχώρηση της χώρας στο ευρώ, καταθέτοντας από την πρώτη στιγμή ένα κομμάτι εθνικής κυριαρχίας (την οποία τώρα θυμούνται οι θιασώτες του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και της Ευρωζώνης) διά της απεμπόλησης της δυνατότητας άσκησης αυτοτελούς νομισματικής πολιτικής.
    Σε ό,τι αφορά το λαό, όμως, στην καπιταλιστική Ελλάδα (όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ με το παγκόσμιο δολάριο, στην Αγγλία με την εθνική λίρα και στον κόσμο όλο με τον χρυσό ως γενικό ανταλλακτικό ισοδύναμο), το ευρώ, η δραχμή, η αρχαία μνα, τα τάλαντα και τα γρόσια, το χρήμα, γενικά, αποτελεί και θα αποτελεί εκείνο το γενικό ισοδύναμο που αποτυπώνει την ανταλλακτική αξία των εμπορευμάτων και την αποκρυσταλλωμένη κοινωνική εργασία, μέσα στο καθεστώς της εκμετάλλευσης.
    Το ζήτημα για το λαό, επομένως, δεν είναι μια «καλύτερη» δραχμο-διαχείρηση ή μια «καλύτερη» ευρω-διαχείρηση της εκμετάλλευσής του και της βαρβαρότητας. Δεν είναι αν θα μετράει τη φτώχεια του σε ευρώ ή σε δραχμές. Το καίριο, το αποφασιστικό, το καθοριστικό, είναι η αποτίναξη της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας. Με όποιο γενικό ισοδύναμο κι αν την μετρούν. Είτε σε ευρώ. Είτε σε δραχμές.


    Από τη στιγμή λοιπόν που αυτά που καθορίζουν την αξία και τη σημασία (και) του νομίσματός μιας χώρας είναι – επαναλαμβάνουμε – το επίπεδο της οικονομίας της, οι παραγωγικές της δυνατότητες, η δυνατότητά της να καθορίζει χωρίς εξαρτήσεις τη θέση της στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, η αξιοποίηση όλων των φυσικών και ανθρώπινων πόρων που της επιτρέπουν την κατάκτηση της θέσης που της ανήκει στον παγκόσμιο «καταμερισμό εργασίας», τότε για να γίνουν όλα αυτά – με όρους λαϊκών συμφερόντων – απαιτούνται πολιτικές λύσεις.
    Και το ερώτημα είναι: Τι είδους πολιτικές λύσεις; Απαντούμε: Εφόσον τα όσα ζούμε στην Ελλάδα και στον κόσμο συνιστούν (το συνομολογούν οι πάντες) την εκδήλωση μιας κρίσης συστημικού χαρακτήρα, τότε δεν μπορεί παρά και η πολιτική λύση να είναι συστημικού χαρακτήρα.
    Τέτοια λυσιτελής πολιτική δεν είναι εκείνη που έχει ως σημαία της το «τι νόμισμα». Αλλά εκείνη που προσδιορίζεται με βάση το «τι οικονομία». Που σημαίνει: Η οικονομία θα λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον των λίγων ή των πολλών; Και εδώ οι απαντήσεις έχουν δοθεί από την εποχή των πεντακοσιομέδιμνων και των τριακοσιομέδιμνων, από την εποχή των θητών και των ειλώτων, από την εποχή των πατρικίων και των πληβείων: Όσο τα κλειδιά της οικονομίας θα τα έχουν οι πρώτοι, τότε η πολιτική που θα ασκείται (είτε με ευρώ είτε με δραχμή) θα υπηρετεί τα συμφέροντα των πρώτων. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης υπέρ των δεύτερων μπορεί να συμβεί υπό μια προϋπόθεση: Εφόσον η ακολουθούμενη πολιτική θα έχει εκείνο το πρόσημο που κατατείνει στο να πάρει ο λαός τα κλειδιά του συνόλου της οικονομίας στα χέρια του. Αυτά είναι που προσδιορίζουν αν η νομισματική πολιτική που ακολουθείται θα έχει φιλολαϊκό ή αντιλαϊκό χαρακτήρα.
Μια νομισματική πολιτική, συνεπώς, που είτε με ευρώ είτε χωρίς ευρώ θα συνεχίσει να ασκείται στο πλαίσιο μιας πολιτικής που αναγνωρίζει ότι ο λαός «χρωστάει» σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους και δεν προχωρά στην άρνηση του χρέους (μονομερώς), που αναγνωρίζει τα δεσμά της ΕΕ και των «Αγορών» και δεν τα απορρίπτει (μονομερώς), που αποδέχεται ότι η οικονομία λειτουργεί στη βάση του κέρδους του μονοπωλίου που κατέχει τα μέσα παραγωγής και όχι με γνώμονα το κοινωνικό όφελος μιας κοινωνίας που αποστερείται τον πλούτο που η ίδια παράγει,
    τότε, μια τέτοια νομισματική πολιτική (και με ευρώ και με δραχμή) θα αποτελεί πάντα εργαλείο της ίδιας (ευρω)βαρβαρότητας και της ίδιας (δραχμο)εκμετάλλευσης.
Πηγή: enikos.gr

Η πολιτική ανάλυση ενος ηλιθίου!

  Και μετά φταίει ο Μπογιόπουλος…

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης είναι με τη Νέα Δημοκρατία για ταξικούς λόγους!

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ  

Η «πολιτική ανάλυση», όπως φαίνεται από το βίντεο, είναι παλιά. Εμείς τη βρήκαμε σε σημερινή δημοσίευση, στην ιστοσελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών. Αμέσως η σκέψη πήγε σε ένα άρθρο με τίτλο «Το δύσκολο είναι να μην είσαι μαλάκας». Το είχε γράψει ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Ημεροδρόμο.

Οι απόψεις που παρακολουθήσατε είναι ενός φίλου του πρωθυπουργού της χώρας. To όνομα του είναι Ρένος Χαραλαμπίδης. Μας έκανε εντύπωση το βάθος της «ταξικής ανάλυσης», γι’ αυτό και τη δημοσιεύουμε. Εκλογές έχουμε, ας ακουστεί μια «ριζοσπαστική προσέγγιση». 

Υ.Γ: Ας του πει κάποιος πως το ΚΚΕ δεν το ίδρυσε ο Στάλιν. Η παρουσιάστρια δεν ήξερε τέτοιου είδους ιστορικά στοιχεία. Λογικό. Ας μη ρωτήσει κάποιον κομμουνιστή, ας ρωτήσει τον φίλο του, τον Αντώνη Σαμαρά. Δεν θεωρούμε πως ένας φίλος θα έκρυβε σε φίλο μια αλήθεια που μπορεί να διαπιστωθεί από ιστορικά βιβλία. Χρειάζεται, βέβαια, να μπορείς να διαπιστώνεις…

Σαν τις αμοιβάδες...

 Σαν τις αμοιβάδες...

Ενώσεις, διασπάσεις, μεταγραφές και αποχωρήσεις, προσχωρίσεις και αποστασίες στην ημερήσια διάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω...

 

ΑΝΕΛ: Προχωρούν τη συνεργασία με το ΕΠΑΜ

Τη συνεργασία του με το ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη φαίνεται πως προχωρά ο Π. Καμμένος των ΑΝΕΛ, παρότι επισήμως το ΕΠΑΜ, με πρόσφατη ανακοίνωσή του, ανέφερε πως όσα διαρρέουν στον Τύπο ως «φήμες για εκλογική συνεργασία» με άλλα κόμματα «δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα».
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Π. Καμμένος πρότεινε στον Γ. Χρηστοφορίδη, ως εκπρόσωπο της εφημερίδας «Το ΧΩΝΙ» (η οποία εκφράζει τις θέσεις του ΕΠΑΜ) να είναι υποψήφιος στις εκλογές με το ψηφοδέλτιο των ΑΝΕΛ για την «πρωτοβουλία του δημοκρατικού, πατριωτικού, αντιμνημονιακού μετώπου», όπως είπε.
Ο Γ. Χρηστοφορίδης απάντησε ότι «το ΧΩΝΙ οφείλει να ανταποκριθεί στην πρότασή σας και να συμμετάσχει - μέσω εμού - στα ψηφοδέλτια των ΑΝΕΛ», βάζοντας ως «πρωταρχική επιδίωξη» την «ένωση του αντιμνημονιακού μπλοκ, που θα έχει τη δυνατότητα να σχηματίσει επιτέλους μια κυβέρνηση εθνικής αξιοπρέπειας στην Ελλάδα».
Θυμίζουμε ότι στις εκλογές του Μάη 2012 το ΕΠΑΜ συνεργάστηκε με το κόμμα του Στ. Παπαθεμελή.

 

ΠΟΤΑΜΙ: Μάζεψε και τη Δράση

Βασικό ρόλο στις αντιλαϊκές διεργασίες για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού διεκδικεί (και) το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη. Σε αυτήν τη βάση, άλλωστε, ανακοινώθηκε η εκλογική συνεργασία του μορφώματος με τη Δράση, πρόεδρος της οποίας είναι ο Θ. Σκυλακάκης, παλαιότερα δεξί χέρι της Ντόρας Μπακογιάννη και πρώην ευρωβουλευτής της ΝΔ.
Η Δράση ιδρύθηκε το 2009 από τους Στ. Μάνο, Β. Κοντογιαννόπουλο, Γ. Μπουτάρη και άλλους. Στις εκλογές του Ιούνη 2012 ανακοινώθηκε η κοινή κάθοδός της με τη «Δημιουργία, Ξανά!» του Θ. Τζήμερου.

Θυμίζουμε ότι πρόσφατα ανακοινώθηκε πως στο ψηφοδέλτιο του Ποταμιού θα είναι και ο πρώην ΔΗΜΑΡίτης Σπ. Λυκούδης, ενώ προς τα εκεί οδεύουν και άλλοι παράγοντες της αστικής διαχείρισης, όπως ο Γρ. Ψαριανός κ.ά.

ΔΗΜΑΡ: Σφοδρή εσωκομματική αναταραχή

Την κοινή εκλογική κάθοδο με το κόμμα «Πράσινοι - Αλληλεγγύη» αποφάσισαν η Κεντρική Επιτροπή και το Διαρκές Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, που συνεδρίασαν εκτάκτως το περασμένο Σάββατο για να εκτιμήσουν την κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά το ναυάγιο της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έλειψαν βεβαίως φωνές στη διάρκεια των εργασιών που αμφισβήτησαν ότι η ΔΗΜΑΡ θα φτάσει έως τις εκλογές, υπονοώντας διάσπαση και διάλυσή της, ενώ πολλοί εξέφρασαν προβληματισμό για τη δυνατότητά της να σχηματίσει ψηφοδέλτια.
Εντονη κριτική ασκήθηκε στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλη, και το επιτελείο του για τους χειρισμούς τους το τελευταίο διάστημα, οι οποίοι κατέληξαν να αφήσουν «ξεκρέμαστα» μια σειρά στελέχη του κόμματος που αγωνιούν για την ύπαρξή τους στο αστικό πολιτικό σκηνικό.
Ο ίδιος ο Φ. Κουβέλης, μιλώντας στην έναρξη των εργασιών, εγκωμίασε τη συναινετική στάση της ΔΗΜΑΡ και την προθυμία της να ανταποκριθεί στα εκάστοτε προτάγματα της αστικής διαχείρισης, προθυμία που την οδήγησε σε συμμετοχή στην τρικομματική κυβέρνηση αλλά και σε διαβουλεύσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ για να βάλει πλάτη στη δική του διαχείριση.
Υπερασπίστηκε τους στόχους που υπηρετεί η αντιλαϊκή πολιτική, ζήτησε όμως αυτό να γίνεται με «μία νέου τύπου σχέση που θα επιτρέπει στην ελληνική κυβέρνηση να σχεδιάζει και να εφαρμόζει με πολιτική αυτονομία μέτρα και ρυθμίσεις για την επίτευξη των στόχων που έχουν συμφωνηθεί».
Επικριτικός ήταν απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζοντας πως «ενέχει κινδύνους για την οικονομία η θέση ότι η λύση για τη χώρα είναι η εφαρμογή ενός καθαρού κομματικού προγράμματος και σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί αυτοδυναμία τότε ή θα πρέπει να ακολουθηθεί αυτό το πρόγραμμα και από άλλες πολιτικές δυνάμεις ή αλλιώς θα προκριθούν νέες εκλογές (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γνωρίζει ότι η απαγκίστρωση από το μνημόνιο δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από την κατάργησή του με ένα νόμο (...) Ακόμη και η κατάργηση των πολιτικών λιτότητας δεν σημαίνει λύση των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων».
Ο Φ. Κουβέλης δεν έκρυψε ότι η ΔΗΜΑΡ διεκδικεί την ψήφο του λαού για να την ακουμπήσει σε όποιον καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, λέγοντας: «Εμείς διεκδικούμε σε αυτές τις εκλογές την παρουσία μας στη Βουλή ώστε να διαδραματίσουμε ρόλο (...) Να υποστηρίξουμε ενεργά μια έλλογη αλλαγή πολιτικής (...) με ακλόνητες σταθερές την ευρωπαϊκή πορεία, τον δίκαιο επιμερισμό των βαρών, τη μετάβαση σε νέο αναπτυξιακό μοντέλο».
Στο πλαίσιο αυτό άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο μετεκλογικής σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι, όπως είπε, η προσπάθεια συνεργασίας προεκλογικά ναυάγησε επειδή «μας ζητήθηκε επί της ουσίας η ατομική προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ και η απόλυτη αποδοχή του προγράμματός του (...) Δεν μπορούσε να υπάρξει συμφωνία μας για μια τέτοιου είδους συνεργασία. Εμείς δεν έχουμε να μετανιώσουμε για κάτι. Ούτε θα ακυρώσουμε το δικό μας προγραμματικό και αξιακό φορτίο. Θα συμβάλουμε στην υπόθεση της προοδευτικής διακυβέρνησης. Θα δώσουμε το "παρών" στην εκλογική μάχη. Θα δώσουμε το "παρών" μας και μετά τις εκλογές».
Για «φιάσκο» έκανε λόγο στην ομιλία του ο Δ. Χατζησωκράτης αναφερόμενος στην απόπειρα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, επιρρίπτοντας «τεράστιες ευθύνες» στην ηγεσία για το γεγονός ότι «τους δύο τελευταίους μήνες ολόκληρο το κόμμα βομβαρδιζόμενο από τους τίτλους των παντός είδους ΜΜΕ, που είτε μόνα τους είτε με αφορμή τις καθημερινές, σχεδόν, δηλώσεις εκείνων των βουλευτών του κόμματος που επιθυμούσαν την εκλογική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, έμενε με δεμένα χέρια, με περιορισμένο έως εκμηδενισμένο λόγο, αναμένοντας την κατάληξη της συμφωνίας για την εκλογική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ. (...) Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που μέρα με τη μέρα γινόταν αποπνικτική, δημιουργώντας τις φρούδες ελπίδες ότι είναι προ των πυλών ή και έτοιμη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Στο μεταξύ, με χθεσινή δήλωσή της, την αποχώρησή της από τη ΔΗΜΑΡ ανακοίνωσε η Ασημίνα Ξηροτύρη, σημειώνοντας ότι ενώ η ΔΗΜΑΡ «θα μπορούσε να συμβάλλει» στην «πραγματικότητα μιας "Κυβερνώσας Αριστεράς"» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, «φοβάμαι ότι δεν το προσπάθησε». Προσθέτει επίσης ότι η σύγκλιση ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ «δε μετουσιώθηκε προς μεγάλη μου έκπληξη σε προγραμματική συμφωνία» και επαναλαμβάνει τη διαφωνία της τόσο με την αυτόνομη κάθοδο της ΔΗΜΑΡ στις εκλογές, όσο και με τη συνεργασία της με τους «Πράσινους».

ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ:Επισπεύδουν για αστική σταθερότητα και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις

Ο ρόλος της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας στην «επόμενη μέρα» του αστικού πολιτικού συστήματος στο επίκεντρο των κινήσεων Παπανδρέου και Βενιζέλου

Κλιμακώνονται οι διεργασίες αναμόρφωσης στο χώρο της εγχώριας κεντροαριστεράς, κομβικό ζήτημα στην αναδιάταξη γενικότερα του αστικού πολιτικού σκηνικού, με στόχο την ενσωμάτωση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου.
Σάββατο μεσημέρι, όπως αναμενόταν άλλωστε, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, κατέθεσε την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του («Κίνημα - Δημοκρατών Σοσιαλιστών») στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου, με έμβλημα που παραπέμπει ευθέως στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Τη διακήρυξη υπογράφουν 252 πρόσωπα, ανάμεσα στους οποίους οι Φ. Πετσάλνικος, Μαριλένα Κοππά, Μ. Καρχιμάκης και ο αδελφός του πρ. πρωθυπουργού Ν. Παπανδρέου.
Μιλώντας ο Γ. Παπανδρέου, Σάββατο βράδυ, στη φιέστα παρουσίασης του εγχειρήματός του, βάζοντας κι αυτός το λιθαράκι του στη συσκότιση των ταξικών διαχωριστικών γραμμών και της ρίζας των προβλημάτων του λαού, είπε μεταξύ άλλων: «Συγκροτούμε μέτωπο απέναντι στην αντίληψη της συντήρησης, δεξιάς και αριστερής, αλλά και σε όσους ταυτίστηκαν μαζί της (...) Αντίπαλός μας το σύστημα του πελατειακού καπιταλισμού»!
«Θέλουμε την επιχειρηματικότητα», συνέχισε δίνοντας τα διαπιστευτήριά του και για τη σημερινή χρησιμότητά του στο κεφάλαιο, «την επιχειρηματική πρωτοβουλία που εδράζεται σε παραγωγικές και όχι παρασιτικές βάσεις». Παράλληλα, ζήτησε «μεταρρυθμίσεις προοδευτικές και δημοκρατικές», ό,τι ζητούν τα μονοπώλια για να διασφαλίσουν την κερδοφορία και την εξουσία τους στις νέες συνθήκες.
Το «παρών» στη φιέστα έδωσαν πολλά πρώην, πλέον, κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως οι Δ. Ρέππας, Ν. Σηφουνάκης, Α. Φούρας, Θ. Μωραΐτης, Γ. Βιώτης, Σ. Κεδίκογλου, Γ. Ανωμερίτης, Ρεγγίνα Βάρτζελη και Μιχάλης Καρχιμάκης. Παραβρέθηκε, επίσης, η πρώην υπουργός και βουλευτής της ΝΔ, Ελσα Παπαδημητρίου.
Από το ΠΑΣΟΚ κυκλοφόρησε ως άτυπο σχόλιο το εξής: «Σηκώθηκε το παραβάν. Οσοι φεύγουν ήταν αναμενόμενοι. Είναι όσοι δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές».
Επισήμως, ο Ευ. Βενιζέλος χαρακτήρισε «θλιβερό συμβάν» την κίνηση Παπανδρέου. Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό «Alpha» και ερωτηθείς αν ο Παπανδρέου θα είναι ρυθμιστής των εκλογών, έσπευσε να απαντήσει: «Κόψτε κάτι σ' αυτό».
Σε ό,τι αφορά το στόχο του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εκλογές υπογράμμισε την ανάγκη να έχει «σταθεροποιητικό ρόλο» στην όποια κυβέρνηση προκύψει, υποστηρικτικό ρόλο στη σταθερότητα του αστικού συστήματος. «Το ζήτημα των εκλογών δεν είναι ο Γ. Παπανδρέου αλλά το μεγάλο θέμα είναι ποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί, αν την απάντηση τη δίνει η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το καθοριστικό γιατί δεν υπάρχει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αναγκαστικά πάμε σε συνεργασίες. Δεν υπάρχουν επαναληπτικές εκλογές», πρόσθεσε, εμφανίζοντας το κόμμα του ως εγγυητή της συνεργασίας σε οποιοδήποτε μείγμα διαχείρισης, που διασφαλίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της αστικής τάξης.

«Ολοι μέσα» στα ψηφοδέλτιά του

«Ολοι μέσα» στα ψηφοδέλτιά του

Με συνοπτικές διαδικασίες ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της ΚΕ και του Διαρκούς Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, το Σάββατο, επικυρώνοντας τις αποφάσεις που είχε ήδη λάβει η ηγεσία του κόμματος για τη συμπερίληψη στα ψηφοδέλτια παραγόντων προερχόμενων από άλλες δυνάμεις της αστικής διαχείρισης. Η λαλίστατη τις προηγούμενες μέρες «Αριστερή Πλατφόρμα» κατάπιε τη γλώσσα της και δεν πρόβαλλε καμία αντίρρηση, επιλέγοντας να απέχει από την ψηφοφορία, όπου εγκρίθηκε η εισήγηση της ΠΓ για τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων.
Ο Αλ. Τσίπρας άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο της μετεκλογικής σύμπραξης με τη ΔΗΜΑΡ, εγκωμίασε την Λούκα Κατσέλη και υπερασπίστηκε τη συμμετοχή στα ψηφοδέλτια πολιτευτών όπως οι Τζάκρη, Βουδούρης, Παραστατίδης κ.ά., με τη... διευκρίνιση ότι όσοι έχουν διατελέσει υπουργοί σε μνημονιακές κυβερνήσεις δεν θα αναλάβουν υπουργικά χαρτοφυλάκια! Πάντως, για το φόβο των «Ιουδαίων», μιας και όλοι αυτοί δε φημίζονται για τη συνέπειά τους, ενέκριναν και «κώδικα δεοντολογίας» που πρέπει όλοι οι υποψήφιοι να προσυπογράψουν με μια σειρά δεσμεύσεις, με κυριότερη αυτή για παράδοση της έδρας, εφόσον τους ζητηθεί ή επιλέξουν να αποχωρήσουν απ' τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παρεμβαίνοντας στις εργασίες της ΚΕ για το ζήτημα των συμμαχιών, τις παρουσίασε σαν όρο για την ανάληψη της αστικής διαχείρισης απ' το κόμμα τους. Την ώρα, μάλιστα, που τα πάρε - δώσε μεταξύ των δυνάμεων της διαχείρισης και παραγόντων που μεταπηδούν απ' τη μία στην άλλη, αποκαλύπτουν την κοινή στρατηγική βάση που τους συνδέει, της εξυπηρέτησης των μονοπωλιακών συμφερόντων, είχε το θράσος να καλέσει και το ΚΚΕ να πάρει μέρος στο χυδαίο αυτό αλισβερίσι, επειδή όπως υποστήριξε «η μάχη που έχουμε να δώσουμε υπερβαίνει τις υπαρκτές διαφορές μας εντός της αριστεράς»! Οπου σαν «υπαρκτές διαφορές» προσπέρασε την άβυσσο που χωρίζει τη μάχη που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ για την ενίσχυση της αστικής εξουσίας, με τη μάχη του ΚΚΕ για την ανατροπή της...
Ο Αλ. Τσίπρας κάλεσε στα ψηφοδέλτια του κόμματός του όσους συμφωνούν με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ενώ ιδιαίτερη πρόσκληση απηύθυνε σε όσους στήριξαν την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Κομισιόν.
Αμέσως μετά, στην ομιλία του στην έναρξη των εργασιών του Διαρκούς Συνεδρίου παρουσίασε το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που δομείται γύρω από τρεις βασικούς άξονες, τη διαπραγμάτευση για διευθέτηση του χρέους ώστε να εξοικονομηθούν πόροι για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τα μέτρα στήριξης της καπιταλιστικής οικονομίας και τα μέτρα αντιμετώπισης της λεγόμενης «ανθρωπιστικής κρίσης», διαχείρισης δηλαδή της ακραίας φτώχειας.
Είχε, μάλιστα, το θράσος να ζητήσει απ' το λαό να σταθεί «ενεργός στο πλάι μας», όπως στο πλάι τους κάλεσε να σταθούν και «όλους εκείνους που συμφωνούν με το πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας», κλείνοντάς τους το μάτι ότι δε θα μοιραστούν μόνο τη μάχη αλλά και τη νίκη.
Στο μεταξύ, την απόφασή τους να στηρίξουν ΣΥΡΙΖΑ γνωστοποίησαν οι «Οικολόγοι - Πράσινοι».

Θα πέσουν και τα τσιμέντα της Κουμουνδούρου με Κοψίδη!

Θα πέσουν και τα τσιμέντα της Κουμουνδούρου με Κοψίδη!

Ο Μάκης Κοψίδης απο το Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας μιλά στο Κόκκινο για την απόφαση των Οικολόγων Πράσινων να συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
«Αποφασίσαμε να πάμε με τους "κακούς"» δήλωσε στο Κόκκινο ο Μάκης Κοψίδης απο το Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας για την απόφαση του συνεδρίου των Οικολόγων Πράσινων να συμπαραταχθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.

«Οι σύνεδροι κατάλαβαν πως είναι ιστορικής σημασίας αυτές οι εκλογές και αποφασίσαμε να δώσουμε ώθηση στη δυναμική που ήδη έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση αυτή μπορεί να ανοίξει το δρόμο σε μια συνεργασία της Ευρωπαικής Αριστεράς με την ευρωομάδα των Πρασίνων στην Ευρώπη» τόνισε.

«Πρόκειται για μια ριζοσπαστική τάση της οικολογίας με ανατρεπτικό στόχο. Ήταν μοιραίο να συναντηθούμε με την ριζοσπαστική αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ» δήλωσε ο Μ. Κοψίδης.

Πηγή: Στο Κόκκινο

Ας θυμηθούμε λοιπόν τον Μάκη Κοψίδη (μη ρωτάτε ποιος είναι αυτός, διαβάστε παρακάτω…)

Ο Μάκης Κοψίδης ήταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποχώρησε το 2002 απ’ το Κόμμα.
Γιατί διαφώνησε τότε ο Κοψίδης;; Για να δούμε μερικά αποσπάσματα απ’ την επιστολή που δημοσιοποίησε τότε.

Προειδοποιώ: Οποιαδήποτε ομοιότητα βρείτε με κείμενα του «Εργατικού» Αγώνα, του «νευροσπάστη, της «Νέας Σποράς» και του Αλέκου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ.

«Ενώ οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται και οι επιπτώσεις στην πλειοψηφία του λαού πολλαπλασιάζονται λόγω της αντιλαϊκής πολιτικής και της επιθετικότητας της "νέα τάξης" η ηγετική ομάδα του Κόμματος αντί να προχωρήσει σε ένα πλατύ, ενωτικό άνοιγμα για να συσπειρώσει ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ενισχύει τη γραμμή ομφαλοσκόπησης και περιχαράκωσης.»

Σας θυμίζει κάτι;; Πάμε παρακάτω:

«Πέρα και έξω από τις αποφάσεις Συνεδρίων για τις προϋποθέσεις οικοδόμησης του Μετώπου και τη γραμμή συσπείρωσης, στην πράξη υιοθετείται αυθαίρετα μια άλλη γραμμή συσπείρωσης που αποτελείται από στόχους σοσιαλιστικής επανάστασης.»

Το λέω ξανά. Αυτά τα γράφει ο Κοψίδης το 2002!!! Όχι ο «Εργατικός Αγώνας» σήμερα…

«προωθούνται απόψεις που παραπέμπουν τα πάντα στο σοσιαλισμό και ακυρώνουν κάθε δυνατότητα αγώνα για υπεράσπιση κατακτήσεων σήμερα.»

Ξανά Κοψίδης… δεν κοροϊδεύω!!

«Αυτή η πολιτική γραμμή δε συσπειρώνει, αλλά απωθεί, αφού δεν παίρνει υπόψη της τις προϋποθέσεις και τους όρους ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων. Μια γραμμή που ξεκόβει το Κόμμα από τις λαϊκές δυνάμεις.»

«Στο επίπεδο της εσωκομματικής δημοκρατίας, ένα ζήτημα κρίσιμης σημασίας, η ηγετική ομάδα προσπαθεί να θωρακίσει την πολιτική της πρακτική και να εξουδετερώσει τις αντιδράσεις που προκαλούνται, καταστρατηγώντας θεμελιακές αρχές λειτουργίας και καταστατικές διατάξεις.»

Από εδώ τα πήρε ο Ζηλάκος…

Αυτά, νομίζω φτάνει ως εδώ. Με 10 μόνο γραμμές αποδεικνύεται ότι όσα λένε σήμερα οι διάφορες χαφιέδικες ιστοσελίδες και ορισμένα πρώην του ΚΚΕ, εχουν ειπωθεί ήδη από τον Κοψίδη πάνω από 10 χρόνια!! Μιλάμε πραγματικά για "ΚΑΡΜΠΟΝ".
Εννοείται ότι όλες αυτές οι «καταγγελίες» έγιναν αμέσως ρεπορτάζ στο Βήμα, την Ελευθεροτυπία και πάει λέγοντας και δώστου αναλύσεις για το ΚΚΕ που είναι σε κρίση, αποκαλύψεις του πρώην «σημαντικού» στελέχους του ΚΚΕ κτλ κτλ.

Αυτά έλεγε λοιπόν ο Κοψίδης το 2002, ενάντια στην «ηγετική ομάδα» γιατί νοιάζονταν για το καλό του ΚΚΕ που, όπως έλεγε, ο «ρόλος του είναι αναντικατάστατος». Τα ίδια λένε σήμερα, όπως είπα, οι διάφοροι ανώνυμοι του διαδικτύου και άλλοι που επίσης «νοιάζονται για το ΚΚΕ».

Το πρώτο δίδαγμα της ιστορίας προέρχεται από την παλαιότητα και την σκουριά αυτών των απόψεων.

Το δεύτερο δίδαγμα προέρχεται απ’ την πορεία του κ. Κοψίδη.

Το 2002 ήταν κάποιος που αγωνιούσε για την πορεία του Κόμματος στα χέρια της «ηγετικής ομάδας». Σε λίγα χρόνια, όμως οι μάσκες έπεσαν. Η πορεία του Κοψίδη συναρπαστική: Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΝ μέχρι το 2008, στο «ρεύμα Βενιζέλο» στη συνέχεια, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με το ΠΑΣΟΚ στη Γλυφάδα. Τελευταία φορά εθεάθη να φραξιονίζει στους Οικολόγους Πράσινους!!! Με «καταγγελίες» που δημοσιεύτηκαν (που άλλου;) στην «Αυγή». Κάπου ανάμεσα δήλωνε «ανένταχτος της αριστεράς» ενώ το 2011, όταν η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα χτυπήθηκε από παρακρατικούς κουκουλοφόρους μιλούσε για τα «ΚΝΑΤ».

Τέτοια κατάντια…

Αυτό το δρόμο ακολουθούν και όσοι σήμερα λένε και πράττουν όπως ο Κοψίδης. Όταν περάσεις απέναντι, ο πάτος είναι στον… απόπατο, είναι στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας, γίνεσαι συνειδητός χαφιές.

Πηγή: red attack

Γιατί καλλιεργούν «τρομοφοβία» με την οικονομία;

Γιατί καλλιεργούν «τρομοφοβία» με την οικονομία;

«Σε περίοδο έντονων πιέσεων και επανόδου της αβεβαιότητας εισήλθε η ελληνική οικονομία μετά τη μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας», έγραφε η «Καθημερινή» στις 30/12/2014, και συνέχιζε:
«Με τα σημερινά δεδομένα, υπάρχουν πλέον τέσσερις σημαντικοί κίνδυνοι για την ελληνική οικονομία:
1. Ισχνή ανάκαμψη ή και επιστροφή στην ύφεση. Η αμφισβήτηση που υπάρχει από τους επενδυτές δημιουργεί τις συνθήκες για να υπάρξει μία απλώς ισχνή ανάκαμψη, όπως και φέτος ή στο χειρότερο σενάριο επιστροφή στην ύφεση.
2. Στάση πληρωμών από τους φορολογουμένους. Κάτι τέτοιο θα θέσει υπό ασφυκτική πίεση τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους.
3. Φυγή επενδύσεων. Πολλοί επενδυτές έχουν καταστήσει σαφές ότι θα "παγώσουν" τα επενδυτικά τους σχέδια (...) Ο κίνδυνος να φύγουν ή να μην έρθουν επενδυτές είναι υπαρκτός.
4. Επιπτώσεις στο τραπεζικό σύστημα».
Επίσης, στις 24/12/2014 η «Καθημερινή» έγραψε ότι η ζήτηση σε όλα τα καύσιμα μειώνεται, ενώ στο πετρέλαιο κίνησης, η ζήτηση του οποίου συνδέεται άμεσα με την οικονομική δραστηριότητα, από τον ρυθμό αύξησης σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και το 8% τους τελευταίους μήνες, το Δεκέμβρη βρίσκεται στο μηδέν, με έντονες ενδείξεις για πέρασμα σε αρνητικό πρόσημο. Ακόμη, ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ διαπιστώνει μείωση της καταναλωτικής δαπάνης, που φθάνει το 6-8% σε σχέση με τον περσινό Δεκέμβρη.
Ολα τα παραπάνω καταγράφουν αρνητικές εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας, άρα η προπαγάνδα για ανάκαμψη, για έξοδο από την κρίση καλλιεργούσε και καλλιεργεί σκόπιμα προσδοκίες ότι τελειώνουν τα βάσανα του λαού, θα έλθει ανακούφιση.
Ως αιτία προβάλλουν την πολιτική αβεβαιότητα και αστάθεια (βεβαίως δεν υπάρχει), που αν εκλεγεί η ΝΔ, λέει ο Αντ. Σαμαράς, στην κυβέρνηση θα εκλείψει οπότε θα επανέλθει η οικονομία σε ανάκαμψη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάσσει ότι η πολιτική της ΝΔ φέρνει ύφεση, άρα αν εκλεγεί αυτός στην κυβέρνηση με το επεκτατικό μείγμα θα φέρει ανάκαμψη. Αλλά γιατί μια οικονομία σε ανάκαμψη λόγω εκλογών να ξαναεμφανίζει σημάδια ύφεσης; Η οικονομία έχει τους δικούς της νόμους και φαίνεται πως αυτή η προπαγάνδα προϊδεάζει για νέα αντιλαϊκά μέτρα.

***

Για τους εργαζόμενους, τέτοιες αγωνίες των αστών για την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας είναι ξένες, έτσι πρέπει να συνειδητοποιούνται και να αντιμετωπίζονται. Δεν πρέπει να εγκλωβίζονται σε τέτοια διλήμματα, πολύ περισσότερο μπροστά στις εκλογές αυτά να γίνονται και κριτήριο ψήφου. Γιατί έξοδος από την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας, για τους αστούς, σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή διευρυμένη αναπαραγωγή της κερδοφορίας. Είναι κάλπικες οι προσδοκίες που καλλιεργούν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα των εργαζομένων, θα βελτιώσει τη ζοφερή ζωή τους, αφού η ανάκαμψη για την οποία ζητούν ψήφο, σημαίνει να ψηφίσει ο λαός την υποταγή του στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Είτε με ανάκαμψη είτε με κρίση, το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο δράσης της καπιταλιστικής οικονομίας είναι ένα το κρατούμενο. Γιατί με κρίση χρειάζεται συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης για να αντεπεξέλθει το κεφάλαιο αναπληρώνοντας τη χασούρα στο ποσοστό κέρδους, με την ανάκαμψη χρειάζεται να αυξάνει στο έπακρο αυτό το ποσοστό κέρδους, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα. Επομένως, κανένα όφελος δε θα υπάρξει από την καπιταλιστική ανάκαμψη για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ισως δημιουργηθούν κάποιες κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, που δεν πρόκειται να μειώσουν δραστικά την τεράστια ανεργία στην Ελλάδα. Αλλωστε, με τα έως τώρα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα που έχουν νομοθετηθεί και εφαρμόζονται ή θα εφαρμοστούν στη συνέχεια, δηλαδή ακόμη και αν δεν παρθούν νέα βάρβαρα μέτρα, το πλαίσιο συνεχούς φτωχοποίησης του λαού υπάρχει. Και δεν μπορεί να αντιστραφεί από κανέναν κυβερνητικό διαχειριστή της εξουσίας του κεφαλαίου, με όποιο μείγμα πολιτικής διαχείρισης, επειδή έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου και των κερδών.

***

Η κατάσταση της οικονομίας γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης και μάλιστα με την καλλιέργεια τρομοφοβικής για το λαό προπαγάνδας ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Η μεν ΝΔ προπαγανδίζει ότι η γραμμή ΣΥΡΙΖΑ τρομάζει τις αγορές και θα ξαναοδηγήσει στην κρίση την οικονομία και θα την πληρώσει ο λαός, λες και μέχρι τώρα δεν την πλήρωνε, ο δε ΣΥΡΙΖΑ απαντά ότι η ΝΔ επιδίδεται σε τρομοκρατική προπαγάνδα με την οικονομία όταν η πολιτική της όχι μόνο δεν οδηγεί σε έξοδο από την κρίση αλλά φέρνει και νέα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ελπίδα, αφού θα αντιμετωπίσει την ακραία φτώχεια και κυρίως θα κάνει διαπραγμάτευση για το χρέος και τα δάνεια, βεβαίως εντός των θεσμικών πλαισίων της ΕΕ.
Και οι δύο κοντράρονται αναζητώντας την εύνοια του κεφαλαίου και το χρίσμα να διαχειριστούν τις υποθέσεις του. Η τακτική τους με τον «μπαμπούλα» της οικονομίας πασχίζει να χειραγωγήσει την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και με την ψήφο τους, στη στήριξη της πολιτικής εξόδου από την κρίση υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, προβάλλοντάς την ως διέξοδο ωφέλιμη για το λαό. Η δε αστική προπαγάνδα για τους κινδύνους στην οικονομία λόγω «αστάθειας και αβεβαιότητας» τον ίδιο στόχο υπηρετεί: Τη χειραγώγηση του λαού. Στο όνομα του ότι αν δεν αναδειχτεί σταθερή αστική κυβέρνηση, θα έλθουν νέα μέτρα. Αλλά τα μέτρα είναι στην ημερήσια διάταξη ό,τι και αν γίνει αφού αποτελούν στρατηγική ενίσχυσης του κεφαλαίου, στρατηγική της ΕΕ, που υπηρετούν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με διαφορετικές δοσολογίες, αλλά στην ίδια ρότα.

***

Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να εγκλωβιστούν σ' αυτές τις συμπληγάδες, επιλέγοντας τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή της εξουσίας του κεφαλαίου, δηλαδή των αντιπάλων τους. Εχουν το δικό τους δρόμο, αυτόν πρέπει να βαδίσουν ενάντια στον εχθρό τους, χειραφετημένοι από την πολιτική που τους καλούν να ενισχύσουν τα κόμματα - διαχειριστές του συστήματος, οργανώνοντας τη δική τους συμμαχία με την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ. Ενα πανίσχυρο ΚΚΕ, μαζί με τη δική τους δράση, αποτελεί τον πιο ισχυρό μοχλό στη δημιουργία εργατικής, λαϊκής αντιπολίτευσης κόντρα στην εξουσία του κεφαλαίου, στην ΕΕ, για να βάζουν εμπόδια σήμερα σε ρότα ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Το πετρέλαιο, η τιμή του και οι ανταγωνισμοί

Το πετρέλαιο, η τιμή του και οι ανταγωνισμοί

Motion Team

Η τεράστια μείωση των τιμών του πετρελαίου αποτελεί συνολικά τονωτική ένεση για την παγκόσμια οικονομία, εκτιμά ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, οικονομολόγος του ΔΝΤ. Εκτιμά επίσης ότι οι τιμές θα αυξηθούν, αλλά θα είναι και μετά την αύξησή τους τους κάτω από το επίπεδο των τελευταίων χρόνων. Η παγκόσμια οικονομία θα ενισχυθεί κατά 0,7% το 2015 και κατά 0,8% το 2016, λόγω φθηνότερου πετρελαίου, σύμφωνα με ένα σενάριο του ΔΝΤ. Αν η τιμή του πετρελαίου αυξηθεί γρηγορότερα τους επόμενους μήνες, η θετική επίδραση στο παγκόσμιο ΑΕΠ θα περιοριστεί στο 0,3% το 2015 και στο 0,4% το 2016. Οι χώρες που εισάγουν πετρέλαιο και περισσότερο οι αναπτυσσόμενες χώρες που εισάγουν πετρέλαιο θα κερδίσουν από την πτώση της τιμής του. Οι χώρες που παράγουν πετρέλαιο θα έχουν αρκετά μειωμένα έσοδα τους επόμενους μήνες, γεγονός που θα επιδράσει αρνητικά στη δημοσιονομική τους κατάσταση (μειωμένα έσοδα στους κρατικούς προϋπολογισμούς), και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους, λέει ο Ολιβιέ Μπλανσάρ.
Αυτή είναι η καταγραφή του ΔΝΤ για την επίδραση στην παγκόσμια οικονομία της μεγάλης πτώσης των τιμών του πετρελαίου στη διεθνή αγορά, εκφράζοντας επίσης αυτό που είναι ολοφάνερο, δηλαδή το ποιες καπιταλιστικές οικονομίες χάνουν και ποιες ωφελούνται. Αυτό που δεν αποτυπώνει ως εκτίμηση το ΔΝΤ είναι οι βαθύτερες επιδράσεις στις σχέσεις των κρατών διεθνώς. Γιατί, μπορεί να είναι υπαρκτοί οι ανταγωνισμοί γύρω από την τιμή ανάμεσα στα μονοπώλια που παράγουν Ενέργεια και σ' αυτά που καταναλώνουν, αλλά εδώ και καιρό φαίνεται ότι μαίνονται ανταγωνισμοί γύρω από την υπόθεση της τιμής του πετρελαίου ανάμεσα στα κράτη που παράγουν, σύμφωνα με ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ και άρθρα από οικονομολόγους - αναλυτές, που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την τακτική ορισμένων ισχυρών πετρελαιοπαραγωγών χωρών και ιδιαίτερα αυτών του ΟΠΕΚ.

Υπάρχει, βεβαίως, ένα ερώτημα. Γιατί πέφτει η διεθνής τιμή του πετρελαίου; Στις αρχές Νοέμβρη, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, μιλώντας σε κινεζικά ΜΜΕ, ενόψει της τότε Συνόδου Κορυφής του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας - Ειρηνικού (APEC), τόνισε: «Η προφανής αιτία για την πτώση των τιμών πετρελαίου παγκοσμίως είναι η επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης της διεθνούς οικονομίας, που σημαίνει πως η κατανάλωση Ενέργειας μειώνεται σε ένα φάσμα χωρών...Ομως, υπάρχει και μία πολιτική συνιστώσα στη διαμόρφωση των τιμών πετρελαίου. Σε ορισμένες περιόδους κρίσης, αρχίζει να δημιουργείται η αίσθηση πως είναι οι πολιτικές σκοπιμότητες αυτές που πρυτανεύουν στη διαμόρφωση των τιμών της Ενέργειας».
Η αλήθεια στην υπόθεση έχει σχέση και με τα δύο ζητήματα που βάζει ο Βλ. Πούτιν. Πράγματι, σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, η παραγωγή μειώνεται, επομένως και η κατανάλωση Ενέργειας. Αρα η μείωση της ζήτησης φέρνει και πτώση της τιμής. Ταυτόχρονα, οι ενδομονοπωλιακοί ανταγωνισμοί μπορεί να ρίχνουν και τις τιμές. Εδώ εντάσσονται και οι πολιτικές σκοπιμότητες που έχουν σχέση με την υπονόμευση καπιταλιστικών οικονομιών από ανταγωνίστριες καπιταλιστικές οικονομίες, όταν η πώληση Ενέργειας αποτελεί σημαντικό παράγοντα ανάπτυξής τους. Αλλά αυτό θα το δείξουμε παρακάτω. Ταυτόχρονα, η πτώση της τιμής σε περιόδους κρίσης δεν αποκλείει την αύξηση της ζήτησης παρά την πτώση παραγωγής, άρα και κατανάλωσης Ενέργειας, ακριβώς για να δημιουργηθούν αποθέματα, τα οποία στην ανάκαμψη θα συμβάλουν στην αύξηση των κερδών των μονοπωλίων που καταναλώνουν Ενέργεια. Ενας παράγοντας, επίσης, που επιδρά στην τιμή της Ενέργειας είναι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε μονοπώλια παραγωγής διαφορετικών μορφών Ενέργειας, δηλαδή ανάμεσα σε μονοπώλια πετρελαίου και μονοπώλια Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Τελευταία, ενισχύεται η καμπάνια μείωσης στην κατανάλωση πετρελαίου λόγω των ρύπων που επιδρούν αρνητικά στο περιβάλλον στην «κλιματική αλλαγή», όπως λένε. Υπάρχει αρνητική επίδραση στο περιβάλλον από τους ρύπους, αλλά η πραγματική ουσία για τα μονοπώλια δεν είναι η ευαισθησία για το περιβάλλον. Τα μονοπώλια κάποιων κρατών, που αναπτύσσουν τις λεγόμενες ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας, πασχίζουν να επιβάλουν αυτές τις μορφές Ενέργειας, (μεγάλες καμπάνιες διεθνώς για τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη»), μέσω διακρατικών συμφωνιών και την επέκταση της δράσης τους με πρόφαση «τη σωτηρία του κλίματος». Αλλά ουσιαστικά πασχίζουν να μεγαλώσουν τα μερίδιά τους στη διεθνή αγορά. Δεν αποκλείεται αυτό να επιδρά και στη μείωση των τιμών του πετρελαίου, στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς.

Το κόστος παραγωγής

Σε σχέση με το ποια κράτη ωφελούνται και ποια ζημιώνονται υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της ιστοσελίδας «Capital.gr» 19/12/2014, «Η πτώση των τιμών του μαύρου χρυσού πριν πάρει διαστάσεις κατάρρευσης, είχε ήδη αρχίσει να επηρεάζει τα επενδυτικά σχέδια των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην έρευνα και παραγωγή. Σταδιακά άρχισαν να εγκαταλείπονται τα σχέδια για περιοχές με μεγάλα βάθη, αλλά και οι επενδύσεις σε ανώριμα ή μη εξερευνημένα πεδία. Δηλαδή, ξεκίνησε ήδη από το φθινόπωρο και προτού το πετρέλαιο χάσει σχεδόν το 50% της τιμής του, ένα ξεσκαρτάρισμα των επενδυτικών επιλογών από το σύνολο των εταιρειών του κλάδου, μικρών και μεγάλων.
Πρόσφατη έκθεση (12/2014) της "Wood Mackenzie" ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ήδη έχουν γίνει περικοπές σε επενδυτικά σχέδια 10 δισ. δολαρίων, ενώ ο οίκος προβλέπει ότι οι περικοπές θα φτάσουν τα 170 δισ. δολάρια στη διάρκεια του 2015. Η ίδια έκθεση αναφέρει ότι μόνο τρεις παγκοσμίως ανεξάρτητες εταιρείες πετρελαίου ("Premier", "Search Oil" και "Denbury") μπορούν να διατηρήσουν θετικές ταμειακές ροές χωρίς περικοπές. Ενδεικτικό του ότι η κατάσταση έχει επηρεάσει πετρελαϊκούς κολοσσούς είναι το γεγονός ότι τις προηγούμενες μέρες ο νορβηγικός κολοσσός "Statoil" ανακοίνωσε ότι περικόπτει κατά 5 δισεκατομμύρια δολάρια τις επενδύσεις της έως και το 2016. Αλλά και η γαλλική "Total" ανακοίνωσε την αναβολή γεωτρήσεων αξίας 260 εκατ. δολαρίων στη Βουλγαρία».

Εγραψε μάλιστα το «Capital.gr» στο ίδιο ρεπορτάζ ότι αυτή η κατάσταση επηρεάζει και τα όποια επενδυτικά σχέδια για τους υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα, αναφέροντας προβλήματα στις κοινοπραξίες που έχουν αναλάβει εξόρυξη σε Γιάννενα και Πατραϊκό. Αρα δεν αποκλείεται αυτός να είναι ένας παράγοντας που θα επηρεάσει και την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας, στο πλαίσιο της προσπάθειας ανάκαμψής της, αφού η κυβέρνηση έχει επενδύσει την είσοδο κεφαλαίων στο συγκεκριμένο τομέα.
Ποιο πρόβλημα αναδεικνύεται εδώ; Οτι η μεγάλη μείωση της τιμής πώλησης του πετρελαίου στη διεθνή αγορά, σε σχέση με το κόστος της εξόρυξης, μειώνει δραματικά το ποσοστό κέρδους. Αυτό είναι ένα από τα κρίσιμα ζητήματα, τα οποία επιδρούν στην πολιτική με την οποία αντιμετωπίζεται από τα πετρελαιοπαραγωγά κράτη η πτώση της τιμής του πετρελαίου. Το κόστος εξόρυξης από τη θάλασσα είναι πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι στη στεριά και μάλιστα όταν τα κοιτάσματα στη στεριά είναι σχεδόν επιφανειακά, όπως στη Σαουδική Αραβία, στη Λιβύη κ.λπ.

Ανταγωνισμοί παραγωγών

Εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, γίνεται συζήτηση διεθνώς, γιατί ο ΟΠΕΚ δεν παίρνει μέτρα συγκράτησης της πτώσης της τιμής του πετρελαίου, μειώνοντας την ημερήσια παραγωγή του. Σε ρεπορτάζ της «Ημερησίας» 24/12/2014 αναφέρεται: «Χώρες που πλήττονται από τη "βουτιά" των τιμών του πετρελαίου από τα 115 στα 60 δολ./βαρέλι, όπως η Βενεζουέλα, η Ρωσία και το Ιράν, κάνουν λόγο για συντονισμένη προσπάθεια της Σαουδικής Αραβίας και του παραδοσιακού συμμάχου της, των ΗΠΑ, να αποδυναμώσουν τις οικονομίες και τη γεωπολιτική θέση των αντιπάλων τους».
Στο ίδιο ρεπορτάζ, όμως, εκφράζεται και η εξής άποψη: «Σύμφωνα με τη "Wall Street Journal", η νέα πολιτική του Ριάντ δεν συναρτάται με την παλαιά συμμαχία της με την Ουάσιγκτον, αλλά με τη νέα αντιπαλότητα μεταξύ των δύο, καθώς η εκρηκτική αύξηση της αμερικανικής παραγωγής Ενέργειας χάρη στην εκμετάλλευση των σχιστολιθικών κοιτασμάτων (shale) κατέστησε τις ΗΠΑ βασικό ανταγωνιστή της Σαουδικής Αραβίας. Το Ριάντ θεωρεί ότι οι χαμηλότερες τιμές θα οδηγήσουν σε περιορισμό της προσφοράς από τα ακριβότερα shale κοιτάσματα, συνεισφέροντας στη διατήρηση του μεριδίου αγοράς των χαμηλότερου κόστους παραγωγών του ΟΠΕΚ. Εκτιμά ότι η σαουδαραβική οικονομία (που στηρίζεται κατά 90% στο πετρέλαιο) μπορεί να αντέξει για τουλάχιστον δύο χρόνια τις χαμηλές τιμές χάρη στο "μαξιλάρι" των συναλλαγματικών διαθεσίμων ύψους 750 δισ. δολαρίων, ενώ πολλοί παραγωγοί δεν θα αντέξουν και θα βγουν εκτός αγοράς. Είναι, όμως, στοίχημα υψηλού ρίσκου».
Ετσι εμφανίζονται αντιφατικές εκτιμήσεις ως προς τους ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται, αλλά αν έτσι προσεγγίσουμε το ζήτημα δεν το αντιμετωπίζουμε σωστά. Συνυπάρχει η επιδίωξη υπονόμευσης των καπιταλιστικών οικονομιών Ρωσίας, Ιράν, Βενεζουέλας η κατάσταση των οποίων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, (για Ιράν και Βενεζουέλα εξαρτάται πρωταρχικά θα λέγαμε), από την τιμή πώλησης του πετρελαίου και τα μερίδια αγοράς, θα προσθέσουμε εμείς, εδώ βεβαίως μπορεί να συμπίπτουν τα συμφέροντα ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας. Αλλά, ταυτόχρονα, ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία ανταγωνίζονται πάνω στην τιμή πώλησης του πετρελαίου στο πλαίσιο των μεταξύ τους ανταγωνισμών γενικά και πιο ειδικά σε Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. Αφενός γιατί οι ΗΠΑ έχουν γείρει την πλάστιγγα στην ανάπτυξη των σχέσεών τους με τα κράτη της περιοχής υπέρ του Ιράν, με το οποίο ανταγωνίζεται η Σαουδική Αραβία, αφετέρου γιατί οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ να γίνουν κράτος εξαγωγής υδρογονανθράκων άρα και πετρελαίου λόγω σχιστολιθικών κοιτασμάτων, αντικειμενικά θα πάρει μερίδια στη διεθνή αγορά, (πασχίζει για την Ευρώπη), άρα ενισχύονται οι φόβοι ότι η Σαουδική Αραβία θα χάσει μερίδια.

Η στρατηγική του ΟΠΕΚ

Τι ρόλο παίζει η πτώση της τιμής και η άρνηση της Σαουδικής Αραβίας για μέτρα αύξησής της μέσω μείωσης της παραγωγής; Το μεγάλο κόστος παραγωγής πετρελαίου από το σχιστόλιθο συγκριτικά με την παραγωγή στη Σαουδική Αραβία. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Εθνους» 15/10/2014 «οι υψηλότατες τιμές επέτρεψαν να καταστεί εφικτή η εκμετάλλευση από τις ΗΠΑ των σχιστολιθικών κοιτασμάτων πετρελαίου της, η οποία έχει υπερβολικά μεγάλο κόστος εξόρυξης. Για να αντιληφθούμε καλύτερα για τι πράγμα και πόσο μεγάλες διαφορές μιλάμε, αρκεί να πούμε ότι π.χ. στη Σαουδική Αραβία και στο Ιράκ το κόστος εξόρυξης πετρελαίου ανέρχεται κατά μέσο όρο σε 2-3 δολάρια το βαρέλι (τα υπόλοιπα... 100 δολάρια είναι κέρδος !!!), ενώ για να βγάλουν οι Αμερικανοί ένα βαρέλι πετρέλαιο από σχιστολιθικά κοιτάσματα μπορεί το κόστος να φτάσει μέχρι και στα... 50 (!!!) δολάρια, δηλαδή 25 φορές ακριβότερο!».
Σύμφωνα, επίσης, με ρεπορτάζ της «Deutsche Welle» και του «Capital.gr», 23/12/2014, με αφορμή τη Σύνοδο του ΟΠΕΚ στη Βιέννη αρχές Δεκέμβρη, «το φθηνό πετρέλαιο είναι η απάντηση του OPEC στον αμερικανικό ανταγωνισμό, όπως δήλωσε ο γγ του οργανισμού Ελ Μπαντρί. Δεδομένου ότι το fracking (σ.σ. η μέθοδος παραγωγής πετρελαίου από σχιστόλιθο) είναι ακριβή μέθοδος εξόρυξης, είναι συμφέρον μόνο εφόσον η τιμή του πετρελαίου διατηρείται σταθερή σε σχετικά υψηλά επίπεδα».
Επίσης το «Euronews», 2/12/2014, έγραψε: «Στη σύνοδο του ΟΠΕΚ στη Βιέννη υπήρξαν έντονες διαφωνίες ανάμεσα στις χώρες του Κόλπου, όπως η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κουβέιτ, που υποστηρίζουν τη διατήρηση της παραγωγής στα υφιστάμενα επίπεδα, και στις οικονομικά ασθενέστερες χώρες, όπως η Βενεζουέλα, η Λιβύη και το Ιράν που πίεζαν για μείωση της παραγωγής.
Ο Σαουδάραβας υπουργός πετρελαίου Αλί αλ Ναϊμί έπεισε τους ομολόγους του ότι ο ΟΠΕΚ διατρέχει κίνδυνο να χάσει διά παντός μερίδιο της αγοράς, λόγω του ανταγωνιστικού αμερικανικού σχιστολιθικού πετρελαίου. Υποστήριξε ότι ο καλύτερος τρόπος για να πληγεί η δαπανηρή παραγωγή σχιστολιθικού πετρελαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι να παραμείνουν οι τιμές σε χαμηλά επίπεδα για κάποιο χρονικό διάστημα.
Κάποιοι αναλυτές εκτιμούν ότι αυτός ο μακρόπνοος στρατηγικός σχεδιασμός αποσκοπεί σε μελλοντικές οικονομικές αποδόσεις, που θα προέλθουν από την αύξηση του μεριδίου τους στην αγορά, αλλά και από την επίτευξη ορισμένων πολιτικών στόχων».

Οι λαοί σε συμπληγάδες

Τι παρατηρείται εδώ; Οτι υπάρχει οξύτατος μονοπωλιακός ανταγωνισμός για τα μερίδια στην αγορά. Τα μονοπώλια, προκειμένου να εκτοπίζουν ανταγωνιστές τους από την αγορά, ενίοτε μειώνουν τις τιμές τόσο που να μην μπορούν να το κάνουν οι ανταγωνιστές τους λόγω κόστους παραγωγής, ακόμη και με προσωρινή χασούρα την οποία στοχεύουν να αντισταθμίσουν στο μέλλον τόσο με τα μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά όσο και με ταυτόχρονη αύξηση της τιμής όταν πετάξουν έξω ανταγωνιστές τους. Οπως π.χ. τώρα ο ΟΠΕΚ απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά και στη Ρωσία ως ανταγωνίστριες στον ΟΠΕΚ χώρες που εμπλέκονται και στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην Αν. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Τις ΗΠΑ τις «χτυπούν» στο μεγάλο κόστος παραγωγής, άρα χάνουν όταν εξάγουν. Τη Ρωσία τη «χτυπούν» στη μείωση των εσόδων από την πώληση πετρελαίου λόγω χαμηλής τιμής, την ώρα που η καπιταλιστική της οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, άρα στα πρόθυρα καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Βεβαίως, και οι ΗΠΑ φαίνεται ότι ακόμη και αν χάνουν προσωρινά λόγω μεγάλου κόστους παραγωγής εξάγοντας πετρέλαιο, το προτιμούν προσωρινά, αφού κερδίζοντας μερίδια στην αγορά, ελπίζουν σε μελλοντική αύξηση της τιμής για να βγάλουν την όποια χασούρα. Αλλωστε, καλύπτουν και τη δική τους εσωτερική αγορά.
Μέσω αυτής της διαδικασίας δημιουργούνται και συμμαχίες, άξονες και αντιάξονες και αυτό φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου οι ΗΠΑ θέλουν να έχουν το πάνω χέρι στη διαχείριση των υδρογονανθράκων στην περιοχή, με δεδομένο ότι υπάρχει το ενδιαφέρον και της Ρωσίας και της Κίνας. Για παράδειγμα, «Τα Νέα», αναδημοσιεύοντας άρθρο του «Bloomberg», 12/11/2014, έγραφαν: «Σε κίνδυνο οι κινεζικές πετρελαϊκές εταιρείες στις χώρες υψηλού ρίσκου. Προβλήματα με τις επενδύσεις τους σε χώρες όπου επικρατεί αστάθεια, όπως είναι το Σουδάν, το Ιράκ, η Συρία και η Λιβύη, έχουν αντιμετωπίσει κρατικές πετρελαϊκές εταιρείες της Κίνας, σύμφωνα με τη Διεθνή Επιτροπή Ενέργειας, οι οποίες βλέπουν την παραγωγή τους στις χώρες αυτές να μειώνεται. Οι κινέζικες πετρελαϊκές εταιρείες έχουν επενδύσει παγκοσμίως 73 δισ. δολάρια από το 2011 στην Ενέργεια για να καλύψουν τις ανάγκες της χώρας. Σήμερα, δραστηριοποιούνται σε περισσότερες από 40 χώρες».
Στο 6ο Συμβούλιο ΕΕ - ΗΠΑ για την Ενέργεια, που έγινε πρόσφατα στις Βρυξέλλες, με συμμετοχή από τις ΗΠΑ του Τζον Κέρι και του υπουργού Ενέργειας, Ερνεστ Μονίζ, και από την ΕΕ, της υπεύθυνης Εξωτερικών και Ασφάλειας Φεντερίκα Μογκερίνι, του αντιπροέδρου της Κομισιόν για την Ενέργεια, Μάρος Σέφκοβιτς και του Επίτροπου Περιβάλλοντος, Μιγκέλ Αρίας Κανιέτε, στο κοινό ανακοινωθέν αναφέρουν ότι το Συμβούλιο «αναγνώρισε την αυξανόμενη προοπτική των νέων κοιτασμάτων αερίου στη Μαύρη Θάλασσα, τη Βόρεια Αφρική και την Ανατολική Μεσόγειο για την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ και της ευρύτερης περιοχής», ενώ σε σχέση με την Αν. Μεσόγειο, ΗΠΑ και ΕΕ δηλώνουν έτοιμες «να διευκολύνουν την αξιοποίηση αυτών των κοιτασμάτων» («Καθημερινή» 5/12/2014).
Την ίδια ώρα, οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να μεταφέρουν τον 6ο στόλο στη Μεσόγειο, η δε Ρωσία έχει ναυτική βάση στη Συρία.
Αυτή η εξελισσόμενη πραγματικότητα οξύνει ακόμη πιο πολύ τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς με κινδύνους πιο γενικευμένων ιμπεριαλιστικών πολέμων, σε όφελος των μονοπωλίων. Και επειδή η Ελλάδα εμπλέκεται όλο και περισσότερο σ' αυτούς ας το σταθμίσει η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας μας.
Είναι ένας ακόμη παράγοντας για να επιλέξουν τη χειραφέτηση από την αστική πολιτική, την ενίσχυση του ΚΚΕ, για να δημιουργήσουν τη λαϊκή συμμαχία και να οργανώσουν την εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην εξουσία του κεφαλαίου, βάζοντας εμπόδια στην πολιτική του τώρα έως την οριστική ανατροπή στην πορεία. Επίσης, από την πτώση της τιμής του πετρελαίου οι εργαζόμενοι ελάχιστα ωφελούνται, αφού οι τιμές που αγοράζουν είτε πετρέλαιο είτε βενζίνη κ.λπ., ελάχιστα μειώθηκαν.

ΠΟΤΑΜΙ Μάζεψε και τη Δράση

ΠΟΤΑΜΙ

Μάζεψε και τη Δράση

Βασικό ρόλο στις αντιλαϊκές διεργασίες για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού διεκδικεί (και) το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη. Σε αυτήν τη βάση, άλλωστε, ανακοινώθηκε η εκλογική συνεργασία του μορφώματος με τη Δράση, πρόεδρος της οποίας είναι ο Θ. Σκυλακάκης, παλαιότερα δεξί χέρι της Ντόρας Μπακογιάννη και πρώην ευρωβουλευτής της ΝΔ.
Η Δράση ιδρύθηκε το 2009 από τους Στ. Μάνο, Β. Κοντογιαννόπουλο, Γ. Μπουτάρη και άλλους. Στις εκλογές του Ιούνη 2012 ανακοινώθηκε η κοινή κάθοδός της με τη «Δημιουργία, Ξανά!» του Θ. Τζήμερου.
Θυμίζουμε ότι πρόσφατα ανακοινώθηκε πως στο ψηφοδέλτιο του Ποταμιού θα είναι και ο πρώην ΔΗΜΑΡίτης Σπ. Λυκούδης, ενώ προς τα εκεί οδεύουν και άλλοι παράγοντες της αστικής διαχείρισης, όπως ο Γρ. Ψαριανός κ.ά.

Παντεσπάνι στο κεφάλαιο, ψίχουλα στο λαό

Παντεσπάνι στο κεφάλαιο, ψίχουλα στο λαό

Με βασικούς άξονες τα μέτρα τόνωσης της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξης και τα μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και ξεγελάσματος των εργαζομένων, το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης προήχθη σε κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλ. Τσίπρας παρουσιάζοντάς το, το Σάββατο, απ' το βήμα του Διαρκούς Συνεδρίου του κόμματός του απευθύνθηκε καταρχήν στο λαό. Του πρόσφερε αφειδώς:
-- Κάλπικα διλήμματα του τύπου «λιτότητα ή ανάπτυξη», «υποταγή ή διαπραγμάτευση», πασχίζοντας να τον πείσει ότι τον αφορά η διαπραγμάτευση για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας σαν να πρόκειται να έχει μερίδιο στα κέρδη της, όταν η επίτευξή της απαιτεί να υποθηκεύσει τη ζωή του και των παιδιών του.
-- Ανέξοδες και δίχως αντίκρισμα, όπως έχει πολλές φορές αποδειχτεί, υποσχέσεις περί ισονομίας και αξιοκρατίας, πάταξης της διαφθοράς και της διαπλοκής.
-- Ψίχουλα σε 300.000 εξαθλιωμένα νοικοκυριά όπως δωρεάν ρεύμα και κουπόνια σίτισης.
-- Φρούδες υποσχέσεις σε εργαζομένους και ανέργους μοιράζοντας στους πρώτους ακάλυπτες επιταγές για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και αποκατάσταση των ΣΣΕ και «τρατάροντας» τους δεύτερους ...300.000 θέσεις εργασίας, μέσω των γνωστών, και με ημερομηνία λήξεως, προγραμμάτων ανακύκλωσης της ανεργίας.

Οι νέες διαβεβαιώσεις Τσίπρα στην αστική τάξη επιβεβαιώνουν τον κάλπικο και ανέξοδο χαρακτήρα των υποσχέσεών του στο λαό...

Eurokinissi

Κάπου εκεί έβγαλε την υποχρέωση ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο λαό. Τόσα και λιγότερα του επιτρέπει η προσπάθεια ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που απαιτεί ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δημοσιονομική σταθερότητα και βεβαίως ένα αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο σε ισχύ. Γι' αυτό άλλωστε ό,τι και να υποσχεθεί για τη λαϊκή ανακούφιση θα εξανεμιστεί πάνω στο έδαφος των αντιλαϊκών προαπαιτουμένων για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, που, όπως φάνηκε και από τα όσα εξαγγέλθηκαν στο διαρκές συνέδριο, είναι ο πρώτος και βασικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαίωσε την αστική τάξη ότι: α) Είναι η ΝΔ αυτή που «νεκρανασταίνει το Grexit και τη χρεοκοπία» και όχι το κόμμα του. β) Σε αντίθεση με την κυβέρνηση έχει μαζί του την «κοινωνική πλειοψηφία που εναντιώνεται στη λιτότητα» και τη «δημοκρατική Ευρώπη» που αντιδρά στην «οικονομική διαίρεση Βορρά - Νότου». Επικαλέστηκε, μάλιστα, σαν αψευδείς μάρτυρες «φερέφωνα» του κεφαλαίου όπως τους «Financial Times», που «ερμηνεύουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα ως το μήνυμα για την αναγκαία αλλαγή πολιτικής και τον τερματισμό της λιτότητας στην Ευρώπη», αλλά και τους αξιωματούχους της ΕΕ «που βγάζουν από την μπρίζα την κινδυνολογία για την επόμενη μέρα».

Τη διαβεβαίωσε ακόμα ότι για λογαριασμό της θα διεκδικήσει:
-- «Την πραγματικά ισότιμη συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωζώνη», ότι θα δώσει τη μάχη «για την απαλλαγή της Ελλάδας από το βραχνά του χρέους», παρουσιάζοντας τη διεκδίκηση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του σαν συμφέρουσα για το λαό, όταν με απόλυτη βεβαιότητα στο κυνήγι αυτού του στόχου θα μπουν ενέχυρο τα εναπομείναντα δικαιώματά του.
-- Οχι πρωτογενή πλεονάσματα, «που είναι το άλλο όνομα της λιτότητας», που αφαιρούνται δηλαδή απ' το κεφάλαιο και την ενίσχυσή του, αλλά ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, που επιτυγχάνονται με σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα.
-- Συμφωνία για αναπτυξιακά εργαλεία.
-- Προστασία του τραπεζικού συστήματος στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
-- Η διαπραγμάτευση για το χρέος να κινηθεί «εντός των πλαισίων της ευρωπαϊκής ένωσης και των ευρωπαϊκών θεσμών στα πλαίσια μιας νέας ρεαλιστικής συμφωνίας εξυπηρέτησης του χρέους και ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας» και με στόχο εκτός απ' τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, «ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του, περίοδο χάριτος στην εξυπηρέτησή του για την άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη και την επανεκκίνηση της οικονομίας.
-- Εξαίρεση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης για ορισμένη χρονική περίοδο.
-- Συμφωνία για «Ευρωπαϊκό New Deal», με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη.
-- Ποσοτική χαλάρωση με απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Δεσμεύτηκε ενώπιόν της ότι ανεξάρτητα από την πορεία της διαπραγμάτευσης στην ΕΕ, εγγυάται:
-- Πρόγραμμα επεξεργασμένο και κοστολογημένο, για την επανεκκίνηση της οικονομίας, σε συνθήκες δημοσιονομικής ισορροπίας.
-- Ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών (σ.σ. των επιχειρήσεων) προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.
-- Ρύθμιση «κόκκινων» δανείων που «αποτελεί κεντρικό ζήτημα για την επανεκκίνηση της οικονομίας» και θα κινείται στον αντίποδα αυτής της «κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία με νόμο παρέδωσε τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις στις τράπεζες».
-- Παρεμβάσεις στο κράτος και στους μηχανισμούς του που θα επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους γρήγορα κι ανέξοδα. Αυτό το τελευταίο είναι το «κράτος στρατηγείο» για το κεφάλαιο, όπως το είχαν ονομάσει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα επί Σημίτη. Δηλαδή το κράτος που θα συμβάλει στην ανάπτυξη και ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων είτε με τις δημόσιες υποδομές, είτε με επιδοτήσεις για επενδύσεις, αλλά θα συμβάλει και με σχεδιασμό για διευκόλυνση της κερδοφορίας.

Αντί επιλόγου, υπέβαλε τα σέβη του σε όσους πριν απ' αυτόν διεκδίκησαν κατά καιρούς το χρίσμα και αντιγράφοντάς τους αναφώνησε «τήρηση της νομιμότητας παντού» ... «το πάρτι τελείωσε» και φυσικά «γνωρίζουμε ότι δε θα παραλάβουμε απλά καμένη γη»... για όσους δεν είχαν πιάσει το νόημα απ' την αρχή... Το ζήτημα λοιπόν έχει ως εξής: Το εργατικό - λαϊκό αίτημα για ανάκτηση των απωλειών της κρίσης δεν μπορεί να συνταιριαστεί με το στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, αντίθετα η «επανεκκίνηση της οικονομίας», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, απαιτεί υποβαθμισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες, διατήρηση του συνόλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου.

Β.Ν.

ΑΝΤ. ΣΑΜΑΡΑΣ Στην κόντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος υπηρετεί καλύτερα το κεφάλαιο

ΑΝΤ. ΣΑΜΑΡΑΣ

Στην κόντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος υπηρετεί καλύτερα το κεφάλαιο

Το πλαίσιο όπου θα κινηθεί η προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ έως τις 25 Γενάρη έδωσε ο Αντ. Σαμαράς, με την ομιλία του στη Λάρισα. Ομιλία χρήσιμη για συμπεράσματα εφόσον έδειξε ότι την ανάκαμψη των μονοπωλιακών κερδών, τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ντόπιας αστικής τάξης, οι πολιτικοί εκπρόσωποί της την προωθούν πάνω στα συντρίμμια λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων αιώνων, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που επιλέγουν κάθε φορά να προκρίνουν.

Στο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων ο δρόμος προς την ανάπτυξη

«(...) Αυτά τα δυόμισι χρόνια η Ελλάδα μπόρεσε και πέτυχε το μεγαλύτερο νοικοκύρεμα κράτους που έχει γίνει ποτέ στην Ιστορία. Βγήκε στην ανάκαμψη, έπιασε τους στόχους της νωρίτερα απ' ό,τι οι περισσότεροι πίστευαν, δεν έχει πια ελλείμματα κι ήταν έτοιμη να βγει τελείως από την εποχή των Μνημονίων», είπε ξεκινώντας την ομιλία του ο Σαμαράς, παρουσιάζοντας σαν «νοικοκύρεμα» την εξαΰλωση των όποιων εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων είχαν απομείνει σε δημόσια Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση. Η περιλάλητη «μείωση των ελλειμμάτων» ακριβώς αυτό αφορά, την απομείωση των όποιων κοινωνικών παροχών είχαν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Το δε «τέλος των μνημονίων» αποτελεί άλλο ένα προπαγανδιστικό παραμύθι για το τέλος του παρόντος προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς στο πλαίσιο της ΕΕ συνεχίζουν και εντείνονται τα μνημόνια διαρκείας μέσω των μηχανισμών μόνιμης επιτήρησης όλων των κρατών - μελών για παραπέρα φτήνεμα της εργατικής δύναμης.

Επιβεβαιώνεται ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης που υπερασπίζονται τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ περνά πάνω από τα συντρίμμια των λαϊκών δικαιωμάτων

Eurokinissi

«(...) η Ελλάδα πέρασε στην ανάπτυξη και από δω και μπρος κάθε μέρα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη» συνέχισε ο Αντ. Σαμαράς. Μια ματωμένη ανάπτυξη που βασίζεται πάνω σε ολοένα και πιο άγρια, αντιλαϊκά μέτρα, ώστε να διασφαλιστεί η ανάκαμψη των μονοπωλιακών κερδών για τα οποία κόπτονται τόσο το κόμμα του, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακριβώς για να περάσει σε δεύτερο πλάνο αυτήν τη στρατηγική τους ταύτιση με την Κουμουνδούρου, ο Αντ. Σαμαράς έσπευσε να την ...εκθέσει στο κεφάλαιο, υποστηρίζοντας ότι «εκείνα που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται να κάνει εάν ποτέ έβγαινε στην εξουσία, είναι εκείνα τα οποία με βεβαιότητα οδηγούν στη χρεοκοπία και επομένως οδηγούν στις αναταράξεις των Αγορών που βλέπουμε»!
«Οταν, φίλες και φίλοι, λες ότι δεν θα πληρώσεις τόκους», συνέχισε ο Σαμαράς, «όταν λες ότι δεν θα πληρώσεις χρεολύσια στο χρέος, αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: χρεοκοπία! Αυτός είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας. Εκείνοι μιλάνε για χρεοκοπία. Οι θεσμικές αποφάσεις των Συνεδρίων τους τα λένε αυτά και μιλάνε για χρεοκοπία». Στην πραγματικότητα, αποδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει, εφόσον στελέχη του διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους το κεφάλαιο όχι μόνο ότι τα συμφέροντά του δεν θα κινδυνεύσουν από μια «αριστερή» διακυβέρνηση, αλλά θα εξυπηρετηθούν και καλύτερα ακόμα! Χώρια το γεγονός ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανταλλάσσουν κατηγορίες, την ώρα που στο μονόδρομο της ΕΕ και του κεφαλαίου έχουν οδηγήσει σε χρεοκοπία τα λαϊκά νοικοκυριά, ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος, και με ποιο μείγμα αστικής διαχείρισης, θα τους εξασφαλίσει κάποια ψίχουλα επιβίωσης.
«(...) μας οδηγούν σε σύγκρουση με όλους τους εταίρους μας ταυτόχρονα και ότι πια βάζουν την Ελλάδα όχι μόνον στην απομόνωση μέσα στην Ευρώπη, αλλά βάζουν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης» συνέχισε την κοκορομαχία ο Αντ. Σαμαράς, απευθυνόμενος ουσιαστικά στα ντόπια μονοπώλια που βλέπουν τα συμφέροντά τους να εξυπηρετούνται καλύτερα εντός ΕΕ και με ευρώ, παρουσιάζοντας τη ΝΔ ως εγγυητή και ικανότερο διαχειριστή των συμφερόντων τους.
«Και ποιος είναι ο πρώτος και πιο άμεσος κίνδυνος, αν συγκρουστούμε με την Ευρώπη εξαιτίας της ανευθυνότητας του ΣΥΡΙΖΑ; Θα χαθούν τα χρήματα της ΚΑΠ - της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής - που παίρνει ο Ελληνας αγρότης (...) Τι άλλο θα κινδυνεύσει άμεσα; Τα χρήματα από το νέο ΕΣΠΑ (...) Και, βέβαια, θα κινδυνεύσει και η ενίσχυση ρευστότητας που δίνει η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του», συνέχισε ο Αντ. Σαμαράς την κινδυνολογία του, προκειμένου να δεχτεί ο λαός να συναινέσει και σε νέες θυσίες, συντασσόμενος με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. «Ξέχασε» μόνο το γεγονός ότι τα κονδύλια που αναφέρει είναι πληρωμένα στο σύνολό τους απ' τον ελληνικό λαό μέσα από την άγρια φορολόγησή του, και επανακατευθύνονται στη χώρα μέσα από στοχευμένες διαδρομές και «ενισχύσεις. καταπώς βολεύει τα μονοπώλια του κάθε κλάδου.

Αλλοθι η δήθεν ανακούφιση του λαού για φοροελάφρυνση κεφαλαίου

Παραπέρα, παρουσιάζοντας ο Σαμαράς ως «ανακούφιση» για το λαό κάποια μέτρα που πήρε (π.χ. μείωση ΦΠΑ στην εστίαση, μείωση ΕΦΚ στο πετρέλαιο), μέτρα η όποια θετική επίδραση των οποίων εξανεμίστηκε στο πλαίσιο της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής, φοροεπιδρομής, ανεργίας και εισοδηματικής καθίζησης στα λαϊκά νοικοκυριά, έταξε και «έναν οδικό χάρτη για τη μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών». Στην πραγματικότητα, το βάρος του πέφτει στη μείωση της φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών και των μεγαλοεισοδηματιών επιβεβαιώνοντας την ταξικότητα της πολιτικής του.
Εταξε, επίσης, «προώθηση της συνταγματικής αναθεώρησης», άλλο ένα ζήτημα που ιεραρχεί ψηλά στις προτεραιότητές του το κεφάλαιο (εξ ου και την «ανάγκη» μιας τέτοιας αναθεώρησης αναγνωρίζουν και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ), προκειμένου να κατοχυρώσει και θεσμικά την εξουσία και κερδοφορία του στις νέες συνθήκες.
Τέλος, ο Σαμαράς δεν παρέλειψε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στο ΝΑΤΟ και να διαφημίσει τη «Γεωστρατηγική δύναμη που έχει σήμερα η Ελλάδα (...) Τη νέα πολιτική που ακολουθεί για το πιο σημαντικό από όλα τα οποία έχουμε, τα ενεργειακά μας αποθέματα». Αποσιώπησε βέβαια το γεγονός ότι απ' αυτή την ενεργειακή πολιτική κέρδη έχουν να αναμένουν μόνο τα μονοπώλια που παίρνουν θέση για να βάλουν στο χέρι τους πόρους του λαού και του τόπου. Οσο δε για την περιλάλητη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας μέσω της «ενεργειακής», της «επιχειρηματικής», της «στρατιωτικής» και όποιας άλλης διπλωματίας θέλουν να επικαλούνται αυτός και η τάξη του, παρέκαμψε μια σειρά ιστορικά παραδείγματα (από Μικρασία έως Κυπριακό) που αποδεικνύουν ότι τις κόντρες της ντόπιας αστικής τάξης με τις αστικές τάξεις άλλων χωρών της περιοχής, τις πλήρωσε πάντα και μόνο ο λαός με ποτάμια απ' το αίμα του...