Με τα πόδια κάτω και το κεφάλι στη θέση του

 Με τα πόδια κάτω και το κεφάλι στη θέση του

1. Ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις διοργανώνουν μπαράζ ένοπλων επιθέσεων στο Παρίσι.

Τι είναι αυτό;

Είναι η επιστροφή των μελών των οργανώσεων που χρηματοδότησε το Παρίσι στη Συρία στη χώρα τους. Η αποικιοκρατία γέννησε τον φονταμενταλισμό, ο φονταμενταλισμός, ως γέννημα της αποικιοκρατίας και εργαλείο του ιμπεριαλισμού, γεννάει τετραπλή βία:

- Βία απέναντι στους λαούς των πρώην αποικιοκρατούμενων χωρών, βία απέναντι στις θρησκευτικές μειονότητες και τους θρησκευτικά διαφορετικούς στους πρώην αποικιοκρατούμενους λαούς, βία απέναντι στις γυναίκες, βία ακόμα και απέναντι σε μικρά παιδιά

- Βία απέναντι στην ταξική οργάνωση των πρώην αποικιοκρατούμενων λαών, βία στους συνδικαλιστές, τους κομμουνιστές, τους πρωτοπόρους μιας άλλης οργάνωσης της αποικιοκρατούμενης κοινωνίας, βία, σε τελική ανάλυση, απέναντι στην ίδια την εργατική τάξη

- Βία απέναντι στους μητροπολιτικούς πληθυσμούς, τους πληθυσμούς των δυτικών χωρών, που οι κυβερνήσεις τους εργαλειοποίησαν τον φονταμενταλισμό που δημιούργησαν, τον μετέτρεψαν σε όπλο εξωτερικής πολιτικής

- Βία απέναντι στον συνολικό πληθυσμό της μητρόπολης, με τη μορφή της στρατιωτικοποίησης της μητροπολιτικής ζωής και της περιστολής όλων των ελευθεριών.

2. Ο γαλλικός στρατός πλημμυρίζει τους δρόμους του Παρισιού.

Τι είναι αυτό;

Είναι μέσο εκφοβισμού, μέσο τρομοκράτησης.

Ποιανού; Των τρομοκρατών; Όχι βέβαια. Οι τρομοκράτες δεν τρομοκρατούνται. Πρωτ' απ' όλα, του μουσουλμανικού, και κυρίως αραβικού πληθυσμού της χώρας, και κατ' επέκταση, των υπολοίπων.

Τι είναι αυτό ο πληθυσμός;

Είναι ένα μεγάλο κομμάτι του γαλλικού προλεταριάτου. 

Η "αντιτρομοκρατία" είναι τρομοκρατία, πρώτ' απ' όλα, ενός μεγάλου τμήματος του γαλλικού προλεταριάτου.

Και κατ' επέκταση, του γαλλικού προλεταριάτου στο σύνολό του.

3. Τι λένε οι κομμουνιστές;

Οι κομμουνιστές λένε ότι ο ιμπεριαλισμός θρέφει και δεν τσακίζει τον φονταμενταλισμό. Οι κομμουνιστές λένε ότι αυτό που τσακίζει τον φονταμενταλισμό είναι η ταξική οργάνωση των εκμεταλλευμένων, η ταξική τους συνειδητοποίηση πέρα από εθνικές διαφοροποιήσεις. Οι κομμουνιστές λένε ότι η απάντηση στον φονταμενταλισμό δεν είναι οι βόμβες, δεν είναι ο στρατός, και δεν είναι η γελοιοποίηση της θρησκείας -- όπλα, όλα τους, του ιμπεριαλισμού-- αλλά ο προλεταριακός διεθνισμός και η ταξική οργάνωση του προλεταριάτου παντού. Οι κομμουνιστές στηρίζουν το ταξικό κίνημα ενάντια στον φονταμενταλισμό και το θρησκευτικό σκοταδισμό σε κάθε χώρα, και την εργατική τάξη κόντρα στην τρομοκρατία της "αντιτρομοκρατίας" των χρηματοδοτών των φονταμενταλιστών σε κάθε χώρα. Το στηρίζουν ενάντια σε αφεντικά που νομιμοποιούνται ως "πιστοί" και αφεντικά που εμφανίζονται "άπιστοι."

4. Τι κάνουν όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι λένε οι κομμουνιστές;

Αναπαράγουν, νομιμοποιούν, ενισχύουν ένα ή περισσότερα (ή και όλα) από τα προαναφερόμενα τέσσερα είδη βίας. Γι αυτό, ο αντικομμουνισμός τους, είτε δηλώνουν "πιστοί" είτε "άπιστοι", είναι βαμμένος με αίμα.

Μονσάντο: Η πολυεθνική που «σπέρνει» τη φρίκη

Μονσάντο: Η πολυεθνική που «σπέρνει» τη φρίκη 

Αργεντινή: Δίχρονο κοριτσάκι με παραμορφώσεις, που αποδίδονται στους αεροψεκασμούς της Μονσάντο

Το περασμένο Σαββατοκύριακο διοργανώθηκαν σε αρκετές πόλεις του κόσμου πολύμορφες κινητοποιήσεις ενάντια στη δράση του περιβόητου πολυεθνικού μονοπωλίου στο χώρο της βιοτεχνολογίας και των γενετικά τροποποιημένων σπόρων Μονσάντο. Στο επίκεντρο βρέθηκαν όχι μόνο οι πιθανοί κίνδυνοι από τη χρήση αυτών των γενετικά τροποποιημένων σπόρων αλλά και οι φονικοί κίνδυνοι που κρύβει ο τρόπος καλλιέργειάς τους και κυρίως οι αεροψεκασμοί με το παρασιτοκτόνο που παρασκευάζει η εταιρεία.
Αντιδράσεις για τη δράση και τις τακτικές της πολυεθνικής
Οι κινητοποιήσεις ήρθαν να προστεθούν στις αυξανόμενες τα τελευταία χρόνια διεθνείς αντιδράσεις για τη δράση της Μονσάντο. Στο Βιετνάμ, σημειώνονται σφοδρές αντιδράσεις στο ενδεχόμενο εισόδου στη χώρα αυτή, της εταιρείας που ευθύνεται για το διαβόητο «Πορτοκαλί Παράγοντα» που χρησιμοποιούσε ο αμερικανικός στρατός στη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ.
Στην Ινδία, η εταιρεία καταγγέλλεται για τακτικές που οδηγούν σε πλήθος αυτοκτονιών ντόπιων μικροκαλλιεργητών, ενώ και στο Μεξικό οι αγρότες αντιδρούν έντονα στο ενδεχόμενο δραστηριοποίησης της πολυεθνικής στη χώρα.
Η εταιρεία που γεννά τη φρίκη
Στην Αργεντινή, τρίτο μεγαλύτερο παραγωγό γενετικά τροποποιημένων σοδειών στον κόσμο, η δράση της Μονσάντο έχει τρομακτικές συνέπειες. Μία ομάδα γυναικών οι «Μητέρες του Ιτουσαϊνγκό» παλεύουν ενάντια στους αεροψεκασμούς με το παρασιτοκτόνο «Roundup» που παρασκευάζει η εταιρεία, ως ενισχυτικό της καλλιέργειας των γενετικά τροποποιημένων σπόρων «Roundup Ready». Οι κάτοικοι αρκετών περιοχών της Αργεντινής καταγγέλλουν ότι στις περιοχές που διενεργούνται οι αεροψεκασμοί, το ποσοστό των καρκίνων είναι 40 φορές μεγαλύτερο από τον εθνικό μέσο όρο. Εξάλλου, όπως αποδεικνύουν και οι συγκλονιστικές φωτογραφίες που ακολουθούν, οι τερατογεννήσεις και οι δυσπλασίες στις ίδιες περιοχές έχουν επίσης αυξηθεί κατακόρυφα.
Στενές σχέσεις με τις αμερικανικές κυβερνήσεις
Η Μονσάντο, μία πολυεθνική με έδρα τις ΗΠΑ και ιστορία 112 ετών, μονοπωλεί την παγκόσμια αγορά βιοτεχνολογίας, κατέχοντας το ποσοστό 27% της αγοράς σπόρων με τζίρο 7,3 δις δολάρια ετησίως. Πρόκειται για ένα από τα δύο μεγαλύτερα βιομηχανικά μονοπώλια στον πλανήτη (το άλλο είναι η Microsoft), καθώς προμηθεύει την παγκόσμια αγορά με το 86% των σπόρων.
Η εταιρεία έχει στενούς δεσμούς με τις εκάστοτε κυβερνήσεις των ΗΠΑ, δαπανώντας εκατομμύρια δολάρια ετησίως για να έχει πρόσβαση σε βουλευτές και των δύο μεγάλων αμερικανικών κομμάτων, ώστε να εξασφαλίζει πολιτικές και νόμους που θα προασπίζουν τα συμφέροντά της.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τον περασμένο Μάρτιο ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, υπέγραψε το νομοσχέδιο με τον τίτλο «Παροχή Διασφάλισης σε Αγρότες» που πολλοί ειρωνικά ονόμασαν «Νόμο Προστασίας της Μονσάντο». Ο λόγος ήταν ότι με το νόμο αυτό το υπουργείο Γεωργίας και τα ομοσπονδιακά δικαστήρια των ΗΠΑ έχασαν όσες δυνατότητες είχαν να σταματήσουν την χρήση γενετικά τροποποιημένων σπόρων, ακόμη και αν υπάρχουν ενδείξεις για κίνδυνο στη δημόσια Υγεία.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΔΥΝΑΜΕΝΟ ΕΝΑΤΟ

 ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΔΥΝΑΜΕΝΟ ΕΝΑΤΟ

Σε ποια κόμματα έχουν πάει όσοι ήταν μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου του Γ.Α.Π. το 2010; Τότε που μπήκαμε στα μνημόνια; Πάρτε μια γεύση....

Δεν είναι καθόλου απίθανο, τις επόμενες μέρες να ανοίξουμε τις τηλεοράσεις μας και να δούμε κάποιο προεκλογικό πάνελ που θα συζητά για τις εκλογές. Η σύνθεση του πάνελ μπορεί να είναι η εξής: Η κα Γκερέκου ή ο κ. Οικονόμου από τη ΝΔ, η κ. Τζάκρη από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Χρυσοχοΐδης από το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Πεταλωτής από το ΚΙΔΗΣΟ του Γ.Α.Π., η κα Δρέττα από το ΠΟΤΑΜΙ. Μια σύνθεση γνώριμη, αφού το 2010 ήταν μέρος της σύνθεσης του Υπουργικού Συμβουλίου της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου! Μια κυβέρνηση που, όπως αρέσει σε κάποιους επίδοξους κυβερνώντες να λένε, «έβαλε τη χώρα στα μνημόνια». Η αστική πολιτική πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει κάθε φαντασία...

Τις τελευταίες μέρες, και μπροστά στο «κλείσιμο» των ψηφοδελτίων (η προθεσμία έληξε χτες), οι εργαζόμενοι βλέπουν να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους ένα μπαράζ πολιτικών μεταγραφών που προκαλεί τουλάχιστον ίλιγγο και αποστροφή. Αποστροφή σε ένα λαό που τον καλούν στις προσεχείς εκλογές να επιλέξει από τον «ίδιο κουβά», να επιλέξει ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις που, παρ' όλες τις διαφορές τους, συγκλίνουν στα βασικά στρατηγικά ζητήματα. Ολοι - πλην ΚΚΕ - προβάλλουν ως μονόδρομο για το λαό την ανάκαμψη του κεφαλαίου, τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, τις υποβαθμισμένες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, τη ζωή με ψίχουλα.


Το με ποιο κριτήριο γίνονται κινήσεις, μετακινήσεις, μεταγραφές, αν εντάσσονται σε γενικότερους σχεδιασμούς αστικών επιτελείων, αν έχουν σχέση με τη μοιρασιά κοινοβουλευτικών και κυβερνητικών θέσεων, την ατομική διάσωση ορισμένων, λίγο αφορά το λαό.

Αυτό που πρέπει να τον αφορά είναι η διαπίστωση ότι αυτές οι εξελίξεις είναι λογικές, αφού προωθούνται με δεδομένη τη στρατηγική σύμπλευση ανάμεσα στα κόμματα από τα οποία φεύγουν και σ' αυτά στα οποία έρχονται. Στρατηγική σύμπλευση που είναι πολύ πιο ισχυρή από τον όποιο «αυτοεξευτελισμό» μπορεί να ρισκάρει κάποιος πολιτικός ή κάποιο κόμμα που συμμετέχει σε αυτό το αλισβερίσι. Γιατί, γι' αυτά τα κόμματα, υπερισχύει το ότι πρέπει να συνεχιστεί μια πολιτική με το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης, που θα ενισχύει την εξουσία του κεφαλαίου σε βάρος του λαού, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Αυτή είναι η ουσία, όσο και αν κάποιοι κριτικάρουν και βάζουν ηθικά ζητήματα που εγείρουν αυτές οι μεταγραφές...

Εξω από αυτό το άθλιο αλισβερίσι είναι μόνο το ΚΚΕ. Και αυτό γιατί ακριβώς η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ βρίσκεται στην αντίπερα όχθη απ' αυτή του κεφαλαίου και της ΕΕ, της ζωής με ψίχουλα. Το κύριο για το λαό στις εκλογές είναι πως, από τις 26 του μήνα, θα αντιμετωπίσει όλα αυτά που θα είναι εδώ, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΚΚΕ στις 26 του μήνα θα βρίσκεται - και γι' αυτό πρέπει να είναι δυναμωμένο - στο μετερίζι για την οργάνωση της πάλης για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, για την ανάκτηση απωλειών, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την ανατροπή αυτής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για να απολαμβάνει όλος ο λαός τον πλούτο που παράγει. Και σε αυτό τον αγώνα αθλιότητες και παιχνιδάκια δε χωράνε, γι' αυτό άλλωστε στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ θα βρει κανείς δοκιμασμένους αγωνιστές στα πεδία της ταξικής πάλης και όχι γυρολόγους της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οι τάξεις στην καπιταλιστική κοινωνία

 Οι τάξεις στην καπιταλιστική κοινωνία

Η ανάλυση των τάξεων και των στρωμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας, έχει τεράστια σημασία για το επαναστατικό κίνημα. Γύρω από το θέμα της ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας αναπτύσσονται και αναπαράγονται διάφορες παλιές και νέες αστικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές θεωρίες. Το κόμμα της εργατικής τάξης, είναι υποχρεωμένο να επεξεργάζεται αυτά τα ζητήματα και να γίνεται ικανό να αντιπαρατίθεται μ' αυτές τις θεωρίες, όσο το δυνατό πιο ολοκληρωμένα. Η ανάλυση της ταξικής διάρθρωσης της καπιταλιστικής κοινωνίας, αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη χάραξη σωστής τακτικής και στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον καθορισμό των κινητήριων δυνάμεων της επανάστασης, την πολιτική της ενότητας και των συμμαχιών και για τη διαμόρφωση της οργανωτικής του πολιτικής.

Βασικό κριτήριο για να μελετήσουμε την ταξική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας, για να κάνουμε ταξική ανάλυση, είναι οι σχέσεις των ανθρώπων με τα μέσα παραγωγής. Με βάση αυτό, ο Φ. Ενγκελς, έδωσε τον εξής συνοπτικό ορισμό των δύο βασικών τάξεων της καπιταλιστικής κοινωνίας: «Με τη λέξη αστική τάξη εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών, που είναι κάτοχοι των βασικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία. Με τη λέξη προλεταριάτο, εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να μπορούν να ζήσουν» (Σημείωση του Φ. Ενγκελς στην αγγλική έκδοση του έργου «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» του 1888).

Δεν αρκεί όμως μόνο το κριτήριο των σχέσεων με τα μέσα παραγωγής. Απαιτείται, για να γίνεται σωστός και ολοκληρωμένος προσδιορισμός των τάξεων και των στρωμάτων, η μελέτη με βάση όλα τα κριτήρια του ορισμού που έδωσε ο Β. Ι. Λένιν για τις τάξεις στο έργο του «Μεγάλη Πρωτοβουλία», («Απαντα» τ.39, σελ. 15).

Σύμφωνα με το λενινιστικό ορισμό για τις τάξεις, η ταξική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι η εξής:

Καπιταλιστής είναι αυτός ο οποίος:

α) έχει κεφάλαιο που το επενδύει στην υλική παραγωγή ή σε έναν άλλο τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας (εμπόριο, υγεία, πίστη, παιδεία, ψυχαγωγία κλπ.) και το αξιοποιεί με την εργατική δύναμη που αγοράζει,

β) συμμετέχει στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής σαν κυρίαρχος, σαν αφεντικό με σκοπό ν' αυξάνει τα κεφάλαιά του,

γ) διαδραματίζει (είτε άμεσα ο ίδιος, είτε μέσω μισθωτών διευθυντικών στελεχών) στην οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής ρόλο ηγετικό, διευθυντικό,

δ) παίρνει το εισόδημά του με τη μορφή του κέρδους.

Προλετάριος είναι αυτός ο οποίος:

α) δεν έχει μέσα παραγωγής και πουλάει την εργατική του δύναμη στους καπιταλιστές,

β) συμμετέχει στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής σαν καταπιεζόμενος και εξαρτημένος, με σκοπό να εξασφαλίσει τα μέσα για την ύπαρξή του,

γ) παίζει στην οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής ρόλο εκτελεστικού οργάνου,

δ) παίρνει το εισόδημά του με τη μορφή του μισθού ή του ημερομίσθιου, ενώ οι διαστάσεις του εισοδήματός του είναι μικρές.

Ανάμεσα σ' αυτές τις δυο βασικές τάξεις υπάρχουν διάφορα κοινωνικά στρώματα, τα ενδιάμεσα ή μεσαία στρώματα.

Μεσαία στρώματα είναι το τμήμα εκείνο του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, το οποίο έχει ένα μέρος από τα γνωρίσματα της αστικής τάξης και ένα μέρος από τα γνωρίσματα της εργατικής τάξης και για το λόγο αυτό δεν μπορεί να καταταγεί σε καμιά από αυτές τις δυο βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα είναι:

α) Διαθέτει, όπως και η αστική τάξη, μέσα παραγωγής υλικών αγαθών (ή προσφοράς υπηρεσιών), αλλά οι διαστάσεις τους είναι μικρές.

β) Στην οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής παίζει ρόλο διευθυντικό (στα όρια της επιχείρησής του) και ταυτόχρονα ρόλο εκτελεστικό, δηλαδή πραγματοποιεί το ίδιο τις αποφάσεις που παίρνει.

γ) Οπως οι προλετάριοι, εργάζεται, αλλά μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να χρησιμοποιεί, όπως και οι καπιταλιστές, μισθωτή εργασία, σε τέτοια όμως μικρή έκταση που η εκμετάλλευσή της να μην του δίνει τη δυνατότητα να ζει χωρίς να εργάζεται ή, πράγμα που γίνεται σήμερα σε μεγαλύτερη έκταση, το μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας που αποσπά από τους εργάτες του, του το αφαιρούν οι μεγαλύτεροι καπιταλιστές, τα μονοπώλια.

δ) Επόμενα, ενώ τυπικά, επιφανειακά, είναι ανεξάρτητο, στην πραγματικότητα όμως είναι σε συνεχώς αυξανόμενο βαθμό εξαρτημένο από τους καπιταλιστές, οι οποίοι το εκμεταλλεύονται σε βαθμό και με τρόπους που διαφέρουν από αυτούς με τους οποίους εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη.

ε) Παίρνει το εισόδημά του από την πούληση των εμπορευμάτων που παράγει ή των υπηρεσιών που προσφέρει. Από άποψη μεγέθους το εισόδημα αυτό δεν είναι ίδιο για όλες τις κατηγορίες του πληθυσμού, που υπάγονται στα μεσαία στρώματα της πόλης. Αλλού είναι κατώτερο, αλλού το ίδιο ή λίγο ανώτερο και αλλού σημαντικά ανώτερο από το μέσο εισόδημα του προλετάριου. Τα μεσαία στρώματα εκφράζουν κατάλοιπα, είτε προηγούμενου τρόπου παραγωγής, είτε του πρώτου σταδίου του καπιταλισμού.

Για όλους τους παραπάνω λόγους τα μεσαία στρώματα δεν αποτελούν βασική τάξη, αλλά κατέχουν ενδιάμεση θέση ανάμεσα στις δυο βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Στα μεσαία στρώματα διακρίνουμε αυτά τα τμήματα που αποτελούνται από μικροϊδιοκτήτες, μικρεμπόρους που έχουν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής, αλλά και που είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται και οι ίδιοι, απασχολώντας κατ' εξαίρεση και ένα μικρό αριθμό μισθωτών εργατών. Και τα τμήματα που αποτελούν τα μισθωτά μεσαία στρώματα, που ο ρόλος τους στην οργάνωση της κοινωνικής εργασίας και το ύψος του εισοδήματός τους βρίσκονται μεταξύ αυτών της αστικής τάξης και αυτών της εργατικής τάξης. Τα μεσαία στρώματα δεν είναι ενιαία και από την άποψη του ύψους του εισοδήματος. Ενα τμήμα τους έχει υψηλό εισόδημα, αποτελεί το εύπορο τμήμα τους, ενώ τα φτωχά μεσαία στρώματα έχουν εισοδήματα που μπορεί να πλησιάζουν ακόμα και το μέσο εισόδημα του προλετάριου.

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι ανάμεσα στα φτωχά, μεσαία στρώματα και το προλεταριάτο, έχουμε τους μισοπρολετάριους, άτομα, δηλαδή, που το εισόδημά τους προέρχεται εν μέρει από την εργασία τους σαν μισθωτοί εργάτες και εν μέρει από την κατοχή μιας μικρής ιδιοκτησίας - ενός μικρού κτήματος ή μικρομάγαζου.

Σ.

Ριζοσπάστης, 17/9/2000

Lenin Reloaded

Κεφάλια της Λερναίας Ύδρας

 Κεφάλια της Λερναίας Ύδρας

Εκδηλώσεις όπως η αναφερόμενη παρακάτω συνεχίζονται στον "ελεύθερο, δημοκρατικό" κόσμο. 

«Είμαστε όλοι Charlie»
Περισσότεροι από 2.000 πολίτες συγκεντρώθηκαν απόψε έξω από το Γαλλικό Ινστιτούτο, σε ένδειξη συμπαράστασης στον γαλλικό λαό μετά το χθεσινό πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα στη σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo στο Παρίσι. [ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΕΡΤ, δες, στο ίδιο θεμα, επίσης  στο Lenin Reloaded]

✴✴✴

Πολλά τα ερωτήματα, λέει ο Ριζοσπάστης

"Το μακελειό στη Γαλλία επαναφέρει στο προσκήνιο μια σειρά από αμείλικτα ερωτήματα. Η αυτονόητη καταδίκη αυτής της εγκληματικής πράξης, που στοχεύει τους λαούς συνολικά, πρέπει να πάει τη σκέψη λίγο βαθύτερα και ειδικότερα σε αυτά που θέλουν να κρύψουν οι αστοί. Ποιος ωφελείται από μια τέτοια ενέργεια; Αλήθεια, ποιανού δημιούργημα είναι οι λεγόμενοι τζιχαντιστές; Ξεκινώντας από το τέλος, είναι σε όλους γνωστή η σχέση τους με μυστικές υπηρεσίες ιμπεριαλιστικών χωρών, των ΗΠΑ, της ΕΕ, του Ισραήλ, της Τουρκίας, των πετρελαιομοναρχιών. Οτι χρηματοδοτήθηκαν, εξοπλίστηκαν και ενισχύθηκαν. Η ιστορία είναι μακρά, από τους Ταλιμπάν, την «Αλ Κάιντα» του Μπιν Λάντεν, τους ένοπλους ισλαμιστές που χρησιμοποιήθηκαν ως αιχμή του δόρατος στην επέμβαση στη Συρία, ως το «Ισλαμικό Κράτος», που αιματοκυλά τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Ολα αυτά τα «φιντάνια» αξιοποιήθηκαν για να προωθηθούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και συνεχίζουν να αξιοποιούνται σε μια περίοδο που οξύνονται οι ανταγωνισμοί και οι κόντρες για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων και των δρόμων μεταφοράς τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Οσον αφορά το πρώτο ερώτημα θα φανεί πιο καθαρά στο άμεσο μέλλον. Πάντως, ας σκεφθούμε ποιος ωφελείται από την τρομοκρατία, την ενίσχυση της ξενοφοβίας, την ενίσχυση συντηρητικών αντανακλαστικών, ποιον βολεύει να σφάζονται οι εργαζόμενοι χριστιανοί και μουσουλμάνοι αφήνοντας στο απυρόβλητο τον κοινό τους αντίπαλο, το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς".

[rizospastis.gr]

✴✴✴

"Ένα έγκλημα με πολλά θύματα, αλλά και…ενόχους.Ένα ρεπορτάζ που συζητήθηκε πολύ, αναφορικά με την σχέση του Γαλλικού κράτους με τους τρομοκράτες, συνδέει τα όπλα που έστελνε η Γαλλία για την ανατροπή του Άσαντ, με το ISIS και γενικότερα τους φονταμενταλιστές στους οποίους φαίνεται ότι πέρασε ένα μεγάλο μέρος του οπλισμού.[...]

«Αρκετοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι σε όλο τον κόσμο έσπευσαν για άλλη μια φορά να συνδέσουν το σύνολο του ισλαμικού κόσμου με την τρομοκρατία, με αφορμή την αποτρόπαια τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, η οποία σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες πραγματοποιήθηκε από ισλαμιστές.
Αυτό που θα μπορούσαν να έχουν κάνει με μεγαλύτερη ευκολία, όμως, θα ήταν να συνδέσουν τον Γάλλο πρωθυπουργό Ολάντ με ακραίες ισλαμικές ομάδες, από τις οποίες ξεπήδησε ακόμη και το κράτος του Ισλάμ.
Όπως είχε αποδείξει η εφημερίδα Monde στις 24 Αυγούστου του 2014 η γαλλική κυβέρνηση έστελνε οπλισμό, τουλάχιστον από τον Απρίλιο του 2013, σε ομάδες ανταρτών που μάχονταν στη Συρία.»" 

[αναφορά σε, και απόσπασμα απο, ρεπορτάζ του Άρη Χαζτηστεφάνου - πηγή: ekdohi.gr]

✴✴✴
"Αυτό που θα μπορούσαν να έχουν κάνει με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία, ίσως, θα ήταν να συνδέσουν" αυτήν την αρρωστημένη, ανορθολογική έξαρση αγριότητας με τον καπιταλισμό.Τρομοκρατία, ξενοφοβία, φανατισμός (θρησκευτικού η οτιδήποτε άλλου είδους); Κεφάλια της ίδιας Λερναίας Ύδρας είναι.

"Κάποτε θα πούμε ότι η κύρια επίπτωση του καπιταλιστικού συστήματος στην εξέλιξη του ανθρώπου ήταν ότι τον εμπόδισε να διαφοροποιηθεί απο τον χιμπατζή που σκοτώνει άλλον χιμπατζή όταν μπαίνει στην περιοχή του".

Μα όπως και να εννοηθεί η "περιοχή" - ως  γεωγραφική, θρησκευτική, οικονομική, πολιτισμική, ή άλλως - το κοινό χαρακτηριστικό των εκφράσεων του αταβισμού των ημερών μας, της επιτάχυνσης των βημάτων επιστροφής σε κτηνωδία και αγριότητα, είναι ότι τελικά καθίσταται προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας, αν δεν πηγάζει άμεσα απο αυτήν.

Αλλά κι αλλιώς να το δεις,  οι αστοί που παριστάνουν τους θιγόμενους τώρα, ξέρουν πως αυτό  που προκαλούν να επιτεθεί με τυφλή μανία κατά της μιας ή της άλλης πλευράς του καπιταλιστικού εποικοδομήματος, χωρίς ποτέ να  χει την πρόθεση να αγγίξει την βάση του, αυτό που εντέλει δεν σκοτώνει τον καπιταλισμό, τον κάνει ισχυρότερο.

Τα «μαντάτα» στην οικονομία και οι εκλογές

Τα «μαντάτα» στην οικονομία και οι εκλογές

Μπροστά και στις βουλευτικές εκλογές, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, όλες οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης και τα επιτελεία του συστήματος εντείνουν μια αποπροσανατολιστική για το λαό συζήτηση για την πορεία της οικονομίας: Τόσο για το «ποιος ευθύνεται που φτάσαμε ως εδώ» (με αναλύσεις του τύπου ότι «φταίνε οι κυβερνήσεις και οι δικοί τους που τα φάγανε», ότι «φταίει που ξοδεύαμε περισσότερα από όσα παράγαμε», ότι «φταίει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της Μέρκελ και ο Σαμαράς, ο καλός της μαθητής» κ.ο.κ.), όσο και για το «πώς θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ» (με αντίστοιχες προτάσεις περί «επιμονής στις μεταρρυθμίσεις και στο νοικοκύρεμα του κράτους», για «νέο παραγωγικό μοντέλο», «τερματισμό της λιτότητας» κ.ο.κ.).
Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η αποπροσανατολιστική συζήτηση αποτελεί καμουφλάζ, από τη μια, της υπαρκτής διαπάλης για το ποιο μείγμα διαχείρισης μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα την καπιταλιστική ανάπτυξη και, από την άλλη, του αντιλαϊκού και ταξικού περιεχομένου αυτού του στόχου. Είναι μια συζήτηση που επιχειρεί να συσκοτίσει το γεγονός ότι η κρίση βρίσκεται στο DNA του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος: Η πραγματική αιτία της καπιταλιστικής κρίσης βρίσκεται στο γεγονός ότι τον τεράστιο πλούτο που παράγει η εργασία εκατομμυρίων ανθρώπων τον καρπώνεται μια χούφτα κεφαλαιοκρατών, μετόχων μονοπωλιακών ομίλων. Βρίσκεται στην αναρχία και την ανισόμετρη ανάπτυξη μιας παραγωγής που δεν έχει ως σκοπό τις κοινωνικές ανάγκες αλλά την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Γι' αυτό το λόγο, άλλωστε, καμία αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης, ούτε να οδηγήσει σε ανάπτυξη προς όφελος του λαού, αφού κανένα «μείγμα» δεν λύνει αυτές τις αντιφάσεις, κανένα «μοντέλο» δεν ανατρέπει το στόχο της καπιταλιστικής παραγωγής.

***

Τα «μείγματα» και τα «μοντέλα» διαχείρισης δεν καθορίζονται από τα «καπρίτσια» ή την ιστορική ιδεολογική καταγωγή των κομμάτων που κυβερνούν αλλά από τις ίδιες τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας στην εκάστοτε φάση της: Ετσι είδαμε στο παρελθόν σοσιαλδημοκράτες να εφαρμόζουν πολιτική ιδιωτικοποιήσεων, «απελευθέρωσης αγορών», «νοικοκυρέματος» του αστικού κράτους και κεντροδεξιούς - φιλελεύθερους να κάνουν κρατικοποιήσεις και να αυξάνουν τις κρατικές δαπάνες, επειδή αυτό ήταν αναγκαίο για τον καπιταλισμό και στη μία και στην άλλη περίπτωση.
Το πώς ξέσπασε η συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση του 2009, αλλά και τα σημερινά γενικευμένα διαχειριστικά ζόρια, οι δυσκολίες στην ανάκαμψη επιβεβαιώνουν ότι η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας δεν εξαρτάται από το ποιος είναι στην κυβέρνηση ή από το ποιο «μοντέλο» διαχείρισης ακολουθείται.
Η συγχρονισμένη κρίση του 2009 εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στην ΕΕ, σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη με σημαντικές διαφορές στο ύψος του κρατικού χρέους, στη δημοσιονομική πολιτική, στο επίπεδο εκσυγχρονισμού και ισχύος του αστικού κράτους και φυσικά ανεξάρτητα από το αν στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης βρίσκονταν «νεοφιλελεύθεροι» ή σοσιαλδημοκράτες.
Στην Ελλάδα οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης ήταν αναλογικά εντονότερες όχι λόγω του «μοντέλου» που ακολούθησε η α' ή η β' κυβέρνηση, αλλά λόγω της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, λόγω των περιορισμών που θέτουν στους ελιγμούς της εγχώριας αστικής τάξης οι ανισότιμες αλληλεξαρτήσεις στο πλαίσιο του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και εδώ είναι χαρακτηριστική η σύγκλιση των διαφόρων «μοντέλων» των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης στις τρέχουσες ανάγκες των κυρίαρχων τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου, όπως αποτυπώθηκε στην πορεία της ΝΔ από τα όσα εξήγγειλε στα «Ζάππεια» έως το «μείγμα» που εφάρμοσε ως κυβέρνηση, αλλά και στην ταχύτατη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ από τις φραστικές διακηρύξεις περί «κατάργησης των μνημονίων» στην «πραγματική διαπραγμάτευση», για την «επίτευξη μιας αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας με τους δανειστές»...

***

Ετσι και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες να περάσουν σε φάση «βιώσιμων» ρυθμών ανάκαμψης, τα όσα βιώνουν οι εργαζόμενοι στις χώρες αυτές, είναι ανεξάρτητα από το «μοντέλο» διαχείρισης που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Το πιστοποιούν η στασιμότητα και η ανησυχία για πιθανότητα εκδήλωσης νέας κρίσης συνολικά στην Ευρωζώνη, με καταγραφόμενη επιβράδυνση μάλιστα της ανάκαμψης ακόμα και στην ίδια την «ατμομηχανή» της, τη Γερμανία, η οποία την ίδια ώρα συνοδεύεται από διατήρηση των αντιλαϊκών μέτρων της προηγούμενης φάσης και απανωτά πακέτα νέων, σε όλη την ΕΕ, είτε στη Γερμανία της Μέρκελ, είτε στη Γαλλία και την Ιταλία του Ολάντ και του Ρέντσι. Το πιστοποιούν και τα αποτελέσματα της επεκτατικής διαχείρισης, με ανοχή στην αύξηση του κρατικού χρέους, που ακολουθήθηκε σε ΗΠΑ και Ιαπωνία. Τα περιβόητα «Αμπενόμικς» δεν απέτρεψαν την ύφεση στην Ιαπωνία, ενώ και στις ΗΠΑ η απόλυτη εξαθλίωση των αστέγων, των ανέργων και των εργαζομένων με μισθούς πείνας δεν εξαφανίστηκε με την πολιτική Ομπάμα.
Οσο τα κλειδιά της οικονομίας βρίσκονται στα χέρια των εγχώριων και ξένων μονοπωλίων, ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα βρίσκεται στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης και από το ποιο «μοντέλο» διαχείρισης θα ακολουθεί.
Για το λαό υπάρχει μόνο μία διέξοδος από την κρίση: Η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που τη γεννούν, η μονομερής και ολοσχερής διαγραφή του χρέους, η αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο κεντρικός σχεδιασμός της εργατικής - λαϊκής εξουσίας για παραγωγή με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρουν η τεχνολογία, η επιστήμη και οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Για τη λύση αυτή παλεύει το ΚΚΕ, η ενίσχυση του οποίου αποτελεί προϋπόθεση για το άνοιγμα δρόμου σε αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική.

Λογοδοσία στο κεφάλαιο για τις ανατροπές στα εργασιακά

Λογοδοσία στο κεφάλαιο για τις ανατροπές στα εργασιακά

Με ένα πολυσέλιδο κείμενο, ο απερχόμενος υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης κάνει έναν απολογισμό της θητείας του τα 2,5 τελευταία χρόνια. Ο τίτλος του κειμένου είναι «Το δημιουργικό και μεταρρυθμιστικό έργο του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας». Τα όσα αναφέρει σ' αυτό, δείχνουν καθαρά ότι ο απολογισμός του απευθύνεται στο κεφάλαιο και όχι στο λαό. Ας δούμε μερικά απ' όσα γράφει, στο κεφάλαιο «Θεσμοί της αγοράς εργασίας και στήριξη της απασχόλησης».

• Διευκολύναμε τις νέες προσλήψεις και απομακρύναμε τα εμπόδια για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, με το σημαντικό περιορισμό του μη μισθολογικού κόστους εργασίας και τη γενναία μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, κατά πέντε (5) ποσοστιαίες μονάδες. Ο Γ. Βρούτσης και η κυβέρνηση πανηγυρίζουν για τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά πέντε μονάδες, που στερεί από τα Ταμεία τουλάχιστον ένα δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Οι απώλειες αυτές, σε συνδυασμό με την υψηλή ανεργία, την υποαπασχόληση, τις εργοδοτικές οφειλές στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που ξεπερνούν τα 8 δισ., έχουν φέρει τα Ταμεία «στο αμήν» και στρώνουν το έδαφος για τις επόμενες αντιασφαλιστικές ανατροπές. Με την αναφορά του όμως στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, ο Γ. Βρούτσης ομολογεί και κάτι άλλο. Οτι προϋπόθεση για να επενδύσει το κεφάλαιο, άρα για να προκύψουν ίσως και κάποιες νέες θέσεις εργασίας στον καπιταλισμό, είναι να μειωθεί το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος», δηλαδή να συρρικνωθούν τα ασφαλιστικά - συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων, η πρόσβασή τους σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
• Θεσμοθετήσαμε ένα νέο μηχανισμό διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού σε όλη την οικονομία, στο πρότυπο των πλέον προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο κατώτατος μισθός θα προσδιορίζεται πλέον και με κοινωνική διαβούλευση και με συνεκτίμηση των πραγματικών δεδομένων της οικονομίας. Ενθαρρύνουμε και θεωρούμε υγιείς και αναπτυξιακές τις συμφωνίες των κοινωνικών εταίρων για υψηλότερες αμοιβές από τον κατώτατο μισθό, ανάλογα με την παραγωγικότητα και το δυναμισμό κάθε κλάδου και επιχείρησης. Ο Γ. Βρούτσης περιγράφει το μηχανισμό διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού και γενικά των κλαδικών μισθών σε σύνδεση με την παραγωγικότητα της εργασίας και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Αυτός ο μηχανισμός περιγράφεται αναλυτικά και στο λεγόμενο «σύμφωνο για το ευρώ». Χρησιμοποιείται για να καθηλωθούν οι μισθοί και άρα να μειωθεί το λεγόμενο «κόστος εργασίας», (οι μισθοί των εργαζομένων δεν είναι κόστος, γιατί οι εργαζόμενοι παράγουν και τους μισθούς τους και την υπεραξία, δηλαδή τα κέρδη των καπιταλιστών), ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Σημειώνουμε ότι ακόμα κι αν εκλείψει η ΠΥΣ 6/2012 που όρισε τον κατώτατο μισθό στα 586 και στα 511 ευρώ μεικτά, ο μηχανισμός στον οποίο αναφέρεται ο υπουργός Εργασίας, όπως και οι κατευθύνσεις που δίνει το «σύμφωνο για το ευρώ», θα παραμείνουν.
• Σε συμφωνία με το σύνολο των κοινωνικών εταίρων, θωρακίσαμε την ουσιαστική προστασία των εργαζομένων σε περιπτώσεις ομαδικών απολύσεων, διασφαλίζοντας παράλληλα τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να αναδιαρθρώνονται. Ετσι, σταματήσαμε ύστερα από 32 ολόκληρα χρόνια το παράδοξο φαινόμενο να λαμβάνει ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας «επιχειρηματικές αποφάσεις» που υπονόμευαν εν τέλει τη θέση των ίδιων των εργαζομένων. Ο Γ. Βρούτσης αναφέρεται στην απόφαση των «κοινωνικών εταίρων», δηλαδή της εργοδοσίας και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, να αναβαθμίσουν το ρόλο του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ) στη διαδικασία έγκρισης ή απόρριψης των ομαδικών απολύσεων. Το ΑΣΕ, στο οποίο συμμετέχει και εκπρόσωπος του υπουργείου Εργασίας, προσάρμοσε τη διαδικασία στα όσα προβλέπει η οδηγία 98/59 της ΕΕ για τις ομαδικές απολύσεις. Να σημειωθεί ότι μετά από αυτήν την προσαρμογή, τα δικαιώματα των εργαζομένων διασφαλίστηκαν τόσο πολύ ώστε η πρώτη αίτηση εργοδότη που κατατέθηκε στο ΑΣΕ για ομαδικές απολύσεις εγκρίθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα τον περασμένο Ιούνη! Την αίτηση κατέθεσε η Χαλυβουργία του Μάνεση και αφορούσε στην απόλυση 45 εργαζομένων. Ο υπουργός παρουσιάζει την κατάσταση σκόπιμα ανεστραμμένη ως προς τους εργαζόμενους, αφού το μέτρο είναι άκρως αντεργατικό.
• Προωθήσαμε την ευέλικτη οργάνωση του χρόνου εργασίας, κατοχυρώνοντας το 40ωρο ανά βδομάδα. Το υπουργείο Εργασίας επιχαίρει γιατί πρόσθεσε ένα ακόμα λιθαράκι στη λεγόμενη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που αποτελεί παράγοντα έντασης της εκμετάλλευσης στην εργασίας. Ο Γ. Βρούτσης λέει προκλητικά ότι το 40ωρο τη βδομάδα είναι κατοχυρωμένο. Δε λέει όμως ότι το 40ωρο αυτό δεν είναι το άθροισμα του 8ωρου σταθερού ημερήσιου χρόνου σε πενθήμερη βδομάδα, αλλά το πηλίκο των συνολικών ωρών που δούλεψε ένας εργαζόμενος στη διάρκεια ακόμα και ενός χρόνου, διά τις βδομάδες αυτού του χρονικού διαστήματος. Αυτό σημαίνει ότι μια βδομάδα, όταν η επιχείρηση είχε ανάγκη να δουλέψουν οι εργαζόμενοι περισσότερες ώρες, μπορεί να δούλεψαν ακόμα και 65 ώρες τη βδομάδα. Τις επιπλέον ώρες η εργοδοσία δεν τις πλήρωσε υπερωριακά, αλλά στην καλύτερη περίπτωση τις «ισοφάρισε» με λιγότερες ώρες δουλειάς κάποια άλλη βδομάδα. Η ουσία είναι ότι ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας πήγε περίπατο, με τραγικές συνέπειες για την υγεία, αφού η καταπόνηση με τις παραπάνω ώρες δουλειάς δεν αναπληρώνεται, την οικογενειακή και κοινωνική ζωή των εργαζομένων, κατ' εφαρμογή των σχετικών οδηγιών της ΕΕ.
• Για την προαγωγή της νομιμότητας στην αγορά εργασίας και την ανάδειξη του «καλού παραδείγματος», δημιουργήσαμε το «Λευκό Μητρώο Συνεπών Επιχειρήσεων - ΠΕΡΣΕΑΣ» επιβραβεύοντας με οικονομικά και άλλα κίνητρα την υγιή επιχειρηματικότητα και τους εργοδότες που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στην εργασιακή και ασφαλιστική νομοθεσία. Δηλαδή, όποια επιχείρηση τηρεί τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις που προβλέπει ακόμα και αυτή η φιλεργοδοτική νομοθεσία για τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, επιβραβεύεται με εισφοροαπαλλαγές και άλλα κίνητρα, που, σε τελική ανάλυση, τα πληρώνουν ξανά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
• Ολοκληρώνουμε την αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό του ΟΑΕΔ σε συνεργασία και με βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα των δημόσιων υπηρεσιών απασχόλησης της Γερμανίας, του Ην. Βασιλείου και της Σουηδίας, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εξωστρέφεια και τις συμπράξεις του Οργανισμού με τους κοινωνικούς εταίρους. Πράγματι, ο ΟΑΕΔ λειτουργεί ολοένα και περισσότερο σαν τα ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας, τα γνωστά «δουλεμπορικά», με ευθύνη και της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Παράλληλα, προωθεί την παραπέρα ελαστικοποίηση της εργασίας, χρηματοδοτώντας τα προγράμματα των ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση, αφήνοντας τους άνεργους κυριολεκτικά στο έλεος. Για παράδειγμα, ο προϋπολογισμός του ΟΑΕΔ για το 2015 προβλέπει μόλις 992 εκ. ευρώ για επιδόματα ανεργίας, που αντιστοιχούν στο 33,7% των εσόδων του. Δηλαδή, μόλις ένα στα τρία ευρώ από τα έσοδα του Οργανισμού κατευθύνεται προς τους ανέργους. Αντίστροφα, τα «προγράμματα απασχόλησης», που κατά κύριο λόγο απευθύνονται και υπηρετούν τις επιχειρήσεις, «καταβροχθίζουν» 600 εκ. ευρώ, δηλαδή το 22,37% των συνολικών δαπανών του ΟΑΕΔ.
• Αναβαθμίζουμε το θεσμό της μαθητείας, στο πρότυπο του δυικού συστήματος (dual system), ενώ δημιουργούμε νέο θεσμικό πλαίσιο για την πρακτική άσκηση των νέων. Μέτρα όπως αυτό, το μόνο που κάνουν είναι να εξασφαλίζουν τζάμπα εργατική δύναμη στο κεφάλαιο, με το φερετζέ της μαθητείας και της πρακτικής άσκησης.
• Εντατικοποιήσαμε τις ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης (...) Υλοποιούμε επιτυχώς το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την εφαρμογή της «Εγγύησης για τη Νεολαία» (Youth Guarantee) για περίπου 240.000 νέους που ούτε εργάζονται ούτε συμμετέχουν στην εκπαίδευση, καθώς και μεγάλης κλίμακας κυλιόμενες παρεμβάσεις για την απασχόληση ανέργων σε θέσεις κοινωφελούς εργασίας (50.000 πέρυσι και 50.000 φέτος). Πρόκειται για προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας και καταδίκης των νέων σε μισθούς πείνας, σε περιπλάνηση από την ανεργία στην ημιαπασχόληση, χωρίς καμιά προοπτική. Στα προγράμματα της «κοινωφελούς εργασίας», οι μηνιαίες αποδοχές έχουν συμπιεστεί στα 490 ευρώ και στα 425 ευρώ, για μεγαλύτερους και μικρότερους των 25 ετών αντίστοιχα. Στους προηγούμενους γύρους υλοποίησης του προγράμματος, οι εργαζόμενοι έμεναν απλήρωτοι για μήνες.
• Προωθούμε εντατικά το θεσμό της κοινωνικής οικονομίας και της κοινωνικής επιχειρηματικότητας. Πρόκειται για τις γνωστές ΚΟΙΝΣΕΠ, οι οποίες, εκτός του ότι καλλιεργούν αυταπάτες στους άνεργους ότι θα σωθούν αν ενώσουν τη φτώχεια τους και γίνουν επιχειρηματίες, αξιοποιούνται ακόμα και για την υπονόμευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει, και μάλιστα με το νόμο, όπως είχε αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης» (28/9/2014).

Να βγούμε από την πεπατημένη

Τι αντανάκλαση έχουν όλα αυτά στην αγορά εργασίας; Σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας, με αυτά τα μέτρα, ο συνολικός αριθμός των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα έφτασε το 2014 στα 1.531.179 άτομα, αυξημένος κατά 159.729 άτομα σε σχέση με το 2013 (1.371.450 άτομα). Η κυβέρνηση δε λέει, βέβαια, ότι, σύμφωνα με τα δικά της στοιχεία, μία στις δύο θέσεις εργασίας που δημιουργείται - σταγόνα στον ωκεανό της θεόρατης ανεργίας - είναι μερικής ή άλλης ελαστικής μορφής απασχόλησης. Δηλαδή, ο άνεργος «κρύβεται» για λίγους μήνες κάτω από το χαλί των προγραμμάτων και μετά επιστρέφει πάλι στην ανεργία.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ακόμα ότι ο αριθμός των επιχειρήσεων στην Ελλάδα που απασχολούν έστω και ένα μισθωτό εργαζόμενο έφτασε το 2014 τις 214.409, ενώ το 2013 ήταν 196.695 (αύξηση 9%). Δημιουργήθηκαν, δηλαδή, μέσα σε ένα χρόνο 17.714 νέες επιχειρήσεις που απασχολούν τουλάχιστον έναν εργαζόμενο. Αυτό, που δε λέει, είναι ότι η πλειοψηφία των μισθωτών που χάνουν τη δουλειά τους, ανοίγουν ένα κατάστημα (συνήθως μια καφετέρια), περιμένοντας να βγάλουν ένα μεροκάματο. Συνήθως, τέτοιες επιχειρήσεις δεν έχουν ζωή μεγαλύτερη από δυο - τρία χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση.
Ολα αυτά τα μέτρα προστίθενται σε προηγούμενα που πήραν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Ολα μαζί συνθέτουν το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, που έχει τα πλοκάμια του στις κατευθύνσεις και τις συμφωνίες της ΕΕ. Αν δεν υπάρξει ανατροπή αυτού του αντεργατικού πλαισίου, αν μέσα από αυτήν τη διαδικασία δεν χτίζονται οι προϋποθέσεις για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και αποδέσμευση από την ΕΕ, τίποτα ουσιαστικό δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή του λαού, όποιο κόμμα κι αν κυβερνάει.
Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο η ΝΔ, δηλώνουν νομιμοφροσύνη στη στρατηγική της ΕΕ και θέλουν ανάπτυξη για το κεφάλαιο. Αρα, η πολιτική τους δεν μπορεί παρά να κινείται στη μέχρι τώρα πεπατημένη, που την πλήρωσε και την πληρώνει ο λαός.

Τι σημαίνει «κατάργηση των μνημονίων»;

Τι σημαίνει «κατάργηση των μνημονίων»;

Η κυβέρνηση λέει ότι με τη δική της πολιτική και διαπραγμάτευση η χώρα βγαίνει από τα μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, ενώ πριν τις εκλογές του 2012 υπόσχονταν να καταργήσει τα μνημόνια, τώρα λέει ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ισοδυναμεί με το τέλος των μνημονίων.

Στην πραγματικότητα, τα μνημόνια, ως πρόγραμμα καθορισμένων δημοσιονομικών περικοπών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την καταβολή των δόσεων από τα κράτη - μέλη δανειστές, κάποια στιγμή θα τελειώσουν με τη μορφή που τα ξέρουμε. Αλλωστε, εκπλήρωσαν και με το παραπάνω την αποστολή τους, αφού συνέβαλλαν καθοριστικά ώστε μεταρρυθμίσεις, που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και αποτελούν τον πυρήνα της στρατηγικής της ΕΕ, στα εργασιακά, το ασφαλιστικό, τα δημοσιονομικά, τις ιδιωτικοποιήσεις, να προχωρήσουν με ταχύτατους ρυθμούς, με τη νομοθέτηση 400 και πλέον εφαρμοστικών νόμων τα τελευταία τέσσερα χρόνια και με διαδικασίες εξπρές. Από αυτήν τη σκοπιά, τα μνημόνια θα τελειώσουν αλλά οι συνέπειες για τους εργαζόμενους και το λαό θα παραμείνουν και θα οξύνονται, αφού οι ανατροπές από τους εφαρμοστικούς νόμους αθροίζονται στο συνολικό αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο που είχε διαμορφωθεί πολύ πριν την κρίση. Και δεν είναι μόνο αυτό. Πολλά από τα μέτρα που ψηφίστηκαν στο πλαίσιο των μνημονίων «ωριμάζουν» τα αμέσως επόμενα χρόνια, όπως για παράδειγμα στο ασφαλιστικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζει το λαό να συμβιβαστεί με τις απώλειες που είχε τα περασμένα χρόνια, να χαμηλώσει τις απαιτήσεις του και να αποδεχτεί ως μόνο εφικτό και ρεαλιστικό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που προβλέπει ορισμένα μέτρα ανακύκλωσης της φτώχειας και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή της. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει, σε όλους τους τόνους, το κεφάλαιο και την ΕΕ ότι δε θα κάνει μονομερείς ενέργειες, ότι θέλει να διαπραγματευθεί την αποπληρωμή του χρέους στο πλαίσιο της ΕΕ και ότι στόχος του είναι τροχοδρομήσει η ελληνική καπιταλιστική οικονομία σε ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτά και μόνο είναι όροι ικανοί για να ακυρώσουν ακόμα και την ελάχιστη εξαγγελία που θα μπορούσε να ανακουφίσει κάπως το λαό. Αντίστροφα, η λίστα με τις υποσχέσεις του στο κεφάλαιο είναι μακρά.

Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν πλήρη συμμόρφωση με τις συνθήκες και τις συμφωνίες της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Αυτά, όμως, συνιστούν μνημόνια διαρκείας για το λαό. Για παράδειγμα, το «σύμφωνο για το ευρώ», στο κεφάλαιο «Προώθηση της ανταγωνιστικότητας», προβλέπει ανάμεσα σε άλλα: «Η πρόοδος θα αξιολογείται βάσει της εξέλιξης των μισθών και της παραγωγικότητας και των αναγκών προσαρμογής της ανταγωνιστικότητας. Για την αξιολόγηση του κατά πόσον η εξέλιξη των μισθών συμβαδίζει με την παραγωγικότητα, θα παρακολουθείται το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (ΚΕΑΜΠ) επί ορισμένο χρονικό διάστημα, συγκρινόμενο με τις εξελίξεις σε άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και στους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους (...) τηρουμένων των εθνικών παραδόσεων όσον αφορά τον κοινωνικό διάλογο και τις εργασιακές σχέσεις, μέτρα που να διασφαλίζουν ότι η εξέλιξη του κόστους συμβαδίζει με την παραγωγικότητα, όπως: Επανεξέταση του τρόπου καθορισμού μισθών και ημερομισθίων (...), μέριμνα ώστε οι μισθολογικές συμφωνίες στο δημόσιο τομέα να στηρίζουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται στον ιδιωτικό τομέα ως προς την ανταγωνιστικότητα (...)». Αυτό σημαίνει πετσόκομμα μισθών και λιτότητα διαρκείας για το λαό, προκειμένου να είναι ανταγωνιστικό το κεφάλαιο.

Φτάνουμε λοιπόν στο «δια ταύτα». Τι σημαίνει κατάργηση των μνημονίων; Σημαίνει κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και των μεσοπρόθεσμων που ψηφίστηκαν τα χρόνια της κρίσης, αποκατάσταση όλων των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα αυτή την περίοδο, σημαίνει ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, σημαίνει ακύρωση των δεσμεύσεων της ΕΕ. Ούτε η ΝΔ, ούτε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχονται κάτι τέτοιο. Αρα, ανεξάρτητα από το ποιος θα γίνει κυβέρνηση, ο λαός ξεκινάει με δεδομένο ότι αυτά που του φόρτωσαν στην πλάτη με τα μνημόνια είναι ένα το κρατούμενο. Αυτά και μόνο, όμως, τα μέτρα είναι όρος ικανός για να χειροτερεύει η ζωή των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων χρόνο με το χρόνο. Πολύ περισσότερο που, ακόμα και χωρίς μνημόνια, τα μνημόνια διαρκείας για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής και της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής οικονομίας καθιστούν σίγουρη τη συνέχιση του αντιλαϊκού δρόμου, ακόμα και αν το μείγμα της διαχείρισης τροποποιηθεί, ακόμα και αν εμπλουτιστεί με περισσότερα επεκτατικά μέτρα. Από αυτά θα βγει ωφελημένο το κεφάλαιο, όχι ο λαός.

Μόνη διέξοδος για το λαό είναι να διεκδικήσει την ανάκτηση όλων των απωλειών που είχε τα τελευταία χρόνια. Πίσω από αυτήν τη γραμμή δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου αλλά διαρκής επιδείνωση. Το δυνάμωμα του ΚΚΕ στις εκλογές θα βοηθήσει το λαό να οργανώσει την πάλη του προς αυτή την κατεύθυνση, να ανοίξει το δρόμο για την απαλλαγή από τα μνημόνια διαρκείας, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και μονομερή διαγραφή του χρέους.

... Για τον «ευρωατλαντισμό του»

... Για τον «ευρωατλαντισμό του»

Το Μάη του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε: «Αποτελεί στόχο του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ το κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα. Αμεση κατάργηση των βάσεων της Σούδας και του Ακτιου. Δε θέλουμε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, ούτε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και αγωνιζόμαστε για τη διάλυσή του». Επίσης, έκανε και κάνει και σήμερα μια γενικόλογη αναφορά για ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας στο πλαίσιο του Οργανισμού Ασφάλειας και Συνεργασίας στην Ευρώπη. Ενα μήνα μετά στις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη, δια στόματος του προέδρου του, Αλέξη, σημείωνε «δεν είναι στο πρόγραμμά μας η έξοδος από το ΝΑΤΟ, θα ήταν επιπόλαιο να λέγαμε κάτι τέτοιο». Επίσης, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν λόγο για «όχι πάση θυσία παραμονή στο ευρώ» ή ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ».

Το ΚΚΕ, και από τότε, σημείωνε με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν υπάρχουν φιλολαϊκές απαντήσεις εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ, ότι αυτές οι λυκοσυμμαχίες δεν αποτελούν εγγύηση για την ειρήνη, την ασφάλεια του ελληνικού λαού, των άλλων λαών της περιοχής και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Επίσης, τόνιζε ότι είναι παραπλανητικές οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για κάποια αντικατάσταση του ΝΑΤΟ και των στρατιωτικών δομών της ΕΕ στο μέλλον με ένα άλλο ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας και μείωσης των εξοπλισμών, την ίδια ώρα που η ΕΕ θεωρεί το ΝΑΤΟ βασικό πυλώνα για την ασφάλεια και άμυνα των χωρών - μελών. Ακόμα, αποκάλυπτε τα περί «νέας διεθνούς αρχιτεκτονικής» στα πλαίσια του λεγόμενου «πολυ-πολικού» κόσμου, που προπαγάνδιζαν μια σειρά οπορτουνιστικές δυνάμεις στο πλαίσιο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να θολώσουν το γεγονός ότι ο «πολυ-πολικός κόσμος» είναι ο κόσμος των αυξανόμενων ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Με το «καλημέρα» του 2013 ο Αλ. Τσίπρας επισκέπτεται τις ΗΠΑ, απ' όπου διαβεβαιώνει για τον ευαρωατλαντικό προσανατολισμό του κόμματός του: «Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί; Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την Ευρωζώνη, θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση, ότι η Ελλάδα θα γίνει μια νέα Βόρεια Κορέα. Αυτό είναι κινδυνολογία στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου, δε θέλει τίποτα από αυτά. Ημασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, ένα ευρωπαϊκό κόμμα» (...) «Θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει να είναι σε θέση να παίζει ρόλο σταθεροποιητικό στην περιοχή. Να έχει τη συνέχεια και τη συνέπεια στην εξωτερική πολιτική, ώστε να συμβάλλει στη σταθερότητα».

Το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία», αποδεχόμενος πλήρως τις υποχρεώσεις που απορρέουν για την Ελλάδα απ' τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, δηλώνει αναφερόμενος στη Συρία: «Το ΝΑΤΟ δεν έχει εμπλακεί επισήμως στην υπόθεση της Συρίας και επομένως καμία ΝΑΤΟική υποχρέωση δε μας επιβάλλει να συμμετάσχουμε σε επιχειρήσεις εναντίον μιας χώρας με την οποία έχουμε διπλωματικές σχέσεις».

Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε το περιεχόμενο των επαφών κορυφαίων στελεχών του στο εξωτερικό, στα κονγκλάβια της ΕΕ, στο Τέξας, στο Κόμο της Ιταλίας, στο Λονδίνο, όπου ενισχύθηκαν οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις ότι «το κράτος έχει συνέχεια», ότι «δε θα πάμε σε μονομερείς ενέργειες», ότι «δε θέλουμε να βλάψουμε την ΕΕ και το ευρώ». Οτι η έξοδος από το ΝΑΤΟ είναι μεν προγραμματική θέση δε θα είναι, όμως, στις προτεραιότητες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντικατέστησε κάθε αναφορά εξόδου από το ΝΑΤΟ με τη γενικόλογη καταγγελία του και την αναφορά περί ... διάλυσης του ΝΑΤΟ, λες και αυτή μπορεί να προκύψει χωρίς την αποδέσμευση χωρών από αυτό. Ταυτόχρονα, με αφορμή και τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ανέπτυξε τις θέσεις για αντικατάσταση του ΝΑΤΟ από ένα ... ευρωπαϊκό ΝΑΤΟ (!), ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Ακόμα πιο ξεκάθαρη ήταν η δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα, σε τηλεοπτική συνέντευξη πριν τις ευρωεκλογές του Μάη του 2014, «... το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται...».

Πρέπει, επίσης, να σημειώσουμε ότι στην επίσημη ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν ψάξαμε για τις θέσεις που διατύπωνε για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ το 2012, δε βρήκαμε τίποτε. Εχουν φροντίσει να σβήσουν κάθε ίχνος. Ενδεικτικό και αυτό ότι η ...φωλιά είναι ήδη λερωμένη.
Ερώτηση: Μπορούν να μένουν ακόμα αυταπάτες σε ανθρώπους που συνδέονται με το κίνημα, τις ιστορικές του παραδόσεις στην Ελλάδα, τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες για έξοδο από το ΝΑΤΟ για τη στάση που θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν ενδεχομένως αναλάβει την αστική διαχείριση, όταν ήδη δίνει δείγματα γραφής;

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ Μάζεψε γυρολόγους από παντού

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Μάζεψε γυρολόγους από παντού

Τα αλισβερίσια μεταξύ των αστών πολιτικών, στην κοινή βάση όπου κινούνται για εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων, αποτυπώνονται και στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων του Ποταμιού.
Στις λίστες του μορφώματος του Στ. Θεοδωράκη, ο οποίος διακηρύσσει ανοιχτά τη διαθεσιμότητά του να συγκυβερνήσει με ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, διασφαλίζοντας την πορεία της χώρας στον αντιλαϊκό ευρωμονόδρομο, εντάχθηκε ...κόσμος και ντουνιάς από κόμματα που ο Θεοδωράκης τάχα κατηγορεί ως «παλαιά» αλλά κανένα πρόβλημα δεν έχει να συνεργαστεί μαζί τους και να στηριχτεί σε στελέχη τους.
Σε αυτό το πλαίσιο, με το Ποτάμι κατεβαίνουν υποψήφιοι οι Σπ. Λυκούδης (πρώην ΣΥΡΙΖΑ, πρώην ΔΗΜΑΡ), Γρ. Ψαριανός (πρώην ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ), Αννυ Ποδηματά (πρώην ΠΑΣΟΚ), Αντιγόνη Λυμπεράκη (πρώην μέλος της ΚΕ του ΣΥΝ, πρώην «Δράση»), Αθηνά Δρέττα (πρώην ΣΥΝ, πρώην ΠΑΣΟΚ), Γ. Αμυράς (πρώην «ανεξάρτητος» δημοτικός σύμβουλος Αθήνας, πρώην υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΝΔ), Χ. Θεοχάρης (τέως γγ Εσόδων στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), Π. Τατσόπουλος (πρώην ΣΥΡΙΖΑ) και πάει λέγοντας...

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Κλιμάκωση συγκρούσεων και παζάρι

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Κλιμάκωση συγκρούσεων και παζάρι

Οι μάχες στην Ουκρανία, με υφέσεις και εξάρσεις, συνεχίζονται

ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Οι συγκρούσεις συνεχίζονται στην Ανατολική Ουκρανία, με τέσσερις στρατιωτικούς νεκρούς και δύο άμαχους σε μάχες στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ, που ελέγχουν οι πολιτοφύλακες που αντιδρούν στην εξουσία της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου. Την ίδια ώρα παραμένει αμφίβολο αν θα πραγματοποιηθεί στις 15 Γενάρη η Σύνοδος κορυφής στη Αστάνα του Καζακστάν, με τη συμμετοχή του Προέδρου της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο, του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, του Προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ και της καγκελαρίου της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ .
Πρόκειται για έναν από τους βαρύτερους απολογισμούς για τον ουκρανικό στρατό αφότου τέθηκε σε ισχύ η νέα συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, την 9η Δεκεμβρίου. Ο εκπρόσωπος του στρατού, Α. Λισένκο, κατηγόρησε χτες τους φιλορώσους αυτονομιστές ότι επιδίδονται σε «προκλήσεις, βάλλοντας με όλμους και εκτοξευτήρες ρουκετών Γκραντ» εναντίον θέσεων των ουκρανικών ένοπλων δυνάμεων.
Ο ίδιος υποστήριξε ότι η νέα κλιμάκωση των εχθροπραξιών συμπίπτει με την άφιξη στην Ανατολική Ουκρανία ρωσικών «ανθρωπιστικών οχηματοπομπών», εκ των οποίων «η ενδέκατη αποτελείται από 124 φορτηγά» και πέρασε τα σύνορα την Πέμπτη.
Πάντως, χτες ο Ντένις Πουσίλιν, εκπρόσωπος των πολιτοφυλάκων του Ντονέτσκ, διαπραγματευτής της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας, είπε ότι πραγματοποιήθηκε τηλεδιάσκεψη ανάμεσα στους εκπροσώπους της Ομάδας Επαφής, δηλαδή της κυβέρνησης του Κιέβου, της Ρωσίας, των πολιτοφυλακών του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), και ότι συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις για την επικείμενη συνάντηση στο Καζακστάν.

"Αριστερή" παρένθεση

 "Αριστερή" παρένθεση

Αυξάνονται και πληθύνονται οι υποστηρικτές της άποψης, μιας αριστερής παρένθεσης στον κυβερνητικό θώκο, ακόμα και μέσα σε φιλελεύθερους κύκλους . Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά υπάρχουν δύο κύριοι που εξηγούν σε αρκετά μεγάλο βαθμό αυτό το φαινόμενο.

Από την μια πλευρά, το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ θα ξεμπλοκάρει την εχρθότητα και την καχυποψία του μέσου Έλληνα εναντίων της τρόικας και των αντιλαικών μέτρων που υοθετούνται. Μια ένεση με επιφανειακές κοσμητικές αλλαγές και συγκεκριμένη στοχευμένη επικοινωνιακή πολιτική, ίσως εξομαλύνει την οργή του λαού και εγκλωβίσει εκ νέου την εργατική τάξη ανάμεσα σε αστικά συμφέροντα και αντιπαραθέσεις. Σκοπός τέτοιας κατάστασης είναι να δώσει χρόνο το αστικό πολιτικό προσωπικό και κρατος για ανασύνταξη, να εξοπλιστεί περισσότερο αλλά παράλληλα να περάσει διαφορετικά το μνημόνιο και την Ευρωπαική οικονομική διακυβέρνηση.

Η δεύτερη, πιο κυνική, έχει να κάνει με την καλλιέργεια ηττοπάθειας στα εργατικά λαικά στρώματα σε μια ενδεχόμενη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό την έννοια ότι η ψήφος σε μια κυβέρνηση της αριστεράς εμπεριέχει την ελπίδα για εναλλακτική πολιτική, η αδυναμία αλλαγής πλεύσης (αφού οι επίδοξοι κυβερνώντες έχουν τονίσει ότι δεν αμφισβητούν Ε.Ε-ΝΑΤΟ) θα αποδεκατίσει και καταστρέψει το ηθικό όσων ελπίζουν, με αποτέλεσμα επιστροφή με σαφώς εντατικότερο και αυταρχικότερο τρόπο στην λογική της αποδοχής της πολιτικής της τρόικας για “ταχύτερη έξοδο από την κρίση”.

Όπως και να έχει το πράμα για αυτή την υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση, μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ, μόνο πισωγύρισμα μπορεί να επιφέρει τόσο στην καθημερινή ταξική πάλη αλλά και μακροπρόθεσμα για ολική αλλαγή της κατάστασης.

Πηγή: Αγκάρα