ΝΕΑ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑΤΑ

 ΝΕΑ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑΤΑ

Κι ανάμεσα  στα συγχαρητήρια για τα απρόσμενα ολυμπιακά μετάλλια που έδωσαν για άλλη μια φορά την ευκαιρία για ρητορικές κορώνες οι οποίες   αποδίδουν στην ελληνική ψυχή και το γενναίο φρόνημα  την αιτία των επιτυχιών, τις πρωτιές στις πανελλήνιες εξετάσεις που γίνονται αφορμή και πάλι για επιβεβαίωση της αντίληψης πως  αρκεί η θέληση για την επιτυχία και  την επίσημη θερινή ραστώνη που μοιάζει να μην τελειώνει, η πραγματικότητα εξουθενώνοντας μας συνθλίβει.

 Περιστατικά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, ως συνέπειες των κυρίαρχων πολιτικών που εφαρμόζονται με τις αντίστοιχες αντιδράσεις, όπως  π.χ. στη Νίκαια της Γαλλίας αστυνομικοί μπροστά σε λουόμενους εφαρμόζουν στην παραλία την απόφαση της πόλης που απαγορεύει το μπουρκίνι, το μαγιό που φορούν οι μουσουλμάνες, όπως στην Ελλάδα που ο υπουργός εργασίας Κατρούγκαλος υποστηρίζει ότι η θέσπιση των 384 Ευρώ εθνικής σύνταξης καλύπτουν το όριο της φτώχειας, και άλλα αμέτρητα έγιναν μια καθημερινότητα που ορίζουν μέχρι κεραίας τη ζωή μας. Το κακό είναι πως όσο βαθαίνει η κρίση τόσο ριζοσπαστικοποιείται η δομή της εξουσίας. Ενισχύεται, στο όνομα της ελευθερίας ή της εξασφάλισης της επιβίωσης,  στρώνοντας το έδαφος για το φασισμό,  για να αποκλειστεί  κάθε πιθανότητα εμφάνισης αδυναμίας της κυρίαρχης τάξης. Σύμφωνα με τις ικανότητες, την ιδιοσυγκρασία και τη στάση τους πολιτικοί και δημοσιογράφοι αντιπροσωπεύουν την προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να κινητοποιήσει προς όφελος της όλες τις δυνάμεις.

Κι ενώ συνεχίζει η κυρίαρχη τάξη δια των υπηρετών και υπερασπιστών της να εκθειάζει την ατομικότητα, όμως  με τις οργανωτικές δομές του κράτους που καλλιεργούν την προσδοκία ότι εγγυώνται την ασφάλεια μιας ζωής εξασφαλίζει ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών θα παραμένει υπάκουη ακόμα κι όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες τους, ώστε ελάχιστοι να είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν να αποτελέσουν παραφωνία. Κάπως έτσι παρουσιάζεται το ΚΚΕ και όχι ως εναλλακτική λύση η πρότασή του  προς όφελος της εργατικής τάξης.

Οι λόγοι που οι εργαζόμενοι δεν επιλέγουν ν’  αντιδράσουν δυναμικά είναι σύνθετοι και δεν μπορούν να απλοποιηθούν σε μια και εύκολη γενίκευση. Ο ισχυρισμός ότι η ανασφάλεια υποσκάπτει  τις δυνατότητες του λαϊκού κινήματος να αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική παραμένει μια αμφιλεγόμενη πρόταση, όσο οι τρόποι και σχέσεις παραγωγής θεωρούνται δεδομένοι και αναλλοίωτοι. Γι΄ αυτό, αν και η δημοτικότητα της ΕΕ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, σημαντικά αποθέματα παραμένουν σε μια, είναι αλήθεια, συνεχώς  συρρικνούμενη μειονότητα του πληθυσμού, όσο δεν αναγνωρίζεται ο αντιδραστικός χαρακτήρας της ΕΕ, ακριβώς επειδή εκφράζει την καπιταλιστικά ενοποιημένη Ευρώπη και τους ιμπεριαλιστές. Άλλωστε υπάρχουν και  σημαντικές αλληλεξαρτήσεις που αν δεν συνιστούν υποστήριξη της υπάρχουσας κατάστασης,  αντικειμενικά όμως υποβοηθούν –π.χ ο καταπιεστικός θρησκευτικός νόμος και η εξαναγκαστική χειραφέτηση που επιβάλλει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ο κρίσιμος παράγων είναι ότι η ύπαρξη της ΕΕ διαπλέκεται με την ασφάλεια και την οικονομία της χώρας, στόχους που ενστερνίζονται η πλειονότητα των ανθρώπων.

Υπάρχει μια προφανής εντύπωση. Η συντριπτική πλειονότητα δεν αντιδρά, ούτε διανοείται να αντιδράσει, υπομένει μοιρολατρικά, αν και  ίσως απρόθυμα.  Ελάχιστοι είναι αυτοί που θέλουν τη φτώχεια, ωστόσο όμως όταν δεν τολμούν να αντιδράσουν στην πολιτική της ΕΕ όποια κι αν είναι τα κίνητρα και οι επιθυμίες τους τη βοηθούν να συνεχίζει να καταπιέζει. Μη πιστεύοντας πως υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση χάνουν το ηθικό και δεν αντιδρούν.  

Η ΕΕ έχοντας τεράστιες δυνατότητες παρέμβασης  σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής, θρυμματίζει τις ζωές. Η γραφειοκρατία της στραγγίζει, προς όφελος του καπιταλισμού,  τα τελευταία αποθέματα ανθρώπινου δυναμικού. Η ΕΕ στηρίζεται σε έναν πολυσχιδή και έμπειρο γραφειοκρατικό μηχανισμό. Αυτός μοιάζει να υπερπηδά  τις όποιες αντιξοότητες για να εξακολουθήσει να λειτουργεί ακόμα και με  μειούμενη αποτελεσματικότητα μέχρι που να μην  υπάρχει σχεδόν τίποτε για να διοικηθεί. Χωρίς τις οργανωτικές ικανότητες των μορφωμένων, καλά εκπαιδευμένων υπαλλήλων της στις διάφορες βαθμίδες και θεσμούς της  η γύμνια της θα ήταν πασίδηλη.  Στις  αψιμαχίες μεταξύ Κομισιόν, κυβέρνησης, εγχωρίων κομμάτων για το θέμα Γεωργίου, που είχε αναλάβει το τιμόνι της Ανεξάρτητης Στατιστικής Αρχής,  σχετικά με κατηγορίες για τεχνητή διόγκωση ελλείμματος το 2010, αποκαλύπτεται το ψευδεπίγραφο της ανεξαρτησίας θεσμών και αρχών και η προσπάθεια ένθεν κακείθεν ότι η οικονομική μας εξαθλίωση είναι συνέπεια  στατιστικών, μαθηματικών μοντέλων, προσωπικών επιλογών κλπ.

Σε όλα αυτά προβάλλεται μια σχεδόν άκριτη νομιμοφροσύνη προς μια αφηρημένη θεσμική οντότητα, κρατική ή υπερκρατική, και μια δέσμευση προς  αυτό που θεωρείται καθήκον. Ακόμα κι όταν η πίστη σε ιδανικά της αστικής δημοκρατίας εξυπηρετεί σχεδόν μόνο ως πρόσχημα για συμμόρφωση ή αποποίηση των ευθυνών, οι παραδοσιακές αξίες του αστισμού έχουν περιοριστεί σε μια υπερπροθυμία εφαρμογής πολιτικών επιλογών όσο αντιδραστικές κι αν είναι αυτές. Και είναι μύθος ότι όλες αυτές οι επιλογές είναι χωρίς πολιτικό πρόσημο ή ότι οι πολιτικές αποφάσεις είναι αρμοδιότητα της ηγεσίας του κράτους. Οι δομές εξουσίας καθεμία διαποτισμένη σε διαφορετικό βαθμό με τις ιδεολογικές αξίες του αστισμού είναι όλες συνδεδεμένες με το κέρδος αντλώντας τη νομιμοποίησή τους από την αποδοχή τους.

Οικονομικές προβλέψεις, έρευνες αγοράς, πολιτιστικές κριτικές, επιστημονικές εξελίξεις, επίσημες ιερεμιάδες περί ναρκωτικών και χαλαρώσεις ηθών ή και ελευθερίας και προσωπικής έκφρασης,  αποδοχή ανεκτικότητας, κριτικές πολιτικής, αυτοδιάθεση, θρησκευτικές αναβιώσεις ή λατρείες, εγκώμια δημοκρατίας και ανεξιθρησκείας, ατομική ελευθερία κλπ  θέλουν να θεωρούνται σαν εκφράσεις μιας νέας κοινωνικής τάξης πραγμάτων,  ενώ είναι τα νέα περιτυλίγματα,  η αντανάκλαση και το επακόλουθο μιας ακόμα συστηματικής μεταλλαγής του καπιταλισμού.

Μα πώς τους πείθεις έτσι;

 Μα πώς τους πείθεις έτσι;

Θυμάμαι ένα επεισόδιο στα φιλαράκια, όπου ο Τζόι κι ο Τσάντλερ είχαν πέσει κατά λάθος σε ένα καλωδιακό, συνδρομητικό κανάλι με πορνό σε 24ωρη βάση και δεν τολμούσαν να το αλλάξουν, για να μην το χάσουν. Με αποτέλεσμα, μετά από λίγες μέρες, να εθιστούν με την... υπόθεση που έβλεπαν και να τους απογοητεύει η πραγματικότητα, γιατί πχ η κοπέλα που τους έφερε την πίτσα, δεν τους την έπεσε με υπονοούμενα, κτλ. Ένα το κρατούμενο.

Ας σημειώσουμε, παρεμπιπτόντως, πως υπάρχουν αρκετά υποκατάστατα του "αθλήματος" σε άλλους τομείς, όπως πχ το foodporn, όπου βλέπεις πόζες λαχταριστών φαγητών και πιάτων και σου έρχονται ακατανίκητες ορμές.

Δεν ξέρω πόσο ισχυρές είναι οι αντιστάσεις του κάθε σφου σε αυτό το ζήτημα -και δε χρειάζεται να το πιάσουμε εδώ, εξάλλου. Νομίζω όμως πως το δικό μας αντίστοιχο θα ήταν πχ κάτι σκηνές με τον Ερνέστο Έβερχαρντ (που δεν είναι καν ο Ερνέστο της καρδιάς μας) από τη "Σιδερένια Φτέρνα" του Τζακ Λόντον (ή σιδερένιο τακούνι κατά άλλους) να ρητορεύει σε παρέες αστών που μαζεύονταν, για να τον αντιμετωπίσουν ως αξιοθέατο, αλλά μαγεύονταν από τα αποστομωτικά του επιχειρήματα, χωρίς να μπορούν να τα αντικρούσουν. Και θα μπορούσε να προσθέσει κανείς άλλες αντίστοιχα πορωτικές σκηνές, στα όρια της φαντασίωσης, για να συμπληρώσουμε τη σχετική λίστα.

Σκέψου λοιπόν την απογοήτευση που προσφέρει κι εδώ η σύγκριση της φαντασίωσης με τη σκληρή πραγματικότητα, καθώς οι φλογεροί μας λόγοι στις μάζες δεν τις λιώνουν (μολονότι φλογεροί), δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικοί και δε γίνονται αποδεκτοί στον περίγυρό μας με τον απαιτούμενο-αναμενόμενο ενθουσιασμό.

Δε λιποθυμάνε οι πρωτοετείς με την αμφιθεατρική σου ατάκα -για να χάσουμε τελικά τη συνέλευση, επειδή δε συνήλθαν εγκαίρως για την ψηφοφορία.
Δεν έρχονται δίπλα σου οι νεότεροι να σου πιάσουν με ευλάβεια το χέρι, να σε κοιτάξουν με δέος στα μάτια, ξαναμμένοι από τη σπίθα που μόνο η γνώση μπορεί να προσφέρει, και ενώ νομίζεις πως θα σε φιλήσουν, να σου πουν:
Δάσκαλε, πες μας πάλι για το προτσές...
Και δεν έρχεται ένας γραμματέας, σαν αυτόν που είχε ο Μαυρογιαλούρος στην ταινία, να ακολουθεί τα βήματά σου και να σημειώνει σε ένα τεφτέρι όσα πετυχημένα λες, για να μην πετάνε και χάνονται.

Μα τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί δεν πέφτει ο κόσμος στο πέρασμά σου; Γιατί δε θέλει να αναγνωρίσει πόσο μεγάλη την έχεις την πειθώ και την επαφή με τις μάζες, τη ρητορική δεινότητα; Τι φταίει που ο κόσμος αποδεικνύεται πιο δύσκολος-περίπλοκος από τα διαβάσματά μας (πέρα από το ότι δεν έχει τα ίδια διαβάσματα, με δική του ευθύνη); Γιατί δεν έρχεται γονυπετής να πει ότι "έχουμε δίκιο", να το παραδεχτούμε και εμείς ταπεινά και να συνεχίσουμε παρακάτω σε πιο ακανθώδη ζητήματα, που δεν τα έχουμε λυμένα, όπως η βασική αντίθεση στην αταξική κοινωνία του μέλλοντος.

Φταίει προφανώς μια εγγενής τάση να προτιμάμε το φανταστικό που δεν πρόκειται να πληγωθεί ποτέ από τις αιχμές της σκληρής πραγματικότητας. Αλλά φταίνε και διάφορες μικρές λεπτομέρειες που συμβάλλουν στη διαμόρφωσή του.

Μπορεί να φταίνε τα παιδικά τραύματα από το Ρετιρέ, όπου ο βασικός πρωταγωνιστής κλείνει εμφατικά τη σκηνή, επαναλαμβάνοντας την τελευταία ατάκα του για ακόμα μεγαλύτερη έμφαση, τους αποστομώνει θριαμβευτικά όλους και πέφτουν οι τίτλοι τέλους.
Ο Μάρκαρης με τον αστυνόμο Χαρίτο, που του πετάει μια φονική ατάκα η Αδριανή (ή μια κλισέ μουσμουλιά, τώρα που ξεμένει από έμπνευση ο συγγραφέας που την επινόησε) και τον βουβαίνει, πριν τον μπουκώσει με γεμιστά -που κι αυτά το ίδιο πρακτικό αποτέλεσμα έχουν.
Οι αμερικάνικες κωμωδίες (sitcom) με τα ψεύτικα χάχανα που επιβραβεύουν κάθε ατάκα (είτε είναι καλή είτε όχι).
Η κακή συνήθεια (απ' όλα τα παραπάνω) να θέλουμε να πούμε την τελευταία λέξη -κι ας μην είναι τόσο πετυχημένη.

Για αυτό πρέπει να παίρνουμε πάντα υπόψη τις (πέντε που σημειώνει ο Μπρεχτ κι άλλες τόσες) δυσκολίες να πούμε την αλήθεια και να την κάνουμε κτήμα του κόσμου, διατηρώντας παράλληλα συγκρατημένη απαισιοδοξία για το αποτέλεσμα μιας λεκτικής, άμεσης επικοινωνίας, για μια σειρά λόγους, υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς, σχετικούς και με τον πομπό και με το δέκτη.

-Μνήμη χρυσόψαρου. Το κοινό συγκρατεί μόνο την τελευταία ανάλυση που άκουσε. Και τη διώχνει κι αυτή, για να χωρέσει την επόμενη -όταν δε βάζει απλώς μουσική στα ηχεία του μυαλού του, όσο του μιλάμε.
Το χειρότερο όμως είναι όταν "προσέχει" τυπικά το θέμα και του έρχονται συνειρμικά καμιά δεκαριά θέματα, το ένα πίσω από το άλλο, και τελικά άσχετα με το αρχικό, για να μη βγει ποτέ συμπέρασμα.

-Γιατί η καφενειακή ανάλυση και μια κενή πλην βαρύγδουπη ατάκα μπορεί να "νικήσει" και την καλύτερη, την πιο προσεγμένη εκλαΐκευση. Χρειάζεται κάποιες φορές η πονηριά κμι η καπατσοσύνη που αναπτύσσει ο μέσος πωλητής-λαϊκατζής, για να προωθήσει το προϊόν του -ακόμα κι αν δεν είναι σάπιο, όπως των άλλων.

-Γιατί κάποιες φορές τείνουμε να φωνάζουμε, να επιμένουμε (κι όχι σαν) ισχυρογνώμονες, να αποθαρρύνουμε τον αντίλογο, εκλαμβάνοντάς το ως "νίκη". Τους πείσαμε με τον τσαμπουκά μας και τη μαγκιά μας. Μόνο που δεν... στην πραγματικότητα. Και θα το βρούμε αμέσως μετά μπροστά μας.

-Γιατί κάνουμε το λάθος να απαντάμε όντως σε αυτό που μας ρωτάνε και πάμε να το πιάσουμε από το κύτταρο και τη δημιουργία του (έλα Ηπείρου κι Αχαρνών, να σε μεταπείσω...).

-Γιατί τα λέμε καλά και τα εξηγούμε ωραία (όχι σαν τον κυρ-Νίκο τον Αλέφαντο), αλλά το κοινό κολλάει στο ύφος, τι ωραία που τα λέτε, και δε θυμάται να τα επαναλάβει, γιατί δεν τα αφομοίωσε.

-Γιατί ποτέ δε φτάνει μία μόνο κουβέντα. Και ούτε μόνο η κουβέντα. Στους δρόμους γεννιούνται συνειδήσεις. Αλλά ξέρεις τι ψηστήρι χρειάζεται στο μιλητό, για να πειστεί ο μπαγάσας να κατέβει στο δρόμο...;

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ οι ισλαμοφασιστες και οι χορηγοί τους

 Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ οι ισλαμοφασιστες και οι χορηγοί τους

Με έκπληξη και δέος ,με οργή και αποτροπιασμό παρακολουθεί η διεθνής κοινή γνώμη τα εγκλήματα των Ισλαμιστών .Τείνει να πιστέψει – αν δεν έχει ήδη πειστεί – ότι το Κοράνι είναι στην κυριολεξία ένα διαβολικό σύγγραμμα που απευθύνεται και μετατρέπει τον άνθρωπο στο χειρότερο κτήνος που γνώρισε η ανθρωπότητα .Ο φρικτός θάνατος του Κανταφι ,οι εκτελέσεις στην Αίγυπτο ,η ανθρωποφαγία στη Συρία ,το συνεχιζόμενο μακελειό στο Αφγανισταν ,στο Σουδάν ,τη Σομαλία  και τελευταία ( μετά την αποχώρηση των Νατοϊκών –το τονίζω ) το από το πουθενά (;) ξεπέταγμα των χειροτέρων κτηνών της «εξελιγμένης» Τζιχαντ στο Ιράκ κάνουν μια ανθρωπότητα ,που δεν έχει πια νωπά τα Άουσβιτς και τα Νταχαου να απορεί και να οργίζεται για την ανείπωτη αυτή κτηνωδία και να διαρρηγνύει τα ιμάτια της για την ..κατάντια του ανθρωπίνου γένους !

Παρατηρώντας την αγριότητα αυτών των σφαγών είναι δύσκολο να μην πιάσεις εαυτον να κλαίει από τα τρίσβαθα της ψυχής σου ,να μην εύχεσαι τον ίδιο θάνατο για αυτά τα κτήνη .Χωρίς προσπάθεια δικαιολογησης και τολμώντας να ερμηνεύσουμε  -όσο γίνεται νηφάλια – βλέποντας πίσω από την κουρτίνα της απλής παρατήρησης γεγονότων -,τι πραγματικά υπάρχει και τι τα γέννησε αυτά ,καλό θα ήταν να κάνουμε μια Ιστορική αναδρομή στην Δουλοκτητική ,Φεουδαρχική και Καρά-καπιταλιστική προϊστορία μας και ιδιαιτέρα στην Ιστορία μας απέναντι σε όλους αυτούς τους λαούς που βιώσαν επί αιώνες τον «πολιτισμό» μας . Καρά-εκμετάλλευση δηλαδή ανθρώπου από άνθρωπο στο διηνεκές ..

Γιατί πριν τις εκατόμβες των κομμένων κεφαλιών της Μοσουλης η ανθρωπότητα είχε ξαναδεί τέτοιες σκηνές ! Τον Τζορντανο Μπρουνο , την Ροζα Λουξενμπουργκ και τον Καρλ Λιμπχεντ , τα κομμένα κεφαλιά των Άρη και Τζαβέλα στην Θεσσαλική πόλη …κ.α

Πριν το ολοκαύτωμα των τζιχαντιστων σε χωριά και πόλεις στην Συρία είχαμε εδώ τα Καλάβρυτα ,τον Βιαννο ,το Δίστομο και μάλιστα από κτήνη που ΔΕΝ ήταν Ισλαμιστές αλλά αρκούντως ίσα κι όμοια απάνθρωποι και υπάνθρωποι και μάλιστα με κτηνωδέστερο …Ιδεολογικό υπόβαθρο .

Ακόμα ,πριν τους βιασμούς και τις πωλήσεις δούλων στη Μοσουλη πρώτοι εμείς (οι Δυτικοί ) διδάξαμε αυτούς τους λαούς ξεπατώνοντας ολόκληρες Ηπείρους ! Αφρική ,Νότια και Βόρεια Αμερική γνωρίσαν μαζικά τον «πολιτισμό» μας .Οι νέγροι ,οι ινδιάνοι και οι Ίνκας το γνωρίσαν στο πετσί τους στην κυριολεξία .

Από την εποχή των Σταυροφόρων οι λαοί αυτοί γνωρίσαν τι σημαίνει κνούτο ,σφαγή ,βιασμοί ,αποκεφαλισμοί ,σταυρώσεις ,εκμετάλλευση των πατρίδων τους ,ληστεία .Για αιώνες η ασέλγεια μας επί αυτών των λαών ήταν τα δώρα μας σε όλη σχεδόν την νότια Ασία ,την Αφρική και την Αμερικανική Ήπειρο ,στην μισή δηλαδή ανθρωπότητα .Κάθε αυτόχθων λαός που η μοίρα τον έφερε να έχει η γη του λίγο καφέ ,χρυσό η έστω ρίγανη γνώρισε την κτηνωδία των αποικιοκρατών .Για αιώνες έμαθαν γενιές επί γενιών ντόπιων ,ή να υποτάσσονται στα αφεντικά των κανονιών ,ή να πεθαίνουν πρόωρα  και άδικα . Άγγλοι ,Γάλλοι ,Πορτογάλοι ,Φράγκοι και Ενετοί ,Ολλανδοί και Γερμανοί μόνιμα ασελγουντες για αιώνες επί των λαών αυτών .

Καταδικασμένοι σε αιωνία απόγνωση και απελπισία αυτοί οι λαοί βρέθηκαν και υποταγμένοι πνευματικά κάτω απ τα δικά μας σκευάσματα (θρησκείες) ,παραδομένοι έτσι και σε μια καταστροφική γι αυτούς αμορφωσιά ,άγνοια και πνευματική στέρηση .Ο πιο εύκολα διαπλασιμος είναι ο αμόρφωτος ! Προσπελάσιμη η ψυχή του για να τον οδηγήσεις όπου θες .Παραδομένος μες την άγνοια του, κουτουλά από τοίχο σε τοίχο και όπως τον σπρώξει ο κάθε θεομπαίχτης ,τσαρλατάνος ,λαοπλάνος λακές σου .Έτσι καθόλου τυχαίο και εύκολα εξηγήσιμο το ότι σε κάθε χωριό ή πόλη που ελέγχουν οι Ταλιμπαν το πρώτο που καταστρέφουν και εξαφανίζουν είναι το βιβλίο (πλην των « Ιερών»…) .Βλέπετε καμιά ομοιότητα με τους Ναζί και τον Χίτλερ ??

Διαβάζοντας τα βιογραφικά δυο τζιχαντιστων παρατήρησα στη διαδρομή τους κοινές καταβολές κι αφετηρίες ,αυτές που τελικά τους στρατολόγησαν .Ο ένας Αφγανος ,ο άλλος Ιρακινός . Και στους δυο οι «απελευθερωτές» Νατοϊκοί βομβάρδισαν τα χωριά τους σκοτώνοντας τις οικογένειες τους .Μάλιστα ο δεύτερος αναγκάστηκε δεμένος να δει να παίζουν μπάλα με το κεφάλι της μικρής του αδερφής οι «καλοί» Πεζοναύτες (έγινε και δίκη –σικ!- στην Αμερική μετά ) .Και οι δυο συνεληφθησαν και μαρτύρησαν στα χέρια Αμερικανών και Εγγλεζών …»ταλιμπαν» πεζοναυτών . Το Κοράνι και οι Ιμάμηδες της  Αλ Καιντα ήταν η απαντοχή τους το λιμάνι που έδεσε η …εκδίκηση τους . (Τηρουμένων των αναλογιών ίδιας χαμηλής πολιτικης και οχι μόνο ,μόρφωσης –δύσκολα δηλαδή να εξηγήσουν τα συμβαίνοντα γύρω τους – λούμπεν ,απελπισμένα στοιχεία στρατολογούνται και στον νεοναζισμό απο την στρατιά των εκατομυρίων ανέργων που δημιουργεί πάντα ο καπιταλισμός στην κρίση του )

Μόνο που σιγά και …μαλακά ,αυτοί οι «καλοί», συμπονετικοί και «Σωτήρες» Ιμάμηδες οδήγησαν το μίσος τους εναντίον των εισβολέων Νατοϊκών Ιμπεριαλιστών να μπολιαστεί με ολίγη …από «αλλόθρησκους» γενικώς ! Και μάλιστα «αλλόθρησκοι» γι αυτούς τους νεοισλαμιστες ταλιμπανεζους ιμάμηδες είναι ακόμα και οι Μωαμεθανοί που δεν ασπάζονται …το Δόγμα ΤΟΥΣ ,την αίρεση τους .Γιατί αυτοί αυτοπροβαλλονται σαν γνήσιοι εκφραστές του Θεού …τάχαμου .Έτσι δένει το σωστό γλυκό της διαίρεσης και του αποπροσανατολισμού που μόνο οι θρησκείες μπορούν να το πετύχουν  .Τέχνη που οι «έμποροι των Εθνών» έμαθαν καλά επί αιώνες .Πολύ βολική λοιπόν διοχέτευση οργής …όπως και ο Φασισμός τους ,βλέπει εχθρούς αλλού γι αλλού (εβραιους ,μεταναστες , τσιγγάνους κλπ) ετσι και η φασιστική εκδοχή του Ισλαμ (η ταλιμπανικη) βλέπει εχθρους ολους τους αλλους ΠΛΗΝ των Πολυεθνικων και των Καπιταλιστών !!!

…καθότι μια πολιτικά προσανατολισμένη και οργανωμένη αντίθεση και αντίσταση δεν συμφέρει και την φοβούνται οι Αφέντες του κόσμου ,όπως ο διάολος το λιβάνι .Μια αποιδεολογικοποιημενη και απολιτική τυφλή οργή με την οποία εύκολα ποτίζονται οι ρημαγμένες από την αποικιοκρατία και Ιμπεριαλιστική ληστρική εκμετάλλευση λαϊκές μάζες αυτών των χωρών είναι ότι καλύτερο και ασφαλέστερο για τα Διεθνή Αφεντικά .Και μόνο μέσω των θρησκειών και της άγνοιας το πετυχαίνεις αυτό ,εύκολα και αποτελεσματικά .Αρκεί να βρεις τους κατάλληλους Παπάδες και Ιμάμηδες ,τους «χιτλερ» και «μπιν λαντεν» σου (ή να τους κατασκευάσεις ) ,την πνευματική ηγεσία δλδ των τσαρλατάνων που θα δουλέψει μελετημένα και προσεκτικά για την εκτροπή στις ψυχές των εξαθλιωμένων και ντροπιασμένων των σπαρασσόμενων απο τον Καπιταλισμό μαζών .

Αυτοί θα «ερμηνεύσουν» τις γραφές ,τι ήθελε να πει ο ποιητής –προφήτης ! …θα αποσιωπήσουν ότι δεν κολλάει ,θα μεταλλάξουν ότι δε συμφέρει ,θα ανασκολωπησουν την θρησκεία κατά το δοκούν .Θα την κάνουν αγνώριστη και αρκούντως βολική στα Αφεντικά των Εθνών .Εξ άλλου το πλαίσιο των θρησκειών (ΟΛΩΝ) είναι τόσο ευμετάβλητο ,μεταλλαξιμο και προσαρμόσιμο ,ακριβώς γιατί οι «ιερές γραφές» είναι προϊόν μακραίωνων προσαρμογών των εξουσιών στα κάθε φορά ιδιαίτερα ιστορικά συμφέροντα τους ανά τους αιώνες . Χωρά απίστευτο νερό σε κάθε μια .Ερμηνείες που μπορούν κάλλιστα να ποικίλουν από το μαύρο στο άσπρο κι από το καυτό στο κρύο .Αρκεί σε ένα σοφό και πονηρό «κέντρο» να μελετήσει αυτά τα χαρακτηριστικά που το βολεύουν κάθε φορά ,να φτιάχνει τα μοτιβα και να τα δίνει για εφαρμογή σε άξιους πρακτορισκους τους για να μπολιάζουν τις ψυχές των μαζών .Να εκτρέπουν κάθε φορά το ποτάμι της εναντίον τους οργής σε άλλα ακίνδυνα γι αυτούς ρυάκια .Να αποπροσανατολίζουν δηλαδή αυτή την οργή μακριά από τον Καπιταλιστικό πισινό τους .

Δεν έχει σημασία ποιος πράκτορας θα εφαρμόσει το σχέδιο ,αν θα λέγεται Λαντεν ή Μουσολινι ,το μοναστήρι να ν καλά …Η αντικατάσταση της αυτονόητης Αλήθειας «ΕΝΑΣ είναι ο εχθρός ο Ιμπεριαλισμός» με την όποια «καθαρότητα Φυλής» ή τζιχαντ είναι ευχής εργον για τους αφέντες του κόσμου ..

Εν κατακλείδι το καθοδηγούμενο από την Ιμπεριαλιστική Δύση ταλιμπανεζικο τζιχαντζιστικο Ισλάμ από πράκτορες της CIA και άλλων Μυστικών Υπηρεσιών ντυμένων ως παπάδες είναι ο καλύτερος σύμμαχος και χορηγός των σκοπών τους ! Στόχος τους η δαιμονοποιηση και παρουσίαση του Ισλαμικού κόσμου σαν παγκόσμιο εχθρό και τρομοκράτη και ποιος ξέρει …ένας «θρησκευτικός» Παγκόσμιος Πόλεμος ίσως είναι και στα μύχια κι ανομολόγητα σχέδια τους (Σωτηρία του συστήματος τους από την κρίση –καταστροφή κεφαλαίων και παραγωγικών δυνάμεων - και χωρίς πολιτική –αλλά θρησκευτική – χροιά ) …Ένας πολύ βολικός ΠΠ γι αυτούς .

Ξυπνάτε λαοί και στρέψατε τα βέλη εκεί που ειν ο εχθρός …Κι εχθρός όλων πλέον ειν ο ΣΑΠΙΟΣ πια Καπιταλισμός τους !Γκρεμοτσακίστε τον από ακρο σ ακρο σε όλη τη γη και τα κοινά μας ( αυτά που μας ενώνουν ) θα τα βρούμε …Και οι αθρησκοι και οι θρησκευάμενοι όλων των θρησκειών και των δογμάτων .

"ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ" 

    Χαμένοι έτσι κι αλλιώς

Σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των ιδιωτών προς το Δημόσιο - αφορούν κυρίως χρέη προς την εφορία - αυξήθηκαν τον Ιούνη κατά 1,223 δισ. ευρώ (0,7% του ΑΕΠ μέσα σε ένα μήνα), φτάνοντας τα 6,8 δισ. ευρώ, έναντι 5,584 το Μάη.

Οι οφειλέτες υπολογίζονται περίπου στα 4 εκατ. και μόνο το 25% εξ αυτών θεωρείται από το Δημόσιο ικανό να πληρώσει μέρος των οφειλών του, ακόμα και με αναγκαστικά μέτρα.

Αρα, τα μέτρα που παίρνει τώρα η κυβέρνηση για να εκβιάσει την είσπραξη των οφειλών, θα φέρουν σε δυσχερέστατη θέση εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, που και να θέλουν δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους οφειλές.

Από την άλλη, βέβαια, το Δημόσιο χρωστούσε στους ιδιώτες περίπου 6 δισ. ευρώ μέχρι τον περασμένο Ιούνη, από επιστροφές φόρων, προμήθειες και άλλα.

Εκτός του ότι αυτές οι οφειλές αξιοποιούνται από τους εργοδότες για να κρατούν απλήρωτους και ομήρους τους εργαζόμενους, ή κάποιοι άλλοι, που δεν κάνουν δουλειές με το Δημόσιο, να ενισχύουν τη θέση τους στον ανταγωνισμό, η μη καταβολή τους είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο ο προϋπολογισμός καταγράφει πρωτογενές πλεόνασμα. Τι δείχνει αυτό; Οτι είτε χρωστάνε, είτε τους χρωστάνε, τα λαϊκά στρώματα είναι τα μόνιμα υποζύγια και τα θύματα της πολιτικής που μέσω και της φορολογίας αναδιανέμει τον πλούτο υπέρ του κεφαλαίου.

Το «θαύμα» του τουρισμού είναι για λίγους και «μεγάλους»

Το «θαύμα» του τουρισμού είναι για λίγους και «μεγάλους»

Με αφορμή τα στοιχεία εξαμήνου της ΤτΕ, οι μεγαλοξενοδόχοι επαναφέρουν τις πάγιες αξιώσεις τους για στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους

Τρέξιμο, απληρωσιά και στο βάθος ανεργία είναι η «ρουτίνα» χιλιάδων εργαζομένων στις μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις

«Ανησυχία» για την πορεία του τουρισμού, «καμπανάκια» προειδοποιήσεων για τις επιδόσεις και τα οικονομικά μεγέθη του κλάδου, «αισιόδοξες» προβλέψεις για το τελικό αποτέλεσμα της χρονιάς και κυρίως προσήλωση στους στόχους που έχουν θέσει οι επιχειρηματικοί όμιλοι: Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία της συζήτησης που πυροδότησε η δημοσιοποίηση, στις αρχές της βδομάδας, των στατιστικών στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) σχετικά με το ταξιδιωτικό ισοζύγιο στο πρώτο εξάμηνο του 2016.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ, το ταξιδιωτικό ισοζύγιο την περίοδο Γενάρη - Ιούνη 2016 εμφάνισε πλεόνασμα 2.991 εκατ. ευρώ, υπολείπεται όμως του αντίστοιχου περσινού κατά 6,7% (3.205 εκατ. ευρώ το 2015). Η υστέρηση αυτή είναι, σύμφωνα με την ΤτΕ, αποτέλεσμα της μείωσης των ταξιδιωτικών εισπράξεων κατά 242 εκατ. ευρώ (5,8%), η οποία με τη σειρά της οφείλεται στη μείωση των αφίξεων, αλλά και της μέσης δαπάνης ανά ταξίδι. Οσον αφορά τις αφίξεις, η μείωση υπολογίζεται σε 1,6%, ενώ η δαπάνη ανά ταξίδι ελαττώθηκε κατά 4,9%.
Η μείωση των ταξιδιωτικών εισπράξεων οφείλεται στη μείωση κατά 4,1% των εισπράξεων από κατοίκους των χωρών της ΕΕ-28 και στη μείωση κατά 11% των εισπράξεων από κατοίκους χωρών εκτός της ΕΕ-28. Από τις χώρες της ΕΕ, ειδικότερα, οι εισπράξεις από τη Γερμανία μειώθηκαν κατά 13,4%, οι εισπράξεις από τη Γαλλία μειώθηκαν κατά 19,8%, ενώ οι εισπράξεις από το Ηνωμένο Βασίλειο παρουσίασαν αύξηση κατά 2,2%. Από τις χώρες εκτός της ΕΕ, μείωση κατά 8,3% παρουσίασαν οι εισπράξεις από τη Ρωσία και κατά 7,4% οι εισπράξεις από τις ΗΠΑ.

Οι εργαζόμενοι του «Athens Ledra» είδαν από πρώτο χέρι τι σημαίνει «υψηλές επιδόσεις» στον τουρισμό

Ως ιδιαίτερα «κακός» μήνας για τους επιχειρηματίες του τουρισμού καταγράφεται ο Ιούνης, με πλεόνασμα στο ταξιδιωτικό ισοζύγιο 1.719 εκατ. ευρώ, μειωμένο κατά 3,6% από τον αντίστοιχο μήνα του 2015 (1.783 εκατ. ευρώ).

Αμετάβλητοι οι στόχοι του κεφαλαίου

Παρ' όλα αυτά, παράγοντες της τουριστικής αγοράς αναμένουν βελτίωση της γενικής εικόνας στη συνέχεια, καθώς οι μήνες Αύγουστος και Σεπτέμβρης είναι μήνες αυξημένης τουριστικής κίνησης. Ειδικά ο μήνας που διανύουμε, εκτιμάται ότι θα κλείσει με θετικό πρόσημο, πολύ πιο πάνω από τον αντίστοιχο περσινό, καθώς τον Αύγουστο του 2015 οι αφίξεις είχαν υποχωρήσει κατά 14%, λόγω των πολιτικών εξελίξεων και της επιβολής των capital controls. Οι αισιόδοξες για τους μεγαλοξενοδόχους προβλέψεις βασίζονται στην αυξητική τάση που σημειώνουν οι τουριστικές κρατήσεις της τελευταίας στιγμής προς την Ελλάδα, αλλά και στην πρόβλεψη για μικρή επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, κάτι που βρίσκεται σταθερά στους στόχους και στον προσανατολισμό τους.
Ετσι, παρά τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ), Ανδρέας Ανδρεάδης, έκανε λόγο για «άριστους οιωνούς» σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα (ΑΠΕ-ΜΠΕ). Υπενθύμισε το στόχο του ΣΕΤΕ να μετρήσει το 2016 αφίξεις τουριστών που θα φτάσουν τα 25 εκατομμύρια (στα οποία δεν συνυπολογίζονται οι επιβάτες της κρουαζιέρας), εκτιμώντας πως ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί.
Δεν παρέλειψε βέβαια να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για τα έσοδα και την κάμψη που εμφανίζουν, αναφερόμενος στα στοιχεία της ΤτΕ, που δείχνουν πως «η μέση δαπάνη δεν κινείται καλά». Ο ίδιος, υπερασπιζόμενος την άποψη ότι ο τουρισμός είναι «εθνική υπόθεση», τόνισε ότι έχει μεγάλη σημασία για την οικονομία τα έσοδα να κινηθούν ανοδικά σε σχέση με πέρυσι, καθώς έτσι θα «γυρίσουν και το ΑΕΠ στο τρίτο και τέταρτο τρίμηνο».
Πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να δημοσιοποιήσουν οι μεγαλοξενοδόχοι και τα στοιχεία από την κατανομή της πίτας των εισπράξεων, αφού, κατά κοινή ομολογία, ακόμα και αυτός ο ελαφρά μειωμένος τζίρος δεν πλήττει τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους του κλάδου, αλλά κατά βάση τις μικρότερες τουριστικές επιχειρήσεις, που δεν έχουν την ίδια δυνατότητα προσαρμογής στις διακυμάνσεις της αγοράς, η οποία, σε ό,τι αφορά τον «εισαγόμενο» τουρισμό, ελέγχεται πλέον σχεδόν καθολικά από διεθνείς τουριστικούς οργανισμούς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ξενοδοχεία που ανήκουν σε αλυσίδα, κατέγραψαν 67% υψηλότερα έσοδα ανά δωμάτιο το 2014, έναντι των ανεξάρτητων ξενοδοχειακών μονάδων, ενώ σημαντικά υψηλότερες ήταν οι πληρότητες και οι τιμές των δωματίων τους, σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Τουριστικών Ερευνών και Προβλέψεων (ΙΤΕΠ).
Επιπλέον, το σύστημα του «all inclusive» που κυριαρχεί στον μαζικό τουρισμό από το εξωτερικό, σε συνδυασμό με τα αντιλαϊκά μέτρα που πλήττουν τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, έχει ήδη επιφέρει πλήγμα σε χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις του επισιτισμού, του τουρισμού και του εμπορίου, που, παρά την αύξηση των αφίξεων τα τελευταία χρόνια, ακολουθούν φθίνουσα πορεία και πολλές από αυτές εξαφανίζονται από την αγορά.

Προβάλλουν τις αξιώσεις τους με κάθε ευκαιρία

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή για τις επιδόσεις του τουρισμού είναι το προοίμιο για να επαναφέρουν οι μεγαλοεπιχειρήσεις του κλάδου τις αξιώσεις τους για μέτρα που θα τονώσουν κι άλλο την κερδοφορία τους. Πρόκειται για αξιώσεις που ο ΣΕΤΕ διατυπώνει σε κάθε ευκαιρία.
Πρόσφατο παράδειγμα, η περιοδική έκδοση «Ελληνικός Τουρισμός. Εξελίξεις - Προοπτικές», την οποία δημοσίευσε πριν από έναν περίπου μήνα. «Αρνητικός παράγων στην ανάπτυξη του τουρισμού και της οικονομίας γενικότερα παραμένει η υπέρμετρη φορολογική επιβάρυνση τόσο από τους έμμεσους, όσο και από τους άμεσους φόρους. Τα σημαντικά κέρδη ανταγωνιστικότητας για τον ελληνικό τουρισμό που προκύπτουν από την εσωτερική υποτίμηση, αντισταθμίζονται σε σημαντικό βαθμό από την υπέρμετρη φορολογική επιβάρυνση», σημείωνε σε αυτή.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, «οι πρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις του τελευταίου 12μηνου έχουν επιφέρει απώλεια ανταγωνιστικότητας του ελληνικού τουριστικού προϊόντος μεγαλύτερη του 10%, εξανεμίζοντας ουσιαστικά το 50% της ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας, που επιτεύχθηκε από την αρχή εφαρμογής των μνημονίων με την πολύ επίπονη κοινωνικά και οικονομικά εσωτερική υποτίμηση».
Δηλαδή, οι μεγαλοεπιχειρήσεις του τουρισμού, από τη μια, πανηγυρίζουν για την πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης, που αυξάνει το ποσοστό της κερδοφορίας τους, και, από την άλλη, διαμαρτύρονται για τη φορολογία, που απορροφά μέρος αυτής της κερδοφορίας, ζητώντας αντισταθμιστικά μέτρα από την κυβέρνηση. Αυτά μεταφράζονται είτε σε νέα μέτρα μείωσης του κόστους εργασίας είτε σε άμεσες και έμμεσες ενισχύσεις και προνόμια από το κράτος.

Κανένας συμβιβασμός

Κανένας συμβιβασμός

Στην επιχειρησιακή σύμβαση που υπέγραψε το σωματείο της ΜΕΒΓΑΛ με την εργοδοσία και παρουσίασε αναλυτικά ο χτεσινός «Ριζοσπάστης», εργαζόμενοι και εργοδότης συμφωνούν ότι οι όροι της σύμβασης είναι οι πλέον ενδεδειγμένοι «υπό την πίεση των συνθηκών της αγοράς και της χρηματοοικονομικής κατάστασης της εταιρείας, έχοντας ως πρωταρχικό στόχο την προάσπιση της λειτουργίας της και την κατά το δυνατόν διασφάλιση των θέσεων εργασίας, σε μια αγορά εργασίας που μαστίζεται από την ανεργία».
Δηλαδή, εργοδοσία και συνδικαλιστική πλειοψηφία δικαιολογούν τη συμφωνία τους για μειώσεις στους μισθούς, που φτάνουν μέχρι και 21% μεσοσταθμικά, με το επιχείρημα ότι αυτές είναι οι αντοχές της εταιρείας και ότι έτσι διασφαλίζουν «κατά το δυνατόν» τις θέσεις εργασίας. Μια ενδεικτική μελέτη των εκατοντάδων επιχειρησιακών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί τα τελευταία χρόνια και οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις επιβάλλουν μισθούς στα όρια του κατώτερου, δείχνει ότι τέτοιες διατυπώσεις αντιγράφονται με καρμπόν από σύμβαση σε σύμβαση.
Επομένως, ένα από τα βασικά που κερδίζει η εργοδοσία με τέτοιες επιχειρησιακές συμβάσεις, είναι ότι κατοχυρώνει ως κριτήριο για τη διαμόρφωση των μισθών και των άλλων εργασιακών δικαιωμάτων τις «αντοχές» της κάθε μεμονωμένης επιχείρησης, ή το γενικότερο επιχειρηματικό κλίμα στον κλάδο.
Βέβαια, μια επιχείρηση που κάποτε ήταν πιο κερδοφόρα, δεν κάλεσε ποτέ τους εργαζόμενους για να τους προτείνει ανάλογες αυξήσεις στους μισθούς. Τώρα που τα πράγματα ζορίζουν λόγω της κρίσης και πέφτει το ποσοστό του κέρδους, η προσπάθεια να συρρικνωθούν κι άλλο οι μισθοί πολλαπλασιάζεται. Οπως πλήρωσαν την ανάπτυξη της οικονομίας με αυξήσεις - «ψίχουλα» στα μεροκάματα, της τάξης των 0,66 και 0,77 ευρώ τη δεκαετία του 2000, οι εργαζόμενοι καλούνται τώρα να πληρώσουν την κρίση και την προσπάθεια του κεφαλαίου να ανακάμψει από αυτή με νέες μειώσεις στους μισθούς, απολύσεις και περιστολή δικαιωμάτων.
Πού οδηγεί αυτή η κατάσταση; Η δίψα της εργοδοσίας να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα και να αυξήσει την κερδοφορία της δεν έχει κορεσμό. Και για να το πετύχει αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να επιτίθεται σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα όπως αυτά που περιγράφονται στις επιχειρησιακές συμβάσεις, για να κάμψει τις αντιδράσεις των εργαζομένων και να συστρατευτούν στο στόχο της ανάκαμψης.
Ειδικά στην περίπτωση της ΜΕΒΓΑΛ, η εξαγορά της από τη ΔΕΛΤΑ, το 2014, προβλήθηκε ως αφετηρία για μια νέα «ανελικτική πορεία προς όφελος των εργαζομένων της, των Ελλήνων γαλακτοπαραγωγών, της ελληνικής οικονομίας, αλλά και των μετόχων της». Κάνοντας ταμείο μετά από δύο χρόνια, οι εργαζόμενοι μπορούν σήμερα να διαπιστώσουν ότι τα πανηγύρια των αφεντικών για την επιχειρηματική συμφωνία δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με τα δικά τους συμφέροντα.
Αν τότε λανσαρόταν ως «σωτηρία» για τους εργαζόμενους η ολοκλήρωση της εξαγοράς, σήμερα η απεμπόληση μισθολογικών και άλλων δικαιωμάτων εμφανίζεται ως υποστύλωμα για τις θέσεις εργασίας, τις οποίες βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν εγγυάται η εργοδοσία. Με βεβαιότητα, δεν είναι μακριά η ώρα που θα ζητήσει από τους εργαζόμενους και άλλες θυσίες, με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και εκφοβισμούς.
Το κεφάλαιο έχει το δικό του σχέδιο με στόχο την παραπέρα μείωση των μισθών. Εχει διακηρυγμένο στόχο να κατεβάσει ακόμα περισσότερο το μέσο μισθό, αλλά και τον κατώτερο. Σ' αυτήν τη συντονισμένη επίθεση η εργατική τάξη χρειάζεται να αντιτάξει το δικό της σχέδιο, όχι μόνο για να την αποκρούσει, αλλά για να διεκδικήσει τις τεράστιες απώλειες που είχε, με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες της.
Επομένως, κανένας συμβιβασμός με μισθούς πείνας, με δουλειά χωρίς δικαιώματα. Οι ανάγκες της εργατικής τάξης σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με τους στόχους της μεγαλοεργοδοσίας για ανταγωνιστικότητα, κερδοφορία, ανάκαμψη κερδών. Αλλωστε, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές, καμία υποχώρηση δεν βοήθησε. Αντίθετα, έκανε πιο επιθετική την εργοδοσία.

Νέο χαράτσι στο νερό

Νέο χαράτσι στο νερό

Δόθηκε σε διαβούλευση η Κοινή Υπουργική Απόφαση με την οποία θεσμοθετείται η κοστολόγηση και τιμολόγηση των υπηρεσιών άρδευσης και ύδρευσης που προωθείται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Με αυτήν, εξειδικεύει και προσαρμόζει την πολιτική υδάτων της Ελλάδας, με την οδηγία 2000/60/ΕΚ, την ευρωενωσιακή νομοθεσία της εμπορευματοποίησης του νερού, που ιδιωτικοποιεί και εξασφαλίζει κέρδη για το κεφάλαιο. Διατηρεί το αντιλαϊκό θεσμικό πλαίσιο ανταποδοτικής διαχείρισης του νερού, οδηγεί σε ένα πρόσθετο κόστος παροχής νερού, που αποτελεί κρατική ευθύνη, στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών και στους μικρομεσαίους αγρότες, στη λαϊκή κατανάλωση. Επιβάλλει υποχρεωτικά και ενιαία το νέο χαράτσι, το λεγόμενο «περιβαλλοντικό τέλος», με τη θέσπιση περιβαλλοντικού κόστους και κόστους πόρου για την ύδρευση των λαϊκών νοικοκυριών και την άρδευση της αγροτικής παραγωγής, στο όνομα της «προστασίας» των υδάτων, της «ανάκτησης του κόστους των υπηρεσιών ύδατος» και δήθεν «εξοικονόμησης της κατανάλωσης ύδατος».

***

Ενώ ισχυρίζεται ότι καλύπτει «όλες τις χρήσεις ύδατος και όλους τους παρόχους υπηρεσιών ύδατος», εξαιρεί τις «υπηρεσίες ύδατος για ενεργειακή χρήση», δηλαδή τη χρήση του νερού από τους μονοπωλιακούς ομίλους για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (για την παροχή της οποίας η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα ήδη επιβαρύνονται με το πράσινο τέλος), εξασφαλίζοντάς τους έτσι για τη χρήση του νερού μηδενικό κόστος, ενώ «είναι δυνατόν να εξαιρούνται από τα περιβαλλοντικά τέλη: χρήστες οι οποίοι, με την εφαρμογή κατάλληλων πρακτικών ορθής διαχείρισης, συμβάλλουν στη διατήρηση ή/και βελτίωση της καλής κατάστασης των υδάτων, συμπεριλαμβανομένης της επαναχρησιμοποίησης λυμάτων (δηλαδή βιομήχανοι και μεγαλοξενοδόχοι που έχουν πάρει επιδοτήσεις για αμφίβολης αποτελεσματικότητας βιολογικούς καθαρισμούς), ενώ ασαφής παραμένει η πιθανή εξαίρεση σε αυτή τη φάση κάποιων «πηγαδιών /φρεατίων».
Αναγνωρίζει το σημαντικό μέγεθος της λαϊκής επιβάρυνσης που θα επιφέρει και γι' αυτό προβλέπει (άρθρα 8 και 10) τη σταδιακή υλοποίηση του περιβαλλοντικού χαρατσιού για άρδευση - ύδρευση, αγροτική χρήση: «...τα προβλεπόμενα περιβαλλοντικά τέλη επιβάλλονται στους τελικούς χρήστες, για πρώτη φορά από την πρώτη αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης και, σε αρχικό στάδιο, κλιμακωτά μέχρι τη δεύτερη αναθεώρηση των Σχεδίων Διαχείρισης, με βασικό κριτήριο την αποτροπή της απότομης και υπερβολικής επιβάρυνσης των χρηστών, ώστε να μην επέρχεται αδυναμία κάλυψης των βασικών τους αναγκών».
Το νέο χαράτσι θα εισπράττουν οι εταιρείες ύδρευσης - αποχέτευσης, το 97,5% του οποίου θα πηγαίνει στο «πράσινο ταμείο», γνωστό για τη χρηματοδότηση ΜΚΟ και επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στο περιβάλλον.

***

Το νερό και η χρήση του αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης της Ελλάδας, διαχείρισης των υδατικών πόρων σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.
Η διαχείριση του νερού ως κοινωνικού αγαθού, προς όφελος του λαού, προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τη γη, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο, πλαίσιο στο οποίο και οι υδάτινοι πόροι, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης, άρδευσης, η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων, οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί θα αποτελούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία και θα μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και στο συγκεκριμένο τομέα.