Ανεξέλεγκτη φωτιά στη Λευκίμμη από τις βομβίδες κρότου λάμψης των ΜΑΤ

 

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2018 Κέρκυρα

ΦΩΤΟ από τη φωτιά που ξέσπασε πριν από λίγο στα Μελίκια, www.argyrades.gr

Ανεξέλεγκτη φωτιά στη Λευκίμμη από τις βομβίδες κρότου λάμψης των ΜΑΤ - ΤΩΡΑ

Ανεξέλεγκτη φωτιά στη Λευκίμμη, στα Μελίκια από τις βομβίδες κρότου λάμψης των ΜΑΤ. Δεν μπορούν μέχρι τώρα να επέμβουν τα πυροσβεστικά…

Για μια ακόμα βραδιά οι επιθέσεις των ΜΑΤ διαμορφώνουν σκηνικό κόλασης. Μόνο που απόψε τα πράγματα είναι πολύ δραματικά … Μεγάλος κίνδυνος. Απειλούνται σπίτια και ανθρώπινες ζωές...

Σίλβιο Μπερλουσκόνι – Ένας ευρωπαίος πρόδρομος του Τραμπ

Κατιούσα

Είχε την “ατυχία” να γεννηθεί στην Ιταλία, αλλιώς θα μπορούσε να έχει αναδειχθεί μέχρι και σε πλανητάρχης, τουλάχιστον όμως μπορεί να πει κανείς ότι υπήρξε ένα είδος “προδρόμου” του φαινομένου Τραμπ. Από τους πρώτους ηγέτες που κατάργησαν τόσο άμεσα την διαμεσολάβηση μεταξύ αστών και πολιτικού προσωπικού, μοιράζεται με τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο παρόμοιες σεξιστικές απόψεις και συμπεριφορές, όπως και το εύπεπτο λαϊκίστικο στιλ της συνθηματολογίας του. Μπορεί το άστρο του να φαίνεται οριστικά πια να τείνει στη δύση του, δεν μπορεί όμως να μην αναγνωρίσει κανείς ότι οι αλλεπάλληλες επιστροφές του έστω κι ως δευτεραγωνιστή στην πολιτική σκήνη της γείτονος είναι εντυπωσιακή, μετά από τη σωρεία δικαστικών περιπετειών και σκανδάλων που αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια και δείγμα ενός γενικότερου αδιεξόδου του αστικού πολιτικού σκηνικού στη χώρα.
Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1936 σε μικροαστική οικογένεια του Μιλάνου. Σπούδασε νομικά και ως νεαρός έκανε διάφορες δουλειές, μεταξύ των οποίων κι εκείνη του τραγουδιστή κι ανιματέρ σε κρουαζιερόπλοια. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου και ξεκίνησε την επιχειρηματική του δραστηριότητα στο χώρο των ακινήτων, κατορθώνοντας να συγκεντρώσει σημαντική περιουσία ως τη δεκαετία του ’70. Αγόρασε την υπηρεσία συνδρομητικής τηλεόρασης Τελεμιλάνο το 1976 (τοπικής εμβέλειας στο Μιλάνο) και το 1980 δημιούργησε με βάση αυτή το Canale 5, τον πρώτο ιδωτικό τηλεοπτικό  σταθμό πανιταλικής εμβέλειας, κι ως τα τέλη της δεκαετίας οι σταθμοί του είχαν κατακλύσει τις συχνότητες της Ιταλίας. Στο μεταξύ η επιχειρηματική του αυτοκρατορία έφτασε να περιλαμβάνει εκτός από κανάλια, εκδοτικούς οίκους, κινηματογράφους, εκδοτικούς οίκους και την ποδοσφαιρική ομάδα της Μίλαν, μεταξύ πολλών άλλων.

Για πολλά χρόνια η εμπλοκή του στην πολιτική ήταν έμμεση, στηρίζοντας θερμά τον σοσιαλιστή ηγέτη και πρωθυπουργό Μπετίνο Κράξι, που με τη σειρά του διευκόλυνε πολύ νομοθετικά την εξάπλωση του μιντιακού ομίλου του Μπερλουσκόνι. Ο Ιταλός επιχειρηματίας όχι μόνο κατόρθωσε να βγει αλώβητος από την υπόθεση “Καθαρά χέρια”, που με τις διαδοχικές αποκαλύψεις σκανδάλων και δωροδοκιών έθεσε τέλος στην Α’ ιταλική δημοκρατία, αναγκάζοντας τον Κράξι να διαφύγει στην Τυνησία για να γλιτώσει τη φυλακή, αλλά εμφανίστηκε δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο ως “άφθαρτος” και “ανανεωτής”. Το 1994 ιδρύει τη Φόρτσα Ιτάλια, ένα κεντροδεξιό πολιτικό κόμμα, αντιμετωπίζει όμως προβλήματα με τη δικαιοσύνη για απάτη και διαφθορά, παρότι οι καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος του αργότερα θα αναιρεθούν, ενώ παράλληλα η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση. Ο Μπερλουσκόνι κατορθώνει παρόλαυτα να παραμείνει ηγέτης της Φόρτσα Ιτάλια, κερδίζοντας τις εκλογές του 2001.
Η δεύτερη θητεία του σημαδεύεται από την ενεργό εμπλοκή της Ιταλίας στον πόλεμο του Ιράκ, κάτι που προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια στον ιταλικό λαό, ενώ και η οικονομική του πολιτική ξεσήκωσε αντιδράσεις. Κατόρθωσε μετά τα άσχημα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών του 2005 να αποσπάσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη ουλή, έχασε όμως τις εκλογές του 2006 από την κεντροαριστερά του Ρομάνο Πρόντι. Ο Μπερλουσκόνι προσέφυγε μάταια στα δικαστήρια αμφισβητώντας το αποτέλεσμα, επέστρεψε όμως μόλις δυο χρόνια αργότερα στον πρωθυπουργικό θώκο μετά τις εκλογές που ακολούθησαν την παραίτηση Πρόντι, ως επικεφαλής του νεοσύστατου κόμματος “Ο λαός της Ελευθερίας”.

Το 2010 ήρθε αντιμέτωπος με το λεγόμενο “Ρούμπιγκειτ”, δηλαδή την εμπλοκή του στα διαβόητα πάρτι “μπούνγκα-μπούνγκα”, με συμμετοχή της ανήλικης τότε μαροκινής ιερόδουλης Ρούμπι. Παράλληλα είχε να αντιμετωπίσει νέες δικαστικές διώξεις φοροαπάτης και διαφθοράς μετά την άρση της ασυλίας του από το Συνταγματικό δικαστήριο. Την ίδια περίοδο, η ιταλική οικονομία άρχισε να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης στην ευρωζώνη, κάτι που προσωρινά ωστόσο ενίσχυσε τη δημοφιλία του, όταν το 2011 ήρθε σε δημόσια αντιπαράθεση με την Άνγκελα Μέρκελ και το Νικολά Σαρκοζί, όταν εκείνοι δημόσια εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους για την ικανότητα του Μπερλουσκόνι να περάσει τις απαραίτητες οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Στις 8 Νοέμβρη του ίδιου έτους, απέτυχε να περάσει το σχέδιο προϋπολογισμού από τη βουλή, κάτι που σήμανε την παραίτησή του λίγες μέρες αργότερα, με τον όρο να υπερψηφιστεί τελικά το σχέδιο, που περιείχε σημαντικά αντιλαϊκά μέτρα προς όφελος της ιταλικής άρχουσας τάξης.

Τα αμέσως επόμενα χρόνια ο Μπερλουσκόνι απασχόλησε τα ιταλικά ΜΜΕ κυρίως με τις συνεχιζόμενες δίκες του, κατόρθωσε όμως παρόλαυτα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ρυθμιστή και στην αντιπολίτευση, σε μια περίοδο μεγάλης αστάθειας και συνεχών αλλαγών κυβερνήσεων στην Ιταλία. Το 2013 σηματοδότησε την πρώτη του τελεσίδικη καταδίκη (για φοροδιαφυγή) μετά από 12 απόπειρες δικαστικών διώξεων. Πέρα από τη μειωμένη ποινή του ενός έτους, του επιβλήθηκε στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για πέντε χρόνια. Μολονότι η συγκεκριμένη ποινή βρισκόταν υπό πιθανή αίρεση από άλλο δικαστήριο, ο Μπερλουσκόνι τελικά εκδιώχθηκε από τη γερουσία, κάτι που επέφερε άρση ασυλίας και απαγόρευση έξι ετών της κατοχής δημόσιου αξιώματος.
Παρόλαυτα ο Μπερλουσκόνι συνέχισε να είναι ηγέτης της Φόρτσα Ιτάλια (όπως στο μεταξύ είχε επαναβαπτίσει το κόμμα του) και συνέβαλε στην ήττα του Ματέο Ρέντσι στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση το Δεκέμβρη του 2016, οδηγώντας σε παραίτηση του πρωθυπουργού και ανάληψη της εξουσίας από τον Πάολο Τζεντιλόνι ως τις πρόσφατες εκλογές του 2018.
Σε αυτή την αναμέτρηση η συμμαχία του Μπερλουσκόνι, στην οποία συμμετείχε και η Λέγκα του Βορρά, ήρθε πρώτη πριν το κίνημα 5 αστέρων, ωστόσο το αδιέξοδο στο σχηματισμό κυβέρνησης τον ανάγκασε να επιτρέψει στη Λέγκα να έρθει σε διαπραγματεύσεις με το κίνημα 5 αστέρων, οδηγώντας στο σχηματισμό της σημερινής ιταλικής κυβέρνησης. Την ίδια περίοδο, το εφετείο του Μιλάνου ήρε την απαγόρευση ανάδειξής του σε δημόσιο αξίωμα. Παράλληλα, ο Καβαλιέρε, όπως είναι το παρατσούκλι που το δόθηκε από τον αθλητικογράφο Τζοβάνι Μπρέρα λόγω του βραβείου που είχε απονεμηθεί στον Μπερλουσκόνι το 1977 από τον τότε πρόεδρο της ιταλικής δημοκρατίας (Ιππότης της Εργασίας), φαίνεται να επανέρχεται και στο χώρο του ποδοσφαίρου, εξαγοράζοντας την ομάδα της γ’ εθνικής Μόντσα, δυο χρόνια μετά την πώληση της Μίλαν σε Ταϊλανδό επιχειρηματία.

Επιλογή της κυβέρνησης η αστυνομική καταστολή

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, εντείνει την αντιλαϊκή επίθεση με νέα μέτρα κατά του λαού. Περιορίζει και καταπατάει στοιχειώδη δικαιώματα. Εντείνει την καταστολή κατά του λαϊκού κινήματος. Είναι διαχρονική πολιτική, που εφάρμοσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόκειται για μια απλή σειρά συμβάντων αστυνομικής βαρβαρότητας, αλλά εφαρμογή μιας πολιτικής που στοχεύει στο διαρκές χτύπημα των αγώνων του λαού μας.

Η κυβέρνηση επιτίθεται στους αγώνες των συνταξιούχων, των φοιτητών, των προσφύγων. Θυμίζουμε την άγρια επίθεση σε αγωνιστές στο άγαλμα του Τρούμαν. Επίσης τη σύλληψη απολυμένων μέσα στα σπίτια τους στα Γιάννενα, που οδήγησε σε δίκη στελέχη και μέλη του ΠΑΜΕ. Συνεχίζει τα αγροτοδικεία. Και πρόσφατα, εφάρμοσε αστυνομική βία σε βάρος ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου, του Ζακ Κωστόπουλου. Ο κατήφορος αυτός της κυβέρνησης στον αυταρχισμό δεν έχει τελειωμό.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις της για σεβασμό των δικαιωμάτων των πολιτών και ιδιαίτερα των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, έχει «φουσκώσει τα πανιά» των κατασταλτικών μηχανισμών.

Δεν χάνει την ευκαιρία μέσα στο κλίμα που δημιουργήθηκε από την οικονομική κρίση, την ανεργία, την περιθωριοποίηση των πιο αδύναμων λαϊκών στρωμάτων, καθώς και το αυξανόμενο προσφυγικό - μεταναστευτικό ρεύμα, με τη στάση της να αφήνει περιθώρια εκδήλωσης ρατσιστικών, εθνικιστικών, φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.
Στο χώρο της αστυνομίας είναι εκτεταμένες οι ιδεολογικές απόψεις υπέρ του ρατσισμού και του φασισμού. Πολλές φορές μάλιστα καλλιεργείται η αντίληψη ότι για όλα φταίνε οι «άλλοι», οι «ξένοι» και οι «διαφορετικοί». Ιδιαίτερα στην αστυνομία, η ναζιστική Χρυσή Αυγή έχει πολλούς οπαδούς. Αυτό βέβαια είναι γνωστό στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Προτεραιότητά της είναι η καταστολή του λαού και όχι η εκκαθάριση των φασιστικών θυλάκων στην αστυνομία.

Οργή, καταδίκη, αγανάκτηση και απαίτηση για άμεση απόδοση ευθυνών στην αστυνομία, αλλά και στην κυβέρνηση, πρέπει να προκαλέσει το τελευταίο περιστατικό βάρβαρης αστυνομικής βίας κατά του Ζακ Κωστόπουλου. Οκτώ πάνοπλοι αστυνομικοί κακοποιούν έναν ετοιμοθάνατο, έναν ευάλωτο άνθρωπο που δεν μπορούσε ούτε να τους απειλήσει, ούτε να αντισταθεί, ούτε να διαφύγει! Περνούν χειροπέδες σε έναν ετοιμοθάνατο! Αντί να συλλάβουν όσους τον λιντσάρουν, συμμετέχουν και οι ίδιοι στο λιντσάρισμα! Ούτε ίχνος σεβασμού στην ανθρώπινη αξία. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον κατήφορο της καταστολής και ένας από τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς, η αστυνομία, την επιβάλλει παντού και πάντα και ιδιαίτερα με πιο μεγάλη βαρβαρότητα σε ευάλωτους συνανθρώπους μας.

Η κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες. Υποκρίνεται όταν μιλάει δήθεν για έρευνα κατά των αστυνομικών. Αυτός είναι ο προσανατολισμός της αστυνομίας, που με ευθύνη της κυβέρνησης συνεχίζεται, όπως και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Γιώργος ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ
Υποστράτηγος Αστυνομίας ε.α.

Προαναγγελθείσα συμφωνία με ευρωατλαντικό υποβολέα

Το χρονικό για το πώς φτάσαμε στη συμφωνία των Πρεσπών είναι αποκαλυπτικό για το περιεχόμενό της, αφού σε όλα τα στάδια τον τόνο και τον «ρυθμό» έδωσαν ακριβώς τα χρονοδιαγράμματα των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.
«Εν αρχή» ήταν η αλλαγή φρουράς στην αστική διαχείριση στη γειτονική χώρα. Στις εκλογές το Δεκέμβρη του 2016, το VMRO-DPMNE του Ν. Γκρούεφσκι, μετά και από «αποκαλύψεις» για σκάνδαλα, συγκέντρωσε μεν την πλειοψηφία, αλλά δεν κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Υπό τις «ευλογίες» ΗΠΑ και ΕΕ, κυβέρνηση σχηματίζουν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Ζ. Ζάεφ μαζί με τα αλβανικά μειονοτικά κόμματα. Ακολουθεί πολιτική αναταραχή, με αποκορύφωμα (τον Απρίλη του 2017) την εισβολή διαδηλωτών του VMRO στο Κοινοβούλιο όπου διεξαγόταν ψηφοφορία για την ανάδειξη προέδρου της Βουλής.
Ο Ζ. Ζάεφ, αμέσως μετά, «προειδοποιεί» ότι «αν δεν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν, σε ό,τι αφορά στο χαμηλό ενδιαφέρον της ΕΕ και των ΗΠΑ σε αυτήν την περιοχή, η Ρωσική Ομοσπονδία θα έχει περισσότερο χώρο να επιβάλει τα συμφέροντά της».
Τα επεισόδια καταγγέλλονται από τον γγ του ΝΑΤΟ, που χαιρέτισε την εκλογή νέου προέδρου του Κοινοβουλίου, ενώ στον αντίποδα το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών κατήγγειλε «απροκάλυπτη χειραγώγηση της βούλησης των πολιτών, με στόχο να ανατρέψουν τη νόμιμη κυβέρνηση».
Αμέσως μετά εκδηλώθηκε ανοιχτή παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα. Στις 30/4/2017 φτάνει στα Σκόπια ο αναπληρωτής βοηθός υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας, Χόιτ Μπράιαν Γι, και λίγες μέρες μετά, ο Πρόεδρος της ΠΓΔΜ δίνει τελικά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο κόμμα του Ζάεφ.
Τη νέα κατάσταση χαιρετίζει ακαριαία το ΝΑΤΟ, ξανά με δήλωση του Στόλτενμπεργκ (17/5/2017), όπου καλεί «όλους τους ενδιαφερόμενους να συνεχίσουν τις προσπάθειες για να προωθήσουν τις ευρωατλαντικές φιλοδοξίες της χώρας».

Με συνοπτικές διαδικασίες...

Τον Ιούνη ο Ζ. Ζάεφ διακηρύττει ως προτεραιότητα της κυβέρνησής του την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ «το συντομότερο δυνατόν», εκφράζει την «ετοιμότητα για παραχωρήσεις» σε σχέση με το όνομα και ανακοινώνει τη μετάβασή του στις Βρυξέλλες, προκειμένου να συναντηθεί πρώτα με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, και στη συνέχεια με την επικεφαλής της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Φεντερίκα Μογκερίνι.
Σαν έτοιμη από καιρό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «αναθερμαίνει» απευθείας τις συνομιλίες.
Μέσα Ιούνη πραγματοποιείται στην Αθήνα η πρώτη συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, με τον νέο ομόλογό του της ΠΓΔΜ, Ν. Ντιμιτρόφ.
Αρχές Ιούλη ο ειδικός εκπρόσωπος και μεσολαβητής του ΟΗΕ, Μ. Νίμιτς, μεταβαίνει στα Σκόπια για επαφές με την πολιτική ηγεσία.
Στα Σκόπια μεταβαίνει και ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Μ. Ροθ, ο οποίος δηλώνει: «Κανείς εκτός "Μακεδονίας" και εκτός Ελλάδας δεν καταλαβαίνει τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ τους, η οποία είναι εντελώς παράλογη. (...) θα πρέπει να αφήσουμε την ιστορία να παραμείνει ιστορία και να προχωρήσουμε προς ένα κοινό μέλλον. Η Γερμανία είναι έτοιμη, εφόσον της ζητηθεί, να παράσχει υποστήριξη προς την κατεύθυνση αυτή».
Παράλληλα, μια από τις πρώτες αποφάσεις της κυβέρνησης Ζάεφ ήταν να κλείσει τα «ανοιχτά μέτωπα» με τη γειτονική Βουλγαρία, επίσης κράτος - μέλος των ΝΑΤΟ και ΕΕ. Την 1/8/2017 υπογράφεται στα Σκόπια το «Σύμφωνο Φιλίας» ανάμεσα στις δυο χώρες, που τότε χαρακτηρίστηκε και «πρότυπο» για ανάλογες «διευθετήσεις» όπως αυτή με την Ελλάδα.
Τον Σεπτέμβρη, ύστερα και από την επίσκεψη Κοτζιά στα Σκόπια, ο Ζάεφ προαναγγέλλει ότι με τη μεσολάβηση του Μάθιου Νίμιτς, «θα υπάρξουν τον Δεκέμβριο, τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο νέες λύσεις για την εξέταση του θέματος». Οι επαφές συνεχίζονται Οκτώβρη και Νοέμβρη, ενώ το 2017 κλείνει με τον προγραμματισμό σειράς συναντήσεων για το πρώτο τρίμηνο του 2018.

Τρέχοντας το 2018...

Το 2018 οι εξελίξεις παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας, καθώς το κρίσιμο είναι να υπάρξει συμφωνία για την ονομασία πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλη.
Στις 17 και 18 Γενάρη επισκέπτεται τα Σκόπια ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, όπου έχει συναντήσεις με όλη σχεδόν την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας.
Στις 19 Γενάρη πραγματοποιείται συνάντηση του προσωπικού απεσταλμένου του γγ του ΟΗΕ για το θέμα του ονόματος, Μάθιου Νίμιτς, με τους διαπραγματευτές της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ, στη Νέα Υόρκη.
Τέλη του μήνα πραγματοποιείται συνάντηση Τσίπρα - Ζάεφ, στο περιθώριο του Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός (23 έως 26 Γενάρη).
Το Φλεβάρη συναντούνται στη Βιέννη οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών, παρουσία του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ, Μάθιου Νίμιτς. Η συνάντηση γίνεται την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση διαμορφώνει το σχέδιο Συμφώνου με τη γειτονική χώρα.
Η ΕΕ συνεχίζει να πιέζει, δημοσιεύοντας την ανακοίνωση για τη Στρατηγική της ΕΕ για ενσωμάτωση της περιοχής. Τέλη Φλεβάρη ξεκινά περιοδεία στα Βαλκάνια και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ. - Κλ. Γιούνκερ, ζητώντας κλείσιμο «εκκρεμών ζητημάτων» με γείτονές τους, λίγες μέρες αφότου ο Ζ. Ζάεφ επισκέπτεται το Βερολίνο για συνάντηση με την καγκελάριο Αγκ. Μέρκελ, όπως και με τον Γερμανό Πρόεδρο Φ. Σταϊνμάγερ.
Ενδεικτική των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που φουντώνουν είναι η συνέντευξη που παραχωρεί την ίδια περίοδο ο ΥΠΕΞ της Ρωσίας, Σ. Λαβρόφ, υπογραμμίζοντας ότι «μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, πραγματοποιήθηκαν τρία κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ και το καθένα έφερε τη στρατιωτική υποδομή του ΝΑΤΟ πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Τώρα θέλουν να εμπλέξουν τα Βαλκάνια σε αυτό το παιχνίδι, βάζοντας τις βαλκανικές χώρες σε θέση να κάνουν μια επιλογή: "Είστε είτε με τη Δύση είτε με τη Ρωσία"», «υπενθυμίζοντας» ότι «απαιτούσαν από την Ουκρανία να κάνει την ίδια επιλογή και ως αποτέλεσμα η ουκρανική κοινωνία και το κράτος θρυμματίστηκαν...».

Το τελικό σπρώξιμο...

Το Μάρτη οι πιέσεις εντείνονται, στα Βαλκάνια περιοδεύει ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας, Γ. Μίτσελ, το ζήτημα εξετάζει και η Σύνοδος των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ.
Οι επαφές μεταξύ των ΥΠΕΞ των δύο κρατών συνεχίζονται επί τη βάσει πλέον σχεδίων και προτάσεων συμφωνίας.
Μέσα Μάη, Τσίπρας και Ζάεφ συναντώνται στο περιθώριο των εργασιών της Συνόδου Κορυφής ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων στη Σόφια, υπό το «άγρυπνο βλέμμα» της ΕΕ, που προσφέρεται μάλιστα να τεθεί «εγγυητής» της υλοποίησης της όποιας συμφωνίας. Ο Ελληνας πρωθυπουργός επιβεβαιώνει ότι ναι μεν η ελληνική πλευρά «δεν αισθάνεται την πίεση της κλεψύδρας, υπάρχει όμως κλεψύδρα για την έναρξη ενταξιακής διαδικασίας, στις 25 Ιούνη, και έτσι πρέπει πολύ σύντομα να έχουμε μια εξέλιξη».
Αρχές Ιούνη, οι ΗΠΑ «θυμίζουν» το ειδικό τους ενδιαφέρον να «κλείσει» η υπόθεση. Σε ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ χαρακτηριστικά εκφράζεται η «ελπίδα» ότι «οι ηγέτες της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας θα βρουν αμοιβαία αποδεκτή λύση (...) για το συμφέρον της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης...».
Την ίδια ώρα, ο υφυπουργός Εξωτερικών Γ. Μίτσελ σε συνέντευξή του ξεδιπλώνει ολόκληρο τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό για την περιοχή: «Στα Βαλκάνια, αυξάνουμε τη βοήθεια κατά της ρωσικής επιρροής και συντονίζουμε τις ενέργειες με την ΕΕ για να οικοδομήσουμε μεγαλύτερη σταθερότητα. Αυτήν τη στιγμή που μιλάω, η ομάδα μας εργάζεται με την ΕΕ και τους βασικούς Ευρωπαίους εταίρους μας για τη Σερβία - Κοσσυφοπέδιο, τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη και το θέμα της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ (...) Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να διαδραματίζουν έναν αθόρυβο ρόλο, αλλά μαζί με την ΕΕ και τη Γερμανία, για να ενθαρρύνουμε μια επίλυση αυτού του αδιεξόδου, ώστε να δούμε την ΠΓΔΜ να γίνεται μέλος του ΝΑΤΟ».
Λίγες μέρες μετά, στις 12 Ιούνη, σε τηλεφωνική τους επικοινωνία Τσίπρας - Ζάεφ επισφραγίζουν τη συμφωνία, που υπογράφεται στις Πρέσπες στις 17 Ιούνη.