Το νέο ενδοϊμπεριαλιστικό ιδεολογικό δίπολο: παγκοσμιοποιητές-αντιπαγκοσμιοποιητές και εθνομηδενιστές-εθνιστές

Πέτρος Σκυθιώτης

Η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια αστική δημοκρατία των μαζών συνίσταται σε εκείνο το «ελάχιστο κοινό» συνεκτικό των ιδεών, στις «ελάχιστες κοινές» εκείνες πολιτικές ιδέες που μπορούν να ανασημασιοδοτηθούν από το εννοιολογικό, ιστορικό, πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκονται, προκειμένου να καναλιζάρουν τον πολιτικό διάλογο σε ένα κυρίαρχο ιδεολογικό δίπολο. Οι ιδεολογικές έννοιες που πρωταγωνιστούν είναι οι αρκούντως αφηρημένες έννοιες της ισότητας, της ελευθερίας, των δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, του λαού, του έθνους κ.λπ., που ανάλογα με την περαιτέρω εξειδίκευσή τους στον πολιτικό λόγο προσδιορίζονται αποκτώντας άλλο περιεχόμενο κάθε φορά. Έτσι, π.χ. η ισότητα μπορεί να προσδιορίζεται ως «ισότητα ευκαιριών», ως «ισότητα έναντι του νόμου», ως «οικονομική ισότητα» κ.λπ., η «ελευθερία» μπορεί να προσδιορίζεται ως «οικονομική ελευθερία» και να εννοεί τις τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ, ως «ελευθερία έκφρασης γνώμης», ως «ελευθερία ο λαός να είναι κυρίαρχος της τύχης του» κ.λπ.

Χρησιμοποιώντας εδώ το σχήμα Βάσης – Εποικοδόμημα, θα λέγαμε πως οι ιδεολογικές έννοιες που πρωταγωνιστούν εντάσσονται σε τέτοια ιδεολογικά περιβάλλοντα κάθε φορά, ώστε το περιεχόμενό τους να προσδιορίζει το Εποικοδόμημα και μέσω αυτού να αφήνεται μια κάποια υπόνοια ότι μπορεί να αφορά και τη Βάση. Στην πραγματικότητα, η ουσιαστική σύγκλιση των πολιτικών επιλογών στη Βάση δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ιδεολογική σύγκρουση περί αυτής κι έτσι αυτή αφήνεται να θεωρείται ως κάτι το δεδομένο, το αμετάβλητο, το φυσικά και σοφά τοποθετημένο στην κοινωνία. Από την άλλη, όσο οι ιδεολογικές έννοιες απομακρύνονται από την πραγματική κοινωνικοοικονομική γείωσή τους και αφορούν «ανέξοδα» ζητήματα του Εποικοδομήματος, τόσο φαίνεται αυτά να αποτελούν αντανάκλαση πραγματικών οικονομικών ζητημάτων και επιλογών μπροστά στις οποίες βρίσκεται η αστική τάξη, η οποία εκφράζοντας τις ιδεολογικές της διαμάχες στο Εποικοδόμημα, εκφράζει παράλληλα και τα αστικά της διλήμματα πάνω στην αναπαραγωγή του ίδιου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, του καπιταλισμού.

Μέσα από αυτό το ασφαλές ιδεολογικό φιλτράρισμα η ιδεολογικοπολιτική διαμάχη καταλήγει να γίνεται αυτοαναφορική: να δίνεται από την πολιτική και για την πολιτική. Από την πολιτική εκπροσώπηση για την πολιτική διαχείριση αυτής της εκπροσώπησης και αντίστροφα: από την πολιτική διαχείριση για την πολιτική εκπροσώπηση αυτής της διαχείρισης. Το άκρον άωτον της παραπάνω διαδικασίας είναι να θεωρούνται ως τεράστιες οι διαφορές σε πολιτικά προγράμματα που ουσιαστικά συγκλίνουν λόγω των τεράστιων διαφορών και της σφοδρότητας των συγκρούσεων που έχουν οι εκφραστές τους. Εδώ το ιδεολογικό περιεχόμενο του πολιτικού λόγου λαμβάνει μια δεύτερη διάθλαση στο πρόσωπο του πολιτικού εκφραστή. Διαμεσολαβείται ιδεολογικά με σκοπό την συσκότιση, έτσι, όχι μόνο η πραγματική πολιτική-οικονομική επιλογή, αλλά και η ίδια η ιδεολογική διαστρεβλωμένη έκφραση αυτής στο επίπεδο του προσώπου.

Όταν φτάσει πια στο επίπεδο του προσώπου, η πολιτική μάχη δίνεται ολοκληρωτικά με όρους χυδαίου μάρκετινγκ φιλοτέχνησης ψευδοηθικών προφίλ και καλών προθέσεων, ενώ τα πολιτικά πρόσωπα – διαχειριστές προβάλλουν τα ίδια ως εμπορεύματα συνέχισης της αναπαραγωγής του συστήματος: η κατανάλωση της αξίας χρήσης του ενός κυβερνώντα διαμορφώνει την αυξανόμενη ανταλλακτική αξία πολιτικής ηγεμονίας του εν αναμονή κυβερνώντα. Αυτό το ετεροπροσδιοριζόμενο ιδεολογικοπολιτικό δίπολο, ο δικομματισμός, είναι το πολιτικό μοντέλο που αντιστοιχεί σε ένα εύρυθμο και λειτουργικό αστικό πολιτικό σύστημα. Όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, η βάση αυτού του διπόλου παραμένει η ίδια (όπως περιγράφηκε παραπάνω), ωστόσο, σε ιστορικές περιόδους αλλαγών, αναγκάζεται κι αυτό με τη σειρά του να «ενημερώνεται» και να αλλάζει, ώστε να καθιστά τον εαυτό του λειτουργικό στο να μπορεί να ηγεμονεύει πολιτικά τουλάχιστον στα 2/3 της κοινωνίας.

Το πιο επιτυχημένο διαχρονικά ιδεολογικό τέτοιο δίπολο είναι αυτό της Αριστεράς – Δεξιάς, το οποίο ουσιαστικά αναφέρεται σε κεντροαριστερές και κεντροδεξιές παρατάξεις ή κόμματα – κορμούς που οργανώνουν τους πολιτικούς συνασπισμούς και συμμαχίες και διεκδικούν την κυβέρνηση. Ο κοινός γεωγραφικός προσδιορισμός του «κέντρου» εδώ έχει την ιδιότυπη λειτουργία να εκφράζει ένα μάρκετινγκ μετριοπάθειας, να συντηρεί και να αναπτύσσει την ιδέα περί αποφυγής των «άκρων», να διατηρεί ένα κοινό σημείο τομής των δύο πόλων ώστε να διευκολύνονται οι ανταλλαγές και οι συναλλαγές πολιτικών προσώπων και ψηφοφόρων· σε τελική ανάλυση, να καθιστά θεμιτή και εφικτή από τη μία την οξεία πολιτική διαμάχη και από την άλλη τη λελογισμένη πολιτική συναλλαγή, να αφήνει περιθώρια κινήσεων και για εποχές δικομματικής αντιπαράθεσης και για μεγάλου συνασπισμού.

Η παραδοσιακή διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς, ιδωμένη από τη σκοπιά της Αριστεράς, αφορά τη σύσταση του μείγματος κοινωνικοοικονομικής ισότητας και ιεραρχίας σε μια κοινωνία, ενώ ιδωμένη από τη σκοπιά της Δεξιάς, αφορά τη σύσταση του μείγματος οικονομικής ανελευθερίας και ελευθερίας (το οποίο μεταφράζεται ως περισσότερο ή λιγότερο κράτος στην οικονομία της χώρας). Ωστόσο, η παραπάνω είναι μια ανάγνωση του ιδεολογικού χάρτη με κέντρο τον βασικό τομέα της οικονομίας, ένα θέμα που είναι διαχρονικό μεν (γι’ αυτό και το δίπολο αυτό είναι διαχρονικό), αλλά όχι πάντα το επίκεντρο γύρω από το οποίο οργανώνεται το ιδεολογικό δίπολο σε συγκεκριμένες φάσεις του καπιταλιστικού κύκλου και των εκφράσεών του στο επίπεδο της ιδεολογίας.

Έτσι, το κεντροαριστερά – κεντροδεξιά μπορεί να επικαιροποιείται και να μεταπλάθεται αναλόγως με τα κεντρικά ζητήματα της πολιτικής ατζέντας ως «ελευθερία ή ασφάλεια», ως «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», ως «Grexit ή μένουμε Ευρώπη», «δραχμή – ευρώ», «συμφωνία των Πρεσπών ή ξεπούλημα της Μακεδονίας» κ.λπ. Η τελευταία εκδοχή του είναι αυτή που θέτει στο επίκεντρο την ιδέα του έθνους και μορφοποιείται ως «εθνισμός – εθνομηδενισμός» ή και ως «παγκοσμιοποιητές – αντιπαγκοσμιοποιητές». Ο όρος «εθνισμός» χρησιμοποιείται για να διαχωριστεί ως κεντρικότερη γεωγραφικά έννοια από τον «εθνικισμό» και σημαίνει μια συμπάθεια για τον εθνικά οργανωμένο κόσμο γενικά, αλλά και μια αδιόρατη «περισσότερη» συμπάθεια για το οικείο έθνος, το οποίο υποτίθεται πως βρίσκεται σε απειλή από την παγκοσμιοποίηση.

Σ’ αυτή τη μεταβολή παρατηρούμε πρώτα απ’ όλα μια συντηρητικοποίηση, καθώς το επίδικο, το επίκεντρο της ιδεολογικής διαμάχης δεν είναι πλέον το εσωτερικό της κοινωνίας και η κατανομή του πλούτου, της ισότητας και της ιεραρχίας εντός του έθνους· αντίθετα, το ίδιο το έθνος νοείται ήδη συμπαγές χωρίς διαχωρισμούς και αποτελεί το ίδιο υποκείμενο. Αν και η συγκεκριμένη διαμάχη προβάλλει κυρίως ως πολιτισμική π.χ. υπέρ ή εναντίον της πολυπολιτισμικότητας και υπέρ ή εναντίον της ιδιαίτερης ανάδειξης του (εννοείται «ανώτερου») εθνικού πολιτισμού, εθίμων, παραδόσεων κ.λπ., ουσιαστικά το επίδικό της μεταφέρεται στην κοινωνία και αφορά πολιτικές για την διαχείριση προσφύγων και μεταναστών, και στην οικονομία και αφορά την επιλογή του νομίσματος και τον οικονομικό προστατευτισμό ή την ελευθερία διακίνησης των εμπορευμάτων.

Από αυτή τη σκοπιά, η αναδίπλωση στον εθνισμό εκφέροντας έναν πολιτικό λόγο που κατακεραυνώνει την παγκοσμιοποίηση εκφράζει μερίδες της αστικής τάξης που νιώθουν να χάνουν έδαφος στην κοινή ελεύθερη αγορά και αναζητούν προστασία στον οικονομικό ανταγωνισμό με καπιταλιστές άλλων χωρών είτε με την επιβολή δασμών, είτε με το οικονομικό εργαλείο χάραξης εθνικής νομισματικής πολιτικής, είτε με την υπερεκμετάλλευση των προσφύγων – μεταναστών μέσω της αξιοποίησης του ρατσισμού. Από την άλλη, η εξωστρέφεια του κοσμοπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης εκφράζει μερίδες της αστικής τάξης που κερδίζουν από τον ελεύθερο οικονομικό ανταγωνισμό έναντι καπιταλιστών άλλων χωρών ή ωφελούνται από τη συμμετοχή σε υπερεθνικές συμμαχίες κρατών και επιθυμούν τη συνέχιση της οικονομικής πολιτικής τους.

Η στροφή που παρατηρείται προς το έθνος ή την ακροδεξιά στην Ευρώπη με συνθήματα εναντίον της παγκοσμιοποίησης (ιδωμένη η παγκοσμιοποίηση ως αποσυνδεδεμένη από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό) αποτελεί μια τέτοια στροφή των αστικών τάξεων προς τον «εθνισμό» των κεφαλαίων τους· πρόκειται για έναν ψευδο-«πατριωτισμό» του κεφαλαίου που αναζητά την ενδυνάμωσή του μερκαντιλιστικά και ιμπεριαλιστικά σε βάρος άλλων κρατών. Ακόμα και στις περιπτώσεις που αυτό εμφανίζεται ως καθαρά πατριωτικό και αντιιμπεριαλιστικό, «εθνικοαπελευθερωτικό» απλά αξίζει να παρατηρήσει κανείς πως αυτή η «εθνική απελευθέρωση» περνά μέσα από την υποτίμηση της εργασίας προς όφελος της εθνικής ανταγωνιστικότητας, όσο και αν αυτό αποκρύπτεται ιδεολογικά.

Ο κόσμος, ο οποίος ηγεμονευόταν ιδεολογικά από την παγκοσμιοποίηση και τους ύμνους υπέρ της, είναι ένας κυρίως απολιτίκ κόσμος σε μια περασμένη ιστορική φάση όπου ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ ήταν παντοδύναμος και κυρίαρχος με ανυπαρξία δεύτερου ανταγωνιστή, ήταν ένας κόσμος σε σχετική καπιταλιστική ανάπτυξη και οπωσδήποτε προ του τέλους των ψευδαισθήσεων κοινωνικού προσώπου του καπιταλισμού με την κρίση του 2008. Ο ιμπεριαλισμός εκεί ήταν σαφής και με αδιαμφισβήτητο νικητή.

Ο κόσμος, αντίθετα, που αναδεικνύεται στις μέρες μας είναι ένας κόσμος που μιλά για «πολέμους πολιτισμών», για επιστροφή στα οικεία έθνη με εσσάνς ανωτερότητας και κρυπτορατσισμού, ένας κόσμος που αναζητά ευκαιρίες ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού προκειμένου σε έναν ρευστό γεωπολιτικά χάρτη να ανεβεί θέσεις στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Είναι ένας κόσμος που νιώθει μετά την κρίση τον πόλεμο να έρχεται όλο και πιο κοντά και τον αντικρύζει ως ευκαιρία εθνικής επιβολής και ρεφαρίσματος, ως αντιπαγκοσμιοποιητική εκδοχή ακόμα μιας αλλαγής προς το μη χείρον – τελικά – χείριστο.

Η μη σύμπτυξη μέχρι στιγμής ενός αντιιμπεριαλιστικού και φιλειρηνικού κινήματος υπολογίσιμου, μαζικού και ικανού να αποτρέψει πολεμικούς σχεδιασμούς δείχνει το μέτρο πολιτικής ηγεμονίας που έχουν καταφέρει οι χαμένες από την κρίση και με τάσεις ρεβανσισμού μερίδες των αστικών τάξεων σ’ αυτές τις νέες και ακόμα πιο άγριες συνθήκες ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. 

Η ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ Η ...ΕΠΟΧΗ (Άνθρωποι και σκουλήκια)

Άνθρωποι και σκουλήκια

Με τη Σουλτάνα υπήρξαμε για ένα φεγγάρι συναδέλφισσες στη δούλεψη ενός δουλέμπορα που έπαιρνε εργολαβικά τον καθαρισμό κοινόχρηστων χώρων και κλιμακοστασίων πολυκατοικιών. Κι αν την θυμόμουν τόσο έντονα, ήταν απ’ το γέλιο της. «Κακαριστό». Αυτή ήταν η αντίδρασή της, η απάντηση της, σ’ ό,τι έβλεπε ή άκουγε, κι ας μην χώραγε γέλιο…

Στην αρχή την έκρινα ως χαζοχαρούμενη. Λειψή. Όμως δεν ήταν έτσι. Πονηρούλα ήταν. Για τούτο κι όταν χωριστήκαμε, όταν δηλαδή εγώ απολύθηκα, εκείνη ήδη είχε προαχθεί σε προϊσταμένη… Σε υπεύθυνη που κούναγε το καμτσίκι τής απόλυσης στις υπόλοιπες εργάτριες, για να φτύνουν όλο και περισσότερο αίμα στο πουγκί τού δουλέμπορα. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μου χρωστά μεγάλη υποχρέωση, γιατί χωρίς εμένα θα παρέμενε τότε όπου κι εγώ. Στο κάτεργο του σφουγγαρόπανου… Αν δηλαδή δεν της μιλούσα για το συνδικάτο καθαριστριών, αν δεν της μιλούσα για έναν άλλο καλύτερο κόσμο τον οποίο μπορούμε να φτιάξουμε και ν’ απολαύσουμε, κι αν αυτή δεν έτρεχε πίσω απ’ την πλάτη μου να με καρφώσει στο αφεντικό, δεν θα είχε γίνει προϊσταμένη…

          Τα χρόνια πέρασαν. Κάπου δεκατρία τον αριθμό. Εγώ είχα μπει σε black list ως φαίνεται, και σε δουλεμπορικό δεν με ξαναπροσέλαβαν. Ούτε κι αλλού όμως, γιατί μεσολάβησε και η νέα καπιταλιστική κρίση, κι η ουρά τής ανεργίας με πέταξε στις τελευταίες θέσεις και! λόγω ηλικίας. Κάνα ψευτομεροκάματο έκανα μόνο, ως καθαρίστρια σε σπίτια μικροαστών απ’ εδώ κι απ’ εκεί, ώσπου έλειψε εντελώς κι αυτό. Νεοπτωχεύσαντες γαρ, που το πορτοφόλι τους περιορίστηκε κάτω απ’ τα πέντε χιλιάρικα ευρώ μηνιαίως. Πώς να πληρώνουν κι εμένα την «απαιτητική»… Προσανατολίστηκαν λοιπόν σε μοναχικές μετανάστριες και δη στις ταλαίπωρες που δεν είχαν νόμιμη παραμονή. Αυτές οι δόλιες, με το πιστόλι τής εξαθλίωσης στον κρόταφο και δίχως υποστηρικτικό περιβάλλον, σύρονται ως «εσωτερικές» εξυπηρετώντας τους σε εικοσιτετράωρη βάση επί πινακίου φακής κι ενός κρεβατιού να ρίχνουν το βασανισμένο κορμί τους, αν κι όποτε φυσικά προλαβαίνουν.

     Στη «ρουτίνα» μου εγώ, αναζητώντας δηλαδή μεροκάματο, μπήκα σ’ ένα απ’ τα μεγάλα σούπερ μάρκετ να κάνω αίτηση για δουλειά. Απ’ το ύφος τού προϊστάμενου εκεί, κατάλαβα ότι τσάμπα κόπο έκανα και πάλι, πρωτίστως λόγω ηλικίας… Βέβαια αν είχα «μέσον» θα με προσλάβαναν ως νεολαίισα με φρέσκο αίμα προς πόση…

Πήρα ένα μπουκαλάκι νερό κι ένα κουτάκι πορτοκαλάδα να στυλωθώ, γιατί ήταν προχωρημένο μεσημέρι κι εγώ από νωρίς το πρωί στους δρόμους να συμπληρώνω αιτήσεις για τον κάλαθο των αχρήστων… Με πόναγε βέβαια που θα ξόδευα και σχεδόν ένα ολόκληρο! ευρώ, μα προκειμένου να σωριαζόμουν αποφάσισα να το χαλαλίσω…

Απ’ τα τρία ταμεία τού σούπερ μάρκετ λειτουργούσε μόνο το ένα, αλλά ευτυχώς δεν είχε ουρά. Μόνο δυο πελάτισσες πριν από μένα. Η μία ήταν η Σουλτάνα. Την αναγνώρισα αμέσως. Εκείνη όμως δεν με αναγνώρισε. Ή μήπως καμώθηκε ότι δεν με ξέρει; Πάντως, δεν ήταν πλέον η γυναίκα που μόνο κακάριζε δίχως να μιλά ή να εκφράζει άποψη. Αντίθετα παρλάριζε ασταμάτητα, να πείσει την άλλη πελάτισσα και την ταμεία να μην πάνε να ψηφίσουν. Να κάνουν δηλαδή αποχή, όπως η ίδια που ετοιμαζόταν να φύγει για το χωριό της, ν’ απολαύσει τη θάλασσα. Γι’ αυτό κι είχε ψωνίσει κάπου διακόσια ευρώ προμήθειες. Ανάμεσα στα δυο καρότσια με τις προμήθειές της, στεκόταν ένα κοριτσάκι όχι πάνω από δέκα-δώδεκα ετών. Γυναίκα κι εγώ, κι ενίοτε η περιέργεια με τσιγκλά.

-Σουλτάνα! Πώς άλλαξες έτσι; Μοντελάκι έγινες! Κι η μικρούλα;

-Α! Παντρεύτηκα. Είναι η μοναχοκόρη μου. Εσύ τι κάνεις;

-Τι να κάνω… Ψάχνω για δουλειά.

-Αχχχ… κι εγώ δεν είμαι σε καλύτερη θέση.

-Γιατί καλέ μαμά; Εσύ όλο λες ότι μια χαρά θέση έχεις στο υπουργείο.

-Πάψε παιδί μου! Εννοούσα πως όταν πήγα για μια υπόθεση του πατέρα σου στο υπουργείο, ευτυχώς δεν περίμενα όρθια. Βρήκα μια θέση και κάθισα.

-Μα τι λες καλέ μαμά; Αφού εκεί δουλεύεις και τώρα ο νονός θα διορίσει και τον μπαμπά να δουλέψει εκεί. Γι’ αυτό δεν έγραψε το ταξί στ’ όνομα του αδελφού του που έχει άλλα δύο;

-Μην το ακούτε καλέ το παιδί μου. Λειψό είναι. Το παρακολουθεί ψυχολόγος. Αποχή που λέτε κυρίες μου! Αποχή να τους τιμωρήσουμε όλους! Να γιατί λέω ότι προτιμώ από αύριο κιόλας να πάω μια βόλτα στο χωριό μου, παρά να μείνω κατακαλόκαιρο και με τέτοιες ζέστες εδώ για να ψηφίσω. Δεν ψηφίζω κανέναν! Πάει και τελείωσε! Κάντε κι εσείς το ίδιο!

-Μην το κάνετε αυτό κυρία μου. Μην πληγώνετε έτσι το παιδί σας. Κοιτάξτε το πώς μαράζωσε μ’ αυτά που είπατε…, ακούστηκε εκρηκτική η χαμηλόφωνη παρατήρηση ενός νεαρού, που πήρε σειρά στο ταμείο μετά από μένα. Το αποτέλεσμα; Το κοριτσάκι ξεθάρρεψε και ξεσπάθωσε.

-Λειψή είσαι εσύ κυρία μαμά μου! Αλλιώς δεν θα γύρναγες κάθε μέρα από σπίτι σε σπίτι να λες ψέματα στον κόσμο ότι δεν θα ψηφίσεις τίποτα και θα κάνεις αποχή και να κάνουν όλοι το ίδιο. Κι εσύ κι ο μπαμπάς θα ψηφίσετε τον νονό μου τον υπουργό, που σε διόρισε στο υπουργείο του. Γι’ αυτό μεταφέρατε τα εκλογικά σας δικαιώματα ξανά στο χωριό και γι’ αυτό θα πάμε στο χωριό, κι όχι επειδή σ’ αρέσει εκεί. Έτσι δεν είπες; Ότι σιχαίνεσαι τους κωλόβλαχους στο χωριό δεν είπες; Ότι βρωμάνε κοπριά και προβατίλα δεν είπες;  Πως αν οι θυμωμένοι δεν κάνουν αποχή και ψηφίσουν εκείνο το πώς το λένε… κάπα… κάπα… κάτι, ότι κινδυνεύει ο νονός να μην ξαναείναι υπουργός και τότε δεν θα μπορέσει να διορίσει και τον μπαμά, δεν είπες; Ότι….

Δεν πρόλαβε η δωδεκάχρονη να βγάλει στη φόρα κι άλλα «τιμητικά» για τη μάνα της. Την σταμάτησε ένα …μητρικό χαστούκι που της προκάλεσε αιμορραγία απ’ τη μύτη. Το σκουλήκι! Ευτυχώς ο νεαρός πίσω μου ήταν γιατρός κι επενέβη αστραπιαία και αποτελεσματικά.

Επενέβην κι εγώ όμως. Άρπαξα ένα απ’ τα δύο γιαούρτια τού κιλού απ’ τα ψώνια της και της το φόρεσα καπέλο… τής ξεφτιλισμένης ύαινας! Της σκύλας! Της ρουφιάνας! Της βρωμοσκύλας φιλοτομαρίστριας, που μπρος στο προσωπικό της βόλεμα θυσιάζει και το παιδί της…         

      Η άλλη πελάτισσα ζήτησε με νόημα απ’ την ταμία να χρεώσει σ’ εκείνην το νερό μου και την πορτοκαλάδα μου. Τα έχωσε γρήγορα σε μια νάιλον τσάντα, μου τα έδωσε και μ’ έσπρωξε σχεδόν βίαια στην έξοδο. Η σκύλα σχημάτιζε ήδη τον αριθμό τής άμεσης δράσης στο πανάκριβο κινητό της…

  

          Προχωρώντας αργά-αργά ν’ απομακρυνθώ απ’ το σούπερ μάρκετ, γιατί το γοργά είχε τελειώσει για μένα, μια κι φτώχεια με την ανεργία κουβαλούν ασθένειες και συνοσηρότητες με το πέρασμα του χρόνου, όπως άλλωστε και η σκληρή δουλειά, νοιώθω ένα χέρι να με πιάνει γερά απ’ το μπράτσο. Ήταν ο νεαρός γιατρός.

-Ελάτε, ελάτε σας παρακαλώ. Να, εδώ στην καφετέρια. Θα πιούμε έναν καφέ ώσπου να περάσει η …μπόρα.

-Ποια μπόρα; Βράζει ο τόπος.

-Ακριβώς. Βράζει ο τόπος… Το περιπολικό φτάνει σε λίγα λεπτά.

-Χμ… Κατάλαβα…

-Μην φοβάστε. Φτάνει να μην σας πιάσουν τώρα. Γιατί μετά… Χα, χα, χα!

-Δε μου λες κι εμένα να γελάσω λεβέντη μου, που τό ‘χω τόση ανάγκη…

-Αυτή η ύαινα, όπως σωστά την αποκάλεσες -μου επιτρέπεις τον ενικό φαντάζομαι, αυτή η ύαινα που λες, δεν έχει μάρτυρες εναντίον σου. Εγώ και η άλλη πελάτισσα την παρατήσαμε σύξυλη. Η ταμίας «δεν είδε» τι έγινε, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ούτε που «είδαν» ή «άκουσαν» κάτι, ο προϊστάμενος  ήταν στο γραφείο του και το μόνο που άκουσε ήταν ένα κορίτσι που έκλαιγε…

-Ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ όλους. Να, μωρέ! Να πώς ο λαός μπορεί να ενωθεί μπρος στο δίκιο, βγάζοντας απ’ τη μέση τους ρουφιάνους! Αλήθεια, εσύ θα ψηφίσεις ή θα κάνεις αποχή;

-Μέχρι πριν λίγο, σκεπτόμουν πολύ σοβαρά την αποχή. Τώρα, είμαι στο πενήντα-πενήντα.

-Μου επιτρέπεις; Αυτή επικαλείται τάχα το κατακαλόκαιρο, για να πείσει τους θυμωμένους όπως είπε η μικρούλα, να κάνουν αποχή. Κάποιος πριν από πολλά χρόνια, αστυνομικός στο επάγγελμα και πρωτοπόρος ομολογώ για εκείνην την εποχή στην προπαγάνδα υπέρ τής αποχής, επικαλούνταν στην προπαγάνδα του το κρύο. Όχι πως ήταν καταχείμωνο, μα είχαν πιάσει νωρίς τα κρύα. Πού ν’ αφήσετε τη ζεστούλα σας και να τρέχετε για ψήφο; προσπαθούσε να επηρεάσει όποιον έπεφτε στα «νύχια» του. Κι όποιον δεν έβρισκε τυχαία, σκαρφιζόταν μια δικαιολογία να τον επισκεφτεί… Το αποτέλεσμα; Στο εκλογικό τμήμα που παρευρισκόμουν ως εκλογικός αντιπρόσωπος του κάπα… κάπα… κάτι…, όπως προσπάθησε να το πει η μικρούλα, ένας ψηφοφόρος έφτασε σχεδόν αχάραγο με ολόκληρη την οικογένειά του. Περίμεναν υπομονετικά και με πλατύ χαμόγελο να έρθει η ώρα ν’ ανοίξουν οι κάλπες.

-Χα, χα, χα! Μην μου πεις. Κατάλαβα ποιος ήταν. Ο αστυνομικός που προπαγάνδιζε την αποχή.

-Ακριβώς! Και για να μην στα πολυλογώ, το κάπα… κάπα… κάτι, πάλευε κι αυτός να μην δυναμώσει εκλογικά.

-Ok, μ’ έπεισες. Τέρμα και το πενήντα-πενήντα. Θα πάω να ψηφίσω! Δεν θα με ρωτήσεις τι θα ψηφίσω;

-Όχι. Ξέρω.

-Μπα, έχεις και κληρονομικό χάρισμα μαντείας; Χα, χα, χα!

-Τι άλλο θα μπορούσε βρε γιατρέ να ψηφίσει ένας μη ρουφιάνος, υποψιασμένος, αλληλέγγυος του δίκιου και μη χειραγωγημένος;

-Πώς ξέρεις ότι δεν είμαι χειραγωγημένος;

-Παραπλανημένος σ’ έναν βαθμό μπορεί να υπήρξες, χειραγωγημένος όμως όχι. Αλλιώς, δεν θα ήσουν τώρα εδώ, κι εγώ θα βρισκόμουν με χειροπέδες στο περιπολικό. Να, μόλις πέρασε. Έφυγε. Χωρίς εμένα όμως μέσα γιατρέ. Χα, χα, χα!

-Τέλεια. Ώρα να φύγουμε κι εμείς. Κι έχω αργήσει, να πάρ’ η ευχή… Οι καφέδες είναι πληρωμένοι από μένα. Εγώ φεύγω. Εσύ όμως μείνε κάνα τεταρτάκι ακόμη, γιατί έχει πολλά ποδάρια ο διάβολος. Άντε γεια και καλό μας κόκκινο βόλι!

-Δεν μου είπες όμως τ’ όνομά σου.

-Γιατρός. Το δικό σου;

-Μάνα

-Χάρηκα πολύ, Μάνα!

-Κι εγώ Γιατρέ! Καλό κόκκινο βόλι λοιπόν!

                   

Καλή Γκέλμπεση (συγγραφέας)

(Αφορμή για την παραπάνω μυθιστορία δεν είναι μόνο οι διάφοροι που περιδιαβαίνουν τις ρούγες ασθμαίνοντας να πείσουν τους «θυμωμένους» να κάνουν αποχή απ’ τις εκλογές. Είναι κι εκείνοι που οργανώνουν, ή τουλάχιστον προσπαθούν να οργανώσουν συγκεντρώσεις υπέρ τής αποχής, όπως ο ρουβίκωνας εδώ  https://www.athens.indymedia.org/post/1598632/ 

κι εδώ https://www.alfavita.gr/koinonia/292198_apohi-apo-tis-ekloges-o-roybikonas-gia-ta-trikakia-sto-spiti-toy-paylopoyloy 

και δεν ξέρω πού αλλού. Άραγε τι υπηρετεί;;; Ρητορικό το ερώτημα…)

Εύα Μελά: ΚΚΕ, για να εκφραστεί η φωνή των καλλιτεχνών, η φωνή των δημιουργών την επόμενη μέρα…

Από iraklis3

Στην Εύα Μελά, Πρόεδρο του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος και υποψήφια βουλευτή με το ΚΚΕ θέσαμε το ερώτημα:

«Γιατί ΚΚΕ – στις εκλογές της 7ης Ιουλίου – οι εικαστικοί, οι άνθρωποι των Γραμμάτων, των Τεχνών και του Πολιτισμού»:

Εύα Μελά: Στον τρελό χορό των εκατομμυρίων που είναι ο τζίρος της τέχνης, οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες παραμένουν οι περισσότεροι ανασφάλιστοι, διώκονται από την απάνθρωπη φορολογία, ζούνε σε συνθήκες ανεργίας ή αποκλεισμού. Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ), είχαν κοινή πλεύση απέναντι στους καλλιτέχνες και την Τέχνη, στα πλαίσια των στρατηγικων σχεδιασμών του μεγάλου κεφαλαίου…

Πρόκειται για μια συντονισμένη επίθεση, η οποία φτάνει στα όρια της κατάργησης της υπόστασης των καλλιτεχνών…

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων στον Πολιτισμό:

• Αρνήθηκε τροπολογία του ΚΚΕ που προέβλεπε κυρώσεις για τη μη εφαρμογή του νόμου του 1%, για τέχνη στα δημόσια κτίρια..
• Με τον ν. 4412/16 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε το δρόμο τα δημόσια καλλιτεχνικά έργα να δίνονται με απ’ ευθείας ανάθεση, χωρίς διαγωνισμούς, και να τα αναλαμβάνουν επιχειρηματίες. Εκτοπίζει έτσι τους καλλιτέχνες, τους προλεταριοποιεί….

Ψήφισε νόμους:

• για την Πνευματική Ιδιοκτησία (2017)
• για το MOMUS, το 2018

Έφερε νομοσχέδιο για Περιφερειακή Πολιτισμική πολιτική του ΥΠΠΟΑ, για το ACROPOL και το βιβλίο...

ΒΑΣΙΚΟΣ ΚΟΡΜΟΣ ΟΛΩΝ:

• Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ …
• Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ
• Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ & ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΤΟΥΣ
• Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΙΔΙΩΤΩΝ, ΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ.

Δεν μπορεί να υπάρχουν διλήμματα:

Η Τέχνη, η καλλιτεχνική δημιουργία, όπως και η Επιστήμη και η Ερευνα, δεν μπορούν να αναπτυχθούν ελεύθερα μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής αγοράς.

ΚΚΕ, για να εκφραστεί η φωνή των καλλιτεχνών, η φωνή των δημιουργών την επόμενη μέρα…

EYA MEΛΑ
Ζωγράφος- Χαράκτρια
Πρόεδρος του ΔΣ του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος
Μέλος του Τμήματος Πολιτσμού της ΚΕ του ΚΚΕ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956.
Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, όπου σπούδασε Χαρακτική, Τυπογραφία & Τέχνη του Βιβλίου. Συνέχισε σπουδές στο Παρίσι και μετά από διαγωνισμό έλαβε Μεταπτυχιακή Υποτροφία του Ι.Κ.Υ. στην Χαρακτική. Για μεγάλο χρονικό διάστημα διδάχθηκε Χαρακτική κοντά στον Γιώργη Βαρλάμο.
Από τα 20 της χρόνια εντάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ , από όπου και πάλεψε μέσα στο μαζικό κίνημα από θέσεις ευθύνης. Εχει πραγματοποιήσει 25 Ατομικές Εκθέσεις στην Ελλάδα και 4 ατομικές εκθέσεις στο εξωτερικό. Έχει εικονογραφήσει 22 βιβλία για παιδιά και έχει επιμεληθεί πολλά εξώφυλλα βιβλίων.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στις περιοδεύουσες εκθέσεις του ΕΕΤΕ, σε εκθέσεις για την Ειρήνη, σε εκθέσεις του ΚΚΕ, του Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ, στις εκθέσεις «Άνθρωποι, χρώμα και σίδερο» 2006 – 2017, με την κίνηση καλλιτεχνών «Πέρα-σ-μα» στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, κ.α.
Στην περίοδο 2007-2009 ήταν Βουλευτής του ΚΚΕ.

Εν μέσω καλοκαιρινής τουριστικής σεζόν κι εκλογών, να σας σερβίρουμε λίγο από εκμετάλλευση

  

26-06-2019

Δε θα έρθει ο Κούλης και θα τα κάνει χειρότερα. Είμαστε ήδη στα χειρότερα κι αν δε δυναμώσουν σε όλους τους κλάδους τα σωματεία και τα συνδικάτα από τις ταξικές δυνάμεις, θα δεθεί ακόμα περισσότερο η αλυσίδα και θα λαδωθεί την επομένη των εκλογών από τους ίδιους τους εργάτες.

Filio Magenta
 

Έχουν ακουστεί τόσα για την δήλωση του Μητσοτάκη, πως οι εργαζόμενοι μετά από συνεννόηση με τον εργοδότη-αφεντικό σε μια επιχείρηση θα μπορούν να δουλεύουν 7 ημέρες εφόσον οι ίδιοι το επιθυμούν. Πρώτες αντιδράσεις από όψιμους υποστηρικτές του δίκιου του εργάτη φωνασκούν και ωρύονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: αν είναι δυνατόν να επιτρέψουμε να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν πρέπει επ’ ουδενί να εκλεγεί μια δεξιά κυβέρνηση η οποία θα φέρει το μεσαίωνα στα εργασιακά και να γίνουμε σκλάβοι.

Στην αρχή αν το δει κάποιος θα πει όντως δε μπορεί να αφήσουμε να γίνει κάτι τέτοιο. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου όμως αρχίζεις και γελάς μέχρι που ξεκαρδίζεσαι. Θυμάσαι πως δουλεύεις στον επισιτισμό και το 7ημερο, 12ωρο και το σπαστό ωράριο είναι κανονικότητα. Την δε καλοκαιρινή σεζόν 6μηνο χωρίς ρεπό είναι δεδομένο.


Αυτά συνέβαιναν επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, ακολούθησαν χωρίς να αλλαχτεί τίποτα κι επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Βέβαια στην τελευταία συμπληρώθηκε τεχνηέντως η κατάργηση στο δικαίωμα της απεργίας, κόπηκαν συντάξεις και μισθοί, δεν καταργήθηκαν ποτέ τα ΜΑΤ, έγιναν πλειστηριασμοί σε σπίτια, κόπηκε το ρεύμα σε πολλά νοικοκυριά και βεβαίως, βεβαίως καταργήθηκε ουσιαστικά η Κυριακάτικη αργία.

Το τραγικό της όλης όμως υπόθεσης είναι όταν μιλάς με τους ίδιους τους συναδέλφους που δουλεύουν στον κλάδο του επισιτισμού. Γιατί οι προηγούμενοι μόνο μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή τους έχουν δράση κι επαφή με την πραγματικότητα ή απλά εθελοτυφλούν ή απλά γνωρίζουν κι εγκληματούν με τη στάση τους κατά της εργατικής τάξης και του ταξικού κινήματος.

Σε μια από τις τόσες εξορμήσεις σε μαγαζιά του επισιτισμού

Θα σταθώ σε ένα διάλογο που είχα με ένα συνάδελφο που δουλεύει σε ένα σουβλατζίδικο, λίγες μέρες πριν την απεργία στις 19 Ιούνη.

-Καλησπέρα συνάδελφε είμαστε από το συνδικάτο επισιτισμού, θα θέλαμε να σε ενημερώσουμε για την απεργία στον κλάδο. Είσαι εγγεγραμμένος στο συνδικάτο;

-Ααααα δε προλαβαίνω καθόλου να ασχοληθώ με αυτά, δουλεύω 16 ώρες καθημερινά.

-Μήπως αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος να βγεις μπροστά και να διεκδικήσεις;

-Ευτυχώς που έχω βρει εδώ και δουλεύω 16 ώρες, μακάρι να μπορούσα να δουλεύω και παραπάνω για να τα βγάζω πέρα…
-…

Βουβάθηκα, κλείδωσα, έτρεμα, ήθελα να τα κάνω λίμπα εκεί μέσα. Γυρνάω αυθόρμητα και του λέω ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε 7ημερη εργασία.

–Μακάρι

– Δουλεύεις ήδη

Με κοιτάει κι ακούγεται μια φωνή από πίσω, ήταν από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που ήταν τα αφεντικά. Εμείς του λέμε να δουλεύει 8ωρο αλλά αυτός δε θέλει.

Όχι κύριοι, όψιμοι υπερεπαναστάτες. Δε θα έρθει ο Κούλης και θα τα κάνει χειρότερα. Είμαστε στα χειρότερα κι αν δε δυναμώσουν σε όλους τους κλάδους τα σωματεία και τα συνδικάτα από τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα δεθεί ακόμα περισσότερο η αλυσίδα και θα λαδωθεί την επομένη των εκλογών από τους ίδιους τους εργάτες.

Δεν κρυβόμαστε από τους συναδέλφους μας, δεν κρυβόμαστε από τους εργάτες. Μπροστά και πλάι. Να γιατί ΚΚΕ..

Ακολουθεί ένα φωτογραφικό ρεπορτάζ από την στάση εργασίας που πραγματοποιήθηκε από το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και το Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών για τα εργατικά “ατυχήματα” που έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο. Αύριο έχει προγραμματιστεί αγωνιστική κινητοποίηση με παύση εργασιών στις 12 το μεσημέρι και συγκέντρωση 1μ.μ στη Βουλή.

 
 

 
 

http://www.katiousa.gr

Τη συμπόρευσή του με το ΚΚΕ εκφράζει ο Κώστας Κάππ

 

Τη συμπόρευσή του με το ΚΚΕ εκφράζει σε δήλωσή του ο Κώστας Κάππας, Καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Συγκεκριμένα, αναφέρει: 

«Γιατί το 2023 (στις μεθεπόμενες βουλευτικές εκλογές) θα ξαναψηφίσω ΚΚΕ.
Ούτε οι χαρτορίχτρες και οι καφετζούδες των πρωινάδικων, ούτε ο Ανάδρομος Ερμής χρειάζονται, για να γνωρίζουμε προκαταβολικά και με απόλυτη σιγουριά τι θα συμβεί μέσα στην τετραετή κοινοβουλευτική περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας:

Το ΠΑΜΕ θα βρίσκεται σε κάθε εργοστάσιο, βιοτεχνία, οικοδομή και πλοίο, θα υπερασπίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων και θα γεμίζει την πλατεία Συντάγματος με ένα ποτάμι αποφασισμένων αγωνιστών (την ίδια ώρα, εάν θα ψάχνετε τη ΓΣΕΕ, θα τη βρείτε σύσσωμη να πίνει καφέ στο πρώτο τραπεζάκι αριστερά όπως μπαίνεις στη στοά, δίπλα στου "Zara", στην πλατεία Κλαυθμώνος).


Το ΚΚΕ, ως κόμμα "παλαιολιθικό", θα παλεύει, μάλλον μόνο του, να διατηρήσουμε τα κεκτημένα του ...περασμένου αιώνα, 8ωρη δουλειά, 5 μέρες τη βδομάδα. Ως κόμμα "μονολιθικό" θα παλεύει για μισθούς ανθρώπινους και όχι "κατώτατους", "υποκατώτατους", "βοήθημα", "ανταποδοτικούς" (όλα παρατσούκλια των αστών για τη λέξη "ψίχουλα", που δεν τολμούν να προφέρουν).

Το ΚΚΕ θα είναι το μόνο κόμμα στην τετραετία όπου δεν θα γίνεται το "έλα να δεις": Μπες - βγες απογοητευμένων βουλευτών, ρουσφέτια σε "ημέτερους", πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και σεξουαλικά σκάνδαλα. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους θα απολαμβάνουν τα αγαθά της εξουσίας και θα υπόσχονται παράλληλα ότι "το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκαλο" (εννοούν στο κότσι, για να ρουφήξουν και το μεδούλι).

Το ΚΚΕ θα παραμείνει το καταφύγιο των παιδιών μας, εκείνων των πιο ευάλωτων που μπλέκουν με τις ουσίες και ζητούν πραγματική απεξάρτηση, ενώ όλοι οι άλλοι θα επιμένουν υποκριτικά στην "ελευθερία των προσωπικών επιλογών" και στην κατασκευή εποπτευόμενων χώρων για να πεθαίνουν με την ένεση στη φλέβα αξιοπρεπώς, έξω από το οπτικό μας πεδίο.

Να είστε σίγουροι ότι το ΚΚΕ θα εξακολουθήσει να παλεύει ενάντια στις συνθήκες "Δουβλίνο" Ι, ΙΙ και ΙΙΙ, που κρατούν εγκλωβισμένους τους πρόσφυγες στη χώρα μας και δεν τους διαμοιράζουν (όπως είναι υποχρεωμένοι) σε ολόκληρη την Ευρώπη, τροφοδοτώντας με καύσιμα τον ρατσισμό. Όλοι οι άλλοι, μα όλοι, όταν μιλούν για "Δουβλίνο", εννοούν μόνο την περίφημη μαύρη μπίρα του.

Το ΚΚΕ θα παραμείνει το μόνο κόμμα που θα λέει τα μνημόνια "μνημόνια» και όχι "επιτήρηση", την ΕΕ "λυκοφωλιά" και όχι "ήπειρο της ελευθερίας", τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις "βάσεις του θανάτου ΜΑΣ" και όχι "φρουρούς του δυτικού πολιτισμού", τους ναζί "πράκτορες του κεφαλαίου" και "εγκληματίες" και θα καταψηφίζει νόμους που θα χαϊδεύουν και θα αθωώνουν τη Χρυσή Αυγή.

Το ΚΚΕ ήταν, είναι και θα είναι το μόνο κόμμα που όταν λέει "ανάπτυξη" εννοεί "ανύψωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων" και όχι "χαρούμενοι τραπεζικοί λογαριασμοί των αστών, στην πλάτη των εργαζομένων".

Το ΚΚΕ θα εξακολουθήσει να έχει ξεσκέπαστο το πρόσωπο, χωρίς μάλλινη, ούτε πολιτική κουκούλα. Τα μέλη του δηλώνουν τότε, τώρα και στο μέλλον, κομμουνιστές. Δεν είναι χαμαιλέοντες όπως οι υπόλοιποι (πατριώτες στο καφενείο, ακομμάτιστοι στο δήμο, σοσιαλδημοκράτες στις διακηρύξεις, καπιταλιστές στην οικονομία, φιλελεύθεροι στην TV, ακροδεξιοί στο Προσφυγικό και ψεύτες στον ίδιο τους τον εαυτό).

Σας διαβεβαιώ (αυτό δείχνει η εμπειρία ενός αιώνα!) ότι στις κάλπες του 2023, η όποια αρτιμέλεια έχετε στα χέρια σας θα παραμείνει αλώβητη. Κανείς, μα κανείς δεν μετάνιωσε ποτέ που ψήφισε ΚΚΕ, κανείς δεν έγινε, ούτε θα γίνει "κοψοχέρης" και στις εκλογές του 2019.

Θυμηθείτε ότι "μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται"...».

902gr

Κριτήριο ψήφου οι επικίνδυνες εξελίξεις

Βήμα - βήμα προωθείται ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπως δείχνει και η υπερψήφιση την Τρίτη, στην επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσου των ΗΠΑ, του νομοσχεδίου «για την ασφάλεια και την ενεργειακή συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο» (EastMed Act), των γερουσιαστών Μπομπ Μενέντεζ και Μάρκο Ρούμπιο, το οποίο νομοσχέδιο στη συνέχεια θα έρθει στην Ολομέλεια, ενώ αντίστοιχη διαδικασία υπάρχει και στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Το νομοσχέδιο Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων προβλέπει την ενίσχυση του ρόλου των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, με αναβάθμιση και άμεση αμερικανική εμπλοκή στην τριμερή συμμαχία Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ. Χαρακτηρίζει τις χώρες αυτές «βασικούς εταίρους», προβλέπει να αρθεί η απαγόρευση πώλησης όπλων στην Κυπριακή Δημοκρατία και εγκρίνει την ίδρυση ενός αμερικανικού «ενεργειακού κέντρου» στην περιοχή, όπου εντάσσεται και το σχέδιο του αγωγού «ΕastMed» για τη μεταφορά υδρογονανθράκων από το Ισραήλ και την Κύπρο, μέσω Κρήτης, προς την Ιταλία.
Πρωταρχικός στόχος και αυτής της πρωτοβουλίας είναι να περιοριστεί η επιρροή ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως η Ρωσία και η Κίνα, που συμμετέχουν ενεργά στο γεωστρατηγικό και ενεργειακό «παιχνίδι» στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Κομμάτι του ίδιου παζλ είναι και ο σφοδρός ανταγωνισμός με το Ιράν, που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες να κλιμακώνεται. Παράλληλα, ασκείται πίεση στην Τουρκία με στόχο να διατηρηθεί στον αμερικανοΝΑΤΟικό άξονα.

* * *

Με την ψήφιση του νομοσχεδίου, διαμορφώνονται όροι βαθύτερης εμπλοκής της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και στους ανταγωνισμούς. Το «τυράκι στη φάκα» για την παραπλάνηση του λαού είναι η λεγόμενη «λίστα» που θα υποβληθεί στο Κογκρέσο από τον Αμερικανό ΥΠΕΞ με τον αριθμό των τουρκικών παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου και της κυπριακής ΑΟΖ, ως απόδειξη τάχα του «ενδιαφέροντος» των ΗΠΑ για τα κυριαρχικά δικαιώματα των δύο «βασικών εταίρων» τους στην περιοχή.
Πρόκειται για μεγάλη κοροϊδία, αφού ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ξέρουν καλύτερα από τον καθένα και στην πραγματικότητα κάνουν πλάτες στην τουρκική προκλητικότητα και στις παραβιάσεις σε Αιγαίο και κυπριακή ΑΟΖ. Είναι αυτοί που δεν αναγνωρίζουν σύνορα στο Αιγαίο και το θεωρούν «ενιαίο επιχειρησιακό χώρο» στη νοτιοανατολική πτέρυγα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Είναι αυτοί που δίνουν άλλοθι στην Τουρκία να «γκριζάρει» το Αιγαίο. Είναι αυτοί που απαντάνε με τα γνωστά ευχολόγια και τις συστάσεις για ...αυτοσυγκράτηση στις παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις της Τουρκίας, στην παραβίαση διεθνών Συνθηκών.
Είναι, τέλος, αυτοί που μαζί με την ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα διεξάγουν ένα μεγάλο παζάρι με την Τουρκία για τη μοιρασιά και τη συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου, στο οποίο εντάσσουν και το Κυπριακό. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι όλο και πιο συχνά η αμερικανοΝΑΤΟικής κοπής συμφωνία των Πρεσπών προβάλλεται και ως «μοντέλο» για τη δήθεν επίλυση του Κυπριακού, δηλαδή την ντε φάκτο διχοτόμηση.

* * *

Και μόνο τα παραπάνω δείχνουν τους κινδύνους που κρύβουν για τους λαούς της Ελλάδας, της Κύπρου και των άλλων χωρών της περιοχής η αναβάθμιση της αμερικανοΝΑΤΟικής παρουσίας και η εμβάθυνση της ελληνικής εμπλοκής, στην οποία συμφωνούν όλα τα αστικά κόμματα, στο όνομα των συμφερόντων της αστικής τάξης και όχι του λαού.
Καθόλου τυχαία, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ και λοιποί σπεύδουν να χαιρετίσουν το αμερικανικό νομοσχέδιο ως «ενίσχυση της ασφάλειας» και «πηγή ευημερίας», κάτι που φάνηκε και από την επίσκεψη του Μενέντεζ στην Ελλάδα τον Απρίλη, για να λανσάρει το σχέδιο των ΗΠΑ. Ολοι αυτοί εξωραΐζουν την κατάσταση και καλλιεργούν εφησυχασμό στο λαό για τα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, αλλά και για το ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που καμία εγγύηση δεν προσφέρουν, αντίθετα υπονομεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα και τη σταθερότητα στην περιοχή.
Γι' αυτές τις εξελίξεις, που πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο ψήφου στις εκλογές, έχει έγκαιρα προειδοποιήσει το ΚΚΕ, καλώντας τον ελληνικό και τους άλλους λαούς να δυναμώσουν την αντιιμπεριαλιστική πάλη και τις κοινές πρωτοβουλίες ενάντια στο σχεδιασμό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Εκεί θα καταθέσει κάθε ψήφο το ΚΚΕ από την επομένη κιόλας των εκλογών.

Σίγουρη επιλογή μόνο το ΚΚΕ!

Δίνουν και παίρνουν τα σενάρια για την κυβέρνηση της επόμενης μέρας, πάνω στο έδαφος του κοινού «κυβερνητικού» προγράμματος που αποκάλυψε η μεταμνημονιακή έκθεση της Κομισιόν, με τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και τους ματωμένους δημοσιονομικούς στόχους, στους οποίους δεσμεύονται ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι.
Στα ψευτοδιλήμματα της ΝΔ, ότι χωρίς αυτοδυναμία τον Ιούλη η χώρα κινδυνεύει να μπλεχτεί σε περιπέτειες και να οδηγηθεί σε εκλογές με απλή αναλογική τον Δεκαπενταύγουστο, το ΠΑΣΟΚ δηλώνει τώρα ότι θα προσφέρει «στήριξη ανοχής» σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας της ΝΔ, ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει ότι στις 8 Ιούλη θα υπάρχει οπωσδήποτε κυβέρνηση. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν απέκλειαν επίσης το προηγούμενο διάστημα τη στήριξη και σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αν προέκυπτε τέτοιο ενδεχόμενο από τις εκλογές.
Είναι φανερό ότι όλα τα κόμματα που εκφράζουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, που έχουν κορόνα στο κεφάλι τους την καπιταλιστική ανάπτυξη, δίνουν εγγυήσεις για τη μετεκλογική «σταθερότητα», ώστε από την επόμενη κιόλας μέρα το αντιλαϊκό πρόγραμμα να συνεχιστεί αδιασάλευτο.
Το γεγονός, εξάλλου, ότι το ΠΑΣΟΚ σπεύδει να δηλώσει «παρόν» στη στήριξη μιας κυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ επιβεβαιώνει το ρόλο του ως «μπαλαντέρ» στο διπολισμό, την ίδια μάλιστα στιγμή που τα μισά στελέχη του αλληθωρίζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι άραγε περίεργο ότι σε ένα κόμμα συστεγάζονται στελέχη που με την ίδια ευκολία θα πήγαιναν με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ; Καθόλου περίεργο, με δεδομένο ότι το πρόγραμμα, το σχέδιο της επόμενης μέρας είναι ένα. Αυτό υπηρέτησαν πιστά και όταν συγκυβέρνησαν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ το 2011-2015. Αυτό υπηρέτησαν όταν στήριξαν μαζί το 3ο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι λοιπόν δεδομένο ότι η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ την επόμενη μέρα θα κατατεθεί σε αντιλαϊκή κατεύθυνση και γιατί το ΠΑΣΟΚ στηρίζει βασικές αντιλαϊκές επιλογές, αλλά πολύ περισσότερο γιατί είναι διαθέσιμο να στηρίξει την κυβέρνηση της ΝΔ, και στο μέλλον γιατί όχι μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού ...για το «καλό πάντα της χώρας»!
Οσοι εργαζόμενοι και άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων, όσοι έχουν δεσμούς με το λαϊκό κίνημα, παίρνουν μέρος στους αγώνες και επέλεξαν το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, πρέπει να προβληματιστούν σοβαρά.
Η ψήφος τους θα γίνει με κάθε τρόπο ψήφος εμπιστοσύνης στην επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, ψήφος εμπιστοσύνης σε νέους αντιλαϊκούς συσχετισμούς στη Βουλή και ψήφος εμπιστοσύνης σε μελλοντικές αντιλαϊκές κυβερνήσεις, ακόμα και μεγάλων συνασπισμών όταν αυτό χρειαστεί. Είναι καθαρό πως για αυτόν τον κόσμο διέξοδος δεν είναι να ψηφίσουν απευθείας ΝΔ, ούτε βεβαίως να ξαναδώσουν με βαριά καρδιά συγχωροχάρτι στον ΣΥΡΙΖΑ και την αντιλαϊκή του πορεία όλα αυτά τα πέντε χρόνια.
Διέξοδος για όλους αυτούς τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους είναι η στήριξη του ΚΚΕ. Είναι η μόνη ψήφος για την οποία δεν θα μετανιώσουν, δεν θα τους απογοητεύσει ποτέ. Είναι η μόνη ψήφος που μπορεί να εκφράσει την πραγματική αντίθεση στην αντιλαϊκή πολιτική της επόμενης κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, που έχουν ψηφίσει και εφαρμόσει μνημόνια. Ενα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα είναι και την επόμενη μέρα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την οργάνωση της αντεπίθεσης, για τα συμφέροντα της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.