Χρυσαυγίτης σε αστυνομικό στο Πέραμα: "Κώστα, ρε γ@@@@ο τι έπαθες σήμερα"

---

---

ΕΔΕ για τη στάση των αστυνομικών

Ένορκη διοικητική εξέταση διέταξε ο Γενικός Διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής για τις καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων σχετικά με τη στάση που κράτησαν οι αστυνομικοί στην εισβολή ομάδας Χρυσαυγιτών, με επικεφαλής τον υπόδικο βουλευτή Γιάννη Λαγό, σε σχολείο του Περάματος.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες, αλλά και όπως φαίνεται και στο βίντεο του ΣΤΑΡ, ένας από τους νεοναζί τραμπούκους ακούγεται να λέει απεθυνόμενος σε αστυνομικό που βρισκόταν στην είσοδο του σχολείου: "Κώστα, ρε γαμώτο τι έπαθες σήμερα".

Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/arthron/koinonia/hrysaygitis-se-astynomiko-sto-perama-kosta-re-go-ti-epathes-simera#ixzz4W6T8eyYF

O Δεβελέκος υποδύεται τον «αγανακτισμένο γονέα» Περάματος!

σκιτσο απο Γ.Μ

«Ομολογούμε ότι μετά από ατελείωτες ώρες ξοδέματος στην δικογραφία της Χρυσής Αυγής δεν μας χρειάστηκαν ούτε δέκα δευτερόλεπτα για να αναγνωρίσουμε τη φωνή του Σωτήρη Δεβελέκου, μελους της Κεντρικής Επιτροπής της Χρυσής Αυγής, πυρηνάρχη Πειραιά και σωματοφύλακα του Μιχαλολιάκου», αναφέρει σε δημοσίευμα της η ιστοσελίδα jailgoldendawn.com (Για την Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος). 

Ο Σωτήρης Δεβελέκος σε ρόλο «αγανακτισμένου γονέα», που υπερασπίζεται τη …δραστηριότητα (τους τραμπουκισμούς) της Χρυσής Αυγής, στο Α’ Δημοτικό Σχολείο Νέου Ικονίου, στο Πέραμα, σήμερα, όπως περιγράφει η ιστοσελίδα jailgoldendawn.com. Οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής βρέθηκαν εκεί, διότι στο σχολείο θα φοιτήσουν προσφυγόπουλα. 

Η ιστοσελίδα jailgoldendawn.com παρουσιάζει το βίντεο με τον «αγανακτισμένο γονέα», που πήρε τηλέφωνο «σε μεσημεριανές εκπομπές, όπως σ’ αυτήν της Τατιάνας Στεφανίδου. Εδώ και το βίντεο με κλήση του «κυρίου Κώστα Δημακάκη»»:

Παρακάτω παρουσιάζει ορισμένα άλλα βίντεο που ακούγεται ο Δεβελέκος. Ο λόγος στο jailgoldendawn.com: 

«Εδώ μπορείτε να ακούσετε τον Δεβελέκο να υποδύεται πάλι τον “απλό ακροατή” μιλώντας με τον Αποστόλη της Ελληνοφρένειας:

Εδώ, για να έρθουμε στα πιο σοβαρά, μπορείτε να ακούσετε τον Δεβελέκο να μιλάει με τον Λαγό, με παρεμβάσεις Κασιδιάρη-Μιχαλολιάκου, για το αν θα πάει στη ΓΑΔΑ να αναγνωρίσει τον Ρουπακιά, την επομένη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα:

Εδώ ο Δεβελέκος με τον Λαγό μετά την επίθεση στο ΠΑΜΕ:

Και βέβαια υπάρχει το μοναδικό τηλεφώνημα Δεβελέκου-Λαγού για τα τεκταινόμενα μέσα στη Χρυσή Αυγή:

Και καλά, εντάξει: πρέπει να εφευρεθούν «αγανακτισμένοι γονείς» για να δικαιολογηθεί η εισβολή των τραμπούκων του Λαγού στο σχολείο στο Πέραμα.

Καλά ρε αθεόφοβοι χρυσαυγίτες: τον Δεβελέκο βάλατε να υποδυθεί τον “αγανακτισμένο γονέα”; Άνθρωπος δεν έχει μείνει στην οργάνωση Πειραιά»;

    Ο πολιτικός λόγος του αντιδραστικού αντικαπιταλισμού χθες και σήμερα

Οι θρηνωδίες για την πολιτισμική παρακμή και τον ηθικό ξεπεσμό, όπως παρουσιάζονται κατά καιρούς στην εφημερίδα Καθημερινή, δεν είναι κάτι καινούργιο. Χρονολογούνται τουλάχιστον, όσον αφορά στην κριτική στη νεωτερικότητα, δηλαδή στo διαφωτισμό και στην αστική κοινωνία, τουλάχιστον από την εποχή του Φ. Νίτσε (τελευταίες δεκαετίες του 19^ου αιώνα). Όταν το βάθεμα του καπιταλισμού άλλαξε δραματικά το κοινωνικό τοπίο (αγροτική έξοδος, αστικοποίηση, εκβιομηχάνιση κ.λπ.) εξωθώντας στην προλεταριοποίηση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, κυρίως όμως μικροαστικά στρώματα (μικροϊδοκτήτες, χωρικούς, επαγγελματίες κ.ά.). Σε μεγάλο βαθμό αυτές οι φωνές  εκφράζουν μια αριστοκρατική-ελιτίστικη αντίληψη για την κοινωνία που στρέφεται ουσιαστικά κατά της διακηρυγμένης ισότητας της αστικής κοινωνίας, που όμως υποσκάπτεται από τον καπιταλισμό και τις άνισες θέσεις στο σύστημα παραγωγής (ταξικές θέσεις). Αυτό που ζητούν ουσιαστικά αυτές οι φωνές, που τροφοδοτούν το ρεύμα ενός αντιδραστικού αντικαπιταλισμού, δεν είναι η κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων και η ανατροπή του καπιταλισμού, ώστε να αποκατασταθεί η ισότητα για όλους/όλες με κοινωνικούς όρους, αλλά η εξειδανίκευση της παλιάς τάξης πραγμάτων που βασίζονταν στην ιδιοκτησία, την καταγωγή, το κύρος, το σεβασμό κ.λπ. Κοντολογίς η αποκατάσταση της προκαπιταλιστικής κοινότητας της  αυτάρκειας και της συντεχνιακής οργάνωσης που ο καπιταλισμός απώθησε. Από εδώ και ο ανορθολογισμός του διαβήματος.

Ουσιαστικά ζητούν την αποκατάσταση της φεουδαρχικής  ανισότητας των  «ομάδων κύρους» (Status Groups) που ο καπιταλισμός ανέτρεψε, καθώς αυτή ανταποκρίνονταν σύμφωνα με αυτές τις θρηνωδίες στη φυσική ιεραρχία ανάμεσα στους ανθρώπους, ως η ιδιοκτησία, οι σχέσεις ισχύος, ακόμη και το κύρος κ.λπ., εν τέλει οι ταξικές ανισότητες, να προκύπτουν, ή να προέκυπταν ποτέ, ακόμη και στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες, εξωϊστορικά. Ως οι μηχανισμοί και οι αιτίες  που τα δημιουργούσαν, δηλαδή οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και απόσπασης του κοινωνικού πλεονάσματος να προσδιορίζονταν από τη φυλή, τη θρησκεία, το γένος κ.λπ. Βεβαίως αυτές ανάλογα με την ειδική σχέση παραγωγής (δουλοπαροικία, μισθωτή εργασία κ.λπ.) προσλάμβαναν κάθε φορά και διαφορετική μορφή (ασιατικός τρόπος παραγωγής, φεουδαρχία, καπιταλισμός κ.λπ.). Ήταν αυτή η φυσική διάρθρωση της προκαπιταλιστικής κοινωνίας που ήθελε να αποκαταστήσει στην ελληνική κοινωνία ο Ι. Δραγούμης, αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής γινόταν κυρίαρχος και διαμόρφωνε μια σύγχρονη ταξική διάρθρωση (βιομηχανική αστική τάξη, εργατική τάξη κ.λπ.). Επηρεασμένος από τον Νίτσε και την αρχή  της «βούλησης για δύναμη» διαχώριζε κοινωνικά τον «εξαιρετικό», όπου ανήκαν οι ελιτ, από την πλέμπα και τις «μάζες» (μικροί, ταπεινοί, πρόστυχοι). Καθώς οι μάζες είναι ανίκανες να δράσουν από μόνες τους  χρειάζονται, σύμφωνα με τον Γκ. Λε Μπον (Η ψυχολογία των μαζών), συγκαιριανό του Νίτσε, αλλά και του Δραγούμη, την καθοδήγηση του «εξαιρετικού», μετατρεπόμενες ουσιαστικά σε πεδίο για την ανάδειξη της γενναιοδωρίας, της αντρειοσύνης, της βούλησης της «αριστοκρατίας του αίματος και της φυλής». Ως γνωστόν αυτή η αντίληψη επέχει θέση αξιώματος όσον αφορά στην οργάνωσης των φασιστικών κομμάτων (Ντούτσε, Φύρερ κ.λπ.).

Οι βάσιμες ανησυχίες της αστικής τάξης που έβλεπε την εργατική τάξη να μετασχηματίζεται μέσα από τη συνδικαλιστική οργάνωση και την πολιτική δράση (εργατικά και σοσιαλιστικά κόμματα) από αντικείμενο σε υποκείμενο της ιστορίας, από τη μια, και οι φοβίες των μικροαστικών στρωμάτων για προλεταριοποίηση που τις περισσότερες φορές θεματοποιείται ως «μαζοποίηση» (όπως Η.Arendt κ.ά.), από την άλλη,  διαμορφώνουν το κλίμα για αυτές τις παλινορθωτικές κινήσεις. Αυτό το ιδεολογικό κλίμα διανθίζει, -μεσούσης της οικονομικής κρίσης του ’29 και της όξυνσης των ταξικών συγκρούσεων-, τον πολιτικό λόγο των φασιστικών κινημάτων στην Ιταλία του ΄20 και στη Γερμανία  της ύστερης Βαϊμάρης, αλλά  κ.α.  Είναι η περίοδος της συγκεντροποίησης της παραγωγής και συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό (μονοπωλιακό κεφάλαιο) που συνθλίβει τα μικροαστικά στρώματα τα οποία εναγωνίως αναζητούν τη «λύτρωση» στο ισχυρό κράτος και στον ισχυρό ηγέτη με ομπρέλα το έθνος χωρίς τις κοινωνικές τάξεις (υπερβατικός εθνικισμός). Είναι η περίοδος της ήττας του εργατικού κινήματος (Ιταλία, Γερμανία κ.ά.) και ο μετασχηματισμός των μικροαστικών στρωμάτων σε κοινωνική και πολιτική δύναμη.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος για να αντιληφθεί κανείς που μπορεί να μας βγάλουν σήμερα αυτές οι «φωνές από το παρελθόν», που βάλλοντας κατά της «ισότητας» της Μεταπολίτευσης μας αντιπροτείνουν την κοινωνία των «νοικοκυραίων» και των πατερναλιστών αστών της μεταπολεμικής Ελλάδας με τις κάθετες σχέσεις πολιτικής χειραγώγησης  και τον λαϊκό παράγοντα στο περιθώριο. Και εδώ το κύριο πρόβλημα δεν είναι η «κομματοκρατία», όπως διατείνονται, αλλά η πολιτική συμμετοχή  των λαϊκών στρωμάτων (του «όχλου», της πλέμπας), τα οποία  ώσπου να βγουν από τον «παιδισμό» τους και «ενηλικιωθούν» θα πρέπει να τελούν υπό  την κηδεμονία των πνευματικών ταγών και των ελιτ. Έχοντας εξέλθει από το χώρο των «ιστορικών ανθρώπων» (K. Marx) και την καθημερινότητα των ανθρώπων της εργασίας και του μόχθου, απαξιώνουν κάθε μορφή συλλογικής δράσης με το πρόσχημα πως αυτή συντηρεί το σύστημα. Μάλιστα, εργαλειοποιώντας  τις αυταπάτες και τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκπρόσωποι αυτού του αντιδραστικού αντικαπιταλισμού βρίσκουν την ευκαιρία να διακηρύξουν, εν ονόματι της «μεγάλης εξόδου», τη ματαιότητα της πολιτικής δράσης γενικά. Η βαθιά περιφρόνηση προς τον λαϊκό παράγοντα και η «άγνοια» για τις συνθήκες εργασίας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, τους κάνει να δυσφημίζουν συστηματικά ως καταναλωτισμό και συντεχνιασμό οποιαδήποτε διεκδίκηση για βελτίωση των συνθηκών ζωής. Ωστόσο αυτές οι θρηνωδίες για πολιτισμική και κοινωνική παρακμή φαίνεται πως έχουν διαμορφώσει και εξοικειώσει και στη χώρα μας, όπως κάποτε οι «συντηρητικοί επαναστάτες» στην ύστερη Βαϊμάρη (E. Niekisch, W. Sombart, O. Spengler κ.ά.), ένα σχετικά μεγάλο ακροατήριο, με  τον πολιτικό ανορθολογισμό και τον κοινωνικό κυνισμό. Κάπως έτσι θα πρέπει να εξηγηθεί, τουλάχιστον σε επίπεδο ιδεών, η εκκόλαψη του φιδιού και η άνοδος του φασισμού στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Ωστόσο εκείνοι που βγαίνουν από την ιστορία για να ορίσουν ανθρωπολογικά, ουσιαστικά εθνοφυλετικά, το κοινωνικό ζήτημα, δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται, αν κάποιοι άλλοι, πιο «αυθεντικοί», αφήνουν τα λόγια για να περάσουν, όταν οι κοινωνικές συνθήκες το επιτρέψουν, στην πράξη της «τελικής λύσης».

Θανάσης Αλεξίου

Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Ο Τραμπ και οι υπαρκτοί ανταγωνισμοί

Ο Τραμπ και οι υπαρκτοί ανταγωνισμοί

Οι πρόσφατες συνεντεύξεις στους βρετανικούς «Τάιμς» και τη γερμανική «Μπιλντ» του νέου Προέδρου των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ, που ορκίζεται την Παρασκευή, σηματοδοτούν μια νέα φάση στις σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, που πάντα ήταν σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας καπιταλιστών για τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ο Τραμπ μίλησε περί «γερμανικής ΕΕ», περί «θέσπισης δασμών 35% για τα γερμανικά αυτοκίνητα», περί «λάθους μεταναστευτικής πολιτικής της Γερμανίας», περί «αποχώρησης και άλλων χωρών από την ΕΕ μετά το Βrexit». Επίσης, αναφέρθηκε σε «παρωχημένο ΝΑΤΟ γιατί δεν αντιμετωπίζει την τρομοκρατία» ή γιατί «δεν συμβάλλουν όλα τα μέλη του οικονομικά», αλλά το χαρακτήρισε «σημαντικό». Ολα αυτά όπως και η στάση που θα κρατήσει απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα, αποτελούν σοβαρή εξέλιξη που αναδεικνύει την όξυνση του ανταγωνισμού, λόγω και των δυσκολιών στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλωστε, τέτοια στοιχεία ανταγωνισμού υπήρχαν και προηγουμένως με τις περιπτώσεις του προστίμου στη «Φολκσβάγκεν» και στην Ντόιτσε Μπανκ στις ΗΠΑ, ή τις παρακολουθήσεις των τηλεπικοινωνιών της Μέρκελ από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

***

Ο Τραμπ με τις διακηρύξεις του, ανεξάρτητα από το αν αυτές θα υλοποιηθούν πλήρως στη διάρκεια της θητείας του ή θα «στρογγυλευτούν», παρεμβαίνει σε μια υπαρκτή πραγματικότητα προβλημάτων συνοχής της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, της Ευρωζώνης, απότοκο της ανισομετρίας στην καπιταλιστική οικονομία. Επίσης, παρεμβαίνει σε μια περίοδο σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων που εκφράζονται σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη, από την ευρεία Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ουκρανία, όπου συνεχίζονται πολεμικές συγκρούσεις, έως τον Ειρηνικό και την Αρκτική, όπου γίνονται συστηματικές προετοιμασίες για τις μελλοντικές αναμετρήσεις με άλλες δυνάμεις και τους μονοπωλιακούς τους ομίλους, όπως Ρωσία, Κίνα, Ινδία κ.λπ. Αυτό που επιδιώκει με άλλη ρητορική και τακτική ο Τραμπ είναι ό,τι επιδίωκε και ο προκάτοχός του Μπαράκ Ομπάμα - που επίσης εμφανίστηκε ως στοιχείο ανανέωσης και αλλαγής - να εξασφαλίσει, δηλαδή, τα γενικά συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου. Ο Τραμπ προτάσσει μέτρα εθνικού προστατευτισμού. Π.χ. έχει δηλώσει ότι θα επαναδιαπραγματευτεί εμπορικές συμφωνίες με ΕΕ και χώρες του Ειρηνικού. Αυτό όμως δημιουργεί και έντονες ανησυχίες τόσο σε τμήματα του κεφαλαίου των ΗΠΑ όσο και σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, γιατί αντιβαίνει μια αντικειμενική τάση στον καπιταλισμό, αυτή της διεθνοποίησης του κεφαλαίου.

***

Χαρακτηριστική, επίσης, του ανταγωνισμού που διευρύνεται είναι και η χτεσινή τοποθέτηση του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, που έσπευσε να υπερασπιστεί τον Τραμπ. Επέκρινε όσους επιχειρούν να υπονομεύσουν την προεδρία του, κάνοντας λόγο μάλιστα για προσπάθεια «να στηθεί στις ΗΠΑ ένα νέο Μεϊντάν» (σ.σ. όπως τα γεγονότα στην Ουκρανία που αποτέλεσαν την απαρχή για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης του Βίκτορ Γιανουκόβιτς όταν παζάρευε και με Ρωσία και με ΕΕ). Ταυτόχρονα, αναφερόμενος ο Πούτιν στο λεγόμενο φάκελο που ισχυρίζονται ότι έχουν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και αποδεικνύει ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες μπορούν να εκβιάσουν τον Τραμπ γιατί έχουν στοιχεία από την παρουσία του στη Μόσχα και τη συμμετοχή του σε πάρτι με ιερόδουλες, χαρακτήρισε τις πληροφορίες αυτές «ανοησίες». Και όχι μόνο αυτό, αλλά σημείωσε ότι «όσοι διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις είναι χειρότεροι από πόρνες γιατί δεν έχουν κανέναν ηθικό περιορισμό». Η ένταση των χαρακτηρισμών της παρέμβασης Πούτιν δείχνει ότι τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πολύ μεγάλα και η κάθε πλευρά προσπαθεί να αξιοποιήσει όλες τις ευκαιρίες που προκύπτουν για την ισχυροποίηση της θέσης της. Και φυσικά οι σχέσεις που έχουν οι ΗΠΑ με Ρωσία, Κίνα και άλλες δυνάμεις θα επηρεάσουν τις διεθνείς εξελίξεις το επόμενο διάστημα.

***

Πάντως, τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν οι διάφοροι αστοί ηγέτες ή τα αστικά ΜΜΕ, περί «απειλής σχίσματος ΗΠΑ - ΕΕ», με αφορμή το «αβέβαιο» της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο Τραμπ, πρέπει μεν να παρακολουθούνται από τις λαϊκές δυνάμεις και το επαναστατικό κίνημα, βγάζοντας όμως από πάνω τους τον προφανέστατο αποπροσανατολιστικό μανδύα. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα, να αγωνιούν εάν θα κλείνουν ή αν θα σπάνε οι συμφωνίες μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν είναι ότι οι ίδιοι θα καλούνται να πληρώνουν τόσο τις συμφωνίες τους όσο και τους ισχυρούς ανταγωνισμούς τους. Γι' αυτό σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαίο να οργανώσουν την πάλη τους σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις συμμαχίες του, να μην μπαίνουν κάτω από καμιά ξένη σημαία στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Μόνο έτσι θα ανοίξουν την πραγματική διέξοδο, που είναι η ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος βάζοντας τέλος σε ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και ανταγωνισμούς...

Εκδοχές της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής

Εκδοχές της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής

Κάτω από τις σημαίες των μονοπωλίων, σε ένα ντόμινο αντιλαϊκών διεργασιών, με φόντο τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, την όξυνση των αντιθέσεων και της ανισομετρίας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και της ΕΕ, κορυφώνονται τα παζάρια της κυβέρνησης με το κουαρτέτο για το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης».
Μέσα σ' αυτό το πλέγμα, το ενδεχόμενο να μη συμμετάσχει το ΔΝΤ στο 3ο μνημόνιο έρχεται να αναθερμάνει τις διεργασίες σχετικά με την αναβάθμιση του ρόλου που έχει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), μέσω του οποίου διοχετεύονται τα δάνεια της Ευρωζώνης προς το ελληνικό κράτος.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ζήτημα της αναπλήρωσης του «κενού», που θα αφήσει ενδεχόμενη «απόσυρση» του ΔΝΤ από το προσκήνιο, αξιοποιείται στην κατεύθυνση αναβάθμισης του ΕSM, με ειδικό ρόλο στη διαμόρφωση και την εποπτεία των αντιλαϊκών «προγραμμάτων».
Βέβαια, οι εξελίξεις αυτές δεν συμβαίνουν σε «κενό αέρος», αλλά στο έδαφος των δυσκολιών μεγάλων ρυθμών ανάκαμψης σε κράτη της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Οι όποιες αποφάσεις του ΔΝΤ σχετικά με τη συμμετοχή του στο τρέχον «ελληνικό» μνημόνιο αναμένεται να ληφθούν σε επίπεδο μετόχων, δηλαδή ανάλογα με τον αριθμό ψήφων που έχει το κάθε κράτος - μέλος, με βάση τη συμμετοχή στα κεφάλαια του ιμπεριαλιστικού οργανισμού. Εν προκειμένω, οι ΗΠΑ αποτελούν το βασικό παράγοντα. Ωστόσο, η Γερμανία και άλλα κράτη της Ευρωζώνης επίσης έχουν σημαντικό ρόλο στις αντιλαϊκές διεργασίες στο πλαίσιο του ΔΝΤ.
Σε αυτή τη φάση, ως αστάθμητος παράγοντας χαρακτηρίζονται οι επιλογές που θα κάνει ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ. Ετσι, οι όποιες «εμπλοκές» στην πορεία ολοκλήρωσης της δεύτερης «αξιολόγησης» φαίνεται να συνδέονται και με τη στάση αναμονής που κρατούν οι άλλοι «παίκτες», μέχρι να αναλάβει καθήκοντα ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος.
Σε κάθε περίπτωση, οι αμφίβολες εξελίξεις σχετικά με το ΔΝΤ και η κόντρα Γερμανίας - ΗΠΑ που δυναμώνει, φαίνεται πως ενεργοποιούν και επιταχύνουν παλιότερα σχέδια για τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και προς σ' αυτή την κατεύθυνση συζητιέται τώρα η μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM).
Η συζήτηση, βέβαια, δεν είναι καινούρια. Ξεκίνησε ήδη από το 2012 και συνδέεται άμεσα με το σχέδιο εμβάθυνσης της οικονομικής διακυβέρνησης στην ΕΕ, θέμα που προκαλεί διαφωνίες και συγκρούσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη.
Θυμίζουμε ότι το σχέδιο για ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο στηριζόταν από τη Γερμανία, η οποία διέβλεπε σε έναν τέτοιο μηχανισμό τη δυνατότητα να βελτιωθεί η συμμόρφωση των κρατών - μελών στους συμφωνημένους δημοσιονομικούς κανόνες, καθώς τα χρήματα του Ταμείου θα ήταν διαθέσιμα μόνο για τις χώρες που τους τηρούν.
Το σχέδιο, που πήρε πιο συγκροτημένη μορφή την περίοδο της σλοβακικής προεδρίας της ΕΕ, προέβλεπε επίσης να συνδέεται η πρόσβαση στο Ταμείο με την απαρέγκλιτη εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που συστήνονται κάθε χρόνο σε όλες τις χώρες από την Κομισιόν και τους υπουργούς Οικονομικών της ΕΕ.
Τώρα, με αφορμή ξανά το ζήτημα της Ελλάδας, φαίνεται πως διαμορφώνονται καλύτερες προϋποθέσεις να προχωρήσει η μετεξέλιξη του ESM σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Θυμίζουμε ότι στο ESM, τον ισχυρότερο ρόλο στις αποφάσεις έχει η Γερμανία, με ποσοστό 27,6% στο Μηχανισμό.
Σε κάθε περίπτωση, είτε με το ΔΝΤ στο πρόγραμμα είτε χωρίς, είτε με τη μετεξέλιξη του ESM σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο είτε με τη διατήρηση του σημερινού του ρόλου, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα αντιλαϊκά μέτρα θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Αυτό πρέπει να πάρει υπόψη του ο λαός, να αντιπαλέψει τους μόνιμους «κόφτες» των δικαιωμάτων του, να περάσει αποφασιστικά στην αντεπίθεση.