Σώσον Κύριε τους φασίστες!

Χείρα βοηθείας προσφέρει (για μια φορά ακόμη) η διοίκηση της Εκκλησίας στη «Χρυσή Αυγή», την εγκληματική, φασιστική συμμορία. Και μάλιστα τη χείρα του αρχιεπισκόπου…
Στο φωτογραφικό στιγμιότυπο που ακολουθεί ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ανταλλάσσει χειραψία με τον αρχηγό της Χ.Α, Ν. Μιχαλολιάκο, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στο σπίτι της αγίας Φιλοθέης, στην Πλάκα.

Η εγκαρδιότητα αποτυπώνεται στο πρόσωπο του αρχιεπισκόπου, ενώ η σεμνή χαρά του Μιχαλολιάκου δεν κρύβεται στο επόμενο στιγμιότυπο.

Προφανώς ο φυρερίσκος της Χ.Α παρέστη στην εκδήλωση προσκεκλημένος από τους οικοδεσπότες, εν προκειμένω από την Αρχιεπισκοπή. Άρα η συνάντηση του με τον αρχιεπίσκοπο δεν ήταν τυχαία, οπότε θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι καλοί τρόποι επέβαλαν στον κ. Ιερώνυμο να τον χαιρετίσει. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η συνάντηση ήταν προγραμματισμένη και η φωτογραφική της αποτύπωση έχει έντονο συμβολισμό.
Ο αρχηγός μιας οργάνωσης που δικάζεται για σωρεία εγκληματικών πράξεων, που ο ίδιος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που ομνύει στο Χίτλερ, βρίσκει στην αγκαλιά της Εκκλησίας την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και τον εξιλασμό για τον ίδιο και ότι εκπροσωπεί.
Ωστόσο η εκδήλωση της Αρχιεπισκοπής έδωσε την ευκαιρία στο Μιχαλολιάκο να επιβεβαιώσει τους ιδιαίτερους δεσμούς της Χ.Α και με τον άλλο ισχυρό πυλώνα του συστήματος, τις ένοπλες δυνάμεις.
Στο επόμενο φωτογραφικό στιγμιότυπο, ανταλλάσσει θερμή χειραψία με ανώτατο στρατιωτικό, εκπρόσωπο των ενόπλων δυνάμεων. Εδώ, η γλώσσα του σώματος, λέει ίσως περισσότερα από τα λόγια που πιθανόν αντήλλαξαν.

Στην περίπτωση αυτή, ο φασίστας Μιχαλολιάκος «κερδίζει» και την αναγνώριση της ηγεσίας του στρατού (ή ενός τμήματος της), παρά το ότι ο ανώτατος αξιωματικός γνωρίζει (πρέπει να γνωρίζει) ότι έχει απέναντι κάποιον που επαίρεται στις ομιλίες του ότι είναι «η σπορά των νικημένων του 1945»!

Θα αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν παρουσία του υπουργού Παιδείας, Κ. Γαβρόγλου και του υφυπουργού Παιδείας, Κώστα Ζουράρι, εκπροσώπων της κυβέρνησης στην εν λόγω εκδήλωση.

Βεβαίως, θυμόμαστε και την κοινή εμφάνιση των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος και της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο.

Θα πει κανείς ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις, ίσως και πιο ισχυρές, για τους δεσμούς της Χρυσής Αυγής με την Εκκλησία και το Στρατό. Σωστά, όμως πολλές φορές οι «μικρές χειρονομίες» έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα μεγάλα λόγια… 

Κάν' το όπως ο Πελε

 Κάν' το όπως ο Πελε

Η είδηση της εβδομάδας ήταν η δικαστική αθώωση του Πελετίδη από τις κατηγορίες εναντίον του, γιατί δεν παραχώρησε ένα δημοτικό χώρο (και βασικά γη και ύδωρ) στους φασίστες, για να κάνουν προεκλογική συγκέντρωση.

Κάποιοι μίλησαν για θρίαμβο της (αστικής βεβαίως-βεβαίως) δημοκρατίας, αυτής που εξέθρεψε κι ανέχεται τους φασίστες, επιζητώντας να βγάλει στην επιφάνεια το σοβαρό τους πρόσωπο -που είναι κάτι σαν το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, δηλαδή ανύπαρκτο. Θα μπορούσαμε να πούμε -τηρουμένων των αναλογιών και της υπερβολής που έχει ένας παραλληλισμός- πως θα ήταν σαν να κάναμε λόγο για θρίαμβο της -ετοιμοθάνατης τότε- δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μετά την αθώωση του Ντιμιτρόφ και των συντρόφων του για την προβοκάτσια με την πυρπόληση του Ράιχσταγκ.

Η δικαίωση αυτή αφορά το δήμαρχο και τη δημοτική αρχή, τους εκατοντάδες αλληλέγγυους που του συμπαραστάθηκαν, το μαζικό κίνημα και το μαχόμενο αντιφασισμό. Και όχι τη "δημοκρατία" που έσυρε τον Πελετίδη στα δικαστήρια, τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα του αστικού τύπου, διάφορους όψιμους υποστηρικτές και τα κυβερνητικά στελέχη, που δεν έχουν κάνει το παραμικρό, για να δείξουν στην πράξη την εναντίωσή τους στο κόμμα των νεοναζί.

Δεν είναι θέμα ιδιοκτησιακής λογικής ενός αγώνα -αν και θα μπορούσα, συνεχίζοντας καθ' υπερβολή τους παραλληλισμούς, να πω ότι "το ΚΚΕ γεννά Πελετίδηδες" -δε φυτρώνουν μόνοι τους στο δρόμο, σπορά της τύχης. Το πρόβλημα είναι η προκλητική στάση κι η διπροσωπία της ΔΦΑ, που νίπτει σαν Πόντιος Πιλάτος τα χέρια της, στην κολυμβήθρα της τυφλής κι 'ανεξάρτητης' δικαιοσύνης, για να μη τα λερώσουν τα "δύο άκρα": Ιησούς και Βαραββάς. Κι έρχεται εκ των υστέρων να πουλήσει σκάρτο αντι-φασισμό με ξένα κόλλυβα, να πανηγυρίσει για την απόφαση και να τη θεωρήσει περιφανή νίκη της δημοκρατίας.

Λοιπόν, δεν είναι θέμα να αποκλείσουμε κάποιον -όπως όταν απομονώνουμε τους χρυσαυγίτες- αλλά όποιος χάρηκε για τη δικαίωση του Πελετίδη και της δημοτικής αρχής, όποιος θαυμάζει τη σταθερή, αποφασιστική τους στάση απέναντι στους φασίστες, δεν έχει παρά να μιμηθεί το παράδειγμά τους στην πράξη, για να αποδείξει πως δε λέει λόγια του αέρα.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, μπροστά του.

Κάν' το όπως ο ΠΕΛΕ, που έλεγε κι ένα αποκριάτικο άρμα πέρσι στο καρναβάλι της Πάτρας, που κορυφώνει τις φετινές εκδηλώσεις του μες στο Σαββατοκύριακο, και θα μπορούσε αντί για βασιλιά καρνάβαλο να έχει το ομοίωμα ενός ναζί ή ακόμα καλύτερα του αρχηγού τους (Φύρερ).

Κι αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιον βαριά κι ασήκωτα σαν καθήκον, όπως η δίαιτα στο λιχούδη που έχει το δάχτυλό του στο βάζο με το μέλι της εξουσίας, ας ξεκινήσει για αρχή από κάτι πιο απλό, κόβοντας πχ αντί για το κρέας τα ταξιδάκια στο Καστελόριζο με τους νεοναζί, σταματώντας να τους καλεί ως υψηλά ιστάμενα πρόσωπα σε γιορτές, όπου ποζάρουν δίπλα στον Παυλόπουλο, κτλ. Ή να αφήσει τα υπονοούμενα (όπως έκανε ένας παράγοντας του εξωοινοβουλίου στο διαδίκτυο) πως ο κομμουνιστής δήμαρχος της Πετρούπολης δεν ακολούθησε το παράδειγμα της Πάτρας κι έδωσε ένα δημοτικό χώρο στους νεοναζί.
Ίσως τότε γίνουν κάπως πιο πειστικοί για τις προθέσεις και τη χαρά τους...

-Σημειώνω παρεμπιπτόντως πως μία από τις εφημερίδες που πανηγύριζε στο πρωτοσέλιδό της για την αθώωση (αλλά δεν είχε αναλυτικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες, μάλλον γιατί έπρεπε να κλείσει ύλη) ήταν η ΕφΣυν. Που μεταξύ άλλων είχε στις σελίδες της και μια δημοσκόπηση-παραγγελιά για τη θετική αποτίμηση της κατάληξης του Eurogroup απ' την κοινή γνώμη, καθώς και κεντρικό άρθρο για τη γαλλική και γερμανική σοσιαλδημοκρατία, που κάνουν αριστερή στροφή (Ουάου). Είναι μετά να μην κάνεις τη σύνδεση και να πεις πως αυτός ο επιφανειακός πασόκικος αντιφασισμός στρώνει το δρόμο στην εξάπλωση του φασισμού κι αλείφει βούτυρο στο ψωμί του (αγαπημένο κλισέ);

-Αυτή τη βδομάδα η "κατάρα" του θανατικού άφησε τους εικαστικούς κι έπιασε ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
Η περίπτωση του Κούνδουρου έχει αρκετές αντιφάσεις κι ιδιαιτερότητες. Γόνος εύπορης οικογένειας που διάλεξε άλλο δρόμο, στρατεύτηκε στο ΕΑΜ, πέρασε από τη μαρτυρική Μακρόνησο (όπου γνωρίστηκε με το Βέγγο) και βρήκε διέξοδο στον κινηματογράφο. Λέγεται όμως πως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ένα άσχημο προσωπικό βίωμα τον έκανε να στραφεί σε αντιδραστικές θέσεις εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων.

Με τον κίνδυνο της ανακρίβειας που περιέχουν πάντα τέτοιες γενικεύσεις, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Κούνδουρους ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της πνευματικής ηγεμονίας της Αριστεράς και του Εαμογενούς κόσμου, στις τέχνες. Και παράλληλα δείγμα των ορίων αυτής της ηγεμονίας ή μάλλον της επίδρασης της ηγεμονίας του αντιπάλου τα τελευταία χρόνια...

Το Μάνεση οι περισσότεροι τον θυμούνται ως Μένιο στους "δύο ξένους" αλλά προσωπικά ξεχωρίζω τρεις άλλες στιγμές της καριέρας του -με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια:
-την έκτακτη εμφάνισή του στο επεισόδιο των Απαράδεκτων με το βίντεο-κλαμπ και την Παπαρήγα την καλή.
-τις φυλακές Ανηλίκων, όπου πρωταγωνιστούσε, πλησιάζοντας ήδη τα σαράντα.
Μου είπαν είσαι σάπια βίδα, σε ένα σύστημα σωστό...



-τους Αυθαίρετους, με το ιδιαίτερο σήμα έναρξης (μουστάκι ΠαΣοΚ και το 92' ως ορόσημο) και τους χαρακτήρες που σκιαγραφούσαν εύστοχα την εποχή.

Υγ: μπορείτε να θυμηθείτε εδώ μια παλιότερη ανάρτηση της κε του μπλοκ, όπου θα βρείτε μια συνέντευξη του Κούνδουρου στη δεκαετία με τις βάτες (όπου αρχικά είχε αυταπάτες για το ΠαΣοΚ), ενώ το 91' με το πραξικόπημα του Αυγούστου στην ΕΣΣΔ, ο Κούνδουρος πρέπει να έκανε γυρίσματα κάπου στην Κριμαία -όπου βρισκόταν για διακοπές κι ο Γκορμπατσόφ...

Κάν' το όπως ο Γιάννης

 Κάν' το όπως ο Γιάννης

Τα Σεπόλια είναι μια λαϊκή συνοικία, που έχει κρατήσει ακόμα το στοιχείο της γειτονιάς κι αρκετή λαϊκότητα, αν και αυτό το τελευταίο νοθεύεται κάπως από τα υψηλά ποσοστά της χρυσής αυγής και το ρατσισμό που θεριεύει.

Εκεί ξεκίνησαν όλα...

Στα ανοιχτά γηπεδάκια της Δυρραχίου, λίγο πιο πάνω από την οδό Αψού -με το θρυλικό όνομα- και το αρμένικο "Ρόδο" του Αγκίπ (ίσως την πιο ενδιαφέρουσα γαστρονομική πρόταση στην ευρύτερη περιοχή. Μια περιοχή, πέρα από τις ράγες, που μοιάζει κάπως σαν προάστιο του Μπουρναζίου και οριοθετείται από τις γραμμές του τρένου, την εθνική οδό και το αμαξοστάσιο του Μετρό (όπου είχαν κάνει "ντου" τα ΜΑΤ ενάντια στους επιστρατευμένους απεργούς) και δύο λόφους που επιβίωσαν από την επέλαση του τσιμέντου. Μια περιοχή που θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε μείνει αλώβητη απ' την επέλαση των νεοναζί.

Λένε για τον Τζόρνταν, που άργησε να πάρει το πρώτο του δαχτυλίδι στο ΝΒΑ -μόλις στα 28 του- πριν τα σαρώσει όλα, πως οφείλει την επιτυχία του στις πρώτες αποτυχίες και τα καψόνια στα οποία τον υποχρέωναν οι προηγούμενες αυτοκρατορίες της Ανατολής (Σέλτικς αρχικά και μετά Πίστονς). Και στη σκληραγώγηση της δικής του ομάδας, των Μπουλς, που έπρεπε να γίνει αρκετά δυνατή για να τις νικήσει και να τις υποσκελίσει.
Βασικά, όλα σχεδόν τα αστέρια του ΝΒΑ έχουν χαρακτήρα και μέταλλο πολεμιστή, γιατί είναι μαχητές της ζωής, που έπρεπε αρχικά να μάθουν να επιβιώνουν στο γκέτο που μεγάλωσαν, και είχαν ισχυρό κίνητρο για να βρουν μια διέξοδο από αυτό.

Στην Ελλάδα θεωρητικά δεν υπάρχουν γκέτο, και δεν έχουμε (ακόμα) παιδιά να σκοτώνονται σε καθημερινή βάση από πυρά αστυνομικών, γιατί έκαναν λάθος στο χρώμα της επιδερμίδας τους.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπρεπε όμως να νικήσει μια σειρά εμπόδια και φραγμούς, για να παίξει μπάσκετ, το κυνήγι της επιβίωσης και το τείχος της προκατάληψης. Κι ίσως αυτό να τον έχει κάνει δυνατό χαρακτήρα και να πέρασε στο παιχνίδι του, ως χαρακτηριστικό.

Ο Γιάννης ωρίμασε πρόωρα από τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει και δεν ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Παραμένει προσγειωμένος και σεμνός, παρά την αγωνιστική του απογείωση. Και δεν είναι "ποζεράς" και επιθετικός στις εκδηλώσεις του, όπως διάφορες πριμαντόνες του ΝΒΑ που ζούνε και πεθαίνουν για ένα στιλ και τη μούρη που θα πουλήσουν. Είναι πεινασμένος για διακρίσεις, γιατί δε θα ξεχάσει ποτέ την (οργανική) πείνα που έζησε στα παιδικά του χρόνια.

Σήμερα η Ελλάδα και οι πολιτικές αρχές της καμαρώνουν για ένα παιδί που μεγάλωσε στον τόπο μας, αλλά μέχρι πρότινος δεν είχε καν χαρτιά κι ελληνικό διαβατήριο (τα πήρε μόνο όταν ήταν να παίξει στην εθνική ομάδα). Αν δικαιούται να νιώθει περήφανη για κάτι η χώρα μας, απέναντι στον Αντετοκούνμπο, είναι γιατί δεν του έδωσε ποτέ δικαίωμα στην ανεμελιά και γενικά κανένα δικαίωμα, δεν τον άφησε ποτέ να αναπνεύσει ελεύθερα, για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα, τον είχε πάντα στην τσίτα και του έδινε κίνητρο να παλεύει, να μη χαλαρώνει, γιατί θα πήγαινε χαμένος.
Δεν ξέρω όμως αν όλα αυτά είναι λόγος να καμαρώνουμε ή να ντρεπόμαστε.

Ο Αντετοκούνμπο δημιουργεί ένα μύθο που μπορεί να έχει πολλαπλή αξία χρήσης για το σύστημα. Είναι κάπως σαν το ηθικό δίδαγμα μιας παλιάς διαφήμισης αναψυκτικού.
Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ. Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ.
Αν θες κι εσύ να γίνεις σαν τον Γκραντ Χιλ, προπονήσου σκληρά.
Αλλά αν θες ένα αναψυκτικό, άκου τη δίψα σου, Πιες Σπράιτ.

Αυτά φυσικά είναι η μισή αλήθεια. Αφενός το ζαχαρόνερο σε ξεγελά για λίγα λεπτά, αλλά μάλλον μεγαλώνει τη δίψα σου, παρά την κοραίνει. Αφετέρου, κανείς δε θέλει να γίνει σαν τον Γκραντ Χιλ πια, γιατί οι μετέπειτα τραυματισμοί του δεν τον άφησαν ποτέ να κάνει καριέρα (όχι αυτή που θα μπορούσε τουλάχιστον).

Αφετρίτου, η σκληρή προπόνηση είναι αναγκαία αλλά όχι απαραίτητα ικανή συνθήκη. Γιατί αν δεν έχεις το ταλέντο του Χιλ ή του Αντετοκούνμπο, μπορεί να λιώσει στην προπόνηση, και παρόλα αυτά να μην πλησιάσεις ποτέ το επίπεδό τους. Μπορεί επίσης σε ένα γκέτο και τα ανοιχτά γηπεδάκια του να βγαίνουν δέκα παικτάκια με μεγάλο ταλέντο σε κάθε γενιά, που έχουν κίνητρο να βρουν διέξοδο στο μπάσκετ από την επίγεια κόλαση που ζουν. Είναι ζήτημα όμως πόσοι θα καταφέρουν τελικά να ξεπεράσουν τους φραγμούς και να ξεφύγουν, λύνοντας το πρόβλημα της ζωής τους.

Το σαξές στόρι, ο μύθος του αυτοδημιούργητου και της αριστείας, είναι όλα κομμάτι της ίδιας φιλελέ αφήγησης, που λέει ότι οι καλοί δε χάνονται και οι πολύ καλοί θριαμβεύουν κι αναδεικνύονται, αρκεί να προσπαθούν, να έχουν αρετές και τόλμη -και την ελευθερία να κοιμούνται όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό, άλλοι στα πούπουλα κι άλλοι χωρίς θέρμανση, μαζί με άλλους δέκα στο ίδιο δωμάτιο.

Θες να γίνεις σαν τον Αντετοκούνμπο; Άσε την γκρίνια και τις δικαιολογίες για τις αντικειμενικές συνθήκες και την άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια (έξω οι ξένοι). Δούλεψε και μη μιλάς, προσπάθησε, κόπιασε, για να ανταμειφθείς και να μην είσαι ανεπρόκοπος.

Ένας στο διάστημα, χιλιάδες στο χώμα και τον αγώνα της επιβίωσης. Αλλά όταν τους δείχνεις την κατάσταση, κάποιοι κοιτάζουν αυτομάτως το φεγγάρι και τα άστρα, και όχι εκεί που σημαδεύει το δάχτυλό σου. Κι αυτό το θεωρούν δείγμα ανοιχτού μυαλού κι οριζόντων...

Ο μύθος του Γιάννη (αντετο)κουμπώνει και στη σοσιαλδημοκρατική αφήγηση, που φτιάχνει ανέξοδα την αντίφα, αντιρατσιστική λεζάντα της, με τις επιτυχίες και τις διακρίσεις του, και με τη στάση των φιλελέδων στο ζήτημα της ιθαγένειας. Πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη του Αντετοκούνμπο μπορεί να κρύψει τις δικές της ευθύνες, και τις συνθήκες που ζουν καθημερινά οι κολασμένοι της γης, που βράζουν στο καζάνι της Ελλάδας.

Ποια θα είναι η εξέλιξη του Γιάννη; Το μέλλον είναι ανοιχτό.
Το ένα σκέλος είναι το καθαρά αγωνιστικό, όπου ο ουρανός είναι το όριο, και το πιο τρομακτικό είναι πως ο Αντετοκούνμπο είναι μόλις 22 χρονών και δεν έχει προσεγγίσει καν το ταβάνι του. Πρέπει όμως να δουλέψει το σου του, για να γίνει (ο) καλύτερος και να αποστομώσει τους επικριτές του, που λένε πως δεν ξέρει -οργανωμένο- μπάσκετ και παίζει μόνο στο ανοιχτό γήπεδο, με τα εξωπραγματικά φυσικά του προσόντα.

Τώρα όλοι οι Έλληνες μοιάζουν να τον αγαπάνε, αλλά κάποιοι Ελληνάρες τον περιμένουν στη γωνία, πχ στην πρώτη στραβή με την εθνική ομάδα ή το πρώτο καλοκαίρι που δε θα μπορέσει να έρθει -όχι από δική του επιλογή, αλλά γιατί δε θα τον αφήσει η ομάδα του, που δε θέλει να δει ένα περιουσιακό της στοιχείο και την επένδυσή της να εξαντλείται, να τραυματίζεται, κοκ. Και ας μην οφείλει τίποτα σε μια χώρα που δεν τον λυπάται...

Το εξωαγωνιστικό βάρος που πέφτει στους ώμους του Γιάννη είναι ίσως μεγαλύτερο από το αμιγώς αγωνιστικό. Μέχρι στιγμής όμως έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα ωριμότητας και σεμνότητας, στην αντιμετώπιση διάφορων περιστατικών -πχ όταν δεν υπέγραψε αυτόγραφο στην ελληνική σημαία, ή ακόμα κι όταν στήριξε το Δάρδαλη, για την πιο οξυ-μωρη ερώτηση στα χρονικά του All Star Game.

Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον του ανήκει (όπως λέει το σύνθημα της ομάδας του, των Milwaukee Bucks).

Υστερόγραφο

Μεταξύ πολλών άλλων για το Γιάννη, αξίζει να δείτε/διαβάσετε.
-Το 48σέλιδο ένθετο του Ντοκουμέντου της περασμένης Κυριακής (που έχει μεταξύ άλλων την υπογραφή του Παπαδογιάννη, αλλά δεν έχω ιδέα πού θα μπορούσε να το βρει κανείς τώρα).
-Μια συνέντευξη για τα παιδικά χρόνια του Γιάννη και το βαρύ καθήκον που πέφτει στους ώμους του σήμερα.

-Ένα βίντεο, με το τοξικό και ταξικό τρολάρισμα του Παππά, που ανδρώθηκε μπασκετικά στο ίδιο γηπεδάκι, αλλά έριχνε τέσσερα χρόνια στον Αντετοκούνμπο, τον οποίο νίκησε σε ένα μονό 21-0 (παράσημο για μια ζωή) και σε ένα μεταξύ τους πικάρισμα, του είπε πως δε θα παίξει ποτέ στην Α1 -όπου έπαιζε ήδη αυτός.

Και φυσικά... δικαιώθηκε, όπως λέει σαρκαστικά κι ο ίδιος.
Ο Γιάννης πήγε στο ΝΒΑ κατευθείαν από την Α2...

Νέα όξυνση ανταγωνισμών δείχνει μια επιστολή Ευρωπαίων υπουργών στην Κομισιόν

Νέα όξυνση ανταγωνισμών δείχνει μια επιστολή Ευρωπαίων υπουργών στην Κομισιόν

Copyright 2017 The Associated

Από την πρόσφατη σύνοδος κορυφής της ΕΕ στην Μάλτα στις αρχές του μήνα

Φαίνεται ότι η πολιτική του προστατευτισμού, την οποία είχε εξαγγείλει ότι θα εφαρμόσει ο νυν Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, από την προεκλογική ακόμη περίοδο και συνεχίζει βεβαίως αν και σε πολύ πιο ήπιους τόνους, δεν είναι αποκλειστική δική του εξαγγελία, ή τμημάτων του κεφαλαίου των ΗΠΑ, αλλά υπέβοσκε και σε άλλα κράτη, πιο σωστά σε τμήματα του κεφαλαίου άλλων καπιταλιστικών κρατών αλλά και σε αστικά επιτελεία τους. Χρειάζεται να θυμίσουμε, ότι στις δύο τελευταίες Συνόδους του «G20», στις οποίες ανίχνευαν μείγματα διαχείρισης εξόδου από την οικονομική κρίση, αντιμετώπισης της επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας, επικεντρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη μείωση του παγκόσμιου εμπορίου, αφενός λόγω υπερπαραγωγής, αφετέρου λόγω πτώσης των τιμών των εμπορευμάτων, ενέργειας και πρώτων υλών, αναζητώντας τρόπους αναζωογόνησής του. Ηταν το ΔΝΤ όμως που πρόβαλε επίμονα την άποψη για εγκατάλειψη της στροφής στον προστατευτισμό από καπιταλιστικά κράτη του «G20». Αρα προϋπήρχε ως τάση. Και μάλιστα ως άμυνα απέναντι στις εξαγωγές κυρίως της Κίνας, η οποία εκτός από την υποτίμηση του γουάν πουλούσε και σε πάμφθηνες τιμές. Να θυμίσουμε ξανά εδώ την έκκληση των Βρετανών βιομηχάνων του χάλυβα στην κυβέρνησή τους να επιβάλει, όχι μεγάλους δασμούς, αλλά απαγόρευση εισαγωγής χάλυβα από την Κίνα επειδή δεν άντεχαν στον ανταγωνισμό. Και, τελικά, οι μεγαλύτερες χαλυβουργίες πουλήθηκαν.
Για παράδειγμα, ο Κινέζος Πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, ανοίγοντας τις εργασίες της Συνόδου του «G20» στην Κίνα το Σεπτέμβρη 2016, ανέφερε ότι πραγματοποιείται επιστροφή στον προστατευτισμό, που φέρνει στασιμότητα στο παγκόσμιο εμπόριο και στις επενδύσεις. Επίσης το ΔΝΤ, σχετικά με την επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης του όγκου του εμπορίου ανέφερε: «Αν και τα τρία τέταρτα αυτής της πτώσης μπορούν να αποδοθούν στην ασθενέστερη οικονομική δραστηριότητα, κυρίως στις αδύναμες επενδύσεις, ο μειούμενος ρυθμός απελευθέρωσης του εμπορίου και η πρόσφατη άνοδος των προστατευτικών μέτρων έχουν ενισχύσει την πτωτική πορεία. Ο Τραμπ δεν είχε εκλεγεί ακόμη.

Επανεξέταση των ξένων επενδύσεων στην ΕΕ...

Μετά απ' όλα αυτά, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση ότι οι κυβερνήσεις Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας ζητούν με κοινή επιστολή προς την Κομισιόν, στην Ευρωπαία Επίτροπο Εμπορίου Σεσίλια Μάλμστρομ, να επανεξετάσει τους κανόνες για τις ξένες επενδύσεις στην ΕΕ, δηλαδή από κράτη εκτός Ενωσης, εκφράζοντας ανησυχίες ότι η ευρωενωσιακή τεχνογνωσία στον τομέα των λεγόμενων νέων τεχνολογιών διαρρέει στο εξωτερικό. Το ρεπορτάζ είναι από το «Reuters» και αναπαράγεται από ελληνικά αστικά ΜΜΕ.
Την επιστολή έστειλαν οι υπουργοί Οικονομίας της Γαλλίας και της Γερμανίας και ο υπουργός Βιομηχανίας της Ιταλίας, προβάλλοντας την εκτίμηση ότι ένας αυξανόμενος αριθμός μη Ευρωπαίων επενδυτών αγοράζουν ευρωπαϊκή τεχνολογία για τους στρατηγικούς σκοπούς της δικής τους χώρας. Και αυτό, την ίδια ώρα, που οι Ευρωπαίοι επενδυτές αντιμετωπίζουν εμπόδια όταν προσπαθούν να επενδύσουν σε άλλα κράτη.
Επομένως, αναφέρουν στην επιστολή τους, «ανησυχούμε για την έλλειψη αμοιβαιότητας και το πιθανό ξεπούλημα της ευρωπαϊκής τεχνογνωσίας, το οποίο αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με αποτελεσματικά εργαλεία».
Οι υπουργοί όμως δεν ανησυχούν μόνο για την τεχνογνωσία, αλλά και για το γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις διαγωνισμών δημόσιων προμηθειών σε άλλα κράτη στους οποίους δεν μπορούν να συμμετέχουν οι ευρωενωσιακοί επιχειρηματικοί όμιλοι, αν και η αγορά της ΕΕ είναι ανοικτή στον ξένο ανταγωνισμό. Μιλούν δηλαδή για «δυο μέτρα και δυο σταθμά» από άλλα κράτη.
Ετσι, ζητούν από την Κομισιόν να δώσει τη δυνατότητα τα κράτη - μέλη της ΕΕ να μπορούν να εμποδίζουν ξένες επενδύσεις ή να βάζουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να γίνονται.
Λένε, μάλιστα, οι τρεις υπουργοί, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ότι «η ευρωπαϊκή νομοθεσία δίνει το δικαίωμα στα κράτη - μέλη να απαγορεύουν τις ξένες επενδύσεις, όταν αυτές απειλούν τη δημόσια ασφάλεια και τη δημόσια τάξη» και ότι «χρειάζεται επιπλέον προστασία βάσει οικονομικών κριτηρίων που θα λαμβάνουν υπόψη και θα σχετίζονται, με την τεχνογνωσία της Κομισιόν».
Μιλούν, λοιπόν, για «αμοιβαιότητα» στις επενδύσεις με τα κράτη εκτός της ΕΕ, που οι ευρωενωσιακοί όμιλοι έχουν περιορισμένη πρόσβαση για επενδύσεις στην αγορά τους, δίνοντας παραδείγματα κρατών στα οποία για να επενδύσουν αναγκάστηκαν να συστήσουν κοινοπραξίες με κεφάλαια αυτών των κρατών, ή και αποκλείστηκαν.
Η Γαλλία εφαρμόζει πολιτική ελέγχου παρεμπόδισης ξένων εξαγορών κάτω βεβαίως από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, αλλά και η Γερμανία αρχίζει να το επιχειρεί μετά επενδύσεις από την Κίνα. Ουσιαστικά, πρόκειται για αίτημα εφαρμογής κανόνων προστατευτισμού. Επίσης, γίνεται φανερό ότι οι υπουργοί «φωτογραφίζουν» την Κίνα. Το «Reuters», αναφέρεται στις επενδύσεις της Κίνας στη Γερμανία, στην οποία πράγματι κάνει εξαγορές, αλλά κάνει σε όλες τις ισχυρές οικονομίες της ΕΕ.
Στο «Reuters» αναφέρεται ότι η εκλογή του Τραμπ οδήγησε σε τέτοιες εκκλήσεις που οδηγούν σε προστατευτισμό, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια, όπως είπαμε πιο πάνω.

...και ιδιαίτερα στους τομείς των «τεχνολογιών»

Ταυτόχρονα όμως η ΕΕ, όπως και όλες οι ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, δίνει μεγάλο βάρος για την ανάπτυξη της οικονομίας της στην «καινοτομία», δηλαδή στον τομέα της πληροφορικής, των νέων τεχνολογιών όπως τις ονομάζουν, στη ρομποτική, αλλά και στην «Ψηφιακή Αγορά». Γι' αυτό οι υπουργοί μιλούν για τους κινδύνους από την εξαγωγή τεχνογνωσίας. Μάλιστα, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, έχει σημαντική συμβολή στην προσπάθεια προώθησης της «Ενιαίας Ψηφιακής Αγοράς». Και αυτό επίσης δεν είναι τυχαίο. Οι εφαρμογές του τομέα της Πληροφορικής, της ρομποτικής, της ψηφιακής τεχνολογίας κατακλύζουν ολοένα και περισσότερους κλάδους της οικονομίας, όπως στις τηλεπικοινωνίες και κάθε είδους επικοινωνίες στην παραγωγή και διάδοση οπτικοακουστικού υλικού, άρα στις μουσικές και κινηματογραφικές παραγωγές, στο λιανικό διαδικτυακό εμπόριο, στην αυτοκινητοβιομηχανία, σε άλλους τομείς της βιομηχανίας κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι οι τομείς αυτοί βρίσκουν πλείστες εφαρμογές και στον τομέα Υγείας.
Οι εφαρμογές αυτές αυξάνουν στο έπακρο την παραγωγικότητα της εργασίας, άρα και την ανταγωνιστικότητα. Αυξάνουν την παραγωγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών στη μονάδα του χρόνου και γι' αυτό ωθούν στη μείωση του εργατικού δυναμικού. Αυξάνουν πολλαπλάσια το βαθμό εκμετάλλευσης άρα και τα κέρδη.
«Η τεχνολογία παραμένει ένας κλάδος που γίνονται επενδύσεις στην Ευρώπη (...) το 72% των εταιρειών σχεδιάζει να επενδύσει στην Ευρώπη στον τομέα της τεχνολογίας μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, το 33% αναμένει σημαντική αύξηση της παρουσίας του στην Ευρώπη θεωρώντας την κέντρο αναδυόμενων τεχνολογιών, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, το Internet of Things και η ρομποτική» (ηλεκτρονικό «Βήμα», 17/2/2017).
Η Κίνα, βεβαίως, η οποία θεωρείται το κράτος που προωθεί στην οικονομία της ταχύτερα και σε μεγαλύτερη έκταση τα ρομπότ και τις εφαρμογές της πληροφορικής και της ψηφιακής τεχνολογίας, έχει «βάλει στο μάτι» γερμανικές εταιρείες παραγωγής ρομπότ. «Οι εξαγορές στο εξωτερικό από κινεζικές επιχειρήσεις έφθασαν σε ιστορικά υψηλά επίπεδα το 2016. Οι κινεζικές επιχειρήσεις ανακοίνωσαν 387 συμφωνίες κατά το α΄ εξάμηνο του 2016 συνολικής αξίας 129 δισ. δολαρίων, ξεπερνώντας το ποσό - ρεκόρ των 97,9 δισ. δολαρίων το 2015. Οι κινεζικές εταιρείες έχουν αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον τους για την απόκτηση βιομηχανικών ρομπότ και σχετικού λογισμικού, στοχεύοντας ιδιαίτερα σε ευρωπαϊκές εταιρείες. Η Κίνα είναι ήδη ο μεγαλύτερος χρήστης βιομηχανικών ρομπότ παγκοσμίως» («Καθημερινή», 7/9/2016).
Ετσι, η γερμανική εταιρεία ρομποτικής «Kuka AG» εξαγοράστηκε από την κινεζική «Midea», τον Αύγουστο 2016 έναντι 5 δισ. δολαρίων. Είχε προηγηθεί και η εξαγορά της γερμανικής βιομηχανίας μηχανολογικού εξοπλισμού «KraussMaffei» από την κινεζική «ChemChina» έναντι 1 δισ. δολαρίων. Η εταιρεία δεδομένων «Dealogic» αναφέρει πως από τις αρχές του 2016 οι κινεζικές επιχειρήσεις έχουν δαπανήσει σχεδόν 11 δισ. δολάρια σε εξαγορές γερμανικών επιχειρήσεων. Το ποσό αυτό επισκιάζει τα 2,6 δισ. δολάρια αντίστοιχων δαπανών το 2014. Στην Ευρώπη, οι κινεζικές επενδύσεις φθάνουν στα 203 δισ. δολάρια. Ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας, Ζ. Γκάμπριελ, είχε πει τότε ότι θα προτιμούσε Ευρωπαίο αγοραστή. Πράγματι, η γερμανική κυβέρνηση είχε προτείνει το σχηματισμό ευρωπαϊκής κοινοπραξίας, για να περιέλθει στον έλεγχό της η γερμανική εταιρεία ρομποτικής «Kuka AG» και να αποτραπεί η εξαγορά της από την κινεζική «Midea», που την είχε θέσει στο στόχαστρό της. Σημειωτέον ότι η εν λόγω εταιρεία ήταν στρατηγικής σημασίας για τη γερμανική οικονομία, καθώς η ρομποτική και η χρήση των ρομπότ στις γερμανικές βιομηχανίες σχετίζονται με την άνοδο της παραγωγικότητας, άρα και με τη μείωση του κόστους της παραγωγής και με την υψηλή ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων. Η πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης όμως δεν ευοδώθηκε.

Στη μάχη του ανταγωνισμού

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η πολιτική του προστατευτισμού δεν σημαίνει μόνο ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων του κράτους που τον εφαρμόζει στην εσωτερική αγορά. Σημαίνει και απάντηση αφενός στα κράτη που εφαρμόζουν ανάλογη πολιτική εμποδίζοντας τις εξαγωγές τους, αφετέρου προστασία των επιχειρηματικών ομίλων και των κερδών τους που δραστηριοποιούνται στην πληροφορική, στη ρομποτική, στην ψηφιακή τεχνολογία, γενικότερα σε ό,τι περικλείει ο όρος «επιχειρήσεις καινοτομίας» που αποφέρουν τεράστια κέρδη σε συνδυασμό με την άνοδο παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Και εδώ οξύνεται στο έπακρο ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.
Η πολιτική όλων των κυβερνήσεων, και της ελληνικής, αποσκοπεί να συμβάλει σε επενδύσεις που προάγουν την παραγωγικότητα της εργασίας, άρα και την ανταγωνιστικότητα. Αλλά αυτή η πολιτική είναι εμπόδιο στη μείωση της ανεργίας. Και αυτό γιατί με λιγότερη ζωντανή εργασία, λιγότερους εργάτες να δουλεύουν τα μέσα παραγωγής, η ανεργία αυξάνεται πολλαπλάσια, με δεδομένο ότι ο εργάσιμος χρόνος παραμένει ο ίδιος και δεν μειώνεται. Μπορούν επίσης να επιβάλουν ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και να συγκαλύπτουν την ανεργία. Δίνει επίσης τη δυνατότητα αύξησης της εντατικοποίησης της δουλειάς. Τα παραπάνω ωθούν στην ανάγκη απελευθέρωσης απολύσεων, διαχείρισης του εργατικού δυναμικού, ανάλογα με τον όγκο των παραγγελιών και της παραγωγής τους. Ετσι εξοικονομούν κεφάλαιο. Και όλα αυτά ενώ θα μπορούσε να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος και να αυξηθεί ο ελεύθερος. Επίσης, οι νέες τεχνολογίες όπως ονομάζονται, έχουν εφαρμογή στην προληπτική Υγεία, στις διαγνώσεις ασθενειών, στις θεραπείες. Εντούτοις, πάνω από το 15% των εργαζομένων στις ανεπτυγμένες χώρες δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες Υγείας. Το ίδιο ισχύει στα φάρμακα, στην παραγωγή διατροφικών προϊόντων, στην κατασκευή υγιεινών και φτηνών κατοικιών, αλλά η ανεργία αυξάνεται, άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, είναι άστεγοι, κ.λπ. Αυτή είναι η πραγματικότητα στον καπιταλισμό.
Ποιος βάζει αυτά τα εμπόδια όταν η κοινωνική παραγωγή με την επιστήμη και την τεχνολογία έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, ώστε μπορεί να ικανοποιήσει κάθε σύγχρονη ανάγκη; Η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Σ' αυτό οφείλεται το γεγονός ότι τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι τον καρπώνονται οι καπιταλιστές. Ετσι η πάλη σήμερα για την αναπλήρωση των απωλειών της περιόδου της κρίσης με την κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, συνδέεται άμεσα με τη διεκδίκηση κάλυψης όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας που απαιτεί τα μέσα παραγωγής από καπιταλιστική ιδιοκτησία, να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία.

Επτά πετρώδεις πλανήτες, τρεις στην κατοικήσιμη ζώνη!

Επτά πετρώδεις πλανήτες, τρεις στην κατοικήσιμη ζώνη!

Εχουν μέγεθος συγκρίσιμο με της Γης και, αν διαθέτουν νερό, ίσως υπάρχει σε όλους σε υγρή μορφή και οπωσδήποτε σε τουλάχιστον τρεις απ' αυτούς

Καλλιτεχνική απεικόνιση της θέας από τον TRAPPIST-1f, με το νερό - εφόσον υπάρχει - να κυριαρχεί, τόσο σε υγρή όσο και σε παγωμένη μορφή, κοντά στον τερματικό μεσημβρινό, που χωρίζει την πλευρά που έχει συνεχώς μέρα από εκείνη που έχει συνεχώς νύχτα. Στο βάθος του ορίζοντα το αστέρι του πλανητικού συστήματος. Στον ουρανό φαίνονται 3 από τους άλλους πλανήτες (δύο κοντά και ένας στο βάθος). Επειδή δεν απέχουν πολύ από τον TRAPPIST-1f, κάποιοι έχουν φαινόμενη διάμετρο μεγαλύτερη από της Σελήνης!

Δεν πέρασαν παρά έξι μήνες από τότε που ανακαλύφθηκε ο εξωπλανήτης Εγγύτατος β, στην κατοικήσιμη ζώνη, γύρω από το κοντινότερο στη Γη άστρο, τον Εγγύτατο Κενταύρου, έναν ερυθρό νάνο, αστέρι με μέγεθος πολύ μικρότερο από τον Ηλιο, που ακριβώς λόγω της μικρής του μάζας δεν μπορεί να ανεβάσει υψηλή θερμοκρασία και γι' αυτό εκπέμπει κόκκινο αντί για κίτρινο φως. Την περασμένη Τετάρτη, η NASA γνωστοποίησε μία εξίσου σημαντική - αν όχι σημαντικότερη - ανακάλυψη και πάλι στη γειτονιά μας, αν και λίγο πιο μακριά: την ανακάλυψη από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Σπίτζερ, ενός συστήματος 7 εξωπλανητών, που όλοι έχουν μέγεθος συγκρίσιμο με της Γης, ενώ τρεις απ' αυτούς βρίσκονται στην κατοικήσιμη ζώνη γύρω από το άστρο τους, επίσης έναν ερυθρό νάνο, τον TRAPPIST-1, στον αστερισμό του Υδροχόου.
Πρόκειται για νέο ρεκόρ στον αριθμό των εξωπλανητών που ανακαλύπτονται στην κατοικήσιμη ζώνη γύρω από ένα μόνο άστρο. Με λίγη τύχη υγρό νερό θα μπορούσε να υπάρχει σε θύλακες και στους 7 πλανήτες του TRAPPIST-1. Το άστρο πήρε το όνομά του από τα αρχικά στα αγγλικά του Μικρού Τηλεσκοπίου Διάβασης Πλανητών και Μικροπλανητών, που βρίσκεται στη Χιλή και είχε ανακαλύψει το Μάη του 2016 τρεις εξωπλανήτες γύρω απ' αυτό. Με τη βοήθεια και του Πολύ Μεγάλου Τηλεσκοπίου του ESO (που είχε εντοπίσει τον Εγγύτατο β), το Σπίτζερ τελικά επιβεβαίωσε την ύπαρξη των δύο από τους τρεις πλανήτες και ανακάλυψε άλλους πέντε.

Πάρε κόσμε...

Καλλιτεχνική απεικόνιση του πλανητικού συστήματος TRAPPIST-1, όπως θα φαινόταν από τη Γη χρησιμοποιώντας ένα φανταστικό, απίστευτα ισχυρό τηλεσκόπιο. Τα μεγέθη και οι σχετικές θέσεις των πλανητών είναι με απόλυτη τήρηση των αναλογιών. Η απεικονιζόμενη διάταξη, με διπλή διάβαση πλανητών μπροστά από τον ερυθρό νάνο, αντιστοιχεί σε καταγραφή που έγινε από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Σπίτζερ στο τέλος του 2016

Οπως γίνεται συνήθως για λόγους εντυπωσιασμού, αρκετά (αστικά) ΜΜΕ παρουσίασαν τη σημαντική ανακάλυψη με ψευδείς πηχυαίους τίτλους, μιλώντας για «απόλυτη ομοιότητα» τριών εξωπλανητών με τη Γη, ακόμη και για «ίχνη ζωής»! Μόνο CD με φωτογραφίες από την επιφάνεια των πλανητών και μπουκάλια με το νερό τους δεν πλάσαραν.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν γνωρίζουμε αν έστω και σε έναν από τους νεοανακαλυφθέντες πλανήτες υπάρχει νερό σε οποιαδήποτε μορφή. Ούτε καν αν έχουν ατμόσφαιρα, ή η επιφάνειά τους βομβαρδίζεται από σωματίδια και καταστροφικές για τη ζωή ακτινοβολίες, από το αχνό, αλλά πολύ κοντινό, άστρο τους.
Ολοι οι πλανήτες του TRAPPIST-1 περιφέρονται γύρω του σε τροχιές με πολύ μικρότερη ακτίνα από εκείνη που περιφέρεται ο Ερμής, ο εσώτερος πλανήτης του ηλιακού συστήματος. Ο πιο κοντινός στο άστρο, ο TRAPPIST-1b, έχει έτος διάρκειας 1,5 γήινης ημέρας, ενώ ο πιο μακρινός, ο TRAPPIST-1h, ολοκληρώνει μια πλήρη περιφορά σε 20 γήινες μέρες. Επειδή η απόσταση μεταξύ των πλανητών είναι μικρή, κάποιος που θα στεκόταν στην επιφάνεια ενός θα μπορούσε να διακρίνει μορφολογικές λεπτομέρειες της επιφάνειας ορισμένων απ' τους άλλους, όπως μπορούμε να τις διακρίνουμε στη Σελήνη κοιτάζοντάς την από τη Γη.

Ολα τα «μάτια» στραμμένα εκεί

Οι επιστήμονες, με βάση την εκτιμώμενη πυκνότητα των πλανητών του TRAPPIST-1, θεωρούν ότι οι 6 απ' αυτούς με βεβαιότητα είναι πετρώδεις, ενώ για τον έβδομο, τον εξώτερο, για τον οποίο δεν έχει ακόμη υπολογιστεί η πυκνότητα με ακρίβεια, υπάρχει πιθανότητα να πρόκειται για «χιονόμπαλα». Ιδιαίτερα οι 3 αποτελούν καλή περίπτωση για τη μελέτη της ατμόσφαιρας πλανητών με μέγεθος παρόμοιο με της Γης, που είναι δυνάμει κατοικήσιμοι.

Συγκριτικό χαρακτηριστικών των πλανητών του TRAPPIST-1 και των πετρωδών πλανητών του Ηλιου

Το Σπίτζερ είναι τηλεσκόπιο υπερύθρων ακτίνων, εξαιρετικά κατάλληλο για να ανιχνεύσει το σύστημα του TRAPPIST-1, καθώς το άστρο αυτό είναι πιο λαμπρό στο αόρατο για το ανθρώπινο μάτι υπέρυθρο τμήμα του φάσματος. Οι αστρονόμοι παρακολουθούσαν τον TRAPPIST-1 συνεχώς επί 500 ώρες το φθινόπωρο του 2016 και εντόπισαν διαβάσεις των πλανητών μπροστά από το άστρο, αρκετές ώστε να αποκαλυφθεί το πλούσιο σύστημά του. Τώρα 4 από τους πλανήτες (ανάμεσά τους και τους 3 στην κατοικήσιμη ζώνη) παρατηρεί το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ, προσπαθώντας να εντοπίσει τυχόν ενδείξεις ατμόσφαιρας, ενώ άλλα χαρακτηριστικά τους μελετά το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ. Τη μελέτη τους θα αναλάβει στο μέλλον το νέο διαστημικό τηλεσκόπιο Τζέιμς Γουέμπ.
Ο TRAPPIST-1 βρίσκεται σε απόσταση 40 ετών φωτός (376 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων) από τη Γη και στην αστρονομική κλίμακα είναι στη γειτονιά μας. Θα χρειάζονταν, όμως, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια για να φτάσει σ' αυτόν ένα διαστημόπλοιο με τη σημερινή πυραυλική τεχνολογία.

Αυξάνονται οι πιθανότητες

Οι πλανήτες του TRAPPIST-1 ίσως είναι παλιρροϊκά κλειδωμένοι ώστε να στρέφουν πάντα την ίδια πλευρά προς το άστρο τους, όπως η Σελήνη στρέφει πάντα την ίδια πλευρά προς τη Γη. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε η μία πλευρά θα έχει συνεχώς ημέρα και εκεί θα βρίσκεται τυχόν υγρό νερό, ενώ η άλλη συνεχώς νύχτα. Η λωρίδα γης ένθεν και ένθεν του τερματικού μεσημβρινού (νοητής γραμμής που χωρίζει τη μέρα από τη νύχτα σε έναν πλανήτη), θα έχει ημίφως και πιθανότατα πολύ δυνατούς ανέμους, λόγω της θερμοκρασιακής διαφοράς των δύο ημισφαιρίων.

Σύγκριση απόστασης τροχιών των πλανητών του TRAPPIST-1 και των πετρωδών πλανητών του ηλιακού συστήματος, με απεικόνιση με πράσινο χρώμα της περιοχής της κατοικήσιμης ζώνης γύρω από καθένα από τα δύο άστρα. Ολοι οι πλανήτες του TRAPPIST-1 κινούνται σε τροχιές με πολύ μικρότερη ακτίνα από εκείνη του εσώτερου πλανήτη του ηλιακού συστήματος, του Ερμή

Αν ο Δίας ήταν λίγο μεγαλύτερος και είχε μάζα αρκετή, ώστε να πυροδοτηθεί στον πυρήνα του πυρηνική σύντηξη, τότε θα είχαμε βέβαια δύο άστρα, ένα λαμπερό κίτρινο και ένα αχνό κοκκινωπό. Ταυτόχρονα, οι δορυφόροι του Δία, μερικοί από τους οποίους ίσως θα ήταν ακόμη μεγαλύτεροι από αυτούς που διαθέτει σήμερα, θα απάρτιζαν ένα δευτερεύον σύστημα, που θα έμοιαζε πολύ με του TRAPPIST-1, σαν πλανητικό σύστημα μέσα σε πλανητικό σύστημα.
Η νέα ανακάλυψη, δεν είναι απλώς μια προσθήκη 7 ακόμη εξωπλανητών στη λίστα των περίπου 3.500 που έχουν ανακαλυφθεί έως τώρα. Δείχνει ότι πολυπληθή πλανητικά συστήματα σαν το δικό μας δεν είναι σπάνια - βρήκαμε τουλάχιστον ένα ακόμη στη γειτονιά μας. Οτι πλανητικά συστήματα υπάρχουν όχι μόνο γύρω από κίτρινα άστρα, σαν τον Ηλιο, αλλά ακόμα και γύρω από ερυθρούς νάνους, αχνά άστρα με μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από του Δία. Ακόμη περισσότερο, η νέα ανακάλυψη απέδειξε ότι οι πετρώδεις πλανήτες με μέγεθος σαν τη Γη δεν είναι σπάνιοι, ούτε στο ίδιο πλανητικό σύστημα. Πάνω απ' όλα έδειξε ότι ίσως υπάρχουν πολλά πλανητικά συστήματα με περισσότερους από έναν πλανήτες στην κατοικήσιμη ζώνη, εκεί δηλαδή όπου οι θερμοκρασίες επιφάνειας επιτρέπουν την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή. Ολοι αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν τον τύπο του Ντρέικ, αυξάνοντας την πιθανότητα ύπαρξης ζωής βασισμένης στον άνθρακα και το νερό, σε πολλά σημεία στο Γαλαξία μας - κατά συνέπεια και σε καθέναν από τους απειράριθμους γαλαξίες του σύμπαντος.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.nasa.gov

Για τον κοινωνικό χαρακτήρα του θεάτρου και την καινοτόμα συμβολή του Κουν

Για τον κοινωνικό χαρακτήρα του θεάτρου και την καινοτόμα συμβολή του Κουν

Στις 14 του Φλεβάρη συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου σκηνοθέτη και καινοτόμου δασκάλου του ελληνικού θεάτρου, του Κάρολου Κουν. Με αφορμή αυτή την επέτειο, ο «Ριζοσπάστης» σήμερα ανατρέχει σε αποσπάσματα από τα λόγια του ίδιου του Κουν, που δείχνουν πώς έβλεπε την κοινωνική διάσταση του θεάτρου, αλλά και από τα λόγια του ποιητή Νίκου Γκάτσου για τον καινοτόμο ρόλο του Κουν στο θέατρο.

• Ελεγε, λοιπόν, ο Κ. Κουν σε διάλεξή του το 1943 για τον όμιλο των φίλων του «Θεάτρου Τέχνης»:

«Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάσουμε στο ανάστημά μας.
Αυτή η τάση, ιδίως στο θέατρο, είναι κάτι το συνηθέστατο. Κατά γενικό κανόνα κανένας ηθοποιός δεν θεωρεί κανένα ρόλο πάνω απ' τις δυνάμεις του. Ετσι σχεδόν μια έμφυτη τόλμη για το κάθε τι, μια τόλμη που πηγάζει από τη βαθύτερη αμάθεια, και τον πιο φτηνό αριβισμό. (...) Το θέατρο, όπως εμφανίζεται, δεν είναι Τέχνη, δεν έχει σκοπό να ανυψώσει το πνευματικό επίπεδο του λαού μας, δεν επιδιώκει να μορφώσει ολοένα περισσότερους ανθρώπους ψυχικά πλατιά. Το θέατρο, όπως είναι, ενδιαφέρεται απλώς να τέρψει και να δημιουργήσει αυτό που λέγεται κοινά "εμπορικές επιτυχίες". (...) Το πλατύ κοινό είναι ναρκωμένο, εμείς το ναρκώσαμε. Κι αν βαθύτερα, όπως κάθε άνθρωπος, ζητά κάτι καλύτερο, δεν έχει συναίσθηση ακόμα όχι το τι ζητά, αλλά μήτε το ότι ζητά κάτι.
Ασφαλώς το θέατρο, όπως υπάρχει σήμερα με το φτηνό βεντετισμό από τη μία μεριά και τον επιχειρηματία από την άλλη, δε θα προσπαθήσει ποτέ να του ξυπνήσει μια τέτοια αίσθηση. Οι καλλιτέχνες για να ενσαρκώσουν κάτι ανώτερο, πρέπει να το καταλάβουν και να το πιστέψουν. (...)
Χρειάζεται απ' αρχής να μορφωθεί ο καλλιτέχνης. Να μάθει να αγαπά, και πρώτα απ' όλα, να σέβεται τη δουλειά του. Να νιώσει το βάρος της αποστολής του. Η Κοινωνία, από την άλλη μεριά, πρέπει να του δώσει τα μέσα να καλλιεργηθεί, να πλουτύνει τον ψυχικό του κόσμο και να του προσφέρει μια υποφερτά άνετη ζωή. (...)
Υπάρχει επιτακτική ανάγκη ενός συνολικού αγώνα, κι ας μη γελιόμαστε, για αγώνα πρόκειται, ενάντια σε κάθε σαθρή εκδήλωση στο θέατρο. Ηθοποιοί, όσοι μπορούν να προσαρμοστούν σε μια πιο υγιή κατάσταση, κριτικοί, θεατές, ας συσπειρωθούνε κι ας αποτελέσουνε ένα αδιάσπαστο σύνολο. Μόνο από τέτοιες συνολικές προσπάθειες που μπορούν να εμπνεύσουν ένα γενικό φανατισμό, θα βρει το θέατρο τη γιατρειά του και θα γλιτώσει από το βραχνά του επιχειρηματία από τη μία μεριά, του βεντετισμού από την άλλη, κι από όλα τα αντικαλλιτεχνικά μέτρα που, ίσως και κάποτε δικαιολογημένα, παίρνουν οι μικρότεροι ηθοποιοί για να προασπίσουν τους εαυτούς τους.
Εμείς, για να εξουδετερώσουμε αυτά τα κακά, δημιουργήσαμε πρώτα πρώτα για να αποφύγουμε την καταστρεπτική επίδραση του επιχειρηματία στη δουλειά μας, το σωματείο "Θέατρο Τέχνης", με σκοπό να αποκλειστεί η ατομική κερδοφορία για κάθε συνδεδεμένο με το θέατρο. Από την άλλη, για την καταπολέμηση του βεντετισμού, θέσαμε σαν αρχή μας ότι το θέατρό μας θα είναι ένα θέατρο συνόλου και οι συνεργάτες του θα αμείβονται σχεδόν ίσα».

• Ο Νίκος Γκάτσος, σε κείμενό του γραμμένο το 1959 με τίτλο «Το αστέρι και η λεοπάρδαλις», γράφει μεταξύ άλλων:

«Καθώς περνάν τα χρόνια, κι οι εποχές μας ξεγελάνε κάθε φορά με τα άνθη και τα χιόνια της απιστίας τους, η παράξενη μορφή του Καρόλου Κουν, περιφρονώντας την τέφρα του καιρού, αποκτά ολοένα και περισσότερο την έκταση και τη σημασία ενός συμβόλου. Ο άνθρωπος αυτός, ο παντοτινά ξένος ανάμεσά μας, που με τη βαθειά του εκλεκτική συγγένεια κατόρθωσε να συλλάβει την εσωτερική αγωνία του σύγχρονου κόσμου, πριν αυτή γίνει καθολική συνείδηση, και που δεν δίστασε, σε ανύποπτους ακόμα καιρούς, να κλονίσει τις πατροπαράδοτες πεποιθήσεις μας για την αξία του μέτρου και του ρυθμού - δικαιώνεται σήμερα σαν πρωτοπόρος και ανανεωτής του Ελληνικού θεάτρου.
Πρωτοπόρος, γιατί μόνος αυτός στην περιοχή του είχε την τόλμη να ασεβήσει σε δύο μεγάλα είδωλα του κοινού, την ωραιολογία και την ωραιοπάθεια, και ανανεωτής, γιατί στο βάθρο που άφησαν κενό οι φανατικές αυτές εχθρές του Διονύσου έστησε, ζυμωμένη με το αίμα του, την ανησυχία μιας άλλης αλήθειας, πιο φλογερής, πιο δύσκολης, και τελικά πιο ανθρώπινης. Χωρίς τον Κουν, το Ελληνικό θέατρο θα συνέχιζε φυσιολογικά την πορεία του προς την άνοδο και θα πραγματοποιούσε μερικές απ' τις πιο λαμπρές ως τώρα επιτεύξεις του, αλλά δεν θα είχε ποτέ γνωρίσει τον ακατέργαστο θησαυρό μιας αντίληψης που ενσωματώνεται σιγά - σιγά στη θεατρική μας παράδοση και αποτελεί τη μόνη υπολογίσιμη κληρονομιά για το μέλλον. (...)
Αναζητώντας τις ρίζες του σε ένα σκοτεινό κι ανεξερεύνητο δρυμό, με μόνα του τεχνικά εφόδια κάποιες υποδείξεις του Στανισλάβσκι και του Μάγερχολντ, ο Κουν πήρε στα χέρια του έργα και χαρακτήρες πασίγνωστους, και με το πολυδουλεμένο αυτό υλικό έπλασε μια αυθαίρετη κοινωνία ανθρώπων, που, με εξαρθρωμένες κινήσεις, με άναρθρες φράσεις και κωμικούς πολλές φορές μορφασμούς, κατόρθωνε να μας φέρνει πάντοτε σε βαθύτερη επικοινωνία με τους συγγραφείς και σε αμεσότερη επαφή με την ευαισθησία της εποχής μας. (...)
Ο πανικός κι η αγωνία δεν είναι δώρο ή κατάρα του καθενός, κι ο Κουν που, με τη βαθειά του καλλιτεχνική καλλιέργεια, την τέλεια τεχνική του κατάρτιση και την έμφυτη ικανότητά του να ζωντανεύει ανθρώπους πάνω στη σκηνή, θα μπορούσε να συνθηκολογήσει άνετα και να εκμεταλλευτεί όσο κανένας άλλος τη στιλπνή επιφάνεια, προτίμησε την επώδυνη σκοτεινιά του βυθού, την άσκοπη αναζήτηση ενός χαμένου μαργαριταριού μέσα στη λάσπη. (...)
Πίσω από τους πιο ουδέτερους ρόλους, πίσω από τους πιο ασήμαντους ηθοποιούς, παραφυλάνε ανάλλαχτοι οι πρωταγωνιστές του παράδοξου αυτού κόσμου, περιμένοντας, με ένα νόημα του δημιουργού τους, να βγουν από τη σιωπηλή τους αφάνεια και να ξαναρχίσουν την περιπέτεια της ζωής (...) Τον απελπισμένο αυτόν αγώνα τους, την πάλη να συμφιλιωθούν μέσα στην ψυχή του ανθρώπου ο δαίμονας κι ο άγγελος, το περιστέρι κι η λεοπάρδαλις, η τρυφερότητα και το πάθος - κανείς δεν τον έκαμε υπόθεση της ζωής του όπως ο Κουν, και κανείς από τη γενιά του δεν μπόρεσε, όπως αυτός, να τον ζωντανέψει σε όλο το μεγαλείο και τη φρίκη του.
Για όσους θέλουν να βλέπουν και να δέχονται, η προσφορά του Κουν στο Ελληνικό θέατρο δεν είναι προσφορά ενός σπουδαίου ή μέτριου ερμηνευτή, αλλά μοναδική καταβολή ενός καλλιτέχνη, που έρχεται ολόισια από τη μεγάλη γενιά των δημιουργών».

Το χρήμα ρέει... στη σκιά σκανδάλων και εργασιακών κάτεργων

Το χρήμα ρέει... στη σκιά σκανδάλων και εργασιακών κάτεργων

Associated Press

Το κρατικό χρήμα έδωσε ένεση ρευστότητας στα έργα για το Μουντιάλ 2018 στη Ρωσία

Για τις διοργανώσεις των Μουντιάλ του 2018 και του 2022 σε Ρωσία και Κατάρ, αντίστοιχα, μέχρι σήμερα έχουν ακουστεί πολλά.... Και οι δύο βρέθηκαν στο προσκήνιο της διεθνούς ειδησεογραφίας για αρκετούς λόγους. Από τις αποκαλύψεις για διαφθορά παραγόντων της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας, που φέρεται να χρηματίστηκαν από τις δύο χώρες προκειμένου να τις υπερψηφίσουν μέχρι τις εκατόμβες εργατών στα έργα του Κατάρ εξαιτίας των άθλιων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, συνθέτεται το κάδρο των όσων σχετίζονται με τις δύο διοργανώσεις. Φυσικά, για το ζήτημα των νεκρών εργατών, όπως έχει φανεί μέχρι τώρα, δεν έχει ιδρώσει το... αυτί τόσο των αρμοδίων της οργανωτικής επιτροπής του Κατάρ όσο και της ίδιας της διοργανώτριας FIFA αφού δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο, με τον αριθμό τους να αυξάνεται και τις συνθήκες να παραμένουν άθλιες. Αντίθετα, για το θέμα των λεγόμενων σκανδάλων χρηματισμού εδώ και μια διετία σηκώθηκε ένα τσουνάμι εξελίξεων στις τάξεις της διοίκησης του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, που έφερε αλλαγές σε πρόσωπα ακόμα και στην κορυφή της πυραμίδας. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αρκετές φορές μέχρι σήμερα το φως της δημοσιότητας είδαν σενάρια και φήμες μέχρι και για αφαίρεση της διοργάνωσης από τις συγκεκριμένες χώρες. Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, κάτι τέτοιο όχι μόνο παρέμεινε φημολογία αλλά αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε ούτε καν ως σκέψη.

Αγορές ...γη της Επαγγελίας για πολυεθνικές

Copyright 2017 The Associated

Για τα έργα που έχουν κοστίσει τη ζωή σε δεκάδες εργάτες, το Κατάρ επενδύει ...500 εκατ. δολάρια τη βδομάδα

Στο σημερινό οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου, δομημένου με τις λογικές του κέρδους που ορίζουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η κάθε απόφαση δεν μπορεί παρά να τις υπηρετεί. Ετσι, μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί η ανάληψη (παρά την όποια ψηφοφορία) των συγκεκριμένων διοργανώσεων από τις δύο χώρες σε σχέση με το τι πρόκειται να προσφέρουν οι αγορές τους στα κέρδη όσων εμπλέκονται με τις διοργανώσεις (πολυεθνικές, χορηγοί, FIFA, τηλεοπτικά δικαιώματα κ.τ.λ.). Και οι δύο συγκεκριμένες αγορές αναμένεται, βάσει των υπολογισμών, να είναι από τις πλέον παραγωγικές στον τομέα των κερδών, ολοκληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα οκταετές πλάνο της FIFA, από το 2004, με τη διοργάνωση της Βραζιλίας, που σκοπό είχε τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του προϊόντος «Μουντιάλ».
Με βάση αυτό θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστέψει κάποιος ότι εξαιτίας των όποιων σκανδάλων διαφθοράς ή ακόμα και των συνθηκών «σκλαβιάς» στα έργα του Κατάρ οι συγκεκριμένες διοργανώσεις θα άλλαζαν έδρα. Αλλωστε, στην πρώτη περίπτωση, που αφορά τις όποιες αποκαλύψεις, μπορεί η αστική ειδησεογραφία να τα ονομάζει σκάνδαλα, ωστόσο δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόρροια των αδυσώπητων λογικών και των πρακτικών που επικρατούν στο ίδιο το οικοδόμημα για το κυνήγι του κέρδους. Βέβαια, παρά τις όποιες αλλαγές προσώπων - κυρίως όταν τα πράγματα ξεφύγουν πολύ και κινδυνεύει το «προϊόν» με απαξίωση - το φαινόμενο συνεχίζει να υπάρχει γιατί επικρατούν οι γενικότερες λογικές του συστήματος. Αυτές οι λογικές, η επιδίωξη του μέγιστου κέρδους για τις πολυεθνικές είναι που οδηγούν στη «θυσία» τους εργάτες στα έργα του Κατάρ (όπως άλλωστε συμβαίνει και σε άλλους τομείς της ζωής). Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι παρά τα όποια κακώς κείμενα, τα σχέδια όχι μόνο προχωράνε χωρίς παρέκκλιση αλλά κυρίως το ζητούμενο για πολυεθνικές, διοργανωτές να... ρέει το χρήμα, επιτυγχάνεται. Αυτό αποδεικνύεται από τις εξελίξεις που υπήρξαν το τελευταίο διάστημα στις δύο περιπτώσεις.

ΡΩΣΙΑ 2018: Τα κρατικά ταμεία ...σώζουν τα σχέδια

Μπορεί τον προηγούμενο χρόνο από πλευράς ρωσικής κυβέρνησης να διατυμπανιζόταν η μείωση των εξόδων για τη διοργάνωση του Μουντιάλ του 2018, ωστόσο στην πραγματικότητα μόνο αυτό δεν συμβαίνει. Την τελευταία διετία, σύμφωνα με αναφορές Ρώσων κυβερνητικών αξιωματούχων, υπήρξε μείωση σε δαπάνες που δεν σχετίζονταν άμεσα με την ίδια τη διοργάνωση (π.χ. κατασκευή πολυτελών ξενοδοχείων) προκειμένου να μειωθεί το κόστος. Ωστόσο, πρόσφατα, η Οργανωτική Επιτροπή του Μουντιάλ ανακοίνωσε την αύξηση της κρατικής επιχορήγησης για την προετοιμασία κατά 325 εκατ. δολάρια. Μάλιστα, καμία επίσημη πηγή της ρωσικής κυβέρνησης δεν εξήγησε ακριβώς το λόγο για την κίνηση αυτή, την ώρα που γινόταν λόγος για μείωση των δαπανών. Πλέον, το συνολικό κόστος της διοργάνωσης, ενάμιση χρόνο πριν από την πραγματοποίησή της, έφθασε σε ένα ποσό περίπου 11 δισ. δολαρίων, το 55% από το οποίο προέρχεται από χρηματοδότηση της ρωσικής κυβέρνησης. Ας σημειωθεί ωστόσο πως όσον αφορά ειδικά την περίπτωση του Μουντιάλ της Ρωσίας οι πληροφορίες θέλουν τη FIFA αυτή τη στιγμή να αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα στην υλοποίηση του πλάνου της για επίτευξη του αρχικού στόχου όσον αφορά τον αριθμό των χορηγών. Και αυτό γιατί αρκετές πολυεθνικές είναι αυτές που για προφανείς λόγους, που σχετίζονται με το προφίλ τους (και τον όποιο αντίκτυπο θα έχει στα κέρδη τους), αποφεύγουν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο Μουντιάλ με βάση τα όσα έχουν προηγηθεί.

ΚΑΤΑΡ 2022: Πακτωλός εκατομμυρίων για τα αιματοβαμμένα έργα

«Δε θέλουμε να βάφουμε τα γήπεδα όταν αρχίσουν να έρχονται οι ομάδες...». Με αυτή τη χιουμοριστική ατάκα ο υπουργός Οικονομικών του Κατάρ προσπάθησε να διαφημίσει πρόσφατα τα ποσά που δαπανά η χώρα του προκειμένου τα πάντα να είναι έτοιμα σε εύλογο χρονικό διάστημα, πριν από την επίσημη έναρξη της διοργάνωσης. Και πόσα είναι αυτά; Οπως αποκάλυψε, η χώρα του ξοδεύει κοντά 500 εκατ. δολάρια τη βδομάδα σε έργα υποδομής, με το ποσό αυτό να καλύπτει από την κατασκευή γηπέδων μέχρι τα έργα γενικότερης υποδομής, όπως δρόμοι, αεροδρόμια κ.λπ. Οπως διευκρινίστηκε μάλιστα, οι δαπάνες αναμένεται να συνεχιστούν με το σημερινό ρυθμό μέχρι τουλάχιστον το 2021. Μάλιστα, ο αξιωματούχος του Κατάρ υπογράμμισε πως τα συγκεκριμένα ποσά είναι προστατευμένα από τις όποιες περικοπές υπάρχουν μέχρι σήμερα στον προϋπολογισμό της χώρας ως αποτέλεσμα των διακυμάνσεων που υπήρξαν στην τιμή του πετρελαίου που είναι το βασικό προϊόν του Κατάρ. Συνολικά οι δαπάνες για τη συγκεκριμένη διοργάνωση, που κατέχει την πρωτοτυπία ότι θα διεξαχθεί χειμώνα, με απόφαση της FIFA (λόγω των υψηλών θερμοκρασιών το καλοκαίρι), τόσο στα άμεσα έργα όσο και στις υπόλοιπες υποδομές αναμένεται να φθάσουν τα 200 δισ. δολάρια. Απ' την πλευρά τους οι διοργανωτές τονίζουν ότι τα περισσότερα χρήματα θα απορροφηθούν στις γενικότερες υποδομές του κράτους. Και όλα αυτά τη στιγμή που αυξάνονται συνεχώς οι θάνατοι εργατών στα έργα και υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες για τις συνθήκες σκλαβιάς των εργατών που δουλεύουν σε αυτά.