Ο καπιταλισμός είναι πάντα απάνθρωπος -Mεγάλες πόλεις στις ΗΠΑ έχουν απαγορεύσει την προσφορά τροφής στους αστέγους !

Ο καπιταλισμός είναι πάντα απάνθρωπος -Mεγάλες πόλεις στις ΗΠΑ έχουν απαγορεύσει την προσφορά τροφής στους αστέγους !

H προσφορά τροφής προς τους άστεγους έχει πλέον απαγορευθεί σε μεγάλες πόλεις σε όλη την επικράτεια, καθιστώντας τη χώρα των Η.Π.Α. ακόμη πιο ανάλγητη.

Σε άλλες πόλεις όπου δεν έχει ισχύσει αυτή η έκδηλη απαγόρευση, η προσφορά τροφής προς αστέγους έχει αγκιστρωθεί από τόσες προϋποθέσεις – όπως η απόκτηση ακριβών ειδικών αδειών, η υποχρεωτική λήψη μαθημάτων προετοιμασίας φαγητού κ.ο.κ – ώστε η αγνή προσφορά τροφής προς τους άστεγους να έχει γίνει ‘απλησίαστη’ για τον κοινό κόσμο.

Ορισμένες πόλεις προβαίνουν σε αυτές τις απαγορεύσεις και περιορισμούς επειδή ισχυρίζονται ότι ανησυχούν για τους υγειονομικούς κινδύνους που εγκυμονεί η διαμοίραση τροφής από τον «απλό» κόσμο. Δηλαδή "πέθανε από την πείνα για να μη δηλητηριαστείς από αυτά που σου δίνω, που να τρέχεις για πλύση στομάχου".
Άλλες πόλεις, δείχνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις τους, ψηφίζουν αυτούς τους νόμους εκτρώματα επειδή δεν θέλουν να συνωστίζονται οι άστεγοι στο κέντρο των πόλεων όπου γνωρίζουν ότι θα τους προσφερθεί τροφή. Όμως στις συνθήκες έντονης κρίσης όπου η φτώχεια και η εξάρτηση από τα κρατικά επιδόματα έχει σκαρφαλώσει σε επίπεδα άνευ προηγουμένου, πόσο ορθό και ηθικό είναι το σκεπτικό της απαγόρευσης της εθελοντικής προσφοράς;

Αυτές οι πρακτικές αποτελούν ακόμη ένα παράδειγμα της σκοτεινής διακυβέρνησης των Η.Π.Α, από άτομα που θέλουν να ελέγχουν τα πάντα.

Φαίνεται να επικρατεί η ιδέα ότι μόνο η κυβέρνηση θα πρέπει να φροντίζει για τους έχοντες ανάγκη, ενώ οι υπόλοιποι πολίτες να μένουν απαθείς και αδιάφοροι απέναντι στη κοινωνική προσφορά.

Όμως, σε ένα άκρως ελάχιστο και ιδιωτικοποιημένο κοινωνικό κράτος όπως αυτό των Η.Π.Α, δεν μπορούμε να μιλάμε για κυβερνητική ‘’διάσωση’’ και επίσημη βοήθεια προς τους άστεγους. Ποια υπηρεσία θα τους αναλάβει;

Το πρόβλημα της έλλειψης στέγης, σημειωτέον, εντείνεται συνέχεια στις Η.Π.Α καθώς τα κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας αστέγων διώχνουν άτομα κάθε βράδυ λόγω έλλειψης χώρων....

Η αγνή, πραγματική εθελοντική προσφορά προς τους συνανθρώπους που έχουν μεγάλη ανάγκη τιμωρείται νομικά και διώκεται ενώ οι πρακτικές των υπαίτιων της φτώχειας και της δυστυχίας των πληθυσμών παραμένουν αιωνίως στο απυρόβλητο.

Συγκεκριμένα προσφάτως είχαμε απαγορεύσεις στη Φιλαδέλφεια, στο Ορλάντο,στη Νέα Υόρκη, στο Λας Βέγκας, στο Ντάλας, στο Χιούστον κ.α.

Οι γραφειοκράτες έχουν πάρει το πάνω χέρι στην Αμερική και στην κυριολεξία οποιαδήποτε πράξη μπορεί να χαρακτηρισθεί παράνομη. 

Ποταπό παράδειγμα εκκλησίας της Λουιζίανα στην οποία απαγορεύθηκε να προσφέρει νερό γιατί δεν είχε κυβερνητική άδεια.

Να θυμόμαστε όλοι ότι συμβαίνει στην Αμερική έχει την τάση να περνάει πολύ γρήγορα και εύκολα το βαθύ και κρύο Ατλαντικό Ωκεανό και ας μη νομίζουμε ότι είναι μακριά από εμάς τέτοια γεγονότα.

defencenet

Προεκλογικό ρέκβιεμ για τη μεσαία τάξη

Προεκλογικό ρέκβιεμ για τη μεσαία τάξη

 

του Αντώνη Αντωνάκου

Ο εξαθλιωμένος προλετάριος, στο σύγχρονο κόσμο, βρίσκει μια θέση κάτω απʼ τη φτερούγα της θρησκείας κι ένα πιάτο φαί απʼ τις ελεημοσύνες. Κατά μια έννοια είναι ελεύθερος γιατί δεν έχει να φοβηθεί τίποτε αφού είναι ήδη εξαθλιωμένος.

Αν δεχτούμε όμως, πως ελευθερία είναι να κάνουμε ηθικές επιλογές χωρίς κάποιον εξαναγκασμό και να ζούμε την ιδιωτική μας ζωή ελεύθεροι μέσα στα όρια που επιβάλλονται απʼ τα δικαιώματα των άλλων θα δούμε πως αυτές οι ηθικές επιλογές είναι κατευθυνόμενες απʼ τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Από ιδιώτες δηλαδή που διαχειρίζονται τις πληροφορίες. Μιαν απρόσωπη εξουσία φαίνεται πως ίπταται πάνω απʼ τις ζωές μας. Στην πραγματικότητα όμως είναι ο ιδιωτικός τομέας αυτός που ελέγχει τις ανάγκες, τη μόδα, το έγκλημα ή τις ορμές.

Ο φορέας δηλαδή της υπεραξίας.

Ο διαχειριστής του χρήματος αλλά κι ο αρχιερέας της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης. Ο προαγωγός των ανθρώπων και των λαών.

Ο μεταμορφωτής όλων των ανθρώπινων και φυσικών ιδιοτήτων στα αντίθετά τους.

Το καπιταλιστικό κράτος είναι ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρήσεων, δια μέσω του οποίου εισπράττουν παράλογους κεφαλικούς φόρους και χαράτσια απʼ τις κατώτερες τάξεις.

 Η εφορία για να ελέγξει τη φοροδιαφυγή ελέγχει την ιδιωτική ζωή. Ενδιαφέρεται δηλαδή να μάθει εάν ο πολίτης ζει αμαρτωλά ή όχι.

Βεβαίως δεν είναι η αμαρτία αυτό που μετρά, αλλά ο πολίτης νιώθει ότι η ιδιωτική του ζωή απειλείται χωρίς να μπορεί να παραπονεθεί για ολοκληρωτική βαναυσότητα.

Κάποιος μας υποβάλει στην ταπείνωση της σωματικής έρευνας στο αεροδρόμιο αφού θεωρούμαστε εν δυνάμει τρομοκράτες ή μας υποβάλει σε προσβλητικές ερωτήσεις αφού μας θεωρεί εν δυνάμει εμπόρους ναρκωτικών. Φυσικά το αν θα υπάρχουν τρομοκράτες ή ναρκωτικά δεν είναι θέμα έλεγχου αλλά θέμα κοινωνικής οργάνωσης.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις στηρίζουν την παντοδυναμία τους στο γενιτσαρισμό της μεσαίας τάξης.

Η μεσαία τάξη ζει μιαν ανιαρή ζωή κάνοντας συνήθως μιαν ανιαρή δουλειά, απολαμβάνοντας το ίδιο ανιαρά την ηδονή.

Παρότι φαινομενικά ελεύθερη αφού μπορεί λόγου χάρη να διαβάσει Σαίξπηρ, νʼ ακούσει Σοστακόβιτς ή να κατανοήσει τους νόμους του Κέπλερ, αυτή διαβάζει Εσπρέσο, ακούει Καρά ή δακρύζει με τούρκικες σαπουνόπερες.

Η μεσαία τάξη είναι αδρανής και αμετάβλητη, ικανοποιημένη με τη φτηνή πατάτα, την δικτυακή πορνογραφία και τις λοταρίες του κράτους.

Η μεσαία τάξη παρʼ όλα αυτά πιπιλίζει τη λέξη δημοκρατία, έχει φοβικά σύνδρομα και κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό, φοβούμενη μην έρθει ο κομουνισμός.

Η μεσαία τάξη αγανακτεί δεν εξεγείρεται. Ελπίζει πάντα μʼ έναν μεταφυσικό τρόπο πως θα καλυτερέψουν τα πράγματα.

Η μεσαία τάξη έχει ταυτιστεί με το προϊόν που καταναλώνει.

Οι νέοι της μεσαίας τάξης έχουν μειωμένη την ικανότητα να σκέπτονται με ειρμό, να χρησιμοποιούν τις λέξεις έλλογα και να εκμεταλλεύονται τον πλούτο της γλώσσας.

Απʼ την άλλη έχουν μιαν αυνανιστική εξάρτηση απʼ την τεχνολογία και διαβιούν ως θύματα μιας μυστικής λογοκρισίας που θεωρεί τον Δαρβίνο ή το Βολταίρο ανατρεπτικούς επιτρέποντας μόνο κινηματογραφικά έργα και βιντεάκια εμετικής βίας και καρναβαλικής σεξιστικής σάτιρας.

Ο μεσαίος είναι τυλιγμένος με τη σημαία της χώρας του σαν φασκιωμένο βρέφος που το νανουρίζει ο μεγαλοϊδεατισμός του αστού.

Ο μεσαίος μιλά για λαθρομετανάστες κι όχι για ανθρώπινες υπάρξεις.

Αυτό που τον νοιάζει είναι αν θα χέσουν στην πόρτα του ή αν θα του κλέψουν ένα καρβέλι ψωμί.

Ο μεσαίος είναι το ιερό πτολίεθρο του σύγχρονου καθεστώτος.

Ετεροπροσδιορίζεται συνεχώς μέσα σʼ ένα ρευστό σύστημα που σήμερα τον θέλει γλείφτη στου Ισραήλ και αύριο σύμμαχο του Ιράν.

Ο μεσαίος ζει τις μεγάλες αφηγήσεις από τηλεοράσεως ως φίλαθλος ή ως πανηγυριστής μιας αλλότριας κουλτούρας φορώντας ένα ξένο δανεικό ρούχο.

Η μεσαία τάξη δεν βλέπει, δεν ξέρει, δεν ακούει.

Κοιτά τη δουλειά της. Ζει την ιστορία χωρίς αυτήν.

Η μεσαία τάξη δολοπλοκεί εναντίον της μεσαίας τάξης. Μεθοδικά τρώει τις σάρκες της και αφομοιώνει τις φλυαρίες της άρχουσας τάξης.

Θαυμάζει τις νεορθόδοξες πιρουέτες του κυρίου Γιανναρά ή τις κρυπτοχουντικές μισάνθρωπες σκατούλες του κυρίου Ράμφου.

Ο μεσαίος είναι η λεγόμενη κοινή γνώμη που εμφανίζεται στα ρεπορτάζ -γκρινιάζοντας- ως το άλλοθι της δημοκρατικής νομιμότητας και του πλουραλισμού. Ο μεσαίος λοιδορεί τους ναυτεργάτες που κλείνουν τα λιμάνια, τους αγρότες που κλείνουν τους δρόμους και πάει λέγοντας.

Ο μεσαίος δεν έχει ταξική συνείδηση, είναι μονάχα ο περήφανος έλληνας.

Η μεταφυσική βάση του πολιτικού του πιστεύω διατυπώνεται ευθαρσώς απʼ τον Καψή και την Έλλη Στάη.

Η έκφραση σοσιαλιστικό κίνημα έχει ξεπέσει στη χλευαστική διαστροφή του.

Το κέντρο, ο κατεξοχήν πολιτικός χώρος του μεσαίου είναι πάντοτε έτοιμο να προσφέρει μια νέα εκδοχή της ιστορίας για να υπηρετηθεί, καλύτερα ίσως, το παρόν απʼ το παρελθόν.

Οτιδήποτε είναι αληθινό για το παρόν είναι αιώνια αλήθεια, και, το παρελθόν πρέπει να διασκευασθεί, ώστε οι παλαιές διαδικασίες να ταιριάξουν στα σημερινά γεγονότα.

Η μεσαία απατημένη τάξη, σε καιρούς φυματίωσης του συστήματος, απʼ το κέντρο ξεπέφτει στη χαβούζα της ακροδεξιάς πολεμώντας ακόμα πιο λυσσασμένα τους κομουνιστές.

Η μεσαία τάξη πίστεψε κάποια στιγμή πως μπορεί να γίνει άρχουσα και κολακεύτηκε όταν ο μηδαμινός Σημίτης της πέταξε στα μούτρα το ευρώ αφού πρώτα την πέρασε απʼ το μπιντέ του χρηματιστηρίου.

Μόνο που όπως αποδείχθηκε γιʼ αυτήν, ο μπιντές δεν ανάβλυζε ζεστό ιαματικό νεράκι αλλά ρετσινόλαδο.

:http://www.alfavita.gr/

Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι εδώ!

Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι εδώ!   Του Αλέξανδρου Μερκούριου
 Ευτυχώς που πέρασε η Πρωταπριλιά και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αστείο. Γιατί μόνο αστείο δεν είναι. Τα στοιχεία που ήρθαν στο φως από την Επιθεώρηση Εργασίας είναι αποκαρδιωτικά, και δυστυχώς αποδεικνύουν ότι ο Μεσαίωνας στην αγορά εργασίας δεν είναι εφεύρημα των δημοσιογράφων, ή απειλή κάποιων που θέλουν να φοβίσουν τον κοσμάκη.


 Αντίθετα είναι η οδυνηρή πραγματικότητα: Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συμβεί οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης να είναι λιγότερες από τις συμβάσεις μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασίας. Στο πρώτο δίμηνο του 2012, προσλήφθηκαν με 8ωρη σύμβαση 32.577 άτομα έναντι 43.900 το αντίστοιχο διάστημα του 2011 και 79.932 ατόμων το 2010. Αντίστοιχα, στο πρώτο δίμηνο του 2012, οι συμβάσεις μερικής απασχόλησης (4ωρη) και εκ περιτροπής εργασίας (2-3 φορές εβδομαδιαίως) ξεπέρασαν τις 35.000 όταν ήταν 33.000 πέρυσι και πρόπερσι.


 Και να ήταν μόνο η αναλογία των προσλήψεων. Οι Επιθεωρητές Εργασίας καταγράφουν συνεχώς και μετατροπές συμβάσεων από πλήρη σε μερική απασχόληση. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι μετατροπές γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου (τουλάχιστον αυτό καταγράφεται στη στατιστική). Δεν λείπουν όμως και οι περιπτώσεις όπου ο εργοδότης εξαναγκάζει τον εργαζόμενο να το «γυρίσε騻 στο 4ωρο με το γνωστό αφοπλιστικό επιχείρημα: «Δέχεσαι ή φεύγεις». Κάπως έτσι, λέει η Επιθεώρηση Εργασίας οι μετατροπές συμβάσεων με τη σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου, έφτασαν τις 5492 στο πρώτο δίμηνο του 2012 όταν ήταν…373 το αντίστοιχο διάστημα του 2010. Περίπου 2816 ωθήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση με πίεση του εργοδότη όταν το αντίστοιχο διάστημα του 2010 ήταν μόνο 40. Τώρα τι επιθεωρεί η Επιθεώρηση θα σας γελάσω. Μάλλον απλά κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι με τα όσα βλέπει. Άλλωστε και τα στελέχη της δεν γνωρίζουν τι δουλειά θα κάνουν μεθαύριο…


 Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανθεί και η μαύρη εργασία. Οι επίσημες στατιστικές αναφέρουν ότι ένας στους τρεις δουλεύει πλέον με μαύρα όταν το αντίστοιχο ποσοστό πέρυσι ήταν 27%. Από το κακό στο χειρότερο.


 Όταν λοιπόν σύντομα καταργηθούν και πολλές συλλογικές συμβάσεις (μην το ξεχνάμε αυτό) το πρόβλημα δεν θα είναι η περικοπή του 22% στις αποδοχές που «ήρθε» πρόσφατα, αλλά η μείωση των αποδοχών του 40-50% που θα είναι η πραγματικότητα. Σύντομα θα ζούμε σε μια χώρα όπου μια σημαντική μερίδα εργαζομένων θα δηλώνουν ότι εργάζονται αλλά θα δουλεύουν 4ωρα και θα εισπράττουν 500 ευρώ μεικτά, σαν συνταξιούχοι. Όσο για τους τελευταίους, ας το… ξεχάσουν καλύτερα. Με κρατήσεις στους μισθούς των 500 ευρώ φανταστείτε ποια θα είναι η σύνταξη. Αν υπάρχει…






Πηγή: Ποντίκι




 Αναρτήθηκε από Praxis 

ο φόβο που έχουν οι πουτάνες

Το να λέμε «το ΚΚΕ τα έλεγε» δε λέει πια τίποτα. Το ξέρουν όλοι. Πρέπει πια να θυμόμαστε τι έλεγε και να βγάζουμε συμπεράσματα απ΄ αυτό. Ας δούμε λοιπόν τι έλεγε το ΚΚΕ:

Ας μη πάμε τόσο παλιά, που το ΚΚΕ μιλούσε για την ΕΟΚ. Το θυμούνται όλοι. Αυτό πια το λένε κι οι πέτρες.

Ήταν στα ΄90 το ΚΚΕ σου έλεγε ότι «η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι καταστροφική για την Ελλάδα και το λαό». Ο χαρακτηρισμός της εργασίας ως κόστος που εγκαινιάστηκε μ΄ αυτή τη συνθήκη (με ψήφους όλων των κομμάτων πλήν ΚΚΕ), άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για ότι ήρθε στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα. Τότε όλοι οι άλλοι πανηγύριζαν και μας έλεγαν «απολιθωμένους», «ξεπερασμένους» κλπ. Όσο απομωνομένος ήταν ο Γαλιλαίος όταν έλεγε ότι η γη είναι στρογγυλή και γυρίζει. Μια αέναη επανάληψη της ίδιας ιστορίας: οι πρωτοπόροι δεν προσπαθούν να «εκφράσουν» το μέσο όρο της σκέψης των ανθρώπων, αλλά στοχεύουν να τον αλλάξουν λέγοντας την αλήθεια. Έτσι κάνει και το ΚΚΕ.

Ήταν τότε που ο καπιταλισμός ήταν στα ντουζένια του και παντού περνούσε τη γραμμή «το ιδιωτικό είναι καλύτερο απ΄ το κρατικό», που συνεχίζεται ακόμα. Τότε που όλοι έβαζαν πλάτη στο να περάσουν αυτές οι λογικές. Τότε που κυριαρχούσε η λογική της «κοινωνίας των δύο τρίτων» και στην Ελλάδα περνούσε η λογική του «λαϊκού καπιταλισμού» κι όλοι νόμιζαν ότι «αυτοί θα γίνουν» κι ότι στο «ένα τρίτο» των απόκληρων θα μείνουν μόνο κάποιοι τελείως φτωχοί. Ήταν τότε που το ΚΚΕ έλεγε «πέντε κόμματα δυο πολιτικές». Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια για να είναι ολότελα προφανής η αλήθεια αυτού του συνθήματος.

Ήταν τότε που η Ελλάδα άρχισε την παράδοσή της εντελώς ξεδιάντροπα και δουλικά στα σχέδια των ιμπεριαλιστών (Οτσαλάν, Σερβία, Ιράκ) και το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι βάζουν τη χώρα σε πολεμικές περιπέτειες. Τότε που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στριμωχνώταν ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους και κάποιοι «αριστερούληδες» έψαχναν να μοιράσουν τις ευθύνες ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και στο «σφαγέα Μιλόσεβιτς» ή στους Αμερικάνους και το «δικτάτορα Σαντάμ», δίνοντας άλλοθι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Άλλωστε μέσα σ΄ αυτούς που πραγματοποιούσαν τις επεμβάσεις ήταν κι οι δικοί τους «φωτισμένοι αριστεροί» (Νταλέμα κλπ).

Ήταν τότε που έγινε το μέγα κόλπο με το χρηματιστήριο, όπου στο ΠΑΣΟΚ μοίραζαν πληροφορίες «απ΄ τα μέσα», στη ΝΔ έκαναν επενδύσεις οι «χρηματιστές» και στο συνέδριο του ΣΥΝ, μέσα καταψήφιζαν προτάσεις για αλλήλεγγύη στη Σερβία και στους διαδρόμους στοιχημάτιζαν, πουλούσαν κι αγόραζαν μετοχές, γιατί «με τον πόλεμο της Σερβίας και το σεισμό θα ανεβούν οι κατασκευαστικές». Τότε πάλι μόνο το ΚΚΕ στεκόταν απέναντι σ΄ όλα αυτά.

Ήταν το ίδιο κι όταν ζητούσαν θυσίες για την ΟΝΕ ή τους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου μόνο το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι σ΄ αυτή την λεγόμενη «αναπτυξιακή πολιτική». Κι ύστερα απ΄ όλα αυτά ήταν πάλι το ΚΚΕ που σε προειδοποίησε πολύ νωρίς για την κρίση που έρχεται. Που έβαλε πολύ νωρίς το ερώτημα «ανάπτυξη για ποιόν; Για την πλουτοκρατία ή για το λαό;» προτείνοντας πρόταση διαξόδου.

Ήταν το ΚΚΕ που αποκάλυψε τις νομοτέλειες του καπιταλισμού και το φαύλο κύκλο «αύξηση παραγωγικότητας μαζί με μείωση αγοραστικής δύναμης θα πεί κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσώρευσης κεφαλαίου». Ψιλά γράμματα. Ο κόσμος δε θέλει να ακούει τους «μάντεις κακών». Λες και φταίνε οι «μάντεις» που βλέπουν από πολύ νωρίς το κακό που έρχεται.

Το ΚΚΕ δεν έχει μάγους. Απλώς στηρίζεται στο Μαρξισμό που έχει αναλύσει τον καπιταλισμό και τον «ξέρει» πιο καλά κι απ΄ τους καπιταλιστές. Γι αυτό δικαιώνεται η πολιτική μας κι οι προβλέψεις μας. Γι αυτό χρειάζεται ο καθένας να εμπιστεύεται το ΚΚΕ και τις εκτίμήσεις του (ανεξάρτητα αν συμφωνεί σ΄ όλα μαζί μας κι αν μας ψηφίζει). Κι όσοι χρόνια τώρα καλιέργησαν αυταπάτες και εφυσηχασμό, ή είναι αφελείς, ή έχουν πλήρη άγνοια των νομοτελειών του καπιταλισμού, ή είναι συνένοχοι και απολογητές του καπιταλισμού (το πιθανότερο). Σε κάθε περίπτωση είναι ακατάλληλοι και επικίνδυνοι για το ρόλο του πολιτικού ηγέτη.

Τώρα λοιπόν που οι προβλέψεις του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν πλήρως, το ΚΚΕ συνεχίζει να κάνει «εκτιμήσεις» και «προβλέψεις».

1. Ο καπιταλισμός δε μπορεί να σας δόσει τίποτα άλλο. Ούτε αυξήσεις, ούτε θέσεις εργασίας, ούτε τίποτα. Μόνο να σας πάρει μπορεί. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Την ώρα της κρίσης (και όχι μόνο) το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό κι όλοι μαζί τρώνε το λαό. Ο καπιταλισμός θα είχε κάθε λόγο να θέλει να δόσει για να σβήσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Αλλά δε μπορεί. Οι αντιφάσεις του τον έφεραν σε αδιέξοδο. Μόνο να ρουφάει αίμα μπορεί πια. Απ΄ τους λαούς, από χώρες, απ΄ τον πλανήτη ολόκλήρο.

2. Δεν έχετε καμμιά ελπίδα λοιπόν μέσα σ΄ αυτό το σύστημα. Αυτό που ίσως είχατε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες όπου κάπου κάπου γινόταν και κάτι που να ελεφρύνει το λαό (δεκαετία ‘ 80) ή έστω να ελαφρύνει ένα μέρος του λαού, έστω κι αυτούς που έγλυφαν την εξουσία, πάει πια. Δεν υπάρχει σχετική ελπίδα. Τώρα η ΦΑΓΕ απολύει του χαφιέδες της γιατί μπορεί να βρεί φτηνότερους. Και το ΠΑΣΟΚ απολύει απ΄ το δημόσιο το «συνδικαλιστικό στρατό του». Όλους αυτούς που τόσα χρόνια στις ΔΕΚΟ και στο δημόσιο του εξασφάλιζαν τον έλεγχο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Η κοινωνία των «δυό τρίτων που περνούν καλά και για το άλλο ένα τρίτο δε μας νοιάζει» γίνεται σιγά σιγά η κοινωνία όπου το 2% των ανθρώπων κατέχει το 90% του πλούτου. Όπου το υπόλοιπο 98% οδηγείται ολοταχώς προς την προλεταριοποίηση και την ανεργία.

3. Επομένως δεν έχετε να περιμένετε τίποτα από όποια «αλλαγή διακυβέρνησης», ή από όποια «συνέναιση», ή από όποια «διαχείριση» του συστήματος, που ευαγγελίζονται όλοι οι θιασώτες του καπιταλισμού, δεξιοί, δεξιότεροι και αριστερούληδες. Απ΄ τη ΝΔ που ευαγγελίζεται ένα νέο «μίγμα πολιτικής», μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ενειρεύονται «αριστερές διακυβερνήσεις». Δε μας λένε όμως που και πως αυτού του είδους οι «αριστερές διακυβερνήσεις» άλλαν την κατάσταση σε βάρος του λαού. Όπου επιχειρήθηκαν έκαναν αυτό που είπε κάποτε το «μεγάλο αφεντικό της FIAT»: «Οι αριστεροί κάνουν τη δουλειά καλύτερα απ΄ τους δεξιούς». Ποιά «δουλειά» ξέρετε. Ποιοί «αριστεροί» πάλι το ξέρετε.

4. Άρα το αίτημα που έχει ανάγκη η κοινωνία, η οικονομία, ο πλανήτης κι οι κάτοικοί του, έχει σχέση με τις οικονομικές σχέσεις και με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Έχει σχέση με την αλλαγή οικονομικού συστήματος κι όχι την εναλαγή κομμάτων του ίδιου δρόμου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο λαός χρειάζεται πια να αφήσει κατά μέρος του «σωτήρες» και να πάρει την υπόθεση, δηλαδή την εξουσία στα χέρια του. Κι αν δε θέλετε να πιστέψετε εμάς, ακούστε τι λέει ο Αϊνστάιν γι αυτό : «Είμαι πεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, δηλαδή τη δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς. Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό. Η σχεδιασμένη οικονομία πρoσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, κατανέμει την εργασία στους ικανούς για εργασία και εγγυάται τα μέσα προς το ζειν για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Αντί για την εξύμνηση της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στη σημερινή μας κοινωνία, η παιδεία που συμπληρώνεται με την ανάπτυξη των εσωτερικών ικανοτήτων της προσωπικότητας, θα αποβλέπει στην ανάπτυξη σε αυτή της συναίσθησης της ευθύνης για τους άλλους ανθρώπους».

5. Φόβος δε χωράει. Ο μόνος φόβος είναι μήπως καθυστερήσει να ανατραπεί αυτή η βαρβαρότητα που  ονομάζεται καπιταλισμός. Γιατί τα περί «διαιώνισης» που έλεγαν κάποτε ή περί «τέλους της ιστορίας», δεν τα λένε πια ούτε οι ίδιοι οι θεωρητικοί τους. Κι είναι προφανές ότι αυτή η βαρβαρότητα δε μπορεί να είναι ο προορισμος του ανθρώπου. Ο μόνος λοιπόν φόβος που δικαιολογείται είναι η φόβος για το μέλλον το δικό σου, των παιδιών σου, του πλανήτη, της ζωής ολόκληρης. Η απελευθέρωση του ανθρώπου δεν είναι φόβος ... είναι ελπίδα. Κι οι μόνες θυσίες που αξίζουν είναι αυτές που γίνονται στην επιτυχία του αγώνα.

6. Ο «άλλος» φόβος, αυτός που καλλιεργούν συστηματικά, είναι σαν το φόβο που έχουν οι πουτάνες απέναντι στο νταβατζή. Του τα δίνουν όλα για να μη φάνε ξύλο, αλλά πάλι πουτάνες είναι κι αύριο θα επαναλάβουν την ίδια δουλειά και τον ίδιο φόβο. Ο νταβατζής ποτέ δεν παύει να είναι νταβατζής κι ο εκβιαστής ποτέ δε σταματά από μόνος του τον εκβιασμό του.

7. Αφού λοιπόν έχουν αρχίσει όλο και περισσότερο να καταλαβαίνουν και να λένε ότι «έχουμε πόλεμο» (το ΚΚΕ κι αυτό το έλεγε από πολύ νωρίς) χρειάζεται φίλε να αποφασίσεις με ποιό στρατό είσαι. Γιατί την ώρα του πολέμου δεν υπάρχει ουδετερότητα.Όποιος δεν είναι με τους εργαζόμενους και το λαό, πάει να πει ότι στέκεται απέναντι. Εσύ;

«ΤΑ ΕΛΕΓΕ ΤΟ ΚΚΕ» ... ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΚΟΜΑ

«ΤΑ ΕΛΕΓΕ ΤΟ ΚΚΕ» ... ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΚΟΜΑ

Το να λέμε «το ΚΚΕ τα έλεγε» δε λέει πια τίποτα. Το ξέρουν όλοι. Πρέπει πια να θυμόμαστε τι έλεγε και να βγάζουμε συμπεράσματα απ΄ αυτό. Ας δούμε λοιπόν τι έλεγε το ΚΚΕ:

Ας μη πάμε τόσο παλιά, που το ΚΚΕ μιλούσε για την ΕΟΚ. Το θυμούνται όλοι. Αυτό πια το λένε κι οι πέτρες.

Ήταν στα ΄90 το ΚΚΕ σου έλεγε ότι «η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι καταστροφική για την Ελλάδα και το λαό». Ο χαρακτηρισμός της εργασίας ως κόστος που εγκαινιάστηκε μ΄ αυτή τη συνθήκη (με ψήφους όλων των κομμάτων πλήν ΚΚΕ), άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για ότι ήρθε στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα. Τότε όλοι οι άλλοι πανηγύριζαν και μας έλεγαν «απολιθωμένους», «ξεπερασμένους» κλπ. Όσο απομωνομένος ήταν ο Γαλιλαίος όταν έλεγε ότι η γη είναι στρογγυλή και γυρίζει. Μια αέναη επανάληψη της ίδιας ιστορίας: οι πρωτοπόροι δεν προσπαθούν να «εκφράσουν» το μέσο όρο της σκέψης των ανθρώπων, αλλά στοχεύουν να τον αλλάξουν λέγοντας την αλήθεια. Έτσι κάνει και το ΚΚΕ.

Ήταν τότε που ο καπιταλισμός ήταν στα ντουζένια του και παντού περνούσε τη γραμμή «το ιδιωτικό είναι καλύτερο απ΄ το κρατικό», που συνεχίζεται ακόμα. Τότε που όλοι έβαζαν πλάτη στο να περάσουν αυτές οι λογικές. Τότε που κυριαρχούσε η λογική της «κοινωνίας των δύο τρίτων» και στην Ελλάδα περνούσε η λογική του «λαϊκού καπιταλισμού» κι όλοι νόμιζαν ότι «αυτοί θα γίνουν» κι ότι στο «ένα τρίτο» των απόκληρων θα μείνουν μόνο κάποιοι τελείως φτωχοί. Ήταν τότε που το ΚΚΕ έλεγε «πέντε κόμματα δυο πολιτικές». Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια για να είναι ολότελα προφανής η αλήθεια αυτού του συνθήματος.

Ήταν τότε που η Ελλάδα άρχισε την παράδοσή της εντελώς ξεδιάντροπα και δουλικά στα σχέδια των ιμπεριαλιστών (Οτσαλάν, Σερβία, Ιράκ) και το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι βάζουν τη χώρα σε πολεμικές περιπέτειες. Τότε που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στριμωχνώταν ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους και κάποιοι «αριστερούληδες» έψαχναν να μοιράσουν τις ευθύνες ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και στο «σφαγέα Μιλόσεβιτς» ή στους Αμερικάνους και το «δικτάτορα Σαντάμ», δίνοντας άλλοθι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Άλλωστε μέσα σ΄ αυτούς που πραγματοποιούσαν τις επεμβάσεις ήταν κι οι δικοί τους «φωτισμένοι αριστεροί» (Νταλέμα κλπ).

Ήταν τότε που έγινε το μέγα κόλπο με το χρηματιστήριο, όπου στο ΠΑΣΟΚ μοίραζαν πληροφορίες «απ΄ τα μέσα», στη ΝΔ έκαναν επενδύσεις οι «χρηματιστές» και στο συνέδριο του ΣΥΝ, μέσα καταψήφιζαν προτάσεις για αλλήλεγγύη στη Σερβία και στους διαδρόμους στοιχημάτιζαν, πουλούσαν κι αγόραζαν μετοχές, γιατί «με τον πόλεμο της Σερβίας και το σεισμό θα ανεβούν οι κατασκευαστικές». Τότε πάλι μόνο το ΚΚΕ στεκόταν απέναντι σ΄ όλα αυτά.

Ήταν το ίδιο κι όταν ζητούσαν θυσίες για την ΟΝΕ ή τους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου μόνο το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι σ΄ αυτή την λεγόμενη «αναπτυξιακή πολιτική». Κι ύστερα απ΄ όλα αυτά ήταν πάλι το ΚΚΕ που σε προειδοποίησε πολύ νωρίς για την κρίση που έρχεται. Που έβαλε πολύ νωρίς το ερώτημα «ανάπτυξη για ποιόν; Για την πλουτοκρατία ή για το λαό;» προτείνοντας πρόταση διαξόδου.

Ήταν το ΚΚΕ που αποκάλυψε τις νομοτέλειες του καπιταλισμού και το φαύλο κύκλο «αύξηση παραγωγικότητας μαζί με μείωση αγοραστικής δύναμης θα πεί κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσώρευσης κεφαλαίου». Ψιλά γράμματα. Ο κόσμος δε θέλει να ακούει τους «μάντεις κακών». Λες και φταίνε οι «μάντεις» που βλέπουν από πολύ νωρίς το κακό που έρχεται.

Το ΚΚΕ δεν έχει μάγους. Απλώς στηρίζεται στο Μαρξισμό που έχει αναλύσει τον καπιταλισμό και τον «ξέρει» πιο καλά κι απ΄ τους καπιταλιστές. Γι αυτό δικαιώνεται η πολιτική μας κι οι προβλέψεις μας. Γι αυτό χρειάζεται ο καθένας να εμπιστεύεται το ΚΚΕ και τις εκτίμήσεις του (ανεξάρτητα αν συμφωνεί σ΄ όλα μαζί μας κι αν μας ψηφίζει). Κι όσοι χρόνια τώρα καλιέργησαν αυταπάτες και εφυσηχασμό, ή είναι αφελείς, ή έχουν πλήρη άγνοια των νομοτελειών του καπιταλισμού, ή είναι συνένοχοι και απολογητές του καπιταλισμού (το πιθανότερο). Σε κάθε περίπτωση είναι ακατάλληλοι και επικίνδυνοι για το ρόλο του πολιτικού ηγέτη.

Τώρα λοιπόν που οι προβλέψεις του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν πλήρως, το ΚΚΕ συνεχίζει να κάνει «εκτιμήσεις» και «προβλέψεις».

1. Ο καπιταλισμός δε μπορεί να σας δόσει τίποτα άλλο. Ούτε αυξήσεις, ούτε θέσεις εργασίας, ούτε τίποτα. Μόνο να σας πάρει μπορεί. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Την ώρα της κρίσης (και όχι μόνο) το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό κι όλοι μαζί τρώνε το λαό. Ο καπιταλισμός θα είχε κάθε λόγο να θέλει να δόσει για να σβήσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Αλλά δε μπορεί. Οι αντιφάσεις του τον έφεραν σε αδιέξοδο. Μόνο να ρουφάει αίμα μπορεί πια. Απ΄ τους λαούς, από χώρες, απ΄ τον πλανήτη ολόκλήρο.

2. Δεν έχετε καμμιά ελπίδα λοιπόν μέσα σ΄ αυτό το σύστημα. Αυτό που ίσως είχατε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες όπου κάπου κάπου γινόταν και κάτι που να ελεφρύνει το λαό (δεκαετία ‘ 80) ή έστω να ελαφρύνει ένα μέρος του λαού, έστω κι αυτούς που έγλυφαν την εξουσία, πάει πια. Δεν υπάρχει σχετική ελπίδα. Τώρα η ΦΑΓΕ απολύει του χαφιέδες της γιατί μπορεί να βρεί φτηνότερους. Και το ΠΑΣΟΚ απολύει απ΄ το δημόσιο το «συνδικαλιστικό στρατό του». Όλους αυτούς που τόσα χρόνια στις ΔΕΚΟ και στο δημόσιο του εξασφάλιζαν τον έλεγχο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Η κοινωνία των «δυό τρίτων που περνούν καλά και για το άλλο ένα τρίτο δε μας νοιάζει» γίνεται σιγά σιγά η κοινωνία όπου το 2% των ανθρώπων κατέχει το 90% του πλούτου. Όπου το υπόλοιπο 98% οδηγείται ολοταχώς προς την προλεταριοποίηση και την ανεργία.

3. Επομένως δεν έχετε να περιμένετε τίποτα από όποια «αλλαγή διακυβέρνησης», ή από όποια «συνέναιση», ή από όποια «διαχείριση» του συστήματος, που ευαγγελίζονται όλοι οι θιασώτες του καπιταλισμού, δεξιοί, δεξιότεροι και αριστερούληδες. Απ΄ τη ΝΔ που ευαγγελίζεται ένα νέο «μίγμα πολιτικής», μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ενειρεύονται «αριστερές διακυβερνήσεις». Δε μας λένε όμως που και πως αυτού του είδους οι «αριστερές διακυβερνήσεις» άλλαν την κατάσταση σε βάρος του λαού. Όπου επιχειρήθηκαν έκαναν αυτό που είπε κάποτε το «μεγάλο αφεντικό της FIAT»: «Οι αριστεροί κάνουν τη δουλειά καλύτερα απ΄ τους δεξιούς». Ποιά «δουλειά» ξέρετε. Ποιοί «αριστεροί» πάλι το ξέρετε.

4. Άρα το αίτημα που έχει ανάγκη η κοινωνία, η οικονομία, ο πλανήτης κι οι κάτοικοί του, έχει σχέση με τις οικονομικές σχέσεις και με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Έχει σχέση με την αλλαγή οικονομικού συστήματος κι όχι την εναλαγή κομμάτων του ίδιου δρόμου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο λαός χρειάζεται πια να αφήσει κατά μέρος του «σωτήρες» και να πάρει την υπόθεση, δηλαδή την εξουσία στα χέρια του. Κι αν δε θέλετε να πιστέψετε εμάς, ακούστε τι λέει ο Αϊνστάιν γι αυτό : «Είμαι πεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, δηλαδή τη δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς. Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό. Η σχεδιασμένη οικονομία πρoσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, κατανέμει την εργασία στους ικανούς για εργασία και εγγυάται τα μέσα προς το ζειν για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Αντί για την εξύμνηση της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στη σημερινή μας κοινωνία, η παιδεία που συμπληρώνεται με την ανάπτυξη των εσωτερικών ικανοτήτων της προσωπικότητας, θα αποβλέπει στην ανάπτυξη σε αυτή της συναίσθησης της ευθύνης για τους άλλους ανθρώπους».

5. Φόβος δε χωράει. Ο μόνος φόβος είναι μήπως καθυστερήσει να ανατραπεί αυτή η βαρβαρότητα που  ονομάζεται καπιταλισμός. Γιατί τα περί «διαιώνισης» που έλεγαν κάποτε ή περί «τέλους της ιστορίας», δεν τα λένε πια ούτε οι ίδιοι οι θεωρητικοί τους. Κι είναι προφανές ότι αυτή η βαρβαρότητα δε μπορεί να είναι ο προορισμος του ανθρώπου. Ο μόνος λοιπόν φόβος που δικαιολογείται είναι η φόβος για το μέλλον το δικό σου, των παιδιών σου, του πλανήτη, της ζωής ολόκληρης. Η απελευθέρωση του ανθρώπου δεν είναι φόβος ... είναι ελπίδα. Κι οι μόνες θυσίες που αξίζουν είναι αυτές που γίνονται στην επιτυχία του αγώνα.

6. Ο «άλλος» φόβος, αυτός που καλλιεργούν συστηματικά, είναι σαν το φόβο που έχουν οι πουτάνες απέναντι στο νταβατζή. Του τα δίνουν όλα για να μη φάνε ξύλο, αλλά πάλι πουτάνες είναι κι αύριο θα επαναλάβουν την ίδια δουλειά και τον ίδιο φόβο. Ο νταβατζής ποτέ δεν παύει να είναι νταβατζής κι ο εκβιαστής ποτέ δε σταματά από μόνος του τον εκβιασμό του.

7. Αφού λοιπόν έχουν αρχίσει όλο και περισσότερο να καταλαβαίνουν και να λένε ότι «έχουμε πόλεμο» (το ΚΚΕ κι αυτό το έλεγε από πολύ νωρίς) χρειάζεται φίλε να αποφασίσεις με ποιό στρατό είσαι. Γιατί την ώρα του πολέμου δεν υπάρχει ουδετερότητα.Όποιος δεν είναι με τους εργαζόμενους και το λαό, πάει να πει ότι στέκεται απέναντι. Εσύ;

Του Μάνου Δούκα

Aristera sti Mitilini

Αναρτήθηκε απο tasos 

Σπάνιο ντοκουμέντο της Λευκής Τρομοκρατίας

Σπάνιο ντοκουμέντο της Λευκής Τρομοκρατίας

Πολλές φορές ο Κόκκινος Φάκελος έχει ασχοληθεί με το να περιγράψει ή να παρουσιάσει ντοκουμέντα της περιόδου της Λευκής Τρομοκρατίας. Παρόλα αυτά πέραν από φωτογραφίες και μαρτυριακό υλικό λίγα ντοκουμέντα έχουμε στην διάθεσή μας που να αποδεικνύουν είτε τον παρακρατικό ρόλο των συμμοριών της εμφυλιακής ακροδεξιάς είτε να αποδεικνύουν την σχέση κράτους και παρακράτους. Εδώ θα σας παρουσιάσουμε ένα συγκλονιστικό πραγματικό ντοκουμέντο από τα πλέον ελάχιστα του είδους του

Η εικόνα τραβήχτηκε το 1946 σε περιοχή της Μεσσηνίας. Στην εικόνα βλέπουμε μέλη της παρακρατικής ακροδεξιάς συμμορίας Πετρόπουλου να οδηγούν έναν πολίτη που αιχμαλώτισαν σε εκτέλεση. Ο άνδρας δεξιά από τον αιχμάλωτο με το χέρι υψωμένο είναι ο ίδιος ο Χρήστος Πετρόπουλος που δίνει σήμα να ξεκινήσει η εκτέλεση. 

Στην εικόνα δεν βλέπουμε κανένα αστυνομικό όργανο ή όργανο της χωροφυλακής. Το γεγονός αυτό μας οδηγεί εύλογα στο να υποθέσουμε την αυθαιρεσία αυτής της εκτέλεσης. Η φωτογραφία αποτελεί στοιχείο βαρύτατο για την δολοφονική δράση των ομάδων αυτών και είναι από τις λίγες του είδους της. 

Η εικόνα ανήκει στο αρχείο ΕΛΙΑ και παρουσιάζεται στον τόμο Δ2 της Ιστορίας της Ελλάδας του 20ου αιώνα. Εκδόσεις Βιβλιόραμα