Οι ΗΠΑ επί Προεδρίας Ομπάμα ...

Η "αγιοποίηση" των ΗΠΑ και του Προέδρου τους, Μπαράκ Ομπάμα, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ΕΡΤ, τα άλλα αστικά κόμματα και ΜΜΕ, απογειώθηκε έως χτες το απόγευμα που έφυγε από τη χώρα, και είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα. Επίσης, χτες η ομιλία του στο Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» χαρακτηρίστηκε ως «παρακαταθήκη για τη δημοκρατία». Οι ύμνοι του στη «δημοκρατία και την ελευθερία», που δήθεν πρεσβεύουν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι άλλες ρητορείες και η δήθεν ευαισθησία για τους κατατρεγμένους του κόσμου - που δημιούργησαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και των ΗΠΑ - ήταν τα «όπλα» για να καμουφλάρει αυτό που πραγματικά είναι και ο Ομπάμα: Ενας γνήσιος πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου. Αυτό υπηρέτησε σε όλη τη θητεία που φτάνει στο τέλος της, καταφέρνοντας, είναι η αλήθεια, με ιδιαίτερη μαεστρία να «παραμυθιάζει» το λαϊκό κόσμο. Ο Ομπάμα, ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, που αναδείχτηκε το 2008 εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, εμφανίστηκε ως ο «ανανεωτής», ο φιλειρηνιστής (μάλιστα πήρε προκαταβολικά και Νόμπελ Ειρήνης για τις προθέσεις του), που θα άλλαζε τον κόσμο. Ετσι γιορτάστηκε η νίκη του τότε από τους εδώ οπορτουνιστές του Συνασπισμού, τους λεγόμενους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες ανά τον κόσμο. Τα ίδια μας έλεγαν για τον «άνεμο αλλαγής στην ΕΕ» με την εκλογή του Ολάντ ή του «ανανεωτή» Ρέντσι.

Ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν ο "κατάλληλος" άνθρωπος τη συγκεκριμένη συγκυρία για να εκφράσει πολιτικές στήριξης της ανάκαμψης των κερδών των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, για να ξεπεραστεί η κρίση, δίνοντας και κάποια «ψίχουλα» στο λαό. Το μείγμα διαχείρισης που εφάρμοσε ο Ομπάμα ήταν πιο επεκτατικό σε σχέση με αυτό που εφαρμόστηκε σε κράτη της ΕΕ, με περισσότερες δημόσιες επενδύσεις, ειδικά στην πρώτη τετραετία, αλλά δεν άλλαξε ουσιαστικά τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, ενώ ακόμα και με αναιμική ανάπτυξη (το ΑΕΠ «τρέχει» σήμερα με 2%), οι ταξικές ανισότητες αντί να μειωθούν, διευρύνθηκαν. Δηλαδή και από την... ανάπτυξη κερδισμένοι βγήκαν οι καπιταλιστές. Ιδού ορισμένα στοιχεία για τα πεπραγμένα της «φιλολαϊκής» διακυβέρνησης Ομπάμα:

• Το κατώτατο ωρομίσθιο σε ομοσπονδιακό επίπεδο εξακολουθεί να παραμένει από το 2009 στα 7,25 δολάρια (υποσχέσεις που υπάρχουν για αύξηση στα 10,5 δολάρια αφορούν μόνο περίπου 10 εκατομμύρια συμβασιούχους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους). Ενώ, όπου συζητιέται για ωρομίσθιο πάνω από 13 δολάρια, αυτό αφορά ουσιαστικά εργαζόμενους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, χωρίς σταθερό ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας. Πρέπει, επίσης, να παρθεί υπόψη ότι στις ΗΠΑ η εργοδοσία και το κράτος δεν «επιβαρύνονται» με ασφαλιστικές εισφορές και εισφορές Υγείας - Πρόνοιας, για τις οποίες πληρώνει απευθείας ο εργαζόμενος από την τσέπη του σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Ο μισθός, δηλαδή, στις ΗΠΑ αφορά αυτό που εμείς λέμε «μεικτά».
• 50 εκατ. άνθρωποι δεν καλύπτουν τα καθημερινά έξοδα για τη διατροφή τους και αναγκάζονται να σιτίζονται με κουπόνια.
• 43 εκατ. Αμερικανοί εργαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα ούτε για μία μέρα άδεια ασθενείας μετ' αποδοχών.
• Περίπου 16 εκατ. παιδιά και έφηβοι στις ΗΠΑ εξαρτούν τη διατροφή τους από τα κουπόνια πρόνοιας. Δηλαδή, το 20% του παιδικού και νεανικού πληθυσμού!
• Μόλις 11% των Αμερικανίδων απολαμβάνουν άδεια μητρότητας.
• Η επίσημη ανεργία εμφανίζεται γύρω στο 5%, ωστόσο αυτό είναι πλασματικό, γιατί καλύπτεται από τη διευρυμένη μερική απασχόληση, αλλά και από το γεγονός ότι πολλοί μακροχρόνια άνεργοι δεν πηγαίνουν να καταγραφούν.
• Το λεγόμενο σύστημα Υγείας «Obamacare», που εμφανίζεται ως το «καμάρι» της πολιτικής Ομπάμα, γιατί λέει έδωσε πρόσβαση σε 45 εκατομμύρια ανθρώπους που πριν δεν είχαν, στην πραγματικότητα είναι ένα αλισβερίσι με τον ιδιωτικό τομέα Υγείας για συγκεκριμένες παροχές με κρατική στήριξη και περιλαμβάνει και πρόσθετες χρεώσεις, όπως λέγεται, «χαμηλού κόστους». Δεν πρόκειται, δηλαδή, για δωρεάν σύστημα Υγείας.

Το ίδιο αντιλαϊκή όπως στην οικονομία είναι η εξωτερική πολιτική που εφάρμοσε η διοίκηση Ομπάμα, που συνέχισε και διεύρυνε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μεγαλώνοντας τα καραβάνια των ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών, για τους οποίους και στη χώρα μας ...ο Αμερικανός Πρόεδρος εξέφρασε τη συμπόνοια του. Ιδού λοιπόν «τα έργα και οι ημέρες» του «ανθρωπιστή» και όλο «υψηλές αξίες» Ομπάμα:

• Το 2009 συνέχισε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που είχε ξεκινήσει η διοίκηση του Προέδρου Τζορτζ Μπους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
• Το φθινόπωρο του 2011 γίνεται η επέμβαση στη Λιβύη για την ανατροπή του πρώην συμμάχου τους Μ. Καντάφι (όταν αυτός άρχισε να κάνει ανοίγματα στα ενεργειακά παζάρια με τη Ρωσία και την Κίνα).
• Θα ακολουθήσει η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» με τις αλλαγές των αστικών καθεστώτων σε Τυνησία και Αίγυπτο, με το πρόσχημα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, όπου στην πραγματικότητα στηρίχτηκαν και ισλαμιστικές οργανώσεις βγαλμένες από τα φυτώρια των μυστικών υπηρεσιών, όπως οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», ενώ μεταφέρθηκαν ένοπλοι τζιχαντιστές, τεχνογνωσία και μεγάλες ποσότητες οπλισμού τόσο στην Αφρική όσο και στη Μέση Ανατολή.
• Αρχές Αυγούστου 2012, ο Ομπάμα υπέγραψε διάταγμα για μεγάλη στήριξη στους ενόπλους της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» στη Συρία, στο οποίο σημειωνόταν απροκάλυπτα και με τον πιο επίσημο τρόπο η ανάμειξη της CIA στη χώρα, στα ...πρότυπα της προηγούμενης επέμβασης στη Λιβύη. CIA και μυστικές υπηρεσίες, ΝΑΤΟ, θέριεψαν το φαινόμενο του «Ισλαμικού Κράτους» και διεύρυναν το αιματοκύλισμα του συριακού λαού. Αρχικά ως «εργαλείο» για την αλλαγή μη αρεστών καθεστώτων και σήμερα, με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», ως «πολυεργαλείο» για νέες επεμβάσεις για το ξαναμοίρασμα της πίτας στην Ενέργεια, στους δρόμους μεταφοράς της, στις σφαίρες γεωστρατηγικής επιρροής, στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό με άλλα κέντρα όπως η Ρωσία.
• Καθοριστική είναι επίσης η συμβολή της κυβέρνησης Ομπάμα στο αιματοκύλισμα που συνεχίζεται στην Ουκρανία στην ίδια αντιπαράθεση με τη Ρωσία.

Αυτή είναι η πραγματικότητα του "ανθρωπισμού", της «ανωτερότητας» και των «υψηλών αξιών» των ΗΠΑ, που έκρυψε ο Ομπάμα με τη ρητορεία του, που έκαναν φυσικά «γαργάρα» και οι εδώ κυβερνώντες. Τα περί στήριξης του Αμερικανού Προέδρου στην «εθνική υπόθεση» της «απομείωσης του χρέους» που «πουλάνε», ή τα περί συμμαχίας με τις ΗΠΑ που θα εξασφαλίσει σταθερότητα και ασφάλεια, αφορούν στις υποθέσεις και τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, που συμπαρατάσσεται με τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες και τους σχεδιασμούς τους για να αναβαθμίσει τη θέση της. Η όποια στήριξη από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα εντάσσεται στα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και το μόνο που εγκυμονεί είναι η μεγαλύτερη εμπλοκή του λαού μας στα νέα μακελειά που ετοιμάζουν.

ΑΣΥΝΔΕΤΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΧΥΜΕΝΑ

 ΑΣΥΝΔΕΤΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΧΥΜΕΝΑ

Και ζούμε το παράδοξο τη μια μέρα να καλεί  ο πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλου τον αμερικανό πρόεδρο Μπ. Ομπάμα να μην λησμονήσει την Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση της θητείας του, υπενθυμίζοντας τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, «μη λησμονάτε τη χώρα μου»,  και την άλλη ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας να διαβεβαιώνει στη Βουλή, στην ειδική συνεδρίαση της ολομέλειας για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ότι «Κρατούμε το νήμα της εξέγερσης και δημιουργούμε τη νέα Ελλάδα».

               Η κυρίαρχη εξουσία επιβάλλεται και με τη γλώσσα, όπου το νόημα λέξεων και προτάσεων  αναζητείται και σε συσχετισμό με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της. Πρόεδρος της δημοκρατίας και πρωθυπουργός, και όχι μόνο αυτοί, καταποντίζουν  τις έννοιες κάτω από το βάρος των λέξεων που χρησιμοποιούν. Γιατί  οι λέξεις αλλάζουν στο στόμα τους τη  σημασία τους και αρχίζουν να σημαίνουν άλλες έννοιες.   

               Ο Πρ. Παυλόπουλος αυθαίρετα χρησιμοποιώντας το στίχο του Ελύτη για τη  δουλοπρεπή απεύθυνσή του στον αμερικανό πρόεδρο θέλησε συνδέοντας δυο ολότελα διαφορετικές περιοχές αναφοράς –αγώνας κι αυταπάρνηση λαού, επίσκεψη Μπ. Ομπάμα- και με εννοιολογική αλλοίωση του στίχου,  να ενεργοποιήσει για το παρόν συμβάν, την επίσκεψη Ομπάμα και την  αντιμετώπισή της από την ελληνική πολιτεία, μνήμες και συναισθήματα που συνδέονται με τον ιστορικά φορτισμένα στίχο του ποιητή.

 Από την άλλη,  ό,τι λέγεται  από την κυρίαρχη εξουσία για την εξέγερση του πολυτεχνείου δεν κάνει άλλο από το να αποτραβά το βλέμμα από το εστιακό  σημείο της εξέγερσης –και ξεχνιέται το έξω το ΝΑΤΟ, έξω οι Αμερικανοί- και οικειοποιείται τμήματα της πραγματικότητας εκείνης, το αίτημα για δημοκρατία,  επανανοηματοδοτώντας τα.

                 Βέβαια η εξέγερση του Πολυτεχνείου όσο κι αν έχει χαρακτηριστικά που μπορούν να την εντάξουν στις νεανικές εξεγέρσεις των πανεπιστημίων της Αμερικής, του παρισινού Μάη κλπ. που διαμόρφωσε έναν νέο κοινό τόπο, νέο  στερεότυπο στην εικόνα του νέου που αμφισβητεί κι επαναστατεί, η ύπαρξη της δικτατορίας, κατάληξη του μετεμφυλιακού κράτους,  της  έδωσε χαρακτήρα εκρηκτικό που οδήγησε σε μετωπική αντιπαράθεση με την χουντική εξουσία και εξασφάλιζε σε ένα μεγάλο βαθμό και τη λαϊκή συναίνεση. Γι’ αυτό και το  ιδεολογικό περιεχόμενο της εξέγερσης μοιάζει να έχει λιγότερο επηρεαστεί  από ιδέες και θεωρίες εξ Εσπερίας (αντιεξουσιαστικές ιδέες, φεμινιστικές, οικολογικές ιδέες κλπ) και περισσότερο, αν όχι κυρίως, από τις αξίες που η ελληνική αριστερά πρόβαλε μεταπολεμικά και ήταν υπό διωγμό –ανεξαρτησία από ξένα κέντρα, εκδημοκρατισμό, νομιμότητα, ισοπολιτεία, εξασφάλιση επιβίωσης, κλπ.

             Το Πολυτεχνείο όμως χρόνια τώρα χρησιμοποιείται ως  μια βολική αφορμή για να εκθειαστεί η δημοκρατία που βιώνουμε σε αντίθεση με τη χούντα με τα τανκς εκείνης της εποχής, να αναδειχτεί ως συλλογικό υποκείμενο η νεολαία με την πολιτιστική της ομοιομορφία  πέρα από ταξικούς προσδιορισμούς, να εστιαστεί η προσοχή μας σε αιτήματα στο επίπεδο θεσμών και γενεών και όχι τρόπου οργάνωσης της παραγωγής.  

               Η ιστορία λοιπόν για την κυρίαρχη εξουσία γίνεται ένα ελεύθερο παιχνίδι με το παρελθόν. Επιλέγει η κυρίαρχη εξουσία  ό,τι προτιμά απ’ αυτήν και ό,τι τη συμφέρει, ένας ασταμάτητος παραληρηματικός μονόλογος αναθεώρησης του παρελθόντος κατά τη βούλησή της  επικυρώνει τη δημιουργικότητά της σε σχέση με γεγονότα που επειδή «συνέβησαν» δεν αναιρούνται, και  η κατανόησή τους εγγράφεται στο φόντο της κατάτμησης της πραγματικότητας. Κι έτσι μπαίνει  στο περιθώριο η διαλεύκανση των  διαλεκτικών  διασυνδέσεων μεταξύ της πολιτικής των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, του αραβοϊσραηλινού πολέμου, της δικής μας  δικτατορίας.

 Δεν αναζητούνται ενοποιητική αρχή σε γεγονότα και  λόγια και οι διαλεκτικές διασυνδέσεις μεταξύ όλων των πραγμάτων. Ο όρος κατατεμαχισμός του παρελθόντος καταντά σχεδόν ανεπαρκής, γιατί δεν είναι απλώς ζήτημα διάσπασης μιας ενότητας, αλλά για εμφάνιση αυτού που θα χαρακτηρίζαμε  πολλαπλού μέσα από ασύνδετες σειρές συμβάντων, ειδών λόγου, ταξινομήσεων, τμημάτων της πραγματικότητας. Και δεν είναι, απλώς μια συνύπαρξη πολλαπλών και αλληλοδιαδόχων κόσμων παρά ένας συμφυρμός ασύνδετων και συγκεχυμένων συνόλων και υποσυστημάτων που έχουν χάσει το νόημά τους. Σαν η πραγματικότητα να οργανώνεται έτσι που τα γεγονότα δεν έχουν σχέση το ένα με το άλλο, δεν υπάρχει ενοποιητική αρχή. Κι όμως εμφύλιος και δικτατορία, μεταπολίτευση και οικονομική κατάρρευση για να κατανοηθούν ιστορικά πρέπει να αναζητηθεί το ουσιώδες, αυτό που τα συνδέει κι απορρέει από τον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής που είναι ο καπιταλιστικός με τα παρεπόμενά του.

Εκεί ψηλά στον Υμηττό...

 Εκεί ψηλά στον Υμηττό...

Τις προάλλες, σε μια από τις συνηθισμένες ραδιοφωνικές κουβεντούλες του με τον Άρη Πορτοσάλτε, ο πολύς Μπάμπης Παπαδημητρίου εκμυστηρεύθηκε στον συνομιλητή του ότι έψαξε την λέξη "μνημόνιο" στο λεξικό τού Μπαμπινιώτη και ανακάλυψε ότι η λέξη αυτή είναι σχετική με την λέξη μνήμη και προέρχεται από το ρήμα μιμνήσκω, που σημαίνει "σου θυμίζω". Έτσι, λοιπόν, ο κ. Μπάμπης συμπέρανε πως "όταν λέμε μνημόνιο, λέμε ότι είναι κάτι το οποίο το έχουμε για να μας θυμίζει τι υποχρεώσεις αναλάβαμε, τι δεν κάναμε καλά, τι σχέδια κάναμε και τι στόχους βάλαμε.  Άρα, αυτή είναι η έννοια του μνημονίου. Έχει να κάνει με τη μνήμη. Ακριβώς αυτό που δεν θέλουνε όσοι τα έχουνε κάνει μαντάρα. Άσε καλύτερα, μήπως και τα ξεχάσει κανείς. Έλα όμως που δεν ξεχνιώνται, διότι η μνήμη είναι παρούσα και θα σου θυμίζω συνεχώς τι πρέπει να κάνεις μη τυχόν και βγούμε απ' αυτή την κατάσταση. Άσε που όλα αυτά είναι και αξιομνημόνευτα".

ΦΕΚ Γ' 258/4-12-1989 (άσχετο με το θέμα αλλά, έτσι, για να γνωριζόμαστε καλύτερα): Όταν ο κ. Μπάμπης, ήδη
διευθυντής ΜΜΕ της Εμπορικής Τράπεζας, ενίσχυε το εισόδημά του ως "ειδικός συνεργάτης" του πρωθυπουργού.

Οι λεξιλογικές ανησυχίες και οι λεξικολογικές αναζητήσεις τού κ. Μπάμπη πυροδότησαν στο μυαλό μου μια σειρά συνειρμών. Ήξερα πως συχνά η γλώσσα χρησιμοποιεί τις λέξεις προσδίνοντάς τους νέο περιεχόμενο, αλλοιώνοντας την σχέση σημαίνοντος και σημαινόμενου. Απλό παράδειγμα ο ευφημισμός, ο οποίος δεν διστάζει να καταστήσει συνώνυμα το ξίδι με το γλυκάδι ή να χαρακτηρίσει ως Ειρηνικό και Εύξεινο δυο θάλασσες οι οποίες έχουν καταπιεί αμέτρητα πλοία. Όμως, το σχόλιο του κ. Μπάμπη κάπου μου θύμιζε πως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η ρίζα μιας λέξης, το έτυμό της μπερδεύεται στον νου, ο οποίος πρόθυμα της δίνει άλλες διαστάσεις. Και κάπου εκεί, δίχως να το θέλω, ο νους μου ταξίδεψε εκεί ψηλά στον Υμηττό.

Η λέξη Υμηττός είναι σύνθετη. Το πρώτο συνθετικό έχει σχέση με το ρήμα ύω, που θα πει βρέχω, μουσκεύω, υγραίνω (εξ ου και υετός, η βροχή). Το δεύτερο συνθετικό έχει σχέση με την γνωστή μας ήττα, που σημαίνει έλλειψη, αδυναμία, ανεπάρκεια (γνωστές και οι εκφράσεις ουχ' ήττον, που θα πει όχι λιγώτερο και κατά το μάλλον ή ήττον, την οποία αποδίδουμε ως λίγο-πολύ). Στην σύνθεσή του, λοιπόν, ο Υμηττός είναι ένας τόπος που έχει λίγη υγρασία, που δεν δέχεται πολλές βροχές, δεν έχει πολλά νερά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο νότιος Υμηττός αποκαλείται ακόμη και σήμερα Άνυδρος. Όσο για το παρανόμι "Τρελός", αυτό κατά το μάλλον ή ήττον οφείλεται στην παμπάλαιη παρατήρηση ότι η περιοχή του είναι περισσότερο ευμετάβλητη στις καιρικές συνθήκες απ' όσο η υπόλοιπη περιοχή τού λεκανοπεδίου.

Όλα αυτά που αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο προέρχονται από τα λεξικά και συνιστούν την επικρατέστερη -και πλέον επιστημονική- ερμηνεία και προέλευση των λέξεων Υμηττός και Τρελός. Όμως, ομολογώ ότι όταν τα πρωτοδιάβασα, κάτι έσπασε μέσα μου. Καταλάβαινα πως αυτά ήσαν τα σωστά αλλά στενοχωριόμουν γιατί μου γκρέμιζαν μιαν άλλη "ετυμολογία" που ήξερα από παιδάκι και πολύ μου άρεσε γιατί έμοιαζε με παραμύθι...

Τα πολύ παλιά χρόνια -λέει- αυτό το βουνό ονομαζόταν Τήλορος, από το τηλέ, που θα πει μακρυά (τηλέ-φωνο, τηλε-όραση κλπ). Και τό έλεγαν έτσι γιατί βρίσκοταν σε τέτοια θέση που φαινόταν σχεδόν από κάθε απομακρυσμένο σημείο τής αττικής γης. Με τα χρόνια, το Τήλορος έγινε Μακρυνόρος, που σήμαινε το ίδιο πράγμα αλλά απέδιδε και το "μακρύ" σχήμα τού βουνού.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια, ώσπου φτάσαμε στον 13ο μ.Χ. αιώνα. Τότε στην Αθήνα έφτασαν οι φράγκοι και, σαν ρώτησαν τους ντόπιους πώς λέγεται αυτό το βουνό, πήραν την απάντηση Μακρυνόρος. Ήταν ένα βουνό που λεγόταν "μακρύ". Στην γλώσσα τους long (λον). Για την ακρίβεια, ήταν πολύ μακρύ: tres long (τρε λον). Κι επειδή η γλώσσα δεν διστάζει σε οποιαδήποτε υιοθεσία, οι ντόπιοι δεν άργησαν να ξαναβαφτίσουν το βουνό τους φράγκικα και να το πουν Τρελό.

Κάμποσα χρόνια αργότερα, έφτασαν στην Αθήνα και οι Ενετοί. Σαν ρώτησαν κι αυτοί με την σειρά τους πώς λέγεται τούτο το βουνό, τους είπαν πως λέγεται Τρελός. Παραξενεύτηκαν αλλά τι να κάνουν; Τρελοί οι έλληνες, τρελό και το βουνό τους. Μόνο που στην γλώσσα των νεοφερμένων ο τρελός λέγεται matto και με το άρθρο il matto. Ε, πια! Πόσο χρόνο να χρειαστούν οι ντόπιοι για να εξελληνίσουν και τούτο το όνομα σε... Υμηττό;

Άποψη (από ανατολικά) του Υμηττού, που πιστοποιεί ότι όντως είναι και "Υμηττός" και... "Tres Long"

Κατά βάθος, υποψιαζόμουν (έστω, αμυδρά) ότι όλα αυτά ήσαν ένα ωραίο παραμύθι, επειδή δεν μου εξηγούσαν το ύψιλον του Υμηττού. Σιγουρεύτηκα για το παραμύθι όταν, διαβάζοντας Παυσανία, διαπίστωσα πως ο Υμηττός είναι γνωστός μ' αυτό το όνομα από την αρχαιότητα: "όρη δε Αθηναίοις εστί Πεντελικόν ένθα λιθοτομίαι, και Πάρνης παρεχομένη θήραν συών αγρίων και άρκτων, και Υμηττός ος φύει νομάς μελίσσαις επιτηδειοτάτας πλην της Αλαζώνων (...) εν Υμηττώ δε άγαλμά εστιν Υμηττίου Διός..." (*). Κι όταν ήρθε η ώρα των λεξικών, ένιωσα απογοητευμένος, κάπως σαν τα παιδάκια όταν επιβεβαιώνεται η υποψία τους πως τα δώρα τα φέρνει ο μπαμπάς και δεν υπάρχει αηΒασίλης...

Κατά την ίδια έννοια, η λεξικογραφική παρέμβαση του κ. Μπάμπη ήρθε για να βγάλει από την πλάνη τους όσα παιδάκια εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα μνημόνια είναι κάτι σαν δώρα που μας έφερε κάποιος "θεσμικός" αηΒασίλης. Το λεξικό τού κ. Μπάμπη μάς αποκάλυψε πως τα μνημόνια δεν είναι "ευλογία για τον τόπο" (όπως μας έλεγε ο κ. Πάγκαλος) αλλά μια λίστα με υποχρεώσεις τις οποίες πρέπει να τηρήσουμε  "μη τυχόν (όχι σίγουρα) και βγούμε απ' αυτή την κατάσταση".

Συνελόντι ειπείν, τα παραμυθάκια είναι πολύ όμορφα για να είναι αληθινά. Αλλά αυτό το ξέρουμε ήδη. Δυστυχώς.


ΥΓ: Δεν καταλαβαίνω πώς ανακάτεψα σήμερα τον κ. Μπάμπη, τον Υμηττό, την ετυμολογία και τα παραμύθια. Ίσως φταίει που είναι Παρασκευή και κάνει κρύο, μια μέρα κατάλληλη για παραμύθια. Άλλωστε, Παρασκευή ήταν και τότε, πριν εξίμισυ χρόνια, που ο Γιώργος Παπανδρέου μάς αφηγήθηκε από το Καστελλόρριζο εκείνο το ωραίο παραμυθάκι που όλοι θυμόμαστε...

------------------------------------------------
(*) Παυσανίας, "Ελλάδος περιήγησις - Ι. Αττικά", κεφάλαιο 32, εδάφια 1 και 2 (εκδόσεις Κάκτος, 1992 - σειρά "Οι Έλληνες", τόμος 71)

Ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ' τα παιδιά

 Ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ' τα παιδιά

Η πρώτη μέρα του Πολυτεχνείου κίνησε υποτονικά, εν αναμονή των σπουδαίων του απογεύματος -που δεν ήρθαν ποτέ. Ήταν όμως οι ιδανικές συνθήκες για την κλασική περιήγηση στους απλωμένους πάγκους με τις πολιτικές "πραμάτειες" των οργανώσεων και διάφορα ευρήματα από τα οποία ξεχώρισα:

-Μια μπροσούρα της ΟΚΔΕ σκέτο (Εργατική Πάλη) για τις διαφορές τους με το ρεφορμισμό κι άλλες οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς -sic. Επιτέλους, εκεί που έλεγες πως μπορεί να μην τις ξέρουν ούτε οι ίδιοι, ένα βιβλίο που φωτίζει ένα καίριο ζήτημα των καιρών μας -που εγώ πάντως το βρίσκω ενδιαφέρον, κι ας γελάνε κάποιοι.

-Τους μαύρους (δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους αναρχικούς μεταξύ τους) που μαζί με την έκδοση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου (ποιο 73 ανόητοι; Την εξέγερση του 95' βεβαίως) είχαν και ένα άλλο βιβλίο για την "τελευταία σύγκρουση" του 03', στη σύνοδο κορυφής της Θεσσαλονίκης. Τελευταία, υποθέτω, επειδή μετά από αυτό σταμάτησαν να γίνονται οι σύνοδοι ανά εξάμηνο στην εκάστοτε προεδρεύουσα χώρα κι όχι γιατί είχαμε κάποιο κινηματικό τέλος της ιστορίας.

-τη ΔΕΑ που έχει διευρύνει ενωτικά το ΛαΕτζίδικο ρεπερτόριό της, εκτός από τις κλασικές, τροτσκιστικές εκδόσεις, με Πι-πι, Χάρβεϊ και λοιπά "λαϊκοδημοκρατικά αναγνώσματα". Και τα τραπεζάκια του Ναρ, που φέτος δεν ήταν άδεια, αλλά φορτωμένα με τα "τετράδια μαρξισμού" που είναι η δική τους (μη χιουμοριστική) επιθεώρηση και θεωρητική συμβολή στο καθήκον της επαναθεμελίωσης.

Αλλά το περισσότερο ζουμί το έχει συνήθως ο πάγκος του πλανόδιου παλαιοπώλη παραδίπλα, όπου μεταξύ πολλών άλλων βρήκα ένα βιβλίο του Βάσου Γεωργίου, από τη Σύγχρονη Εποχή, με τις εντυπώσεις του από ένα ταξίδι του στην Αλβανία, κάπου το 80' (ομολογώ πως αγνοούσα την ύπαρξή του και γενικώς ότι υπήρχε κάτι δικό μας για την Αλβανία του Χότζα). Και μια συλλογή διηγημάτων με τον προλεκάλτ τίτλο "με απόφαση της ΚΕ"!

Στις καταθέσεις στεφάνων, η κε του μπλοκ πέτυχε μεταξύ άλλων τον καπετάν-Πριόβολο, σε βαθιά γεράματα, με μια κονκάρδα του Βελουχιώτη στο πέτο, επικεφαλής μιας ομάδας-ένωσης συνταξιούχων αντιστασιακών, που σίγουρα δεν είναι δική μας. Και τη μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ, που αρχικά έπεσαν πάνω στην κατάθεση από το κόμμα και την ΚΝΕ, μετά πάνω στην αλυσίδα-περιφρούρηση για τους φαντάρους, και μετά πάνω στους Ναρίτες που τους διάβασαν από τη ντουντούκα την καταγγελία τους για το ΕΚΑ και το δικαστικό πραξικόπημα που αποφάσισε την ακύρωση των αρχαιρεσιών του και την καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας του.

Μου διηγήθηκαν επίσης την αμήχανη στιγμή που ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα η κατάθεση στεφάνων από την επιτροπή γονέων-ΑμΕων!
Αλλά δεν πρέπει να έφτασε τη δική μου αμήχανη στιγμή χτες, με ένα σφο που κρατούσε κουπόνια -ή μήπως λαχνούς;- ενίσχυσης και νόμιζα πως έλεγε για μια κλήρωση για τα 98 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ.
-Τι έκανε λέει, κληρώνει σήμερα;
-Όχι! Συμπληρώνει σήμερα 98 χρόνια ζωής.
-Α, είπα κι εγώ. Χρόνια (μας) πολλά.

Συν τοις άλλοις, το Πολυτεχείο πέφτει πάντα μες στην ετήσια οικονομική εξόρμηση κι έτσι μπορείς να δεις και τη δική μας "πραμάτεια". Όπου αν δεν είσαι πραγματικός κουκουές να ξέρεις να λες "όχι" (κι όχι μόνο αυτό, επιβεβαιώνοντας το ηλίθιο στερεότυπο) μπορεί να βρεθείς με καμιά 10αριά ημερολόγια για το 17', αφίσες, cd, σπάνιες ταινίες, κοκ.
Μιας και είπα σπάνιες ταινίες, το σινεφίλ -κι όχι μόνο- κοινό αξίζει να τσεκάρει το αφιέρωμα στο ρώσικο κινηματογράφο, που ξεκινάει σήμερα στο Αλκυονίς, περιλαμβάνοντας και σύγχρονες ταινίες (και συζητήσεις με διάφορους πρωταγωνιστές ή συντελεστές των ταινιών).



Κατά τα άλλα, ο κόσμος ήταν πολύς -ως συνήθως- των άλλων λιγότερος -ως συνήθως- και γενικά δεν ξεφύγαμε ιδιαίτερα από τον κανόνα της συνήθειας (στον οποίο περιλαμβάνονται φυσικά τα κλασικά επεισόδια στην Πατησίων, γύρω από το Πολυτεχνείο, το "σοκ" για την καμένη σημαία, η οποία όμως δοξάζεται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, κοκ).

Κάναμε τον εθιμοτυπικό ελιγμό από την Πανεπιστημίου, για να πάρουν μπρος και να κινήσουν οι αριστεροχωριανοί μπροστά μας -που έχουν κάλεσμα από τις 3μμ αλλά πάντα περιμένουν εμάς που καλούμε για τις 5μμ. Φωνάξαμε τα γνωστά αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα, αλλά πιο έντονα και με μεγαλύτερη συχνότητα από άλλες χρονιές. Είχαμε τις κλασικές στάσεις μέχρι να ξεμπερδεύουν (με την Αριστερά) οι μπροστινοί και την κλασική, συνηθισμένη παρουσία της ΕΔΟΝ, που επιμένουν να έρχονται μαζί μας, και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να γίνει για να καταλυθούν αυτοί οι ακατάλυτοι δεσμοί με τους ΑΚΕΛίτες.
Κι αν φωνάζαμε Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη;

Μοναδική ασυνήθιστη νότα ένας γραφικός τύπος με σημαία της ΔΕΑ, που συμπορευόταν -με το μυαλό του- παραπλεύρως.

Στην πρεσβεία ο Μανουσογιαννάκης έδινε σύνθημα για τις σημαίες και σχολίαζε με το ωραίο λαϊκό αξάν του, όσους έπιαναν κουβέντα ή δίπλωναν πανό στη μέση του δρόμου και δε διαλύονταν συγκροτημένα. Κι ενώ προχωρούσαμε προς το μετρό των Αμπελοκήπων, αν και ήταν τελικά ανοιχτοί κι οι άλλοι σταθμοί, σκάει μύτη ένα μπλοκ κακόμοιρων Συριζαίων (οι οποίοι νομίζω είχαν για χτες ένα γενικό φλου κάλεσμα όλοι στις πορείες, στην αμερικάνικη πρεσβεία ή κάτι παρόμοιο), που πιθανότατα τους κυνηγούσαν όλοι και έτσι βρήκαν καταφύγιο πίσω μας -ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ' τα παιδιά- για να φωνάξουν προκλητικά.
Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά
Δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά...
Κρρίμα μόνο που δεν είχαν την ελληνοαμερικάνικη πρροφορά του πρροέδρρου Τσίπρρα, για να ακούγεται ακόμα πιο αστείο.

Κι ενώ ξέρω Αστερίξ πόσο ευγενικοί είμαστε, τον πολιτικό μας πολιτισμό και τη σωστή λογική μας ενάντια στις αντισυγκεντρώσεις (που μπορεί να σου γυρίσουν εύκολα μπούμερανγκ) νομίζω πως έπρεπε να κάνουμε μια κυκλωτική κίνηση, να τους αφήσουμε ένα διάδρομο για να περνάνε και να τους λούζουμε με συνθήματα, χωρίς να τους πειράξουμε.

Αν και η Ρένα Δουρου-τι έχει διαφορετική άποψη και λέει πως έχει έρθει η ώρα να αρχίσουμε να τους βαράμε. Και ομολογώ πως δυσκολεύομαι να βρω σοβαρά αντεπιχειρήματα να την αντικρούσω.

    Oταν στον ΣΥΡΙΖΑ η πραγματικότητα δεν τους βολεύει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!

Την Κυριακή 13 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στο Καματερό η συγκέντρωση της Περιφερειακής Οργάνωσης Δυτικής Αθήνας του ΚΚΕ με θέμα «Να κλείσει η χωματερή στη Φυλή - Διαχείριση των απορριμμάτων σε όφελος του λαού και όχι των επιχειρηματικών ομίλων». Η συγκέντρωση ήταν συνέχεια ενός πλατιού ανοίγματος της Οργάνωσης το προηγούμενο διάστημα στη Δυτική Αθήνα και ενός πλήθους κινητοποιήσεων, συγκεντρώσεων, παρεμβάσεων στη Βουλή και στα Δημοτικά Συμβούλια της περιοχής και άλλων πρωτοβουλιών του Κόμματος για το συγκεκριμένο οξυμένο πρόβλημα, από τη δεκαετία του 1980 μέχρι και σήμερα.

Την Τετάρτη 16 Νοέμβρη, την επομένη δηλαδή της ενθουσιώδους υποδοχής του Ομπάμα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αναρτήθηκε σε blog που έχει ως αναφορά το Δήμο Φυλής, άρθρο του Θωμά Μπιζά, στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ. Στο άρθρο γίνεται μια χυδαία και φθηνή επίθεση στο ΚΚΕ και στους εκλεγμένους κομμουνιστές στα Δημοτικά Συμβούλια. Τι υποστηρίζει συνοπτικά ο κ. Μπιζάς; Οτι το ΚΚΕ απέχει από τον αγώνα για να κλείσει η χωματερή στη Φυλή, αρκείται στην έκδοση ανακοινώσεων και συκοφαντεί τις δυνάμεις που πρωτοστατούν.

Θα μπορούσε κανείς να μην απαντήσει καν στον «μνημονιακό» και «φιλοαμερικάνο» κ. Μπιζά, γιατί τα ίδια τα γεγονότα τον διαψεύδουν, αλλά το θράσος του περισσεύει.

Τι ΔΕΝ μας λέει λοιπόν;

-- Οτι η περιφερειάρχης κ. Δούρου εκλέχτηκε το 2014 με σημαία το άμεσο κλείσιμο της χωματερής στη Φυλή και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της Δυτικής Αθήνας.

-- Οτι σήμερα η προεκλογική εξαγγελία της διοίκησης της Περιφέρειας Αττικής παραπέμπεται στο μακρινό μέλλον.

-- Οτι ενώ ΣΥΡΙΖΑ και Λαϊκή Ενότητα στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής στηρίζουν τη διοίκηση της κ. Δούρου, την ίδια στιγμή έρχονται στους κατοίκους της Δυτικής Αθήνας να το παίξουν «αντιπολίτευση», κατηγορώντας την περιφερειάρχη ότι αθετεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις της, ως άλλοι απατημένοι σύζυγοι.

-- Οτι τα μισά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προωθούν το νέο περιφερειακό σχεδιασμό διαχείρισης αποβλήτων (ΠΕΣΔΑ) για την Αττική και τα άλλα μισά στα Δημοτικά Συμβούλια κατεβάζουν ψηφίσματα με τα οποία ζητάνε την «αναθεώρησή» του, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης. Μάλιστα, συχνά προκύπτουν και ιλαροτραγικά περιστατικά: σε πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αγίων Αναργύρων - Καματερού, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε ψήφισμα για την αλλαγή του ΠΕΣΔΑ, στην εκπόνηση του οποίου έχει συμβάλλει δημοτική σύμβουλος της παράταξής τους και συνεργάτης της κ. Δούρου.

-- Οτι ο καυγάς μεταξύ διοίκησης Περιφέρειας Αττικής και ΚΕΔΕ, γενικότερα ο καυγάς για τη διαχείριση των απορριμμάτων δεν γίνεται για την ανακούφιση του λαού από τη χωματερή, αλλά για το ποιος επιχειρηματικός όμιλος θα πάρει κεφάλι στην εκμετάλλευση αυτής της ιδιαίτερα επικερδούς επιχειρηματικής δραστηριότητας.

-- Οτι το έργο «άλλο η κυβέρνηση, άλλο το κόμμα (που είναι στην κυβέρνηση)» είναι δανεικό από το ΠΑΣΟΚ και χιλιοπαιγμένο.

Αλλά ακόμα και εάν δεχόμασταν ως ειλικρινείς τις ...αγωνίες του κ. Μπιζά, δεν θα περίμενε κανείς ανάλογη ευαισθησία κατά την ψήφιση του 3ου μνημονίου και του αντιασφαλιστικού εκτρώματος; Οταν ψεκάστηκαν με χημικά οι συνταξιούχοι από τα ΜΑΤ; Οταν κόπηκαν οι επικουρικές συντάξεις; Οταν ήρθε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησης; Εξ όσων θυμόμαστε, και μάλλον θυμόμαστε καλά, σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν κάλεσε το λαό της Δυτικής Αθήνας να κινητοποιηθεί.

Με μια κουβέντα, και η κοροϊδία έχει τα όριά της. Πάει πολύ να πιάνει στο στόμα του, πολύ περισσότερο να εγκαλεί το ΚΚΕ και τα στελέχη του, ο συγκεκριμένος κύριος. Το ΚΚΕ δε χρειάζεται διαπιστευτήρια. Οι κομμουνιστές ήταν, είναι και θα είναι στην πρώτη γραμμή για τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της Δυτικής Αθήνας: για να κλείσει η χωματερή στη Φυλή, για να περιφρουρηθεί το Πάρκο Τρίτση, για να γίνουν έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, για να θωρακιστούν οι υποδομές και οι κατοικίες από το σεισμό, για να προστατευτούν από την πυρκαγιά τα δάση και οι χώροι πρασίνου της περιοχής. Οι δεσμοί του Κόμματος με το λαό της Δυτικής Αθήνας είναι ισχυροί και ακατάλυτοι, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, ακόμα και με τους πιο αρνητικούς συσχετισμούς.

Το άρθρο του κ. Μπιζά όχι μόνο δεν μας εκπλήσσει, αλλά επιβεβαιώνει ότι το Κόμμα μας είναι διαχρονικά στο στόχαστρο των κάθε λογής «αριστερών» απολογητών του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, ακριβώς γιατί το ΚΚΕ από την ίδρυσή του παλεύει για την ανατροπή του, για να γίνει ο λαός μας αφέντης του πλούτου που παράγει. Ο κ. Μπιζάς και οι συν αυτώ έχουν διαλέξει όχθη: αυτήν της υπεράσπισης των εκμεταλλευτών και μάλιστα με «αριστερό» προσωπείο. Αλλά προσοχή, γιατί το γαρ πολύ της ...υπεράσπισης του καπιταλισμού γεννάει παραφροσύνη.

Θοδωρής ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΣ

Τα διλήμματα ενός σάπιου κόσμου...

Τα διλήμματα ενός σάπιου κόσμου...

«Αρα δεν μπορούμε να αναζητούμε απαντήσεις πίσω, πρέπει να τις κοιτάξουμε μπροστά...», «Πρέπει πάντοτε να κοιτάμε προς το μέλλον. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τους θεσμούς εκείνους που έχουν παράξει πλούτο αλλά και καλές σχέσεις». Οι αναφορές αυτές του Προέδρου των ΗΠΑ στην προχτεσινή του ομιλία στο ίδρυμα «Στ. Νιάρχος», που σύσσωμος ο αστικός κόσμος υποδέχτηκε με διθυράμβους περί «ωδής στη δημοκρατία» και άλλα τέτοια, είναι χαρακτηριστικές ως προς το πραγματικό περιεχόμενο της - κατά γενική ομολογία - «στρατηγικού τύπου» ομιλίας του.

***

Τι είπε λίγο - πολύ ο Πρόεδρος των ΗΠΑ; Αυτός είναι ο κόσμος «μας», ο καπιταλιστικός κόσμος, το ιμπεριαλιστικό σύστημα, με τις αβυσσαλέες αντιθέσεις του, το ανελέητο κυνήγι του κέρδους και τους σφοδρούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, που σπέρνει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το αίμα και την προσφυγιά στην εργατική τάξη και τους λαούς. Αλλά αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορείτε να 'χετε. «Οπως όλοι οι θεσμοί των ανθρώπων, δεν είναι τέλεια», αλλά αν διαλέγαμε εποχή για να ζήσουμε θα ήταν σήμερα γιατί «ο κόσμος δεν ήταν ποτέ, συλλογικά, πιο ευκατάστατος, πιο υγιής, πιο μορφωμένος και λιγότερο βίαιος απ' ό,τι σήμερα», όπως είπε χαρακτηριστικά. Αυτό τον κόσμο - που ο ίδιος τον βάφτισε «παγκοσμιοποίηση» και «δημοκρατία» γενικώς και αορίστως, επιχειρώντας να τον γδύσει από την πραγματικά ταξική του ουσία - κατά τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, κανείς δε δικαιούται να τον αμφισβητήσει.
Και μ' αυτό, το βασικό, ως «δεδομένο» - απευθυνόμενος στην πραγματικότητα στο κεφάλαιο και απηχώντας τους πολύ σοβαρούς προβληματισμούς της αμερικανικής αστικής τάξης για το πώς θα διατηρήσει τα πρωτεία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα - έστησε ταυτόχρονα μια σειρά από ψεύτικα και παραπλανητικά για τους λαούς διλήμματα και διαχωριστικές γραμμές για το πώς θα «κοιτάξουμε το μέλλον» μέσα απ' το στενό κλουβί των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής: Με «δημοκρατία», χειραγώγηση και προσπάθεια ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης ή με... μαστίγιο; Με «ανοιχτές αγορές», «ελεύθερη» καπιταλιστική οικονομία και «αμοιβαίες υποχωρήσεις» των καπιταλιστών ή με «απομονωτισμό», «προστατευτισμό» και περιχαράκωση; Με «κεϊνσιανό» - επεκτατικό μείγμα διαχείρισης για «δίκαιη» και με «αναδιανομή» ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας ή με περιοριστικό και «νεοφιλελεύθερο» μείγμα; Σε «ένα δρόμο που δεν θα μας οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη...», όπως είπε, ή με ένα νέο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως υπονόησε;

***

Μια ματιά και μόνο στο σημερινό κόσμο αρκεί για να αποκαλύψει σε ποια «δημοκρατία» καλούν τους λαούς να στοιχηθούν.
Στη «δημοκρατία» της εκμετάλλευσης, των καπιταλιστικών κρίσεων, των αβυσσαλέων ανισοτήτων και των εκατομμυρίων, που, όπως παραδέχτηκε στην ομιλία του ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, και στη φάση της ανάκαμψης όπως και της κρίσης είναι άνεργοι ή «δουλεύουν χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν από τα όρια της φτώχειας».
Στη «δημοκρατία» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και μακελειών, από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή και την Αφρική για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, στη «δημοκρατία» που στηρίζει δικτατορίες τύπου Αιγύπτου, που τις πολεμικές μηχανές τύπου ΝΑΤΟ τις βαφτίζει «συμμαχίες δημοκρατιών». Που κάνει «μαθήματα ανθρωπισμού» και μοιράζει «τσάι και συμπάθεια» σε εκείνους που οι ίδιοι ξεριζώνουν και αιματοκυλούν με τις επεμβάσεις τους.
Στη «δημοκρατία» που σταματά στις πύλες των εργοστασίων και των τόπων δουλειάς, στη «δημοκρατία» της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κατάργησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Στη «δημοκρατία» της καταστολής με τα «καθεστώτα έκτακτης ανάγκης» τύπου Γαλλίας, το φακέλωμα όλων και την «αντιτρομοκρατική νομοθεσία».
Στη «δημοκρατία» που στο αποκορύφωμα υποτίθεται της συμμετοχής, στις αστικές εκλογές, δε συμμετέχουν ούτε οι μισοί εργαζόμενοι.
Τόση αξία έχουν για τους λαούς οι διαχωριστικές γραμμές των καπιταλιστών και τα διλήμματα ενός σάπιου - έως το μεδούλι - κόσμου. Διλήμματα που δεν μπορεί παρά να γεννά σε κάθε της βήμα μια οικονομία και κοινωνία, η καπιταλιστική, που παρά τη «φιλότιμη» προσπάθεια του Αμερικανού Προέδρου να πείσει ότι παίρνει από «μερεμέτια», όχι μόνο δε διορθώνεται αλλά στο τελευταίο της στάδιο πια σημαίνει μόνο «αντίδραση σε όλη τη γραμμή». Που μέχρι να ανατραπεί από την πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί παρά να γεννά μόνο εκμετάλλευση, φτώχεια, ανεργία και πολέμους για τους εργαζόμενους κι αμύθητα κέρδη για μια χούφτα εκμεταλλευτών.

Τ. Γαλ.

Ο καταλληλότερος

Ο καταλληλότερος

Με αφορμή το Πολυτεχνείο και την επίσκεψη Ομπάμα, «έβγαλε μάτι» η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να εξωραΐσει την πρώτη καπιταλιστική δύναμη στον κόσμο, τις ΗΠΑ, αθωώνοντας συνολικά τον ιμπεριαλισμό, τους ανταγωνισμούς, τους πολέμους, τις επεμβάσεις, τη φτώχεια που γεννά το εκμεταλλευτικό σύστημα, αλλά και να κατοχυρώσει την κυβέρνηση ως τον πιο «αξιόπιστο» συνομιλητή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, που εγγυάται την εμβάθυνση της διμερούς συνεργασίας και της συμμαχίας μέσα από το ΝΑΤΟ.
Πολλά γράφτηκαν και ακόμα περισσότερα ειπώθηκαν αυτές τις μέρες από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και δημοσιολόγους που στηρίζουν την κυβέρνηση: Υμνοι για την οικονομική και εξωτερική πολιτική Ομπάμα, διθύραμβοι για τις δηλώσεις που επιβεβαιώνουν το αμερικανικό ενδιαφέρον για την οικονομική και γεωπολιτική «σταθερότητα» της Ελλάδας, αναλύσεις για το πώς η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ως πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης, έχει αλλάξει και δεν είναι πλέον παράγοντας αστάθειας, αλλά σταθερότητας για όλον τον κόσμο.
Δίπλα σ' αυτά, η προσπάθεια απαξίωσης όποιου διατύπωνε διαφορετική άποψη ή καλούσε σε διαδηλώσεις, με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα, στο όνομα του «ξεπερασμένου αντιαμερικανισμού». Ακόμα και η απαγόρευση των κινητοποιήσεων βρήκε ένθερμους υπερασπιστές στις τάξεις όσων αρθρογραφούν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η μαχητική (σχεδόν φανατική...) υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ, και κατ' επέκταση σ' αυτά που αντιπροσωπεύει το ισχυρότερο οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά κέντρο του σύγχρονου καπιταλισμού, έχει την εξήγησή της.
Σίγουρα δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στο γεγονός ότι, ως κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει την αντιπαράθεση ΗΠΑ - Γερμανίας για τα ζητήματα καπιταλιστικής διαχείρισης στην Ευρωζώνη και να αποσπάσει οφέλη για τη διευθέτηση του κρατικού χρέος.
Η γεωπολιτική διάσταση της «θερμής» σχέσης, που αναπτύσσει και αυτή η κυβέρνηση με τις ΗΠΑ, έχει σίγουρα μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την οικονομική, όσο κι αν αυτές οι δύο πλευρές δεν μπορούν να ειδωθούν ξέχωρα η μία από την άλλη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με το να «χτυπάει τις καμπάνες» για την επίσκεψη Ομπάμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει την εικόνα του ως κόμμα που ολοκλήρωσε τη «στροφή στο ρεαλισμό».
Διαβεβαιώνει και μ' αυτόν τον τρόπο την αστική τάξη ότι μπορεί να τον εμπιστεύεται ανεπιφύλακτα στην υπηρέτηση των στρατηγικών συμφερόντων της που συνδέονται με τον ευρωατλαντικό άξονα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, διακήρυττε τον επαναπροσανατολισμό των συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, εκφράζοντας τάσεις και διαθέσεις που υπήρχαν και υπάρχουν στο εσωτερικό της. Είναι όμως σαφές ότι και τότε αυτές οι αναζητήσεις, για «νέες» σχέσεις και συμμαχίες, δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν - τουλάχιστον στη δεδομένη περίοδο - τον ευρωατλαντικό της προσανατολισμό. Γι' αυτό, άλλωστε, πριν ακόμα αναλάβει τη διακυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε πολύπλευρες σχέσεις με διάφορα «κέντρα» (ινστιτούτα, «δεξαμενές σκέψης», πανεπιστημιακά ιδρύματα κ.ά.), στις ΗΠΑ, αλλά και στη Γερμανία.
Αντίθετα, σήμερα, κάνοντας έναν απολογισμό μπορούμε να σημειώσουμε ότι η «κυβερνώσα αριστερά» έχει πραγματοποιήσει βήματα ενίσχυσης της συμμαχίας με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.
Βεβαίως, το πρόβλημα για την αστική τάξη δεν είναι στενά ο «αντιαμερικανισμός», δεν είναι, δηλαδή, η αντίθεση σε ένα συγκεκριμένο ιμπεριαλιστικό κέντρο, αλλά συνολικά η αντίθεση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αλλωστε, οι ίδιοι που καταγγέλλουν τον «αντιαμερικανισμό» ως κάτι αναχρονιστικό είναι αυτοί που χειροκροτούσαν τον «αντιγερμανισμό».
Βαθύτερος στόχος είναι να γίνει συνείδηση στα λαϊκά στρώματα ότι υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» ιμπεριαλιστές, έτσι ώστε σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών να συστρατεύονται πάντα ανάλογα με τις κυρίαρχες επιλογές των διεθνών συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης.
Σε κάθε περίπτωση, μετά και την επίσκεψη Ομπάμα, το κεφάλαιο δικαιούται να νιώθει υπερήφανο που βρήκε τον καταλληλότερο για το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής, την ενσωμάτωση των λαϊκών αντιδράσεων και κυρίως για την προώθηση των στόχων που αφορούν τη γεωπολιτική του αναβάθμιση στην περιοχή, μέσα από τις δομές του ΝΑΤΟ...