Τι εννοούμε όταν λέμε έλλειψη «ατμομηχανής» στην καπιταλιστική οικονομία; Γιατί μιλάμε για αβέβαιη ανάπτυξη;

Τι εννοούμε όταν λέμε έλλειψη «ατμομηχανής» στην καπιταλιστική οικονομία; Γιατί μιλάμε για αβέβαιη ανάπτυξη;

• Στη Θ.1 των Θέσεων της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρεται ως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας: «Η επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας την τελευταία τριετία, χωρίς κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο να προβλέπεται να λειτουργήσει ως ατμομηχανή για την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξής της».

Ο ρόλος μιας «ατμομηχανής» είναι πως η ανάπτυξη σ' αυτήν βοηθά γενικότερα την καπιταλιστική ανάπτυξη στις υπόλοιπες χώρες. Η καπιταλιστική ανάπτυξη γεννά νέες ανάγκες για μέσα παραγωγής, πρώτες ύλες, μηχανές και εργατική δύναμη, που συχνά καλύπτονται από άλλες χώρες. Για παράδειγμα, η ανάπτυξη της Γερμανίας την τελευταία 10ετία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη της Κίνας, που απαιτούσε μεγάλες επενδύσεις σε μέσα παραγωγής στην Κίνα, που παράγονταν στη Γερμανία. Συγχρόνως η καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας - κέντρου «ατμομηχανής» οδηγεί σε σχετική ευμάρεια, σε αυξήσεις των μισθών για ένα τμήμα της εργατικής τάξης, ενισχύει τη δυνατότητα κατανάλωσης, που και αυτή τροφοδοτεί την ανάπτυξη άλλων οικονομιών.
Η αδυναμία μιας «ατμομηχανής» αφορά ολόκληρη την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και ιδιαίτερα τα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα (ΕΕ, ΗΠΑ, Ιαπωνία κ.λπ.).
Ουσιαστικά, η έλλειψη μιας «ατμομηχανής» αντανακλά απ' τη μια την έκταση του προβλήματος της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, της όξυνσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού σε διεθνή κλίμακα, και απ' την άλλη το μεγάλο βαθμό συγχρονισμού στην εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, που δεν δίνει το περιθώριο να «ανακουφιστεί» η εκδήλωση της κρίσης μέσα από μια σχετικά πιο ισχυρή ανάπτυξη στο εξωτερικό.

• Στη Θ.3 αναφερόμαστε όσον αφορά την ΕΕ: «Οι προβλέψεις για πολύ αργή και αναιμική ανάκαμψή της». Επίσης, αναφορικά με την ελληνική οικονομία, στη Θ.20 λέμε: «Η ελληνική οικονομία τείνει να περάσει σε αναιμική ανάκαμψη το 2017. Ωστόσο, η πραγματοποίηση αυτής της τάσης θα εξαρτηθεί και από άλλες παραμέτρους, ιδιαίτερα από τις εξελίξεις της διεθνούς οικονομίας».

Σε διεθνές επίπεδο, οι αστικές προβλέψεις, αν και μιλούν για ισχυροποίηση της ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια, εκτιμούν πως υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι που θέτουν σε αμφισβήτηση μια τέτοια πρόβλεψη.
Συμπυκνωμένα, η μεγάλη έκταση κεφαλαίου που δεν έχει απαξιωθεί διεθνώς, η έλλειψη μιας «ατμομηχανής» της διεθνούς οικονομίας, η πιθανότητα σημαντικού κλυδωνισμού της Ευρωζώνης το αμέσως επόμενο διάστημα, η ενίσχυση τάσεων εφαρμογής πολιτικών προστατευτισμού (αστικός ευρωσκεπτικισμός στην ΕΕ, Τραμπ κ.ά.), η επιβράδυνση στην Κίνα, αυξάνουν τις πιθανότητες πιο γενικευμένων πολεμικών αναμετρήσεων και εκδήλωσης νέας κρίσης με δυνατότητα συγχρονισμού σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, εξελίξεις που έρχονται σε αντίθεση με ένα γύρο ισχυρής ανάπτυξης.
Στην Ελλάδα, οι προαναφερθείσες διεθνείς οικονομικές εξελίξεις με τις πολλαπλές επιδράσεις τους στην ελληνική οικονομία (π.χ. ναυτιλία και επιπτώσεις λόγω της στασιμότητας του διεθνούς εμπορίου, τουρισμός και επιπτώσεις πιθανής νέας συγχρονισμένης κρίσης), οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα αυξάνουν την πιθανότητα η καπιταλιστική ανάπτυξη, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, να είναι αναιμική και ασταθής.
Πρέπει, επίσης, να σημειώσουμε πως, έως ένα βαθμό, η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίσει ως ανάπτυξη την αύξηση του ΑΕΠ που προκύπτει απ' την καταγραφή στη «νόμιμη» οικονομία ενός τμήματος της οικονομικής δραστηριότητας που ήταν μέχρι πρότινος «μαύρη», καταγραφή που προκύπτει λόγω της γενίκευσης της χρήσης πλαστικού χρήματος και άλλων πλευρών της αστικής πολιτικής, εξέλιξη που δεν συνιστά ανάπτυξη, δεν σημαίνει αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.
Σε κάθε περίπτωση, δεν κουραζόμαστε να επισημαίνουμε πως η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει φθηνή εργατική δύναμη και υλοποίηση του συνόλου της κρατικής πολιτικής για τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των ομίλων. Ετσι, η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν πρόκειται να «λύσει» κανένα λαϊκό πρόβλημα. Αντίθετα προϋποθέτει γενίκευση και μονιμοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης.

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ Τρελά κέρδη για τους ομίλους, 225 ευρώ μηνιαίο εισόδημα για τους εργαζόμενους!

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Τρελά κέρδη για τους ομίλους, 225 ευρώ μηνιαίο εισόδημα για τους εργαζόμενους!

Αποκαλυπτικά στοιχεία, τα οποία δείχνουν την ολομέτωπη επίθεση που έχουν εξαπολύσει στους εργαζόμενους του Τουρισμού κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στον κλάδο (μεγαλοξενοδόχοι, εφοπλιστές κ.ο.κ.), για την παραπέρα ενίσχυση της ήδη απίστευτης κερδοφορίας τους, κατέθεσε χτες στην Ολομέλεια της Βουλής ο βουλευτής του ΚΚΕ Χρήστος Κατσώτης.
Αφορμή στάθηκε η συζήτηση, στην Ολομέλεια, του νομοσχεδίου του υπουργείου Τουρισμού για την κύρωση μνημονίου για τον Τουρισμό μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, με το οποίο εξασφαλίζονται στις μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις νέα πεδία κερδοφορίας.
«Τα ρεκόρ κερδών του Τουρισμού πραγματοποιούνται πάνω στην όλο και βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων του», ανέφερε ο Χρ. Κατσώτης, ειδικός αγορητής του Κόμματος στο νομοσχέδιο, καταθέτοντας τα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία: Από 885,69 ευρώ που ήταν ο βασικός μισθός το 2012, σήμερα είναι στα 586 ευρώ μεικτά ή 511 για τους νέους κάτω των 25 ετών. Δηλαδή, ο μισθός μειώθηκε από 300 έως 450 ευρώ. Το ετήσιο εισόδημα των εργαζομένων, που ήταν 5.300 ευρώ το 2012, σήμερα είναι 3.066 ευρώ. «Δηλαδή - τόνισε ο βουλευτής - οι εργαζόμενοι περνάνε σήμερα με 225 ευρώ μέσο όρο το μήνα για όλο το χρόνο».
Αυτά, επισήμανε ο Χρ. Κατσώτης, είναι αποτέλεσμα των απλήρωτων και ατέλειωτων υπερωριών, της «κατάργησης των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης, αφού η δοκιμαστική περίοδος με νόμο της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που διατηρεί η σημερινή, πήγε στον ένα χρόνο από δύο μήνες που ήταν», της γενικευμένης μαθητείας, που διαμορφώνει ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη, αφού οι αμοιβές δεν ξεπερνούν στην καλύτερη περίπτωση τα 300 ευρώ το μήνα. Ενώ η σημερινή κυβέρνηση, τόνισε ο Χρήστος Κατσώτης, έφτασε όχι μόνο να έχει μειώσει τα επιδόματα ανεργίας τους, αλλά επί της ουσίας να «έχει κάνει και παύση πληρωμών». Οπως σημείωσε, «οφείλονται τέτοια επιδόματα σε εργαζόμενους σε Ρόδο, Κω, Κέρκυρα, παντού».
Ειδικά για το μνημόνιο συνεργασίας Ελλάδας - Αιγύπτου, που επικρότησαν όλα τα αστικά κόμματα, τα οποία είτε υπερψήφισαν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων) είτε δήλωσαν «παρών» (ναζιστική Χρυσή Αυγή), επισήμανε ότι «απευθύνεται στους επιχειρηματικούς ομίλους, στα τουριστικά πρακτορεία», προβλέπει «επιχειρηματικές συμπράξεις με διευκόλυνση των επενδύσεων, την προώθηση επιχειρηματικών συμφερόντων μέσα από τη βοήθεια και τη σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα».
Η ομιλία της υπουργού Τουρισμού, Ελ. Κουντουρά, ήταν απτή επιβεβαίωση ότι για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ οι στόχοι του κεφαλαίου είναι «ιερό και όσιο». Οχι μόνο δεν ανέφερε λέξη για τους εργαζόμενους, αλλά έσπευσε να καταθέσει τα διαπιστευτήριά της στο κεφάλαιο, διαφημίζοντας την Ελλάδα ως «χώρα ασφαλή, σταθερή, ελκυστικό προορισμό για διακοπές και επενδύσεις». Επανέλαβε τα απανωτά ρεκόρ σε αφίξεις και έσοδα του 2015 και του 2016 και χαρακτήρισε «τεράστια επιτυχία» για την κυβέρνηση ότι το 2016 «υπήρξε έκρηξη επενδύσεων», λέγοντας ότι κατατέθηκαν 142 προτάσεις για επενδύσεις σε 4στερα και 5στερα ξενοδοχεία. Δήλωσε την προσπάθεια της κυβέρνηση για χρηματοδότηση των επιχειρηματιών από το ΕΣΠΑ και πρόσθεσε ότι ήδη «πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ έχουν μπει ως κεφάλαια για τον τουρισμό».

Τροπολογία για το «πόθεν έσχες»

Στο νομοσχέδιο είχε ενταχθεί ως άρθρο 3 η τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης που προβλέπει την παράταση υποβολής δήλωσης «πόθεν έσχες» για τους δικαστές και τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Το ΚΚΕ ψήφισε «παρών», ενώ ο βουλευτής του Κόμματος Χρ. Κατσώτης σχολίασε ότι η κυβέρνηση σπεύδει να υλοποιήσει την προσωρινή διαταγή του ΣτΕ για αναστολή κατάθεσης του «πόθεν έσχες», «όμως άλλες αποφάσεις του ΣτΕ που αφορούν μισθούς εργαζομένων, ή δικαιώνουν εργαζόμενους, δεν τις υλοποιείτε». ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ενωση Κεντρώων ψήφισαν υπέρ. Το Ποτάμι και η ναζιστική Χρυσή Αυγή ψήφισαν «παρών».

Δυσκολεύεται να «ξεχωρίσει»...

Δυσκολεύεται να «ξεχωρίσει»...

Πολλά γράφτηκαν για τη συμπλήρωση ενός χρόνου του Κυρ. Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ, με τη ΝΔ να προσπαθεί επίμονα να υπερτονίσει τις όποιες υπαρκτές «διαχωριστικές γραμμές» που τη χωρίζουν από τον έτερο πόλο της κυβερνητικής εναλλαγής, τον ΣΥΡΙΖΑ, εστιάζοντας στο ότι εκείνοι μπορούν ως κυβερνητικοί διαχειριστές να προωθήσουν με μεγαλύτερη συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική, γιατί «πιστεύουν» τις «μεταρρυθμίσεις» - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του, και γι' αυτό σε αντίθεση με τους «λαϊκιστές» του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα «χαϊδεύουν αυτιά» (η περιβόητη «συμφωνία αλήθειας»), θα συγκροτήσουν κυβερνητικό επιτελείο «ανεπηρέαστο» από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, θα εφαρμόσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και μέτρα στήριξης του κεφαλαίου όπως π.χ. φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων μια ώρα αρχύτερα, και με βάση αυτά θα διαπραγματευτούν τους στόχους της αστικής τάξης και στο εξωτερικό πιο αποτελεσματικά.
Την ίδια ώρα, βέβαια, η πραγματικότητα δείχνει ότι οι υπαρκτές διαφορές ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και ο ανταγωνισμός τους συνίστανται στο ποιος και με ποιον τρόπο θα υπηρετήσει καλύτερα τη διεύρυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η τέτοια στοχοπροσήλωσή τους και η στρατηγική ταύτιση των αστικών κομμάτων δίνουν και τη βάση των μεταξύ τους συγκλίσεων, όπου και όποτε αυτό απαιτείται, για τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

***

Τα παραδείγματα της τέτοιας σύγκλισης κυβέρνησης και ΝΔ, πάμπολλα: Από τις βασικές πρεμούρες της ΝΔ είναι να κλείσει η δεύτερη «αξιολόγηση», η κριτική της δε προς την κυβέρνηση είναι ακριβώς ότι «αργοπορεί». Και πώς αλλιώς, εφόσον το κλείσιμό της και το πέρασμα της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας στο καθεστώς της λεγόμενης ποσοτικής χαλάρωσης από πλευράς ΕΚΤ, σημαίνει απελευθέρωση πρόσθετων κονδυλίων και ευκολότερο δανεισμό για την παραπέρα στήριξη ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. «H ποσοτική χαλάρωση λήγει το τέλος του 2017. Εμείς πότε θα πάρουμε ρευστότητα με αυτή την κυβέρνηση; Εμείς θα κρατάμε ομπρέλα όταν οι άλλοι παίρνουν λεφτά;» διερωτάτο, μιλώντας στο STAR ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Ν. Δένδιας.
Την ίδια βάση και τον ίδιο στόχο έχει η κοινή πρεμούρα κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης για την «επαναδιαπραγμάτευση» των πλεονασμάτων που έχουν συμφωνήσει σε προηγούμενη φάση με τους δανειστές, όταν ψήφιζαν από κοινού το 3ο μνημόνιο.
Πάντα με άγχος για την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου, η ΝΔ από τη μία κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με τα μέτρα της «συνθλίβει την κοινωνία», εστιάζοντας στο ζήτημα της «υψηλής φορολογίας», αλλά «δείχνοντας» ξεκάθαρα ότι αναφέρεται στο κεφάλαιο, και από την άλλη την κατηγορεί για «παροχολογία» με αφορμή π.χ. τα ψίχουλα προς τους συνταξιούχους (η ...13η σύνταξη), κάνοντας σαφές ότι στην πράξη δεν πρόκειται να ξεφύγει στο παραμικρό απ' όσα συμφωνήθηκαν - σε Βρυξέλλες, Ουάσιγκτον, Βερολίνο, Παρίσι, Αθήνα, κι όπου αλλού - για την ανάταξη της εγχώριας αστικής οικονομίας και τη διασφάλιση χρηματοδότησης και νέων κερδών για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η κριτική της ΝΔ προς την κυβέρνηση για τις ιδιωτικοποιήσεις. «Τις κάνει, αλλά με μεγάλη καθυστέρηση και δεν τις πιστεύει», είναι η μόνιμη επωδός στελεχών της ΝΔ, την ώρα βέβαια που ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διεκδικούν ...δάφνες για τις επιδόσεις τους, η δε πίεση που δέχονται από τη ΝΔ ουσιαστικά βάζει πλάτη για να τις επιταχύνουν και να τις διευρύνουν.

***

Παραπέρα, βγάζουν μάτι η «συναίνεση», η «συνεννόηση», η «ενότητα» - όροι όλοι που οι ίδιοι οι αστοί χρησιμοποιούν για το ζήτημα - που παρέχει η ΝΔ στον άλλο στόχο της αστικής τάξης, αυτόν της γεωστρατηγικής αναβάθμισής της στους ευρύτερους συσχετισμούς δυνάμεων και ανταγωνισμούς της Ανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης, που είναι δεμένη άρρηκτα με την επιχείρηση ανάκαμψης της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.
Π.χ. οι θέσεις της για το Κυπριακό, ενώ εντείνονται τα παζάρια με βάση διχοτομικά σχέδια, άκρως επικίνδυνα για το λαό, στο φόντο ανταγωνισμών ιμπεριαλιστικών κέντρων και πολυεθνικών για τα κοιτάσματα και τους δρόμους της Ενέργειας.
Αντίστοιχα, είναι καθαρή η στοίχιση της ΝΔ πίσω από την κυβέρνηση σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ακόμα πιο ενεργή συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους για το λαό ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες, π.χ. για την έλευση της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2 στο Αιγαίο, την παροχή βάσεων και άλλων υποδομών στις Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για τις βρωμοδουλειές τους στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, τη συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων σε στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όπως η SEA GUARDIAN και η SOPHIA, αντίστοιχα.

***

Η σύμπλευση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης καταγράφεται και στο λεγόμενο θεσμικό επίπεδο, αυτό της πολυδιαφημισμένης συνταγματικής αναθεώρησης, όπου μπορεί μεν να προτάσσουν διαφορετικά άρθρα προς ξαναγράψιμο, ωστόσο και οι δυο πλευρές (του ίδιου νομίσματος) συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι χρειάζεται «εκσυγχρονισμός» του θεσμικού πλαισίου του αστικού κράτους, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.
Τέλος, σε στενή σύνδεση με τη λειτουργία του αστικού κράτους στις σύγχρονες συνθήκες ήταν και ο καβγάς που ξέσπασε τελευταία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ σχετικά με το αν έκανε ή όχι η κυβέρνηση προσλήψεις στο Δημόσιο. Κοινή συνισταμένη και των δύο, «το μικρότερο, πιο λειτουργικό και αποτελεσματικό κράτος», με λιγότερο, φτηνότερο και εξειδικευμένο προσωπικό, κομμένο και ραμμένο να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, για τις οποίες από κοινού πασχίζουν.
Μετά απ' όλα αυτά δεν είναι τυχαίο ότι μια πλευρά της κριτικής που δέχεται η ΝΔ από αστικά επιτελεία, είναι ότι παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, δύσκολα «ξεχωρίζουν» οι δικές της προτάσεις, όπως και οι δικές της ικανότητες στον εγκλωβισμό του λαού, από τα αντίστοιχα «προσόντα» του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με την δεδομένη στήριξη της ΝΔ στους αντιλαϊκούς στόχους του κεφαλαίου, είναι κι αυτό ένα απαραίτητο στοιχείο για να πάρει το «χρίσμα» της κυβερνητικής διαχείρισης των αστικών συμφερόντων...

Αντιλαϊκές συναινέσεις...

Αντιλαϊκές συναινέσεις...

Με αφορμή τις εξελίξεις στο Κυπριακό, αναθερμάνθηκε η συζήτηση για την ανάγκη να υπάρξει συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων πάνω στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», στα οποία η κυβέρνηση κατατάσσει επίσης την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», την απομείωση του χρέους και, βέβαια, το στόχο της ανάκαμψης της οικονομίας.
Στις αρχές της βδομάδας, στέλεχος της κυβέρνησης αρθρογραφούσε γι' αυτό το θέμα, γράφοντας περίπου τα εξής: Οι πολιτικές δυνάμεις «πρέπει να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας», με στόχο «να οριοθετηθεί το πεδίο των συγκλίσεων, αλλά και των πολιτικών συγκρούσεων», καθώς έτσι θα δοθεί «νέο περιεχόμενο στην πολιτική συζήτηση και στη διαχείριση των πολιτικών θεμάτων. Θα κάνει καλό στη χώρα, καλό στη δημοκρατία, καλό στο πολιτικό σύστημα».
Διαπίστωνε, επίσης, ότι «οι επικοινωνιακού χαρακτήρα συγκρούσεις (...) δημιουργούν όρους αδιεξόδων», ενώ, αντίθετα, «η ομαλοποίηση της πολιτικής συζήτησης» είναι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα.
Βέβαια, ανεξάρτητα από το πώς και σε ποιο βαθμό εκφράζεται κάθε φορά, συναίνεση ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις υπάρχει, στο έδαφος της στρατηγικής του κεφαλαίου που υπηρετούν από κοινού.
Δηλαδή, υπάρχει στρατηγική σύμπλευση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, όπως και προσήλωση στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της γεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας, μέσα από τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, συμμαχίες και οργανισμούς.
Αυτό που συζητιέται με μεγαλύτερη ένταση τα τελευταία χρόνια, είναι η ανάγκη για ευρύτερες και μονιμότερες συναινέσεις, στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να υπηρετούνται πιο αποτελεσματικά η απρόσκοπτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, από τη μια, και η χειραγώγηση - ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, από την άλλη.
Καθόλου τυχαία, η συζήτηση περί συναίνεσης εντείνεται παράλληλα με τις διεργασίες σε μέτωπα κομβικής σημασίας για το κεφάλαιο, όπως είναι η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» με νέα αντιλαϊκά μέτρα σε ορίζοντα χρόνων, η ένταξη στο μηχανισμό άντλησης φθηνότερου χρήματος από την ΕΚΤ, το Κυπριακό και οι γενικότερες διευθετήσεις στην περιοχή, όπου διακυβεύονται ισχυρά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα της οικονομικής και πολιτικής ρευστότητας, εξαιτίας των δυσκολιών που έχει η οικονομία να ανακάμψει ορμητικά, το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητάει τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις για να διασφαλίσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε με ισχυρές συγκυβερνήσεις είτε με συγκαταβατικές και εποικοδομητικές αντιπολιτεύσεις.
Αλλωστε, φυσικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν ανοιχτά ότι η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος στη βάση που περιγράφεται πιο πάνω είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανάκαμψη. Ενδεικτικά μόνο, μεγάλο συγκρότημα του Τύπου εγκαλούσε χτες τη ΝΔ για τις «ηρωικές υποσχέσεις» περί μείωσης των φόρων που δίνει «με το άγχος της εκλογικής επικράτησης».
Ενώ ο Γ. Δραγασάκης, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έλεγε τις προάλλες σε εκδήλωση του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου: «Η κρίση που ζούμε είναι μια κρίση δομική, του κυρίαρχου παραγωγικού υποδείγματος, αλλά και του συστήματος δικομματικής εξουσίας που λειτουργούσε ως ένα "καρτέλ", καθώς και του πελατειακού μοντέλου διακυβέρνησης, που είχε διαμορφωθεί πριν από την κρίση, αλλά επέζησε και έπειτα από αυτήν. Για αυτό και έξοδος από την κρίση σημαίνει βαθιές αλλαγές σε πολλούς τομείς, διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος (...) ριζική αλλαγή στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και του τρόπου διακυβέρνησης».
Απέναντι σε αυτές τις διεργασίες υπέρ του κεφαλαίου βρίσκεται μόνο το ΚΚΕ και η πολιτική του πρόταση εκφράζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων. Συμβάλλοντας στην οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση. Προβάλλοντας ως διέξοδο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.