Πολύ παράξενες απόψεις

Τον ακραία συντηρητικό ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν τον ξέρουμε, κυρίως από την απροκάλυπτα αισχρή στάση του στο θέμα των προσφύγων. Ως γνωστόν, ο Όρμπαν δεν είναι από τους φανατικούς θιασώτες της δημοκρατίας. Πριν λίγα χρόνια δεν δίστασε να δηλώσει ότι η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας χρειάζεται μορφές διακυβέρνησης όπως στην Κίνα, την Ρωσσία κλπ. Βέβαια, στο "κλπ" συμπεριέλαβε και την Τουρκία αλλά τότε ήσαν πολλοί εκείνοι που πρόβαλλαν τα "επιτεύγματα" του Ερντογκάν και μας καλούσαν να τον μιμηθούμε.

Οκτώβριος 2010: Όλα είναι ακόμη μέλι-γάλα και ο Βίκτορ Όρμπαν υποδέχεται τον Τζωρτζ Σόρος με πολλά χαμόγελα.

Όμως, πέρυσι ο Όρμπαν καταφέρθηκε κατά του ουγγρικής καταγωγής μεγαλοκεφαλαιούχου Τζωρτζ Σόρος, κατηγορώντας τον ότι με τα παιχνίδια του επεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις πολλών χωρών και επηρεάζει λήψεις αποφάσεων ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επίθεση του Όρμπαν στον Σόρος προκάλεσε απορίες, μιας και το 1989 ο Βίκτορ Όρμπαν πήγε στην Οξφόρδη για σπουδές με υποτροφία του ιδρύματος Σόρος. Βέβαια, αυτές οι σπουδές κράτησαν μόνο τέσσερις μήνες γιατί τον Ιανουάριο του 1990 ο Όρμπαν γύρισε στην Ουγγαρία για να συμμετάσχει στις εκλογές, στις οποίες εκλέχτηκε βουλευτής. Πώς τα κατάφερε; Κάποιοι κακεντρεχείς λένε "ας είναι καλά ο Σόρος"...

Εν πάση περιπτώσει, για λόγους που δεν γνωρίζουμε, ο Όρμπαν τα έβαλε με τον Σόρος και στις 26/4/2017, μιλώντας στο ευρωκοινοβούλιο, ήταν καταπέλτης: "Παρά το γεγονός ότι (ενν.: ο Σόρος) έχει καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών με τις κερδοσκοπικές του επιθέσεις (...) και ανοικτά έχει παραδεχθεί ότι είναι  εχθρός του ευρώ, εν τούτοις χαίρει τόσο μεγάλης εκτίμησης από τους ηγέτες της Ε.Ε.".

Στο μεταξύ, από τις αρχές Απριλίου, η κυβέρνηση Όρμπαν είχε πάρει απόφαση να κλείσει το "Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ευρώπης" (CEU), δηλαδή το ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Σόρος στην Βουδαπέστη. Εννοείται ότι ο Σόρος σκύλιασε και πήρε αμέσως το τηλέφωνο για να παραπονεθεί στις Βρυξέλλες. Φυσικά, οι Βρυξέλλες ανταποκρίθηκαν. Η Κομμισσιόν έβαλε αμέσως μπρος έρευνα για το αν και κατά πόσο παραβιάζεται ο ουγγρικός νόμος περί τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κλείσιμο του CEU είναι παράνομο. Έτσι, ο αντιπρόεδρος της Κομμισσιόν Φρανς Τίμμερμανς προειδοποίησε την ουγγρική κυβέρνηση να μη προωθήσει το σχετικό νομοσχέδιο, επειδή αυτό "δεν είναι συμβατό με τις θεμελιώδεις ελευθερίες της ελεύθερης αγοράς", δηλαδή ήταν αντίθετο στους κανόνες της Λισαβόνας και του Μάαστριχτ σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και την ελευθερία του συνέρχεσθαι.

Ξέρω πως όλα αυτά ακούγονται τρελά αλλά ετοιμαστείτε να αποτρελαθούμε. Είπαμε ότι η απόφαση των ούγγρων να κλείσουν το CEU πάρθηκε αρχές Απρίλη και ακολούθησαν η έρευνα, η προειδοποίηση Τίμμερμανς και η ομιλία Όρμπαν στο ευρωκοινοβούλιο στις 26 Απριλίου. Ποιά ήταν η αντίδραση των Βρυξελλών; Στις 17 Μαΐου, το ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα το οποίο καταγγέλλει "την σοβαρή επιδείνωση του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας και των θεμελιωδών δικαιωμάτων τα τελευταία χρόνια" στην Ουγγαρία και ζητάει την ενεργοποίηση της διαδικασίας της παραγράφου 1 του άρθρου 7 της συνθήκης της Λισαβόνας, η οποία προβλέπει αναστολή του δικαιώματος ψήφου μιας χώρας-μέλους που παραβιάζει τις θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Είναι αξιοθαύμαστη η συνέπεια με την οποία οι απανταχού γης καπιταλιστικοί οργανισμοί θυμούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία όποτε κινδυνεύουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οπωσδήποτε προκαλεί πικρόχολη θυμηδία η σκέψη πως η σύγκρουση του Σόρος με τον Όρμπαν στάθηκε ικανή να ενεργοποιήσει τα "δημοκρατικά" αντανακλαστικά του ευρωκοινοβουλίου, τα οποία έμειναν και μένουν σταθερά αδιάφορα μπρος στην καταστρατήγηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών για τροφή και στέγη. Εξεμάνησαν οι "δημοκράτες" για το κλείσιμο ενός ιδιωτικού πανεπιστημίου (παναπεί, μιας επιχείρησης) αλλά δεν ιδρώνει το αφτί τους από τις δεκάδες κατασχέσεις και πλειστηριασμούς που στερούν το μοναδικό κεραμίδι χιλιάδων αιμασσουσών οικογενειών. Αγανάχτησαν οι υπερασπιστές των θεσμών από μια διαδικασία παρεμπόδισης της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων αλλά δεν βρήκαν και δεν βρίσκουν τίποτε κακό σε μια πολυετή διαδικασία φτωχοποίησης ενός ολόκληρου λαού, μέσω της συμπίεσης της αμοιβής της εργασίας σε επίπεδα κάτω του κόστους διαβίωσης. Άφεριμ!

Βουδαπέστη, 15/4/2017: Διαδήλωση κατά του κλεισίματος του πανεπιστημίου του Σόρος.
Από τα κύρια συνθήματα των διαδηλωτών το "ανήκουμε στην Ευρώπη".

Πάμε τώρα μια βόλτα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε άρθρο του Σαράντη Μιχαλόπουλου με τίτλο "The hypocrisy of liberalism" στον ιστότοπο euractiv.com, διαβάζω ότι η ολλανδική εταιρεία χρωμάτων AkzoNobel αρνήθηκε την εξαγορά της από ανταγωνιστική εταιρεία των ΗΠΑ επειδή μια τέτοια εξαγορά θα επέφερε σημαντικό πλήγμα στο εθνικό συμφέρον της χώρας. Την στάση τής AkzoNobel επικρότησαν αναφανδόν μεν η ολλανδική κυβέρνηση, συγκρατημένα δε οι Βρυξέλλες.

Δηλαδή, τι; Τόσο σημαντική είναι μια εταιρεία χρωμάτων για το εθνικό συμφέρον μιας χώρας, η οποία μάλιστα ανήκει στους φανατικώτερους θιασώτες της ελευθερίας των αγορών; Εν τάξει, είπαμε ότι το Άμστερνταμ έχει 1.500 γεφύρια που έχουν ανάγκη βαψίματος κάθε χρόνο αλλά όχι κι έτσι. Όχι να βγαίνουν με μεγαλύτερη αξία οι μπογιές για τους ολλανδούς απ' όση τα λιμάνια, τα αεροδρόμια ή η ενέργεια για τους έλληνες! Δηλαδή, πώς το έχουν οι φωτισμένοι ευρωπαίοι; Μπράβο στους ολλανδούς που διατήρησαν για πάρτη τους την παραγωγή ώχρας και ασταριού αλλά μπράβο και στους έλληνες που ξεφορτώνονται μπιρ παρά όλες τις πηγές πλούτου τους; Πώς κουμπώνουν αυτά μεταξύ τους; Τί δεν καταλαβαίνω;

Πολύ παράξενες απόψεις έχουν κάποιοι για την ελευθερία των αγορών και την ελευθερία στην κίνηση κεφαλαίων. Πάρα πολύ παράξενες, πραγματικά. Μα, τα συμφέροντα του Σόρος να θεωρούνται "θεμελιώδη δικαιώματα" και μερικοί τενεκέδες χρώμα να αποκτούν μεγαλύτερη αξία από τα λιγνιτωρυχεία της ΔΕΗ; Ήμαρτον!

Να δείτε που κάποτε θα αποδειχτεί ότι για την κατάντια της χώρας φταίει το κλείσιμο της ΧρωΠει το 1989...

Ακροαριστεροί μαχαίρωσαν μετανάστη!

       

Τρεις ακροαριστεροί επιτέθηκαν και αφού πρώτα ξυλοκόπησαν κατόπιν μαχαίρωσαν, την Πέμπτη 29 Ιούνη, στο Μενίδι, μετανάστη εργάτη γης ηλικίας 46 ετών. Οι ακροαριστεροί καταδίωξαν τον μετανάστη την ώρα που κατέβηκε από το λεωφορείο 724 για να πάει στη δουλειά του. Η επίθεση έγινε κοντά στη Λεωφόρο Καραμανλή και οι τρεις τραμπούκοι της άκρας αριστεράς, που φορούσαν κόκκινες μπλούζες, έφτασαν εκεί με κόκκινο Lada αυτοκίνητο, Σοβιετικής κατασκευής.

Οι δύο από αυτούς κατέβηκαν από το αυτοκίνητο, έτρεξαν προς το μέρος του, τον έριξαν κάτω σπρώχνοντάς τον από πίσω και τον χτύπησαν με γροθιές. Όταν σηκώθηκε τον έριξαν ξανά κάτω και τον χτύπησαν. Την τρίτη φορά που σηκώθηκε, ένας έβγαλε μαχαίρι και τον χτύπησε στο πόδι. Σταμάτησαν μόνο με την επέμβαση διαφόρων δεξιών και ακροδεξιών πολιτών οι οποίοι δεν ανέχθηκαν να βλέπουν την κακοποίηση και το μαχαίρωμα του μετανάστη από τους τραμπούκους της αριστεράς. Ο χτυπημένος μεταφέρθηκε από το ΕΚΑΒ στο ΚΑΤ.

Οι αυτόπτες μάρτυρες οι οποίοι γλίτωσαν τον μετανάστη από τα χέρια των κομμουνιστοσυμμοριτών και οι οποίοι όπως γράψαμε παραπάνω διαπνέονται από πατριωτικά και φιλειρηνικά αισθήματα, δήλωσαν ότι οι τραμπούκοι που έκαναν την επίθεση εμφορούνταν από κομμουνιστικά ιδεώδη και ορκίστηκαν στον Χριστό και στην Παναγία ότι το κόκκινο Lada που ξεφόρτωσε τους τραμπούκους οι οποίοι έδειραν και μαχαίρωσαν τον μετανάστη είχε στο ταμπλό του πίσω παραθύρου σημαίες του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ!

Θα σκεφτεί κανείς τι βλακείες είναι αυτές που γράφουμε για το περιστατικό που συνέβη την περασμένη Πέμπτη όταν ακροδεξιοί καταδίωξαν, ξυλοφόρτωσαν και μαχαίρωσαν έναν μετανάστη εργάτη στο Μενίδι! Επειδή αφενός είμαστε αντικειμενικοί και θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα και από την πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δήλωσε ότι η βία στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια προέρχεται από την ακροαριστερά και επειδή αφετέρου θέλουμε να τιμήσουμε τον μεγάλο αυτό πολιτικό άντρα που ακούει στο όνομα Κυριάκος Μητσοτάκης και τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας οδηγεί στην πρωθυπουργία με την ταχύτητα του φωτός, γράψαμε για το περιστατικό του Μενιδίου από την δική του οπτική γωνία! Τα όσα γράψαμε παραπάνω δηλαδή είναι μια είδηση με την ματιά του Κυριάκου Μητσοτάκη!

Καλώς να μας καθίσει στο σβέρκο και αυτός αφού από τον σβέρκο μας μόνο αυτός ο αντικειμενικός, φιλολαϊκός και αγαπησιάρης άνθρωπος έλειπε! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη!

Ζήκος

Περί των «light» του κ. Σκουρλέτη…

«Αυτά που περάσαμε εμείς είναι πολύ πιο light από αυτά που πέρασαν με βία, με ΜΑΤ, από το 2010». Τα παραπάνω ισχυρίστηκε ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης. «Light » ή πιο «ελαφριά», κατά το ελληνικότερον, λοιπόν τα μέτρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Χωρίς «βία και ΜΑΤ», αλλά προφανώς με …αγάπη και φροντίδα για το λαό.
Έ-λε-ος κ. Σκουρλέτη. Θα λέγαμε ντροπή. Αλλά για αυτή την κυβέρνηση και τους υπουργούς της, η συγκεκριμένη λέξη μαζί με την «τσίπα» έχει απαλείφει από το λεξιλόγιο τους. Μόλις ενάμιση μήνα μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου, ο υπουργός Εσωτερικών προσβάλλοντας τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού, μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ισχυρίστηκε: «Αυτή η κυβέρνηση δεν ασπάζεται την αντίληψη και τη λογική των μνημονίων»…

Ανακεφαλαιώνουμε: Τα «αριστερά μέτρα» είναι «light». Δεν χρησιμοποιήθηκε βία και ΜΑΤ για να επιβληθούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ απεχθάνεται τα μνημόνια. Σε τρεις προτάσεις, τρία ψέματα.

Πρώτον: Από το 2015 μέχρι σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ψηφίσει συνολικά μέτρα ύψος 14,1 δις ευρώ. Τα 8,7 δις τα έχει ήδη εφαρμόσει, ενώ τα 5,4 τα ψήφισε με το 4ο μνημόνιο και θα εφαρμοστούν σταδιακά από το 2018 και μετά. Από το σύνολο των μέτρων τα 7,5 δις. ευρώ αποτελούν φορολογικά μέτρα. Τα 6,5 δις. ευρώ αφορούν τις συνολικές μειώσεις που έχουν υποστεί οι συνταξιούχους από το 2015 μέχρι τώρα.
Με τη μείωση του αφορολόγητου και την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, οι συνταξιούχοι το επόμενο διάστημα θα υποστούν μειώσεις στο εισόδημα τους, μέχρι 30%, ενώ συντριπτικό θα είναι και το πλήγμα από την κατάργηση του ΕΚΑΣ. Αντίστοιχη σφαγή θα γίνει στους εργαζομένους αφού από τη μείωση του αφορολόγητου θα κληθούν να πληρώσουν φόρο και οι μισθωτοί των 400 ευρώ.

Δεύτερον: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε βία και ΜΑΤ, όπως όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Τον Οκτώβριο του 2016, η κυβέρνηση Τσίπρα, χτύπησε με χημικά τους συνταξιούχους έξω από τη Βουλή. Την αστυνομική καταστολή βίωσαν στο πετσί τους και οι αγρότες. Με ΜΑΤ και δακρυγόνα διαλύθηκε και η συγκέντρωση στο Σύνταγμα την μέρα της ψήφισης του 4ου μνημονίου.

Τρίτον: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρότι κατά τον κ. Σκουρλέτη, «δεν ασπάζεται» τη λογική των μνημονίων, είναι η μοναδική που το 2010 έχει ψηφίσει και προώθησε δύο τον αριθμό! Μάλιστα με το 4ο μνημόνιο δέσμευσε την ελληνική κοινωνία με την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 11,5 δις. ευρώ, ετησίως (!) μέχρι το 2022 η επίτευξη των οποίων θα χρειαστεί πολύ «αίμα». Επίσης δεσμεύτηκαν για την επίτευξη πλεονασμάτων 2% κατά μέσο όρο για τα επόμενα 40 χρόνια.

Περικοπές συντάξεων. Διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Φόροι επί φόρων. Παραπέρα φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά για τον κ. Σκουρλέτη: «Πετύχαμε πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαμε»… Πράγματι «πέτυχαν» πολύ περισσότερα. Πήραν ότι τους έδωσαν οι δανειστές και το εφάρμοσαν, πουλώντας στην ελληνική κοινωνία το παραμύθι των «αριστερών» που …εκβιάστηκαν, πάντα ντυμένο με το ψέμα και την υποκρισία, περί «επώδυνων συμβιβασμών».

Πάντως η πρόσφατη ικανοποίηση που εξέφρασε ο ΣΕΒ, σε σχετικό δελτίο του, για τη θετική πορεία των καθαρών εσόδων του προϋπολογισμού, από την αφαίμαξη του λαού, φανερώνει ότι πραγματικά «πέτυχαν πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν»…

Πηγή: Ημεροδρόμος via προλετάριος

Μια αποκαλυπτική συζήτηση στη Βουλή για την κρουαζιέρα

Eurokinissi

Πλωτά παλάτια, χρυσωρυχεία για τους εφοπλιστές, που κρύβουν κάτω από τη χλιδή την εκμετάλλευση χιλιάδων ναυτεργατών

Σ' ένα πινγκ - πονγκ αντεγκλήσεων για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τα συμφέροντα του επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιείται στον κλάδο της κρουαζιέρας, μέσα στο γενικότερο ανταγωνισμό τους για την πρωτοκαθεδρία στη διαχείριση των γενικών συμφερόντων του κεφαλαίου, αναλώθηκαν βουλευτές της ΝΔ και ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Π. Κουρουμπλής, κατά τη συζήτηση Επίκαιρης Επερώτησης, στις 26 Ιούνη, στη Βουλή.
Στην Επερώτηση, που κατέθεσαν ο τομεάρχης Τουρισμού της ΝΔ, Μ. Κόνσολας, και 33 ακόμα βουλευτές, εξέφραζαν την ανησυχία τους για το γεγονός ότι οι προβλέψεις το 2017 δείχνουν μειωμένες κατά 22,7% τις αφίξεις των κρουαζιερόπλοιων στα 42 λιμάνια της χώρας που καταγράφεται η κίνηση, δηλαδή από 4.290 το 2016, στις 3.316 φέτος. Αντίστοιχα, η μείωση στους επιβάτες υπολογίζεται στο 13,9%, από 5,1 εκατ. το 2016, στα 4,4 εκατ. το 2017.
Σύμφωνα με τους βουλευτές της ΝΔ, «η κυβέρνηση παρουσιάστηκε ανέτοιμη να αντιληφθεί τη δυναμική και τις συνέπειες των γεγονότων από τις εξελίξεις στην Τουρκία και στην ευρύτερη περιοχή, που οδήγησαν τις εταιρείες κρουαζιέρας να αναζητήσουν ασφαλείς προορισμούς προς τη Δυτική Μεσόγειο, με αποτέλεσμα ο μεγάλος χαμένος να είναι η χώρα μας, ενώ σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η ανυπαρξία μιας ολοκληρωμένης πολιτικής στήριξης της κρουαζιέρας».
Με βάση τα παραπάνω, ζητούσαν, ανάμεσα σε άλλα, την «άρση των αντικινήτρων για την κρουαζιέρα, όπως το γεγονός ότι δεν ισχύει στην Ελλάδα το αφορολόγητο για καύσιμα και τροφοδοσία στα κρουαζιερόπλοια που ισχύει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες», αλλά και τη «διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας των αρχαιολογικών χώρων σε νησιά που αποτελούν προορισμούς κρουαζιέρας», προκειμένου να εξυπηρετούνται οι τουρίστες, ό,τι ώρα κι αν φτάσουν στον προορισμό που τους ενδιαφέρει.

Παίρνει τα εύσημα και των εφοπλιστών

Δραττόμενος της ευκαιρίας που του έδωσε η ΝΔ, ο Π. Κουρουμπλής έκανε μια πλήρη παρουσίαση της πολιτικής στήριξης στους εφοπλιστές από την πλευρά της κυβέρνησης, ειδικά σε όσους δραστηριοποιούνται στην κρουαζιέρα, ενώ στα όσα ακούστηκαν, υπερθεμάτισε η υπουργός Τουρισμού, Ελενα Κουντουρά.
Συνοπτικά, ως προς το ζήτημα της ασφάλειας, ο Π. Κουρουμπλής είπε ότι «η χώρα είναι ασφαλέστατη και το επίπεδο της ασφαλείας δεν έχει καμία σχέση με τα αντίστοιχα των γειτονικών χωρών, αλλά ούτε και με το επίπεδο ασφαλείας σε πολλές από τις άλλες χώρες της ΕΕ». Εγκάλεσε μάλιστα τη ΝΔ που θέτει τέτοιο θέμα, λέγοντας με νόημα πως «υπάρχουν μερικά ζητήματα στα οποία πρέπει να έχουμε κοινό τόπο και να τα υπερασπιζόμαστε όλοι μαζί».
Για το θέμα των καυσίμων, ο υπουργός είπε ότι ο ίδιος αυτοπροσώπως παρουσίασε στοιχεία στους εφοπλιστές της κρουαζιέρας για το κόστος και ότι μετά την ενημέρωση «άρχισαν να λένε άλλα» απ' αυτά που καταγγέλλει η ΝΔ, ενώ διαβεβαίωσε ότι τα τέλη ελλιμενισμού στην Ελλάδα δεν έχουν αυξηθεί επί 2,5 χρόνια.
Τη μείωση των δρομολογίων κρουαζιέρας στο Αιγαίο την απέδωσε στα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία και στην Αίγυπτο. Είπε ακόμα ότι η κυβέρνηση, «μακριά από ιδεοληψίες», έχει ανοίξει διάλογο με τους ανθρώπους της κρουαζιέρας και τους προτείνει, αν υπάρχουν εταιρείες που θέλουν να επενδύσουν σε υποδομές στα λιμάνια, «να αναζητηθεί τρόπος μέσα από διαδικασίες παραχώρησης (...) ώστε να συνεργαστούν δημόσιος και ιδιωτικός τομέας».
Κλείνοντας την ομιλία του, διαβεβαίωσε ότι «το κράτος θα στηρίξει τους φορείς της κρουαζιέρας» και ότι «δεν μπορεί και δεν είναι σωστό να μην υπάρχει ουσιαστικά πλοίο χωρίς ελληνική σημαία στην κρουαζιέρα». Κάλεσε μάλιστα τη ΝΔ «σε αυτό να είμαστε μαζί. Οφείλετε να είμαστε μαζί. Είναι ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα».

Ανάκαμψη κερδών με ναυτεργάτες στην ψάθα

Στη συζήτηση της Επίκαιρης Επερώτησης παρενέβη εκ μέρους του ΚΚΕ ο βουλευτής του Κόμματος Χρ. Κατσώτης. Μεταξύ άλλων, είπε ότι «ο κλάδος του Τουρισμού όντως βρίσκεται σε δυναμική τροχιά ανάπτυξης», αλλά την ίδια ώρα «έχουμε ένταση του πολέμου από τους εφοπλιστές, με παραπέρα μείωση των μισθών, με εντατικοποίηση, με ατελείωτα ωράρια, με απλήρωτη και ανασφάλιστη δουλειά, με ατομικές συμβάσεις, με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, με πενιχρούς μισθούς, με μη εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων και βέβαια με κατάργηση του δικαιώματος λήψης του εφάπαξ στην εικοσαετία, με μείωση του επιδόματος της ανεργίας, με κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων».
«Αυτή είναι η ανάπτυξη, καθεστώς γαλέρας και πενιχροί μισθοί. Βαριά βιομηχανία ο Τουρισμός, όμως διακοπές δεν μπορεί να κάνει ο λαός και αυτό είναι αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων», πρόσθεσε.
Παρουσιάζοντας αναλυτικά στοιχεία για τον κλάδο, σημείωσε ότι «ο στόλος της Διεθνούς Ενωσης Κρουαζιερόπλοιων αποτελείται από 458 πλοία, με πάνω από 200.000 ναυτεργάτες. Απ' αυτούς, το 80% δουλεύει χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση. Απασχολούνται 72 ώρες τη βδομάδα, με βασικό μισθό 550 δολάρια και με τα όποια φιλοδωρήματα των επιβατών. Πολλοί από τα πληρώματα δεν μπορούν να δουν ούτε το φως του ήλιου για μέρες, αφού υποχρεώνονται να δουλεύουν σε ερμητικά κλειστά καταστρώματα στα καράβια».

Ιμπεριαλιστική «ασφάλεια» και ελληνική εμπλοκή

Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του, ο Χρ. Κατσώτης αναφέρθηκε στην κοκορομαχία κυβέρνησης - ΝΔ για τους λόγους μείωσης της κίνησης των κρουαζιερόπλοιων στα ελληνικά λιμάνια. Οπως είπε, «οι πραγματικές αιτίες αποσιωπώνται. Η αλλαγή δρομολογίων κρουαζιέρας δεν έγινε μόνο λόγω των εσωτερικών εξελίξεων στην Τουρκία, οι οποίες αναμφισβήτητα επέδρασαν.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί στην περιοχή για τον έλεγχο των νέων αγορών έχουν οξυνθεί επικίνδυνα. Η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων, πολεμικών πλοίων και άλλων πολεμικών μέσων, οι πολεμικές επιχειρήσεις και οι επεμβάσεις, οι σχεδιασμοί για αλλαγή συνόρων, όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να αλλάζουν και οι σχεδιασμοί των επιχειρηματικών ομίλων, μεταφέροντας τις δραστηριότητές τους, ώστε να διασφαλίσουν την κερδοφορία τους».
«Η εμπλοκή, η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στους πολέμους ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, είναι επιλογή του κεφαλαίου και υλοποιείται από τις κυβερνήσεις του. Οι συνέπειες είναι οδυνηρές για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής», πρόσθεσε ο βουλευτής του ΚΚΕ, και τόνισε:
«Η γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας προβάλλεται ως εθνικός στόχος από την κυβέρνηση, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου. Είναι στόχος για την αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης της χώρας μας στην περιοχή. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορεί να κρυφτεί. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, πέρα από την εκμετάλλευση, την ανεργία και τη φτώχεια, έχει στο DNA της και τις μεγάλες αντιθέσεις που η όξυνσή τους οδηγεί στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στις επεμβάσεις, με οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς».

Η άρση του καμποτάζ τσάκισε τους εργαζόμενους

Εκτενή αναφορά έκανε ο βουλευτής του ΚΚΕ και στα επιχειρήματα που ακούστηκαν τα προηγούμενα χρόνια ότι η άρση του καμποτάζ, που επέφερε νέες ανατροπές, θα έδινε τάχα δουλειά σε περισσότερους ναυτεργάτες και θα είχε ευεργετικές επιδράσεις για τους επαγγελματίες της εστίασης και του τουρισμού που δραστηριοποιούνται κοντά σε homeport λιμάνια, δηλαδή λιμάνια εκκίνησης της κρουαζιέρας, και όχι ενδιάμεσους σταθμούς.
Ο Χρ. Κατσώτης παρατήρησε ότι «με την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και την κατάργηση του καμποτάζ σε όλες τις κατηγορίες καραβιών, με τον κανονισμό 3577/1992 και με τη σφραγίδα της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων, διώχθηκαν δεκάδες χιλιάδες Ελληνες ναυτεργάτες από τα καράβια. Αντικαταστάθηκαν με φθηνότερο εργατικό δυναμικό για την αύξηση των κερδών του εφοπλιστικού κεφαλαίου.
Η μαζική ανεργία και η ένταση της εκμετάλλευσης των ναυτεργατών υποβάθμισαν τους κανόνες ναυσιπλοΐας και προστασίας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα. Είναι γνωστά τα ατυχήματα που υπάρχουν. Οποιος ανατρέξει στις αποφάσεις των εφοπλιστικών ενώσεων θα διαπιστώσει ότι αυτούσιες οι εξωφρενικές αξιώσεις τους προωθούνται με νομοσχέδια, παρεμβάσεις, Ερωτήσεις και άλλα».
Οσο για τα «ευεργετήματα» που προσδοκούσαν οι τοπικές κοινωνίες γύρω από τα homeporting λιμάνια, ο Χρ. Κατσώτης είπε ότι μετά την άρση του καμποτάζ, «από τα 40 λιμάνια που υποδέχονται κρουαζιερόπλοια, στα 9 οι αφίξεις όχι μόνο δεν αυξήθηκαν από το 2012, αλλά μειώθηκαν ακόμα και στο homeporting. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2010 είχαμε 1.569.921 επιβάτες transit και 532.470 homeporting. Το 2015 είχαμε 1.699.765 transit και 357.562 homeporting».
Κι αυτό επειδή «ο σχεδιασμός για τη μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο της Ανατολικής Μεσογείου, με λιμάνια που θα αποτελούν homeport - φιλόδοξος στόχος για τους εφοπλιστές και γενικότερα για την ελληνική αστική τάξη - προσκρούει στην όξυνση των ανταγωνισμών και στη στρατηγική των μονοπωλιακών επιχειρήσεων, που κυριαρχούν στον κλάδο της κρουαζιέρας».

Ολα για τις ανάγκες του κεφαλαίου

Για την κατάργηση των «αντικινήτρων» που πρότεινε η ΝΔ και την οποία υπερασπίστηκε και η κυβέρνηση, ο βουλευτής του ΚΚΕ είπε ότι «είναι στα σκαριά η κατάργηση της φορολόγησης των εφοπλιστών για τον εφοδιασμό με καύσιμα και την τροφοδοσία στα κρουαζιερόπλοια και η παραχώρηση λιμενικών υποδομών στα μονοπώλια της κρουαζιέρας, όπως υπόσχεται στους εφοπλιστές η κυβέρνηση και όπως απαιτεί η ΝΔ με την Επερώτησή της».
Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα ανέφερε την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και των άλλων δέκα μεγάλων λιμανιών, των αεροδρομίων και άλλων στρατηγικής σημασίας κλάδων στη βιομηχανία και την Ενέργεια, σε συνδυασμό με την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, που προωθείται με την καταστολή των εργατικών - λαϊκών αγώνων.
«Αυτή η πολιτική είναι αδιέξοδο», είπε, μεταξύ άλλων, ο Χρ. Κατσώτης και κατέληξε: «Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αντεπίθεσης των εργαζομένων και του λαού για την κάλυψη των απωλειών, τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών σ' έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με άλλη μορφή οργάνωσης της οικονομίας, όπου η ναυπηγοεπισκευή, η ναυτιλία, οι μεταφορές θα έχουν κοινωνικοποιηθεί και κάτω από τον Κεντρικό Σχεδιασμό της εργατικής εξουσίας, η ανάπτυξη θα υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών».

Σχέδια, διακηρύξεις και αντιθέσεις που πληρώνουν οι λαοί

Copyright 2017 The Associated

Τα χαμόγελα και οι διακηρύξεις δεν κρύβουν τις πολύ μεγάλες αντιθέσεις, που υπονομεύουν εν τη γενέσει τους τα σχέδια

Ενα νέο γύρο του «αφηγήματος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης που τάχα μπορεί να αλλάξει προς φιλολαϊκή κατεύθυνση τροφοδότησε η πρόσφατη εκλογή Μακρόν στην προεδρία της Γαλλίας. Οι διακηρύξεις του Μακρόν για την ενίσχυση της λεγόμενης «εμβάθυνσης» της ΕΕ, οι συναντήσεις και οι κοινές δηλώσεις του με την καγκελάριο της Γερμανίας, που παρουσιάστηκαν από αστικά επιτελεία ως «σχέδιο Μερκρόν» για την ΕΕ και εκ νέου προσέγγιση του «γαλλογερμανικού άξονα», «κουκουλώνοντας» βέβαια τις πολύ μεγάλες αντιθέσεις που υπονομεύουν εν τη γενέσει τους τα σχετικά σχέδια, έδωσαν νέα ώθηση στη συζήτηση για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης, με τα αστικά επιτελεία στο εσωτερικό της χώρας να επισημαίνουν την ανάγκη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να παρέμβει πιο ενεργά στην εν λόγω συζήτηση, διεκδικώντας για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης «αναβαθμισμένους ρόλους» και κυρίως «να μη μείνει ουραγός» σε μια τέτοια προσπάθεια.
Οι εξελίξεις αυτές, όπως και το εκ νέου φούντωμα της σχετικής συζήτησης, ενώ σε επίπεδο ΕΕ συζητιούνται οι «εκθέσεις προβληματισμού» της Κομισιόν για το μέλλον της, βασισμένες στα «5 σενάρια» που παρουσιάστηκαν την άνοιξη από τον Ζ. Κ. Γιούνκερ, έρχονται σε μια περίοδο που οι ανταγωνισμοί με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη Ρωσία, την Κίνα, τις λεγόμενες χώρες του BRICS οξύνονται, μεγαλώνοντας και τους περιβόητους «γεωπολιτικούς κινδύνους» στα διάφορα μέτωπα των ανταγωνισμών, κι ενώ την ίδια ώρα οι ανταγωνισμοί και η ανισομετρία των καπιταλιστικών οικονομιών δοκιμάζουν «παραδοσιακές» ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως αυτή με τις ΗΠΑ, αλλά και τη συνοχή της ίδιας της ιμπεριαλιστικής ένωσης, όπως επιβεβαίωσε και το Brexit.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο η «επιθυμία για βαθιές αλλαγές», ώστε η ΕΕ «να πάρει τις τύχες της στα δικά της χέρια», δεν αφορά τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια για τη θωράκιση των όποιων κοινών συμφερόντων των ευρωενωσιακών μονοπωλίων έναντι των ανταγωνιστών τους. Προσπάθεια που περιλαμβάνει και την πρόσκαιρη και με ημερομηνία λήξης προσπάθεια «συμβιβασμών» ανάμεσα στα αντιτιθέμενα συμφέροντα των καπιταλιστικών κρατών που συγκροτούν την ιμπεριαλιστική ένωση, για τη διατήρηση της συνοχής της. Το «επιχείρημα» εξάλλου προς τις αστικές τάξεις έχει καταγραφεί και στη Διακήρυξη της Ρώμης τον περασμένο Μάρτη: «Ως ξεχωριστές μονάδες θα περιθωριοποιηθούν από τις παγκόσμιες δυναμικές».
Μια ματιά στη σχετική συζήτηση μπορεί να πείσει για το πραγματικό περιεχόμενό της, που είναι πέρα ως πέρα εχθρικό για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Σχέδια επί χάρτου...

Το πρώτο ζήτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο αφορά τις διεργασίες για τη λεγόμενη παραπέρα «εμβάθυνση» της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, της ΟΝΕ, τάση που αποτυπώνει το σχετικό «έγγραφο προβληματισμού» που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα τέλη Μάη.
Τι περιλαμβάνει η σχετική συζήτηση;

• Το ζήτημα της «ολοκλήρωσης μιας πραγματικής Χρηματοοικονομικής Ενωσης», της ολοκλήρωσης της τραπεζικής ένωσης «με μέτρα που θα καθιστούν τις ευρωπαϊκές τράπεζες ανθεκτικότερες» και την προώθηση της Ενωσης Κεφαλαιαγορών «προκειμένου να προσφερθούν διαφορετικές και καινοτόμες δυνατότητες χρηματοδότησης μεταξύ άλλων μέσω των κεφαλαιαγορών». Τι αφορούν οι προσπάθειες αυτές; Την ανάγκη ισχυροποίησης του τραπεζικού συστήματος ως βασικού μοχλού δανειοδότησης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αλλά και τις σφοδρές ενδοκαπιταλιστικές αντιπαραθέσεις για το ποιος θα «κρατάει» το μοχλό αυτό στα χέρια του, με το βλέμμα στη μοιρασιά της λείας για τα μονοπώλια του κάθε καπιταλιστικού κράτους. Και επιπλέον τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς σχετικά με τον επιμερισμό των κινδύνων και της ενδεχόμενης χασούρας σε περίπτωση νέων κλυδωνισμών, όπως άλλωστε αποτυπώνει και η πρόσφατη αντιπαράθεση για την ανακεφαλαιοποίηση των ιταλικών τραπεζών.
• Την «επίτευξη μιας πιο ολοκληρωμένης Οικονομικής και Δημοσιονομικής Ενωσης», την ενίσχυση δηλαδή των περιβόητων «Ευρωπαϊκών Εξαμήνων», όπου μεταξύ άλλων εξετάζεται και η δυνατότητα σύνδεσης της χρηματοδοτικής στήριξης από τον προϋπολογισμό της ΕΕ με τις διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή με δέσμες επιπλέον μέτρων για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων και αντίστροφα με ποινές αποκλεισμού από τα εν λόγω κονδύλια για χώρες που δεν προωθούν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Τι σημαίνουν όλα αυτά για τους λαούς; Μνημόνια διαρκείας και αντιλαϊκά μέτρα χωρίς τέλος για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
• Αλλαγές στην «αρχιτεκτονική» της Ευρωζώνης, με ενδεχόμενο καθιέρωσης μόνιμου προέδρου του Γιούρογκρουπ, ενιαία εξωτερική εκπροσώπηση της Ευρωζώνης σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σκέψεις για «ένα δημόσιο ταμείο της Ζώνης του Ευρώ - ενδεχομένως με έναν προϋπολογισμό της Ζώνης του Ευρώ - καθώς και ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο».

...και μεγάλες αντιθέσεις που θα πληρώσουν και πάλι οι λαοί

Στα σχέδια αυτά, που μάλιστα παρουσιάζονται προκλητικά ως τάχα ενίσχυση της «δημοκρατικής λογοδοσίας της ΕΕ» προκειμένου οι λαοί να στρατευτούν στους στόχους του κεφαλαίου, αντανακλώνται διαφορετικά συμφέροντα και βλέψεις των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, δεδομένης και της μεταξύ τους «ψαλίδας» που άνοιξε περισσότερο τα προηγούμενα χρόνια στο έδαφος της καπιταλιστικής ανισομετρίας.
Ετσι, παρά τις κοινές διακηρύξεις, είναι φανερό ότι κάθε δύναμη βλέπει διαφορετικά τις αλλαγές προς την κατεύθυνση της «εμβάθυνσης» της ΕΕ. Η γερμανική αστική τάξη βλέπει τους στόχους της στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, να περνάνε μέσα από μια «ενισχυμένη» Ευρωζώνη, με τον πρόεδρο του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) να μιλάει πρόσφατα για «μεταρρυθμιστική πειθαρχία», «ενίσχυση των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων», νέα εργαλεία «για ανθεκτικότερη Ευρωζώνη» και «ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο» ως απαραίτητες προϋποθέσεις για τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων. Ενώ δυνάμεις όπως η Γαλλία ζητούν από τη μία τη χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ώστε να αξιοποιήσουν σε μεγαλύτερο βαθμό εργαλεία για την υποβοήθηση των δικών τους μονοπωλίων, και από την άλλη την εμβάθυνση της Ευρωζώνης, ώστε να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει αποδειχτεί και από την ιστορική πείρα, οι όποιες κοινές στοχεύσεις των αστικών τάξεων της ιμπεριαλιστικής διακρατικής συμμαχίας, οι διακηρύξεις περί σύγκλισης κ.ο.κ. δεν μπορούν να αναιρέσουν τον ανταγωνισμό και τις αποκλίσεις συμφερόντων μεταξύ τους, οι οποίες οξύνονται. Αιτίες, η επίδραση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, αλλά και το μεγάλο υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, η απαξίωση του οποίου παραμένει ακόμα ζητούμενο για να ξαναπάρουν ορμητικά μπρος οι καπιταλιστικές οικονομίες, με την κάθε μεριά όμως να προσπαθεί να ρίξει τη χασούρα στην άλλη.
Το βασικότερο βέβαια είναι ότι «προϋπόθεση» όλων των σχετικών σεναρίων αποτελούν οι συνεχείς θυσίες και τα μέτρα βαθέματος της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, για την ανάκαμψη και θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι αναδιαρθρώσεις εξάλλου - οι περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» - αφορούν τη φτηνή εργατική δύναμη και τη βελτίωση της ικανότητας του κράτους να διασφαλίζει τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που αποτελούν το βασικό στόχο της ΕΕ.
Χαρακτηριστικό είναι πως στην προαναφερθείσα «επαναπροσέγγιση» του γαλλογερμανικού άξονα, που περιγράφουν τα αστικά επιτελεία, καθοριστικό όπως λένε ρόλο παίζει το ζήτημα της «αποφασιστικότητας» της νέας γαλλικής κυβέρνησης να εφαρμόσει τις αντεργατικές ανατροπές, όπως τη γενίκευση των επιχειρησιακών συμβάσεων, το πετσόκομμα των επιδομάτων ανεργίας, την επέκταση των προγραμμάτων μαθητείας, οι οποίες περιλαμβάνονται στο πρώτο πακέτο μέτρων που συζήτησε την περασμένη βδομάδα το γαλλικό υπουργικό συμβούλιο και αναμένεται να προωθηθεί έως τον Σεπτέμβρη. Αλλά και η «δημοσιονομική πειθαρχία», με τον υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας να δηλώνει μέσα στη βδομάδα πως «τα τελευταία 30 χρόνια η Γαλλία είναι εθισμένη στις δημόσιες δαπάνες», αναγγέλλοντας «εξέταση» των δαπανών σε όλους τους δημόσιους τομείς και αξιοποιώντας το επιχείρημα ότι η χώρα πρέπει να ελέγξει το δημόσιο έλλειμμα.

Αναζητώντας «στρατηγική αυτονομία» στις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις

Αλλά και το άλλο βασικό σκέλος της σχετικής συζήτησης για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης είναι πέρα ως πέρα ενδεικτικό. Πρόκειται για τα σχέδια σχετικά με την «Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας» της ιμπεριαλιστικής ένωσης, ένα πραγματικό προσκλητήριο συσπείρωσης για τη συμμετοχή της ΕΕ στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των εδαφών με οικονομική σημασία, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας.
Τα πρόσφατα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που «συμφωνεί για την ανάγκη να ξεκινήσει μια περιεκτική και φιλόδοξη Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία (Pesco)» των κρατών - μελών, η οποία αφορά τις Ενοπλες Δυνάμεις τους και τις πολεμικές τους βιομηχανίες, η ανακοίνωση της Κομισιόν για τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Ταμείου Αμυνας, η αναβάθμιση των Σχηματισμών Μάχης της ΕΕ και των αποστολών της ΕΕ, η συμφωνία για μεγαλύτερη διασύνδεση στο επίπεδο των πληροφοριών μεταξύ των μηχανισμών καταστολής στο εσωτερικό. Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ, μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις, που αντανακλούν και τα διαφορετικά συμφέροντα των καπιταλιστικών κρατών που τη συγκροτούν, κάνει ωστόσο με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς βήματα για τη συγκρότηση των δικών της, αυτοτελών στρατιωτικών μηχανισμών, ικανών να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.
Ενδεικτικά ως προς αυτό είναι τα όσα είπε στις αρχές του μήνα ο Ζ. Κ. Γιούνκερ, μιλώντας στη Διάσκεψη για την Αμυνα και την Ασφάλεια στην Ευρώπη και παρουσιάζοντας το «έγγραφο προβληματισμού για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Αμυνας», που περιέχει τα 3 βασικά σενάρια για το μέλλον του «αμυντικού δόγματος» της ιμπεριαλιστικής ένωσης: «Η προστασία της Ευρώπης δεν μπορεί πλέον να ανατεθεί σε εξωτερικούς συνεργάτες. Ακόμα και οι μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις μας - και μπορώ να τις υπολογίσω σε μία, το πολύ δύο - δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν όλες τις προκλήσεις και απειλές μόνες. Κι ούτε χρειάζεται να κοιτάξουμε πολύ πέρα από την πόρτα μας για να δούμε ότι ο πόλεμος δεν είναι κάτι στο παρελθόν», προσθέτοντας πως «δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας στη Μ. Ανατολή, στην αλλαγή του κλίματος, στις εμπορικές μας συμφωνίες».
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, του ενεργότερου ρόλου στα πεδία των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, εντάσσεται και το ολοένα μεγαλύτερο «ενδιαφέρον» της Γερμανίας, της Γαλλίας και συνολικά της ΕΕ για την Αφρική, με πρόσχημα τη διαχείριση του Προσφυγικού και την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Αποκαλύπτοντας βέβαια τις πραγματικές στοχεύσεις, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Α. Ταγιάνι έγραφε πρόσφατα πως «δεν μπορούμε να αφήσουμε την Αφρική στην Κίνα».

Ο λαός να γράψει το δικό του «σενάριο»

Ετσι είτε αλλιώς, σε όποια τους εκδοχή, τα σενάρια γράφονται πάνω στους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, που έχουν ως προϋπόθεση το τσάκισμα του λαού, ενώ ανοίγουν την πόρτα σε επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς. Με όποια «αρχιτεκτονική», ο χαρακτήρας της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης, ένωσης του κεφαλαίου, δεν αλλάζει. Ο λαός όχι μόνο δεν έχει να περιμένει τίποτα καλύτερο για τη ζωή του από μια ενδεχόμενη αναμόρφωση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αλλά αντίθετα πρέπει να οργανώσει την πάλη του ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, τα κόμματά του και τις ενώσεις του σε όλες τους τις εκδοχές, για να διεκδικήσει τα σύγχρονα δικαιώματά του.

Καμιά υποταγή στους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου

Η εξασφάλιση της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, το άνοιγμα νέων πεδίων για κερδοφόρες επενδύσεις και η «έξοδος στις αγορές» δεσπόζουν στην ατζέντα κυβέρνησης - κεφαλαίου μετά την ολοκλήρωση της 2ης «αξιολόγησης» του μνημονίου. Τα κυβερνητικά στελέχη, με συνεντεύξεις, συναντήσεις, ταξίδια σε διάφορες χώρες, ομιλίες σε συνέδρια κ.λπ. δίνουν τα ρέστα τους για να προωθήσουν τον στρατηγικό σχεδιασμό της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, για έξοδο από την καπιταλιστική κρίση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Γύρω από αυτό το «καθήκον», μάλιστα, φουσκώνει η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση, στη ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με έναν «διαγωνισμό» για το ποιος μπορεί να εξασφαλίσει ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις, κερδοφορία κ.λπ. Πρόκειται για αντιπαράθεση που δεν πρέπει να παρασύρει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε προσδοκίες για «ανάκαμψη» της δικής τους ζωής.
Αλλωστε, το κυνήγι της καπιταλιστικής ανάπτυξης πάει χέρι - χέρι με το ξεδίπλωμα όλης της γκάμας της αντιλαϊκής επίθεσης. Ενδεικτικό είναι ότι πριν καλά - καλά στεγνώσει το μελάνι του 4ου μνημονίου και των συμπληρωματικών τροπολογιών του, που φόρτωσαν με νέα βάρβαρα μέτρα την εργατική τάξη, βγήκε στη φόρα η λίστα με τα 113 προαπαιτούμενα, ενόψει της επόμενης «αξιολόγησης», τα οποία θα προσθέσουν κι άλλα βάρη.
Το τι σηματοδοτεί η πολυπόθητη καπιταλιστική ανάπτυξη για το λαό, φαίνεται και από τις ίδιες τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος. Οσο η συγκυβέρνηση «φέρνει δουλειές» και «μεγαλώνει την πίτα», απολύει κάμποσες χιλιάδες συμβασιούχους εργαζόμενους των δήμων. Οσο οι βιομήχανοι διατυμπανίζουν την ικανοποίησή τους για την «επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης», που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για επιστροφή στην «κανονικότητα», τόσο σπεύδουν να κάνουν συστάσεις για «μη επιστροφή» στις «παροχές», ενώ δείχνουν ως μοντέλο π.χ. την Πορτογαλία, όπου, αν και «χωρίς μνημόνιο» και με ανάπτυξη, συνεχίζεται ακάθεκτα η αντιλαϊκή αντεργατική επιδρομή.

Δεν υπάρχει «δίκαιη» καπιταλιστική ανάπτυξη

Αυτή η πραγματικότητα δείχνει ότι οι «εθνικοί στόχοι», όπως αυτός της εξόδου στις αγορές και της εξασφάλισης θετικών ρυθμών ανάπτυξης συνδέονται με καθεστώς μόνιμων θυσιών από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Την τελευταία βδομάδα, μάλιστα, η συγκυβέρνηση έδωσε πολύτιμα δείγματα γραφής, ειδικά με τη στάση της απέναντι στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων. Από το χαρακτηρισμό ως «εκτός τόπου και χρόνου» του αιτήματος για μόνιμη και σταθερή δουλειά, μέχρι τη λάσπη και τη συκοφάντηση των κινητοποιήσεων, έδειξε με σαφήνεια στην εργατική τάξη τι έχει να περιμένει από την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Οχι τυχαία, στα προαπαιτούμενα συμπεριλαμβάνεται και η νομοθέτηση νέων εμποδίων για την προκήρυξη απεργίας.
Τα παραπάνω είναι μερικά παραδείγματα, που δείχνουν ότι ο λαός δεν πρέπει απλά να «κρατάει μικρό καλάθι» όταν ακούει για επενδύσεις και για «ανάπτυξη», αλλά να απορρίψει αυτούς τους «εθνικούς στόχους». Πρέπει να προβληματιστεί για το αν γίνεται να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του ταυτόχρονα με την ικανοποίηση της ανάγκης του μεγάλου κεφαλαίου για αύξηση των κερδών του. Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσει ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος δεν είναι αν θα «έρθουν επενδύσεις» και πόσες θα είναι αυτές, αλλά το αν θα επανέλθουν οι απώλειες που είχε τα τελευταία χρόνια. Πραγματικό ερώτημα για το λαό δεν είναι το αν θα αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά η χώρα, αν θα μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, αλλά το πώς ο τεράστιος πλούτος που υπάρχει και παράγεται εδώ, θα αξιοποιηθεί για να καλύψει τις ανάγκες του.
Η πραγματικότητα δεν χωρά παρερμηνείες και πρέπει να ειπωθεί καθαρά: Η ανάπτυξη για την οποία πασχίζει η συγκυβέρνηση θα είναι ανάπτυξη για τους λίγους, ανάπτυξη για το κεφάλαιο, που έχει σήμερα και την πραγματική εξουσία στα χέρια του. Δεν υπάρχει αυτό το νέο εφεύρημα του ΣΥΡΙΖΑ, η «δίκαιη» καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, η ανάπτυξη θα είναι άδικη για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Υπάρχει πείρα και καθημερινά εμπλουτίζεται με νέες αποδείξεις ότι αυτή η ανάπτυξη για τους εργαζόμενους σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, αλλιώς δεν αυξάνονται τα κέρδη. Για τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, σημαίνει διόγκωση των πιέσεων, επιτάχυνση της καταστροφής για πολλούς από αυτούς, ένταση της δυσκολίας να αντέξουν στον ανταγωνισμό, για να συγκεντρωθεί η εμπορική - παραγωγική δραστηριότητα σε λιγότερα και πιο ισχυρά μονοπώλια, αλλιώς δεν εξασφαλίζεται η διευρυμένη αναπαραγωγή των κερδών τους. Για τη νεολαία των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, που είναι στο σχολείο ή σπουδάζει, η ανάπτυξη αυτή σημαίνει ένταση της ανασφάλειας, των φραγμών στη μόρφωση, μεγαλύτερα εμπόδια να εργαστούν σε αυτό που σπούδασαν. Για τους συνταξιούχους, η ανάπτυξη σημαίνει τσεκούρι διαρκείας στις συντάξεις και τις προνοιακές παροχές, αφού αυτές πάντα θα αντιπαραβάλλονται με τις «αντοχές της οικονομίας», δηλαδή με τη μη διατάραξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, την εξασφάλιση πόρων για τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου. Για όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από τον κλάδο που εργάζονται, η ανάπτυξη για την οποία παλεύει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και περιλαμβάνει ως στρατηγικό σημείο της τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της Ελλάδας, σημαίνει πιο βαθιά εμπλοκή σε θανάσιμους κινδύνους. Σημαίνει έντονη παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις να γίνονται σημαιοφόροι στη στρατιωτική του δράση στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή είναι η πραγματικότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δίνει και απάντηση στο γιατί δεν εξαιρείται κανένας λαός του κόσμου από την επιθετικότητα του κεφαλαίου. Εξηγεί γιατί δεν υπάρχει αστικό κράτος και αστική κυβέρνηση σε οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα, οποιασδήποτε σύνθεσης και απόχρωσης που να έχει δώσει λύση στα καυτά εργατικά - λαϊκά προβλήματα.

Σύγκρουση με τον «μονόδρομο» της αστικής τάξης

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, λοιπόν, είναι μονόδρομος μόνο για το κεφάλαιο. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουν βρίσκεται στον αντίποδα. Στην πάλη για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, σύμφωνα με τις δυνατότητες που παρέχει η εξέλιξη της τεχνολογίας και της παραγωγής. Προϋπόθεση είναι να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση, να μπουν νέες δυνάμεις, να ζωντανέψουν τα σωματεία, οι Επιτροπές Αγώνα, να αναπτυχθεί η πάλη σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε κλάδο. Να μπουν στην άκρη οι κάλπικοι διαχωρισμοί και όλοι οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες να ενωθούν και αλλάζοντας τους συσχετισμούς να αποκτήσουν κοινό βηματισμό, μέσα από μια μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία ενάντια στον καπιταλισμό και τα μονοπώλια.
Οι αγώνες που έδωσε η εργατική τάξη το προηγούμενο διάστημα, αυτοί που είναι σε εξέλιξη και όσοι προετοιμάζονται από τα ταξικά συνδικάτα συγκρούονται με όλη την γκάμα των ιδεολογημάτων που σπέρνει το κεφάλαιο για να στοιχίσει το λαό πίσω από τα κέρδη του.
Οι απεργιακές μάχες που θα δοθούν μέσα στον Ιούλη σε κρίσιμους κλάδους, όπως το Εμπόριο και ο Επισιτισμός - Τουρισμός αποτελούν σημαντική ταξική αναμέτρηση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία, τα κόμματα και τους συνδικαλιστές της. Από την απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων φάνηκε ότι κεφάλαιο και κυβέρνηση έχουν έτοιμο το οπλοστάσιό τους, για να τρομοκρατήσουν και να λοιδορήσουν όσους αγωνίζονται και διεκδικούν. Ομως είναι στο χέρι της εργατικής τάξης να ακυρώσει αυτόν το σχεδιασμό και το κλίμα απομόνωσης όσων συγκρούονται με αυτήν την πολιτική. Πρέπει να δυναμώσει η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους, κάθε επιμέρους αγώνας να γίνεται υπόθεση όλου του κλάδου, να γενικεύεται και να δυναμώνει η σύγκρουση με τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής. Να πάρει επιθετική απάντηση κάθε απόπειρα συκοφάντησης των κινητοποιήσεων, των εργαζομένων που δεν υποτάσσονται στους «εθνικούς στόχους» της αστικής τάξης, δηλαδή στο τσάκισμα των δικαιωμάτων τους.
Στην προοπτική που δίνει το κεφάλαιο στο λαό, που είναι η μόνιμη φτώχεια, οι λαϊκοί αγώνες να αντιπαραβάλλουν τη δική τους προοπτική. Αυτή που συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για να πάρουν πραγματικά οι εργαζόμενοι στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν και να μπορέσουν να ικανοποιήσουν ολόπλευρα τις σύγχρονες ανάγκες τους.