24 Μαΐ 2018

Όλες και όλοι στην απεργία και στις διαδηλώσεις στις 30 Μάη! ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00 πμ ΣΑΡΟΚΟ





  • Αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις, τις κοινωνικές παροχές.
  • Κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιλαϊκών νόμων και των 3 μνημονίων.
  • Επαναφορά, υποχρεωτικότητα των ΣΣΕ, κανένας κάτω από τα 751 ευρώ.
  • Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας
  • Kανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας
  • Κάτω οι φόροι – να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο
  • Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών, της φοροληστείας
  • Κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου
  • Να γίνουν προσλήψεις στα δημόσια Νοσοκομεία, στα σχολεία, μόνιμων πλήρους απασχόλησης εκπαιδευτικών και υγειονομικών όλων των ειδικοτήτων
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, αυτοπασχολούμενους, ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες, γυναίκες, νέους και νέες να πάρουν μαζικά μέρος στην 24ωρη απεργία και στις διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις στις 30 Μάη. Όλοι στον αγώνα ενάντια στη φοροληστεία και τους πλειστηριασμούς. Απαιτούμε μαζικούς διορισμούς σε Παιδεία και Υγεία, με βάση τις δικές μας ανάγκες. Αρκετά ματώσαμε για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών. Απαιτούμε ζωή, δουλειά με δικαιώματα. 
Βγαίνουμε στον αγώνα μαζί με τα φτωχά στρώματα των ΕΒΕ και των αγροτών, που παλέψαμε και παλεύουμε από κοινού ενάντια στη φοροληστεία, έξω από τα δικαστήρια ενάντια στους πλειστηριασμούς, στα μπλόκα των αγροτών ενάντια στο ξεκλήρισμα μας. Στον κοινό αγώνα που είναι κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων, την πολιτική που οδηγεί στον αφανισμό τους φτωχούς επαγγελματίες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους. 
Τη "δίκαιη ανάπτυξη" που από κοινού κυβέρνηση, κόμματα του μνημονίου, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, επιμελητήρια μαζί με τον ΣΕΒ, τους τραπεζίτες προπαγανδίζουν, τη νιώθουμε κάθε μέρα στο πετσί μας!
·        Τη νιώθουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι στους μεγάλους ομίλους που η εντατικοποίηση έχει σπάσει κόκαλα πριν καλά – καλά ξεκινήσει η σεζόν! Που τα απλήρωτα δεδουλευμένα σε κάποιες περιπτώσεις χρονολογούνται από το 2014! Που το ρεπό τείνει να γίνει άγνωστη λέξη! Που ο μηνιάτικος μισθός των εργαζόμενων είναι τόσος όσο η τιμή μιας διανυκτέρευσης σε ένα δίκλινο δωμάτιο!
·        Τη νιώθουν οι εργαζόμενοι στο εμπόριο και τον επισιτισμό που η Κυριακή δεν υπάρχει ως μέρα της εβδομάδας ειδικά την τουριστική περίοδο! Που η ξεφτίλα του υποκατώτατου μισθού είναι ο τρόπος με τον οποίο αμείβονται στην πλειοψηφία τους!
·        Τη νιώθουν οι ναυτεργάτες των πορθμείων που φεύγουν από τα σπίτια τους τον Μάη και επιστρέφουν ξανά τον Οκτώβρη χωρίς να παίρνουν ανάσα!
·        Τη νιώθουν οι αυτοαπασχολούμενοι σε κάθε κλάδο και τομέα που παλεύουν 6 μήνες για να βγάλουν τα σπασμένα (χρέη σε ταμεία και εφορία κλπ) όλης της χρονιάς και πάλι, χωρίς αποτέλεσμα!
·        Τη νιώθουν οι φτωχοί αγρότες που βλέπουν την τιμή στο λάδι να κατρακυλά! Που κινδυνεύουν άμεσα με πλειστηριασμούς στα σπίτια και τα χωράφια τους!
Επιδιώκουν να μας πείσουν όχι μόνο να μείνουμε σκυφτοί, γονατισμένοι, αλλά να αποδεχτούμε και να αγωνιστούμε για τους στόχους του κεφαλαίου, να εγκαταλείψουμε ότι καταφέραμε να κρατήσουμε ως δικαιώματα μέσα στην κρίση, να θυσιάσουμε τα πάντα για την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. 
Για την ανάκαμψη αυτών των κερδών στήθηκε στις πλάτες των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων του νησιού μας, το παιχνίδι με τα σκουπίδια και τη διαχείρισή τους! Για τον Μπόμπολα και την ΤΕΡΝΑ τσακώνονται, αξιοποιώντας προς όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων τη δίκαιη λαϊκή αγανάκτηση. Σε αυτή τη λογική κινούνται ΟΛΕΣ οι δυνάμεις που δεν καταδικάζουν ΡΗΤΑ και ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΑ την ιδιωτικοποίηση του κλάδου, που θα φορτώσει νέα δεινά στις πλάτες των λαϊκών οικογενειών. Παρά τις όποιες «αριστερές» κορώνες, η επιμονή να ενοχοποιείται αποκλειστικά ο Δήμαρχος και όχι η αστική, κυβερνητική πολιτική που και αυτός ακολουθεί, ρίχνει νερό στο μύλο αυτής της πολιτικής, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις ανάγκες της ζωής μας. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και οι τοποθετήσεις που κάνουν λόγο για «ανίκανους» πολιτικούς, χωρίς να αγγίζουν στο παραμικρό την ίδια την πολιτική που βεβαίως δεν αμφισβητούν!
Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να παρασυρθεί από τα λόγια της κυβέρνησης περί "μεταμνημονιακής" εποχής αφού όχι μόνο δεν φέρνουν ανακούφιση και λύτρωση για τον εργαζόμενο λαό αλλά θα ενισχύσουν την αντιλαϊκή επίθεση με βάση τα μνημόνια επιτήρησης της ΕΕ. Είναι αποφασισμένοι να προστατέψουν τα κέρδη με νομιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας στους χώρους δουλειάς, με μισθούς πείνας, δουλειά τις Κυριακές, χωρίς ανάπαυση, χωρίς ανάσα. Η “ανάπτυξή” τους θα στηθεί στα συντρίμμια της ζωής και των δικαιωμάτων μας. 
Η επιστροφή στην ομαλότητα, όπως λένε, δε σημαίνει ανάκτηση των απωλειών, κατάργηση των αντεργατικών - αντιασφαλιστικών νόμων που κατέκλυσαν τα τελευταία χρόνια τη ζωή μας. Δε σημαίνει επιστροφή των μισθών, ανάκτηση όλων των εργατικών και ασφαλιστικών διακιωμάτων που διαλύθηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Δε θα σταματήσει η καθυστέρηση των δεδουλευμένων, οι απλήρωτες υπερωρίες, η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, τα εργατικά ατυχήματα, η ανεργία και τα κακοπληρωμένα ολιγόμηνα προγράμματα εργασίας, η μαύρη-ανασφάλιστη εργασία, η συνεχιζόμενη φορολογική λαίλαπα και το χαράτσωμα όλων μας, το πετσόκομμα των συντάξεων και των κοινωνικών επιδομάτων, οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί σε εργαζόμενους και μικρούς αυτοαπασχολούμενους, το κυνήγι της εργατικής - λαϊκής κατοικίας.
Όλα αυτά που χάθηκαν στα χρόνια της κρίσης θα μπορέσουμε να τα ανακτήσουμε μόνο με τον ταξικό αγώνα, με ισχυρά συνδικάτα, με κοινή δράση και συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τίποτα δε μας χαρίστηκε, όλα με σκληρούς αγώνες και θυσίες κατακτήθηκαν. Μόνο ο οργανωμένος και αποφασισμένος λαός έχει τη δύναμη να τα ξαναεπιβάλει σε κράτος και εργοδοσία.
Ανάπτυξη για λίγους – φτώχεια, ανεργία, λιτότητα για τους πολλούς!
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορούν να την κρύψουν όσες φιέστες και να στήσουν ανά την Ελλάδα. Όλα τα αντεργατικά μέτρα που ψήφισαν οι προηγούμενοι, τα εφαρμόζουν στο ακέραιο και νομοθετούν ακόμα περισσότερα, προστίθενται στα ήδη βαριά μέτρα που έχουμε στις πλάτες μας.
Σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση δε διστάζει να μετατρέψει την Ελλάδα σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο πολέμου, για ν' αναβαθμίσει τις επιδιώξεις του κεφαλαίου στο μοίρασμα του ενεργειακού πλούτου της ευρύτερης περιοχής σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο.Για τα συμφέροντα των μονοπωλίων μας εμπλέκουν όλο και πιο βαθιά στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, φέρνουν όλο και πιο κοντά τον πόλεμο. 
Μπροστά οι δικές μας ανάγκες!
Οι πλειοψηφίες στις συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) με «σημαία» τους τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, βρίσκονται απέναντι από τις ανάγκες των εργαζόμενων, απόντες από τις αγωνίες και τις διεκδικήσεις τους, προσπαθούν να επιβάλουν τα αιτήματα της μεγαλοεργοδοσίας για να τα παλέψει ο φτωχός λαός! Έστησαν και μια “συμμαχία προθύμων” για να ξεγελάσουν, να ρίξουν στάχτη στα μάτια, να βγουν από την ανυποληψία και την απαξίωση. Τέτοια φιέστα στήνουν στις 30 Μάη! Καλούν τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν και να απεργήσουν για “την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας”, να διαδηλώσουν δηλαδή με τα αιτήματα και το πλαίσιο του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΕΚΤ, των μνημονίων και της Κυβέρνησης. Και αυτό το ονομάζουν «εθνικό σχέδιο»! 
Είναι οι ίδιες δυνάμεις που επιχείρησαν να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου για να περάσουν όλα τα μέτρα της κυβέρνησης και του τρίτου μνημονίου, οι πλειστηριασμοί, οι ιδιωτικοποιήσεις, η φοροληστεία, οι απολύσεις, ο περιορισμός του δικαιώματος της απεργίας. 
Η πλειοψηφία της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου, χορεύοντας στον παραπάνω ρυθμό, δεν μπήκε καν στον κόπο να συνεδριάσει μπροστά στην απεργία! Δεν ξέχασε όμως να στείλει εξώδικο στο 2ο μεγαλύτερο Σωματείο του νησιού, αυτό των Ιδιωτικών Υπαλλήλων, για να ενημερώσει ότι ΔΕΝ τους αναγνωρίζει στη δύναμή της, μιας και τους χαλάει τη σούπα της στήριξης της αστικής – κυβερνητικής πολιτικής!
Η εργοδοσία στα ΙΚΟΣ (το «καμάρι» της Κέρκυρας) στήνει εργοδοτικό σωματείο για να συμβάλλει στη μετατροπή των εργαζόμενων σε πρόθυμους εφαρμοστές των αντεργατικών – αντιλαϊκών πολιτικών κυβέρνησης – κεφαλαίου και ο εκλεγμένος στην Ομοσπονδία Ξενοδοχοϋπαλλήλων κ. Ζήμος (μέλος της Διοίκησης του ΕΚΚ και λαλίστατος όταν θέλει να συκοφαντήσει το ΠΑΜΕ) δεν λέει κουβέντα!
Οι δυνάμεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΛΑΕ) που πρόθυμα στήριξαν την απεργία στην ΑΔΕΔΥ, αποφεύγουν  τη συζήτηση στο ΔΣ της ΕΛΜΕ, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθούν…από τον εαυτό τους!  
Για εμάς τους εργαζόμενους ένας δρόμος υπάρχει: Ο δρόμος της οργάνωσης και της συλλογικής διεκδίκησης! Να αγωνιστούμε και να παλέψουμε με επίκεντρο τις ανάγκες μας. 
Κάθε κλάδος, εργασιακός χώρος, κάθε περιοχή στις 30 Μάη να στείλουμε ισχυρό μήνυμα:
Η ανάπτυξή σας τσακίζει τη ζωή μας!
Αγώνας - οργάνωση και αντεπίθεση η επιλογή μας!
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν προσμένοντας σε καλύτερες τάχα μέρες από τα αφηγήματα της "μεταμνημονιακής εποχής" που αναφέρει στις «αναπτυξιακές» φιέστες η κυβέρνηση. 
Η σημερινή αρνητική κατάσταση που αντιμετωπίζουμε στους χώρους δουλειάς και στη ζωή μας, δεν αλλάζει σκύβοντας το κεφάλι και καταπίνοντας τα νέα κυβερνητικά παραμύθια. 
Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τη ζωή μας!
Είναι ανάγκη ακόμα περισσότεροι, ακόμα πιο αποφασιστικά να προετοιμάσουμε την απάντησή μας, να χαράξουμε το δρόμο της αντεπίθεσης, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας!
Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι – Τώρα με το ΠΑΜΕ επίθεση και πάλη!
Όλες και όλοι στην απεργία και στις διαδηλώσεις στις 30 Μάη!
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00 πμ ΣΑΡΟΚΟ

Ο εργατικός παράδεισος της Γερμανίας

 


Στις αρχές του μήνα, η Γερμανική Συνομοσπονδία Συνδικάτων (Deutscher Gewerkschaftsbund - DGB) και το ίδρυμα ερευνών Χανς Μπέκλερ (Hans Böckler Stiftung - HBS) έδωσαν στην δημοσιότητα τον "Άτλαντα της εργασίας 2018". Το ιστολόγιο μελέτησε αυτόν τον ενδιαφέροντα Άτλαντα των 64 σελίδων και, αφού αλλού έμεινε με το στόμα ανοιχτό και αλλού δυσκολεύτηκε να καταλάβει αρκετά από τα στοιχεία που περιλαμβάνονται, παρουσιάζει συνοπτικά ορισμένα αρκετά ενδιαφέροντα σημεία:

Τα στοιχεία λένε ότι στην Γερμανία, εργάζεται το 75% του πληθυσμού με ηλικία μεταξύ 15 και 65, ποσοστό που συνέχεια αυξάνεται. Το 2017 οι εργαζόμενοι στην χώρα ξεπέρασαν τα 44 εκατομμύρια άτομα, αριθμός μεγαλύτερος κατά 20% σε σχέση με τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Επίσης, τα ίδια στοιχεία λένε ότι η χώρα καταγράφει ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά ανεργίας. Ποιά είναι, όμως, η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τους ευημερούντες αριθμούς;

Διάγραμμα: DGB-HBS, "Άτλαντας της εργασίας 2018", σ. 33   [Προσαρμογή στα ελληνικά: Cogito ergo sum]

Από το σύνολο των εργαζομένων, ασφαλιστική κάλυψη έχουν κάτι λιγώτερο από τρεις στους τέσσερις. Οι υπόλοιποι είτε δουλεύουν άτυπα σε οικογενειακή επιχείρηση ή στο σπίτι είτε εργάζονται με μορφή εργασίας που δεν είναι υποχρεωτικά ασφαλιστέα. Τέτοιες μορφές είναι, μεταξύ άλλων, η χαμηλά αμειβόμενη μερική απασχόληση (γνωστή ως minijob) και τα one-euro job.

Το minijob είναι μια σχέση εργασίας μερικής απασχόλησης, στην οποία ο τακτικός μηνιαίος μισθός δεν υπερβαίνει τα 450 ευρώ. Από το 2013 ισχύει ειδικό καθεστώς ασφάλισης για τους εργαζόμενους με τέτοια σχέση εργασίας, σύμφωνα με το οποίο ο εργαζόμενος μπορεί να αρνηθεί την ένταξή του στο ασφαλιστικό σύστημα. Αν δεν υπάρχει ρητή και έγγραφη παραίτησή του απ' αυτή την ένταξη, ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει εισφορές 18,7% (15% από την τσέπη του και 3,7% κρατήσεις από τον μισθό τού εργαζόμενου). Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος εκβιάζεται να δηλώσει παραίτηση από την ασφάλιση προκειμένου να προσληφθεί.

Το one-euro job είναι ένα πρόγραμμα-πατέντα τής κυβέρνησης Μέρκελ. Οι μετανάστες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, οι πρόσφυγες που ζητούν άσυλο, οι κακομοιραίοι πάσης φύσεως κλπ βρίσκουν ένα κρεβάτι να κοιμηθούν κι ένα πιάτο φαΐ να φάνε, χάρη στην κρατική μέριμνα. Ως αντάλλαγμα υποχρεούνται να ενταχθούν στο πρόγραμμα και να δουλεύουν μέχρι τριάντα ώρες την εβδομάδα επί έξι μήνες, με ωρομίσθιο κάτω από ένα ευρώ (συνήθως ογδόντα λεπτά). Δηλαδή, για έξι ώρες δουλειάς παίρνουν μεροκάματο 4,80 ευρώ.

Στην ευημερούσα Γερμανία, λοιπόν, υπάρχουν περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι που ή μόνη πηγή εισοδήματός τους είναι ο μισθός τους από minijob. Όμως, υπάρχουν και κάτι λιγώτερο από τρία εκατομμύρια άνθρωποι ακόμη, οι οποίοι δουλεύουν με minijob παράλληλα με κάποια άλλη δουλειά που κάνουν, επειδή το εισόδημα από την κανονική τους δουλειά δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες τους. Κοντά σ' αυτούς, υπάρχουν άλλα οκτώμισυ εκατομμύρια εργαζόμενοι, οι οποίοι δουλεύουν με μερική απασχόληση αλλά δεν χαρακτηρίζονται ως minijobber, επειδή η αμοιβή τους ξεπερνάει τα 450 ευρώ τον μήνα.

Οι αριθμοί ως εδώ προκαλούν ζαλάδα και μάλλον δικαιολογούν την δυσκολία κατανόησης, την οποία ανέφερα στην αρχή τού κειμένου. Χωρίς να υπολογίσουμε στοιχεία από τους ενταγμένους στο πρόγραμμα one-euro job αλλά ούτε και από όσους δουλεύουν άτυπα σε οικογενειακές επιχειρήσεις, μαζεύονται 16,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι, των οποίων οι μηνιαίες απολαβές κυμαίνονται σε επίπεδα φιλοδωρημάτων. Σε σχέση με τα 44 εκατομμύρια των συνολικά εργαζομένων, μιλάμε για ένα ποσοστό που αγγίζει το 40%.

Με αυτό το πρίσμα, πολλή συζήτηση σηκώνει και ο κομπασμός τής γερμανικής κυβέρνησης για τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας. Τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για 2,5 εκατομμύρια ανέργους αλλά σ' αυτούς δεν περιλαμβάνονται άλλο ένα εκατομμύριο άνθρωποι που ψάχνουν για δουλειά αλλά είτε βρίσκονται ενταγμένοι σε κάποιο πρόγραμμα κατάρτισης ή απασχόλησης είτε είναι γραμμένοι σε κάποιο ιδιωτικό γραφείο ευρέσεως εργασίας. Και, φυσικά, δεν λογίζονται ως άνεργοι όσοι κάνουν ένα μεροκάματο τον μήνα ή δουλεύουν δυο ώρες την ημέρα, μια πρακτική που ακολουθείται και στον τόπο μας και σε όλον τον κόσμο.

Στο σημείο αυτό, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον η εξής παρατήρηση: τα τελευταία δυο χρόνια δημιουργήθηκαν στην Γερμανία πάνω από δυο εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, υπαγόμενες σε υποχρεωτική ασφάλιση, πλην όμως ο αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων μειώθηκε μόνο κατά τετρακόσιες χιλιάδες. Αυτό σημαίνει ότι οι υπόλοιπες θέσεις καλύφθηκαν από μια "κρυφή δεξαμενή" ανθρώπων που ψάχνουν για δουλειά αλλά δεν καταγράφονται επίσημα ως άνεργοι.

Διάγραμμα: DGB-HBS, "Άτλαντας της εργασίας 2018", σ. 41   [Προσαρμογή στα ελληνικά: Cogito ergo sum]

Ο αναγνώστης καταλαβαίνει πως είναι ανέφικτο να χωρέσει ολόκληρος ο Άτλαντας στα στενά όρια ενός ιστολογικού σημειώματος. Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, ρίξτε μια ματιά στον σύνδεσμο που έδωσα πιο πάνω, έστω για να δείτε τα εξαιρετικά εύγλωττα διαγράμματα τα οποία περιλαμβάνονται σ' αυτόν. Εμείς θα κλείσουμε εδώ, με ένα διαφορετικό απόσπασμα, ιδιαίτερης σημασίας, από την σελίδα 13:
Τα όρια μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου έχουν γίνει ασαφή. Η εργασία εκτός φυσιολογικού ωραρίου γίνεται όλο και πιο συνηθισμένη. Ο αριθμός των ωρών εργασίας στην Γερμανία είναι κάτω από τον μέσο όρο τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, ωστόσο ο ένας στους εννιά εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης δουλεύει περισσότερο από 48 ώρες την εβδομάδα. Λιγώτερες από τις μισές υπερωρίες πληρώνονται. Το ένα τέταρτο των εργαζομένων δουλεύει τα Σάββατα και το 14% δουλεύει πλέον και τις Κυριακές. Όσοι εφημερεύουν, εργάζονται νύχτα ή δουλεύουν με σύστημα βάρδιας, οφείλουν να είναι ιδιαίτερα ευέλικτοι.

Νέα πρόκληση του Ισραήλ

       


Σάλο προκάλεσε χτες η δημοσιοποίηση φωτογραφίας του Αμερικανού πρεσβευτή στο Ισραήλ, Ντέιβιντ Φρίντμαν, στην οποία εμφανίζεται να χαμογελά πλάι σε καδραρισμένη αεροφωτογραφία της Ιερουσαλήμ, που ήταν προϊόν μοντάζ, και στην οποία το μουσουλμανικό τέμενος Αλ Ακσα έχει αντικατασταθεί από νέο Ναό του Σολομώντα.
Μπροστά στη φωτογραφία, που προκάλεσε αλγεινές εντυπώσεις, η αμερικάνικη πρεσβεία έσπευσε να ανακοινώσει πως την αποδοκιμάζει και πως ο πρεσβευτής των ΗΠΑ δεν γνώριζε τι ακριβώς φαινόταν στην «πειραγμένη φωτογραφία», την οποία του έδωσε μέλος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Ahiya που ασχολείται με μαθησιακές δυσκολίες. Σε ανακοίνωση υποχρεώθηκε και η Αhiya αναφέροντας ότι «μέλος του προσωπικού της οργάνωσης παρουσίασε τη φωτογραφία στον πρεσβευτή εν αγνοία της οργάνωσης, της πρεσβείας και του πρεσβευτή».
Το περιστατικό σημειώνεται μιάμιση βδομάδα μετά τη μεταφορά της αμερικάνικης πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ και τις σφαγές δεκάδων Παλαιστίνιων διαδηλωτών στη Λωρίδα της Γάζας, την οποία βομβάρδισαν και χτες τα ξημερώματα ισραηλινά αεροσκάφη με πρόφαση κάποιο «τούνελ της “Χαμάς”».
Χτες, η Παλαιστίνη κατέθεσε έγγραφα προσχώρησης στη διεθνή Σύμβαση για τα χημικά όπλα και έγινε μέλος του διεθνούς Οργανισμού Απαγόρευσης Χημικών Οπλων.

Οι Παλαιστίνιοι έχουν καθεστώς παρατηρητή – μη μέλους στον ΟΗΕ από το 2012 και είναι ήδη μέλη σε περισσότερους από 50 διεθνείς οργανισμούς και συμφωνίες, μεταξύ των οποίων το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, η ΟΥΝΕΣΚΟ και η ΙΝΤΕΡΠΟΛ.

Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;





Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; – του Νίκου Μπογιόπουλου

 


    Κάποιοι παριστάνουν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γιαούρτωμα από το ναζιστικό μαχαίρωμα… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να βρουν διαφορές ανάμεσα στο γιουχάρισμα και στην αποδοκιμασία από το λιντζάρισμα, τον τραμπουκισμό και τον αγελαίο φασισμό των ταγμάτων εφόδου… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να δουν τι χωρίζει το πέταγμα της μπογιάς από την εκτόξευση της μπουνιάς και της κλωτσιάς του αλήτικου χουλιγκανισμού που παριστάνει την «πολιτική δράση»…
    Στην ουσία: Αναπαράγουν την αθλιότητα των «δυο άκρων». Τσουβαλιάζουν άλογα με πορτοκάλια για να βγάλουν… αλογοπορτόκαλα, όπως έλεγε ο γερο-Σκαρίμπας. Συκοφαντούν λαϊκούς αγώνες βαφτίζοντας «βία» την κοινωνική αντίσταση στην βαρβαρότητα. Αξιοποιούν φρικιαστικές προβοκάτσιες (π.χ Μαρφίν), αλείβουν σαν βούτυρο στο ψωμί της γκαιμπελικής τους προπαγάνδας «ακτιβισμούς» της πλάκας, για να τα συμψηφίσουν με την κτηνωδία.
    Και έτσι, με αυτό τον τρόπο, όταν δεν τον υποδέχονται από την κύρια είσοδο, ανοίγουν στον φασισμό την πίσω πόρτα. Όμως, την ίδια ώρα που παριστάνουν τους επικριτές της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω ως φορείς της πιο αποκρουστικής βίας , της ταξικής βίας. 
    Ας πάρουμε μια γεύση της θεωρητικής – ιδεολογικής τους σαθρότητας που δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύει την πολιτική υποκρισία τους:  


***
«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν’ ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν’ αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».
    Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» το καταδικάζουν;
«Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν’ αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ’ όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη τωνβουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)»
    Αυτό δεν είναι συνταγή κάποιου «κουκουλοφόρου». Είναι απόσπασμα , από το «Νέα Πολιτική Διοίκησις», το επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και δεν τον έχουν… καταδικάσει ακόμα τον Ρήγα;


Όταν ο Κολοκοτρώνης έπαιρνε στο κατόπι τον Δράμαλη στα Δερβενάκια, όσο να ‘ναι μια τόσο δα βία την άσκησε. Των κυρίων του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» πώς και τους ξέφυγε ο Γέρος του Μοριά;
«Σηκωθείτε παιδιά της Πατρίδας/ Η μέρα της δόξας έφθασε/ Ενάντια της τυραννίας μας/ Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε/ Ακούστε τον ήχο στα λιβάδια/ Το ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών/ Έρχονται ανάμεσά μας/ Να κόψουν τους λαιμούς των γιων και των συζύγων σας./ Στα όπλα πολίτες/ Σχηματίστε τα τάγματά σας/ Προελάστε, προελάστε/ Αφήστε το μολυσμένο αίμα/ Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας./ Ιερή αγάπη για την Πατρίδα/ Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα/ Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία/ Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου/ Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη/ να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη/ Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου/Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας».
    Αυτά τα «αιμοβόρα» λόγια είναι στίχοι από την «Μασσαλιώτιδα», τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας. Σε αυτόν τον ύμνο στεκόταν προσοχή ο Ζισκάρ Ντε Στεν όταν παραχωρούσε το αεροπλάνο του για να γυρίσει από το Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» ανάμεσα στον Ζισκάρ και στην Αντουανέτα, διαλέγουν την Αντουανέτα;


Ναι μεν «Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό», αλλά με όπλα, με σπαθιά και γιαταγάνια; Τς, τς, τς… Αλήθεια, των κυρίων «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και τους ξέφυγε (και) ο Ντελακρουά;
  Αλλά ας θυμηθούμε και κείνο το τραγούδι της Αντίστασης:
«Δε φοβάμαι την κρεμάλα, δε φοβάμαι το σκοινί/Και στο διάβα μου όλοι τρέμουν ράλληδες και γερμανοί/ Ράλληδες, ταγματαλήτες, μπουραντάδες, γερμανοί/ Τα κεφάλια σας θα πέσουν, απ’ τ’ αντάρτικο σπαθί»
    Ή και το άλλο «Το τραγούδι του Άρη» που τραγουδιόταν σε όλη την Ελλάδα μετά τη μάχη στο Μικρό Χωριό, το 1942:
«Βαριά στενάζουν τα βουνά/ Κι ο ήλιος σκοτεινιάζει/ Το δόλιο το Μικρό Χωρίο/ Και πάλι ανταριάζει/ Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά/ πέφτουν ντουφέκια ανάρια/ ο Άρης κάνει πόλεμο/ μ’ αντάρτες παλικάρια».
    Εδώ οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» διαπιστώνουν πολύ σοβαρό πρόβλημα; Μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε αντάρτικο σπαθί, τότε, ή κι αν υπήρχε, να ήταν πιο «φιλικό» με τους ναζί και τους γερμανοτσολιάδες;


Ανταρτοπούλες του ΕΛΑΣ, μαχήτριες κατά του ναζιστικού ζυγού. Μήπως θα τις πάρει κι αυτές η «μπάλα» των κυρίων «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;»
    
Ακούστε αγαπητοί σημαιοφόροι της προπαγανδιστικής πυροβολαρχίας του «καταδικάζω τη βία απ όπου κι αν προέρχεται»: Έχουν περάσει πολλές χιλιάδες χρόνια που ο άνθρωπος ήταν σκλάβος, μετά έγινε δουλοπάροικος και τους τελευταίους αιώνες προλετάριος, δηλαδή μισθωτός σκλάβος, για να μπορούμε πια να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας:

    Η δική σας «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», αποτελεί έναν «κομψό», κατ’ επίφαση «δημοκρατικό», τάχα μου «φιλελεύθερο» και πάντα ραφιναρισμένο τρόπο για να υπονομεύετε το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων. Πώς; Μα παίρνοντας «ίσες» αποστάσεις τόσο ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, όσο και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά. Να αντιστέκεται. Να μην συνθηκολογεί με την καταπίεση και με τον καταπιεστή του.

    Το θέμα σας – ας είμαστε ειλικρινείς – δεν είναι η αποκήρυξη της βίας και της κάθε βίας, όπως λέτε. Εκτός αν αποκηρύσσεται και τον κ.Βορίδη και την γνωστή δήλωσή του περί της «νόμιμης κρατικής βίας». Εσείς που «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» την «νόμιμη – κατ’ εσάς – κρατική βία» την αποκηρύσσετε;

    Πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας και από τα διαγγέλματα «κοινωνικής ειρήνης» προς μια κοινωνία που της έχετε βάλει μπουρλότο, στόχος σας είναι να σπιλώσετε τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και τον εκμεταλλευτή του, βαφτίζοντας «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του. Κι αφού τη σπιλώσετε και τη συκοφαντήσετε, μετά σπεύδετε να την αντιπαραβάλλεται με τη βία του εκμεταλλευτή, με τη βία των μνημονίων, με τη βία της φτωχοποίησης, με τη βία των ΜΑΤ, με τη βία των νόμων σας. Αυτή τη βία, βέβαια, δεν την λέτε βία. Την βαφτίζετε «νομιμότητα» και «δημοκρατία».



   
  Φυσικά οι πάντα ευπρεπείς εστέτ του δήθεν ανθρωπισμού, θα συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι: «Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;»… Νομίζουν ότι έτσι θα φέρουν πιο κοντά όχι μόνο το «Τέλος της Ιστορίας», αλλά και το τέλος της φιλοσοφίας. Μεγαλεπήβολος στόχος, αλλά κατά κακή τύχη των διακόνων της ιστορικής αφασίας και της πολιτικής υποκρισίας υπάρχει η πραγματικότητα. Και προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία – ως συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα – είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων και τρις ερήμην της πολιτικής κατεργαριάς.

    Καταδικάστε τη βία όσο θέλετε, 24 ώρες το 24ωρο. Όμως: 

    Για όσο στον κόσμο θα επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, γα όσο θα θεωρείται «δημοκρατία» να υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω», για όσο το δίκιο θα καθορίζεται με βάση την δύναμη και θα υποτάσσεται σε αυτήν, για όσο οι κοινωνίες θα χωρίζονται σε τάξεις όπου οι πεντακοσιομέδιμνοι θα κάνουν κουμάντο πάνω στους ζευγίτες και όλοι μαζί πάνω στους δούλους, το να καταδικάζεις τη βία (ακόμα κι όταν αυτή η καταδίκη είναι ειλικρινής) είναι τόσο μάταιο όσο το να καταδικάζεις το γήρας. Η’ το θάνατο.Όσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει. Και θα υπάρχει μέχρι τη δευτέρα παρουσία (τουλάχιστον…). 

    Πριν σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι όποιος αναγνωρίζει το αναπόφευκτο της ύπαρξης της βίας ταυτόχρονα την «δικαιώνει», απαντάμε: Η αναγνώριση ότι ο θάνατος υπάρχει, μόνο κάποιος παράλογος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι συνιστά εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του ή ότι αναιρεί την απέχθεια απέναντί του.

    Το ίδιο συμβαίνει και με τη βία. Επομένως το ζητούμενο δεν είναι η ρητορική καταδίκη της βίας – «μαμής» της Ιστορίας κατά Μαρξ. Το ζητούμενο είναι η δίκη, η καταδίκη και ο εξοβελισμός της «μάνας» και του «πατέρα» της βίας και όλων όσοι την γεννούν. Ας πάρουμε για παράδειγμα, το θέμα του πολέμου. Τι πιο βίαιο! Αλλά αν θέλεις να είσαι σοβαρός, το πώς τοποθετείσαι απέναντι στον πόλεμο δεν μπορεί να τελειώνει (ούτε καν να αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του πολέμου. Γιατί έχει και «παρακάτω». Η μήπως δεν έχει «παρακάτω»; Δεν απαιτείται, δηλαδή, να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας του πολέμου; Το «καταδικάζω τον πόλεμο» σε βγάζει, τάχα, από την υποχρέωση να τοποθετηθείς, να πάρεις θέση αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν;

    Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος και ότι με ένα «καταδικάζω τον πόλεμο» ξεμπερδεύουμε. Αλλά τότε εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το ’21 είχαν και οι επαναστατημένοι Έλληνες. Όμως, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και αν η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσοι συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε καλύτερη δικαίωση του «αδικητή» δεν μπορεί να υπάρξει.


Η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» και της Αμερικανικής Επανάστασης, που αναγνώριζε την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και τα αναφαίρετα δικαιώματα του κάθε πολίτη, όπως η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας, κάπως έτσι προέκυψε. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» την καταδικάζουν;
    Όταν επομένως μιλάμε για βία, το χρέος μας δεν είναι να αραδιάζουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης». Υποχρέωση του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – είναι να προσδιορίζει το χαρακτήρα της βίας.

    Και στο σημείο αυτό, αφήνουμε τη «βαριά φιλοσοφία» και ερχόμαστε στην τρέχουσα επικαιρότητα: Υποχρέωση του καθενός, αν μάλιστα είναι αξιοπρεπής (ούτε κομμουνιστής ούτε μη κομμουνιστής, ούτε αριστερός ούτε δεξιός, ούτε προοδευτικός ούτε συντηρητικός, αλλά «απλώς» αξιοπρεπής), είναι να μην επιτρέπει να συκοφαντούνται οι κοινωνικοί αγώνες μέσα από τη χυδαία επιχείρηση να διασυνδεθούν, να παραλληλιστούν ή πολύ περισσότερο να ταυτιστούν με το ναζιστικό έγκλημα. Με το φασιστικό λιντσάρισμα. Με την ατομική τρομοκρατία. Με την παρα-κρατική δράση. Με την προβοκατόρικη, δολοφονική δράση τύπου «Μαρφίν» κοκ.

    Δεν υπάρχει πιο ευδιάκριτο σινιάλο επερχόμενης πολιτικής «ανωμαλίας» από τη χυδαιότητα που ισχυρίζεται, άμεσα ή έμμεσα, ότι η λαϊκή αντίσταση αποτελεί τάχα τη «δικαίωση», τη «νομιμοποίηση», τον «τροφοδότη», το «συγκοινωνούν δοχείο» ή ακόμα και τον «γεννήτορα» (!) της τραμπούκικης, της υποκοσμιακής, της ναζιστικής και κάθε μορφής φασιστικής βίας.

    Εκείνο που ισχύει είναι το ακριβώς αντίθετο:

    Οι μαζικοί, λαϊκοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, εφόσον είναι τέτοιοι, όχι μόνο δεν αποτελούν την «κατάφαση», αλλά την πιο κατηγορηματική, την πιο εκκωφαντική άρνηση – μέχρι του σημείου της κατάργησή της – της βίας που ασκείται πάνω στον καταπιεσμένο. Η κατάργηση αυτής της βίας, που γεννά όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον της αντίστασης απέναντί της, είναι και ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπιση της βίας, γενικά, και της διάχυσής της.

    Υποχρέωση, τελικά, του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – δεν είναι να εξαντλείται στην «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Είναι η καταδίκη και η αντίσταση στη βία,αλλά από εκεί που πραγματικά προέρχεται. Είναι η καταδίκη, η αντίσταση και η αποκάλυψη της βίας – και όσων κρύβονται πίσω της – που αναπαράγει, ενισχύει, διευκολύνει και «νομιμοποιεί» την καθεστωτική βιαιότητα.


Μήπως γνωρίζουν οι κύριοι «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» από πού παίρνει εντολές αυτό το παλικάρι;
    Τα όσα σημειώνουμε παραπάνω μόνο από κάποιον συκοφάντη ή εντελώς ευήθη θα ερμηνεύονταν ως στάση που προσεγγίζει τη βία ως κάτι, τάχα, το επιθυμητό. Εκείνο που λέμε είναι ότι η βία αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της μόνης ελεύθερης προσέγγισης που μπορεί να υπάρξει. Και η μόνη ελεύθερη προσέγγιση είναι εκείνη που διαθέτει επίγνωση της αναγκαιότητας.

    Αν πάλι όλα αυτά δεν ισχύουν, τότε όχι μόνο θα πρέπει να «καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», αλλά θα πρέπει να ζητήσουμε και «συγγνώμη»:

    Να ζητήσουμε «συγγνώμη», για παράδειγμα, για λογαριασμό του Άρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ που άσκησαν βία κατά της χιτλερικής χολέρας. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού που τσάκισε το κτήνος του ναζισμού στο Ράιχσταγκ. «Συγγνώμη» για λογαριασμό των κολίγων στο Κιλελέρ. Συγγνώμη για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που πολέμησαν για την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. «Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών. «Συγγνώμη» και για την άποψή μας ότι ο λαός μας, οργανωμένα, αποφασιστικά και μαζικά – δηλαδή δημοκρατικά – έχει κάθε δικαίωμα να πάρει την «όψη που με βιά μετράει τη γη» και να αποτινάξει από το σβέρκο του τα μνημόνια και ό,τι γεννάει τα μνημόνια.

    «Συγγνώμη»; Δεν θα μπορέσουμε…

Από τη μια η βία του ισραηλινού τανκ. Από την άλλη η βία της πέτρας του Παλαιστίνιου πιτσιρικά. Ερώτηση: «Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;». Απάντηση: «Όχι»!

Αντρέι Ζαχάροφ-Επιστήμη και αντισοβιετισμός

Ο Αντρέι Ζαχάροφ, που γεννήθηκε σαν σήμερα στη Μόσχα το 1921, ανήκε στους σημαντικότερους επιστήμονες της Σοβιετικής Ένωσης, συμβάλλοντας σημαντικά στην άμυνα της χώρας κατά του ιμπεριαλισμού. Από ένα σημείο κι έπειτα ωστόσο μετατράπηκε σε ολοένα και πιο ανοιχτό πολέμιο της ΕΣΣΔ, εκκινούμενος πιθανά από αγνά, φιλειρηνικά κίνητρα, αρχικά τουλάχιστον, τα οποία όμως χωρίς το ταξικό τους περιεχόμενο αντικειμενικά λειτουργούσαν υπέρ των κάθε άλλο παρά φιλειρηνικών αντιπάλων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στην οποία κι ο ίδιος έπαψε τελικά να πιστεύει.
Ο Ζαχάροφ προερχόταν από μοσχοβίτικη οικογένεια, κι ο πατέρας του ήταν επίσης φυσικός, που αργότερα δίδαξε και στο Δεύτερο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, ενώ η μητέρα του είχε μακρινή ελληνική καταγωγή.
Το 1938 τελείωσε το σχολείο με άριστα, ξεκινώντας την ίδια χρονιά τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο Λομονόσφο στο τμήμα φυσικής. Το 1939 δήλωσε εθελοντής στον Κόκκινο Στρατό, ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο Ασγκαμπάτ του Τουρκμενιστάν, όπου είχαν μεταφερθεί τμήματα του πανεπιστημίου στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Εργάστηκε αρχικά ως μηχανικός σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών σε πόλη του Βόλγα και μετά τον πόλεμο συνέχισε τις σπουδές του στο Ινστιτούτο Λεμπέντεφ της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών, όπου έγινε διδάκτορας πυρηνικής φυσικής το 1947, με επίκεντρο του ενδιαφέροντός του την κοσμική ακτινοβολία.
Εργάστηκε από το 1948 ως το 1968 στο σοβιετικό πυρηνικό πρόγραμμα, θεωρώντας, όπως έγραφε αργότερα στα απομνημονεύματά του, πως η ατομική ισορροπία θα μπορούσε να φυλάξει τον πλανήτη από τον όλεθρο, νιώθοντας “στρατιώτης ενός επιστημονικού-τεχνολογικού πολέμου”.Με το ίδιο σκεπτικό συμμετείχε και στην ανάπτυξη της πρώτης σοβιετικής βόμβας υδρογόνου στις 12 Αυγούστου 1953. Μετά το 1955 ο Ζαχάροφ άρχισε να αλλάζει απόψεις για το ατομικό πρόγραμμα, όταν υπήρξαν νεκροί στη διάρκεια δοκιμής βόμβας. Ο ίδιος υποστήριζε πως είχαν ήδη δοκιμαστεί 50 μεγατόνοι βομβών, προκαλώντας μισό εκατομμύριο νεκρούς, αριθμοί εξωφρενικοί βέβαια που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν.
Το 1961 σε συνάντησή του με το Νικήτα Χρουστσόφ τάχθηκε κατά της δοκιμής μιας βόμβας υδρογόνου 100 μεγατόνων στην ατμόσφαιρα κι έξι χρόνια αργότερα με νέα επιστολή ζητούσε από τη σοβιετική ηγεσία να πιστέψει στις καλές προθέσεις των Αμερικανών κατά την πρότασή τους για την αμοιβαία εγκατάλειψη του προγράμματος αντιβαλλιστικής πυραυλικής ασπίδας. Το 1968 έγραψε το δοκίμιο “Σκέψεις για την πρόοδο, την ειρηνική συνύπαρξη και την διανοητική ελευθερία”,  τασσόμενος φαινομενικά υπέρ του διεθνούς αφοπλισμού και του ελέγχου των πυρηνικών όπλων, αλλά ουσιαστικά ενοχοποιώντας την ΕΣΣΔ ως υπαίτια για τη μη επίτευξη του στόχου. Το κείμενο κυκλοφόρησε αρχικά παράνομα στην ΕΣΣΔ κι αργότερα στο εξωτερικό, ενώ ο ίδιος αποκλείστηκε από το σοβιετικό πυρηνικό πρόγραμμα. Το 1968 καταδίκασε την επέμβαση του συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία και τα επόμενα χρόνια ξεκίνησε φανερά την δράση του κατά του σοσιαλιστικού καθεστώτος, ιδρύοντας την “Επιτροπή για την Επικράτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων” το 1970, απαιτώντας τον “εκδημοκρατισμό” της ΕΣΣΔ. Τάχθηκε στο πλευρό εκατοντάδων σοβιετικών αντιφρονούντων, όπως ο Σολζενίτσυν, με τον οποίο πάντως υποστήριζε πως δεν είχε ιδεολογική συγγένεια, ενώ στήριξε τα αποσχιστικά κινήματα διαφόρων εθνοτήτων της ΕΣΣΔ.Το κύρος του του εξασφάλιζε προνομιακή μεταχείριση από το δυτικό τύπο, που βασιζόταν συχνά σε αναφορές του για ρεπορτάζ σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης των αντριφρονούντων και των πολιτικών κρατουμένων στην ΕΣΣΔ. Η προπαγανδιστική δύναμη των καταγγελιών του Ζαχάροφ σαφώς και αναγνωριζόταν από τη Δύση, όπως πιστοποιεί και η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στο πρόσωπό του το 1975, με τις σοβιετικές αρχές να του απαγορεύουν τη μετάβαση στο Όσλο, επιτρέποντάς την ωστόσο στη δεύτερη σύζυγό του Γιελένα Μπόνερ.
Ο Ζαχάροφ συνελήφθη μετά την δημόσια καταδίκη της σοβιετικής επέμβασης στο Αφγανιστάν στις 22 Γενάρη 1980 κι εξορίστηκε στην πόλη Γκόρκι, όπου τέσσερα χρόνια εκτοπίστηκε κι η σύζυγός του. Όπως ήταν λογικά, η άνοδος του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ σήμανε την άρση του εκτοπισμού του Ζαχάροφ, καθώς ο νέος Σοβιετικός ηγέτης τον παρακάλεσε προσωπικά από το τηλέφωνο να επιστρέψει στη Μόσχα, συνεχίζοντας την πολιτική του δράση. Το 1988 έγινε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, ενώ ένα χρόνο μετά εξελέγη ως ανεξάρτητος υποψήφιος στο συνέδριο των λαϊκών αντιπροσώπων, μπαίνοντας σε μια ομάδα που επιδίωκε την “φιλελευθεροποίηση” το σοβιετικού συντάγματος. Την ίδια εποχή τέθηκε επικεφαλής μιας εταιρείας μελέτης των γκούλαγκ, σε μια από τις πολλές απόπειρες της ηγεσίας Γκορμπατσόφ να αμαυρώσει την κατεξοχήν περίοδο σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ.
Δεν πρόλαβε ωστόσο να ολοκληρώσει αυτό το έργο, ούτε να δει στην πράξη τη μετάβαση της χώρας του σε μια “πολυφωνική” δημοκρατία. Δεν μπορεί εξάλλου να ξέρει κανείς αν μετά την αρχική χαρά, θα ενέκρινε το χάος που επικράτησε στη μετασοβιετική Ρωσία. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ίδιος είχε βάλει το δικό του λιθαράκι στη διάλυση της ΕΣΣΔ, αναδεικνύοντας ακόμα μια φορά πως δεν υπάρχει “αταξική” ή “ουδέτερη” επιστήμη. Δεν είναι τυχαίο πως ένα από τα τελευταία γραμματόσημα που εκδόθηκαν το 1991 στην ΕΣΣΔ είχαν τη μορφή του, ενώ ήδη από το 1988 ως σήμερα απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το “Βραβείο Ζαχάροφ”, κυρίως σε άτομα που διακρίθηκαν για την αντικομμουνιστική τους δράση ή που για οποιοδήποτε λόγο εξυπηρετούν προπαγανδιστικά την ατζέντα των δυτικών, όπως δείχνει η περσινή βράβευση των πιο επιθετικών εκπροσώπων της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας.

Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του σοσιαλισμού

Χιλιάδες παιδιά που επέζησαν από τον πόλεμο στην ύπαιθρο, μόνα, πολλά ορφανά, ρακένδυτα και πεινασμένα, πέρασαν με την ευθύνη και καθοδήγηση του ΚΚΕ και της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ) στις λαϊκές δημοκρατίες για να σωθούν.
Η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, η Αλβανία (για μικρό χρονικό διάστημα, τα παιδιά αργότερα  προωθήθηκαν στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες) και η Σοβιετική Ένωση, εκπληρώνοντας στο έπακρο το διεθνιστικό τους καθήκον, αγκάλιασαν αυτά τα παιδιά με στοργή και αγάπη, τα περίθαλψαν (και βοήθησαν πολλά να ξανασμίξουν με τις οικογένειές τους), τα έθρεψαν, τα μόρφωσαν, (για την παρακολούθηση της φροντίδας και της μόρφωσης των παιδιών, το ΚΚΕ και η ΠΔΚ είχαν ιδρύσει την Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ), με επικεφαλής τον γιατρό καθηγητή Πέτρο Κόκκαλη) και τα περισσότερα –ενήλικες και μεγάλοι άντρες και γυναίκες πια– επέστρεψαν στην Ελλάδα μορφωμένοι και επαγγελματικά καταρτισμένοι, γνωρίζοντας άριστα τη γλώσσα, την ιστορία και τις παραδόσεις της πατρίδας τους.
Παρουσιάζουμε σχετικό άρθρο του περιοδικού «Εθνική Αντίσταση» (τ. 173/2017), που φωτίζει την ιστορική αλήθεια και απαντά στις αισχρές συκοφαντίες τις αστικής και αντικομμουνιστικής προπαγάνδας γύρω από το ζήτημα.
Κατιούσα, αφιέρωμα 100 χρόνια Οχτωβριανή Επανάσταση
Το πρόβλημα των παιδιών, τα οποία στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου κατέφυγαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, πάντα ήταν στην ατζέντα των ελληνικών κυβερνήσεων και με κάθε ευκαιρία το χρησιμοποίησαν και το χρησιμοποιούν στην αντικομμουνιστική τους προπαγάνδα.
Πρώτο, τα τελευταία χρόνια, όμως, είμαστε και πάλι μάρτυρες μιας άφθονης βιβλιογραφίας, εκπομπών στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα, όπως επίσης αρθρογραφίας και δηλώσεων στον έντυπο Τύπο από τους κάθε είδους «καλοθελητές» και αντιπάλους μας. Τους έπιασε και πάλι ο πόνος γι’ αυτά τα παιδιά.
Δεύτερο, το χαρακτηριστικό αυτής της καλά ενορχηστρωμένης και κατευθυνόμενης αντικομμουνιστικής εκστρατείας εναντίον του ΚΚΕ έχει στο επίκεντρό της τα εκπατρισμένα Ελληνόπουλα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Και αυτό, βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Τρίτο, το χαρτί του ανύπαρκτου «παιδομαζώματος» χρησιμοποιείται ξανά για να χτυπηθεί το ΚΚΕ, που κοντεύει τα 100 χρόνια ζωής και αγωνιστικής δράσης, με έναν και μοναδικό σκοπό: Να συκοφαντηθεί για να μειωθεί το κύρος του και να περιοριστεί η επιρροή του μέσα στην εργατική τάξη και τ’ άλλα κοινωνικά στρώματα και γενικότερα μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Πώς έχει στην πραγματικότητα το ζήτημα;
Ήταν αρχές του 1948. Ο εμφύλιος πόλεμος, που προκάλεσαν οι ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις με την ολόπλευρη και αμέριστη βοήθεια και άμεση συμμετοχή στην αρχή των Άγγλων και αργότερα και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, συνεχιζόταν και κλιμακωνόταν με ιδιαίτερη ένταση. Τα παιδιά των εμπόλεμων περιοχών βρέθηκαν στον κυκλώνα του θανάτου. Αντιμετώπιζαν μεγάλους κινδύνους, οι οποίοι προέρχονταν: α) Από τις οβίδες των πυροβόλων και από τις βόμβες των αεροπλάνων του κυβερνητικού στρατού, β) Από την αρπαγή, κυρίως των παιδιών των μαχητών του ΔΣΕ, τον εγκλωβισμό και το βασανισμό τους στα διάφορα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης.
γ) Από την τρομοκρατία των μοναρχοφασιστικών συμμοριών, τύπου Αντόν Τσαούς, που οργίαζαν ασύδοτα σε βάρος των ανθρώπων και λεηλατούσαν τα χωριά.
Αυτοί οι κίνδυνοι κάθε μέρα γίνονταν όλο και πιο απειλητικοί για τα παιδιά. Αυτός ήταν ο λόγος που η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) «αποφάσισε να κάνει αποδεκτές τις αιτήσεις των λαϊκών οργανώσεων και των γονιών και να εγκρίνει την αποστολή και παραμονή των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, μέχρις που οι συνθήκες στη χώρα μας θα επιτρέψουν την επιστροφή τους».
Για το σκοπό αυτό, η ΠΔΚ απευθύνθηκε στις κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών και η απάντησή τους δεν άργησε να έρθει:
«…Οι κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών και οι φιλανθρωπικές και οι οργανώσεις προστασίας της παιδικής ηλικίας, καθώς και οι διάφορες οργανώσεις της νεολαίας των χωρών αυτών, με εξαιρετική χαρά και ευχαρίστηση… ανέλαβαν να περιθάλψουν τα Ελληνόπουλα για όσο διάστημα χρειαστεί».
Η κυβέρνηση των Αθηνών μόλις πληροφορήθηκε ότι οι Λαϊκές Δημοκρατίες αποδέχτηκαν την πρόταση της ΠΔΚ να φιλοξενήσουν τα Ελληνόπουλα από τις εμπόλεμες περιοχές, εξαπέλυσε μια πρωτοφανή συκοφαντική εκστρατεία εναντίον της ΠΔΚ και του ΚΚΕ, κάνοντας λόγο για αρπαγή των παιδιών, σκάρωσε το παραμύθι του «παιδομαζώματος» επιδιώκοντας:
α) Να ζωντανέψει ανατριχιαστικές μνήμες από τα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς.
β) Να τρομάξει έτσι τον ελληνικό λαό.
γ) Να παραπλανήσει τη διεθνή κοινή γνώμη, και
δ) να κινητοποιήσει τη χωροφυλακή, τις διάφορες συμμορίες, ακόμα και το στρατό, για να συλλάβουν και να οδηγήσουν τα παιδιά διά της βίας στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης.
Στην κατηγορία της ελληνικής κυβέρνησης, ότι τα παιδιά μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό με τη βία και παρά τη θέληση των γονέων τους, η απάντηση της ΠΔΚ δόθηκε στο Υπόμνημά της στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στο οποίο, μεταξύ των άλλων, διαβάζουμε τα εξής:
«Η αλήθεια όμως είναι τόσο απλή, που ο καθένας χωρίς την παραμικρή προσπάθεια θα μπορούσε να τη διαπιστώσει. Η απαθλίωση των παιδιών, η πείνα τους, η εγκατάλειψή τους, οι κίνδυνοι από τις αεροπορικές επιδρομές και από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, υποχρέωσαν τους γονείς των παιδιών να τα στείλουν σε ασφαλή τόπο. Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών δέχτηκαν, με τη μεσολάβησή μας, να περιποιηθούν και να φιλοξενήσουν αυτά τα φτωχά θύματα των μοναρχοφασιστικών φρικαλεοτήτων. Και τις μέρες εκείνες ακριβώς που γινόταν από τον ΟΗΕ η παγκόσμια καμπάνια για το παιδί, διεξαγόταν εδώ ένα λαμπρό έργο αλληλεγγύης. Δώδεκα χιλιάδες παιδιά είχαν σωθεί.
Φυσικά, δεν ήταν όλα τα παιδιά, της Ελεύθερης Ελλάδας. Πολλοί γονείς, είτε επειδή είχαν τα μέσα να τα θρέψουν, είτε γιατί δεν ήθελαν να τα αποχωριστούν, δεν τα έστειλαν και κανένας δεν τους ανάγκασε να το κάνουν. Άλλοι πάλι γονείς έστειλαν ένα ή δυο παιδιά και κράτησαν τα άλλα. Είναι αλήθεια πως πολλοί από αυτούς τους τελευταίους μετάνιωσαν που δε μιμήθηκαν τους άλλους, όταν τα αμερικάνικα αεροπλάνα σκότωσαν πολλά από αυτά και η πείνα αποδεκάτιζε τα άλλα. Το γεγονός αυτό, εν πάση περιπτώσει, δείχνει πως κανένας καταναγκασμός δεν ασκήθηκε, ούτε ήταν δυνατό να ασκηθεί. Σας επαναλαμβάνουμε μονάχα τούτο: Ούτε ένα παιδί δε στάλθηκε σε μια δημοκρατική χώρα χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων του. Σε κάθε χωριό, άλλωστε, οι γονείς εξέλεξαν μονάχοι τους μια ενήλικη κοπέλα ή μια γυναίκα για κάθε ομάδα 20-25 παιδιών για να τα συνοδεύσει».
Μετά τη συγκατάθεση των κυβερνήσεων των Λαϊκών Δημοκρατιών, άρχισε η μεταφορά των 25.000 παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης με τη θέληση των γονιών ή των συγγενών τους (η ελληνική κυβέρνηση ανέβαζε τον αριθμό αυτό στις 28.000).
Ποια ήταν, λοιπόν, η κατάσταση της υγείας και του μορφωτικού επιπέδου αυτών των παιδιών, όταν μπήκαν στις χώρες της Λαϊκής Δημοκρατίας; Επειδή δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για τα προσφυγόπουλα ξεχωριστά για κάθε χώρα που τα δέχτηκε, θα παραθέσουμε στοιχεία των αρμοδίων υπηρεσιών για τη νοσηρότητα σε ποσοστά για το σύνολο των Ελληνόπουλων της προσφυγιάς. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, η κατάσταση της υγείας τους ήταν:
  1. Πνευμονικές παθήσεις 26%.
  2. Βρογχικά 17%.
  3. Νευρικές παθήσεις 10.5%.
  4. Ψώρα 14%.
  5. Ρευματισμοί και άλλες παθήσεις (τραχώματα, κλπ.) 21,5%.
  6. Τελείως υγιή μόνο 10,5%.
  7. Το σωματικό βάρος για το 92% των παιδιών αυτών ήταν 5-10 κιλά κάτω από το κανονικό.
Δεν ήταν καλύτερη η κατάσταση αυτών των παιδιών και από την άποψη του μορφωτικού τους επιπέδου.
  1. Εντελώς αγράμματα 60%.
  2. Α΄ τάξη Δημοτικού 17,5%.
  3. Β΄ 14%.
  4. Γ΄ 5%.
  5. Πάνω από τη Γ΄ τάξη 4%.
Για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, το ΚΚΕ, το Μάη του 1948, συγκρότησε την Κεντρική Επιτροπή «Βοήθειας» στο παιδί (ΕΒΟΠ) με επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη «υπουργός Υγείας -Πρόνοιας και Παιδείας Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης του ΔΣΕ». Η ΕΒΟΠ ασχολήθηκε με την καθοδήγηση και τη βοήθεια του έργου των Ελλήνων εκπαιδευτικών, την οργάνωση φροντιστηρίων επιμόρφωσης των Ελλήνων δασκάλων, τη συγγραφή διδακτικών βιβλίων, την έκδοση εξωσχολικών αναγνωσμάτων, κλπ. Και από τη μεριά τους. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί, με τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας, της ελληνικής ιστορίας, της γεωγραφίας της Ελλάδας και με την πατριωτική αγωγή των προσφυγόπουλων.
Μετά από 68 χρόνια, κάνοντας έναν απολογισμό, πρέπει με έμφαση να τονίσουμε ότι:
Η βοήθεια που έδωσαν οι πρώην χώρες των Λαϊκών Δημοκρατιών στα παιδιά των μαχητών του ΔΣΕ, αργότερα και στους ίδιους, ήταν πραγματικά συγκινητική. Ακόμα από την πρώτη μέρα πρόσφεραν αμέσως στα παιδιά δωρεάν στέγη και τροφή, ιματισμό και υπόδηση, ιατρική περίθαλψη. Μέσα σ’ εκείνες τις πολύ δύσκολες συνθήκες για τις χώρες αυτές, όλη αυτή η φροντίδα και η συμπαράστασή τους ήταν μεγάλη και ανεκτίμητη. Κυριολεκτικά, προερχόταν από το υστέρημα των λαών τους. Και μάλιστα, αυτή η βοήθεια προσφέρθηκε χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα.
Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του σοσιαλισμού
Χαρούμενα ελληνόπουλα σε παιδικό σταθμό της Ουγγαρίας
Τηρουμένων των αναλογιών, τα παιδιά αυτά αποτελούσαν ένα προνομιούχο στρώμα. Ο Ερυθρός Σταυρός των χωρών των Λαϊκών Δημοκρατιών εξασφάλιζε όλα τα αναγκαία και απαραίτητα μέσα. Ήταν μια στοργική μάνα, που στις χαρές και στις λύπες βρίσκονταν πάντα δίπλα στα παιδιά. Όλα αυτά δεν μπορούν και δεν πρέπει να ξεχαστούν ποτέ. Σήμερα όλα αυτά τα παιδιά αναγνωρίζουν και εκτιμούν πάρα πολύ αυτή τη συμπαράσταση και εκφράζουν από τα βάθη της καρδιάς τους την ειλικρινή ευγνωμοσύνη τους και λένε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στα Κομμουνιστικά Κόμματα των Λαϊκών Δημοκρατιών, στους λαούς τους και στα πρώην Σοσιαλιστικά κράτη. Και απολύτως δικαιολογημένα θεωρούν της πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες για δεύτερη πατρίδα τους.
Μείναμε Έλληνες
Στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες ζήσαμε, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε και εργαστήκαμε 30 και πλέον χρόνια. Ήταν τα καλύτερά μας χρόνια. Ήταν τα χρυσά χρόνια της ζωής και της νιότης μας. Και αυτά δε σβήνουν με τίποτα, ότι και να λένε οι αντίπαλοί μας. Αυτά τα χρόνια είναι γραμμένα με ανεξίτηλα γράμματα. Είναι αλήθεια. Δε μας έλειπε τίποτα. Κι όμως, αλίμονο αν όλα τα καλά και οι ανέσεις της ζωής, που μας εξασφάλισαν τα σοσιαλιστικά κράτη, όπως και η μακρόχρονη υπερορία μας, είχαν καταφέρει να σβήσουν το φως που έκαιγε μέσα στην καρδιά μας για την πατρίδα, που τόσο μας έλειπε. Η νοσταλγία μας, για την επιστροφή στην πατρίδα, στα χωριά μας στα μέρη που αφήσαμε ήταν μεγάλη. Αυτόν τον διακαή πόθο μας για τον επαναπατρισμό σαν παιδιά και αργότερα σαν γονείς τον μεταλαμπαδεύσαμε και στα δικά μας τα παιδιά, που εξ αντικειμένου δεν ήταν δυνατό να γνωρίσουν την Ελλάδα από κοντά. Σ’ αυτό συνέβαλαν το ΚΚΕ και η Δημοκρατική Οργάνωση Μόρφωσης και Εκπολιτισμού των Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων. Ιδιαίτερα αξιέπαινος και σημαντικός ήταν ο ρόλος των Ελλήνων δασκάλων, οι οποίοι, μέσω της διδασκαλίας της μητρικής μας γλώσσας, της ελληνικής ιστορίας, της γεωγραφίας και της πατριδογνωσίας, μας διαπαιδαγώγησαν στο πνεύμα της αγάπης προς το λαό και την πατρίδα μας, όπως και στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί, μένοντας πιστοί στα ιδανικά του κομμουνισμού και στις αρχές της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής παιδαγωγικής, επιτέλεσαν επάξια το βαθιά ανθρωπιστικό, πατριωτικό και επιστημονικό τους καθήκον. Επίσης, πολύ σημαντικός ήταν και ο ρόλος των γονέων, των γιαγιάδων και παππούδων. Όλοι αυτοί οι παράγοντες μαζί συντέλεσαν στο να μείνουμε Έλληνες.
Η προσφορά του σοσιαλισμού στον άνθρωπο και ειδικότερα στα κατατρεγμένα Ελληνόπουλα που βρέθηκαν και έζησαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες φανερώνει τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του σοσιαλισμού και την ηθική, πολιτική και κοινωνική ανωτερότητά του σε σχέση με τις καπιταλιστικές κοινωνίες… Αυτήν την ανωτερότητα οφείλουμε να την προβάλλουμε όσο το δυνατόν ολοκληρωμένα γίνεται. Όχι γιατί είμαστε – όπως θέλουν να λένε ορισμένοι -απολογητές του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά γιατί είμαστε οπαδοί της κοινωνικής απελευθέρωσης και της κατάργησης της καπιταλιστικής σκλαβιάς».

Αν ο σοσιαλισμός πραγματοποιηθεί μόνο όταν το επιτρέψει η διανοητική ανάπτυξη των μαζών, δε θα τον δούμε ούτε σε 500 χρόνια


Αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από τις “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο” το εμβληματικό ιστορικό της Οχτωβριανής Επανάστασης, από τον αμερικάνο κομμουνιστή, Τζόνι Ριντ. Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την επικράτηση της επανάστασης, κι ο Λένιν βγάζει λόγο στο συνέδριο των αγροτικών σοβιέτ, λέγοντας πως οι μπολσεβίκοι δεν πρόκειται να κάνουν βήμα πίσω από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη, κι ασκώντας σκληρή κριτική στις ταλαντεύσεις των σύμμαχων αριστερών εσέρων. Η φράση του τίτλου αναφέρεται με καυστικό τρόπο σε αυτές ακριβώς τις ταλαντεύσεις, και σε όσους περιμένουν να δουν την επανάσταση να ωριμάζει πρώτα στη συνείδηση των μαζών ως αναγκαιότητα, κι ύστερα να γίνεται πράξη, με όρους κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας -πχ στη Συντακτική συνέλευση.
Στη σημερινή στιγμή εμείς προσπαθούμε να λύσουμε όχι μόνο το ζήτημα της γης, μα και το ζήτημα της επανάστασης -και παράλληλα όχι μόνον εδώ, στη Ρωσία, αλλά και σ’ όλον τον κόσμο. Το ζήτημα της γης δεν μπορεί μα λυθεί ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα ζητήματα της κοινωνικής επανάστασης…. Έτσι λόγου χάρη, η δήμευση των μεγάλων κτημάτων προκαλεί αντίδραση όχι μόνο στους ρώσους τσιφλικάδες, μα και στο ξένο κεφάλαιο, με το οποίο συνδέεται η μεγάλη αγροτική ιδιοκτησία μέσω των τραπεζών….
Στη Ρωσία, η ατομική ιδιοκτησία στη γη αποτελεί τη βάση της μεγάλης καταπίεσης κι η δήμευση της γης από μέρους των αγροτών είναι ένα από τα σημαντικότερα βήματα της επανάστασής μας… Το λάθος των αριστερών εσέρων βρισκόταν στο ότι δεν πάλευαν ενάντια στη συμβιβαστική πολιτική, γιατί υποστήριζαν τη θεωρία πως η συνείδηση των μαζών δεν είναι ακόμα αρκετά ανεπτυγμένη…
Αν ο σοσιαλισμός μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν το επιτρέψει η διανοητική ανάπτυξη των λαϊκών μαζών, τότε δε θα δούμε σοσιαλισμό ούτε έπειτα από πεντακόσια χρόνια… Το σοσιαλιστικό πολιτικό κόμμα είναι η εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης, δεν πρέπει να αφήνει να το σταματά το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των μαζών, αλλά πρέπει να τραβήξει τις μάζες μαζί του, χρησιμοποιώντας τα Σοβιέτ, σαν όργανα επαναστατικής πρωτοβουλίας… Για να οδηγήσουν όμως τους ταλαντευόμενους, πρέπει οι ίδιοι σύντροφοι αριστεροί εσέροι να πάψουν να ταλαντεύονται…
Οι λαϊκές μάζες άρχισαν να απομακρύνονται από τους συμβιβαστές ακόμα από τον Ιούλη. Μα οι αριστεροί εξακολουθούν ακόμα και σήμερα, το Νοέμβρη, να προσφέρουν το χέρι στον Αυξέντιεφ που γαντζώνεται από τα ψωροϋπολείμματα της δημοτικότητάς του… Αν δεν πάψουν οι συμβιβασμοί, η επανάσταση είναι χαμένη. Δεν μπορεί να γίνει κανένας συμβιβασμός με την αστική τάξη, η εξουσία της πρέπει να συντριβεί οριστικά.
Εμείς οι μπολσεβίκοι, δεν αλλάξαμε το αγροτικό μας πρόγραμμα. Δεν παραιτηθήκαμε και δε σκεφτόμαστε να παραιτηθούμε από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη. Παραδεχτήκαμε τον “κανονισμό των Αγροτικών Επιτροπών”, -που δε βασίζονται καθόλου στην ατομική ιδιοκτησία- γιατί προσπαθούμε να εκτελέσουμε τη λαϊκή θέληση, σύμφωνα με τους πόθους του ίδιου του λαού, για να κάνουμε ακόμα πιο στενή τη συνοχή ανάμεσα στα στοιχεία που παλεύουν για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Καλούμε τους αριστερούς εσέρους να μπουν στο συνασπισμό, επιμένουμε όπως πως πρέπει να πάψουν να κοιτάζουν προς τα πίσω και να διακόψουν τις σχέσεις τους με τη συμβιβαστική πτέρυγα του κόμματός τους…
Όσον αφορά τη Συντακτική συνέλευση, είναι πέρα για πέρα σωστό πως, όπως είπε ο προηγούμενος ομιλητής, το αποτέλεσμα των εργασιών της θα εξαρτηθεί από την επαναστατική πίεση των μαζών. Εγώ προσθέτω: Να έχετε εμπιστοσύνη σε αυτήν την επαναστατική πίεση, αλλά να μην ξεχνάτε το τουφέκι σας!
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

TOP READ