Θ ΠΑΦΙΛΗΣ

 

Πόσο θα κοστίσει η ελληνογαλλική συμφωνία στον ελληνικό λαό; (Τα εξοπλιστικά βλάπτουν σοβαρά την υγεία)

 

Κατιούσα

Generals gathered in their masses
Just like witches at black masses
Evil minds that plot destruction
Sorcerer of death’s construction
In the fields, the bodies burning
As the war machine keeps turning
Death and hatred to mankind
Poisoning their brainwashed minds
Oh lord, yeah!
Politicians hide themselves away
They only started the war
Why should they go out to fight?
They leave that role to the poor, yeah
Time will tell on their power minds
Making war just for fun
Treating people just like pawns in chess
Wait till their judgement day comes, yeah!
Now in darkness, world stops turning
Ashes where their bodies burning
No more war pigs have the power
Hand of God has struck the hour
Day of judgement, God is calling
On their knees, the war pigs crawling
Begging mercy for their sins
Satan laughing, spreads his wings
Oh lord, yeah! (War pigs, Black Sabbath) 

Στον απόηχο της θριαμβευτικής αμυντικής συμφωνίας Ελλάδας-Γαλλίας γεννιούνται κάποια ερωτήματα που εύλογο θα ήταν να απαντηθούν πριν την ψήφισή της από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Αρχικά, η συμφωνία περιλαμβάνει την προμήθεια 18 γαλλικών μαχητικών Rafale, 12 μεταχειρισμένων και 6 νέων, ενώ στο τραπέζι παραμένει και η προμήθεια φρεγατών, τύπου Fremm, χωρίς πάντως να έχει βρεθεί σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές για τα εν λόγω σκάφη η τελική φόρμουλα. Είναι σαφές πως στο εξοπλιστικό σκέλος της συμφωνίας εμπεριέχονται και τα ανταλλακτικά, προκειμένου να καταστούν διαθέσιμα και τα 44 Mirage 2000 – 5.

Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο τo πόσο θα στοιχίσει συνολικά το εξοπλιστικό σκέλος της συμφωνίας και τελικά πόσο θα αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες και εν τέλει ο κρατικός προϋπολογισμός. Μια πρώτη εκτίμηση θεωρεί πως μόνο τα 12 μεταχειρισμένα μαχητικά θα κοστίσουν τουλάχιστον 1,5 δισ. Η τελική συμφωνία ενδέχεται να αγγίξει και τα 4 δις!

Δεν είναι καθόλου δυσνόητο να προκαταβάλουμε πως όλο το κόστος αυτό τελικά θα το χρεωθεί ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Η αποδόμηση της μεσαίας τάξης συνεχίζεται με εντατικούς ρυθμούς και στην σκιά ενός πολεμικού επεισοδίου με την Τουρκία.

Από τι όμως θα μας προστατεύουν τα παραπάνω εξοπλιστικά; Δεν είμαστε άραγε στο ίδιο σκέλος συμμαχίας με την Τουρκία; Δεν είμαστε και οι δύο στο ΝΑΤΟ; Ή μήπως τελικά το ΝΑΤΟ υπάρχει μόνο για να κατέχει βάσεις και να ελέγχει περιοχές προς όφελος των ηγέτιδων χωρών του και των αντίστοιχων πολυεθνικών; Επίσης δεν υποτίθεται ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της ΕΕ; Άρα γιατί πρέπει να πληρώσουμε μια άλλη χώρα της ΕΕ για να υπερασπιστεί τα σύνορα της; 

Άραγε θα χρησιμοποιηθούν ποτέ τα εξοπλιστικά αυτά; Υπάρχει ενδεχόμενο συμπλοκής ή πρόκειται για στημένο παιχνίδι, για μια κοκορομαχία πριν τη διαπραγμάτευση; Ή μήπως τελικά ο ρόλος της αγοράς των εξοπλιστικών δεν είναι η χρήση τους; Μήπως είναι στην πραγματικότητα ένα είδος καταβαλλόμενης προστασίας στον προστάτη αυτή της χρονικής στιγμής; 

Πολλά τα ερωτήματα. Παρόλαυτα είναι σημαντικό να γίνει  αντιληπτό το  γεγονός ότι οι αυξημένες αμυντικές δαπάνες αποτέλεσαν έναν από τους βασικότερους παράγοντες της διόγκωσης του Ελληνικού χρέους που οδήγησαν στην επιβολή του πρώτου Μνημονίου. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της CIA, οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας αντιστοιχούσαν πριν την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου στο 4,3 του ΑΕΠ της. Για να κατανοήσουμε το ποσοστό αυτό σε απλή αριθμητική εάν η Ελλάδα έριχνε το ποσοστό αμυντικών δαπανών στο επίπεδο της Πορτογαλίας (που αντιστοιχούσε στο 2,3 % του ΑΕΠ) η Ελλάδα θα μπορούσε σε μια δεκαετία να εξοικονομήσει 40 δις, ευρώ μόνο από την μείωση των αμυντικών δαπανών.

Τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο; Σημαίνει μια συνολικά διαφορετική εικόνα για την Ελληνική κοινωνία. Σημαίνει χιλιάδες γιατρούς στο σύστημα υγείας, σημαίνει χιλιάδες δασκάλους στα σχολεία, σημαίνει νέα σχολεία, νέες δομές υγείας, νέος εξοπλισμός. Αντί αυτού ακόμα και μετά από δέκα χρόνια μνημονίων, η κυβέρνηση διαλέγει να πληρώνει τους προστάτες της χώρας και να στοιβάζει 25 και 30 μαθητές ανά τάξη και να αφήνει την πλειοψηφία του λαού χωρίς διαγνωστικά τεστ. Να αφήνει τα νοσοκομεία χωρίς επαρκές προσωπικό ενόψει ενός δύσκολου χειμώνα. 

Τα πάντα είναι λοιπόν θέμα ιεραρχήσεων. Λεφτόδεντρα όντως δεν υπάρχουν. Το θέμα είναι πού επιλέγεις να δώσεις τα χρήματα που υπάρχουν, το θέμα είναι τι επιλογές δίνεις στην κοινωνία. Και η κυβέρνηση διάλεξε. Φανατισμός και πόλεμος. Αλλά και η πανδημία δεν έλεγε ότι είναι πόλεμος; Εκεί δε χρειαζόμαστε στρατό και εφόδια; Γιατί τα 18χρονα να πηγαίνουν να γίνονται στρατιωτάκια και να μην ωθούνται προς κάτι πιο κοινωνικά χρήσιμο; Μα θα πείτε δε θα είμαστε προστατευμένη σα χώρα; Μα είμαστε εξ ορισμού απροστάτευτη λόγω της ένταξης μας στο ΝΑΤΟ και το ρόλο μας ως υποχείριο ξένων δυνάμεων. Όπως είμασταν στη Μικρασιατική καταστροφή, στην Κύπρο, στα Ίμια. Και τότε όπλα είχαμε. Αυτόνομη εξωτερική πολιτική δεν είχαμε. 

Καλό θα ήταν λοιπόν να αντιληφθούμε ότι μάλλον βρισκόμαστε στην κορυφή μιας οικονομικής δίνης ίσως βαθύτερης του 2010-2011 με την ευκαιριακή συγκυρία μιας πανδημίας και ενός πολέμου με την γείτονα χώρα. Στο πλαίσιο αυτό δεν θα ήταν φρόνιμο να λησμονήσουμε ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιες είναι εκείνες οι δυνάμεις που εμφανίζονται ως σύμμαχοι. Με βάση την ιστορία ποτέ καμία χώρα δεν στάθηκε στο πλευρό μας χωρίς να περιμένει κάποιο άμεσο ή έμμεσο οικονομικό αντάλλαγμα κι ας μην ξεχνάμε την μη στήριξή των Συμμαχικών Δυνάμεων στην δύσκολη στιγμή του Grexit. Πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση επιλέγει στη δίνη μιας πανδημίας να πληρώνει αδρά τις πολεμικές βιομηχανίες, να προσλαμβάνει χιλιάδες ΕΠΟΠ αλλά να αφήνει ακάλυπτες τις ανάγκες του ΕΣΥ, να μην προσλαμβάνει υγειονομικό προσωπικό. 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Όλγα Οικονόμου, Οικονομολόγος
Πάνος Χριστοδούλου, Γιατρός, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας 

Big Brother ή Φεστιβάλ ΚΝΕ – “Οδηγητή”;

 

Κατιούσα

Σε άρθρο της, που δημοσιεύεται σήμερα στην «Εφημερίδα των Συντακτών», η Κατερίνα Στύλου, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, υπεύθυνη της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ, αναφέρει τα εξής:

«Big Brother ή Φεστιβάλ ΚΝΕ – “Οδηγητή”;

Ένας νέος ή νέα που “σκάει” από χίλια-δυο προβλήματα και άγχη, ανοίγει τον “ΣΚΑΪ” και πέφτει πάνω στο πρόγραμμα-τηλεσκουπίδι “Big Brother”, που εξευτελίζει καθημερινά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια… Κάθε βράδυ στους τηλεοπτικούς δέκτες ένα “θέαμα” που θα μπορούσε να λέγεται αλλιώς “η ανθρώπινη ύπαρξη στην απόλυτη ταπείνωσή της”. Η απόλυτη αγριότητα και χυδαιότητα! Από δίπλα και άλλα παρόμοια “θεάματα”, που πληθαίνουν… Φασιστικές απόψεις για “λαθραίους”, ρατσιστικές συμπεριφορές, βλέμματα φθόνου, αντιζηλίες, στερεότυπα, εμπορευματοποίηση της σεξουαλικής επιλογής. Το αίσθημα της αηδίας κυριαρχεί! Με τέτοιου είδους προγράμματα προσφέρουν “ψυχαγωγία”! Η ζωή, όμως, δε θα ’πρεπε να είναι “αρένα” και οι άνθρωποι λιοντάρια που αλληλοσφάζονται για να γράφει η κάμερα και να ανεβαίνουν οι τηλεθεάσεις…

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή” βρίσκεται στον αντίποδα αυτού του βούρκου του συστήματος της εκμετάλλευσης. Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ συναντιούνται όσοι προβληματίζονται, ανησυχούν, αμφισβητούν, όσοι έχουν άλλα όνειρα για τη ζωή τους, δίκαια και όμορφα. Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ οι άνθρωποι σμίγουν, σφίγγουν τις γροθιές, κοιτάζονται στα μάτια και αντικρίζουν τον ίδιο στόχο: Την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, της ζωής με δικαιώματα. Κουβεντιάζουν μαζί, χαμογελάνε μαζί, γιατί μάχονται μαζί. Μοιράζονται τον ίδιο αγώνα, τις χαρές και τις λύπες του, κάνοντας πράξη το σύνθημα “Ένας για όλους και όλοι για έναν”…

Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή” “λάμπουν” εδώ και 46 χρόνια η ελπίδα, η δημιουργία, ο αγώνας, η αλληλεγγύη. Με αυτά τα “υλικά” “χτίζεται”… Με αυτά τα “υλικά” θα “χτίσουμε” και μια νέα, διαφορετική κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν θα έχει “θεό” της το κέρδος, που δεν θα κάνει κουρέλι τον άνθρωπο και τα συναισθήματά του, που δεν θα κυριαρχεί ο φόβος για τη ζωή. Μια κοινωνία που δεν θα “τρώει” ο ένας τον άλλον και δεν θα ανταγωνίζονται οι άνθρωποι στο πόσο …απάνθρωποι μπορούν να γίνουν.

Η ΚΝΕ καλεί κάθε νέο και νέα να δώσει δυναμικό “παρών” στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της, να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα, “να φτάσουμε το πόμολο του ήλιου και ν’ ανοίξουμε την πόρτα στον κόσμο…”.

17 – 18 – 19 Σεπτεμβρίου στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου θα ακουστεί δυνατά το σύνθημα του 46ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – “Οδηγητή”: “Σοσιαλισμός, για να μπορούμε να «ανασαίνουμε», για να νικήσει η ζωή!”».

Πηγή 902.gr

Λεφτά υπάρχουν;

 

Κατιούσα

Σε κάθε συζήτηση με φιλελεδοφάνς ή με αριστερούς του ρεαλισμού όταν τους λες από κομμουνιστική σκοπιά για δημόσια και δωρεάν υγεία και πρόνοια, δημόσια και δωρεάν παιδεία σου λένε “καλά όλα αυτά αλλά λεφτά που θα βρείτε;”, “καλά όλα αυτά στο σοσιαλισμό, αλλά τώρα έχουμε καπιταλισμό τι κάνουμε”.

Όπως χαρακτηριστικά ακούσαμε στις αρχές της πανδημίας κιόλας και από το στόμα του κυβερνητικού εκπρόσωπου (με το homemade κούρεμα) αλλά και του ίδιου του Μωυσή πρωθυπουργού τα λεφτόδεντρα τελείωσαν.

Δεν τελείωσαν όμως όπως μάθαμε το Σάββατο για την αγορά 18 γαλλικών μαχητικών Rafale, 4 νέων φρεγατών από τον προοδευτικό Μακρόν που συμμετείχε σε πόσες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Συρία, Λίβανο). Τα λεφτόδεντρα δεν τελείωσαν επίσης και για ακόμα 10 με 15.000 ΕΠΟΠ, συνοριοφύλακες. Τα λεφτόδεντρα δεν τελείωσαν και για την εξασφάλιση πιο ποιοτικής καταστολής με αγορές ύψους 40 εκατ. και βάλε για ασπίδες, κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα, τεράστιες ποσότητες χημικών και χειροβομβίδων κρότου – λάμψης, αλλά και τζιπ της ΕΚΑΜ και κλούβες των ΜΑΤ.

Τα λεφτόδεντρα δεν τελείωσαν για τα ΜΜΕ για να μας γεμίσουν είτε ατομική ευθύνη, είτε υπέρκοψα τηλεοπτικά σκουπίδια.

Τα λεφτόδεντρα δεν τελείωσαν για τον μεγάλο που έγινε μέτριος και στο τέλος θα γίνει μικρός περίπατος με δρόμους βαμμένους με μαρκαδόρους και τους φοίνικες παραδίπλα.

Τα λεφτόδεντρα δεν τελείωσαν για το μεγάλο κεφάλαιο και τις επιδοτήσεις του για λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές, λιγότερο μισθολογικό κόστος με την εκ περιτροπής εργασία κλπ. Το μεγάλο κεφάλαιο, που όπως είδαμε στην πρωτεύουσα του καπιταλιστικού ονείρου, τις ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που οι άνεργοι και οι άστεγοι έσπαγαν κάθε αρνητικό ρεκόρ, τα 10 -20 τρωκτικά που κυβερνούν τον κόσμο παρουσίασαν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη/

Σε όλα τα παραπάνω είναι η απάντηση για το πού θα βρούμε λεφτά για νέες ΜΕΘ με το κατάλληλο προσωπικό, για την κάλυψη των 30.000 οργανικών κενών στην υγεία, για τα δωρεάν τεστ σε όλο τον πληθυσμό, για την κάλυψη των 20.000 κενών στη παιδεία, για περισσότερους χώρους και περισσότερους καθηγητές για τα παιδιά, για την εξασφάλιση του κατάλληλου υγειονομικού υλικού για την προστασία εργαζομένων, φοιτητών και μαθητών, για την αύξηση των δρομολογίων στα ΜΜΜ και ό,τι άλλο απαιτείται για να ζήσουμε και να ζήσουμε ανθρώπινα.

10 Χρόνια μετά ένας άλλος μεγάλος ιδεολόγος του σοσιαλισμού, ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου, δικαιώνεται, ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Η ερώτηση είναι όμως για ποιον.

Giorgos Miamis

Μαθητές πειραματόζωα και δάσκαλοι γιατροί... στη Γερμανία

Στις ανάγκες της γερμανικής οικονομίας και των γερμανικών μονοπωλίων προσαρμόζονται τα μέτρα προστασίας στα σχολεία της χώρας, που ανοίγουν σταδιακά από τις αρχές Αυγούστου μέχρι και τα μέσα Σεπτέμβρη (ανάλογα με το κρατίδιο). Κατά την περίοδο της πανδημίας, έχουν σταλεί στις σχολικές μονάδες της Γερμανίας τρεις, τουλάχιστον, διαφορετικές οδηγίες από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, μαζί με αντίστοιχες προσαρμογές από τα κρατιδιακά υπουργεία Παιδείας και Υγείας. Ενώ τα μέτρα χαλαρώνουν συνεχώς, μετά από το πρώτο lockdown, και γίνονται «λάστιχο» ανάλογα με το κρατίδιο και τις ανάγκες του κεφαλαίου στην περιοχή, κανένα στοιχείο δεν συνηγορεί ότι η κατάσταση βελτιώνεται. Η χαλάρωση αυτή δεν έρχεται επειδή το σύστημα Υγείας της Γερμανίας είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την πανδημία, αλλά επειδή η οικονομία της βρίσκεται πλέον σε βαθιά ύφεση (-10,1%) και η Ενωση Γερμανών Βιομηχάνων κρούει εδώ και πολύ καιρό τον κώδωνα του κινδύνου. Είναι ξεκάθαρο ότι για τα κρατικά επιτελεία, για τα ομοσπονδιακά και κρατιδιακά υπουργεία Υγείας και Παιδείας (σοσιαλδημοκρατών ή χριστιανοδημοκρατών, πράσινων ή οπορτουνιστών), το ζύγι γέρνει πάντοτε προς τα κέρδη των γερμανικών κολοσσών και όχι προς τη διασφάλιση της υγείας των παιδιών, των ευπαθών ομάδων και των εργαζομένων.

***

Μετά τη λήξη του lockdown μέχρι την επιστροφή από καλοκαιρινές διακοπές, μέσα δηλαδή σε δύο μήνες, και παρά το γεγονός ότι η επιδημία στη Γερμανία «καλά κρατεί», τα υγειονομικά πρωτόκολλα άλλαξαν άρδην. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Από 15 μαθητές ανά τάξη φτάσαμε σε τμήματα με 25 - 29 παιδιά, ως επακόλουθο από ένας μαθητής ανά θρανίο έγιναν 2, επιστροφή όλων των εκπαιδευτικών στη θέση τους ανεξάρτητα αν ανήκουν ή όχι σε ευπαθείς ομάδες... Ενώ το πιο εξοργιστικό είναι ότι οι εκπαιδευτικοί καλούνται να εκτιμήσουν οι ίδιοι αν ένα παιδί έχει συμπτώματα, αν πρέπει να το απομονώσουν ή όχι.

***

Η πολιτική που ακολουθείται είναι αντίστοιχη με αυτήν της Ελλάδας... Ρίχνοντας το μπαλάκι της ευθύνης στο κάθε σχολείο, χωρίς βέβαια καμία επιπρόσθετη χρηματική επιχορήγηση. Σε σχολεία που εδώ και δεκαετίες έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις και διευθυντές που εδώ και δεκαετίες έχουν εξελιχθεί σε μάνατζερ. Οι γενικές οδηγίες φτάνουν από το κράτος στο κρατίδιο, εκεί υιοθετούνται ή απορρίπτονται, προσαρμόζονται, εξειδικεύονται και, στη συνέχεια, στέλνονται στα σχολεία. Από εκεί και πέρα αποτελεί ευθύνη του διευθυντή του σχολείου να υλοποιηθούν τα μέτρα κατά το δοκούν. Η ίδια η υλοποίηση συναρτάται με τις δυνατότητες του σχολείου σε υλικοτεχνική υποδομή, με το διδακτικό προσωπικό και με το προσωπικό καθαριότητας. Ουσιαστικά, ανάλογα με το σχολείο και τις επιπλέον οικονομικές του δυνατότητες, π.χ. χορηγούς ή δυνατότητα των γονιών για οικονομική υποστήριξη, η διεύθυνση υλοποιεί τα μέτρα και καλείται να αποφασίσει πού θα πάει η κρατική χρηματοδότηση που της παρέχεται. Με αυτόν τον τρόπο, οι ταξικοί διαχωρισμοί στα σχολεία σε μια πόλη όπως το Βερολίνο οξύνονται καθώς, ανάλογα με το πού βρίσκεται το σχολείο, το παιδί μπορεί να έκανε π.χ. 3 μέρες μάθημα τη βδομάδα από 6 ώρες τη φορά ή 2 μέρες τη βδομάδα από 3 ώρες, κ.λπ. Επίσης, οι διευθυντές καλούνται, ανάλογα με τις υλικοτεχνικές υποδομές που διαθέτουν, να είναι σε θέση να απομονώσουν περιστατικά που θα προκύψουν. Ετσι, κάθε τάξη δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με άλλη τάξη. Βέβαια, αυτό στην πράξη καταστρατηγείται, αφού οι τουαλέτες είναι κοινές για όλα τα παιδιά του σχολείου... Χαρακτηριστικό είναι ότι σήμερα στο Βερολίνο υπάρχουν 25 σχολικές μονάδες κλειστές λόγω εμφάνισης κρουσμάτων, ενώ από την αρχή της σχολικής χρονιάς έχουν μπει σε καραντίνα 15 ημερών πάνω από 40 σχολεία.

***

Οπως γίνεται αντιληπτό, σε καμία περίπτωση οι οδηγίες από τα κρατικά επιτελεία δεν προστατεύουν την υγεία των εργαζομένων και των μαθητών της κάθε σχολικής μονάδας. Οι διοικήσεις των υπουργείων Παιδείας και στη Γερμανία, αντί να αυξήσουν τις χρηματοδοτήσεις για τις σχολικές μονάδες και να δώσουν το «πράσινο φως» για νέες προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, σφυρίζουν αδιάφορα και ρίχνουν το μπαλάκι στο κάθε σχολείο. Για την ακρίβεια, καλούν τους δασκάλους να διατελέσουν χρέη γιατρού και να κρίνουν εάν κάποιο παιδί παρουσιάζει συμπτώματα, ή καθαριστών, αφού πρέπει να απολυμαίνουν το διδακτικό υλικό, παρέχοντάς τους «δωρεάν» επιπλέον καθαριστικά μαντιλάκια!!!

Ταυτόχρονα, οι ταξικοί φραγμοί και οι διαχωρισμοί οξύνονται ακόμα περισσότερο για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κατά την περίοδο της πανδημίας. Γιατί όλες οι πρωτότυπες σχολικές πλατφόρμες, που ετοιμάστηκαν ή ετοιμάζονται για τηλε-διδασκαλία, αφορούν τα παιδιά που έχουν πρόσβαση σε γρήγορο ίντερνετ και έχουν τουλάχιστον έναν υπολογιστή στο σπίτι (σε περίπτωση δύο παιδιών, δύο υπολογιστές, κ.λπ.). Μάλιστα, οι οδηγίες λένε ότι σε περίπτωση τηλε-διδασκαλίας τα παιδιά θα αξιολογούνται κανονικά, ώστε να μη χαθεί ούτε μία σχολική μέρα!!!

***

Απάντηση στην παραπέρα υποβάθμιση της Εκπαίδευσης των παιδιών μας μπορεί να είναι, σε κάθε χώρα, η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και των γονιών κόντρα στην υποχρηματοδότηση και την επιχειρηματική δράση στα σχολεία, κόντρα στη μετατροπή της γνώσης σε εμπόρευμα. Υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα, π.χ. στο πρώτο κύμα την άνοιξη σε σχολείο του Βερολίνου απαιτήθηκε, μετά από παρέμβαση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, να τυπώνονται από το σχολείο για ΟΛΑ τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ τα υλικά και να δοθούν υπολογιστές και δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ σε αυτές τις οικογένειες.

Ο δρόμος του αγώνα είναι αυτός που βάζει μπροστά τις ανάγκες των παιδιών μας και τις δικές μας, ώστε σήμερα να παρέχεται ολοκληρωμένη και, ταυτόχρονα, ασφαλής μόρφωση. Γιατί υπάρχει η δυνατότητα στο 2020!

Αυτοπεποίθηση

Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού από το «φόρουμ της ΔΕΘ» γέμισαν με αυτοπεποίθηση το κεφάλαιο. Οχι μόνο εξαιτίας των άμεσων νέων διευκολύνσεων και παροχών που ανακοίνωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά κυρίως για το «έχει λαμβάνειν», με το «σχέδιο Πισσαρίδη», που αποτέλεσε σημαία των κυβερνητικών εξαγγελιών.

Οι εισφοροαπαλλαγές, οι υπεραποσβέσεις, η εξασφάλιση τζάμπα εργατικής δύναμης, με νέα προγράμματα επιδότησης της εργασίας, η επέκταση αντεργατικών μέτρων που ψηφίστηκαν στο όνομα της πανδημίας και απογειώνουν την ευελιξία, είναι μερικοί από τους «μποναμάδες» με τους οποίους έφυγαν οι μεγαλοεργοδότες και μεγαλοεξαγωγείς από το φόρουμ της ΔΕΘ.

Στον αντίποδα, τα πολυδιαφημισμένα «μέτρα στήριξης» των λαϊκών στρωμάτων περιορίζονται στην ...αναστολή της εισφοράς αλληλεγγύης για έναν χρόνο, με εξαίρεση μάλιστα τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, και στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για ορισμένες δυσπρόσιτες περιοχές!

Είναι κοροϊδία να λέει η κυβέρνηση ότι αυτά τα μέτρα συνιστούν εφαρμογή μιας «άλλης» τάχα πολιτικής, όταν ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει το 95% των άμεσων και έμμεσων φόρων, ενώ φορτώνεται και νέα βάρη, για να καλυφθούν δημοσιονομικά οι επιπρόσθετες φοροαπαλλαγές και τα άλλα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου. Επομένως, καμιά ουσιαστική διαφορά δεν πρόκειται να δει στην τσέπη του, πόσο μάλλον που το ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, άρα και το χτύπημα στους μισθούς, συνεχίζονται αμείωτα, εξαϋλώνοντας και τα ελάχιστα που παρουσιάζονται ως «ελάφρυνση».

Κι επειδή ακριβώς το «αφήγημα» της κυβέρνησης δεν είχε τίποτα να προσφέρει στον λαό, ο πρωθυπουργός βάφτισε το κρέας ψάρι και παρουσίασε ως «παροχές» προς τους εργαζόμενους ορισμένα από τα μέτρα που διευκολύνουν κατά προτεραιότητα το κεφάλαιο.

Για παράδειγμα, ανέφερε ότι το εργατικό εισόδημα θα αυξηθεί από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Δεν είπε όμως ότι ωφελημένοι είναι πρώτα απ' όλα οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, που μειώνουν άμεσα και οριζόντια το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» και αυξάνουν έτσι τα περιθώρια της κερδοφορίας τους.

Στον αντίποδα, οι εργαζόμενοι - όσοι έχουν την «τύχη» να δουλεύουν ασφαλισμένοι - θα δουν μια αστεία διαφορά στους κουτσουρεμένους μισθούς τους. Προπάντων, όμως, θα δουν την τρύπα να μεγαλώνει στα ασφαλιστικά ταμεία, επαναφέροντας τη συζήτηση για τη βιωσιμότητά τους, πάνω στην οποία θα στηριχτεί ο επόμενος κύκλος των αντιασφαλιστικών ανατροπών, που περιγράφει και το «σχέδιο Πισαρίδη».

Αλλο παράδειγμα είναι οι συνταξιούχοι: Η κυβέρνηση έχει το θράσος να βαφτίζει «παροχή» (!) τα χρήματα που είναι υποχρεωμένη να τους επιστρέψει με δικαστική απόφαση και μετά από μεγάλους αγώνες των συνταξιουχικών σωματείων. Χώρια που τα αναδρομικά είναι κουτσουρεμένα και δεν δίνονται σε όλους, ενώ όλες οι άλλες περικοπές από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ θεωρούνται «περασμένα - ξεχασμένα»!

Εκεί όμως που η κυβέρνηση αποθεώνει την κοροϊδία, είναι στις ανακοινώσεις της για τα επόμενα «ενισχυμένα» προγράμματα επιδότησης της εργασίας, που μεταφράζονται σε γενναία κρατική επιχορήγηση του μισθού. Δηλαδή, εργαζόμενοι και άνεργοι, που θα βρουν έναν μισθό της κακιάς ώρας, θα τον πληρώνουν από την τσέπη τους...

Ο πρωθυπουργός μάλιστα προσπάθησε να παρουσιάσει τους ανέργους ως «σπατάλη» για το κράτος, λέγοντας ότι δίνει τέλος στην επιδότηση της ανεργίας, επιδοτώντας πλέον την εργασία, δηλαδή την εργοδοσία. Δεν είπε βέβαια ότι από τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους μόνο ένας στους 10 παίρνει το επίδομα ανεργίας και ότι η μερίδα του λέοντος από τα κονδύλια του ΟΑΕΔ, από τα λεφτά δηλαδή των εργαζομένων, πηγαίνουν στην τσέπη των εργοδοτών, με τα διάφορα προγράμματα των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης».

Η φούσκα που προσπάθησε να καλλιεργήσει η κυβέρνηση ενόψει ΔΕΘ, έσκασε το Σάββατο με κρότο. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν συναντιούνται πουθενά με αυτά των επιχειρηματικών ομίλων και ότι η αντιλαϊκή σκυτάλη που περνάει από τη μια κυβέρνηση στην άλλη προσθέτει βάρη και αφαιρεί δικαιώματα από τον λαό. Το σύνθημα «δεν θα πληρώσουμε ξανά», που ακούστηκε από τη μεγάλη διαδήλωση των συνδικάτων στη Θεσσαλονίκη, έδωσε μια πρώτη ηχηρή απάντηση. Η συνέχεια πρέπει να είναι - και θα είναι! - ακόμα πιο μαζική, ακόμα πιο δυναμική.