Τα είδη των φασιστών

Τα είδη των φασιστών



  Posted  by 2310net





Συνήθως όταν σκέφτεσαι τη λέξη «φασίστας» σου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός γεροδεμένου σκίνχεντ, γύρω στα 30-35. Φοράει φλάι, έχει χτυπήσει και δυο σβάστικες στα μπράτσα και περπατάει σαν πάπια. Λίγο το στενό, κολλητό παντελόνι, λίγο οι κόθορνοι που φοράνε για παπούτσια, λίγο οι μυικές δυσπλασίες από τα γυμναστήρια, το σώμα τους γίνεται μια περίεργη μάζα κρέατος. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτό είναι μόνο ένα από τα είδη των φασιστών που κυκλοφορούν μαζικά στη χώρα μας. Ας δούμε και τα υπόλοιπα:
 Ο βασιλοχουντικός νοικοκυραίος

Τώρα είναι γύρω στα 60. Ως μικρό παιδί επί χούντας γαλουχήθηκε με …τας ιδέας της επαναστάσεως και το μίσος για τους αναρχοκομμουνιστοσυμμορίτες. Από μικρός εργαζόταν, στα καλά χρόνια της μεταπολίτευσης φρόντιζε να κερδίζει από όπου μπορούσε. Έστησε ένα μικρομάγαζο, εκμεταλλεύτηκε την χρυσή περίοδο της οικονομικής ανάπτυξης, ξέχασε να κόβει αποδείξεις, χρησιμοποίησε όποιο παράθυρο βρήκε σε νόμους και έζησε το όνειρό του. Αγόρασε μια Μερτσεντές και την πήγαινε στο χωριό για να την δούνε οι παλιοί γνωστοί και να σκάσουν από τη ζήλια. Όποτε έβλεπε κάτι που δεν του άρεσε μονολογούσε «που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε» και ένιωθε ένα δέος κάθε φορά που κάποιο από τα παιδιά του Γλύξμπουργκ παντρευόταν. Τώρα βγήκε από το καβούκι του και άρχισε να φωνάζει δυνατά αυτά που μέχρι πριν λίγα χρόνια ψιθύριζε. Ξέφυγε από την προσκόλλησή του στην ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ και πλέον μπορεί να ψηφίζει Χρυσή Αυγή χωρίς ντροπή.
Ο ψαγμένος ουφολόγος

Από μικρός ένιωθε διαφορετικός. Έβλεπε σημάδια που δεν έβλεπαν οι άλλοι. Πήγαινε σχολείο και όταν ο Λυκειάρχης αρνούνταν να συναινέσει στον καθιερωμένο περίπατο, αυτός μόνο καταλάβαινε πως αυτό είναι δάκτυλος των Εβραίων. Μεγαλώνοντας και όταν απέκτησε δικό του εισόδημα βάλθηκε να το ξοδέψει κάνοντας πλούσιο τον Βελόπουλο, τον Λιακόπουλο και τους υπόλοιπους τηλεπωλητές πατρίδας. Έτσι, έμαθε πως εβραίοι που μας ψεκάζουν, είναι αυτοί που για κάποιον άγνωστο λόγο φοβούνται μήπως το ελληνικό γένος ανυψωθεί και κατακτήσει τον πλανήτη. Έτσι, αρνούνται πεισματικά να ανοίξουν τις πύλες της γης από όπου θα ξεπηδήσουν οι ΕΛ, οι εξωγήινοι πρόγονοι των ελλήνων που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα από υπερσύγχρονους υπερυπολογιστές που διαθέτουν και σχεδιάζουν, μαζί με τον Πούτιν, να σώσουν την Ελλάδα από την κρίση και να απελευθερώσουν την ανθρωπότητα από τον σιωνιστικό ζυγό. Ένας τέτοιος άνθρωπος, μόνο φασίστας θα μπορούσε να είναι και μόνο Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να ψηφίζει.
 Ο καυλο-φασίστας

Μικρός σε ηλικία και με προβλήματα κοινωνικοποίησης, ήθελε να ενταχθεί σε μια ομάδα. Αφού με το σχολείο δεν τα πολυκατάφερνε και του φαίνονταν δύσκολα τα μαθήματα, άρχιζε να ζωγραφίζει στο θρανίο του και να περιμένει το διάλειμμα για να ξεμπουκώσει. Γράφτηκε και σε κάποιο σύνδεσμο για να μπορεί να …γαμάει και να δέρνει, αλλά απογοητεύτηκε γιατί μπάλα έχει κάθε Κυριακή και οι καθημερινές δεν παλεύονται χωρίς αδρεναλίνη. Άσε που ακρίβυνε και το εισιτήριο…

Αυτός, λοιπόν, ο εύπλαστος νέος μπορεί να πιστέψει ό,τι του πούνε. Όπως πίστεψε τα παιδιά στο σύνδεσμο όταν του είπαν ότι 5 άτομα έδειραν 500 αντίπαλους οπαδούς, έτσι πίστεψε ότι ο Χίτλερ ήταν φιλέλληνας και αγαπούσε την Ελλάδα και αν δεν ήταν εκείνοι οι ψευτοαντιστασιακοί προδότες, τώρα η Ελλάδα θα ήταν υπερδύναμη. Αυτό το παιδάκι έγινε φασιστάκι εύκολα και θα το βρίσκουμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια.
 Το εκκλησιαζόμενο πρόβατο

Ανήκει στο ποίμνιο της εκκλησίας. Προσπαθεί από μικρός να ακολουθήσει έναν χριστιανικό τρόπο ζωής γι’ αυτό και το σεξ ακούγεται για αυτόν/αυτήν σαν αμαρτία. Η κοιλιά μεγαλώνει, τα γυαλιά πατομπούκαλα, η αραίωση στα μαλλιά έρχεται από νεαρή ηλικία. Ένας άκακος άνθρωπος που κρύβει μέσα του την αγάπη του χριστιανικού λόγου και την αγαθή τιμιότητα. Με την άνοδο όμως του φασισμού αρχίζει και βρίσκει συμπαθητικές τις κινήσεις των φουσκωτών παιδιών. Ίσως επηρεάστηκε περισσότερο από τον Γαϊτάνο ή κάποιον τραγόπαπα που εκθειάζει τους νεοναζί. Όμως, όπως και να ‘χει, τέρμα τα καλά παιδιά. Τώρα ξύπνησε ο αδικημένος φασίστας μέσα του.
 Ο κατά λάθος φασίστας

Επηρεάστηκε πολύ από τα βιβλία της ιστορίας του δημοτικού. Ένιωσε περήφανος που οι αρχαίο του πρόγονοι ανακάλυψαν τα πάντα και ήταν καλύτεροι από τους άλλους. Μεγαλώνοντας ήρθε σε επαφή με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και άρχισε να διαβάζει με μανία ό,τι είχε σχέση με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Πάντα επιβεβαίωνε ότι τα πάντα είχαν ανακαλυφθεί από την Ελλάδα. Με κάποιο περίεργο τρόπο, και μετά από πολλά άλματα σκέψης, στο μυαλό του αυτό μεταφραζόταν ως εξής: αφού ο Αριστοτέλης είναι κορυφαίος φιλόσοφος πρέπει να φύγουν από εδώ οι Πακιστανοί. Ή, αφού ο Σωκράτης ήταν Έλληνας, πρέπει να ψοφήσουν οι Εβραίοι. Αυτό το είδος φασίστα είναι κρίμα, γιατί πέρασε μια αιωνιότητα να διαβάζει βιβλία που δεν καταλάβαινε, ενώ είχε όλη την καλή διάθεση.
 Η γριά φασίστω

Το αγαπημένο μου είδος. Ένα κράμα εκκλησίας, βασιλικού παρελθόντος και δύσκολων παιδικών χρόνων, δημιούργησαν μια υστερική μπάμπω που μπορεί να μην έχει διαβάσει ποτέ τίποτα παραπάνω από συνταγή μαγειρικής, όμως με βεβαιότητα γνωρίζει πως η Ελλάδα είναι πρώτη παντού, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν κορυφαίοι, ο Χριστός ήταν Έλληνας και οι ξένοι κακοί. Επίσης γνωρίζει πως οι Αριστεροί και τα κουμμούνια είναι εχθροί της πατρίδος και έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να την ξεκοιλιάσουν ένα βράδυ που θα κοιμάται. Τέτοιες παρουσίες βρίσκει κανείς εύκολα στη λαϊκή και κυρίως στα ΜΜΜ, όταν με πολύ μεγάλη άνεση το ελαφρώς σκισμένο κάθισμα γίνεται αφορμή για ένα πρωινό παραλήρημα μίσους. Αυτό είναι το μόνο είδος φασίστα που θα στεναχωρηθώ αν εκλείψει γιατί, σε αντίθεση με τα άλλα, είναι περισσότερο αστείο από επικίνδυνο.
 Ο φασίστας της διπλανής πόρτας

Μένει δίπλα σου, τον συναντάς στο σούπερ μάρκετ, στο λεωφορείο, στο μετρό, στη δουλειά. Είναι αυτός που δεν μιλάει ποτέ. Μόνο ακούει. Είναι αδιάφορο πως, αλλά έχει σχηματίσει ήδη την άποψη του, και δεν του την αλλάζει κανείς. Τόσα χρόνια κρυβόταν στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Μάλλον έτρεχε πίσω από όποιον του πετούσε ένα κόκκαλο. Τις πολιτικές συζητήσεις τις θεωρεί χαμένο χρόνο, αν και νομίζει πως για κάποιο περίεργο λόγο, συμφωνούν όλοι μαζί του πως πρέπει να ρίξουμε ποντικοφάρμακο στους 300. Κάθεται στον καναπέ και ξεφυσάει, απειλεί πως ο λαός θα βγει στους δρόμους και θα συντρίψει τους κλέφτες και τελικά καταλήγει πως στη χούντα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Όταν μείνει άνεργος εκνευρίζεται με τους ξένους που του πήραν τη δουλειά και τα βάζει με αυτούς και όχι με το αφεντικό του, το οποίο σέβεται και αγαπά. Αυτό το είδος φασίστα είναι το πιο μαζικό και το πιο επικίνδυνο. Είναι αυτοί που απαντούν στο ερώτημα: από πού ξεφύτρωσαν τόσοι φασίστες στην Ελλάδα.

Ραντεβού με την εισαγγελία

Ραντεβού με την εισαγγελία 
Πιάνουμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει στην τελευταία ανάρτηση.
Φεύγοντας λίγο πριν τα μεσάνυχτα απ’ τη λεωφόρο, βλέπουμε τον μανουσογιαννάκη με δυο συντρόφους να ξεροσταλιάζουν στα σκαλιά της γαδα, περιμένοντας εκεί πιθανότατα για ό,τι ανάγκη τυχόν προκύψει. Την άλλη μέρα το πρωί ήταν στο πόδι, κι είναι ζήτημα αν (και πόσο) είχαν κοιμηθεί λίγο στο ενδιάμεσο.

Σύντομη ξεκούραση και πρωινό ξύπνημα, για να πάμε στο πεδίο του άρεως. Ο κόσμος είναι ήδη πολύς, ξεπερνά τις προσδοκίες για τόσο άγριες ώρες. Η πορεία ξεκινά χωρίς καθυστέρηση και οι αργοπορημένοι τρέχουν ξωπίσω της να την προφτάσουν. Σπάνια βλέπεις τόση δύναμη σε τόσο κουρασμένα πρόσωπα.

Φτάνουμε στα δικαστήρια κι απλωνόμαστε γύρω απ’ την είσοδο. Ο χώρος δεν είναι ο ίδιος και δε βοηθά για συγκρίσεις, αλλά πρέπει να είμαστε διπλάσιοι απ’ ό,τι στη γαδα την προηγούμενη μέρα. Περιμένουμε ότι θα φύγουν κάποιοι εργαζόμενοι και θα σπάσει λίγο ο κόσμος, αλλά έρχονται κι άλλοι και γινόμαστε συνεχώς περισσότεροι –ούτως ή άλλως πολλοί από εμάς είναι άνεργοι. Προφανώς δεν έχουμε όλοι τις πελατειακές σχέσεις που υπονόησε ο προκλητικός βρούτσης. Κι όπως πάει το πράγμα σε λίγο θα πρέπει να έχει μέσο κανείς για να πάρει σύνταξη και θα θεωρείται προνομιούχος.

Φτάνουν τα δυο λεωφορεία με τους συλληφθέντες. Βγαίνουν έχοντας ψηλά το κεφάλι, το φρόνημα και τις σφιγμένες γροθιές. Ο κόσμος τους χαιρετά, τους χειροκροτά, τους εμψυχώνει. Όλη η συγκέντρωση είναι μια αγκαλιά που τους ξεπροβοδίζει. Κι άξαφνα οι ρόλοι αλλάζουν. Οι συλληφθέντες είναι ελεύθεροι, ένα με το πλήθος, παίρνουν δύναμη απ’ τη δύναμή του. Κι οι ανθρωποφύλακες χάνονται μέσα του, γίνονται δεσμώτες πολιορκημένοι, χρυσαυγίτες με στολή οι περισσότεροι –όπως είπε κι ο ζιώγας σε μια εκπομπή στην τηλεόραση- που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο ατσάλι.

Πρώτη ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, των δικαστικών υπαλλήλων, παρίστανται και συμπαρίστανται.. Διαβάζει δυο λόγια πρόχειρα ο εκπρόσωπός τους και δίνει ετεροχρονισμένα μια απάντηση σε κάποιον δημοσιογράφο που ρωτούσε στο γυαλί αν οι συνδικαλιστές είχαν κανονίσει ραντεβού με τον υπουργό, ότι η εργατική τάξη μόνο ένα ραντεβού έχει (περιμένουμε να ακούσουμε: αγωνιστικό ραντεβού στους δρόμους ή κάτι παρόμοιο, αλλά όχι)· ραντεβού με την ιστορία!

Την τελευταία φορά που είχαμε τέτοιο ραντεβού βέβαια, η αλλαγή μας έστησε στη γωνία και περιμέναμε άδικα. Ενώ ο χάρρυ κλυνν πήρε τη φράση του ανδρέα, μετά το σκάνδαλο κοσκωτά και το έκανε ραντεβού με την εισαγγελία, που ταιριάζει και στην περίσταση –εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης. Κι είναι ζήτημα εάν αυτό έγινε μάθημα στον κόσμο ή αν αναπολεί το στήσιμο που έφαγε και τις αυταπάτες του –οι οποίες έρχονται πάντα πακέτο με την καταστολή, ως καρότο και μαστίγιο. Αλλά το ταξικό κίνημα έχει σήμερα μεγαλύτερη πείρα για να μην εγκλωβιστεί στην ίδια κατάσταση και να μην κάνει λάθη του παρελθόντος.

Δεύτερη ανακοίνωση, παρίστανται και συμπαρίστανται σύσσωμοι οι εργάτες του εργοστασίου της ελίτ, που απέργησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον αυταρχισμό της κυβέρνησης! Και εδώ το θαυμαστικό μπαίνει ακριβώς ως ένδειξη θαυμασμού κι ειλικρινούς ενθουσιασμού για μια τέτοια κίνηση αλληλεγγύης, που σπανίζει στις μέρες μας. Αλλά για αυτούς ήταν στοιχειώδης υποχρέωση να ανταποδώσουν την ολόπλευρη στήριξη που είχαν ανά πάσα στιγμή από το παμε. Ακολουθούν κι άλλες ανακοινώσεις από διεθνείς συνδικαλιστικές ενώσεις από σουηδία, πακιστάν, παλαιστίνη, κ.α.

Αναπτύσσουμε σχέσεις με τους γειτονικούς εβε και τις καφετέριες. Πολλοί προτιμούν την πεπατημένη της γνωστής παρακείμενης αλυσίδας, αλλά τα καλύτερα πράγματα τα έχει ένας φούρνος παραμέσα, που τον σταμπάρουμε για την επόμενη φορά.
Βγαίνει η αλέκα από τα δικαστήρια και μαθαίνουμε ότι κατέπεσε η κατηγορία για φθορά δημόσιας περιουσίας, είτε γιατί αναγνωρίζουν εμμέσως τη σκηνοθεσία κι ότι δε μπορεί να σταθεί το κατηγορητήριο, είτε για να την προετοιμάσουν καλύτερα. Μένει μόνο η κατηγορία για διατάραξη της κοινής ησυχίας, η οποία είναι απαραίτητη για να μένουν εν υπνώσει οι λαϊκές συνειδήσεις.
Έρχεται ένα μικρό μπλοκ πισωμουλάδων με πανό, προκήρυξη και διακριτή παρουσία. Αυτοί είναι λίγο πιο παραδοσιακοί και ξύπνησαν εγκαίρως. Για τους άλλους το πρωινό κάλεσμα έπεσε λίγο νωρίς, αλλά δεν πειράζει γιατί είχαν δώσει το «παρών» την προηγούμενη μέρα.

Στήνουμε πηγαδάκια και αναλύουμε τις εξελίξεις. Για τους συλληφθέντες που βγαίνοντας με αλυσίδες από το υπουργείο εργασίας τραγουδούσαν προφητικά το μπεζεντάκο. Για την προβοκάτσια με τις φωτογραφίες των καταστροφών ένας σύντροφος λέει: εγώ κι εσύ να παλέψουμε σπίτι μου, λίμπα θα το κάνουμε το δωμάτιο. (-Άσε που το δικό μου είναι έτσι κάθε μέρα, χωρίς καβγά, λέω από μέσα μου). Ένας άλλος κάνει το συνειρμό με την καμπάνια για την απελευθέρωση των πέντε κουβανών πατριωτών και βγάζει το σύνθημα:
FREE THE ΠΑΜΕ THIRTY FIVE.

Συζητάμε για τις τηλεοπτικές παρουσίες των συντρόφων, που αυτές τις μέρες βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό –κι αναρωτιέσαι γιατί να μην είναι και τον υπόλοιπο χρόνο το ίδιο καλοί. Εμείς ήμασταν ως επί το πλείστον στο δρόμο κι έχουμε χάσει τα περισσότερα, αλλά πετυχαίνουμε το βράδυ στον ευαγγελάτο τον κουμπούρη, που ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες. Προσπάθησαν να τον στριμώξουν σχετικά με τις δημοκρατικές διαδικασίες των σωματείων και την χρονική στιγμή αυτής της κίνησης –υπονοώντας ότι η απόφαση πάρθηκε κεντρικά από τον περισσό, για να ανακάμψει το κόμμα. Αλλά τους γύρισε μπούμερανγκ κι ο κουμπούρης τους είπε να μην κρίνουν μόνο από τις κινητοποιήσεις που προβάλλει το κανάλι τους, γιατί στην πραγματικότητα έχουν γίνει πολύ περισσότερες.
Κουμπούρης-Σκάι 1-0 (κι εκτός έδρας μάλιστα).

Γενικώς η γραμμή που πουλάνε ενορχηστρωμένα αυτές τις μέρες τα μίντια είναι ότι το κκε έχει επιλέξει να ανεβάσει την ένταση, για να ξεφύγει από τη στασιμότητα και τα πολιτικά του αδιέξοδα. Τα νέα μάλιστα το πήραν και το έκαναν πρωτοσέλιδο, με ένα σκίτσο της γγ καβάλα σε τρακτέρ και τίτλο: η επιστροφή της αλέκας. Που κι ετυμολογικά δηλ να το πάρεις, πρϋποθέτει να υπάρχει κάποια στροφή (πριν την επιστροφή). Που αν δεν είσαι εργατικός αγώνας να μιλάς για την τροτσκιστική στροφή της ηγεσίας του κόμματος, μπούρου-μπούρου, δεν σου προκύπτει από πουθενά. Πότε σταμάτησε δηλαδή να πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις το παμε, για να τους προκαλεί έκπληξη η «σκληρή στάση των συνδικαλιστών του κκε»;

Εμάς πάλι δε μας εκπλήσσει καθόλου η δική τους στάση. Είναι η ίδια ακριβώς με αυτήν που κράτησαν στην απεργία του μετρό, στα λιμάνια, στα μπλόκα των αγροτών, στις καταλήψεις μαθητών και φοιτητών, και γενικώς απέναντι σε όποιον τολμά να προβάλει αντίσταση. Πάντα η ίδια μόνιμη επωδός: σεβόμαστε το δικαίωμα στην απεργία αλλά... είναι ιερό βεβαίως το δικαίωμα στην απεργία, ωστόσο... Με άλλα λόγια σαν να μας λένε, ιερό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά γαμώ τα ιερά και όσιά σας, το δικαίωμα στην απεργία και γενικώς όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος. Όπως είπε κι ένας αγροτοσυνδικαλιστής στο φακό τις προάλλες: απεργία δε θέλετε, μπλόκα δε θέλετε, καταλήψεις δε θέλετε, ε πώς να αντιδράσουμε δηλαδή, παίζοντας πρέφα;

Άσε που αν έχεις μια στοιχειώδη επαφή με τα πράγματα, καταλαβαίνεις αμέσως πως δε μπορεί να σταθεί αυτό το σκεπτικό. Συνεδρίασαν δηλαδή στον περισσό και είπανε: δεν κάνουμε μια συμβολική κατάληψη και μια επίσκεψη στα μπλόκα, να ανεβάσουμε τα ποσοστά μας; Για να γελάει ο κόσμος...

Οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι και βγαίνουν από τα δικαστήρια. Ο πέρρος παίρνει τη ντουντούκα και βγάζει ένα σύντομο λόγο με την κατακλείδα: σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει.
Μαθαίνουμε ότι ορίστηκε τακτική δικάσιμος για τις 12 φλεβάρη, έναν χρόνο μετά την ψήφιση του μνημονίου επί παπαδήμου, τη μεγάλη διαδήλωση στην αθήνα και την παρα-κρατική προβοκάτσια με την πυρπόληση κτιρίων του κέντρου (καμία φαντασία και πρωτοτυπία, μετά το ράιχσταγκ). Κι ακριβώς στην επέτειο της συμφωνίας της βάρκιζας.

Μια ιδιαίτερη σημειολογία με την οποία το κράτος φαίνεται να λέει «βάρκιζα τέλος», αλλά με τον δικό του τρόπο. Βάρκιζα τέλος, με την έννοια ότι τελείωσε η ανακωχή κι η περίοδος ανοχής της μεγαλόχαρης αστικής δημοκρατίας,. Όταν η καταστολή χτυπάει συμβολικές καταλήψεις και μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, παύει να είναι συμβολική. Την τελευταία εβδομάδα μόνο η επίθεση ξεδιπλώθηκε σε όλα τα μέτωπα (ενάντια σε αγρότες, επιτροπές κατοίκων κατά των διοδίων, συνδικαλιστές). Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Οι κρατούντες βρίσκουν και κάνουν επίδειξη πυγμής, αλλά αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από την άλλη όψη της αδυναμίας τους και των αδιεξόδων του συστήματος που υπηρετούν.

Παράλληλα όμως η αστική εξουσία εξακολουθεί να θέλει το λαό αφοπλισμένο από υλική και ιδεολογική-πολιτική άποψη. Κι αυτός με τη σειρά του πρέπει να σηκώσει το γάντι και να την πολεμήσει. Όχι απλώς επειδή «σου πίνουνε το αίμα». Όχι μόνο επειδή τον ξεζουμίζουν διπλά σε περίοδο κρίσης. Αλλά και γιατί «σου κήρυξαν τον πόλεμο, πολέμα τους κι εσύ». Προς το παρόν μοιάζει να είναι επαναστατημένος, αλλά η στάση του δεν είναι ακόμα επαναστατική, δεν έχει πάρει ώριμα και συνειδητά χαρακτηριστικά.

Κάποτε στα χρόνια της μεταπολίτευσης ο μίσσιος είχε πει σε μια ομιλία του στους φοιτητές της νομικής, ότι το δυστύχημα της γενιάς τους είναι ότι δεν έχει ούτε ένα τόσο δα λόγο να πάει φυλακή. Το ευτύχημα –που δεν πρόλαβε να ζήσει για να το δει ο χρόνης- είναι ότι η πολιτεία φροντίζει για όλα και δεν πρόκειται να μας αφήσει παραπονεμένους σε χλωρό κλαρί.

Το στοίχημα για το εργατικό κίνημα είναι να μπορέσει να ενισχυθεί αποφασιστικά, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες αυτού του πολέμου. Να μπορέσει δηλαδή αφενός να γίνει τόσο ισχυρό, που να μη μπορούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί να πιάνουν με μια ψαριά τόσα στελέχη του και να το αφήνουν ακέφαλο, χωρίς ηγεσία. Κι αφετέρου να μπορεί να βγάζει συνεχώς καινούρια στελέχη από τις γραμμές του, ψημένα και ετοιμοπόλεμα, που να βγαίνουν μπροστάρηδες στις μάχες και την οργάνωσή του.

Μπροστά μας έχουμε τη δεύτερη 48ωρη των ναυτεργατών και το σταθμό της γενικής απεργίας στις 20 φλεβάρη. Κι αν μέχρι τώρα κάποιες κινητοποιήσεις έτειναν ίσως να πάρουν τα χαρακτηριστικά μιας επαναλαμβανόμενης ρουτίνας –όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό, για τους απεργούς που ρισκάρουν τη δουλειά τους και το ψωμί που τρώει η οικογένειά τους- αυτή τη φορά θα έχει ξεκάθαρα τον χαρακτήρα μάχης.

Τάξη απέναντι σε τάξη, όπως λέει το σύνθημα..
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Η Σοβιετική Ενωση, οι Συλλογικές Συμβάσεις και ο Βορίδης

Η Σοβιετική Ενωση, οι Συλλογικές Συμβάσεις και ο Βορίδης

«Στη Σοβιετική Ενωση είχαμε συλλογικές συμβάσεις; Οι συμβάσεις είναι κεκτημένο της αστικής δημοκρατίας». Αυτήν την αναφορά έκανε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Μάκης Βορίδης, απαντώντας στον Θανάση Παφίλη που νωρίτερα είχε κάνει αναλυτική αναφορά στα δικαιώματα που τσακίζει το καπιταλιστικό σύστημα και η πολιτική της συγκυβέρνησης, θέλοντας να δείξει ότι στη Σοβιετική Ενωση δεν υπήρχαν δικαιώματα για τους εργαζόμενους.

Εχει δίκιο ο Βορίδης; Υπήρχαν συλλογικές συμβάσεις στη Σοβιετική Ενωση; Η απάντηση είναι απλή. Δεν υπήρχαν Συλλογικές Συμβάσεις στη Σοβιετική Ενωση, με την έννοια που αυτές υπάρχουν στο αστικό κράτος, στον καπιταλισμό, γιατί πολύ απλά, στη Σοβιετική Ενωση, σε ένα κράτος που έχτιζε το σοσιαλισμό, η εργατική δύναμη δεν ήταν εμπόρευμα. Δεν υπήρχε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν πουλιόταν η εργατική δύναμη στους καπιταλιστές για ένα ξεροκόμματο. Δεν καθοριζόταν η ζωή των εργατών από τις ορέξεις των αφεντικών και των πολιτικών τους υφισταμένων που φτιάχνουν τους αστικούς νόμους. Ολα τα ζητήματα που καθορίζει η συλλογική σύμβαση ήταν λυμένα και νομοθετημένα από το εργατικό κράτος σε όφελος των εργαζομένων.

***

Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας είναι νόμος του αστικού κράτους. Νόμος που ορίζει τους όρους που οι καπιταλιστές αγοράζουν και εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη για να έχουν κέρδος. Νόμος που ρυθμίζει μισθούς, επιδόματα κλπ. Και τα ρυθμίζει με δεδομένο ότι οι εργάτες είναι σιδηροδέσμιοι στον εκμεταλλευτικό τρόπο ανάπτυξης. Με το μισθό που καθορίζουν οι Συλλογικές Συμβάσεις οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν φάρμακα, γιατρούς, παιδικούς σταθμούς, ενοίκιο, δάνειο για ένα σπίτι και τόσα άλλα που στη Σοβιετική Ενωση, σε συνθήκες εργατικής εξουσίας, είναι λυμένα. Ο μισθός έφτανε να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες των ανθρώπων, με βάση το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση αποτελεί κατάκτηση της εργατικής τάξης. Γι' αυτό παλεύουν οι εργάτες. Είναι όρος ύπαρξης για να μπορούν να ζουν. Το ότι είναι νόμος του αστικού κράτους δεν οφείλεται στο ότι το αστικό κράτος λειτουργεί προς όφελος του εργάτη. Το αντίθετο. Το κράτος των καπιταλιστών υποχρεώνεται να ψηφίσει έναν τέτοιο νόμο κάτω από την πίεση και τις διεκδικήσεις των εργατών, που εκφράζει και το συσχετισμό δύναμης μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Εχει χυθεί αίμα εργατών γι' αυτό.

***

Για την ιστορία, καλό είναι να αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία για το τι βίωνε ένας εργάτης στη Σοβιετική Ενωση. Με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως της εργασίας, της δωρεάν ιατρικής περίθαλψης και παιδείας, της παροχής φθηνών υπηρεσιών από το κράτος, της κατοικίας, της πρόσβασης στις πνευματικές και πολιτιστικές αξίες, έγιναν κτήμα των προλεταρίων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στη Σοβιετική Ενωση.

Στοιχεία που αποκαλύπτουν τα πλεονεκτήματα και την ανωτερότητα του σοσιαλισμού, για τους άμεσους παραγωγούς του πλούτου, είναι και τα παρακάτω:

1. Ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος ήταν σταθερός, 7ωρο - 5ήμερο.

2. Οι «Αρχές της νομοθεσίας της ΕΣΣΔ και των Ενωσιακών Δημοκρατιών για την εργασία» προέβλεπαν για τους εργατοϋπαλλήλους ηλικίας 16-18 χρόνων μειωμένη εργάσιμη βδομάδα, καθώς και για όσους δούλευαν σε ανθυγιεινές εργασίες. Για τους εργατοϋπαλλήλους 15-16 χρόνων η εργάσιμη βδομάδα ήταν 24 ωρών.

3. Μειωμένη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου είχε καθιερωθεί επίσης για τους δασκάλους, τους γιατρούς και μερικές άλλες ειδικότητες. Για τη νυχτερινή εργασία η διάρκεια της δουλειάς ήταν επίσης μειωμένη κατά μία ώρα.

4. Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν μέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Η εργάσιμη βδομάδα στη Σοβιετική Ενωση ήταν μια από τις μικρότερες στον κόσμο.

5. Αλλαξε το περιεχόμενο του ελεύθερου χρόνου. Για την αξιοποίησή του, η λαϊκή εξουσία είχε δημιουργήσει και τις ανάλογες προϋποθέσεις, όπως αναπαυτήρια, δίκτυο πολιτιστικών, ενημερωτικών και υγειονομικών ιδρυμάτων.

6. Η Κοινωνική Ασφάλιση, προεπαναστατικά στη Ρωσία κάλυπτε μόνο 2 από τα 11 εκατομμύρια των ατόμων της μισθωτής εργασίας. Οι βασικές συνδρομές, μάλιστα, στο Ταμείο των κοινωνικών ασφαλίσεων γίνονταν από τους ίδιους τους εργάτες (κατά τα 3/5). Στην ΕΣΣΔ, πριν την ανατροπή του σοσιαλισμού, η Κοινωνική Ασφάλιση (που κάλυπτε όλους τους εργαζόμενους και τα μέλη των οικογενειών τους) ήταν καθολική, χωρίς εισφορές από το μισθό των εργαζομένων. Οι εισφορές προέρχονταν από τα κονδύλια των επιχειρήσεων, ιδρυμάτων και κολχόζ και τον κρατικό προϋπολογισμό.

7. Υπήρχαν οι συντάξεις για γηρατειά, για αναπηρία και λόγω απώλειας του προστάτη της οικογένειας. Το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση, λόγω γηρατειών, για τους άνδρες ήταν τα 60 χρόνια, για τις γυναίκες τα 55 χρόνια. Οι εργάτες και υπάλληλοι που απασχολούνταν σε βαριές και ανθυγιεινές εργασίες έπαιρναν σύνταξη στα 50 χρόνια ηλικίας οι άνδρες και στα 45 οι γυναίκες.

8. Συμπληρωματικά ευεργετήματα, τόσο ως προς την ηλικία όσο και ως προς τα χρόνια υπηρεσίας, παρέχονταν κατά τη συνταξιοδότηση των γυναικών που γέννησαν από 5 παιδιά και πάνω.

Τι δείχνει η στάση των αστικών ΜΜΕ;

Τι δείχνει η στάση των αστικών ΜΜΕ;

-- Τι εξυπηρετεί ο τρόπος με τον οποίο τα αστικά ΜΜΕ αντιμετώπισαν την κινητοποίηση των ταξικών συνδικάτων στο υπουργείο Εργασίας και τη στάση του ΚΚΕ;

Συνεχίστηκε και χτες η άτσαλη προσπάθεια των αστικών ΜΜΕ να ερμηνεύσουν όπως βολεύει στην προπαγάνδα τους την κινητοποίηση των ταξικών Συνδικάτων και Ομοσπονδιών στο υπουργείο Εργασίας, το όργιο της καταστολής και τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε το ΚΚΕ στις συλλήψεις και το κυβερνητικό παραλήρημα σε βάρος των ταξικών εργατικών αγώνων. Η πλευρά που κυριάρχησε χτες στα δημοσιεύματα και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ ήταν ότι το ΚΚΕ επανέρχεται βάσει σχεδίου στο προσκήνιο των «δυναμικών» - όπως λένε και γράφουν - κινητοποιήσεων, για να αποσπάσει εκλογικά οφέλη, σε ανταγωνισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ, που συγκεντρώνει τα φώτα της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Διαστρεβλώνοντας αυτονόητα πράγματα και κακοποιώντας την αλήθεια, καταλήγουν τελικά να συκοφαντούν το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα, κρίνοντας «εξ ιδίων τα αλλότρια». Ορισμένες πλευρές που σκόπιμα αποσιωπούν τα ΜΜΕ των αστών: Καμιά κινητοποίηση συνδικάτου δεν αποφασίζεται από το ΚΚΕ. Στις διοικήσεις των ταξικών σωματείων δρουν πρωτοπόρα οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, οι οποίοι εκλέγονται από χιλιάδες εργάτες και υπάλληλους, λογοδοτούν σ' αυτούς και είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίσουν για τη μορφή και το περιεχόμενο της κινητοποίησης που κάθε φορά επιλέγουν. Από αυτή την άποψη, όσοι προσπαθούν συνειδητά να ταυτίσουν το ΚΚΕ με τα ταξικά συνδικάτα, το κάνουν για να καλλιεργήσουν συγχύσεις στο λαό. Για να τον φέρουν σε αντίθεση με την αναγκαιότητα της δικής του οργάνωσης και πάλης από τα κάτω ενάντια στο κεφάλαιο. Παρουσιάζουν το ΠΑΜΕ σαν συνδικαλιστικό βραχίονα του ΚΚΕ, κρύβοντας ότι συσπειρώνει εργατοϋπάλληλους όχι με κριτήριο την πολιτική τους τοποθέτηση, αλλά την πεποίθηση ότι για να νικήσει η εργατική τάξη πρέπει τα αιτήματα και οι αγώνες της να έχουν αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, να αντιπαλεύουν τη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Δεύτερη παρατήρηση: Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα ποτέ δεν έλειψαν από τους αγώνες των εργαζομένων. Ηταν και παραμένουν η ψυχή τους. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό που διαμορφώνει η κάλπη, καλεί το λαό να προετοιμάζεται για ένταση της επίθεσης και πιο αποφασιστικά να οργανώσει τη δική του αντεπίθεση, σαν όρο αναγκαίο ακόμα και για να αμυνθεί. Μετά τις εκλογές του Ιούνη, το ΚΚΕ είπε στο λαό ότι το εκλογικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί αρνητική εξέλιξη για τα πραγματικά του συμφέροντα και ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην περάσει η μοιρολατρία και η απογοήτευση, να βρουν ισχυρό ανάχωμα τα χειρότερα που ετοιμάζουν η κυβέρνηση και οι άλλοι στυλοβάτες της στρατηγικής του κεφαλαίου και της τρόικας. Οι κομμουνιστές, μαζί με χιλιάδες πρωτοπόρους εργάτες, πρωτοστάτησαν από τότε σε εκατοντάδες κλαδικούς και τοπικούς αγώνες, για κάθε ζήτημα που αφορά τη ζωή της εργατικής τάξης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η «Χαλυβουργία» και ο ηρωικός αγώνας των απεργών, που κινητοποίησε πρωτόγνωρη αλληλεγγύη. Ολοι αυτοί οι αγώνες, επειδή είναι καρφί στο μάτι της εργοδοσίας, δεν βρήκαν θέση ούτε σε μονόστηλο στις εφημερίδες των αστών, που μιλάνε τώρα για επανεμφάνιση τάχα του ΚΚΕ.

Ακόμα πιο πέρα: Το ΚΚΕ έχει δοσμένη και συλλογικά επεξεργασμένη στρατηγική για το εργατικό κίνημα, τους άμεσους στόχους πάλης και το πού πρέπει να κατατείνουν οι μικροί και μεγάλοι αγώνες, για να μπορούν να νικήσουν. Ξέρει ότι η αναμέτρηση με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της είναι σύνθετη και μακρόχρονη, έχει μπρος και πίσω. Δεν καθορίζει τη στάση του απέναντι στο κίνημα με εκλογίστικα κριτήρια, ή με όρους μικροπολιτικών ανταγωνισμών, όπως κάνουν όλα τα άλλα κόμματα. Δεν υποτάσσει στην κάλπη τη δεδομένη αλληλεγγύη του στους αγώνες της εργατικής τάξης. Δε διοργανώνει σόου, που στόχο έχουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις, χωρίς να βοηθάνε σε τίποτα την καλλιέργεια της λαϊκής πρωτοβουλίας και συσπείρωσης, την ανάγκη να οργανωθεί ο αγώνας από τα κάτω, να γίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, δρώντας συλλογικά μέσα από το σωματείο του, οργανωμένος πρώτα απ' όλα στον τόπο της δουλειάς του. Η κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης ήταν μια κλασική διαμαρτυρία, από τις δεκάδες που διοργανώνουν τα ταξικά συνδικάτα με κάθε αφορμή. Και η συγκεκριμένη αφορμή ήταν η απειλή για τις συντάξεις αλλά και η βρώμικη προπαγανδιστική επιχείρηση ότι οι εργάτες και οι συνταξιούχοι συνάπτουν πελατειακές σχέσεις. Δεν πληρώνουν εισφορές από τη δουλειά τους για να πάρουν σύνταξη; Αθλια προπαγάνδα. Θα μπορούσε η διαμαρτυρία να είχε ολοκληρωθεί σαν τέτοια, αν δεν υπήρχε προειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να χτυπήσει με ΜΑΤ 35 όλους κι όλους συνδικαλιστές που πήγαν στο υπουργείο. Τέλος, κανέναν ανταγωνισμό δεν αισθάνεται το ΚΚΕ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τους αγώνες των εργαζομένων. Οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι δεδομένες και πάνω εκεί γίνεται η αντιπαράθεση, με στόχο να απεγκλωβιστούν περισσότερες εργατικές συνειδήσεις από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, τη λογική της ταξικής συναίνεσης, που ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεταφράζει τελευταία σε «κοινωνική συνοχή». Γιατί θέλει συνδικαλιστικό κίνημα που να στηρίζει τη δική του πολιτική διαχείρισης. Οσοι προσπαθούν να βάλουν το ΚΚΕ στο παιχνίδι που οι ίδιοι στήνουν - και αυτό αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ - για να ενισχυθεί με ψευτοκαυγάδες το δίπολο, είναι από χέρι χαμένοι.

Στάλινγκραντ

Στάλινγκραντ

Σαν σήμερα, πριν 70 χρόνια, στις 2 Φλεβάρη 1943, ο Ι. Β. Στάλιν απηύθυνε ημερήσια διαταγή προς τα στρατεύματα του Ντον, όπου έλεγε:

«Στον αντιπρόσωπο του Αρχηγείου της Ανωτάτης διοίκησης του στρατού, στρατάρχη του πυροβολικού σ. Βορόνοφ. Στον διοικητή των στρατευμάτων του μετώπου του Ντον, στρατηγό σ. Ροκοσόφσκι.

Συγχαίρω εσάς και τα στρατεύματα του μετώπου του Ντον για το επιτυχημένο ξεκαθάρισμα των εχθρικών στρατευμάτων που είχαν κυκλωθεί κοντά στο Στάλινγκραντ. Εκφράζω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους μαχητές, διοικητές και πολιτικούς καθοδηγητές του μετώπου του Ντον για τις εξαιρετικές αυτές πολεμικές επιχειρήσεις».

Λίγες μέρες αργότερα, στην 25η επέτειο της ίδρυσης του Κόκκινου Στρατού, ο Στάλιν θα χαρακτηρίσει τη μάχη του Στάλινγκραντ ως

«τη μεγαλύτερη στην ιστορία των πολέμων».

*

Ας δούμε τι ήταν αυτό που συντελέστηκε στο Στάλινγκραντ:

Το καλοκαίρι του 1942, τα γερμανικά στρατεύματα εξαπέλυσαν μεγάλη επίθεση στο Νότιο Τομέα του Ανατολικού Μετώπου. Ενα τμήμα κινήθηκε προς το Στάλινγκραντ και έφτασε στα άκρα της πόλης. Διακηρυγμένος στόχος των γερμανικών στρατευμάτων ήταν η συντριβή της σοβιετικής αντίστασης και η κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους των βασικών στρατιωτικών και οικονομικών κέντρων της ΕΣΣΔ.

Για τη ναζιστική επίθεση προετοιμάστηκαν 8 στρατιές, πέντε γερμανικές, μια ρουμάνικη, μια ιταλική και μια ουγγρική, αφού η ευρύτερη περιοχή του Στάλινγκραντ, όπως και η ίδια η πόλη, έπαιζε σημαντικό ρόλο στο πολεμικο-οικονομικό δυναμικό της Σοβιετικής Ενωσης.

*

Παρά τη σημασία που είχε η μάχη του Στάλινγκραντ για την έκβαση ολόκληρου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ΕΣΣΔ έδωσε αυτήν τη μάχη εντελώς μόνη και αβοήθητη, εγκαταλελειμμένη, φτάνοντας πολλές φορές στο χείλος της καταστροφής. Βλέποντας το συσχετισμό δυνάμεων εκείνης της εποχής ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση και τη Γερμανία, δεν μπορεί παρά να μιλήσει κανείς για θαύμα. Το θαύμα, όπως αποδείχτηκε, συνίστατο στα τεράστια αποθέματα δύναμης του σοβιετικού λαού και στις απεριόριστες δυνάμεις που έκρυβε το σοσιαλιστικό σύστημα.

Οι δυτικές δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Αγγλία, αντιμετώπισαν τη μάχη του Στάλινγκραντ ως ευκαιρία να υπάρξει, το λιγότερο, μια αμοιβαία εξασθένηση της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας, ώστε αφενός να ξεμπερδεύουν με το σοσιαλισμό και αφετέρου να διαμοιράσουν τις παγκόσμιες αγορές μεταξύ τους, χωρίς την εμπλοκή του άλλου μεγάλου ιμπεριαλιστή ανταγωνιστή τους, της Γερμανίας. Ετσι, αρνήθηκαν να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά των δυνάμεων του γερμανικού φασισμού κι έδωσαν τη δυνατότητα στον Χίτλερ να συγκεντρώσει στο ανατολικό μέτωπο τεράστιο αριθμό δυνάμεων και πολεμικού υλικού.

Μάλιστα, ο Τσόρτσιλ, με αφορμή το ταξίδι του στην ΕΣΣΔ μέσα στο 1942, γράφει:

«Σκεπτόμουν την αποστολή που με έφερνε στο θλιβερό αυτό μπολσεβικικό κράτος. Αλλοτε, είχα προσπαθήσει με όλες τις δυνάμεις μου, να το στραγγαλίσω στη γέννησή του και ως την εμφάνιση του Χίτλερ το θεωρούσα θανάσιμο εχθρό της ελευθερίας και του πολιτισμού. Ποιο ήταν τώρα το καθήκον μου; Ο στρατηγός Ουέιβελ, που είχε φιλολογική διάθεση, τα ανακεφαλαίωσε όλα σε ένα ποίημα με πολλές στροφές, που τελείωνε με τις λέξεις: "Οχι δεύτερο μέτωπο το 1942"».

*

Η μάχη για την πόλη του Στάλινγκραντ άρχισε στις 17 Ιούλη του 1942 στον ποταμό Τσιρ. Το αμυντικό της στάδιο κράτησε έως τις 18 Νοέμβρη 1942. Ειδικά το Σεπτέμβρη η πόλη κινδύνεψε να κυριευτεί από τον εχθρό, αφού αυτός κατάφερε να περάσει στο εσωτερικό της και να φτάσει ως το κέντρο της. Μάλιστα, το ραδιόφωνο του Βερολίνου έσπευσε να ανακοινώσει πως το Στάλινγκραντ έπεσε. Αντίστοιχες ανακοινώσεις βγήκαν και στις κατεχόμενες χώρες, όπως και στην Ελλάδα, όπου κυκλοφόρησε προκήρυξη με τίτλο«ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ»...

Ομως, στις 19 Νοέμβρη του 1942, ο σοβιετικός στρατός περνά στην αντεπίθεση. Ως τις αρχές του Γενάρη του 1943 είχε καταφέρει να αντιστρέψει πλήρως την κατάσταση. Οι σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν την επίθεση για την ολοκληρωτική συντριβή του εχθρού. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε στις 2 Φλεβάρη.

«Η νίκη των στρατευμάτων μας στο Στάλινγκραντ - γράφει ο στρατάρχης Ζούκοφ -αποτέλεσε την αρχή της ριζικής καμπής του πολέμου υπέρ της ΕΣΣΔ...».

Ηταν μια νίκη, που κερδήθηκε με σκληρές μάχες σώμα με σώμα «από κτίριο σε κτίριο, όπου το κάθε κτίριο της πόλης γινόταν ερείπια».

Στη διάρκεια της σοβιετικής αντεπίθεσης καταστράφηκαν δύο γερμανικές, μια ιταλική και δύο ρουμανικές στρατιές. Εξοντώθηκαν ολοκληρωτικά 32 γερμανικές μεραρχίες και 3 ταξιαρχίες. Αλλες 16 μεραρχίες έχασαν το 50%-75% της δύναμής τους και έπαψαν να είναι αξιόμαχες. Οι απώλειες των φασιστικών στρατευμάτων στην περίοδο της σοβιετικής αντεπίθεσης ξεπέρασαν τους 800 χιλιάδες νεκρούς και τεράστιες καταστροφές πολεμικού υλικού.

Το μέγεθος των απωλειών επέδρασε αποφασιστικά στη γενική στρατηγική κατάσταση,συγκλόνισε όλη την πολεμική μηχανή της ναζιστικής Γερμανίας.

*

Ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων του Στάλινγκραντ και του σοβιετικού στρατού απέσπασε τον παγκόσμιο θαυμασμό.

Ηταν μια νίκη, στην οποία υποχρεώθηκαν να υποκλιθούν όλοι και προπαντός οι Αγγλοαμερικανοί.

«Είναι μία καταπληκτική νίκη», αναγκαζόταν να γράψει ο Τσόρτσιλ στον Στάλιν.

Ο Ρούζβελτ, στο δικό του μήνυμα, χαρακτήρισε το γεγονός «ως ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια του πολέμου των λαών που ηνώθησαν εναντίον του ναζισμού και των μιμητών του».

Την εικόνα, όμως, ολοκληρώνουν τα λόγια ενός εκ των πρωταγωνιστών της νίκης, του στρατάρχη Α. Μ. Βασιλιέφσκι, ο οποίος έγραψε:

«Η ψυχή της άμυνας του Στάλινγκραντ ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα. Το κόμμα ήταν, που κατηύθυνε όλες τις προσπάθειες του λαού και του στρατού στην υπεράσπιση της γραμμής του Βόλγα, ενέπνευσε τους μαχητές σε ηρωικά κατορθώματα».

Εως τη μάχη του Στάλινγκραντ στην Ιστορία δεν υπήρχε παρόμοια περίπτωση κύκλωσης και ολοκληρωτικής καταστροφής τόσο μεγάλης στρατιωτικής δύναμης.

Η συντριβή των Γερμανών στο Βόλγα σήμανε την αρχή της αποφασιστικής στροφής στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και σε όλο το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σοβιετικός στρατός αποσπά τη στρατηγική πρωτοβουλία και δεν την αφήνει μέχρι την οριστική συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας.

Η μάχη του Στάλινγκραντ αποτελεί το ορόσημο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου καθώς από εκεί και πέρα αρχίζει η εκδίωξη των εισβολέων από το σοβιετικό έδαφος και η απελευθέρωση των λαών της Ευρώπης από το χιτλεροφασιστικό ζυγό.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΑΛΛΙΑ Αυξάνεται η φτώχεια, αποκαλύπτεται η κυβέρνηση

ΓΑΛΛΙΑ

Αυξάνεται η φτώχεια, αποκαλύπτεται η κυβέρνηση

ΠΑΡΙΣΙ.--

Δραματικά και αποκαλυπτικά για τη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρίσκονται ολοένα και περισσότεροι Γάλλοι είναι τα στοιχεία που αναφέρονται στην ετήσια έκθεση του Ιδρύματος «Αββάς Πιερ», το οποίο εξειδικεύεται στο ζήτημα της παροχής βοήθειας σε αστέγους. Σύμφωνα με αυτά, τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκαν κατά 12% οι αιτήσεις για χορήγηση βοήθειας είτε υπό τη μορφή συσσιτίου είτε υπό τη μορφή προσωρινού καταλύματος.

Ετσι υπολογίζουν σε 8,5 εκατομμύρια (!) τους Γάλλους που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στέγασης. Εξ αυτών, τα 3,5 εκατομμύρια έχουν σοβαρότερο πρόβλημα καθώς είτε ζουν σε ακατάλληλα κτίσματα είτε στο δρόμο και άλλα 5 εκατομμύρια είναι σε διαρκή στεγαστική ανασφάλεια, με αποτέλεσμα να παρατηρείται σημαντική αύξηση των συγκατοικήσεων ανάμεσα σε γνωστούς, φίλους, ζευγάρια που έχουν χωρίσει αλλά και γονιών με παιδιά. Η έκθεση υπογραμμίζει ότι η κυβερνητική εξαγγελία για κατασκευή 500.000 νέων κατοικιών δεν μπορεί να λύσει από μόνη της το πρόβλημα, αφού και πάλι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι πιθανότατα δεν θα έχουν τα χρήματα για ν' ανταποκριθούν ούτε στα χαμηλότερα ενοίκια.

Τα στοιχεία αυτά, αναμφίβολα, περιγράφουν μια κατάσταση που ουδόλως ομοιάζει στα προεκλογικά «πυροτεχνήματα» του «φέρελπι» Ολάντ και αποδεικνύει με το δραματικότερο τρόπο, ότι οι λογικές διαχείρισης δεν μπορούν να υπερβούν τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης. Το συμπέρασμα αυτό έρχονται να ενισχύσουν και οι δηλώσεις που έκανε χτες ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Αρνό Μοντεμπούργκ, σε δύο περιφερειακές εφημερίδες, αναφερόμενος στην κλιμακούμενη αντιπαράθεση ανάμεσα στη διοίκηση της αυτοκινητοβιομηχανίας «Ρενό» και στα συνδικάτα των εργαζομένων που αρνούνται, προς το παρόν, να συναινέσουν σε σύμφωνο «ανταγωνιστικότητας», που προβλέπει περισσότερες ώρες εργασίες με λιγότερο μισθό για να μη γίνουν υποτίθεται απολύσεις.

• Αύξηση κατά μέσο όρο 2,1% από χτες στα διόδια που υπάρχουν στις εθνικές οδούς και στους αυτοκινητοδρόμους ανακοίνωσαν, χτες, οι εταιρείες στις οποίες έχει παραχωρηθεί η εκμετάλλευσή τους, προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις οργανώσεων και φορέων.

Δολοφονήθηκε ο Μπαμπακάρ Ντιάε στη καταδίωξη δημοτικών αστυνομικών στο Θησείο

Δολοφονήθηκε ο Μπαμπακάρ Ντιάε στη καταδίωξη δημοτικών αστυνομικών στο Θησείο 



Η καταδίωξη ομάδας αστυνομικών του Δήμου Αθήνας στο Θησείο κατάληξε στη δολοφονία του Μπαμπακάρ Ντιάε, 39 ετών από τη Σενεγάλη. 
Η λυσσασμένη επίθεση των δημοτικών αστυνομικών δεν σταμάτησε ούτε όταν ο μικροπωλητής έφτασε στο αδιέξοδο πάνω από τη γέφυρα του τρένου του ΗΣΑΠ όπου ένας δημοτικός αστυνομικός τον καταδίωκε μέχρι που έπεσε στο κενό με το κεφάλι πάνω στις γραμμές. Εκεί άφησε τη τελευταία του πνοή. Ακολούθησε ένα όργιο αστυνομικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατικής χυδαίας παρουσία των ένστολων νεοναζί του Δένδια. Κατέφθασαν βρίζοντας χυδαία, ψέκασαν με χημικά και επιτέθηκαν με ρόπαλα στους συγκεντρωμένους μετανάστες και τα μέλη της ΚΕΕΡΦΑ που βρεθήκαμε εκεί αμέσως.

Η πολιτική των ρατσιστικών επιχειρήσεων σκούπας του Δένδια έφερε ξανά νεκρό όπως και το περασμένο καλοκαίρι. Αυτή τη βάρβαρη πολιτική στήριξε η Δημοτική Αρχή Καμίνη με τις επιθέσεις κατά των μικροπωλητών, την εισβολή στη ΑΣΟΕΕ και τους κατειλημμένους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.


http://www.antiracismfascism.org
prezatv