"Πιο ελεύθεροι στον κομμουνισμό!"

Όταν οι πρώην "διαφωνούντες" έζησαν τον κόσμο της Δύσης

Γράφει: Andre Vltchek. Μετάφραση: Ιωάννα Προκόπη – Γιώργος Μιχαηλίδης - 

Ο Milan Kohout μαζί με τον Kundera ήταν οι πιο προβεβλημένοι καλλιτέχνες της Άνοιξης της Πράγας. To περιοδικό counterpunch δημοσίευσε μία συνέντευξή του με τον Andre Vltchek*, την οποία μεταφράσαμε και αναδημοσιεύουμε, κυρίως γιατί εκφράζει μια άποψη που δεν είναι εύκολο να διαβάσει κάποιος αλλού. 

 Ο Milan Kohout είναι στοχαστής, καλλιτέχνης, και καθηγητής. Γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία, όπου και έζησε πριν από την υπογραφή της «Χάρτας του 77», μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και έγινε πολιτογραφημένος πολίτης των ΗΠΑ. Ο Kohout απογοητεύτηκε πλήρως με τον καπιταλισμό, και το Δυτικό καθεστώς. Για δεκαετίες κάνει παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο, έρχεται αντιμέτωπος με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, τον ρατσισμό, τον καπιταλισμό και όλες τις θρησκείες του κόσμου, ιδιαίτερα τον Χριστιανισμό.

Η συζήτηση έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου 2014, στο Klikarov, ένα μικρό χωριό στη Δυτική Βοημία. Ο Vltchek ήρθε στην Τσεχία, προκειμένου να δώσει μία πολιτική διάλεξη στη Σχολή Φιλοσοφίας και Τέχνης στην πόλη του Πίλσεν, όπου ο Kohout διδάσκει. Και οι δύο τους κατευθύνθηκαν σε ένα μικρό και απομακρυσμένο χωριό της Klikarov, στη Δυτική Βοημία, όπου κάθονταν δίπλα σε μια λίμνη, και συνομίλησαν για την τοξικότητα του Δυτικού ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής/ Αμερικανικής προπαγάνδας.

***

ANDRE VLTCHEK (AV): Είστε από τους λίγους καλλιτέχνες στη Δύση που έχετε ¨δράση¨ κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού, του αχαλίνωτου καπιταλισμού, και ενάντια στις θρησκείες. Πώς και πότε επιλέξατε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης;

MILAN KOHOUT (MK): Προφανώς από τότε που ήμουν μέρος της λεγόμενης «Δεύτερης Κουλτούρας»,  της Τσεχικής UNDERGROUND, η εποχή που ονομάστηκε από τη Δύση «ολοκληρωτικό σύστημα» ή, τo Τσεχοσλοβακικό Σοσιαλιστικό σύστημα. Η «Δεύτερη Κουλτούρα» ήταν το κίνημα που διαμόρφωσε τη δική μας δημιουργικότητα καθώς και την έννοια της τέχνης. Εκείνες τις ημέρες είχαμε «εκδιωχθεί» από την επίσημη κουλτούρα, ή από την «Πρώτη Κουλτούρα». Γι” αυτό και επαναστατήσαμε. Ήταν ένα βαθύ πολιτικό κίνημα εξ ορισμού, το οποίο παρήγαγε πολιτική τέχνη.

AV: Λέτε συχνά, και πολύ σωστά, ότι όσοι από εσάς υπέγραψαν την «Χάρτα του 77″, και συμμετείχαν στο underground / αντιπολιτευτικό κίνημα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν στην πραγματικότητα σοσιαλιστές, ακόμη και κάποιοι μαρξιστές. Αυτό περιλαμβάνει και εσάς. Σίγουρα είστε ένας αριστερός διανοούμενος. Αυτό είναι παράδοξο: η Δύση σας «πουλούσε», σας προωθούσε σαν ομάδα αντι-κομμουνιστών. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για αυτό το παράδοξο;

MK: Υπήρξε, βέβαια, αυτό το παράδοξο, ένα μεγάλο παράδοξο, επειδή οι περισσότεροι από το underground κίνημα, της «δεύτερης κουλτούρας», ήταν στην πραγματικότητα υποστηρικτές αριστερών αξιών. Για παράδειγμα, μοιραζόμασταν τα πάντα αντί να συλλέγουμε πράγματα. Πιστεύαμε στην κοινή ιδιοκτησία της περιουσίας και των μέσων παραγωγής. Αλλά ποτέ δεν το σκεφτήκαμε από μια θεωρητική οπτική γωνία – δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι φιλοσοφικά οι αξίες μας ήταν πραγματικά αριστερές. Έτσι, ενώ παλεύαμε ενάντια στην λεγόμενη κομμουνιστική κυβέρνηση, ήμασταν στην πραγματικότητα κομμουνιστές! Παρεμπιπτόντως, όταν το λέω αυτό στους συντρόφους/συναδέλφους μου της «Χάρτας του 77» που δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη χώρα τσαντίζονται πολύ – δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

AV: Ακόμη έχετε πει ότι ο Vaclav Havel, ο οποίος μετά από κάποιο σημείο ξεπουλήθηκε τελείως και άρχισε να υποστηρίζει τον Δυτικό ιμπεριαλισμό – πήγε στην Ουάσιγκτον, όπου έδωσε δουλοπρεπείς ομιλίες με αντάλλαγμα καλύτερα σχόλια από τους εκπροσώπους του καθεστώτος –  ακόμα και ο Havel, όταν ήταν μέλος του κινήματός σας, στην πραγματικότητα μοιραζόταν  τα ίδια αριστερά ιδεώδη.

MK: Μα φυσικά! Μερικές από τις φιλοσοφικές απόψεις του ήταν πραγματικά μαρξιστικές!

AV: Τι συνέβη λοιπόν; Πώς και άνθρωποι σαν κι αυτόν άλλαξαν πραγματικά;

MK: Μετά την επανάσταση ήμουν πολύ περήφανος για τον Βάτσλαβ Χάβελ, γιατί διακήρυξε δημοσίως ότι δεν επρόκειτο να ζήσει στο προεδρικό μέγαρο. Ζούσε στο σεμνό διαμέρισμά του, οδηγούσε καθημερινά το αυτοκίνητό του στο γραφείο του … ένιωσα ότι είχε γίνει ένα θαυμάσιο πρότυπο…

AV: Οδηγούσε ακόμη και το ποδήλατό του γύρω από το Προεδρικό μέγαρο…

MK: Ναι … Έγινε κάτι σαν αληθινός «λαϊκός ήρωας», ή «Πρόεδρος του λαού». Μετά κάτι άλλαξε στο μυαλό του … Ίσως να ευθύνεται μερικώς το γεγονός ότι ιστορικά ήταν από μια αστική οικογένεια.

AV: Μία από τις πλουσιότερες στην Πράγα …

MK: Ναι, από μια πολύ, πολύ πλούσια αστική οικογένεια … Και φυσικά συνήθιζε να λέει ότι «δεν θέλω να ανακτήσω την περιουσία και την κοινωνική θέση της πρώην οικογένειας μου», αλλά κάτι άλλαξε. Υποθέτω ότι οι σύμβουλοι, αφού έγινε Πρόεδρος, άρχισαν να του «βάζουν» ιδέες ότι αν συνεχίσει να ζει με αυτό τον «αριστερό τρόπο ζωής», θα παρεμβαίνει στην καπιταλιστική κατεύθυνση που κινείται η χώρα. Πιθανότατα να του είπαν ότι θα θεωρηθεί υπονομευτής της «ελευθερίας» και της «οικονομικής ανάπτυξης» … Και, επίσης, η υψηλή πολιτική θέση διαφθείρει… Και έτσι άρχισε να αλλάζει, αργά αλλά σταθερά. Άρχισε να μαζεύει όλες τις πρώην ιδιοκτησίες της οικογένειάς του, από τις λεγόμενες «επιστροφές». Άρχισε να υποστηρίζει την υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, γεγονός που βρήκα εξαιρετικά ντροπιαστικό … Στη συνέχεια, κάτι ακόμα πιο παράξενο συνέβη: έχασε την επαφή με την πραγματικότητα: άρχισε να ζει σε ένα θερμοκήπιο των επίλεκτων, ή κάτι τέτοιο.

AV: Και έρχομαι τώρα στο θέμα που συζητήσαμε και νωρίτερα: ανεξάρτητα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Τσεχοσλοβακία στη Σοβιετική εποχή, η χώρα ήταν στο πλευρό των καταπιεσμένων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Οι Τσέχοι και Σλοβάκοι μηχανικοί, γιατροί, δάσκαλοι – έκαναν απίστευτη δουλειά για την ανθρωπότητα, για τους ανθρώπους στην Αφρική, την Ασία …

MK: Όπως κάνουν οι Κουβανοί…

AV: Ναι. Αλλά τώρα, κοιτώντας πίσω, κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων, στην πραγματικότητα, ονειρευόταν να ενωθεί με την Δύση και έμμεσα ή ακόμα και άμεσα, να γίνει μέρος του παγκόσμιου καταπιεστικού μηχανισμού. Τώρα, όταν τόσοι πρώην προοδευτικοί διαφωνούντες μεταστράφηκαν, όπως έκανε Havel, τώρα που η χώρα χωρίστηκε στα δύο, τώρα που εντάχθηκαν με αποφασιστικότητα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές και οικονομικές δομές, είναι προφανές ότι πια η Τσεχία και η Σλοβακία δεν κάνουν απολύτως τίποτα θετικό για τον κόσμο. Είναι οι άνθρωποι ευχαριστημένοι; Είναι αυτό που πραγματικά ήθελαν;

MK: Ακόμη και εδώ, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις «ξένες επενδύσεις». Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει στο μυαλό των ανθρώπων εδώ στην Τσεχία. Φυσικά, ορισμένα «επιλεγμένα τμήματα της κοινωνίας», αυτοί που κατέχουν κάτι, οι λεγόμενοι επιτυχημένοι στις επιχειρήσεις, αυτοί που έχουν γίνει πολύ πλούσιοι, είναι φυσικά πολύ ευχαριστημένοι με αυτή την κατεύθυνση. Και αυτοί οι άνθρωποι κατέχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και προωθούν αυτό το δεξιό σύστημα. Αλλά νομίζω ότι οι φτωχοί άνθρωποι αρχίζουν να ξυπνούν από το όνειρό τους, ότι «εάν μπορούσαν να απελευθερωθούν από το ολοκληρωτικό σύστημα», θα ζούσαν μια «ελεύθερη ζωή», θα ήταν μια «χαρούμενη ύπαρξη». Κανένα από αυτά τα όνειρα δεν έχει πραγματοποιηθεί.  Για τους περισσότερους, η ζωή τώρα είναι πολύ πιο φρικτή από ό, τι ήταν στο σοσιαλισμό.

Τώρα πρέπει να φιλήσουν τους κώλους των αφεντικών τους, πολύ περισσότερο από ό, τι έπρεπε με τον κομμουνισμό

AV: Όταν λέτε φρικτή, πρέπει να θυμόμαστε ότι η Τσεχία εξακολουθεί να είναι μια πολύ πλούσια χώρα. Και αυτό, τουλάχιστον για τους ίδιους τους πολίτες της, προσφέρει ένα είδος Σοσιαλδημοκρατικού στρώματος, ένα μαξιλάρι … Υπάρχει δωρεάν ιατρική φροντίδα σχετικά υψηλής ποιότητας, δωρεάν παιδεία, επιδοτούμενος πολιτισμός, άριστη και φθηνή δημόσια συγκοινωνία σε όλη τη χώρα. Τι άλλαξε προς το χειρότερο;

MK: Πριν από τη λεγόμενη «Βελούδινη Επανάσταση», οι άνθρωποι παραπονιούνταν ότι δεν έχουν πρόσβαση σε ορισμένες πληροφορίες ή σε ορισμένα πολιτιστικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ταινιών. Δεν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στο εξωτερικό όποτε ήθελαν και τα λοιπά. Αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι η αξιοπρέπεια της ζωής τους ήταν πολύ, πολύ καλύτερη τότε από ό, τι είναι σήμερα. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι όταν εισερχόταν ο καπιταλισμός, θα άρχιζαν να αισθάνονται άγχη/αγωνίες, πολύ βαθιές υπαρξιακές αγωνίες… Θα άρχιζαν να τρομοκρατούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.

Τώρα αναγκάζονται να πουλήσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας τους. Τώρα πρέπει να φιλήσουν τους κώλους των αφεντικών τους, πολύ περισσότερο από ό, τι έπρεπε με τον κομμουνισμό. Είναι πολύ ενδιαφέρον, οι άνθρωποι που είχαν ορισμένα πλεονεκτήματα, τα οποία φυσικά δημιουργήθηκαν, χτίστηκαν και καθορίστηκαν από το σοσιαλιστικό κίνημα σε όλη την ιστορία… κάπως ξεχάστηκαν,  αυτές οι αξίες και τα πλεονεκτήματα, ότι…

AV: Τα πήραν ως δεδομένα..

MK: Όντως τα πήραν ως δεδομένα… Δεν συνειδητοποιούν καν ότι είχαν κάποια σπουδαία πράγματα, ότι είχαν καλή ζωή. Ξαφνικά, όταν άρχισαν να τα χάνουν, συνειδητοποίησαν ότι κάτι πηγαίνει τρομερά λάθος. Μερικοί άνθρωποι είναι τώρα πολύ απογοητευμένοι. Πέρασα ένα χρόνο στη Μοραβία με τη σύζυγό μου. Έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα, και μπορείτε να ακούσετε πολλά παράπονα εκεί. Είναι πολύ ενδιαφέρον: αυτή η μετάβαση από ένα σοσιαλιστικό καθεστώς σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Στο σοσιαλισμό, η Τσεχοσλοβακία παρήγαγε κυριολεκτικά τα πάντα, από βελόνες μέχρι αμαξοστοιχίες.

AV: Πυρηνικούς αντιδραστήρες, αεροπλάνα, μεγάλα ποταμόπλοια…

MK: Ναι! Τα πάντα … Από πυρηνικούς αντιδραστήρες μέχρι ρούχα: τα πάντα παράγονταν εδώ. Τα τρόφιμα παράγονταν εδώ. Ήταν μια αυτοσυντηρούμενη χώρα. Τώρα όλα έχουν αλλάξει! Όλες οι εθνικές βιομηχανίες έχουν φύγει. Έχουν πωληθεί ή κλαπεί από εκείνους…

AV: … ή υποβαθμιστεί. Η αεροπορική βιομηχανία έχει φύγει. Εργοστάσια που χρησιμοποιούνταν για την εξαγωγή μηχανών σε όλο τον κόσμο έχουν αγοραστεί από τη Δυτικές πολυεθνικές και παράγουν τώρα βαγόνια…

MK: Ναι… Τα πάντα έχουν φύγει, και αφού έχουν ιδιωτικοποιηθεί, η παραγωγή μεταφέρθηκε στα ανατολικά, και η λεγόμενη Δυτική «επένδυση» εγκαταστάθηκε στη χώρα, δημιουργώντας «εργάτες-σκλάβους» και τεράστιες αίθουσες παραγωγής όπου οι άνθρωποι εργάζονται όπως στις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, όπως στην ταινία «Μοντέρνοι Καιροί». Και είναι στ” αλήθεια κρίμα που οι άνθρωποι δεν κατανόησαν τι σημαίνει η λέξη “ελευθερία”.

AV: Υποστηρίζετε ότι υπήρχε περισσότερη ελευθερία εδώ, 30 χρόνια πριν απ” ότι τώρα;

MK: Εξαρτάται για ποιον. Αλλά συνήθιζα να λέω στους φοιτητές μου στο πανεπιστήμιο Tufts στη Βοστόνη, όταν με ρωτούσαν “πότε ένιωθα πιο ελεύθερος”…λοιπόν, πάντοτε τους έλεγα: “Κατά τη διάρκεια του “ολοκληρωτικού συστήματος” στην Τσεχοσλοβακία!”

AV: Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, κατά τη διάρκεια του επονομαζόμενου ολοκληρωτικού συστήματος… Βλέπουμε τα ίδια στην Κίνα, τώρα. Εσείς δώσατε παραστάσεις στην Κίνα και η δουλειά μου επίσης, προβάλλεται συχνά εκεί. Υπό πολλές έννοιες, οι καλλιτέχνες εκεί είναι πιο ελεύθεροι απ” ότι στη Δύση. Στο Πεκίνο, οι καλλιτέχνες καταπιάνονται με αρκετά πιο σημαντικά ζητήματα και έχουν τεράστια επίδραση στην κοινωνία, σε σχέση με αυτούς που δουλεύουν στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη.

MK: Ναι, το γνωρίζω αυτό κι από τη δική μου εμπειρία. Ήμουν επιμελητής σε ένα μεγάλο φεστιβάλ τεχνών του θεάματος στο Πεκίνο πριν 4 χρόνια. Είχα μείνει έκπληκτος με το πόσο κριτικό ήταν μέρος των όσων παρουσιάστηκαν εκεί. Ταυτόχρονα διάβαζα στα δυτικά μήντια ότι η κομμουνιστική Κίνα λογοκρίνει, στέλνει ανθρώπους στη φυλακή εξαιτίας των κριτικών τους φωνών κλπ. Όλα αυτά ήταν αρκετά διαφορετικά απ” αυτά στα οποία έγινα μάρτυρας εκεί.

AV: Επίσης, απ” την εμπειρία μας στην Τσεχοσλοβακία… προσπαθώ να ενώσω αυτά τα κομμάτια… Στην Τσεχοσλοβακία, όπως επισημάνατε νωρίτερα, οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν ότι μερικά είδη πληροφορίας δεν ήταν διαθέσιμα. Αλλά επίσης, την ίδια στιγμή, η πληροφορία στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία είχε σημασία. Τη σημερινή ημέρα, στη φιλο-δυτική και καπιταλιστική Τσεχική Δημοκρατία, η πληροφορία σημαίνει πολύ λίγα και οι άνθρωποι μπορούν στην πραγματικότητα ν” αλλάξουν πολύ λίγα, ακόμα κι αν έχουν πρόσβαση στην πληροφορία.

MK: Στον σοσιαλισμό, που η Δύση ονόμαζε “ολοκληρωτικό σύστημα” οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν… Εμείς διαμαρτυρόμασταν… Αλλά πάντοτε βρίσκαμε έναν τρόπο να βρούμε τις πληροφορίες που ψάχναμε. Και ήμαστε πολύ ενεργητικοί στη λήψη πληροφοριών. Κι έπειτα δίναμε αξία σ” αυτό που λαμβάναμε. Στ” αλήθεια μελετούσαμε την πληροφορία, την επεξεργαζόμασταν στ” αλήθεια. Κι είχαμε άφθονο χρόνο. Είχαμε την αληθινή πολυτέλεια του χρόνου, στο σοσιαλιστικό σύστημα. Κι έτσι μπορούσε ν” απολαύσεις την ανάγνωση βιβλίων, την ακρόαση μουσικής, την παρακολούθηση ταινιών…

AV: Μερικές φορές ακόμα και στον χώρο εργασίας -γιατί απ” ό,τι φαίνεται κανείς δεν εργαζόταν πολύ σκληρά.

[Γέλια κι απ' τους δυο]

Είσαι μονίμως τρομοκρατημένος μη χάσεις τη δουλειά σου ή πολλά άλλα πράγματα

MK: Λοιπόν, το νόημα της ζωής δεν είναι κάποιου είδους εργασία τύπου σκλαβιάς, έτσι δεν είναι; Θεωρητικά, ήταν κομμάτι εκείνου του σοσιαλιστικού ή κομμουνιστικού συστήματος – να ανεβάσει το επίπεδο της ζωής. Έτσι, όλα ήταν περί της ποιότητας της ζωής, αλλά όχι απαραίτητα για την ποσότητα των αγαθών που καταναλώνονταν. Από την άλλη πλευρά, το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα βασίζεται στις “αγορές”. Οι ιδεολόγοι του λένε ότι ένα τέτοιο σύστημα παρέχει περισσότερα αγαθά. “Πράματα”, ξέρετε… Ναι, μόνο που το τίμημα είναι ότι η ποιότητα της ζωής μειώνεται δραματικά.

AV: Και τότε έχει 3 αμάξια, 5 τηλέφωνα αλλά δεν τα χρειάζεσαι πραγματικά.

MK: Δεν τα χρειάζεσαι, και δεν έχει χρόνο για να ζήσεις. Είσαι μονίμως τρομοκρατημένος μη χάσεις τη δουλειά σου ή πολλά άλλα πράγματα.

AV: Κι έτσι πολεμάς όλα αυτά τα πράγματα, και χρησιμοποιείς την τέχνη σου, τις παραστάσεις σου για να επιτεθείς στην ανοησία της ζωής στον καπιταλισμό. Επίσης, επιτίθεσαι στα θρησκευτικά δόγματα τα οποία συνδέονται πολύ στενά με όλο αυτό -με την εξουσία, την εκμετάλλευση, την καταπίεση… Και επιτίθεσαι στον ιμπεριαλισμό. Τι ανταπόκριση παίρνεις απ” όλη την υφήλιο, επειδή δεν δίνεις παραστάσεις μόνο εδώ, αλλά επίσης στις ΗΠΑ, σε όλη την Ευρώπη, την Κίνα, το Ισραήλ και πολλά άλλα μέρη. Γεμίζεις ένα κενό; Νιώθεις ότι οι άνθρωποι προσδοκούν μια τέτοια τέχνη, τέτοιες πολιτικές και “ταμένες” παραστάσεις;

MK: Έτσι νομίζω. Έχω πάρει πολλές θετικές ανταποκρίσεις, ένα γεγονός που βασικά μου δίνει την ώθηση για να συνεχίσω. Μερικές φορές οι άνθρωποι απλά με πλησιάζουν στο δρόμο και λένε: “Η τέχνη σου είναι σπουδαία. Διευρύνει την αντίληψή μας σχετικά μ” αυτή και μ” εκείνη την ανοησία!” Ούτε που ξέρω πόσοι άνθρωποι επηρεάζονται απ” τα κομμάτια μου…

Οι παραστάσεις μου, η τέχνη μου, είναι επίσης αποτέλεσμα της επονομαζόμενης “δεύτερης κουλτούρας”. Είναι μια μορφή τέχνης, που δεν απαιτεί μεγάλη χρηματοδότηση. Δεν απαιτεί μόνιμους τόπους, όπως θέατρα, όπου να προβάλλεται. Είναι μια μορφή τέχνης, η οποία χρησιμοποιεί κυρίως το ίδιο σου το θέμα, κι έχεις το σώμα σου διαθέσιμο για σένα πάντα. Η παράσταση δίνεται στο πλαίσιο της ίδιας της ζωής: στους δρόμους ή σε σιδηροδρομικούς σταθμούς. Έτσι, είσαι μέρος αυτής της ζωής και δημιουργείς καταστάσεις, ευαισθητοποιείς σχετικά με κάτι, επικρίνεις κάτι άλλο, και μετά οι αληθινοί άνθρωποι αρχίζουν ν” αντιδρούν… οι άνθρωποι γύρω σου μετατρέπονται σε συμμετέχοντες… Ενώ στο αληθινό θέατρο, υπάρχει ο θεατής κι υπάρχει και το κοινό κι υπάρχει κι αυτός ο “πέμπτος τοίχος” όπως τον αποκαλούν. Κατά τη διάρκεια των παραστάσεών μου, δεν υπάρχει κανένας τοίχος. Είναι μια άμεση τέχνη. Είναι σαν μία συγχώνευση της τέχνης και της ζωής.

Πάντα λέω: στο θέατρο, ο ηθοποιός υποκρίνεται ότι πονάει ενώ ο εκτελεστής/performer σαν εμένα στ” αλήθεια νιώθει τον πόνο. Η τέχνη τύπου performance είναι στ” αλήθεια υπέροχη. Υπάρχει από τις απαρχές του ανθρωπίνου είδους.

AV: Μίλαν, αναλαμβάνεις άμεση δράση σε πολλά μέρη του κόσμου. Επιτίθεσαι στο Ισραήλ για την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων. Επιτίθεσαι στους Τσέχους για την αντιμετώπιση των Ρομά. Σχεδόν μόνος σου βοήθησες να κατεδαφιστεί αυτό το τείχος της ντροπής που είχε ανεγερθεί στο Usti nad Labem, προκειμένου να χωρίσει τους Τσέχους από τους Τσιγγάνους/Ρομά… Πετάς ωμό κρέας στους παπάδες στις εκκλησίες, για να τονίσεις τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν απ” τον χριστιανισμό. Μπουκάρεις στα πολυκαταστήματα και τα mall, υποκρινόμενος ότι προσεύχεσαι στον Θεό του Μαμμωνά. Κάνεις πολλά πράγματα που άλλοι άνθρωποι δεν θα τολμούσαν να κάνουν ποτέ. Συλλαμβάνεσαι ποτέ, εκφοβίζεσαι ή σου επιτίθενται;   

MK: Α ναι, πολλές φορές! Έχω συλληφθεί πολλές φορές. Με πήγαν ακόμα και στα δικαστήρια, όταν έκανα εκείνο το διάσημο μια παρέμβαση στη Βοστόνη, στο ξεκίνημα του σκανδάλου με τα στεγαστικά δάνεια. Όταν οι τράπεζες πουλούσαν αυτά τα δάνεια κι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να τα πληρώσουν και κατέληγαν ν” αυτοκτονούν. Κι έτσι αποφάσισα να δώσω μια παράσταση μπροστά στα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας της Αμερικής, το οποίο ήταν ένα απ” τα πιο απαίσια, αηδιαστικά ιδρύματα εκείνη την εποχή, που εξαπατούσε τους ανθρώπους… Έτσι, τοποθέτησα μια σειρά θηλιές μπροστά απ” την τράπεζα κι έβαλα μια υπογραφή: “Θηλιές προς πώληση”. Το μήνυμά μου ήταν: “Αν έρθεις εδώ να αιτηθείς ένα δάνειο, αγόρασε και μια θηλιά.”

AV: Απλά στην περίπτωση που…

MK: Μόνο στην περίπτωση που! Αλλά ήρθε η αστυνομία, με συνέλαβαν, το πήραν πάρα πολύ σοβαρά… Η πόλη μού έκανε καταγγελία κι έπρεπε να πηγαίνω σε δικαστικές ακροάσεις για αρκετούς μήνες. Η υπόθεση ήταν “Πόλη της Βοστόνης εναντίον Milan Kohout”. Και ανακάλυψαν έναν νόμο 150 ετών που έλεγε ότι δεν μπορείς να πουλάς κάτι μπροστά από μια τράπεζα. Αυτός ο νόμος έχει εφαρμοστεί μόνο μια φορά σε αυτά τα 150 χρόνια. Αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι προσπαθούσαν να βρουν κάτι να μου προσάψουν… Στο τέλος αθωώθηκα. Η υπόθεσή μου τράβηξε τεράστια προσοχή από τα ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένου και του Δημόσιου Εθνικού Ραδιοφώνου.

AV: Μίλαν, ταξιδεύουμε κι οι δυο μας εντατικά σε όλο τον κόσμο. Βλέπεις ξεκάθαρα τον κίνδυνο που προέρχεται από τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Λαμβάνεις αυτή την απειλή σοβαρά; Συμφωνείς ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός ελέγχει όλο και περισσότερο τον πλανήτη, ένα γεγονός που θα μπορούσε να έχει εξαιρετικά τραγικές επιπτώσεις; 

MK: Απολύτως! Έχω ζήσει στις ΗΠΑ επί 26 έτη, κι έτσι έχω γίνει μάρτυρας της περιόδου που η εξουσία των ΗΠΑ έγινε ιδιαίτερα επιθετική. Και συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ λογικό και συνδεδεμένο με την αποσύνθεση του Ανατολικού Μπλοκ. Μετά την πτώση του Κομμουνιστικού μπλοκ, η Δύση ξαφνικά δεν είχε κανένα εμπόδιο και γέμισαν το κενό άμεσα με τα επιθετικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα, γιατί είναι ξεκάθαρο ότι στην “κορυφή της πυραμίδας” υπάρχει μια οικονομική δικτατορία. Ξαφνικά υπήρξε μια τρομερή ευκαιρία να υποδουλώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Και το έκαναν!

AV: Κι αυτή η χώρα – η Τσεχική Δημοκρατία – απ” όπου συζητάμε για τον κόσμο αυτή τη στιγμή, είναι ξαφνικά μέρος του Δυτικού καθεστώτος… Συνεργάζεται μαζί του ξανά.

MK: Μα φυσικά…

AV: Δεν είναι ένα θύμα, πλέον, όπως ήθελε να τη βλέπουν κατά το παρελθόν… Είναι κομμάτι του club των καταπιεστών. Το συνειδητοποιούν αυτό οι άνθρωποι; Υπάρχει καμία συζήτηση, καμία δημόσια συζήτηση γύρω απ” αυτό το ζήτημα;

MK: Είμαι χαρούμενος να πω ότι μερικοί άνθρωποι, των ακαδημαϊκών συμπεριλαμβανομένων, αρχίζουν να το συνειδητοποιούν. Όμως αυτή είναι μια πολύ πρόσφατη εξέλιξη. Εν τω μεταξύ, αυτό το επιθετικό καπιταλιστικό καθεστώς έχει καταλάβει όλα τα μέσα παραγωγής, όπως και τα ΜΜΕ. Και κάνουν πλύση εγκεφάλου στους ενήλικες, όπως και στα νεαρά παιδιά. Τους τρομοκρατούν μονίμως με απόλυτα ψέμματα για την εποχή του Κομμουνισμού, κι αυτοί οι νεαροί εγκέφαλοι φυσικά πιστεύουν αυτά που τους λένε γιατί αυτή η πληροφόρηση τους δίνεται. Και έχουν κάνει τέτοια, μα τέτοια πλύση εγκεφάλου, σ” αυτά τα νεαρά παιδιά, που είναι σχεδόν απίστευτο! Η προπαγάνδα έχει δημιουργήσει μερικά Οργουελικά δόγματα όπως ότι “τις μέρες του Κομμουνισμού όλοι οι άνθρωποι φόραγαν γκρι ρούχα και περπατούσαν στους δρόμους αργά σαν ζόμπι” …Απόλυτες ανοησίες! Δεν ήταν καθόλου έτσι! Γιατί πολλές πτυχές της ζωής στον Κομμουνισμό ήταν πολύ πιο ελεύθερες απ” ότι τώρα!

AV: Κι ήταν και πολύ πιο διασκεδαστικά…

MK: Πολύ πιο διασκεδαστικά! Η ποιότητα ζωής, όπως αναφέραμε, ήταν πολύ υψηλότερη, ειδικά άμα τη συγκρίνουμε με αυτή την καπιταλιστική σκλαβιά!

AV: Τώρα όμως υπάρχει μια παγκόσμια αντιπολίτευση, μία συμμαχία κρατών που αντιστέκεται στις υποδείξεις της Δύσης: υπάρχει η Λατινική Αμερική, η Ρωσία, η Κίνα, η Νότια Αφρική, το Ιράν, ακόμα και μερικές μικρές χώρες όπως η Ερυθραία. Κι αυτή η αντιπολίτευση γίνεται πολύ ισχυρή, γιατί μετρούν αρκετά σπουδαία μυαλά και ΜΜΕ που διαρκώς δυναμώνουν. Κι οι δυο μας ανήκουμε σ” αυτή την αντιπολίτευση. Οι άνθρωποι εδώ, στην Τσεχική Δημοκρατία, συνειδητοποιούν ότι κατέληξαν στο λάθος στρατόπεδο παίρνοντας το μέρος της Δύσης;

MK: Μερικοί άνθρωποι μάλλον ναι, ήδη, αλλά όχι ακόμα η πλειονότητα.

Όμως ας γυρίσουμε στην τέχνη: το μεγάλο της καθήκον είναι οι καλλιτέχνες να δημιουργήσουν μια τέτοια ευαισθητοποίηση. Οι καλλιτέχνες πρέπει να διδάξουν τους ανθρώπους. Να πάει να γαμηθεί όλο αυτό το αισθητικό, εμπειρικό, εννοιολογικό προφίλ των έργων τέχνης! Ας γυρίσουμε πίσω στην στρατευμένη, πολιτική τέχνη, γιατί υπάρχει μια τρομακτική ανάγκη γι” αυτή, στις μέρες μας. Υπάρχει ακόμα ελπίδα ότι αυτή η καταστροφή που λαμβάνει χώρα τα τελευταία 30 χρόνια μπορεί ν” αντιστραφεί. Για μας, το να παλέψουμε τώρα σημαίνει να παλέψουμε για την ίδια την επιβίωση της Γης!

Πηγή: http://www.counterpunch.org/2014/10/24/freest-under-czech-communism/  (έκδοση 24-26 Οκτώβρη, 2014)

*Ο Andre Vltchek είναι ένας νοβελίστας, κινηματογραφιστής και ερευνητής δημοσιογράφος. Κάλυψε πολέμους και συγκρούσεις σε πολλές χώρες. Αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι το τελευταίο του βιβλίο: «Fighting Against Western Imperialism». Το ‘Pluto’ δημοσίευσε τη συζήτησή του με τον Νόαμ Τσόμσκι [«On Western Terrorism» -δείτε παρακάτω το τρέιλερ]. Το θρυλικό του πολιτικό μυθιστόρημα Point of No Return έχει επανεκδοθεί. Το βιβλίο του «Oceania» αποτελεί τη ματιά του πάνω στον Δυτικό ιμπεριαλισμό στο Νότιο Ειρηνικό. Το προκλητικό του βιβλίο για την μετά-Σουχάρτο Ινδονησία και το μοντέλο φονταμενταλισμού της αγοράς λέγεται «Indonesia – The Archipelago of Fear». Το ντοκυμανταίρ του “Rwanda Gambit” σχετίζεται με την ιστορία της Ρουάντα και τη λεηλασία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό. Αφού έζησε πολλά χρόνια στη Λατινική Αμερική και την Ωκεανία, ο Vltchek κατοικεί στο παρόν και εργάζεται στην Ανατολική Ασία και την Αφρική. Αυτή είναι η ιστοσελίδα του http://andrevltchek.weebly.com/  και ο λογαριασμός του στο twitter https://twitter.com/AndreVltchek 

Από την Λευκή Τρομοκρατία στην Κρήτη

 Από την Λευκή Τρομοκρατία στην Κρήτη

Το παρακάτω ντοκουμέντο αν και παρουσιάζεται ξεχωριστά συμπληρώνει επαρκώς την εικόνα της έκτασης του φαινομένου της Λευκής Τρομοκρατίας (1945-1950) που εξαπολύθηκε από κράτος και παρακράτος κατά την προεμφυλιακή και την εμφυλιακή περίοδο της ελληνικής νεότερης ιστορίας. 

Παρακάτω βλέπουμε το άψυχο κορμί του Γεώργιου Κοδελά (Καπετάν Γιώργης) από την Κορινθία Πελοποννήσου. Ο Γιώργος Κοδελάς μετά την Απελευθέρωση εγκαταστάθηκε στα Χανιά και υπήρξε από τα ικανότερα στελέχη του ΔΣΕ Κρήτης. 

Το κορμί του Γεώργιου Κοδελά εκτίθεται στη φωτογραφία στο χωριό Καστέλι Κισάμου. Πάνω από το σώμα του ποζάρουν ΜΑΥδες που κύκλωσαν το σπίτι στο χωριό Έλος των Εννέα Χωριών, όπου ο Κοδελάς κρύβονταν κατά το 1948. Ο Κοδελάς εντοπίστηκε μετά από προδοσία χωρικού και προέβαλλε ένοπλη άμυνα μέσα από το σπίτι τραυματίζοντας δύο ΜΑΥ και σκοτώνοντας έναν. Στις τελευταίες του στιγμές προσπάθησε να σπάσει τον κλοιό των διωκτών του και να διαφύγει, όμως σκοτώθηκε στην προσπάθεια. Το κορμί του εκτίθεται αρχικά στο Καστέλι και μετέπειτα στη γέφυρα Κλαδισσού Χανίων, μαζί με το κορμί της Μαρίας Μποράκη. 

Επανάσταση και δημοκρατία (Ι)

 Επανάσταση και δημοκρατία (Ι)

   Οι ιστορικά και πολιτικά αφελείς ... πιστεύουν πως ... ο σοσιαλισμός θα έρθει με κοινοβουλευτικές διαδικασίες σαν αυτές που γνωρίζουμε στα πλαίσια της “αστικής δημοκρατίας”. Αυτοί οι αφελείς περιμένουν κάποια δημοσκόπηση να τους ... “δείξει” τον σοσιαλισμό να έρχεται !!! Αυτοί οι αφελείς δηλώνουν μαρξιστές ... αλλά σύγχρονοι μαρξιστές. Θέλουν σοσιαλισμό ... αλλά χωρίς την διχτατορία του προλεταριάτου. Θέλουν σοσιαλισμό ... με δημοκρατία. Ετσι λένε ... αλλά κρύβουν πολλά ... περιμένοντας ήσυχοι τον "σοσιαλισμό" που θα τον ανακοινώσει το δελτίο ειδήσεων της  tv και το internet !!!

  

    Κρύβουν πώς ... η διχτατορία του προλεταριάτου αντανακλά τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας (δηλαδή των εκμεταλλευόμενων εργαζομένων) στην καπιταλιστική κοινωνία ενάντια στα συμφέροντα των αστών-εκμεταλλευτών. Με αυτή την έννοια ... αυτή η διχτατορία ... είναι μιά αληθινή ... δημοκρατική διχτατορία. Μιά κοινωνικά δίκαιη διχτατορία. Δεν θα χρειαζόταν καν να την λέμε διχτατορία ... εαν θεωρητικά και πολιτικά ... μπορούσε να επιβληθεί με τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες της αστικής δημοκρατίας με την έννοια πως ένας λαός ελεύθερα θα εκφράσει την βουλησή του, που όποια και αν είναι θα γίνει αποδεκτή. Δεν θα χρειαζόταν να την λέμε διχτατορία ... εαν οι αναλύσεις μας έδειχναν πως οι μηχανισμοί της αστικής εξουσίας ... δεν είναι δομημένοι με σκοπό μόνο και μόνο την διαιώνιση της εξουσίας της αστικής τάξης ... αλλά είναι δομημένοι στην υπηρέτηση της δημοκρατικής λαικής βούλησης και της λαικής κυριαρχίας. Δεν θα χρειαζόταν να την λέμε διχτατορία ... εαν κάθε φορά που κινδυνεύει η αστική εξουσία οι λαοί δεν αντιμετώπιζαν την καταστροφή είτε απο μιά ανοιχτή φασιστική δικτατορία της αστικής τάξης είτε απο μιά εκφασισμένη αστική “δημοκρατία”. Δεν θα χρειαζόταν να την λέμε διχτατορία ... εαν κάθε φορά που η αστική εξουσία κινδύνευε ... δεν έβγαζε στην παρανομία κόμματα που μέχρι τότε κόμπαζε πως τα αφήνει ελεύθερα. Δεν θα χρειαζόταν να την λέμε διχτατορία ... εαν οι αστοί και τα κομματά τους θεωρητικά θα μπορούσαν να υπηρετήσουν την καινούργια βούληση του λαού. Δεν θα χρειαζόταν να την λέμε διχτατορία ... εαν μπορούσε να επιβληθεί με απόλυτη κοινωνική ηρεμία ... χωρίς έναν διεγερμένο, συνειδητοποιημένο λαό που έχει αποφασίσει να τελειώσει με την αστική εξουσία. Οι κλασικοί ... αυτή την κατάσταση την ονόμασαν επαναστατική και απέδειξαν πως ... αργά ή γρηγορα ... είναι αναπόφευκτη.

    Η επανάσταση που θα επιβάλει την διχτατορία του προλεταριάτου ... θα είναι μιά απόλυτα νόμιμη επανάσταση. Η βιαιότητα αυτής της επανάστασης ... δεν θα εξαρτηθεί απο τον επαναστατημένο λαό αλλά απο την ... αποδοχή ή όχι της απόφασης του λαού ... απο την αστική τάξη. Ενας συνειδητά επαναστατημένος λαός ... δεν διψάει για βία και αίμα. Την εξουσία επιδιώκει να κατακτήσει. Αν υποθέσουμε πως η αστική τάξη ... φερθεί κάποτε τόσο δημοκρατικά όσο διακηρύττει όσο έχει την εξουσία ... θα έχουμε φτάσει στην δημοκρατική και ειρηνική διχτατορία του προλεταριάτου. Τότε και μόνο τότε ... το σύνταγμα της δίκαιης εργατικής εξουσίας που θα περιέχει και κάποιο άρθρο που θα κοινωνικοποιεί τα μέσα παραγωγής και θα εξαλείφει την εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο ... θα μπορούν να το υπηρετήσουν όσα κόμματα τραβάει η όρεξη του καθένα. Κανένας όμως αστός και κανένας ακραιφνής “δημοκράτης” δεν σκέφτηκε έτσι στην ιστορία και δεν πρόκειται να σκεφθεί ποτέ. Ολοι κόπτονται για την “κοινοβουλευτική δημοκρατία” ... που τους εξασφαλίζει την εξουσία τους ... και αν ποτέ την χάσουν ... θα κόπτονται για την “κοινοβουλευτική δημοκρατία” που θα τους επαναφέρει στην εξουσία. Ετσι δικαιολογείται η “τρέλλα” τους με την “κοινοβουλευτική δημοκρατία” που τελικά αποτελεί το καλύτερο εργαλείο εξαπάτησης και καταπίεσης των μαζών και διαιώνισης της εξουσίας τους. Ετσι δικαιολογείται η συμμετοχή και η συνενοχή τους σε οποιαδήποτε φασιστική δικτατορία τους εξασφαλίζει την εξουσία τους. Ετσι δικαιολογείται πως το βασικό επιχείρημά τους κατά της επαναστατικής εργατικής εξουσίας ... είναι ο μονοκομματισμός που τάχα θα επιβάλλουν οι επαναστάτες. Κάτω απο αυτό το επιχείρημα προσπαθούν να κρύψουν τον τρόμο τους ... για εκείνη την ώρα που θα χάσουν τα μέσα παραγωγής απο τα χέρια τους ... επομένως θα πάψουν να είναι καπιταλιστές-εκμεταλλευτές ... επομένως αν θέλουν να επιβιώσουν θα πρέπει να ενταχθούν με τον ιδρώτα τους στην τάξη των εργαζομένων ... και επομένως δεν θα υπάρχει κανένας λόγος να ανήκουν σε κάποιο κόμμα που θα εκφράζει τα συμφέροντα μιας ανύπαρκτης τάξης. Ολοι αυτοί, τα κόμματα τα θέλουν για να ξανακερδίσουν την παλιά “καλή” εξουσία. Ολοι αυτοί ... τότε ... δεν θα θέλουν την λειτουργία των κομμάτων τους ... για να τα θέσουν στην υπηρεσία και στον έλεγχο του εργατικού κράτους ... αλλά για να το καταστρέψουν.

    Αρα όλοι καταλαβαίνουμε πως για να μας ξημερώσει, στην θέση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ... μιά εργατική κοινοβουλευτική δημοκρατία ... θα πρέπει να μεσολαβήσει η επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας απο την εργατική τάξη ... που απαραίτητα ΔΕΝ θα συνοδευτεί απο μιά αντεπανάσταση των αστών με την συνδρομή των ξένων φίλων τους και των ντόπιων συνεργατών τους. Ισως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί σε μιά καπιταλιστική χώρα ... που βρίσκεται σε ασφυκτική σοσιαλιστική “περικύκλωση” ... αλλά τέτοιες ευνοικές συνθήκες δεν είναι πιθανές για το ορατό μέλλον. Επιστρέφοντας στην παραγματικότητα ας περιοριστούμε στο ότι η αντεπανάσταση στην επανάσταση ... ΘΑ εκδηλωθεί με απρόβλεπτη ποικιλία και ανάλογα με την δυνατότητα αντίδρασης των αστών ... και τότε το καθήκον του εργατικού κράτους δεν μπορεί να είναι άλλο ... παρά η υπεράσπιση της επανάστασης. Αυτό θα είναι το κρίσιμο σημείο καμπής ... που όλοι θα πρέπει να αποφασίσουν με ποιόν θα πάνε και ποιόν θα αφήσουν. Θα είναι η περίοδος του ταξικού πολέμου, που το μόνο σίγουρο είναι πως η εκβασή του δεν θα καθοριστεί ποτέ ... απο κοινοβουλευτικές διαδικασίες σαν αυτές που ξέρουμε. Με λίγα λόγια ... ας ξεχάσουμε τις ονειρώξεις περί ταξικού πολέμου με κανόνες “δημοκρατίας” ... και ας ετοιμαζόμαστε για την δικτατορία της αστικής τάξης ... ή για την διχτατορία του προλεταριάτου.

 Σε αυτό το σημείο ανακύπτουν άλλα ερωτήματα. Η διχτατορία του προλεταριάτου ... θα είναι μιά μονοκομματική εξουσία ?? Οποιος δέχεται την μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση ... κατανοεί πως η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας θα γίνει απο την εργατική τάξη και τους συμμάχους της που έχουν συμφέρον να προχωρήσει, να στεριώσει και να εμπεδωθεί η επανάσταση. Επίσης κατανοεί πως την επανάσταση θα αντιπαλέψουν με όποιο τρόπο μπορούν οι τάξεις που στον ένα ή στον άλλο βαθμό χάνουν την εξουσία τους. Ακόμα σε αυτή την εξίσωση πρέπει πάντα να συνυπολογίζονται και οι τάξεις ή τα στρώματα του λαού που στην επαναστατική διαδικασία θα είναι αναποφάσιστα για το ποιό μέρος πρέπει να ακολουθήσουν και επομένως θα είναι κρίσιμο για την ευνοική εξέλιξη της επανάστασης ... τα στρώματα αυτά τουλάχιστον να ουδετεροποιηθούν ... τουλάχιστον στις κρίσιμες καμπές να μην πάρουν το μέρος της αντεπανάστασης. Κάτω λοιπόν απο αυτή την οπτική ...μπορούμε να ορίσουμε πως στη επαναστατική διαδικασία της διχτατορίας του προλεταριάτου ... θα μπορούν να συμμετέχουν ενεργά περισσότερα απο ένα κόμματα ... αρκεί η δράση τους να μην είναι αντεπαναστατική. Τά είπαμε ... επαναστατικές δημοκρατίες και επαναστάσεις με δημοκρατία για όλους ... δεν θα είμαστε τυχεροί να τις ζήσουμε.

Συνεδριο των Σοβιετ 

Θυμάτε κανείς ... εαν η πρώτη σοβιετική κυβέρνηση μετά την Οχτωβριανή επανάσταση ... ήταν μονοκομματική ???Να ένα ωραιότατο quiz !!!



Απάντηση : Οχι ... ήταν κυβέρνηση συνασπισμού των μπολσεβίκων με το κόμμα των αριστερών εσέρων. Οι εσέροι (απο τα αρχικά SR … δηλαδή σοσιαλεπαναστάτες) ήταν συνεχιστές των ναρόντνικων ... με την πολιτική μορφή ενός επαναστατικού κόμματος της αγροτιάς. Στην διάρκεια του 1917 διασπάσθηκαν σε αριστερούς και δεξιούς εσέρους. Οι αριστεροί εσέροι ... συμμετέχουν στην πρώτη σοβιετική κυβέρνηση των μπολσεβίκων μετά τον Οχτώβρη του 1917 ως τον Μάρτη του 1918 ... με επτά θέσεις ... παρακαλώ ... στο Συμβούλιο των Λαικών Επιτρόπων (υπουργείων) !!! Οι αριστεροί εσέροι – κόμμα που δεν εκπροσωπούσε την εργατική τάξη – συμμετείχε στην πρώτη επαναστατική κυβέρνηση ...αναγνωρίζοντας την Οχτωβριανή επανάσταση και τον ηγετικό ρόλο του κόμματος της εργατικής τάξης στην διχτατορία του προλεταριάτου. Απλά ήταν τα πράγματα. Οποιος ήθελε να υπηρετήσει την επανάσταση ... ο δρόμος ήταν ανοιχτός !!! Τον Μάρτη του 1918 οι αριστεροί εσέροι ... διαφώνισαν με την συνθήκη Μπρέστ-Λιτόφσκ ... και αποχώρησαν απο την σοβιετική κυβέρνηση ... διατηρώντας όμως τις θέσεις τους στην ΚΕΕ (Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ), στην Τσεκά (Εκτακτη Επιτροπή καταπολέμησης της αντεπανάστασης) και σε άλλα σοβιετικά όργανα. Τον Ιούλη του 1918 στο V συνέδριο των Σοβιέτ οι αριστεροί εσέροι είχαν 352 (30%) αντιπροσώπους που επέκριναν τους μπολσεβίκους και τον Λένιν για την συνθήκη με τους γερμανούς. Ο Λένιν ... απάντησε στην κριτική καίρια και εύστοχα ... με αποτέλεσμα οι μπολσεβίκοι να κερδίσουν συντριπτικά τις ψηφοφορίες του συνεδρίου των Σοβιέτ. Οι αριστεροί εσέροι αποχώρησαν ... και στρεφόμενοι στην τρομοκρατία, με την συναίνεση απόφασης της κεντρικής τους επιτροπής ... στις 6 Ιούλη δολοφονούν τον γερμανό πρεσβευτή, ελπίζοντας πως έτσι θα αρχίσει νέα πολεμική εμπλοκή με την Γερμανία. Ταυτόχρονα επιχείρησαν αποτυχημένες ένοπλες εξεγέρσεις κυρίως στην Μόσχα ... την εποχή δηλαδή που μαίνονταν ο εμφύλιος και είχε ήδη αρχίσει η πολλαπλή ξένη επέμβαση ενάντια στην νεαρή επανάσταση. Το συνέδριο των Σοβιέτ ζήτησε να αποπεμφθούν όλοι οι αριστεροί εσέροι που είχαν ανάμιξη στην δολοφονία και στις εξεγέρσεις ... αλλά το κόμμα των αριστερών εσέρων δεν τέθηκε εκτός νόμου. Αυτοί όμως συνέχισαν το ίδιο τροπάρι ... δολοφονώντας τους μπολσεβίκους ηγέτες Βολοντάρσκι και Ουρίτσκι στην Πετρούπολη την 30 Αυγούστου του 1918 και την ίδια μέρα στην Μόσχα σε δολοφονική απόπειρα τραυματίζουν βαρειά τον Λένιν. Δυό μέρες μετά ... στις 2 Σεπτέμβρη του 1918 ... και ενώ τα 3/4 του σοβιετικού εδάφους ήταν στον έλεγχο των λευκοφρουρών και των ξένων επιδρομέων ... η Σοβιετική χώρα ανακηρύχθηκε ενιαίο πολεμικό στρατόπεδο. Η Σοβιετική εξουσία με απόφαση της ΚΕΕ των Σοβιέτ ... εξαπέλυσε την μαζική κόκκινη τρομοκρατία εναντίον της αστικής τάξης και των πρακτόρων της. Ο Κόκκινος στρατός άρχισε αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα και χιλιάδες απο τις τάξεις των λευκοφρουριτών, της αστικής τάξης αλλά και των εσέρων ... αντίκρισαν το σκληρό πρόσωπο της επαναστατικής δικαιοσύνης. Η δικομματική σοβιετική κυβέρνηση είχε πάψει να υπάρχει ... και στο VI συνέδριο των Σοβιέτ (Νοέμβρης του 1918) οι απαξιωμένοι απο τις αγροτικές μάζες και τσακισμένοι απο την κόκκινη τρομοκρατία αριστεροί εσέροι ... εξέλεξαν 4 αντιπροσώπους !!! Η μεγάλη μάζα του κόμματος των αριστερών εσέρων ... μέσα στα δύο επόμενα επαναστατικά χρόνια ... ως το φθινόπωρο του 1920 είχε προσχωρήσει στους μπολσεβίκους. Αυτό ήταν ένα απο τα πολλά επεισόδια του σήριαλ ... επανάσταση και δημοκρατία ... που καταδείχνει σε επαναστατικούς καιρούς ... πόσο κοντά στην επίφαση της δημοκρατίας ... βρίσκεται ο πειρασμός της αντεπανάστασης. 

Στα τέλη Νοέμβρη του 1917 (λίγες δηλαδή μέρες μετά την Οχτωβριανή επανάσταση) έγιναν οι εκλογές για την Συντακτική συνέλευση ... με προεπαναστατικούς εκλογικούς καταλόγους. Στην ύπαιθρο οι αγρότες ψήφισαν τους εσέρους και στα βιομηχανικά κέντρα οι μπολσεβίκοι θριάμβευσαν επι των μενσεβίκων και των καντέτων. Σε όλη την επικράτεια οι εσέροι έλαβαν 40%, οι μπολσεβίκοι 24%, οι μενσεβίκοι 3% και οι καντέτοι 5%. Τα υπόλοιπα μοιράστηκαν σε μικρά κόμματα. Αξίζει να σημειωθεί πως σε αυτές τις εκλογές απο τους 410 αντιπροσώπους που εξέλεξαν οι εσέροι ... οι 40 ήταν με την πλευρά των αριστερών εσέρων που ήδη συμμετείχαν στην σοβιετική κυβέρνηση και στήριζαν την επανάσταση και οι 370 με την πλευρά των δεξιών εσέρων που είχαν αντεπαναστατική θέση. Διαμορφώθηκε δηλαδή μιά κατάσταση όπου οι παλιοί κοινοβουλευτικοί τρόποι ... δεν μπορούσαν να καταγράψουν την πραγματική κοινωνική κατάσταση της επαναστατημένης μάζας που έβλεπε στην επαναστατική εξουσία την μόνη εναλλακτική λύση. Εξάλλου η ίδια επαναστατική πλειοψηφία στάθηκε στο πλευρό της επαναστατικής εξουσίας και τελικά επικράτησε στον εμφύλιο και στην ταυτόχρονη επέμβαση των ξένων.
Ο Λένιν ανέλυσε την κατάσταση ... “«Ας εκδηλωθεί πρώτα η πλειοψηφία του πληθυσμού σε συνθήκες διατήρησης της ατομικής ιδιοκτησίας, δηλ. σε συνθήκες διατήρησης της εξουσίας και καταπίεσης του κεφαλαίου, υπέρ του κόμματος του προλεταριάτου - μόνο τότε το κόμμα αυτό μπορεί και πρέπει να πάρει την εξουσία» - έτσι λένε οι μικροαστοί δημοκράτες, οι πραγματικοί υπηρέτες της αστικής τάξης, που αυτοκαλούνται «σοσιαλιστές». «Ας ανατρέψει πρώτα το επαναστατικό προλεταριάτο την αστική τάξη, ας τσακίσει το ζυγό του κεφαλαίου, ας συντρίψει τον αστικό κρατικό μηχανισμό - τότε το προλεταριάτο που κέρδισε τη νίκη θα μπορέσει να κατακτήσει γρήγορα τη συμπάθεια και την υποστήριξη της πλειοψηφίας των εργαζόμενων μη προλεταριακών μαζών, ικανοποιώντας τα αιτήματά τους σε βάρος των εκμεταλλευτών» - λέμε εμείς. Το αντίθετο θα είναι στην ιστορία μια σπάνια εξαίρεση.”


Την παραμονή της έναρξης των εργασιών της Συντακτικής συνέλευσης ... η ΚΕΕ των Σοβιέτ ψήφισε την “Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού” ... που δήλωνε πως όλη η εξουσία ανήκει στα Σοβιέτ,επικύρωνε τα διατάγματα για την ειρήνη και για την γή και όριζε σαν σκοπό της προλεταριακής εξουσίας την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο. Η Συντακτική συνέλευση που προέκυψε απο τις εκλογές του Νοέμβρη ... άνοιξε τις εργασίες της στις 5 Γενάρη του 1918 ... αλλά αρνήθηκε να εγκρίνει την Διακήρυξη που η ΚΕΕ υπέβαλε για έγκριση. Στην ουσία η Συντακτική συνέλευση της εσέρικης πλειοψηφίας πήρε ανοιχτή αντεπαναστατική θέση αρνούμενη να αναγνωρίσει την σοβιετική εξουσία και να εγκρίνει βασικά διατάγματα. Στις 6 Γενάρη η ΚΕΕ των Σοβιέτ (μπολσεβίκοι και αριστεροί εσέροι) ... αποφάσισαν την διάλυση της Συντακτικής συνέλευσης. Ηταν μιά στιγμή της επαναστατικής ιστορίας ... στην οποία η απόφαση της αστικής εκλογικής διαδικασίας (η δημοκρατία στο μυαλό ορισμένων) ... ερχόταν σε αντίθεση με την επαναστατική εξουσία. Οι επαναστάτες τότε ... απλά αποφάσισαν να υπερασπίσουν την εξουσία τους με κάθε μέσο. Στις 10 Γενάρη του 1918 ... οι αποφάσεις της σοβιετικής κυβέρνησης σε σχέση με την διάλυση της Συντακτικής συνέλευσης και η Διακήρυξη της ΚΕΕ των Σοβιέτ ... εγκρίθηκαν απο το ΙΙΙ Πανρωσικό των Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών ... και η Ρωσία ανακηρύχθηκε Δημοκρατία των Σοβιέτ.

απο το antivaro

Ο κύριος «τέλος-της-ιστορίας» στο πλευρό των φασιστών της Ουκρανίας

 Ο κύριος «τέλος-της-ιστορίας» στο πλευρό των φασιστών της Ουκρανίας

Όχι ότι μας κάνει εντύπωση αλλά…

Ο Φράνσις Φουκογιάμα ανεμίζει τα λάβαρα του πολέμου και ζητάει εξοπλισμό και στήριξη του ουκρανικού ακροδεξιού καθεστώτος.

Ο Φράνσις Φουκογιάμα έγινε παγκοσμίως γνωστός, to 1989, για το έργο του «Το τέλος της ιστορίας» στο οποίο προέβλεπε τον οριστικό θάνατο των ιδεών του κομμουνισμού και την τελική νίκη της Δυτικής «δημοκρατίας» με την εξάλειψη κάθε εναλλακτικού κοινωνικοπολιτικού μοντέλου. Με άλλα λόγια ο Φουκογιάμα υπήρξε ο προφήτης της παντοκρατορίας του καπιταλισμού, και μάλιστα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου του, εξέλιξη που ονόμασε «τέλος της ιστορίας».

Ο πλέον αγαπημένος ίσως διανοητής της Δύσης σε πρόσφατη συνέντευξή του αναφέρθηκε στην πρόσφατη κρίση στην Ουκρανία. Αφού κατονόμασε την Ρωσία και την Κίνα ως τους δύο μεγαλύτερους κινδύνους για τη δημοκρατία χαρακτήρισε την Πορτοκαλί «Επανάσταση» και το κίνημα Μαϊντάν ως θετικά και απαραίτητα γεγονότα ενώ σημείωσε πως κατά τη γνώμη του η μετά-Μαϊντάν ηγεσία της Ουκρανίας έχει καταφέρει να περιορίσει την διαπλοκή…
 

«Το Μαϊντάν είναι ένα τεράστιο ιστορικό γεγονός κι ένα απ’ τα πιο σημαντικά της εποχής μας … Είναι μια τεράστια μάχη για την εξάπλωση μορφών δημοκρατικής εξουσίας.»

Αφού λοιπόν οι νεοναζί στους δρόμους του Κιέβου, παρέα με τον ολιγάρχη Ποροσένκο, δίνουν την τεράστια μάχη τους για την εξάπλωση της δημοκρατίας, κατά τον Φουκογιάμα, αυτό που η Δύση πρέπει να κάνει είναι να στηρίξει οικονομικά και στρατιωτικά την Ουκρανία απέναντι στο ενδεχόμενο να πάρει ο Πούτιν το Κίεβο μέσα σε δύο εβδομάδες και γιατί όχι, να προχωρήσει ακόμα πιο πέρα…
Άλλωστε, όπως αναφέρει ο ίδιος, το ΝΑΤΟ πρέπει να ξαναγίνει στρατιωτική συμμαχία καθώς τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει μεταβληθεί σε κλαμπ προώθησης της δημοκρατίας!

πηγές:

• http://www.rferl.org/content/fukuyama-interview-russia-ukraine/26566678.html και
• http://euromaidanpress.com/2015/11/05/francis-fukuyama-euromaidan-is-a-grand-battle-for-the-spread-of-democratic-rule/

Ταυτόχρονα η κατάσταση στο Ντονμπάς παραμένει τεταμμένη καθώς ο ουκρανικός στρατός συνεχίζει να βομβαρδίζει περιοχές της ΛΔ Ντονιέτσκ ενώ στις συναντήσεις των ομάδων εργασίας στο Μινσκ έχει υπάρξει σοβαρή διαφωνία σχετικά με τον καθορισμό της ημερομηνίας διεξαγωγής των εκλογών στις απελευθερωμένες περιοχές του Ντονμπάς. Ο εκπρόσωπος της ΛΔ Ντονιέτσκ, Ντένις Πουσίλιν, κατήγγειλε σήμερα πως η ουκρανική αντιπροσωπεία δεν παρουσιάστηκε στη σημερινή συνάντηση, που είχε ως στόχο να βρεθεί λύση στο θέμα των τοπικών εκλογών, χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση.

Πηγή: solidarityantifascistukraine

Επίθεση χωρίς τέλος

Επίθεση χωρίς τέλος

«Χαράς ευαγγέλια» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με αφορμή τις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΚΤ για επέκταση των μέτρων «ποσοτικής χαλάρωσης» μέχρι το Μάρτη του 2017, απόφαση που εκτιμάται ότι θα αξιοποιηθεί από την Ελλάδα για την ενίσχυση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για εξασφάλιση ρευστότητας αναγκαίας για τη στήριξη των επενδύσεων των επιχειρηματικών ομίλων.
Οι επευφημίες και οι ύμνοι γι' αυτή την απόφαση «έκρυψαν» κάποιες άλλες πλευρές που έθεσε ο Μ. Ντράγκι. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι βασικές προϋποθέσεις για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι:
Πρώτον: Η κατάλληλη δημοσιονομική πολιτική, έτσι ώστε να στηρίζεται η ανάκαμψη, ταυτόχρονα με την πλήρη και συνεπή εφαρμογή του «Συμφώνου Σταθερότητας».
Δεύτερον: Οι «αποτελεσματικές διαρθρωτικές αλλαγές».
Τρίτον: Οι δράσεις για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, ζήτημα «κρίσιμο για την ενίσχυση των παραγωγικών επενδύσεων» και για την ανταγωνιστικότητα.
Αυτά δεν προβλήθηκαν στην πρώτη γραμμή, πολύ απλά γιατί αποτελούν κάλεσμα για ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, σηματοδοτούν επιδείνωση διαρκείας της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.
Κατ' αρχήν, είναι καθαρό ότι η λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση απευθύνεται στους επιχειρηματικούς ομίλους, στα μονοπώλια. Αυτοί είναι που θα αξιοποιήσουν τις λεγόμενες «ενέσεις ρευστότητας» και την επαρκή χρηματοδότηση μέσω του τραπεζικού συστήματος, προκειμένου να στηρίξουν τα επενδυτικά σχέδιά τους.
Ο Ντράγκι και η ΕΚΤ λένε, όμως, με τις προϋποθέσεις που θέτουν, και κάτι ακόμα: Οτι οι «ενέσεις ρευστότητας» δεν είναι ικανές ώστε να δώσουν την αναγκαία ώθηση στην καπιταλιστική ανάκαμψη, κάτι που είναι γεγονός. Πρέπει να διαμορφωθεί το κατάλληλο περιβάλλον, ώστε να ευνοούνται οι καπιταλιστικές επενδύσεις. Τι προϋποθέτει ένα τέτοιο περιβάλλον:
Δημοσιονομική πολιτική με βάση το «Σύμφωνο Σταθερότητας», δηλαδή δημοσιονομική πολιτική με κριτήριο τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις του κεφαλαίου, την ανάγκη εξοικονόμησης κρατικού χρήματος, που σημαίνει πολύ απλά λιτότητα για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, με περικοπές δαπανών σε τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, Παιδείας, Προσχολικής Αγωγής, περικοπές παροχών, αύξηση των λαϊκών δαπανών κ.λπ.
Διαρθρωτικές αλλαγές στο αστικό κράτος και αναδιαρθρώσεις στην καπιταλιστική οικονομία, ώστε να ενισχυθούν οι κλάδοι που εξασφαλίζουν το μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους για το κεφάλαιο. Επίσης, άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας μέσω ιδιωτικοποιήσεων, «άνοιγμα αγορών» κ.λπ.
«Επιχειρηματικό περιβάλλον» που χρειάζεται φτηνή εργατική δύναμη, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, φτηνή Ενέργεια, επιδοτήσεις, υποδομές, κρατική στήριξη επενδυτικών σχεδίων αξιοποιώντας τα «πακέτα Γιούνκερ», ΕΣΠΑ κ.λπ. Δηλαδή, συνέχιση της επίθεσης σε μισθούς, Ασφαλιστικό, Εργασιακά, καθώς και φόρτωμα με νέα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων (φορολογικά κ.λπ.).
Αλλωστε, αυτά που λένε ο Ντράγκι και η ΕΚΤ ταυτίζονται με αυτά που ζητάει ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων.
Ολα αυτά είναι χρήσιμα για να κατανοηθούν: ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ο στόχος των αυξημένων ρυθμών ανάπτυξης (εκτός του ότι θα οδηγήσει στη νέα ύφεση) προϋποθέτει αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας. Οτι η καπιταλιστική ανάκαμψη, το ενδιαφέρον των καπιταλιστικών επιχειρήσεων για νέες επενδύσεις με στόχο το μέγιστο ποσοστό κέρδους, απαιτεί ένα συνδυασμό παραγόντων που όλοι συντελούν στην επιδείνωση της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Είναι χρήσιμα για να κατανοηθεί ότι δεν μπορεί οι εργαζόμενοι, ο λαός, να μοιράζονται τους ίδιους στόχους, τις ίδιες έγνοιες και αγωνίες με το κεφάλαιο. Οτι δεν πρέπει να υποτάξουν τα συμφέροντά τους στη στρατηγική του κεφαλαίου, αλλά χρειάζεται να παλέψουν, να αντισταθούν και να αντεπιτεθούν με κριτήριο τις δικές τους σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που δε χωράνε στο καπιταλιστικό σύστημα, ούτε με κρίση ούτε με ανάκαμψη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο «έλεγχος» του Ευρωκοινοβουλίου, το «δημοκρατικό» μνημόνιο και άλλα παραμύθια...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο «έλεγχος» του Ευρωκοινοβουλίου, το «δημοκρατικό» μνημόνιο και άλλα παραμύθια...

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η συγκυβέρνησή του με τους ΑΝΕΛ έχουν ανάγει την εξαπάτηση του λαού, το ψέμα και την κοροϊδία σε επιστήμη. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στην ομιλία του την Τρίτη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στα άλλα «επιχειρήματα» για να πείσει ότι το «3ο μνημόνιο Τσίπρα» είναι ...καλύτερο από τα προηγούμενα δύο των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τις οποίες διαδέχτηκε στην αστική διακυβέρνηση, διαβεβαίωσε ότι πλέον στην τρόικα (που τώρα έγινε κουαρτέτο) έχει προστεθεί και το... «δημοκρατικό» Ευρωκοινοβούλιο, που θα ελέγχει κι αυτό την υλοποίηση του μνημονίου. Πάει πραγματικά πολύ να εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ το Ευρωκοινοβούλιο από αντιδραστικό, αντιλαϊκό εργαλείο, που ξεπλένει όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, σε «φιλολαϊκή εγγύηση». Το Ευρωκοινοβούλιο πρωτοστάτησε στην ψήφιση και την εφαρμογή όλων των αντιλαϊκών νομοθετημάτων και μέτρων που τσακίζουν τη ζωή και τα δικαιώματα των λαών της ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια, όπως την «ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση», τη Στρατηγική 2020, το «Σύμφωνο για το ευρώ+», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», το «Σύμφωνο για την Ανάπτυξη», τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και τόσα άλλα. Τα μνημόνια διαρκείας για τους λαούς όλων των κρατών - μελών της ΕΕ, δηλαδή. Πρωταγωνιστεί στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου, της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη της ενάντια στους εργαζόμενους.

***

Οι περιβόητες δε εκθέσεις του Ευρωκοινοβουλίου για την τρόικα, που εμφανίζονται από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της ως «επικριτικές», όχι μόνο επικριτικές δεν ήταν, αλλά παρείχαν πλήρη κάλυψη και στήριξη στην πολιτική της, όπως και της ΕΕ συνολικά. Παρουσιάζουν την καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα ως κρίση χρέους, αθωώνοντας το κεφάλαιο και το καπιταλιστικό σύστημα που η ΕΕ και το Ευρωκοινοβούλιο υπηρετούν. Σημειώνουν με νόημα ότι και τα μνημόνια και η τρόικα πέτυχαν το στόχο τους, που ήταν η αποφυγή μη συντεταγμένης χρεοκοπίας των κρατών. Ψελλίζοντας κάποιες υποκριτικές επικρίσεις, επικαλούνται ότι το πρόβλημα είναι ότι η εντολή που έχει δοθεί στην τρόικα δεν είναι «διαφανής», ότι η συμμετοχή της Κομισιόν και της ΕΚΤ στην τρόικα γεννάει δήθεν... σύγκρουση συμφερόντων. Στο τέλος, όμως, βρίσκουν ότι όλες αυτές οι «ελλείψεις» θα καλυφτούν με τη θέση σε λειτουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ΕΜΣ).
Αυτό που, όμως, αποκαλύπτει πραγματικά τους σκοπούς των εκθέσεων, είναι οι προτάσεις τους:
1. Εμβάθυνση της ΟΝΕ, του αντιδραστικού δηλαδή χαρακτήρα της ΕΕ, ένταση της επιθετικότητάς της ενάντια στους λαούς.
2. Ο ΕΜΣ να ενσωματωθεί στην ευρωενωσιακή νομοθεσία και να αποφασίζει με ενισχυμένη πλειοψηφία κι όχι με ομοφωνία.
3. Δημιουργία Ευρωπαϊκού ΔΝΤ, το ίδιο και περισσότερο αντιδραστικού σε βάρος των λαών.
4. Πλήρης εφαρμογή του αντιλαϊκού Κανονισμού 472/2013, με τον οποίο η Επιτροπή ελέγχει τους προϋπολογισμούς και τις οικονομικές πολιτικές των κρατών - μελών, για την τήρηση των αυστηρών δημοσιονομικών κριτηρίων λιτότητας. Πραγματικά για γέλια είναι, επίσης, η πρόταση για «δημοκρατική λογοδοσία» της τρόικα, δηλαδή να παρουσιάζεται ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην τρόικα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για ακρόαση!

***

Να, λοιπόν, ποιους λύκους έρχεται να εμφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ «προστάτες» του λαού. Και για να μην ξεχνιόμαστε, σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ τότε, με τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας να πρωτοστατούν, όπως ο τότε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι πρότινος υπουργός και νυν ευρωβουλευτής της ΛΑΕ, Ν. Χουντής, πανηγύριζαν για τις εκθέσεις αυτές. Δήλωναν «δικαιωμένοι» γιατί όλα αυτά τα χρόνια μέσα και έξω από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φώναζαν ότι η τρόικα και τα μνημόνια ...παραβιάζουν τις Συνθήκες της ΕΕ! Και τότε και σήμερα, πλασάρουν το παραμύθι για την «καλή ΕΕ», το «ναό της δημοκρατίας Ευρωκοινοβούλιο» και την «κακή τρόικα». Μάλιστα, ο Τσίπρας φτάνει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι ο συσχετισμός αρχίζει να αλλάζει στο Ευρωκοινοβούλιο και στην ΕΕ... Ως «απόδειξη» προβάλλει τα επίσημα και ανεπίσημα καλέσματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας των διαφόρων Σουλτς και Πιτέλλα να εγκολπώσουν κι επίσημα τον ΣΥΡΙΖΑ στις γραμμές τους. Αυτές οι προσκλήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από «παράσημα» της αντεργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, πειστήριο ότι εκπληρώνει στο ακέραιο την αποστολή που του έχει αναθέσει η αστική τάξη.
Ο λαός μπορεί τώρα να βγάλει συμπεράσματα, μέσα από την ίδια τη σκληρή εμπειρία του. Πρέπει να τιμωρήσει σκληρά με την πάλη του όσους υπέγραψαν, εφάρμοσαν και εφαρμόζουν μνημόνια, όσους ορκίζονται στο καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Μονόδρομος γι' αυτόν είναι η πραγματική φιλολαϊκή λύση με το λαό στην εξουσία, ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, για να μπορέσει ο ίδιος να αποτινάξει τα δεσμά της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ και να διαγράψει μονομερώς το χρέος.

Οι διεθνείς εξελίξεις μπορούν να αξιοποιηθούν από τις δυνάμεις του Κόμματος

Οι διεθνείς εξελίξεις μπορούν να αξιοποιηθούν από τις δυνάμεις του Κόμματος

Ανταπόκριση από εκδήλωση της ΤΕ Φλώρινας του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις στο φόντο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Είναι γενική ομολογία πως «ο κόσμος μας έχει γίνει πιο μικρός», με την έννοια πως και στην πιο απόμακρη περιοχή του πλανήτη μας μπορούν να γίνουν τέτοια γεγονότα, που να μας επηρεάσουν πολύ πιο άμεσα, σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες. Με αυτήν τη διαπίστωση ξεκίνησε την ομιλία του ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών σχέσεων της ΚΕ, στην εκδήλωση που διοργάνωσε στις 22/11 η ΤΕ Φλώρινας του ΚΚΕ, με θέμα: «Οι πολιτικές εξελίξεις, στο φόντο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια και στη Νοτιοανατολική Ευρώπη».
Οπως υπογράμμισε ο Ελ. Βαγενάς, «η μακριά "αλυσίδα" των ιμπεριαλιστικών πολέμων κι επεμβάσεων, που ακολούθησαν μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία είναι χαρακτηριστική κι έχει άμεσες συνέπειες στη ζωή μας. Συμπερασματικά, οι διεθνείς εξελίξεις δεν χωρίζονται με "σινικά τείχη" με τις εξελίξεις στη χώρα μας.
Πάρτε για παράδειγμα την πολύνεκρη δολοφονική επίθεση στο Παρίσι, που έγινε πριν από λίγες μέρες. Αυτή, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα, γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί για την αύξηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, των κατασταλτικών μέτρων, καθώς και για την προετοιμασία των εργαζομένων για την ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή των χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στον πόλεμο της Συρίας.
Μάλιστα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με μεγάλη προθυμία κι επειδή εκπροσωπεί στην κοινωνία μας συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα, επιδιώκει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμπλοκή της χώρας και του λαού μας στον πόλεμο στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Συμφώνησε στο Συμβούλιο των υπουργών Αμυνας της ΕΕ για την ενεργοποίηση του άρθρου 42, παράγραφος 7 της Συνθήκης της ΕΕ (η Συνθήκη του Μάαστριχτ). Ετσι, με πρόσχημα τη δολοφονική επίθεση στο Παρίσι, προβλέπεται η κλιμάκωση και γενίκευση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Επιπλέον, η κυβέρνηση προτείνει νέες βάσεις στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα δηλώνει την ετοιμότητα να συμμετάσχει σε κάθε σχετική αποστολή του ΝΑΤΟ.
Την ώρα που δηλώνει πως πρέπει να κόψει συντάξεις, μισθούς, κοινωνικές παροχές, την ίδια ώρα δεν έχει πρόβλημα να δώσει 500 εκατομμύρια δολάρια για τον εκσυγχρονισμό 5 πεπαλαιωμένων πολεμικών αεροπλάνων για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Συμπερασματικά: Η εξωτερική πολιτική που ακολουθεί ένα κράτος, είναι "νύχι-κρέας" με την εσωτερική πολιτική».

Στρατηγικής σημασίας η περιοχή των Βαλκανίων

Στην εισαγωγική τοποθέτησή του, ο Ελ. Βαγενάς αναφέρθηκε στις εξελίξεις στα Βαλκάνια, που μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αποδείχτηκε μια από τις περιοχές του πλανήτη στις οποίες εξελίσσονται σφοδροί ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, που ήδη έχουν οδηγήσει σε διαμελισμούς κρατών (ενιαία Γιουγκοσλαβία), στη δημιουργία κρατών - προτεκτοράτων, δηλαδή και τυπικά κάτω από ξένο έλεγχο (Βοσνία - Ερζεγοβίνη και Κόσσοβο).
Οπως τόνισε, ο έλεγχος αυτής της περιοχής σημαίνει, πρώτα απ' όλα, τον έλεγχο των «διόδων» διακίνησης των εμπορευμάτων, μεταξύ αυτών και της Ενέργειας. Επιπλέον, η περιοχή αποτελεί για τις ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ένα «προγεφύρωμα» για την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κατοχύρωση της επιρροής τους στην περιοχή της Ευρασίας, της Μαύρης Θάλασσας, του Καυκάσου, της Κασπίας, της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής. Οχι τυχαία οι Αμερικανο-ΝΑΤΟικοί σπρώχνουν για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ σε Μαυροβούνιο και ΠΓΔΜ, ενισχύουν τη στρατιωτική παρουσία τους με βάσεις σε Βουλγαρία, Ρουμανία, ΠΓΔΜ, Αλβανία, Κόσσοβο και, βεβαίως σε Ελλάδα, Τουρκία, παραπέρα έχουν επιδίωξη ισχυροποίησης των θέσεών τους στη Μαύρη Θάλασσα, μεταξύ άλλων και των υποδομών για τη λεγόμενη «αντιπυραυλική άμυνα», που παρά τις διακηρύξεις τους στοχεύει τη Ρωσία.
Σχέδια που έρχονται σε αντιπαράθεση με τα σχέδια της αστικής τάξης της Ρωσίας, η οποία επιδιώκει την αναβάθμιση της θέσης της στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική «πυραμίδα», με τη διείσδυση στην περιοχή ρωσικών κεφαλαίων και εμπορευμάτων, τη χάραξη νέων «ενεργειακών δρόμων», την αύξηση των μεριδίων των μονοπωλίων της στις αγορές και, βέβαια, τη διατήρηση της αποτρεπτικής ικανότητας του πυρηνικού οπλοστασίου της (δηλαδή, τη διατήρηση της δυνατότητας να απαντήσει σε περίπτωση που δεχτεί το πρώτο πυρηνικό πλήγμα).
Ο εισηγητής αναφέρθηκε, επίσης, στο ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των αστικών τάξεων των χωρών της περιοχής, στο ρόλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των άλλων αντιλαϊκών κυβερνήσεων, καθώς και στα καθήκοντα των κομμουνιστών στις σύγχρονες συνθήκες.

Πλούσια συζήτηση και μια χρήσιμη σύγκριση

Μετά την εισαγωγική τοποθέτηση ακολούθησε πλούσια συζήτηση, που, βέβαια, επεκτάθηκε σε φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας, όπως ο πόλεμος στη Συρία και οι ένοπλες επιθέσεις στο Παρίσι, το ζήτημα των μεταναστών και ιδιαίτερα η χρονική στιγμή της έντασης του φαινομένου, το ζήτημα της στάσης του Κομμουνιστικού Κόμματος και του λαϊκού κινήματος σε χώρες όπου οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και διεξάγονται ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, κ.ά.
Σαφώς και ο χώρος της εφημερίδας δεν φτάνει για να αναφερθούμε σε όλα αυτά τα ζητήματα. Αξίζει, ωστόσο, να αναφερθούμε σε ένα από αυτά. Υπήρξε το εξής ερώτημα: «Τη δεκαετία του '80 η νόμιμη κυβέρνηση του Αφγανιστάν, που αντιμετώπιζε την ξένη επέμβαση και τους Ταλιμπάν, προσκάλεσε τη Σοβιετική Ενωση κι αυτή ανταποκρίθηκε με στρατιωτική βοήθεια. Σήμερα, η νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας έρχεται αντιμέτωπη με την ξένη επέμβαση και τους τζιχαντιστές και καλεί σε βοήθεια τη Ρωσία. Ποιες οι ομοιότητες; Υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο περιπτώσεων;».
Ο Ελ. Βαγενάς αρχικά σημείωσε πως παρά τις φαινομενικές ομοιότητες των δύο περιπτώσεων, υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές. Καταρχήν, το λαϊκό καθεστώς στο Αφγανιστάν, που είχε προκύψει από την επανάσταση του 1979, έθετε ως στόχο την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας κι είχε προχωρήσει σε ανατροπές στην οικονομία και την κοινωνία, σε αντίθεση με το σημερινό καθεστώς στη Συρία, που είναι ένα καθεστώς όπου η αστική τάξη έχει στα χέρια της την εξουσία. Επειτα άλλη ήταν η φύση της Σοβιετικής Ενωσης, που, παρά τις όποιες κριτικές παρατηρήσεις μας, ήταν το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο και δύναμη στήριξης των λαϊκών κινημάτων στον πλανήτη, και άλλη η φύση της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, η οποία κινείται στην κατεύθυνση της διασφάλισης των συμφερόντων της αστικής τάξης, των ρωσικών μονοπωλίων. Εδώ αναφέρθηκε αναλυτικά στα οικονομικά συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων στη Συρία (μερίδια αγορών, αγωγοί, πώληση όπλων κ.ά.), καθώς και στην ανάγκη της ρωσικής αστικής τάξης να διασφαλίσει γεωπολιτικά και στρατιωτικά στηρίγματα στην περιοχή της Μεσογείου.
Ο Ελ. Βαγενάς σημείωσε πως όπως στην περίπτωση της επίθεσης στο Παρίσι οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν τι κρύβεται πίσω από το «οπλισμένο χέρι» των δολοφόνων, δηλαδή, να δουν τους ιμπεριαλιστές, που σχεδιάζουν, συγκροτούν, εξοπλίζουν, χρηματοδοτούν, εκπαιδεύουν και τελικά χρησιμοποιούν αυτές τις δυνάμεις για να τις αξιοποιήσουν στην προώθηση των σχεδίων τους, έτσι και στην περίπτωση της ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης πρέπει να δουν τα πραγματικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των δυνάμεων που συγκρούονται και όχι τα προσχήματα που χρησιμοποιούν.
Για παράδειγμα, λέγεται πως «η νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας προσκάλεσε τη Ρωσία, στη βάση του διεθνούς δικαίου». Ωστόσο, όπως τόνισε το στέλεχος του ΚΚΕ, σήμερα αυτό το «διεθνές δίκαιο» διαμορφώνεται ως αποτέλεσμα του συσχετισμού δύναμης μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, έχει γίνει πιο αντιδραστικό κι επιπλέον χρησιμοποιείται κατά το δοκούν.
Ετσι, το σημερινό «διεθνές δίκαιο» προβλέπει τρεις περιπτώσεις στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος άλλου κράτους: 1) Με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης, 2) Με πρόσκληση της νόμιμης κυβέρνησης του συγκεκριμένου κράτους, όπως, δηλαδή, κάνει η Ρωσία στην περίπτωση της Συρίας και 3) Για λόγους «αυτοάμυνας». Τους τελευταίους επικαλούνται από την πρώτη στιγμή ΗΠΑ, Γαλλία και Τουρκία για τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία, ενώ πρόσφατα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αυτούς τους λόγους επικαλέστηκε και η Ρωσία.
Συμπερασματικά, λοιπόν, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να συρθούν πίσω από τη μια ή άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, δεν πρέπει να επιτρέψουν να γίνουν τα παιδιά τους «κρέας για τα κανόνια» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και να χύσουν το αίμα τους για ξένα συμφέροντα, δηλαδή για τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης συμμαχίας μονοπωλιακών συμφερόντων.
Η εκδήλωση στη Φλώρινα έδειξε πως και τα διεθνή ζητήματα, οι τρέχουσες διεθνείς εξελίξεις μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν από τις Κομματικές Οργανώσεις, για να «ξεδιπλωθούν» οι θέσεις και η στρατηγική του ΚΚΕ, μιας κι αυτά τα ζητήματα συζητιούνται και απασχολούν τους εργαζόμενους.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Συνεχείς βομβαρδισμοί

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Συνεχείς βομβαρδισμοί

Το πρωί της Παρασκευής δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου έπληξαν κατοικημένες περιοχές της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, ενώ χτυπήθηκε και ένα σχολείο. Είχε προηγηθεί μια σχετικά ήσυχη νύχτα χωρίς βομβαρδισμούς, ωστόσο το πρωί στο στόχαστρο βρέθηκαν η κωμόπολη Σιροκίνο, το χωριό Κομιντέρνοβο στην Αζοφική όπως και Γκορλόφκα και το χωριό Ζαΐτσεβο. Οι επιθέσεις αυτές προκάλεσαν σημαντικές υλικές ζημιές αλλά όχι ανθρώπινα θύματα, αφού πολλοί ενήλικες και παιδιά πρόλαβαν να μπουν στα καταφύγια.
Οι κινήσεις αυτές, αν συνδυαστούν με την επανασυγκέντρωση οπλικών συστημάτων πυροβολικού και αρμάτων μάχης, που μεταφέρει ο ουκρανικός στρατός ακόμα πιο κοντά στη γραμμή αντιπαράθεσης, δείχνουν ότι εντείνονται οι προετοιμασίες για νέα στρατιωτική κλιμάκωση.
Στην ίδια κατεύθυνση συνέχεια στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία (ως μέρος της ευρύτερης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης έδωσε ο μεγαλοκαπιταλιστής Πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, μιλώντας για τις κυρώσεις που θεωρεί «εγγύηση για την αποτροπή επίθεσης της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας».
Συγκεκριμένα, μιλώντας σε εκδήλωση του στρατού για την απονομή βραβείων σε στρατιώτες ο Ποροσένκο, σημείωσε ότι «η επέκταση των κυρώσεων θα δώσει σίγουρα κάποιες εγγυήσεις ενάντια σε μια πλήρους κλίμακας επίθεση της Ρωσίας και τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών για το κατεχόμενο Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ), ώστε να επιστρέψει υπό την κυριαρχία της Ουκρανίας».
Την ίδια ώρα, το ουκρανικό υπουργείο Αμυνας ανακοίνωσε ότι μέσα στο 2015 έχει υπογράψει πάνω από 100 συμφωνίες με στρατιωτικές δυνάμεις άλλων χωρών.