Δήωση σε αργούς ρυθμούς

Το σημερινό σημείωμα θα μπορούσε να εκληφθεί ως υστερόγραφο του χτεσινού ή, εν πάση περιπτώσει, ως συμπλήρωμά του και δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αν ήμουν βέβαιος ότι εκείνοι που έχουν οιασδήποτε μορφής χρέη αντιλαμβάνονται πλήρως τι σημαίνει να χρωστάς όταν ζης σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας (το οποίο, ας μη ξεχνάμε, προβάλλεται ως το καλύτερο πολίτευμα του κόσμου).

Επί σειρά ετών γίνεται συνεχώς λόγος για τον περίφημο "νόμο Κατσέλη", ο οποίος -υποτίθεται πως- προστατεύει τους αδύναμους οφειλέτες, με κριτική η οποία εξικνείται από την εξύμνηση μέχρι την καταδίκη του. Δυστυχώς, όμως, οι δανειολήπτες που εντάσσονται στις ευεργετικές του διατάξεις, δεν αντιλαμβάνονται (ως επί το πλείστον) κάτι πολύ απλό: όπως και αν ρυθμιστεί οποιοδήποτε χρέος, εφ' όσον δεν υπόκειται σε σεισάχθεια (εφ' όσον, δηλαδή, δεν κουρεύεται), είναι καταδικασμένο να αυξάνεται προϊόντος του χρόνου είτε από τους τόκους που συνεχώς θα συσσωρεύονται είτε από τις προβλεπόμενες ποινές στις περιπτώσεις όπου ο δανειολήπτης δεν θα εξυπηρετεί με συνέπεια τις δόσεις του.

Αθήνα, 15/3/2018: Η αστυνομία διαλύει διαμαρτυρία κατά των πλειστηριασμών

Αλήθεια, πόσα χρωστούν αυτή την στιγμή οι έλληνες; Πάρτε βαθειά ανάσα: σχεδόν 240 δισ. ευρώ, ήτοι 125% του ΑΕΠ. Το ποσό είναι ιλιγγιώδες και κατανέμεται χονδρικά σε 100+ δισ. στις τράπεζες, 100+ δισ. στο δημόσιο και 30+ δισ. στα ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς να λογαριάζουμε τις οφειλές σε ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ. Παρά το κυνήγι που έχει εξαπολυθεί (κυρίως από το κράτος) κατά των οφειλετών και τις κατασχέσεις που έχουν επιβληθεί σε χιλιάδες τραπεζικούς λογαριασμούς, το συνολικό ποσό που προαναφέραμε είναι κατά 50% αυξημένο σε σχέση με το 2014.

Αυτή η τελευταία παρατήρηση δείχνει κάτι απλό: τελείωσε το λίπος που διέθεταν τα πλατειά λαϊκά στρώματα. Εφ' όσον τα χρέη προς το δημόσιο αυξάνονται παρά την σωρεία κατασχέσεων είτε τραπεζικών λογαριασμών είτε χρημάτων "εις χείρας τρίτων" (π.χ., αν χρωστάω στην εφορία, ειδοποιείται ο νοικάρης μου να μη μου πληρώνει το νοίκι αλλά να το καταθέτει στο δημόσιο ταμείο), το λογικό συμπέρασμα είναι ότι το δημόσιο δεν βρίσκει πλέον λεφτά να κατασχέσει.

Ας παρατηρήσουμε εδώ, εν παρενθέσει, ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το αν ο έλληνας είναι μπαταχτσής (αν έχει "κουλτούρα πληρωμών", όπως λέει η Ε.Ε.) ή όχι. Όταν από την μια μεριά τα εισοδήματά του καταρρέουν και η αξία τής προσωπικής του περιουσίας εξανεμίζεται ενώ από την άλλη τα χρέη του παραμένουν στο ύψος τους, είναι λογικό να γεννιέται σε κάθε δανειολήπτη πραγματική αδυναμία εξυπηρέτησης των οφειλών του. Όσο για την απιοστροφή "ας πρόσεχε όταν έπαιρνε δάνειο", επιτρέψτε μου να την χαρακτηρίσω επιεικώς ως ανήθικη και πρόστυχη, αφού τα εισοδήματά του και η αξία τής περιουσίας του "όταν έπαιρνε δάνειο" ήσαν τέτοια που του επέτρεπαν την ομαλή εξυπηρέτηση των χρεών του. Για την αναστροφή τού λόγου "εισοδήματα / χρέη" δεν φταίει αυτός.

Μοιραία, λοιπόν, πλησιάζει επικίνδυνα η ημέρα που το κράτος θα επεκτείνει τις κατασχέσεις του πέραν των μετρητών. Σύντομα θα αρχίσει να επιταχύνεται η μεταφορά πλούτου από τους οφειλέτες προς το κράτος και εν συνεχεία από το κράτος προς τους πιστωτές του. Αυτή θα είναι η κορύφωση μιας διαδικασίας, η οποία ξεκίνησε πριν 7-8 χρόνια και θα καταλήξει στην πλήρη δήωση της μικρής ιδιωτικής περιουσίας, προς όφελος των ολίγων.

Υπ' αυτό το πρίσμα, οι όποιες ρυθμίσεις και διευκολύνσεις γίνουν προς τους οφειλέτες θα έχουν ως μόνο αποτέλεσμα την καθυστέρηση του τελικού αποτελέσματος. Με απλά λόγια, όσοι οφειλέτες αποδειχτούν αρκετά "τυχεροί" για να γλιτώσουν την κατάσχεση των ακινήτων τους, θα συνεχίσουν να φορτώνονται με τόκους και θα υποχρεωθούν να πληρώνουν... και να πληρώνουν... και να πληρώνουν... ώσπου να φτάσει η στιγμή που φυσικοί λόγοι θα μετακυλίσουν αυτή την υποχρέωση στους κληρονόμους τους

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι κάθε μορφής ρυθμίσεις και διευκολύνσεις (εκείνων του "νόμου Κατσέλη" συμπεριλαμβανομένων) αποτελούν ατελέσφορα ημίμετρα, κάθε δε προσπάθεια των οφειλετών να τις εκμεταλλευτούν προς όφελός τους θα αποδειχτεί σισύφεια. Όλα αυτά απλώς παρατείνουν το μαρτύριο και την αγωνία των οφειλετών, με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα την συνέχιση της δήωσης αλλά σε πιο αργούς ρυθμούς.

Θεωρητικώς, για να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα από οποιασδήποτε μορφής ρυθμίσεις, πρέπει κατ' αρχήν να διακοπεί αμέσως η επιβάρυνση των μη εξυπηρετούμενων δανείων με τόκους και στην συνέχεια να γίνουν δυο πράγματα, είτε εναλλακτικά είτε σε συνδυασμό:

(α) Να αρχίσει η ανάπτυξη, στην οποία να έχουν συμμετοχή και τα λαϊκά στρώματα. Έτσι θα αυξηθούν τα εισοδήματα των οφειλετών αλλά και η αξία τής απαξιωμένης περιουσίας τους, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

(β) Να διαγραφεί πλήρως και άνευ προϋποθέσεων το τμήμα των χρεών, το οποίο είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί με τα τρέχοντα εισοδήματα των οφειλετών.

Φυσικά, αυτά ισχύουν σε επίπεδο θεωρίας. Στην πράξη, η ανάπτυξη δεν μπορεί να ενσκήψει εν μιά νυκτί αλλά και, όταν έρθει, δεν θα αγγίξει τον πολύ λαό. Και, βεβαίως, δεν γίνεται σεισάχθεια σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας, μάλιστα δε μετά την εκφρασμένη άποψη της καθεστηκυίας τάξης, όπως την είδαμε χτες, δηλαδή ότι η αύξηση των κατασχέσεων θα αποκαταστήσει την κουλτούρα των πληρωμών στην χώρα.

Συνελόντι ειπείν, η δήωση θα συνεχιστεί. Εκτός εάν αυτός ο πολύπαθος λαός αποφασίσει να αλλάξει ρότα...

ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΩΝ

Στην τραγική υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου γίνεται διάφανος ο ρόλος της δημοσιογραφίας, η θέση της αστυνομίας, η κατάσταση της σιωπηλής πλειοψηφίας. Στα βίντεο που κυκλοφόρησαν, από τη μια φαίνονται οι δυο ιδιοκτήτες να  κλωτσούν βάναυσα τον ανήμπορο νέο, παρόλο που ο ίδιος δεν αντιστέκεται, και από την άλλη μεριά κάποιοι θεατές, που από ό,τι μάθαμε αργότερα εκτός από έναν δεν αντέδρασαν σ’ αυτήν τη βαναυσότητα.

               Κι εκ των υστέρων ξεκίνησε  η κριτική για τη συμπεριφορά των ιδιοκτητών και του σιωπηλού πλήθους, με την τελική επωδό για τον εκφασισμό της κοινωνίας. Μόνο που για τον εκφασισμό της κοινωνίας πρέπει να μιλήσουμε πολιτικά πρώτα και κύρια και μετά να προσθέσουμε τις ψυχολογικές και κοινωνιολογικές μας αναλύσεις, τις παντός καιρού.

Γιατί φαίνεται πως η σταδιακή στροφή σημαντικού τμήματος της κοινωνίας σε ρατσιστικές κι εθνικιστικές αντιλήψεις έχει παρελθόν ενός τέταρτου του αιώνα, αν ορίσουμε ως αφετηρία τα αλήστου μνήμης συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Στοχευμένα, στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης παίχτηκε από τα αστικά κόμματα το παιχνίδι του εθνικισμού και ρατσισμού επιδιώκοντας να δημιουργήσουν δήθεν αίσθημα ασφαλείας, υποδεικνύοντας σαν εχθρό και αίτιο των συμφορών μας το μετανάστη. Στη δεκαετία του ’90 παρουσιάζονταν  σαν απειλή για την ασφάλειά μας οι πρώτοι αλβανοί μετανάστες, μετά κάθε μετανάστης ως υγειονομική βόμβα και στο κέντρο της Αθήνας γίνονταν επιχειρήσεις σκούπας εναντίον των μεταναστών, επί εποχής κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ο Α. Λοβέρδος ως υπουργός Υγείας  για να …προφυλάξει την ελληνική οικογένεια έστηνε ολόκληρο σκηνικό διαπομπεύοντας οροθετικές γυναίκες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζοντάς τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους αφήνει έκθετους στο ρατσιστικό μένος.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες για να ενισχυθούν και να τολμήσουν να εκδηλωθούν βάναυσες και χυδαίες συμπεριφορές. Κάτω από την ομπρέλα της αστικής δημοκρατίας, με την ευγενική χορηγία των αστικών κομμάτων απόκτησε ο φασισμός ιδεολογικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο οικοδομούνται κρατικές πολιτικές που επιδιώκουν το διαχωρισμό των εκμεταλλευόμενων (ντόπιοι εναντίον μεταναστών, εργαζόμενοι εναντίον άλλων εργαζομένων), την καταστολή εκείνων που αντιστέκονται και τη διείσδυση φασιστών στους μηχανισμούς καταστολής. Η λεκτική βία, ο ψυχολογικός τραμπουκισμός διευρύνοντας τα όρια του επιτρεπτού προετοίμασαν και τη φυσική βία με την επίδειξη της ωμής δύναμης ως απόδειξη της ισχύος τους.

Κι έτσι προετοιμαζόταν το έδαφος για να δώσει, σ’ ένα οικονομικά επισφαλές περιβάλλον, ο φασισμός στις φοβισμένες, ανασφαλείς, κακομοίρικες  υπάρξεις τα μέσα και το πρόσχημα  για να κλωτσήσουν τον πιο αδύναμο με όλη την αχρειότητα των ανθρώπων που είναι ικανοί γι’ αυτό.

Στα χρόνια της ευμάρειας, οι μικροαστοί, μικροκαταστηματάρχες, μικροϊδιοκτήτες, μικροεπιχειρηματίες κλπ., όσο καιρό η κυρίαρχη τάξη κολάκευε τις επιδιώξεις και πόθους τους να διεισδύσουν στην προνομιούχα μειοψηφία της αστικής τάξης με την κοινωνική κινητικότητα, υποτάσσονταν πρακτικά στις επιταγές της. Στην εποχή όμως των μνημονίων, σ’ έναν συμπυκνωμένο χρόνο, βίωσαν την εκδίωξή τους από τις παραδοσιακές σφαίρες των δραστηριοτήτων τους και την ενίσχυση της  εξάρτησής τους  από το μεγάλο κεφάλαιο που προκάλεσαν την επιδείνωση των συνθηκών  της ύπαρξής τους, τη δημιουργία  απόλυτης αβεβαιότητας για το μέλλον, την αύξηση του φόβου και της ανασφάλειας, τη σταδιακή υποβάθμισή τους στην κοινωνική ιεραρχία. Κι επειδή οι αντιφάσεις της δικής τους κοινωνικής ύπαρξης θεωρούν πως πρέπει να επιλυθούν με τη διατήρηση του status quo που τους εξασφάλιζε τη θέση τους ως μικροϊδιοκτήτες, με την ελπίδα της κοινωνικής αναρρίχησης,  όταν φοβούνται πως  αυτό είναι αδύνατο η μόνη προσφυγή τους είναι να πιέσουν για την άμεση αναδιοργάνωση της κοινωνίας  έτσι που θα απέτρεπε την προλεταριοποίηση τους.

Η καπιταλιστική κρίση προκαλώντας το φόβο ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί, όπως λειτουργούν, δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν το οικονομικό περιβάλλον και να εξασφαλίζουν την  ευημερία ενθαρρύνει την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων. Το κυρίαρχο σύστημα λοιπόν είναι έτοιμο να τις προσφέρει και οι μικροαστοί να τις αποδεχτούν.

Γιατί οι ιδιαιτερότητες της ταξικής συνείδησης των μικροαστικών στρωμάτων που καθορίζεται από  την αντιφατική φύση τους κάνει  ασαφή και αναποφάσιστη τη στάση τους με τη θεωρία και την πρακτική του κομμουνισμού. Ο μικροαστός δεν δέχεται τον κομμουνισμό, που καταργεί την ατομική ιδιοκτησία, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να απευθύνεται σε αυτόν, διότι καταργεί το μεγάλο κεφάλαιο και απορρίπτει τις σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής. Αφού όμως μεθοδικά  διαστρεβλώθηκε και συκοφαντήθηκε  κάθε απόπειρα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και  οι σοσιαλίζοντες, αριστεροί ή σοσιαλδημοκράτες, φρόντισαν να  απαξιώσουν τις αριστερές λύσεις, με το εργατικό κίνημα σε ύφεση, ο συντηρητισμός γίνεται ο κυρίαρχος παράγοντας της συνείδησης του μικροαστού.

Εξάλλου, επειδή η μάζα των μικροαστών είναι απογοητευμένη από τις ενέργειες των καπιταλιστών πολιτικών να διατηρήσουν το status quo, η κυρίαρχη εξουσία διαμορφώνει νέα όπλα να παραπλανά τους μικροαστούς διατηρώντας τους δεμένους στα συμφέροντά της. Παίζει με διεξόδους που έχουν χαρακτηριστικά φασιστικά, εκμεταλλευόμενη τα προβλήματα και τη δυσαρέσκειά  τους.   Και ο στενός  πολιτικός ορίζοντας των μικροαστών, που τους κάνει να ενδίδουν εύκολα στη δημαγωγία, η οποία  έχει αντικαθεστωτική μορφή,  των πιο αντιδραστικών κύκλων της αστικής τάξης, τους κάνει ευάλωτους στην επίδειξη δύναμης των φασιστών και στις υποσχέσεις για την άμεση αναδιοργάνωση της κοινωνίας που θα απέτρεπε την προλεταριοποίησή τους.

Κι έτσι οι οικονομικές συνθήκες της ζωής θέτουν τη σφραγίδα τους στην ψυχολογία και ιδεολογία της μικροαστικής τάξης.

Οι εικόνες με τους δυο ιδιοκτήτες να κλωτσούν βάναυσα τον ανήμπορο νεαρό και τους αστυνομικούς να συνεχίζουν τις βιαιοπραγίες πάνω στο αναίσθητο σώμα του μοιάζει να έρχονται από το μέλλον. Η ευρεία συνεργία, στη συγκεκριμένη περίπτωση,  ευυπόληπτων  μελών της κοινωνίας, -μικροκαταστηματαρχών, αστυνομίας, εργαζομένων στο ΕΚΑΒ με την ανοχή, όπως φαίνεται, της πολιτικής ηγεσίας- στην επίδειξη βαναυσότητας σηματοδοτεί και την ευρύτητα της αποδοχής της.

Αν παραβλεφθούν τέτοιες αποτρόπαιες υπερβολές, που μπορεί βραχυπρόθεσμα να μη φαίνονται τόσο καταστροφικές ή ακόμα να θεωρούνται και τυχαίες αλλά κυρίως να γίνονται εν μέρει αποδεκτές, μπορεί  η βαθμιαία συσσώρευσή τους να οδηγήσει σε τερατώδη αποτελέσματα.

Τα αραβικά σε κάνουν ισλαμιστή και τρομοκράτη ισχυρίζεται σύμμαχος της Λεπέν

Νέα διάσταση στον όρο ισλαμοφοβία έδωσε ο πρόεδρος του δεξιού κόμματος Debout la France, Νικολά Ντυπόν-Αινιάν, που ως υποψήφιος πρόεδρος  στο δεύτερο γύρο των περσινών γαλλικών προεδρικών εκλογών είχε στηρίξει τη Λεπέν του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου. Μιλώντας λοιπόν σε τηλεοπτική εκπομπή δήλωσε ούτε λίγο-ούτε πολύ πως το πρόβλημα με την εκμάθηση αραβικών είναι πως ενθαρρύνει την  ισλαμοποίηση και ίσως την τρομοκρατία. Συγκεκριμένα, σε συζήτηση για την ανάγκη η μη ενθάρρυνσης διδασκαλίας των αραβικών στα γαλλικά σχολεία, τόνισε πως “‘Οταν μια χώρα έχει πρόβλημα ενσωμάτωσης, όταν μια χώρα έχει γενιές που μιλούν αραβικά στο σπίτι και μιλούν άσχημα τα γαλλικά, λέω ότι προτεραιότητα στις γειτονιές είναι η εκμάθηση γαλλικών”. Ακολούθησε η εξής στιχομυθία με το δημοσιογράφο:
-Όταν μαθαίνουμε αραβικά γινόμαστε ισλαμιστές και συνεπώς τρομοκράτες;
-Υπάρχει ο κίνδυνος, το πιστεύω.

Η δήλωση ξεσήκωσε κύματα θυμηδίας στα γαλλικά ΜΚΔ, που μετέφεραν το συλλογισμό του Αινιά και σε περιπτώσεις άλλων γλωσσών, όπως “Ο κίνδυνος με την εκμάθηση γερμανικών είναι να γίνεις ναζί και ίσως να φοράς πέδιλα με κάλτσες”, “ο κίνδυνος με τα ιταλικά είναι να γεμίσουμε αντιπάστι και να γίνουμε πιτσαδόροι” και “εγώ έμαθα λατινικά κι από τότε νιώθω υποχρεωμένος να φοράω τήβεννο και να διοργανώνων μονομαχίες σε αμφιθέατρα”.
Μόνο ας του πει κάποιος με τρόπο ότι υπάρχουν και αραβόφωνοι χριστιανοί, οπότε ελλοχεύει και ο σημαντικός κίνδυνος τα αραβικά να σε κάνουν κόπτη, ορθόδοξο ή μαρωνίτη.
Με πληροφορίες από ouest-france.fr

Φτώχεια και μεγάλη μείωση του πληθυσμού στην τέως ΓΛΔ 28 χρόνια μετά την γερμανική “ενοποίηση”

Κατιούσα

Κλείνουν σήμερα 28 χρόνια από τη λεγόμενη “Μέρα της γερμανικής ενότητας”, δηλαδή την προσάρτηση της ΓΛΔ στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, και ο αστικός τύπος της χώρας θα πλημμυρίσει πάλι με αναλύσεις που είτε θα πανηγυρίζουν για τη “μεγαλύτερη επιτυχία της ΟΔΓ στην ιστορία της”, είτε θα γκρινιάζουν για τον “πακτωλό χρημάτων” που εισρέει στην ανατολική Γερμανία χωρίς να λύνει τις παθογένειες, που τροφοδοτούν μεταξύ άλλων και την έκρηξη της ακροδεξιάς στην περιοχή, είτε απλώς θα διαπιστώνουν τα προβλήματα, κάνοντας λόγο για ανάγκη και νέων “μεταρρυθμίσεων”.
Το ποιος βγήκε χαμένος και ποιος κερδισμένος από την υποτιθέμενη “συνανάπτυξη Ανατολής και Δύσης”, που ευαγγγελίζονται έκτοτε οι ταγοί της χώρας είναι καθαρό κι από ένα και μόνο απλό στατιστικό στοιχείο. Την περασμένη Δευτέρα έγινε γνωστό από την Ομοσπονδιακή στατιστική υπηρεσία πως ενώ το 2017 ο πληθυσμός της δυτικής Γερμανίας αυξήθηκε από το 1990 κατά 8,2%, την ώρα που στην επικράτεια της τέως ΓΛΔ, περιλαμβανομένης της πρωτεύουσας, του Βερολίνου, ο πληθυσμός έχει υποχωρήσει το ίδιο διάστημα κατά 11 τοις εκατό σε 16,2 εκατουμμύρια. Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτο “Prognos” τα ανατολικογερμανικά κρατίδια της Σαξονίας – Ανχάλτ και του Μεκλεμβούργου θα χάσουν στα επόμενα 20 χρόνια έναν στους πέντε κι έναν στους επτά κατοίκους αντίστοιχα.
Ο λόγος για τη μείωση αυτή είναι κυρίως η μείωση των γεννήσεων και η αθρόα εσωτερική κυρίως μετανάστευση εργατικού δυναμικού, καθώς ο δείκτης των ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας είναι σαφώς μεγαλύτερος του εθνικού μέσου όρου, λόγω του τεράστιου αριθμού επισφαλώς εργαζόμενων με τον κατώτατο μισθό. Οι ερευνητές του ινστιτούτου προσθέτουν ότι το οικονομικό χάσμα ανατολής -δύσης αναμένεται να διευρυνθεί κι άλλο τις επόμενες δεκαετίες, καθώς αν σήμερα οι οικονομικές επιδόσεις στο ανατολικό τμήμα ανέρχονται στα 2/3 του δυτικού, το 2045 θα πέσει κάτω από αυτό το όριο, κάτω κι από τις επιδόσεις του 2000, κάτι που αποκλείει τη σύγκλιση του βιοτικού επιπέδου στη χώρα. Βεβαίως οι ερευνητές περιγράφουν τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ενοποίησης της Γερμανίας, χωρίς να αναλύουν τα αίτια που οδηγούν στη μετανάστευση και τη δημογραφική συρρίκνωση, τα οποία εντοπίζονται σαφώς στην ίδια τη λογική του καπιταλιστικού συστήματος.
Από πλευράς του ινστιτούτου Ifo από την άλλη, μια άλλη έρευνα διαπιστώνει με ανησυχία πως στην τέως ΓΛΔ “η εμπιστοσύνη στους δημοκρατικούς θεσμούς” είναι μειωμένη σε σχέση με τη Δύση. Η διατύπωση αυτή φυσικά είναι εκ του πονηρού, στοχεύοντας σε μια συλλογική ενοχοποίηση του ανατολικογερμανικού πληθυσμού για την άνοδο του ρατσισμού και της ακροδεξιάς. Στην πραγματικότητα είναι χρέος των ταξικά συνεπών δυνάμεων να αξιοποιήσουν τη δικαιολογημένη δυσπιστία απέναντι στις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ενότητας (αφεντικών κι εργαζομένων στην πραγματικότητα) του αστικού κράτους σε αγωνιστική κατεύθυνση, κι όχι σε εκείνη της συμφιλίωσης με την καταπίεση στο όνομα ενός έωλου “σαξές στόρι”.
Με πληροφορίες από jungewelt.de 

Να αλλάξουμε τι;

…

Κατιούσα

Μια φορτισμένη αλλά ουσιαστική επιστολή ενός δασκάλου από τον Προσυνεδριακό Διάλογο του 13ου Συνεδρίου, που είχε δραματικό χαρακτήρα, συνέπεσε με την κρίση του παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος, και έκρινε το αν θα εξακολουθούσε να υπάρχει ΚΚΕ ή αυτό θα διαχεόταν σε έναν αριστερό χυλό και στο αστικό πολιτικό σύστημα ως συμπλήρωμα. Η επιστολή αναφέρεται στο ανιαρό τροπάρι των τότε ανανεωτών -όπως ονομάζονταν- που είχαν κάνει φετίχ την “Αλλαγή” και την “Ανανέωση” κι αναριωτιέται εύλογα: τι ακριβώς δηλαδή να αλλάξουμε…;

Είναι ένας κουκουεδολόγος (κατά το αμερικάνικο σοβιετολόγος) που τον φαντάζομαι να μεταμορφώνεται σε Κοντορεβυθούλη του παραμυθιού και να κρύβεται μέσα σε ντουλάπες και κάτω από τις καρέκλες της αίθουσας συνεδριάσεων του Περισσού… Να βλέπει μέσα από κλειδαρότρυπες και ν’ ακούει τους καυγάδες των «ανανεωτικών» και «σταλινικών» κουκουέδων… Να πιτσιλίζεται από το αίμα των «συντροφικών μαχαιρωμάτων» και ν’ ακούει την κλαγγή των όπλων, των διασταυρούμενων σπαθιών και των ιπτάμενων καρφιών… Να διαβάζει τις εκθέσεις των κομματικών οργανώσεων και να βλέπει τους πίνακες των μελών του ΚΚΕ που από 65.000 πέρσι έγιναν 35.000 φέτος και να πηγαίνει ύστερα να τα περιγράφει όλα αυτά στις στήλες μεγάλης εβδομαδιαίας εφημερίδας…
Από την ίδια πάλι εφημερίδα, ένας, παλιός όπως φαίνεται αριστερός αυτός, αναλύει την πολιτική της Αριστεράς και αντλώντας επιχειρήματα από το με περισσή φροντίδα κι επιμέλεια συγκεντρωμένο από χρόνια πλούσιο λαθολόγιό της, ανακαλύπτει κι επισημαίνει την αμετάβλητη σταλινική γραμμή του ΚΚΕ και απρόβλεπτη εξαφάνιση και καταποντισμό του εδώ και αρκετά χρόνια… Μαλάκωσε για λίγο το φαρμάκι του πέρσι το καλοκαίρι, που η Αριστερά συμμετείχε στην κυβέρνηση Τζανετάκη…
Υπάρχει κι ένας δημοσιογράφος με δική του εκπομπή στην ΥΧ, έξυπνος, ικανός και κατά τα άλλα συμπαθής άνθρωπος, ο οποίος αγωνίζεται κάθε φορά που ξεμοναχιάζει κάποιο στέλεχος της Αριστεράς, να του αποσπάσει κάποια κουβέντα, κάποιο υπονοούμενο, κάποια άποψη, έστω και προσωπική, του συνεντευξιαζόμενου, για να συμπεράνει πως κάτι δεν πάει καλά στο ΚΚΕ, στην ΕΑΡ, στο Συνασπισμό… Κι ενώ είναι διακηρυγμένες οι Θέσεις όλων αυτών, αυτός θέλει, σώνει και καλά, να βγάλει και να πει πως δεν υπάρχει ενιαία γραμμή στο θέμα των απεργιών, πως κάτι κρύβεται στο κλείσιμο της «Πρώτης», πως κάτι συμβαίνει με την καθυστέρηση της αναγγελίας του υποψηφίου δημάρχου στον Πειραιά, με τη θρυλούμενη αποχώρηση του Φλωράκη από την ενεργό πολιτική…
Κι ένας άλλος τέλος βαρύς διανοούμενος, κατηγορεί την Αριστερά για την τακτική της απέναντι στους πραγματικούς διανοούμενους, που τάχα «τους εκμεταλλεύεται και στο τέλος τους αποβάλλει με τη μέθοδο της έκτρωσης». Και αναφέρει σαν παράδειγμα μεταξύ άλλων και το Δημήτρη Γληνό, ο οποίος πέθανε σα μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και τιμήθηκε και τιμάται όσο κανένας άλλος από τους συντρόφους του… Το πάθος του για το ΚΚΕ τον οδηγεί σε ανακρίβειες…
Και δε μιλάμε για τον καθημερινό και περιοδικό αστικό Τύπο κι ούτε για την «Αυριανή» που ζει και πορεύεται συκοφαντώντας τους αγωνιστές και την ηγεσία της Αριστεράς…
Και σ’ όλα αυτά τα κοράκια, θα μπορούσε ν’ απαντήσει κανείς με τη λαϊκή παροιμία: «Από πίτα που δεν τρως, τι σε νοιαζ’ αν καεί;».
Εκείνο όμως που χρησιμοποιούν κατά κόρον και με επιμονή –αιώνια τακτική τους- είναι ότι το ΚΚΕ δεν εκσυγχρονίζεται, δεν αλλάζει στόχους, πρόγραμμα, μέθοδο και τακτική… Εδώ ακριβώς χύνουν το μελάνι και το δηλητήριό τους… Κι εγώ καλόπιστα, θα ‘θελα να ακούσω έναν από αυτούς να μας πει: Τι ακριβώς νομίζει πρέπει να αλλάξει σ’ αυτό το Κόμμα των 70 και παραπάνω χρόνων; Ν’ αλλάξει το έμβλημά του; Το βρίσκω ανόητο, γιατί όλα τα κόμματα σ’ Ανατολή και Δύση, έχουν το έμβλημά τους από την ίδρυσή τους και το διατηρούν. Ν’ αλλάξει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και η διεθνιστική του αλληλεγγύη; Και τι πρέπει να μπει στη θέση τους;
Μ’ όλα ταύτα ο Φλωράκης είπε κάποτε πως δε θα ‘χε αντίρρηση να μπει στη θέση του σφυροδρέπανου μια καμινάδα εργοστασίου, ένα φουγάρο πλοίου, η εικόνα ενός τρακτέρ! Κι ωστόσο ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός πήρε άλλη μορφή κι η προλεταριακή αλληλεγγύη άλλαξε περιεχόμενο. Ακόμα και η δικτατορία του προλεταριάτου εγκαταλείφθηκε ως στόχος. Τι άλλο θέλουν λοιπόν οι κουκουεδολόγοι για να ικανοποιηθούν και να λουφάξουν;
Για να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα, θα πρέπει να δεχθούμε, εκ προοιμίου, ότι οι κουκουεδοαναλυτές αυτοί δεν είναι ούτε αφελείς ούτε αγράμματοι. Μερικοί (Γεωργαλάς) έχουν σπουδάσει μαρξισμό-λενινισμό σε σοβιετικά πανεπιστήμια. Άλλοι έχουν περάσει απ’ τις γραμμές του ΚΚΕ κι έζησαν την κομματική του ζωή…
Σήμερα, όλοι τους, υπηρετούν κάποιους κυρίους απ’ τους οποίους πληρώνονται και βγάζουν το ψωμάκι τους και στην καλύτερη περίπτωση –σπάνιο φαινόμενο- είναι θαυμαστές καθεστώτων που συγκρούστηκαν με το ΚΚΕ και πλήρωσαν κάποιο λογαριασμό. Τους τελευταίους θεωρώ εντιμότερους… Αυτοί, λοιπόν, όταν μιλούν για εκσυγχρονισμό του ΚΚΕ, εννοούν ν’ αλλάξει το Κόμμα πρόγραμμα, σκοπούς, τακτική και στρατηγική! Δε θέλουν να σβήσει, γιατί τους χρειάζονται πάντα κάποιοι «βάρβαροι»… Θέλουν ένα κόμμα-σκορδαλιά, αλλά δίχως το σκόρδο!
-Δεν έχετε δικαίωμα να λέτε πως είστε το κόμμα της εργατικής τάξης, μας λένε. Εμείς έχουμε περισσότερους εργάτες που μας ψηφίζουν.
-Σωστά, τους απαντάμε. Ανέκαθεν είχατε περισσότερους. Όμως εμείς έχουμε λίγους, αλλά πρωτοπόρους. Έχουμε τους μπροστάρηδες, τους ανιδιοτελείς, τους γενναίους… Αυτούς, για τους οποίους ο Βενιζέλος έκανε το ιδιώνυμο. Αυτούς που σκότωσε, που εξόρισε, που φυλάκισε ο Μεταξάς… Αυτούς που πολέμησαν τον κατακτητή σε πόλεις και βουνά τον καιρό της Εθνικής Αντίστασης. Αυτούς που έστειλε το μεταπελευθερωτικό κράτος των δωσιλόγων στο εκτελεστικό απόσπασμα, στη Μακρόνησο, στα Γιούρα… Αυτούς που τουφέκιζαν οι Γερμανοί στην Κοκκινιά και στην Καισαριανή… Τους Σουκατζίδηδες, τους Μπελογιάννηδες, τους Πλουμπίδηδες…
Αυτοί οι λίγοι εργάτες της φάμπρικας ή του γραφείου, οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες, αυτοί είναι που δεν αλλάζουν, που δεν «εκσυγχρονίζονται».
Πολλοί απ’ αυτούς –κι εγώ ένας τους- έγιναν κομμουνιστές σε μια εποχή που τα χωράφια τα ‘χαν οι τσιφλικάδες, ενώ οι γεωργοί, εκείνοι που τα δούλευαν, δεν χόρταιναν ψωμί. Δεν είχαν δεύτερο βρακί, πέθαιναν χωρίς γιατρό και φάρμακα, έμπαιναν φυλακή για χρέη στο Δημόσιο. Οι λίγοι μάθαιναν γράμματα κι οι πολλοί ήταν αγράμματοι.
Αυτή λοιπόν την εποχή, κάποιοι λίγοι, αλλά πολύ θαρραλέοι, μπήκαν μπροστά σε διαδηλώσεις και συλλαλητήρια κι οδήγησαν τη φτωχολογιά, της γης τους κολασμένους, σε «άνιση πάλη κι αγώνες…», πείθοντάς τους πως «οι δούλοι κι οι ραγιάδες μοναχοί τους θα σωθούν…»
Εμείς, νέα παιδιά τότε, ακούσαμε το σάλπισμα, απαντήσαμε «παρών» και στοιχηθήκαμε στη φάλαγγα που τραβούσε μπροστά μ’ επικεφαλής το κόκκινο λάβαρο…
Ακολουθώντας την ανηφορική κι επίπονη πορεία διδαχτήκαμε: Ν’ αγαπάμε τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος ή φυλής… Ν’ αγαπάμε την πατρίδα, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα, το δίκαιο… Κι επιχειρήσαμε να κάνουμε έναν καινούργιο κόσμο ειρηνικό, χωρίς βία κι αδικία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο…
Γι’ αυτά τα ιδανικά, γι’ αυτούς τους οραματισμούς αγωνιστήκαμε, παλέψαμε, ματώσαμε επί μισό αιώνα και παραπάνω. Και μας λένε τώρα να εκσυγχρονισθούμε. Δηλαδή; Να τα αλλάξουμε, να τα εγκαταλείψουμε; Και τι να βάλουμε στη θέση τους; Τον καταναλωτισμό, τον ευδαιμονισμό ή το ρατσισμό;
Ας μάθουν λοιπόν οι κουκουεδολόγοι τούτα τα απλά που θέλουν να τα ξεχνούν:
Με τους αγώνες των λαών και την καθοδήγηση της πρωτοπορίας των αγωνιστών, πολλά άλλαξαν στον καπιταλισμό. Άλλαξε πρόσωπο κι υποχρεώθηκε να κάμει παραχωρήσεις στους εργαζόμενους κι έγινε πιο ανθρώπινος στη συμπεριφορά του…
Παρόλα αυτά, οι κίνδυνοι για την ειρήνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη δεν εξαλείφθηκαν.
Η φτώχεια εξακολουθεί να ταλανίζει εκατομμύρια ανθρώπων σ’ όλη τη γη…
Σήμερα πέθανε στην Αθήνα ο ποιητής Νίκος Καρούζος στα 64 του χρόνια, φτωχός και ξεχασμένος. Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο με δελτίο απορίας! Και ω της ειρωνείας! Κηδεύτηκε «δημοσία δαπάνη».
Είπαν γι’ αυτόν και τον χαρακτήρισαν:
«Κατατάσσεται στους μεγάλους των Ελληνικών Γραμμάτων» (Τζαννετάκης).
«Αδρή ποιητική φυσιογνωμία κι ο θάνατός του, απώλεια για τον τόπο μας» (Φλωράκης)
«Σπάνιας αξίας δημιουργός» (Κύρκος)
Θα θέλαμε κι εμείς πολύ να αλλάξουμε. Αλλά, δυστυχώς, τα ιδανικά για τα οποία αγωνιστήκαμε μένουν ακόμα ανεκπλήρωτα και μας συγκινούν…
Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, όπου γης κι όποιου χρώματος ή φυλής, που πεινούν όχι μόνο για ψωμί αλλά και για δικαιοσύνη κι ελευθερία, ειρήνη και δημοκρατία και σιγουριά για το αύριο, εμείς θα παλεύουμε μαζί τους και δε θα ανανεωθούμε κι ούτε θ’ αλλάξουμε ρότα…
Δεν είμαστε ούτε σταλινικοί, ούτε συντηρητικοί, ούτε ανανεωτικοί. Είμαστε απλά αγωνιστές!..
Είμαστε περήφανοι για το κόμμα μας, για τους ήρωές του, για τα θύματά του, για τους αγώνες του, για τους καθοδηγητές του…
Τζάμπα ξοδεύουν το μελάνι τους και το φαρμάκι τους οι κουκουεδολόγοι. Ελάχιστοι τους ακούνε. Οι πολλοί τραβούν το δρόμο της τιμής και του αγώνα, με σύμβολο το κόκκινο πανί με ή χωρίς το σφυροδρέπανο που τους ενοχλεί… Τους θυμίζουμε το του Αποστόλου Παύλου: «Σληρόν προς κέντρα λακτίζειν».

Λευτέρης Κορέλης – Δάσκαλος

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Πολυεργαλεία

«Αυθαίρετα»: Αυτή ήταν η νούμερο 1 αιτία που επικαλούνταν η κυβέρνηση για τα τραγικά αποτελέσματα της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι. Μάλιστα, την «αυθαίρετη δόμηση» την αξιοποίησε πολλαπλώς, τόσο για να ξεπλυθεί από τις ευθύνες της για το έγκλημα, όσο και για επικοινωνιακούς λόγους, δείχνοντας μπροστά στις κάμερες ότι «παίρνει μέτρα» με το γκρέμισμα μερικών παράνομων παραλιακών κατασκευών. Από χτες, όμως, διαβάζουμε στον Τύπο τα στοιχεία που προκύπτουν από τις «τακτοποιήσεις αυθαιρέτων» τα τελευταία χρόνια και το χρήμα που έχει εισρεύσει στα κρατικά ταμεία (3 δισ. από το 2009), καθώς αυτές οι «τακτοποιήσεις» αξιοποιούνται ως ένα ακόμα φορομπηχτικό μέτρο από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Μάλιστα, η κυβέρνηση διαφημίζει τις «εκπτώσεις» που κάνει στα τέλη «νομιμοποίησης» των αυθαιρέτων και οι οποίες λήγουν στις 8/10, σαν να λέει στους ιδιοκτήτες να τρέξουν για να μη χάσουν την ευκαιρία! Από τη μία δηλαδή συκοφαντεί και χαρακτηρίζει συλλήβδην «εγκληματίες» όσους μεροκαματιάρηδες έβαλαν όπως - όπως ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, κάτω από την πίεση της ανύπαρκτης κρατικής πρόνοιας για τη στέγη και τη λαϊκή κατοικία, που είναι πανάκριβο εμπόρευμα. Και από την άλλη συντηρεί αυτήν την κατάσταση, αφού αποφέρει έσοδα, κάνοντας μάλιστα και ...εκπτώσεις, για να μαζέψει ακόμα περισσότερα. Χώρια που μέσα στο σωρό των τακτοποιήσεων «νομιμοποιούνται» και αυθαιρεσίες σε βίλες ή σε κατασκευές μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που έτσι κι αλλιώς απολαμβάνουν διάφορες «διευκολύνσεις» στον - κατά τ' άλλα - «ανένδοτο» που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση ενάντια στην αυθαίρετη δόμηση.

Χέρι - χέρι εργατοπατέρες με κράτος και εργοδοσία

Στις πιο μαύρες μέρες του εργατοπατερισμού παραπέμπουν τα φαινόμενα νοθείας και εκφυλισμού που πολλαπλασιάζονται στο συνδικαλιστικό κίνημα, με πρωταγωνιστές τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και με στόχο να διατηρήσουν τις καρέκλες τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, να βάλουν εμπόδια στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, να προωθήσουν με κάθε τρόπο τη στρατηγική της εργοδοσίας σε βάρος των εργαζομένων, με τη στήριξη της κυβέρνησης και των μηχανισμών του κράτους.
Στελέχη της εργοδοσίας, ακόμα και «συνδικαλιστές» - εργοδότες (!) φιγουράρουν στα ψηφοδέλτια σωματείων. Δικαστήρια βγάζουν σωρηδόν αποφάσεις για παράνομες απεργίες, ενώ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ διακηρύσσει ότι η απεργία είναι «ξεπερασμένη» ως μέσο διεκδίκησης. Αστυνομικές δυνάμεις «περιφρουρούν» νόθα συνέδρια Εργατικών Κέντρων, με τελευταίο παράδειγμα την Κατερίνη, ενώ οι εργατοπατέρες δεν διστάζουν να προσλάβουν ακόμα και ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, για να «προστατέψουν» τις πομπές τους από τη δίκαιη αγανάκτηση και τη μαζική αντίδραση σωματείων και συνδικαλιστών που δεν συμβιβάζονται με αυτήν την άθλια κατάσταση και δεν ανέχονται τον εκφυλισμό.

* * *

Ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα που κατέγραψε ο «Ριζοσπάστης» είναι τα εξής:

• Στη Φθιώτιδα, το Νοέμβρη του 2016 διαλύθηκε το τοπικό Εργατικό Κέντρο, με ευθύνη των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, για να αποφύγουν πρόστιμο εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από το ΣΔΟΕ, για σωρεία παρανομιών και παρατυπιών σε επιδοτούμενα σεμινάρια κατάρτισης που οργάνωνε η συνδικαλιστική πλειοψηφία. Μετά τη διάλυση του ΕΚ Φθιώτιδας και την πρωτοβουλία σωματείων για τη σύσταση του Εργατικού Κέντρου Λαμίας, χωρίς αποκλεισμούς, οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού έσπευσαν να συγκροτήσουν διασπαστικό Εργατικό Κέντρο («Εργατικό Κέντρο Περιφερειακής Ενότητας Φθιώτιδας»), με αποστολή να βάζει εμπόδια στη δράση και στη συσπείρωση σωματείων στο Εργατικό Κέντρο Λαμίας.
• Η «Ενωση Υπαλλήλων Εμπορίου Τροφίμων και Σούπερ Μάρκετ Αθηνών» αποτελεί μηχανισμό ωμής εργοδοτικής παρέμβασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, με πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και με τη στήριξη της ΔΑΚΕ, χωρίς καμία δράση και βέβαια χωρίς μαζικές διαδικασίες. Κι όμως, κάτω από την πίεση διευθυντών, προϊσταμένων, ακόμα και της εργοδοσίας «αυτοπροσώπως», ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές πάνω από 6.000 εργαζόμενοι, κυρίως από μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ! Είναι φάμπρικα παραγωγής αντιπροσώπων στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, στη ΓΣΕΕ, διαμορφώνοντας συσχετισμούς. Στις τελευταίες «αρχαιρεσίες», το φθινόπωρο του 2017, με την παρέμβαση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, πολλοί εργαζόμενοι «απειθάρχησαν» στις εντολές της εργοδοσίας κάνοντας αποχή, ενώ περίπου 1.200 εργαζόμενοι που σύρθηκαν στην κάλπη κατ' απαίτηση των αφεντικών ψήφισαν λευκό - άκυρο ή έριξαν ως ψήφο διαμαρτυρίας στην κάλπη το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ, παρά το γεγονός ότι την είχαν αποκλείσει από τις εκλογές.
• Εργατικό Κέντρο Πάτρας: Το όργιο νοθείας που επιχείρησε να επιβάλει το χειμώνα του 2017 η τότε «ηγετική» ομάδα της διοίκησης, όπου τον πρώτο λόγο είχε η ΠΑΣΚΕ με επικεφαλής τον εργοδότη Καραγεωργόπουλο, που είναι ταυτόχρονα και εκπρόσωπος του γραφείου Τύπου της ΓΣΕΕ, απαντήθηκε με την αποφασιστική κινητοποίηση συνδικάτων και εργαζομένων της πόλης, ανάμεσά τους και τίμιων συνδικαλιστών από διάφορους χώρους, που αγανακτούν με τη σαπίλα και τον εκφυλισμό. Σήμερα το Εργατικό Κέντρο Πάτρας έχει διοίκηση που πρωτοστατεί στην οργάνωση των εργαζομένων και αποτελεί καρφί στο μάτι των εργοδοτικών και της πλειοψηφίας στη ΓΣΕΕ, που το πολεμούν με κάθε τρόπο.
• Στο Εργατικό Κέντρο Καβάλας, οι δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού έφτασαν να προσλάβουν εταιρεία σεκιούριτι, που σε Γενική Συνέλευση του ΕΚ απαγόρευε την είσοδο σε όσους αντιπροσώπους δεν έδιναν τα στοιχεία τους! Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των ταξικών σωματείων κατήγγειλαν το γεγονός και αποχώρησαν, ενώ πολλοί ήταν οι αντιπρόσωποι άλλων παρατάξεων που τους ακολούθησαν, αηδιασμένοι από τη στάση της πλειοψηφίας.
• Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το Εργατικό Κέντρο Κατερίνης. Η απερχόμενη διοίκηση, την οποία ελέγχει η ΠΑΣΚΕ, κινητοποίησε τα ΜΑΤ για να πραγματοποιήσει νόθο «συνέδριο», αποκλείοντας μάλιστα τους νόμιμα εκλεγμένους αντιπροσώπους του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Πιερίας. Η είσοδος των αντιπροσώπων στο «συνέδριο» ξεκίνησε με «face control» από τις δυνάμεις καταστολής που βρίσκονταν στην είσοδο του Εργατικού Κέντρου, κατόπιν εισαγγελικής εντολής. Τελικά, κάτω από τις έντονες αποδοκιμασίες, διακόπηκε η διεξαγωγή του νόθου «συνεδρίου».

* * *

Η νοθεία και ο εκφυλισμός πάνε παράλληλα με τον σφιχτότερο εναγκαλισμό των εργατοπατέρων με την εργοδοσία και τα κόμματά της, φτάνοντας η ΓΣΕΕ να υπογράψει ακόμα και «κοινή δήλωση» με τον ΣΕΒ και άλλες εργοδοτικές ενώσεις, για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Εκεί βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος. Γι' αυτό χρειάζεται σήμερα να προβληματιστεί σοβαρά κάθε τίμιος συνδικαλιστής, απ' όποια παράταξη κι αν προέρχεται, για το πού οδηγούν το κίνημα ο εκφυλισμός των εργατοπατέρων και η ανοιχτή παρέμβαση της εργοδοσίας, με τη στήριξη του κράτους, στη διαμόρφωση συσχετισμών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Μπροστά σ' αυτήν την αθλιότητα, είναι ανάγκη να ενταθεί η προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Να δυναμώσει το ΠΑΜΕ με νέα σωματεία, επιτροπές αγώνα, συνδικαλιστές που δεν ανέχονται το σημερινό αίσχος, αγανακτούν με τις πρακτικές του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, ανησυχούν και προβληματίζονται για την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι παρεμβάσεις σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ενάντια στη νοθεία και τον εκφυλισμό απέδωσαν καρπούς, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, και πρέπει να στηριχθούν από ακόμα περισσότερους εργαζόμενους και συνδικαλιστές, να βάλουν σε κίνηση ακόμα περισσότερα σωματεία.

«Θηλιά» πολέμου

Τα όρια κάθε πρόκλησης ξεπερνάει ο ισχυρισμός της κυβέρνησης - που επαναλαμβάνεται με αφορμή το πρόσφατο δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ - ότι οι ΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί στα Βαλκάνια, όπου πρωτοστατεί, αποτελούν παράγοντα «σταθερότητας» και «ειρήνης».
Το σχέδιο «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» και «διεύρυνσης» του ΝΑΤΟ, στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, κυρίως με τη Ρωσία, «μυρίζει μπαρούτι».
Η ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ είναι «νύχι - κρέας» με την «πολιτική ανοιχτών θυρών» της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στην περιοχή - σε αυτήν τη φάση με την ΠΓΔΜ - και αποτελεί «κόκκινο πανί» για τη Ρωσία.
Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ με νέες χώρες της Βαλκανικής σημαίνει, πρώτα απ' όλα, ενίσχυση της στρατιωτικής του παρουσίας στην περιοχή, με νέες βάσεις, στρατηγεία, μονάδες ταχείας επέμβασης, που συγκεντρώνουν στα Βαλκάνια τεράστια δύναμη πυρός, βάζοντας τους λαούς στο επίκεντρο μεγάλων κινδύνων, σε περίπτωση στρατιωτικής κλιμάκωσης.
Χαρακτηριστικές ως προς αυτό είναι και οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ στη Σύνοδο του Ιούλη. Αποφάσεις που φέρουν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Στη Σύνοδο αποφασίστηκαν η ενίσχυση, η αναβάθμιση και η μονιμοποίηση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στη Μαύρη Θάλασσα, ακόμα πιο κοντά δηλαδή στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας.
Διαμηνύθηκε ότι η ΝΑΤΟική δύναμη KFOR, που εγκαταστάθηκε μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, «δεν σκοπεύει να φύγει από το Κόσσοβο», εκεί όπου ταυτόχρονα φιλοξενείται η μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο.
Αποφασίστηκε, ακόμη, η ενίσχυση της πολυεθνικής ταξιαρχίας που εδρεύει στη Ρουμανία για την εκπαίδευση των χερσαίων δυνάμεων του ΝΑΤΟ και την «αποτροπή».
Πάρθηκαν αποφάσεις για την παραπέρα «εμβάθυνση των σχέσεων» με τη Σερβία, που σηματοδοτεί ένταση των ανταγωνισμών, αφού η Σερβία, όπως έδειξε και η προχτεσινή επίσκεψη Βούτσιτς στη Μόσχα, διατηρεί ισχυρούς στρατιωτικο-πολιτικούς δεσμούς με τη Ρωσία.
Στο πλαίσιο της «εμβάθυνσης των σχέσεων» εντάσσεται και η μεγάλη ΝΑΤΟική άσκηση «πολιτικής προστασίας» που θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες μέρες στη Σερβία.
Στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη εστιάζει σε μεγάλο βαθμό και η «στρατιωτική κινητικότητα», που αποτελεί «υπ' αριθμόν 1» στόχο για τη λυκοσυμμαχία αλλά και την ΕΕ.
Μία από τις δύο νέες διοικήσεις, που έχει αποφασίσει να στήσει το ΝΑΤΟ, έχει ως κύριο αντικείμενο τη διεκπεραίωση προσωπικού και εφοδίων στην Ανατολική Ευρώπη, ενώ συνεχείς είναι οι σχετικές ΝΑΤΟικές ασκήσεις - πρόβες πολέμου, με «πεδίο» τα Βαλκάνια, όπως η άσκηση «Noble Jump», που πραγματοποιήθηκε στη Ρουμανία με εμπλοκή και της Ελλάδας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναδεικνύεται και εδώ ο καλύτερος «ντίλερ» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, μπλέκοντας το λαό μας σε μεγάλους κινδύνους.
«Στρώνει χαλί», όπως έδειξε και η χτεσινή επίσκεψη Πάιατ, για να δημιουργηθεί βάση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη, με στόχο την προώθηση δυνάμεων στα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα, την παρακολούθηση ή ακόμα και το «σφράγισμα» των Στενών του Βοσπόρου σε περίπτωση κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.
«Συνεισφέρει» σταθερά με πλοία, αεροπλάνα και προσωπικό στη ΝΑΤΟική παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα. Και βέβαια με τη σταθερή συμμετοχή στη ΝΑΤΟική αρμάδα στο Αιγαίο που ελέγχει τον πλου των ρωσικών πλοίων.
Πόσο ασφαλείς μπορούν να αισθάνονται οι λαοί της Βαλκανικής, όταν γύρω τους υπάρχουν διάσπαρτες και πολλαπλασιάζονται οι ΝΑΤΟικές βάσεις, που αποτελούν εφαλτήρια επεμβάσεων, αλλά και στρατιωτικούς στόχους σε περίπτωση μιας πιο γενικευμένης ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης;
Οταν με βάση το ΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που ξεδιπλώνεται βήμα βήμα, η γη, η θάλασσα και ο αέρας κάθε χώρας χαρακτηρίζονται εκ των προτέρων «δίαυλος» ανάπτυξης και διέλευσης στρατιωτικών δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και άρα θέατρο ενός ενδεχόμενου πολέμου;
Η ΝΑΤΟική θηλιά, θηλιά πολέμου και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, σφίγγει στα Βαλκάνια, με την κυβέρνηση να παίζει πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την επικίνδυνη εμπλοκή πρέπει τώρα να δυναμώσει.