6 Ιαν 2019

Ποιος είναι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος που αναγνώρισε τη Ναζιστική Εκκλησία της Ουκρανίας;

        

Ποιος είναι λοιπόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος αναγνώρισε το αυτοκέφαλο της Ναζιστικής Εκκλησίας της Ουκρανίας παρουσία τους Ναζιστή Προέδρου της Ουκρανίας Ποροσένκο;! Ποιος είναι αυτός ο παπάς με το μεγάλο κύρος ο οποίος δίνει αξία και βήμα στους Ναζί που ανέτρεψαν με πραξικόπημα στην Ουκρανία την κυβέρνηση;!
Ο Βαρθολομαίος είναι ο θρησκευτικός απόγονος εκείνου του Οικουμενικού Πατριάρχη ο οποίος αφόρισε την επανάσταση του 1821. Ο Βαρθολομαίος, ο πολύς Οικουμενικός Πατριάρχης, είναι ο παπάς που έφαγε «πόρτα» από τον Ιερώνυμο, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος πριν από λίγο καιρό. Ο Βαρθολομαίος έφτασε έξω από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και ο Ιερώνυμος δεν τον έβαλε μέσα γιατί είχε πιο σπουδαία πράγματα να κάνει από το να συναντήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Ο Βαρθολομαίος, ο πολύς Οικουμενικός Πατριάρχης, είναι αυτός που κοντεύει να πιαστεί στα χέρια με τον Ιερώνυμο για το κτήμα Προμπονά, για την «μάσα» δηλαδή. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ο παπάς που έχει έρθει σε σύγκρουση με τις δυο ισχυρότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες, τη Ρωσική και την Ελληνική, αλλά δεν τον νοιάζει αφού αυτός εκλέγεται από Αρχιεπισκοπές που το ποίμνιό τους δε γεμίζει ταξί ούτε με τον ταξιτζή!
Ο Βαρθολομαίος, ο πολύς Οικουμενικός Πατριάρχης, εκτός των πολλών άλλων είναι ο παπάς ο οποίος στο όνομα του Χριστού ευλογεί τα ιερά όπλα των Τούρκων για να εισβάλουν σε ξένες χώρες. Ο Βαρθολομαίος είναι αυτός που ευλογεί τον Τουρκικό στρατό, αυτόν τον στρατό δηλαδή που κάθε ημέρα παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, που κάθε ημέρα αμφισβητεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας και τα σύνορά της.
Αυτός είναι ο πολύς Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος που χθες Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2019, παραμονή των Φώτων, αναγνώρισε το αυτοκέφαλο της Ναζιστικής Εκκλησίας της Ουκρανίας με τις ευλογίες του Ντόναλντ Τραμπ. Και εις ανώτερα Άγιε Πατέρα Βαρθλολομαίε…

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Ο Τρότσκι, το Νέτφλιξ και η ΟΚΔΕ – Αντίδραση της οργάνωσης για το ρωσικό σήριαλ

Ο σχολιασμός ταινιών, σειρών κι εκπομπών από πολιτικά κόμματα δεν είναι από μόνο του κάτι ασυνήθιστο, πολλώ δε μάλλον πρωτοφανές. Γεγόνος όμως είναι πως είχαμε καιρό να δούμε ειδική ανακοίνωση πολιτικού φορέα για σήριαλ, κάτι που συνέβη με την οργάνωση ΟΚΔΕ (Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας), με αφορμή την εξαγορά της μίνι σειράς “Τρότσκι” του Νέτφλιξ από την ΕΡΤ. Πρόκειται για ρωσική παραγωγή που σε οχτώ επεισόδια ιστορεί πραγματικά και μη περιστατικά από τη ζωή του επαναστάτη που στράφηκε αργότερα κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Φαίνεται πως ο τρόπος παρουσίασης του Λέοντα δεν ικανοποίησε τους τροτσκιστές της ΟΚΔΕ, που εξέδωσαν ανακοίνωση, κάνοντας λόγο -από τη δική τους πολιτική σκοπιά προφανώς- για βιασμό της ιστορίας και καλώντας τη δημόσια τηλεόραση να μην προβάλει τη σειρά. Βέβαια ο εν Ελλάδι τροτσκισμός είναι σχετικά πολυσχιδής και ίσως οι υπόλοιπες μείζονες οργανώσεις του χώρου να μην έχουν ακριβώς την ίδια γνώμη, αν και κάτι μας λέει πως πιθανότατα η διαφοροποίησή τους δε θα είναι μεγάλη:
Στην ψηφιακή πλατφόρμα  Netflix είναι διαθέσιμη η σειρά «Τρότσκι», ρώσικη παραγωγή του 2017 που αποτελείται από οκτώ 50λεπτα επεισόδια και αγοράστηκε από την ΕΡΤ. Η σειρά επιχειρεί μία χυδαία και εξοργιστική διαστρέβλωση της προσωπικότητας του Τρότσκι και της ίδια της Ιστορίας. Τον παρουσιάζει ως ένα σκιώδη, αλαζονικό, αμοραλιστή, απάνθρωπο, ραδιούργο, μικρόψυχο άνθρωπο που συνεχώς μηχανορραφεί, εις βάρος ακόμη και των ίδιων των συντρόφων του, για να επιτύχει τον ένα και μοναδικό σκοπό του: να αναρριχηθεί στην εξουσία και να την διατηρήσει. Η  Ρώσικη Επανάσταση – το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός του 20ου αιώνα- παρουσιάζεται ως ένα «πραξικόπημα» που εκείνος κατασκεύασε και ο Λένιν συμμετείχε  ως ένας αφελής υποτακτικός του. Ο Στάλιν δεν είναι παρά ένα καταπιεσμένο στέλεχος του κόμματος, με επιρροή μέσα στο μπολσεβίκικο κόμμα, που περιμένει υπομονετικά να του δοθεί η ευκαιρία να εκδικηθεί τον Τρότσκι. Η γραφειοκρατικοποίηση του μπολσεβίκικου κόμματος και του πρώτου εργατικού κράτους, η συνεχής και αταλάντευτη πάλη του Τρότσκι και της Αριστερής Αντιπολίτευσης για την υπεράσπιση της επανάστασης και του ρώσικου προλεταριάτου ενάντια στην γάγγραινα της σταλινικής γραφειοκρατίας, υποκαθίστανται από την προσωπική κόντρα, τον ανταγωνισμό και την ματαιοδοξία δύο στελεχών, του Τρότσκι και του Στάλιν.  Στο αποκορύφωμα του αίσχους και του ιστορικού παραλογισμού διαστρέβλωσης, ο Μερκαντέρ δεν είναι ο διορισμένος από τον Στάλιν δολοφόνος του Τρότσκι, αλλά ένας τακτικός και έμπιστος συνομιλητής του, που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας την «αυτοκτονία» του Τρότσκυ που είχε τρελαθεί και ήταν όντας μισότρελος και γεμάτος τύψεις για τα «εγκλήματα» που έχει διαπράξει.
Ο Λ. Τρότσκι είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο συκοφαντημένες μορφές του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Σε αυτόν ανήκει η τιμή ότι βρέθηκε με τις θεωρητικές του αναλύσεις, αλλά και την πολιτική του δράση, συγχρονισμένος με την κίνηση της Ιστορίας και τις ανάγκες του προλεταριάτου. Ήταν ο ηγέτης της στρατιωτικής επιτροπής του Σοβιέτ της Αγίας Πετρούπολης που οργάνωσε την εξέγερση του Οκτώβρη που έδωσε την πλήρη εξουσία στα Σοβιέτ. Ο δεύτερος τη τάξει μετά τον Λένιν άνδρας στη Σοβιετική Ένωση που Τρότσκι οργάνωσε εκ του μηδενός και διεύθυνε τον Κόκκινο Στρατό των 5,5 εκατομμυρίων εργατών και αγροτών, που έσωσε την νεογέννητη επανάσταση από το στρατό των Λευκών και των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους στον ρώσικο εμφύλιο (1917-1920). Στον Τρότσκι ανήκει το ιστορικό επίτευγμα του ότι ερμήνευσε το σύνθετο φαινόμενο της γραφειοκρατικοποίησης σχεδόν στη γέννησή του και ηγήθηκε διαμέσου της Αριστερής Αντιπολίτευσης του αγώνα εναντίον της. Η επικράτηση του σταλινισμού και η ήττα της Αρ. Αντιπολίτευσης σήμανε και την εξορία του Τρότσκι από τη χώρα των Σοβιέτ. Κυνηγημένος από τους σταλινικούς πράκτορες και ανεπιθύμητος από τις αστικές κυβερνήσεις, περιπλανήθηκε σε αρκετές χώρες, εξορίστηκε σε απομονωμένα νησιά και του επιβλήθηκαν πολλάκις περιορισμοί μετακίνησης και έκφρασης. Παρ’ όλες τις δυσκολίες η συμβολή του στην υπόθεση των εργαζομένων στάθηκε εξαιρετική πρώτον με τις έξοχες αναλύσεις του για το φασιστικό φαινόμενο και δεύτερον με την ίδρυση της 4ης Διεθνούς το 1938. Έζησε για να δει το χαμό όλων σχεδόν όλων των παιδιών του από τον σταλινισμό, μέχρι τη δολοφονία του από τον σταλινικό πράκτορα Μερκαντέρ, τον Αύγουστο του 1940 στο Καγιοάκαν του Μεξικού. Όπως στην καρδιά κάθε γνησίου μαρξιστή βρίσκεται η πίστη στον άνθρωπο που χωρίς αυτόν κάθε επαναστατική δραστηριότητα δεν θα είχε νόημα έτσι και ο Τρότσκι διατήρησε αυτή την ακλόνητη πίστη στη επαναστατική δυνατότητα του προλεταριάτου, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Απαιτούμε από την ΕΡΤ να μην προβάλει την εκτρωματική σειρά που βιάζει την Ιστορία, προσβάλει την προσωπικότητα του Τρότσκι και υποτιμά την συμβολή του στην υπόθεση της απελευθέρωσης του προλεταριάτου.

Todor Zhivkov: Να πως θα είστε στον καπιταλισμό!




 «Η οικονομία αναπτύχτηκε 23 φορές. Σκεφτείτε το - όταν διαβάζεται, αυτό το μήνυμα, θα έχουν περάσει, περίπου 30 χρόνια από τότε που η Βουλγαρία εγκατέλειψε το Σοσιαλισμό. Σκεφτείτε αυτά τα 30 χρόνια αν πετύχατε αυτό ,που καταφέραμε τα τελευταία 34 χρόνια; Έχει αναπτυχθεί η οικονομία 23 φορές; Εμείς το κάναμε, ο λαός το πέτυχε, άρα ήταν δυνατόν. Γιατί δεν συμβαίνει τώρα;»
 Μετά από 20 χρόνια, που θα διαβάζετε αυτό το μήνυμα (γράφτηκε από τον Τ.Ζ. το 1998), είμαι βέβαιος ότι το κράτος θα κυριέψουν οι εγκληματίες, αυτοί θα γράψουν τους νόμους, θα σας επιβάλλουν φόρους, τέλη, τιμές και όσα άλλα μέσα τους επιτρέπουν. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει μια μικρή ομάδα από υπερ-πλούσιους ανθρώπους που θα κλέβουν αδιάκριτα και δε θα κρύβονται. Είμαι βέβαιος ότι ο λαός θα υποφέρει, αλλά θα έχει καθηλωθεί από τη κυριαρχία, το φόβο και την αβεβαιότητα του αύριου.»
«Αλλά να ξέρετε- πως μετά τη καταστροφή του Σοσιαλισμού , θα πάρουν όλα όσα είχαν δώσει στους εργάτες τους. Αυτό το καθεστώς ευημερίας, έχει μεγάλο κόστος για τον καπιταλισμό, οπότε θα το αποσυνθέσουν. Χωρίς ανταγωνισμό με τον Σοσιαλισμό, οι εταιρείες και οι τοπικοί ολιγαρχίες θα πάρουν τα πάντα.»


Πρωτοχρονιάτικος χαιρετισμός του Todor Zhivkov( Πρωθυπουργός της Λ.Δ.Βουλγαρίας από 1954 έως 1989).
Αποδεικνύεται, ότι ο τελευταίος σεβαστός πολιτικός της Βουλγαριας - τον έκανε εγγραφή το 1998 και θέλησε να παρουσιαστεί "20 χρόνια μετά το θάνατό του" - πρόβλεψε με ακρίβεια τις νομοτελειακές λειτουργίες του καπιταλισμού, λειτουργίες που δεν αλλάζουν ποτέ μέχρι την ανατροπή του.
Δείτε πόσο σοφό, προφητικό και αφυπνιστικό είναι ...
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
"Αγαπητοί Βούλγαροι, θα ήθελα να σας αποκαλώ σύντροφοι, γιατί αυτοί, ήσασταν για μένα...

Αγαπητοί σύντροφοι,

34 φορές σας απεύθυνα Πρωτοχρονιάτικο χαιρετισμό. Ανασκόπησα ,όσα σας είπα κατά τη διάρκεια αυτών των ετών και αποφάσισα να σας μιλήσω για το μέλλον. Όταν λάβετε αυτό το χαιρετισμό, δεν θα είμαι ανάμεσα στους ζωντανούς. Αλλά αισθάνομαι υποχρεωμένος να κάνω, κάτι τελευταίο χρήσιμο για τη χώρα μας.

34 φορές, εγώ και το Κόμμα, απολογούμασταν για όλα όσα κάναμε για σάς κατά τη διάρκεια του έτους. Η ανασκόπηση των χαιρετισμών, επισημάνει το μεγάλο άλμα που πετύχαμε ως λαός γι’ αυτά 34 χρόνια.

Ο πληθυσμός της χώρας μας στο πρώτο μου χαιρετισμό, ήταν 7 εκατομμύρια, και στο τελευταίο ήταν 9 εκατομμύρια.

Η οικονομία αναπτύχτηκε 23 φορές. Σκεφτείτε το - όταν διαβάζεται, αυτό το μήνυμα, θα έχουν περάσει, περίπου 30 χρόνια από τότε που η Βουλγαρία εγκατέλειψε το Σοσιαλισμό. Σκεφτείτε αυτά τα 30 χρόνια αν πετύχατε αυτό ,που καταφέραμε τα τελευταία 34 χρόνια; Έχει αναπτυχθεί η οικονομία 23 φορές; Εμείς το κάναμε, ο λαός το πέτυχε, άρα ήταν δυνατόν.

Γιατί δεν συμβαίνει τώρα;



                            Διαδήλωση κατά της φτώχειας στη Βουλγαρία

Χτίσαμε χιλιάδες νοσοκομεία και σχολεία. Αυξήσαμε σημαντικά το προσδόκιμο ζωής. Γιατί, από το 1989, έχει μειωθεί ξανά; Όταν διαβάζετε, αυτό το μήνυμα μετά από 20 χρόνια, κοιτάξτε πού βρίσκεστε ...

Φυσικά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, που  θα μισούν τον Σοσιαλισμό. Θα πουν - υπήρχαν στρατόπεδα, καταστείλατε τους ανεπιθύμητους.

Η χώρα με τους περισσότερους κρατούμενους στον κόσμο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, το 3% του πληθυσμού βρίσκεται στη φυλακή. Πολύ περισσότερο από ό, τι στη Σοσιαλιστική Βουλγαρία. Αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη καταστολή. Η μεγαλύτερη καταστολή είναι η κυριαρχία των μεγάλων κεφαλαίων και των εταιρειών που καθορίζουν ποιος θα εργαστεί και πόσο θα πάρει. Αυτή η καταστολή είναι, που καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις φυλακές μας!

Αλλά και η ΗΠΑ έχουν φυλακές. Κρατούν τους ανθρώπους, που χαρακτηρίζουν ως «τρομοκράτες», χωρίς δίκη και καταδίκη, για απεριόριστο χρόνο. Απαιτούν την έκδοση τους από οποιοδήποτε σημείο του κόσμο και οι περισσότερες χώρες τους υπακούν.

Και για να σας πω, αγαπητοί συμπατριώτες - στο Σοσιαλισμό δε φυλακίσαμε αθώους. Οι συγγενείς τους τώρα περηφανεύονται ,διότι θα ντρεπόταν για το παρελθόν τους. Η αλήθεια είναι, ότι δεν τιμωρήσαμε αθώους. Τιμωρήσαμε εγκληματίες, μεγάλους καπιταλιστές και ολιγαρχίες. Αυτούς, για τους οποίους είμαι πεπεισμένος, πως θα θελήσετε κι` εσείς ένα Λαϊκό Δικαστήριο.

Αγαπητοί φίλοι, πριν φτάσουμε στον Σοσιαλισμό, είχαμε μελετήσει προσεκτικά τον Καπιταλισμό. Είναι πάντα ο ίδιος - ένα σύστημα στο οποίο μικρή ομάδα προνομιούχων, παρασιτεί εις βάρος του λαού, ο οποίος λαός εξαντλείται.

Μετά από 20 χρόνια, που θα διαβάζετε αυτό το μήνυμα, είμαι βέβαιος ότι το κράτος θα κυριέψουν οι εγκληματίες, αυτοί θα γράψουν τους νόμους, θα σας επιβάλλουν φόρους, τέλη, τιμές και όσα άλλα μέσα τους επιτρέπουν. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει μια μικρή ομάδα από υπερ-πλούσιους ανθρώπους που θα κλέβουν αδιάκριτα και δε θα κρύβονται. Είμαι βέβαιος ότι ο λαός θα υποφέρει, αλλά θα έχει καθηλωθεί από τη κυριαρχία, το φόβο και την αβεβαιότητα του αύριου.

Ο Καπιταλισμός εξ`αρχης είναι άδικος, δεν μπορεί να είναι διαφορετικός. Συγκεντρώνει τον πλούτο και μαζί με αυτόν - τη δύναμη, και τελικά η εξουσία αποδεικνύεται πηγή πλούτου ,ενώ ο άνθρωπος γίνεται σκλάβος. Πάντα έτσι ήταν.

Αγαπητοί Βούλγαροι, θα σας επιδεικνύουν τον Καπιταλισμό ως καλύτερο από τον Σοσιαλισμό μας ξεγελώντας σας.

Πράγματι η Δύση είχε πλεονεκτήματα. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. Το τονίζω αυτό - όχι λόγω του καπιταλισμού. Είχε πλεονεκτήματα στην πραγματικότητα εξαιτίας του Σοσιαλισμού. Κάτω από το φόβο του συστήματος μας, οι καπιταλιστές στη Δύση, άρχισαν να κάνουν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους και έτσι βελτίωσαν την κατάστασή τους. Το Σοσιαλιστικό σύστημα βοήθησε τον άνθρωπο στις καπιταλιστικές χώρες, να ζήσει καλύτερα.

Αλλά να ξέρετε- πως μετά τη καταστροφή του Σοσιαλισμού , θα πάρουν όλα όσα είχαν δώσει στους εργάτες τους. Αυτό το καθεστώς ευημερίας, έχει μεγάλο κόστος για τον καπιταλισμό, οπότε θα το αποσυνθέσουν. Χωρίς ανταγωνισμό με τον Σοσιαλισμό, οι εταιρείες και οι τοπικοί ολιγαρχίες θα πάρουν τα πάντα. 




Η Δύση ήταν καλύτερη για 2 λόγους - πρώτον είχε μια μεγαλύτερη βιομηχανική ιστορία, είχε αποκτήσει περισσότερη εμπειρία και περισσότερους πόρους. Και δεύτερον, αναγκάστηκε από τον Σοσιαλισμό να εξασφαλίσει καλές συνθήκες για τους λαούς του για να αποφύγει την Επανάσταση.

Εάν συνεχίζαμε με τον Σοσιαλισμό, ίσως μετά από άλλα 20-30 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας, θα είχαμε φτάσει τη Δύση. Παρατηρήστε, ότι είχαμε μόνο 45 χρόνια επιταχυνόμενης ανάπτυξης, κυνηγώντας  κράτη με 400 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας. Αυτή η σύγκριση ήταν άδικη, πράγμα που οδήγησε στο να την αποκαλώ- ηλίθια άρνηση του Σοσιαλισμού.

Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε τη Δύση. Είμαι βέβαιος ότι θα δείτε τα συμπτώματα καταστροφής της κοινωνίας τους.. Τα 20 χρόνια είναι αρκετά για να δείτε την πραγματική φύση του Καπιταλισμού.
                        Ως και το εμπόριο βρεφών άνθισε στη Βουλγαρία με τον καπιταλισμό!
Μπορείτε, μόνοι σας να το διαπιστώσετε από τις εξελίξεις ,την άνοδο των διεθνών εντάσεων, το ξέσπασμα νέων πολεμικών συγκρούσεων- αυτά είναι τα σημάδια του αυξανόμενου άγριου καπιταλισμού.. Πάντα έτσι ήταν, δεν μπορούν να κρυφτούν.
Αγαπητοί συμπατριώτες, πετύχαμε πολλά όσο ήμασταν μαζί. Και είναι δικό μου λάθος, που επιστρέψαμε τον Καπιταλισμό να μας ξεγελάσει για άλλη μια φορά. Ίσως, αν ήμουν πιο σοφός και πιο αποφασιστικός, δεν θα επέτρεπα αυτό που συνέβη το 1989. και να καταστρέψει τις ελπίδες του λαού, αφού συνέβη είμαι υπεύθυνος.

Αλλά με το χέρι στη καρδιά, σας λέω ότι υπεύθυνος για την ενδεχόμενη αποκατάσταση του Σοσιαλισμού και τη διόρθωση των λαθών είναι μόνο ο ΛΑΟΣ . Το μέλλον είναι δικό σας. Καταφέραμε μια φορά να νικήσουμε τον Καπιταλισμό, όσο ακατόρθωτο κι` αν φαινόταν. Ανοικοδομήσαμε τον ευτυχισμένο κόσμο του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός είναι ο ΛΑΟΣ, που κατέχει την απόλυτη δύναμη στην κοινωνία. Εάν το θελήσετε ως λαός, μπορείτε να τον αποκτήσετε εκ νέου και κανένα καταπιεστικό καθεστώς δε μπορεί να σας σταματήσει....
Αγαπητοί συμπατριώτες,
Αυτό, που υπήρχε, εκ νέου θα γίνει...
Πιστεύω σε αυτό ...
Todor  Zhivkov, 1998

Tέρμινους: Ένα καλό graphic novel με μια κακή ανάλυση



Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μας το graphic novel "Τέρμινους", του Λευτέρη Παπαθανάση, από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Το όνομα του graphic novel  αντλείται από το όνομα τις εκκαθαριστικής επιχείρησης των κυβερνητικών δυνάμεων, το έτος 1947 και είχε μηδαμινά αποτελέσματα. 
Το graphic novel ξεκινά από την Εθνική Αντίσταση του νομού Άρτας και ακολουθεί τις ιστορίες της Ουρανίας Παπαδημητρίου, του μικρού της παιδιού, του δασκάλου του χωριού Βουργαρέλι της Άρτας και του Κώστα, του στελέχους της Λαϊκής Πολιτοφυλακής του ΕΑΜ Μήτσου. Το αφήγημα ακολουθεί τους πρωταγωνιστές στον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στα Δεκεμβριανά και το όργιο της Λευκής Τρομοκρατίας που ακολούθησε τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τέλος στη δημιουργία του ΔΣΕ στην Ήπειρο, τις μάχες, τις εξορίες και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. 
Το graphic novel "Τέρμινους" χαρακτηρίζεται από ωραίο σκίτσο και ενδιαφέρουσα πλοκή, παρουσιάζει τα τοπικά γεγονότα του νομού Άρτας και ειδικότερα του χωριού Βουργαρέλι, αφήνοντας ωστόσο κενά για τα γεγονότα του Εμφυλίου και ειδικά του ΔΣΕ Ηπείρου. Εκτός των παραπάνω κενών, τα οποία θα τεκμηριώσουμε ιστορικά παρακάτω, το graphic novel "Τέρμινους" τελειώνει με μια μεταφυσική, αλλά δοσμένη με μαεστρία πολιτική και ηθικολογική ανάλυση της Εθνικής Αντίστασης και του αγώνα του ΔΣΕ. Σε κάποιο σημείο εκτός του χώρου και του χρόνου, ο νεκρός Μήτσος Παπαδημητρίου, συναντά ξανά τους στρατοδίκες και ο μακρινός του ανιψιός τον βοηθά να δει πως ο αγώνας του, ένας αγώνας για την δικαίωση της ελληνικής εργατικής τάξης και τη φτωχολογιά, δεν υπήρξε μάταιος, αλλά ενέπνευσε μετέπειτα αγώνες και κινήματα.
Ο συγγραφέας, Λευτέρης Παπαθανάσης γράφει στον πρόλογό του: "Οι κεντρικοί ήρωες δεν είναι τυχαίοι, είναι πρόσωπα της μιας μόνο πλευράς. Άνθρωποι που στρατεύτηκαν στον εαμικό αγώνα, στον ΕΛΑΣ, στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας. Είναι η πλευρά που θεωρώ δική μου. Ελπίζω ότι στάθηκα απέναντι στα πρόσωπα αυτά με ακεραιότητα, χωρίς να προβάλλω πάνω τους τις δικές μου ερμηνείες και κριτικές για τον αγώνα τους, αλλά και χωρίς να επιχειρώ μια βεβιασμένη δικαίωσή τους." 

Σε αυτό ακριβώς το σημείο θεωρούμε πως το "Τέρμινους" και ο ίδιος ο συγγραφέας του δεν στέκεται απολύτως δίκαια απέναντι στους πρωταγωνιστές της ιστορίας του και ασφαλώς προβάλλει και με μεγάλη δεξιοτεχνία τη δική του κριτική και τις δικές του απόψεις. 
Ας ξεκινήσουμε όμως από την ιστορική τεκμηρίωση, μέρος της οποίας δίδεται και από το graphic novel.
Πρόσωπα του "Tέρμινους"
Μήτσος Παπαδημητρίου: Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, συγγενής του συγγραφέα υπήρξε αξιωματικός της Χωροφυλακής κατά το Μεσοπόλεμο. Στη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στους κόλπους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και έλαβε θέση στελέχους στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή του χωριού Βουργαρέλι. Υπήρξε επίσης πρόεδρος της Λαϊκής Επιτροπής Βουργαρελίου που είχε συστήσει το ΕΑΜ. Μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας πέρασε σε ομάδα καταδιωκόμενων αγωνιστών και εντάχθηκε στο ΔΣΕ Ηπείρου. Αιχμαλωτίστηκε κατόπιν μάχης στην Ήπειρο και εκτελέστηκε κατόπιν απόφασης εκτάκτου στρατοδικείου.
Μήτσος Παπαδημητρίου, Αρχείο οικογένειας Παπαδημητρίου. 
Κώστας Παπαδημητρίου: Ο Κώστας Παπαδημητρίου υπήρξε δάσκαλος του χωριού Βουργαρέλι Άρτας προπολεμικά και εντάχθηκε στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά την περίοδο της Κατοχής. Πιθανώς υπήρξε και μέλος του ΚΚΕ, καθώς έλαβε θέση πολιτικού καθοδηγητή στο 3/40 Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας πέρασε σε ομάδα καταδιωκόμενων αγωνιστών και εντάχθηκε στο ΔΣΕ Ηπείρου, με τον οποίο σκοτώθηκε την άνοιξη του 1947.
Κώστας Παπαδημητρίου, Αρχείο οικογένειας Παπαδημητρίου.
Τα κομμένα κεφάλια της Άρτας

Σε μια από τις σελίδες του graphic novel "Τέρμινους", η Ουρανία Παπαδημητρίου, ευρισκόμενη με το μικρό της παιδί σε κάποια εγκατάσταση του κυβερνητικού στρατού και προφανώς ούσα εκτοπισμένη από τις μετακινήσεις πληθυσμών που επέβαλλαν οι τότε κυβερνήσεις, οδηγείται στο προαύλιο του στρατοπέδου μαζί με άλλους πολίτες για να αντιμετωπίσει ένα φρικτό θέαμα. 
Πρόκειται για κομμένα κεφάλια ανταρτών του ΔΣΕ που ανήκαν προφανώς στο Αρχηγείο Τζουμέρκων:

Στο graphic novel "Τέρμινους" δεν διευκρινίζεται ωστόσο εάν πρόκειται για τη γνωστή περίπτωση έκθεσης κεφαλών στην Άρτα. Το περιστατικό έλαβε χώρα μετά τη γνωστή σφαγή στο Μοναστήρι των Μελατών, από άνδρες του κυβερνητικού στρατού και ΜΑΥ-ΜΑΔ, οι οποίοι κατέσφαξαν με βασανιστήρια άνδρες και γυναίκες αιχμαλώτους. Ωστόσο, από όσο γνωρίζουμε, η έκθεση κεφαλών έλαβε χώρα στην πλατεία μονοπωλίου στην Άρτα και ανάμεσά τους βρισκόταν και η κάρα του Θεόδωρου Ζαλοκώστα (Παλιούρα), υποστράτηγου του ΔΣΕ Ηπείρου.
Το φρικώδες αυτό περιστατικό αποτυπώθηκε στη μνήμη του λαού της Άρτας. Η αυτόπτης μάρτυρας, Πηνελόπη Σαρλή, μαθήτρια τότε του Δημοτικού Σχολείου περιγράφει το περιστατικό ως εξής:
«Ξεκινήσαμε όπως κάθε πρωί να πάμε στο σχολείο. Υπήρχε μια κίνηση στους δρόμους που άλλες μέρες δεν βλέπαμε. Μία αναστάτωση από ανθρώπους και οχήματα. Ποδήλατα και κάρα μας προσπερνούσαν. Τα βλέπαμε να κουβαλάνε σακιά γεμάτα.

Παραξενευτήκαμε. Τι να είχαν μέσα αυτά τα σακιά που με τόση φροντίδα μετέφεραν; Γιατί βιάζονταν γιατί κτυπούσαν κουδούνια και κλάξον για να τους δώσουμε προτεραιότητα; Ή μήπως με αυτό τον τρόπο μας καλούσαν να τους ακολουθήσουμε, για να μας δείξουν κάτι; Ήταν και η ατμόσφαιρα πάνω από τη πόλη βαριά. Κι όλη η κίνηση των τροχοφόρων και των ανθρώπων κατέληγε στην πλατεία Κιλκίς.

Ναι, εδώ όλοι εκείνοι οι περίεργοι έμποροι είχαν εκθέσει την πραμάτεια τους. Το μυστικό που είχανε κρυμμένο μέσα στις λινάτσες.

Εδώ τα είδαμε. Τα είχανε βάλει σε δύο κύκλους σαν να χορεύανε διπλοκάγκελο. Στη μέση της πλατείας. Κι έτσι καταλάβαμε πως όλοι αυτοί που τόση ώρα περνούσαν από μπροστά μας, ήταν κυνηγοί κεφαλών.

Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί. Οι υπάλληλοι που πήγαιναν στα γραφεία τους, αυτοί που είχαν καταστήματα εκεί τριγύρω, όλοι οι μαθητές του σχολείου ακόμα και των μικρών τάξεων. Κάποιοι τα κοίταζαν με φρίκη και κάποιοι με περιφρόνηση. Άλλοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, να εξηγήσουν, να συνειδητοποιήσουν. Μερικοί δεν δίστασαν να τα πλησιάσουν και να τα κλωτσήσουν. Να τα στραπατσάρουν περισσότερο. Να τους σπάσουν δόντια, ή να δουν το μυαλό τους να χύνεται από το ήδη ανοιγμένο τους κρανίο. Αλήθεια τι κρότο κάνει ένα κεφάλι που κατρακυλά στο πλακόστρωτο και τι σχήμα παίρνουν τα χείλια;

Οι πιο ψύχραιμοι βάλθηκαν να κάνουν αναγνώριση. «Να ο τάδε» φώναζαν. Ενώ κάποιοι άλλοι που τα αναγνώριζαν επίσης δεν τολμούσαν να πουν τίποτα, μήτε να κλάψουν. Δεν ξέρω ίσως να είδαν κάποιον πολύ γνωστό τους, συγγενή τους. Τον είχαν αποχωριστεί, τον είχαν χαιρετήσει προ πολλού, τον νόμιζαν στο βουνό και τώρα τον έβλεπαν, ασώματο κεφαλή στο πλακόστρωτο της πλατείας.

Μουδιάσανε τα άκρα μας, στέγνωσε το στόμα μας, σοκαριστικό το θέαμα κι ακόμα χειρότερα όλα αυτά που γίνονταν γύρω από αυτό. Η αλαζονεία αυτών που τα είχαν φέρει να τα επιδείξουν σαν λεία τους. Ο χλευασμός και η βαρβαρότητα από τη μεριά των άλλων κι ο σιωπηλή θλίψη των περισσότερων. Λίγο πιο μακριά ακούγονταν ο θρήνος όσων δεν μπόρεσαν να αντέξουν και ξέσπαγαν.

«Τα παιδιά να πάνε στο σχολείο» ακούστηκε κάποια στιγμή «κτύπησε το καμπανάκι». Ο χρόνος δεν μπορεί να παγώσει ούτε σε τέτοιες περιπτώσεις. Η ζωή συνεχίζει την πορεία της. Κατευθυνθήκαμε προς το γυμνάσιο. Εκεί μας περίμενε το πρωινό μας ρόφημα. Ήταν γάλα που τόσο πολύ το θέλαμε. Άλλες φορές κάναμε σα λιμασμένα, όμως εκείνη τη μέρα κανείς δεν μπορούσε να πιει το γάλα του. Στην αρχή θέλησε να το προσφέρει σε κάποιον άλλο, μα ήταν γενική η ανορεξία. Άδειαζε λοιπόν το κυπελλάκι ο καθένας στο χώμα, χωρίς τύψεις που πήγαινε στράφι αυτή η θρεπτική τροφή, αυτή η πολυτέλεια στα δύσκολα χρόνια του πολέμου.

Τα κεφάλια στη συνέχεια τα πήγαν και τα κρέμασαν στο φράκτη της χωροφυλακής. Έμειναν εκεί σε κοινή θέα και ξάφνιασμα των περαστικών μέχρι που τα μάζεψαν μύγες.»


Ανάμεσα στους πεσόντες της μάχης που οδήγησε στην αιχμαλωσία και στη δολοφονία στο μοναστήρι των Μελατών, εντοπίζονται δύο μαχητές με το όνομα Δημήτρης Παπαδημητρίου, χωρίς να πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, αλλά για συνωνυμία, καθώς τα δύο πρόσωπα κατάγονται από διαφορετικά χωριά του νομού. Δεν έγινε κατορθωτό το να τεκμηριώσουμε, αν η έκθεση κεφαλών που αναφέρεται στο "Τέρμινους" είναι η ίδια με την πλατεία μονοπωλίου.
Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο σχετίζεται με τη φωτογράφιση των εν λόγω κεφαλών από στρατιώτες του στρατοπέδου, στο οποίο η Ουρανία βρισκόταν. Στο "Τέρμινους" παρουσιάζεται το παρακάτω σκίτσο:
Η φωτογραφία μοιάζει πολύ με την παρακάτω γνωστή φωτογραφία της περιόδου του Εμφυλίου:
Η παραπάνω φωτογραφία εικάζεται ότι έχει ληφθεί όμως στη Φλώρινα και όχι στην περιοχή της Άρτας. Και εδώ δεν καταφέραμε να διαπιστώσουμε αν ανάλογο φωτογραφικό υλικό υπάρχει και από την Άρτα, ή εάν πρόκειται για καλλιτεχνική αναλογία του συγγραφέα.
Μια κάκιστη ανάλυση
Στο σημείο της "ηθικής νικομάχειας" που ομολογουμένως δίνεται με όμορφο και παραστατικό τρόπο από το συγγραφέα, ο νεκρός πια Μήτσος Παπαδημητρίου συγκρούεται με το φάσμα των στρατοδικών του, βοηθούμενος και από τον εν ζωή ανιψιό του, που ονειρεύεται το όλο περιστατικό. Εδώ ο συγγραφέας ξεκινά τη δική του ηθικολογική και πολιτική ανάλυση, με την οποία διαφωνούμε σε σειρά σημείων:

Πρώτον: Ο Μήτσος Παπαδημητρίου συνειδητοποιεί μέσω του ανιψιού του την τεράστια παρακαταθήκη του αγώνα του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, για τους σύγχρονους αγώνες που ακολούθησαν έως σήμερα. Η εικόνα είναι πραγματικά παραστατική:
Όμως πραγματικά, τι θέση έχουν στους αγώνες του κινήματος στην Ελλάδα, ανάμεσα στον Λαμπράκη, τον Τεμπονέρα και το Πολυτεχνείο, οι τρεις ημέρες ισοπέδωσης της Αθήνας για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου; Πρόκειται για τις ημέρες εκείνες που με αφορμή το θάνατο ενός παιδιού, εκατοντάδες εργαζόμενοι έχασαν αυτοκίνητα και περιουσίες, καθώς κουκουλοφόροι έσπαγαν το κέντρο της πόλης. Θυμάται ο συγγραφέας άραγε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιχειρήσει να καπηλευτεί το χάος και μάλιστα, ήταν στα δικά του μπλοκ που έβρισκαν ασφαλίτες και "χρήσιμοι ηλίθιοι" χώρο για να δράσουν; Έχει δει άραγε ο συγγραφέας ΕΛΑΣίτες ή μαχητές του ΔΣΕ με κουκούλες; Γνωρίζει το σεβασμό που επέδειξαν στη λαϊκή περιουσία και τον κόπο των εργαζομένων και των αυτοαπασχολούμενων; 
Όμως το χειρότερο πρόβλημα δεν είναι αυτό...
Σε δεύτερο σημείο, ο συγγραφέας, που επιθυμεί κατά τα άλλα να σεβαστεί τον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΚΚΕ και ΔΣΕ παρουσιάζει τα εξής στριπάκια:
Εδώ, ο Χαρίλαος Φλωράκης προφανώς, φεύγει από το βάθρο κάποιου συνεδρίου του ΚΚΕ, που το παρακολουθούν σκελετοί και "νουθετεί" τον Μήτσο Παπαδημητρίου λέγοντάς του ότι ο ΔΣΕ δεν είχε δίκιο και ότι αν είχε νικήσει, η Ελλάδα θα είχε καταστραφεί. Με ποιον λοιπόν τρόπο τιμά ο συγγραφέας το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ, βασικός αιμοδότης των οποίων υπήρξε το ΚΚΕ; 
Γνωρίζει ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης, ότι πολιτικά λάθη και αν του καταλογίσουμε, λάθη όχι σαφώς προσωπικά δικά του, αλλά ολόκληρου του κόμματος της εποχής, κράτησε στο ακέραιο και το χαρακτήρα του ΚΚΕ και την τιμή του αγώνα της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού. 
Ανερυθρίαστα και χωρίς προφανώς να έχει επίγνωση για τον αγώνα που έδωσε  ο παλιός διοικητής της 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, κατά την προσπάθεια του οπορτουνισμού να διαλύσει το κόμμα, ο συγγραφέας έβαλε λόγια στο στόμα του Χαρίλαου, που ποτέ εκείνος δεν είπε. Μάλιστα ενώ ο Χαρίλαος Φλωράκης είναι από καιρό νεκρός και δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. 
Αυτή ήταν η τιμή που έκανε στο ΚΚΕ, ο κύριος Παπαθανάσης...
Και αντί να στραφεί, σε κάποιους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, που όχι μόνο προσπάθησαν να ξηλώσουν το ΚΚΕ και τον αγώνα του ΔΣΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στην ουσία τους. Σε κάποιους που μέχρι και ευρωβουλευτές έγιναν και που δήλωναν ότι και με τη Νέα Δημοκρατία θα συνεργάζονταν αν ήταν "σοβαρή". Κάποιους του πρώην ΚΚΕ- Εσωτερικού που μεταπήδησαν στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ, ο συγγραφέας βρήκε τον Χαρίλαο Φλωράκη και το ΚΚΕ.
Πάει μάλλον πολύ...

ΚΑΛΠΙΚΗ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΕΡΗΜΙΤΗ





Με εμφανή την αμηχανία αλλά και την αγωνία της, η ΝΟΔΕ Κέρκυρας έβγαλε ανακοίνωση για να "καταδικάσει" την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την κρατική ενίσχυση των 4 εκ. ευρώ στην επένδυση του Ερημίτη!!!
          Με ευχολόγια για κέρδος του ελληνικού κράτους και των τοπικών κοινωνιών επιχειρούν να αποκρύψουν ότι και οι δύο μιλάνε για καπιταλιστική ανάπτυξη, για μία ανάπτυξη δηλαδή προς όφελος των λίγων. Κάνουν προσπάθεια να πείσουν ότι υπάρχει καλός καπιταλισμός που θα ωφελεί εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Τελικά η ΝΟΔΕ Κέρκυρας διαφωνεί με την ιδιωτικοποίηση του Ερημίτη ή με το ποιο επιχειρηματικό συμφέρον θα βγει κερδισμένο από αυτήν;
          Η αλήθεια είναι ότι στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση συγκλίνουν σήμερα σε όλα τα βασικά θέματα η κυβέρνηση και η ΝΔ, και αυτό προσπαθούν να κρύψουν με την κάλπικη αντιπαράθεσή τους. Συμφωνούν στην πολιτική που υλοποιήθηκε με τα μνημόνια, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην «απελευθέρωση» της αγοράς στρατηγικών τομέων της οικονομίας, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Πίσω από την κριτική της ΝΔ για «αριστερή ιδεοληψία» του ΣΥΡΙΖΑ κρύβεται η πολιτική αμηχανία της για το ότι η κυβέρνηση λαμβάνει τα εύσημα από τις ΗΠΑ, την Κομισιόν, τον ΣΕΒ και την εγχώρια άρχουσα τάξη, αφού προωθεί αποτελεσματικά την αντιλαϊκή πολιτική.
          Ας μην ξεχνάμε το εξής: Την ιδιωτικοποίηση του Ερημίτη την ξεκίνησε η κυβέρνηση της ΝΔ και την ολοκλήρωσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια καλύτερη απόδειξη για την στρατηγική τους σύμπλευση;
          Ο λαός έχει τη δύναμη και θα αποδείξει ότι η δικτατορία του κεφαλαίου δεν αποτελεί τον τερματικό σταθμό της Ιστορίας. Ο αγώνας των εργαζομένων θα ανοίξει το δρόμο της ανάπτυξης με γνώμονα το σύνολο των αναγκών της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Κέρκυρα, 5/1/2019

Οι ομηρίες και οι προβοκάτσιες


Αθήνα Δεκέμβρης του 1944
Μετά από την ανακωχή κορυφώθηκε η ξέφρενη αντικομμουνιστική υστερία των αστικών εφημερίδων και των κάθε λογής κρατικών μηχανισμών, για τα... χιλιάδες «εγκλήματα» που διέπραξαν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σε βάρος της ζωής αθώων πολιτών. Η πτωματολογία πήρε διαστάσεις παράκρουσης. «ΚΑΝΕΝΟΣ ο θάνατος δεν αναγγέλλεται από όλμο, από πολυβόλο τανκς, από τις χιλιάδες βλήματα που τα πολεμικά ανακοινωθέντα του κ. Σκόμπι ανέφεραν ότι έπεσαν στην Αθήνα “από ξηρός θαλάσσης και αέρος”. Όλοι οι νεκροί των 33 ημερών έχουν “αγρίως σφαγιασθεί... ”»[1]

Καθημερινά γίνονταν γνωστές «ανακαλύψεις» ομαδικών τάφων κατακρεουργημένων ανθρώπων, παραμορφωμένων, ακρωτηριασμένων, με κομμένα αφτιά και μύτες, βγαλμένα μάτια και ανοικτές κοιλιές. Δημοσιεύονταν φωτογραφίες από σωρούς πτωμάτων, ανθρώπων που είχαν πεθάνει φυσιολογικά και είχαν ταφεί αρτιμελείς, σε διαφορετικό τόπο από εκείνον που έγινε η εκταφή τους. Καλούνταν ξένοι δημοσιογράφοι και με τη βία συγκεντρωνόταν λαός μπροστά σε ανοιχτούς τάφους, για να δουν τα δήθεν έργα του ΕΑΜ τα οποία στην πραγματικότητα ήταν εγκλήματα που είχαν διαπράξει ταγματασφαλίτες, ΕΔΕΣίτες, Χίτες, χωροφύλακες και καθοδηγούμενοι του υποκόσμου. Μέσα σε αυτό το όργιο της συκοφαντίας και της ανήθικης καμπάνιας επιχειρούνταν να εμφανίσουν ως αθώα θύματα και τους παραδειγματικά τιμωρημένους συνεργάτες των Γερμανοϊταλών, τους πράκτορες των Βρετανών, τους μαυραγορίτες και άλλους.

Συνεχιζόταν το όργιο ψεύδους και συκοφάντησης, που είχε επαναληφθεί πολλές φορές και στη διάρκεια της Κατοχής, όπως αναδεικνύουν περιστατικά που αναγράφονται σε έκθεση της χωροφυλακής, με ημερομηνία 10 Αυγούστου 1944, στην οποία μυστικός πράκτορας έγραψε:
«Σας δίδω ακόμη ένα παράδειγμα του οποίου έχω προσωπικήν αντίληψιν: Προ 20 περίπου ημερών εις μίαν συνοικίαν των Αθηνών έγινεν επιδρομή ευζώνων. Τα σπίτια εληστεύθησαν και οι ένοικοι εκακοποιήθησαν αδιακρίτως. Μεταξύ αυτών εληστεύθη και το σπίτι ενός συνεργάτου μου. Την επομένην ημέρα ο ραδιοσταθμός Αθηνών εις το καθημερινόν του Δελτίον ανέφερεν: “Τρομοκράτες της ΟΠΛΑ επέδραμον εις την συνοικίαν... και ελήστευσαν τον κόσμον.” Ήλθεν ο συνεργάτης μου και μου ανέφερε το πάρα πάνω γεγονός και το περίπου ανακοινωθέν του ραδιοσταθμού μειδιών.»[2]

«Μέρα-νύχτα», έγραφε ο Ριζοσπάστης, «συνεργεία (...) βεβηλώνουν με τα ματωμένα χέρια τους τούς τάφους των σκοτωμένων από διάφορες πολεμικές αιτίες πολιτών (...) Βγάζουμε μετά ένα μάτι, κόβουμε λίγο τη μύτη και την άλλη μέρα φαρδύ πλατύ το νεκρώσιμο στις εφημερίδες μας... “Τον αγρίως σφαγιασθέντα υπό των ελασιτών” κλπ.»

Οι προβοκάτσιες ήταν συχνά τόσο κακότεχνα στημένες, που εμφανίζονταν ως «εκτελεσθέντες από την ΟΠΛΑ» ακόμα και άτομα που βρίσκονταν εν ζωή. «Η εφημερίδα Έθνος», π.χ., «έγραψε στις 14/2/45 και ότι η σύζυγος του Ταγματάρχη Γεωργίου Παρασκευή και η κόρη του Πόπη εξετελέσθησαν υπό της ΟΠΛΑ. Φαίνεται όμως ότι κι’ αυτές “ανέστησαν εκ νεκρών”, αλλιώς δεν εξηγείται πως σήμερα ζουν και βασιλεύουν/»[3]

Στις 21 Δεκέμβρη, συνελήφθη στο σπίτι του ηθοποιού Δημήτρη Μυράτ, από μέλη της Πολιτοφυλακής Γαλατσίου-Πατησίων η πρωταγωνίστρια του Εθνικού Θεάτρου Ελένη Παπαδάκη,[4] που εκτελέστηκε το ίδιο βράδυ στην Ούλεν, παρά τις αντίθετες εντολές και τις διαβεβαιώσεις στους οικείους της.[5] Αμέσως ο Καπετάνιος του Α' ΣΣ του ΕΛΑΣ Σπ. Κωτσάκης έδωσε εντολή στον ΕΛΑΣίτη λοχαγό και διαμερισματάρχη Νίκο Ανδρικίδη για την ανεύρεση και σύλληψη των υπευθύνων, όπως και έγινε. Ακολούθως, συνελήφθησαν ο πολιτοφύλακας Ορέστης[6] και δύο ακόμη συνεργάτες του, οι οποίοι παραδέχτηκαν, ενώπιον ανταρτοδικείου, πως ενήργησαν βάσει εντολών των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Το ανταρτοδικείο τους καταδίκασε σε θάνατο και εκτελέστηκαν δημόσια στην πλατεία Κολιάτσου. Στη συνέχεια, η αστική πλευρά όχι μόνο δεν ενδιαφέρθηκε για την τιμωρία των πραγματικών υπευθύνων, αλλά δίκασε τον Ανδρικίδη.[7]

Η αντικειμενική εξέταση των ιστορικών γεγονότων επιβάλλει την αναγνώριση μιας πραγματικότητας: Τις μέρες του Δεκέμβρη, αλλά και πριν από αυτές, τιμωρήθηκαν δικαίως από τον ΕΛΑΣ μια σειρά συνεργάτες των κατακτητών, δολοφόνοι πολλών λαϊκών αγωνιστών, χαφιέδες της Ασφάλειας, μαυραγορίτες και άνθρωποι ξένων και εγχώριων μυστικών υπηρεσιών. Βεβαίως, υπήρξαν και λάθη, ενώ την ίδια στιγμή διέφυγαν άλλοι που έπρεπε να τιμωρηθούν.

Στη 12η Ολομέλεια (1945) ο Ν. Ζαχαριάδης είπε:
«Οι πράξεις που κάνουν τα μέλη του Κόμματος δημιουργούν ευθύνες και για το ίδιο. Μα μια που το ΚΚΕ δεν έδωσε τέτοια γραμμή (...) δεν δημιουργείται ζήτημα ηθικής τάξης για το ΚΚΕ. Γιατί το Κόμμα μας έχει το θάρρος να διακηρύξει ότι τέτοιες περιπτώσεις, όπως του Κορώνη (καθηγητής Πολυτεχνείου), είτε της ηθοποιού Παπαδάκη δεν μπορούν να βρουν δικαίωση και πρέπει να καταδικαστούν ανοιχτά.»[8]

Ωστόσο τα παραπάνω βρίσκονται στον αντίποδα της πτωματολογίας και της προβοκάτσιας, ακόμα και όταν γίνονταν υπερβάσεις, που παρουσιάζονται σε όλους τους μεγάλους ξεσηκωμούς. Όταν έχουν προηγηθεί χρόνια θανάτων από την πείνα, την ώρα που λίγοι θησαύριζαν, όταν έχουν εκτελεστεί χιλιάδες, όταν πολλοί και πολλές έχουν βασανιστεί και φυλακιστεί, όταν αμέτρητοι έχουν ξεσπιτωθεί, η συσσωρευμένη αγανάκτηση και το μίσος ξεπηδούν αυθόρμητα, γίνονται υλική δύναμη άσκησης μιας δίκαιης τρομοκρατίας που μαζί με τα ξερά συμπαρασύρει και χλωρά.

Ο Μαξίμ Γκόρκι, στις αναμνήσεις του για τον Λένιν έγραψε τα παρακάτω:
«Συχνά μου τύχαινε να μιλώ με τον Λένιν για τη σκληρότητα της επαναστατικής τακτικής και πράξης.
Τι θέλετε σεις; -έκπληκτος και με θυμό με ρωτούσε. Είναι δυνατό να επικρατήσει ανθρωπισμός σε μια τέτοια πρωτοφανέρωτη άγρια συμπλοκή; Πού να υπάρχει θέση ευσπλαχνίας και μεγαλοψυχίας εδώ; (...) Σαν αρκούδα ορμάει η αντεπανάσταση και μεις -τι λοιπόν; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι, δεν έχουμε δικαίωμα να αγωνισθούμε, να αντισταθούμε; Μα, συγχωράτε μας, δεν είμαστε βλάκες. Εμείς ξέρουμε: Κείνο που το θέλουμε εμείς, κανένας δεν μπορεί να το κάνει, εκτός από μας (...) Με ποιο μέτρο μετράτε σεις την ποσότητα των απαραίτητων ή των περίσσιων χτυπημάτων στη σύγκρουση; με ρώτησε αυτός μια φορά ύστερα από φλογερή συζήτηση. Σ’ αυτό το απλό ερώτημα μπόρεσα να απαντήσω μόνο με λυρισμό. Νομίζω ότι άλλη απάντηση από το όχι δεν υπάρχει.»[9]


Τα προηγούμενα δε σημαίνουν ότι η καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜικού κινήματος απαλλασσόταν της ευθύνης να αντιμετωπίσει ή να περιορίσει, στο πλαίσιο του δυνατού, γεγονότα που ζημίωναν το ΕΑΜικό κίνημα. Όμως αυτό απαιτούσε σχεδιασμένη προετοιμασία και αντίστοιχη πολιτική και οργανωτική πρόβλεψη. Τέτοια προετοιμασία δεν υπήρξε συνολικά για τη μάχη του Δεκέμβρη.

Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, όσον αφορά το τελευταίο, ήταν το ζήτημα των ομήρων. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ προχώρησαν στο μέτρο της ομηρίας έχοντας ως δεδομένο ότι το ίδιο εφαρμόστηκε αρχικά από τους Βρετανούς και τους κυβερνητικούς και αφού είχε ανακοινωθεί από το ραδιόφωνο η αποστολή των πρώτων τριών χιλιάδων ΕΑΜιτών ομήρων στην Αίγυπτο.[10] Ωστόσο, η απάντηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ όφειλε να ήταν περισσότερο μελετημένη και στοχευμένη.


  • 1. Γ. Α. Λεονταρίτης, Ποιοι ήθελαν τα Δεκεμβριανά, εκδ. Φιλιππότη, Αθήνα, 1996, σελ. 115.
  • 2. Ριζοσπάστης, 19/20.5.2018.
  • 3. Ριζοσπάστης, 3.3.1945.
  • 4. Στις 20 Οκτώβρη 1944, το ΔΣ του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) αποφάσισε τη διαγραφή ορισμένων μελών του με την κατηγορία της συνεργασίας με τον καταχτητή. Η απόφαση προβλεπόταν να επικυρωθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ. Ανάμεσα στους ηθοποιούς που αποφασίστηκε να διαγραφούν ήταν και η Ελένη Παπαδάκη. Η τελευταία διαμαρτυρήθηκε αποστέλλοντας επιστολές στον υπουργό Παιδείας και στο ΣΕΗ. Σε αντίθεση με άλλους κατηγορούμενους συναδέλφους της, δεν πήρε μέρος στη Γενική Συνέλευση (24 Νοέμβρη 1944) και απέστειλε επιστολή. Η Γενική Συνέλευση αποφάσισε τη διαγραφή της Παπαδάκη και άλλων, με το γενικό σκεπτικό που είχε υποβάλει στη ΓΣ το ΔΣ του ΣΕΗ (Πολύβιος Μαρσάν, Ελένη Παπαδάκη. Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2001, σελ. 326): «Πρόταση διαγραφής Ελλήνων ηθοποιών που πρόδωσαν τον ιερό Εθνικό Ελληνικό Αγώνα.» (Ό.π., σελ. 333).
  • 5. Ό.π., σελ. 347, 349. Ο Β. Μπαρτζιώτας έγραψε: «Όταν τμήματα της Λαϊκής Πολιτοφυλακής συνέλαβαν τη γνωστή ηθοποιό Παπαδάκη, ερωμένη του αρχικουίσλιγκ Γιάννη Ράλλη, δώσαμε εντολή να μην πειραχτεί. Είχαμε να μάθουμε πολλά από αυτή.» (Βασίλης Γ. Μπαρτζιώτας, Εθνική Αντίσταση και Δεκέμβρης 1944, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1979, σελ. 403.)
  • 6. 0 καπετάν-Ορέστης είχε κινήσει ήδη υποψίες αναφορικά με τη δράση του. Πιο συγκεκριμένα, υπήρχαν καταγγελίες εναντίον του ότι συνελάμβανε φίλα προσκείμενους στο ΕΑΜ ή ακόμα και μέλη του, μόνο και μόνο για να αποσπά χρήματα και πολύτιμα είδη από τους ίδιους ή τους συγγενείς τους. Γι’ αυτό το ΕΑΜ Πατησίων είχε αξιώσει από την τοπική Λαϊκή Πολιτοφυλακή να ειδοποιείται για τις συλλήψεις και να παραβρίσκεται σε αυτές ένας αντιπρόσωπός του, προκειμένου να αποφευχθούν παρεκτροπές. Στην περίπτωση της Παπαδάκη εκπρόσωπος του ΕΑΜ ορίστηκε ο φοιτητής Ιατρικής Κώστας Μπιλιράκης. (Πολύβιος Μαρσάν, ό.π., σελ. 344-345). Για τον ίδιο λόγο, είχε αποσταλεί στην τοπική Λαϊκή Πολιτοφυλακή ο παλιός Ακροναυπλιώτης και λοχαγός του ΕΛΑΣ Νίκος Ανδρικίδης [Νίκος Ανδρικίδης, 28χρόνια στα κάτεργα κρατούμενος για ελευθερία, δημοκρατία και σοσιαλισμό (1936- 1964), εκδ. Β. Γιαννΐκου-Β. Κάλδη, Αθήνα, 1998, σελ. 91-93].
    Μετά από την εκτέλεση της Παπαδάκη, όπως σημειώνει ο Σπύρος Κωτσάκης (Νέστoρας), καπετάνιος του Α' Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ Αθήνας: «Ο Ανδρικίδης εντόπισε γρήγορα σαν υπεύθυνους του εγκλήματος τον Ορέστη της Πολιτοφυλακής των Πατησίων και δύο αμέσως συνεργάτες του. Ερεύνησε τη ζωή και τη δράση του και ανακάλυψε κι άλλες πράξεις και ενέργειές του βρώμικες και ύποπτες. Προχωρώντας η ανάκριση, αποκαλύφθηκε ότι ο Ορέστης ήταν πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις στις γραμμές μας.» [Σπύρος Α. Κωτσάκης (Νέστορας), Δεκέμβρης του 1944 στην Αθήνα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1986, σελ. 211-212],
  • 7. «Ο Νίκος Ανδρικίδης παραπέμφθηκε το 1945 στο αστικό κακουργιοδικείο κατηγορούμενος για τη δολοφονία των εκτελεστών της Παπαδάκη. Ο Ανδρικίδης καταδικάστηκε σε ισόβια. Θα καταδικαζόταν σε θάνατο, αν δεν υπήρχε η κατάθεση του Γραμματέα του ΕΑΜ Καλλιτεχνών Δημήτρη Μυράτ, που τόνισε στο δικαστήριο ότι δίχως την παρέμβαση του κατηγορουμένου θα είχαν δολοφονηθεί και άλλοι αθώοι.» [Αναστάσης Γκίκας, «Το χρονικό του Δεκέμβρη 1944», στο Τμήμα Ιστορίας της ΚΕτου ΚΚΕ (επιμ.), Δεκέμβρης του ’44. Κρίσιμη ταξική σύγκρουση, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2014, σελ. 228],
  • 8. Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, Έγγραφο 585133, Εισήγηση του Ν. Ζαχαριάδη στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ.
  • 9. Μαξίμ Γκόρκι, Πορτραίτα, Μόσχα, 1967, σελ. 33, όπως παρατίθεται στο [Θανάσης Χατζής, Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε (1941-1945), τόμ. Γ', εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα, 1979, σελ. 454].
  • 10. Οι Έλληνες, που κρατούνταν όμηροι από τους Βρετανούς στην Αφρική, ανέρχονταν σε 50.000, σύμφωνα με τηλεγράφημα της ΚΕ του ΕΑΜ στον πρόεδρο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού (30 Γενάρη 1945). Σε αυτούς περιλαμβάνονταν 8.000 συλληφθέντες της Αθήνας και του Πειραιά κατά τις μάχες του Δεκέμβρη και αμέσως μετά, οι συλληφθέντες στρατιώτες και ναύτες του κινήματος της Μέσης Ανατολής (Απρίλης 1944) και οι Έλληνες πρόσφυγες που κατάγονταν κατά το πλείστον από τα νησιά του Αιγαίου και είχαν καταφύγει στη Βόρεια Αφρική. [Παύλος Πετρίδης (επιμ.), Στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Σπάνια ντοκουμέντα του ΕΑΜ (1944-1947), εκδ. Προσκήνιο, Αθήνα, 1998, σελ. 144-145].
  • Πηγή: ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ του ΚΚΕ 1939-1949, τόμ. Β' [ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ Αθήνα 2018]

Η Ryanair, η Fraport και ο… θρίαμβος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας

Μερικά συμπεράσματα από τη σημερινή περιπέτεια των επιβατών της Ryanair, που ξεκίνησαν για Θεσσαλονίκη και κατέληξαν Τιμισοάρα.
Η Ryanair τίμησε την κατάταξή της στον πάτο του πηγαδιού με τις χειρότερες αεροπορικές εταιρίες, για έκτη συνεχή χρονιά. Είναι γνωστό επίσης πως αποτελεί εργασιακό κάτεργο, οδηγώντας πολλούς πιλότους σε παραίτηση, ενώ απαγόρευε ακόμα και το στοιχειώδες δικαίωμα του συνδικαλισμού στους υπαλλήλους της -που σε διάφορες χώρες αντέδρασαν και πέτυχαν κάποιες πρώτες συλλογικές νίκες.
Τι είναι λοιπόν αυτό που οδηγεί τον κόσμο να εμπιστεύεται μια τέτοια εταιρία, χωρίς να γνωρίζουν τι κατάληξη θα έχει η πτήση τους; “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε”, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η λογική “ό,τι πληρώνεις, παίρνεις” κι ότι η πλέμπα που δεν έχει περιθώρια για πολλά έξοδα, είναι καταδικασμένη να υφίσταται τις συνέπειες. Και δεν έλειψαν κι οι αφ’ υψηλού φιλελέδες που αναπαρήγαγαν αμάσητη τη λογική αυτή, σχολιάζοντας χαιρέκακα το πάθημα των “φουκαράδων”, που ήθελαν κι αεροπορικά ταξίδια…
(Κάποιοι άλλοι δεξιοί και “αριστεροί” φιλελέδες θυμήθηκαν παρεμπιπτόντως την ιστορία για τους “μαζικούς τάφους” στην Τιμισοάρα και τα… εγκλήματα του Τσαουσέσκου, δείχνοντας τι ιστορικό βάθος έχουν οι ιστορίες με τα fake news στην υπηρεσία της προπαγάνδας τους -χωρίς καμία διάθεση εξιδανίκευσης της κατάστασης που επικρατούσε στη Ρουμανία πριν τις ανατροπές του 89′).
Το εντυπωσιακό είναι πως κάτι αντίστοιχο υπονόησε ουσιαστικά κι ο Σπίρτζης στο τουίτερ, κάνοντας λόγο για εταιρέις χαμηλού κόστους και χαμηλής κοινωνικής ευθύνης. Άραγε αυτό σημαίνει πως αυτές με το υψηλότερο κόστος έχουν κι υψηλότερο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης ή απλώς κάνει λογοπαίγνια για τις εντυπώσεις;


Αν πάντως θεωρείτε πως η κίνηση του υπουργού να ναυλώσει άλλο αεροπλάνο για να μεταφερθούν κάποιοι από τους επιβάτες της πτήσεις, έγινε ακριβώς για τις εντυπώσεις κι επειδή ουσιαστικά βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, είστε προφανώς κακοπροαίρετοι.
Το ζήτημα είναι πως αν αυτή η κίνηση αφορούσε πχ την παλιά κρατική Ολυμπιακή, οι φιλελέδες θα σκούζανε στο τουίτερ. Τώρα όμως που τα λεφτά πήγαν στην ιδιωτική Aegean, όλα είναι μέλι-γάλα. Η ιδιωτική πρωτοβουλία αναδεικνύει το μεγαλείο της για άλλη μια φορά. Και η Ryan-Air είναι κι αυτή κομμάτι του σαξές στόρι της…
Τον ίδιο θρίαμβο πιστοποιούν τόσο οι καταγγελίες των επιβατών που αναγκάστηκαν να γυρίσουν με λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη πως βρίσκονταν σε οχήματα χωρίς θέρμανση με πολικές θερμοκρασίες, όσο και η Fraport, που… “αναβάθμισε” το αεροπόριο “Μακεδονία” με το επιχειρηματικό της πνεύμα, κρατώντας το ουσιαστικά απροσπέλαστο σε περίπτωση ομίχλης, χιονόπτωσης κτλ.
Το ζητούμενο ασφαλώς δεν είναι η επιστροφή στο “παλιό, καλό” παρελθόν -που δεν υπήρξε ποτέ- και τις κρατικοκαπιταλιστικές εταιρίες με τα δικά τους προβλήματα. Αλλά να διεκδικήσουμε αερομεταφορές που δε θα έχουν ως κριτήριο το κέρδος των αεροπορικών επιχειρήσεων και των εταιρειών διαχείρισης των αεροδρομίων, καθώς επίσης την ασφάλεια και τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία των επιβατών σε τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις.

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΕΜΠΕΔΩΣΕΣ ΤΑ "ΚΑΛΑ" ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ? ΜΙΑ RYANAIR ΣΕ ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΕΙ:

 

Η ιδιωτική πρωτοβουλία αναδεικνύει το μεγαλείο της για άλλη μια φορά. Και η Ryan-Air, η Fraport και “τα άλλα παιδιά” είναι κι αυτή κομμάτι του σαξές στόρι της…

Κατιούσα

Μερικά συμπεράσματα από τη σημερινή περιπέτεια των επιβατών της Ryanair, που ξεκίνησαν για Θεσσαλονίκη και κατέληξαν Τιμισοάρα.

Η Ryanair τίμησε την κατάταξή της στον πάτο του πηγαδιού με τις χειρότερες αεροπορικές εταιρίες, για έκτη συνεχή χρονιά. 
Είναι γνωστό επίσης πως αποτελεί εργασιακό κάτεργο, οδηγώντας πολλούς πιλότους σε παραίτηση, ενώ απαγόρευε ακόμα και το στοιχειώδες δικαίωμα του συνδικαλισμού στους υπαλλήλους της -που σε διάφορες χώρες αντέδρασαν και πέτυχαν κάποιες πρώτες συλλογικές νίκες.

Τι είναι λοιπόν αυτό που οδηγεί τον κόσμο να εμπιστεύεται μια τέτοια εταιρία, χωρίς να γνωρίζουν τι κατάληξη θα έχει η πτήση τους;
 “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε”, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. 
Η λογική “ό,τι πληρώνεις, παίρνεις” κι ότι η πλέμπα που δεν έχει περιθώρια για πολλά έξοδα, είναι καταδικασμένη να υφίσταται τις συνέπειες. 
Και δεν έλειψαν κι οι αφ’ υψηλού φιλελέδες που αναπαρήγαγαν αμάσητη τη λογική αυτή, σχολιάζοντας χαιρέκακα το πάθημα των “φουκαράδων”, που ήθελαν κι αεροπορικά ταξίδια…

(Κάποιοι άλλοι δεξιοί και “αριστεροί” φιλελέδες θυμήθηκαν παρεμπιπτόντως την ιστορία για τους “μαζικούς τάφους” στην Τιμισοάρα και τα… εγκλήματα του Τσαουσέσκου, δείχνοντας τι ιστορικό βάθος έχουν οι ιστορίες με τα fake news στην υπηρεσία της προπαγάνδας τους -χωρίς καμία διάθεση εξιδανίκευσης της κατάστασης που επικρατούσε στη Ρουμανία πριν τις ανατροπές του 89′).

Το εντυπωσιακό είναι πως κάτι αντίστοιχο υπονόησε ουσιαστικά κι ο Σπίρτζης στο τουίτερ, κάνοντας λόγο για εταιρείες χαμηλού κόστους και χαμηλής κοινωνικής ευθύνης. 
Άραγε αυτό σημαίνει πως αυτές με το υψηλότερο κόστος έχουν κι υψηλότερο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης ή απλώς κάνει λογοπαίγνια για τις εντυπώσεις;

Αν πάντως θεωρείτε πως η κίνηση του υπουργού να ναυλώσει άλλο αεροπλάνο για να μεταφερθούν κάποιοι από τους επιβάτες της πτήσεις, έγινε ακριβώς για τις εντυπώσεις κι επειδή ουσιαστικά βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, είστε προφανώς κακοπροαίρετοι.

Το ζήτημα είναι πως αν αυτή η κίνηση αφορούσε πχ την παλιά κρατική Ολυμπιακή, οι φιλελέδες θα σκούζανε στο τουίτερ.
 Τώρα όμως που τα λεφτά πήγαν στην ιδιωτική Aegean, όλα είναι μέλι-γάλα. 
Η ιδιωτική πρωτοβουλία αναδεικνύει το μεγαλείο της για άλλη μια φορά. Και η Ryan-Air είναι κι αυτή κομμάτι του σαξές στόρι της…

Τον ίδιο θρίαμβο πιστοποιούν τόσο οι καταγγελίες των επιβατών που αναγκάστηκαν να γυρίσουν με λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη πως βρίσκονταν σε οχήματα χωρίς θέρμανση με πολικές θερμοκρασίες, όσο και η Fraport, που… “αναβάθμισε” το αεροπόριο “Μακεδονία” με το επιχειρηματικό της πνεύμα, κρατώντας το ουσιαστικά απροσπέλαστο σε περίπτωση ομίχλης, χιονόπτωσης κτλ.

Το ζητούμενο ασφαλώς δεν είναι η επιστροφή στο “παλιό, καλό” παρελθόν -που δεν υπήρξε ποτέ- και τις κρατικοκαπιταλιστικές εταιρίες με τα δικά τους προβλήματα. 
Αλλά να διεκδικήσουμε αερομεταφορές που δε θα έχουν ως κριτήριο το κέρδος των αεροπορικών επιχειρήσεων και των εταιρειών διαχείρισης των αεροδρομίων, καθώς επίσης την ασφάλεια και τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία των επιβατών σε τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις.






05-01-2019
Χιλιάδες γυναίκες στην Ινδία σχημάτισαν «ανθρώπινη αλυσίδα», απαιτώντας σεβασμό στα δικαιώματά τους

“Το μεγάλο κεφάλαιο πρέπει να προστατευτεί γιατί μας δίνει ψωμί και δουλειά” – 100 χρόνια από την ίδρυση του DAP, πρόδρομου του ναζιστικού κόμματος


TOP READ