Меморандум, капиталистическая экономический кризис и выход

Меморандум, капиталистическая экономический кризис и выход

Недавняя статья в "Гардиан" ("Каждый день" 22.9.2015) был названием: "Выборы закончились, кризис не ...». Не удивительно, что написано в статье с таким названием, ссылаясь на капиталистический экономический кризис в Греции. Кроме того, меморандум был принят в парламенте в августе с СИРИЗА, Анель, ND, ПАСОК, река является не только или главным образом в Грецию остаться в еврозоне в среднем. Меморандум не что иное, как стратегии восстановления капитала путем реализации серии анти-работника - непопулярные реструктуризации. Правительство распространяется, что соглашение - Меморандум вступает в Грецию из кризиса. И он пришел к переговоров о реструктуризации долга, которая будет способствовать оплату, оставив государственные деньги вкладывать, и программу 35 млрд. Евро Юнкер. Он говорит, в то время как есть возможности для осуществления мер по оказанию помощи народа в меморандуме, применяя "параллельную программу".
Вопросы и отрицательные сигналы
Но здесь возникает вопрос: можно видеть капиталистическая восстановления в Греции, и если есть, чтобы выйти из меморандума? Этот вопрос приходит довольно, потому что кризис, после периода стагнации, здесь снова. И в самом деле это не отрицает ни правительство, ни другие муниципальные сотрудники, ни evroenosiakoi учреждения и МВФ действительно оценку сокращения ВВП в течение 2% в 2015 году
Но есть и другие негативные сигналы. Президент ЕЦБ, Марио Драги, выступая перед экономическим и валютным вопросам Европейского парламента в среду, заявил, что Греция, что "если в полном объеме, новая программа будет положить Грецию в состоянии расти снова и пожинать все преимущества участия в единой европейской валюте ". Маркировка означает, что Меморандум должен применяться строго.
В то же время, статья в немецком журнале «Der Spiegel», которая переиздана в "Kathimerini", 09/23/2015, говорится: "сценарий выхода страны из Еврозона и с увеличением шансов, чем то, что некоторое время назад, восстанавливает "Der Spiegel", после выборов в Греции. Как экономическая ситуация в Греции ухудшилась с июля, Афины не смогут выполнить цели программы. С экономической активности в стране снизились в 2015 году на 1% или 2%, это будет иметь негативное влияние на налоговые поступления. По расширением, правительство Греции придется продолжить сокращение расходов - в дополнение к согласованным мерам жесткой экономии - для достижения своих финансовых целей. Но это было бы усугубить ход греческой экономики ". Это показывает, более четко сомнения в эффективности Меморандума капиталистического подъема.
Долга и рекапитализации банков
Из всего этого возникают ряд вопросов, связанных с управлением кризиса греческой капиталистической экономики рычаг Меморандум и ее реализацию , Наряду с. Нот на строгой реализации Меморандума выразили сомнения по поводу достижения цели восстановления
Giourompank ("Daily", 09.24.2015) говорится: "В новом устойчивость программа требует среднегодовой расходы общего государственного не должна превышать 15% от ВВП в среднесрочной перспективе. Согласно последней официальной устойчивости изучения греческого государственного долга, валовой потребности в финансировании по отношению к ВВП в неблагоприятном сценарии оцениваются в среднем около 12% в период 2020-2030 гг в и, как ожидается, превысит порог в 15% в ближайшие десятилетия (Европейская Комиссия в августе 2015 года). Кроме того, он отметил, что в соответствии с новой базовой макроэкономической ситуации, отношение государственного долга - ВВП Греции, как ожидается, достигнет примерно 200% в следующем году, оставаясь выше, чем 120% в течение следующих 15 лет. Они точно четкое признание необходимости для дальнейшего смягчения греческого государственного долга. Структура основного пакета облегчения бремени задолженности включает в себя: 20-летний продление срока погашения период всех европейских кредитов (ГЛФ, EFSF и ESM), полученных (или получат) в Греции в рамках трех последовательных планов спасения, вместе с еще 10 льготный период на выплаты процентов и амортизации. В случае выше теоретической схеме рассматривает три сценария на сумму соответствующих ставок: без изменений процентные ставки или альтернативно преобразования существующего плавающие процентные ставки в основной 0,25%, или на 0,50%, соответственно ". По данным этого исследования, сокращение более чем в два раза, если процентная ставка превращается в стабильный 0,5%, вместо нынешних процентных ставок.
Будет в ЕС и соглашения еврозоны на такой реструктуризации долга? Учитывая, что снижение процентных ставок и погашение растянуть провод терять прибыль они ожидают от долга.
Она также включает в еще один фактор, который связан с банковской системой и, более конкретно, рекапитализацию банков и фондов будет необходима. "Подъемы зарегистрированы рекапитализации системных банков", пишет "Daily", на основе оценки гарантий "красных" кредитов, говорить о поддержке капитала, чтобы достигнуть и 15-20 млрд. Евро. "Капитал" пишет: "В соответствии с базовым сценарием моделирования стресс-тестов, потребности в капитале, приближающихся 13 € млрд, в то время под неблагоприятным бар поднимается до 17 млрд евро..." Где найти? Кто бизнесменов инвестировать? Что поможет государство? Учитывая, что это приведет к увеличению государственного долга.
Влияние глобального замедления
курса в управлении капиталистической экономической кризиса в Греции действует и ход мировой экономики, основанной в первую очередь на экономику Еврозоны и ЕС.
"Ежедневные "6/9/2015, писал, что" путь Китая, положительное или отрицательное, влияет значительно больше европейца (возможно больше) и американскую экономику. Отсюда вопрос становится № 1 во всем мире сегодня. Значительное снижение темпов роста будет иметь прямое воздействие на промышленное производство и экономической ситуации в Европе, например, большая часть экспорта поглощенных рынком в Китае. По смыслу, падение спроса и транспорта логично страдают от серьезных и греческие моря.
"Написал же газета, источник в" Reuters ", на 02/09/2015:" Опасения по поводу роста мировой экономики и воздействие на него ослаблением Китая ухудшается в последнее время, в то время как производственный сектор ослаблена в Китае, еврозоне и США, согласно последним данным.
"Вообще, замедление экономики Китая встревожили другие капиталистические государства, сильный, так как взаимозависимость экономик из-за глубокого капиталистической глобализации влияет на их развитие, и выход из кризиса усилий. Снижение китайского импорта в виду снижение экспорта США, Японии, Еврозоне и, следовательно, негативное влияние на капиталистической восстановления.
"Ежедневные" на Еврозоны, на 08/18/2015 писал: "По данным выпущен Евростат, рост ВВП в период с апреля - июнь составил 0,3% против 0,4% в предыдущем квартале, а также 0,4% ожидали экономисты. Некоторые, правда, страны картина значительно хуже. Французская экономика, например, застой в течение этого периода, экономика Италии, Нидерландах и Австрии выросли незначительно - и в любом случае, далеко от удовлетворительного - в то время как ВВП Финляндии сократился на четвертый квартал подряд. Даже в Германии, темпы роста составил 0,3% по сравнению с первоначальной оценкой, что переход к 0,5% ". По данным Статистического бюро Германии, инвестиции были пациенты, ограничивая экономический рост.
Это не случайно, что Йерун Dijsselbloem считает, что "ожидаемый рост в еврозоне не является достаточным", в то время как Марио Драги рисует "внимание на риски, связанные с Замедление так называемых развивающихся экономик. Он выражает, напротив, обеспокоенность по поводу явного ухудшения в мировой экономике. И экономист ЕЦБ Бенуа Kereia предупредил, что "ослабленные" перспективы роста в еврозоне "(" Daily ", 09.22.2015).
Все вышеперечисленные неблагоприятные факторы подавляют выходного пути греческой капиталистической экономики из кризиса.
Любое городское управление может способствовать поддержать восстановление, но не может определить, не тот, который принесет восстановление. В это влияет целый ряд более сложных факторов, внутренних и внешних. Возможность поэтому не может привести к столь необходимый для восстановления является реальным. Кроме того, он должен быть кристально ясно, что вероятность того, что будет достигнуто не будет означать права отскока и доход для людей. Операции реструктуризации реализуется до сих пор и будет реализован в будущем не некоторые временные меры иметь глубину, они будут влиять на будущее. Они глубоко реакционные реформы, которые не могут быть компенсированы так называемых компенсационных мер, или любой параллельной программе, если и когда такая программа будет реализована, т.е. меры, которые сделают его более удобоваримый реализации непопулярного реструктуризации.
Гораздо более и более еще оптимистические прогнозы говорят о слабой восстановления, что, безусловно, требует новых мер по стабилизации и стимулирования его, что новые народные жертвы без конца.
Народ на
переднем крае, поэтому, ожидание, не самодовольство, нет иллюзии, что посредством реализации Меморандума выйти " это придет лучшие дни для людей. Рабочий класс, другой бедный народные слои, женщины, молодежь слоев населения должны быть готовы противостоять применение анти-труда - непопулярные реструктуризации, изо всех сил, чтобы покрыть все убытки, в период кризиса, устранение всех анти-работника - непопулярна законы, утверждая, удовлетворение потребностей всех людей, требуя разрыва с капиталом, ЕС, их власти. То, что мы должны понимать, что выход для людей, не в капиталистической пути развития, который рано или поздно приведет новый кризис. Что нужен людям, чтобы изменить капиталистическому пути, по пути общественной собственности концентрированных средств производства, централизованное планирование экономики, рабочий контроль, рабочий класс и других бедных народных слоев у власти.
Это требует переделка рабочее движение, сильное популярным союз, укрепление антимонопольного - анти-капиталистической ориентации борьбы.
(Воспроизводится с "Воскресный радикальной» 27 сентября 2015 г.)

Το μνημόνιο, η καπιταλιστική οικονομική κρίση και η διέξοδος

Το μνημόνιο, η καπιταλιστική οικονομική κρίση και η διέξοδος

Σε πρόσφατο άρθρο του ο «Γκάρντιαν» («Καθημερινή» 22/9/2015) είχε τίτλο: «Οι εκλογές τελείωσαν, η κρίση όχι...». Δεν είναι παράξενο ότι γράφτηκε άρθρο με τέτοιο τίτλο, υπενθυμίζοντας την καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Αλλωστε, το μνημόνιο που ψηφίστηκε στη Βουλή τον Αύγουστο από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, δεν αποτελεί μόνο ή κυρίως το μέσο παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Το μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά στρατηγική ανάκαμψης του κεφαλαίου με την εφαρμογή μιας σειράς αντεργατικών - αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Η κυβέρνηση προπαγανδίζει ότι με τη συμφωνία - μνημόνιο θα βγει η Ελλάδα από την κρίση. Και το συνοδεύει με τη διαπραγμάτευση αναδιάρθρωσης του χρέους που θα διευκολύνει την αποπληρωμή του, αφήνοντας κρατικό χρήμα για επενδύσεις, και το πρόγραμμα των 35 δισ. ευρώ του Γιούνκερ. Λέει ταυτόχρονα ότι υπάρχουν δυνατότητες να υλοποιηθούν μέτρα ανακούφισης του λαού εντός του μνημονίου, με την εφαρμογή του «παράλληλου προγράμματος».
Ερωτήματα και αρνητικά σινιάλα
Εδώ όμως μπαίνει το ερώτημα: Είναι ορατή η καπιταλιστική ανάκαμψη στην Ελλάδα και αν υπάρξει θα βγούμε από το μνημόνιο; Το ερώτημα αυτό μπαίνει εύλογα, γιατί η κρίση, μετά από μια περίοδο στασιμότητας, είναι πάλι εδώ. Και πράγματι αυτό δεν το αμφισβητούν ούτε η κυβέρνηση ούτε τα άλλα αστικά επιτελεία ούτε οι ευρωενωσιακοί θεσμοί και το ΔΝΤ, κάνουν εκτίμηση μάλιστα για μείωση του ΑΕΠ πάνω από 2% το 2015.
Υπάρχουν όμως και άλλα αρνητικά σινιάλα. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, μιλώντας ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την περασμένη Τετάρτη, είπε για την Ελλάδα ότι «εάν εφαρμοστεί πλήρως, το νέο πρόγραμμα θα βάλει την Ελλάδα σε θέση να αναπτύσσεται και πάλι και να αποκομίσει τα πλήρη οφέλη από τη συμμετοχή στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα». Η επισήμανσή του σημαίνει ότι το μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα.
Την ίδια ώρα, σε άρθρο του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», που αναδημοσίευσε η «Καθημερινή», 23/9/2015, αναφέρεται: «Το σενάριο της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και μάλιστα με αυξημένες πιθανότητες απ' ό,τι πριν από λίγο καιρό, επαναφέρει το "Der Spiegel", μετά τις εκλογές στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας έχει επιδεινωθεί μετά τον Ιούλιο, η Αθήνα δεν θα μπορέσει να εκπληρώσει τους στόχους του προγράμματος. Εφόσον η οικονομική δραστηριότητα της χώρας υποχωρήσει το 2015 κατά 1% ή 2%, αυτό θα έχει αρνητικό αντίκτυπο και στα φορολογικά έσοδα. Κατ' επέκταση η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να προχωρήσει σε περικοπές δαπανών - επιπλέον των συμφωνηθέντων μέτρων λιτότητας - ώστε να πετύχει τους δημοσιονομικούς της στόχους. Αλλά κάτι τέτοιο θα επιδεινώσει περαιτέρω την πορεία της ελληνικής οικονομίας». Αυτό δείχνει πιο καθαρά αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα του μνημονίου στην καπιταλιστική ανάκαμψη.
Το χρέος και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
Απ' όλα τα παραπάνω προκύπτουν μια σειρά ζητήματα που έχουν σχέση με τη διαχείριση της κρίσης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας με μοχλό το μνημόνιο και την εφαρμογή του. Παράλληλα με τις επισημάνσεις για την απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου εκφράζονται αμφιβολίες για την επίτευξη του στόχου της ανάκαμψης.
Η Γιούρομπανκ («Ημερησία», 24.9.2015), αναφέρει: «Στο νέο πρόγραμμα η βιωσιμότητα απαιτεί οι μέσες ετήσιες δαπάνες Γενικής Κυβέρνησης να μην υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα. Σύμφωνα με την πλέον πρόσφατη επίσημη μελέτη βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες προς το ΑΕΠ στο δυσμενές σενάριο εκτιμούνται κατά μέσο όρο γύρω στο 12% την περίοδο 2020 - 2030, ενώ αναμένεται να υπερβούν το όριο του 15% τις επόμενες δεκαετίες (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Αύγουστος 2015). Επιπροσθέτως, σημειώνεται ότι βάσει του νέου βασικού μακροοικονομικού σεναρίου, ο λόγος δημοσίου χρέους - ΑΕΠ της Ελλάδας αναμένεται να ανέλθει στο 200% περίπου το επόμενο έτος, παραμένοντας υψηλότερος του 120% την επόμενη 15ετία. Οι ανωτέρω επισημάνεις αποτελούν σαφή αποδοχή της αναγκαιότητας περαιτέρω ελάφρυνσης του ελληνικού δημοσίου χρέους. Η δομή του βασικού πακέτου ελάφρυνσης του χρέους περιλαμβάνει: 20ετή επέκταση του χρόνου ωρίμανσης του συνόλου των ευρωπαϊκών δανείων (GLF, EFSF και ESM) που έλαβε (ή αναμένεται να λάβει) η Ελλάδα στο πλαίσιο των τριών διαδοχικών προγραμμάτων διάσωσης, σε συνδυασμό με νέα 10ετή περίοδο χάριτος στις αποπληρωμές τόκων και χρεολυσίων. Στην περίπτωση του ανωτέρω θεωρητικού σχήματος εξετάζονται τρία σενάρια για το ύψος των αντίστοιχων επιτοκίων: Αμετάβλητα επιτόκια ή, εναλλακτικά, μετατροπή των υφιστάμενων επιτοκίων από κυμαινόμενα σε σταθερά 0,25% ή 0,50%, αντίστοιχα». Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, η ελάφρυνση υπερδιπλασιάζεται αν το επιτόκιο μετατραπεί σε σταθερό 0,5%, αντί των σημερινών επιτοκίων.
Θα μπορέσει να υπάρξει στην ΕΕ και την Ευρωζώνη συμφωνία για τέτοια αναδιάρθρωση του χρέους; Με δεδομένο ότι η μείωση επιτοκίων αλλά και η επιμήκυνση αποπληρωμής οδηγούν στο να χάνουν κέρδος που προσδοκούν από το δανεισμό.
Επίσης, υπεισέρχεται ένας ακόμη παράγοντας που έχει σχέση με το τραπεζικό σύστημα και πιο συγκεκριμένα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τα κεφάλαια που θα χρειαστούν. «Ανεβαίνει ο λογαριασμός της ανακεφαλαιοποίησης των συστημικών τραπεζών», έγραψε η «Καθημερινή», με βάση την αξιολόγηση των εγγυήσεων των «κόκκινων» δανείων, μιλώντας για κεφαλαιακή ενίσχυση που θα φτάσει και τα 15 έως 20 δισ. ευρώ. Το «Κάπιταλ» έγραψε: «Με βάση το βασικό σενάριο προσομοίωσης των stress tests, οι κεφαλαιακές ανάγκες προσεγγίζουν τα 13 δισ. ευρώ, ενώ με βάση το δυσμενές ο πήχης ανεβαίνει στα 17 δισ. ευρώ». Πού θα βρεθούν; Ποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες θα επενδύσουν; Πόσο θα συμβάλει το κράτος; Με δεδομένο ότι κάτι τέτοιο θα αυξήσει το κρατικό χρέος.
Η επίδραση της παγκόσμιας επιβράδυνσης
Βεβαίως, στη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα επιδρά και η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, πρωτ' απ' όλα της οικονομίας της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Η «Καθημερινή», 6/9/2015, έγραψε ότι «η πορεία της Κίνας, θετική ή αρνητική, επηρεάζει ουσιαστικά πλέον την ευρωπαϊκή (ίσως περισσότερο) και την αμερικανική οικονομία. Εξ ου και το θέμα αναδεικνύεται στο νούμερο 1 σήμερα παγκοσμίως. Μία σημαντική πτώση του ρυθμού ανάπτυξης θα είχε άμεσες επιπτώσεις στη βιομηχανική παραγωγή και την οικονομική κατάσταση της Ευρώπης, καθώς, για παράδειγμα, μεγάλο μέρος των εξαγωγών της απορροφά η αγορά της Κίνας. Συνεπακόλουθα, από την πτώση της ζήτησης και των μεταφορών λογικό είναι ότι θα πληγεί σοβαρά και η ελληνική ναυτιλία».
Η ίδια εφημερίδα έγραψε, με πηγή το «Ρόιτερς», στις 2/9/2015: «Οι ανησυχίες για την παγκόσμια ανάπτυξη και τον αντίκτυπο σε αυτήν από την εξασθένηση της Κίνας επιδεινώνονται τον τελευταίο καιρό, ενώ ο κλάδος της μεταποίησης αποδυναμώθηκε στην Κίνα, την Ευρωζώνη και τις ΗΠΑ, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία».
Γενικότερα η επιβράδυνση της οικονομίας της Κίνας έχει ανησυχήσει τα άλλα καπιταλιστικά κράτη, και τα ισχυρά, αφού η αλληλεξάρτηση των οικονομιών λόγω της βαθιάς καπιταλιστικής διεθνοποίησης επηρεάζει και την εξέλιξή τους, και την προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Η μείωση των εισαγωγών της Κίνας σημαίνει μείωση των εξαγωγών των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Ευρωζώνης, άρα αρνητική επίδραση στην καπιταλιστική ανάκαμψη.
Η «Ημερησία», σχετικά με την Ευρωζώνη, στις 18/8/2015 έγραφε: «Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Eurostat, ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ στο διάστημα Απριλίου - Ιουνίου διαμορφώθηκε στο 0,3%, έναντι 0,4% το προηγούμενο τρίμηνο και επίσης 0,4% που ανέμεναν οι οικονομολόγοι. Σε ορισμένες, μάλιστα, χώρες η εικόνα είναι αρκετά χειρότερη. Η γαλλική οικονομία, για παράδειγμα, έμεινε στάσιμη στο συγκεκριμένο διάστημα, οι οικονομίες Ιταλίας, Ολλανδίας και Αυστρίας ενισχύθηκαν οριακά - και πάντως, διόλου ικανοποιητικά - ενώ το ΑΕΠ της Φινλανδίας συρρικνώθηκε για τέταρτο συνεχόμενο τρίμηνο. Ακόμη και στη Γερμανία, ο ρυθμός ανάπτυξης διαμορφώθηκε στο 0,3% έναντι της αρχικής εκτίμησης που κινούνταν στο 0,5%». Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία Γερμανίας, οι επενδύσεις ήταν ασθενείς, περιορίζοντας την οικονομική ανάπτυξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γερούν Ντάισελμπλουμ εκτιμά πως «η προβλεπόμενη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη δεν είναι επαρκής», ενώ ο Μάριο Ντράγκι εφιστά «προσοχή στους κινδύνους που υπάρχουν από την επιβράδυνση των λεγόμενων αναδυόμενων οικονομιών. Εκφράζει, αντιθέτως, ανησυχία για τη διαφαινόμενη επιδείνωση στην παγκόσμια οικονομία. Ο δε οικονομολόγος της ΕΚΤ Μπενουά Κερέ προειδοποίησε πως "έχουν αποδυναμωθεί" οι προοπτικές ανάπτυξης της Ευρωζώνης» («Καθημερινή», 22/9/2015).
Ολοι οι πιο πάνω δυσμενείς παράγοντες επιδρούν ανασταλτικά στην πορεία εξόδου της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση.
Η οποιαδήποτε αστική διαχείριση μπορεί να συμβάλει, να στηρίξει την ανάκαμψη, όμως δεν μπορεί να την καθορίσει, δεν είναι αυτή που θα φέρει την ανάκαμψη. Σ' αυτήν επιδρούν μια σειρά πιο σύνθετοι παράγοντες, εσωτερικοί και εξωτερικοί. Το ενδεχόμενο λοιπόν να μην οδηγήσει στην πολυπόθητη ανάκαμψη είναι υπαρκτό. Επίσης, πρέπει να γίνει ολοκάθαρο ότι στο ενδεχόμενο που αυτή επιτευχθεί, δε θα σημαίνει ανάκαμψη δικαιωμάτων και εισοδημάτων για το λαό. Οι αναδιαρθρώσεις που έχουν υλοποιηθεί μέχρι σήμερα και θα υλοποιηθούν στο μέλλον δεν είναι ορισμένα προσωρινά μέτρα, έχουν βάθος, θα επιδρούν και στο μέλλον. Αποτελούν βαθιές αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, που δεν μπορούν να αντισταθμιστούν με τα λεγόμενα αντισταθμιστικά μέτρα ή τα μέτρα οποιουδήποτε παράλληλου προγράμματος, αν και εφόσον ένα τέτοιο πρόγραμμα εφαρμοστεί, δηλαδή μέτρα που θα κάνουν πιο εύπεπτη την εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.
Πολύ περισσότερο που ακόμα και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις μιλάνε για ασθενή ανάκαμψη, που σίγουρα απαιτεί και νέα μέτρα για τη σταθεροποίηση και τόνωσή της, δηλαδή νέες λαϊκές θυσίες χωρίς τέλος.
Ο λαός στο προσκήνιο
Επομένως, καμιά αναμονή, κανένας εφησυχασμός, καμιά αυταπάτη ότι μέσω εφαρμογής του μνημονίου θα βγούμε απ' αυτό, θα έρθουν καλύτερες μέρες για το λαό. Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι γυναίκες, η νεολαία των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να είναι σε ετοιμότητα να αντισταθούν στην εφαρμογή των αντεργατικών - αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, παλεύοντας για κάλυψη όλων των απωλειών της περιόδου της κρίσης, κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, διεκδίκηση ικανοποίησης όλων των λαϊκών αναγκών, που απαιτεί ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι η διέξοδος για το λαό δε βρίσκεται εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που αργά ή γρήγορα θα φέρει νέα κρίση. Αυτό που χρειάζεται ο λαός είναι να αλλάξει τον καπιταλιστικό δρόμο, με το δρόμο της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, τον εργατικό έλεγχο, με την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στην εξουσία.
Αυτό προϋποθέτει ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, ισχυρή λαϊκή συμμαχία, δυνάμωμα του αντιμονοπωλιακού - αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού της πάλης.
(Αναδημοσίευση από τον «Κυριακάτικο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» 27 Σεπτέμβρη 2015)

ΛΕΝΙΝ-Δογματισμός και "ελευθερία κριτικής"

 ΛΕΝΙΝ-Δογματισμός και "ελευθερία κριτικής"

 α) ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ»;

 «Ελευθερία κριτικής» είναι αναμφισβήτητα σήμερα το κατεξοχήν σύνθημα της μόδας, σύνθημα πού χρησιμοποιείται συχνότατα στις συζητήσεις ανάμεσα στους σοσιαλιστές και στους δημοκράτες όλων των χωρών. Είναι δύσκολο, από πρώτη ματιά, να φανταστεί κανείς κάτι πιο περίεργο από τις επίσημες αυτές επικλήσεις του ενός από τα αντιμαχόμενα μέρη στην ελευθερία κριτικής. Είναι τάχα δυνατό ν' ακούστηκαν μέσα από τα πρωτοπόρα κόμματα φωνές ενάντια στο συνταγματικό εκείνο νόμο της πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών χωρών, πού εγγυάται την ελευθερία της επιστήμης και της επιστημονικής έρευνας; «Κάτι δεν πάει καλά εδώ!» - θα πει από μέσα του κάθε ουδέτερος παρατηρητής πού έχει ακούσει να επαναλαβαίνεται το σύνθημα αυτό της μόδας σ' όλα τα σταυροδρόμια, μα δε συνέλαβε ακόμα την ουσία της διαφωνίας ανάμεσα σ' αυτούς πού διαφωνούν. «Το σύνθημα αυτό είναι, προφανώς, ένα από τα συμβατικά εκείνα λογάκια, πού, όπως και τα παρατσούκλια, πολιτογραφούνται με τη χρήση και γίνονται σχεδόν ονόματα προσηγορικά».

Στην πραγματικότητα δεν είναι μυστικό για κανέναν, ότι μέσα στη σύγχρονη διεθνή[1] σοσιαλδημοκρατία έχουν διαμορφωθεί δυο κατευθύνσεις, πού η πάλη ανάμεσα τους πότε φουντώνει και πετάει ζωηρές φλόγες, πότε καταλαγιάζει και σιγοκαίει κάτω από τη στάχτη επιβλητικών «αποφάσεων ανακωχής». Σε τι συνίσταται η «νέα» κατεύθυνση που βλέπει «κριτικά» τον «παλιό, δογματικό» μαρξισμό, αυτό μας το είπε αρκετά καθαρά ο Μπέρνσταϊν και μας το έδειξε ο Μιλλεράν.
Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει από κόμμα κοινωνικής επανάστασης να μετατραπεί σε δημοκρατικό κόμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Το πολιτικό αυτό αίτημα ο Μπέρνσταϊν το περιέβαλε με ολόκληρη συστοιχία από αρκετά αρμονικά συνδυασμένα «νέα» επιχειρήματα και συλλογισμούς. Δεν παραδεχόταν, ότι μπορεί να θεμελιωθεί επιστημονικά ο σοσιαλισμός και ν’ α­ποδειχτεί, από την άποψη της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας, ότι είναι αναγκαίος κι αναπόφευχτος. Δεν παραδεχόταν το γεγονός της αυξανόμενης αθλιότητας, της προλεταριοποίησης και της όξυνσης των κεφαλαιοκρατικών αντιθέσεων. Διακήρυχνε πως είναι ανυπόστατη η ίδια η έννοια «τελικός σκο­πός» και απέρριπτε ανεπιφύλαχτα την ιδέα της διχτατορίας του προλεταριάτου. Δεν παραδεχόταν ότι ανάμεσα στο φιλελευθερισμό και στο σοσιαλισμό υπάρχει ριζική αντίθεση. Απέρριπτε τη θεωρία της ταξικής πάλης σαν δήθεν ανεφάρμοστη σε μια αυστηρά δημοκρατική κοινωνία, που κυβερνιέται σύμφωνα με τη θέληση της πλειοψηφίας, κτλ.

 Ετσι, το αίτημα μιας αποφασιστικής στροφής από την επαναστατική σοσιαλδημοκρατία προς τον αστικό σοσιαλρεφορμισμό συνοδευόταν από μια όχι λιγότερο αποφασιστική στροφή προς την αστική κριτική όλων των βασικών ιδεών του μαρξισμού. Κι επειδή η κριτική αυτή γινόταν ανέκαθεν ενάντια στο μαρξισμό και από το πολιτικό βήμα και από την πανεπιστημιακή έδρα, και μ' ένα σωρό μπροσούρες και με πολλές επιστημονικές πραγματείες, επειδή όλη η νέα γενεά των μορφωμένων τάξεων επί δεκαετίες διαπαιδαγωγούνταν συστηματικά με το πνεύμα της κριτικής αυτής, δεν είναι παράξενο, ότι η «νέα κριτική» κατεύθυνση μέσα στη σοσιαλδημοκρατία ξεπρόβαλε μονομιάς εντελώς ολοκληρωμένη, όπως ακριβώς ή Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Η κατεύθυνση αυτή ως προς το περιεχόμενο της δεν είχε ανάγκη ν' αναπτυχθεί και να διαμορφωθεί: μεταφέρθηκε κατευθείαν από την αστική φιλολογία στη σοσιαλιστική.

 Παρακάτω. Αν η θεωρητική κριτική που έκανε ο Μπέρνσταϊν και οι διακαείς πολιτικοί πόθοι του παραμένουν ακόμα για μερικούς ασαφείς, οι γάλλοι φρόντισαν να επιδείξουν κατά τρόπο χειροπιαστό τη «νέα μέθοδο». Η Γαλλία και τούτη τη φορά δικαίωσε την παλιά της φήμη, φήμη «χώρας, που στην ιστορία της περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως το αποφασιστικό τέλος» (Ενγκελς, από τον πρόλογο στο Εργο του Μαρξ: «Der 18 Brumaire»). Οι γάλλοι σοσιαλιστές αντί να θεωρητικολογούν άρχισαν να δρουν άμεσα οι πιο αναπτυγμένες από δημοκρατική άποψη πολιτικές συνθήκες της Γαλλίας τους επέτρεψαν να περάσουν μονομιάς στον «πραχτικό μπερνσταϊνισμό» μ΄ όλες τις συνέπειες του. Ο Μιλλεράν πρόσφερε ένα θαυμάσιο δείγμα αυτού του πραχτικού μπερνσταϊνισμού - δικαιολογημένα λοιπόν και ο Μπέρνσταϊν και ο Φόλμαρ έσπευσαν με τόσο ζήλο να υπερασπίσουν και να εξυμνήσουν τον Μιλλεράν! Πραγματικά: αν η σοσιαλδημοκρατία στην ουσία είναι απλώς ένα κόμμα μεταρρυθμίσεων και πρέπει να έχει το θάρρος να το αναγνωρίσει αυτό ανοιχτά, τότε ο σοσιαλιστής όχι μόνο έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε αστική κυβέρνηση, αλλά και οφείλει να το επιδιώκει διαρκώς. Αν δημοκρατία σημαίνει στην ουσία εξάλειψη της ταξικής κυριαρχίας, τότε γιατί ένας σοσιαλιστής υπουργός να μη σαγηνεύει όλο τον αστικό κόσμο με λόγους για συνεργασία των τάξεων; Γιατί να μη μένει στην κυβέρνηση ακόμα και όταν οι δολοφονίες των εργατών από τους χωροφύλακες δείχνουν για εκατοστή και χιλιοστή φορά τον πραγματικό χαρακτήρα της δημοκρατικής συνεργασίας των τάξεων; Γιατί να μη συμμετέχει προσωπικά στην υποδοχή του τσάρου, που οι γάλλοι σοσιαλιστές δεν τον αποκαλούν σήμερα αλλιώς παρά ήρωα της κρεμάλας, του κνούτου και της εκτόπισης (knoteur, pendeur et deportateur); Και η αμοιβή για την έσχατη αυτή ταπείνωση και αυτοεξευτελισμό του σοσιαλισμού μπροστά σ' όλο τον κόσμο, για τη διαφθορά της σοσιαλιστικής συνείδησης των εργατικών μαζών - της μοναδικής αυτής βάσης που μπορεί να μας εξασφαλίσει τη νίκη - η αμοιβή για όλα αυτά είναι τα πομπώδη σχέδια για κάτι τιποτένιες μεταρρυθμίσεις, τόσο τιποτένιες ώστε ακόμα και αστικές κυβερνήσεις να έχουν κατορθώσει να αποσπάσουν περισσότερα πράγματα!

Οποιος δεν κλείνει σκόπιμα τα μάτια του, δεν μπορεί να μη δει, ότι η νέα «κριτική» κατεύθυνση μέσα στο σοσιαλισμό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια νέα παραλλαγή του οπορτουνισμού. Κι αν κρίνουμε τους ανθρώπους όχι από τη φανταχτερή στολή που μόνοι τους φόρεσαν, όχι από την εντυπωσιακή επωνυμία που μόνοι τους πήραν, αλλά από τα έργα τους κι από όσα προπαγανδίζουν στην πραγματικότητα, θα δούμε καθαρά πως «ελευθερία κριτικής» σημαίνει ελευθερία οπορτουνιστικής κατεύ­θυνσης μέσα στη σοσιαλδημοκρατία, ελευθερία μετατροπής της σοσιαλδημοκρατίας σε δημοκρατικό κόμμα μεταρρυθμίσεων, ελευθερία για την εισαγωγή αστικών ιδεών και αστικών στοιχείων στο σοσιαλισμό.

 Η λέξη ελευθερία είναι μεγάλη λέξη, κάτω όμως από τη σημαία της ελευθερίας της βιομηχανίας έγιναν οι πιο ληστρικοί πόλεμοι, κάτω από τη σημαία της ελευθερίας της εργασίας καταληστεύονταν οι εργαζόμενοι. Μια τέτοια ακριβώς εσωτερική απάτη κρύβεται κάτω από τη σημερινή χρήση των λέξεων «ελευθερία κριτικής». Οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά πεισθεί, ότι προώθησαν την επιστήμη, θα ζητούσαν όχι ελευθερία συνύπαρξης των νέων αντιλήψεων με τις παλιές, αλλά την αντικατάσταση των παλιών αντιλήψεων από τις νέες. Και οι κραυγές «ζήτω η ελευθερία κριτικής!» που ακούγονται σήμερα, θυμίζουν πολύ το μύθο του άδειου βαρελιού.

Βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα από έναν απόκρημνο και δύσκολο δρόμο, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι. Είμαστε απ' όλες τις μεριές κυκλωμένοι από εχθρούς, και είμαστε σχεδόν πάντα αναγκασμένοι να βαδίζουμε κάτω από τα πυρά τους. Ενωθήκαμε ύστερα από ελεύθερα παρμένη απόφαση για να πολεμήσουμε τους εχθρούς κι όχι για να πέσουμε στο γειτονικό βάλτο, που οι κάτοικοι του από την αρχή μας κατέκριναν, γιατί ξεχωρίσαμε σε ιδιαίτερη ομάδα και διαλέξαμε το δρόμο του αγώνα αντί το δρόμο της συμφιλίωσης. Και τώρα μερικοί από μας αρχίζουν να φωνάζουν: πάμε σ' αυτό το βάλτο! Κι όταν αρχίζουμε να τους μαλώνουμε, απαντούν: τι καθυστερημένοι που είστε! Και πώς δεν ντρέπεστε να μας αρνιέστε την ελευθερία να σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο! - Ω, ναι, κύριοι, είστε ελεύθεροι όχι μόνο να μας καλείτε, μα και να πάτε όπου θέλετε, ακόμα και στο βάλτο· έχουμε μάλιστα τη γνώμη, ότι η πραγματική θέση σας βρίσκεται ίσα-ίσα στο βάλτο και είμαστε έτοιμοι να σας προσφέρουμε κάθε βοήθεια για να κουβαληθείτε εκεί. Μόνο άστε τα χέρια μας τότε, μη πιάνεστε από μας και μη λερώνετε τη μεγάλη λέξη ελευθερία, γιατί και μεις είμαστε «ελεύθεροι» να πάμε όπου μας αρέσει, ελεύθεροι να πολεμήσουμε όχι μονάχα το βάλτο, αλλά και κείνους που τραβάνε για το βάλτο! ...

Η διδασκαλία του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου και η εποχή μας

Η διδασκαλία του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου και η εποχή μας

Αρθρο του Χαρίλαου Φλωράκη γραμμένο για την επέτειο των 110 χρόνων από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού», τ. 4/1980 και αναδημοσιεύτηκε στον «Ρ» σε δυο συνέχειες, στις 6/4/1980 και 9/4/1980

Ο Λένιν στο βήμα του 3ου Συνεδρίου της Γ' Διεθνούς

Η μεγάλη ιστορική υπηρεσία του Β. Ι. Λένιν συνίσταται στο ότι δημιούργησε τις αρχές της οικοδόμησης προλεταριακού κόμματος νέου τύπου και ίδρυσε τέτοιο κόμμα, που ανταποκρίνονταν στα αντικειμενικά ώριμα καθήκοντα της εργατικής τάξης στην επαναστατική αναμόρφωση της κοινωνίας. Γιορτάζοντας σήμερα την 110η επέτειο από τη γέννηση του Λένιν, αποτίουμε φόρο τιμής στη μεγαλοφυία του, όχι μόνο γιατί το κόμμα που ίδρυσε κατόρθωσε να κινητοποιήσει τις μάζες για την πραγματοποίηση της πρώτης στην Ιστορία νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης και τη δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε όλους τους άλλους λαούς, αλλά και γιατί οι αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε για την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, που αντιστοιχούν στις συνθήκες της εποχής του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, στα καθήκοντα της καθοδήγησης της κοινωνικής δημιουργικότητας των μαζών στη διαδικασία αυτού του περάσματος, είναι και σήμερα επίκαιρες.

Η ΙΔΡΥΣΗ ενός τέτοιου κόμματος δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιων υποκειμενικών επιθυμιών και αντιλήψεων ή έκφραση βουλησιαρχίας, όπως συχνά προσπαθούν να παρουσιάσουν το ζήτημα οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι. Ηταν αποτέλεσμα της μελέτης της κοινωνικής εξέλιξης και πραχτική έκφραση των αντικειμενικών αναγκών του εργατικού κινήματος. Η λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα νέου τύπου στηριζόταν στην πείρα των προηγούμενων ταξικών μαχών. Αυτή συνάμα καθόλου δεν αντιτίθεται, όπως κάποτε το παρουσιάζουν, στις αντιλήψεις των θεμελιωτών του επιστημονικού κομμουνισμού, αλλά αντίθετα ξεκινάει από τις ιδέες τους για την πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου, από την πραχτική υλοποίησης αυτών των ιδεών στη δράση της Ενωσης των κομμουνιστών και της Διεθνούς ένωσης των εργατών. Ιδρύοντας την 1η Διεθνή, ο Κ. Μαρξ και ο Φρ. Ενγκελς πέτυχαν να συμπεριληφθεί στο καταστατικό της άρθρο, το οποίο έλεγε: «...Η εργατική τάξη μπορεί να δρα σαν τάξη, μόνο αφού οργανωθεί σε ιδιαίτερο πολιτικό κόμμα, που αντιπαρατάσσεται σε όλα τα παλιά κόμματα, που ιδρύθηκαν από τις εύπορες τάξεις.

Αυτή η οργάνωση της εργατικής τάξης σε πολιτικό κόμμα είναι αναγκαία για να εξασφαλίσει τη νίκη της κοινωνικής επανάστασης και για την επίτευξη του τελικού της σκοπού - την εξάλειψη των τάξεων». (Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς: «Απαντα», τόμος 18, σελ. 143).

Προϋπόθεση

Η λενινιστική ανάλυση της κοινωνικής ανάπτυξης στην εποχή του ιμπεριαλισμού, επιβεβαιώνοντας αυτές τις θέσεις, έδειξε πειστικά ότι το προλεταριάτο σε ακόμα πιο μεγάλο βαθμό, απ' ό,τι παλιότερα, χρειάζεται το επαναστατικό κόμμα, ότι στην ενωμένη τάξη των εκμεταλλευτών, η οποία συγκέντρωσε στα χέρια της όλον τον κοινωνικό πλούτο, υπερασπίζοντας τα προνόμιά της με τη βοήθεια ισχυρού κρατικού μηχανισμού και άλλων μηχανισμών εκμετάλλευσης, η εργατική τάξη και οι εκμεταλλευόμενες μάζες, μπορούν να αντιταχθούν μόνο με την προϋπόθεση ότι θα οργανωθούν. Στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου η οργάνωση είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο.

Στο μεταξύ, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που παλιότερα ασκούσαν σημαντική επιρροή στο εργατικό κίνημα, στις αρχές του XX αιώνα άρχισαν να μετατρέπονται σε οργανώσεις ρεφορμιστικού χαρακτήρα, ανίκανες να τεθούν επικεφαλής των μαζών στην πορεία της επιταχυνόμενης επαναστατικής ανόδου. Ο Λένιν ίδρυσε κόμμα, ριζικά διαφορετικό απ' αυτά. Αν αυτά τα κόμματα πραχτικά ολοένα και περισσότερο περιόριζαν τη δράση τους στον κοινοβουλευτικό αγώνα για μεταρρυθμίσεις, το λενινιστικό κόμμα ήταν κόμμα επαναστατικής δράσης. Αν οι παλιές σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις ολοένα και περισσότερο απομακρύνονταν από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, λησμονώντας τον τελικό τους σκοπό για το κόμμα νέου τύπου, αυτός έγινε αναντικατάστατο θεωρητικό όπλο, που με συνέπεια χρησιμοποιείται στον αγώνα για την αναμόρφωση της κοινωνίας. Αν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ολοένα και περισσότερο μετατρέπονταν σε άμορφες ενώσεις ανομοιογενών στοιχείων, το λενινιστικό κόμμα έγινε μαχητική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ενιαία συμμαχία ομοϊδεατών, στενά συνδεμένη με τις μάζες, αποτελούσε δύναμη οργανωμένη και ταυτόχρονα οργανωτή. Αν τα κόμματα της ΙΙ Διεθνούς, βαθμιαία κατρακυλώντας στην εθνική απομόνωση, κατέληξαν στις αρχές του πρώτου παγκόσμιου πολέμου στον εθνικό σοβινισμό, στην προδοσία της διεθνούς υπόθεσης της εργατικής τάξης, το λενινιστικό κόμμα αμέσως και μια για πάντα, τάχθηκε με τις θέσεις του προλεταριακού διεθνισμού, κάνοντάς τον βασικότατη αρχή της δράσης του.

Στενή σύνδεση

Ο Λένιν με μέλη της οργάνωσης «ΕΝΩΣΗ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ»

Ετσι, ο λόγος γίνεται όχι για τυπικές, αλλά για θεμελιακές διαφορές, που αφορούν την κατανόηση των κοινωνικών διαδικασιών, τα προγραμματικά καθήκοντα του κόμματος, το πώς αυτό αγωνίζεται για την εκπλήρωσή τους, και συνεπώς τις δημιουργούμενες στην πορεία αυτού του αγώνα μορφές οργάνωσής του. Ο Λένιν ξεκινούσε από το ότι ανάμεσα στο περιεχόμενο της δράσης οποιουδήποτε ιδρύματος και στη μορφή της οργάνωσής του υπάρχει στενή σύνδεση. Υπογράμμιζε ότι η εργατική τάξη χρειάζεται το δικό της κόμμα για να αγωνιστεί αποφασιστικά για τη ριζική αναμόρφωση της κοινωνίας, και όχι για την προσαρμογή στην αστική δημοκρατία, για την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης και όχι για την πραγματοποίηση μικρών μεταρρυθμίσεων, που δε θίγουν αυτό το σύστημα. Το προλεταριάτο χρειάζεται οργάνωση για την κατάχτηση της εξουσίας, συνεπώς, αυτή πρέπει να οικοδομείται έτσι, όπως απαιτούν οι ταξικοί σκοποί του προλεταριάτου.

Βασίζοντας στα έργα «Τι να κάνουμε;», «Ενα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω» και σε άλλες εργασίες τις θεμελιακές αρχές της οικοδόμησης κόμματος νέου τύπου, ενσαρκώνοντας στη ζωή αυτές τις αρχές, ο Λένιν αγωνιζόταν τόσο ενάντια σ' εκείνα τα ρεύματα τα οποία προσανατολίζονταν στην αναμονή, στην αυθόρμητη εξέλιξη των κοινωνικών διεργασιών, όσο και σ' εκείνα τα οποία στηρίζονταν στην πίστη για την ικανότητα ξεχωριστών ηρωικών προσωπικοτήτων να πετύχουν ριζική στροφή, στην πορεία της ιστορίας. Ο επιστημονικός τρόπος αντιμετώπισης της λύσης του προβλήματος που πρόβαλε ο Λένιν για την ένωση του σοσιαλιστικού με το εργατικό κίνημα, με τον αγώνα των πλατιών εργαζομένων μαζών καθόριζε όλη τη δράση για τη συγκρότηση του κόμματος.

Το κύρος

Οι αστοί και οι ρεφορμιστές ιδεολόγοι, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις για τον πρωτοποριακό ρόλο του κόμματος, προσπαθούν να το παρουσιάσουν σαν οργάνωση συνωμοτών, η οποία τάχα με την αποφασιστικότητα, τη δραστηριότητα, την οργανωτική της συγκρότηση, κατόρθωσε να πάρει την εξουσία και να επικρατήσει πάνω στις μάζες, να εδραιωθεί σαν κάποια αυταρχική δύναμη. Κατά τον ίδιο τρόπο η Οχτωβριανή Επανάσταση παρουσιάζεται σαν τυχαίο ζιγκ - ζαγκ της ιστορίας, και όχι σα νομοτελειακό αποτέλεσμα της εξέλιξής της. Σε τέτοιου είδους ερμηνευτές των γεγονότων, και σε όλους, όσοι έχουν την τάση με πρόθεση ή από παρανόηση να συγχέουν τις έννοιες «αυταρχισμός» και «κύρος», δε θα 'ταν περιττό, να υπενθυμίσουμε τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που μπόρεσε ακόμα εκείνα τα χρόνια να καταλάβει και λακωνικά να εκφράσει αυτό που πραγματικά συντελέστηκε: «Το κόμμα του Λένιν ήταν το μοναδικό που κατανόησε την αποστολή και το καθήκον του πραγματικά επαναστατικού κόμματος και με το σύνθημα "Ολη η εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου και της αγροτιάς!", εξασφάλισε στην επανάσταση την κίνηση προς τα μπρος.

Ετσι οι μπολσεβίκοι έλυσαν το περίφημο ζήτημα της "πλειοψηφίας του λαού"... Οχι μέσω της "πλειοψηφίας" προς την επαναστατική ταχτική, αλλά, αντίθετα, μέσω της επαναστατικής ταχτικής οδηγεί ο δρόμος προς την "πλειοψηφία"». (R. LUXEMBURG: GESAMMETRE WER KE. BD. 4, BERLIN 1974. S. 341).

To λενινιστικό κόμμα στην πράξη ενσάρκωσε την υποθήκη του αρχηγού του, που υπογράμμιζε ότι το κύρος του κόμματος στις μάζες δε διακηρύσσεται, αλλά καταχτιέται με συνεπή και γεμάτο αυταπάρνηση αγώνα για τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Ζωτική δύναμη

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που δημιουργήθηκε η λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα, πέρασαν πολλές δεκαετίες, στην πορεία των οποίων αυτή δοκιμάστηκε από την πράξη και απέδειξε τη μεγάλη ζωτική της δύναμη.

Χτυπητά γεγονότα, που επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια υπάρχουν υπεραρκετά. Και η κοσμοϊστορική νίκη του Οχτώβρη του 1917 της εργατικής τάξης των εργαζομένων της Ρωσίας, με επικεφαλής το λενινιστικό κόμμα των μπολσεβίκων, και τελικά - η οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ του αναπτυγμένου σοσιαλισμού. Και η ίδρυση αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση νέων κομμάτων, παρόμοιων με το λενινιστικό, σε πολλές χώρες του κόσμου, κομμάτων, τα οποία οδήγησαν τους εργαζόμενους στον αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Και οι νικηφόρες σοσιαλιστικές επαναστάσεις σε μια σειρά χώρες, που έγιναν με την καθοδήγηση κομμάτων νέου τύπου. Και η πραχτική εφαρμογή των λενινιστικών αρχών κομματικής οικοδόμησης για την ίδρυση πρωτοποριακών κομμάτων των εργαζομένων σ' εκείνες τις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου οι προοδευτικές δυνάμεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατη η εκπλήρωση της αποστολής που οι ίδιες βάζουν - να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό, παρακάμπτοντας τον καπιταλισμό, αν στην πορεία του αγώνα δεν ιδρυθεί πραγματικά επαναστατικό κόμμα. Και τέλος, το γεγονός ότι το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στο οποίο υλοποιήθηκε η λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα, μετατράπηκε στην πιο επιβλητική πολιτική δύναμη της σύγχρονης εποχής.

Από την άλλη μεριά, ο 20ός αιώνας έδωσε πειστικά παραδείγματα των εργατικών κομμάτων παλιού τύπου προς την κατεύθυνση του δεξιού οπορτουνισμού, παρέκκλισης από τον επιστημονικό κομμουνισμό και τις επαναστατικές αρχές του αγώνα, που τα μετέτρεψε σε οργανώσεις, σ' αυτό ή σ' εκείνο το βαθμό ενσωματωμένες στο σύστημα του κρατικο - μονοπωλιακού καπιταλισμού. Στηρίζοντας την πολιτική τους στην ταξική συνεργασία, τα σημερινά δεξιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ουσιαστικά συμβάλλουν στην εδραίωση αυτού του συστήματος. Οντας επικεφαλής κυβερνήσεων, ελέγχοντας τα κοινοβούλια σε μια σειρά δυτικοευρωπαϊκές χώρες, αυτά καμιά φορά δε χρησιμοποίησαν την εξουσία για να εφαρμόσουν πολιτική, που να υπονομεύει τα θεμέλια του καπιταλισμού και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική αναμόρφωση της κοινωνίας. Ολα αυτά, δείχνουν την ανικανότητα του σοσιαλρεφορμιστικού κόμματος να οδηγήσει την εργατική τάξη στο δρόμο της πραγματοποίησης των μεγάλων της ιδανικών, αποτελούν ακόμα μια επιβεβαίωση εκείνης της αλήθειας, ότι μόνο το κόμμα νέου τύπου ανταποκρίνεται στα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, στους τελικούς σκοπούς του εργατικού κινήματος.

Μεγάλες αλλαγές

Σε οχτώ περίπου δεκαετίες, που πέρασαν από τότε που ιδρύθηκε το πρώτο κόμμα νέου τύπου, στον κόσμο συντελέστηκαν μεγάλες αλλαγές. Η πιο σοβαρή απ' αυτές είναι η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στο διεθνή στίβο σε όφελος του σοσιαλισμού και της προόδου, σε βάρος του καπιταλισμού και της αντίδρασης. Ορισμένες αλλαγές έπαθε και η ίδια η αστική κοινωνία, που πολλά τώρα χρόνια αναπτύσσεται στη βάση του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού. Κάτω από την επίδραση της επιστημονικο - τεχνικής επανάστασης στις καπιταλιστικές χώρες συντελούνται αισθητές κοινωνικές αλλαγές, πυκνώνουν οι γραμμές της εργατικής τάξης, αλλάζει η επαγγελματική της σύνθεση σταθερά μειώνεται η αριθμητική δύναμη της αγροτιάς, ευρύνονται τα μεσαία στρώματα, κυρίως από μηχανικούς και τεχνικούς, από τους εργαζόμενους στο διοικητικό μηχανισμό, κλπ. Ωστόσο, παρά τις αλλαγές αυτές, τα βασικά, καθοριστικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, οι βασικές αντιθέσεις του παλιού συστήματος, οι βασικές αντιμαχόμενες κοινωνικές δυνάμεις, παραμένουν οι ίδιες.

Η εργατική τάξη των χωρών του κεφαλαίου κατέχει την ίδια, όπως και παλιότερα, θέση στην κοινωνία, έχει να κάνει με τους ίδιους ταξικούς αντιπάλους, η ιστορική της αποστολή παραμένει η ίδια. Η παγκόσμια ανάπτυξη στον 20ό αιώνα, όχι μόνο δεν αδυνάτισε τον κοινωνικό ρόλο της εργατικής τάξης, αλλά, αντίθετα, την προώθησε στο κέντρο της εποχής μας, έκανε τον αγώνα της κύριο παράγοντα της κοινωνικής προόδου. Αυτή εξακολουθεί να κατέχει ηγετική θέση στο επαναστατικό κίνημα, γιατί καμιά άλλη τάξη ή στρώμα των εργαζομένων, όσο κι αν είναι μεγάλη η σημασία τους στον κοινωνικοπολιτικό αγώνα, εξαιτίας της θέσης τους στην κοινωνία, δεν απόχτησαν και δεν μπορεί να αποχτήσουν εκείνα τα γνωρίσματα του καθοδηγητή, του ηγεμόνα του κοινωνικού κινήματος, τα οποία αντικειμενικά έχει η εργατική τάξη. Μόνο το προλεταριάτο μπορεί να απαλλάξει την κοινωνία απ' όλες τις μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, να χτίσει το σοσιαλισμό. Συνεπώς, αυτή η μεγάλη ιστορική αλλαγή και σήμερα δεν μπορεί να εκπληρωθεί χωρίς καλά οργανωμένο, θεωρητικά εξοπλισμένο, στενά συνδεμένο με τις μάζες επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης. Η αναγκαιότητά του καθορίζεται, συνεπώς, από τις αντικειμενικές νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης.

Αν ληφθεί υπόψη ότι η αστική τάξη επιδιώκει να τελειοποιήσει τους μηχανισμούς της κρατικομονοπωλιακής επέμβασης στην οικονομία και στην κοινωνικοπολιτική ζωή της κοινωνίας, συνεχώς δυναμώνει την ιδεολογική πίεση στη συνείδηση των εργαζομένων, αναπτύσσοντας γι' αυτό ευρύτατο σύστημα μέσων μαζικής προπαγάνδας, δραστηριοποιεί με διάφορες μορφές τον αγώνα της κατά του επαναστατικού κινήματος, αν επίσης ληφθεί υπόψη, ότι η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού στον παγκόσμιο στίβο εντείνεται, η ζωτικότητα και η επικαιρότητα της λενινιστικής διδασκαλίας για το κόμμα της εργατικής τάξης γίνεται ακόμα πιο καταφανής.

Η μελέτη της πείρας

Η μελέτη της πείρας μας οδηγεί σε τούτο το συμπέρασμα: Είναι θεωρητικά ανυπόστατες και πολιτικά πολύ επιζήμιες οι αντιλήψεις εκείνων, οι οποίοι, ερμηνεύοντας αυθαίρετα τις αλλαγές που συντελέστηκαν στη χώρα μας και στον κόσμο, φτάνουν να αγνοούν τη λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα νέου τύπου. Αυτοί θεωρούν ότι είναι δυνατό να αφαιρεθούν αυθαίρετα απ' αυτή τη διδασκαλία οι θεμελιακές αρχές της κομματικής οικοδόμησης ή να μεταβιβάσουν το ρόλο της επαναστατικής προλεταριακής οργάνωσης σε κάποιο «νέο κόμμα» - άμορφη ένωση κοινωνικά ανομοιογενών δυνάμεων χωρίς σαφή ταξική ιδεολογία και ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα.

Πολλά απ' αυτή την άποψη μας έδειξε, μεταξύ των άλλων, όλη η μεταπολεμική πείρα του Κόμματός μας, και ιδιαίτερα η αρνητική πείρα των χρόνων 1958 - 1968, όταν το ΚΚΕ διέλυσε τις οργανώσεις του στην Ελλάδα και οι κομμουνιστές πέρασαν στο δημοκρατικό συνασπισμό, που εκπροσωπούνταν από την «Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά» (την ΕΔΑ). Διάλυση, που προξένησε σοβαρή ζημιά όχι μόνο στη δράση του ίδιου του κόμματος, αλλά και στο εργατικό, σε όλο το δημοκρατικό κίνημα της χώρας. Ορισμένες αρνητικές συνέπειες της δεκάχρονης απουσίας κομματικών οργανώσεων δεν έχουν ακόμα εξαλειφθεί πλήρως και μέχρι σήμερα.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι οι αλλαγές που συντελέστηκαν στη χώρα μας έχουν μεγάλη σημασία, αλλά μόνο από την άποψη της πολιτικής γραμμής και των μορφών οργάνωσης και αγώνα. Αυτές οι αλλαγές δεν αναιρούν τη λενινιστική θέση, σύμφωνα με την οποία στον αγώνα για την απελευθέρωσή της η εργατική τάξη δεν έχει άλλο όπλο εκτός από την οργάνωση, αντίθετα αυτές επιβεβαιώνουν την ανάγκη της προλεταριακής οργάνωσης, που να στηρίζεται στις λενινιστικές αρχές, απαιτώντας συνάμα την τελειοποίηση της διάρθρωσης και της πολιτικής της σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες. Με άλλα λόγια, το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα πρέπει, διατηρώντας τη σταθερή αφοσίωση στις αρχές, συνεχώς να παρακολουθεί την πορεία των γεγονότων, να ανανεώνει το θεωρητικό του εξοπλισμό, τις μορφές των δυνάμεών του, τις ίδιες του τις δυνάμεις, να μεταδίδει την πείρα των παλιών στους νέους, να σφυρηλατεί την ενότητά του, την ενότητα του κόμματος, δηλαδή «να προσαρμόζει τη μορφή του στις αλλαγμένες συνθήκες, να αλλάζει αυτή τη μορφή ανάλογα με τις απαιτήσεις της στιγμής...», (Β.Ι. Λένιν: «Απαντα», 4η έκδοση, τόμος 19, σελ. 361 στα Ελληνικά).

Γενική αλήθεια

Η λενινιστική θεωρία για το κόμμα έχει χαρακτήρα γενικής αλήθειας, δεδομένου ότι αυτή ξεκινάει από τις γενικής σημασίας θέσεις της επαναστατικής θεωρίας, είναι αποτέλεσμα του υπολογισμού και της γενίκευσης της πείρας όχι μόνο του ρωσικού, αλλά και όλου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, αντανακλά τις αντικειμενικές νομοτέλειες του ταξικού αγώνα, που είναι χαρακτηριστικές για όλη την εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Αυτή συνάμα δεν αποτελεί συλλογή από έτοιμες φόρμουλες, κατάλληλες για όλους τους καιρούς και για όλες τις περιπτώσεις της ζωής. Είναι εξελισσόμενη διδασκαλία, ανοιχτή για καθετί το νέο, που προσφέρει στη διεθνή πείρα των κομμουνιστών η πράξη του ταξικού αγώνα. Πλουτιζόμενη συνεχώς στη βάση της πείρας, η διδασκαλία αυτή τελειοποιεί τις μορφές και τους τρόπους οργάνωσης του κομμουνιστικού κινήματος. Στο προτσές αυτού του εμπλουτισμού συμμετέχουν τα αδελφά κόμματα, που αγωνίζονται στις πιο πολύμορφες συνθήκες. Αλλα εμείς πιστεύουμε ότι η ορθότητα των θεμελιακών αρχών της λενινιστικής διδασκαλίας αποτελεί αποφασιστική προϋπόθεση της αποτελεσματικότητας και της ζωτικότητας της οργάνωσης του επαναστατικού προλεταριάτου.

Στην εσωτερική και διεθνή δράση το ΚΚΕ με συνέπεια καθοδηγείται από το μαρξισμό - λενινισμό, θεωρώντας τη λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα νέου τύπου σαν ένα από τα βασικότατα συστατικά στοιχεία του. Το ιδρυτικό Συνέδριο του Κόμματός μας, που έγινε το 1918, έθεσε τις βάσεις της επαναστατικής λενινιστικής οργάνωσης του ελληνικού προλεταριάτου. Από τότε το Κόμμα πέρασε μακρύ και δύσκολο δρόμο ηρωικών αγώνων, που γνώρισαν όχι μόνο ανόδους, αλλά και κάμψεις, όχι μόνο νίκες, αλλά και ήττες. Η πίστη ακριβώς στο λενινισμό μάς βοηθούσε να ξεπερνούμε τις δυσκολίες, να εξαλείφουμε τις αδυναμίες, να συνεχίζουμε τον αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.

Πρωτοφανής πίεση

Το KKE σήμερα είναι σοβαρή δύναμη στις κοινωνικές μάχες. Αυτό προκαλεί ολοένα και μεγαλύτερο φόβο στην ιθύνουσα τάξη, που διεξάγει συκοφαντική προπαγάνδα κατά των κομμουνιστών, στην οποία συμμετέχουν και ποικίλες μικροαστικές ομάδες, που εξαπόλυσαν ενάντια στο ΚΚΕ εκστρατεία με σκοπό να μειώσουν τη σημασία του Κόμματός μας, να δυσφημίσουν την ιστορία του. Με συνέπεια παλεύοντας από τις θέσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού, το Κόμμα μας με επιτυχία αποκρούει όλες αυτές τις επιθέσεις.

Παίρνουμε υπόψη και το γεγονός ότι το κομμουνιστικό κίνημα γενικά δέχεται σήμερα πρωτοφανή ιδεολογική πίεση από μέρους των αστικών και οπορτουνιστικών κύκλων, που προσπαθούν να αναγκάσουν τους κομμουνιστές να παραιτηθούν από τον επαναστατικό - πρωτοποριακό ρόλο τους, να τους σπρώξουν στο δρόμο, που ακολουθεί η σοσιαλδημοκρατία.

Σήμερα, εμάς λόγου χάρη, μας συμβουλεύουν (υπάρχουν στην Ελλάδα τέτοιοι καλοθελητές), να παραιτηθεί το ΚΚΕ από την ιδεολογική του ενότητα, να επιτρέψει την ύπαρξη διαφόρων θεωρητικών ρευμάτων στις γραμμές του, να ανοίξει τις πόρτες στις ξένες προς την εργατική τάξη ιδεολογικές αντιλήψεις. Η αποδοχή παρόμοιων συστάσεων θα σήμαινε ουσιαστικά εξαφάνιση της ιδεολογικοπολιτικής ενότητας του Κόμματος, μετατροπή του σε λέσχη συζητήσεων. Ο καθένας θα είχε τη δυνατότητα να προπαγανδίζει εκεί μέσα κάθε αντιμαρξιστική θεωρία, στηριζόμενος στον «ιδεολογικό πλουραλισμό» και αγνοώντας τη γνώμη της πλειοψηφίας. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό θα σήμαινε τη μετατροπή της πρωτοπόρας οργάνωσης, που ενώνει τις εκλεκτότερες δυνάμεις της εργατικής τάξης, σε «κέντρο διερχομένων» για ανθρώπους με αντιλήψεις μη προλεταριακών τάξεων και στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, για φορείς της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, πράγμα που θα έκανε το Κόμμα ανίκανο να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή.

Αναγκαίος όρος

Η ζωή διδάσκει ότι η ενότητα του Κόμματος στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού είναι αναγκαίος όρος της πολιτικής και οργανωτικής του ενότητας. Ο Λένιν όχι τυχαία έδινε πρωταρχική σημασία στη θεωρία, στη συνειδητότητα των μελών του Κόμματος, τονίζοντας ότι χωρίς την κατάχτηση του επιστημονικού σοσιαλισμού το κόμμα δεν μπορεί να συσπειρώσει τις μάζες και να τις προσελκύσει στο επαναστατικό κίνημα. Το να παραιτηθούμε από αυτές τις θέσεις, θα σήμαινε για μας ότι παραιτούμαστε από την εκπλήρωση του ρόλου μας στο εργατικό κίνημα, στον αγώνα των εργαζομένων μαζών για ένα καλύτερο μέλλον.

Γι' αυτό, όταν διαφόρων ειδών μικροαστικά κόμματα και ομάδες, που προπαγανδίζουν θεωρίες του «δημοκρατικού», «εθνικού», «ουμανιστικού» κλπ. «σοσιαλισμού», δηλώνουν, ότι τάχα μόνο αυτοί είναι φορείς της πραγματικής σοσιαλιστικής ιδέας, εμείς απαντούμε, ότι οι αξιώσεις τους είναι εντελώς, ανυπόστατες, γιατί οι θεωρίες τους είναι ουτοπιστικές, μακριά από την πραγματικότητα της ταξικής πάλης. Μόνο το Κόμμα, που στηρίζεται στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού μπορεί να οδηγήσει τις μάζες στη δημιουργία δίκαιης κοινωνίας, πραγματικά δημοκρατικής και ουμανιστικής, όπως δείχνει όλη η ιστορική πείρα.

Οργανική ενότητα

Με τη δικαιολογία του «εκδημοκρατισμού» του Κόμματος κάποτε προσπαθούν να μας εξωθήσουν να παραιτηθούμε από τις λενινιστικές οργανωτικές αρχές κομματικής οικοδόμησης. Το Κόμμα μας απορρίπτει αποφασιστικά τέτοιες προσπάθειες. Αυτό καθοδηγείται αυστηρά από την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτι σμού. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει, όπως είναι γνωστό, οικοδόμηση και δράση του κόμματος στη βάση ενιαίου καταστατικού, καθοδήγησή του από ενιαίο κέντρο, πειθαρχία εξίσου για όλα τα μέλη του Κόμματος, υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, των κατώτερων οργανώσεων στις ανώτερες και ταυτόχρονα ολόπλευρη ανάπτυξη της εσωκομματικής δημοκρατίας, το δικαίωμα κάθε μέλους του Κόμματος να εκλέγει και να εκλέγεται στα καθοδηγητικά όργανα, ο απολογισμός αυτών των αιρετών οργάνων στις οργανώσεις τους, η συλλογικότητα της καθοδήγησης, η ανάπτυξη της κριτικής και αυτοκριτικής. Χωρίς συγκεντρωτισμό δεν μπορεί να υπάρχει ενιαία μαχητική οργάνωση. Χωρίς δημοκρατία, το κόμμα θα μετατραπεί αναπόφευκτα σε κλειστή σεχταριστική ομάδα. Να γιατί επιδιώκουμε να δυναμώνουμε και να αναπτύσσουμε σε οργανική ενότητα και τα δύο συστατικά στοιχεία της λενινιστικής αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Οι πιο συνεπείς

Οσο για τη δημοκρατία, οι κομμουνιστές σε σύγκριση με τα άλλα κόμματα της Ελλάδας είναι οι συνεπείς δημοκράτες. Αρκεί, κατά γνώμη μας, να φέρουμε τα εξής παραδείγματα: στην περίοδο της προπαρασκευής για το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ πάνω από 100 χιλιάδες μέλη και οπαδοί του Κόμματος, καθώς και συμπαθούντες, πήραν μέρος στην προσυνεδριακή συζήτηση. Στον κομματικό Τύπο δημοσιεύτηκαν πάνω από χίλια άρθρα πάνω σε διάφορα ζητήματα της πολιτικής του Κόμματος. Στην πορεία της συζήτησης έγιναν χιλιάδες προτάσεις, συνάμα δε πολλές απ' αυτές πάρθηκαν υπόψη κατά την τελική διατύπωση των ντοκουμέντων του Συνεδρίου. Κανένα αστικό κόμμα όσο «δημοκρατικό» κι αν παρουσιάζεται, ποτέ δε χρησιμοποίησε και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τέτοιες δημοκρατικές μεθόδους και διαδικασίες. Η σωστή εφαρμογή των λενινιστικών ιδεών της κομματικής ζωής σε όλες τις σφαίρες τσιμεντάρει την ιδεολογικο-πολιτική και οργανωτική ενότητα του κουμμουνιστικού κόμματος, πράγμα που το διακρίνει ριζικά από τα αστικά και μικροαστικά κόμματα, από τα αρχηγικά κόμματα και τις λέσχες συζητήσεων.

Ακολουθώντας τη λενινιστική διδασκαλία, το 10ο Συνέδριο του Κόμματός μας, στην απόφαση «Για την παραπέρα οικοδόμηση του ΚΚΕ» υπογράμμισε: «Πρωταρχικό καθήκον σήμερα είναι η πάλη για ένα ισχυρό και μαζικό κόμμα, μαρξιστικό - λενινιστικό, βαθιά ριζωμένο μέσα στην εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, στενά δεμένο με τα συνδικάτα και τις άλλες μαζικές οργανώσεις, ικανό να εκπληρώσει με επιτυχία την αποστολή του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες». («Αποφάσεις του 10ου Συνεδρίου του ΚΚΕ», Αθήνα, 1978, σελ. 27).

Η μαζικότητα

Η πείρα μάς διδάσκει ότι δεν είναι σωστό να θεωρούμε ότι μόνο η αριθμητική δύναμη του Κόμματος, οι ρυθμοί πύκνωσης των γραμμών του (μολονότι αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό) μπορούν να αποτελέσουν τα μοναδικά σίγουρα κριτήρια της μαζικότητάς του. Με έναν τέτοιο τρόπο αντιμετώπισης του ζητήματος ουσιαστικά παραβλέπεται η ουσία της λενινιστικής θεωρίας του μαζικού κόμματος. Για τους Ελληνες κομμουνιστές, μαζικό κόμμα είναι το κόμμα, που έχει στενούς δεσμούς με τους εργαζόμενους σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, αντλεί από αυτά δυνάμεις, τα οδηγεί και από ορισμένη άποψη συγχωνεύεται μ' αυτά.

Φυσικά, η αριθμητική δύναμη του κόμματος είναι ένας από τους βασικούς δείχτες της επιρροής του στις μάζες. Το τράβηγμα νέων μελών οδηγεί όχι μόνο στην ανανέωση των κομματικών γραμμών, αλλά και στο ανέβασμα της δραστικότητας της πολιτικής του κόμματος. Η πράξη έδειξε επίσης, ότι αυτοί, που προσπαθούν να βρουν απόλυτα καταρτισμένους μαρξιστές έξω από τις γραμμές του Κόμματος για την πύκνωση των γραμμών του με νέα μέλη, μάταια χάνουν το χρόνο τους. Ανεξάντλητη εφεδρεία του Κόμματος αποτελούν οι πλατιές εργαζόμενες μάζες, μεταξύ αυτών και οι μάζες που χαρακτηρίζονται από ανεπαρκή πολιτική ωριμότητα και διαθέτουν αδύνατες γνώσεις των ιδεών του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η άρνηση να προσελκύσουμε στις γραμμές μας αυτές τις μάζες θα σήμαινε υποτίμηση των διαπαιδαγωγικών αρμοδιοτήτων του Κόμματος, σεχταριστικό τρόπο αντιμετώπισης του ζητήματος της κομματικής οικοδόμησης. Αν το ΚΚΕ, ακούγοντας ορισμένους, περιόριζε αυστηρά τη στρατολογία νέων μελών, ιδιαίτερα νεολαίων, αν το Κόμμα έμενε μια στενή οργάνωση, θα πάθαινε πολιτική αναιμία και δε θα ήταν σε θέση να αφομοιώσει το νέο, που συνεχώς γεννιέται στους κόλπους των εργαζομένων μαζών, στον αγώνα τους για τα ζωτικά τους συμφέροντα. Απορρίπτοντας γι' αυτό τις σεχταριστικές αντιλήψεις, το Κόμμα μας συνεχώς φροντίζει για την ανανέωσή του, για να έχει στις γραμμές του τόσα μέλη, όσα χρειάζονται για το δυνάμωμα και τη διεύρυνση των δεσμών του με την εργατική τάξη, με όλους τους εργαζόμενους.

Τα νέα μέλη

Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ είναι προσεχτικό στη στρατολογία νέων μελών. Στις γραμμές του δεν προσλαμβάνει τον καθένα, που θα 'θελε να λέγεται κομμουνιστής, αλλά μόνο εκείνους που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του καταστατικού. Το καταστατικό του ΚΚΕ - επίσης σύμφωνα με τους λενινιστικούς κανόνες - απαιτεί από τον κομμουνιστή να παλεύει δραστήρια για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα του Κόμματος, να τηρεί αυστηρά την κομματική πειθαρχία, να δουλεύει δραστήρια στις μαζικές οργανώσεις, να εφαρμόζει τη γραμμή του Κόμματος με οποιεσδήποτε συνθήκες, να δουλεύει ακούραστα για το ανέβασμα του ιδεολογικο - πολιτικού του επιπέδου, να παλεύει ενάντια στην αστική και οπορτουνιστική ιδεολογία. Εμείς παίρνουμε ιδιαίτερα μέτρα, ώστε η στρατολογία να γίνεται στην πορεία των μαζικών αγώνων και κυρίως από τους εργάτες των μεγάλων επιχειρήσεων. Μεγάλη προσοχή δίνεται στην προσέλκυση στο κόμμα γυναικών και νεολαίας.

Αν το Κόμμα μας έκανε μέλος του τον καθένα που θα 'θελε να γίνει μέλος του, χωρίς να ανταποκρίνεται στις καταστατικές απαιτήσεις, τότε θα ήταν ανίκανο να εκπληρώσει τον πρωτοποριακό του ρόλο. Αυτή η λενινιστική οργανωτική γραμμή είναι μια από τις εγγυήσεις για την επιτυχία της στρατηγικής μας.

Ο διεθνισμός

Εξαιρετικά ζωτική εμείς θεωρούμε επίσης τη λενινιστική αρχή του διεθνισμού του κόμματος της εργατικής τάξης. Το μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα - κόμμα νέου τύπου - είναι αναπόσπαστο τμήμα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, συνεπώς αυτό είναι διεθνιστικό από την ίδια του τη φύση. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να εκπληρώσει τον πρωτοπόρο ρόλο του χωρίς τον αρμονικό συνδυασμό των εθνικών, πατριωτικών καθηκόντων με τα διεθνιστικά καθήκοντα. Οπως είναι γνωστό, ο διεθνισμός του κομμουνιστικού κόμματος βρίσκει πραχτική έκφραση στην ακούραστη δουλιά του για την ανάπτυξη του επαναστατικού αγώνα στη χώρα του και στη βοήθεια προς το διεξαγόμενο αγώνα στις άλλες χώρες. Η πείρα αποδείχνει ότι οι εχθροί του εργατικού κινήματος, ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση, ολοένα και πιο στενά συντονίζουν σήμερα τη δράση τους ενάντια στο σοσιαλισμό, στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στο παγκόσμιο επαναστατικό προτσές στο σύνολό του. Ενα εντελώς πρόσφατο παράδειγμα: η συντονισμένη εκστρατεία της παγκόσμιας αντίδρασης, με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενάντια στην πρώτη χώρα του σοσιαλισμού - την ΕΣΣΔ. Εκ νέου επιβεβαιώνεται η γνωστή θέση του Λένιν ότι το κεφάλαιο είναι δύναμη διεθνής και για την κατανίκησή της χρειάζεται διεθνής ενότητα, αδελφότητα και αλληλεγγύη των εργατών. Να γιατί το ΚΚΕ θεωρεί την υπεράσπιση και την εδραίωση του προλεταριακού διεθνισμού εγγύηση για την επιτυχία στον αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό, ενάντια στις προσπάθειες της διεθνούς αντίδρασης να φρενάρει την προώθηση των λαών στο δρόμο της κοινωνικής προόδου.

Ετσι, και οι εσωτερικές εθνικές, και οι διεθνείς συνθήκες του ταξικού αγώνα, ενισχύουν σήμερα την ανάγκη του δυναμώματος της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης στη βάση των λενινιστικών αρχών κομματικής οικοδόμησης, ώστε να μπορεί αποτελεσματικά να αντιμετωπίζει τις συγκεντρωτικές και ταυτόχρονα ευλύγιστες ως προς την ταχτική προσπάθειες της μονοπωλιακής αστικής τάξης να διατηρήσει την κυριαρχία της.

Το ΚΚΕ μπόρεσε να βγάλει διδάγματα από την πείρα του επαναστατικού αγώνα, από τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν και εκπληρώνοντας τις αποφάσεις του 10ου Συνεδρίου του, να ενισχύσει τις γραμμές του Κόμματος, να εμπνεύσει θάρρος στους νέους κομμουνιστές, να δραστηριοποιήσει τον αγώνα για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Εμείς και στο μέλλον θα αναπτύσσουμε και θα τελειοποιούμε την κομματική οικοδόμηση στη βάση της λενινιστικής διδασκαλίας για το κόμμα νέου τύπου. Γιατί πιστεύουμε ότι αυτή η διδασκαλία, η ιστορική πείρα της εφαρμογής της συγκαταλέγονται σ' εκείνες τις καταχτήσεις της παγκόσμιας εργατικής τάξης, που η σημασία τους με την πάροδο του χρόνου όχι μόνο δε μειώνεται, αλλά αντίθετα, μεγαλώνει στο βαθμό που αναπτύσσεται το παγκόσμιο επαναστατικό προτσές.

Ποιος κυβερνά αυτόν τον πλανήτη;

 Ποιος κυβερνά αυτόν τον πλανήτη;

Για γέλια πραγματικά οι διαπιστώσεις γύρω από το σκάνδαλο VW.
Κινούνται στα γνωστά πλαίσια, "αδυναμίας", "ανικανότητας" κ.α. στο να ασκηθεί "αποτελεσματικός έλεγχος στα λόμπυ".

Όπως φαίνεται η υπόθεση των λογισμικών εξαπάτησης ήταν γνωστή στην ΕΕ και ακομη πιο γνωστή στη Γερμανία.
Παρ'όλα αυτά χρειάστηκε η παρέμβαση των Αμερικανών για να βγει το σκάνδαλο στη φόρα.
Κι αυτό όχι φυσικά γιατί οι Αμερικανοί είναι τιμιότεροι των Ευρωπαίων, αλλά γιατί απλά ο ανταγωνισμός δεν μπορούσε παρά να απαιτήσει την αποκάλυψη.

Το θέμα που προκύπτει βέβαια δεν είναι άλλο από το ποιος τελικά κυβερνά αυτό τον πλανήτη και ποιος τρώει τη σαβούρα της ρύπανσης που προκαλούν τα κέρδη των ομίλων.
Το πρόβλημα εννοείται πως δεν είναι η "ανικανότητα" των εποπτικών αρχών, αλλά το ότι αυτές οι εποπτικές αρχές εποπτεύονται από τους ιδιοκτήτες της πραγματικής εξουσίας που βέβαια δεν είναι κάποια ακοτεινά λόμπυ, αλλά κάποιες ολοφάνερες και επώνυμες μεγάλες επιχειρήσεις με ισολογισμούς κρατών που εντελώς φυσικά γράφουν τους νόμους στα παλιά τους τα παπούτσια αφού αυτοί ως εξουσία είναι υπεράνω νόμων.
Ο νόμος των νόμων είναι η διατήρηση της εξουσίας τους και οι επί μέρους νομοθεσίες μπορούν να διαμορφώνονται ή να παραβλέπονται ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Θα έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον το πως θα εξελιχθεί το όλο ζήτημα ιδιαίτερα από την πλευρά του Γερμανικού κράτους που πιθανότατα θα προσπαθήσει όσο μπορεί να προστατεύσει την VW όπως άλλωστε έκανε ως τώρα.
Θα 'εχει ενδιαφέρον επίσης να δούμε αν τελικά ήταν μόνο η VW που χρησιμοποιούσε το γνωστό λογισμικό ή και άλλες ευρωπαικές αυτοκινητοβιομηχανίες.
Θα είναι άλλο ένα πεδίο από όπου μπορούν να βγουν σοβαρά συμπεράσματα από όσους πιστεύουν σταθερά ότι ο καπιταλισμός είναι η μόνη μας επιλογή.

Όσο για τις "ανίκανες" εποπτικές αρχές, αυτές αποδεικνύονται πολύ ικανές όταν πρέπει να αρπάξουν κατοστάρικα συνταξιούχων, δεκάρικα άρρωστων ηλικιωμένων ή ακόμη και το 1,20 του εισιτήριου από  ανέργους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Εκεί οι νομοθεσίες δεν έχουν ούτε  κενά ούτε "αδυναμίες".

Το ενδιαφέρον άρθρο από το zougla.gr με πληροφορίες των FT που υπάρχουν σήμερα σε όλα τα ΜΜΕ.




Αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης προειδοποιούσαν ήδη από το 2013 για τους μηχανισμούς παραποίησης των τιμών ρύπων, δύο χρόνια πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Dieselgate της Volkswagen, σύμφωνα με έγγραφο που φέρνουν στο φως οι «Financial Times» και το οποίο καταδεικνύει την αδυναμία της Ευρώπης να εποπτεύσει την αυτοκινητοβιομηχανία.

Πρόκειται για έκθεση του Κοινού Κέντρου Ερευνών της Κομισιόν που προειδοποιούσε για τις εν λόγω συσκευές. Ωστόσο οι εποπτικές αρχές απέτυχαν στην αποστολή τους, παρότι η συγκεκριμένη τεχνολογία ήταν όχι απλώς γνωστή, αλλά και παράνομη στην Ευρώπη ήδη από το 2007.

Η «ανικανότητα» αυτή των ευρωπαϊκών εποπτικών αρχών αποδεικνύει πόση δύναμη διαθέτει το λόμπι των αυτοκινητοβιομηχανιών, που έχει ποντάρει πολλά στα πετρελαιοκίνητα οχήματα. Περίπου το 53% των καινούριων αυτοκινήτων που πωλούνται στην ΕΕ είναι ντίζελ, έναντι μόλις 10% στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Στην έκθεσή του το ερευνητικό κέντρο της Κομισιόν παραδεχόταν ότι τα αυτοκίνητα ντίζελ πρέπει να ελέγχονται στον δρόμο και όχι στο εργαστηριο προκειμένου να ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος απάτης.
«Αισθητήρες και ηλεκτρονικά εξαρτήματα στα σύγχρονα οχήματα ελαφριάς χρήσης μπορούν να “εντοπίσουν” την έναρξη ενός τεστ ρύπων στο εργαστήριο» ανέφερε η έκθεση της Κομισιόν, καθώς και ότι οι επίμαχες συσκευές μπορούσαν «να ενεργοποιήσουν, να τροποποιήσουν, να καθυστερήσουν ή να απενεργοποιήσουν τα συστήματα ελέγχου των εκπομπών ρύπων».



​Οι κατασκευαστές οχημάτων ντίζελ είχαν ξοδέψει 18,5 εκατ. ευρώ για να χειραγωγήσουν τις Βρυξέλλες το 2014, επιστρατεύοντας 184 λομπίστεςΟι δοκιμές στην άσφαλτο ενδεχομένως να εξασφάλιζαν «ότι η χρήση στρατηγικών εξαπάτησης περιορίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο». Τέτοιες δοκιμές που διενεργήθηκαν από το ερευνητικό κέντρο της Κομισιόν «δείχνουν ότι οι εκπομπές διοξειδίων του αζώτου (...) ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια των κανονισμών». «Οι υφιστάμενες δοκιμές στον δρόμο καταδεικνύουν αδυναμίες στη σημερινή διαδικασία τυπικής έγκρισης» καταλήγει η έκθεση.

Αφότου η ΕΕ απαγόρευσε τις συσκευές παραποίησης των τιμών ρύπων το 2007, η Κομισιόν επιχείρησε να περάσει νομοθεσία για δοκιμές σε πιο ρεαλιστικές συνθήκες. Ωστόσο οικολογικές οργανώσεις και μέλη του Ευρωκοινοβουλίου καταγγέλλουν ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις καθυστερούν λόγω επεμβάσεων από το πανίσχυρο λόμπι του ντίζελ.

Η Greenpeace, μάλιστα, διαμαρτύρεται ότι σύμφωνα με στοιχεία που βρίσκονται στη διάθεση του καθενός οι κατασκευαστές οχημάτων ντίζελ είχαν ξοδέψει 18,5 εκατ. ευρώ για να χειραγωγήσουν τις Βρυξέλλες το 2014, επιστρατεύοντας 184 λομπίστες.

«Καθώς προκύπτουν αποδείξεις ότι η γερμανική κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γνώριζαν για το λογισμικό που έκλεβε στα τεστ, ο κόσμος θα αναρωτιέται γιατί χρειάστηκαν οι Αμερικάνοι για να αποκαλυφθεί. Το μέγεθος της δύναμης των αυτοκινητοβιομηχανιών να φτιάχνουν λόμπι θα μπορούσε να προσφέρει κάποια στοιχεία για την απάντηση» σχολιάζει ο John Sauven, εκτελεστικός διευθυντής της Greenpeace Βρετανίας.



Εκπρόσωπος της Κομισιόν απαντά: «Όταν πρόκειται για την επίβλεψη της συμμόρφωσης των εταιρειών με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και τις δυνατότητες διερεύνησης, αυτό αφορά τις εθνικές αρχές». «Καλούμε όλα τα κράτη μέλη να διενεργήσουν ελέγχους» συνεχίζει η εκπρόσωπος, προσθέτοντας ότι ο ρόλος της Κομισιόν ήταν να λειτουργήσει ως πλατφόρμα διευκόλυνσης της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των εθνικών αρχών.

Αξιωματούχοι των εθνικών Υπουργείων Μεταφορών και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα έχουν διαβούλευση για το ζήτημα στις 6 Οκτωβρίου. Εκεί θα εξετάσουν και αν θα επεκταθούν οι έρευνες πέρα από τη Volkswagen...

Με πληροφορίες από Financial Times

Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής

Εάν το ΕΑΜ ήταν αριστερή κυβέρνηση…

  Εάν το ΕΑΜ ήταν αριστερή κυβέρνηση…

Αν οι εκλογές είχαν καθυστερήσει μια βδομάδα, θα έπεφταν πάνω στην επέτειο της ίδρυσης του Εαμ. Οπότε όλο και κάποιο εξυπνοπούλι από τα επικοινωνιακά επιτελεία του Σύριζα ή της ΛαΕ θα έκανε τη σύνδεση, για να τη χρησιμοποιήσει προεκλογικά. Φαντάσου πχ το Λάφα με στρατιωτική στολή και φυσεκλίκια, να μπαίνει στο ταξί (ή σε ένα Κτελ) και στην ερώτηση του οδηγού «πού πάμε;», να απαντά, χαμογελώντας με νόημα: «Κορυσχάδες…». Θα μου πεις βέβαια πως δε θα το καταλάβαινε ψυχή ζώσα το σποτάκι, άσε που κάποιος θα έπρεπε να το εξηγήσει και στη Ραχήλ, που τη σφάζει χωρίς βαμβάκι (κι ιδιαίτερη αφορμή) με το κονσερβοκούτι ο Στάθης σε ένα σημείωμά του. Κι αν συνεχίσουν τις μεταξύ τους συντροφικές σχέσεις, σε λίγο θα χωράνε όλοι μαζί σε ένα ταξί, μαζί με τον (κάνε την ομάδα πάλι πρώτη) Μπαναώτη.

Κι ο Τσίπρας βέβαια έχωνε όπου μπορούσε το Εαμ (μας έσωσε απ’ τη Μέρκελ, θα μας σώσει κι από το ευρώ. Κι έχει πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, ζήτω-ζήτω το Εαμ), για να δικαιολογήσει τη συμμαχία με τον Καμμένο σε ρόλο Ζέρβα, και να δείξει πόσο αριστερός είναι –αν και δε νομίζω πως τον ψήφισαν γι’ αυτό όσοι το έριξαν Σύριζα. Αν ήθελαν ανέξοδη, «αριστερή» διαμαρτυρία, υπήρχε κι η ΛαΕ του Στάθη και της Ραχήλ. Αλλά δε θέλησαν ούτε καν αυτό, προτιμώντας μνημονιακή σταθερότητα. Κι είναι η πρώτη φορά (αριστερά) τα τελευταία χρόνια, που ο κόσμος δεν έχει το άλλοθι της αυταπάτης και δεν μπορεί να ισχυριστεί πως τον ξεγέλασαν. Γι’ αυτό κι η ανακοίνωση της κετουκε κάνει λόγο για συντηρητική αναδίπλωση, κι ας ξενίζει αυτό όσους φαντασιώνονταν προεπαναστατικές καταστάσεις μετά το Όχι στο δημοψήφισμα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αν οι εκλογές γίνονταν 27 Σεπτέμβρη λοιπόν, θα ήταν ακόμα πιο άμεση η σύνδεση με το σύνθημα της αριστερής κυβέρνησης, που θα άνοιγε ρήγματα, δρόμους, λαγκάδια, γεφύρια, «και ποτάμια θα σας φτιάξουμε» (και όντως το έφτιαξε ο Μπόμπολας, αλλά μάλλον πάει άπατο και γυρίζει πίσω πια). Κι έτσι φτάνουμε στο ερώτημα που μπαίνει στον τίτλο της ανάρτησης: τι θα γινόταν αν το Εαμ ήταν αριστερή κυβέρνηση; Τι θα κατάφερνε, πόσες συμφωνίες θα έσκιζε ή θα σεβόταν, τι πρόγραμμα θα εφάρμοζε και πόσο υλοποιήσιμο θα ήταν; Θα κολλούσε στην πράξη, γιατί θα ήταν μαξιμαλιστικό; Ή θα βραχυκύκλωνε, αν και μινιμαλιστικό, εξαιτίας των ετερόκλιτων συμμάχων και των αντικρουόμενων επιδιώξεών τους;

Καταρχάς, υπάρχει η πείρα από τη συμμετοχή του Εαμ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Παπανδρέου, και μια παλιότερη βιβλιοπαρουσίαση στο μπλοκ για μια μελέτη που εξέταζε την αδύνατη ταξική ανακωχή (που επιδίωκε στην πραγματικότητα το Εαμ) και τα ασφυκτικά, προκαθορισμένα πλαίσια στα οποία καλούνταν να λειτουργήσουν οι Εαμίτες υπουργοί (Εργασίας, Οικονομικών, κτλ), δίνοντας στην ουσία αριστερό άλλοθι-πρόσημο στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, τη λιτότητα, τον έλεγχο και την αποθάρρυνση των απεργιών και των μαχητικών λαϊκών αντιδράσεων. Οι αδιαμφισβήτητες καλές προθέσεις ακυρώνονταν από το γενικό, ασφυκτικό πλαίσιο, που δεν υπονοεί τόσο τις αντικειμενικές συνθήκες, τα φτωχά μέσα και την οικονομική στενότητα της εποχής, όσο τους αντικειμενικούς περιορισμούς της πολιτικής του Εαμ και της γραμμής της ταξικής ανακωχής, που αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων αδύνατη.

Κι αυτό ας το κρατήσουμε ως γενικό μπούσουλα, γιατί ίσως κάποιος σημειώσει ως αντεπιχείρημα πως η συμμετοχή σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και με αρνητικούς συσχετισμούς, έχει πολύ διαφορετικούς όρους από την κυβέρνηση του βουνού και το σχηματισμό μιας αμιγώς Εαμικής κυβέρνησης σε εκείνες τις συνθήκες, που θα δρομολογούσε άλλες εξελίξεις. Η βασική διαχωριστική γραμμή ωστόσο δε βρίσκεται μεταξύ των κυβερνητικών σχημάτων συνεργασίας και των συμβιβασμών που συνεπάγονται ή των αυτοδύναμων, καθαρών κυβερνήσεων που έχουν λυμένα τα χέρια τους, αλλά στο ζήτημα κατά πόσο ήταν καθαρή η ταξική σύγκρουση στη δεδομένη συγκυρία, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα κι όροι για την «επίλυσή» της προς όφελος της επαναστατικής υπόθεσης –που σαφώς δεν περνάει από αυταπάτες για ειρηνική διευθέτηση των οξυμένων διαφορών. Το σημείο-κλειδί, με άλλα λόγια, είναι η πολιτική βούληση για ρήξη με το κυρίαρχο πλαίσιο. Κι από αυτήν την άποψη είναι πολύ διδακτική η πείρα της (πρώτη φορά) αριστερής κυβέρνησης με κορμό το Σύριζα κι η κατάληξη των προσπαθειών της, χωρίς να γίνεται δίκη προθέσεων και χωρίς να ταυτίζονται φυσικά οι παλινωδίες της κι η ευρώδουλη στρατηγική της με την ηρωική διαδρομή και τα ειλικρινή, τίμια λάθη του Εαμ.

Οι αναρχικοί λένε πως αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες. Κι η ιδιαιτερότητα της κυβέρνησης του βουνού ήταν πως είχε προκύψει από μια πλατιά νομιμοποιημένη και μαζική διαδικασία, που ωστόσο ήταν τυπικά παράνομη κι έγινε κάτω από τη μύτη του κατακτητή, έδωσε για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες κι είχε υποψήφιους διαφόρων πολιτικών κατευθύνσεων, χωρίς να υπάρχουν όμως διαφορετικά κόμματα-συνδυασμοί –κάτι που συνήθως προκαλεί αλλεργία στους αστούς αναλυτές. Το βασικό στοιχείο όμως είναι ότι η κυβέρνηση του βουνού εκπροσωπούσε λαϊκούς θεσμούς κι ένα διαφορετικό τύπο (λαϊκής) εξουσίας, που ερχόταν σε αντιπαράθεση με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως οι Άγγλοι δε θα άφηναν ποτέ αναίμακτα και χωρίς αντίδραση να υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση στη μεταπολεμική Ελλάδα. Και ότι αν ποτέ υπήρχε, θα έμπαινε αργά ή γρήγορα το ζήτημα της εμβάθυνσης των στόχων και της περαιτέρω πορείας της, κάτι που θα δημιουργούσε πιθανότατα ρήγμα στο εσωτερικό της, παρόμοιο με αυτό στις γραμμές του Εαμ, κατά την πορεία προς το αντάρτικο του Δσε.

Η μεγάλη αντίφαση του έπους του Εαμ ήταν πως ενώ κατόρθωσε να συσπειρώσει στις γραμμές του τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και να τον κινητοποιήσει σε ριζοσπαστική αγωνιστική κατεύθυνση, εγκόλπωσε και δυνάμεις που ναρκοθετούσαν εκ των πραγμάτων αυτήν την κατεύθυνση. Είναι όμως ασυγχώρητη μονομέρεια να βλέπει κανείς μόνο τη μία όψη του νομίσματος και να κρίνει με βάση αυτή τη συνολική εικόνα.

Το κλήμα και το κλίμα

 Το κλήμα και το κλίμα

Ητανε στραβό το κλήμα - ή μήπως το κλίμα; - το 'φαγε κι ο γάιδαρος της τάχα μου δήθεν ελληνικής υπομονής κι αποστραβώθηκε, που λέει κι ο σοφός εκλογικός λαός, ακόμα κι αυτός που δεν του αρέσουν τα γεμιστά... Το 'λεγε και το Κόμμα πως όποιος χορταίνει με τα ψίχουλα θα χορεύει νηστικός στο ταψί τους, αλλά στραβός στα ελληνικά σημαίνει κι αυτός που δε βλέπει και πολύ καλά.

Εγινε τόση συζήτηση για την αποχή που είναι αδύνατο κανείς να απέχει από τη συζήτηση στην οποία παρασύρθηκαν πολλοί, ως ένα βαθμό κι εμείς, λες και πήγαν οι κομμουνιστές κι όσοι τους πίστεψαν αυτή τη φορά είτε για πρώτη, είτε για επιτέλους ξανά φορά να ψηφίσουν με το πιο ισχυρό δηλητηριώδες μπόλιασμα που πέτυχε έως τώρα το σύστημα: Με ενοχές, κοψοχεριές, κοψομεσιάσματα και σάλια περί την επιβίωση. Αντε να περιμέναμε και μία - μιάμιση μονάδα παραπάνω, σύντροφοι, καθώς φαινόταν να 'χει στραβώσει η κληματαριά απ' τα βαριά τσαμπιά της αυταπάτης και με γκαρίσματα κομμάτι του λαού έδειχνε πως όπου να 'ναι η γαϊδουρίσια του υπομονή θα τα 'ριχνε κάτω τα σταφύλια της οργής.

Δεν έγινε. Ούτε τον γάιδαρο τον βαράς ούτε αυτομαστιγώνεσαι στα μπλόγκια ψάχνοντας τις λεπτομέρειες, ανύπαρκτες ή έστω ασήμαντες αυτή τη φορά λαθών σ' αυτή την ταχύρρυθμη, ασθματική, μαύρη προεκλογική εκστρατεία. Κι όμως, από κάτω ως τα πάνω η συντριπτική πλειονότητα των συντρόφων «τα 'δωσε όλα», κυριολεκτικά «τα 'φτυσε» σέρνοντας το κάρο αντί για το γάιδαρο απ' το δημοψήφισμα έως τις εκλογές. Εκλογές που ξέραμε εκ των προτέρων ότι ήταν για τα πανηγύρια κι όχι για πανηγυρισμούς.
Και στο ξεψείριασμα κινδυνεύουμε να χάσουμε το μείζον, το πραγματικό κέρδος που συμβολίζει αυτό το ταπεινό πεντέμισι στους εκατό.

Ανοιξαν αυτιά. Μας άκουσαν άνθρωποι που δέχονταν πρωτοφανώς ότι μπορείς να κατεβαίνεις στις εκλογές χωρίς να τάζεις τίποτα παρά κόπο και μανίκια σηκωμένα την επομένη το πρωί. Μας ψήφισαν και κάποιοι λίγοι αλλά πολύτιμοι που δεν ντράπηκαν να μετανιώσουν, που τόσο καιρό δεν άκουγαν την καμπάνα μας ανάμεσα στις σειρήνες τους. Δεν ξεκουνήθηκαν και κάποιοι που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να μπορέσουν. Οι εκλογές δεν ήταν ποτέ για το ΚΚΕ κεφάλαιο που αποδίδει τόκους. Ενα αεράκι σε δύσκολα πανιά και σε ψηλά ξάρτια ήταν, είναι και θα είναι όσο έτσι γίνονται. Το σκαρί να 'ναι γερό, το Κόμμα στο τιμόνι, κάθε ναύτης στη θέση του γιατί έρμα εμείς δεν έχουμε να πετάξουμε. Δε φύσηξε γερά. Μήτε ούριος είναι ο καιρός. Η πλεύση να μείνει χαραγμένη και να μη χαθεί κι ο εξάντας απ' την πολλή ανάλυση κι αυτοκριτική. Εχει φουρτούνα και μ' αυτό τ' αποτέλεσμα ας κάτσουμε στο τραπέζι μήτε χορτασμένοι, μήτε νηστικοί, ας σηκωθούμε.

Στο βάθος το μαύρο το πειρατικό του θανάτου και του φόνου κρατάει την παντιέρα του κι ενώ μοιάζει να 'ρχεται καταπάνω μας ξέρει πως εμείς στο κατόπι θα το πάρουμε, και πάλι, ώσπου να χαθεί στον πάτο της θάλασσας των ανθρώπων κι απ' τον ορίζοντα της Ιστορίας.

Οχι πως δεν γκρινιάζουν τα πληρώματα των καλών καραβιών σαν το δικό μας. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά δεν πέφτουν ποτέ για ύπνο χωρίς χωρατά, γέλια κι εκείνο το αίσθημα πως ο ύπνος έστω και λίγος είναι ελαφρύς γιατί είναι δίκαιος στην αναγνώριση των κόπων που ρουφάει καμιά φορά περισσότερο η άπνοια των απαιτήσεων του περίγυρου.

Προσοχή θέλουν κι οι φιλοφρονήσεις. Ειδικά οι χαιρετούρες απ' τα διπλανά σαπιοκάραβα που
περάσανε τις ψήφους που μαζέψανε σαν λαμπιόνια για να φαντάζουνε υπερωκεάνια στη μαύρη εργατική νύχτα και τις ξέρες που παραμονεύουν. Το νου μας στα ύφαλα. Πολλά είπαμε. Πολλά κάναμε. Και πάλι λίγα είναι. Ας μην τα βάζουμε με τα θαλασσοπούλια που ξεκουράζονται πάνω μας, γιατί η στεριά της υλοποίησης της ανατροπής μπορεί να μοιάζει μακρινή, αλλά είναι αυτά που πιστοποιούν ότι υπάρχει...

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ