ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ ΣΕΙΣ!

ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ ΣΕΙΣ!

 Author: kartesios

Την ώρα που η κυβέρνηση αρνείται να κυβερνήσει με τη δικαιολογία ότι έχει στραμμένη την προσοχή της στις «διαπραγματεύσεις», παράγονται ασταμάτητα και στα μουλωχτά ΦΕΚ με διορισμούς συριζόπουλων σε κάθε τρύπα του Δημοσίου που μπορεί να φανταστεί κάποιος κατασκευάζοντας το νέο κομματικό κράτος. Θα το βρούμε μπροστά μας χτισμένο μόλις τελειώσουν όλα αυτά τα «ηρωικά» των Βρυξελλών. Παλαιοπασοκισμός της αναγούλας.
Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση διαλαλεί ότι δίνει τη μάχη του ήθους με τους δανειστές, στέλνει τον Λαφαζάνη να κωλοτρίβεται με τη Μόσχα, παρουσιάζοντάς μας τη Ρωσία ως μια αγγελική χώρα, ως το αντίπαλο δέος του κακού. Λες και δεν ξέρουμε ότι σήμερα η Ρωσία είναι η Άγρια Δύση του καπιταλισμού όπου ο μόνιμος εξουσιαστής Πούτιν δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους, όπου η άρχουσα τάξη αποτελείται από τους νικητές του πολέμου των συμμοριών μετά την κατάργηση της ΕΣΣΔ, όπου οι επιχειρηματίες λύνουν τις διαφορές τους με καλάσνικοφ, όπου η φτώχεια και η πείνα του λαού θυμίζει χειμώνες των Τσάρων. Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή η Ρωσία θα σταθεί εμπόδιο στους τοκογλύφους της Δύσης.
Όλα Δύση είναι. Στη μεγάλη μας δύση. Των ελευθεριών και των διαφορετικών. Νυχτώνει. Και η Κίνα οικονομικά, Δύση είναι. Με αυτούς συναγελάζεται η «Αριστερά» της Ελλάδας. Με τον ναύαρχο Τσανγκ Τσουανσού. Πού είναι άραγε η σεισάχθεια; Αντ’ αυτής, η «Αριστερή» κυβέρνηση συνομιλεί με τον Σάλλα και ο Τσίπρας υποδέχεται στο Μαξίμου τον Prem Watsa, Chairman και CEO της FAIRFAX Financial Holdings, που είναι ο βασικός μέτοχος της Eurobank. Αντί της σεισάχθειας, η «Αριστερή» κυβέρνηση δίνει κίνητρα σε όσους έβγαλαν αδήλωτα χρήματα στο εξωτερικό, κανονίζει χαριστικές δόσεις για μεγαλο-οφειλέτες, χαρίζει πρόστιμα στον Ιβάν Σαββίδη και τρομοκρατεί τους κατεστραμμένους ότι θα τους βρει μεγάλο κακό αν δεν ενταχθούν στις 100 δόσεις και στα παπάρια της Βαλαβάνη αν ο άλλος δεν έχει ούτε καν αυτά τα χρήματα για τις δόσεις.
Ποιους άραγε τρομοκρατεί ο Τσίπρας και η «Αριστερή» κυβέρνηση με όλο αυτό το θεατρικό θρίλερ της πιθανής πτώχευσης; Μήπως τρομάζει το ΔΝΤ; Μήπως τρομάζει τη Μέρκελ; Ας σοβαρευτούμε. Τρομάζει αυτούς που τρόμαζε και η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Τους συνταξιούχους, τους μισθωτούς, τους μεροκαματιάρηδες, τους περιπτεράδες. Αυτοί σηκώνουν πάλι το βάρος της αγωνίας και του τρόμου, απαραίτητες προϋποθέσεις για να κάνουν δεκτό με ανακούφιση έναν ακόμη συμβιβασμό εναντίον τους.
Προσπαθεί η «Αριστερή» κυβέρνηση να ταΐσει με εθνική υπερηφάνεια τους τρομαγμένους. Πως; Με το να διοργανώνει το κόμμα συγκεντρώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης; Εντάξει, τουλάχιστον κάτι διδάχθηκε από τις πρακτικές του Πούτιν. Πώς ταΐζεις με εθνική υπερηφάνεια τους τρομαγμένους σου, όταν αφήνεις τον υπουργό Γιάννη Πανούση να δηλώνει πως «Αν δεν έχουμε συμφωνία θα πάμε σε εθνική κρίση» και «Εγώ πιστεύω ότι τα κόμματα που βρίσκονται σε μία, ας πούμε, διαρκή αυτάρκεια, βλέπε “Ποτάμι”, πρόσωπα των κομμάτων αυτών, βλέπε ΠΑΣΟΚ, πολλοί θα ήθελαν να βοηθήσουν αυτή την κυβέρνηση που στρίβει λίγο στα κεντροαριστερά»;
Φτάνει ρε σεις. Έλεος! Φτιάξε τον γαμημένο κομματικό στρατό σας κι εσείς, εξυπηρετείστε αυτούς που θέλετε, αλλά μη γαμάτε τον κόσμο και τον φοβίζετε κι άλλο. Λυπηθείτε τον λίγο. Κάντε αυτό που έχετε συμφωνήσει εξ αρχής με τους συνεταίρους σας κι αφήστε τους απλούς πολίτες να ησυχάσουν λίγο. Είναι δυνατόν «Αριστερή» κυβέρνηση να ταυτίζει το αποτέλεσμα πιθανής ρήξης με την Αλβανία του Ενβέρ Χότζα;
Ναι ρε, ο Πανούσης το είπε και αυτό, σήμερα στον Real: «Η Ελλάδα όταν είναι, ιστορικά δηλαδή αυτό, όταν βρίσκεται, ένα μέτρο πριν από τον γκρεμό πηδά και τραγουδάει πένθιμα και ηρωικά τραγούδια. Τελειώσαμε με αυτό. Δεν υπάρχει ρήξη, δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουμε από την Ευρώπη, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε μόνοι μας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουμε συμμάχους, να έχουμε άλλο νόμισμα, τον Ενβέρ Χότζα επί Αλβανίας».
Εντάξει, χρήσιμοι είναι οι Πανούσηδες, οι Παπαδημούληδες και οι λοιποί της «συνιστώσας του ρεαλισμού» . Κάνουν τους προπομπούς. Παλιό κι αυτό το κόλπο. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου το έκανε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ήταν όμως άλλες εποχές. Τώρα, ως «Αριστερή» κυβέρνηση στέλνετε στην παράκρουση μια ολόκληρη κοινωνία. Τουλάχιστον, αν σας έχουν μείνει λίγα αριστερά αρχίδια ακόμη, σκύψτε το κεφάλι και μη μας κοιτάτε στα μάτια. Φτάνει ρε σεις. Λίγη ντροπή με τις μαλακίες σας. 

“Δημοσιογράφοι – βαποράκια” του ΔΝΤ; Έλα ρε!

“Δημοσιογράφοι – βαποράκια” του ΔΝΤ; Έλα ρε!

  
     Αγωνία επικρατεί στο διαστημικό κέντρο στο Κανάβεραλ. Oπως καταγράφουν τα εκεί μηχανήματα, πέριξ του Κολονακίου παρατηρείται ένα ασυνήθιστο φαινόμενο: Εκλεκτά μέλη μιας παρέας διαμορφωτών της κοινής γνώμης έχουν αρχίσει να «πέφτουν από τα σύννεφα»! Οι επιστήμονες παρακολουθούν τα γεγονότα και εξετάζουν τα αίτια του ανεξήγητου φαινομένου…
    Αυτά στο Κανάβεραλ. Εδώ στην Ελλάδα πάντως δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ούτε καμία έκπληξη. Διότι εμείς ξέρουμε: Το να καμώνονται κάποιοι στη χώρα μας ότι «πέφτουν από τα σύννεφα» μόνο ασυνήθιστο δεν είναι.
    Ας δούμε, λοιπόν, τι συνέβη: Η ένταση αυτής της (διαρκούς) «συννεφόπτωσης» παρατηρήθηκε αμέσως μετά τη δήλωση του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, του κ.Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ο οποίος μιλώντας στην επιτροπή της Βουλής ανέφερε ότι:
     Έλληνες δημοσιογράφοι εκπαιδεύονταν από το ΔΝΤ ώστε να εκφράζουν θέσεις υπέρ του Ταμείου. Σύμφωνα με τον κ. Ρουμελιώτη οι δημοσιογράφοι αυτοί παρακολουθούσαν σεμινάρια στην Ουάσιγκτον για να προβάλλουν τις απόψεις του ΔΝΤ και της Κομισιόν…
    Πρόκειται για σπουδαία ομολογία. Και προφανώς εδώ ισχύει χίλιες φορές εκείνο που έλεγε ο Μαρξ:

«Να κάνουμε το έγκλημα όσο πιο ατιμωτικό γίνεται, δημοσιοποιώντας το»!  

    Μη μας διαφύγει, όμως, μια κρίσιμη παράμετρος, που καθόλου δεν μειώνει τη σημασία της ομολογίας Ρουμελιώτη. Ισα – ίσα καταδεικνύει την ανάγκη να μην αφεθεί η υπόθεση, ούτε να σκεπαστεί με κάποιο καινούργιο «συννεφάκι» κουκουλώματος.
    Εξηγούμαστε: Το παραπάνω το λέμε διότι αυτή η σχέση ΔΝΤ – (και κάποιων) «δημοσιογράφων» μόνο άγνωστη δεν είναι. Ούτε είναι η πρώτη φορά που κάποιοι «συννεφοκουτρουβαλιάζονται» για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
    Δείτε τι είχε αποκαλυφθεί πριν από 5 χρόνια και τι είχε καταγραφεί ήδη από τότε στα πρακτικά της Βουλής (Ιούνης 2010) κατά τη διάρκεια των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής για τη «Ζήμενς»:

    α) «Μια πρόσθετη υπηρεσία η οποία μας ζητήθηκε κάποια στιγμή που οι εκπρόσωποι της τρόικας - μετά την υπογραφή του μνημονίου - θέλησαν να επικοινωνήσουν με τα Μέσα Ενημέρωσης, ήταν να μας αναθέσουν να πάρουμε τηλέφωνα κάποιους δημοσιογράφους και να τους πούμε να πάνε την τάδε ώρα στη "Μεγάλη Βρετάνια" για να τους μιλήσουν οι άνθρωποι του ΔΝΤ».

    β) «Κάποιες φορές, όταν μας το ζητούν οι πελάτες μας μπορεί να συμμετέχουν και ζητάμε δημοσιογράφους να συμμετέχουν σ' αυτό».

    Αυτές ήταν δυο χαρακτηριστικές απαντήσεις που δόθηκαν τότε, κατά την εξέταση μάρτυρα στην εξεταστική για τη «Ζήμενς». Απαντήσεις που αφορούσαν η πρώτη σε ερώτηση για επαφές του ΔΝΤ με ΜΜΕ και δημοσιογράφους στην Ελλάδα ώστε να πλασάρουν το μήνυμα του Ταμείου, και η δεύτερη για επαφές δημοσιογράφων με «πελάτες» όπως η «Ζήμενς»...
    Οι αποκαλύψεις αυτές και οι συζητήσεις που ακολούθησαν (επαναλαμβάνουμε: για την παροχή υπηρεσιών και από δημοσιογράφους ώστε η γερμανική πολυεθνική και το ΔΝΤ να «επικοινωνήσουν» τα μηνύματά τους στον ελληνικό λαό) είχαν δώσει την ευκαιρία σε ορισμένους να καμώνονται ότι πάλι... «έπεσαν από τα σύννεφα».
    Συμπέρασμα 1^ο: Επειδή από τότε πέρασαν 5 χρόνια και επειδή το θέμα θάφτηκε επιμελώς, υποψιαζόμαστε ότι οψέποτε αποκαλύπτεται ότι για κάποιους η διαδρομή «σύννεφα – γη» είναι κάτι σαν το «Κολιάτσου – Παγκράτι», τόσο μεγαλώνει και η πιθανότητα για εκείνο το συννεφάκι κουκουλώματος που λέγαμε…  
    Συμπέρασμα 2^ο: Ας υποδύονται οι «έκπληκτοι» τους «έκπληκτους» όσο θέλουν. Η πραγματικότητα είναι πως «από τα σύννεφα πέφτουν» μόνο αυτοί που θέλουν να πέφτουν. Για έναν πολύ απλό λόγο: Επειδή τους αρέσει να προσποιούνται ότι «ζουν στα σύννεφα». Εμείς οι υπόλοιποι, πάντως, που κατοικούμε στη Γη, κάτι διαισθανόμασταν...
    Συμπέρασμα 3^ο(που ισχύει από την εποχή του «Πολίτη Κέιν): Αυτού του τύπου η «παροχή υπηρεσιών» συνιστά την τυπική λειτουργία εκείνου του Τύπου που είναι κομμάτι, προέκταση και μακρύ χέρι του καθεστώτος και αυτό ανεξάρτητα από την τίμια δουλειά των εργατών του Τύπου
    Συμπέρασμα 4^ο: Παρά την καλή μας διάθεση να δεχτούμε τους ισχυρισμούς και τις «διευκρινίσεις» που κάθε φορά δίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις, εμείς παραδεχόμαστε ότι δεν διαθέτουμε τόση φαντασία ώστε να πιστέψουμε ότι εφόσον υπάρχουν τέτοιες επαφές, εμπίπτουν στην «αχρήματο οικονομία». Δε συνηθίζεται...
    Συμπέρασμα 5^ο: Αντίθετα σχέσεις όπως αυτές στις οποίες αναφέρθηκε ο κ.Ρουμελιώτης συνηθίζεται να οικοδομούνται επί τη βάσει υλικών κινήτρων και ουχί ιδεολογικών. Αλλά απορούμε: Όταν η είδηση, η ενημέρωση, η πληροφορία συνιστούν «εμπορεύματα», οι υπέρμαχοι του συστήματος όπου «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται» ποιον νομίζουν ότι πείθουν όταν παριστάνουν τους... εμβρόντητους (!) στο άκουσμα της παραπάνω διαπίστωσης;
    Πέραν, όμως, εκείνων που υποπτευόμαστε και των όσων διαισθανόμαστε, υπάρχουν και αυτά που γνωρίζουμε.
    Εξηγούμαστε: Δεν περιμέναμε τη «Ζήμενς», ούτε το ΔΝΤ για να μάθουμε την ύπαρξη της λεγόμενης «ενσωματωμένης δημοσιογραφίας». Έχουμε ενημερωθεί σχετικά, εδώ και χρόνια – από την εποχή της «Τιμισοάρα», των «κορμοράνων» αλλά και κατά τη διάρκεια της απόβασης των Αμερικανών στο Ιράκ - για την αγαστή συνεργασία των πεζοναυτών με τους «ενσωματωμένους δημοσιογράφους»των διεθνών ΜΜΕ και λοιπών «επικοινωνιακών πρακτορείων».
    Δεν περιμέναμε, επίσης, είτε να ακουστούν είτε να διαψευστούν τα περί των «περίεργων» επαφών μεταξύ διεθνών οργανισμών με δημοσιογράφους, για να ψυλλιαστούμε τι (μπορεί να) συμβαίνει. Άλλωστε, όπως αποκαλύφθηκε στην εφημερίδα «Ελ Μούντο» (31/5/1999), στις μυστικές εκθέσεις του ΝΑΤΟ, ιδού τι ορίζεται ως ένα από τα βασικά καθήκοντα της καλής Συμμαχίας:

«Ο εντοπισμός εκείνων των δημοσιογράφων κάθε χώρας που είναι ικανοί... να προσκληθούν σε συνάντηση, όπου θα εκθέσουν τις ιδέες τους πάνω σε τρόπους βελτίωσης του μηνύματός μας προς την κοινή γνώμη».

    Σημειώστε ότι τότε - στο πλαίσιο της «βελτίωσης του μηνύματος» του ΝΑΤΟ - το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία. Μετά, δε, από κάθε βομβαρδισμό, επίλεκτες «διμοιρίες πρόθυμων δημοσιογράφων» παρομοίαζαν τα Στελθ που πετούσαν πάνω από το Βελιγράδι με «φτερά αγγέλων»!
    Άραγε, όταν τέτοια κόλπα είναι τόσο γνωστά στο ΝΑΤΟ ώστε να καταγράφονται επίσημα ακόμα και στις εκθέσεις του εδώ και πάνω από μια δεκαπενταετία, λέτε στα ΔΝΤ και στις Κομισιόν αυτά τα κόλπα να είναι άγνωστα;...
    Όλα στο φως, λοιπόν! Όλα στη φόρα! Ονόματα! Ποιοι, πότε, (το πώς το ξέρουμε) και για πόσα (ενδεχομένως) μπήκαν σε αυτή την «δούλεψη»; Ποιοι «στρατολογήθηκαν» για να γίνουν (έναντι «χρυσίου»;) βαποράκια του Μνημονίου; Ποιοι περνούσαν σεμινάρια από το ΔΝΤ για να βελτιωθούν στο ρόλο του «παπαγάλου» και να διαπρέψουν στο ρόλο του «αλήτη – ρουφιάνου – ΔουΝουΤογράφου»;
*** 
Υστερόγραφο: Το γεγονός ότι με νέες χθεσινές δηλώσεις του ο κ. Ρουμελιώτης φέρεται να έχει προβεί σε μισή κωλοτούμπα σε σχέση με όσα είχε πει προχθές, και τώρα λίγο πολύ εμφανίζεται να μην θυμάται, να μην ξέρει και τα θεωρεί όλα αυτά «συνήθη πρακτική», επιβεβαιώνει χίλιες φορές περισσότερο την ανάγκη και την απαίτηση: Όλα στο φως!

Ν.Μπογιοπουλος

Κανείς δεν ζημιώθηκε φεύγοντας από το ΚΚΕ...

 Κανείς δεν ζημιώθηκε φεύγοντας από το ΚΚΕ...

Ο Γ. Θεωνάς νέος διοικητής του ΙΚΑ

Αποδεκτή έγινε η παραίτηση που υπέβαλε στον αναπληρωτή υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης Δ. Στρατούλη ο διοικητής του ΙΚΑ Ροβέρτος Σπυρόπουλος.

Ο κ. Στρατούλης, αφού ευχαρίστησε τον κ. Σπυρόπουλο για την άψογη συνεργασία που είχε μαζί του κατά τη διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων μηνών, ζήτησε από τον παραιτηθέντα διοικητή να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του μέχρι να ολοκληρωθούν στο τέλος του μήνα οι εκ του νόμου προβλεπόμενες διαδικασίες για τον ορισμό του νέου διοικητή του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ (έγκριση από την επιτροπή του άρθρου 49Α της Βουλής, δημοσίευση σε ΦΕΚ).

Ο αναπληρωτής υπουργός πρότεινε για νέο διοικητή του ΙΚΑ τον Ιωάννη Θεωνά, οικονομολόγο, ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, πρώην ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, πρώην μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και της ΓΣΕΕ, της οποίας διετέλεσε μάλιστα και γενικός γραμματέας από το 1992 ώς το 1994. Την τελευταία δεκαετία ήταν μέλος της Κ.Ε. και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Νέος υποδιοικητής, στη θέση του κ. Θεωνά, ορίζεται ο νομικός Διονύσιος Καλαματιανός, ο οποίος έχει ασχοληθεί εκτενώς με το δίκαιο κοινωνικής ασφάλισης και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών της ΑΣΟΕΕ και μέλος της ομάδας για την κοινωνική ασφάλιση της επιτροπής προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Με τα νέα δεδομένα, η διοίκηση του ΙΚΑ διαμορφώνεται ως εξής: διοικητής: Γιάννης Θεωνάς, υποδιοικητές: Γιάννης Δούκας, Διονύσης Καλαματιανός και Βασιλική Τριανταφυλλίδη, που παραμένει στη θέση της.

Πηγή: Η Αυγή

Γ.Θεονάς, βιογραφικά στοιχεία :

Είναι πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ και της Ανωτέρας Τηλεπικοινωνιακής Σχολής. Το 1964 προσλήφθηκε στον ΟΤΕ, όπου εργάστηκε ως το 1994. Υπήρξε δραστήριο συνδικαλιστικό στέλεχος από το 1974, μέλος του Δ.Σ. του ΟΜΕ-ΟΤΕ, του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και της ΓΣΕΕ, της οποίας διετέλεσε και Γενικός Γραμματέας την περίοδο 1992-1994.

Ο Θεωνάς έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, το 1987, στην οποία παρέμεινε ως το 1996, ενώ κατά την περίοδο 1990-1994 ήταν και μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Από το 1994 ως το 2000 ήταν ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Στο Ευρωκοινοβούλιο διετέλεσε μεταξύ άλλων και αντιπρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικής, Νομισματικής και Βιομηχανικής πολιτικής.[2]
[...]
ίδρυσε την Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ), η οποία συμμάχησε με το ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα ο Γιάννης Θεωνάς είναι μέλος της Γραμματείας της ΚΕΔΑ και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή: wikipedia

Σχετικά με την αποχώρηση του Γ. Θεωνά από το ΚΚΕ

Πώς έχει η αλήθεια και η σειρά των γεγονότων
Επιστολή έδωσε χτες στη δημοσιότητα ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Θεωνάς, ύστερα και από το ενημερωτικό σημείωμα του Πολιτικού Γραφείου προς τα μέλη, τους φίλους και τους οπαδούς του Κόμματος που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» της Κυριακής 5-11-2000, όπως αναφέρει, για να καταλήξει στην επιστολή του κατά λέξη στα εξής:

«1) Από σήμερα 6/11/2000 διακόπτω την οργανωτική μου σύνδεση με το Κόμμα και αποχωρώ απ' αυτό. Σας είχα ενημερώσει άλλωστε ότι δε θα δώσω σε κανέναν τη χαρά να με διαγράψει. 

2) Δίνοντας περιθώριο ενός μηνός στη νέα Κεντρική Επιτροπή που θα εκλεγεί από το 16ο Συνέδριο, για να ρυθμίσει το θέμα της διαδοχής μου και τα πρακτικά προβλήματα που συνδέονται με αποσπάσεις και προσλήψεις συνεργατών, θα υποβάλω την παραίτησή μου από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 22/1/2001. 

3) Η παραίτηση από το ΕΚ προϋποθέτει ένα μόνο όρο. Οτι η λύση της διαδοχής μου στην Ευρωβουλή θα διασφαλίζει ότι οι όποιες απολαβές και αποζημιώσεις του ευρωβουλευτή θα περιέρχονται, όπως μέχρι τώρα, στο Κόμμα».

Η αλήθεια και η σειρά των γεγονότων

Η συνεδρίαση του ΠΓ με τη συμμετοχή του Γ. Θεωνά έγινε την Τρίτη 31-10-2000. Το ενημερωτικό σημείωμα του ΠΓ προς τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος δόθηκε στη δημοσιότητα την Κυριακή 5-11-2000 μέσα από το «Ριζοσπάστη», μετά τις επιθετικές δηλώσεις του Γ. Θεωνά σε ραδιοσταθμούς, οι οποίες έγιναν την επόμενη κιόλας της συνεδρίασης του ΠΓ, δηλαδή την Τετάρτη 1-11-2000.

Πιο αναλυτικά η σειρά των γεγονότων έχει ως εξής:

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κάλεσε τον Γιάννη Θεωνά για να πάρει μέρος στη συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου την Τρίτη 31 Οκτώβρη 2000 για τα ζητήματα που ο ίδιος είχε θέσει και αφορούσαν τη στάση και συμπεριφορά απέναντί του από την πλευρά της ΚΕ. Στη συνεδρίαση συζητήθηκαν τα σχετικά ζητήματα και κυρίως η στάση του απέναντι στην εκμετάλλευση της περίπτωσής του που γίνεται από τον Τύπο σε βάρος του Κόμματος.

Την ακριβώς επομένη μέρα, Τετάρτη 1 Νοέμβρη 2000, ο Γ. Θεωνάς σπεύδει να δώσει συνέντευξη στο ραδιοσταθμό «Φλας», κάνοντας δηλώσεις, εκφράζοντας απόψεις, παραβιάζοντας για μια ακόμα φορά κάθε αρχή και λειτουργία του Κόμματος, αναφέροντας και ζητήματα που αφορούσαν τη συγκεκριμένη συνεδρίαση, χρησιμοποιώντας ανακριβή στοιχεία.
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ μετά και απ' αυτό θεώρησε υποχρέωσή του να ενημερώσει υπεύθυνα τα κομματικά μέλη, του φίλους και οπαδούς του Κόμματος και τους αναγνώστες του «Ριζοσπάστη», αφού δικαιολογημένα πλήθαιναν τα ερωτήματα των συντρόφων για τη στάση αντιπαράθεσης του Γ. Θεωνά με το Κόμμα και τους κανόνες λειτουργίας του. Το ενημερωτικό σημείωμα του ΠΓ δημοσιεύτηκε ολόκληρο στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» 5-11-2000.

Χτες, ο Γ. Θεωνάς έδωσε εκ νέου στη δημοσιότητα ανακοίνωση και επιστολή. Αποκρύβοντας την ουσία και την αλήθεια, μας ενημέρωσε ότι δίνει το πλήρες δικαίωμα στον εαυτό του να λέει αυθαίρετα τις απόψεις του δημόσια από εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικά μέσα, να λειτουργεί έξω από αρχές και κανόνες λειτουργίας, αμφισβητώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα του ΠΓ και της ΚΕ του ΚΚΕ να ενημερώνουν υπεύθυνα τα κομματικά μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ μέσα από την εφημερίδα του Κόμματος, να λειτουργούν δηλαδή με βάση τις συλλογικά και δημοκρατικά επεξεργασμένες αποφάσεις και καταστατικές λειτουργίες!

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά και στάση του Γ. Θεωνά...

Πηγή: Ριζοσπάστης

Πρωτη φιρα βιομηχανοαριστερα

Τα μακαρόνια στο 23% αλλά τα καύσιμα χωρίς φόρο κατανάλωσης για τη βιομηχανία.

Ο Π. Λαφαζάνης υπ. Ενέργειας και Παραγωγικής Ανασυγκρότησης προσέθεσε μια «ειδική ρύθμιση» στο φορολογικό νομοσχέδιο που συζητιέται σήμερα στη Βουλή, εξαιρώντας τη βιομηχανία από την υποχρέωση καταβολής του Ειδικού φόρου κατανάλωσης (ΕΦΚ), με αναδρομική ισχύ από 1/1/2015.

Παράγραφος 1, αρθρ 78 / Ν.2960/2001, προστίθεται Η σημείωση ιβ': « Από 1/1/2015, το φυσικό αέριο της περίπτωσης ιη”, της παραγράφου 1, του άρθρου 73, που παραλαμβάνεται από βιομηχανίες ή βιοτεχνίες και προορίζεται να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά ως πρώτη ύλη για την παραγωγή των προϊόντων τους. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας καθορίζονται οι όροι, οι προϋποθέσεις, οι διαδικασίες, οι απαιτούμενοι έλεγχοι καθώς και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια για την απαλλαγή από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης του φυσικού αερίου, σύμφωνα με την περίπτωση αυτή»
Να σημειώσουμε ότι ένα περίπου εκατομμύριο νοικοκυριά που χρησιμοποιεί φυσικό αέριο για τη θέρμανση επιβαρύνεται κανονικά με τους αναλογούντες φόρους.
Ευνοημένοι όλοι οι μεγάλοι όμιλοι συμπεριλαμβανομένων των MOTOROIL (συμφερόντων Βαρδινογιάννη και ΕΛΠΕ (συμφερόντων Λάτση) για τα παράγωγα προϊόντα τους που χρησιμοποιούν φυσικό αέριο στη διαδικασία παραγωγής τους.
Το δημοσιονομικό κόστος φτάνει τα 25εκ.€. Οπωσδήποτε θα έχουν εξασφαλιστεί τα αντίστοιχα ισοδύναμα για να μην έχουν αντίρρηση οι εταίροι. Ενδεχομένως η μετάταξη – ως ισοδύναμο – των συσκευασμένων ζυμαρικών στο 23% ΦΠΑ να ισοφαρίζει την απώλεια της ευνοϊκής ρύθμισης για την «ανάπτυξη».
Αναφέρεται χαρακτηριστικά στη πρόταση του σχεδίου ότι, δεν αντίκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία και γίνεται επίκληση της οδηγίας 2003/96/ΕΚ. Αυτονόητο οπωσδήποτε, δεν πρόκειται για «μονομερή ενέργεια» …

Αμερικανικη ζουγκλα-Μακελειό με 9 νεκρούς σε εκκλησία μαύρων στις ΗΠΑ - Ρατσιστικά τα κίνητρα

Μακελειό με 9 νεκρούς σε εκκλησία μαύρων στις ΗΠΑ - Ρατσιστικά τα κίνητρα

• 

Εννέα άνθρωποι έπεσαν νεκροί από τα πυρά ένοπλου λευκού άνδρα σε ιστορική εκκλησία μαύρων στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, όπως μεταδίδουν τα αμερικανικά ΜΜΕ.
Ο ένοπλος, που διέφυγε μετά τους πυροβολισμούς, περιγράφεται από την αστυνομία ως ένας λευκός νεαρός, περίπου 21 ετών, ενώ οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για έγκλημα με ρατσιστικά κίνητρα.
Περίπου δύο ώρες μετά το περιστατικό η αστυνομία προσήγαγε έναν άνδρα που ταίριαζε στην περιγραφή του δράστη, όμως σύμφωνα με νεώτερες πληροφορίες ο δράστης ακόμα αναζητείται.
Δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής πληροφορίες για την ταυτότητα των θυμάτων.

Ανακοίνωση του ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ για τις «αποκαλύψεις» του Π. Ρουμελιώτη

Ανακοίνωση του ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ για τις «αποκαλύψεις» του Π. Ρουμελιώτη

Σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ για τις «αποκαλύψεις» του Π. Ρουμελιώτη σχετικά με τους εκπαιδευμένους -από το ΔΝΤ- δημοσιογράφους, αναφέρει:  

«Η "αποκάλυψη" των "εκπαιδευμένων" από το ΔΝΤ δημοσιογράφων, είναι η κορυφή του παγόβουνου, ενός καλά στημένου μηχανισμού που αποσκοπεί με όλες του τις λειτουργίες να προσδέσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στα συμφέροντα του κεφαλαίου. 

Το σοβαρό αυτό θέμα, αν και χρήζει διερεύνησης, δεν πρέπει να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά και να περιοριστεί στον καυγά για κάποια ονόματα, που μάλλον θυμίζει "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" μεταξύ ανταγωνιστικών καπιταλιστικών μηχανισμών. 

Τα αστικά ΜΜΕ και τα στελέχη τους αποτελούν τμήμα της αστικής τάξης, και η επιχείρηση υποταγής του λαού θα συνεχίζεται όσο οι στόχοι του κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση προς όφελός του, οι ιμπεριαλιστικές του συμμαχίες και το τσάκισμα του λαού, παρουσιάζονται ως μονόδρομος και "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις".

Η ίδια επιχείρηση θα συνεχίζεται, όσο καλλιεργείται η αυταπάτη ότι μπορεί δήθεν να εξισορροπηθούν τα αντίθετα ταξικά συμφέροντα κεφαλαίου και εργαζομένων, όσο δεν αποκαλύπτεται η ξεκάθαρα ταξική φύση των "μέτρων" που ζητούν οι "εταίροι" της κυβέρνησης, και αυτά παρουσιάζονται ως "παράλογα" ενώ είναι απολύτως συμβατά με τη λογική των εκμεταλλευτών.

Η επιχείρηση υποταγής του λαού θα συνεχίζεται όταν αυτός καλείται να "διαλέξει" ποια πρόταση -της κυβέρνησης ή των εταίρων της- θα του κλέβει την ζωή.

Το ζήτημα της πραγματικής ενημέρωσης είναι αναπόσπαστο τμήμα της ταξικής πάλης. Η εργατική τάξη και ο λαός, παρακολουθώντας από κοντά τις εξελίξεις, να βάλουν στο κάδρο το κύριο, που είναι η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, σε ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του, για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία. 

Αυτό είναι το αίτημα που θέτουν αντικειμενικά οι συνθήκες της εποχής μας, και από τη στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα κρίνονται οι πάντες».

   Αν δεν το πήρατε χαμπάρι, το ΠΑΣΟΚ άλλαξε πρόεδρο

Από Οικοδόμος

Γράφει ο 2310net //

Αλλάζει πρόεδρο το ΠΑΣΟΚ και δεν ασχολείται άνθρωπος. Αυτή είναι Αλλαγή. Την πέτυχε, έστω και με πολλά χρόνια καθυστέρηση.
Σε άλλες εποχές θα βλέπαμε από τις προηγούμενες μέρες γκάλοπ και ντιμπέιτ μεταξύ των υποψηφίων προέδρων. Οι εξελίξεις θα καταλάμβαναν το 80% του ειδησεογραφικού χωροχρόνου. Τώρα, δεν ασχολείται κανείς.
Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που τράφηκαν και έθρεψαν το ΠΑΣΟΚ σχεδόν το αγνοούν. Εντάξει, ίσως είχαν δύσκολο πρόγραμμα, έχουν και κάτι σεμινάρια που παρακολουθούν και πνίγονται.
Κάποτε τη μάχη για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ έδινε ο Σημίτης με τον Άκη. Τώρα ο ένας είναι φυλακή και ο άλλος έχει εξοριστεί από τη μνήμη ακόμα και των πιο πιστών του συντρόφων.
Αργότερα τη μάχη έδωσε ο γιος της Αλλαγής μόνος του. Και κέρδισε τον κακό του εαυτό. Εμείς κερδίσαμε έναν νέου τύπου ηγέτη.
Μετά, ο νέου τύπου ηγέτης έδωσε τη μάχη με τον πολύ Βενιζέλο. Οι ιπτάμενοι καφέδες δεν έκαμψαν το ηθικό του εκλεκτού του Μπομπολοσογιού. Γέμιζε για πλάκα το Παλαί ντε Σπορ αλλά οι άλλοι ήταν περισσότεροι. Και έτσι κερδίσαμε έναν μεγάλο Πρωθυπουργό, τον ΓΑΠ και έναν μόνιμο Αντιπρόεδρο.
Τότε στα Συνέδρια του ΠΑΣΟΚ υπήρχαν πραγματικοί δελφίνοι. Λαλιώτης, Κακλαμάνης, Παπουτσής, Σκανδαλίδης, Καστανίδης, Αρσένης. Μεγάλα ονόματα. Μια dream-team σαν αυτή των ΗΠΑ στην Ολυμπιάδα του 1992. Τώρα; Μια Αλ Σάλεχ, ένας Χειμωνάς και κάποιος Κωνσταντινόπουλος. Ρόστερ που θα έχανε κι από το ΠΑΣΟΚ-Νήσων Φερόε.
Τότε χιλιάδες κόσμου περίμενε τις εξελίξεις στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για να ράψει κουστούμι διορισμού στο δημόσιο ή για να πάρει κάποιο δημοσιο έργο. Τώρα; Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έχει περίπου την ίδια απήχηση με τις εσωκομματικές διεργασίες στο ΜΛ-ΚΚΕ-ΚΚΕ (μ-λ) εκλογική συνεργασία.
Τώρα από το ΠΑΣΟΚ μας έμειναν μόνο τα χρέη και οι αναμνήσεις. Και μόνο ως ανάμνηση και αναπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ μπορούμε να κατανοήσουμε την εκλογή της Φώφης Γεννηματά στη θέση της προεδρίας του όλου ΠΑΣΟΚ.
ΥΓ. Απόδειξη της κατάπτωσης του ΠΑΣΟΚ είναι ότι για το νέο του Πρόεδρο αφιερώνουμε μόνο 300 λέξεις. Σε άλλες εποχές θα γράφαμε τόμους…

Αλήθειες και ψέματα...

Αλήθειες και ψέματα...

Ξεχωρίσαμε ορισμένα σημεία από την ομιλία του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Και τα παραθέτουμε παρακάτω με μερικές σύντομες απαντήσεις που αποκαλύπτουν το θράσος και το ψέμα. Ας δούμε:
«Διαχειριστήκαμε τη λήξη του προγράμματος στις 28 Φλεβάρη κερδίζοντας μια συμφωνία που μας έδινε τη δυνατότητα και το χρόνο να διαπραγματευτούμε και να ξεκινήσουμε την υλοποίηση των δεσμεύσεών μας απέναντι στον ελληνικό λαό».
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στις 20 Φλεβάρη αυτό που ονομάζει συμφωνία ήταν η επέκταση της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου και επισφράγισε έτσι την παραμονή όλων των μνημονιακών νόμων που είχαν ήδη ψηφιστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (μαζί ήταν και για κάποιο διάστημα και η ΔΗΜΑΡ). Κατοχυρώνοντας στην πραγματικότητα όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά επιβεβαιώνοντας τις δεσμεύσεις στις συνθήκες της ΕΕ.

***

«Παρά τη μηδενική εξωτερική χρηματοδότηση, τον περιορισμό της ρευστότητας, τις συνεχείς παγίδες από το μνημονιακό κατεστημένο εντός και εκτός της χώρας, καταφέραμε να σταθούμε όρθιοι και να πατήσουμε γερά στα πόδια μας».
Η συγκυβέρνηση αυτό που λέει «πατήσαμε γερά στα πόδια μας» ήταν η υποχρεωτική δέσμευση των ταμειακών διαθέσιμων νοσοκομείων, πανεπιστημίων, δημόσιων φορέων, δήμων και περιφερειών. Χρήματα που στερούνται οι εργαζόμενοι. Αποτέλεσμα; Η τραγική επιδείνωση της κατάστασης στα νοσοκομεία, οι ελλείψεις στα πανεπιστήμια, η επιβολή πρόσθετης φορολόγησης για να κάνουν έργα οι δήμοι ή να μαζεύουν τα σκουπίδια και να λειτουργούν τους παιδικούς σταθμούς.

***

«Με την προσοχή μας διαρκώς στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης καταφέραμε, παρ' όλα αυτά, να πάρουμε τα πρώτα μέτρα ανακούφισης υπέρ των πλέον αδικημένων της τελευταίας πενταετίας».
Τα μέτρα αυτά ήταν στην κυριολεξία ψίχουλα. Δεν είναι μόνο ότι υπολείπονται κατά πολύ όσων έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ότι, στην πραγματικότητα, πρόκειται για μέτρα μοιράσματος της φτώχειας η οποία θα συνεχίσει να αναπαράγεται μέσα στο σημερινό αντιλαϊκό πλαίσιο. Μάλιστα, τώρα διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ και επαναφέρει την εισφορά αλληλεγγύης που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο να οδηγήσουν χιλιάδες οικογένειες να κινδυνεύουν να χάσουν ακόμα και τα σπίτια τους.

***

«Κάθε ένα από αυτά τα μέτρα, κάθε μια από αυτές τις παρεμβάσεις ήταν και μια σκληρή μάχη απέναντι στο κατεστημένο που κτίστηκε τα τελευταία πέντε χρόνια, απέναντι στο κατεστημένο του Μνημονίου».
Το λεγόμενο «κατεστημένο του Μνημονίου» τρίβει τα χέρια του. Βέβαια, πρόκειται για την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, το μεγάλο κεφάλαιο, που έχουν δει τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να χαρίζει εκατομμύρια σε αμερικάνικη εταιρεία για αεροσκάφη ή να διαγράφει εκατομμύρια που αφορούν πρόστιμα ακόμα και για λαθρεμπόριο.

***

«... άλλο είναι να αναλαμβάνεις τη διακυβέρνηση και άλλο την πραγματική εξουσία».
Πράγματι, η όποια κυβέρνηση είναι απλώς ένα όργανο της πραγματικής εξουσίας, η οποία παραμένει πάντα στα χέρια των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών όποιο κόμμα και αν σχηματίζει την κυβέρνηση. Αυτήν την αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την ομολογεί σε κρίση ειλικρίνειας ούτε προφανώς για να επιβεβαιώσει αυτό που έλεγε πάντα το ΚΚΕ πως το ζήτημα δεν είναι η εναλλαγή των κυβερνήσεων, αλλά το ποια τάξη έχει την εξουσία. Αυτά τα λέει, για να δικαιολογήσει το γκρέμισμα ελπίδων και προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει στο λαό. Την ίδια, βεβαίως, ώρα κρύβει ότι ως κυβέρνηση αυτής της εξουσίας μια χαρά τα πάει υπηρετώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου, διασφαλίζοντας τη «συνέχεια του κράτους», διαπραγματευόμενος για αυτά τα συμφέροντα με τους εταίρους της κ.λπ.

***

«Μετά από τρεις μήνες εντατικών και δύσκολων διαπραγματεύσεων, καταθέσαμε ήδη εδώ και δύο βδομάδες, ένα συνολικό και ολοκληρωμένο κείμενο προτάσεων που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια συμφωνία δύσκολη μεν αλλά οικονομικά βιώσιμη και κοινωνικά ανεκτή».
Το κείμενο των 47 σελίδων, καθώς και το συμπληρωματικό, είναι γεμάτο προτάσεις που συνιστούν μια νέα τεράστια φορολεηλασία σε βάρος των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών. ΕΝΦΙΑ, το 30% των τροφίμων σε συντελεστή ΦΠΑ 23%, αύξηση του ΦΠΑ και σε άλλα είδη πρώτης ανάγκης, εισφορά αλληλεγγύης και πολλά ακόμα. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν νέα προνόμια για το κεφάλαιο μέσω ιδιωτικοποιήσεων, φοροελαφρύνσεων κ.λπ. Μέτρα που μειώνουν ακόμα περισσότερο το όποιο εισόδημα των εργαζομένων, παρά τις κορόνες περί κόκκινων γραμμών για τις μειώσεις στους μισθούς.

***

«Προσπαθώντας, μάλιστα, να γεφυρώσουμε το κενό στα δημοσιονομικά, προτείναμε ισοδύναμα μέτρα που δεν επιβαρύνουν όσους έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από την κρίση. Θέλω σήμερα να ξεκαθαρίσω προς πάσα κατεύθυνση ότι το ποιος θα πληρώσει τους φόρους είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της ελληνικής κυβέρνησης γιατί έχει έρθει η ώρα σε αυτόν τον τόπο την κρίση να τη πληρώσει η ολιγαρχία και όχι ο κόσμος της εργασίας, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι αυτοαπασχολούμενοι».
Τι ακριβώς εννοεί; Οτι οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι δεν θα επιβαρυνθούν από την αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα; Εκτός εάν εννοεί ότι πλέον δεν θα μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα καρβέλι ψωμί, εξαιτίας της αύξησης στο ΦΠΑ. Επίσης, αυτό που αποκαλεί ολιγαρχία τρίβει τα χέρια του από τα κίνητρα και τις φοροελαφρύνσεις που ήδη έχουν θεσπιστεί και πρόκειται να θεσπιστούν, όπως και ο ίδιος υποσχέθηκε πρόσφατα στον ΣΕΒ κατά τη διάρκεια ομιλίας. Τελευταίο κραυγαλέο παράδειγμα το λεγόμενο «μίνι φορολογικό» νομοσχέδιο που απαλλάσσει από τον ΦΠΑ επιχειρηματικούς ομίλους που θα συμμετάσχουν στην κατασκευή αγωγών φυσικού αερίου.

***

«(...) Για μια Ευρώπη όχι της τιμωρίας και των εκβιασμών αλλά για μια Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Και αυτήν την Ευρώπη θα την κατακτήσουμε με την αποφασιστικότητά μας να διατηρήσουμε ως κόρη οφθαλμού τη λαϊκή εντολή, αλλά και μέσα από τους αγώνες του λαού μας, μέσα από τους αγώνες των λαών της Ευρώπης».
Η Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης δεν είναι όμως η Ευρώπη της ΕΕ, του καπιταλισμού. Οσο και αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του να εξωραΐσει την ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στη συνείδηση των εργαζομένων να τους πείσει ότι εντός αυτών των τειχών μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος. Οι εργαζόμενοι, ο λαός όλα αυτά τα χρόνια συσσωρεύουν πείρα για το αντίθετο. Το ζήτημα είναι να αξιοποιήσουν την πείρα τους, να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στη δύναμή τους και να διαλέξουν το δρόμο του αγώνα για την πραγματική ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο, την εξουσία του.

Ποιον κοροϊδεύουν;

Ποιον κοροϊδεύουν;

«Εχει έρθει η ώρα σ' αυτό τον τόπο την κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία και όχι οι μισθωτοί, όχι οι συνταξιούχοι, όχι οι αυτοαπασχολούμενοι...»!
Μόνο θράσος απέναντι στο λαό που υποφέρει δείχνουν αυτά τα λόγια του πρωθυπουργού στην προχτεσινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση ότι τα μέτρα που προτείνει στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές δεν «ακουμπούν» το λαό, αλλά μετατοπίζουν τα βάρη στην ολιγαρχία.
Κατ' επέκταση, επιχειρεί να πείσει το λαό ότι διαπραγματεύεται για τα δικά του συμφέροντα, προκειμένου να αποσπάσει συναίνεση στα μέτρα που συζητάει με τους δανειστές.
Θα ήταν αρκετή μία και μόνη ματιά στο κείμενο των «47+8» σελίδων του σχεδίου, που παρέδωσε η κυβέρνηση στους «θεσμούς», για να καταρριφθεί η προσπάθειά της να παραπλανήσει το λαό και να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα της.
Η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η αύξηση στους συντελεστές του ΦΠΑ, η διατήρηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, η φορολόγηση των αγροτών με τους ίδιους ληστρικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι το μάρμαρο της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» το πλήρωνε, το πληρώνει και θα συνεχίσει να το πληρώνει ο λαός.
Τίποτα απ' όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση δεν ισχύει. Ορισμένα παραδείγματα: Η κυβέρνηση καμώνεται ότι βάζει έκτακτη εισφορά στις μεγάλες επιχειρήσεις και αυξάνει τους φορολογικούς συντελεστές, από τα οποία φιλοδοξεί να εισπράξει 1,2 δισ. ευρώ σε δύο χρόνια.
Ταυτόχρονα, όμως, διατηρεί το νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης για μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα Ταμεία, που απαλλάσσει τις επιχειρήσεις από εισφορές 1 δισ. το χρόνο, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα το έλλειμμα των Ταμείων.
Η κυβέρνηση λέει ότι αυξάνει την εισφορά αλληλεγγύης για τα μεγαλύτερα εισοδήματα. Ωστόσο, οι όποιες αμελητέες αυξήσεις στα υψηλά εισοδήματα γίνονται για να χρυσωθεί το χάπι στο λαό και να αποδεχτεί τη διατήρηση της ειδικής εισφοράς, που θεσμοθετήθηκε πρώτη φορά για τα εισοδήματα του 2010 και συνεχίζεται ακάθεκτη.
Βεβαίως, εφάπαξ προσωρινά φορολογικά μέτρα σε επιχειρηματικούς ομίλους μπορούν να παρθούν - όπως έκανε και η κυβέρνηση Σημίτη τη δεκαετία του 1990 - δεν συνιστούν όμως καμιά αναδιανομή υπέρ του λαού.
Ακόμα πιο πέρα: Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αναδιανέμει τα φορολογικά βάρη, αλλά δε λέει κουβέντα για την προεκλογική της δέσμευση να φτάσει το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, να αυξήσει τον κατώτερο μισθό, να δώσει τη 13η σύνταξη σε όσους παίρνουν κάτω από 700 ευρώ.
Την ίδια ώρα, βέβαια, δεν «ξέχασε» με το νόμο για τις 100 δόσεις να διαγράψει τις προσαυξήσεις από τα χρέη των μεγαλοεπιχειρήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία. Ούτε βέβαια της «διέφυγε» να ενσωματώσει νέες φοροαπαλλαγές για μερίδες της πλουτοκρατίας στο «μίνι φορολογικό» που ψηφίστηκε την Τετάρτη στη Βουλή.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολλά που αποδεικνύουν ότι η φορολογική πολιτική και αυτής της κυβέρνησης είναι ταξική και υπηρετεί το κεφάλαιο, όπως άλλωστε συμβαίνει και με το σύνολο της πολιτικής της.
Για παράδειγμα, η υψηλή φορολογία στα λαϊκά εισοδήματα, τα επενδυτικά πακέτα που διεκδικεί η κυβέρνηση, οι παραπέρα ανατροπές σε Εργασιακά - Ασφαλιστικό, η διευθέτηση του χρέους, δεν γίνονται για να αυξηθούν μισθοί και συντάξεις, να αναπτυχθούν δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας.
Γίνονται για να δοθούν στο κεφάλαιο νέα, άμεσα και έμμεσα προνόμια, φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις, για να επανεκκινήσει ο κύκλος της κερδοφορίας του. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πληρώσει ο λαός το κόστος για την ανάκαμψη, όπως πλήρωσε την κρίση και εκεί αποσκοπεί το σύνολο της διαπραγμάτευσης που κάνει η κυβέρνηση.

1977: Η προσπάθεια αλλαγής του ωραρίου και οι αντιδράσεις των εμποροϋπαλλήλων

1977: Η προσπάθεια αλλαγής του ωραρίου και οι αντιδράσεις των εμποροϋπαλλήλων

Η επίθεση του κεφαλαίου στο ωράριο εργασίας των εμποροϋπαλλήλων πάει πολλές δεκαετίες πίσω. Εκφραση αυτής είναι και η προσπάθεια που ξετυλίχθηκε το 1977, από τους μεγαλοκαταστηματάρχες και την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Βασικοί στόχοι ήταν η αποδέσμευση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων από το ωράριο εργασίας των εμποροϋπαλλήλων και η εφαρμογή του ωρομισθίου.
Οι μεγαλοκαταστηματάρχες επεδίωκαν το ωράριο λειτουργίας να μην ταυτίζεται και να είναι μεγαλύτερο του ωραρίου εργασίας, ώστε στη συνέχεια να επιβάλουν στους εργαζόμενους την αλλαγή προς το χειρότερο των εργασιακών σχέσεων, μέσω της αύξησης των ωρών εργασίας, με τη μορφή της «μαύρης», ανασφάλιστης δουλειάς ή με τη μορφή της «νόμιμης», αλλά πιο φθηνής επιπλέον εργασίας. Ανοιγε και μ' αυτόν τον τρόπο ο δρόμος για την καθιέρωση της μερικής απασχόλησης, που τότε ακόμα δεν υπήρχε.
Ερευνα του «Ριζοσπάστη» εκείνης της εποχής για το ωράριο των καταστημάτων σημείωνε τα εξής: «Τη δεκαετία του 1960 οι εμποροϋπάλληλοι κάνουν μια αγωνιστική προσπάθεια να πετύχουν 8ωρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, γιατί μπορεί τυπικά να δούλευαν 8 ώρες, αλλά με το διακεκομμένο ωράριο ήταν στο πόδι από τις 7 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ.
Σε ένα φυλλάδιο των "115" το 1965 αναφέρεται "(...) Η καθιέρωση του συνεχούς ωραρίου θα απαλλάξει τους υπαλλήλους των καταστημάτων από τη μεγάλη ταλαιπωρία της διπλής συγκοινωνίας, θα διευκολύνει τη δουλειά τους, θα τους επιτρέψει καλύτερη ανάπαυση..."
Στα 17 χρόνια που πέρασαν από το 1960 οι εργατοϋπάλληλοι κατάφεραν να επιβάλουν συνεχές ωράριο για μερικές ώρες τη βδομάδα. Αλλά το 48ωρο έμεινε 48ωρο (...) Η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπογράφτηκε το 1975 προβλέπει 45ωρο, όμως όπως έδειξε η ίδια η ζωή αυτό δεν εφαρμόστηκε παρά μόνο σε μικρή έκταση, γενικά και ειδικά στο χώρο αυτό».

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» για την απεργία στις 28 Φλεβάρη 1977

Ετσι, στα τέλη του 1976 επικρατούσε το εξής καθεστώς: Τυπικά το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων ήταν 48 ώρες και το ωράριο εργασίας των υπαλλήλων 45 ώρες. Τρεις μέρες τη βδομάδα, το ωράριο λειτουργίας ήταν συνεχές, 8 π.μ. - 3 π.μ. και για τις υπόλοιπες τρεις ήταν διακεκομμένο, 8 π.μ. - 1.30 μ.μ. και 4.30 μ.μ. - 8 μ.μ.

Συνεχές ωράριο χωρίς αποδέσμευση

Στις συνθήκες αυτές, τα σωματεία των υπαλλήλων καταστημάτων κήρυξαν απεργία στα μέσα στου Δεκέμβρη του 1976, διεκδικώντας την καθιέρωση συνεχούς ωραρίου 42 ωρών τη βδομάδα, χωρίς αποδέσμευση από τις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων.
Αρχικά, η πρόταση αυτή περιελάμβανε τέσσερις μέρες συνεχούς ωραρίου το πρωί και δύο μέρες συνεχούς ωραρίου το απόγευμα. Στη συνέχεια μετατρέπεται σε τέσσερις μέρες συνεχούς και δύο διακεκομμένο.
Το αίτημα των υπαλλήλων υποτίθεται ότι στήριζε και η ηγεσία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ), η οποία όμως υπαναχώρησε τελικά και συμφώνησε με τους μεγαλοκαταστηματάρχες και την κυβέρνηση της ΝΔ τα εξής:
Να παραμείνει - επισημαίνει ο «Ριζοσπάστης» - «(τυπικά) 48ωρο για τη λειτουργία των καταστημάτων και 43ωρο (τυπικά) για απασχόληση υπαλλήλων. Οι ώρες λειτουργίας θα είναι από τις 9 το πρωί μέχρι τις 5.30 το απόγευμα, συνεχές εκτός Σαββάτου, που θα κλείνουν νωρίτερα. Δηλαδή θα καλύπτουν 5μισι ώρες».
Ο εργοδότης, όπως σημείωνε ο «Ριζοσπάστης», «θα καθορίζει δύο βάρδιες. Η μία θα αρχίζει από τις 9 π.μ. και θα τελειώνει στις 4.30 μ.μ. (7,5 ώρες) και η άλλη θα αρχίζεις στις 10 π.μ. και θα τελειώνει στις 5.30 μ.μ. (επίσης επτάμισι ώρες τυπικά)».
Ωστόσο «το σοβαρό πρόβλημα βρίσκεται στο αν πραγματικά θα δουλεύουν οι εργαζόμενοι έστω τις 43 ώρες που προβλέπει η "συμφωνία". Η πείρα από το 45ωρο της Σύμβασης, η διάρθρωση των επιχειρήσεων, οι μηχανισμοί "ελέγχου", η κατοχυρωμένη αυθαιρεσία, η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης κ.λπ. μας λένε ότι οι προϋποθέσεις που έχουν οι εργοδότες για καταστρατήγηση είναι αρκετές.

Το πρώτο μέρος της έρευνας του «Ριζοσπάστη» το 1977 για το ωράριο λειτουργίας και εργασίας στα καταστήματα

Σε αυτή τη μερική αποδέσμευση (...) βρίσκεται η μελετημένη ανωμαλία (...) Πέρα όμως από αυτό (...), με το ωράριο που προτείνουν οι παράγοντες αυτοί, ανοίγουν το δρόμο για την εφαρμογή του ωρομισθίου - αυτόν τον σοβαρό κίνδυνο για τους εργαζόμενους - που ήδη εδώ και κάμποσο καιρό το μελετούν οι βιομήχανοι».
Η απεργία που έγινε στις 16 Δεκέμβρη 1976 σε Αθήνα και Πειραιά, κρίθηκε επιτυχημένη, παρά την υπονομευτική στάση της ΟΙΥΕ. Στο πλάι των εργατοϋπαλλήλων στάθηκαν και οι μικρομεσαίοι καταστηματάρχες, αντιλαμβανόμενοι ότι οι στόχοι που εξυπηρετούσαν αυτοί οι σχεδιασμοί οδηγούσαν πολλούς απ' αυτούς στο «λουκέτο».
Στο ρεπορτάζ για την απεργία ο «Ριζοσπάστης» ανέφερε: «Οι εμποροϋπάλληλοι και οι χαρτοϋπάλληλοι της Αθήνας, από νωρίς το πρωί, άρχισαν να συγκεντρώνονται έξω από τα γραφεία του Συλλόγου τους. Στις 8.30 το πρωί, πάνω από 4.000 απεργοί είχαν κατακλύσει το χώρο έξω από τα γραφεία του συλλόγου τους (...) μίλησε στους συγκεντρωμένους η πρόεδρος του Συλλόγου Ειρήνη Γιαννακακίδου που ανάμεσα στα άλλα, τόνισε τα εξής: "Με το ωράριο που θα εφαρμοστεί θα έχουν δικαίωμα οι εργοδότες να μας κρατάνε 48 ώρες με την προϋπόθεση ότι θα μας πληρώσουν με ωρομίσθιο. Η παραπέρα αποδέσμευση των ωρών λειτουργίας θα ανοίξει το δρόμο στο απαράδεκτο ωρομίσθιο και θα έχει επιπτώσεις οικονομικές και ασφαλιστικές δυσμενείς για τον κλάδο μας"».
Στις 22 Δεκέμβρη απεργούν, επίσης με επιτυχία, και οι εμποροϋπάλληλοι της Θεσσαλονίκης.

Οι σχεδιασμοί των μεγαλοκαταστηματαρχών

Στις 15 Γενάρη 1977, ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε τα πρακτικά συνεδρίασης του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Λιανικών Πωλήσεων Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ), που έγινε στις 21 Ιούλη 1975. Εγραφε η εφημερίδα:

Στις 15 Γενάρη 1977 ο «Ριζοσπάστης» αποκαλύπτει τους αντεργατικούς σχεδιασμούς των μεγαλοκαταστηματαρχών

«Στη συνεδρίαση παραβρέθηκαν:
Π. Λαμπρόπουλος, Ι. Μαρινόπουλος, Γ. Μειμαρίδης, Χ. Χρυσόπουλος, Ι. Γεωργακάς, Γ. Κατράντζος, Ε. Αποστολίδης, Ε. Παπαγιάννης, Γ. Βασιλόπουλος, Σ. Αθανασόγλου, Α. Καρβέλης, Α. Πετρίδης, Σ. Μοσχούτης, Π. Δράκος, Ι. Σκλαβενίτης, Π. Παρνασσάς, Σ. Τσιτσόπουλος».
Μεταξύ άλλων καταγράφεται στο πρακτικό:
«Περαιτέρω ο κ. Μαρινόπουλος αναφέρει ότι ο Σύλλογος προέβη σε ενέργειες κυρίως σχετικά με το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων υποστηρίζοντας σε γενικές γραμμές και καταρχήν τα ακόλουθα:
α) αποκόλληση λειτουργίας καταστημάτων και απασχόλησης υπαλλήλων πωλήσεων
β) απασχόληση των υπαλλήλων εβδομαδιαίως 45 ώρες κατά ανώτατο όριο
γ) λειτουργία καταστημάτων για όλες τις μέρες της εβδομάδας από Δευτέρα μέχρι και Σάββατο και από ώρα 9.30 π.μ. μέχρι 7 μ.μ. Ετσι τα καταστήματα να λειτουργούν 9μιση ώρες ημερησίως και 57 εβδομαδιαίως.
(...) Στο σημείο αυτό ο κ. Κατράντζος προτείνει ο Σύνδεσμος να καταβάλλει παράλληλα προσπάθειες για θέσπιση του ωρομισθίου. Ο κ. Μειμαρίδης αναφέρει ότι ως ιδέα είναι σωστή αλλά νομίζει ότι θα συναντήσει ισχυρή αντίδραση από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Ακολούθως ο κ. Λαμπρόπουλος λαμβάνει το λόγο και αφού αναφέρει τους κινδύνους που σχετίζονται με το ωρομίσθιο, λέει ότι από πλευράς τακτικής δεν θα πρέπει να επιμείνουμε προς το παρόν για την καθιέρωση του ωρομισθίου. Θα πρέπει, συνέχισε ο κ. Λαμπρόπουλος, να το επιδιώξουμε αργότερα για να μπορούμε προς το παρόν να επιτύχουμε την αποκόλληση και τη λειτουργία των καταστημάτων τουλάχιστον για 48 ώρες τη βδομάδα...».

Δοκιμαστική περίοδος εφαρμογής

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα εφαρμόσει δοκιμαστικά το νέο ωράριο στις 24 Γενάρη 1977. Σε σύσκεψη που γίνεται με τη συμμετοχή δεκάδων σωματείων αποφασίζεται ότι την πρώτη μέρα δοκιμαστικής εφαρμογής θα κηρυχθεί απεργία. Η κυβέρνηση μετέθεσε την έναρξη στις 28 Φλεβάρη. Ημερομηνία λήξης της δοκιμαστικής περιόδου ορίστηκε η 15η Μάη.
Στις 16 Φλεβάρη η κυβέρνηση ψηφίζει το νόμο 549. Στο άρθρο 1 όριζε ότι κατά τη δοκιμαστική περίοδο ο υπουργός Εργασίας θα μπορεί να καθορίζει όπως αυτός θέλει το ωράριο λειτουργίας και εργασίας των καταστημάτων. Στις 17 Φλεβάρη έγινε μαζική γενική συνέλευση του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων και παίρνουν απόφαση για νέα απεργία.
Στις 25 Φλεβάρη ο υπουργός Εργασίας Λάσκαρης ορίζει το νέο δοκιμαστικό ωράριο. Στην Αττική, το ωράριο λειτουργίας είναι 9 π.μ.- 5.30 μ.μ. τις καθημερινές και 9 π.μ. - 2.30 μ.μ. το Σάββατο. «Οι αποφάσεις αυτές - σχολίαζε ο «Ριζοσπάστης» - κατοχυρώνουν τη μερική αποδέσμευση του ωραρίου και "κρύβουν" τη γενικότερη πρόθεση κυβέρνησης και μεγαλοκαταστηματαρχών για την πλήρη αποδέσμευση και την επιβολή του αντεργατικού ωρομισθίου».
Στις 28 Φλεβάρη γίνεται η απεργία, την οποία στηρίζουν οργανώσεις των εμπόρων, όχι όμως η ΓΣΕΒΕΕ.
Στη 1 Μάρτη, ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Ριζοσπάστη» ήταν: «Νέκρωσε η αγορά Αθήνας και Πειραιά». Σε άλλο ρεπορτάζ αναφέρεται: «Ιδιωτικοί υπάλληλοι και μικρομεσαίοι καταστηματάρχες σαν ένας άνθρωπος αντιστάθηκαν στην εφαρμογή του νέου εξοντωτικού και απάνθρωπου ωραρίου, με 24ωρη απεργία οι πρώτοι και με το κλείσιμο των καταστημάτων τους οι δεύτεροι».

Συνέχεια των αντιδράσεων

Στις 6 Μάρτη ο «Ριζοσπάστης» αναλύοντας την προοπτική των αντεργατικών σχεδιασμών επισήμανε: «Είναι βέβαιο ότι δεν θα πληρώσουν (σ.σ. οι εργοδότες) για πολύ καιρό δεύτερη βάρδια για τις αποδεσμευμένες ώρες, αλλά θα επιδιώξουν με το ίδιο προσωπικό να κρατάνε ανοιχτά τα καταστήματα όλες τις ώρες (...) Αρχίζοντας να πληρώνουν ωρομίσθιο και όχι υπερωριακά την εργασία για τις αποδεσμευμένες ώρες, οι μεγαλοκαταστηματάρχες σκοπεύουν να επεκτείνουν για όλες τις ώρες τον τρόπο αυτό της αμοιβής».
Στις 21 Μάρτη γίνεται νέα κινητοποίηση. Η ΓΣΕΒΕΕ, κάτω από την πίεση, αποφάσισε ομόφωνα το κλείσιμο των καταστημάτων για τη μέρα εκείνη, ενώ ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων κάλεσε σε απεργία και συγκέντρωση στα γραφεία του. Και πάλι το ρεπορτάζ αναφέρει ότι «νέκρωσε» η αγορά σε όλη τη χώρα.
Στις 16 Μάη, που έχει πια τελειώσει η δοκιμαστική περίοδος, η κυβέρνηση επαναφέρει το παλιό ωράριο, αν και είχε δεσμευθεί ότι θα παραμείνουν οι 43 ώρες.
Οι υπάλληλοι προχωρούν σε νέα απεργία στις 8 Ιούνη 1977, απαιτώντας 43 ώρες εργασίας τη βδομάδα. Η απεργία γίνεται και πάλι με επιτυχία. Στις 9 Ιούνη ο «Ριζοσπάστης» σημείωνε ότι τα περισσότερα μεγάλα καταστήματα στην Αθήνα και τον Πειραιά ανακοίνωσαν στο προσωπικό τους ότι θα μειώσουν τις ώρες εργασίας στις 43, πως στη Χαλκίδα υπογράφτηκε συμφωνία για άμεση εφαρμογή των 43 ωρών και η Συντονιστική Επιτροπή Εμπορικών Συλλόγων ανακοίνωσε ότι δέχεται να εφαρμόσει το 43ωρο, ανεξάρτητα από το τι θα πουν οι νομάρχες.
Οπως είναι γνωστό, τριάντα χρόνια μετά, οι προσπάθειες των κυβερνήσεων και μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου, όχι μόνο δεν έχουν σταματήσει, αλλά συνεχίζονται και σήμερα με μεγαλύτερη ένταση για πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου και κατάργηση της Κυριακής αργίας...

Η ταξική Δικαιοσύνη έκανε το «καθήκον» της και στη Λάρισα

Η ταξική Δικαιοσύνη έκανε το «καθήκον» της και στη Λάρισα

Ο «Ριζοσπάστης» μιλάει με τον Πάρι Λιόλιο, στέλεχος του ΠΑΜΕ, που μαζί με άλλους συνδικαλιστές, καταδικάστηκε ύστερα από μήνυση των ιδιοκτητών της γαλακτοβιομηχανίας «Ολυμπος»

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από τη μέρα της απεργίας: Η νταλίκα παίρνει εντολή να περάσει την πύλη, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή των απεργών

Στις 9 Ιούνη, το Εφετείο της Λάρισας καταδίκασε τρεις συνδικαλιστές σε οκτώ μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή και έναν ακόμα σε φυλάκιση 12 μηνών με τριετή αναστολή, ύστερα από μήνυση που κατέθεσε η διεύθυνση της γαλακτοβιομηχανίας «Ολυμπος» των αδελφών Σαράντη. Για την καταδικαστική απόφαση μιλάει στον «Ριζοσπάστη» ο Πάρις Λιόλιος, εργαζόμενος στην «Ολυμπος», συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ και γγ του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, ο οποίος είναι ανάμεσα στους καταδικασθέντες.

***

-- Τι ακριβώς συνέβη έξω από το εργοστάσιο της γαλακτοβιομηχανίας «Ολυμπος», για το οποίο κατηγορηθήκατε από την εργοδοσία και καταδικαστήκατε από το δικαστήριο;

-- Με απόφαση της Ομοσπονδίας Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, πραγματοποιήθηκε στις 4 και 5 Φλεβάρη 2012 απεργία στα εργοστάσια και στις άλλες επιχειρήσεις των αδελφών Σαράντη σε Λάρισα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ροδόπη, ενάντια στην απόφαση της εργοδοσίας να προχωρήσει σε νέα μείωση των μισθών των εργαζομένων, που έφτανε και στο 53%.
Οι εργοδότες, εκμεταλλευόμενοι την ψήφιση του νόμου για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δημιούργησαν με παράνομο τρόπο -εκβιάζοντας εργαζόμενους να υπογράψουν και πλαστογραφώντας έγγραφα- την περιβόητη «Ενωση Προσώπων», μέσω της οποίας επέβαλλαν τη μείωση μισθών και την ανατροπή εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τις ημέρες της απεργίας, για την οποία είχε πάρει απόφαση και η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων της «Ολυμπος», οι απεργοί και μαζί μας άλλοι συνδικαλιστές που ήρθαν για συμπαράσταση, βρισκόμασταν έξω από την πύλη του εργοστασίου «Ολυμπος», για να περιφρουρήσουμε την κινητοποίησή μας.
Η εργοδοσία, προκειμένου να σπάσει την απεργία, κάλεσε και ήρθαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ενώ μετέφερε εργαζόμενους από τα εργοστάσιά της στα Τρίκαλα και στο Βόλο, για να τους χρησιμοποιήσει ως απεργοσπάστες. Ταυτόχρονα, χρησιμοποίησε μπράβους και τραμπούκους κατά των απεργών. Μάλιστα, με εντολή της, νταλίκα που περίμενε να μπει στο εργοστάσιο για να φορτώσει γάλα, κινήθηκε να πέσει πάνω στους συγκεντρωμένους, δημιουργώντας κινδύνους ακόμα και για ανθρώπινες ζωές.
-- Ποιο ήταν, λοιπόν, το «αδίκημα» για το οποίο κατηγορηθήκατε;
-- Η εργοδοσία, η οποία από τότε που ανακοινώσαμε ότι θα γίνει απεργία ζητούσε από την αστυνομία και τα αρμόδια υπουργεία να παρέμβουν για το τσάκισμά της, υπέβαλε μήνυση -την κοινοποίησε μάλιστα και στον τότε πρωθυπουργό Α. Σαμαρά-, ζητώντας την τιμωρία των συνδικαλιστών, με την κατηγορία ότι, ασκώντας «παράνομη βία» και «συνέργεια στην παράνομη βία», δεν επέτρεπαν στους εργαζόμενους -δηλαδή στους μεταφερόμενους απεργοσπάστες και στους τραμπούκους- να πάνε για δουλειά.
Με την ίδια μήνυση στρεφόταν κατά και του νομικού συμβούλου του Εργατικού Κέντρου και του τότε βουλευτή Λάρισας του ΚΚΕ, που παρευρίσκονταν στην κινητοποίηση. Ομως, οι συνδικαλιστές δεν επιτεθήκαμε σε κανέναν. Το μόνο που κάναμε ήταν να περιφρουρούμε την απεργία, όπως δικαιούμαστε και είχαμε καθήκον.
-- Αυτό δεν το έλαβε υπόψη το δικαστήριο;
-- Καθόλου. Το Τριμελές Εφετείο Λάρισας υιοθέτησε το κατηγορητήριο που είχε συντάξει η νομική υπηρεσία της εργοδοσίας και προχώρησε στην επιβολή των βαριών ποινών σε βάρος των τεσσάρων συνδικαλιστών -κατά πλειοψηφία, καθώς, προς τιμήν της, μειοψήφησε η πρόεδρος της έδρας κα Πάπαρη-, χωρίς να μπει στον κόπο να στοιχειοθετήσει τις κατηγορίες.
Για να καταδικάσει τον Κ. Καλέτσιο σε 12μηνη φυλάκιση, επικαλέστηκε κάποιο φραστικό επεισόδιο που, τάχα, είχε με διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας, το οποίο, μάλιστα, δεν εργάζεται στο εργοστάσιο της Λάρισας, αλλά σ' αυτό του Βόλου! Και για να καταδικάσει εμένα και τους συναδέλφους Τσερβούλη και Βλαχόπουλο σε 8μηνη φυλάκιση, αποφάνθηκε ότι συνεργήσαμε στο ανύπαρκτο «έγκλημα» του Καλέτσιου. Μάλιστα, το δικαστήριο αποφάσισε να επιβάλει μεγαλύτερες ποινές από αυτές που είχε προτείνει η εισαγγελέας της έδρας!
Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι δύο δικαστίνες που ψήφισαν υπέρ της ενοχής μας, δεν μίλησαν καθόλου στη διάρκεια της πολύωρης δίκης, δεν έκαναν ούτε μια ερώτηση. Μάλιστα, η μία εξ αυτών (σ.σ. τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας) μετείχε και στη σύνθεση του δικαστηρίου που με δίκασε μαζί με άλλους συνδικαλιστές το 2000, μετά πάλι από μήνυση του Σαράντη, το οποίο μου επέβαλε τότε 7μηνη φυλάκιση, επειδή συμμετείχα στην οργάνωση της απεργίας στο εργοστάσιο ενάντια σε παράνομες απολύσεις.
-- Πού πιστεύετε ότι αποσκοπεί όλη αυτή η μεθόδευση;
-- Η συγκεκριμένη καταδικαστική απόφαση δείχνει, κατ' αρχήν, ότι το συγκεκριμένο δικαστήριο τάχθηκε ανοιχτά, απροκάλυπτα και προκλητικά με το «δίκιο» του εργοδότη. Βεβαίως, αυτό δεν είναι ούτε πρωτοφανές, ούτε πρωτόγνωρο, καθώς ξέρουμε ότι στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, η Δικαιοσύνη, όπως και οι άλλοι θεσμοί του κράτους, είναι ταξικά προσανατολισμένη και αναλόγως «δικάζει». Αυτό γίνεται τώρα και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως, στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχουν πολλά ζητήματα που γεννούν ερωτηματικά. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαίο το γεγονός ότι οι μηνύσεις που υποβλήθηκαν εναντίον του συγκεκριμένου εργοδότη από την Επιθεώρηση Εργασίας για παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας και από το Συνδικάτο Γάλακτος Λάρισας για την παράνομη συγκρότηση της «Ενωσης Προσώπων», δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.
Η μεν πρώτη «πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων», η δε δεύτερη έφερε τη δικαίωση του εργοδότη, καθώς το δικαστήριο έκρινε ότι έδρασε «νόμιμα».
Δεν μπορούμε, επίσης, να μην παρατηρήσουμε ότι οι αδελφοί Σαράντη άρχισαν αμέσως τον «πόλεμο» ενάντια στους συνδικαλιστές από τα ταξικά σωματεία, από τότε που αγόρασαν τον «Ολυμπο» από την Ενωση Συνεταιρισμών Λάρισας.
Το πρώτο που έκαναν ήταν να διώξουν από την παραγωγική διαδικασία -επειδή δεν μπορούσαν να τους απολύσουν- ολόκληρο το ΔΣ του Συνδικάτου Γάλακτος. Αυτή η «τιμωρία» διατηρείται μέχρι σήμερα για τους τρεις που παραμένουμε στο ΔΣ του Συνδικάτου -οι άλλοι τέσσερις συνταξιοδοτήθηκαν- και ενώ πληρωνόμαστε τους μισθούς μας, μας απαγορεύεται να βρισκόμαστε στους χώρους εργασίας μας, για να μην ερχόμαστε σε επαφή με τους άλλους εργαζόμενους!
Μάλιστα, μετά την απεργία του 2012, η εργοδοσία αποφάσισε να μας «εξορίσει» μακριά από το εργοστάσιο και να μας κλείσει σ' ένα ειδικό χώρο - φυλάκιο, όπου θα πρέπει να δίνουμε καθημερινά το «παρών» και να περνάμε τις ώρες που διαρκεί η βάρδιά μας...