Το δημόσιο χρέος αξιοποιείται ως πρόσχημα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Υποτίθεται ότι με την ιδιωτικοποίηση, αφενός θα εισρεύσουν έσοδα στα ταμεία του κράτους, αφετέρου το κράτος θα απαλλαγεί από δαπάνες για τη λειτουργία των επιχειρήσεων που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί.
Με αυτό τον τρόπο - όπως ισχυρίζονται τα προπαγανδιστικά επιτελεία της εκποίησης - το δημόσιο χρέος θα μειωθεί και μαζί του θα εκλείψουν και τα αίτια της λιτότητας. Μέχρι τότε, όμως, και για όσο θα υπάρχει δημόσιο χρέος, η λιτότητα είναι μια «αναγκαία» πολιτική.
Επομένως - σύμφωνα με την ίδια θεωρία - είναι προς το συμφέρον του λαού που υφίσταται τη λιτότητα να γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις, αφού έτσι θα μειωθεί το χρέος και θα πάψει να υφίσταται τη λιτότητα.
Η ζωή τι λέει για όλα τα παραπάνω; Η ζωή λέει πως η αλήθεια - θαμμένη βέβαια από εκείνους που κανοναρχούν το δημόσιο λόγο και την ενημέρωση - είναι εντελώς διαφορετική.
Το αποδεικνύουν τα γεγονότα:
*
1) Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα που αποκαλύπτει το ψεύδος της θεωρίας περί «επωφελών» ιδιωτικοποιήσεων είναι η Βρετανία.
Εδώ και 30 χρόνια η Βρετανία του κεντροαριστεροδέξιου «θατσερισμού» αποτελεί την «Μέκκα», όπου βασιλεύει η αρχή «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν». Στη θέση του «ατόμου» βάλτε τις περίφημες «αγορές».
Ας δούμε, όμως, ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της τριακονταετούς εφαρμογής της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης στη Βρετανία, σχετικά με το δημόσιο χρέος της χώρας (στοιχεία ΟΟΣΑ, Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών):
α) Το 1980, τέσσερα χρόνια μετά από την έλευση του ΔΝΤ στο Λονδίνο έπειτα από πρόσκληση των Εργατικών και ένα χρόνο μετά από την άνοδο της Θάτσερ στην πρωθυπουργία, το δημόσιο χρέος της Βρετανίας βρισκόταν στο 58% του ΑΕΠ της. Το 2010, μετά από τρεις δεκαετίες ιδιωτικοποίησης των πάντων, το δημόσιο χρέος της Βρετανίας έκλεισε στο 89% του ΑΕΠ. Σήμερα ανέρχεται σε 1,5 τρισ. ευρώ και οι εκτιμήσεις της Εαρινής Εκθεσης της Κομισιόν του 2012 μιλούν για δημόσιο χρέος στη Βρετανία που το 2013 θα ξεπεράσει το 90% του ΑΕΠ.
β) Το 1980 το χρέος των νοικοκυριών στη Βρετανία ήταν στο 37% του ΑΕΠ. Το 2010 είχετριπλασιαστεί αγγίζοντας το 106% του ΑΕΠ.
γ) Το 1980 το χρέος των επιχειρήσεων στη Βρετανία ήταν στο 64% του ΑΕΠ. Το 2010 είχεδιπλασιαστεί και ανήλθε στο 126% του ΑΕΠ.
δ) Συνολικά το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της Βρετανίας ήταν το 1980 στο 160% του ΑΕΠ της. Σήμερα το συνολικό χρέος της χώρας έχει υπερδιπλασιαστεί και ξεπερνά το 400% του ΑΕΠ της.
Επαναλαμβάνουμε:
Αυτά είναι τα αποτελέσματα του μεγαλύτερου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων όλων των εποχών που συντελέστηκε στη Βρετανία. Αυτά συμβαίνουν στη «Μέκκα» των ιδιωτικοποιήσεων. Το ξεπούλημα τριάντα χρόνων στη Βρετανία αυτό που είχε ως αποτέλεσμα δεν ήταν η μείωση του χρέους, αλλά ο πολλαπλασιασμός του.
*
2) Ας έρθουμε τώρα στην ελληνική πραγματικότητα.
Στην Ελλάδα, ειδικά από το 2000 και μετά, έχουμε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που άλλοτε βαφτίστηκε «μετοχοποίηση», άλλοτε «αποκρατικοποίηση» κι άλλοτε «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, που ήταν πάντα πολιτική της εκποίησης, είχαμε τα εξής:
Ξεπουλήθηκαν τα ναυπηγεία. Ξεπουλήθηκε το 90% του ΟΤΕ. Ξεπουλήθηκε το 90% τουτραπεζικού τομέα. Ξεπουλήθηκε η «Ολυμπιακή». Ξεπουλήθηκαν από τους οδικούς άξονες μέχρι η διώρυγα της Κορίνθου. Ξεπουλήθηκε το 49% της ΔΕΗ. Ξεπουλήθηκε το 39% της ΕΥΔΑΠ. Ξεπουλήθηκε το 72% από τα «Ελληνικά Πετρέλαια». Ξεπουλήθηκε το 67% του ΟΠΑΠ. Ξεπουλήθηκε το 35% της ΔΕΠΑ. Ξεπουλήθηκαν το 26% της ΕΥΑΘ, τουΟΛΠ και του ΟΛΘ. Ξεπουλήθηκε το 45% του αεροδρομίου των Σπάτων.
*
Αυτοί που τώρα εισηγούνται στον ελληνικό λαό το ξεπούλημα των πάντων και παρουσιάζουν αυτή την πολιτική ως «ελιξίριο σωτηρίας» θα πρέπει να απαντήσουν:
α) Αν όλες αυτές οι εκποιήσεις «αποτρέπουν» την εκτίναξη του δημόσιου χρέους τότε πώς εξηγείται ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας από 127 δισ. ευρώ που ήταν την 1//1/2000, παρά το ξεπούλημα που ήδη έχει συντελεστεί, παρά τις αναδιαρθρώσεις και τα κόντρα «κουρέματα», μετά και από τη σχεδιαζόμενη ολοσχερή ιδιωτικοποίηση καθετί έχει απομείνει απούλητο, να υπολογίζεται (από τους ίδιους) ότι το 2014 θα είναι στα 360 δισ. ευρώ, δηλαδή τριπλάσιο από την εποχή που το κύμα της ιδιωτικοποίησης εκδηλώθηκε ως τσουνάμι του περίφημου «εκσυγχρονισμού»;
β) Αν η ιδιωτικοποίηση «μειώνει» το χρέος, τότε γιατί, μετά από τόσες ιδιωτικοποιήσεις, το χρέος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων στην Ελλάδα από 60 δισ. ευρώ που ήταν το 2000 έφτασε το 2009 (προ κρίσης δηλαδή) να είναι 254 δισ. ευρώ, δηλαδή τετραπλασιάστηκε;
*
Εν ολίγοις:
Αν το ξεπούλημα το κάνουν για να μειώσουν τα δημόσια χρέη
(και όχι για να ενισχύσουν την κερδοφορία της ολιγαρχίας, που της παραδίδουν να ξεζουμίζει ό,τι απέμεινε από τη δημόσια περιουσία, διασφαλίζοντας στους κεφαλαιοκράτες ασφαλείς όρους διοχέτευσης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων τους)
τότε γιατί
όσο μεγαλώνει το ξεπούλημα, τόσο μεγαλώνει και το χρέος;!
*
Συμπέρασμα:
Δεν ξεπουλούν για να «μειώσουν» το χρέος ή τα ελλείμματα.
Αντίθετα:
Οσο περισσότερο ξεπουλούν - στη Βρετανία, στην Ελλάδα, στη Γουαδελούπη - τόσο περισσότερο το χρέος αυξάνεται!
Το δημόσιο χρέος, με ή χωρίς ιδιωτικοποιήσεις, συνεχίζει να συνιστά «ξεπούλημα του κράτους», να αξιοποιείται ως ένας «από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης» του κεφαλαίου μέσα από την κλοπή του λαού αφού πρόκειται για «το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού» (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, Α' τόμος, σελ. 779)
Επομένως, δεν ξεπουλούν λόγω του δημόσιου χρέους. Ξεπουλούν λόγω του ταξικού τους χρέους. Το ίδιο ταξικό χρέος που τους καθοδηγεί να αποστερούν το λαό από μισθούς, συντάξεις, κοινωνική φροντίδα, εργασιακά δικαιώματα, το ίδιο αυτό ταξικό χρέος τους καθοδηγεί να αποστερούν το λαό και από τη δημόσια περιουσία του.
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
