Ένας ακόμα νεκρός εργάτης σε ιχθυοκαλλιέργειες στην Αιτωλοακαρνανία

Κατιούσα

Κινδυνεύει να γίνει “συνήθεια” ο θάνατος εργαζόμενων την ώρα της δουλειάς, κάτι που πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουμε, αντίθετα, πρέπει να τροφοδοτήσει την οργή και την αποφασιστικότητα ενάντια στην ασύδοτη δράση της εργοδοσίας και την αδιαφορία των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, που επιτρέπουν να γίνονται βορά οι εργάτες για τα κέρδη των αφεντικών.
Την περασμένη Πέμπτη, 51χρονος εργαζόμενος της επιχείρησης ιχθυοκαλλιεργειών Νηρέας, βρέθηκε νεκρός στο νησάκι Πεταλάς, στην περιοχή του Αστακού Αιτωλοακαρνανίας. Τον αναζητούσαν οι συνάδελφοί του καθώς δεν επέστρεψε από το σημείο που είχε πάει με βάρκα για τις ανάγκες της δουλειάς.

Πολύ σοβαρές είναι οι καταγγελίες της ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ, που υπογραμμίζει ότι στο σημείο υπήρχαν ισχυροί άνεμοι και ψηλά κύματα, ενώ παρά το πάγιο αίτημα των εργαζομένων το πόστο του φύλακα στα κλουβιά της μονάδας να στελεχώνεται από δύο εργαζόμενους, εδώ και καιρό έχει ανατεθεί μόνο σε έναν.

«Ολα θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων, όπως στον “Νηρέα”. Μπαίνουν στη ζυγαριά από τη μία η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων και από την άλλη το κόστος για τα μέτρα που πρέπει και μπορούν να ληφθούν προκειμένου να εργάζονται σε ασφαλείς συνθήκες», τονίζει η ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας.
Όλα αυτά γίνονται με ευθύνη της κυβέρνησης Σύριζα – Ανέλ, που σιγοντάρει την αδιαφορία των εργοδοτών για τη ζωή και την ασφάλεια των εργαζομένων, στο όνομα της “εξόδου από τα μνημόνια” και της “δίκαιης ανάπτυξης”.
Για το νέο εργοδοτικό έγκλημα κατατέθηκε ερώτηση από το ΚΚΕ στο αρμόδιο υπουργείο, ζητώντας απόδοση ευθυνών, στήριξη της οικογένειας του νεκρού και μέτρα προστασίας των εργαζομένων στη συγκεκριμένη και όλες τις επιχειρήσεις, με εντατικοποίηση των ελέγχων από υπηρεσίες με επαρκές προσωπικό.
Τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια εξέφρασε και η Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Γάλα – Τρόφιμα – Ποτά, καταγγέλλοντας τα “ελλιπή ως ανύπαρκτα” μέτρα προστασίας και την εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί με ευθύνη της κυβέρνησης. Ζητά από την εργοδοσία του “Νηρέα” να στηρίξει την οικογένεια του εκλιπόντα και τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν στα συνδικάτα τους, με το ΕΚ Αγρινίου να εκδίδει ανάλογη ανακοίνωση.
Με πληροφορίες από Ριζοσπάστη

Δες τούς γονείς σου, πέτα τη «ζακέτα» και τράβα μπρος

Δες τούς γονείς σου, πέτα τη«ζακέτα» και τράβα μπρος 

Από iraklis3 στο Ιάν 12, 2019 Απόψεις

 

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Νεογέννητο σ’ έχωσαν στην κολυμπήθρα της ανοησίας. Αργότερα στο σχολείο έτρεχαν και τα ‘βαζαν με τον δάσκαλο σαν σε παρατηρούσε ή σε αξιολογούσε αυστηρά. Από μικρός άκουγες το «έχει ο θεός», μα έβλεπες να μην έχουν οι δικοί σου και να ‘χουν κάποιοι άλλοι. «Ντύσου καλά σαν βγεις», έστω κι αν έσκαγε ο τζίτζικας. Να μην αργήσεις. Να μην ιδρώσεις. Να μην πέσεις. Μην ξενυχτήσεις, μην πιεις. Στις καταλήψεις καλό θα ήταν να μην πήγαινες. «Μη γκαστρώσεις ή μείνεις έγκυος». Πολλά “μη” για τη μία, μοναδική και τόσο σύντομη ζωή. Όταν σου μίλησαν για το σεξ ήταν σαν να περιέγραφαν… θρίλερ: Κίνδυνοι, αρρώστιες, εγκυμοσύνες, ανύπαρκτες παγίδες και τρόμος. Ούτε λέξη για το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο. «Μακριά απ’ τις διαδηλώσεις».

Κι αν σπουδάσεις, όχι τ’ όνειρο, αλλά αυτό που θα σου δώσει μια… δεκάρα. «Να ‘χει προοπτικές, βρε αδερφέ». Μετά σου έβαλαν “μέσο” για το στρατό. Μην και πας μακριά και πάθεις τίποτα. “Μέσον” κι αργότερα για δουλειά – έστω στο συνοικιακό μπακάλικο. «Απεργία; Τι απεργία; Και το μεροκάματο; Τ’ αφεντικό που έχει προγραμματίσει τις δουλειές του»; Με κάθε τρόπο σε εκπαίδευαν πως δεν είσαι εσύ που «θα βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα» και «τα κάστανα απ’ τη φωτιά». Κι ας μην είχες δει ποτέ φίδι, ίσως και να αναρωτιόσουν γιατί είναι τόσο δύσκολο αυτό με τα κάστανα και τέλος πάντων κάποιος πρέπει να τα βγάλει.

Αγάπα τους γονείς σου, αλλά – πρόσεξε μην γίνεις σαν κι αυτούς. Απόφυγέ το! Απ’ την άλλη είναι ο δρόμος σου. Δείξε και σ’ αυτούς με τη στάση ζωής του Ανθρώπου. Δεν ταιριάζει στην ηλικία σου η παραίτηση και η μιζέρια, δεν είναι του μέλλοντός σου η καλόβουλη κακομοιριά. Βγες έξω. Πέτα τη ζακέτα, την μπλούζα, το μπουφάν. Τρέξε, ίδρωσε, κρυολόγησε, πέσε και ξανασηκώσου. Λερώσου κι ύστερα πλύσου. Κάνε λάθη. Μάθε απ’ αυτά, διόρθωσέ τα και κάνε κι άλλα. Πόθησε, ζήσε τον έρωτα, πόθησε ξανά και ξανά. Γνώρισε τους ανθρώπους, στάσου αλληλέγγυος στα προβλήματά τους, στους αγώνες τους. Τράβα μαζί τους, στο μέλλον που σου αφαιρούν. 

Διάβασε, μελέτησε αυτά που σου κρύβουν, ονειρέψου, ταξίδεψε στο μοναδικό και πανέμορφο ταξίδι της ζωής. Ερωτεύσου!

Αλλά μην γίνεις σαν τους γονείς σου. Το δικό σου μέλλον είναι μπροστά και κανείς δεν στο χαρίζει.

Τρία κόμματα μαϊμούδες κανονικές…

        

Τρία κόμματα μαϊμούδες κανονικές. Τρία κόμματα χωρίς καμία αξία, χωρίς καμία μπέσα, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αρχές, αλλά με μοναδικό σκοπό να στηρίξουν την σαπίλα με κάθε τρόπο. Ανεξάρτητοι Έλληνες, Ένωση Κεντρώων και Ποτάμι! Τρία κόμματα που έχουν για σύνθημά τους το «με λένε ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω»! Τρία κόμματα εφεδρείες του συστήματος, τρία άθλια αστικά κόμματα κλόουν που μπορούν να κάνουν όποια βρομοδουλειά δεν θα ήθελαν να κάνουν τα «σοβαρά» αστικά κόμματα (ο Θεός να κάνει σοβαρά αστικά κόμματα τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) και τα φασιστικά αστικά κόμματα (Χρυσή Αυγή). Τρία κόμματα με βουλευτές πεταλουδίτσες που πετούν από κόμμα σε κόμμα και ψηφίζουν ότι λάχει. Τρία κόμματα με βουλευτές που θεωρούν ότι έφεραν τις ψήφους από το σπίτι τους γι’ αυτό τις παίρνουν και τις πάνε όπου γουστάρουν. Τρία κόμματα που τα ψήφισε ο κόσμος για να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία κι αυτά παίζουν τον ρόλο και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας ανάλογα με τη χρονική στιγμή, ενίοτε παίζουν και τον ρόλο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Τρία κόμματα μαϊμούδες κανονικές που μπορούν να είναι και με τη συμφωνία των Πρεσπών και κατά της συμφωνίας των Πρεσπών και να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και να μη δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και να θεωρούν πατριωτικό ότι θεωρούν προδοτικό και να θεωρούν προδοτικό ότι θεωρούν πατριωτικό. Τρία κόμματα που θα έπρεπε να ονομάζονται καρναβαλικά άρματα και οι αρχηγοί τους βασιλιάδες καρνάβαλοι. Τρία καρναβαλικά κόμματα που όμως πήραν στις τελευταίες εκλογές συνολικά 11% και 600,000 ψήφους.

Σηναφοτσίρας

Τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησαν άγρια εκπαιδευτικούς

 (vid)

Με έγκαυμα στο χέρι και ρήξη τυμπάνου νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό ο βουλευτής θεσσαλονίκης του ΚΚΕ Γιάννης Δελής – Χτύπημα στο κεφάλι δέχτηκε και η εκπρόσωπος της ΑΣΕ-ΠΑΜΕ στο ΔΣ της ΔΟΕ, Λούλα Δριμάλα

Με άγρια καταστολή απάντησε η κυβέρνηση στις σημερινές μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιούν οι εκπαιδευτικοί,

στο πλαίσιο της 24ωρης απεργίας τους, ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το νέο σύστημα προσλήψεων – διορισμών,

που συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή και, όπως καταγγέλλουν, αποτελεί προαναγγελία απολύσεων χιλιάδων αναπληρωτών μέσα από τα κριτήρια που θεσπίζονται ενάντια στο νέο σύστημα προσλήψεων.

Συγκεκριμένα όταν η πορεία που πραγματοποίησαν στην Αθήνα, έφτασε στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, οι εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών απαίτησαν να απομακρυνθούν οι κλούβες που είχαν αποκλείσει την πρόσβαση στο Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου να συναντηθούν με τον πρωθυπουργό.

Η απάντηση σε αυτό το αίτημα ήρθε «διά χειρός» των ΜΑΤ, τα οποία έριξαν χημικά, αλλά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης στους διαδηλωτές.

Μάλιστα, όπως καταγγέλλουν οι διαδηλωτές, οι αστυνομικές δυνάμεις στόχευαν «στο ψαχνό», με αποτέλεσμα να έχουν τραυματιστεί, τουλάχιστον τρία άτομα:

Η Θεοδώρα Δριμάλα, εκπρόσωπος της ΑΣΕ στο ΔΣ της ΔΟΕ στο κεφάλι, αλλά και ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής στο χέρι καθώς επίσης κι ένας φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής που δέχτηκε χτύπημα στα πλευρά.

Οι εκπαιδευτικοί αποχώρησαν συντεταγμένα και κατευθύνθηκαν στο ξενοδοχείο «Αμαλία» στο Σύνταγμα, για την πανελλαδική σύσκεψη Συλλόγων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ΕΛΜΕ και Επιτροπών Αναπληρωτών για την καλύτερη οργάνωση του αγώνα, την ανταλλαγή πείρας, τη συζήτηση για παραπέρα κλιμάκωση της πάλης.

Η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, στην Αθήνα ξεκίνησε με συγκέντρωση στη 1 μ.μ. στα Προπύλαια, όπου εκπρόσωποι ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ απηύθυναν χαιρετισμούς, απαιτώντας την απόσυρση του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας για το σύστημα προσλήψεων.

Στη συνέχεια πραγματοποίησαν πορεία προς τη Βουλή, φωνάζοντας συνθήματα όπως:

«Μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών – Μονιμοποίηση των αναπληρωτών» και «Τέρμα πια στην κοροϊδία, δάσκαλοι – καθηγητές σε όλα τα σχολεία».

Στο πλευρό των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών βρέθηκε και ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής, ο οποίος σε χαιρετισμό του εξέφρασε τη συμπαράσταση και στήριξη του Κόμματος στον αγώνα τους.

Να σημειωθεί ότι στην κινητοποίηση της Αθήνας συμμετείχαν αντιπροσωπείες από πρωτοβάθμια σωματεία των εκπαιδευτικών από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

Δ. Κουτσούμπας: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι αδίστακτη!

Σε δήλωσή του για την επίθεση των ΜΑΤ κατά των εκπαιδευτικών και τον τραυματισμό του βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Δελή, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, αναφέρει:

«Η σημερινή άγρια επίθεση από αστυνομικές δυνάμεις, σε βάρος των εκπαιδευτικών, που είχε ως αποτέλεσμα και το σοβαρό τραυματισμό του βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή, ο οποίος νοσηλεύεται, αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι αδίστακτη.

Με αυτό τον τρόπο φαίνεται πως σκοπεύει ο κ. Τσίπρας – όπως έκαναν κι όλοι οι προηγούμενοι – να «κλείσει τις εκκρεμότητές του», δηλαδή να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά που έχει αναλάβει».

Τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησαν άγρια εκπαιδευτικούς

Πηγή: 902.gr

(Visited 78 times, 17 visits today)

Ρήξη τυμπάνου έπαθε ο Γιάννης Δελής – Σκίστηκαν τα ρούχα του από την έκρηξη

Κατιούσα

Εξαιρετικά επικίνδυνες αποδείχτηκαν οι χειροβομβίδες κρότου – λάμψης που χρησιμοποίησαν σωρηδόν οι άντρες των ΜΑΤ κατά των διαδηλωτών σήμερα στη διάρκεια του συλλαλητηρίου των εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής και η συνδικαλίστρια Θεοδώρα Δριμάλα, οι οποίοι και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο.
Όπως μετέδωσε πριν λίγη ώρα στην εκπομή της στο real fm η βουλευτής του κόμματος Λιάνα Κανέλλη, ο Γιάννης Δελής εκτός από τον τραυματισμό στο χέρι, φέρεται να αντιμετωπίζει και πιθανό κίνδυνο για την ακοή του, καθώς η κρότου λάμψης έσκασε δίπλα του, σκίζοντάς του επίσης το παλτό, το πουκάμισο και το πουλόβερ. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες η έκρηξη προκάλεσε στο βουλευτή μερική ρήξη τυμπάνου, ενώ διενεργούνται παραπέρα εξετάσεις για να διαπιστωθεί αν έχει υποστεί βλάβη στο ακουσικό νεύρο. Αρκετά σοβαρός είναι και ο τραυματισμός της Θεοδώρας Δριμάλα, η οποία, σύμφωνα με μαρτυρίες παρόντων συναδέλφων της, λιποθύμησε μετά την άγρια επίθεση εναντίον της με κρότου – λάμψης κατακέφαλα.

ΔΑΡΒΙΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Τραγικό θάνατο, πέφτοντας από ψηλά,  βρήκε πριν λίγες μέρες 60χρονος εργάτης που εκτελούσε εργασίες, σε συνθήκες παγετού, στο υπό κατασκευή γήπεδο της ΑΕΚ. Λίγες μέρες πριν, τη νύχτα της πρωτοχρονιάς, 27χρονος επαγγελματίας διανομέας βρήκε τραγικό θάνατο σε δυστύχημα με τη μοτοσυκλέτα, ενώ εκτελούσε διανομή. Δυο θάνατοι των τελευταίων ημερών, που προστίθενται κοντά στα άλλα θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα, φέρνουν πάλι στο προσκήνιο το ζήτημα του ασφαλούς εργασιακού περιβάλλοντος. Συγχρόνως, η ηλικία του σκοτωμένου εργάτη προκαλεί προβληματισμούς για  τις συνέπειες, την πιο τραγική,  του νέου  ασφαλιστικού.  

               Το  επιχειρηματικό μοντέλο του παγκόσμιου καπιταλισμού, το οποίο περιπλανιέται ανά τον κόσμο αναζητώντας το χαμηλότερο κόστος παραγωγής, το πιο ευάλωτο εργατικό δυναμικό και τις πιο αδύναμες και πιο συμμορφούμενες κυβερνήσεις, δεν περιορίζεται μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας και Αφρικής. Ο αντίκτυπος του άγριου καπιταλισμού ακόμα και σε χώρες της Δύσης με  εργατική νομοθεσία και εργατικά δικαιώματα υπονομεύει την ασφάλεια των εργαζομένων. Είναι γιατί στην πράξη η πίεση στις συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων πλήττει όλους τους χώρους εργασίας ανά τον κόσμο, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, που βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους για να παράγουν τα υψηλότερα κέρδη για τις πολυεθνικές εταιρείες. Όσο αυξάνεται ο στρατός των ανέργων και εντείνεται η επίθεση των εργοδοτών στους εργαζόμενους, τόσο το επίπεδο προστασίας των εργαζομένων υποβαθμίζεται,  με τους ίδιους να το ανέχονται με το φόβο απώλειας της εργασίας. Η εργοδοσία, ακόμα και του μικροεπιχειρηματία που επικαλείται την επιβίωση του ή και που φαντασιώνεται επέκταση της επιχείρησής του, τις περισσότερες φορές αδιαφορεί για τις μη ασφαλείς συνθήκες εργασίες των μισθωτών της.

               Η αύξηση της ασφάλειας και η μείωση των κινδύνων στο χώρο εργασίας τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζονται σε συνάρτηση με την εκτίμηση του κόστους. Το κόστος βέβαια αυτό δεν βγαίνει από τα κέρδη, αλλά στην τελική καλύπτεται από τις υψηλότερες τιμές προϊόντων ή από τους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων. Ακόμα κι όταν  οι βελτιώσεις στην ασφάλεια, επειδή είναι άνευ ή αμελητέου κόστους, μπορούν να θεωρηθούν ότι μπαίνουν αμέσως σε εφαρμογή, γιατί  η μη αποδοχή τέτοιων βελτιώσεων αποβαίνει πιο δαπανηρή όσον αφορά τη ζημία που μπορεί να προκαλέσουν,  δεν είναι βέβαιο ότι  θα έχουν διάρκεια.

Οι εργοδότες μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τους εργαζόμενους όχι μόνο όταν δεν τηρούνται τα μέτρα προστασίας, αλλά κι όταν πιέζουν τους εργαζόμενους να παρακάμπτουν τις ασφαλείς διαδικασίες εργασίας για να αυξηθεί η παραγωγή. Κι είναι εύκολο να απορρίπτουν οι εργοδοσίες τις ανησυχίες των εργαζομένων σχετικά με την ασφάλειά τους, γνωρίζοντας πως ο φόβος της απόλυσης επαρκεί για να εξαναγκαστούν να μη συνεχίσουν να τις εκφράζουν. Αυτό σημαίνει πως οι εργαζόμενοι δεν  μπορούν να υπερασπίζουν τις ζωές τους στην εργασία τους ατομικά και μεμονωμένα, αλλά μέσω της οικοδόμησης  συνδικαλιστικών οργανώσεων. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, με την καπιταλιστική επίθεση,  στις αστικές μας δημοκρατίες οι νόμοι για τις εργασιακές σχέσεις και το δικαίωμα στην απεργία αποδυναμώνουν το κύριο μέσο που οι εργαζόμενοι έχουν, τη συνδικαλιστική οργάνωση. Γιατί με τους συνδικαλιστικούς αγώνες έχουν πετύχει εφαρμογή υποχρεωτικών κανονισμών ασφαλείας,  διεκδίκηση καλύτερων μισθών και συνθήκες εργασίας ώστε να προστατεύεται  η ασφάλεια στο χώρο εργασίας και ως εκ τούτου η ίδια τους η ζωή.

Κι αν στον κατασκευαστικό τομέα, με εργολάβους που προσλαμβάνουν και απολύουν εργαζόμενους κατά βούληση, ο κίνδυνος για ατυχήματα αυξάνει λόγω και της εγγενώς επικίνδυνης φύσης της εργασίας,  είναι ακόμα πιο απαραίτητος ο περιορισμός των μεταβλητών που συμβάλλουν σ’ αυτό, με την  αυστηρή εφαρμογή των κανονισμών ασφαλείας.       

Το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας που καταγγέλλει την εργοδότρια εταιρεία ΕΡΜΩΝΑΣΣΑ για το θάνατο του 60χρονου, θυμίζει και την απεργία που πραγματοποιήθηκε στο εργοτάξιο τον περασμένο Οκτώβριο για την υπογραφή ΣΣΕ και με αιτήματα που περιλάμβαναν και τη διεκδίκηση μέτρων για την Υγεία και Ασφάλεια, αλλά και τη θέση της εταιρείας που «διατυμπάνιζε ότι “δεν θέλουμε τα συνδικάτα εδώ, γιατί όλοι είμαστε μια οικογένεια”. Εταιρείες που κατασκευάζουν ένα δαρβινικό περιβάλλον εργασίας, υποκρίνονται την ενωμένη οικογένεια με τους εργάτες που σκοτώνονται στη δουλειά.  

Κι όσο το εργατικό κίνημα αποδυναμώνεται, πέρα από την κρατική μηχανή που ολοένα και περισσότερο φαίνεται να εξυπηρετεί απροκάλυπτα  τα συμφέροντα των μεγάλων ιδιοκτητών επιχειρήσεων, τα ΜΜΕ σπεύδουν σε βοήθεια της στο επικοινωνιακό κομμάτι. Και  κινητοποιούνται ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων, εμμέσως και ευθέως,  μη χάνοντας ευκαιρία να δαιμονοποιούν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ενώ υποβαθμίζουν την έκθεση των θανατηφόρων ατυχημάτων στο χώρο εργασίας σε μικρά αποσπάσματα ειδήσεων. Κι από κοντά η δικαιοσύνη που όλο και περισσότερο δικαιώνει εργοδότες και τα συμφέροντά τους. Πρόσφατη η απόφαση του Αρείου Πάγου που έκρινε υπερβολικά τα ποσά αποζημιώσεων, που «κρίνονται συναισθηµατικώς διογκωµένα» προς συγγενείς των θυμάτων που είχαν καεί σε υποκατάστημα της τράπεζας Marfin κατά τη διαδήλωση το 2010,  αναιρώντας την απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών, που κατά τον Άρειο Πάγο επιβαρύνει ««υπέρµετρα τον εργοδότη».

Κι αν οι τεχνολογικές εξελίξεις και η αύξηση του λιγότερου επικίνδυνου τριτογενούς τομέα δεν  μειώνουν, όπως θα έπρεπε,  το ίδιο ταχύτατα και τον αριθμό των θανατηφόρων ατυχημάτων στον τόπο εργασίας, είναι γιατί οι επιχειρήσεις εστιάζουν πρωτίστως και κυρίως σε άμεσα κέρδη με αναλώσιμο εργατικό δυναμικό. Για τα υπόλοιπα, δικαιώματα εργαζομένων και όροι εργασίας, υπάρχει η παρότρυνση για παραπομπή κάθε εργαζόμενου σε δικαστήρια κι επιθεωρήσεις εργασίας για να τα διεκδικήσει …όπως και όποτε.

Μερκελεύοντας την παιδεία: Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο του ΣΥΡΙΖΑ (VIDEO - 32 ΦΩΤΟ)

  

ΑΘΗΝΑ

Άγρια καταστολή της μαζικής κινητοποίησης των εκπαιδευτικών από την κυβέρνηση

Παρασκευή 11/01/2019 - 15:50 - Ενημέρωση: Παρασκευή 11/01/2019 - 18:57

Με άγρια καταστολή απάντησε η κυβέρνηση στις σημερινές μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιούν οι εκπαιδευτικοί, στο πλαίσιο της 24ωρης απεργίας τους, ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το νέο σύστημα προσλήψεων - διορισμών, που συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή και, όπως καταγγέλλουν, αποτελεί προαναγγελία απολύσεων χιλιάδων αναπληρωτών μέσα από τα κριτήρια που θεσπίζονται ενάντια στο νέο σύστημα προσλήψεων.

ΑΓΡΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Δ. Κουτσούμπας: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι αδίστακτη!

Παρασκευή 11/01/2019 - 18:00

Σε δήλωσή του για την επίθεση των ΜΑΤ κατά των εκπαιδευτικών και τον τραυματισμό του βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Δελή, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, αναφέρει:

«Η σημερινή άγρια επίθεση από αστυνομικές δυνάμεις, σε βάρος των εκπαιδευτικών, που είχε ως αποτέλεσμα και το σοβαρό τραυματισμό του βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή, ο οποίος νοσηλεύεται, αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι αδίστακτη.

Με αυτό τον τρόπο φαίνεται πως σκοπεύει ο κ. Τσίπρας -όπως έκαναν κι όλοι οι προηγούμενοι- να “κλείσει τις εκκρεμότητές του”, δηλαδή να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά που έχει αναλάβει».

902

Συγκεκριμένα όταν η πορεία που πραγματοποίησαν στην Αθήνα, έφτασε στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, οι εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών απαίτησαν να απομακρυνθούν οι κλούβες που είχαν αποκλείσει την πρόσβαση στο Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου να συναντηθούν με τον πρωθυπουργό.

 Η αστυνομία απάντησε «πνίγοντας» στα χημικά τη συγκέντρωση, εκτοξεύοντας στα τυφλά, πίσω από τις κλούβες, χειροβομβίδες κρότου λάμψης εναντίον των εκπαιδευτικών με αποτέλεσμα να υπάρξουν τραυματισμοί διαδηλωτών, μεταξύ τους του βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή, της Θοδώρας Δριμάλα, μέλους του ΔΣ της ΔΟΕ και στελέχους του ΠΑΜΕ και του εκλεγμένου φοιτητή στο ΔΣ του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Γιάννη Έρη. Ο βουλευτής του ΚΚΕ,  έπαθε έγκαυμα αλλά και ρήξη τυμπάνου και νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». 

Οι εκπαιδευτικοί παρέμειναν στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, φωνάζοντας ακόμα πιο δυνατά τα συνθήματά τους και καταγγέλλοντας τη στάση της κυβέρνησης, που συνοδεύει τις απολύσεις με βία και τρομοκρατία απέναντι στους εκπαιδευτικούς. Αργά το μεσημέρι, η πορεία των εκπαιδευτικών αποχώρησε συγκροτημένα.

Οι εκπαιδευτικοί αποχώρησαν συντεταγμένα και κατευθύνθηκαν στο ξενοδοχείο «Αμαλία» στο Σύνταγμα, για την πανελλαδική σύσκεψη Συλλόγων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ΕΛΜΕ και Επιτροπών Αναπληρωτών για την καλύτερη οργάνωση του αγώνα, την ανταλλαγή πείρας, τη συζήτηση για παραπέρα κλιμάκωση της πάλης.

Επιχειρώντας να αποποιηθεί τις βαρύτατες ευθύνες της κυβέρνησης για την επίθεση, η υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Ολγα Γεροβασίλη, έκανε λόγο σε δήλωσή της για... «απαράδεκτες και πολιτικά επικίνδυνες» ενέργειες «κάποιων ανδρών των ΜΑΤ», ενώ το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, έσπευσε να διατάξει ΕΔΕ...

Η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, στην Αθήνα ξεκίνησε με συγκέντρωση στη 1 μ.μ. στα Προπύλαια. Σωματεία εκπαιδευτικών από την Αττική αλλά και από τη Βόρεια Ελλάδα, την Κρήτη, την Εύβοια, την Πελοπόννησο και αλλού, έδωσαν το «παρών» στη συγκέντρωση.

Εκπρόσωποί τους πήραν το λόγο και αναφέρθηκαν στη μάχη που δίνεται για την απόσυρση της τροπολογίας, η οποία δείχνει το δρόμο της απόλυσης σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς που εδώ και χρόνια γυρίζουν τη χώρα, ενώ η προεκλογική εξαγγελία για 15.000 διορισμούς δεν καλύπτει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες των σχολείων.

Στη συνέχεια πραγματοποίησαν πορεία προς τη Βουλή, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών - Μονιμοποίηση των αναπληρωτών» και «Τέρμα πια στην κοροϊδία, δάσκαλοι - καθηγητές σε όλα τα σχολεία». (Δείτε εδώ βίντεο)

Στο πλευρό των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών βρέθηκε και ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής, ο οποίος σε χαιρετισμό του εξέφρασε τη συμπαράσταση και στήριξη του Κόμματος στον αγώνα τους (Δείτε εδώ το βίντεο).

Να σημειωθεί ότι στην κινητοποίηση της Αθήνας συμμετείχαν αντιπροσωπείες από πρωτοβάθμια σωματεία των εκπαιδευτικών από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

902

   Αναρτήθηκε από Μποτίλια Στον Άνεμο

Ακύρωση βραβείου στην Άντζελα Ντέιβις λόγω της στήριξής της στην Παλαιστίνη

Κατιούσα

Μπορεί η Άντζελα Ντέιβις, γνωστή αγωνίστρια για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών και άλλοτε μέλος του ΚΚ ΗΠΑ και των Μαύρων Πανθήρων, να γεννήθηκε και να μεγάλωσε στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, φαίνεται όμως πως το Ινστιτούτο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων της πόλης της κρίνει «ανεπαρκή» την προσφορά της. Σε μια κίνηση που προκάλεσε ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση, το ΔΣ του Ινστιτούτο, ενώ αρχικά είχε αποφασίσει να της απονείμει το βραβείο Φρεντ Σατλσγουόρθ, στη συνέχεια αποφασίστηκε η ανάκληση του βραβείου, με δικαιολογίες που προκαλούν θυμηδία ή και οργή: «Εξετάζοντας προσεχτικά τις δηλώσεις και τη δημόσια στάση της κυρίας Ντέιβις, συμπεράναμε πως δυστυχώς δεν πληρεί όλα τα κριτήρια στα οποία βασίζεται το βραβείο. Ενώ αναγνωρίζουμε το εκτόπισμά της ως ακαδημαϊκού κι εξέχουσας φυσιογνωμίας την ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρούμε πως η απόφαση αυτή είναι συνεπής με τα ιδανικά αυτού που έδωσε το όνομά του στο βραβείο, του αιδεσιμότατου Σατλσγουόρθ. Λυπούμαστε που ήταν αναγκαία αυτή η αλλαγή, και απολογούμαστε στους υποστηρικτές μας, την κοινότητα και την κυρία Ντέιβις για τη σύγχυση που δημιουργήσαμε.”
Η τελετή βράβευσης και το γκαλά που θα ακολουθούσε στις 16 Φλεβάρη ακυρώθηκε και το αντίτιμο θα επιστραφεί στους αγοραστές.
Η Ντέιβις πληροφορήθηκε στη συνέχεια πως το πρόβλημα ήταν η διαχρονική υποστήριξή της στην υπόθεση της ελευθερίας της Παλαιστίνης. Ο δήμαρχος της πόλης δήλωσε «απογοητευμένος» από την απόφαση και επιβεβαίωσε πως αιτία για την απόφαση ήταν «διαμαρτυρίες από την τοπική εβραϊκή μας κοινότητα και κάποιους υποστηρικτές της».
Οι αντιδράσεις υποκινήθηκαν και από τον τοπικό εβραϊκό τύπο, που κατηγορούσε τη Ντέιβις για τη στήριξή της στο κίνημα μποϊκοτάζ του Ισραήλ και τις απόψεις της πως η χώρα επιδίδεται σε εθνοκάθαρση και συνδέεται με την αστυνομική βία κατά Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ.
Η κοινότητα των Αφροαμερικανών αντέδρασε έντονα στην είδηση, καλώντας σε αλλαγές στην ηγεσία του Ινστιτούτου. «Είναι ύψιστη προσβολή να αρνούνται στην Ντέιβις την κληρονομιά της», δηλώνει ο Αφροαμερικανός ακτιβιστής Φρανκ Μάθιους. Πρόσθεσε πως οι επικεφαλής του μουσείου πρέπει να παραιτηθούν και πως θα γίνουν διαμαρτυρίες για την απόφαση. Εκστρατεία αλληλεγγύης έχει ξεκινήσει και στο τουίτερ, με το hashtag #IStandWithAngela.
Όσο για την ίδια τη Ντέιβις, εξέφρασε τις σκέψεις της με ανάρτησή της στο facebook:

Το Σάββατο 5 Ιανουαρίου, εξεπλάγην όταν έμαθα ότι το Διοικητικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου Πολιτικών Δικαιωμάτων του Μπέρμιγχαμ είχε αλλάξει την απόφασή του να μου απονείμει το βραβείο Fred Shuttlesworth για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Παρόλο που το BCRI αρνήθηκε να μου αποκαλύψει τους ουσιαστικούς λόγους αυτής της ενέργειας, έμαθα αργότερα ότι το πρόβλημα ήταν η μακροπρόθεσμη υποστήριξη μου στη δικαιοσύνη για την Παλαιστίνη.
Η απόφαση είναι ιδιαίτερα ατυχής, δεδομένου ότι η ελευθερία μου εξασφαλίστηκε – και μάλιστα η ζωή μου σώθηκε – από ένα τεράστιο διεθνές κίνημα. Έχω αφιερώσει μεγάλο μέρος του δικού μου ακτιβισμού στη διεθνή αλληλεγγύη και συγκεκριμένα στη σύνδεση των αγώνων σε διάφορα μέρη του κόσμου με τις εκστρατείες λαϊκής βάσης των Η.Π.Α. ενάντια στην αστυνομική βία, το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τον ρατσισμό ευρύτερα.
Η κατάργηση αυτής της πρόσκλησης και η ακύρωση της εκδήλωσης στην οποία επρόκειτο να μιλήσω δεν ήταν κατά κύριο λόγο επίθεση εναντίον μου, αλλά μάλλον απέναντι στο ίδιο το πνεύμα του αδιαίρετου της δικαιοσύνης.
Υποστηρίζω τους παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους ακριβώς όπως υποστηρίζω τους σημερινούς πολιτικούς κρατουμένους στη Χώρα των Βάσκων, στην Καταλωνία, στην Ινδία και σε άλλα μέρη του κόσμου. Έχω πράγματι εκφράσει την αντίθεσή μου στις πολιτικές και πρακτικές του κράτους του Ισραήλ, καθώς εκφράζω την ίδια αντίθεση στην υποστήριξη των ΗΠΑ για την ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης και άλλες πολιτικές των ΗΠΑ που εισάγουν διακρίσεις.
Μέσα από τις εμπειρίες μου στο Γυμνάσιο της Elizabeth Irwin στη Νέα Υόρκη και στο Πανεπιστήμιο Brandeis στα τέλη της δεκαετίας του 50 και στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα, και στη συνέχεια στη μεταπτυχιακή μου σχολή στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, πάντα εξέφραζα με πάθος την αντίθεσή μου ενάντια στον αντισημιτισμό όσο και στον ρατσισμό. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που ξεκίνησα να στηρίζω το παλαιστινακό ζήτημα. Είμαι υπερήφανη που συνεργάστηκα στενά με εβραϊκές οργανώσεις και άτομα για θέματα που απασχολούν όλες τις κοινότητές μας, καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Από πολλές απόψεις αυτό το έργο ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της αυξανόμενης συνειδητότητάς μου σχετικά με τη σημασία της διαμαρτυρίας για την ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης.
Το ταξίδι στο Μπέρμιγχαμ, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, για να λάβω το βραβείο Fred Shuttlesworth, ήταν σίγουρα το αποκορύφωμα της χρονιάς μου – ειδικά από τότε που ήξερα τον Rev. Shuttlesworth προσωπικά και παρακολούθησα το σχολείο με την κόρη του Patricia, αλλά και επειδή η μητέρα μου, Sallye B. Davis, εργάστηκε ακούραστα για το BCRI κατά τα πρώτα του χρόνια. Επιπλέον, η εμπνευσμένη καθηγήτρια του Κυριακάτικου Σχολείου Οντέσα Γούλφολκ ήταν η κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία του Ινστιτούτου.
Παρά τη λυπηρή απόφαση του BCRI, ανυπομονώ να βρεθώ στο Μπέρμιγχαμ τον Φεβρουάριο για μια εναλλακτική εκδήλωση που οργανώνεται από όσους πιστεύουν ότι το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα σε αυτή τη στιγμή πρέπει να περιλαμβάνει μια ισχυρή συζήτηση για όλες τις αδικίες που μας περιβάλλουν.
Άντζελα Ντέιβις
7 Ιανουαρίου 2019

Με πληροφορίες από poli -k.net, tvone.tv

Μακρόνησος και Γυάρος, τόποι μαρτυρίου

ΥΠ. ΑΙΓΑΙΟΥ

Γυάρος, η φυλακή

Με αφορμή τα εγκαίνια της έκθεσης μακετών του καλλιτεχνικού διαγωνισμού φιλοτέχνησης μνημείων για τη Μακρόνησο και τη Γυάρο που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ την προσεχή Δευτέρα, παρουσιάζουμε σ' αυτό το φύλλο ένα σύντομο χρονικό γι' αυτούς τους δύο τόπους μαρτυρίου.
Η Ελλάδα την περίοδο του ένοπλου ταξικού αγώνα 1946 - 1949 ήταν απ' άκρη σ' άκρη ένα κράτος - απέραντη φυλακή. Δεκάδες φυλακές και τόποι εξορίας λειτούργησαν σε όλη την επικράτεια, με κρατούμενους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης. Στα τέλη του 1946 με αρχές του 1947 καταμετρώνται σε όλη τη χώρα 49 φυλακές¹, με συνολικό αριθμό κρατουμένων 11.244 άτομα², καθώς και 35 τόποι εξορίας που λειτούργησαν σε πολλά από τα νησιά της, που αριθμούσαν 5.809 εξόριστους (4.816 άνδρες, 853 γυναίκες και 140 παιδιά)³. Στα προηγούμενα πρέπει να προστεθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων που χρησιμοποίησε ο αστικός στρατός, καθώς και τα κρατητήρια και τμήματα που χρησιμοποίησαν η Χωροφυλακή και η Ασφάλεια, στα οποία κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Υπήρξαν επίσης 21 νοσοκομεία στα οποία κρατούνταν ασθενείς αγωνιστές, όπως το «Σωτηρία» και το «Αγιος Παύλος»⁴. Ακόμα αναφέρονται τουλάχιστον 5 κρατητήρια «παρακρατικών» συμμοριών, όπως οι στάβλοι του Μπαντουβά στο Ηράκλειο Κρήτης και τα κρατητήρια της ΕΑΟΚ στις Κροκεές Λακωνίας⁵.

Το Μακρονήσι

ΥΠ. ΑΙΓΑΙΟΥ

Γυάρος, Δ' όρμος

Το πιο συμβολικό στρατόπεδο αποτέλεσε η Μακρόνησος, όπου οι μηχανισμοί καταστολής τελειοποιήθηκαν, η βία συστηματοποιήθηκε και οι πολιτικά διωκόμενοι γνώρισαν τη μεγαλύτερη αναμέτρησή τους με τον ταξικό αντίπαλο.
Η δημιουργία της Μακρονήσου υπήρξε οργανωμένο σχέδιο των Βρετανών και Αμερικανών, σε συνεργασία με το ελληνικό αστικό κράτος, για την εξουδετέρωση μιας μεγάλης μερίδας του λαϊκού κινήματος, πρωταρχικά με σκοπό την εκκαθάριση του κυβερνητικού στρατού από δυνάμεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εξεγέρσεις σε μονάδες, σε συνδυασμό με την αποστέρηση του ΔΣΕ από πολύτιμες εφεδρείες. Ταυτόχρονα επιδιώχθηκε το ηθικό τσάκισμα των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, μέσα από την υπογραφή δηλώσεων αποκήρυξης του ΚΚΕ και της ιδεολογίας του, ώστε αυτό να λειτουργήσει αρνητικά στο ηθικό του λαού.
Η ίδρυση του στρατοπέδου της Μακρονήσου αποφασίστηκε στις 19 Φλεβάρη 1947, ενώ ξεκίνησε να λειτουργεί στις 28 Μάη 1947⁶, με τον εκτοπισμό σε αυτήν των πρώτων 100 μόνιμων αξιωματικών και 600 εφέδρων⁷. Το στρατόπεδο της Μακρονήσου συγκροτήθηκε από: Το Α' Τάγμα Σκαπανέων, που είχε μεταφερθεί από τον Αγιο Νικόλαο Κρήτης, με διοικητή τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, τον οποίο αντικατέστησε το 1948 ο ταγματάρχης Αντώνιος Βασιλόπουλος. Το Β' Τάγμα, που μεταφέρθηκε από τη Λάρισα στην Παιανία και από εκεί στο Πόρτο Ράφτη, από όπου έφυγε για τη Μακρόνησο (25 Μάη 1947), με διοικητή τον Ηλία Στολιόπουλο και αργότερα τον Γεώργιο Τζανετάτο. Το Γ' Τάγμα, που συγκροτήθηκε το 1946 στη Μίκρα Θεσσαλονίκης, με διοικητή τον Παναγιώτη Σκαλούμπακα. Το Σεπτέμβρη του 1947 μεταφέρθηκαν στο Γ' Κέντρο Αξιωματικών Μακρονήσου οι μάχιμοι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ. Διοικητής του ήταν ο Σταύρος Χριστοδουλάκης και μετά ο Νίκος Δαούλης, που έκανε και χρέη διοικητή της Μακρονήσου. Υπεύθυνος για τη Μακρόνησο από την πλευρά του ΓΕΣ ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Μπαϊρακτάρης.⁸

Μακρόνησος, το μαρτύριο της πέτρας

Στα τρία Ειδικά Τάγματα Οπλιτών (ΕΤΟ), τα Α' ΕΤΟ, Β' ΕΤΟ και Γ' ΕΤΟ, κρατούνταν κομμουνιστές και άλλοι ΕΠΟΝίτες φαντάροι, ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητας που προέκυπτε από τον φάκελο που είχε στη διάθεσή του το Γραφείο Ασφαλείας (Α2) του νησιού. Στο Α' ΕΤΟ, το λεγόμενο και «Κόκκινο Τάγμα», κρατούνταν οι πιο επικίνδυνοι οπλίτες, στο Β' ΕΤΟ οι «συμπαθούντες» και στο Γ' ΕΤΟ οι «ύποπτοι».
Εκτός από τα παραπάνω Τάγματα υπήρχαν και χώρος κράτησης πολιτών και ορισμένες μικρές μονάδες υποστηρικτικών υπηρεσιών.
Στο νησί αρχικά λειτούργησαν οι Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών (ΣΦΑ), στις οποίες κρατούνταν «επικίνδυνοι πολίτες» (υπόδικοι στρατοδικείων) και οι οποίες μετονομάστηκαν, το 1949, σε Ειδικό Σώμα Αναμόρφωσης Ιδιωτών (Α' και Β' ΕΤΟ - ΕΣΑΙ), που αργότερα ονομάστηκε Δ' ΕΤΟ. Το Γενάρη 1950, μεταφέρθηκαν στη Μακρόνησο 1.200 εξόριστες γυναίκες και παιδιά από το Τρίκερι, που συγκροτήθηκαν ως ΕΣΑΓ (Ειδικό Σώμα Αναμόρφωσης Γυναικών) και γνώρισαν την κόλαση της Μακρονήσου.⁹ Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, οι εξόριστες μεταφέρθηκαν και πάλι στο Τρίκερι.
Συνολικά στο νησί κρατήθηκαν, κατά μια εκδοχή, πάνω από 100.000 άτομα, πολίτες ή στρατιωτικοί.¹⁰ Ανάμεσά τους και 300 ανήλικα παιδιά.¹¹

Μακρόνησος, εξόριστοι

Η βία και τα ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια¹² υπήρξαν καθημερινό φαινόμενο στη Μακρόνησο. Ηδη με την άφιξή τους στο νησί, οι εξόριστοι ξυλοκοπούνταν από άνδρες της Αστυνομίας Μονάδας (ΑΜ) και όσοι δεν υπέγραφαν δηλώσεις αποκήρυξης στέλνονταν στο γραφείο Α2 για περαιτέρω βασανιστήρια και ανακρίσεις. Οι εξόριστοι που δεν υπέγραφαν, συνήθως απομονώνονταν και βασανίζονταν αδιάκοπα, ενώ οι υπογράφοντες δήλωση τοποθετούνταν σε ξεχωριστούς κλωβούς, όπου η μεταχείρισή τους ήταν σχετικά ήπια. Βασανιστήρια όπως το ξύλο με σύρματα, καδρόνια και ξύλα μπαμπού, η φάλαγγα, η ψυχρολουσία, η έκθεση στον ήλιο και το κρύο και το κάψιμο με πυρωμένα σίδερα και τσιγάρα συνδυάζονταν με ώρες καψονιών όπως η ορθοστασία, το κουβάλημα βράχων και η ακινησία, προκειμένου να αποσπαστούν δηλώσεις. Παράλληλα, εφαρμόζονταν ψυχολογικές μέθοδοι βασανισμού, όπως η άσκοπη εργασία, ο δημόσιος εξευτελισμός και τα πολύωρα «μαθήματα» εθνικής διαπαιδαγώγησης (μεταδίδονταν από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου εθνικιστικοί ύμνοι και ανακοινώσεις 24 ώρες το 24ωρο).
Τα βασανιστήρια δεν περιορίζονταν μόνο στους άνδρες εξόριστους.¹³Για τις συνθήκες που βίωναν κρατούμενοι 13-17 χρόνων στο «Ειδικό Κέντρο Ανηλίκων» είναι χαρακτηριστικά τα εξής:

Το κάτεργο της Μακρονήσου

«Είκοσι ένας ανήλικοι κατάπιαν τις ουρές απ' τα κουτάλια, αναπτήρες κ.λπ., ένα παιδί πήρε δηλητήριο. Ο Λ. Τσεκούρας τρελάθηκε και τον έστειλαν στο ψυχιατρείο, ο Ι. Σπηλιάς αφού για δεύτερη φορά αποπειράθηκε ν' αυτοκτονήσει, στο τέλος τρελάθηκε, ο Θ. Τσέπας κουτσάθηκε από τα βασανιστήρια και κατέληξε σε νοσοκομείο, του Γ. Φωτόπουλου του σπάσανε τη σπονδυλική στήλη και στάλθηκε στο νοσοκομείο, του Μ. Παπαδήμα απ' τα βασανιστήρια του σπάσανε τα τύμπανα των αφτιών του, ο Π. Γεωργούλας έκοψε τις φλέβες του και τελικά τρελάθηκε. Ο Χ. Συμεωνίδης έκανε τέσσερις αιμοπτύσεις απ' τα βασανιστήρια στο Πειθαρχείο...».¹⁴
Πολλά από τα ανήλικα παιδιά του στρατοπέδου αναφέρεται ότι υπέστησαν και βιασμούς.¹⁵
Πολλοί κρατούμενοι της Μακρονήσου έμειναν ανάπηροι και κάποιοι υπέστησαν ψυχική διαταραχή.
Κολοφώνα της βίας στη Μακρόνησο αποτέλεσε η ομαδική σφαγή στο Α' ΕΤΟ περισσότερων από 300 φαντάρων (29 Φλεβάρη 1948 - 1 Μάρτη 1948). Το έγκλημα χαρακτηρίστηκε από το ΓΕΣ και τον αστικό Τύπο «στάση» των φαντάρων και πολλοί από τους επιζήσαντες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο ως «στασιαστές». Τους νεκρούς του Α' ΕΤΟ τους έριξαν στη θάλασσα με άκρα μυστικότητα, στη βραχονησίδα Σαν Τζόρτζιο, μέσα σε συρμάτινα δίχτυα.¹⁶ Μέχρι σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί και προσωποποιηθεί ο ακριβής αριθμός τους.
Στη Μακρόνησο, οι συνθήκες εκτεταμένης βίας αλλά και η προσεκτική απομόνωση των στελεχών των ΚΚΕ και ΑΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, από τη μεγάλη μάζα των εξόριστων, δημιούργησαν μεγάλη δυσκολία στη σύσταση και τη λειτουργία παράνομων κομματικών πυρήνων. Ομως τέτοιοι πυρήνες συγκροτήθηκαν¹⁷ έχοντας ως δράση κυρίως τη μαζική αντίσταση στα βασανιστήρια, την προσπάθεια συγκράτησης εξόριστων που σκέπτονταν να υπογράψουν δηλώσεις και την υποβοήθηση των βασανιζόμενων εξόριστων στην απομόνωση.
Ο Σταύρος Κασιμάτης, στην έκθεση που έδωσε στο ΠΓ για τη δουλειά των παράνομων Οργανώσεων στα χρόνια 1947-1952, έγραψε:
«Στο Μακρονήσι συγκροτήσαμε οργάνωση από 153 φαντάρους συγκροτημένους σε τριάδες σε όλα τα τάγματα, με επαφή με τη ΣΦΑ και τα απομονωτήρια. Βάλαμε το ζήτημα των αντιδηλώσεων. Ξεσηκώσαμε ένα μαζικό κίνημα αντιδηλώσεων».¹⁸
Παράλληλα με την ηρωική στάση χιλιάδων κομμουνιστών, όπως ο Γιώργος Σαμπατάκος και ο Μήτσος Τατάκης, που πέθαναν στη Μακρόνησο μετά από φριχτά βασανιστήρια, στις 5 προς 6 Αυγούστου 1949 και στις 9 προς 10 Γενάρη 1950 αντίστοιχα, πολλοί ήταν εκείνοι που υπέγραψαν «δήλωση μετανοίας», μην αντέχοντας στα βασανιστήρια και τις άλλες μεγάλες δυσκολίες της ζωής. Πολλοί από τους «δηλωσίες» παρέμειναν υποστηρικτές ή και δραστήριοι οπαδοί του ΚΚΕ.
Από εξόριστους που λύγισαν συγκροτήθηκε στις 12 Αυγούστου 1948 το Ειδικό Τάγμα Αξιωματικών (ΕΤΑΞ). Αποτελέστηκε από 700 άτομα και χρησιμοποιήθηκε σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, την Εύβοια και τη Σάμο.¹⁹
Συνεργός στο τεραστίων διαστάσεων έγκλημα της Μακρονήσου²⁰ήταν και η επίσημη Εκκλησία. Δίπλα στους αρχιδήμιους Βασιλόπουλο, Μπαϊρακτάρη, Σκαλούμπακα, Ιωαννίδη κ.ά., έδρασαν οι εντεταλμένοι από την Αρχιεπισκοπή αρχιμανδρίτες, όπως οι Βαλληνδράς και Κορνάρος, μετέπειτα μητροπολίτης Πρεβέζης. Ακόμα, ο μητροπολίτης Σύρου Φιλάρετος, που στη μητροπολιτική δικαιοδοσία του υπαγόταν η Μακρόνησος. Ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της Κύπρου Μακάριος, που την περίοδο της Μακρονήσου ήταν επίσκοπος Κιτίου, επισκέφτηκε το Α' ΕΤΟ²¹,προφανώς εκτιμώντας και αυτός το τεράστιο έργο της «εθνικής αναγεννήσεως» που συντελούνταν.
Το 1954 καταργήθηκαν τα τάγματα «αναμόρφωσης», ενώ έως το 1958 πραγματοποιήθηκε συστηματική καταστροφή των εγκαταστάσεων από το στρατό, σε μια προσπάθεια να εξαφανιστεί το έγκλημα. Η ΣΦΑ μετατράπηκε σε φυλακές ποινικών στρατιωτών.²²

Το «Θανατονήσι» (Γυάρος)

Στις αρχές του 1947, μεταφέρθηκε στη Γυάρο (ή Γιούρα)²³το Β' Τάγμα σκαπανέων από τον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης. Αποτελούνταν από «ανεπιθύμητους» στρατιώτες, αξιωματικούς και υπαξιωματικούς και παρέμεινε στη Γυάρο μέχρι τις 21 Ιούλη 1947, οπότε μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο. Στις 11 Ιούλη 1947 έφτασε στη Γυάρο η πρώτη αποστολή πολιτικών κρατουμένων, αποτελούμενη από 551 κρατούμενους των φυλακών Καλαμάτας.²⁴ Η Γυάρος έμεινε γνωστή και ως «Διαβολονήσι» ή «Θανατονήσι», όπως αποκαλούνταν από τους εξόριστους.
Το κάτεργο της Γυάρου οργάνωσε πάνω σε «νέες μεθόδους» ο αρχηγός της αγγλικής Αστυνομικής Αποστολής στην Ελλάδα Γουίκαμ (ο οποίος αποκαλούνταν και κουλοχέρης, επειδή είχε ένα μόνο χέρι), μαζί με τον τότε αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας Αθανάσιο Σαμπάνη.²⁵
Για την κατασκευή του κτιρίου της Γυάρου διατέθηκαν τεράστια για την εποχή ποσά, ενώ δεν έλειψαν και οι καταχρήσεις.²⁶ Στα χρόνια λειτουργίας της Γυάρου αποκόμισαν μεγάλα κέρδη μια σειρά από κυκλώματα που συνδέονταν με τη διοίκηση και το εμπόριο (τρόφιμα, τσιγάρα κ.λπ.).²⁷
Οι εξόριστοι που πέρασαν από τη Γυάρο, κατά ορισμένες πηγές, ανέρχονταν σε 18.000.²⁸
Προκειμένου να αποσπάσουν από τους κρατούμενους δηλώσεις αποκήρυξης του ΚΚΕ, ασκήθηκε εξοντωτική σωματική και ψυχολογική βία, που έπαιρνε τη μορφή οργανωμένων βασανιστηρίων και αγγαρειών. Υπό την παρουσία του «πάτερ Προκόπιου», το μαρτύριο του κουβαλήματος της πέτρας, της δίψας και τα μεσαιωνικά βασανιστήρια στη γνωστή «συκιά του Γλάστρα» και στα διάφορα απομονωτήρια του νησιού χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη και το σώμα των εξόριστων της Γυάρου.²⁹
Από τα χαρακτηριστικά της κτηνωδίας στη Γυάρο ήταν τα βασανιστήρια στα πειθαρχεία και αλλού.
Σε διάστημα τριών ετών (1947 - 1950) στα πειθαρχεία βασανίστηκαν περίπου 1.300 κρατούμενοι. Σε χώρους μικρών διαστάσεων στριμώχνονταν 15-20 ή και παραπάνω «(...) για να τους σακατέψουν δεκάδες σκορπιοί, η αφόρητη ζέστη ή η χειμωνιάτικη παγωνιά (χωρίς κουβέρτες) (...) Στην αρχή οι κρατούμενοι ονόμασαν αυτό το πειθαρχείο ΓΟΛΓΟΘΑ! Δε σε στέλνανε εκεί για τιμωρία. Σε στέλνανε για ΘΑΝΑΤΟ. Κι είναι ζήτημα καθαρά ψυχικής αντοχής των αγωνιστών πως άντεχαν, κι έβγαιναν απ' αυτόν τον τάφο».³⁰
Στη συκιά κρεμούσαν τους κρατούμενους «απ' τους αγκώνες νύχτες ολόκληρες και το πρωί δερνόταν εκεί πάνω το παραλυμένο κορμί».³¹
Στις αρχές του 1948 ιδρύθηκε ο Ε' Ορμος, που οι κρατούμενοι ονόμασαν «όρμο τάφο» και «όρμο τρόμου». Εκεί χρησιμοποιούνταν ως πειθαρχείο μια σπηλιά διαστάσεων 1,5x1 μέτρο, όπου στρίμωχναν εκεί 5-6 κρατούμενους, αφού πρώτα την πλημμύριζαν με νερό.³²
Στις 8 Ιούλη 1948 έφτασαν από τη Μακρόνησο 33 φαντάροι. Χώρισαν τους 27, τους βασάνισαν στο Μεταγωγών Γιούρας και μετά τους έστειλαν στον Ε' Ορμο. Δάρθηκαν με τη σειρά από τους φύλακες Κομνηνό, Ασημάκη, Τσατάλα, Παπαγιάννη, Στράτο, Στουραΐτη και μετά από λίγη ώρα τους έβαλαν να κουβαλάνε πέτρα. Τους βασάνισαν άγρια πολλές μέρες.³³
Στο βιβλίο «Γιούρα» περιλαμβάνεται ονομαστικός κατάλογος 778 φυματικών της Γυάρου «κλινικώς και ακτινοσκοπικώς διαπιστωθέντων»³⁴καθώς και κατάλογος 740 κρατουμένων που πέρασαν από πειθαρχείο.³⁵ Επίσης κατάλογος «αντιδηλώσεων» 477 ατόμων. Μια από αυτές, του Μπαχάρη Παναγιώτη του Ιωάννου, έλεγε:
«Δηλώ ότι αποκηρύσσω την από 2/12/48 υπογραφείσαν, παρά την θέλησίν μου, δήλωση, κάτω από τα απάνθρωπα, τα πιο φριχτά, απαίσια βασανιστήρια της πειθαρχικής ομάδος και του αρχιδήμιου φύλακα Στράτου Κοζομπολίδη. Δηλώ δε ότι δεν έπαψα ούτε στιγμή να εμφορούμαι από τα κομμουνιστικά ιδεώδη μου και ότι είμουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής και θα αγωνιστώ πλάι στο τιμημένο κόμμα μου μέχρι την τελική νίκη του, που θάναι νίκη ολόκληρου του ελληνικού λαού».³⁶
Οι παράνομοι πυρήνες του ΚΚΕ λειτούργησαν αποτελεσματικά ανάμεσα στους εξόριστους και στο νησί της Γυάρου. Ηδη από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του στρατοπέδου, εμφανίζονται οι πρώτοι παράνομοι πυρήνες του ΚΚΕ στον Α' Ορμο και οι πρώτες κομματικές εντολές και κατευθύνσεις.³⁷ Στόχοι των κομματικών πυρήνων υπήρξαν: Η μαζική αντιμετώπιση της βίας και των μέτρων που λαμβάνονταν από τον ταξικό αντίπαλο, ο συντονισμός της εσωτερικής ζωής και η κατατόπιση και ενημέρωση των εξόριστων για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα αλλά και διεθνώς.³⁸ Στη Γυάρο, κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, η αντίσταση των εξόριστων στη βία υπήρξε σθεναρή. Αποκορύφωμά της ήταν η μαζική διαδήλωση για το θάνατο του αγωνιστή Κώστα Συρινιώτη, κατά την οποία 6.000 περίπου εξόριστοι συνόδευσαν τον νεκρό με συνθήματα όπως «Αθάνατος» και «Τιμημένο ΚΚΕ».³⁹
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Σημειώνεται ότι στο διάστημα 1945-1961 λειτούργησαν για πολιτικούς κρατούμενους 80 φυλακές και τουλάχιστον 13 στρατόπεδα συγκέντρωσης, πέρα από τους τόπους εξορίας που αναφέρονται παραπάνω.
2. Επιτροπή Τύπου του ΚΔΣ της Εθνικής Αλληλεγγύης Ελλάδος (Σύνταξη), «Στα νησιά της Ελλάδας», εκδ. «Εθνική Αλληλεγγύη Ελλάδος», Αθήνα, 1947, σελ. 48-49.
3. ό.π. σελ. 54.
4. ICRC Archives, DSC 1427, 12880, 1428, 1429-1434.
5. Γιάννης Λ. Λέφας, «Χιλιάδες τέσσερις οι σταυροί στο μαρτυρικό Μωριά», εκδ. «Αλφειός», Αθήνα, σελ. 239, 336, 338, 339, 345.
6. «Ριζοσπάστης», 25-2-2002.
7. Γιάννης Βασιλάς, «Μακρονήσι», εκδ. «Φοίβος», Αθήνα, 1982, σελ. 15.
8. Συλλογικό, «Μακρόνησος. Ιστορικός τόπος», τόμ. Α', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2002, σελ. 537-577.
9. ό.π. τόμος Β', σελ. 465-466.
10. ό.π. σελ. 19.
11. Στοιχεία από την ιστοσελίδα της Πανελλήνιας Ενωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ) (http://www.pekam.org.gr/makronisos/stratopeda-sygkentroshs.html).
12. Από τα πιο φριχτά βασανιστήρια ήταν αυτό της «γάτας». Εβαζαν τον κρατούμενο γυμνό σ' ένα τσουβάλι και στο στήθος του μια γάτα. Εδεναν το τσουβάλι και πετούσαν τον κρατούμενο στη θάλασσα. (Αντώνης Φλούντζης, «Στο κολαστήριο της Μακρονήσου», εκδ. «Φιλιππότης», Αθήνα, 1984, σελ. 46).
13. Νίτσα Κ. Γαβριηλίδου, «Μακρόνησος. Απόψε χτυπούνε τις γυναίκες», Αθήνα, 2004, σελ. 46-57.
14. Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2001, σελ. 189.
15. Νίκος Μάργαρης, «Ιστορία της Μακρονήσου», τόμ. 2, εκδ. «Παπαδόπουλος», Αθήνα, 1966, σελ. 446-457 και Γιώργος Λιβανός, «Τα ανήλικα της Μακρονήσου», Αθήνα, 2003, σελ. 47.
16. Μαρτυρίες Μίμη Βρονταμίτη, Διονύση Γεωργάτου, Τάκη Παπανικολάου, Παντελή Παντελέοντα και άλλων στον «Ριζοσπάστη» («Ριζοσπάστης», 29-2-2004).
17. Αρχείο του ΚΚΕ - Εγγραφο 59901, Εκθεση του Σταύρου Κασιμάτη (Ορέστη) για τη δουλειά του το διάστημα 8/1947 - 11/1952.
18. ό.π. Αντιδήλωση ονομάστηκε η άμεση ανάκληση της «δήλωσης μετανοίας» από τον υπογράψαντα, που σήμαινε ότι δεν την αναγνωρίζει και παραμένει πιστός στις πεποιθήσεις του.
19. Σταμάτης Βαλσάμος, «Οι τρείς κύκλοι της κόλασης. Σκαπανείς - Μακρόνησος, ΕΤΑΞ (1945-1954)», εκδ. «Υπερόριος», Αθήνα, 2004, σελ. 105-106, CIA Archives, CIA-RDP82-00457R002700230001-0.
20. Ο «Νέος Παρθενώνας» κατά τον Π. Κανελλόπουλο. [Φοίβος Ν. Γρηγοριάδης, «Εμφύλιος Πόλεμος 1944-1949. Το δεύτερο Αντάρτικο (1946-49)», τόμ. 10, εκδ. «Νεόκοσμος», Αθήνα, 1975, σελ. 431-432)].
21. Σταύρος Αντ. Αβδούλος, «Το φαινόμενο Μακρόνησος: Ενα πρωτόγνωρο εγκληματικό πείραμα», εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα, 1998, σελ. 193-194.
22. Ρένα Λευκαδίτου - Παπαντωνίου, «Μακρόνησος. Μια υπόμνηση... για ό,τι έγινε για ό,τι γράφτηκε», εκδ. «Εντός», 2017, σελ. 23.
23. Το στρατόπεδο της Γυάρου έκλεισε οριστικά το 1961 ως τόπος εξορίας, για να χρησιμοποιηθεί ξανά το 1967 από τη δικτατορία των συνταγματαρχών.
24. «Γιούρα», εκδ. «Νέα Ελλάδα», 1952, σελ. 88-89.
25. Δημήτρης Σέρβος, «Παράνομες χειρόγραφες εφημερίδες απ' τις φυλακές και τις εξορίες», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2003, σελ. 157.
26. «Γιούρα», εκδ. «Νέα Ελλάδα», 1952, σελ. 198. Το ίδιο συνέβη και στη Μακρόνησο. Το 1951 ο Γ. Τζανετάτος καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για υπεξαίρεση 60 εκατομμυρίων δραχμών (Γιάννης Βασιλάς, «Μακρονήσι», εκδ. «Φοίβος», Αθήνα, 1982, σελ. 57).
27. «Γιούρα», εκδ. «Νέα Ελλάδα», 1952, σελ. 219-222.
28. ό.π. σελ. 59.
29. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω περιγραφή: «Κτηνωδία. Φρίκη. Μπορούμε να πούμε πως η τρομοκρατία είναι "ανοργάνωτη" ακόμα. Λείπει ένα πρόγραμμα μελετημένης εξόντωσης. Γι' αυτό το βασικό είναι το απροσχημάτιστο, συνεχές, τρομερό ξύλο, σε κάθε στιγμή. Η άμεση κτηνώδης βία. Η πολιτική του "όποιον πάρει ο χάρος" ή του "δεν σας έχουμε μετρημένους". Ολη αυτή η ταχτική εκφράζεται στα λόγια του Παπαδημητρόπουλου: "Θα φτάνει η καρδιά σας στους 3 παλμούς. Τότε θα σας στέλνω στη Σύρα όχι για να θεραπευθείτε, αλλά για να πεθάνετε στο δρόμο"». («Γιούρα», εκδ. «Νέα Ελλάδα», 1952, σελ. 6).
30. ό.π. σελ. 137.
31. ό.π.
32. ό.π.
33. ό.π. σελ. 143.
34. ό.π. σελ. 521-539.
35. ό.π. σελ. 473-490.
36. ό.π. σελ. 516.
37. Στέφανος Στεφάνου (Χριστίνα Αλεξάνδρου: Επιμ.), «Ενας από τους πολλούς της ελληνικής Αριστεράς», εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα, 2013, σελ. 196.
38. ό.π. σελ. 196. Χρήστος Ραχιώτης, «Λευκή Κατοχή», Αθήνα, 1995, σελ. 196.
39. Δημήτρης Μανούσος, «Γιούρα. "Το άπαρτο κάστρο". Στον Εμφύλιο και τη Χούντα», εκδ. «Εντός», Αθήνα, 2005, σελ. 43.