Παράλληλος «διάλογος» με θεματολογία - «φωτιά»

ΝΑΤΟική παρα-σύνοδος, με τη συμμετοχή άνω των 400 στελεχών κυβερνήσεων και επιχειρήσεων, υψηλόβαθμων αξιωματούχων, διοργανώνεται ταυτόχρονα με τη Σύνοδο Κορυφής της λυκοσυμμαχίας, στις 11-12/7 στις Βρυξέλλες και με θεματολογία - «φωτιά», όπου ξεχωρίζουν θέματα όπως η Ενέργεια, ο ανταγωνισμός με Ρωσία και Κίνα, ο έλεγχος στις πρ. Σοβιετικές Δημοκρατίες, αλλά και σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, και τα πυρηνικά.

 Με τίτλο «Ο Διάλογος των Βρυξελλών», η «παράλληλη» αυτή Σύνοδος έχει ως διακηρυγμένο στόχο να στοιχίσει πίσω από τα προτάγματα της λυκοσυμμαχίας ενισχύοντας «τις σχέσεις μεταξύ των πολιτών των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ και των εταίρων κρατών, των ηγετών τους και της συμμαχίας, βοηθώντας τους να διερευνήσουν τις διασταυρώσεις μεταξύ ασφάλειας, διπλωματίας, επιχειρήσεων και κοινωνίας».

Αλλωστε, διοργανώνεται «σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ», από το Ατλαντικό Συμβούλιο («Atlantic Council»), το Γερμανικό Ταμείο Marshall («German Marshall Fund» -GMF), τη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου («Munich Security Conference» - MSC) και τις «Γυναίκες στη Διεθνή Ασφάλεια («Women in International Security» - WIIS), τέσσερις οργανώσεις - «δεξαμενές σκέψεις», με μεγάλη πείρα στη ζύμωση και προώθηση των επικίνδυνων σχεδιασμών του ευρωατλαντικού άξονα.

«Μια μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη»

Η ίδια η θεματολογία της παρα-συνόδου είναι ενδεικτική των συγκρούσεων που οξύνονται. Π.χ. στην ενότητα με τίτλο «Μια μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη και μια συμμαχία υπό πίεση», στα προπαρασκευαστικά κείμενα διαβάζουμε: «Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες λαμβάνει χώρα σε μια εποχή που ο κόσμος είναι ταραχώδης με τρόπους που δεν παρατηρούνται εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι παγκόσμιες μετατοπίσεις δύναμης, οι αναδυόμενες και οι αναθεωρητικές δυνάμεις, οι νέες τεχνολογίες, οι θυελλώδεις εγχώριες πολιτικές σε ολόκληρη τη Δύση, η μαζική μετανάστευση και τα αποδυναμωμένα κράτη στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική συνετέλεσαν στο να τίθεται υπό αμφισβήτηση το μέλλον της παγκόσμιας τάξης. Ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος θα ταξιδέψει σε αυτά τα ασταθή νερά στα επόμενα χρόνια θα καθορίσει αν μπορεί να βρεθεί μια νέα τάξη ή εάν οδεύουμε συλλογικά σε μια εποχή παγκόσμιας διαταραχής».

Στενά συνδεδεμένη με τα παραπάνω είναι και η θεματική με τίτλο «Πέρα από την Φιλελεύθερη Τάξη: Πώς να αντιμετωπίσουμε Ρωσία και Κίνα».

Γράφουν στα σχετικά κείμενα: «Στη σχεδόν 70χρονη ιστορία της, η Συμμαχία έκανε πολλά για να ενισχύσει, να διατηρήσει και να προωθήσει τα ιδανικά που "προάγουν τη σταθερότητα και την ευημερία". Ωστόσο, ο 21ος αιώνας παρέχει ένα "κόντρα - αφήγημα" σε αυτό το σύστημα και σύνολο αξιών». Αποδίδουν αυτό το «εναλλακτικό μοντέλο» σε Ρωσία και Κίνα, χαρακτηρίζοντάς το «συχνά ασυμβίβαστο με το διεθνές σύστημα που καθιερώθηκε μετά τον Β' ΠΠ και τους κανόνες που υποστηρίζει η Συμμαχία».

Ενώ παραπέμποντας εμμέσως στα γεγονότα της Ουκρανίας και νωρίτερα της Γεωργίας, σημειώνουν ότι «η στρατιωτική σύγκρουση και η χρήση βίας στην Ευρώπη επέστρεψαν».

«Η Ρωσία έχει αποδειχτεί ότι είναι περισσότερο γεωπολιτικά και στρατιωτικά δυναμική την τελευταία δεκαετία. Πέρα από αυτό, η άνοδος της Κίνας επιταχύνθηκε. Επιπλέον, το έχει κάνει σε μεγάλο βαθμό σε ανταγωνισμό με τη φιλελεύθερη δημοκρατική τάξη, καθώς έχει επενδύσει οικονομικά και πολιτικά σε διάφορες γεωγραφικές περιοχές και έχει δημιουργήσει ανταγωνιστικούς θεσμούς», σημειώνεται στα σχετικά κείμενα.

Ενέργεια ως «εργαλείο» πολιτικής επιρροής και αστάθεια στα νότια

Σε αυτό το πλαίσιο, ξεχωρίζει η ειδική θεματική για την Ενέργεια, με τίτλο «Η Ενέργεια ως εργαλείο πολιτικής επιρροής»: «Μια αξιόπιστη παροχή Ενέργειας είναι θεμελιώδης για τις σύγχρονες κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένων των μελών του ΝΑΤΟ. Αλλά, πρόσφατα, η Ενέργεια χρησιμοποιήθηκε επίσης ως όπλο για να γονατίσει έθνη ή να αποσπάσει παραχωρήσεις», σημειώνεται «δείχνοντας» ξεκάθαρα τη Ρωσία, ενώ περιγράφοντας ένα ζήτημα που προκαλεί αντιθέσεις και εντός του ευρωατλαντικού άξονα, προστίθεται ότι «η διατλαντική κοινότητα έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει την ενεργειακή ανασφάλεια και την καθιέρωση πιο διαφοροποιημένων δικτύων προμηθευτών που θα διασφαλίσουν την προμήθεια όσο και θα μειώνουν τα ενεργειακά τρωτά σημεία. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν προκλήσεις, ιδίως με σχέδια όπως το "Nord Stream 2" της Ρωσίας».

Σε ό,τι αφορά τα ευρωατλαντικά σχέδια για Μ. Ανατολή και Β. Αφρική, ενδεικτικά είναι όσα καταγράφονται στην ενότητα με τίτλο «Αστάθεια στη γειτονιά του ΝΑΤΟ»:

«Σήμερα, η συλλογική ασφάλεια της Συμμαχίας συνεπάγεται κάτι περισσότερο από απλή άμυνα σε ένα μέτωπο. Μια πιο ισχυρή Ρωσία απειλεί την ευρωπαϊκή ασφάλεια και τα διατλαντικά συμφέροντα, ενώ η αστάθεια στη νότια περιφέρεια της Ευρώπης, η τρομοκρατία και οι επιπτώσεις από τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική περιοχή ("MENA region") επηρεάζουν την ασφάλεια σε όλη την Ευρώπη και τον Ατλαντικό.

Το Αφγανιστάν παραμένει επίσης βασική προτεραιότητα για τη Συμμαχία. Ο διαρκής χαρακτήρας της επικρατούσας ανασφάλειας δημιουργεί μακροπρόθεσμες προκλήσεις, που ξεπερνούν κατά πολύ τη διαχείριση κρίσεων. Το ΝΑΤΟ πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτήν τη συνεχιζόμενη αστάθεια για να εξασφαλίσει την ασφάλεια των μελών του στον 21ο αιώνα», υπογραμμίζουν.

«Η ΕΕ να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες»

Για να αντιμετωπίσουν, δε, τα παραπάνω, (και) στην παρα-σύνοδο βάζουν ανοικτά θέμα να ενισχυθούν οι στρατιωτικές δυνατότητες της ΕΕ, ωστόσο συμπληρωματικά και όχι ανταγωνιστικά προς το ΝΑΤΟ. Προετοιμάζοντας τις τοποθετήσεις στην ειδική ενότητα με τίτλο «Το μέλλον της ευρωπαϊκής άμυνας», γράφουν:

«Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στον τομέα της άμυνας αποτελεί από καιρό μέρος του προϋπολογισμού της ΕΕ (...). Από το 2016, η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει δρομολογήσει διάφορες πρωτοβουλίες, συμπεριλαμβανομένης της Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας της ΕΕ (PESCO). Μια ισχυρότερη Ευρώπη σημαίνει επίσης ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ θα μπορούσαν να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη στις επιχειρήσεις και να ανταποκριθούν στη μακρόχρονη απαίτηση των ΗΠΑ για πιο ισόρροπη κατανομή των βαρών εντός της Συμμαχίας.

Ομως (...) υπάρχει άμεσο συμφέρον να το πράξει με τέτοιο τρόπο ώστε να συμπληρώνει και όχι να αντικρούει τις υπάρχουσες και μελλοντικές αποστολές, ικανότητες και προτεραιότητες του ΝΑΤΟ.

Η Ευρώπη θα πρέπει επίσης να ξεπεράσει κάποιες άλλες γνωστές προκλήσεις για την προώθηση της αμυντικής της ολοκλήρωσης, συμπεριλαμβανομένης της υπέρβασης των διαφορετικών προτεραιοτήτων των κρατών - μελών και της μετατροπής της πολύπλοκης γραφειοκρατίας της ΕΕ σε πιο ευέλικτη δομή λήψης αποφάσεων», βάζει επίσης θέμα που ακουμπά σε διαφορετικά συμφέροντα εντός της λυκοσυμμαχίας τους, αλλά και μιας πιο συγκεντρωτικής διοίκησης, που θα μπορεί να αποφασίζει άμεσα και χωρίς πολλά - πολλά διαβούλια στρατιωτικές ενέργειες εκτός συνόρων της ΕΕ, όπου κριθεί ότι διακυβεύονται συμφέροντα ευρωατλαντικών επιχειρηματικών ομίλων.

Τονίζει, άλλωστε, ότι η σχέση ΝΑΤΟ - ΕΕ είναι «αναγκαιότητα, όχι επιλογή». Οτι «στο σημερινό στρατηγικό περιβάλλον, η συνεργασία ΝΑΤΟ - ΕΕ είναι πιο σημαντική από ποτέ».

Εξ ου και βάζει θέμα προς εξέταση σε άλλη θεματική, ότι η τέτοια συνεργασία «έχει αποδειχθεί μερικές φορές δύσκολη και απογοητευτική». Οι διοργανωτές της παρα-συνόδου εξηγούν: «Ορισμένοι ανησυχούν ότι πάρα πολύ μεγάλο μέρος της δουλειάς που γίνεται περιορίζεται σε διακηρύξεις και δηλώσεις και δεν έχει ακόμη μεταφραστεί σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αλλοι ανησυχούν ότι οι πολιτικοί περιορισμοί μπορεί να συνεχίσουν να αποτρέπουν μια πραγματική εταιρική σχέση ΝΑΤΟ - ΕΕ».

«Η Νέα Πυρηνική Εποχή»

Ενδεικτικοί, άλλωστε, των δολοφονικών σχεδιασμών είναι και οι «προβληματισμοί» στην ενότητα «Η Νέα Πυρηνική Εποχή», όπου διαβάζουμε: «Διαμορφώνεται μια δεύτερη πυρηνική εποχή, που χαρακτηρίζεται από περισσότερους παράγοντες και λιγότερη σταθερότητα. Στη Σύνοδο Κορυφής της Βαρσοβίας το 2016, τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ επανέλαβαν τη μακρόχρονη θέση τους ότι "όσο υπάρχουν πυρηνικά όπλα, το ΝΑΤΟ θα παραμείνει μια πυρηνική συμμαχία" και επιβεβαίωσαν την "αποφασιστικότητά τους να αναζητήσουν έναν ασφαλέστερο κόσμο για όλους και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα" (...)

Ωστόσο, ορισμένοι παρατηρητές υποστηρίζουν ότι οι αλλαγές στην τεχνολογία, το δόγμα και τη ρητορική, ιδίως στη Ρωσία, απαιτούν μια νέα συζήτηση σχετικά με τη στάση αποτροπής του ΝΑΤΟ και το πυρηνικό του οπλοστάσιο».

Ριζοσπάστης  Παρασκευή 6 Ιούλη 2018

Κόκκινη κάρτα στη μεταγραφή Ρονάλντο στη Γιουβέντους από τους εργαζόμενους της FIAT

Κατιούσα

Η “Γηραιά κυρία” του ιταλικού ποδοσφαίρου ετοιμάζεται καθώς φαίνεται για τη “μεταγραφή του αιώνα” με την συζητούμενη άφιξη του Κριστιάνο Ρονάλντο στο Τορίνο έναντι του αστρονομικού ποσού των 400 εκατομμυρίων ευρώ. Κι ενώ οι οπαδοί της Γιουβέντους παραληρούν, υπάρχουν και τα “μαύρα πρόβατα” που υψώνουν τη φωνή τους καταδεικνύοντας το αυτονόητα. Ο λόγος για τον εργάτη της FIAT Gerardo Giannone, που δουλεύει 18 χρόνια στην εταιρεία, που ύψωσε τη φωνή και δήλωσε στο πρακτορείο Dire “Μετά τον Ιγκουαΐν και το Ρονάλντο; Είναι ντροπή. Οι εργάτες της FIAT έχουν να δουν αύξηση εδώ και 10 χρόνια” και συνεχίζει καταγγέλλοντας ότι σε πολλές περιοχές τα εργοστάσια κλείνουν για λίγες ή και πολλές μέρες κάθε μήνα ενώ άλλα πρόκειται να κλείσουν οριστικά. Και συνεχίζει εξοργισμένος: “Ρονάλντο; Με το μισθό του θα μπορούσαν να δώσουν 200 ευρώ αύξηση σε κάθε υπάλληλο. Αυτά τα 10 χρόνια έχουμε χάσει το 10,7% λόγω πληθωρισμού, που ποτέ δεν αναπληρώθηκε και η FIAT πληρώνει 126 εκ. ευρώ κάθε χρόνο για χορηγίες, 26 εκ. μόνο για τη Γιουβέντους. Πέρισυ έβγαλαν πάνω από 20 δις ευρώ και δεν ζορίζονται για μια αύξηση με βάση τη σύμβαση που δε δίνουν εδώ και δέκα χρόνια. Και τώρα μετά τον Ιγκουαΐν σκέφτονται να πάρουν το Ρονάλντο. Είναι ντροπή, ειδικά που κανείς δεν είπε κουβέντα”. Ο Giannone δε μιλά μόνο για τον εαυτό του, αλλά εκφράζει και συναδέλφους του ειδικά στο εργοστάσιο του Πομιλιάνο, που αυτή την περίοδο δουλεύει μόλις 11-12 μέρες το μήνα.

ΝΔ και ΧΑ υπέρ της κατάργησης του 8ωρου στην Ευρωβουλή

Κατιούσα

Μη θέλοντας να μείνουν πίσω στην εξυπηρέτηση των αφεντικών από την κυβέρνηση Σύριζα, ΝΔ πλάι-πλάι με τη Χρυσή Αυγή υπερψήφισαν σε ψηφοφορία για τα δικαιώματα και τα ωράρια των επαγγελματιών οδηγών, την κατάργηση του 8ωρου ημερησίως και του 48ωρου ανά βδομάδα.
Παράλληλα, τα δυο κόμματα καταψήφισαν τροπολογία ώστε να μην ξεπερνούν ημερησίως οι ώρες εργασίας το 8ωρο, τις 48 εβδομαδιαίως και τις 80 για δύο συνεχόμενες εβδομάδες. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί η καταψήφιση τροπολογίας για διάλειμμα 60 λεπτών μετά από 4,5 ώρες οδήγησης, την ώρα που είναι γνωστό πόσο συχνά η υπερκόπωση των οδηγών προκαλεί δυστυχήματα στις εθνικές οδούς.

Το θέμα σηκώνει για τους δικούς του αντιπολιτευτικούς λόγους ο Σύριζα, που θεωρεί ότι βρήκε χρυσή ευκαιρία να καταδείξει τη σύμπλευση της ΝΔ με τους ομοϊδεάτες της στην Αυστρία, που μόλις υπέγραψε τη θέσπιση 12ωρου. Αυτό βέβαια δεν ξεπλένει καθόλου τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για τη διατήρηση και τη διεύρυνση ενός ήδη τεράστιου αντεργατικού οπλοστασίου. Οι εργαζόμενοι οφείλουν να απορρίψουν το δίλημμα μεταξύ “αργού” και “ξαφνικού” θανάτου και να τελειώνουν με όλα τα κόμματα που δε διστάζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να θυσιάζουν τα όποια εναπομείναντα δικαιώματά του στο βωμό της “ανταγωνιστικότητας” και της “ανάπτυξης”.

Καλώς τα δεχτήκαμε 8ωρο ΤΕΛΟΣ

Η εθνικιστική κυβέρνηση της Αυστρίας πέρασε με τις ψήφους :

• του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς,
• του ακροδεξιού εθνικιστικού «Κόμματος των Ελευθέρων» και
• του νεοφιλελεύθερου κόμματος της αντιπολίτευσης «NEOS» (Νέα Αυστρία),

τον νόμο για τη χαλάρωση του νομικού πλαισίου για την απασχόληση, που επί της ουσίας καταργεί το 8ωρο.

Της υπερψήφισης του νομοσχεδίου, εναντίον του οποίου είχε πραγματοποιηθεί το περασμένο Σάββατο τεράστια – για τα αυστριακά δεδομένα – διαδήλωση στο κέντρο της Βιέννης, προηγήθηκε πολύωρη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής,

που οξύνθηκε ακόμη περισσότερο με την τροπολογία της κυβέρνησης, που προβλέπει την έναρξη ισχύος του νόμου ήδη από την 1η Σεπτέμβρη, αντί της 1ης Γενάρη 2019 που προβλεπόταν αρχικά.

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο «κανονικός» χρόνος εργασίας θα συνεχίσει να παραμένει στις οκτώ ώρες ημερησίως ή σαράντα ώρες εβδομαδιαίως,

ενώ με τη νέα παράταση του ωραρίου χαλαρώνουν οι κανόνες για την απασχόληση και οι εργαζόμενοι θα μπορούν να απασχολούνται έως και 12 ώρες την ημέρα ή έως και 60 ώρες την εβδομάδα.

Η πλειοψηφία στη Βουλή απέρριψε αίτημα που είχε καταθέσει νωρίτερα το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Σοσιαλδημοκρατικό, του πρώην καγκελάριου Κρίστιαν Κερν, για τη διεξαγωγή σχετικού δημοψηφίσματος,

ενώ οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν με δριμύτητα το γεγονός ότι πληροφορήθηκαν από τα ΜΜΕ την εμπρόθεσμη έναρξη ισχύος του νόμου ήδη από την 1η Σεπτέμβρη.

Εκτός από την αύξηση του εργασιακού ωραρίου η εθνικιστική αυστριακή κυβέρνηση ετοιμάζει δραστικές περικοπές και για τους Αυστριακούς ανέργους, με τη «μεταρρύθμιση» με τίτλο:

«Νέο επίδομα ανεργίας».

Μεταξύ άλλων, το «νέο επίδομα ανεργίας» θα πιέζει εντονότερα τους δικαιούχους να δέχονται δουλειές σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας,

ενώ οι υπηρεσίες εύρεσης εργασίας θα κατανέμουν τους ανέργους σε όλη τη χώρα, ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, υπό την απειλή της μη καταβολής επιδόματος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη οι μακροχρόνια άνεργοι έρχονται αντιμέτωποι με κυρώσεις,ακόμα και απώλεια του επιδόματός τους,

όταν χάνουν ραντεβού με την υπηρεσία αγοράς εργασίας ή αρνούνται μια δουλειά που μπορεί να είναι κακοπληρωμένη, όπως συμβαίνει ήδη σε Βρετανία και Γερμανία.

Πηγή: 902.gr

«Μαλώνουν» οι «ψεύτες» με τους «απατεώνες» αλλά μαζί τα ψήφισαν

«Μαλώνουν» οι «ψεύτες» με τους «απατεώνες» αλλά μαζί τα ψήφισαν -του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Ο κ. Τσίπρας αποκάλεσε «πολιτικό απατεώνα» τον πρόεδρο της ΝΔ και τον κατηγόρησε ότι ζήτησε από τη Γερμανική κυβέρνηση να παρέμβει ώστε να προχωρήσουν οι περικοπές των συντάξεων. 

Ο κ. Μητσοτάκης χαρακτήρισε «χυδαίο ψεύτη» τον πρωθυπουργό και ισχυρίστηκε ότι τις μειώσεις των συντάξεων τις ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. 

Τη σκυτάλη πήρε η κ. Γεννηματά που κατήγγειλε τους δύο αρχηγούς ότι επιλέγουν την «πόλωση και τον διχασμό» και τους κάλεσε να ψηφίσουν την πρόταση νόμου του κόμματος της, ώστε να μην περικοπούν οι συντάξεις..

Η παράσταση που στήθηκε στη Βουλή στη συζήτηση για την οικονομία, «ντυμένη» με σκληρές φραστικές αντιπαραθέσεις και εκφράσεις, αποτυπώνει σε όλο το μεγαλείο της, την αγυρτεία ενός πολιτικού συστήματος που ενώ, εδώ και οκτώ χρόνια ψηφίζει και επιβάλει νόμους που μειώνουν μισθούς, συντάξεις και εισοδήματα, με τους ίδιους πάνω – κάτω πρωταγωνιστές, εμφανίζεται σήμερα να υπερασπίζεται τα δικαιώματα του λαού!


Οι Τσίπρας, Μητσοτάκης, Γεννηματά, Καμμένος και Θεοδωράκης, ψήφισαν όλοι μαζί το τρίτο μνημόνιο που δέσμευσε τη χώρα, να επιβάλλει μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς το ασφαλιστικό σύστημα, κατά 1% του ΑΕΠ (1,8 δις. ευρώ) από το 2016 και μετά.

Το τρίτο μνημόνιο, ο νόμος 4336/2015 με τον τίτλο: «Συνταξιοδοτικές διατάξεις − Κύρωση του Σχεδίου Σύμβασης Οικονομικής Ενίσχυσης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και ρυθμίσεις για την υλοποίηση της Συμφωνίας Χρηματοδότησης», ψηφίστηκε, κατά πλειοψηφία, από τη Βουλή και έθεσε την οριστική ταφόπλακα στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας!

Με «πυξίδα» του τρίτο μνημόνιο ήρθε ο νόμος Κατρούγκαλου, ο οποίος αφού αντέγραψε όλη τη φιλοσοφία και τη δομή του νόμου 3863/2010 (του πρώτου μνημονίου) του ΠΑΣΟΚ και όλες τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου (η κ. Γεννηματά θα θυμάται), ήρθε για να πετσοκόψει συντάξεις και να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης.

Όλοι αυτοί που σήμερα έδωσαν μια παράσταση για το «θεαθήναι» στη Βουλή, έχουν ενστερνιστεί την πολιτική τριών μνημονίων. Οι κυβερνήσεις των μνημονίων έχουν επιβάλλει 12 περικοπές στις συντάξεις χωρίς ποτέ κάποια από αυτές να καταργήσει έστω και μια αντιασφαλιστική παράγραφο από τους νόμους των προηγούμενων.

Τώρα μπροστά στη νέα σφαγή, είτε έρθει με μικρή ή μεγάλη καθυστέρηση, ο καθένας από το πόσοστο του, μοιράζουν υποσχέσεις στο λαό και ανταλλάσουν κατηγορίες και χαρακτηρισμούς. Στήνουν μια κάλπικη αντιπαράθεση για το ποιος έκοψε περισσότερο τις συντάξεις.

Η πραγματικότητα είναι ότι την τελευταία οκταετία, ξεπερνούν τα 62 δισ. ευρώ οι συνολικές μνημονικές απώλειες για τους συνταξιούχους. Με τη νέα περικοπή της προσωπικής διαφοράς το 2019 και τη μείωση του αφορολογήτου, οι συντάξεις και τα εισοδήματα των απόμαχων της δουλειά θα μετατραπούν σε φιλοδωρήματα.

Η «έξοδος» από τα μνημόνια και η έναρξη της μεταμνημονιακής εποχής, θα βρει τους συνταξιούχους φτωχότερους, με τα χειρότερα όμως δυστυχώς να έπονται…

ΟΧΙ στα ξεχειλωμένα ωράρια, ΟΧΙ στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

Τα μεγάλα αφεντικά προστάζουν και αμέσως το πολιτικό τους προσωπικό τόσο σε κεντρικό επίπεδο (όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και η σημερινή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) όσο και σε τοπικό, τρέχουν να υλοποιήσουν τις εντολές τους με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας τους, με στόχο την «ανάπτυξή» τους.

Το γεγονός αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει άλλη μία απόφαση της Περιφερειακής Αρχής (ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ) στο ζήτημα της περαιτέρω ελαστικοποίησης των ωραρίων, της αύξησης της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Για άλλη μία φορά η Περιφερειακή Αρχή έβγαλε απόφαση (27/4/2018, αρ. πρωτ. 29852 /11943, ΑΔΑ: Ω7Σ47ΛΕ-ΗΙΞ) με την οποία θεσμοθετεί και στην Κέρκυρα την κατάργηση της αργίας της Κυριακής από τον Μάη μέχρι και τις 30/11/2018 και ορίζει τα ωράρια λειτουργίας για την περίοδο αυτή από τις 8:30 μέχρι στις 24:00!!! Βεβαίως, για να μπορέσει να χρυσώσει το χάπι, ώστε να προχωρήσει στο μέλλον σε πλήρη κατάργηση της αργίας και να απελευθερώσει πλήρως τα ωράρια, η απόφαση αυτή περιλαμβάνει όρους, όπως ότι αφορά καταστήματα τροφίμων (και σούπερ μάρκετ) και τουριστικά καταστήματα κάτω των 150 m², ότι δεν θα δουλεύουν εργαζόμενοι κ.λπ. Αντίστοιχη απόφαση υπάρχει και για το Αργοστόλι (14/5/2018, αρ. πρωτ. 10148/ 42006, ΑΔΑ: ΩΣ8Ε7ΛΕ-ΚΡΝ) στην οποία μάλιστα δεν υπάρχει ο όρος που αφορά καταστήματα κάτω των 150m²! Να σημειωθεί πως η απόφαση που αφορά την Κέρκυρα έχει την σύμφωνη γνώμη της Διοίκησης του Εμπορικού Συλλόγου του νησιού μας (όπως αναφέρεται και στην σχετική απόφαση), που κατά τα’ άλλα είναι ενάντια στην κατάργηση της αργίας της Κυριακής…

Ευθύνη για αυτές τις εξελίξεις φέρει και η πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας, καθώς μπορεί στα λόγια να εναντιώνεται στην απόφαση αυτή, στην πράξη όμως οι άνθρωποί της, όπως η υπεύθυνη του καταστήματος Marks and Spencer Κέρκυρας, αντιπρόσωπος στο ΕΚΚ από την πλευρά της πλειοψηφίας, πρωτοστατεί στην κατάργηση της αργίας της Κυριακής... Παράλληλα, η ξεπουλημένη πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, της οποία ο πρόεδρος είναι εργοδότης (!!!), όλο το προηγούμενο διάστημα καθησύχαζε τους εργαζόμενους για το θέμα, παραπέμποντας τα πάντα σε δικαστικές αποφάσεις, χωρίς να οργανώνει διεκδικήσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους, καλλιεργώντας στην ουσία την αναμονή που οδήγησε στην σημερινή κατάσταση…  

Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που σε περιοχές της Αττικής και της Θεσσαλονίκης εφαρμόζεται από την περασμένη χρονιά, «πιλοτικά», με προοπτική να επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ελλάδα, η λειτουργία όλων των καταστημάτων όλες τις Κυριακές από τον Μάη μέχρι τον Νοέμβρη!

Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πως όλοι οι παραπάνω προωθούν την ίδια πολιτική, όπως ο φασίστας  Αυστριακός Πρωθυπουργός Σεμπάστιαν Κούρτς, ο οποίος αφού πρώτα στράφηκε εναντία σε πρόσφυγες και μετανάστες για τα συμφέροντα των αυστριακών μονοπωλίων, τώρα στρέφεται και ενάντια στους Αυστριακούς εργαζόμενους θεσπίζοντας μόλις χθες (Πέμπτη 5/7/2018) την αύξηση των ωρών εργασίας από 8 σε 12 ημερισίως-60 εβδομαδιαία! Και όλα αυτά χωρίς μνημόνια και κρίση αλλά γιατί το προστάζουν τα μεγάλα αφεντικά!!!

Και μπορεί όλα αυτά να θυμίζουν τέλη 19^ου αιώνα, κι όμως, ζούμε στο 2018, στην φάση της «ανάπτυξης» και της «επιστροφής στην κανονικότητα» των μεταμνημονιακών μνημονίων!!!

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Το σχέδιο είναι ξεκάθαρο…

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας οδηγεί χιλιάδες εργαζόμενους στην εξαθλίωση, με άμεσες επιπτώσεις στην υγεία τους, στην οικογενειακή, προσωπική, κοινωνική ζωή, στο δικαίωμα για ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση. Δεν έχει αυξήσει το εισόδημα των εργαζομένων, δεν έχουν δημιουργηθεί νέες θέσεις εργασίας, οι άνεργοι στον κλάδο μας είναι χιλιάδες, χιλιάδες επίσης είναι και οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, ωρομίσθιο, προγράμματα που προσφέρουν τσάμπα δουλειά στα αφεντικά. Φυσικά δεν αυξήθηκε ούτε ο τζίρος των καταστημάτων αφού πελάτες είμαστε όλοι εμείς  οι υποαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, που έχουμε υποστεί τη φοροληστεία, τα χαράτσια, τη δραματική μείωση του εισοδήματος μας. Όλα για τα κέρδη των μεγάλων αφεντικών!

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι η εφαρμογή της οδηγίας της Ε.Ε. για την εργάσιμη εβδομάδα των 7 ημερών και των 68 ωρών την οποία εφαρμόζουν πιστά η συγκυβέρνηση και οι πολυεθνικές. Στόχος της είναι παράλληλα ο στραγγαλισμός των μικρομάγαζων και των αυτοαπασχολούμενων για να μαζευτεί η αγορά σε λίγα χέρια.

Δεν μένουμε λοιπόν με σταυρωμένα τα χέρια! Μπορούμε να τα αντιπαλέψουμε όλα αυτά! Το Σωματείο μας ήδη έχει κατακτήσεις και σε αυτό το ζήτημα (λευκή νύχτα 2017, Lidl, Δήμητρα, Diellas, Καζιάνης κ.λπ.) Όμως αυτές δεν φτάνουν. Μέσα από τον αγώνα ολοένα και περισσότερων εργαζόμενων, με ταξικό προσανατολισμό, μπορούμε να μετρήσουμε πολλές περισσότερες κατακτήσεις. Οργανωνόμαστε στο Σωματείο μας, βάζουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες, περνάμε στην αντεπίθεση!

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, όλο τον λαό να συμμετέχει στην απεργιακή κινητοποίηση των εργαζόμενων στο εμπόριο την Κυριακή 15 Ιούλη, στις 11 το πρωί, στην Πλατεία Γεωργάκη, για την υπεράσπιση της αργίας της Κυριακής, την υπεράσπιση της ίδιας μας της ζωής!

Η «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΓΩΝΑΣ, ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΟΥ

Web: http://sidypker.blogspot.gr

FB: kerkyraikossyndesmosidiotikonypallilon

e-mail: pamesidypker@gmail.com

Τηλ.: 6978404989

Don’t cry for me Peristera

Κατιούσα

The truth is you never left -ποτέ δεν ήσασταν Αριστερά άλλο αν έχετε δικαίωμα στον… αυτοπροσδιορισμό.
Σώπασε κυρα-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι μνημόνια θα ‘ναι.
Η Μπέτυ Μπαζιάνα είχε πει σε μια συνέντευξή της πως κλαίει και αγορά στις 5 Ιούλη, που είναι η επέτειος του δημοψηφίσματος. Έτσι είναι οι αριστεροί άνθρωποι που έχουν τις ευαισθησίες τους, μέχρι και έρπη μπορεί να βγάλουν από τη στενοχώρια τους. Κι αν πιεστεί πολύ, ούτε που καταλαβαίνει πώς φτάνει από τον έρπη στο έρπειν.
Πώς η αριστερή μελαγχολία γίνεται έρπης, πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή. Τι τον κοιτάζεις Μπέτυ λυπημένο. Δεν πρόλαβε να σου πει πώς αν ήξερε τα δεδομένα, μπορεί να μην πήγαινε ποτέ στο δημοψήφισμα -να μη στενοχωριέσαι κι εσύ. Έτσι κι αλλιώς σα διαπραγματευτικό χαρτί το ήθελε μόνο και το είχε πει εξ αρχής. Τι φταίει αυτός αν κάποιοι τον πίστεψαν ακούγοντας μόνο αυτά που ήθελαν να ακούσουν, σαν το τραγούδι των Σειρήνων, και τον πήραν σοβαρά και τώρα γιορτάζουμε το “Όχι που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του Ναι…”

Ψηφίστηκε από τη Βουλή η κατάργηση του 8ώρου

Νόμος του κράτους αποτελεί πλέον η 12ωρη ημερήσια εργασία ή η 60ωρη εργάσιμη εβδομάδα στην Αυστρία. Η εθνικιστική κυβέρνηση πέρασε με τις ψήφους του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς, του ακροδεξιού εθνικιστικού «Κόμματος των Ελευθέρων» και με του νεοφιλελεύθερου κόμματος της αντιπολίτευσης «NEOS» (Νέα Αυστρία) τον νόμο για τη χαλάρωση του νομικού πλαισίου για την απασχόληση, που επί της ουσίας καταργεί το 8ωρο.
Της υπερψήφισης του νομοσχεδίου, εναντίον του οποίου είχε πραγματοποιηθεί το περασμένο Σάββατο τεράστια -για τα αυστριακά δεδομένα- πορεία και διαδήλωση στο κέντρο της Βιέννης, προηγήθηκε πολύωρη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, που οξύνθηκε ακόμη περισσότερο με την τροπολογία της κυβέρνησης, που προβλέπει την έναρξη ισχύος του νόμου ήδη από την 1η Σεπτέμβρη, αντί της 1ης Γενάρη 2019 που προβλεπόταν αρχικά.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο «κανονικός» χρόνος εργασίας θα συνεχίσει να παραμένει στις οκτώ ώρες ημερησίως ή σαράντα ώρες εβδομαδιαίως, ενώ με τη νέα παράταση του ωραρίου χαλαρώνουν οι κανόνες για την απασχόληση και οι εργαζόμενοι θα μπορούν να απασχολούνται έως και δώδεκα ώρες την ημέρα ή έως και 60 ώρες την εβδομάδα.
Η πλειοψηφία στη Βουλή απέρριψε αίτημα που είχε καταθέσει νωρίτερα το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Σοσιαλδημοκρατικό, του πρώην καγκελάριου Κρίστιαν Κερν, για τη διεξαγωγή σχετικού δημοψηφίσματος, ενώ οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν με δριμύτητα το γεγονός ότι πληροφορήθηκαν από τα ΜΜΕ την εμπρόθεσμη έναρξη ισχύος του νόμου ήδη από την 1η Σεπτέμβρη.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)

ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΑΕΝΑΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ

 

Η κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη από την πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για το δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 που αποφασίζει στις 23 Ιουνίου 2018 «να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο  Άρης Βελουχιώτης» κινητοποίησε στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικά δίκτυα αυτόκλητους υπερασπιστές  της δράσης του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, του επαναστατικού χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος, της ηττημένης  επανάστασης πάντα βέβαια σε αντιδιαστολή με την προδότρια ηγεσία του ΚΚΕ του  τότε και την αστικοποιημένη  και σοσιαλσοβινιστική  ηγεσία του ΚΚΕ  του τώρα.

                Και στην Ελλάδα ο μεταμφιεσμένος σε μαρξιστικό  κυρίαρχος λόγος δεν κάνει άλλο παρά σε μια διαλεκτική διαδικασία να αναμασά τα περί προδοσίας, όπου  όμως επιδιώκεται να μένει στο σκοτάδι η  σύγκρουση των τάξεων και η λυσσαλέα αντίδραση της αστικής τάξης όταν απειλείται η κυριαρχία της. Όσοι μέσα στην αφέλειά τους ή την κακοπιστία τους  φιλοδοξούν να απελευθερώσουν ολόκληρο τον κόσμο με το μυαλό τους, αυτάρεσκα προσεγγίζουν τις ματωμένες ιστορίες των επαναστάσεων μέσα από το πρίσμα της προδοσίας της ηγεσίας που κάποια στιγμή προδίδει τις επαναστάσεις και γι’ αυτό αποτυγχάνουν. Ευθύβολο το χτύπημα μ’ αυτό το σκεπτικό σε ηγεσία και κυρίως  οργάνωση του λαϊκού κινήματος, που θα πρέπει να αρκεστεί, αν όχι και  να επιδιώκει, στο αυθόρμητο, ανεξάρτητο, αυτοδιαχειριζόμενο, τέλος πάντων  σε «κάθε τι μοναχικό», για να μην απειλείται από προδοσία. Ο αυθεντικός, ιδεώδης σοσιαλισμός  αντιπαραβάλλεται από μεταμφιεσμένους σε μαρξιστές απολογητές της αστικής τάξης με τις πραγματικές προσπάθειες για οικοδόμησή του ή και μόνο ρήξης με το υπάρχον σύστημα ακριβώς για να απορριφτούν.

                Στην πραγματικότητα, το πλήθος των διαφωνιών για προδοτικές ενέργειες και δράσεις του κομμουνιστικού κόμματος  είτε στο παρελθόν είτε στις σημερινές συνθήκες,  που συγκρίνονται με ένα εξωραϊσμένο παρελθόν, δεν κάνουν παρά να ανανεώνουν ποικιλοτρόπως την ιδεολογία  της ίδιας αστικής τάξης, η οποία  χρησιμοποιώντας και μαρξιστικές μεταμφιέσεις ανακυκλώνεται και αναπαράγεται για να γίνεται πειστική και σε ακροατήρια του λαϊκού κινήματος.  

Χρόνια τώρα, από τη μεταπολίτευση και μετά, αφού λεηλατήθηκαν οι κομμουνιστικοί αγώνες και τους σφετερίστηκαν, αντλώντας δημοτικότητα από την αίγλη τους, κόμματα που υποκριτικά διαλαλούσαν τους σοσιαλιστικούς στόχους τους, γίνεται προσπάθεια ν’ αλλοιωθεί η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος που περιγράφεται σαν μια ατέλειωτη διαδοχή από σκοπιμότητες, παραλείψεις, ακόμα και  εγκλήματα, με προφανή στόχο φυσικά την εγκατάλειψη της ίδιας της κομμουνιστικής προοπτικής. Το αγαπημένο μοτίβο που υιοθετεί  κάθε κριτική είτε προέρχεται  από υπερεπαναστάτες ή και λυσσαλέους εχθρούς του κομμουνιστικού κινήματος έχει να κάνει με τη διάκριση ανάμεσα στον λαό που αγωνίζεται και το κόμμα της εργατικής τάξης, όπου από τη μια βρίσκεται η επαναστατικότητα, αυταπάρνηση και ιδεαλισμός και από την άλλη η σκοπιμότητα, πολιτική τύφλωση, μικροπρέπεια. Κι έτσι ο βίος και η δράση του Άρη  Βελουχιώτη, και όχι μόνο,  αλλοιώνεται και συρρικνώνεται, ώστε να περιορίζεται στο ρόλο ενός βολικού παραδείγματος που αποδεικνύει πως κάθε αποτυχία  του λαϊκού κινήματος στο  παρελθόν και το μέλλον τη χρεώνεται το κομμουνιστικό κόμμα, με άμεση στόχευση την απαξίωση κάθε προσπάθειας να οργανωθεί μαζικά ο κόσμος της εργασίας και να παλέψει.

Μ’ αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ θα πρέπει να απολογείται συνεχώς  για τη διαρκή κατηγορία πως όχι μόνο δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αλλά πως προδίδει τους λαϊκούς αγώνες, παραβλέποντας πως το μεγάλο εκείνο λαϊκό κίνημα της ματωμένης δεκαετίας του ‘40 ήταν το ΚΚΕ που οργάνωσε κι ενέπνευσε.  Και είναι ειρωνικό που απαιτείται να απολογείται ακόμα και σ’ αυτούς που το πολέμησαν και το πολεμούν, συκοφαντώντας κάθε λαϊκό αγώνα και απαιτώντας από τους κομμουνιστές να απαντούν συνεχώς στη δική τους προβληματική.

                Αποδοκιμάζοντας λοιπόν το ΚΚΕ πάνω σε  άξονες κριτικής που περιλαμβάνουν όχι μόνο την

οφθαλμοφανή αστική οπτική –ολοκληρωτισμό, απανθρωπιά, αναχωρητισμό- αλλά και την υποδόρια που μεταμφιέζεται σε άμεση επαναστατικότητα με πρόκριση της αυτόνομης δράσης, κατά προτίμηση συμβολικής, απαξιώνουν την ύπαρξή του,  αρνούμενοι τη δυνατότητα μετασχηματισμού  της κοινωνίας, ακόμα κι αν  την ίδια στιγμή ισχυρίζονται πως θέλουν την αλλαγή της και ότι εξακολουθούν να την επιδιώκουν.

                Γι’ αυτό και είναι τεράστιο  το έργο της κομμουνιστικής αριστεράς, ιδιαίτερα μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, που αποδομημένη, αριθμητικά περιορισμένη ακόμα και  ιδεολογικά συγχυσμένη προσπαθεί να  πείσει, να εμπνεύσει,  να δημιουργήσει συνθήκες ώστε να γίνει δύναμη ανατροπής των σημερινών αδιέξοδων όρων με τους οποίους διεξάγεται η πολιτική. Σ’ ένα μάλιστα επικοινωνιακό περιβάλλον που στην κατασκευή της πολιτικής συνείδησης συντελούν πέρα από τη διάχυτη ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης και  τα ΜΜΕ με την ασάφεια της πολιτικής πληροφορίας που προκρίνει όμως την κυρίαρχη πολιτική,  το έργο των κομμουνιστών για να προβληθεί η προβληματική τους και να αγκαλιάσει συνειδήσεις  είναι ιδιαίτερα επίπονο και συνεχές.

Κι αν ο πολιτικός πραγματισμός είναι αναγκασμένος να δουλεύει και να συμβιβάζεται με τα σημερινά δεδομένα  ή να συντονίζεται με κάποιες συνθήκες που  προκύπτουν ιστορικά,  οι προσπάθειες του ΚΚΕ δεν περιορίζονται στο  να αποσπάσει οπαδούς από τις ηγεσίες των αστικών κομμάτων στα πλαίσια συγκεκριμένων αγώνων για επιμέρους ζητήματα που δεν θέτουν άμεσο πρόβλημα πολιτικής ένταξης για τους οπαδούς άλλων κομμάτων, ούτε υποτάσσονται στη λογική ροή των  πραγμάτων αλλά γίνονται δύναμη εκτροπής απ’ αυτή τη ροή, για πραγμάτωση του οράματος της σοσιαλιστικής κοινωνίας.  

Κι αν κατηγορείται το ΚΚΕ  για έλλειψη προτάσεων σε συγκεκριμένα προβλήματα δεν είναι γιατί  δεν καταθέτει τέτοιες, αλλά γιατί  επιδιώκεται  η υποταγή του στη σημερινή κοινωνική δυναμική με όρους που αυτή θέτει, κάνοντας εποικοδομητικές προτάσεις και κριτικές αναλύσεις για τα πολιτικά θέματα, όπου όμως  τι είναι σημαντικό το έχει ορίσει η καπιταλιστική πολιτική, ώστε να μη  συμβάλλει στη δημιουργία νέων όρων  που θα  ανατρέψουν τα σημερινά δεδομένα. Στην τελική, αν το ΚΚΕ ακολουθήσει μονομερώς τη θέση που επιβάλλει πολιτικό ρεαλισμό δηλ. πολιτικό συμβιβασμό προβάλλοντας μόνο συγκεκριμένες και εφικτές απόψεις στις δοσμένες συνθήκες καπιταλισμού επί συγκεκριμένων θεμάτων , τότε απλώς διευρύνεται  το αδιέξοδο μέσα στο οποίο βουλιάζουμε  και κάποια στιγμή να …ξεχάσει κι αυτό πως είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, η πρωτοπορία του λαϊκού κινήματος με όλες τις συνέπειες.

Επανάληψη;

Δεν πέρασε ένας μήνας από τη Σύνοδο των G7 στον Καναδά, όπου έγινε το «έλα να δεις», μετά τους δασμούς που επέβαλαν οι ΗΠΑ σε αλουμίνιο - χάλυβα, και το πανηγύρι συνεχίζεται ενόψει της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, με τις ίδιες και άλλες αφορμές. Οι ΗΠΑ έχουν απευθυνθεί με επιστολές σε εταίρους τους στην ιμπεριαλιστική συμμαχία, από τους οποίους ζητούν να αυξήσουν τη συμμετοχή τους σε στρατιωτικές δαπάνες και υλικό, απειλώντας πολλούς απ' αυτούς ότι οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να εγγυώνται την ασφάλειά τους χωρίς αντάλλαγμα. Οι απαντήσεις στις αμερικανικές επιστολές ποικίλουν, αλλά ξεχωρίζει αυτή της Γερμανίας, που δηλώνει δημόσια ότι δεν πρόκειται να ανταποκριθεί στη νόρμα του 2% των στρατιωτικών δαπανών, όπως ζητούν οι ΗΠΑ. Την ίδια ώρα, πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που θέλουν ΗΠΑ και Ρωσία να συζητούν κοινό σχέδιο αναβάθμισης των Κούρδων στη Συρία και την Κίνα να πιέζει την ΕΕ για τη συγκρότηση κοινού και «σκληρού» μετώπου απέναντι στους δασμούς των ΗΠΑ. Χώρια το παζάρι του Ιράν με όλες τις χώρες που συνεχίζουν να στηρίζουν τη συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα, απέναντι στις ΗΠΑ που απειλεί με κυρώσεις όποιον συνεργάζεται οικονομικά με το Ιράν, θέλοντας να «στεγνώσει» τις εξαγωγές πετρελαίου και να προκαλέσει κρίση και ανατροπή στο ιρανικό καθεστώς. Αυτές οι αντιθέσεις, που οξύνονται και συνυπάρχουν με προσπάθειες συμβιβασμού, θυμίζουν λίγο το «όλοι με όλους και όλοι εναντίον όλων». Και είναι λόγος ικανός για να δικαιολογήσει την ανησυχία των αστικών επιτελείων ότι το σκηνικό των G7 μπορεί να επαναληφθεί και στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ.

Παραμένουν άλυτα τα προβλήματα των στρατιωτικών

Η κυβέρνηση εξήγγειλε την επέκταση του επιδόματος παραμεθορίου στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετεί στην Ηπειρο, στη Μακεδονία, στη Θράκη, στη Σκύρο, στη Ζήρο και στο Παλαίκαστρο Σητείας. Το μέτρο αυτό δίνει μια ανάσα στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι στρατιωτικοί στην παραμεθόριο.
Ωστόσο, δεν διαφεύγει από κανέναν ότι δεν λύνει τα οξυμένα προβλήματα που έχει συνολικά το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ολοι οι στρατιωτικοί έχουν δεχτεί τις συνέπειες των μέτρων της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως και ο λαός μας. Η κυβέρνηση με περίσσιο θράσος, ακολουθώντας την τακτική όλων των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί να καλύψει τις συνέπειες από την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της, με τα δυσβάσταχτα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζει.
Είναι αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που ψήφισε μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, την Ενωση Κεντρώων το τρίτο μνημόνιο. Οι υποσχέσεις που έδινε η κυβέρνηση αποδείχτηκαν κάλπικες. Οπως και ο λαός μας, έτσι και οι στρατιωτικοί επιβαρύνονται με την επιβολή νέων φόρων, τη διατήρηση και αύξηση του ΕΝΦΙΑ, τη νέα μείωση των συντάξεων, όπως προβλέπει ο αντιασφαλιστικός νόμος Κατρούγκαλου.
Μόνο το ΚΚΕ έχει καταθέσει ολοκληρωμένες προτάσεις για τη λύση των δίκαιων αιτημάτων του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων. Με Ερωτήσεις, ανακοινώσεις, περιοδείες, συγκεντρώσεις, συναντήσεις, έχει απαιτήσει από την κυβέρνηση να δοθούν λύσεις. Η κυβέρνηση συστηματικά αρνείται να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των στρατιωτικών όπως:

• Την πλήρη αποκατάσταση των μισθών, συντάξεων ώστε να καλύπτονται οι σύγχρονες ανάγκες.
• Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης και πλήρη εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ).
• Αμοιβή της νυχτερινής υπηρεσίας, των υπερωριών, Κυριακών και Αργιών, όπως ορίζει η νομοθεσία για τους δημόσιους υπαλλήλους.
• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Κάλυψη με κρατική χρηματοδότηση του συνόλου των απωλειών των αποθεματικών των ασφαλιστικών και των μετοχικών ταμείων.
• Κάλυψη των στεγαστικών αναγκών για τις οικογένειες των στελεχών που υπηρετούν στην παραμεθόριο.
• Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια.

Ηρθε η ώρα να βγουν συμπεράσματα. Η κυβέρνηση τα δίνει όλα στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Ας αγωνιστούμε μαζί με το λαό για τα δίκαια αιτήματά μας.

Μιχάλης ΣΟΦΙΚΙΤΗΣ
Ταξίαρχος ε.α. (ΠΖ)

Αντιλαϊκά πειστήρια

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στον χαρτοπόλεμο που έστησε με τη ΝΔ και στην αντιπαράθεση «περί όνου σκιάς», κατέφυγε στη συνηγορία του ΟΟΣΑ, επικαλούμενη την πρόσφατη έκθεση του Οργανισμού για την απασχόληση το 2018.
Ετσι, σε ανακοίνωσή του, το υπουργείο Εργασίας επικαλείται διαπιστώσεις του ΟΟΣΑ ως απόδειξη της δικής του δήθεν φιλεργατικής πολιτικής.
Το γεγονός και μόνο ότι καταφεύγει σ' έναν ακραιφνή διεθνή οργανισμό των μονοπωλίων, που συνδράμει τις αστικές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο στις αντεργατικές τους ανατροπές, είναι αρκετό για να αποδειχθεί η ταξική - αντιλαϊκή ουσία των όσων υποστηρίζει και υπηρετεί.
Ούτε αυτό όμως είναι αρκετό για την κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί παράλληλα να φέρει τα στοιχεία από τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ στα μέτρα της προπαγάνδας περί «επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της επεκτασιμότητας των Συλλογικών Συμβάσεων και της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης», όπως ισχυρίζεται στο σχετικό δελτίο Τύπου.
Υποστηρίζει για παράδειγμα το υπουργείο πως ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του «εκτιμά ότι η αποδυνάμωση της συλλογικής διαπραγμάτευσης αποτελεί ισχυρό παράγοντα ανεπαρκούς και άνισης ανάκαμψης των αγορών εργασίας». Μόνο που ο ΟΟΣΑ τα λέει αυτά για να υπερασπιστεί την αποδυνάμωση των κλαδικών Συμβάσεων, προκρίνοντας «συμβάσεις» και συμφωνίες στο επίπεδο της επιχείρησης, όπως κάνουν στις εκθέσεις τους τόσο το ΔΝΤ, όσο και η ΕΚΤ.
Για το συγκεκριμένο ζήτημα, ο ΟΟΣΑ αποφαίνεται χαρακτηριστικά: «Συμπεραίνεται ότι μπορεί να είναι σημαντικό να δίνονται μεγαλύτερα περιθώρια στους εργοδότες και τους αντιπροσώπους των εργαζομένων στο επίπεδο της επιχείρησης να μπορούν να βελτιώνουν ή να προσαρμόζουν κλαδικές συμφωνίες, προκειμένου να λαμβάνονται υπόψη οι συνθήκες της επιχείρησης».
Να λοιπόν τι εννοεί ο ΟΟΣΑ όταν μιλάει για «συλλογική διαπραγμάτευση» και «άνιση ανάκαμψη των αγορών εργασίας». Ειδικά μάλιστα για τη χώρα μας, στην έκθεση που ο επικεφαλής της παρέδωσε στον πρωθυπουργό προ διμήνου, ο ΟΟΣΑ τάσσεται καθαρά υπέρ των επιχειρησιακών Συμβάσεων με ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου των «ενώσεων προσώπων», που τόσο αποτελεσματικά λειτούργησαν το προηγούμενο διάστημα για λογαριασμό των επιχειρήσεων.
Ας δούμε όμως πώς περιγράφει ο ΟΟΣΑ και την «κανονικότητα» που ανακτά η Ελλάδα μετά τον ερχόμενο Αύγουστο, σύμφωνα με τα όσα προπαγανδίζει η κυβέρνηση. Στην έκθεσή του διαπιστώνει μεταξύ άλλων πως μόνο «ένας στους τρεις εργαζόμενους στις χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ διέπεται από Συλλογική Σύμβαση Εργασίας» όσον αφορά τις αποδοχές και τις συνθήκες εργασίας του.
Γράφει ακόμα ότι ναι μεν το μέσο ποσοστό ανεργίας έχει επανέλθει στο επίπεδο πριν από την κρίση, όμως «ο ρυθμός αύξησης των ονομαστικών μισθών παραμένει πολύ χαμηλότερος από ό,τι πριν». Οτι «οι αποδοχές των εργαζομένων μερικής απασχόλησης σημείωσαν σημαντική μείωση... Μείωση που σχετίζεται με την άνοδο της ακούσιας μερικής απασχόλησης σε πολλές χώρες».
Ακόμα, ότι «ο ρυθμός αύξησης του διάμεσου πραγματικού μισθού στις περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ δεν συμβάδισε με το ρυθμό αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας κατά τις δύο περασμένες δεκαετίες» και ότι «η μακροχρόνια καθοδική τάση του βαθμού κάλυψης των ανέργων από παροχές συνεχίστηκε σε πολλές χώρες μετά την οικονομική κρίση».
Να λοιπόν ποια είναι η «κανονικότητα» που ισχύει διεθνώς και στην οποία επιστρέφουν οι εργαζόμενοι μετά την κρίση στην Ελλάδα. Το βέβαιο είναι ότι η σχετική αύξηση της απασχόλησης γίνεται με όρους πολύ χειρότερους απ' ό,τι πριν την κρίση, ενώ εξασθενεί ακόμα περισσότερο ακόμα κι αυτήν την πενιχρή προστασία των ανέργων.
Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, αντίθετα θα ενισχύεται όλο και περισσότερο από την εφαρμογή του νόμου για τον κατώτερο μισθό που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση μετά τον Αύγουστο, αποφασίζοντας αυξήσεις άμεσα συνδεδεμένες με την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, που αναπόφευκτα θα προκαταβάλουν τις όποιες κλαδικές Συμβάσεις ακολουθήσουν.
Επομένως, καμία προσδοκία δεν πρέπει να τρέφουν οι εργαζόμενοι από τις διακηρύξεις της κυβέρνησης για τη «μεταμνημονιακή» εποχή. Το κεφάλαιο στην Ελλάδα, στην ΕΕ και διεθνώς κλιμακώνει την αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση, σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών και με την επόμενη καπιταλιστική κρίση να καιροφυλακτεί. Στη στρατηγική και στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των κομμάτων του είναι που πρέπει να συγκεντρώσουν τα πυρά τους οι εργαζόμενοι και ο λαός.