Ο ΞΕΠΕΣΜΟΣ και η ΕΡΓΑΤΙΚΗ - ΛΑΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ σ αυτον

 Ο ΞΕΠΕΣΜΟΣ και η ΕΡΓΑΤΙΚΗ - ΛΑΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ σ αυτον

Τσιπρας (το 2013) : " Ο Καρατζαφερης της Αριστερας " .....(για τον Κουβελη ) 

                                                                  

                                                                     ΔΗΜΑΣ..........168 - "ΠΑΡΩΝ" .........131.

                                                                                             Τρίχες!!!!

#############################################################################################

Αυτά είναι αποτελεσματα.......

Σωματείο Ξενοδοχουπάλλλων Κέρκυρας:                          ΠΑΜΕ 908.....ΟΛΟΙ οι αλλοι ΜΑΖΙ 178, ......................83.6%

Ένωση Λογιστών:                                                                    ΠΑΜΕ 601......ΟΛΟΙ οι αλλοι ΜΑΖΙ .......106, ...............85%

Συνδικάτο Οικοδόμων  :                                                        ΠΑΜΕ 2.895......ΟΛΟΙ οι αλλοι ΜΑΖΙ.....76 , ..................98.5%

Συνδικατο Μετάλλου και Ναυπηγικης Βιομ.   :                   ΠΑΜΕ 2475.........ΟΛΑ οι αλλοι  ΜΑΖΙ ...127 ..................95%

Η ταξική σαπίλα και ο … χορτοφάγος λύκος!

  Νίκος Μπογιόπουλος:

Παρέμβαση στην εκπομπή «Στον Ενικό»

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

 

Ακούστε την παρέμβαση του Νίκου Μπογιόπουλου στη εκπομπή «Στον ενικό» του Νίκου Χατζηνικολάου στο «Star», με καλεσμένους τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Μητρόπουλο.

...ΧΡΥΣΟΙ και ...ΑΣΗΜΕΝΙΟΙ ...ΓΟΝΟΙ τού ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, ενάντια στον φτωχό λαό.

 ...ΧΡΥΣΟΙ και ...ΑΣΗΜΕΝΙΟΙ ...ΓΟΝΟΙ τού ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, ενάντια στον φτωχό λαό.

Ακούστε τον κύριο Χρυσόγονο απ' το ΣΥΡΙΖΑ και την κυρία Ασημακοπούλου απ' τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και βγάλτε συμπεράσματα μόνοι σας, για το τι ακριβώς κρύβουν και τα δυο αυτά κόμματα πίσω απ' την "κουρτίνα" τής κοκκορομαχίας τους...

Μ' ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΛΟΙΠΟΝ ΕΔΩ, ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΙΟ ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΙ.

Η αλήθεια (της ανεργίας) πίσω από τους αριθμούς…

  Η αλήθεια (της ανεργίας) πίσω από τους αριθμούς…

Πανηγυρίζει η συγκυβέρνηση για τη μείωση της ανεργίας στο 25,5% το τρίτο τρίμηνο του 2014 από το 27,2% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2013. Μάλιστα, παρουσιάζουν την εξέλιξη αυτή ως απόδειξη της επερχόμενης "ανάπτυξης", υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα διασαλευτεί η "πολιτική σταθερότητα" της χώρας, κάτι που μόνο η συγκυβέρνηση μπορεί "να εγγυηθεί" και να μας "εξασφαλίσει".

Σήμερα δεν θα μιλήσω για τα εκατομμύρια μικρά και μεγάλα δράματα που κρύβονται πίσω από τους 1.229.400 ανέργους . Θα προσπαθήσω, όμως, να αποδείξω με τη δύναμη των αριθμών, όπως αυτοί καταχωρούνται στους στατιστικούς πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ, πόσο αμελητέο είναι το "επίτευγμα" της μνημονιακής συγκυβέρνησης, σε σύγκριση πάντα με το "μέγα πλήθος" των ανέργων, αλλά λαμβάνοντας υπόψη και ορισμένα ακόμη ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανεργίας, στα οποία οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αποφεύγουν να αναφερθούν.

Στο πιο τουριστικό τρίμηνο του έτους, λοιπόν, ο αριθμός των ανέργων μειώθηκε κατά 90.900 άτομα σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2013, ενώ ο αριθμός των απασχολούμενων αυξήθηκε κατά 50.800 άτομα. Δηλαδή, η αύξηση της απασχόλησης ήταν πολύ μικρότερη από τη μείωση της ανεργίας, καθώς οι νέες θέσεις απασχολούμενων αντιστοιχούν μόλις στο 56% των θέσεων που αφαιρέθηκαν από τις λίστες της ανεργίας.

Αλήθεια, τι απέγιναν οι θέσεις που "δεν αναπληρώθηκαν"; Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ένα μέρος των ανέργων που φαίνεται "να εξαφανίζονται", αντιλαμβανόμενοι προφανώς ότι δεν έχουν καμιά ελπίδα να βρουν κάποια απασχόληση, τοποθέτησαν τους εαυτούς τους στον "μη οικονομικά ενεργό" πληθυσμό, ο οποίος αυξήθηκε κατά 8.100 άτομα.

Επιπλέον, μειωμένο κατά 37.700 άτομα εμφανίζεται το εργατικό δυναμικό της χώρας. Αν από τον αριθμό αυτό αφαιρεθούν οι 8.100 "απόμαχοι", προκύπτει μια μείωση του πληθυσμού της χώρας άνω των 15 ετών της τάξης των 29.600 ατόμων. Στον αριθμό αυτό περιλαμβάνονται, κατά τη γνώμη μου, οι εργαζόμενοι που ξενιτεύονται αναζητώντας εργασία, στη συντριπτική τους πλειονότητα νέοι με υψηλή μόρφωση και ειδίκευση.

Ίσως κάποιοι να ισχυριστούν ότι η αύξηση της απασχόλησης κατά 50.800 άτομα δεν είναι και μικρό επίτευγμα στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Κατά την άποψή μου, το μέγεθος του "επιτεύγματος" σχεδόν μηδενίζεται, αν λάβουμε υπόψη ότι αυτό επιτεύχθηκε σε ένα τρίμηνο που καταγράφηκε "ανάπτυξη" 1,6% σε σταθερές τιμές, τη στιγμή μάλιστα που η "βαριά βιομηχανία" της χώρας, ο τουρισμός, κατέρριπτε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε ότι αφορά στις αφίξεις τουριστών.

Όμως, όπως προαναφέραμε, η ανεργία και κυρίως η απασχόληση έχουν κάποια ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία "δεν βολεύουν" όσους επιλέγουν να θριαμβολογούν αναπαράγοντας τις πρώτες σελίδες των δελτίων Τύπου και στηρίζοντας την επιχειρηματολογία τους στη μείωση των ποσοστών ανεργίας, παραβλέποντας ανάμεσα δεν υπάρχουν τείχη ανάμεσα στους απασχολούμενους και στους ανέργους. Ιδιαίτερα μάλιστα, μετά την "απελευθέρωση" της αγοράς εργασίας, εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας κινούνται για μήνες ή και για χρόνια μέσα στο "θολό τοπίο" της ημι-απασχόλησης ή της μισο-ανεργίας, με απολαβές που κυμαίνονται από ένα συμβολικό χαρτζιλίκι μέχρι 200 άντε 300 ευρώ το μήνα. Η κατηγορία αυτή των "απασχολούμενων" διευρύνεται με αλματώδεις ρυθμούς τα τελευταία χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στην κατηγορία των απασχολούμενων της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat περιλαμβάνονται όσοι δηλώνουν ότι έχουν "εργαστεί επ’ αμοιβή ή σε οικογενειακή επιχείρηση", τουλάχιστον μία ώρα κατά την εβδομάδα που διενεργήθηκε η έρευνα εργατικού δυναμικού.

Η ΕΛΣΤΑΤ εκδίδει σε τακτά χρονικά διαστήματα δελτία Τύπου με στοιχεία για την ανεργία και την απασχόληση. Όμως, δελτία για τους ημι-απασχολούμενους ή μισο-άνεργους δεν εκδίδονται και οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να τα αναζητήσουν στις σχετικές "χρονοσειρές" της Στατιστικής Αρχής.

Τι προκύπτει, λοιπόν, αν ανατρέξουμε στις "δυσπρόσιτες" για τους πολλούς "χρονοσειρές"; Έχουμε και λέμε, λοιπόν, αναφερόμενοι πάντα στο τρίτο τρίμηνο του 2014 σε σύγκριση με το αντίστοιχοι τρίμηνο του 2013.

• Στην κατηγορία "εργάζεται, όχι υποαπασχολούμενος" καταγράφηκαν φέτος 3.336.500 άτομα, έναντι 3.317.900 ατόμων ένα χρόνο πριν. Δηλαδή, προκύπτει μια καθαρή αύξηση 18.600 ατόμων.

Δηλαδή, από τις επιπλέον 50.800 θέσεις εργασίας που μας προέκυψαν φέτος, μόλις οι 18.600 είναι θέσεις πλήρους απασχόλησης ή μερικής με χρόνο απασχόλησης πάνω από 4 ώρες ημερησίως.

• Στην κατηγορία "υποαπασχολούμενος" καταγράφηκαν φέτος 242.500 άτομα, έναντι 210.300 ατόμων ένα χρόνο πριν. Η καθαρή αύξηση ανέρχεται σε 32.200 άτομα.

Με βάση τους ορισμούς της ίδια της ΕΛΣΤΑΤ (που τις αντιγράφει από την Eurostat), "υποαπασχολούμενοι" θεωρούνται όσοι απασχολούνται τόσο λίγες ώρες, που μοιάζουν περισσότερο με τους ανέργους!

Ιδού, λοιπόν, το μέγιστο "επίτευγμα"της μνημονιακής συγκυβέρνησης στο καλύτερο από άποψη απασχόλησης τρίμηνο του έτους, το οποία μάλιστα ήταν και "τρίμηνο ανάπτυξης"μετά από έξι χρόνια συνεχούς ύφεσης: Κατάφερε να αυξήσει τις κάπως υποφερτές θέσεις απασχόλησης κατά 18.600 και τις θέσεις των απασχολούμενων που μοιάζουν περισσότερο με ανέργους κατά 32.200.

Δηλαδή, στους "ευτυχείς" 18.600 νέους απασχολούμενους που προφανώς αμείβονται- αν αμείβονται- με τον κατώτατο μισθό των 510-580 ευρώ, προστίθενται άλλοι 32.200 αμειβόμενοι με χαρτζιλίκι και μας προκύπτει ο- παρ’ όλα αυτά- καθόλου εντυπωσιακός αριθμός των 50.800 νέων θέσεων απασχόλησης σε αυτή την κόλαση που οι συγκυβερνήτες αρέσκονται να την αποκαλούν "ελληνική αγορά εργασίας".

Προφανώς, στους 32.200 "χαρτζιλικο-αμειβόμενους" περιλαμβάνεται ικανός αριθμός επιδοματούχων από προγράμματα του ΟΑΕΔ, καθώς επίσης και οι εργαζόμενοι για λίγες εβδομάδες στην ελληνική "βαριά βιομηχανία", τρομάρα μας!


Εντρυφώντας λίγο ακόμη στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που αναφέρονται στην έκτη σελίδα του σχετικού δελτίου της ΕΛΣΤΑΤ (που να "προφτάσουν" να φτάσουν μέχρι εκεί οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης), προκύπτουν τα εξής πολύ ενδιαφέρονται στοιχεία για το "θαύμα" που συντελείται αυτή τη στιγμή όχι μόνο στο μέτωπο της εργασίας, αλλά και στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας, καθόσον οι εξελίξεις γύρω από την απασχόληση καθρεφτίζουν εν πολλοίς και την πορεία των επιμέρους κλάδων της οικονομικής δραστηριότητας (τα στοιχεία αναφέρονται και πάλι στο τρίτο τρίμηνο του 2014 σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2013).

- Ο αριθμός των απασχολούμενων στον τουρισμό και στην εστίαση αυξήθηκε κατά 51.000 άτομα. Θέσεις προσωρινές, αμειβόμενες κατά τα κέφια των εργοδοτών. Στην πλειονότητά τους αυτοί οι απασχολούμενοι του καλοκαιριού έχουν πυκνώσει και πάλι τις φάλαγγες των ανέργων.

- Στους παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας συνεχίζεται η μείωση της απασχόλησης. Στη μεταποίηση οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 10.100, στις κατασκευές κατά 12.800 και στη γεωργία κατά 5.200 άτομα.

- Μειωμένη κατά 1.400 άτομα είναι η απασχόληση και στο εμπόριο, τον κλάδο με τις περισσότερες θέσεις εργασίας, που σε άλλες εποχές αποτελούσε το κυριότερο ανάχωμα κατά της ανεργίας. Στη διάρκεια της κρίσης "έχασε" πάνω από 200.000 θέσεις εργασίας.

- Στον τομέα των τραπεζών και της ιδιωτικής ασφάλισης η απασχόληση μειώθηκε κατά 20.700 άτομα. Μέσα σε μόλις ένα χρόνο χάθηκε το 19% των θέσεων εργασίας (από 109.300 σε 88.600), γεγονός που προφανώς οφείλεται στη συγκεντροποίηση του κλάδου και στην "άνεση κινήσεων" που παρέχει το μνημονιακό εργασιακό καθεστώς στους τραπεζίτες.

- Μείωση καταγράφηκε και στην απασχόληση στη δημόσια διοίκηση, την άμυνα και την υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση, κατά 13.200 άτομα.


Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί η αύξηση των απασχολούμενων στον τομέα της εκπαίδευσης κατά 12.100 άτομα. Μια τέτοια αύξηση μέσα στο κατακαλόκαιρο, που τα σχολεία δεν λειτουργούν, πιστεύω ότι απλώς καταγράφει τις νέες "ημέρες δόξης" που ζει η παραπαιδεία με την καθιέρωση του "νέου λυκείου" και των "τραπεζών θεμάτων". Τα φροντιστήρια λειτουργούν πλέον με εντατικούς ρυθμούς όλο το καλοκαίρι και σε αυτά "προετοιμάζονται" οι μαθητές όλων των τάξεων του λυκείου, με την ανάλογη βεβαίως οικονομική επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού…

[Εξαιρετική ανάλυση του Θανάση Ηλιοδρομίτη, από τον ιστοτόπο "Ημεροδρόμος"]

Κουίζ...(ζζζζζζζζζζζ...)

 Κουίζ...(ζζζζζζζζζζζ...)

Ποιος είπε τα παρακάτω;

«Αντίδοτο στην διαφαινόμενη τακτική της "καμένης γης" συνεχίζει να αποτελεί η πρόταση που διατυπώθηκε από τον Σ. Θεοδωράκη την Παρασκευή, για την συμφωνία υπερψήφισης του Στ. Δήμα από την σημερινή Βουλή με ταυτόχρονη προκήρυξη εκλογών για τα τέλη Ιανουαρίου ή την 1η Φεβρουαρίου. Μια τέτοια συμφωνία θα αποφόρτιζε το κλίμα στέλνοντας θετικά μηνύματα στην ΕΕ και την διεθνή κοινή γνώμη, ενώ θα βοηθούσε και τις επιχειρήσεις που επηρεάζονται αρνητικά από το πολιτικό κλίμα εν μέσω εορτών».

Εχουμε τις εξής επιλογές:

- Ο Πιερ Μοσκοβισί;
- Ο πρόεδρος του ΣΕΒ;
- Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ;

Απάντηση:
Το παραπάνω έγραψε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου στην ιστοσελίδα TVXS. Και η έγνοια για εκλογή Προέδρου ώστε να στείλουμε θετικά μηνύματα στην ΕΕ, είναι ενδεικτική για το πόσο αντιμνημονιακά σκέφτονται εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Κοινώς, πόσο ξεδιάντροπα κοροϊδεύουν το λαό...


Ριζοσπάστης

Η σκέψη σκοτώνει τον έρωτα

 Η σκέψη σκοτώνει τον έρωτα

Το βασικό πρόβλημα της εποχής μας είναι η έλλειψη ενθουσιασμού από τη ζωή μας. Το δεύτερο βασικό πρόβλημα της εποχής μας είναι τα άθλια υποκατάστατά του, που προσπαθούν τεχνητά και με το ζόρι, σχεδόν ψυχαναγκαστικά να τον επιβάλουν: «περνάμε καλά-ααα»; Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Ο μέσος άνθρωπος βιώνει συνήθως αυτή την έλλειψη στην καθημερινή του ζωή στη δουλειά και τις διαπροσωπικές του σχέσεις –που συχνά δεν υπάρχουν καν ή μισο-υφίστανται και σε κάθε περίπτωση δεν προκαλούν κανένα ενθουσιασμό. Ο μέσος σύντροφος –που κι αυτός σαν το μέσο άνθρωπο είναι, αλλά με ιδιαιτερότητες, όπως όλοι μας άλλωστε- τη βιώνει εντονότερα στην πολιτική κατάσταση ως στασιμότητα κι απουσία κάποιας προοπτικής. Ο μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται αυτή την έλλειψη ως απουσία έρωτα από τη ζωή του και με αυτόν προσπαθεί κυρίως να καλύψει ή να ξεγελάσει κάπως το εσωτερικό του κενό. Ο μέσος σύντροφος πάλι τη βιώνει ως απουσία επαναστατικής κατάστασης ή ενδιαφέροντων καιρών που να την προμηνύουν.

Ο έρωτας είναι μια επανάσταση σε προσωπικό επίπεδο, που φέρνει τα πάνω-κάτω στη ζωή μας. Ενώ η επανάσταση αναποδογυρίζει την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, ως έκφραση της ερωτικής διαλεκτικής μας σχέσης με την πραγματικότητα γύρω μας. Αλλάζουμε τη ζωή μας, αλλάζοντας τον κόσμο, όπως έλεγε ένα παλιότερο σύνθημα του φεστιβάλ. Κι έχουμε τη ζωή πολύ (πάρα πολύ) αγαπήσει, για αυτό και είμαστε έτοιμοι να τη θυσιάσουμε (εξ ολοκλήρου ή τα πιο γλυκά της κομμάτια, με καθημερινές, μικρές θυσίες) για την επαναστατική υπόθεση. Που αν την απαρνηθείς, σκοτώνεις τον εαυτό σου και τις ιδέες σου, γλιτώνοντας από τη θυσία μια μίζερη ζωή, ενώ ουσιαστικά είσαι νεκρός μέσα σου.

Γιατί αν έχεις γευτεί μια φορά τη φλόγα της επανάστασης και του έρωτα, δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς αυτήν και τρως τα μούτρα σου ξανά και ξανά μέχρι να τη βρεις –κι ας είναι η φωτιά της να σε κάψει. Ούτως ή άλλως, το καμένο χώμα βγάζει/ έτσι και πέσει μια βροχή/ τα ωραιότερα λουλούδια που ‘χω δει. Στίχοι από «το τικ-τακ του ρολογιού».

Μα ο χρόνος στον έρωτα, όπως και στην επανάσταση, είναι πολύ σχετικός και συμπυκνωμένος, όπου κάθε μέρα μετράει σα μήνας και σε γεμίζει ασύγκριτες εμπειρίες και συναισθήματα. Αλλά φεύγουν πριν το καταλάβεις και το ζήτημα είναι τι αφήνουν πίσω τους, μόλις καταλαγιάσει ο αρχικός ενθουσιασμός κι η πρώτη επαναστατική ζέση· αν είναι κάτι δυνατό, με γερές βάσεις κι εξελίσσεται· κι αν μετά από τον πρώτο καιρό, που νιώθεις να πετάς στα σύννεφα, συνεχίζεις την έφοδο στον ουρανό ή απλώς αεροβατείς και περιμένεις να γκρεμοτσακιστείς στην πρώτη δυσκολία.

Ο ενθουσιασμός από ετυμολογική άποψη σημαίνει να βρίσκουμε το θεό μέσα μας ή μέσα σε κάτι άλλο (και βασικά το πρώτο με αφορμή το δεύτερο που μας το προκαλεί). Κι είναι σίγουρα σπουδαίο βήμα να κατεβάζουμε το θείο, ανώτερο στοιχείο και την τελειότητά του από τους ουρανούς στη γη και να το βρίσκουμε γύρω μας, σε απλά, καθημερινά πρόσωπα κι επίγειες καταστάσεις. Αρκεί να μην είναι τέτοια η προσωπική μας ανάγκη να ζήσουμε κάποια πράγματα, ώστε να τα επινοούμε και να τα ανακαλύπτουμε εκεί που δεν υπάρχουν. Να βλέπουμε δηλ με τα μάτια της ψυχής μας τον απόλυτο έρωτα με το πρώτο σκίρτημα, σε μια επιπόλαια περιπέτεια και την επαναστατική κατάσταση σε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα, χωρίς βάθος και προοπτική –γιατί η κίνηση είναι το παν. Από την άλλη είναι εξίσου σημαντικό να μην περιμένουμε ιδανικές καταστάσεις σε καθαρά μορφή και πρίκγιπες πάνω σε άσπρα άλογα, να μάθουμε να αγαπάμε (και να ενθουσιαζόμαστε με) τους ανθρώπους με τις αντιφάσεις τους, να βρίσκουμε σε αυτό που ήδη υπάρχει εικόνες από τα προσεχώς και την κοινωνία του μέλλοντος.

Ο εύκολος κι αβασάνιστος ενθουσιασμός και το κατοπτρικό του αντίθετο της μόνιμης –και σχεδόν από άποψη- απαισιοδοξίας, που βάζει τον πήχη πολύ ψηλά, για να περάσουν όλοι από κάτω και να απογοητευτεί, είναι εξίσου αδιέξοδα με το δίπολο των φτηνών τακτικισμών και της ανέξοδης στρατηγικής επί χάρτου. Κι αποτυπώνουν την ισχυρή τάση-ανάγκη φυγής από την πραγματικότητα –που είναι και το βασικό όπλο των θρησκειών και της απήχησής τους. Αλλά για να αλλάξουμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει και τους μίζερους ψευτοενθουσιασμούς ή την απαισιοδοξία που μας προσφέρει απλόχερα, πρέπει να πιάσουμε το νήμα στον πραγματικό κόσμο και την κίνησή του –κι όχι στην ενθουσιώδη φαντασία μας. Όχι με υπερβολικό σκεπτικισμό, που μας καταδικάζει σε αιώνια ακινησία, ούτε κατεβάζοντας ρολά στην κριτική μας ικανότητα, γιατί τάχα η σκέψη σκοτώνει τον έρωτα.

Ο αξιόλογος φροϋδομαρξιστής (όσο αντιφατικός κι αν μοιάζει για κάποιους αυτός ο συνδυασμός, του φρόιντ με το μαρξ, της αξίας με το λόγο και όλων αυτών μαζί) έριχ φρομ σημείωνε στην «τέχνη της αγάπης» ότι οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται το συναισθηματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν ως ανάγκη να αγαπηθούν από τους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα το ζητούμενο είναι να μάθουν να αγαπούν ανιδιοτελώς και με ουσιαστικό τρόπο οι ίδιοι τους άλλους.

Κατ’ αντιστοιχία, το επαναστατικό πρόβλημα της εποχής μας δε συνίσταται γενικά κι αόριστα στην απουσία επαναστατικής κατάστασης και την κακοτυχία μας να ζούμε σε μη επαναστατικούς καιρούς, αλλά στο τι κάνουμε και πώς να δράσουμε επαναστατικά σε αυτές τις μη επαναστατικές συνθήκες. Η τέχνη της επανάστασης προϋποθέτει να μην απογοητευόμαστε από την αρνητική συγκυρία, να μην παραιτούμαστε –ούτε βέβαια να ονειροπολούμε χαζοχαρούμενα και να φαντασιωνόμαστε παντού μεγάλες νίκες του κινήματος, για να δώσουμε θάρρος στους εαυτούς μας.

Δεν υπάρχουν θαύματα εξ ουρανού, παρά μόνο θαυμάσιοι άνθρωποι που μπορούν να τα πετύχουν. Μόνοι μας θα βρούμε ή θα δημιουργήσουμε τον ενθουσιασμό που λείπει από τη ζωή μας.

Ρουμανία: 25 χρόνια απο την αιματηρή αντεπανάσταση

 Ρουμανία: 25 χρόνια απο την αιματηρή αντεπανάσταση

Περί "λαϊκής επανάστασης" στη Ρουμανία

Μιλάμε για τη χώρα και ένα λαό που έχασε ό,τι λίγα είχε και δεν κέρδισε απολύτως τίποτα εξόν από περισσότερη φτώχεια και πείνα, με την ανατροπή Τσαουσέσκου. Μια χώρα που έχει στο σβέρκο της Γερμανό για πρόεδρο όπως στην Ουκρανία έχουν Αμερικανούς και ξένους για υπουργούς σε καίρια υπουργεία. Παντού η «επανάσταση» έφερε την ελευθερία των ξένων στο σβέρκο των λαών.

Είδα σειρά από βίντεο που παρουσιάζουν τη «λαϊκή εξέγερση» τέτοιες μέρες του ’89, στη Ρουμανία και την εκτέλεση, με απίστευτη σβελτάδα ένοχων συνωμοτών, των Τσαουσέσκου.

«Λαϊκή εξέγερση»! Όποια γνώμη και αν έχει κάποιος για το καθεστώς Τσαουσέσκου εκείνο που κάνει τα βίντεο χρήσιμα είναι ότι προδίδουν ένα τέλειο πραξικόπημα, καλά οργανωμένο από μυστικές υπηρεσίες, ξένα κέντρα και διεφθαρμένα στελέχη του κόμματος, του στρατού και του κράτους, όχι για το λαό αλλά για να παλινορθώσουν τον καπιταλισμό. Και μιλάμε για μια «εξέγερση» τέλεια οργανωμένη που το φωνάζουν τα βίντεο.

Δυνάμεις με στρατιώτες, τανκς, πολυβόλα, κανόνια, οπλισμένοι πολίτες αλλά φασιστών Ουκρανίας (τώρα τα καταλαβαίνουν μερικοί) και συνεχείς πυροβολισμοί κατά των «άλλων» δλδ των δυνάμεων του Τσαουσέσκου που δεν φαίνονται πουθενά και δήθεν μόνο αυτές σκότωναν, ενώ οι στρατιωτικές δυνάμεις των πραξικοπηματιών έριχναν… κουφέτα!

Μια μικρή διαδήλωση μόνο δείχνουν… αλλά και μεγάλη να ήταν 50 ή 100 χιλιάδες, οι διαδηλώσεις δεν ρίχνουν καθεστώτα, ρίχνουν κυβερνήσεις. Τα καθεστώτα τα ρίχνουν οργανωμένες δυνάμεις κατάληψης του κράτους. Λες και δεν το ξέρουμε από τον δικό μας Δεκέμβρη του ’44 ή και τον Δεκέμβρη του ’08 που κάποιοι νόμισαν ότι θα ρίξουν τον καπιταλισμό με διαδηλώσεις και εμπρησμούς.

Να και ένα απόσπασμα από άρθρο του αντικομουνιστικού Spiegel, γραμμένο 20 χρόνια μετά, που μάλλον ταρακουνάει τους δήθεν επαναστάτες από αναδημοσίευση στο tvxs.gr με τίτλο: «Αναμνήσεις από τη ματωμένη επανάσταση στη Ρουμανία»

«Καθώς το εξαγριωμένο πλήθος εισέβαλε στο κτίριο, ο Stanculescu οργάνωνε την διαφυγή του δικτάτορα και της γυναίκας του. Aρχικά διέταξε ένα ελικόπτερο να πετάξει στην οροφή του κτιρίου. Το ζεύγος Τσαουσέσκου κατάφερε να σωθεί συνοδευόμενο από δυο πολιτικά μέλη και δυο αστυνομικούς. Σύμφωνα με μαρτυρίες, τη στιγμή κείνη η Έλενα Τσαουσέσκου απευθυνόμενη στον υπουργό άμυνας του ζήτησε να φροντίσει τα παιδιά τους.

Η απόφαση του στρατηγού να αλλάξει στρατόπεδο και να ενωθεί με τους αντάρτες είναι μία από τις βασικές στιγμές της επανάστασης. Από τη νέα θέση του, διέταξε κρυφά το στρατό να επιστρέψει στους στρατώνες. Στο τέλος, ο ίδιος ο Stanculescu επέλεξε προσωπικά τους σκοπευτές που θα πραγματοποιούσαν την εκτέλεση.

Αλλά τότε οι Τσαουσέσκου είχαν ακόμη τρεις μέρες ζωής. Όταν το ελικόπτερο σταμάτησε στο εξοχικό τους στο Snagov, η Έλενα μάζεψε γρήγορα κάποια πράγματα ενώ ο σύζυγός της αναζητούσε τον επόμενο χώρο παραμονής τους. Κατόπιν πρότασης του πιλότου τους, επιβιβάστηκαν πάλι στο ελικόπτερο για ένα ταξίδι-οδύσσεια.

Σε αυτό το σημείο, οι «μάζες» λάμβαναν τις ομαδικές οδηγίες τους από το Studio 4 των κεντρικών της τηλεόρασης στο Βουκουρέστι. Ο ποιητής Mircea Dinescu είχε φτάσει εκεί περίπου στη 1 μ.μ. Μέσα στο χάος, δήλωσε: «Ο στρατός είναι μαζί μας. Ο δικτάτορας έχει διαφύγει. Ο Θεός έχει γυρίσει το πρόσωπό του προς τους Ρουμάνους και πάλι. Έχουμε κερδίσει».

Πολλοί από τους συναδέλφους του, σταδιακά άρχισαν να φθάνουν στο Studio 4 και σύντομα αποτέλεσαν τον πυρήνα του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ο Silviu Brucan, ιδεολόγος κόμματος του Στάλιν τα τελευταία χρόνια και αργότερα πρέσβης της Ρουμανίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και τα Ηνωμένα Έθνη. Εκεί βρισκόταν και ο γενικός στρατηγός Nicolae Militaru, ο οποίος πιστεύεται ότι συνωμότησε ενάντια στον Τσαουσέσκου τη δεκαετία του 1970, καθώς και ο Stanculescu, ο οποίος βρισκόταν διαρκώς σε τηλεφωνική επαφή με την ομάδα.

Σ’ αυτό το σημείο, στο σταθμό φτάνει ο Ιλιέσκου, αντίπαλος του Τσαουσέσκου για περισσότερο από 18 χρόνια, ο οποίος μετά από λίγες ώρες ανακοίνωσε στους εκατομμύρια τηλεθεατές την σύσταση του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας, με τον ίδιο στην θέση του αρχηγού. Διάφορες θεωρίες ειπώθηκαν σχετικά με το τι συνέβη τις μέρες που προηγήθηκαν την εκτέλεση των Τσαουσέσκου.

«Υπήρχε μεγάλη ένταση και έπρεπε να δημιουργηθεί ένας λόγος για να σκοτώσουμε τον Τσαουσέσκου», λέει ο Stanculescu, o οποίος προσθέτει πως «έπρεπε να ρωτήσω τον Ιλιέσκου». Η σιωπηρή κατηγορία που αποδίδει ο πρώην στρατηγός 20 χρόνια μετά οδηγεί και στο βασικότερο ζήτημα της επανάστασης. Αν οι «τρομοκράτες» εφευρέθηκαν και ήταν ελεγχόμενοι από το Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας, τότε η δίκη του Τσαουσέσκου έγινε μόνο για τα μάτια του κόσμου και οι θάνατοι δεκάδων αθώων ανθρώπων αποτελούν εγκλήματα, για τα οποία οι ηγέτες του πραξικοπήματος οφείλουν να λογοδοτήσουν.
Στις 24 Δεκεμβρίου του 1989 ο Stanculescu έλαβε διαταγές για να ξεκινήσει η δίωξη του δικτάτορα. Tην επόμενη ημέρα, δικαστές, εισαγγελείς και δικαστικοί πέταξαν κάτω από ένα πέπλο μυστικότητας για τα παραπήγματα του Τirgoviste, όπου οι Τσαουσέσκου κρατούνταν τις τελευταίες τρεις μέρες. Στα ελικόπτερα βρίσκονταν εκπρόσωποι του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας, ο Stanculescu και ο Carlan, ένας από τους τρεις εκτελεστές.

Ο Stanculescu διάλεξε τους τρεις εκτελεστές, τους οποίους ονόμασε «καθαρόαιμούς» και τους έδωσε τις εξής οδηγίες: «Τριάντα σφαίρες. Αυτόματο πυρ». Tα σώματα των Τσαουσέσκου τυλίχτηκαν σε μουσαμάδες και μεταφέρθηκαν πίσω στο Βουκουρέστι, όπου θάφτηκαν στο νεκροταφείο της Ghencea, σε χωριστά όμως σημεία το ένα από το άλλο.

Aπό εκείνη την στιγμή και έπειτα, οι βασικοί παράγοντες που οι ζωές τους διασταυρώθηκαν σε μια ιστορική στιγμή, θα χωριστούν και θα ακολουθήσουν διαφορετικά μονοπάτια»

Φόρος τιμής στον τάφο του Νικολάι Τσαουσέσκου

ΥΓ-1 Να σημειώσω ότι το λεγόμενο «Εθνικό Μέτωπο» είχε συγκροτηθεί πολλούς μήνες πριν και οργάνωνε το πραξικόπημα μεθοδικά με προσεταιρισμούς διεφθαρμένων στελεχών του ίδιου του καθεστώτος με αντάλλαγμα μια νέα εξουσία του ιδιοτελούς ατομικού τους πλούτου (καπιταλιστικής) και απενοχοποίησης κάθε για κάθε διαφθορά.
ΥΓ-2 Τα ονόματα των δικαστών της δίκης και εκτέλεσης Τσαουσέσκου και τα πρόσωπά τους δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Όμως ο εισαγγελέας της δίκης Νταν Βοϊνέα κατάγγειλε προσπάθεια δολοφονίας του μετά την δίκη για να μην αποκαλυφθεί τι συνέβη. Ο δικαστής Τζίκα Πόπα που έχει την ευθύνη της δίκης αυτοκτόνησε δύο χρόνια αργότερα επηρεασμένος από την δίκη (κατά την οικογένειά του).
ΥΓ-3 Οι νεκροί της «επανάστασης» που φτάνουν εκείνες της ημέρες απο τα δυτικά μέσα ενημέρωσης στους 70.000, τελικά αποδεικνύεται ότι αριθμός των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν απο την Σεκιουριτάτε ήταν 91!. Συνολικά οι νεκροί εκείνων των ημερών έφτασε τους 1.104 δηλαδή... 68.896 λιγότεροι! Σε αυτούς τους νεκρούς συμπεριλαμβάνονται νεκροί και από τις μάχες μεταξύ δυνάμεων των δύο πλευρών.

Τα βίντεο:

ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ!

Πηγή: Αριστερά και πολιτική

το ναδίρ και το ζενίθ, του καπιταλιστικού πολιτισμού.

 Συναρτήσεις

Όσο πέφτει το περιθώριο κέρδους για το κεφάλαιο, όσο λιγότερο δηλαδή είναι εφικτό να αντληθεί υπεραξία στην παραγωγή, τόσο αυξάνονται οι πιο άμεσες, πιο αισθητές και ορατές μορφές ληστείας για να αναπληρωθεί η χασούρα της εμμεσότερης και πιο αόρατης. Όσο βιαιότερη γίνεται η διαδικασία αναπλήρωσης της χασούρας του κέρδους απ' την ίδια τη διαδικασία της παραγωγής μέσω της άμεσης ληστείας πόρων, γης, φόρων, και υποδομών, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη αποβλάκωσης των θυμάτων και ποδοπάτησης κάθε ίχνους "πολιτισμού" στην κοινωνική ζωή, η εξαχρείωση κάθε πλευράς της κοινωνικής ζωής: οι πολιτικοί συμπεριφέρονται ταυτόχρονα ως πόρνες και ως νταβατζήδες, οι νομικοί ως πορτοφολάδες, τα ΜΜΕ ως οπλισμένοι απαγωγείς, οι συγγραφείς ως κουτσαβάκηδες, και τα έντυπα "πολιτιστικής ζωής" ως σοφτ πορν εκδοχές του χωρίς περικοπές έργου που λέγεται φασισμός.

Αντιστρόφως, όσο ψηλότερο είναι το μέσο περιθώριο κέρδους μέσα στην διαδικασία παραγωγής, όσο πιο αβίαστα επιτελεί το έργο της η εκμετάλλευση, όσο πιο αδιόρατα και ανεντόπιστα αντλείται η απαραίτητη για τη συσσώρευση εργατική υπεραξία, τόσο "ανθρωπιστικότερο" γίνεται το κεφάλαιο, και όσο καλύτερα φτιασιδώνεται αυτό, τόσο πληθαίνουν οι "βαθιά σκεπτόμενοι" άνθρωποι, τόσο "ανεβαίνει" το "πολιτιστικό επίπεδο" μιας κοινωνίας, αυγατίζουν οι "κοινωνικο-περιβαλλοντικοί προβληματισμοί", αναδύονται νέα "λογοτεχνικά ταλέντα", επιστρέφουν οι καλοί τρόποι, ξανακαλλιεργείται ο εμβριθής διάλογος, και υποχωρεί το "άει γαμήσου/γαμηθείτε" απ' την θέση του αδιαμφισβήτητου zeitgeist της εποχής.

Αυτές οι δύο φάσεις ορίζουν το πραγματικό εύρος, το ναδίρ και το ζενίθ, του καπιταλιστικού πολιτισμού.

Η ΚΟΠΡΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΗΝΕΙΟΣ ΛΑΟΣ

 Η ΚΟΠΡΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΗΝΕΙΟΣ ΛΑΟΣ

Η σαπίλα και το ... «δίλημμα»

Η υπόθεση Χαϊκάλη, που κυριαρχεί στην επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, ανέδειξε για άλλη μια φορά τη δυσοσμία, τη σαπίλα του αστικού πολιτικού συστήματος, του τρόπου λειτουργίας του, των διασυνδέσεών του με επιχειρηματικούς ομίλους. Οι γραφικές, αστυνομικές, μυθιστορηματικές λεπτομέρειες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας απλά προσθέτουν όλο και κάτι παραπάνω για να κάνουν περισσότερο αποκρουστική και αηδιαστική όλη αυτή την ιστορία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ανθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν και να κάνουν γιορτές με ό,τι τους έχει απομείνει από μια πετσοκομμένη σύνταξη, ένα μικρό μισθό, ένα ψωροεπίδομα ανεργίας, παρακολουθούν να ξετυλίγεται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια τους για μία ακόμα φορά το ίδιο έργο. Να τους βάζουν ως δίλημμα μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογών το εξής: «Διαφθορά ή καθαρότητα;». Εσπευσε γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ να το υιοθετήσει, με την «Αυγή» να επισημαίνει στο πρωτοσέλιδό της: «Δημοκρατική λύση κόντρα σε διαφθορά - διαπλοκή»...

Το έχει ξαναζήσει ο λαός αυτό το έργο.

Ο λαός καλείται εδώ και χρόνια στις εκλογές να διαλέγει τους «αδιάφθορους» κόντρα στους «διεφθαρμένους» διαχειριστές τού κατά τ' άλλα σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, της πολιτικής της ΕΕ, επικεντρώνοντας στη διαφθορά αλλά όχι στο σύστημα που τη γεννά και την τρέφει, το οποίο «τυχαίνει» επίσης να του επιβάλλει μια ζωή με στερήσεις, τσακισμένα δικαιώματα, μεγάλες απώλειες σε περίοδο κρίσης, συνεχιζόμενες αιματηρές θυσίες σε περίοδο ανάκαμψης.

Θυμίζουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Το 2004, το έζησε με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κ. Καραμανλή, να πηγαίνει στις εκλογές με «σύνθημα» την κάθαρση και να χαρακτηρίζει τον τότε πρωθυπουργό «αρχιερέα της διαπλοκής» για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου και όχι μόνο. Και ήρθαν οι ...αδιάφθοροι στην κυβέρνηση.

Το 2009, ο λαός έζησε το ίδιο παραμονές εκλογών, όταν ο Γ. Παπανδρέου ζητούσε την ψήφο του λαού καταγγέλλοντας την κυβέρνηση Καραμανλή για το Βατοπέδι, τη «Ζήμενς» και πολλά άλλα. Και ήρθαν ξανά οι ...αδιάφθοροι στην κυβέρνηση.

Το 2012, ο λαός το ξαναείδε το έργο με άλλους πρωταγωνιστές. Ο Αντ. Σαμαράς είχε στην πρώτη γραμμή της προεκλογικής του ρητορείας τη λίστα Λαγκάρντ, τα υποβρύχια κ.τ.λ. κ.τ.λ. Και ήρθαν ξανά οι αδιάφθοροι...

Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται αλλού.

Βιώνει τις επιπτώσεις της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βιώνει την καπιταλιστική βαρβαρότητα που πατά πάνω σε ερείπια και «πτώματα». Βεβαίως, τόσες αντικαταστάσεις διεφθαρμένων από αδιάφθορους κι όμως το θέμα της διαφθοράς όχι μόνο δεν λύνεται αλλά ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα γεννιούνται και αναπαράγονται σκάνδαλα με μεγαλύτερη συχνότητα.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή που περιγράψαμε υπάρχει μια λογική αλληλουχία. Κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν αυτή τη βαρβαρότητα και να συνεχίσουν την αντιλαϊκή πολιτική, έχουν την ίδια στρατηγική αναφορά. Αρα, δεν μπορούν αντικειμενικά να βάλουν ως δίλημμα αυτό που για το λαό έχει πρωταρχική σημασία. Γιατί και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε επισημαίνουν και ναυαρχίδες του αστικού Τύπου, συμφωνούν με το να είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Συμφωνούν ότι το χρέος, που δεν το έχει δημιουργήσει ο λαός, πρέπει να το πληρώσει. Συμφωνούν στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.

Γι' αυτό τους βολεύει η σκανδαλολογία. Γιατί εμποδίζει το λαό να δει την ουσία του προβλήματος και τον οδηγεί στο να επικροτεί επιφανειακές αλλαγές εντός του αστικού πολιτικού συστήματος που δεν αγγίζουν καθόλου το ίδιο το εκμεταλλευτικό, σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα της εξουσίας των μονοπωλίων.

Από τον Σταύρο στον Λέοντα, ένα κλικ δρόμος...

 Από τον Σταύρο στον Λέοντα, ένα κλικ δρόμος...

«Αντίδοτο στην διαφαινόμενη τακτική της "καμένης γης" συνεχίζει να αποτελεί η πρόταση που διατυπώθηκε από τον Σ. Θεοδωράκη την Παρασκευή, για την συμφωνία υπερψήφισης του Στ. Δήμα από την σημερινή Βουλή με ταυτόχρονη προκήρυξη εκλογών για τα τέλη Ιανουαρίου ή την 1η Φεβρουαρίου. Μια τέτοια συμφωνία θα αποφόρτιζε το κλίμα στέλνοντας θετικά μηνύματα στην ΕΕ και την διεθνή κοινή γνώμη, ενώ θα βοηθούσε και τις επιχειρήσεις που επηρεάζονται αρνητικά από το πολιτικό κλίμα εν μέσω εορτών».

Εχουμε τις εξής επιλογές:
- Ο Πιερ Μοσκοβισί;
- Ο πρόεδρος του ΣΕΒ;
- Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ;

Απάντηση: Το παραπάνω έγραψε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου στην ιστοσελίδα TVXS. Και η έγνοια για εκλογή Προέδρου ώστε να στείλουμε θετικά μηνύματα στην ΕΕ, είναι ενδεικτική για το πόσο αντιμνημονιακά σκέφτονται εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Κοινώς, πόσο ξεδιάντροπα κοροϊδεύουν το λαό...

Πηγή: Ριζοσπάστης

[...]
Παρόλα αυτά οι εκλογές πρέπει να γίνουν και η κυβέρνηση του Σαμαρέλου να πάει στον αγύριστο. Για να γίνει το τελευταίο μέσα τις επόμενες βδομάδες, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την εκλογική της συντριβή από το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το βασικό καθήκον σήμερα σε ότι αφορά τις κάλπες. Κι αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι όσοι έχουν σώας τας φρένας.
[...]
Για να τελειώνουμε λοιπόν. Στο βαθμό που δεν υπάρχει κανένα άλλο επαναστατικό σχέδιο μέχρι το Μάρτη, το πιο σημαντικό είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση και στη θέση της να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ.

[...]

Πηγή: Το τροτσκιστικό (και "ακροαριστερό" τάχα) Avangarde

Απ' όλα (ή σχεδόν όλα) έχει ο μπαξές...

Απ' όλα (ή σχεδόν όλα) έχει ο μπαξές...

Ενα το κρατούμενο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ασκήσει την αστική διαχείριση, δηλαδή όχι να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική αλλά ουσιαστικά να αλλάξει ο τρόπος υλοποίησής της. Σ' αυτή τη γενική παραδοχή και στόχευση συναντώνται όλες οι «φυλές» του. Από κει και πέρα, η καθεμία αναλαμβάνει ρόλο χειραγώγησης δυνάμεων, προσαρμόζοντας τη ρητορική της αναλόγως των ιδεολογικών και πολιτικών αναφορών και καταβολών του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεται. Η ποικιλία του «μπαξέ» είναι μεγάλη και για κάθε προτίμηση. Οποιος αμφιβάλλει ας ανατρέξει στην κυριακάτικη «Αυγή». Σε αντικριστές σελίδες άρθρο του Δ. Παπαδημούλη και συνέντευξη του Π. Λαφαζάνη.

***

Ας δούμε, όμως, τι λένε τα δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για τις συνεργασίες και συμμαχίες του κόμματός τους:
Λέει ο Παπαδημούλης: «Η στρατηγική μας (...) πρέπει να περιλαμβάνει την υιοθέτηση ενός μακράς πνοής και διάρκειας μεταρρυθμιστικού σχεδίου, σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Ενα τέτοιο πρόγραμμα περιλαμβάνει γραμμές άμυνας, αλλά και γραμμές υποχώρησης».
Και ο Λαφαζάνης: «Η πρωτιά (...) πρέπει να συνοδευθεί και με την κατάκτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, πράγμα που απαιτεί από μας να κρατήσουμε μέχρι τέλους μια όλο και πιο αταλάντευτη και ριζοσπαστική γραμμή... Επιδιώκουμε κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να έχουμε την ευχέρεια να εφαρμόσουμε χωρίς εμπόδια, πλήρως το πρόγραμμά μας».
Λέει ο Παπαδημούλης: «Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε πολιτικές και να συνεργαστούμε με δυνάμεις που, έστω και με αντιφάσεις και υστερήσεις, υπερασπίζονται την πολιτική δημοκρατία με κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο».
Και ο Λαφαζάνης: «...Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει μόνο τέτοιες συμμαχίες που θα εγγυώνται ότι θα εφαρμοστεί με συνέπεια και σταθερότητα ένας αντιμνημονιακός προοδευτικός προσανατολισμός...».
Προτείνει ο Παπαδημούλης: «Μια αριστερή πολιτική διακυβέρνηση με στόχο την ανάσχεση της πολιτικής λιτότητας και τη συντριβή του ιδεολογικού δόγματος του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω συμμαχιών με συγγενείς δυνάμεις και με τη συνεργασία όμορων κοινωνικοπολιτικών χώρων. Αλλωστε, οι ιστορικές νίκες της Αριστεράς υπήρξαν ανέκαθεν αποτέλεσμα συμμαχιών με σημαντικά τμήματα του μεσαίου χώρου. Στο ευρωπαϊκό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναμετράται ήδη με το δύσκολο πρόβλημα της οικοδόμησης θεματικών συμμαχιών με άλλες πολιτικές οικογένειες».
Και ο Λαφαζάνης: «Είναι νομίζω προφανές ότι μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στη Βουλή σε ψήφους του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού είναι αδύνατο να εφαρμόσει ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα. Γι' αυτό, άλλωστε, δεν πρόκειται να συνεργαστούμε ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με το Ποτάμι (...) Η ΔΗΜΑΡ στήριξε την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου (...) Ισχυρίζεται ότι τα μνημόνια δεν καταργούνται από τη μια μέρα στην άλλη (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να συνεργασθεί με πρόσωπα, δυνάμεις και συσπειρώσεις που έχουν ευθύνες στην ψήφιση και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών πολιτικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σημαία ευκαιρίας και δεν θα γίνει ποτέ κόμμα διανομής λαφύρων και προνομίων. Οι συμμετοχές στον ΣΥΡΙΖΑ και οι συνεργασίες με τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βασίζονται σε αρχές, να διαθέτουν αξιοπιστία και να εκφράζουν γνήσιες και έμπρακτες ριζοσπαστικές μετατοπίσεις».
Διαλέγεις και παίρνεις. Παπαδημούλη ή Λαφαζάνη; Θα ασκηθεί η αστική διαχείριση που είναι εξ ορισμού αντιλαϊκή με ή χωρίς άλλες δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος; Θα υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ την, εκ φύσεως αντεργατική, φιλομονοπωλιακή, στρατηγική της ΕΕ με παρέα ή μόνος του; Ολα τα ενδεχόμενα παίζουν. Η μόνη επιλογή που δεν φύεται στον κατά τ' άλλα εύφορο και πλούσιο μπαξέ του... είναι αυτή της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, την ΕΕ με σκοπό να χαράξει ο λαός άλλο δρόμο με τη συμμαχία, την πάλη του, για μια ζωή χωρίς αφεντικά.

***

Αντί επιλόγου: Δεν μας διέφυγε της προσοχής ότι ο Λαφαζάνης υπερασπίζεται τη συνεργασία με το ΚΚΕ, η οποία το τελευταίο διάστημα προβάλλεται με το ενδεχόμενο «ανοχής» από πλευράς του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο βεβαίως θα σήμαινε στην πράξη το ΚΚΕ να δείξει ανοχή στον «αναμφισβήτητο» - κατά ΣΥΡΙΖΑ - προσανατολισμό της Ελλάδας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ανοχή στη ζωή με ψίχουλα, που «υπόσχεται» ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί για ανάκτηση των απωλειών, ανοχή στη στήριξη της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» (δηλαδή, στο κεφάλαιο) και τα «κέρδη της», ανοχή στις διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στους επιχειρηματικούς ομίλους και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, από το Τέξας και το Κόμο μέχρι τον ΣΕΒ και τους μεγαλοξενοδόχους και πολλά άλλα. Αυτό δεν θα σήμαινε απλώς ότι το ΚΚΕ βάζει νερό στο κρασί του, αλλά ότι αλλάζει στρατόπεδο. Αντί, δηλαδή, να είναι στο πλευρό των αγώνων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στήριγμα στις διεκδικήσεις τους για ανάκτηση απωλειών, ενάντια στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική και στη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους, θα πέρναγε στο στρατόπεδο αυτών που τον κοροϊδεύουν πως μπορεί να υπάρχει πολιτική που και για τα λαϊκά συμφέροντα θα εργάζεται και γι' αυτά του κεφαλαίου. Κάτι τέτοιο βεβαίως θα ερχόταν σε αντίθεση με όλη την Ιστορία του, τη δράση του, για την οποία το Κόμμα έχει κύρος στο λαό, θα πρόδιδε το σκοπό ύπαρξής του, δηλαδή την πάλη για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Κάτι που το ΚΚΕ βεβαίως δεν πρόκειται να κάνει.

Β. Ν.

Η σαπίλα και το ... «δίλημμα»

Η σαπίλα και το ... «δίλημμα»

Η υπόθεση Χαϊκάλη, που κυριαρχεί στην επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, ανέδειξε για άλλη μια φορά τη δυσοσμία, τη σαπίλα του αστικού πολιτικού συστήματος, του τρόπου λειτουργίας του, των διασυνδέσεών του με επιχειρηματικούς ομίλους. Οι γραφικές, αστυνομικές, μυθιστορηματικές λεπτομέρειες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας απλά προσθέτουν όλο και κάτι παραπάνω για να κάνουν περισσότερο αποκρουστική και αηδιαστική όλη αυτή την ιστορία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ανθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν και να κάνουν γιορτές με ό,τι τους έχει απομείνει από μια πετσοκομμένη σύνταξη, ένα μικρό μισθό, ένα ψωροεπίδομα ανεργίας, παρακολουθούν να ξετυλίγεται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια τους για μία ακόμα φορά το ίδιο έργο. Να τους βάζουν ως δίλημμα μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογών το εξής: «Διαφθορά ή καθαρότητα;». Εσπευσε γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ να το υιοθετήσει, με την «Αυγή» να επισημαίνει στο πρωτοσέλιδό της: «Δημοκρατική λύση κόντρα σε διαφθορά - διαπλοκή»...
Το έχει ξαναζήσει ο λαός αυτό το έργο.
Ο λαός καλείται εδώ και χρόνια στις εκλογές να διαλέγει τους «αδιάφθορους» κόντρα στους «διεφθαρμένους» διαχειριστές τού κατά τ' άλλα σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, της πολιτικής της ΕΕ, επικεντρώνοντας στη διαφθορά αλλά όχι στο σύστημα που τη γεννά και την τρέφει, το οποίο «τυχαίνει» επίσης να του επιβάλλει μια ζωή με στερήσεις, τσακισμένα δικαιώματα, μεγάλες απώλειες σε περίοδο κρίσης, συνεχιζόμενες αιματηρές θυσίες σε περίοδο ανάκαμψης.
Θυμίζουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Το 2004, το έζησε με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κ. Καραμανλή, να πηγαίνει στις εκλογές με «σύνθημα» την κάθαρση και να χαρακτηρίζει τον τότε πρωθυπουργό «αρχιερέα της διαπλοκής» για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου και όχι μόνο. Και ήρθαν οι ...αδιάφθοροι στην κυβέρνηση.
Το 2009, ο λαός έζησε το ίδιο παραμονές εκλογών, όταν ο Γ. Παπανδρέου ζητούσε την ψήφο του λαού καταγγέλλοντας την κυβέρνηση Καραμανλή για το Βατοπέδι, τη «Ζήμενς» και πολλά άλλα. Και ήρθαν ξανά οι ...αδιάφθοροι στην κυβέρνηση.
Το 2012, ο λαός το ξαναείδε το έργο με άλλους πρωταγωνιστές. Ο Αντ. Σαμαράς είχε στην πρώτη γραμμή της προεκλογικής του ρητορείας τη λίστα Λαγκάρντ, τα υποβρύχια κ.τ.λ. κ.τ.λ. Και ήρθαν ξανά οι αδιάφθοροι...
Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται αλλού.
Βιώνει τις επιπτώσεις της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βιώνει την καπιταλιστική βαρβαρότητα που πατά πάνω σε ερείπια και «πτώματα». Βεβαίως, τόσες αντικαταστάσεις διεφθαρμένων από αδιάφθορους κι όμως το θέμα της διαφθοράς όχι μόνο δεν λύνεται αλλά ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα γεννιούνται και αναπαράγονται σκάνδαλα με μεγαλύτερη συχνότητα.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή που περιγράψαμε υπάρχει μια λογική αλληλουχία. Κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν αυτή τη βαρβαρότητα και να συνεχίσουν την αντιλαϊκή πολιτική, έχουν την ίδια στρατηγική αναφορά. Αρα, δεν μπορούν αντικειμενικά να βάλουν ως δίλημμα αυτό που για το λαό έχει πρωταρχική σημασία. Γιατί και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε επισημαίνουν και ναυαρχίδες του αστικού Τύπου, συμφωνούν με το να είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Συμφωνούν ότι το χρέος, που δεν το έχει δημιουργήσει ο λαός, πρέπει να το πληρώσει. Συμφωνούν στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.
Γι' αυτό τους βολεύει η σκανδαλολογία. Γιατί εμποδίζει το λαό να δει την ουσία του προβλήματος και τον οδηγεί στο να επικροτεί επιφανειακές αλλαγές εντός του αστικού πολιτικού συστήματος που δεν αγγίζουν καθόλου το ίδιο το εκμεταλλευτικό, σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα της εξουσίας των μονοπωλίων.