Δως μου ένα μέρος να σταθώ

 Δως μου ένα μέρος να σταθώ

Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, έγινε το έλα να δεις –αλλά πού να χωρέσεις. Γιατί χίλιοι καλοί σφοι χωράνε (κι ένας οπορτουνιστής περισσεύει) αλλά τι γίνεται με τους δεκάδες χιλιάδες, όταν και στις τρεις σκηνές (κι όχι μόνο στη μία, σαν άλλες χρονιές) του φεστιβάλ γίνεται το αδιαχώρητο, όπως και στους πέριξ δρόμους που τις συνδέουν; Κι εκεί σκοντάφτει και καταρρίπτεται η θεωρία συνωμοσίας που είχες αρχίσει να πλάθεις στο μυαλό σου για την εν μέρει τεχνητή έλλειψη αρκετών καρεκλών, ώστε ο άλλος να το σκεφτεί δυο και τρεις φορές πριν σηκωθεί και αφήσει τη δική του (γιατί δε θα την ξαναβρεί ποτέ) και να μείνει έτσι να ακούσει καθιστός όλη την ομιλία του κουτσούμπα.

Που αυτή τη φορά κράτησε σκάρτη μια ώρα (μόλις πενήντα λεπτά), γιατί έπρεπε να βγουν κι οι άλλοι να τραγουδήσουν. Αλλά ο κούτσι είχε πιο πολύ λαό από τους περισσότερους καλλιτέχνες. Τόσο πολύ που δεν αναρωτιέσαι πια αν μας ψηφίζουν όλοι αυτοί, γιατί το ‘χεις σίγουρο πως κατά καιρούς κάνουν καμιά παρασπονδία, αλλά αν θα βγάζαμε απόλυτη πλειοψηφία (50%+) σε κάποιες σκηνές ειδικά. Που εντάξει, κατά βάθος όλοι κουκουέ είναι, άλλο αν δεν το ξέρουν ή δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμα. Και δεν είναι κακό (ίσα-ίσα) που μες στο πλήθος είναι και μερικοί «τυχαίοι», μη συνειδητοποιημένοι, γιατί για κανέναν δεν είναι τυχαίο στην πραγματικότητα που βρέθηκε στο φεστιβάλ της κνε. Και το ζήτημα είναι πώς θα τον βρούνε και θα παρέμβουν οι σύντροφοι, για να κάνουν το τυχαίο συνειδητό –εξ ου και ο ρόλος του τυχαίου και του σφου κνίτη στο κοινωνικό προτσές. Πώς η ανάγκη γίνεται η ιστορία...

Όπως φυσικά δεν είναι τυχαίες οι γαργάρες που κάνουν για το φεστιβάλ, τα κυρίαρχα κι εναλλακτικά μμε σε αγαστή σύμπνοια. Τα μεν τη βγάζουν με τη συναυλία της γκάγκα, τα δε με πλάνα από τις εκδηλώσεις στο σύνταγμα για το φύσσα –χωρίς να ενοχληθούν όμως από το δόγμα ‘no politica’ που πρεσβεύουν από την ανάποδη κάποιοι φίλοι και συγγενείς του δολοφονημένου παύλου. Άντε το πολύ να φιλοτιμηθούν να ασχοληθούν λίγο την τελευταία μέρα, με την πολιτική ομιλία του γγ.

Ο οποίος έπιασε «πατριωτικά» όλες τις γενιές, από τους επονίτες και τους λαμπράκηδες, μέχρι τους νεότερους που έζησαν την αντεπανάσταση και τη βαθιά κρίση του συστήματος. Διάνθισε την ομιλία του με πολλούς στίχους, από ρωμιοσύνη ως μαγιακόφσκι, κι έκανε λόγο σε κάποιο σημείο για επιστημονικό κομμουνισμό (sic)! Ενώ αφιέρωσε ένα αρκετά μεγάλο μέρος στον ψευτοκαβγά μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, που συναντήθηκε στο κόμο με τους μεγάλους εταίρους της και.. τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε. Όταν τελείωσε η ομιλία, ο ουρανός γέμισε με κόκκινα μπαλόνια που ‘καναν τη δική τους επουράνια έφοδο, αλλά δεν ήτανε τα BoyCoke μπαλόνια για την κόκα-κόλα, ούτε σαν το μπαλόνι-μίσα στους ολυμπιακούς της μόσχας, γιατί δεν έχει μασκότ το φεστιβάλ. Και συμφωνήσαμε με μια σφισσα ότι πρέπει να υπάρχει σχέδιο καρφίτσα κι ειδική χρέωση για ένα σφο κνίτη, που να σκάει «κατά λάθος» όλα τα μπαλόνια της ντόρας της εξερευνήτριας, που είναι άθλιο κινούμενο σχέδιο και της αξίζει μονάχα ένας αργός και βασανιστικός θάνατος.

Τη σκυτάλη στην κεντρική πήρε ο θου-μου (ΘΜ), που θύμιζε λίγο ΑΜ (την αυτού μεγαλειότητα) όταν μίλησε για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό, ενώ έκοψε δύο φορές τα συνθήματα που πήγε να φωνάξει από κάτω ο λαός. Αλλά έδωσε μία από τις πιο δυνατές στιγμές του φεστιβάλ στα δύο τελευταία τραγούδια, τον ύμνο της κνε και τους ήρωες, που τα είπαν μαζί χιλιάδες στόματα, με μια φωνή κι υψωμένη γροθιά. Ενώ ο μεράτζας πιο πριν σου έδινε την εντύπωση πως θα ακουγόταν μέχρι πίσω, ακόμα και αν δεν είχε μικρόφωνο.

Άντε δηλ να μην τραγουδούσαν μόνο μερικά μποφιλάκια, που είχαν άγνωστες λέξεις και στίχους, αλλά γέμισαν τον χώρο περιμένοντας να βγει το είδωλό τους επί σκηνής. Όπως φίσκα ήταν –για ακατανόητους λόγους- κι η μαθητική σκηνή με το μουζουράκη, που πρέπει να ήταν (στην καλύτερη) λίγο σουρωμένος και έλεγε κρύα αστεία του τύπου «αυτό το τραγούδι το έγραψα για τη γιουροβίζιον. Αλλά τη μία χρονιά έστειλαν τον αγάθωνα γιατί έχει μεγαλύτερο μουστάκι και την άλλη κάποιον άλλο γιατί ήταν μεγαλύτερο πουστ...κι». Κι ύστερα από ένα τραγούδι του sting (englishman in newyork, που τελειώνει με το be your self no matter what they say) είπε ότι πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Αλλά τι γίνεται αν είσαι μαλάκας...;

Έλα ντε; Σπουδαίο πράγμα πάντως η αυτογνωσία.

Αυτό που ήταν όμως χωρίς προηγούμενο ήταν ο πανικός και το λαϊκό προσκύνημα στη λαϊκή σκηνή με τη γλυκερία, που τράβηξε μέχρι τις τρεις παρά.. Και ο κόσμος δεν έλεγε να φύγει με τίποτα, ίσα-ίσα, είχε βάλει τραπέζια και καρέκλες και πίσω από το δρόμο για την έξοδο, όπου μόνο άκουγε. Ναι αλλά πώς το εννοούμε αυτό το «χωρίς προηγούμενο»;

-Ξέρεις, οι κνίτες δουλεύουν συλλογικά σα μια γροθιά με το μοχλό του αρχιμήδη, κι αν τους δώσεις ένα πάρκο να σταθούν, μπορούν να κινήσουν τη γη και να το μεταμορφώσουν σε μια κόκκινη πολιτ..

-Ναι ρε σφε, αλλά στη λαϊκή δεν έχει τόπο να σταθείς, ούτε για να βάλεις μια καρέκλα. Δεν χωράει..

Κι αν είναι μικρός κι ο χώρος στο τρίτση, πού να πάμε δηλ, στο οακα;

Κι είναι πολλές σκηνές ακόμα, μικρά ψηφιδωτά μιας μεγάλης εικόνας, που δε χωράνε να αναφερθούν όλα ξεχωριστά –εδώ δεν χωρούσε μια καρέκλα επιπλέον στη λαϊκή.

Το τραγικό μαλλί του παπακωνσταντίνου, που επιμένει να το κρατάει, διασκευάζοντας τα χαιρετίσματα: σας αγαπάω, μα δεν κουρεύομαι. Η επετειακή έκδοση του ρίζου για τα 40χρονα από την επανέκδοσή του και το πρώτο νόμιμο φύλλο του στη μεταπολίτευση, με το ευχαριστήριο στην ελευθεροτυπία –μετά από τις πλημμύρες του 95’- χωρίς την οποία δε θα μπορούσε να βγει ο ριζοσπάστης εκείνης της ημέρας. Ένα βιβλίο στον πάγκο της σύγχρονης εποχής (αλλά από άλλο εκδοτικό) για την τελευταία μάχη του λένιν –που εντάξει, μπορεί να εννοεί κατά της γραφειοκρατίας και να το παρεξήγησα, αλλά εμένα μου μύριζε τροτσκισμό από το εξώφυλλο.  Το σύντομο σκετσάκι με ένα μασκοφόρο εκπρόσωπο της εε και της κυβέρνησης –η φαντασία της εξουσίας- που ευτυχώς δεν είχε συνέχεια. Το προλεκάλτ μπλουζάκι ενός σφου απ’ τη λδ του βορρά που έγραφε πίσω τους στίχους: μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, πέσανε πάνω στην εργατιά –και αν δεν ήταν η κακιά στιγμή, θα είχαμε και φωτογραφικά ντοκουμέντα. Το βιντεάκι στο στέκι του αθλητισμού, που έντυσε την αναφορά στον χουλιγκανισμό με πλάνα από αλαφούζο και τα σπορ του βορρά (που είχαν εξώφυλλο για το σαββίδη)· αλλά ντάξει, μπορεί μετά να έδειχνε κάτι και για τους γάβρους, δεν το είδα ως το τέλος. Τις συζητήσεις στο τέλος της ημέρας για την ιδιόμορφη γοητεία της λατινικής αμερικής και τις φαρκ στην κολομβία, που κολλάνε παντού, ακόμα και αν μιλάς για το εθνικό ζήτημα στην ισπανία και τους κομμουνιστές της που αρνούνται να αναγνωρίσουν το αντάρτικο των φαρκ. Το βιβλίο του γιου του λούντο μάρτενς (που είχε γράψει το «μια άλλη ματιά στο στάλιν») για την κρίση της ευρωζώνης, που το είχε στον πάγκο της η βέλγικη αποστολή.

Και το παγωτό της κνε, που δεν το είχαμε μόνο ως συνοδευτικό των λουκουμάδων, αλλά υπήρχε κοτζάμ υπερπαραγωγή, με καροτσάκι, κουδουνάκι και ντελάλη να διαφημίζει την πραγμάτεια. Σα σκηνή από τη δεκαετία του 50’, που ήταν ακόμα στα πράγματα ο σφος με το μουστάκι κι ο ζαχαριάδης και δεν είχανε λιώσει οι πάγοι και τα παγωτά μας με το νικήτα.

Κι άλλα πολλά που θα τα ‘χει κάθε σφος ως υλικό για να διηγείται κάποτε ιστορίες στα εγγόνια του (αν προλάβει να δει). Ε κι αν κάποιοι νιώθουν με τον καιρό να γερνάνε και μελαγχολούν, είναι που έχει μπει ψηλά ο πήχης από τα προηγούμενα φεστιβάλ και τις αναμνήσεις τους από τον καιρό που ήταν κι οι ίδιοι η νιότη του κόσμου, όπως ο κομμουνισμός.

Ήτανε νέοι, ήτανε νέοι, ήταν παιδιά, κι έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά.

Που μένει τώρα απούλητη να σαπίζει σε αυτό το σάπιο σύστημα. Μα κάθε σεπτέμβρη ξανανθίζει και φυτρώνει στο στήθος ένα κλωναράκι από την ελπίδα μέσα μας.. Και του χρόνου.

Ο Παύλος ανήκει … στον Σταύρο

Posted by 2310net

ποτάμι, φύσσας, φασισμός, Χρυσή Αυγή

Πολλά γράφτηκαν για τον Παύλο τις τελευταίες μέρες. Κάθε κείμενο είχε το ύφος του χώρου από τον οποίο προέρχεται ο κάθε συντάκτης. Μια πολιτική δολοφονία όπως αυτή δεν θα μπορούσε να μην εξελιχθεί σε ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Από όλα όσα διάβασα ξεχωρίζω το κείμενο του Σταύρου Θεοδωράκη. Με διαφορά η πιο αισχρή απόπειρα  «κομματικοποίησης» του Παύλου Φύσσα.
Ως κείμενο φέρει όλα τα στοιχεία της δημοσιογραφικής πορείας του ΣΘ. Ήδη από την πρώτη παράγραφο φαίνεται ποιος είναι ο «πρωταγωνιστής». Πρώτος ενικός, επανάληψη του «μου», προβολή της δικής του ιστορίας. Το θέμα δεν είναι ότι πριν από ένα χρόνο δολοφονήθηκε άγρια από ένα φασίστα ο Παύλος, αλλά ότι ο ΣΘ πήγε στον τόπο της δολοφονίας.
Δεν χρησιμοποιείται πουθενά το επίθετο του νεκρού, ούτε των συγγενών του. Γράφει γι’αυτούς με το μικρό τους όνομα, σαν να είναι φίλοι του. Ώπα, είναι φίλοι του όπως μας ενημερώνει, ή τουλάχιστον θα μπορούσαν να είναι φίλοι του γιατί έτσι τους νιώθει. Προφανώς ο ΣΘ έχει πολλούς φίλους εργάτες στην Ζώνη του Περάματος και μάλλον συχνάζει κι αυτός στις φτωχογειτονιές του Πειραιά αφού μπορεί τόσο εύκολα να τους νιώσει και να περιγράψει μια φανταστική συνηθισμένη τους ημέρα.
Και την περιγράφει με λογοτεχνική γλαφυρότητα σαν η δολοφονία ενός αντιφασίστα να είναι σαν μια όμορφη βόλτα σε ηλιόλουστο λιβάδι ή μια ωραία ευκαιρία να βυθιστούμε στη δίνη ενός ρομαντισμού, ενός πλέγματος εικόνων που υπάρχουν καθαρές μόνο στο φαντασιακό όσων θέλουν να μας πείσουν ότι κάπου, σε ένα παράλληλο σύμπαν ζουν άνθρωποι χαρούμενοι, που δεν πλήττονται από την κρίση, δεν κινδυνεύουν από την ανεργία, ζουν όμορφα και κάνουν την φτώχεια τους ευκαιρία για χαρά και ευτυχία.
Στο σύντομο κείμενο του ο ΣΘ προσπαθεί να μιλήσει εξ ονόματος της οικογένειας του Παύλου. Και φαίνεται να τονίζει πολύ το γεγονός ότι ο Παύλος δεν ανήκε σε κάποιο κόμμα και ως εκ τούτου δεν θέλει η οικογένειά του να τον εντάξουν τώρα, μετά τη δολοφονία του. Πολύ σημαντικό αυτό, ιδιαίτερα όταν το κείμενο το γράφει ο επικεφαλής ενός κόμματος! Κάνοντας δύο εκπομπές για τον Παύλο ο ΣΘ μάλλον πίστεψε ότι υιοθέτησε την οικογένειά του, ότι μπορεί να μιλάει για αυτήν, ότι μόνο αυτός είναι ο κατάλληλος να εκφράσει τον πόνο των ανθρώπων. Και από τον πόνο των ανθρώπων επιλέγει να εκφράσει μόνο την επιθυμία τους να μην ταυτιστεί με κανένα κόμμα ο γιός τους.
Η προσπάθεια να αποπολιτικοποιηθεί η δολοφονία του Παύλου συνεχίζεται με επιλεκτικές αναφορές στη ζωή και τους στίχους του. Δεν ψήφισε στις εκλογές, δεν έβγαλε κάρτα ανεργίας, ήταν ένας απλός μουσικός που όταν δεν ηχογραφούσε τραγούδια έκανε βόλτες σαν απλός άνθρωπος. Αν δεν είχαμε ακούσει τα τραγούδια του, αν δεν γνωρίζαμε κι άλλα πράγματα για τον Παύλο, διαβάζοντας το κείμενο του ΣΘ θα πιστεύαμε ότι ήταν ένας απολιτίκ νέος που δεν ενδιαφερόταν για τίποτα πέρα από τη μουσική του και από ατυχία έγινε μετά θάνατον αντιφασίστας.
Στην πραγματικότητα ο ΣΘ δεν θέλει να δημιουργήσει την εικόνα του Παύλου ως ένος ακομμάτιστου νέου. Θέλει να δημιουργήσει την εικόνα ενός νέου που με ευκολία θα ψήφιζε το ΠΟΤΑΜΙ αφού κι αυτός δεν συμπαθούσε τις νεολαίες των κομμάτων, δεν γούσταρε να πολυασχολείται με την πολιτική, δεν είχε άποψη για τίποτα παρά μόνο μια γενική απέχθεια για αυτό που βλέπει γύρω του, και ήταν ένα παιδί μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας που ζούσε με τις δικές της ανησυχίες μακριά από την βαβούρα της πολιτικής. Κάπως έτσι είναι και το target group του κόμματος του ΣΘ: Πολύ απολιτίκ, καμία σχέση με τις παραδοσιακές νεολαίες κομμάτων, άνθρωποι που απλά δεν περνάνε τόσο καλά σήμερα για έναν λόγο αδιευκρίνιστο που μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας υπερήρωας με σακίδιο να μας λυτρώσει από τα αμαρτήματά μας δημιουργώντας ένα κόμμα που δεν θέλει να λέγεται κόμμα, ένα κόμμα – μη-κόμμα, το οποίο θα μπορεί να σου δείχνει ότι εκφράζει κάτι διαφορετικό, εναλλακτικό και προοδευτικό, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι βγαλμένο από τα όνειρα όλων αυτών που θέλουν την νεολαία, τον απλό κόσμο φυλακισμένο στην αποδοχή της εκμετάλλευσής του.
Γράφει όμως και κάτι άλλο ωραίο ο ΣΘ: Ο άνθρωπος που έδειξε στους Έλληνες το έγκλημα του φασισμού. Ο άνθρωπος που ανάγκασε το κράτος και ίσως μια κοινωνία, να συγκρουσθεί με το τέρας.
Ίσως αυτό έχει μια δόση αλήθειας. Βλέπεις ο Παύλος έδειξε ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια συμμορία δολοφόνων, μια ναζιστική οργάνωση βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες της ιστορίας. Και είναι σημαντικό που είδαμε- έστω και με αυτό το κόστος- το έγκλημα του φασισμού. Αφού δεν μας το είχαν δείξει έμπειροι, ικανοί, δημοκράτες δημοσιογράφοι που «αποκάλυπταν» τον ρόλο της χρυσής αυγής πίνοντας από τις κούπες με τα λογότυπά της, τουλάχιστον το μάθαμε τώρα. Και ο ΣΘ μάλλον ανήκει στους πολλούς που έπεσαν από τα σύννεφα όταν έμαθαν τι είναι και τι κάνει η χρυσή αυγή.

Πιθανόν να ανήκει και σε αυτούς που πιστεύουν ότι το τέρας του φασισμού θα νικηθεί αν μορφωθούν οι ναζί. Αν τους αγκαλιάσουμε και τους δώσουμε άφεση αμαρτιών, αν γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο. Ας περιμένουμε όλοι μαζί να τσακίσει τον φασισμό το σύστημα εκείνο που τον δημιούργησε. Εν τω μεταξύ δυο μέρες μετά την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου φασίστες επιτέθηκαν σε φίλο του. Καληνύχτα, καληνύχτα…

ΦΑΣΙΣΤΟΝΑΖΙΔΕΣ ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΞΥΡΙΣΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙΑ

 ΦΑΣΙΣΤΟΝΑΖΙΔΕΣ ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΞΥΡΙΣΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙΑ

Αφορμή γι’ αυτήν -την κατά κάποιο τρόπο διευκρίνιση, αποτελεί ένα άρθρο που βρήκα ΕΔΩ.

   Έτσι δηλαδή, για να μη δαιμονοποιηθεί κατά λάθος και κάνας αθώος, που επειδή έχει μια σχετική καράφλα ή και έντονη, προτιμά να ξυρίζει τελείως το κεφάλι του... 

   Ο εγκληματίας όμως που τραυμάτισε έναν άνθρωπο (στην προκείμενη φίλο τού δολοφονημένου Παύλου Φύσσα απ’ τον Χρυσαυγήτη) και λήστεψε μια δεκαεξάχρονη κοπέλα, εγκληματίας φασίστας θα ήταν ούτως ή άλλως,

είτε με ξυρισμένο κεφάλι δηλαδή, είτε με αξύριστο.

Είτε με φανερά φασιστικά διακριτικά όπως π.χ. της Χρυσής Αυγής, είτε χωρίς φανερά φασιστικά διακριτικά.

Είτε φασίστας τής Χρυσής Αυγής είναι,

είτε φασίστας άλλης φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης-συμμορίας. 

Παράλληλα, έπεσα τυχαία και πάνω σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ VIDEO.

Αλήθεια, γιατί σ’ αυτό το VIDEO κρύβουν τα πρόσωπα των φασιστών δραστών;

Γιατί να μην ξέρουμε σε ποιους ν’ αποφεύγουμε να δώσουμε το χέρι μας για χειραψία, μην και μας λείπουν κάμποσα δάχτυλα μετά ή κι ολόκληρο το χέρι μας;

   Επίσης, αν κάποιος γνωρίζει τι απέγινε μ’ αυτήν την υπόθεση, αν δηλαδή κάποιος γνωρίζει αν συνελήφθησαν και πλήρωσαν-πληρώνουν το έγκλημά τους αυτά τα φασισταριά, ας μας πληροφορήσει. (Τυχαίνει να μην έχω υπόψη μου τι έχει γίνει).

Άλλο ένα τυχαίο παράδειγμα
Αυτές τις φωτογραφίες συν ένα video τα βρήκα ΕΔΩ. 

Αλήθεια, τόσες φανερές φασιστόφατσες -που σημαίνει ότι είναι αδύνατο να ξεφύγουν απ' την τσιμπίδα τού νόμου, όπως αδύνατο να ξεφύγουν και οι φασιστοκουκουλοφόροι στην προκείμενη (διότι όπως αποδείχτηκε "κελαηδάνε" μόλις δουν τα σκούρα), τι έγιναν;
Συνελήφθησαν; Πλήρωσαν-πληρώνουν για τα εγκλήματά τους;

Γενικότερα, κυκλοφορούν στο διαδίκτυο πάμπολλα τεκμήρια-πρόσωπα φασιστικά σε δράση εγκληματική. 
Τί γίνεται με όλους αυτούς τούς εγκληματίες φασίστες; 
Απολαμβάνουν ...ασυλία ή πλήρωσαν-πληρώνουν-θα πληρώσουν (ως εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου που είναι) τα εγκλήματά τους; 
Δεν θα πρέπει ο λαός να ενημερωθεί επακριβώς επ' αυτών των θεμάτων; 
Ή μήπως έχει ήδη γίνει αυτή η ενημέρωση και δεν πήρα χαμπάρι εγώ;

Διάφορα στιγμιότυπα από τη 2η και 3η μέρα του φεστιβάλ. ΚΝΕ

Υπερευρυγώνιες λήψεις 180 μοιρών από την κεντρική εξέδρα

Λήψη 360 μοιρών

Aχ! αυτή η υπέροχη λιμνούλα. 

Τελικά  τα φοβερά σουβλάκια της ΚΝΕ είναι σταθερή αξία. Απόκτησαν όμως ανταγωνιστή...Λουκουμάδες με παγωτό!

 Λίγο πριν την κοσμοπλημμύρα!

Ο Κώστας Καζάκος και Κατερίνα Παπουτσάκη απαγγέλουν Ρίτσο

Κοσμοπλημμύρα!

Εικαστική γωνιά αφιερωμένη στους: Μάνο Κατράκη, Βάσω Κατράκη, Γιώργη Βαρλάμο

ΣΥΡΙΖΑ και Π.Ι.Ν.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΛΑ.ΣΥ

α) Στην συνεδρίαση του Π.Σ στη Λευκάδα την Κυριακή 14-9-14 έγινε η διαδικασία

εκλογής των μελών της Ο.Ε. Ο Περιφερειάρχης και ο Πρόεδρος του Π.Σ. εισηγήθηκαν

να γίνει η εκλογή με βάση την εγκύκλιο του Υπ. Εσωτερικών που είναι αντιδημοκρατική

γιατί επιβάλει τους δύο υποψήφιους της μειοψηφίας για την Ο.Ε να τους υποδείξει η

μειοψηφία με μυστική ψηφοφορία και αποκλείει στους Περιφερειακούς Συμβούλους της

μειοψηφίας να θέσουν υποψηφιότητα, ενώ αντίθετα αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα στους

συμβούλους της πλειοψηφίας.

Ο Περιφερειάρχης επικαλέστηκε λόγους «πολιτικού ρεαλισμού» για την εφαρμογή

της απαράδεκτης εγκυκλίου και εναπόθεσε την αλλαγή στον τρόπο ψηφοφορίας στην

αλλαγή του Καλλικράτη όταν αλλάξει η κυβέρνηση...!

Αντιταχθήκαμε σε αυτή την απαράδεκτη μεθόδευση όπως και άλλες παρατάξεις της

μειοψηφίας. Υπογραμμίσαμε ότι στο όνομα του πολιτικού ρεαλισμού εφαρμόζεται από

την πλειοψηφούσα παράταξη του Σύριζα η κυβερνητική πολιτική και οι αντιδημοκρατικές

της μεθοδεύσεις. Ούτε μια στοιχειώδη πράξη αντίστασης δεν θέλουν να κάνουν.

Προτείναμε η ψηφοφορία για την εκλογή να γίνει από την ολομέλεια του Π.Σ. και όποιος

ήθελε να θέσει υποψηφιότητα. Το απέρριψε η πλειοψηφία.

Έτσι αλληλοψηφίστηκαν οι παρατάξεις της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ (τους ψήφισε και η

ΔΗΜΑΡ) και εκλέχτηκαν στην Ο.Ε. Εμείς θέσαμε υποψηφιότητα με τον Γ. Κορφιάτη, που

συγκέντρωσε 7 ψήφους στην ψηφοφορία της μειοψηφίας.

β) Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τις μεταφορές των μαθητών στην Κέρκυρα, Κεφαλονιά

και Ιθάκη. Αντί η πλειοψηφία του Π.Σ. να απαιτήσει τα απαιτούμενα ποσά από την

κυβέρνηση δηλώνει ότι «αυτά είναι τα χρήματα» και απευθύνεται στην κοινωνική

ευαισθησία των μεταφορέων. Στην πράξη δηλαδή συμβιβάζεται με την κυβερνητική

πολιτική περικοπών και δεν διεκδικεί.

Εμείς θεωρούμε ότι άμεσα πρέπει να λυθεί το πρόβλημα της μεταφοράς όλων των

μαθητών με σύγχρονα και ασφαλή μέσα και για αυτό να απαιτηθούν τα απαραίτητα

κονδύλια από την κυβέρνηση. Επιπλέον για την Κεφαλονιά πρέπει να γίνουν οι

απαιτούμενες παρεμβάσεις στο οδικό δίκτυο για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια στη

μεταφορά των μαθητών και όλων των κατοίκων.

Κέρκυρα, 15-9-2014

Οι Περιφερειακοί

Σύμβουλοι της ΛΑ.ΣΥ

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΣΤΑ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ 2

Ξενοδοχοϋπάλληλοι: Οι συνθήκες εργασίας μας χειροτερεύουν

Ο Σύνδεσμος Ξενοδ/λων με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό μαγείρισσας που οδηγήθηκε στο νοσοκομείο, λόγω της πίεσης στην εργασία, κάνει λόγο για επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Το δελτίο τύπου που εξέδωσαν έχει ως εξής: Οι συνθήκες εργασίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων υποβαθμίζονται καθημερινά στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις της Κέρκυρας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στα ξενοδοχεία είναι η εργοδοτική τρομοκρατία, η ψυχολογική πίεση που ασκείται στους εργαζόμενους από τα στελέχη της εργοδοσίας, καθώς και η έλλειψη στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας και αποτροπής εργατικού κινδύνου. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι βιώνουν την πιο σκληρή χούντα που έχει επιβληθεί ποτέ. Την «ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ» .ΣΚΥΨΕ – ΔΟΥΛΕΨΕ- ΣΚΑΣΕ αυτό είναι το τρίπτυχο πάνω στο οποίο χτίζονται οι σύγχρονες συνθήκες εργασίας στα παλάτια της τουριστικής οικονομίας. Η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας οφείλονται: Α) Στις εφαρμοζόμενες πολιτικές που θεοποιούν την κερδοφορία των μονοπωλίων μέσα απ την λειτουργία των κανόνων της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Β) Στο άνοιγμα της όρεξης των εργοδοτών για μεγαλύτερη εκμετάλλευση μετά από την εξαφάνιση κάθε προστατευτικής για τα εργατικά δικαιώματα θεσμικής διάταξης. Γ) Στο σχέδιο της εργοδοσίας να εξοντώσει απολύοντας ή εξαναγκάζοντας ακόμη και σε παραίτηση όσους εργαζόμενους διατηρούν περισσότερα εργατικά δικαιώματα απ τους νεοπροσλαμβανόμενους. Δ) Στην υποχώρηση του εργατικού κινήματος κάτω από την τρομοκρατία των μέτρων , την απειλή της ανεργίας και την καλλιέργεια της αυταπάτης περί ανατροπής μέσω κυβερνητικής αλλαγής. Ε) Στον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης από κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές που ταυτίζουν ψευδεπίγραφα την κερδοφορία των επιχειρήσεων με την ενίσχυση της θέσης των εργαζομένων , που προωθούν τον κοινωνικό εταιρισμό βάζοντας στο ίδιο τραπέζι εργοδότες και εργαζόμενους , που διαχωρίζουν τους εργοδότες σε «καλούς» και «κακούς», «υγιείς» και μη, υπονομεύοντας έτσι την ταξική συσπείρωση και οργάνωση των εργαζομένων. Η εργοδοτική λαίλαπα δεν αφήνει κανέναν εργαζόμενο και κανένα δικαίωμα άθικτο. Δεν ξεχωρίζει εκλεκτούς και μη εργαζόμενους, αλλοδαπούς ή Έλληνες , προϊστάμενους ή απλούς εργάτες , απεργούς ή απεργοσπάστες, συνδικαλιστές συναινετικούς ή συνδικαλιστές ανυποχώρητους. Όταν τα μονοπώλια ανοίγουν την «κρεατομηχανή» του αλέσματος των εργατικών δικαιωμάτων αλέθουν τους πάντες και τα πάντα. Πρόσφατο παράδειγμα μέσα στον μακρύ κατάλογο των εργαζομένων που έχουν οδηγηθεί στο Νοσοκομείο , σε ιατρεία ή κλινικές κάτω από την εργοδοτική πίεση η Γραμματέας του Σωματείου Μαγείρων, εργαζόμενη στο ξενοδοχείο ΠΑΡΚ. Προφανώς και το παράδειγμα αυτό δεν θα είναι το τελευταίο όσο υπάρχουν οι αιτίες που γεννούν τέτοια γεγονότα. Τις αιτίες αυτές πρέπει το συνδικαλιστικό κίνημα : -Να τις πολεμήσει στις ρίζες τους αναδεικνύοντας τον ρόλο του εργαζόμενου ως παραγωγό του πλούτου, που δικαιούται να καρπώνεται τον πλούτο που παράγει. -Να δώσει ταξική κατεύθυνση ενωτικής μαζικής συμμετοχής στην οργάνωση και τους αγώνες των εργαζομένων. -Να διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη προωθώντας το ανέβασμα της ταξικής συνείδησης. Ενωμένο σε ταξική κατεύθυνση το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να αποκρούσει τις πολύμορφες επιθέσεις της εργοδοσίας.

Το Aristera sti Mitilini στο 40ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή στην Αθήνα. Δείτε φωτογραφίες και Βίντεο

 Το Aristera sti Mitilini στο 40ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή στην Αθήνα. Δείτε φωτογραφίες και Βίντεο

Κόσμος πολύς, πιο πολύς από κάθε άλλη φορά !!!

Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά της ΚΝΕ που έστησαν αυτό το όμορφο σκηνικό

Δείτε ορισμένες από τις φωτογραφίες του... ανταποκριτού μας στην Αθήνα, τον οποίο και ευχαριστούμε.

Δείτε βίντεο της ΚΝΕ που αποτυπώνει από ψηλά τη μεγαλειώδη πολιτική συγκέντρωση στο Φεστιβάλ 

ΙΡΑΚ - ΣΥΡΙΑ Ετοιμασίες για την επόμενη φάση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

ΙΡΑΚ - ΣΥΡΙΑ

Ετοιμασίες για την επόμενη φάση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

Η «αντιμετώπιση» των «τζιχαντιστών» το νέο πρόσχημα που χρησιμοποιείται

Μία από τις φωτογραφίες που κάνει, τον τελευταίο καιρό το γύρο του διαδικτύου, φέρεται να καταγράφει παλιότερη συνάντηση ανάμεσα στους τότε «καλούς» «τζιχαντιστές» ενάντια στη συριακή κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων ο Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκάντι, σήμερα ηγέτης του «Ισλαμικού Κράτους», με τον Αμερικανό Ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή Τζον Μακέιν

Ετοιμη να βάλει μπρος την επόμενη φάση της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επιχείρησης σε βάρος των λαών της Συρίας, του Ιράκ και άλλων χωρών της περιοχής, με στόχο το γεωπολιτικό ανακάτεμα της τράπουλας στη Μέση Ανατολή προς όφελος των μονοπωλίων, εμφανίζεται η κυβέρνηση του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, με κάποιους από τους συμμάχους της.
Ενα από τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση Ομπάμα στο σχέδιό της για «συντριβή» των μισθοφόρων του «Ισλαμικού Κράτους» («ΙΚ») σε Συρία και Ιράκ είναι η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός της λεγόμενης «μετριοπαθούς συριακής αντιπολίτευσης» δηλαδή μια άλλη «φράξια» των «τζιχαντιστών» που εδώ και χρόνια δημιουργήθηκαν, χρηματοδοτήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν στα θερμοκήπια των αμερικανικών, ευρωπαϊκών και αραβικών μυστικών υπηρεσιών ως όργανο ανατροπής μεταξύ άλλων και της μη αρεστής κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου Μπασάρ Ασαντ.
Η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός των «αντικαθεστωτικών» δυνάμεων στη Συρία από τις ΗΠΑ, μεθοδεύεται μετά την έγκριση σχετικού νομοσχεδίου από τα δύο Σώματα του αμερικανικού κογκρέσου την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή. Ωστόσο, λίγα έχουν γίνει έως σήμερα γνωστά σχετικά με το ποιος, πώς και πού θα γίνει η νέα εκπαίδευση της «συριακής μετριοπαθούς αντιπολίτευσης» έναντι του «Ισλαμικού Κράτους».
Οι λιγοστές πληροφορίες αναφέρουν πως θα κοστίσει στον αμερικανικό λαό περίπου μισό δισ. δολάρια, θα αφορά έως και 5.000 ενόπλους (άρα θα χρειαστούν μήνες...), και θα γίνει σε μυστικά στρατόπεδα στην έρημο της Σαουδικής Αραβίας από Αμερικανούς εκπαιδευτές του στρατού και της CIA. Σε αυτό το σχήμα των «μετριοπαθών» μαχητών συμμετέχουν, όπως υπογράμμιζε την Παρασκευή σε άρθρο του στο ΒΒC ο ανταποκριτής του δικτύου στη Μ. Ανατολή Τζέρεμι Μπάουεν, θρησκόληπτοι ισλαμιστές και «τζιχαντιστές» από το «Μέτωπο Νούσρα» (την οργάνωση - παρακλάδι της «Αλ Κάιντα», που ήταν έως το τέλος του 2013 σύμμαχος του «ΙΚ» και από τις αρχές του 2014 «αντίπαλος»), οι οποίοι ουσιαστικά δεν βλέπουν το «Ισλαμικό Κράτος» ως αντίπαλο αλλά την κυβέρνηση του Προέδρου Ασαντ.

Προβληματισμοί και επιφυλάξεις...

Μέχρι να ετοιμαστεί το συνονθύλευμα μαχητών της λεγόμενης «συριακής μετριοπαθούς αντιπολίτευσης» που θα κληθεί να παίξει το ρόλο μιας αμφιλεγόμενης «χερσαίας» δύναμης κατά του «ΙΚ» στο συριακό έδαφος, τα πολιτικο-στρατιωτικά επιτελεία της κυβέρνησης Ομπάμα έχουν ήδη καταστρώσει και ετοιμάζονται να υλοποιήσουν τα σχέδια έναρξης πολλαπλώς επικίνδυνων αεροπορικών βομβαρδισμών στην περιοχή, δίχως τη συγκατάθεση της κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου Μπασάρ Ασαντ ή τη συνεργασία του Ιράν.
Γι' αυτό το λόγο, οι συγκεκριμένοι σχεδιασμοί προκαλούν επιφυλάξεις, προβληματισμούς και ανησυχίες. Τόσο εντός στελεχών του Πενταγώνου (εκ των οποίων κάποιοι σημειώνουν ότι κανένας αεροπορικός βομβαρδισμός δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός δίχως χερσαίες δυνάμεις). Οσο και μεταξύ παραδοσιακά στενών συμμάχων τους όπως ορισμένες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, που ιδιαίτερα μετά την εγκληματική, καταστροφική επέμβαση των Αμερικανών το 2003 στο Ιράκ επιδιώκουν να συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τηρώντας όλα τα προσχήματα και τους τύπους, είτε εξασφαλίζοντας τη συναίνεση της ηγεσίας της υπό επέμβασης χώρας, είτε την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 15/9, αρθρογράφος των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» καλούσε τον Ομπάμα, σε κεντρικό άρθρο, με τίτλο «Για να συντρίψεις το ΙΚ, κάνε συμφωνία με τον Ασαντ» να μην προχωρήσει στην «εκπαίδευση» της συριακής «μετριοπαθούς» αντιπολίτευσης, αλλά να συμμαχήσει με τη συριακή κυβέρνηση.
Θυμίζουμε ότι στην περίπτωση της Συρίας δεν έχουμε ούτε τη συγκατάθεση της κυβέρνησης Ασαντ για την πραγματοποίηση αεροπορικών βομβαρδισμών κατά θέσεων του «ΙΚ» από ξένες δυνάμεις (που όπως σημείωσε η Ρωσία συνιστά σαφή παραβίαση του «διεθνούς δικαίου») ούτε καν μια προσχηματική απόφαση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Παρ' όλα αυτά, ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας Τσακ Χέιγκελ δήλωνε την Πέμπτη στο Κογκρέσο ότι οι στόχοι των αμερικανικών βομβαρδισμών στη Συρία έχουν αποφασιστεί και ότι σε καμία περίπτωση τα σχέδια αυτά δεν θα ανατραπούν ή περιοριστούν «από σύνορα που υπάρχουν μόνον κατ' όνομα».

Μηχανές προπαγάνδας στο φουλ

Πάντως, οι «τζιχαντιστές» κυκλοφόρησαν, την ίδια περίοδο, νέο, προπαγανδιστικό τρίλεπτο βίντεο με πρωταγωνιστή το Βρετανό όμηρο δημοσιογράφο Τζον Κάντλι, ο οποίος διόλου τυχαία απήχθη λίγο μετά την άφιξή του στη Συρία το 2012. Ο Κάντλι δεν αποκεφαλίζεται, ούτε απειλείται, αλλά προβάλλεται σαν ο πρόθυμος παρουσιαστής μιας σειράς βίντεο στα οποία θα αποκαλύψει τάχα κάποιες θέσεις για το «ΙΚ». Διαφάνηκε εντούτοις η επιδίωξή του να στρέψει τους μουσουλμάνους της Δύσης κατά των «αδιάλλακτων» κυβερνήσεων σε ΗΠΑ και Βρετανία που εγκαταλείπουν τους ομήρους, αρνούμενες να δώσουν λύτρα σε μία οργάνωση που σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (αυτές «ξέρουν») αποκομίζει καθημερινά 3.000.000 δολάρια από το λαθρεμπόριο πετρελαίου, φυσικού αερίου και το δουλεμπόριο γυναικόπαιδων σε άτυπα σκλαβοπάζαρα της Αραβικής Χερσονήσου και της Βόρειας Αφρικής.

Η Διάσκεψη του Παρισιού

Ενδοϊμπεριαλιστικές «δυσκολίες» διαφάνηκαν την περασμένη Δευτέρα και κατά τη διεθνή συνδιάσκεψη που πραγματοποίησε στο Παρίσι η κυβέρνηση του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, με κεντρικό ζήτημα τα σχέδια για τη «συντριβή» του «ΙΚ» στο Ιράκ όπου έσπευσε να συμμετάσχει και η ελληνική συγκυβέρνηση διά του αντιπροέδρου της και ΥΠΕΞ, Ευάγ. Βενιζέλου, για λογαριασμό της ελληνικής πλουτοκρατίας που διεκδικεί μερίδιο από τη μοιρασιά.
Η Διάσκεψη επιβεβαίωσε τις οξύτατες αντιθέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, αν και τέσσερις μέρες μετά την ολοκλήρωσή της ο σοσιαλιστής Γάλλος Πρόεδρος έδωσε, προχτές, εντολή στα γαλλικά αεροπλάνα να βομβαρδίσουν θέσεις του «ΙΚ» στο βορειοανατολικό Ιράκ με αποτέλεσμα «πολλές δεκάδες νεκρούς τζιχαντιστές»... ενδεχομένως και αμάχους όπως ανακοινώθηκε.
Στο τελικό ανακοινωθέν της Διάσκεψης του Παρισιού οι αξιωματούχοι από περίπου 30 χώρες διαβεβαιώνουν πως θα πάρουν «όλα τα απαραίτητα μέτρα» κατά των ενόπλων του «Ισλαμικού Κράτους» και θα παράσχουν στο Ιράκ τη «δέουσα στρατιωτική βοήθεια». Αποφεύγεται, εντούτοις, σαφής αναφορά στο είδος της «στρατιωτικής βοήθειας» και στα «απαραίτητα μέτρα» που θα πάρει αυτή η νέα «συμμαχία των προθύμων» κατά των «τζιχαντιστών».
Ωστόσο, σε σχέση με τη συνδιάσκεψη του Παρισιού αξίζει να επισημανθούν ακόμη δύο γεγονότα: Αφενός η επιλογή της γαλλικής διπλωματίας να δημοσιοποιήσει τη διαφωνία της για την άρνηση των Αμερικανών να προσκληθεί και το Ιράν, που θεωρείται βασικός παράγοντας. Αφετέρου, η απουσία σαφούς αναφοράς στο επίμαχο ζήτημα βομβαρδισμού των «τζιχαντιστών» του «ΙΚ» στη Συρία που πηγάζει από τις επιφυλάξεις κάποιων εκ των χωρών που συμμετέχουν στην υπό συγκρότηση συμμαχία των «προθύμων», λόγω των κινδύνων που εγκυμονεί η απαίτηση των ΗΠΑ να βομβαρδίζουν δίχως να εξασφαλίσουν την άδεια των συριακών αρχών.

Δίαυλος Βαγδάτης - Δαμασκού

Παρά την άρνηση των ΗΠΑ να συμμετάσχουν Συρία και Ιράν στη συνδιάσκεψη του Παρισιού για μια νέα συμμαχία «προθύμων» κατά του «ΙΚ», στα χνάρια εκείνης που είχε κάνει ο τότε Πρόεδρος Τζ. Ου. Μπους για να εισβάλει το 2003 στο Ιράκ, αίσθηση δημιούργησε την περασμένη Τρίτη η πληροφορία συριακών ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων και το συριακό πρακτορείο ειδήσεων ΣΑΝΑ ότι ο Φάλεχ αλ Φάγιαντ, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Ιράκ, ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ Ασαντ, για τις προσπάθειες που καταβάλλονται, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το «Ισλαμικό Κράτος». Τα συριακά μέσα ενημέρωσης σημείωναν με νόημα πως είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται τέτοια συνάντηση, τουλάχιστον αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής άρχισαν τα αεροπορικά πλήγματα εναντίον του «ΙΚ» στο ιρακινό έδαφος.

Η Διάσκεψη της Μαδρίτης

Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι ανάλογες δυσκολίες και επιφυλάξεις καταγράφηκαν στα μέσα της βδομάδας και στην υπουργική Διάσκεψη για τη Λιβύη στη Μαδρίτη, που πραγματοποίησε με δική της πρωτοβουλία η κυβέρνηση του Ισπανού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι και στην οποία συμμετείχε και ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικων, Ευ. Βενιζέλος (για λογαριασμό της ελληνικής πλουτοκρατίας που διεκδικεί μερίδιο από την μοιρασιά), και δεκάδες άλλοι αξιωματούχοι από την ΕΕ, την «Ενωση για τη Μεσόγειο», τον Αραβικό Σύνδεσμο, την Αφρικανική Ενωση, τον ΟΗΕ.
Οι συμμετέχοντες στη Διάσκεψη της Μαδρίτης αρκέστηκαν σε ευχολόγια και αόριστες υποσχέσεις και αποσιώπησαν το γεγονός πως η ρίζα του σημερινού χάους στη Λιβύη βρίσκεται στην ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους το 2011 και την ανατροπή της τότε κυβέρνησης του Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι με τη βοήθεια των τότε «καλών» «τζιχαντιστών», με στόχο το ξαναμοίρασμα του πλούτου της χώρας στα δικά τους μονοπώλια.
Στην περίπτωση της Μαδρίτης (όπως προηγούμενα στο Παρίσι), οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της αποσταθεροποίησης φόρεσαν τη μάσκα του «σωτήρα» υποδυόμενοι τον «εγγυητή» της «σταθερότητας» και της «δημοκρατίας».
Οπως είναι έκδηλο, οι τρέχουσες εξελίξεις στο Ιράκ δεν μπορούν να μη συνδυαστούν με εκείνες στη Συρία ή τη Λιβύη και ευρύτερα, καθώς αποτελούν κομμάτια ενός μεγάλου γεωπολιτικού παζλ που κυοφορεί τη διαμόρφωση ενός νέου, ακόμη πιο αβέβαιου, σκηνικού με τους λαούς να πληρώνουν το τίμημα.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ