Ο λαός μίλησε... Ε, και;

Αυτό που με κάνει έξω φρενών μετά από κάθε εκλογική διαδικασία, είναι οι ατέρμονες συζητήσεις για το "μήνυμα των εκλογών" και το ηλίθιο τσιτάτο "ο λαός μίλησε". Ε, και; Τι έγινε που ο λαός μίλησε; Μήπως κατάλαβε κι ο ίδιος τι είπε; Κατά την διάρκεια της -σχεδόν- 200ετούς ιστορίας αυτής της χώρας, πότε ακριβώς κατάλαβε ο λαός τι είπε; Ακόμα κι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τον ακούνε, διαφωνούν ως προς το τι άκουσαν και τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος έχει καλύτερη ακοή.


Άντε να τους πιστέψουμε όλους αυτούς και να δεχτούμε ότι ο λαός είπε όλα όσα ισχυρίζονται ότι είπε, επειδή είμαστε καλοπροαίρετοι. Το ερώτημα παραμένει: ε, και; Το ότι επιτρέπουμε στον καθένα να λέει ελεύθερα την άποψή του δεν σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά να την υιοθετούμε. Την ακούμε, την εξετάζουμε και, αν είναι κουταμάρα, την απορρίπτουμε. Και από κουταμάρες ο λαός... άλλο τίποτε. Και λέει και -κυρίως- κάνει. Προχτές, για  παράδειγμα, αυτός ο λαός (σύμφωνα με όσους τον άκουσαν και "πήραν το μήνυμα") έκανε και τα εξής, μεταξύ άλλων:

(α) Τιμώρησε τον ΣυΡιζΑ. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω. Πώς ακριβώς τον τιμώρησε; Δίνοντάς του 23,80% εκεί όπου πριν πέντε χρόνια του είχε δώσει 26,56%; Τιμωρία είναι αυτό; Τιμωρία είναι αυτό που έκανε σε βουλευτικές εκλογές στο ΠαΣοΚ ρίχνοντάς το από το 43,92% του 2009 στο 13,18% του 2012 και στο 4,68% του 2015. Συγγνώμη αλλά η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως τρεις μονάδες σε πέντε χρόνια δεν συνιστούν τιμωρία.

(β) Εμπιστεύτηκε την Νέα Δημοκρατία. Καμμιά αντίρρηση αλλά εδώ το ερώτημα επανέρχεται ως κεφαλαιώδες: ε, και; Αν προχτές εμπιστεύτηκε τον Κυριάκο Μητσοτάκη με 33,18%, πριν 30 χρόνια είχε εμπιστευτεί τον πατέρα του με 44,28% και πριν 10 χρόνια τον Γιώργο Παπανδρέου με 43,92%. Αν τότε είχε δείξει εμπιστοσύνη κακώς, γιατί τώρα να έχει πράξει καλώς;

(γ) Τσάκισε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, ρίχνοντας το ποσοστό τους από 9,39% στο 4,85%. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Ναι, η Χρυσή Αυγή δέχθηκε σκληρό χτύπημα αλλά όχι επειδή ο λαός τσάκισε τους φασίστες. Απλώς, την έφαγε ο... οπορτουνισμός και διασπάστηκε σε δυο κόμματα. Οι νταήδες έμειναν πιστοί στον φυρερίσκο τους και όσοι φοβήθηκαν από τις διώξεις στοιχίστηκαν πίσω από τον Βελόπουλο. Εκτός αν νομίζετε ότι το 4,13% της Ελληνικής Λύσης οφείλεται σε 210 χιλιάδες βλαμμένους που πιστεύουν ότι ο Χριστός έχει αφήσει πίσω του χειρόγραφες επιστολές κι ότι οι αγιορείτες μοναχοί φτιάχνουν την μόνη οδοντόκρεμα στον κόσμο που δεν είναι επιβλαβής.

(δ) Έστειλε στα αζήτητα πολιτικές πλαγγόνες τύπου Σταύρου Θεοδωράκη, Πάνου Καμμένου και Βασίλη Λεβέντη. Σωστό μεν, μισή αλήθεια δε. Καθ' ότι ταυτόχρονα ανέδειξε νέα ακροδεξιά πλαγγόνα τύπου Κυριάκου Βελόπουλου, ενώ παράλληλα πριμοδότησε με αρκετές χιλιάδες ψήφων πλαγγόνες τύπου Ηλία Ψηνάκη (πάνω από 47.000 ψήφοι), Αρτέμη Σώρρα (σχεδόν 27.000 ψήφοι) ή ακόμη και Σάββα Τσιτουρίδη (πάνω από 8.000 ψήφοι). Κι αν οι ψήφοι του Ψηνάκη σας φαίνονται λίγες, να σας θυμίσω ότι στις προηγούμενες ευρωεκλογές ο Βασίλης Λεβέντης είχε πάρει κάτω από 37.000 αλλά έναν χρόνο αργότερα βρέθηκε στην βουλή. Παρένθεση. Αχ, βρε φουκαρά Τζήμερε... Κλείνει η παρένθεση.

(ε) Επέλεξε ως εκπροσώπους του στην ευρωβουλή την Ελίζα Βόζεμπεργκ, την Μαρία Σπυράκη, την Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, την Έλενα Κουντουρά και τον Αλέξη Γεωργούλη. Προφανώς, οι νεοδημοκράτες τίμησαν τις δυο πρώτες για το ιστορικής σημασίας έργο τους και θεώρησαν ότι η Ασημακοπούλου θα κάνει καλύτερη δουλειά από τον Ζαγοράκη ενώ οι αριστεροί εκτίμησαν ότι η -προερχόμενη από τους δεξιώτατους Ανεξάρτητους Έλληνες- Κουντουρά θα τα πάει καλύτερα από την -δική τους- Κούνεβα και ο Γεωργούλης είναι κλάσεις ανώτερος από τον Ρος Ντέιλυ (οι δυο τελευταίοι μόνον ως καλλιτέχνες μπορούν να κριθούν). Δεν ξέρω τι καταλαβαίνετε εσείς. Εγώ έπαψα να προσπαθώ.


Εν πάση περιπτώσει και για να μη λέμε πολλά, το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι ο λαός μίλησε αλλά και πάλι είπε μπούρδες, ως συνήθως. Και, πάντοτε ως συνήθως, όχι μόνο είπε μπούρδες αλλά έκανε και μια τρύπα στο νερό. Ό,τι ακριβώς κάνει, δηλαδή, ένας απαίδευτος λαός που έχει μάθει να χάφτει τα μεγάλα λόγια και να βγάζει το άχτι του τιμωρώντας, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι κατά βάθος δεν τιμωρεί αλλά αυτοτιμωρείται. Όπως έκανε όταν πίστεψε στον Ανδρέα Παπανδρέου και μετά έφερε τον Μητσοτάκη για να τιμωρήσει τον Ανδρέα και μετά ξανάφερε τον Ανδρέα για να τιμωρήσει τον Μητσοτάκη... και μετά πίστεψε στον Σημίτη κι έφερε τον Κώστα Καραμανλή για να τιμωρήσει τον Σημίτη... και μετά πίστεψε στον Γιώργο Παπανδρέου και στα λεφτά που υπήρχαν... και κάπου εκεί έχασε τελείως τον μπούσουλα κι έπεσε στο σαξές στόρυ του Σαμαρά και μετά πίστεψε στην αριστερή ελπίδα και μετά...

Το ξέρω ότι σίγουρα θα ακούσω πολλά σχολιανά με το σημερινό μου σημείωμα και, ίσως, αποκτήσω μερικούς ακόμη εχθρούς αλλά θα κλείσω λέγοντας δυνατά αυτό που βγαίνει από μέσα μου μετά από κάθε εκλογική διαδικασία:

Δεν έχει καμμιά σημασία το ν' ακούς τι λέει ο λαός. Σημασία έχει το να φροντίζεις για την σωστή του μόρφωση ώστε να μη λέει -και, κυρίως, να μη κάνει- κουταμάρες.

Ταξικό δηλητήριο από στέλεχος της ΝΔ για Κούνεβα – “Ψάχνω γυναίκα για γενική το Σάββατο”

Κατιούσα

Δεν είναι ότι τα γαλάζια στελέχη δε μας έχουν συνηθίσει σε αθλιότητες, σνομπισμό και βαθιά περιφρόνηση όσων θεωρούν “κατώτερους” της αριστείας που κουβαλάνε. Απλά θα περίμενε κανείς, δεδομένης της γραμμής “σεμνά και ταπεινά”, που επέβαλε στη ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το βράδυ των εκλογών, πως θα προσπαθούσαν λίγο να αυτοσυγκρατηθούν για τα μάτια του κόσμου ως τη διαφαινόμενη άνοδό τους στην εξουσία.
Για κάποιους ωστόσο ακόμα κι αυτό το μορατόριουμ αποδείχτηκε δυσβάστακτος, κι έκριναν πως μπορούσαν ατιμώρητα να διοχετεύουν τον οχετό τους στο διαδίκτυο. Ο λόγος για το – πρώην πλέον – μέλος της Γραμματείας Οργανωτικού και συντονιστή ετεροδημοτών της ΝΔ, Κώστα Στεφανίδη, που επέδειξε την αριστεία του με το εξής απαράμιλλο σχόλιο στο facebook: Tώρα που η Κούνεβα του Σύριζα δεν εξελέγη Ευρωβουλευτής, ξέρει κανείς αν θα γυρίσει στη δουλειά; Ψάχνω γυναίκα για γενική το Σάββατο και δεν έχω βρει ακόμα!

Προφανώς μπορεί να ασκήσει κανείς σκληρή κριτική στην Κωνσταντίνα Κούνεβα για την επιλογή συστράτευσής της με το Σύριζα και την πιστή υπηρέτηση της αντιλαϊκής πολιτικής του, που, παρότι δεν αναιρεί, σίγουρα αντιστρατεύεται τους αγώνες και τα όσα φριχτά υπέστη στη διάρκεια των συνδικαλιστικών της αγώνων σε έναν κλάδο – ζούγκλα. Εδώ όμως φυσικά δε μιλάμε για κάτι τέτοιο. Ίσα – ίσα, αυτοί οι αγώνες  είναι που προκαλούν μεταξύ άλλων το ταξικό μίσος του Στεφανίδη, ο οποίος επιπλέον μάλλον δεν άντεχε στην ιδέα πως βρέθηκε σε ένα πόστο “αρίστων” μια “παραδουλεύτρα”, μην έχοντας εξάλλου ο ίδιος δουλέψει ποτέ σοβαρά στη ζωή του.
Δεν ξέρουμε, ούτε μας αφορά, αν η απόφαση διαγραφής του από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ανακοινώθηκε πριν λίγο από το γραμματέα της ΝΔ Λευτέρη Αυγενάκη, του δώσει την ευκαιρία να δει πώς ακριβώς είναι να χρειάζεται να δουλέψεις για να βγάλεις το ψωμί σου. Η ΝΔ επέλεξε να σώσει τα προσχήματα για προεκλογικούς λόγους, σημασία έχει πως “Στεφανίδηδες” που κρατούν τις απόψεις τους για τον εαυτό τους έχει πολλοί περισσότερους από ένα. Το κυριότερο όμως είναι πως εφαρμόζει, όπως και ο Σύριζα, πολιτικές που καταδικάζουν τις παλιές συναδέλφισσες της Κούνεβα, αλλά και τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων, σε συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς. Μπορεί και οι τύποι να έχουν τη σημασία τους, δεν πρέπει όμως ποτέ να συσκοτίζουν την ουσία για όσους βρίσκονται στο στόχαστρο ενός συστήματος που γεννάει την περιφρόνηση σε όσους παράγουν τον πλούτο από τους εκμεταλλευτές και τα τσιράκια τους.

Οι κάλπικες ελπίδες χάνονται στις κάλπες

Με λίγο σημειολογία θα ξεκινήσουμε την κατάθεση ορισμένων σκέψεων για το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών, επιλέγοντας δύο εικόνες: 

Εικόνα πρώτη: Η δήλωση για την πρωτιά στις ευρωεκλογές – με διαφορά – της Νέας Δημοκρατίας, από τον πρώην πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά.

Εικόνα δεύτερη: Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και η ανακοίνωση πρόωρων εκλογών σε ένα έντονο κόκκινο φόντο με ένα μικρό σήμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη εικόνα συμβολίζει ένα «(ξανά)ερχόμαστε» από ένα πολιτικό πρόσωπο που συνδυάστηκε με την πιο (ακρο)δεξιά έκφραση της Νέας Δημοκρατίας, των τελευταίων πολλών χρόνων, ασκώντας  νεοφιλελεύθερη πολιτική και παρεμβαίνοντας – μέχρι σήμερα – ως «θεωρητικός» αρχηγός της ΝΔ. 

Η δεύτερη εικόνα συμβολίζει ένα «να σας θυμίσω πως είμαι και αριστερός» από ένα πολιτικό πρόσωπο που κατάφερε να πουλήσει κάθε είδους ελπίδα – σε όσους τον πίστεψαν – και άσκησε μια από τις πιο νεοφιλελεύθερες και αμερικανόδουλες πολιτικές στο όνομα της «Αριστεράς», εφαρμόζοντας τα δύο μνημόνια που βρήκε και το τρίτο που έφερε ο ίδιος και λαμβάνοντας συγχαρητήρια γιατί η κυβέρνηση του έγινε «γεωπολιτικός μεντεσές των ΗΠΑ». 

Και οι δύο, σαν δύο «φαντάσματα» από το πρόσφατο παρελθόν, εμφανίστηκαν χθες με διαφορετικό προσωπείο: Ο ένας σαν «Έλληνας πατριωτάκος» και ο άλλος σαν «προοδευτικός αριστερούλης».

Γιατί επιλέγουμε την εικόνα του κυρίου Αντώνη Σαμαρά από τη ΝΔ – και όχι του προέδρου της, Κυριάκου Μητσοτάκη και βασικού υπουργού της κυβέρνησης Σαμαρά– μπορούμε να σας το εξηγήσουμε με δύο κουβέντες: 

Διότι ο Σαμαράς συμβολίζει καλύτερα αυτό «(ξανα)ερχόμαστε» και «απεικονίζει» πληρέστερα αυτό που υποτίθεται πως ήρθε να γκρεμίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, συνδυάζοντας  παράλληλα και όλη την Ελλάδας της μετεμφυλιακής (ακρο)δεξιάς. Εκείνης της (ακρο)δεξιάς που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο εντυπώσεων, να φαίνεται «πιο προοδευτικός». 

Μην γελιόμαστε, ένα κομμάτι ψηφοφόρων, παρόλο που αντιλαμβάνεται τη δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (μνημόνια, αμερικανοΝΑΤΟφροσύνη, ξεπουλήματα, περικοπές) συνεχίζει να μουρμουράει: «Εάν είναι να έρθουν οι Σαμαράδες, οι Βορίδηδες και οι Γεωργιάδηδες, καλύτερα η κοροϊδία του Τσίπρα»…

Σε αυτή τη «μουρμούρα» ελπίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ για να καλύψει ένα μέρος της διαφοράς. Μαζί με μια προσπάθεια νέας παροχολογίας και με τονισμένο το «να σας θυμίσουμε πως είμαστε και αριστεροί και αυτοί είναι δεξιοί» θα πορευτεί μέχρι τις εκλογές.

Δεν γνωρίζουμε πόσο «τσιμπάει» πια ο κόσμος στο «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»στην ΠΑΣΟΚική εκδοχή του κι εάν αυτό θα «πιάσει». Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, θα επιδιώξει να το ρίξει στο τραπέζι, για να απαντήσουν οι της Νέας Δημοκρατίας: «Ποτέ ξανά Αριστερά» (το έχουν ήδη εισάγει ως σύνθημα με «τσεκουράτο» τρόπο οι Βορίδηδες).

Οι σημερινοί αυτοχαρακτηριζόμενοι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ (του «αγγελικού» Τραμπ και του μνημονίου) δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Αν κάποτε αυτοχαρακτηριζόταν από «ανανεωτική Αριστερά» έως «ριζοσπαστική Αριστερά» και το μόνο που κατάφερναν είναι να αποτελούν αυτό που ονομάζεται… κλασικός οπορτουνισμός, αυτό έχει αλλάξει. 

Μετά από σχεδόν 4,5 χρόνια διακυβέρνησης, με συνέχιση της ίδιας πολιτικής των προηγούμενων στους βασικούς τομείς, το μόνο που τους έχει μείνει είναι το παιχνιδάκι της έκφρασης της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς. Έλα ντε, όμως, που ακόμα κι αυτή η λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία και κεντροαριστερά (τύπου ΠΑΣΟΚ) ταυτίζεται σε στρατηγικό επίπεδο με τις νεοφιλελεύθερες παραδόσεις και τις πιο αντιδραστικές πολιτικές.

Όποιος επιλέξει να μην παραμυθιαστεί στη συνθηματολογία και στο «κόκκινο φόντο» του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αντιλαμβάνεται πως στις εκλογές που έρχονται ο νέος διπολισμός θέτει ξανά το ίδιο δίλημμα:

Ποιος είναι «καλύτερος» διαχειριστής της «μεταμνημονιακής» μνημονιακής Ελλάδας.

Αυτό, προφανώς, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πρόκειται για δύο κόμματα με διαφορετική ιστορική και πολιτική πορεία αλλά έχουν κάτι κοινό:

Έχουν τους ίδιους «προστάτες» και τα ίδια «αφεντικά» και αυτά δεν είναι άλλα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το διαβόητο «κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι», αποδείχθηκε – και μετά τις αυταπάτες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να «αλλάξει» – για μια ακόμα φορά τι είναι:

Ο καλύτερος εκπρόσωπος και ρυθμιστής εκείνων που κατέχουν την εξουσία, ένας οργανισμός που διασφαλίζει την κερδοφορία τους. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ένωση οικονομικών συμφερόντων (και αντικρουόμενων)  που θέλει τους «πολλούς», εκείνους που θυμήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ για προεκλογικούς λόγους, υπηρέτες και φυλακισμένους στα «σύνορα» μιας ζωής που κατρακυλάει από τη φτώχεια στην εξαθλίωση.

Πρόκειται για μια ένωση οικονομικών συμφερόντων που δεν διστάζει, αν αυτό βολεύει την «αγορά» να στηρίξει, να συνομιλήσει, να εκφραστεί και μέσα από «καθαρές» ακροδεξιές και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις. Η αύξηση των δυνάμεων των Λεπέν, των Σαλβίνι και των Όρμπαν δεν δείχνει να προβληματίζει – επί της ουσίας – τους γραφειοκράτες της «αγίας» Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιμετωπίζεται, δε, σαν μια άνοδος του «λαϊκισμού» και των «άκρων».  Κι εδώ έρχεται και «δένει» η άθλια θεωρία των δύο άκρων που ο «προοδευτικός» Τσίπρας πρόσφατα επικύρωσε αποδεχόμενος τον όρο «σιδηρούν παραπέτασμα».

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να «οραματίζεται» 7ημερη εργασία και ασφαλιστικό Πινοσέτ και ο Αλέξης Τσίπρας να εφαρμόζει σαν καλός ΗΠΑλληλος κάθε βάρβαρη νεοφιλελεύθερη «μεταρρύθμιση», παρουσιάζοντας την με «προοδευτικό» πρόσημο, αλαζονεία και μαυρογιαλουρισμό, αλλά υπάρχει κι ένα κριτήριο που χρειάζεται κάποτε να ενεργοποιηθεί:

Η εμπειρία της ίδιας μας της ζωής, της ζωής που παραδίδουμε στα χέρια «μπλε», «ροζ» και «πράσινων» μεταφορέων ψέματος, ελπίδας και φόβου πως οι «απέναντι» είναι χειρότεροι. Και η λύση σίγουρα δεν είναι να απευθυνθούμε σε ακροδεξιούς εμπόρους «χειρόγραφων επιστολών του Ιησού» σαν μια πιο «ήπια» μορφή χρυσαυγιτισμού…

Αυτά ως πρώτες σκέψεις για τις χθεσινές εκλογές και τις κάλπες που έρχονται, με μια τελευταία σημείωση: 

Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο χρειάζεται άμεσα να αλλάξει η ερμηνεία της λέξης «συμφέρον», διότι δεν έχουμε όλοι κοινά συμφέροντα κι ούτε η λύση του προβλήματος δεν είναι στη φράση «ο καθένας το συμφέρον του» κι όποιος αντέξει μέσα στην ζούγκλα.

Διαφορετικά οι κάλπικες ελπίδες θα παραμείνουν η σταθερή δύναμη των εκλογών. Και θα χάνονται στις κάλπες. 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Sorry που δεν πενθώ

27-05-2019

Καμία Αριστερά δεν ηττήθηκε στις Ευρωεκλογές του 2019. Η ήττα της είχε έρθει χρόνια νωρίτερα. Όταν ξεπουλούσε ό,τι μπορούσε για να έρθει στην κυβέρνηση, όταν δήλωνε υποταγή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, όταν υπέγραφε μνημόνια, όταν έσερνε το λαό σε δημοψήφισμα για να αλλάξει την απόφασή του. 

2310net

 

Sorry δεν μπορώ να συμμετάσχω στο … εθνικό πένθος για την ήττα της Αριστεράς και την Δεξιά Παλινόρθωση.

Καμία Αριστερά δεν ηττήθηκε στις Ευρωεκλογές του 2019. Η ήττα της είχε έρθει χρόνια νωρίτερα. Όταν ξεπουλούσε ό,τι μπορούσε για να έρθει στην κυβέρνηση, όταν δήλωνε υποταγή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, όταν υπέγραφε μνημόνια, όταν έσερνε το λαό σε δημοψήφισμα για να αλλάξει την απόφασή του. Όταν θεωρούσε Αριστερό το να διαπραγματεύεσαι για 17 ώρες για το πόσο πολύ θα πατήσεις το λαό. Όταν προσκυνούσε το διαβολικά καλό Τραμπ και τον φονιά Νετανιάχου. Όταν ξεπουλούσε κάθε κινητό και ακίνητο δημόσιο ασημικό. Όταν διεύρυνε την κυριακάτικη εργασία, όταν έστελνε τον κόσμο να «ανασάνει αξιοπρέπεια» και λίγο αργότερα λοιδωρούσε όποιον αγωνιζόταν. Όταν στρατολόγησε ψεκασμένους ακροδεξιούς, γυρολόγους της πολιτικής, παλαιοπασόκους, ημίτρελους του Λεβέντη, ξεχασμένους του Ποταμιού και όποιον άλλο είχε απλά μια ψήφο για να μη χαθεί το μαγικό 151.


Αυτή η Αριστερά ηττήθηκε πριν καν γίνει κυβέρνηση. Οι τυφλωμένοι και οι αγαθοί δεν μπορούσαν τότε να το διακρίνουν. Για πέντε χρόνια όλοι αυτοί κοίταζαν αλλού. Εναπέθεσαν τις ελπίδες τους και περίμεναν πως με μαγικό τρόπο θα συνέβαινε κάτι διαφορετικό από το παρελθόν. Μα δεν διδάχτηκαν από τη ρήση ότι όταν κάνεις τα ίδια και περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα είσαι μάλλον ηλίθιος. Για την ακρίβεια από αυτή τη ρήση το μόνο που τους έκανε εντύπωση ήταν ότι την απέδωσε αλλού ο Κούλης. Λυπάμαι παιδιά, δεν θα κλάψω μαζί σας για την ήττα της Αριστεράς. Αφήνω τα δάκρυα σε εσάς τους κομμουνισταράδες, τους ασυμβίμβαστους της αντάρτικης αριστεράς που τρέμετε τον Κούλη γιατί θα πρέπει να ξυπνήσετε από το λήθαργο που είχατε πέσει. Εγώ στεναχωρήθηκα όταν έπρεπε. Όποιος θέλει ας αρχίσει το μοιρολόι πάνω στα λείψανα της …Προοδευτικής Συμμαχίας. Τώρα έχουμε σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε.

Όπως για παράδειγμα τη σταθεροποίηση της Ακροδεξιάς. Δεν είναι καινούριο το φαινόμενο. Συμβολικά μπορεί να αποτιμηθεί θετικά το γεγονός ότι έπεσε σημαντικά η Χρυσή Αυγή, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άλλοι ακροδεξιοί σχηματισμοί οι οποίοι μαζεύουν μικρές δυνάμεις, αλλά χρησιμεύουν για να καθορίσουν την ατζέντα. Το γεγονός ότι οι «συνέλληνες» ψήφισαν έναν τύπο που πουλούσε ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού, τυπωμένες σε Α4 και δεμένες σε σπιράλ είναι απολύτως συμβατό με το συλλογικό IQ του λαού μας. Του ίδιου λαού που εκλέγει δια περιπάτου τον Μπέο, τον υπόδικο Μαρινάκη, τους Τζιτζικώστες και τους Παχατουρίδηδες. Του ίδιου λαού στον οποίο ο ένας στους 100 ψηφίζει μια παράταξη που λέγεται «πολίτες του Ηλία Ψινάκη».

Αν θέλουμε να εξηγήσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την προεκλογική περίοδο. Καμία, μα καμία πολιτική συζήτηση για την ουσία. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για το ρόλο της, το χαρακτήρα της, τις πολιτικές της. Σκανδαλολογία, συνθηματολογία και ατάκες επιπέδου νηπιαγωγείου. Η ΝΔ να μιλάει περισσότερο για τη Βενεζουέλα και τον Μαδούρο, να διασπείρει fake news και στο τέλος να καθιστά το λαό συνυπεύθυνο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κούλης επέλεξε να μιλήσει για την 7ημερη εργασία προς το τέλος της προεκλογικής περιόδου. Ήξερε ότι δεν αλλάζει κάτι. Το είπε και τώρα μπορεί να πει ότι παρόλα αυτά, ο λαός τον επέλεξε. Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει και ο Μιχαλολιάκος όταν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας Φύσσα. Το ότι έχουμε λαό που ψηφίζει ακόμα ΝΔ και Μητσοτάκηδες είναι θλιβερό. Αλλά νομίζω ότι τα παιδιά μας το 2039 θα γράφουν στην Κατιούσα αντίστοιχα κείμενα για το παιδί του Μητσοτάκη και του Μπακογιάννη.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ κούρδισε τα τρολ του να παίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ πόσο χαζός είναι ο Κούλης. Τι είπε εδώ, τι είπε εκεί, αν έκανε την τάδε γκριμάτσα ή αν είπε την μία βλακεία ή την άλλη. Πολύ έξυπνο παιδιά! Την άλλη φορά πείτε και τίποτα άλλο, έτσι για το τυπικό. Κόμμα είστε, όχι σατιρική εκπομπή.

Για το ΚΚΕ θα τα πούμε αναλυτικά άλλη φορά. Το γεγονός ότι πέρασε την Χρυσή Αυγή είναι θετικό. Αλλά δεν λέει τίποτα αν δεν τους ξεριζώσουμε, αν δεν χτυπηθούμε με την ουσία της ιδεολογίας που θεωρεί το έθνος την σημαντικότερη του ταύτιση. Αυτά θα μας απασχολήσουν αργότερα, όταν ηρεμήσει το κεφάλι από τις πολλές εκλογές.

Ο Βαρουφάκης είναι το ανάχωμα της επόμενης πενταετίας. Αυτός που θα στηριχθεί από το σύστημα δια της επίθεσης σε αυτόν ώστε να εμφανιστεί ως ο φόβος και ο τρόμος της ΕΕ και να σηματοδοτήσει το αριστερό όριο της πολιτικής σκέψης του λαού.

Τώρα για τα Ποτάμια, τους ΑΝΕΛ και τους Λεβέντηδες δεν μπορώ να πω τίποτα. Δεν μπορώ να βρω κάτι αντίστοιχα έξυπνο με το σπερματοζωάριο του Σταύρου.
Τέλος πάντων. Το συμπέρασμα είναι ότι αν πιστεύετε ότι πλέον θα ζήσουμε σε δυστοπικό κόσμο επειδή θα έρθει η δεξιά, ξυπνήστε και δείτε που ζούσατε πριν. Προσωπικά, χαίρομαι που η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε και θα χαιρόμουν και περισσότερο αν είχε συντριβεί. Εκείνο που με στεναχωρεί είναι ότι δεν έχασε από ένα λαό που αγωνιζόταν, από ένα λαό που πίεζε, που κινητοποιούνταν, αλλά από μια κοινωνία η οποία στωικά περιμένει το εκτελεστικό της απόσπασμα γιατί έτσι έμαθε. Και γι’ αυτό η ευθύνη ανήκει και σε όσους υπερασπίστηκαν, δικαιολόγησαν ή νομιμοποίησαν την προσβλητική για την Αριστερά παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια.

Μπροστά μας θα βρούμε μια κοινωνία που αποπολιτικοποιείται, συντηρητικοποιείται και εκφασίζεται. Μήπως θα πρέπει να συνεχίσουμε να χτίζουμε μέτωπο στην ΕΕ, τον φασισμό, τον καπιταλισμό μέρα-μέρα, γειτονιά-γειτονιά; Μάλλον ναι!

Και όπως λέει και η ταινία: We will always have Patra!

Φωτογραφία: EUROKINI

Θανάσης Καμπαγιάννης: “Η ναζιστική συμμορία είναι πλέον στριμωγμένη”

Κατιούσα

“Το χτεσινό εκλογικό αποτέλεσμα της Χρυσής Αυγης αποτελεί πλήγμα στην προσπάθεια της οργάνωσης να ενισχύσει την πολιτική/κοινοβουλευτική της βιτρίνα και να κανονικοποιηθεί εκ νέου ως “νόμιμο πολιτικό κόμμα”, σε μια συγκυρία που επίκεινται οι απολογίες των ηγετικών στελεχών, κατηγορούμενων για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.
Οι συγκρίσεις με το 2014 είναι καταλυτικές: από το 9,4% και την τρίτη θέση (ευρωεκλογές 2014) στο 4,8% και την πέμπτη πλέον θέση, με την πτώση να μετριέται σε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους. Παρόμοια είναι η εικόνα και όσον αφορά τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, με την εκκωφαντική αποτυχία Κασιδιάρη έστω και να πλησιάσει τον δεύτερο γύρο στο Δήμο της Αθήνας. Η ανάδυση της Ελληνικής Λύσης του Βελόπουλου δεν συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια με το πολιτικό και οργανωτικό σχέδιο ενός νεοναζιστικού κόμματος όπως η Χρυσή Αυγή, την οικοδόμηση δηλαδή ομάδων κρούσης που επιτίθενται φυσικά σε αλλοδαπούς και αντιφρονούντες, σχέδιο που κατέληξε στην οργανωμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013. Τα εκλογικά αυτά αποτελέσματα δεν θα είχαν καταστεί εφικτά χωρίς την αδιάκοπη δράση του αντιφασιστικού κινήματος και της κινητοποίησης των δημοκρατικών πολιτών, που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην απομόνωση της Χρυσής Αυγής.

Η ναζιστική συμμορία είναι πλέον στριμωγμένη. Η ήττα της δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη, κάθε άλλο. Γι΄αυτό δεν χωράει κανένας εφησυχασμός. Στις επικείμενες εκλογές, η απομόνωσή της πρέπει να βαθύνει, με στόχο να μην εκλεγεί ξανά στη Βουλή. Έτσι, είναι δυνατόν να συμβεί αυτό που ισχυριζόμασταν εξαρχής: η δικαστική απόφαση – που αναμένεται στο τέλος της χρονιάς – να αποτελέσει επισφράγιση της ήττας που θα έχει υποστεί το ναζιστικό μόρφωμα έξω από τη δικαστική αίθουσα, στην ίδια την κοινωνία”. #gdtrial #jailgoldendawn

*Ο Θανάσης Καμπαγιάννης είναι δικηγόρος, μέλος της Πολιτικής Αγωγής του αντιφασιστικού κινήματος στη δίκη της Χρυσής Αυγής.

Τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ και οι λαθολόγοι

Από τις εκλογές του Ιουνίου 2012 μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019 τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ κυμαίνονται από 4,51% κατώτερο μέχρι 5,55% ανώτερο. Στις δε ευρωεκλογές του 2019 έλαβε 5,41%.

Τα ποσοστά αυτά αποτελούν στόχο των αντιπάλων του κόμματος θέλοντας να προδιαγράψουν τον αφανισμό του.

Ωστόσο, προκαλεί αλγεινή εντύπωση η συνεχής προσπάθεια κάποιων που δηλώνουν "φίλοι" να θεμελιώσουν πάνω στα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ, την λάθος πολιτική της ηγεσίας του. Αυτοί φυσικά έχουν στο τσεπάκι τους τη λύση των χαμηλών ποσοστών, αλλά την απαιτούν από το ΚΚΕ!

Κατατάσσω στην αρνητική σκοπιμότητα την αποσπασματική κριτική σε ποσοστά και μάλιστα να τα ερμηνεύουν όχι με τις συνολικές αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες και τους ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων αλλά αποκλειστικά από την πολιτική της ηγεσίας του κόμματος. Σαν όλα να εξαρτώνται από τις θέσεις και τις αποφάσεις της! Ντετερμινισμός, βολονταρισμός και μηχανιστική σκέψη χειρίστου είδους.  

Ας πούμε όμως πολύ σκληρότερα πράγματα για να δούμε τι έχουν να πουν για την πτώση ποσοστών, οι αντιρρησίες που ανακάλυψαν την πτώση των ποσοστών τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για 74 χρόνια, όχι για επιλεκτικές περιπτώσεις!

Από το 1945 οι δυνάμεις του ΚΚΕ, δυστυχώς, μειώνονται συνεχώς με ελάχιστα ζικ- ζακ. Όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, όπως αναφέρουν σκοπίμως μερικοί.

Προφανώς σε κάποιους εξυπηρετεί να απομονώνουν μόνο τις τελευταίες περιπτώσεις μείωσης των ποσοστών για να βγάλουν τα επιθυμητά  «συμπεράσματά» τους.

Η σωστή θέση είναι να εξετάσεις τη συνολική πορεία μείωσης των ποσοστών και τις πραγματικές αιτίες της και όχι όποιο κομμάτι σε συμφέρει.

Ας δούμε την πορεία των ποσοστών όσο είναι δυνατόν να εξαχθούν αυτά λόγω των διαφορετικών μορφών συμμετοχής του ΚΚΕ στις εκλογές.

Από το λεγόμενο ποσοστό 90% του 1944(ΕΑΜ), έπεσε στο 24,42% της ΕΔΑ το 1958, στο 14,63% του ΠΑΜΕ το 1961, στο 14,34% το 1963(ΕΔΑ), στο 11,80% το 1964(ΕΔΑ), στο 9,47% το 1974(ΕΑ), στο 9,36% το 1977(ΚΚΕ), ανέβηκε λίγο στο 10,93% το 1981, έπεσε ξανά στο 9,89% το 1985, ανέβηκε στο 13,13% το 1989 σαν ΣΥΝ αλλά με λιγότερες συνολικά ψήφους από το σύνολο ΚΚΕ και ΚΚΕεσ. των εκλογών του 1985, στο 10,28% σαν ΣΥΝ το 1990. Στις επόμενες εκλογές τα ποσοστά έπαιζαν χαμηλά και μονοψήφια, στο 4,54% το 1993 (είχε συντελεστεί η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων – παγκόσμια ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και η διάσπαση του ΚΚΕ από τους μετέπειτα σημαιοφόρους του οπορτουνισμού του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ), στο 5,61% το 1996, 5,52 στο 2000, 5,90% στο 2004, άνοδος στο 8,15% το 2007, πτώση στο 7,54% το 2009, άνοδος στο 8,48% τον Απρ. του 2012, στο 4,51% τον Ιουν. 2012, στο 5,47%  τον Ιαν. του 2015, στο 5,55% τον Σεπτ. του 2015 και στο 5,41% στις ευρωεκλογές του 2019.

Το ΚΚΕ, με όποια μορφή και αν κατέβαινε στις εκλογές, είχε προχουντικά μόνο διψήφια ποσοστά. Σε όλη τη μεταπολίτευση είχε 14 μονοψήφια και μόνο 3 διψήφια ποσοστά και απο αυτά μόνο του, ως ΚΚΕ, μόνο μια φορά, το 1981.

Κανένας δεν μπορεί να παραβλέπει την πτώση των εκλογικών ποσοστών διαχρονικά. Οι κριτικές συνεπώς δεν μπορούν να γίνονται εκλεκτικά σαν να είναι τωρινό φαινόμενο. Φυσικά η κριτική αποτίμηση σε όλη αυτή την πορεία δεν μπορεί να γίνει εδώ, ούτε είναι στόχος αυτού του κειμένου. Υπάρχουν και τα επίσημα κείμενα του ΚΚΕ και τρίτων, αν θέλει κάποιος αναλύσεις επ’ αυτών. Στόχος εδώ είναι να αποδομηθεί η υποκριτική έκπληξη από τα χαμηλά ποσοστά των τελευταίων χρόνων, τα οποία αποσυνδέουν από τις πραγματικές αιτίες και τα συνδέουν κατά βούληση και αποκλειστικά με τη πολιτική γραμμή, ιδίως της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ και ταυτόχρονα την αποσυνδέουν από τις σκληρές συνθήκες και τις ήττες του ελληνικού και παγκοσμίου κομμουνιστικού, εργατικού και λαϊκού κινήματος! Αναπληρώνουν δε με τη φαντασία και την αυταπάτη το έλλειμμα των επιθυμητών ποσοστών του ΚΚΕ, υποθέτοντας πως έχουν λύση για τα χαμηλά ποσοστά.

Για τους λαθολόγους λοιπόν λέμε:  Αν δουν μόνο την πτώση των ποσοστών και την ερμηνεύσουν ως λάθη της ηγεσίας, θα πρέπει να μιλάνε για διαχρονικά λάθη επί… 74 χρόνια!!! Έτσι όμως θα ισχύει η ίδια κριτική και για μορφές πολιτικής συμμαχιών και εσωκομματικών λειτουργιών που αυτοί προβάλλουν ως σωτήρια, ενώ η πτώση συνεχίζονταν και τότε.

Τα εκλογικά ποσοστά ερμηνεύονται κάθε φορά κάτω από τις πολύπλοκες συνθήκες της ταξικής πάλης και των ταξικών και πολιτικών συσχετισμών δυνάμεων, εθνικά και διεθνώς[1]. Αποτελούν δε μία από τις μορφές πάλης και όχι η καθοριστική και κυρίαρχη για ένα Κ.Κ. Συνεπώς ας αφήσουν οι λαθολόγοι τη «ευκαιρία» να μας πουν πόσο λάθος είναι η τακτική του ΚΚΕ σήμερα λόγω ποσοστών, παριστάνοντας ότι δεν ξέρουν πως πρέπει να αναλύουμε τις πραγματικές αιτίες.

---

[1] Αντιφάσεις εκλογικής επιλογής και ταξικής θέσης

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2012/06/blog-post_18.html

ΣΥΡΙΖΑ: Το καλύτερο «πλυντήριο» της πολιτικής ΝΔ - ΠΑΣΟΚ

Το ΚΚΕ έδωσε μάχη στις εκλογές της 26ης Μάη να εκφραστούν και στην κάλπη μια σειρά θετικές διεργασίες που αναπτύσσονται σε κλάδους και χώρους δουλειάς, σε γειτονιές, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση που κλιμακώνουν το κεφάλαιο, η ΕΕ και τα κόμματά τους.
Πράγματι, στα ποιοτικά στοιχεία του εκλογικού αποτελέσματος, άρα και στα εφόδια για την επόμενη κρίσιμη μάχη των βουλευτικών εκλογών, καταγράφεται το γεγονός ότι εκφράστηκε μια τέτοια τάση συμπόρευσης με το ΚΚΕ από ανθρώπους με τους οποίους συναντηθήκαμε μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Το συνολικότερο εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει μια γενικότερη τάση συντηρητικοποίησης, για την οποία ευθύνονται όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα, με ξεχωριστό το ρόλο του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, της δύναμης που ψευδεπίγραφα έθεσε μπροστά στην κάλπη το δίλημμα «πρόοδος ή συντήρηση».
Το αποτέλεσμα των εκλογών ήρθε να επιβεβαιώσει εμφατικά το γεγονός ότι με την αντιλαϊκή πολιτική της όλα αυτά τα χρόνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν... «ξεμπερδεύει με το παλιό», αλλά το «ξεπλένει» και το ανασταίνει!

***

Η τεράστια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ - που αποτελεί ταυτόχρονα τεράστια συμβολή στα σχέδια του κεφαλαίου - συνίσταται ακριβώς στην απογοήτευση που έσπειρε σε κόσμο που τον ακολούθησε, σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που θεώρησαν ότι έκαναν ένα βήμα απεγκλωβισμού από την αντιλαϊκή πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, για να συνειδητοποιήσουν τελικά ότι πίσω από το απατηλό «Η ελπίδα έρχεται» βρισκόταν ο εγκλωβισμός στην ίδια ακριβώς αντιλαϊκή πολιτική υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, με μόνη αλλαγή τον τιμονιέρη της αστικής διακυβέρνησης.
Η συνέχιση και η κλιμάκωση της επίθεσης σε όλα τα επίπεδα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που «ξέπλυνε» τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι αυτή που τους έδωσε τη δυνατότητα να εμφανίζονται σήμερα ως «δικαιωμένοι» για την πολιτική που τσάκισε και τσακίζει τους εργαζόμενους και το λαό, να υπερθεματίζουν σε αντεργατικές θέσεις, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τον ΣΥΡΙΖΑ για το χρίσμα του εκλεκτού της αστικής τάξης.
Αφού πρώτα ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ αποπροσανατόλισε συστηματικά από το πραγματικό περιεχόμενο και το χαρακτήρα των μνημονίων, από το γεγονός δηλαδή ότι αποτελούσαν εξειδίκευση στα χρόνια της κρίσης της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου που είχε χαραχτεί πολύ πριν από αυτή, ήρθε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να τα νομιμοποιήσει, διατηρώντας άθικτα όλα τα μνημονιακά μέτρα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ψηφίζοντας μαζί τους ένα ακόμα μνημόνιο, το τρίτο, ήδη από το καλοκαίρι του 2015.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που παρουσίασε ως «σχέδιο για να βγουν ο λαός και η χώρα από τα μνημόνια» τη... στοχοπροσηλωμένη υλοποίησή τους, τις νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις για δεκαετίες μπροστά, την ένταση της επίθεσης στους εργαζόμενους και στο λαό για τη στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
«Πετύχαμε εκεί που οι άλλοι απέτυχαν», καμάρωναν ο πρωθυπουργός και τα άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, λανσάροντας τους εαυτούς τους ως καλύτερους διαχειριστές της αντιλαϊκής επίθεσης και εισπράττοντας τα αντίστοιχα συγχαρητήρια από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς...

***

Με τη στάση τους απέναντι σε κάθε εργατική - λαϊκή κινητοποίηση, με την προκλητική επιχειρηματολογία που ανέπτυσσαν ακόμα και μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων για την υπεράσπιση της «αναγκαιότητας» των μνημονιακών περικοπών, έδωσαν «τα ρέστα τους» για να ενισχυθεί η προπαγάνδα που παρουσιάζει ως «κίνδυνο εκτροχιασμού της οικονομίας» κάθε διεκδίκηση για πραγματική ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων και του λαού, κάθε αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες τους.
Με επιδόματα - ψίχουλα, με τη γνωστή τακτική «σου παίρνω 10, δίνω τα 9 στο κεφάλαιο και σου επιστρέφω 1», συνέβαλαν καθοριστικά στο να πέσει ακόμα πιο χαμηλά ο πήχης των εργατικών - λαϊκών απαιτήσεων.
Επιπλέον, ενώ ένα από τα κάλπικα διλήμματα που λάνσαρε μπροστά στις προχτεσινές εκλογές ήταν και αυτό της «μάχης κατά της ακροδεξιάς», η πραγματικότητα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη δική του συμβολή στην επιχείρηση καλλιέργειας ανοχής απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις:
Τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με τους εθνικιστές - ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Στελέχη του στην κυβέρνηση και στην Τοπική Διοίκηση, με διάφορες ευκαιρίες, χαριεντίζονταν με χρυσαυγίτες, ενώ με εμβληματικές κινήσεις, όπως η υπογραφή στην πρόσφατη απαράδεκτη αντικομμουνιστική διακήρυξη της ΕΕ, έριξε μπόλικο νερό στον ίδιο αντιδραστικό μύλο.
Και φυσικά... αξέχαστος είναι ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στο «ξέπλυμα» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ακόμα και του... «διαβολικά καλού» Τραμπ! Βάφτισαν «μονόδρομο» και «διασφάλιση της σταθερότητας και της ασφάλειας» την ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, με στόχο τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης, όπως και το γεγονός ότι για τον ίδιο στόχο έσπειραν όλη την Ελλάδα με αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και «διευκολύνσεις»...

***

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε και κλιμάκωσε την αντιλαϊκή πολιτική ακριβώς από το σημείο που... «κώλωσαν» οι προηγούμενοι, ενώ ντύνοντάς την με το μανδύα της «προόδου» και της «αριστερής κυβέρνησης» κατασυκοφάντησε τις πραγματικές αξίες της προόδου, δυσφήμισε ό,τι αντιλαμβάνονταν οι εργαζόμενοι και ο λαός μας ως «αριστερό», δηλαδή την αταλάντευτη πάλη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, ενάντια στο κεφάλαιο, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, με την πρωτοπόρα και ανιδιοτελή δράση των κομμουνιστών.
Το «παλιό» λοιπόν δεν έφυγε ποτέ, ζει και βασιλεύει, είναι η βάρβαρη πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όποιο μανδύα κι αν φορούν οι δυνάμεις που εναλλάσσονται, αναμορφώνονται και ανακυκλώνονται για τη διαχείρισή της.
Γι' αυτό, μπροστά και στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, είναι ανάγκη η δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια για τον ΣΥΡΙΖΑ να μην εγκλωβιστεί ούτε στο «μικρότερο κακό», ούτε σε μεταγγίσεις μεταξύ δυνάμεων που υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική. Απάντηση δίνει μόνο η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, για να ενισχυθεί η πάλη για τον πραγματικά διαφορετικό δρόμο υπέρ του λαού!

Γ. Ε.

Ριχνόμαστε στη μάχη!

Με παρακαταθήκη τη μεγάλη μάχη που δώσαμε για την τριπλή εκλογική αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής, μπαίνουμε «στα γεμάτα» στη νέα μάχη, των εθνικών εκλογών, που θα γίνουν στα τέλη Ιούνη.
Σε αυτήν την προσπάθεια για την ενίσχυση του ΚΚΕ, που είναι η μόνη κερδισμένη ψήφος για το λαό, δεν ξεκινάμε βέβαια από το μηδέν.
Το πολύ μεγάλο άνοιγμα που σχεδίασαν και ξεδίπλωσαν οι Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ τους τελευταίους μήνες, με μαζικές εξορμήσεις, συγκεντρώσεις, συσκέψεις, περιοδείες σε τόπους δουλειάς και συνοικίες, μας έδωσε τη δυνατότητα να βρεθούμε και να συζητήσουμε με ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, ακόμα κι αν δεν έφτασαν όλοι με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στην κάλπη.
Αυτή η επαφή είναι «ένα το κρατούμενο» στον εκλογικό αγώνα που έχουμε μπροστά μας και στον οποίο ριχνόμαστε χωρίς καμιά καθυστέρηση, παράλληλα με τη μαχητική προσπάθεια να επανεκλεγεί αγωνιστική δημοτική αρχή σε Πάτρα, Πετρούπολη, Χαϊδάρι, Καισαριανή και Ικαρία, όπου η «Λαϊκή Συσπείρωση» πέρασε στον δεύτερο γύρο.
Από σήμερα κιόλας πιάνουμε το νήμα, για να οργανωθεί η νέα εξόρμηση στο λαό, από τις εκατοντάδες εκλογικές επιτροπές στήριξης του Κόμματος που συγκροτήθηκαν σε χώρους δουλειάς, κλάδους, συνοικίες, από συνταξιούχους, νεολαίους κ.ά.
Πρόκειται για μια πραγματικά μεγάλη δύναμη, που δούλεψε οργανωμένα στο πλάι του ΚΚΕ, πολλοί από αυτούς για πρώτη φορά, χωρίς να λυπούνται κόπο και χρόνο, βοηθώντας να φτάσουμε σε περισσότερους εργαζόμενους.
«Υποδομή» είναι και η καλή παρουσία που κατέγραψε το ΚΚΕ σε περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, σε όλη την Ελλάδα.
Οι εκατοντάδες άνθρωποι που συγκρότησαν τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» σε Περιφέρειες, δήμους και κοινότητες μπορούν να είναι αποφασιστικός παράγοντας, που θα συμβάλει στην ενδυνάμωση του ΚΚΕ. Η συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια αποτελεί έκφραση της συμπόρευσης με το Κόμμα. Μέσα σε αυτούς ξεχωρίζουμε όσους συναντηθήκαμε μέσα στους αγώνες παρόλο που προέρχονταν από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.
Εκατοντάδες είναι και όσοι ανοιχτά εξέφρασαν τη στήριξή τους στο Κόμμα και στη «Λαϊκή Συσπείρωση», μίλησαν σε συγκεντρώσεις, ανέλαβαν δράση στο πλάι του ΚΚΕ, για την ενίσχυση του Κόμματος παντού. Πολλοί με τη στάση τους έδωσαν απάντηση στη λογική του «μικρότερου κακού», δείχνοντας ότι η διέξοδος βρίσκεται στη χειραφέτηση από τα εκβιαστικά διλήμματα του νέου διπολισμού.
Είναι επίσης πολλοί αυτοί με τους οποίους συζητήσαμε σε συγκεντρώσεις και συσκέψεις και που παρά τη θετική γνώμη που έχουν για το Κόμμα, παρά το «αυτί» που στήνουν με ενδιαφέρον για να ακούσουν τις θέσεις του, δεν έκαναν το βήμα σε αυτές τις εκλογές, έχουν ακόμα δισταγμούς.
Τέλος, είναι οι νέοι 17 - 21 χρόνων που καλούνται σε σύντομο χρονικό διάστημα να ψηφίσουν για δεύτερη φορά τώρα στις εθνικές εκλογές, στους οποίους πρέπει να απευθυνθούμε ειδικά συζητώντας μαζί τους για τη μόνη σύγχρονη διέξοδο για τη νεολαία, την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.
Σε όλους αυτούς χρειάζεται να απευθυνθούμε άμεσα και σχεδιασμένα, μαχητικά και αισιόδοξα για να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια, να αξιοποιηθούν όλες οι δυνατότητες, να «πατήσουμε» στο θετικό έδαφος που δημιουργήθηκε το προηγούμενο διάστημα.
Να δώσουμε αποφασιστικά τη μάχη άνθρωπο τον άνθρωπο, προκειμένου η υπαρκτή δυσαρέσκεια για την κυβερνητική πολιτική, που αποτυπώθηκε στις προχτεσινές κάλπες, να απεγκλωβιστεί από χρεοκοπημένες επιλογές, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, και να τροφοδοτήσει την ενίσχυση του ΚΚΕ.
Υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες ο λαός να κάνει ένα σημαντικό βήμα, μια μεγάλη διαφορά στην κάλπη και στο δρόμο του αγώνα, βγάζοντας πιο ενισχυμένο το ΚΚΕ στις εθνικές εκλογές.
Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη συμβολή στον αγώνα για να αντιμετωπιστεί η πολιτική της νέας αντιλαϊκής κυβέρνησης που θα προκύψει από την κάλπη, για να μεγαλώσει η αντίθεση στις επικίνδυνες ιμπεριαλιστικές εκκρεμότητες που θα πάρουν σειρά το επόμενο διάστημα, για να οργανωθούν από καλύτερες θέσεις η αντεπίθεση και η πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Ολοι στη μάχη, μπορούμε να τα καταφέρουμε!