Επέτειος θανάτου του Στάλιν - 5 Μαρτίου 1953

Επέτειος θανάτου του Στάλιν - 5 Μαρτίου 1953

Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά αξίζει τον κόπο…

Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά αξίζει τον κόπο… 
 Αναδημοσίευση από το Traverso Rossa
via Lenin Reloaded 

 Όλοι οι κομμουνιστές, και εγώ υπόρρητα, ή υποσυνείδητα αναφερόμαστε στην εργατική τάξη με δέος, με ελπίδα με προσδοκία ότι όταν αφυπνισθεί θα σαρώσει με μιας τον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό. Όταν εξεγερθεί θα σαρώσει την φτώχεια, την εξαθλίωση, την αδικία. Η εργατική τάξη, ο επιούσιος λαός, η τάξη με την ιστορική αποστολή να αλλάξει την μοίρα της και την μοίρα του κόσμου.


 Στην δουλειά μου περιτριγυρίζομαι από εργάτες όπως και εγώ. Μιλάω μαζί τους, τσακώνομαι, τους βρίζω συχνά, απογοητεύομαι ακόμη συχνότερα. Κυρίως γιατί αντιλαμβάνονται την ταξική τους θέση ως προσωπική τους αποτυχία να επιτύχουν ως ιδανικοί μεσοαστοί ή ως πολλά υποσχόμενοι μικροαστοί. Δύσκολα το αποδέχονται, ακόμη πιο δύσκολα ωστόσο αποδέχονται την τωρινή τους ταξική θέση : Είσαι εργάτης κατάλαβε το επιτέλους…


 Βρίζουν τους ανθέλληνες πολιτικούς και δακρύζουν με συνθήματα του τύπου «είμαστε όλοι Έλληνες» κατ ‘ αναλογία του «είμαστε όλοι Αλβανοί» θυμίζω. Αυτοί οι εργάτες είναι τα πάντα, ντύνονται κάθε φορεσιά: αυτή του Eλληνάρα, αυτή του απογοητευμένου δημοκράτη πασόκου, αυτή του αγανακτισμένου έλληνα. Κοιτάξου στον καθρέφτη. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις ρούχα. Φοράς τα ρούχα της τάξης σου. ΕΙΣΑΙ ΕΡΓΑΤΗΣ.


 Είναι για μένα ξεκάθαρο πια: Δεν βρισκόμαστε στην φάση που πρέπει να ανασυγκροτηθεί η εργατική τάξη. Δεν βρισκόμαστε πια στην φάση να συζητάμε για την επαναστατική εμβάθυνση της ταξικής συνείδησης των εργατών. Βρισκόμαστε στην φάση που πρέπει να φτιαχτεί η εργατική τάξη απ' την αρχή. Να δημιουργηθούν εξαρχής οι όροι κοινωνικού, πολιτικού και ιδεολογικού επαναπροσδιορισμού της ίδιας της οντολογίας της εργατικής τάξης. Είναι τελείως απαραίτητο, η εργατική τάξη, οι εργάτες, να χτίσουμε από την αρχή την κοινωνική και πολιτική μας φυσιογνωμία, τον τρόπο ζωή μας και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να μολύνουμε κάθε μέρα κάθε στιγμή, την αστική τάξη, την πολιτική και την θεωρία της, τον πολιτισμό και τον τρόπο ζωής της, με την εργατική επαναστατική προοπτική, με τον κομμουνισμό και την ελευθερία.


 Για να γίνουν όμως όλα αυτά, υπάρχει κάτι ακόμα που πρέπει να γίνει. Να πειστούμε οι εργάτες, ότι αξίζει να είναι κάποιος εργάτης. Να μην παλεύουμε κατά μόνας για να απαλλαγούμε από την ταξική μας θέση εντός του καπιταλισμού. Να παλέψουμε για να αλλάξουμε την ταξική μας θέση και τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας, η δυνατότητα της οποίας γονιμοποιείται και επωάζεται μέσα στο μυαλό, την ψυχή και τα χέρια των εργατών. Δεν είναι ντροπή να είσαι εργάτης, είναι ντροπή να είσαι εργάτης και να μην θέλεις να πάρεις πίσω ένα κόσμο που φτιάχτηκε από σένα.


 Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά αξίζει τον κόπο…


Εικόνα: Απ' την σεκάνς των κοιμισμένων λιονταριών που ξυπνούν, Sergei Eisenstein, Θωρηκτό Ποτέμκιν.
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly

Στον εργασιακό μεσαίωνα της Μέρκελ. -Συγκλονιστική επιστολή έλληνα εργαζόμενου

Στον εργασιακό μεσαίωνα της Μέρκελ. -Συγκλονιστική επιστολή έλληνα εργαζόμενου 

Έλληνες εργάτες σε ορυχείο της Γερμανίας.

 Αναδημοσιευση απο Fadomduck 
Η επιστολή αναδημοσιεύεται μόνο και μόνο, για πάρουμε μία ιδέα από το "πρότυπο" που μας καλούν να φτάσουμε...


Γεια σου Δάσκαλε,
Με αφορμή την ιστορική εμφάνιση σου στο φύλλο των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας, πήρα το θάρρος να σου στείλω αυτό το mail, εκφράζοντας κάποιους προβληματισμούς σε συνδυασμό με μια παράθεση απόψεων και συμπερασμάτων απο τη γερμανική κοινωνία, όπου βρίσκομαι και εργάζομαι. Πράγματι, η απουσία μου (φυσική και μόνο) απο την εξελισσόμενη ελληνική κοινωνία με λυπεί βαθύτατα και ιδιαίτερα η απουσία μου απο τους δρόμους, όπου κατά τη γνώμη μου δίνεται μια τεράστια μάχη πρωτίστως συνειδησιακή (προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας) και δευτερευόντως πολιτική, αλλά οι εξελίξεις στη γερμανική κοινωνία είναι επίσης μεγάλες και θα επεκταθώ σε αυτό στη συνέχεια.
Δεν ξέρω αν γνωρίζεις, αλλά δουλεύω σε ένα εργοστάσιο (ως ανειδίκευτος εργάτης) στο Dachau, με ελαστικό ωράριο και συνθήκες σχεδόν τραγικές. 8,5 ώρες την ημέρα, απο τις οποίες πληρωνόμαστε τις 8 και τη Παρασκευή 6 ώρες. Πολλοί εργάζονται για 400ευρώ και ή τα υπόλοιπα τα παίρνουν μαύρα ή απλά εργάζονται 30 ώρες το μήνα. Πολλοί εξ αυτών είναι και Γερμανοί, άλλοι έχουν βρει αυτήν την εργασία απο Zeitfirma (είναι εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων όπου αν για παράδειγμα δουλεύουν με 10ευρώ την ώρα τα 2 απ’ αυτά τα παίρνει η εταιρία).


Με λίγα λόγια δεν υπάρχει καν συλλογική σύμβαση εργασίας παρά μόνο προσωπικά συμβόλαια. Όταν αναρωτήθηκα πως γίνεται τόσα χρόνια να έχουν παγώσει τους μισθούς και να έχουν ελαστικοποιήσει τόσο την αγορά εργασίας σε μια συζήτηση με Γερμανό εργάτη μου είπε ότι έφταιγε η ανεργία και τα ξεπουλημένα συνδικάτα. Το αστείο είναι πως μας έχουν παραδώσει και μια λίστα απο πράγματα που απαγορεύεται να κάνουμε (όπως να μη βάζουμε το χέρι μας σε κινούμενη μηχανή) αλλά ουσιαστικά απαιτούν να κάνουμε, έχοντας υπογράψει πρώτα πως απαγορεύεται και σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος η εταιρία δεν φέρει καμιά ευθύνη.




Παλαιότερα, συνάδελφοι που δουλεύουν χρόνια εκεί (άνω των 20) μου είπαν πως αυτή η δουλειά που κάνουμε τώρα  είναι (Akkord Arbeit) και πληρώνεται με 75% παραπάνω, αλλά όλα αυτά έχουν καταργηθεί, επίσης οι υπερωρίες πληρώνονται όταν συμπληρώσεις άνω των 50 ωρών (με 38 ώρες τη βδομάδα σταθερή εργασία). Πρώτη φορά εκλέχτηκε απο το τμήμα παραγωγής ο επικεφαλής του συνδικάτου και γίνονται τεράστιες διαπραγματεύσεις να ανακτήσουμε δικαιώματα που είχαμε πριν. Προσπαθώ να συμμετέχω όσο πιο πολύ μπορώ και προς τιμήν τους λαμβάνουν υπόψιν τους μερικές μου επισημάνσεις.


Τώρα απο πρώτη του Ιανουαρίου δεν χρειάζεται την Παρασκευή να δουλεύουμε 2 ώρες επιπλέον χωρίς πληρωμή (!!!!) και για πρώτη φορά πήραμε αύξηση 3%, αλλά είναι πολύ δύσκολο να πιέσουμε εντονότερα γιατί η εθνική ανομοιογένεια του εργατικού δυναμικού είναι τεράστια και οι φόβοι μεγάλοι. Επικεφαλής είναι Γερμανός ( απο τους λίγους με κοινωνική συνείδηση και τα άλλα μέλη απο Γκαμπια, Σρι Λανκα και Τουρκια). Ο εργοδότης απειλεί συνέχεια με μετακόμιση στην Τσεχία αφήνοντας μας άνεργους ή μας ενημερώνει πως «μπαίνει μέσα», ενώ η υπεραξία είναι απίστευτα μεγάλη. Την έχω υπολογίσει κουτσουρεμένα και είναι η εξής: σε 8 ώρες δουλειά, οι 6 πάνε στον εργοδότη, η 0,5 στο κράτος και η 1,5 την καρπώνεται ο εργάτης (με τα δικά του στοιχεία κέρδους)...


Αναρωτήθηκα γιατί συμβαίνει αυτό σε μια κοινωνία ευημερούσα. Γνωρίζοντας τα προβλήματα ένωσης της Γερμανίας και τη χρόνια ανεργία (άνω του 9% για χρόνια) δεν δικαιολογούσαν τέτοιες εργασιακές σχέσεις και μάλιστα σε ένα κράτος του Βιλλυ Μπραντ που ήταν πράγματι κοινωνικό. Έτσι άρχισα να συζητώ με Γερμανούς γι’ αυτήν την ηττοπάθεια του εργατικού κινήματος.


Ανακάλυψα ότι υπάρχει μια τρομερή απάθεια ανάμεσα στους εργαζόμενους (κυρίως μεσαίας τάξης) και το απέδωσα στην ελλιπή ενημέρωση άλλα και στη στροφή του SPD τελευταία χρόνια.


Δυστυχώς ανακαλύπτω πως ανάμεσα στους Γερμανούς αναπτύσσεται έντονα μια εθνική ανάταση που υπερκαλύπτει την κοινωνική συνείδηση. Η χρόνια προπαγάνδα της Bild, η οποία είναι η πρώτη σε πωλήσεις εφημερίδα κυρίως επειδή είναι πιο φθηνή (!!!) έχει κάνει καλά τη δουλειά της. Η παιδεία επίσης των Γερμανών τείνει να δημιουργεί εργατικούς υπάκουους και αυταρχικούς πολίτες
(wer nur den lieben langen Tag, ohne Plag, ohne Arbeit verplempert, wer das mag, der gehört nicht zu uns - όποιος σπαταλά την ωραία μέρα χωρίς μόχθο και χωρίς δουλειά και σε όποιον αρέσει αυτό το πράγμα, ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΜΑΣ) και (wer die pfennige nicht ehrt, ist des Talers auch nicht wert, το οποίο σημαίνει όποιος δεν τιμά τα cent, δεν είναι άξιος για λεφτά). Τα παραπάνω είναι παιδικά τραγούδια τα οποία μαθαίνονται στα παιδιά στο σχολείο.


Τις προάλλες είχε έρθει ένας καινούργιος απο το Θιβέτ στη δουλειά και προϊστάμενοι τον έπιασαν να κάνει λάθος. Η τιμωρία του; Να προσπαθεί να φτιάξει κάτι που είναι χαλασμένο και χρειάζεται μηχανικό. Το χειρότερο είναι πως αυτοί το ήξεραν και κάθονταν στη γωνιά και γελούσαν. Τι νόημα είχε όλο αυτό; Και έχω δει και ακούσει πολλά τέτοια περιστατικά, διαπιστώνοντας ότι οι Γερμανοί έχουν την έννοια της τιμωρίας μέσα τους. 


Προφανώς δεν αναφέρομαι  στο σύνολο και σε απόλυτο βαθμό αλλά σε γενικές διαπιστώσεις νοοτροπίας. Ο διαρκής ύμνος της αποταμίευσης και η παντελής έλλειψη αισθητικής (κτίρια, ρούχα, διασκέδαση) καθιστούν μια κοινωνία βαρετή και μερικές φορές αποπνικτική, συγκριτικά με τη βρετανική και την ελληνική. Όποια διαφήμιση και να δω αναφέρεται σε φθήνια (billig) ή σε αποταμίευση (sparen) και αυτή είναι η φυλακή τους...
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok

Η κοινωνία της παραμύθας

Η κοινωνία της παραμύθας 



Παρακολουθούσα σήμερα το μεσημέρι μια ταινία με τίτλο The Awakening(έκατσε να έχει και ταιριαστό με τα όσα θα πω παρακάτω τίτλο) και μου έκανε μεγάλη εντύπωση η εισαγωγή της.
Βρισκόταν λοιπόν κάποιοι τύποι και τύπισσες μαζεμένοι σε ένα σκιερό δωμάτιο  και τελούσαν μια ιεροτελεστία επίκλησης πνευμάτων(σεανς), υπό τις οδηγίες ενός μέντιουμ. Είχαν ενώσει τα χέρια και άρχισαν να φωνάζουν memento mori(σημαίνει να θυμάσαι την θνητότητα σου), ενώ ο βοηθός του μέντιουμ θυσίασε ένα κοράκι προκειμένου να γίνει δυνατή η επικοινωνία με το υπερπέραν. Πελάτης του μέντιουμ ήταν μια μητέρα που είχε χάσει την μικρή της κόρη και ήθελε να έρθει σε επαφή μαζί της. 




Με τα πολλά, μέσα από μια «μαγική σφαίρα» ξεπρόβαλε η σιλουέτα του μικρού κοριτσιού. Η μάνα δάκρυσε και άρχισε να της μιλάει, και πάνω εκεί στην συγκίνηση πετάγεται μια γυναίκα εκ των παρευρισκομένων και αποκαλύπτει την κομπίνα. Μέσα στην «μαγική σφαίρα» αυτό που έβλεπαν ήταν απλά η αντανάκλαση ενός παιδιού που στεκόταν από πίσω τους το οποίο ήταν και αυτό μέσα στο κόλπο.






Για να μην τα πολυλογώ, μπουκάρει τελικά η αστυνομία, για την οποία δούλευε εκείνη που αποκάλυψε την κομπίνα, και συλλαμβάνει τους συνεργούς. Πάνω εκεί στην αναμπουμπούλα, σηκώνεται η μητέρα του νεκρού κοριτσιού και ρίχνει μια σφαλιάρα στην ερευνήτρια της αστυνομίας.




Γιατίόμως αντίδρασε έτσι;


  
Μα φυσικά επειδή θα προτιμούσε πιστεύει ότι όντως είχε μιλήσει με την νεκρή κόρη της παρά να ζει γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να την ξαναδεί.




Τι μας διδάσκει αυτό;




Ότι συχνά οι άνθρωποι προτιμούν να πιστεύουν ένα ψέμα που τους βολεύει παρά να αντιμετωπίσουν μια σκληρή αλήθεια κατάματα.




Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτό, μου έχει συμβεί και εμένα πολλάκις.




Τι γίνεται όμως όταν το ψέμα από το οποίο επιμένουμε να κρατιόμαστε μας καταστρέφει ή έστω μας βλάπτει; Δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να απεγκλωβιστούμε από αυτό;




Και για να μπούμε στο ψητό:




Μιλούσα πριν κάνα μήνα με κάποιον ο οποίος μου έλεγε το πολυφορεμένο ότι δήθεν το ΚΚΕ δεν θέλει να γίνει εξουσία.
Του απάντησα ότι το ΚΚΕ θέλει να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, και ότι για να γίνει αυτό πρέπει να ανατραπούν οι τωρινοί συσχετισμοί εξουσίας.
Καλά, μου λέει, και πως θα το κάνει η Παπαρήγα αυτό; Αν δεν πιάσετε να τους σφάξετε όλους δεν γίνεται τίποτα.
Μα εμείς δεν γίνεται να κάνουμε την ανατροπή από μόνοι μας του λέω, για αυτό καλούμε τον λαό σε αγώνες.
Α, από εμάς περιμένετε…κατάλαβα, μου απαντά με περιπαιχτηκό ύφος.




Δηλαδή τι ήθελε ο φίλος;
Ήθελε από εμένα να του πω, «ψήφισε μας εσύ και ξια μας εμάς».
Δηλαδή να τον απαλλάξω τον ίδιο από κάθε ευθύνη, να του πω ότι άμα μας ψηφίσεις θα μπουν όλα στον αυτόματο πιλότο και η ζωή σου θα φτιάξει.




Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος άνθρωπος συνεχώς γκρινιάζει για την εκλογική συνεργασία της αριστεράς. 


Γιατί γκρινιάζει; 


Επειδή δεν έχει καταλάβει ότι το ζήτημα δεν είναι να κερδίσει κάποιος τις εκλογές, αυτός νομίζει ότι αν ενωθεί η αριστερά και κερδίσει τις εκλογές μετά θα φτιάξουν όλα. Αυτόματα θα πάμε στα 1500 ευρώ μισθό, που λέει το ΚΚΕ, οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας και οι τράπεζες, αφού τους μιλήσει ο Τσίπρας θα καταλάβουν το λάθος τους και θα σταματήσουν να μας πιέζουν και άλλα τέτοια. Μέσα δηλαδή από την ενότητα της αριστεράς αυτός ευελπιστεί σε ένα ΠΑΣΟΚ του 81 που θα κάνει τη ζωή του πιο υποφερτή. Και φυσικά ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι ο μόνος που πραγματικά είναι σαν να παρακαλά να βρεθεί κάποιος να τον ξεγελάσει.




Λέτε το κόμμα(ένα ειν το κόμμα) να μην το ξέρει αυτό;




Λέτε να μην γνωρίζει ότι με διαχείριση της άγνοιας και των αδυναμιών του κόσμου θα μπορούσε να γίνει πιο αρεστό;




Παρόλα αυτά τι πρέπει να κάνει; Να λειτουργήσει όπως τις θρησκείες που τάζουν μετά θάνατον ζωή, εκμεταλλευόμενες  εναν προαιώνιο φόβο των ανθρώπων, για να καταφέρει να διαχειριστεί τους ψηφοφόρους;.




Ε όχι δεν το κάνει!
Και δεν το κάνει όχι μόνο επειδή κάτι τέτοιο θα οδηγήσει στον ίδιο του τον εκφυλισμό, αλλά και επειδή έχει κάποιες αρχές και μια συνέπεια απέναντι στον λαό. 




Είναι καιρός επιτέλους να πάψουμε να στηριζόμαστε σε αυταπάτες, όσο σκληρή και αν είναι η πραγματικότητα. Διότι όσο όμορφες αυταπάτες και αν έχουν καλλιεργήσει σε κάποιον, μοιραία κάποια στιγμή η πραγματικότητα θα τον ποδοπατήσει, και τότε ίσως θα είναι αργά για να προλάβει πράγματα και καταστάσεις, θα βρεθεί δηλαδή απροετοίμαστος.




Δεν θα έπρεπε να είναι πια εκ του ηλίου φαεινότερο ότι με τέτοιου είδους εξαπάτηση, με υποσχέσεις για χρυσά κουτάλια, για ισχυρά νομίσματα, για Σουηδίες του Νότου και λεφτά που θα μας έδιναν με τους κουβάδες, φτάσαμε ως εδώ;  Κι όμως, ενας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, η πλειοψηφία θα έλεγα, επιμένει να αναζητά ακόμα και τώρα την "πραμύθα" μετα απο όλα οσα έχει πάθει.  Το χειρότερο όλων δυστυχώς είναι, οτι σε τέτοιες περιπτώσεις η μοίρα εκείνων που προσπαθούν να κρατηθούν στην πραγματικότητα, είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την μοίρα οσων εξακολουθούν να πελαγοδρομούν.


  
Τέσπα σταματάω εδώ γιατί νύσταξα και συμπληρωματικά σας παραπέμπω να διαβάσετε ένα φρέσκο άρθρο του Σελίν που κατά σύμπτωση καταπιάνεται πάνω κάτω με το ίδιο ζήτημα.




Το άρθρο του Σελίν θα το βρείτε εκεί:


 http://celinathens.blogspot.com/20

Χαράτσι: Ψέματα και αλήθειες

Χαράτσι: Ψέματα και αλήθειες
Έχουν βγει πάλι (ειδικά σήμερα) όλα τα γνωστά παπαγαλάκια (κάποιοι επιμένουν να τους αποκαλούν … δημοσιογράφους) τύπου Παπαδάκη και αναφερόμενοι στο Χαράτσι της ΔΕΗ και στην κυριολεξία παραπληροφορούν !
Βέβαια έχουν συμπαραστάτες και γνωστούς σχολιαστές …
Το λοιπόν, για να πούμε και μερικές αλήθειες, σας καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία, με μερικά προσωπικά μου σχόλια.
1. Πλήρωσα το ρεύμα (+ δημοτικά τέλη + ΕΡΤ) μέσω ΑΤΜ μιας τράπεζας.
2. Φωτοτυπίες του λογαριασμού της ΔΕΗ και της απόδειξης από το ΑΤΜ, με σχετική Δήλωση τα κατέθεσα (ομαδικά από το ΠΑΜΕ) στο υποκατάστημα της ΔΕΗ.
3. Ο επόμενος λογαριασμός που ήρθε, περιλαμβάνει ΜΟΝΟ την πρώτη δόση του χαρατσιού και είχε αφαιρεθεί το ποσό της ΔΕΗ που πληρώθηκε !
4. Το λογιστήριο του υποκαταστήματος γνωρίζει πολύ καλά τι πληρώθηκε και τι όχι !
5. Δεν υπάχει καμία περίπτωση να πάνε οι λογαριασμοί της ΔΕΗ (με το υπόλοιπο των χαρατσιών) στις Εφορίες, γιατί π.χ. κάλλιστα ο καταναλωτής θα ισχυριστεί ότι πληρώνει ρεύμα ΚΑΙ χαράτσι τμηματικά !
6. Τι θα στείλουν τα υποκαταστήματα της ΔΕΗ, αν όπως ισχυρίζονται στα κανάλια ΔΕΝ ξεχωρίζουν αν πληρώθηκε ρεύμα ή χαράτσι ! Θα στείλουν στις Εφορίες περιπτώσεις ΜΗ πληρωμής ρεύματος ; Πότε στο παρελθόν έχει γίνει αυτό ;
7. Η αλήθεια είναι ότι απλώς ψάχνουν να πάρουν ΟΣΑ ΜΠΟΡΟΥΝ από τον κόσμο που θα φοβηθεί και θα πάει να πληρώσει !  Του ξέφυγε κάποιου κυβερντικού και το είπε: – Ναι, αλλά μαζέψαμε 1,5 δις !!!
8. Το θέμα είναι να Οργανωθεί ο κόσμος, να Συσπειρωθεί με τις Ταξικές Δυνάμεις και να περάσει στην Επίθεση ! Αλλιώς θα μας διαλύσουν !
 Κάθε μέρα ψάχνουν να βρουν πως θα μας αδειάσουν τελείως τις τσέπες …
9. Α, να μην ξεχάσουμε και το … κόψιμο του ρεύματος. Θυμάστε τι μας λέγαν πριν λίγες μέρες ; Ότι θα μας κόψουν το ρεύμα. Ποιος έλεγε ότι ΔΕΝ θα γίνει αυτό;

Τραμπούκικη επίθεση σε βάρος δημοτικού συμβούλου του ΚΚΕ

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ - ΙΘΑΚΗ

Τραμπούκικη επίθεση σε βάρος δημοτικού συμβούλου του ΚΚΕ

Την απρόκλητη και τραμπούκικη επίθεση σε βάρος του δημοτικού συμβούλου του ΚΚΕΝίκου Γκισγκίνη στην Κεφαλονιά από τραμπούκο εργαζόμενο της Διαδημοτικής Επιχείρησης Καθαριότητας στο χώρο της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, που έγινε προχθές Δευτέρα, καταγγέλλει σε ανακοίνωσή της η ΝΕ Κεφαλονιάς - Ιθάκης του ΚΚΕ. Το ύπουλο χτύπημα σε βάρος του Ν. Γκισγκίνη έχει σχέση με την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της αποκομιδής και διαχείρισης των απορριμμάτων από την πλευρά της δημοτικής αρχής η οποία μάλιστα έχει υποσχεθεί σε εργαζόμενους (ένα τμήμα των εργαζομένων στη διαδημοτική θα μεταπηδήσει στον ιδιώτη) πως με τον επίδοξο εργολάβο έχει συμφωνήσει για μισθό 1.500 ευρώ το μήνα.

Οπως τονίζει σε ανακοίνωσή της η ΝΕ Κεφαλονιάς - Ιθάκης του ΚΚΕ, «το περιστατικό αυτό δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο. Αντίθετα μάλιστα, ήταν προσχεδιασμένο και αποτελεί ένα ακόμη κρίκο στον αντικομμουνισμό και τα προβοκατόρικα κτυπήματα που δέχεται τελευταία το ταξικό λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ».

ΛΑΜΠΑΔΙΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ!!

ΛΑΜΠΑΔΙΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ!!

ΝΙΩΘΕΙΣ συγκλονισμό καθώς βλέπεις και μετράς σε αμέτρητα, σε πανέμορφα σημεία της ελληνικής γης ασυγκράτητες οι πύρινες φλόγες ν' αφανίζουν τα πάντα, να καρβουνιάζουν του ξωμάχου το μόχθο, όλα όσα ανάστησαν γενιές με γενιές. Να καίνε τη ζωή.

Η ΚΑΤΑΠΡΑΣΙΝΗ, η πολύδροση και γλυκοστάφυλη Σάμος - για μια φορά ακόμη - λαμπάδιασε, κάηκαν τα σπιτικά και αφανίστηκε στο μισό νησί σχεδόν όλος της γης ο πλούτος, οι καρποί του. Εφιαλτικές εικόνες, καθώς οι φλόγες μαζί με τα πανέμορφα δάση αφάνισαν κι όλα τ' άλλα: Τα αμπέλια, τα λιόδεντρα, τα μελίσσια και τα ζωντανά. Ολα όσα αποτελούν της ζωής τα στηρίγματα.

ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ η συμφορά είναι για τον άνθρωπο της γης, που τη ζυμώνει μια ολόκληρη ζωή με τον ιδρώτα του, αβάστακτη. Είναι από τις δοκιμασίες που τον λυγίζουν, καθώς μετρά όλα όσα με κόπους και πολλά βάσανα μπόρεσε να φτιάξει. Αλλά η πύρινη λαίλαπα, αυτή που σάρωνε για μια ολόκληρη εβδομάδα τη Σάμο, σχεδόν την ίδια στιγμή τύλιγε με τις φλόγες της εκατοντάδες χωριά σε άλλες περιοχές και κατέστρεφε το βιος χιλιάδων ανθρώπων, που κι αυτοί αβοήθητοι έχασαν τα πάντα. Είναι η Φθιώτιδα, η Μακρακώμη, οι Αγιοι Θεόδωροι, είναι η Κόνιτσα, στάχτη έχουν γίνει χιλιάδες στρέμματα στον εθνικό δρυμό της Βάλια Κίρνα... Φωτιές άγριες στο πολύπαθο Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων, αλλά και στη Θάσο. Ελλιπέστατη η αναφορά...

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ η φοβερή δοκιμασία της Κορινθίας. Η φωτιά ασυγκράτητη σάρωνε τη «χρυσή γωνιά» της ελληνικής γης, αφάνιζε τον πλούτο κι έμπαινε σε πολλά χωριά, καίγοντας σπίτια. Οι εικόνες που έδωσαν τα ρεπορτάζ φέρνανε στο σπίτι μας του κόσμου την απελπισία, καθώς με δραματικό τρόπο βλέπανε να είναι αβοήθητοι και μοναχοί τους και με πρωτόγονα μέσα να προσπαθούνε να αναχαιτίσουν τις φλόγες, για να γλιτώσουν το σπιτικό τους. Απελπισία και αποκοτιά...

Η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ της συμφοράς, αυτή που τώρα ζούμε με τις φωτιές, μένει βέβαια ανοιχτή, καθώς σε πολλά σημεία έχουμε και νέα πύρινα μέτωπα. Υπάρχουν για όλα αυτά ένοχοι, αυτοί που στις πλάτες τους πέφτουν ευθύνες βαρύτατες για τις καταστροφικές επιλογές που έχουν κάνει για τα δάση και τον εθνικό πλούτο της χώρας.

ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΟΙ, αλλά και προκλητικοί, έχουν αρπαχτεί στη βολική θεωρία των «ακραίων καιρικών φαινομένων», με τα οποία θέλουν να δικαιολογήσουν, να καλύψουν όλα όσα έπρεπε από χρόνια να 'χουν κάνει και που είδαμε να είναι ανύπαρκτα αυτές τις μέρες.

ΚΑΠΟΤΕ εδώ και πολλά χρόνια μας είχαν πει πως ο μεγάλος «ένοχος» για τις πυρκαγιές ήταν οι κουκουνάρες!! Τώρα το νέο «σωσίβιο» απ' όπου αρπάχτηκε και ο κύριος πρωθυπουργός είναι οι «ακραίες καιρικές συνθήκες». Ετσι νομίζουν πως μπορούν να καλύψουν και να αποφύγουν τις ευθύνες τους για να μείνουν στο απυρόβλητο.

ΟΙ ΒΙΒΛΙΚΕΣ νέες μεγάλες καταστροφές (Σάμος, Κορινθία, Φθιώτιδα, κ.λπ) έχουν κιόλας ανοίξει διάπλατο το βιβλίο της τεράστιας ευθύνης που έχουν για την εγκληματική πολιτική που έχουν ακολουθήσει στο θέμα της δασοπροστασίας. Το μαύρο, το αποπνιχτικό σύγνεφο, από τις γύρω μας μεγάλες πυρκαγιές, έφερε το δικό του μήνυμα μέσα στην Αθήνα. Η μυρουδιά του κάρβουνου μας φέρνει στην οδυνηρή πραγματικότητα που με τίποτα δεν κρύβεται και απαιτεί συναγερμό γενικό. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κρατήσουμε για το αύριο τα δάση μας κοινωνικό ύψιστο αγαθό, αλλά και πηγή, στήριγμα ζωής για τον άνθρωπο. Αλλιώτικα ας φροντίσουμε έγκαιρα να τα φωτογραφίσουμε για να τα βάλουμε στο μουσείο μας.

Του
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ

    

Ιούλης 1965

Ηιστορία των «Ιουλιανών», όπως ονομάστηκαν τα γεγονότα που ξεκίνησαν την 15η Ιούλη 1965 και διάρκεσαν 70 μέρες, μέχρι τότε που η κυβέρνηση Στεφανόπουλου (η τρίτη κατά σειρά μετά τις κυβερνήσεις Γ. Νόβα και Ηλ. Τσιριμώκου) πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, αυτή λοιπόν η ιστορία παρουσιάζεται κατά κανόνα ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης ανάμεσα στις προοδευτικές δυνάμεις («Κέντρο» και ΕΔΑ), από τη μια, και στις δυνάμεις της «Δεξιάς» (ΕΡΕ και Παλάτι), που είχαν με το μέρος τους και τις ΗΠΑ.

Αυτή η ανάλυση, που σύνθετα γεγονότα τα απλουστεύει και τα σχηματοποιεί, ενώ από την άλλη παραμορφώνει τις ταξικές αντιθέσεις, έχει κυριαρχήσει στη βιβλιογραφία για την πολιτική ιστορία. Συμβαίνει κι εδώ το γνωστό «η ιστορία γράφεται από τους νικητές». Κι επειδή νικητές, από το 1949 και δω, είναι τα αστικά κόμματα, η άφθονη αστική βιβλιογραφία γύρω από τα «Ιουλιανά» αναπαράγει διαρκώς την παραπάνω οπτική, συνεπικουρούμενη από τους ιστορικούς του μικροαστισμού ή οπορτουνισμού.

Οι τέτοιες ερμηνείες, εκείνων των γεγονότων, τους χρησιμεύουν και ως άλλοθι για την εξυπηρέτηση της σημερινής πολιτικής τους, όπως και αυτής μετά το 1974. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και γενικά η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εκσυγχρονίσουν απρόσκοπτα την κυριαρχία των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, έκαναν σε βαθμό κατάχρησης αξιοποίηση του «1965» και του σχήματος «δεξιά - αντιδεξιά». Και κυριολεκτικά οργίασαν, όταν ανέλαβε αρχηγός της «Νέας Δημοκρατίας» ο Κ. Μητσοτάκης, πρωταγωνιστής στα «Ιουλιανά» και στη λεγόμενη «αποστασία» βουλευτών και υπουργών της «Ενωσης Κέντρου». Και καλούσαν τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ, για να μην έρθει στην πρωθυπουργία «ο αρχιαποστάτης» (!) και τους στείλει στις εξορίες!! Ενώ και αργότερα, ακόμα και τώρα στις εκλογές του 2000, ο Κ. Σημίτης και το ΠΑΣΟΚ έκαναν το ίδιο, επικαλούμενοι θρασύτατα «τα ξερονήσια», αν δε νικούσε το ΠΑΣΟΚ! Ετσι «γράφουν» την ιστορία οι υπηρέτες της πλουτοκρατίας. Κι από αυτή την άποψη, αρκούν οι σημερινές πρακτικές τους, για να κριθούν και οι ερμηνείες τους για το ιστορικό παρελθόν...

Κινητοποίηση της γενιάς του 114

Η «Ενωση Κέντρου» και ο αρχηγός της Γ. Παπανδρέου δεν ήταν τα θύματα της εποχής εκείνης, όπως παρουσιάζονται. Βεβαίως, ήσαν οι «ριγμένοι» στα πλαίσια του ανταγωνισμού ανάμεσα στα τμήματα του αστικού κόσμου. Ομως, το πραγματικό θύμα υπήρξε και τότε ο λαός, που δε χτυπήθηκε μόνο από τη «Δεξιά», αλλά παγιδεύτηκε και από το «Κέντρο». Οι δύο πρωταγωνιστές στα «Ιουλιανά», ο τότε δικομματισμός, έχουν ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης και για τη δικτατορία του 1967, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι και τα δύο κόμματα - μαζί και το Παλάτι - βρέθηκαν δεσμώτες της! Το 1965 - μαζί με όσα διαδραματίστηκαν το 1966 - έγιναν και πολιτικά ο προθάλαμος του 1967...

Το βράδυ της 15ης Ιούλη 1965, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθηκε, μετά από αντιπαράθεση με το Παλάτι. Ο πρωθυπουργός του 52,77% υπέβαλε στον βασιλιά την παραίτησή του, γράφοντας τον κόσμο που τον εξέλεξε στα παλιά του τα παπούτσια, και νιώθοντας ότι έπρεπε να λογοδοτήσει στον «Ανώτατο άρχοντα» και όχι στο λαό! Και μόνο αυτό το γεγονός είναι αρκετό για να φανούν καθαρά τα όρια, το πλαίσιο και το περιεχόμενο της μεταξύ τους αντιπαράθεσης... Η επιφάνεια των γεγονότων είναι η παρακάτω.

Υπουργός Εθνικής Αμυνας στην κυβέρνηση της «Ενωσης Κέντρου» ήταν ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, άνθρωπος του Παλατιού, πραγματικός τοποτηρητής των Ανακτόρων στην κυβέρνηση, για το στρατό.

Από την κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα

«Τις καλές σχέσεις με το Παλάτι ο Γ. Παπανδρέου φροντίζει να τις διατηρήσει και μετά τον θάνατο του βασιλιά Παύλου. Στη δεύτερη κυβέρνησή του μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964, τοποθετεί στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας τον Πέτρο Γαρουφαλιά, σαν χειρονομία καλής θέλησης προς τα Ανάκτορα. Ο Π. Γαρουφαλιάς είναι πρόσωπο της εμπιστοσύνης των Ανακτόρων και ο Παπανδρέου με την ενέργειά του αυτή εκτιμάει και αποδέχεται το ενδιαφέρον του Παλατιού να ασκεί έλεγχο στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας» (Π. Παρασκευόπουλου: «Γ. Παπανδρέου», σελ. 126).

Στο μεταξύ, στον Εβρο διαδραματίστηκε η γνωστή προβοκάτσια με πρωταγωνιστή τον Γ. Παπαδόπουλο, τον μετέπειτα αρχηγό της δικτατορίας. Ο Γ. Παπανδρέου δεν τιμώρησε τον Γ. Παπαδόπουλο, αν και είχε αποδειχτεί ότι ο ίδιος προκάλεσε το σαμποτάζ στα 3 στρατιωτικά αυτοκίνητα και όχι οι στρατιώτες Μπέκιος και Ματάκης, οι οποίοι είχαν «ομολογήσει», μετά από φριχτά βασανιστήρια, ότι υποκινούνταν από το ΚΚΕ! Ο Παπαδόπουλος ήταν γιος συμπατριώτη και παλιού γνωστού του Γ. Παπανδρέου. Μόλις ο πατέρας Παπαδόπουλος είδε ότι ήταν πιθανό να τιμωρηθεί ο γιος του, πήγε στο Καστρί και παρακάλεσε τον Παπανδρέου «να σώσει το παιδί του»! Ο Παπανδρέου συγκινήθηκε (!) και έδωσε εντολή να μπει η υπόθεση στο Αρχείο!..

Μετά την προβοκάτσια του Γ. Παπαδόπουλου στον Εβρο, ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να αντικαταστήσει τον υπουργό Εθνικής Αμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά. Ωστόσο, παρά την απόφαση του Γ. Παπανδρέου, ο Γαρουφαλιάς δεν παραιτήθηκε! «Καλούσε βουλευτές της Ενωσης Κέντρου και τους βολιδοσκοπούσε, αν θα τον ενέκριναν για πρωθυπουργό. Είχε τότε σιγουρευτεί πως θα ήταν δυνατό να γίνει πρωθυπουργός και είχε πάρει τόσο θάρρος, ώστε τους καλούσε και στο ίδιο γραφείο του στο υπουργείο» (Μιχ. Παπακωνσταντίνου: «Η ταραγμένη εξαετία 1961 - 1967». Τόμος 2^ος, σελ. 152).

Ο Γ. Παπανδρέου θέλησε να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο. Σκόνταψε, όμως, στην άρνηση του βασιλιά Κωνσταντίνου. Μετά τη μεταξύ τους ανταλλαγή των γνωστών επιστολών, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου παραιτήθηκε... Ετσι, ο λαός είδε να παραιτείται ο πρωθυπουργός - μαζί και η κυβέρνησή του - επειδή ο Κωνσταντίνος δε δεχόταν να είναι ο πρωθυπουργός και υπουργός Εθνικής Αμυνας!! Και σε συνέχεια, αφού παραιτήθηκε, κάλεσε το λαό να στηρίξει το νέο «ανένδοτο» αγώνα!..

Μετά την παραίτηση της κυβέρνησης του «Κέντρου», άρχισε ο διορισμός από το Παλάτι - της μιας μετά την άλλη - των κυβερνήσεων των λεγόμενων «αποστατών». Αρχικά, σχηματίστηκε η κυβέρνηση του Γ. Αθανασιάδη - Νόβα, σε συνέχεια του Ηλ. Τσιριμώκου. Καμιά απ' τις δύο δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Μετά από προσπάθειες, που είχαν και το στοιχείο του γελοίου μαζί με το τραγικό, σχηματίστηκε η κυβέρνηση του Στ. Στεφανόπουλου, που πήρε τελικά ψήφο εμπιστοσύνης από την πλειοψηφία της Βουλής (υπέρ ψήφισαν 152 βουλευτές: 45 του «Κέντρου», οι 99 της ΕΡΕ και οι 8 του Μαρκεζίνη).

Τι προηγήθηκε

Στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964, η «Ενωση Κέντρου» θριάμβευσε. Το σύνθημα «Να φύγει η Δεξιά» έσπασε κόκαλα. Ρόλο σ' αυτό έπαιξε και η ΕΔΑ, που αποφάσισε να μην συγκροτήσει συνδυασμούς σε 24 εκλογικές περιφέρειες, καλώντας τους ψηφοφόρους της να υπερψηφίσουν την «Ενωση Κέντρου». Το ζήτημα, βεβαίως, δεν ήταν κυρίως ποσοτικό, αφού σε εκείνες τις περιφέρειες τα ποσοστά της ΕΔΑ ήσαν πολύ μικρά. Πέρα από τη μικρή ποσοτική πριμοδότηση της «Ενωσης Κέντρου», στελνόταν γενικότερο μήνυμα στον κόσμο της ΕΔΑ. Και το μήνυμα έλεγε ότι το κύριο για το λαό ήταν να ενισχυθεί το «Κέντρο» σε βάρος της ΕΔΑ, για να πάψει η διακυβέρνηση από την ΕΡΕ!.. Η ενίσχυση της ΕΔΑ, ως αναγκαίος όρος για την πρόοδο του λαϊκού κινήματος, θεωρήθηκε επιζήμια πολιτική...

Την «Ενωση Κέντρου», ωστόσο, δεν την ενίσχυσε μόνο η ΕΔΑ. Την υποστήριξαν πολιτικά, τόσο οι ΗΠΑ, όσο και το Παλάτι. Η ΕΡΕ ως κυβέρνηση είχε χρεοκοπήσει. Η κατακραυγή εναντίον της προερχόταν τώρα και από ένα τμήμα ψηφοφόρων της. Ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το Μάη του 1963, είχε γίνει φανερό ότι «τα ψωμιά της» τέλειωναν. Η ήττα της στις εκλογές του Νοέμβρη 1963, που για τον Κ. Καραμανλή ήταν μια μάχη για την τιμή των όπλων, είχε φέρει το τέλος της διακυβέρνησης και είχε προδιαγράψει την ακόμα μεγαλύτερη ήττα, που θα ερχόταν λίγους μήνες αργότερα. Η «Ενωση Κέντρου» ξαναπήγε σε εκλογές, για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Το Παλάτι τα είχε τσουγκρίσει για τα καλά με τον Καραμανλή. Αφησε, λοιπόν, την ΕΡΕ και πήγε με το «Κέντρο». Ενώ οι ΗΠΑ, απ' την πλευρά τους, επίσης ενίσχυσαν την «Ενωση Κέντρου», βέβαιες ότι στηρίζουν το «έτερον εθνικό κόμμα», που εκτιμούσαν ότι θα λειτουργούσε ως ανάχωμα της λαϊκής πάλης και ως χώρος εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης. Και δεν είχαν άδικο... Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου προχώρησε σε μια σειρά αστικούς εκσυγχρονισμούς, δίχως να εγκαταλείψει την αντικομμουνιστική πρακτική. Διατήρησε το ΚΚΕ στην παρανομία, δεν αναγνώρισε την ΕΑΜική Αντίσταση, κράτησε τους πολιτικούς πρόσφυγες στην αναγκαστική υπερορία, δεν αποφυλάκισε τους πολιτικούς κρατούμενους, που είχαν καταδικαστεί ως κατάσκοποι, ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου - που ήταν και υπουργός Παιδείας - συνέταξε και απέστειλε στη Μέση Εκπαίδευση την αντικομμουνιστική εγκύκλιο 1010, που, εκτός άλλων, καλούσε τους εκπαιδευτικούς να γίνουν χαφιέδες κατά των «Λαμπράκηδων», ενώ συζητούσε και με ποιον πρόσφορο τρόπο θα μπορούσε να διαλυθεί η Νεολαία Λαμπράκη... Ακόμα, τη δολοφονική προβοκάτσια στον Γοργοπόταμο στις 29 Νοέμβρη 1964, όπου, κατά τη διάρκεια του εορτασμού, σκοτώθηκαν από εκρηκτικό μηχανισμό 13 άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι 45, ο Γ. Παπανδρέου τη χαρακτήρισε ατύχημα!

Οι καλές σχέσεις του Γ. Παπανδρέου με το Παλάτι διαταράχτηκαν λίγους μήνες αργότερα. Μήλον της Εριδος ήταν ο στρατός. Το Παλάτι τον ήθελε ιδιοκτησία του, επιχείρησε μάλιστα, μέσω του Γαρουφαλιά, να τον μετονομάσει σε «βασιλικό στρατό». Από την άλλη, η κυβέρνηση ούτε που διανοήθηκε κάποιον εκδημοκρατισμό στις Ενοπλες Δυνάμεις, πέρα από ορισμένες αλλαγές προσώπων, που σε τίποτα δεν άλλαζαν την κυριαρχία του ΙΔΕΑ σ' αυτές, ούτε τον αντικομμουνιστικό προσανατολισμό τους. Ομως, ταυτόχρονα, προσπαθούσε να κρατήσει κάποιες ισορροπίες, στις οποίες να έχει και η ίδια λόγο. Σε αυτή τη βάση, υπήρξε μια διελκυστίνδα. Οι αντιθέσεις κορυφώθηκαν με την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ και τα γεγονότα στον Εβρο. Ετσι εξηγείται, γιατί ο Γ. Παπανδρέου, που δε σχημάτιζε κυβέρνηση δίχως συνεννόηση με το Παλάτι, αποφάσισε την απομάκρυνση του Π. Γαρουφαλιά.

Συντελέστηκαν, λοιπόν, γεγονότα, που οδήγησαν στην αλλαγή των συμμαχιών ανάμεσα στα Ανάκτορα και στα αστικά κόμματα. Η αλλαγή, πριν και αμέσως μετά την 15η Ιούλη, εκφράστηκε με τη διάρρηξη της συμφιλίωσης ανάμεσα στο Παλάτι και την «Ενωση Κέντρου» και με τη συγκρότηση μετώπου ανάμεσα στο Παλάτι και την ΕΡΕ, που ελέγχανε και το Στρατό. Ενός μετώπου που περιλάμβανε και άλλες δυνάμεις, όπως το «Κόμμα των Προοδευτικών» του Σπ. Μαρκεζίνη, την εφημερίδα του Πάνου Κόκκα «Ελευθερία» και στελέχη της «Ενωσης Κέντρου», καθώς και άλλα εκδοτικά συγκροτήματα, που πότε το «έπαιζαν» έτσι και πότε αλλιώς - Λαμπράκης, Παπαγεωργίου, Βελλίδης. (Ηταν οι μέρες που ο λαός έκαιγε στους δρόμους τις εφημερίδες αυτών των συγκροτημάτων Τύπου και η Αστυνομία δολοφονούσε τον Σωτήρη Πέτρουλα). Κι αυτά τα γεγονότα ήρθαν σε στιγμές που σημειωνόταν μια ορισμένη άνοδος του λαϊκού κινήματος. Βασικά στοιχεία της ήταν η πορεία των 80.000 εργατών, την 6/4/1964, οι μεγάλες απεργίες, η κίνηση των 115 συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι μαζικές μαραθώνιες πορείες ειρήνης, η δημιουργία ενός μεγάλου πολιτιστικού κινήματος στη νεολαία μέσω της Νεολαίας Λαμπράκη, καθώς και τα θετικά αποτελέσματα για την ΕΔΑ στις δημοτικές εκλογές του 1964. Ολα αυτά είχαν οξύνει περισσότερο τις ήδη οξυμένες αντιθέσεις του αστικού πολιτικού κόσμου.

Η στάση του Γ. Παπανδρέου

Ο Γ. Παπανδρέου «τράβηξε το σκοινί» (για Γ. Παπανδρέου) σε σχέση με το Παλάτι, σε βαθμό που ξεπερνούσε κατά πολύ τη μέχρι τότε πολιτική συμπεριφορά του. Τι συνέβη; Μήπως είδε ότι ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι και αποφάσισε να τα «σπάσει» με τα Ανάκτορα μια και καλή;

Τα γεγονότα που ακολούθησαν καταρρίπτουν αυτή την εκδοχή. Γιατί ο Γ. Παπανδρέου, αφού έκανε τον «καμπόσο» απέναντι στο Παλάτι και στην ΕΡΕ, στη συνέχεια έκατσε και τα βρήκε με τον Κωνσταντίνο και με τον Π. Κανελλόπουλο. Αποδέχτηκε όλους τους όρους που του έθεσαν το Παλάτι και η ΕΡΕ! Συμμετείχε στις παρασκηνιακές συζητήσεις για το σχηματισμό της κυβέρνησης Ι. Παρασκευόπουλου, το 1966!

Είναι, επίσης, γνωστό ότι εξ αρχής ο Γ. Παπανδρέου επιδίωκε συμβιβασμό με τα Ανάκτορα. «Ο Γ. Παπανδρέου, την επομένη, τηλεφώνησε στον Στ. Στεφανόπουλο και του είπε επί λέξει: «Στέφανε, σου φέρνουν να υπογράψεις και συ μια επιστολή προς εμένα. Σου δίνω το λόγο της τιμής μου: Το βράδυ πηγαίνω στα Ανάκτορα να τα φτιάξω με τον βασιλιά» (Γ. Λεονταρίτη: «Ανάμεσα στα δύο άκρα», σελ. 408).

Εχει υποστηριχτεί πως ο Γ. Παπανδρέου πιέστηκε από τον Ανδρέα να κρατήσει στάση ανυποχώρητη στο θέμα Γαρουφαλιά. Αυτό είναι πολύ πιθανό να συνέβη, αν όχι βέβαιο. Ο Α. Παπανδρέου πρόβαλλε από τότε λίγο πιο προωθημένα συνθήματα σε σχέση με την κυρίαρχη γραμμή της «Ενωσης Κέντρου».

Το πιο πιθανό, ωστόσο, είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου βρέθηκε μέσα στην εξής αντίφαση: Οι εξελίξεις έθεταν ζήτημα αποφασιστικής αντιπαράθεσης με τα Ανάκτορα. Ο ίδιος, από την άλλη, ούτε που διανοείτο τέτοιο πράγμα. Ηρθε σε σύγκρουση με το Παλάτι, αλλά, ταυτόχρονα, φοβόταν τη δυναμική που μπορούσε να πάρει το λαϊκό κίνημα. Οντας μέσα σε αυτή την αντίφαση, έκανε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Και μέσα σ' αυτή την αντίφαση χρησιμοποίησε το λαϊκό κίνημα της εποχής.

Τα πράγματα, δηλαδή, είχαν έρθει έτσι, που το ζήτημα του «ποιος κυβερνά» (η κυβέρνηση ή το Παλάτι) ετίθετο επί τάπητος. Κι ένα τέτοιο ζήτημα δεν μπορούσε να λυθεί με τον περιορισμό του βασιλιά σε επουσιώδη ρόλο. Ούτε με την ιστορία του Παλατιού, ούτε με τη βούληση και τις επιδιώξεις του ίδιου και των πιο συντηρητικών δυνάμεων ταίριαζε αυτός ο ρόλος. Το ζήτημα μπορούσε να λυθεί, είτε με την επικράτηση του Παλατιού πάνω στην κυβέρνηση (όπως και έγινε), είτε αντίστροφα. Το τελευταίο σήμαινε σύγκρουση στην κατεύθυνση της κατάργησης του θεσμού, άμεσα ή σε μια σύντομη πορεία. Ο λαός, κατ' ουσίαν, έτσι είχε «μυριστεί» το θέμα. Το αποδείχνουν οι κινητοποιήσεις των 70 ημερών.

Ουσία της «αποστασίας»

Η σύνθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και του ηγετικού πυρήνα της «Ενωσης Κέντρου» είχαν το σπέρμα της διάσπασης, από τη στιγμή που δημιουργήθηκε αυτό το Κόμμα (1961). Οι αντιθέσεις ανάμεσα σε στελέχη της είχαν εκφραστεί και πριν την 15η Ιούλη. Ομως, την 15η Ιούλη η διάσπαση της «Ενωσης Κέντρου» δεν έγινε με βάση αυστηρά τις τάσεις που υπήρχαν σ' αυτή (φιλοβασιλικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες Τσιριμώκου κ.ά). Στους «αποστάτες» μεταπήδησαν βουλευτές όλων των τάσεων. Κι αυτό το στοιχείο είναι μια απόδειξη του ταξικού - και όχι του στενά κομματικού - χαρακτήρα και στόχου, που είχε η λεγόμενη «αποστασία».

Οι «αποστάτες» δίχως αμφιβολία διαπράξανε πολιτική παρασπονδία απέναντι στο κόμμα τους και στους ψηφοφόρους του. Ενεργήσανε, όμως, με συνέπεια, όσο αφορά στην υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων που εκφράζανε και που εκείνη τη στιγμή πιστεύανε ότι έπρεπε να τα υπερασπίσουν με το συγκεκριμένο τρόπο. Γι' αυτό ακριβώς ο χαρακτηρισμός «αποστάτες» δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον φορτίστηκε συναισθηματικά και παράλληλα συσκοτίστηκε έντεχνα η ουσία της πράξης τους, για να κρυφτεί ο βαθιά ταξικός χαρακτήρας της «Ενωσης Κέντρου», ως κόμματος της πλουτοκρατίας.

Οι «αποστάτες» ισχυρίστηκαν ότι συγκρούστηκαν με τον Γ. Παπανδρέου και στήριξαν κεντροδεξιές κυβερνήσεις, επειδή ήθελαν να αποτρέψουν ανώμαλες εξελίξεις, αφού εκεί, όπως υποστήριξαν, οδηγούσε η σύγκρουση των Παπανδρέου με το Παλάτι. Κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει και την παραπάνω εκδοχή, τουλάχιστον για ορισμένους απ' αυτούς.

Το βασικό, ωστόσο, ήταν, πως οι συγκεκριμένοι έβλεπαν να διαγράφονται πιθανοί κίνδυνοι από τη λαϊκή πλευρά, εξαιτίας της σύγκρουσης των κέντρων εξουσίας. Διέβλεπαν δυνατότητες να προχωρήσει η λαϊκή αντίδραση «πέρα από τα εσκαμμένα», όσο διαρκούσε η αντιπαράθεση Μοναρχίας - Κυβέρνησης. Και πήγαν να βάλουν φρένο. Φαίνεται, όμως, ότι και η διεθνής κατάσταση «ωθούσε» σε πιο σκληρές αντιλαϊκές εξελίξεις. Το Κυπριακό ήδη χρόνιζε, ενώ στη Μ. Ανατολή το Ισραήλ και οι ΗΠΑ ετοίμαζαν τη μεγάλη έφοδο κατά της Αιγύπτου. Αρα, μπορούμε να δεχτούμε ότι οι αιτίες των «Ιουλιανών», όπως και της δικτατορίας, που ακολούθησε, ήσαν και εξωτερικές και εσωτερικές. Είναι ένα θέμα προς μελέτη, ποιες από τις δύο βάρυναν περισσότερο μέσα στη σύμπλεξή τους. Πάντως, το Κυπριακό έπαιξε, επίσης, πολύ σημαντικό ρόλο, στα πλαίσια της σύγκρουσης σοσιαλισμού - καπιταλισμού και της επιδίωξης του δεύτερου να ΝΑΤΟποιηθεί η Κύπρος.

Για να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ και το ΕΑΜ και σε συνέχεια το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, η άρχουσα τάξη, έχοντας μετά την Κατοχή έναν σμπαραλιασμένο κρατικό μηχανισμό κι ένα ασταθές πολιτικό σύστημα (λόγω της βαθιάς κρίσης των αστικών κομμάτων), πήρε εξοντωτικά μέτρα για να καταστείλει το λαϊκό κίνημα. Τα μέτρα αυτά τα συνέχισε και μετά τη νίκη της, το 1949. Ενίσχυσε στο έπακρο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και έκανε τον αντικομμουνισμό, την «εθνικοφροσύνη» και τον «από βορρά κίνδυνο», τα κύρια ιδεολογικά όπλα της. Παράλληλα, η Μοναρχία, που για ιστορικούς λόγους είχε επιβιώσει δίχως να είναι καρπός της καπιταλιστικής εξέλιξης, ήταν γερά γαντζωμένη στο αστικό πολιτικό σύστημα, είχε παίξει σημαντικό ρόλο ως το πρώτο «οχυρό κατά του κομμουνισμού» και συνέχιζε να κατέχει μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας.

Ομως, 15 χρόνια μετά τον Εμφύλιο, προέκυπτε το εξής ζήτημα: Για πόσα χρόνια ακόμη θα μπορούσε η άρχουσα τάξη να ασκεί την εξουσία της με «εργαλεία» που διαρκώς πάλιωναν όλο και περισσότερο, δηλαδή με τις ίδιες δομές που χρησιμοποίησε στα χρόνια της ένοπλης αντιπαράθεσης; Μέχρι πότε θα μπορούσε να κυριαρχεί πάνω στην εργατική τάξη μόνο με την πιο ωμή τρομοκρατία; Και μέχρι πότε θα επένδυε στο ρόλο των Ανακτόρων ως «πρώτου οχυρού κατά του κομμουνισμού», που σήμαινε ότι στην άσκηση της ενιαίας αστικής εξουσίας η Μοναρχία θα συνέχιζε να κατέχει μερίδιο από το φυσικό φορέα της, που ήταν η κυβέρνηση, και μάλιστα να διεκδικεί το πάνω χέρι, βάζοντας έτσι φρένο στον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό, που απαιτούσε και προϋπέθετε πιο «ευέλικτες» και όχι ωμές μεθόδους καταστολής του λαϊκού κινήματος; Η άρχουσα τάξη κατανοούσε θαυμάσια ότι η ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορούσε να γίνεται στο διηνεκές μόνο με το χωροφύλακα.

Αυτό το είδαν οι ρεαλιστές αστοί πολιτικοί (Καραμανλής, Παπανδρέου κ.ά) και επιχείρησαν εκσυγχρονισμούς. Ομως τότε ακριβώς συγκρούστηκαν με το Παλάτι, το οποίο χρειαζόταν τις πιο ξεπερασμένες κατασταλτικές μεθόδους για να τα βγάλει πέρα, δηλαδή για να διατηρεί τον αυξημένο ρόλο του. Αυτές οι αντιθέσεις, που οδηγούσαν σε συγκρούσεις («Ιουλιανά», αποχώρηση Καραμανλή από την πολιτική) μπορούσαν να αποβούν επικίνδυνες, αφού έθεταν το ζήτημα «ποιος κυβερνά».

Ταυτόχρονα, στα 1965 - 1967, η αγανάκτηση του λαού κατά του Στέμματος ήταν η μεγαλύτερη από το 1950. Στην πραγματικότητα, τα Ανάκτορα δεν μπορούσαν να «σταθούν»... Αυτός ήταν ένας πολύ βασικός παράγοντας, τον οποίο τα αστικά κόμματα, επίσης, δεν μπορούσαν να αγνοήσουν, δίχως κινδύνους για τα ίδια. Ιδιαίτερα, δεν μπορούσε να τον αγνοήσει η «Ενωση Κέντρου», που η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ήταν αντιβασιλικοί.

Από την άλλη όμως, αποδείχτηκε και το εξής: Πως ναι μεν τα αστικά κόμματα (για την ακρίβεια μεγάλο μέρος της ηγεσίας τους) έβλεπαν την ανάγκη εκσυγχρονιστικών μέτρων, από την άλλη όμως, δεν είχαν την ικανότητα (και επειδή δεν είχαν «ανανεωθεί» και επειδή φοβόντουσαν το λαό) να γίνουν συνεπείς φορείς των «νέων» μέτρων αντιστοίχισης με την ανάπτυξη του καπιταλισμού και να τα επιβάλουν. Αυτό επιβεβαιώθηκε με την ΕΡΕ, αλλά κυρίως με την «Ενωση Κέντρου». Τα βασικά αστικά κόμματα της εποχής (ΕΡΕ - «Ενωση Κέντρου») βρέθηκαν πίσω από τις ανάγκες ανταπόκρισης στον αστικό εκσυγχρονισμό του καιρού τους.

Τα πράγματα, λοιπόν, έφτασαν στο εξής σημείο: Το μεν Παλάτι να μη θέλει να κάνει πίσω, ο δε αστικός κόσμος να μην μπορεί, ούτε να θέλει να κάνει μπροστά. Ετσι, το τμήμα της άρχουσας τάξης, που είχε δύναμη στον πιο ισχυρό μηχανισμό του κράτους, στο στρατό, έδωσε τη λύση (δίκην γόρδιου δεσμού) μέσω της δικτατορίας, διακόπτοντας για πάνω από 7 χρόνια την κοινοβουλευτική δικτατορία της αστικής τάξης. Οταν αυτή η φάση έκλεισε το 1974, άνοιξε μια άλλη στην κυριαρχία της, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Και μ' αυτή την έννοια πρέπει, ίσως, να ερμηνευτεί η αναφορά του Κ. Μητσοτάκη (ΝΕΤ, 31/1/2000) στο 1965 και στους λόγους που οδήγησαν στη δικτατορία: «Πιστεύω ότι στη δικτατορία οδήγησε η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να δώσουμε λύση στα προβλήματα» (εννοώντας, προφανώς, όχι τα λαϊκά προβλήματα, αλλά εκείνα του αστικού πολιτικού κόσμου).

Το ίδιο βασικό επιχείρημα χρησιμοποίησαν αργότερα και οι ίδιοι οι δικτάτορες, καθυβρίζοντας σύμπαντα τον πολιτικό κόσμο, ανεξάρτητα από το ότι έβλεπαν το ζήτημα από τη δική τους σκοπιά, τη σκοπιά του ωμού αντικομμουνισμού και της πιο βίαιης καταστολής. Αυτοί ακολουθούσαν την άποψη του περιβόητου Σάββα Κωνσταντόπουλου, που έλεγε στις 4 διαλέξεις του, το 1966: «Η δική μας τακτική προστατεύει τη Δημοκρατία αποτελεσματικότερα από κάθε άλλη» (Σ. Κωνσταντόπουλου: «Ο φόβος της δικτατορίας», σελ. 72) και καλούσε τα αστικά κόμματα να πολιτευτούν σύμφωνα με την πολιτική διαθήκη του καρδινάλιου Ρισελιέ, που έγραφε ότι «ο πολιτικός πρέπει να κοιμάται, όπως το λιοντάρι, με ανοιχτά μάτια» (ο.π).

Εκεί, βεβαίως, που σαφώς υπήρχε υπερβολή, ήταν η επίκληση από τους δικτάτορες «του κομμουνιστικού κινδύνου». Τέτοιο κίνδυνο, δυστυχώς, ούτε κατά διάνοια δεν είχε ν' αντιμετωπίσει η αστική τάξη και τα κόμματά της. Απλώς, «ο κομμουνιστικός κίνδυνος» ήταν το ιδεολογικό προπέτασμα καπνού και η αντίστοιχη στήριξη του στρατιωτικοφασιστικού πραξικοπήματος. Ομως, με τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», αποκαλυπτόταν και μια άλλη πλευρά, που σημειώθηκε προηγουμένως: Η εμμονή συγκεκριμένων δυνάμεων της αστικής τάξης και του αμερικανοΝΑΤΟικού παράγοντα, όχι μόνο να διατηρηθεί, αλλά και να ενισχυθεί και με άλλα μέσα - ακόμη και με τα όπλα - το υπάρχον ιδεολογικοπολιτικό και νομικό καθεστώς, που διαμορφώθηκε στη διάρκεια του Εμφυλίου και μετά απ' αυτόν. Κι, εξάλλου, τέτοιες «λύσεις» τμήματα της αστικής τάξης ήθελαν να τις δώσουν από το 1950 - 1951. Τότε, όμως, δε βόλευε, γιατί η αστική τάξη και οι ΗΠΑ ήθελαν να υπάρχει στην Ελλάδα μια δημοκρατική πρόσοψη. Ομως, οι εφεδρείες διατηρήθηκαν (ΙΔΕΑ, ΕΕΝΑ).

15 Ιούλη και ΚΚΕ - ΕΔΑ

Δεν πρέπει να ξεγελάει και να οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα το γεγονός ότι οι αντιθέσεις μέσα στον αστικό πολιτικό κόσμο - και όχι μόνο στον πολιτικό - έφτασαν σε τέτοιο σημείο όξυνσης, που ένα τμήμα του να αντιπαρατίθεται στο άλλο - ή στα άλλα - με τέτοια λύσσα. Το φαινόμενο δεν είναι καθόλου πρωτοφανές, αντίθετα, είναι πολύ συχνό στη νεότερη πολιτική ιστορία, τόσο την ελληνική, όσο και τη διεθνή. Και, βεβαίως, καθόλου δε σημαίνει ότι κάποιο από τα συγκεκριμένα τμήματα αντιμαχόταν το άλλο από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ηγέτης των «Φιλελευθέρων» και αντιμοναρχικός, ψήφισε το «ιδιώνυμο» κατά του ΚΚΕ.

Το στοιχείο αυτό, δηλαδή το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα, ανεξάρτητα απ' τους μεταξύ τους διαξιφισμούς, ακόμη και αλληλοσκοτωμούς, είναι αντίπαλες δυνάμεις προς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, το γεγονός αυτό δεν πάρθηκε υπόψη από την ΕΔΑ. Κυριαρχούσε η πολιτική αντίληψη «της συμμαχίας των δημοκρατικών δυνάμεων» (ΕΔΑ και «Κέντρο»), την οποία ο Δ. Παρτσαλίδης έβλεπε και ως όρο για «την αντιιμπεριαλιστική επαναστατική αλλαγή»! Αυτή την αντίληψη της ΕΔΑ και της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ επέκρινε το 9^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, κάνοντας λόγο για «την πολιτική ουράς απέναντι στην Ενωση Κέντρου» (9^ο Συνέδριο, Υλικά, σελ. 86).

Είναι χαρακτηριστικό ότι την εκτροπή του 1965 («Ιουλιανά»), η ηγεσία της ΕΔΑ την είδε ως προσπάθεια των πιο αντιδραστικών δυνάμεων και του ιμπεριαλιστικού παράγοντα να ανακόψουν τη δημοκρατική εξέλιξη της χώρας. Παρόμοια ήταν και η θέση του ΚΚΕ.

Μια τέτοια εκτίμηση «έβγαζε λάδι» την κυβέρνηση της «Ενωσης Κέντρου», ενώ της έδινε και την πρωτοκαθεδρία στους λαϊκούς αγώνες.

Από την άλλη, είχε γίνει πια παράδοση για την ηγεσία της ΕΔΑ να κρατάει το λαϊκό κίνημα «στα υπό των Αρχών καθοριζόμενα πλαίσια», για να μη δίνει αφορμές (!) στους αντιδραστικούς κύκλους να εκμεταλλεύονται τις παραβιάσεις των αστυνομικών διαταγών! κλπ. Είχε επικρατήσει η «αρχή» της «σώφρονος πολιτικής», όπως την ονομάτιζε ο Η. Ηλιού.

Στην κηδεία του δολοφονημένου βουλευτή Γρ. Λαμπράκη, «το κλιμάκιο εσωτερικού» της ΚΕ του ΚΚΕ άλλαξε το σύνθημα του ΠΓ για πολιτική απεργιών και διαδηλώσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή και περιόρισε σε μια απλή διαδήλωση τη μεγάλη συγκέντρωση των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που ήταν στην κηδεία!

Το ίδιο έκανε και στα «Ιουλιανά», όπου το κίνημα των 70 ημερών το εγκλώβισε στα όρια που καθόριζαν οι Αρχές και το Σύνταγμα, συμπορευόμενη έτσι με την «Ενωση Κέντρου», η οποία το χειραγωγούσε και το οδηγούσε στο ξεθύμασμα, παίζοντας τα δικά της παιχνίδια και ευελπιστώντας στις εκλογές που θα ...γίνονταν!

Το 9^ο Συνέδριο του ΚΚΕ υπογράμμιζε: «Πολλές φορές η πολιτική της ενότητας, όχι μόνο δε βοηθούσε την ενότητα, αλλά, αντίθετα, έδινε την ευχέρεια στην Ενωση Κέντρου να την αποφεύγει και να προβάλλεται σαν ηγετική δύναμη. Ετσι, στην πράξη, της αναγνωριζόταν το προβάδισμα και η Αριστερά οδηγούνταν πολλές φορές στην ουρά της Ενωσης Κέντρου και η επιρροή της, σαν συνέπεια αυτού του γεγονότος, περιοριζόταν» (ο.π., σελ. 79).

Με αυτή την τακτική, αδυνάτιζε εξ αντικειμένου και η πάλη για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα (νομιμοποίηση ΚΚΕ, κατάργηση του νομικού πλαισίου του Εμφυλίου, ατομικά δικαιώματα), που ασφαλώς έπρεπε να κατατείνει στη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συσπείρωση. Ταυτόχρονα, διευκόλυνε να προωθείται η δεξιά αναθεωρητική πλατφόρμα, που ήδη είχε διαμορφωθεί μέσα στο ΚΚΕ, η οποία κυριαρχούσε στην ηγεσία της ΕΔΑ και στα περισσότερα στελέχη του ΚΚΕ που βρίσκονταν στην Ελλάδα. Οι στόχοι της εκδηλώθηκαν πολύ έντονα το 1968, όταν το ΚΚΕ διασπάστηκε (12^η Ολομέλεια) και οι πρωταγωνιστές της «ανανέωσης» αυτοονομάστηκαν «ΚΚΕ εσωτερικού», σε αντίθεση με το ...«ΚΚΕ εξωτερικού»! Ετσι, εκείνοι που αντιδρούσαν στην προβολή του συνθήματος «νόμιμο το ΚΚΕ» και ήθελαν την ΕΔΑ, πήραν το όνομα «Κομμουνιστικό Κόμμα»!

Η Μοναρχία, τελικά, είχε στην Ελλάδα τη γνωστή κατάληξη. Αποπέμφθηκε με κρότο το Δεκέμβρη του 1967, όταν ο Κωνσταντίνος επιχείρησε το γνωστό στρατιωτικό κίνημα - οπερέτα. Η ζωή τα έφερε έτσι, που η Μοναρχία, το «πρώτο οχυρό κατά του κομμουνισμού», να διωχθεί κακήν κακώς από τους πιο βέρους αντικομμουνιστές! Ετσι, η λαϊκή πάλη και θέληση 10ετιών, που το 1974 εκφράστηκε και στο δημοψήφισμα κατά της Μοναρχίας, ήταν ο βασικός παράγοντας της κατάργησής της, όμως αυτή καθεαυτή την κατάργηση την υλοποίησε η αστική τάξη (χούντα - Καραμανλής).

ΚΑΒΑΛΑ «Ζωντάνεψε» το καπνεργατικό κίνημα

ΚΑΒΑΛΑ

«Ζωντάνεψε» το καπνεργατικό κίνημα

Κατάμεστη η αίθουσα της πρώην δημοτικής βιβλιοθήκης

Στην αίθουσα της πρώην δημοτικής βιβλιοθήκης, εκεί που άλλοτε λειτουργούσε η λέσχη όπου συγκεντρώνονταν οι καπνέμποροι και οι άλλοι πλουτοκράτες της εποχής, πραγματοποιήθηκε χτες η εκδήλωση της ΝΕ Καβάλας του ΚΚΕ για το καπνεργατικό κίνημα στην πόλη. Μια εκδήλωση που εντάσσεται στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ. Μίλησαν ο Αναστάσης Γκίκας, διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και συνεργάτης του ιστορικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γιάννης Βύζικας, πρόεδρος του ΔΣ του Μουσείου Καπνού Καβάλας και η Ρούλα Πατσιαμάνη, μέλος του ΝΣ Καβάλας της ΚΝΕ.

Μέσα από τις εισηγήσεις, αναδείχτηκε η συμβολή των κομμουνιστών στην ανάπτυξη των ταξικών αγώνων για την ικανοποίηση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Αποκαλύφθηκε ο ρόλος του εργοδοτικού συνδικαλισμού και η διαπλοκή του με τα αφεντικά. Αναδείχτηκε πόσο παλιός και επικίνδυνος για τα δίκια της εργατικής τάξης είναι ο δρόμος της ταξικής συνεργασίας. Το καπνεργατικό κίνημα της Καβάλας, η ανάπτυξη του οποίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος, αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για τους εργαζόμενους σήμερα, που καλούνται όπως και τότε, όπως πάντα, να στριμώξουν τα δικαιώματά τους και τις διεκδικήσεις τους στα όρια του «εφικτού», στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Ο Αναστάσης Γκίκας μίλησε για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα στην Καβάλα την περίοδο του μεσοπολέμου. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην ίδρυση, το 1921, του ταξικού Σωματείου Καπνεργατών «η Ευδαιμονία», πρόεδρος του οποίου υπήρξε ο Α. Γκρόζος(μετέπειτα Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ). Το ενδεκαμελές Διοικητικό του Συμβούλιο αποτελούνταν από έξι Χριστιανούς, τέσσερις Μουσουλμάνους και έναν Ισραηλίτη.

Σημείωσε πως η διεθνιστική παράδοση του συνδικαλιστικού κινήματος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο η τοπική κοινωνία δέχτηκε εν συνεχεία τους πρόσφυγες της Μικρασίας και του Πόντου στους κόλπους της και εμπόδισε το πλεονάζον προσφυγικό εργατικό δυναμικό να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο, για να χαμηλώσουν τα μεροκάματα του συνόλου της εργατικής τάξης ή ως διασπαστικό παράγοντα στους αγώνες και τις διεκδικήσεις της.

Αναφέρθηκε στους αγώνες των καπνεργατών που με μπροστάρη τα ταξικά συνδικάτα, εξασφάλισαν καλύτερους όρους δουλειάς, μισθούς και μειωμένη εργάσιμη ημέρα.

Αλλά και στο σχέδιο «αποκομμουνιστικοποίησης» του εργατικού κινήματος στην Καβάλα, όπως και σε άλλα καπνεργατικά κέντρα του Βορρά. Στα εργοδοτικά συνδικάτα που στήθηκαν και το 1927 αποφάσισαν την αποχώρηση από την Καπνεργατική Ομοσπονδία Ελλάδας (που καθοδηγούνταν από το ΚΚΕ) και την ίδρυση ξεχωριστής κλαδικής Ομοσπονδίας.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στις διώξεις σε βάρος των κομμουνιστών, και άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών εργατών, με προσαγωγές, φυλακίσεις, αποκλεισμό από την εργασία, κλπ. Στην περίοδο της «κόκκινης Δημαρχίας» το 1934, τα μέτρα στήριξης που πήρε για τους εργάτες και τους άπορους και την ανατροπή της τελικά με την καταδίκη και φυλάκιση δημοτικών συμβούλων της που διώχτηκαν με το Ιδιώνυμο.

Ο Γιάννης Βύζικας παρουσίασε μια σειρά έγγραφα για το πώς είχε στηθεί ο μηχανισμός ελέγχου και διώξεων των κομμουνιστών και των άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών. Οπως είπε, «η ασφάλεια, άγρυπνος φρουρός του κράτους, τους ακολουθούσε εξοντωτικά σε κάθε τους βήμα. Η κατασυκοφάντηση των κομμουνιστών έφτανε στα όρια της γελοιοποίησης». Κατέληξε σημειώνοντας πως στην πόλη θα πρέπει να σηματοδοτηθούν οι ματωμένοι αγώνες του παρελθόντος (ονοματοδοσία οδών, κλπ.).

Η Ρούλα Πατσιαμάνη αναφέρθηκε στη σημαντική προσφορά της νεολαίας του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα της Καβάλας. Στην πρώτη μεγάλη μάχη που έδωσε η ΟΚΝΕ στη γενική απεργία τον Αύγουστο του 1923, στη διάρκεια της οποίας συνελήφθη επικεφαλής των απεργών ο Γραμματέας της Καβάλας Νίκος Σγουρίδης, ο οποίος παραπέμφθηκε στο στρατοδικείο της Δράμα και πέθανε από τα βασανιστήρια στις φυλακές της.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

26/6/2008

 -- Οι λαϊκές κατακτήσεις έχουν «σφραγίδα» ΚΚΕ

30/3/2008

 -- Το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα στην Καβάλα του μεσοπολέμου

20/2/2008

 -- Εκδήλωση για το καπνεργατικό κίνημα

19/2/2008

 -- Για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα

16/2/2008

 -- Για το εργατικό κι κομμουνιστικό κίνημα

Η «γέννηση» του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. VIDEO

Η «γέννηση» του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Οι μισές εργαζόμενες με μερική απασχόληση

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Οι μισές εργαζόμενες με μερική απασχόληση

Η Γερμανία είναι μεταξύ των χωρών της ΕΕ στις οποίες η μερική απασχόληση των γυναικών είναι περισσότερο γενικευμένη, γεγονός που σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνει την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, κύρια σε βάρος των γυναικών. Σύμφωνα με μελέτη του γερμανικού ινστιτούτου στατιστικών «Destatis», μεταξύ των γυναικών ηλικίας 20 ως 64 ετών που εργάζονται στη Γερμανία, το 45,6% εργάζεται με μερική απασχόληση, έναντι 54,4% με πλήρη απασχόληση. Ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος για τις γυναίκες είναι 30,8% και μόνο η Ολλανδία έχει υψηλότερο ποσοστό γυναικών με μερική απασχόληση, 74,7%. Αλλη μια απόδειξη ότι η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τα δικαιώματά της χτυπάει ακόμα πιο σκληρά τις γυναίκες από τα λαϊκά στρώματα.

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ Διαδηλώσεις κατά διοδίων και δουλέμπορων της μερικής απασχόλησης

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ

Διαδηλώσεις κατά διοδίων και δουλέμπορων της μερικής απασχόλησης

Από τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις στο Κέιπ Τάουν

ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ.--

«Η πλειοψηφία των φτωχών εργαζομένων χρησιμοποιεί τις λεωφόρους ταχείας κυκλοφορίας γιατί δεν μπορεί να κάνουν αλλιώς. Η κυβέρνηση μας λέει να σφίξουμε τις ζώνες αλλά οι ζώνες έχουν πλέον φθάσει μέχρι το κόκκαλο. Φτάνει!» δήλωσε χτες έξω από το υπουργείο Μεταφορών στο Γιοχάνεσμπουυργκ ο γενικός γραμματέας του COSATU(Κογκρέσο Νοτιοαφρικανικών Συνδικαλιστικών Ενώσεων),Ζουλινζίμα Βάβι, προειδοποιώντας πως εάν εφαρμοστούν τα νέα αυξημένα ηλεκτρονικά διόδια «θα στήσουμε οδοφράγματα»...

Οι δηλώσεις του γγ του COSATU εμπεριείχαν και αιχμές για τα ανεπαρκή πεπραγμένα προς όφελος της εργατικής τάξης από το κυβερνών ANC (Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο) κατά τα 18 χρόνια διακυβέρνησης.

Οι κινητοποιήσεις πάντως χτες έγιναν από πολλές δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους στο Γιοχάνεσμπουργκ, στο Κέιπ Τάουν και άλλες μεγάλες πόλεις της Ν. Αφρικής. Σύμφωνα με νοτιοαφρικανικά ΜΜΕ, οι διαδηλώσεις ήταν από τις πιο μαζικές των τελευταίων τριάντα χρόνων...

Η αιτία των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας που διοργάνωσε το COSATU ήταν διττή: Aφ' ενός,τα νέα ακριβότερα διόδια που θεσπίζονται σε κεντρικούς αυτοκινητόδρομους πολλών αστικών κέντρων με δραματικές συνέπειες για το «πορτοφόλι» των Νοτιοαφρικανών εργαζόμενων. Αφ, ετέρου, οι εταιρίες μεσαζόντων που «πουλούν» φθηνούς εργαζόμενους μερικής απασχόλησης σε εταιρείες με αποτέλεσμα να δημιουργούνται (όταν δημιουργούνται...) επισφαλείς, κακοπληρωμένες και ανασφάλιστες θέσεις εργασίας...

Σε απάντησή του το ANC υποστήριξε ότι οι αυξήσεις στα διόδια έγιναν στο πλαίσιο αναχρηματοδότησης δημόσιων έργων υποδομής ώστε να μειωθεί ο ξένος δανεισμός, σημειώνοντας ότι απ' αυτά εξαιρέθηκαν μέσα μαζικής μεταφοράς και μίνι λεωφορεία - ταξί με τα οποία μετακινούνται εκατομμύρια Νοτιοαφρικανοί πολίτες.

Το COSATU αντέτεινε πως τέτοια έργα θα έπρεπε να χρηματοδοτούνται από τους φόρους που πληρώνει ο νοτιοαφρικανικός λαός τονίζοντας επιπροσθέτως ότι η επιβολή των ακριβών διοδίων θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν εξοικονομούνταν χρήματα από την καταπολέμηση των κυκλωμάτων διαφθοράς και απάτης.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

17/2/2011

 -- Ασταμάτητες οι διαδηλώσεις κατά της φτώχειας

18/4/2009

 -- Εκατομμύρια ψηφοφόροι στις κάλπες την Τετάρτη

28/6/2005

 -- Εθνική απεργία

2/5/2003

 -- Μαζικές εκδηλώσεις υπό το βάρος πένθους...

2/10/2002

 -- Απεργία κατά των ιδιωτικοποιήσεων

Για την Παγκόσμια Mέρα της Γυναίκας

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Για την Παγκόσμια Mέρα της Γυναίκας

Η ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζει τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, τις αυτοαπασχολούμενες και αγρότισσες, τις νέες, τις μετανάστριες.

Αποδίδει τιμή στις γυναίκες που αντιστέκονται σθεναρά στις δυσκολίες της ανισότιμης ζωής τους, απεργούν με τα σωματεία τους, παίρνουν μέρος στις δραστηριότητες, στις κινητοποιήσεις τους και σε αυτές των αγωνιστικών γυναικείων οργανώσεων, μετέχουν στις λαϊκές επιτροπές, στις επιτροπές αγώνα, δίνουν το «παρών» στην πάλη κατά των χαρατσιών και της άδικης φορολογίας, στέκονται στο πλευρό των απεργών ανδρών και παιδιών τους, τους δίνουν δύναμη και κουράγιο, υιοθετούν συνθήματα αντίστασης, ανυπακοής και απειθαρχίας στους άδικους αντιλαϊκούς νόμους.

Τιμά τις νέες μητέρες που, παρά την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, ρίχνονται στον αγώνα για τα δικαιώματα των παιδιών τους, για κάλυψη όλων των αναγκών σε παιδικούς σταθμούς, διεκδικούν δωρεάν σύγχρονη Παιδεία και Υγεία για την οικογένειά τους, τις μητέρες μονογονεϊκών οικογενειών που δίνουν ηρωικά τη μάχη της ζωής, διεκδικώντας όλα τα δικαιώματα που ανήκουν σ' αυτές και τα παιδιά τους.

Η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας βρίσκει γυναίκες και άνδρες της λαϊκής οικογένειας αντιμέτωπους με μια βάρβαρη επίθεση στα δικαιώματά τους από την αστική τάξη, τα κόμματά της και την ΕΕ. Είναι επίθεση που ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Το καπιταλιστικό σύστημα ένα πράγμα μόνο μπορεί να δώσει: φτώχεια, ανισοτιμία, σχετική και απόλυτη εξαθλίωση για τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο.

Οι περισσότεροι από τους βάρβαρους νόμους, στο όνομα της κρίσης και προς χάριν της κερδοφορίας, είναι ίδιοι για άνδρες και γυναίκες. Ομως, στην πράξη, μετατρέπονται σε διπλό ασφυκτικό βάρος για τις γυναίκες, τις αντιμετωπίζουν ως εργαζόμενες για μερικό, συμπληρωματικό μισθό στην οικογένεια. Αναπαράγουν αναχρονιστικές αντιλήψεις για την ισοτιμία των δύο φύλων, για τη «συνευθύνη» στις οικογενειακές υποχρεώσεις.

Το «κούρεμα» του χρέους, τα συνεχή μνημόνια, οι εφαρμοστικοί νόμοι, όχι μόνο δεν φέρνουν ανάπτυξη προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, αλλά δημιουργούν τις προϋποθέσεις μιας πάμφθηνης εργατικής δύναμης για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και συνεπώς της φτώχειας του λαού.

Παράλληλα, μεθοδευμένα και σταθερά εδώ και χρόνια χαράζονται στρατηγικές και εφαρμόζονται πολιτικές από την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου για τη δήθεν ισότητα των δύο φύλων που εντείνουν την ανισοτιμία των γυναικών, αφαιρούν δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζόμενων γυναικών, όπως είναι η κατάργηση της πενταετούς διαφοράς στη συνταξιοδότηση των γυναικών, η άρση της απαγόρευσης της νυχτερινής εργασίας των γυναικών στη βιομηχανία και στη βιοτεχνία και στοχεύουν να κρατούν τις γυναίκες χειραγωγημένες και μακριά από τη δράση.

Η βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση ήταν η πρόφαση και η αφορμή για μια νέα εκτεταμένη αντιλαϊκή επίθεση στα δικαιώματα των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων και στη μητρότητα.

Καταργούνται οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε μειώσεις μισθών, παροχών και θετικών ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών. Μειώνεται ο κατώτερος μισθός, ιδιαίτερα στους νέους και στις νέες.

Γενικεύεται η μερική και η εκ περιτροπής δουλειά. Καταργούνται σταδιακά όσες κατακτήσεις της εργατικής τάξης είχαν απομείνει μέχρι τώρα, κατακτήσεις που άρχισαν να ξηλώνονται στη δεκαετία του 1990.

Η ανεργία αυξάνεται αλματωδώς, με μεγαλύτερα θύματα τους νέους και κυρίως τις νέες γυναίκες που στην ηλικία μέχρι 25 χρόνων αγγίζει το 50%.

Η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, η κατάργηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών σε δεκάδες κλάδους και ειδικότητες όπου εργάζονται πολλές γυναίκες, οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό με την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης των γυναικών και τη μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, η δημιουργία του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις νοσοκομείων και κλινικών με τη μείωση των παροχών, την αύξηση των πληρωμών από τους εργαζόμενους για εξετάσεις, φάρμακα, νοσηλεία, θέτουν σε κίνδυνο την υγεία ιδιαίτερα της γυναίκας που χρειάζεται επιπλέον πρόληψη και προστασία της υγείας της λόγω του αναπαραγωγικού ρόλου της.

Το επίδομα τοκετού καταργήθηκε για την πλειοψηφία των γυναικών και χορηγείται μόνο σε αυτές που ο τοκετός γίνεται στα ιδιωτικά μαιευτήρια. Μειώθηκε ο αριθμός των εργαζόμενων γυναικών που δικαιούνται άδειες εγκυμοσύνης και τοκετού, εξαιτίας των απολύσεων στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, της αύξησης της ανεργίας, της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων, της αύξησης της ανασφάλιστης εργασίας, αλλά και του εκβιασμού των εργοδοτών προς τις έγκυες να εργαστούν παράνομα.

Οι παράγοντες αυτοί, μαζί με την οικονομική ανέχεια, την έλλειψη πολιτικής για τη λαϊκή στέγη δημιουργούν ανασφάλεια και επιδρούν αρνητικά στην απόφαση του νέου ζευγαριού να κάνει τη δική του οικογένεια.

Οι αυτοαπασχολούμενες, εκτός από το μονοπωλιακό ανταγωνισμό που, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αυξάνεται με αποτέλεσμα να κλείνουν το ένα πίσω από τ' άλλο τα μικρομάγαζα, δεν έχουν στοιχειώδεις παροχές, όπως άδεια μητρότητας, για την προστασία της μητέρας και του παιδιού. Τώρα πια αρκετές δεν έχουν και ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική περίθαλψη, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα ασφάλιστρα του ταμείου τους.

Το ίδιο καθεστώς ισχύει και για την αγρότισσα που ζει το ξεκλήρισμα του μικρού αγροτικού νοικοκυριού, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και ταυτόχρονα τη μείωση των κοινωνικών παροχών.

Οι αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία, η λειτουργία του σχολείου της φωτοτυπίας στην οικονομία της αγοράς, βάζουν περισσότερα εμπόδια στην εκπαίδευση των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.

Τα διαφοροποιημένα προγράμματα σπουδών, με περιεχόμενο που ταυτίζεται με τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ, όπως έχουν αποτυπωθεί σε μνημόνια και Συνθήκες, εκτός από τον ανορθολογισμό και τον αντικομμουνισμό που ποτίζουν τις συνειδήσεις των παιδιών, αναπαράγοντας τις σάπιες αξίες του καπιταλιστικού συστήματος, διδάσκουν στη νεολαία και νέες αντιδραστικές θεωρίες, π.χ. περί «κοινωνικού φύλου», ότι δήθεν δε γεννιέσαι άντρας ή γυναίκα αλλά επιλέγεις στην πορεία της ζωής σου αν θα έχεις τον αντρικό ή το γυναικείο ρόλο. Προτάσσεται η διάκριση σε πληθυσμιακές ομάδες, η αναγνώριση της διαφορετικότητας και ο αγώνας κατά των διακρίσεων αυτών των ομάδων, χωρίς να υπολογίζεται η πραγματική κοινωνική θέση τους. Με όλα αυτά μένει στο απυρόβλητο η ταξική ρίζα της ανισοτιμίας των γυναικών, η άρση των όποιων θετικών ρυθμίσεων και δικαιωμάτων που με αγώνα είχαν κατακτηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Υπονομεύεται η ανάγκη να υπάρχει γυναικείο κίνημα, για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών, η προοδευτικότητα του οποίου δεν εξασφαλίζεται αν δε συναντηθεί με το εργατικό κίνημα.

Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί τις εργαζόμενες, τις νέες γυναίκες να απορρίψουν τους ωμούς εκβιασμούς συγκυβέρνησης, τρόικας και ΕΕ, να πιστέψουν στη δύναμή τους. Μαχητικά να σταθούν απέναντι στα μεγάλα προβλήματα και τις οξυμένες αντιθέσεις του κεφαλαίου που, για να λυθούν, μπορεί να φτάσουν μέχρι τον πόλεμο, τις πολεμικές συγκρούσεις και επεμβάσεις.

Οι γυναίκες, εργατοϋπάλληλοι, άνεργες, μισοάνεργες, αυτοαπασχολούμενες στην πόλη και στην ύπαιθρο, να μην αποδεχτούν την αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση. Δεν είναι δικό τους δημιούργημα το χρέος και το έλλειμμα.

Το ΚΚΕ καλεί τις γυναίκες του λαού μας, που δέχονται αυτήν την πρωτόγνωρη ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματά τους, να οργανωθούν στα σωματεία τους, στις επιτροπές αγώνα, στους συλλόγους του γυναικείου κινήματος με αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στις λαϊκές επιτροπές. Να συμμετέχουν αποφασιστικά στις συνελεύσεις, στις εκδηλώσεις, στους κοινούς αγώνες που αναπτύσσονται από τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που συσπειρώνονται στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), στην Πανελλαδική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων (ΠΑΣΕΒΕ), στην Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ), στην Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) και το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ).

Να παλέψουν για την ανατροπή της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και μέσα από τις εκλογές, που άμεσα πρέπει να διεξαχθούν, να συμβάλουν στο βάθεμα του ρήγματος που έχει ανοίξει στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

Να γυρίσουν την πλάτη σε όσους «αριστερά» και «δεξιά» σπέρνουν αυταπάτες και συγχύσεις για λύσεις εντός των τειχών του συστήματος και της ΕΕ. Να ενισχύσουν το ΚΚΕ. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι μονόδρομος στην προοπτική, στη δυνατότητα να οργανωθεί η παραγωγή και η οικονομία με στόχο την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών.

Συμπόρευση με το ΚΚΕ σημαίνει εργατική - λαϊκή δύναμη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την κοινωνικοποίησή τους, για πλήρη - μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Καλούμε τις γυναίκες που δέχονται μαζί με τις οικογένειές τους τα πιο μεγάλα πλήγματα, να οργανωθούν στο μέτωπο αντεπίθεσης, να παρεμποδίσουν τα νέα μέτρα, ώστε να μην περάσουν στη ζωή, να επιβάλουν με τη δύναμή τους μέτρα ανακούφισης.

Διεκδικούμε με όρους ρήξης και ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων:

• Πλήρη σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς.
• Προστασία των ανέργων.
• Σύνταξη στα 55 χρόνια και στα 50 για βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα στις γυναίκες και στα 60 και 55, αντίστοιχα, για τους άνδρες.
• Επίδομα τοκετού 1.000 ευρώ και άδεια μητρότητας για όλες τις μητέρες, μισθωτές, αυτοαπασχολούμενες και αγρότισσες, δυο μήνες πριν και έξι μήνες μετά τον τοκετό με πλήρεις αποδοχές και ασφαλιστικά δικαιώματα και επιπλέον ένα χρόνο γονική άδεια στη μητέρα ή τον πατέρα.
• Αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης.
• Καμία πληρωμή και εισφορά για Υγεία, φάρμακα, εξετάσεις, θεραπεία.
• Δημόσια δωρεάν Κέντρα Υγείας, με προσανατολισμό στην πρόληψη με προστασία της γυναίκας και του παιδιού.
• Δημόσιους δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, παιδικές κατασκηνώσεις.
• Αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Παιδείας. Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης.
• Δίχρονη υποχρεωτική δημόσια δωρεάν προσχολική αγωγή.
• Να καταργηθούν όλα τα χαράτσια και οι φόροι που ξεζουμίζουν ό,τι απέμεινε από το απόθεμα των λαϊκών νοικοκυριών.

Οι αγώνες μας δεν περιορίζονται μόνο στην άμυνα, ή στην προσπάθεια να επιβληθούν κάποια θετικά μέτρα ανεπαρκή και προσωρινά. Πρέπει να κατευθύνονται στην κοινωνία της εργατικής, λαϊκής εξουσίας και οικονομίας που θα καταργήσει μαζί με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την ανισότητα και αδικία σε βάρος των γυναικών.

Η Ελλάδα έχει τεράστιο πλούτο που παράγεται από το λαό της, άνδρες και γυναίκες, όπως ορυκτό πλούτο, αγροτική παραγωγή ικανή να θρέψει όλους επαρκώς και ποιοτικά κ.ά. Η κοινωνικοποίησή τους, η ένταξη στον παραγωγικό συνεταιρισμό, στον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό με την εργατική - λαϊκή εξουσία, τη συμμετοχή και τον έλεγχο στον οποίο οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών νοικοκυριών θα παίζουν σημαντικό, ισότιμο ρόλο, μπορεί να κάνουν θαύματα.

Στη σοσιαλιστική κοινωνία δημιουργούνται και αναπτύσσονται οι προϋποθέσεις να συνδυάζεται αρμονικά η δουλειά με την οικογένεια και με το καθοριστικό δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου και για τα δύο φύλα. Ο ελεύθερος χρόνος είναι απαραίτητος για να μπορεί η γυναίκα όπως και ο άνδρας να ασκούν τον εργατικό έλεγχο, την υλοποίηση των αποφάσεων, να ανακαλούν τους λαϊκούς αντιπροσώπους όταν δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους. Ο ελεύθερος χρόνος για τη γυναίκα είναι απαραίτητη προϋπόθεση μετέχοντας στον έλεγχο και στους νέους λαϊκούς θεσμούς εξουσίας, να αντιπαλέψει στην πράξη όλες τις αναχρονιστικές αντιλήψεις και προλήψεις κληρονομημένες από το καπιταλιστικό σύστημα, όσον αφορά την ισοτιμία και την κοινωνική ισότητα, την αδελφοσύνη των λαών, ενάντια σε κάθε μορφής ιμπεριαλιστική επέμβαση και πόλεμο.

Η συμπαράταξη και η κοινή δράση με το ΚΚΕ είναι η ελπίδα και η ευθύνη της κάθε γυναίκας που δοκιμάζεται.

Μάρτης 2012

Η ΚΕ του ΚΚΕ