ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ-Η «εξαφάνιση» μιας χώρας...

Η «εξαφάνιση» μιας χώρας...

Αποκαλυπτικά στοιχεία για την ζωή στην Λιθουανία μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας - Πολιτική + Οικονομία - 01/08/2016

Η τραγωδία που βιώνουν οι λαοί των κρατών που προέκυψαν από την Σοβιετική ‘Ενωση διαγράφεται «ανάγλυφα» στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής. Γνωστές περισσότερο για την «πρωτοπορία» τους στο αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό «πογκρόμ», με απαγορεύσεις κομμάτων, οργανώσεων, ακόμη και αναφορών στο σοβιετικό παρελθόν και τον σοσιαλισμό, σε συνδυασμό με την ηρωοποίηση των ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους – γεγονός το οποίο μακράν δεν τις εμπόδισε να γίνουν τα αγαπημένα «παιδιά» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ – η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία, οι πάλαι ποτέ «χαϊδεμένες» σοβιετικές δημοκρατίες, αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρα προβλήματα φυσικής επιβίωσης του πληθυσμού τους. Τα πράγματα είναι τόσο χάλια, που ακόμη και οι προπαγανδιστικές «καμπάνιες» των αρχών, το μόνο που καταφέρνουν είναι να τα φέρνουν στην επιφάνεια…

Για παράδειγμα, πρόσφατα, η πρόεδρος της Λιθουανίας, Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε, επισκέφθηκε το χωριό Τουλπιακίεμις, στην διοικητική περιοχή του Ουκμέργκσκ, στο κέντρο της χώρας, για να «διαπιστώσει» την κατάσταση των κατοίκων. Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της προεδρίας, από τα 50 παιδιά που ζουν εκεί, τα 39 βρίσκονται σε οικογένειας «κοινωνικού ρίσκου», όπως ονομάζεται στην χώρα το όριο της εξαθλίωσης.

Το χωριό δεν επιλέχθηκε τυχαία για την προεδρική επίσκεψη. Εκεί, πριν τρεις μήνες, εγκαινιάσθηκε ένα ημερήσιο κέντρο απασχόλησης των παιδιών που έχουν εγκαταλειφθεί από την οικογένειά τους. Το μόνο όμως που πραγματικά προέκυψε από αυτή την παρέμβαση, ήταν απλώς η καταγραφή της κοινωνικής αποδόμησης: Παιδιά που ζουν στην απόλυτη φτώχεια, οικογένειας αλκοολικών, αυτοκτονίες, μετανάστευση. Το χωριό της επίσκεψης αποτελεί τυπικό παράδειγμα: Ερήμωση, εγκαταλειμμένα σπίτια, ηλικιωμένοι ή/και αλκοολικοί οι περισσότεροι εναπομείναντες κάτοικοι.

Την ίδια περίοδο, το λιθουανικό portal, «Delfi», δημοσίευσε ένα ιδιαίτερα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «H εξαφάνιση της Λιθουνίας: Η τραγωδία μιας κάποτε ακμάζουσας πόλης» που αφορά στο Τουρουλιάϊ, μια πόλη που δημιουργήθηκε τοπ 1953. Εκεί που κάποτε ζούσαν μέχρι και χίλιοι κάτοικοι, σήμερα ο αέρας περνά μέσα από τις ερειπωμένες, πολυόροφες πολυκατοικίες, τις οποίες ούτε καν να κατεδαφίσουν δεν μπορούν οι τοπικές αρχές λόγω έλλειψης πόρων. Εκτός από τους γέρους και τους αλκοολικούς, όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης μετανάστευσαν. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο δημοσιογράφος και ο φωτορεπόρτερ, σε όλη τη διάρκεια της αποστολής, συνάντησαν μόνο δύο παιδιά, ενώ στο σχολείο δεν πατά κανένας και καμία από τους 75 μαθητές και μαθήτριες.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα της ασκούμενης πολιτικής και όχι φυσικά τις αιτίες. Διότι αυτό θα σήμαινε «αυτοκατάργηση» της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην χώρα. Μάλιστα, ακριβώς αυτές τις αιτίες προσπαθεί να κρύψει το κυβερνητικό πρόγραμμα «Για μια ασφαλή Λιθουανία», ρίχνοντας το βάρος στην ψυχολογική υποστήριξη. Η οποία ναι μεν είναι σημαντική, αλλά αν δεν αλλάξει ριζικά η αιτία που προκαλεί τον αλκοολισμό και τις αυτοκτονίες, τότε θα πρόκειται απλά για μια μάχη με τους «ανεμόμυλους». Σε αυτή τη λογική, η ίδια η πρόεδρος ανέφερε ότι «και μόνο το γεγονός πως στην Λιθουανία, το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το μέσο ανάλογο ποσοστό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δείχνει το πόσο μεγάλη σημασία έχει η ψυχολογική βοήθεια».

Τα στοιχεία είναι όντως συγκλονιστικά για μια χώρα με επίσημο πληθυσμό 2,9 εκατομμυρίων κατοίκων με την τάση μείωσής του να καταγράφεται ιδιαίτερα ταχύτατη. Για παράδειγμα, στην απογραφή του 2011 καταγράφηκαν 3.043 εκ. άνθρωποι, ενώ οι επίσημες εκτιμήσεις των λιθουανικών αρχών για τον Ιούλιο του 2016 είναι 2.869 εκατομμύρια! Κάθε χρόνο χάνουν την ζωή τους από αυτοκτονίες 900 άνθρωποι, με τους 93 από αυτούς να είναι κάτω από 24 ετών. Στις υπηρεσίες άμεσης τηλεφωνικής ψυχολογικής υποστήριξης απευθύνονται ετησίως 250.000 άνθρωποι. Στους 55.000 ανέρχονται επισήμως οι εξαρτημένοι από διάφορες ουσίες, ενώ, ετησίως καταγράφονται 40.000 αναφορές για άσκηση βίας, με το 79% των θυμάτων να αφορά σε γυναίκες. Το 30% των παιδιών στα σχολειά της χώρας υποφέρουν από άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας. Και αυτά είναι μόνο τα στοιχεία που έδωσε επισήμως το γραφείο Τύπου της προεδρίας…

Αναφορικά με την μετανάστευση, η Λιθουανία είναι τυπικό παράδειγμα των στοιχείων που ανακοίνωσε πρόσφατα το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σύμφωνα με αυτά, τα τελευταία 25 χρόνια, εγκατέλειψαν την Ανατολική Ευρώπη 20 εκατομμύρια άνθρωποι, ή το 5,5% του συνολικού πληθυσμού των χωρών της περιοχής. Φυσικά, όπως εύλογα διαπιστώνει το ΔΝΤ – οι ευθύνες του οποίου βέβαια σε αυτή την καταστροφή είναι καταλυτικές – το υψηλά εξειδικευμένο αυτό μεταναστευτικό «κύμα» ήταν «ευλογία» για τις χώρες υποδοχής – και για τα μεροκάματα πείνας που παίρνει, αλλά αυτό δεν αναφέρεται… – αλλά καταστροφή για τις πατρίδες τους.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι η μαζική μετανάστευση μεταξύ 1995 – 2012 έριξε το ΑΕΠ των χωρών της Α. Ευρώπης κατά 7%.

Βέβαια, την ώρα που η Λιθουανία χάνει τον λαό της, είτε από την μετανάστευση, είτε από την εξαθλίωση, το καθεστώς της ασχολείται με την αποκομμουνιστικοποίηση – αποσοβιετοποίηση της χώρας. Μετά την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος και την απαγόρευση των κομμουνιστικών και σοβιετικών συμβόλων, το 2010, το κοινοβούλιο της χώρας ενέκρινε με ευρεία πλειοψηφία νόμο, σύμφωνα με τον οποίο, όποιος διατυπνει δημόσια την άποψη πως δεν υπήρξε σοβιετική «κατοχή» της Λιθουανίας, αλλά πως η Λιθουανία εντάχθηκε στην ΕΣΣΔ, θα έχει να αντιμετωπίσει χρηματικό πρόστιμο ή ποινή φυλάκισης 2 χρόνων. Σε μια ακόμη απόδειξη του γεγονότος, ότι η επιβολή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς την ιδεολογική χειραγώγηση.

   Θα αντικαταστήσει ο Ν. Καζαντζάκης τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στη φανέλα του Ολυμπιακού;

Από herko

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

«Εάν ο μόνος τρόπος που μπορεί να σωθεί το Μουσείο Καζαντζάκη στην ίδια τη γενέτειρά του είναι με την αρωγή της ποδοσφαιρικής (και όχι μόνο) μαφίας και όχι με τη συλλογική προσπάθεια του συνόλου του κρητικού λαού (και φτωχοί και πλούσιοι, ό,τι μπορεί ο καθένας), τότε δεν μας αξίζει ένας Νίκος Καζαντζάκης και ούτε ένα μουσείο αντίστοιχο. Αυτή η είδηση είναι πολύ μεγάλη ντροπή!!!» τάδε έφη Ρος Ντέιλ αντιδρώντας στη «σωτήρια» χορηγία Μαρινάκη.

Είναι γνωστό πως η πολιτεία εδώ και χρόνια έχει εγκαταλείψει τον πολιτισμό στην τύχη του, με αποτέλεσμα ο πολιτισμός να μαραζώνει σε όλες του τις εκφράσεις. Παράλληλα κατέστησε τους χορηγούς, την ιδιωτική πρωτοβουλία παράγοντα προώθησης και ανάδειξης του πολιτισμού. Όχι μόνο με το αζημίωτο, Μα καθιστώντας τον πολιτισμό, εκτός από απολυμαντήριο του κεφαλαίου, και σημαντική πηγή κέρδους (για παράδειγμα, Κέντρο Πολιτισμού – Ιδρυμα Νιάρχου / Λυρική Σκηνή – Εθνική Βιβλιοθήκη).
Όμως πολιτισμός δεν είναι μόνο η Λυρική Σκηνή και το Μέγαρο. Πολιτισμός είναι τα μνημεία, ο πολιτισμός του λαού, η πολιτιστική μας κληρονομιά που όλο και περισσότερο υποβαθμίζονται. Τα κονδύλια συνεχώς μειώνονται και έτσι είτε προωθείται η εμπορευματοποίηση είτε αφήνονται στην τύχη τους, όπως στην περίπτωση του Μουσείου Καζαντζάκη.

Το τελευταίο διάστημα το Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα και κινδύνευε να κλείσει λόγω της κρατικής αδιαφορίας. Το ίδιο το Δ.Σ. του Μουσείου απευθύνθηκε σε κρητικούς επιχειρηματίες ζητώντας βοήθεια και ο μόνος που ανταποκρίθηκε ήταν ο… υπόδικος πρόεδρος του Ολυμπιακού.
Τα χρήματα που προσφέρει ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι 80.000 ευρώ για κάθε ένα από τα επόμενα 10 χρόνια.
Στην τελετή που έγινε στις 17 Ιουλίου στο Μουσείο, δεν έλειψαν ακόμα και τα κασκόλ του Ολυμπιακού στην υποδοχή του κ. Μαρινάκη ως μεγάλου ευεργέτη ενώ προς τιμήν του πατέρα του μία από τις αίθουσες του μουσείου πήρε το όνομα του πατέρα του, Μιλτιάδη Μαρινάκη, ο οποίος στο εξής θα συνυπάρχει στο χώρο μαζί με τον Νίκο Καζαντζάκη.
Το ΔΣ του Μουσείου ευχαρίστησε τον κ. Μαρινάκη «εκ μέρους του προσωπικού που πλέον θα πληρώνεται το μισθό του κάθε μήνα και όχι κάθε εξάμηνο έναντι, εκ μέρους των μελετητών του έργου του “Νίκος Καζαντζάκης”, που τα επόμενα 10 χρόνια θα το βρίσκουν ανοιχτό, εκ μέρους των φοιτητών Ελλήνων και ξένων, που θα προσφεύγουν στο μουσείο “Νίκος Καζαντζάκης” για τις διδακτορικές τους εργασίες, εκ μέρους των δασκάλων που θα συνεχίσουν να βρίσκουν στο μουσείο “Νίκος Καζαντζάκης” τη δυνατότητα για την εκτός υπουργικών προγραμμάτων «Διδαχή» των μαθητών τους, και εκ μέρους των περίπου 40.000 μαθητών που θα το επισκεφτούν τα επόμενα 10 χρόνια».
Να θυμίσουμε ότι ο κ. Μαρινάκης με γνωστό βίο και πολιτεία στο ποδόσφαιρο, είναι υπόδικος για 5 αδικήματα σε βαθμό κακουργήματος.
Σε αυτή τη χορηγία, πέρα των άλλων ωφελημάτων, υπάρχει και η ηθική ανταμοιβή προς το χορηγό. Σε αυτό κρίνεται υπόλογο είναι το ΔΣ του Μουσείου Καζαντζάκη. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ελπίζουμε να μην αντικαταστήσει ο Καζαντζάκης τον δαφνοσταφανομένο έφηβο στο έμβλημα του Ολυμπιακού…

Οι περιπέτειες του Ιδρύματος Καζαντζάκη – τη χρησιμότητα του οποίου δεν αμφισβητούμε – απέδειξαν ότι αυτά τα εγχειρήματα δεν είναι βιώσιμα. Εδώ απαιτείται μια άλλη προσέγγιση – από την πολιτεία – που θα αναδεικνύει το σύνολο της λογοτεχνικής παραγωγής. Και αυτό ενώνει τον Κρητικό με τον Συριανό, τον Ζακινθυνό, τον Θεσσαλονικιό, τον Θρακιώτη και το Στερεοελλαδίτη. Η συλλογική προσπάθεια όλων για προστασία και ανάδειξη του πολιτισμού μας. Να είναι ο πολιτισμός αγαθό για όλους και όχι εμπόρευμα.

Αγωγοί και αίμα

Αγωγοί και αίμα

Η μετάβαση, χτες, του πρωθυπουργού στη Σόφια της Βουλγαρίας, συνοδευόμενου από ευρύ κλιμάκιο υπουργών, οι συζητήσεις τους με τον ομόλογό του και άλλους Βούλγαρους ανώτατους αξιωματούχους, επικέντρωσαν σε μεγάλο βαθμό στα Ενεργειακά. Αλλωστε, ο κυβερνητικός Τύπος παρουσιάζει την επίσκεψη στο πλαίσιο της λεγόμενης «διπλωματίας των αγωγών».
Οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Βουλγαρίας εστιάζουν, συγκεκριμένα, στον κάθετο διασυνδετήριο αγωγό φυσικού αερίου IGB μεταξύ των δύο χωρών (ο οποίος θα μεταφέρει κατά βάση αζέρικο αέριο, σε διασύνδεση με τον ΤΑP) και την επέκτασή του και προς βορρά, προς Ρουμανία, στη σχηματοποίηση και σταθεροποίηση ενός τέτοιου πλαισίου τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας - Βουλγαρίας - Ρουμανίας, στο πλαίσιο βεβαίως του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Εστιάζουν, επίσης, και στην επέκταση προς βορρά και άλλων δικτύων και υποδομών, όπως και στη διαχείριση του Προσφυγικού. Συνδεόμενος με τον αγωγό και τα άλλα δίκτυα είναι και ο σχεδιαζόμενος τερματικός σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) κοντά στην Αλεξανδρούπολη.
Δεν είναι μόνο ότι τέτοια «αναπτυξιακά σχέδια» στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και της εξουσίας του κεφαλαίου δεν αξιοποιούνται προς όφελος του λαού αλλά για την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι και ότι αυτή η κερδοφορία μυρίζει μπαρούτι, ότι, δηλαδή, συνδέονται με μεγάλους για τους λαούς κινδύνους...
Οι τέτοιοι σχεδιασμοί διαπλέκονται, εξαρτώνται ή και ανατρέπονται, ενίοτε βιαίως, από τους σκληρούς και διαρκώς κλιμακούμενους τελευταία ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, για την κατοχύρωση θέσεων, την προώθηση μονοπωλιακών συμφερόντων, τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων. Διόλου τυχαία, όπως αναγνωρίζουν αρμόδιες ελληνικές διπλωματικές αρχές, για την κατασκευή του διασυνδετήριου αγωγού IGB υπάρχουν μεγάλες πιέσεις τόσο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία εμμένει σ' αυτό ήδη από το 2009, όσο και από πλευράς των ΗΠΑ, οι οποίες θεωρούν τον αγωγό αυτόν ως ευκαιρία για την ενεργειακή ανεξαρτητοποίηση της Βουλγαρίας από τη Ρωσία. Σε αυτό το πλαίσιο, η ίδια η Επίτροπος Ανταγωνισμού της ΕΕ, Μαργκρέτε Βεστάγκερ, επισκέφτηκε στις 10 Ιούνη τη Βουλγαρία και ανάμεσα στα θέματα που έθεσε στον Βούλγαρο πρωθυπουργό ήταν - όπως ειπώθηκε επισήμως - και «η τύχη των ρωσικών σωλήνων, που προορίζονταν για τον "South Stream" και παραμένουν σε βουλγαρικά λιμάνια, αλλά και οι καθεαυτές εν εξελίξει διαδικασίες που αφορούν στον "South Stream", ένα έργο που έχει μεν ουσιαστικά εγκαταλειφθεί από τη ρωσική πλευρά, αλλά δεν έχει κλείσει επισήμως».
Οι ίδιες διπλωματικές πηγές σημειώνουν ότι ενδεχόμενη βουλγάρικη συμμετοχή στον τερματικό σταθμό της Αλεξανδρούπολης δίνει τη δυνατότητα στη Βουλγαρία να έχει πρόσβαση στην αγορά υγροποιημένου αερίου χωρίς να επιβάλλεται να συνάπτει μακροπρόθεσμη συμφωνία. Οτι οι Βούλγαροι θα μπορούν να αγοράζουν αέριο σε τιμές αγοράς μόνο όποτε τους συμφέρει και ότι η πρόσβασή τους στις διεθνείς αγορές αερίου θα έθετε τέρμα στην πολιτική τιμών της ρωσικής «Gazprom».
Μια σειρά από τέτοιες και άλλες παραδοχές επιβεβαιώνουν ότι τα σχέδια της εγχώριας αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της - σε ένα ευρύτερο κουβάρι ανταγωνισμών όπου χώνονται, για να εξασφαλίσουν καλύτερες θέσεις στην περιοχή, γεωστρατηγική αναβάθμιση και κέρδη - βάζουν το λαό στο επίκεντρο οξυμένων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων. Συγκρούσεις απ' αυτές που, πολλές φορές, έχει πληρώσει με το ίδιο του το αίμα, προκειμένου να κερδίσουν όσοι ούτως ή άλλως νέμονται τον ιδρώτα του.
Γίνεται, επομένως, σαφές, ότι όχι μόνο ο λαός δεν πρέπει να τσιμπήσει από το όποιο «τυράκι» του σερβίρουν τάχα ως κέρδος από τις τέτοιες «διμερείς επαφές και συμφωνίες», αλλά αντίθετα πρέπει να τις αντιπαλέψει ως σχέδια του κεφαλαίου, που, για τα κέρδη του, βάζει στο στόχαστρό του τον ίδιο και τα παιδιά του.

Αναδιατάξεις συμμαχιών μετά το πραξικόπημα;

Αναδιατάξεις συμμαχιών μετά το πραξικόπημα;

Δύο βδομάδες μετά την εκδήλωση της αποτυχημένης απόπειρας στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία, οι διεργασίες που αυτό προκάλεσε είναι εμφανέστατες, ιδιαίτερα σε μια χώρα και μια περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, που οι ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμοί φουντώνουν. Ετσι και τη συγκεκριμένη κίνηση των στρατιωτικών - που βεβαίως εξακολουθεί να κυριαρχείται από πολλά αναπάντητα ερωτήματα - πρέπει να τη δούμε στο πλαίσιο αυτού του πολύ μπλεγμένου «κουβαριού» αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμών. Η τουρκική αστική τάξη εδώ και χρόνια επιδιώκει να αναβαθμίσει το ρόλο της συμμετέχοντας ενεργά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή σε Συρία, Ιράκ, σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των Κούρδων, επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο «προστάτης» των απανταχού μουσουλμάνων, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση των Παλαιστινίων και της Αιγύπτου. Τα σχέδια, ωστόσο, αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τη συγκυρία, όπως δείχνουν οι πρόσφατες κινήσεις «επαναπροσέγγισης» της τουρκικής κυβέρνησης με τη Ρωσία και το Ισραήλ, που έχουν πρωτίστως σχέση με τα γεωστρατηγικά συμφέροντα και αυτά των ενεργειακών «παζαριών» και «δρόμων». Ιδιαίτερη σημασία έχει και η καταγραφόμενη, μετά τις 15 Ιούλη, αύξηση των «τριβών» με το βασικό σύμμαχο σε ΝΑΤΟ, ΗΠΑ αλλά και ΕΕ.

***

Αποκαλυπτική είναι η χτεσινή συνέντευξη του αντιστράτηγου εν αποστρατεία Ισμαήλ Χάκι Πεκίν στη φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Σαμπάχ». Ο συγκεκριμένος αξιωματικός, που είχε διατελέσει και επικεφαλής του Τμήματος Μυστικών Πληροφοριών του Γενικού Επιτελείου των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων σημειώνει ανοιχτά ότι πίσω από τους οπαδούς - πραξικοπηματίες του ιμάμη επιχειρηματία, που ζει στις ΗΠΑ (πρώην συμμάχου του Πρόεδρου Ερντογάν) Φετουλάχ Γκιουλέν, βρίσκονται τμήματα των μυστικών υπηρεσιών και του στρατού των ΗΠΑ, που ονοματίζει ως «νεοσυντηρητικούς». Μάλιστα, αυτά λέγονται ενώ ο επιτελάρχης του Αμερικανικού Στρατού πραγματοποιεί επίσκεψη στην Τουρκία. Οπως ισχυρίζεται: «Στόχος του πραξικοπήματος ήταν η Τουρκία, πολύ περισσότερο από ό,τι ο Πρόεδρος Ερντογάν... και η αποδυνάμωση του στρατού της». Συνέδεσε δε αυτήν την επιδίωξη και με τις υποθέσεις «Βαριοπούλα» (που περιλάμβανε σχέδιο πραξικοπήματος στην Τουρκία και στρατιωτική επέμβαση σε Θράκη και Αιγαίο) και «Εργκένεκον» (μυστική εθνικιστική οργάνωση στον κρατικό μηχανισμό) από το 2003, ώστε να επωφεληθούν οι οπαδοί του Γκιουλέν και να διεισδύσουν σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες. Κάνει λόγο, επίσης, για κινήσεις που είχαν στόχο «να αναγκάσουν την Τουρκία να δεχτεί την καθοδήγηση των ΗΠΑ». Ακόμα, ο Πεκίν αναφέρει ότι «εάν η Τουρκία ευθυγραμμιστεί πλήρως με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, θα διαλυθεί όπως η Συρία». «Στοιχειοθετώντας» το σκεπτικό του, μιλάει για «αντίσταση» της Τουρκίας στις αμερικανικές επιδιώξεις, για «κουρδικό διάδρομο στη Συρία», για «συμφιλίωση» με το ΡΚΚ (Κουρδικό Εργατικό Κόμμα) που περιλαμβάνει την περίπτωση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και ένα νέο Σύνταγμα.

***

Ταυτόχρονα, ο πρώην αξιωματικός αναφέρει ότι από την Τουρκία απαιτείται - προφανώς στο πλαίσιο της συμμαχίας στο ΝΑΤΟ - να ενεργεί με βάση τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε Μαύρη Θάλασσα, Καύκασο και Κασπία. Ισχυρίζεται ότι η «Τουρκία αντιστέκεται», ωστόσο διευκρινίζει ότι δεν πρέπει η χώρα του να φύγει από το ΝΑΤΟ, αλλά «να έχει πιο ρεαλιστικές σχέσεις με αυτό». Τονίζει, επίσης, πως ό,τι και αν γίνει με το ζήτημα της έκδοσης του Γκιουλέν από τις ΗΠΑ στην Τουρκία - που θεωρεί ότι δεν είναι πιθανό να συμβεί, αλλά μάλλον θα τον φυγαδεύσουν σε τρίτη χώρα - οι σχέσεις των δύο χωρών «δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιες». Ακόμα ο Πεκίν τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ενίσχυσης άλλων περιφερειακών συμμαχιών με τη Ρωσία, το Ιράκ και τη Συρία και άλλες ευρασιατικές χώρες. Δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Τουρκία πρέπει να εγκαταλείψει τη διαδικασία ένταξης στην ΕΕ και «να μην ανέχεται άλλες προσβολές», προστατεύοντας τα «εθνικά συμφέροντά της». Ετσι σημειώνει με έμφαση ότι «η Τουρκία είναι μια μεσαίου μεγέθους χώρα και αυτό το είδος των χωρών μπορεί να επιβιώσει μόνο με την αξιοποίηση των συγκρούσεων μεταξύ των υπερδυνάμεων. Αν η ίδια η Τουρκία ευθυγραμμίζεται με μια ισχυρή χώρα, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά. Η Τουρκία πρέπει να αξιολογήσει τις σχέσεις από στρατηγική άποψη». Είναι χαρακτηριστική επίσης η άποψη του εν λόγω στρατιωτικού που απηχεί τις απόψεις τμήματος της αστικής τάξης της Τουρκίας ότι συμφέρει την Τουρκία (βλέπε τα τουρκικά μονοπώλια) μια «μη διαιρεμένη Συρία όπως θέλει και η Ρωσία, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, Ισραήλ και ΕΕ». Επίσης, θεωρεί ότι και οι σχέσεις με την Κίνα πρέπει να αναβαθμιστούν.

***

Αν παραθέσαμε αυτές τις απόψεις του συγκεκριμένου Τούρκου αξιωματικού είναι κυρίως για να φανεί το πόσο πολύπλοκες είναι οι διεργασίες που γίνονται στη συγκεκριμένη χώρα και εμφανίζονται ως «υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων» ή της «δημοκρατίας». Το αν τα όσα ειπώθηκαν θα αξιοποιηθούν για μια επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων της Τουρκίας με ΝΑΤΟ και ΕΕ ή αν θα σηματοδοτήσουν πραγματική αναδιάταξη συμμαχιών στην περιοχή είναι κάτι που μένει να φανεί. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι η προσπάθεια υπεράσπισης της δυνατότητας των Τούρκων πλουτοκρατών να εκμεταλλεύονται τόσο το λαό τους όσο και να θωρακίσουν τη θέση των μονοπωλιακών τους ομίλων στον ανταγωνισμό για νέες αγορές, σφαίρες επιρροής και ενεργειακούς πόρους. Αυτό επιδιώκει, άλλωστε, κάθε αστική τάξη, έτσι αναδιαμορφώνει τους άξονες και τις συμμαχίες της. Αλλη, όμως, πρέπει να είναι η στάση των λαών, των εργατών και των άλλων εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων. Να μην μπαίνουν κάτω από τις ξένες σημαίες των εκμεταλλευτών τους, αλλά ταυτόχρονα με την αυτοτελή τους πάλη να διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για τη συνολική ρήξη με το κεφάλαιο σε κάθε χώρα, ώστε να θέσουν τον πλούτο που παράγουν στην υπηρεσία των σύγχρονων αναγκών τους με τη δική τους εξουσία.