Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ

• 
  

του Δημήτρη Κουτσούμπα

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Στις 19 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη διευρυμένη Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ με θέμα: «Η πορεία ανασύνταξης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και της ανάπτυξης της κομματικής οικοδόμησης στην εργατική τάξη», υλοποιώντας απόφαση του 19ου Συνεδρίου. Η ΚΟΜΕΠ, στο τεύχος 2/2016, δημοσίευσε την Απόφαση της Πλατιάς Ολομέλειας.

Στο διάστημα που μεσολάβησε, συνεχίστηκε ο κύκλος των εργατικών απεργιακών κινητοποιήσεων, των αγροτικών κινητοποιήσεων και μπλόκων στους δρόμους, των απεργιακών κινητοποιήσεων και συλλαλητηρίων μεσαίων στρωμάτων της πόλης, των φοιτητικών και μαθητικών κινητοποιήσεων με αιχμή την εναντίωση σε νέα αντιλαϊκά, αντεργατικά μέτρα, «προαπαιτούμενα» για την υλοποίηση του αντιλαϊκού 3ου Μνημονίου κυβέρνησης-ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Παρά την ορισμένη κλιμάκωση των αγώνων στην πορεία και κατά τις μέρες της ψηφοφορίας των αντιλαϊκών μέτρων στη Βουλή, σήμερα πλέον αποτελούν νόμους, τις αρνητικές συνέπειες των οποίων σταδιακά θα δεχτούν μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, συνταξιούχοι, γενικότερα οι λαϊκές δυνάμεις, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, ειδίκευση.

Ένα μέρος αγωνιζόμενων εργατικών, λαϊκών δυνάμεων απογοητεύτηκε εκ νέου, αναρωτιέται ξανά αν υπάρχει ελπίδα και προοπτική, ενώ ένα άλλο μέρος αναζητά και πάλι τη διέξοδο σ’ ένα νέο κυβερνητικό συμμαχικό σχήμα από την παρούσα Βουλή ή και από νέα Βουλή, μετά από εκλογές.

Βέβαια, όλοι αυτοί οι προβληματισμοί, οι συγχύσεις, οι ταλαντεύσεις δεν είναι τόσο αυθόρμητοι όπως λέγεται. Είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής καπιταλιστικής παρέμβασης, μέσω όλων των μηχανισμών που διαθέτει (κόμματα, εκπαιδευτικό σύστημα, τηλεοπτική-ηλεκτρονική προπαγάνδα), μέσω της άμεσης παρέμβασης των ανθρώπων της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, στους χώρους εργασίας. Κι όλα αυτά υποβοηθούνται από νέα αστικά ή οπορτουνιστικά σχήματα ή από την προβολή και επαναχρησιμοποίηση παλιών.

Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και θύλακες εργατικών και λαϊκών αντιστάσεων, κινητοποιήσεων, μικρές διεργασίες που δείχνουν τις δυνατότητες, παρά την αντιφατικότητα και τη δυσκολία στις εργατικές, λαϊκές διαθέσεις.

Για το ΚΚΕ όλ’ αυτά ήταν αναμενόμενα, αλλά μέσα σ’ όλ’ αυτά με σαφήνεια προβάλλει η αναγκαιότητα της διεύρυνσης των εργατικών δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πάλης, της διεύρυνσης της συμμαχίας αυτών των δυνάμεων με αντιμονοπωλιακά κινούμενες λαϊκές δυνάμεις όλο και πιο κοντά στο στόχο της σύγκρουσης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.

Από αυτήν την άποψη, θεωρούμε πολύ επίκαιρο το περιεχόμενο της Εισηγητικής Ομιλίας του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σ. Δημήτρη Κουτσούμπα, στην Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ, την οποία και δημοσιεύουμε.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ*

Η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ για τη δουλειά στην εργατική τάξη και το κίνημά της υλοποιεί σχετική απόφαση του 19ου Συνεδρίου και συνέχεια της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και την οικοδόμηση στην εργατική τάξη, που είχε γίνει το Μάρτη του 2010, πριν το 19ο Συνέδριο και αφότου είχε εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα.

Το διάστημα από το 2009 που ξέσπασε η κρίση μέχρι σήμερα, δηλαδή 7 συνεχή χρόνια, είναι μια περίοδος πυκνών οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, μεγάλων αγώνων. Ιδιαίτερα στην πρώτη φάση 2010-2012 εξελίχτηκαν σοβαροί, μαζικοί αγώνες, με αυξημένες απαιτήσεις καθοδήγησης, με νέες δυσκολίες, αλλά και με παρακαταθήκες για τους νέους, επερχόμενους αγώνες.

Το Κόμμα μας έδωσε ηρωικές μάχες, μπήκε μπροστά σε αρκετές περιπτώσεις. Βασικές εκτιμήσεις περιέχονται τόσο στην εισήγηση όσο και στις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου γι’ αυτήν την πρώτη φάση. Συνολικά, μέσα στους αγώνες επικράτησε η ονομαζόμενη «αντιμνημονιακή γραμμή», προβλήθηκε το γνωστό κίνημα «των πλατειών», οι «αγανακτισμένοι», κυριάρχησαν συνθήματα και αιτήματα που έκρυβαν τον πραγματικό αντίπαλο, αποπροσανατόλιζαν, στοχοποιούσαν στενά την κάθε φορά κυβέρνηση, αρχικά τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, μετά τη βραχύβια διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ υπό τον Λουκά Παπαδήμο και στη συνέχεια τη διακυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (με αρχική συμμετοχή και της ΔΗΜΑΡ) υπό τον Αντώνη Σαμαρά.

Στο κίνημα αυτό συμμετείχαν ιδεολογικά-πολιτικά ανώριμες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, μεταξύ άλλων εργαζόμενοι από τις πρώην ΔΕΚΟ, από τον κρατικό τομέα, καθώς και μικροαστικά στρώματα. Σε πολιτικό επίπεδο παρενέβαινε ένα συνονθύλευμα δυνάμεων αστικών ρεφορμιστικών, οπορτουνιστικών, αναρχοαυτόνομων, αλλά και ακροδεξιών, εθνικιστικών, ανοιχτά φασιστικών - ναζιστικών.

Με ισχυρή παρέμβαση της αστικής τάξης και των ΜΜΕ κυριάρχησε στις κινητοποιήσεις η στενή αντίθεση στο «μνημόνιο», στη Μέρκελ και τους Γερμανούς κλπ. Στην ουσία κυριάρχησε η διεκδίκηση αλλαγής διαχειριστών στη διακυβέρνηση και το κράτος, μέσα από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Η πρόταση «τη λύση να δώσουν οι εκλογές» γινόταν και πρόταση-σύνθημα μεγάλου μέρους του κινήματος, αλλά και του λαού συνολικά.

Οι αγώνες αυτοί, σε συνδυασμό με τους γενικότερους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και των διεθνών συμμαχιών της, αντανακλούσαν οπωσδήποτε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, καθώς και τη μεγάλη και απότομη κατάρρευση κυρίως του ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως της ΝΔ και του μικρότερου τότε εταίρου τους, του ΛΑΟΣ.

Η μετακίνηση αυτή έφερε στις εκλογές του 2012 στην αξιωματική αντιπολίτευση το ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε τη θέση του ΠΑΣΟΚ, καθώς και σε αναδιάταξη του χώρου της «Δεξιάς», με την εμφάνιση και εδραίωση του ναζιστικού, φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής και ενός εθνικιστικού δεξιού κόμματος, των ΑΝΕΛ, που άρχισε να πορεύεται πλάι στο ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι ξεκίνησε και η δεύτερη φάση αυτής της περιόδου της κρίσης, από το 2012 έως τις αρχές του 2015 (περισσότερο σχηματικά το λέμε, δεν περιοδολογούμε, αλλά για να είναι πιο σαφείς οι σταθμοί αυτής της πορείας). Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το ΟΚ από την αστική τάξη για να αντικαταστήσει την καταρρέουσα σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, από τις εκλογές του 2015 ξεκίνησε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.

Οι Αποφάσεις της ΚΕ –τόσο όλο το 2013 όσο και το 2014– δίνουν το στίγμα των εξελίξεων, των ανταγωνισμών που βρίσκονται σε εξέλιξη μέσα στην Ευρωζώνη, ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ, αλλά και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως τις ΗΠΑ.

Η άνοδος της ΝΔ στην κυβέρνηση το 2012 σε συνεργασία με το
ΠΑΣΟΚ υπό τον Βενιζέλο και τη ΔΗΜΑΡ την πρώτη περίοδο, η συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική τους και τα μέτρα που έφερε το 2ο Μνημόνιο οδήγησαν επίσης σε νέους αγώνες και κινητοποιήσεις. Και σε αυτόν το γύρο κινητοποιήσεων κυριάρχησε το ίδιο «αντιμνημονιακό», «αντιμερκελικό», «αντιαποικιοκρατικό» περιεχόμενο, παρά την προσπάθεια του Κόμματος και του ταξικού κινήματος.

Σε αυτήν τη φάση όλο και περισσότερο κυριάρχησαν τα συνθήματα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ευρύτερου αριστερού οπορτουνιστικού χώρου. Άρχισε να γίνεται πιο έντονη η πίεση για να φύγουν οι «παλιές», όπως ονομάζονταν, δυνάμεις –η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ– και να αντικατασταθούν από την «Αριστερά», ενώ σε προπαγανδιστικό επίπεδο αυτή η πίεση για κυβερνητική εναλλαγή αξιοποιούσε συνθήματα ανατροπής, ελπίδας κλπ.

Σε αυτά τα δυόμισι χρόνια (καλοκαίρι 2012 - αρχές 2015) το Κόμμα, πατώντας πάνω στην προηγούμενη πείρα και τις αποφάσεις του Συνεδρίου του, έκανε τεράστια ιδεολογική-πολιτική δουλειά μέσα στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, η οποία επικεντρώθηκε στα εξής κομβικά ζητήματα της αντιπαράθεσης:

- Στη στάση των κομμουνιστών απέναντι στις κυβερνήσεις συνεργασίας, αστικής διαχείρισης, των κυβερνήσεων της Αριστεράς κλπ. στο έδαφος του καπιταλισμού.

- Στη στάση του ΚΚΕ απέναντι στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, στο πώς βλέπουμε και συνδέουμε εμείς την έξοδο από αυτές με τη συνολικότερη πρόταση της εργατικής εξουσίας, απέναντι στα ιδεολογήματα που πρόβαλλαν ως διέξοδο την έξοδο από το νόμισμα χωρίς ρήξη με την αστική εξουσία και ιδιοκτησία κλπ.

- Στη στάση των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος, στην κατάκτηση από αυτό της ικανότητας να παλεύει με ανιδιοτέλεια και αυτοτέλεια απ’ όλες τις αστικές δυνάμεις και επιδιώξεις, να μην υποτάσσει την πάλη του κάτω από ξένες σημαίες.

Η κατάκτηση αυτής της πείρας μέσα από την καθημερινή δουλειά σε κάθε τομέα δράσης των ΚΟ και της ΚΝΕ βοήθησε και προετοίμασε λαϊκές δυνάμεις, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν από σχετικά καλύτερες θέσεις τις πιέσεις και αυταπάτες που διατηρήθηκαν και αυξήθηκαν στην τρίτη φάση –την οποία διανύουμε μέχρι σήμερα– που ξεκίνησε με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα στις αρχές του 2015.

Μιλώντας λίγο σχηματικά, μπορούμε να πούμε ότι και τα ζητήματα που έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε κυρίως μέσα στην εργατική τάξη, στο εργατικό κίνημα, βρίσκονται ως ένα βαθμό σε μια νέα φάση. Αυτό μπορεί να στοιχειοθετηθεί από ένα σύνολο παραγόντων, όπως η ανάληψη και η συνολική πορεία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι του 2015), οι διεθνείς οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, καθώς και η διατήρηση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στη φάση της οικονομικής κρίσης.

Η εκτίμηση του ΠΓ για την κατάσταση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της συνείδησης της εργατικής τάξης, των διαθέσεων του υπόλοιπου λαϊκού κινήματος και των αγώνων των φυσικών συμμάχων της εργατικής τάξης (φτωχής αγροτιάς, αυτοαπασχολούμενων) δεν έχει αλλάξει και μάλιστα σε νέες παραγωγικές ηλικίες. Παραμένει όπως διατυπώνεται σε επανειλημμένες Αποφάσεις της ΚΕ το τελευταίο δίχρονο, καθώς και στην τελευταία Ολομέλεια της ΚΕ του προηγούμενου μήνα, που ήδη έχει συζητηθεί σχεδόν σε όλο το Κόμμα και την ΚΝΕ. Η εικόνα της συνολικής υποχώρησης, της αναδίπλωσης, της γενικευμένης ανασφάλειας, της μοιρολατρίας, του φόβου κλπ. είναι γνωστή, την συναντάμε σε κάθε βήμα μας.

Παρόλ’ αυτά, υπάρχουν νέες εστίες αντίστασης, αναπτύσσονται αγώνες. Δεν είναι άλλωστε αμελητέα η σημασία που είχαν οι 2 μεγάλες πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες που ξεκίνησαν με πρωτοβουλία του Κόμματος, των κομμουνιστών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης και οι οποίες είχαν επιτυχία, αν φυσικά συνυπολογίσουμε ότι η πρώτη από αυτές έγινε 50 μέρες μετά από τις εκλογές του Σεπτέμβρη (που είχαν αναδείξει και πάλι το ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση) και η δεύτερη αμέσως μετά, σε 20 μόλις μέρες από την πρώτη.

Φυσικά, τόσο στο ΠΓ όσο και στα όργανα έχουμε κάνει αναλυτικές εκτιμήσεις, δε θα σταθούμε σήμερα εδώ. Βασικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν δυνατότητες, παρά το γεγονός ότι εξακολουθούν να ισχύουν όλες οι αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες.

Η ίδια η επιβεβαίωση από τη ζωή των εκτιμήσεων του Κόμματος για την «κυβερνώσα Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ», γενικότερα για την κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ, είναι σημαντικό ατού που πρέπει να αξιοποιήσουμε στη δουλειά μας, γιατί δεν είναι εύκολο να την αφομοιώσει αμέσως η λαϊκή, η εργατική συνείδηση.

Υπάρχει ο κίνδυνος –λόγω ακριβώς του αρνητικού συσχετισμού και των άλλων παραγόντων που επιδρούν πάνω της μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού– αυτή να οδηγείται και σε άλλα συμπεράσματα, σε αντιδραστική κατεύθυνση, στην ενσωμάτωση, στην ταξική συνεργασία.

Εδώ προβάλλει ένα σοβαρό ιδεολογικοπολιτικό καθήκον για το Κόμμα και όλες τις ΚΟ: Να ενσωματώσουμε μέσα στην εργατική, λαϊκή αγωνιστική πείρα όλη αυτήν την πορεία του κινήματος και των αγώνων, των εξελίξεων όλης αυτής της 7ετίας της κρίσης.

Έχουμε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι όλα αυτά λειτουργούν πάνω στην εργατική συνείδηση, στην πλειοψηφία της εργατικής τάξης, αντιφατικά. Κυρίαρχη άποψη τείνει να γίνει το ότι «τίποτα δε γίνεται», «τίποτα δε βγαίνει», ιδιαίτερα μετά και από την απογοήτευσή τους από το ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό έχει σημασία να εξηγούμε με επάρκεια πού οδήγησαν οι αγώνες και οι συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν από το 2009 έως σήμερα, και γιατί πρέπει να αλλάξουμε ρότα.

«Δεν έγινε τίποτα», γιατί οι επιλογές του κινήματος, οι επιλογές της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων –όχι μόνο ή κυρίως οι εκλογικές– ως ένα μεγάλο βαθμό ήταν στην παραπάνω κατεύθυνση. Συνεπώς, προέχει να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα για την πορεία του κινήματος, της ταξικής πάλης, να συζητηθούν μέσα στους τόπους δουλειάς, στις συνελεύσεις, στις συσκέψεις, στις συγκεντρώσεις, στις συνεδριάσεις των ΔΣ, των επιτροπών. Σ’ αυτήν την ιδεολογική-πολιτική μάχη πρέπει να πρωτοστατήσουν οι κομμουνιστές αξιοποιώντας στην αντιπαράθεση το ατού της επιβεβαίωσης των εκτιμήσεων του Κόμματος στα παραπάνω θεμελιώδη ζητήματα.

Αν θα έπρεπε να δώσουμε κωδικοποιημένα την ουσία αυτής της δουλειάς, θα λέγαμε ότι αυτή πρέπει να αναδεικνύει τα εξής:

- Το χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης ως κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και τη σημασία της επιμονής του ΚΚΕ σ’ αυτήν την περίοδο που όλοι οι άλλοι έκρυβαν το πραγματικό της περιεχόμενο, κάνοντας λόγο για κρίση του καζινοκαπιταλισμού, για εισαγόμενη κρίση, για κρίση χρέους, για κρίση αξιών, για ανθρωπιστική κρίση κοκ. Τη σημασία ν’ αναδεικνύεται το γεγονός ότι η οικονομική κρίση δεν είναι φαινόμενο κυρίως ελληνικό, όπως προβάλλεται, αλλά σύμφυτο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ότι δεν οφείλεται στη λαμογιά, τη διαφθορά, την υποτιθέμενη έλλειψη κράτους, αλλά στην ίδια την επιδίωξη του καπιταλιστικού κέρδους.

- Το χαρακτήρα του κινήματος των «αγανακτισμένων», τη θολή αντιμνημονιακή ρητορική και γραμμή του.

- Τη σημασία του ζητήματος: Κάτω από ποια γραμμή πρέπει το κίνημα να βαδίζει, παράλληλα με την εμπειρία που βγαίνει όταν αυτό βαδίζει κάτω από τη σημαία του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού, του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

- Το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

- Τη σημασία του ζητήματος: Ποια κοινωνική δύναμη ηγείται του κινήματος. Τα μικροαστικά στρώματα, η ανώτερη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, τα ανώτερα τμήματα των εργαζομένων σε ιδιωτικό και κρατικό τομέα ή οι εργαζόμενοι των βιομηχανικών κλάδων, οι εργάτες και εργάτριες στη μεταποίηση, στο μέταλλο, στη χημική βιομηχανία, στις μεταφορές, στις κατασκευές, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες κλπ.;

- Τη σημασία του ζητήματος: Ποια πολιτική πρόταση γίνεται κυρίαρχη στο κίνημα. Αυτή που προτείνει συνεχείς εναλλαγές των διαχειριστών του συστήματος και των διεθνών συμμαχιών του μέσω των αλλεπάλληλων εκλογών ή αυτή που προτείνει τη σύγκρουση με αυτό το σύστημα, την ανατροπή του, την αποδέσμευση από τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες κάθε είδους, με λίγα λόγια, την αλλαγή τάξης στην εξουσία;

- Τη σημασία του ζητήματος: Τι στάση πρέπει να έχουν τα λαϊκά στρώματα απέναντι στη σταθερότητα του αστικού πολιτικού ζητήματος. Πρέπει να παλεύουν για τη σταθερότητά του μέσω της συναίνεσης σε αυτό ή για τη διεύρυνση της αδυναμίας και τη σύγκρουση μαζί του; Τι είναι υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης, το πρώτο ή το δεύτερο; Και, ταυτόχρονα, με ποια γραμμή θα γίνει αυτό;

- Το γεγονός ότι ο πόλεμος δεν είναι παραλογισμός θερμοκέφαλων ηγετών, αλλά η έκφραση των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών την εποχή του ιμπεριαλισμού για το μοίρασμα των αγορών, των σφαιρών επιρροής, τη νέα αυτή περίοδο, που ξεκίνησε μετά από τις ανατροπές του 1991 και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

 Αν όλα αυτά –και τα άλλα τα οποία δεν αναφέρονται αναλυτικά– τα λέμε σήμερα, είναι γιατί η κομμουνιστική απάντηση σε αυτά και άλλα ερωτήματα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τα καθήκοντα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος στις νέες συνθήκες που βιώνουμε αυτά τα χρόνια και κυρίως αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από ’δώ και πέρα με βάση τις εξελίξεις.

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΓ

 Καταρχάς, προέχει η διαμόρφωση ενιαίας αντίληψης σε όλο το Κόμμα για το περιεχόμενο της ανασύνταξης και τα καθήκοντα που απορρέουν για την προώθησή της.

Ο προσανατολισμός μας για την ανασύνταξη και ανάπτυξη του κινήματος πρέπει να αγκαλιάζει κάθε πόλη - περιοχή, έχοντας ως επίκεντρο τους μονοπωλιακούς ομίλους, τα εργοστάσια, τις μονάδες ηλεκτρικής ενέργειας, τις τηλεπικοινωνίες, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα εμπορικά κέντρα, τα νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, όλους τους παραδοσιακούς και σύγχρονους κλάδους. Ταυτόχρονα, τους βιοπαλαιστές της πόλης και τους φτωχούς αγρότες στην ύπαιθρο. Φυσικά, τους χώρους μόρφωσης της νεολαίας, τους χώρους συγκέντρωσης της νεολαίας των εργατικών, λαϊκών οικογενειών.

Η εισήγηση του ΠΓ αναφέρεται αναλυτικά σε αρκετές σημαντικές πλευρές αυτού του καθήκοντος.

Σήμερα θα θέλαμε να επισημάνουμε ορισμένα βασικά κριτήρια για να μπορούμε αργότερα να εκτιμήσουμε και την αποτελεσματικότητα της δράσης μας, κάποια κεντρικά ζητήματα που όλο το Κόμμα και η ΚΝΕ, από την ΚΕ μέχρι την κάθε ΚΟΒ και ΟΒ, κάθε κομματική ομάδα, πρέπει να παλεύουν ενιαία παντού.

Πρώτο ζήτημα:

Κρίσιμο ζήτημα είναι η οικοδόμηση μέσα στην εργατική τάξη. Χωρίς ΚΟΒ του ΚΚΕ μέσα σε τόπους δουλειάς, σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις και μονάδες, δεν μπορούμε να πάμε μακριά.

Ένα βασικό συμπέρασμα που πρέπει να εξάγουμε από τη μέχρι τώρα πορεία μας, από τη δυσκολία που έχουμε στην ανάπτυξη αγώνων, στη δραστική αύξηση της ιδεολογικο-πολιτικής επιρροής του Κόμματος μέσα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, είναι οι λίγες δυνάμεις που διαθέτουμε. Αυτό είναι που πρέπει να κατανοηθεί από σήμερα ως ένα βασικό κομβικό ζήτημα σε συνάρτηση και αλληλεπίδραση με τα υπόλοιπα.

Οι στόχοι οικοδόμησης έχουν τεθεί και από τις Συνδιασκέψεις των ΚΟ και επικεντρώνουν σε παραγωγικές ηλικίες, σε ενεργές νέες δυνάμεις, σε στρατηγικούς βιομηχανικούς κλάδους και χώρους. Πιο συγκεκριμένα επικεντρώνουν σε:

- Λιμάνια - αεροδρόμια, συνολικά Μεταφορές.

- Ενέργεια - Τηλεπικοινωνίες - Μέταλλο.

- Χημική βιομηχανία - Φάρμακο - Τρόφιμα.

- Μεγάλα έργα - κατασκευές κλπ.

- Μεγάλα εμπορικά κέντρα.

Μέχρι σήμερα δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε συνολική στροφή στη δουλειά μας σε αυτόν τον τομέα. Δεν έχουμε κατακτήσει την ικανότητα του καθημερινού πρακτικού ελέγχου, του συγκεκριμένου σχεδιασμού, του προσανατολισμού της συνολικής διάταξης δυνάμεων σ’ αυτό το καθήκον κλπ. Δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να αποτελούν βασικά κριτήρια εκτίμησης για την επιτυχία μιας κινητοποίησης, ενός απεργιακού αγώνα, ενός συλλαλητηρίου, ερωτήματα όπως τα εξής: Με πόσους πιάσαμε επαφή, πώς θα τους στρατολογήσουμε στη βάση συγκεκριμένου σχεδίου κ.ο.κ.

Για να εκτιμήσουμε, π.χ., ότι κάναμε καλή δουλειά ή ήταν θετική η απεργία στις 12 Νοέμβρη ή στις 3 Δεκέμβρη, πρέπει να εντάξουμε στην εκτίμησή μας πόσους καταφέραμε να στρατολογήσουμε ή έστω πιάσαμε επαφή.

Για παράδειγμα, στις απεργίες στις 12 Νοέμβρη και στις 3 του Δεκέμβρη, εκατοντάδες νέοι –φίλοι της ΚΝΕ– έχουν καταγραφεί από την ΚΝΕ σε όλη τη χώρα ως απεργοί. Αυτοί λοιπόν οι νέοι πρέπει να αποτελέσουν μόνιμο στόχο τόσο των οργάνων της ΚΝΕ, των ΟΒ, όσο και των οργάνων και ΚΟΒ του Κόμματος. Είναι συγκεκριμένα άτομα, με ονοματεπώνυμο. Στελέχη, όργανα πρέπει να χρεωθούν τη δουλειά με αυτά τα άτομα. Αν δεν στρατολογηθούν αυτοί οι πρωτοπόροι που είναι ήδη κοντά στο Κόμμα και την ΚΝΕ, πώς θα βρούμε τους άλλους; Απέργησαν μέσα σε δύσκολες, άγριες συνθήκες.

Αν δε γίνει κριτήριο εκτίμησης της επιτυχίας των διάφορων εκδηλώσεων των ΚΟ πόσες νέες δυνάμεις συσπείρωσαν, πόσους καταφέραμε να φέρουμε από τους χώρους εργασίας, μαθητείας, πόσους καταγράψαμε για στρατολογία, δεν κάνουμε τίποτα.

Συνολικά, δεν μπορεί να υπάρχει από ’δώ και πέρα καμία ΚΟΒ και ΟΒ, είτε χώρου δουλειάς, είτε κλάδου, είτε σχολής, είτε συνοικίας, πόλης ή χωριού που να μην έχει συγκεκριμένους στόχους οικοδόμησης σε χώρους ευθύνης της.

Κι επειδή δεν είναι εύκολη πάντα η άμεση ένταξη στις γραμμές του Κόμματος και της ΚΝΕ σε τέτοιους εργατικούς χώρους, σε μια πρώτη φάση μπορούμε να συγκροτούμε ομάδες, πυρήνες δουλειάς με στενούς οπαδούς, όπου να χρεώνεται υπεύθυνος, καθοδηγητής, επικεφαλής κάποιος ικανός σύντροφος, διατεταγμένος με χρέωση στο στήσιμο ΚΟΒ στο χώρο και έτσι να ελέγχεται από το καθοδηγητικό όργανο, αλλά και από την ΚΕ σε σταθερή βάση, τουλάχιστον ανά τρίμηνο.

Η εισήγηση δίνει ολοκληρωμένα και πλευρές όπως το ρόλο της κομματικής ομάδας, των συνδικαλιστών στη στρατολογία κλπ.

Δεύτερο ζήτημα:

Απαιτείται να αποκτήσουμε πιο ακριβή και ενιαία αντίληψη στα ζητήματα της ανασύνταξης που αφορούν το περιεχόμενο του αγώνα, το περιεχόμενο των αιτημάτων, τη γενική κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, σε συνδυασμό με τα μεγάλα και οξυμμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη μέσα στους χώρους δουλειάς, είτε αφορούν το μισθό, τα εργασιακά, τις συνθήκες δουλειάς, άλλα προβλήματα που απασχολούν τον εργάτη και την οικογένειά του.

Βέβαια, όσο κι αν τα προβλήματα ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης αποτελούν τη βάση των αγώνων και της συσπείρωσης της εργατικής τάξης και πρέπει ασταμάτητα να αναπτύσσονται, εν τούτοις από μόνα τους, πολύ περισσότερο αυτόματα, αυτά δεν οδηγούν στην ανάπτυξη ταξικής πολιτικής συνείδησης. Από αυτό απορρέει και η κατεύθυνση για το τι κίνημα παλεύουμε να αναπτυχθεί, σε ποια κατεύθυνση, με τι στόχους και αιτήματα, με ποιες μορφές οργάνωσης και συμμαχίες.

Δεν ταυτίζουμε το κίνημα με έναν αγώνα που ξεσπάει εδώ κι εκεί ανάλογα με ένα οξυμμένο πρόβλημα σε ένα εργοστάσιο, σε έναν κλάδο. Αυτά πρέπει να αξιοποιούνται, καθόλου να μην υποτιμώνται από κάθε οργάνωση, να πρωτοστατούμε, αλλά μόνιμο μέλημά μας ως ΚΕ πρέπει να είναι πώς θα ενιαιοποιούνται αυτοί οι επιμέρους αγώνες και σε επίπεδο ομίλου, κλάδου, πόλης, περιοχής, πανελλαδικά. Μόνο έτσι θα αποκτούν κατεύθυνση ενάντια στην καπιταλιστική εργοδοσία, το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις του, τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό, το ρεφορμισμό-οπορτουνισμό. Μόνο έτσι θα μπορεί να αναπτυχθεί η συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού, να ριζοσπαστικοποιούνται νέα τμήματα νεολαίας, γυναικών εργατικής, λαϊκής προέλευσης. Μόνο έτσι θα μπορεί να υιοθετηθεί μια γραμμή πάλης που βάζει στο επίκεντρο τη βελτίωση της ζωής, την αναπλήρωση των απωλειών, την ικανοποίηση των σημερινών σύγχρονων αναγκών και αναδεικνύει την αναγκαιότητα ριζικών αλλαγών στην οικονομία και την εξουσία, στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Βασικός «μοχλός» επίτευξης των παραπάνω είναι η ίδια η δουλειά του Κόμματος μέσα στο κίνημα, που πρέπει να ανέβει ουσιαστικά, ξεπερνώντας φαινόμενα συνδικαλιστικοποίησης της κομματικής δουλειάς. Η συνδυασμένη ανάπτυξη της ιδεολογικής-πολιτικής και μαζικής δουλειάς θα συμβάλει αποφασιστικά στην προσπάθεια της ανασύνταξης. Η πολιτικοποίηση της πάλης και η αλλαγή συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για το δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής πάλης.

Τα παραπάνω είναι καθήκοντα που δεν επιτυγχάνονται με τη συνθηματολογία, την ανεπεξέργαστη αντιγραφή κομματικών θέσεων από το Πρόγραμμα του Κόμματος. Το αντίθετο συνήθως συμβαίνει. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί και να υπονομεύεται η προσπάθεια απεγκλωβισμού δυνάμεων, μαζικής επικοινωνίας και διείσδυσης σε νέες, ιδεολογικά ανώριμες εργατικές μάζες. Δεν πετυχαίνεται δηλαδή το αρχικό ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από τον απεγκλωβισμό τους από την επιρροή της εργοδοσίας, του κράτους, από την αρνητική και παθητική στάση απέναντι στα συνδικάτα, ακόμη και σε κάθε μορφή οργάνωσης, οργανωμένης δράσης κλπ.

Τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να εκπαιδευτούμε σε αυτό. Τόσο οι καθοδηγητές των Οργανώσεων, οι υπεύθυνοι εργατικής συνδικαλιστικής δουλειάς, όσο και οι κομματικές ομάδες, τα κομματικά μέλη που είναι χρεωμένα ως συνδικαλιστές, εκλεγμένοι στα συνδικάτα.

Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να αναβαθμιστεί και η αυτοτελής ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δουλειά του Κόμματος, ως Κόμματος της επαναστατικής πρωτοπορίας που δρα με βάση το Πρόγραμμά του. Στην πράξη πολλές φορές υποβιβάζεται αυτός ο πρωτοπόρος ρόλος του Κόμματος, ως κύριου φορέα σύνδεσης του Κόμματος και της ιδεολογίας του, του Προγράμματός του με τις εργατικές μάζες. Τα συνδικάτα, όσο κι αν είναι βέβαια κι αυτοί φορείς σύνδεσής μας με τις εργατικές μάζες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν, ούτε πρέπει να υποκαταστήσουν το ρόλο του Κόμματος σε αυτό το βασικό καθήκον, ούτε να ταυτίζονται πολύ περισσότερο με το ρόλο του Κόμματος.

Στην εισήγηση αναφέρεται μια πλευρά που αφορά την ενότητα της εργατικής τάξης, στην ανάγκη να ανοίξουμε τη συζήτηση αυτή. Τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης εκφράζονται φυσικά από το Κόμμα της. Όμως αυτή η συζήτηση για την ενότητα της εργατικής τάξης αφορά, εκτός από την κομματική δουλειά, και την κατεύθυνση της δράσης του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αφορά την ικανότητά του να ηγείται στην πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων αναπτύσσοντας την ταξική συνειδητοποίησή τους και αποκρούοντας τις εντεινόμενες προσπάθειες διαχωρισμού εργατών-εργατριών, διάσπασης της απαραίτητης ενότητάς τους απέναντι στον κοινό ταξικό αντίπαλο.

Τρίτο ζήτημα:

Συστατικό στοιχείο της ανασύνταξης είναι η πάλη για ένταξη όλο και περισσότερων εργαζομένων στην οργανωμένη συνδικαλιστική δράση, η σχέση τους με το συνδικάτο, με την επιτροπή αγώνα κλπ.

Παρότι εδώ υπάρχει αρκετή πείρα, όλο το Κόμμα, όλες οι Οργανώσεις θα πρέπει από ’δώ και πέρα ενιαία να παλέψουμε σε διαφορετικό, ανώτερο επίπεδο ζητήματα όπως:

α) Η αναγκαιότητα μαζικοποίησης των υπαρχόντων σωματείων, πρώτ’ απ’ όλα εκεί που έχουμε δυνάμεις. Η εγγραφή νέων εργαζομένων στα σωματεία τους, στους συλλόγους τους, να αποτελεί μόνιμο μέλημα, κριτήριο της προσπάθειας ανασύνταξης.

β) Η δημιουργία και κάλυψη όλων των χώρων με κλαδικά ή επιχειρησιακά σωματεία, που δεν πρέπει να υποτιμώνται, ανάλογα με τη δυνατότητα, τον κλάδο, τις διαθέσιμες δυνάμεις, τι βοηθάει καλύτερα την οργάνωση της εργατικής τάξης. Σε όλη τη χώρα πρέπει να αναπτύξουμε παραπέρα, να φτιάξουμε ένα δίκτυο τέτοιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

γ) Η ίδια η λειτουργία των σωματείων ως βασικού κριτηρίου της ανασύνταξης. Αυτή περιλαμβάνει τη σταθερή λειτουργία του ΔΣ, την καθιέρωση μαζικής γενικής συνέλευσης, τη συνεχή ενημέρωση και εξεύρεση τρόπων συμμετοχής σε επιτροπές και άλλες δραστηριότητες (πολιτιστικές - μορφωτικές - αλληλεγγύης κλπ.) μελών του σωματείου.

δ) Η συστηματική συνεχής παρακολούθηση της εξέλιξης των αρχαιρεσιών, η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των ταξικών. Η πείρα που έχει αποκτηθεί, ο πιο στενός έλεγχος από τα όργανα, η έγκαιρη προετοιμασία, η προσπάθεια ανοίγματος και συσπείρωσης αγωνιστικών δυνάμεων είναι στοιχεία που πρέπει να αποτελέσουν τρόπο δουλειάς όλων των ΚΟ, όλων των κομματικών ομάδων των εκλεγμένων. Ιδιαίτερα σε αυτήν τη φάση που έχουμε μπει μετά από το καλοκαίρι του 2015, έχουμε ενθαρρυντικά μηνύματα, αρκετά σε αποτελέσματα πρωτοβάθμιων σωματείων, αλλά και δευτεροβάθμιων οργανώσεων, όπως κάποια Εργατικά Κέντρα ή Ομοσπονδίες.

ε) Σε αυτήν την προσπάθεια αλλαγής, βελτίωσης του συσχετισμού σε αρχαιρεσίες, μαζικοποίησης σωματείων και πιο δραστήριας, ενεργούς συμμετοχής των εργαζομένων στα σωματεία τους, μπορεί και πρέπει να βοηθήσει ένα ζήτημα που πολλές φορές υποτιμάται, αλλά από την ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και του ελληνικού εργατικού κινήματος έχει αποδειχτεί ότι –ιδιαίτερα σε στιγμές και φάσεις κρίσης, φτώχειας, ανεργίας, πολέμων– αποτελεί καθοριστικό, ορισμένες φορές, συστατικό στοιχείο της ανασύνταξης του κινήματος, της δραστηριοποίησης και συσπείρωσης νέων μαζών. Πρόκειται για την οργάνωση της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της ταξικής αγωνιστικής στήριξης της κάθε εργατικής οικογένειας, του κάθε εργάτη στη μάχη που δίνει για επιβίωση και στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Τρόποι, μορφές που έχουν αξιοποιηθεί από Οργανώσεις, εδώ στην Κομματική Οργάνωση Αττικής, στην υπόλοιπη Ελλάδα, οφείλουμε να τις συνεχίσουμε, να τις αναβαθμίσουμε, να τις εντάξουμε ενεργά στην προσπάθεια αυτής της ανασύνταξης. Να σκεφτούμε την ανάπτυξη και ξεχωριστού τέτοιου τομέα στο πλαίσιο των σωματείων με κάπως ιδιαίτερη και σταθερή μορφή. Θα συμβάλει και στη συμμετοχή και στη μαζικοποίηση και στην αλλαγή συσχετισμού.

Τέταρτο ζήτημα:

Βασικό κριτήριο αποτελεσματικότητας της προσπάθειας για ανασύνταξη είναι ο τρόπος με τον οποίο προωθείται η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, τους βιοπαλαιστές αγρότες.

Φυσικά, η οικοδόμηση αυτής της συμμαχίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό τόσο από την ίδια τη δράση του Κόμματος για την ανασύνταξη όσο και από την κατάκτηση σε κοινωνικό επίπεδο, μέσα από τους αγώνες και όλα όσα προηγούμενα αναφέρθηκαν, της πρωτοπόρας, της ηγετικής δράσης της ίδιας της εργατικής τάξης με τους συμμάχους της.

Η εισήγηση του ΠΓ αναφέρεται αναλυτικά, έχουμε επίσης τις κατευθύνσεις από το 19ο Συνέδριο που καλούμαστε να υλοποιήσουμε.

Εδώ αρκεί να ξεχωρίσουμε ορισμένες πλευρές και επισημάνσεις που πρέπει να προσέξουμε. Όπως:

α) Υπάρχει –είναι γνωστή– η δυσκολία να προσεγγίσουμε και να αξιοποιήσουμε οργανωμένα νέες μάζες που μπαίνουν στον αγώνα, που δε διακρίνονται για την πείρα ή την ωριμότητά τους. Αν μία φορά είναι δύσκολο αυτό με την εργατική τάξη, καταλαβαίνουμε πόσο πιο δύσκολο και πολύπλοκο είναι αυτό με την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους των πόλεων.

Οφείλουμε όμως εδώ να έχουμε ξεκάθαρο ως Κόμμα ένα ζήτημα που δεν πρέπει να το υποτιμήσουμε: Στην πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα έχουμε όλο και περισσότερες, νέες μάζες που θα προλεταριοποιούνται και από την αγροτιά και από τους ΕΒΕ. Είναι κρίσιμο ζήτημα και για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και για την ίδια την κοινωνική συμμαχία σε αυτήν την πορεία προλεταριοποίησής τους να τους προσεγγίσουμε από τώρα, έτσι ώστε αύριο να βρεθούμε μπροστά σε ένα υλικό το οποίο, παρά το γεγονός ότι αναμφίβολα θα έχει μη προλεταριακές καταβολές, θα έχει ωριμάσει μέσα από μια διαδικασία προσέγγισης, κοινής δράσης, συντονισμού σε αγώνες και άλλες μορφές πάλης, θα έχει μπολιαστεί η δράση του με το εργατικό κίνημα.

Για παράδειγμα, δυνάμεις που με τις τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις συσπειρώθηκαν γύρω από το Πανελλαδικό Συντονιστικό των Μπλόκων (στο οποίο οι δυνάμεις της ΠΑΣΥ, οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση του πλαισίου πάλης, στην επιλογή των μορφών πάλης κλπ.), ομοσπονδίες και αγροτικοί σύλλογοι που σχετίζονταν με την ΠΑΣΥ (αλλά αρνούνται ή δεν είναι ώριμοι ακόμα να συσπειρωθούν μέσα στην ΠΑΣΥ), οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε να συσπειρώνονται, να δένονται όλο και πιο συχνά μαζί μας, κι ας μην κρατάνε τη σημαία της ΠΑΣΥ σε αυτήν τη φάση.

Η εισήγηση αναφέρεται επίσης στο ρόλο των Λαϊκών Επιτροπών, στην κοινή δράση εργατικών σωματείων –αλλά και σωματειακών επιτροπών και επιτροπών ΕΒΕ– γυναικείων συλλόγων και νεολαιίστικων συλλόγων στη συνοικία ή μια επαρχιακή πόλη. Οι Λαϊκές Επιτροπές μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό σχήμα στήριξης της δουλειάς των σύμμαχων κοινωνικών δυνάμεων στο συγκεκριμένο χώρο.

β) Κρίσιμο ζήτημα για την κοινωνική συμμαχία ή κυρίως για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος είναι η δράση στη νεολαία που σπουδάζει σε πανεπιστήμια, σε ΤΕΙ ή είναι ακόμα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, πολύ περισσότερο τα παιδιά που είναι σε σχολές μαθητείας, κατάρτισης, επαγγελματικές σχολές και σχολεία. Υπάρχουν ειδικές Αποφάσεις του ΠΓ και του ΚΣ της ΚΝΕ που αναφέρονται σε αυτές τις κατηγορίες και τη δουλειά που πρέπει να κάνουμε.

Το πόσο κρίσιμο είναι το ζήτημα για το θέμα της ανασύνταξης που συζητάμε σήμερα φαίνεται και από μια συζήτηση που έγινε πρόσφατα στην ΚΝΕ πάνω σε μια έρευνα για την «επιχειρηματικότητα» σε φοιτητές ΑΕΙ και ΤΕΙ. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ερωτηματολόγιο καθηγητή σε ένα τμήμα πανεπιστημίου που απάντησαν 130 σπουδαστές,  στο ερώτημα για το «πώς θα υπάρξει ανάπτυξη;» οι 120 απάντησαν με την ανάγκη μείωσης της φορολογίας στις επιχειρήσεις και την ανάγκη μείωσης του εργατικού κόστους! Αυτά βέβαια μαθαίνουν από την ώρα που γεννιούνται. Κι αυτά είναι παιδιά και από εργατικές, λαϊκές οικογένειες.

Καταλαβαίνουμε τι σημασία έχει η δουλειά που πρέπει να κάνουμε αυτοτελώς ως Κόμμα και ΚΝΕ, αλλά και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, το ΜΑΣ, μέσα από κοινές δράσεις και την κοινωνική συμμαχία.

Γιατί η άποψη αυτή συνδέεται και με ένα ολόκληρο πλέγμα αντιλήψεων και ιδεολογημάτων κυρίαρχων από τον αστικο-ρεφορμιστικό χώρο, όπου η υπεράσπιση της επιχειρηματικότητας, π.χ., συνδυάζεται με την αντίληψη για πάλη ενάντια στον «κρατισμό» που γνωρίσαμε, τη «λαμογιά» του Δημοσίου, αλλά και την ανάγκη «υγιούς επιχειρηματικότητας» κλπ., ή από τον οπορτουνιστικό χώρο που υπερασπίζεται τον κρατικό παραγωγικό τομέα ουσιαστικά αφήνοντας στο απυρόβλητο τη σχέση με την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Ζητήματα δηλαδή που συναντάμε μέσα και στην καθημερινή ιδεολογική συζήτηση και αντιπαράθεση από πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ και συνδικαλιστικές παρατάξεις.

γ) Κρίσιμο ζήτημα για την πορεία της ανασύνταξης είναι και η δράση του Κόμματος, της ΚΝΕ, αλλά και του ίδιου του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ανάμεσα στις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, πρώτ’ απ’ όλα στις εργάτριες, ιδιαίτερα σε κλάδους και χώρους που συγκεντρώνεται ισχυρό γυναικείο δυναμικό. Το ζήτημα αυτό είναι κρίσιμο και για την ίδια την κοινωνική συμμαχία, αφού οι γυναίκες δεν είναι μόνο αυτές που είναι ενταγμένες στην παραγωγή και οι άνεργες, επίσης μεγάλο ποσοστό, αλλά και όσες βιώνουν τη σκλαβιά του νοικοκυριού, είναι επιφορτισμένες με το βάρος της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, με τη φροντίδα των ηλικιωμένων κλπ.

Πρόκειται για συστατικό στοιχείο της δουλειάς μας, το οποίο δεν περνά μόνο μέσα από τους γυναικείους συλλόγους και τις ομάδες της ΟΓΕ, αλλά και μέσα από τα ίδια τα εργατικά σωματεία και τους συλλόγους. Για παράδειγμα, στην «Πίνδο», στο «Νιτσιάκο», στην «Ήπειρο», πρέπει ν’ απευθυνθείς ειδικά και στις γυναίκες. Σε αυτό μπορεί να βοηθήσει η διεύρυνση της θεματολογίας των συνδικάτων. Πρέπει να εντάξουμε ζητήματα παιδείας-μόρφωσης των παιδιών, υγείας, προστασίας της μητρότητας, πλειστηριασμών, διακοπής ρεύματος, ναρκωτικών.

Πέμπτο ζήτημα:

Πέμπτο, αλλά όχι ιεραρχικά τελευταίο, είναι το ζήτημα της πορείας του ΠΑΜΕ, του χαρακτήρα του, της ανάγκης ενίσχυσης της ταξικής συσπείρωσης συνδικάτων, Εργατικών Κέντρων (ΕΚ), επιτροπών αγώνα και συνδικαλιστών, ως κρίσιμο επίσης συστατικό στοιχείο της προσπάθειας ανασύνταξης του κινήματος.

Υπάρχουν εδώ ορισμένα θέματα που πρέπει να διευκρινίσουμε, αλλά και να αποκτήσουμε επίσης ενιαία αντίληψη. Πρόκειται για ζητήματα στα οποία, ενώ γενικά όλοι συμφωνούμε, δεν είναι δύσκολο στην πράξη να παρουσιαστούν παρεκκλίσεις. Τέτοια ζητήματα είναι τα εξής:

α) Το ΠΑΜΕ δεν είναι ο «βραχίονας» του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το ΠΑΜΕ δεν είναι μόνο τα μέλη, οι φίλοι και συμπορευόμενοι με το ΚΚΕ.

Το ΠΑΜΕ είναι μια μεγάλη κατάκτηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που ιδρύθηκε βέβαια με πρωτοβουλία των κομμουνιστών, του ΚΚΕ, και ακολούθησε μια μεγάλη και αξιόλογη πορεία μέχρι σήμερα, έχοντας μετατραπεί σε σημείο αναφοράς ευρύτερα μέσα στην ελληνική κοινωνία και στο κίνημα.

Το Κόμμα μας συμμετέχει και δουλεύει στο ΠΑΜΕ, όπως συνολικότερα σε φορείς της κοινωνικής συμμαχίας με αντιμονοπωλιακό-αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, μέσω των μελών και στελεχών του. Το ΠΑΜΕ είναι άλλωστε μέτωπο συσπείρωσης εργατικών σωματείων, ΕΚ, ομοσπονδιών, επιτροπών αγώνα, συνδικαλιστών.

Στο ΠΑΜΕ υπάρχουν σωματεία που, παρότι μπορεί οι δυνάμεις του ΚΚΕ να έχουν την πλειοψηφία, εν τούτοις απαρτίζονται, έχουν στις γραμμές τους και «κάθε καρυδιάς καρύδι». Δεν τους ξεγράφουμε όλους αυτούς μόνο και μόνο επειδή δε συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Δουλεύουμε ώστε να τους πείσουμε, να τους συσπειρώσουμε.

Και σε αυτήν την κατεύθυνση θα κριθούμε για την ανασύνταξη. Θα κριθούμε στο πόσες δυνάμεις τα επόμενα χρόνια θα συσπειρωθούν παραπέρα στο ΠΑΜΕ, στο πώς θα διευρυνθεί η επιρροή και η συσπείρωση στο Μέτωπο. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα, σ’ αυτήν τη νέα φάση που βρισκόμαστε από το καλοκαίρι του 2015 και δώθε. Συνεχώς πρέπει να στοχεύουμε σε διεύρυνση με νέες δυνάμεις από την εργατική τάξη.

Σε αυτήν την προσπάθεια ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται και στους σχετικούς καθημερινούς χειρισμούς ζητημάτων που προκύπτουν. Παρά το γεγονός ότι οι χειρισμοί αυτοί δεν παίζουν κύριο και πρωτεύοντα ρόλο, μπορούν είτε να διευκολύνουν κάπως είτε να δυσκολέψουν τη δουλειά μας με ευρύτερες δυνάμεις μέσα στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, Υπάρχει κόσμος που μέσα από την ίδια του την πείρα ψάχνεται, αγωνιά, έχει συγχύσεις, πέφτουν πάνω του όλοι, από τις κυβερνητικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τα οπορτουνιστικά αναχώματα της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μην υποτιμήσουμε και τις διάφορες ΠΑΣΚΕ που δεν είναι σήμερα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά κρατάνε δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, ανασυντάσσονται και αύριο θα παίζουν ρόλο, εγκλωβίζοντας δυνάμεις, είτε στο ΠΑΣΟΚ είτε σε νέους κεντροαριστερούς σχηματισμούς και συνεργασίες που θα προκύψουν.

β) Ο ρόλος του ΠΑΜΕ μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα ως βασικού πόλου ταξικής συσπείρωσης προβάλλει σήμερα περισσότερο αναγκαίος, εξαιτίας της ίδιας της κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος, της περαιτέρω χρεοκοπίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, καθώς και συνολικά του σχεδιασμού για αναδιοργάνωση των ρεφορμιστικών δυνάμεων και του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Το επόμενο διάστημα οι δυνάμεις του Κόμματος που δραστηριοποιούνται στο ΠΑΜΕ πρέπει να συμβάλουν σε ένα κεντρικό σχέδιο παρέμβασης με βασικούς άξονες τους εξής:

- Όσον αφορά την οργάνωση και λειτουργία των σωματείων, την καλύτερη μελέτη κατά κλάδο των εξελίξεων, τη μελέτη της οργάνωσης των ανέργων, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

- Απαιτείται επίσης σχέδιο συσπείρωσης σωματείων και συνδικαλιστών, επεξεργασία μετώπων πάλης και σχεδιασμός δράσης για την αποκάλυψη των ηγεσιών της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των στηριγμάτων τους. Πρέπει να παρθεί υπόψη ότι, παρόλη τη φθορά τους, συνεχίζουν να διατηρούν σοβαρές δυνάμεις, να έχουν συγκροτημένο μηχανισμό, να στηρίζονται από εργοδοσία - κράτος - ΕΕ - ευρωπαϊκά συνδικάτα κλπ.

- Ταυτόχρονα, πρέπει να επεξεργαστούμε σχέδιο καλύτερης οργάνωσης και συντονισμού του ΠΑΜΕ, της διεθνούς δράσης του, του ρόλου των Γραμματειών του, που πολλές λειτουργούν –όταν λειτουργούν– περισσότερο ως κομματικές ομάδες κλπ. Γι’ αυτό άλλωστε, για τη συζήτηση και την εξειδίκευση όλων αυτών και άλλων που μπορεί να βγάλει η συζήτηση, προτείνουμε οι κομμουνιστές που δραστηριοποιούνται στο ΠΑΜΕ να ζητήσουν τη διεξαγωγή Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης μέσα στο 2016.

- Ειδική σημασία έχει εδώ η δύσκολη προσπάθεια οργάνωσης και κινητοποίησης των ανέργων δίπλα στα συνδικάτα, στα Εργατικά Κέντρα, στις συνοικίες με τις Λαϊκές Επιτροπές. Αυτή η δουλειά προϋποθέτει τη συνεχή καταγραφή και παρακολούθηση, την ανάληψη πρωτοβουλιών με βάση τους συγκεκριμένους στόχους πάλης που έχουμε αναδείξει.

Στο πλαίσιο αυτό, η συγκρότηση επιτροπών, λειτουργίας στεκιών στη συνοικία, είναι καλή πείρα μαζί με τις υπόλοιπες δραστηριότητες, αλληλεγγύης, πολιτιστικών εκδηλώσεων κλπ.

Νομίζουμε ότι με τη σημερινή Ολομέλεια, τη συζήτηση που θ’ ακολουθήσει, θα μπορέσουμε να γίνουμε ακόμα πιο αποφασιστικοί, να βγούμε πιο εξοπλισμένοι στο ξεπέρασμα σοβαρών αδυναμιών κι ελλείψεων για να προχωρήσουμε το επιτακτικό καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, τη λαϊκή συμμαχία και πάνω απ’ όλα την οικοδόμηση ισχυρού ΚΚΕ, εδραιωμένου μέσα στα εργοστάσια, σε όλους τους βιομηχανικούς κλάδους, όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης.

Ιδιαίτερα ο συνεχής έλεγχος για την άμιλλα στρατολογίας και οικοδόμησης ΚΟΒ μπροστά στα 100 χρόνια του Κόμματος είναι συστατικό, θεμελιακό στοιχείο όλης αυτή της προσπάθειας που κάνουμε.

---

* Εισηγητική ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ  Δημήτρη Κουτσούμπα στη διευρυμένη Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ με θέμα: «Η πορεία ανασύνταξης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και της ανάπτυξης της κομματικής οικοδόμησης στην εργατική τάξη», στις 19 Δεκέμβρη 2015.

Όσοι επιμένουν να είναι παραμυθιασμένοι, ας γνωρίζουν πως τα βεγγαλικά τελειώνουν γρήγορα...

 Όσοι επιμένουν να είναι παραμυθιασμένοι, ας γνωρίζουν πως τα βεγγαλικά τελειώνουν γρήγορα...

Ο νέος χρόνος είναι χρήμα - Τι κρίμα

Απίστευτα προβλέψιμος, ο νέος χρόνος παίρνει τη σκυτάλη και σίγουρα θα ακολουθήσει την πεπατημένη. Για άλλη μια φορά ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο. Αλλά η ζωή είναι μία και μοναδική, το πέρασμα γρήγορο.
Είμαστε εδώ για να καταργήσουμε με τις πράξεις μας το 1, 2, 3 του ιστορικού χρόνου και να ορίσουμε εμείς πώς θα κινηθούμε και πότε, για να ξηλώσουμε αυτό το γελοίο κατασκεύασμα των αστών που πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι χρήμα.

2. Μόλις κλείσουν τα φώτα της γιορτής του νέου εμπορεύματος «2017», τελειώνει κάθε ρεμβασμός και τα κεφάλια μέσα. Μπροστά μας, βαρετή και γερασμένη, η δημοκρατία θα επανέλθει στη θέση της καχύποπτη όσο ποτέ, μπροστά σε κάθε ταραχή που αργά ή γρήγορα θα κάνει την εμφάνισή της.

3. Οσοι επιμένουν να είναι παραμυθιασμένοι, ας γνωρίζουν πως τα βεγγαλικά τελειώνουν γρήγορα. Θα ξυπνήσουν απότομα στο περιβάλλον των τραπεζιτών, που δεν αναγνωρίζει καμιά άλλη μορφή από το εμπόρευμα. Η εργατική τάξη θα σηκώσει όλο το βάρος αυτού όπως και του προηγούμενου χρόνου. Δεν φτάνει η αλήθεια της στις βιτρίνες των τηλεοπτικών καναλιών. Είτε το θέλει είτε όχι, ο εργαζόμενος οφείλει να υπερασπιστεί τις επιθυμίες, τους πόθους και τα σχέδια που έχει για τη ζωή, αλλιώς θα εξαφανιστεί.

4. Οσοι καλλιεργούν προσδοκίες για το νέο χρόνο είναι συστηματικοί απατεώνες. Οχι μόνο διαχειρίζονται τη δημόσια αγανάκτηση, αλλά όποτε κρίνουν αιφνιδιάζουν τον πολίτη με έναν ακόμη κλονισμό. Η οικονομία μας είναι σχεδιασμένη, δηλώνουν οι απανταχού τραπεζίτες, μέχρι το 2020. Ετσι θα μας επιτραπεί να έχουμε μια εξελικτική διαδικασία, που θα θέσει επιτέλους σε κίνηση το έρημο κράτος. Ποιον κοροϊδεύουν; Κάθε τους κίνηση έχει αρνητικές συνέπειες για τους πολίτες και αποκαλύπτει μια νέα πραγματικότητα, ένα νέο αξεπέραστο εμπόδιο.

5. Η νεότητα έχει στερηθεί την ίδια την υπόστασή της. Κοντεύει να γίνει ανάμνηση. Κοιτάξτε τους νέους μεταφορείς κάθε είδους, που διασχίζουν καθημερινά την πόλη από τη μια άκρη στην άλλη με αυτά τα άθλια μηχανάκια, θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο. Δείτε πόσα νέα κορίτσια κι αγόρια σερβίρουν ακατάπαυστα όλη μέρα όρθιοι, με μελλοντικά μυοσκελετικά προβλήματα έναντι πινακίου φακής. Μια ολόκληρη κοινωνία υποτάσσεται στον απόλυτο έλεγχο μιας παρασιτικής τάξης - η νεότητα θα έμενε απ' έξω;

6. Η πραγματική ζωή και η απόλαυσή της είναι δικαίωμα αναφαίρετο κάθε ανθρώπου. Αν έχει καταντήσει μια μακρά και αγωνιώδης δοκιμασία, είναι γιατί αφεθήκαμε. Και αυτό είναι άξιο απορίας. Ας μιλήσει το ένστικτο που κατοικεί στον καθένα, χτυπάει ακαριαία με αξιοθαύμαστη δεξιότητα. Ο κάθε πολίτης πρέπει να θεωρεί καθήκον τη ματαίωση των σχεδίων των τραπεζιτών. Η αποφασιστικότητα να κρατηθούμε γερά στη ζωή είναι το πρώτο βήμα ενάντια στην κυρίαρχη διάλυση. Οσοι προσπαθούν να τη συντηρήσουν θα μας βρουν μπροστά τους.

7. Σιγά μην περιμένουμε να δούμε και άλλα έργα της κυβέρνησης για να την απορρίψουμε. Αν πηγαίναμε πάσο, η ζωή θα είχε εξελιχθεί σε μια τεράστια φάρσα από μπλοφαδόρους δεξιούς κι αριστερούς, που δεν θα αργήσουν να αποκαλυφθούν σε όλη τους την ωμότητα. Εχουμε επαρκή γνώση της ιστορικής διάστασης του θέματος και έχουμε πάρει τα μέτρα μας. Αυτό που βαραίνει πάνω μας δεν είναι κάποια μυστηριώδης συνθήκη, αλλά το κεφάλαιο, που έχει ανάγκη κι από άλλα κεφάλαια, με αποτέλεσμα να αρμέγει ό,τι έχει απομείνει. Αλλά, όπως τονίζει ο Πάμπλο Νερούδα στο ποίημα «Θα ζήσω», έτσι κι εμείς, θα τα καταφέρουμε: «Εγώ δεν θα πεθάνω. Φεύγω προσώρας αυτή τη μέρα που είναι γεμάτη ηφαίστεια, φεύγω για τη ζωή και τα πλήθη. Εδώ αφήνω πράγματα τακτοποιημένα, σήμερα που οι γκάνγκστερς σεργιανίζουν με τη "δυτική κουλτούρα", με τα χέρια που σκοτώνουν στην Ισπανία, με τις ταλαντευόμενες αγχόνες της Αθήνας, την ατιμία που κυβερνάει τη Χιλή. Κι ας σταματήσω εδώ...».

Γιώργος Κακουλίδης

Ριζοσπάστης

Μεγάλη φαγομάνα

 Μεγάλη φαγομάνα

...που τρώει τα παιδιά της ή τα διώχνει μακριά, για να 'χουν περισσότερο φαΐ αυτά που μένουν.

Τη διαφορά στη Θεσσαλονίκη την κάνει η υγρασία. Που όταν έρχεσαι σαν επισκέπτης στην πόλη, τη βλέπεις σαν ένα υπέροχο μοβ πέπλο που τη σκεπάζει τη νύχτα, κάνοντας ρομαντική την ατμόσφαιρα. Αλλά άμα ζεις καθημερινά εδώ, τη νιώθεις να σου τρυπάει τα κόκαλα και να κατακάθεται σα μούχλα στους αργοκίνητους ρυθμούς της και τα μυαλά των κατοίκων της.

Τη διαφορά στη Θεσσαλονίκη την κάνει ο Βαρδάρης, που ξυρίζει τα πάντα στο διάβα του, κλείνει τους διαβάτες σπίτι τους, στην αγκαλιά της σόμπας και της μοναξιάς τους, και καθαρίζει την ατμόσφαιρα ως τον Όλυμπο, που φαίνεται στο βάθος, πέρα από το Θερμαϊκό.

Που μόνο αν κολυμπήσεις σε άλλες, νότιες, πιο ανοιχτές θάλασσες, μπορείς να εκτιμήσεις τα ζεστά νερά του και καταλαβαίνεις πού οφείλει το όνομά του. Σε αντίθεση με τη στεριά, όπου αντιστρέφονται πλήρως οι όροι και νιώθεις πως είσαι σε άλλη ήπειρο, σε σχέση με το χειμώνα των "χαμουτζήδων", που βασικά έχουν διακοσμητικά παλτά και τα φοράνε για ομορφιά μάλλον, παρά γιατί τα έχουν ανάγκη.

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι η πόλη με το περισσότερο κρύο και τις πιο χαμηλές θερμοκρασίες στην Ελλάδα. Έχει όμως ένα φονικό συνδυασμό τους, που είναι βολική δικαιολογία για το χαμηλό, κινηματικό βαρομετρικό, σε πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις. Δικαιολογίες παντός καιρού, χειμώνα-καλοκαίρι.

Θεωρητικά, η Θεσσαλονίκη είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στα θετικά της μεγαλούπολης, όπου "γίνονται πράγματα" και τα καλά του "χωριού", με τους ανθρώπινους ρυθμούς και τις μικρότερες αποστάσεις. Αλλά από κινηματικής άποψης, καταφέρνει απλώς να σε μελαγχολεί, γιατί γίνονται λιγότερα, απ' όσο θα δικαιολογούσε το μέγεθός της και δεν υπάρχον καν τα ελαφρυντικά της μικρής οργάνωσης και της ελληνικής επαρχίας.

Τη διαφορά στη Θεσσαλονίκη την κάνει το φαΐ, καθώς εξελίσσεται σε μια ατέλειωτη φαγούπολη, που διατήρησε καλύτερα στις χαμηλές θερμοκρασίες της (το χειμώνα δε χρειάζεται καν ψυγείο, αν έχεις μπαλκόνι) και την (πολιτική της) συντήρηση κάποιες μικρασιάτικες συνταγές, τα μπαχαρικά της ανατολής και τις ρίζες της ελληνικής κουζίνας.

Κι ενώ η μάχη για το ψωμί και τα προς το ζην είναι η βάση της αυθόρμητης ταξικής πάλης, στο πρώτο εμβρυακό της επίπεδο, εδώ λειτουργεί ανάποδα, σαν το τσιμπούσι μιας διαρκούς ταξικής ανακωχής, όπου οι Γαλάτες δεν πολεμάνε πια τη Ρώμη κι απολαμβάνουν τα αγαθά της Παξ Ρομάνα: άρτος και θεάματα.

Και τα αγριογούρουνα μπαίνουν στις σούβλες κάθε γυράδικου για να γίνουνε μερίδες (του κεφαλαίου, λέει το Λαϊκό Στρώμα, και σου κόβει την όρεξη πριν κατεβάσεις μπουκιά) ή πιτόγυρα. Που εμείς εδώ τα λέμε σάντουιτς, αλλά για τον Αθηναίο σύμμαχο μπορεί να είναι κάτι άλλο. Κι αν τρομάζει με τα δικά μας μεγέθη, υπάρχουν και τα μικρά, για ευαίσθητα, παιδικά στομαχάκια, που άλλοι τα λένε γυροσφηνάκια, κι άλλοι απλώς "αθηναϊκά".

Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, σε αφήνει με την απορία γιατί μετατράπηκε από φτωχομάνα-φαγομάνα, σε φασιστομάνα, που βγάζει σωρηδόν Βελόπουλους, Λιακόπουλους και κάθε καρυδιάς καρύδι ή καρυθραύστη (που σπάει... καρύδια από οθόνης, για να συνεννοούμαστε). Το θετικό από την άλλη, είναι πως δεν τη βαριέσαι ποτέ, κι ανακαλύπτεις διαρκώς καινούρια πράγματα που σε εκπλήσσουν, περπατώντας στους δρόμους της, σαν τουρίστας στην πόλη σου.

Πχ σε ένα μπαλκόνι της Παρασκευοπούλου, πάνω από το Ράδιο Σίτι, όπου ανακαλύπτεις αυτό...

Σε ένα πιο γενικό πλάνο, φαίνεται κι η ελληνική σημαία από δίπλα. Αλλά όχι, δεν (πρέπει να) είναι δικά μας γραφεία...

Τι άλλο έχουμε; Σπάνια καλτ ευρήματα σε παλαιοπωλεία...

Έτοιμη αφίσα, για το επόμενο πάρτι της οργάνωσης

Πινακίδες με σωστή διατροφική ορθογραφία, ακατάλληλες για Αθηναίους

Κι ένα χριστουγεννιάτικο Λούνα Παρκ στην Τούμπα, εκεί που ερχόταν παλιά το Μεντράνο, με μια ρόδα να δεσπόζει. Που γυρίζει (κατά το που-ρουφάν). Όχι σαν την άλλη την άχρηστη στο Σύνταγμα, που δε γυρίζει ποτέ (κι ας το Γαλιλαίο να λέει).

Μα πώς να γυρίσει η δικιά τους; Πλάκα με κάνεις; Να της φωνάξει ο Καρράς "γύρισε" και να γυρίσει από μόνη της;

Αφού δεν έχουν ιδέα από γύρο. Δεν ξέρουνε σουβλάκι τι θα πει...

Κασσάνδρα

 Κασσάνδρα

"Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα δεν είναι η εστία λογικών συζητήσεων που επηρεάζουν αποτελέσματα. Αλλά αν το αφήγημα "οι κανόνες είναι κανόνες" δεν αντικατασταθεί, θα οδηγήσει στην διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (...) Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ότι έχουμε κολλήσει με την πιο ανεξάρτητη από τις κεντρικές τράπεζες (...) αλλά και ένα Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης το οποίο δρα ως μόνιμος ζουρλομανδύας. Εντός της ευρωζώνης τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. (...)"

Αυτά έγραφε στις 27 Δεκεμβρίου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο opendemocracy.net, σε άρθρο του με τίτλο "Μια Ευρώπη με δυο αφηγήματα". Βεβαίως, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε -σε γενικές γραμμές- με τις παραπάνω παρατηρήσεις τού υπουργού οικονομικών, αφού αυτό το ιστολόγιο έχει επισημάνει ήδη από το 2003(!) τα αδιέξοδα του Συμφώνου Σταθερότητας (όπως ίσχυε τότε, φυσικά) αλλά και την αναποτελεσματικότητα της κεντρικής τράπεζας . Στις 15 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς, σε άρθρο με τίτλο "Σύμφωνο σαθρότητας", γράφαμε:

Ακόμα και συμβατικοί οικονομολόγοι με σαφή τοποθέτηση υπέρ του ευρώ (C.Wyplosz, A. Sapir κλπ) τονίζουν ότι το "Σύμφωνο Σταθερότητας" είναι σκέτη κόλαση και πρώτος στόχος πρέπει να είναι η ανάπτυξη και η συνοχή. Τι να το κάνουμε το "κολλαριστό" ευρώ όταν η ανεργία ψηλώνει, τα επίπεδα τιμών ξεπερνούν το ύψος των λαϊκών και μικρομεσαίων εισοδημάτων και το όνειρο των "χρυσών κουταλιών" έχει εκπέσει προ πολλού; Πώς μπορούν ο μεν Σρέντερ να ενισχύσει τις επενδύσεις ο δε Σιράκ να περικόψει τους φόρους όταν το "Σύμφωνο Σταθερότητας" επιβάλλει την άμεση μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος των χωρών τους; Ας απαντήσουν οι καρεκλοκένταυροι λογιστές. Να κοπούν οι επενδύσεις; Να μην τονωθεί η ζήτηση διά της περικοπής των φόρων; Μήπως η Ευρώπη πάσχει είτε από υπερθέρμανση της οικονομίας είτε από υπερεπένδυση και δεν το έχουμε καταλάβει;

Κι από την άλλη μεριά, η κεντρική τράπεζα εξακολουθεί να πουλάει "αξιοπιστία"! Λογικόν, όταν θέλει να πείσει πως είναι ανεξάρτητη κι ανεπηρέαστη κι όχι άθυρμα των εθνικών επιθυμιών. Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο η ξεροκεφαλιά κι ο διαγκωνισμός για το βραβείο του πιο "ατσάλινου" διοικητή (το οποίο συνοδεύεται από τα εύσημα του καθυστερημένου κατεστημένου). Δεν λέω "όχι" στις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, στην κατάργηση άχρηστων υπηρεσιών ή στην περικοπή των σπαταλών. Μόνο που όλα τούτα γίνονται σε καιρούς ανάπτυξης, τότε που οι οικονομίες εμφανίζουν πλεονάσματα. Γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, το πάπλωμα το πληρώνουν οι "μη έχοντες".

Ελπίζοντας ότι στην αυγή τού νέου χρόνου δεν θα λειτουργήσω ως Κασσάνδρα αλλ' αμφιβάλλοντας έντονα γι' αυτό (*), θα στοιχημάτιζα με άνεση ότι η προγραμματισμένη ανάπτυξη 2,5% για εφέτος και 3% για τα επόμενα χρόνια (ΕΚΤ) θα αποδειχτεί όνειρο λίαν απατηλό. Ίσως να φταίνε οι περιορισμένες γνώσεις μου περί τα οικονομικά αλλά αδυνατώ να καταλάβω πώς διάβολο θα στηριχτεί η οποιαδήποτε ανάπτυξη σε ένα περιβάλλον όπου μέσα στο 2017 επιβάλλονται νέοι φόροι τριών δισ., νέες επιβαρύνσεις στους αυτοαπασχολούμενους, νέα μέτρα εις βάρος των αγροτών και νέες περικοπές στις συντάξεις. Κι όλα αυτά θα συμβαίνουν παράλληλα με την περαιτέρω μείωση των δημοσίων δαπανών και με τον παραγωγικό ιστό ήδη διαλυμένο.

Την ίδια ώρα, σαν να βρίσκεται σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημ. Τζανακόπουλος βλέπει μέσα στην χρονιά "να κάνουμε δοκιμαστικές εξόδους στις αγορές και να προετοιμαστούμε για την τελική ανάκτηση της οικονομικής μας κυριαρχίας με το τέλος τού προγράμματος τον Αύγουστο του 2018". Αλήθεια, σε ποιο οικονομικό περιβάλλον σκέφτεται να κάνει "δοκιμαστικές εξόδους" η κυβέρνηση; Δεν βλέπει ότι σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου έχουν δυσεπίλυτα προβλήματα να αντιμετωπίσουν; Η Ιαπωνία βουλιάζει στον κινούμενο βάλτο τής νομισματικής χαλάρωσης, η Κίνα προσπαθεί να στηρίξει την ανάπτυξή της στον δανεισμό, η Ιταλία παλεύει να κρατήσει όρθιες τις τράπεζές της, η Γαλλία αγκομαχάει να διατηρήσει ανοιχτά τα εργοστάσιά της και οι ΗΠΑ βρίσκονται λίγο πριν το σκάσιμο της φούσκας των παγίων. Ακόμη και η Γερμανία έχει να αντιμετωπίσει τον τεράστιο βραχνά τής Ντώυτσε Μπανκ (και όχι μόνο). Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όχι απλώς είναι αδύνατον να βγει στις αγορές μια οικονομία σαν την ελληνική αλλά, ακόμη κι αν θελήσεις να υπογράψεις καινούργιο μνημόνιο, είναι θέμα για συζήτηση το ποια χώρα θα βρεθεί να σε δανείσει.

Κι ενώ οι μελανίες συσσωρεύονται και δεν φαίνεται αχτίδα φωτός ικανή να τους διαπεράσει, υπάρχουν και οι άμυαλοι ή ολιγόμυαλοι που βλέπουν ως διέξοδο την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού είτε μέσω ενός "οικουμενικού" συμπιλήματος είτε μέσω εκλογών. Γίνεται να αποδειχτεί αποτελεσματικό κάτι που επανειλημμένα αποδείχτηκε αναποτελεσματικώτατο το 2015, το 2012 και το 2011; Με άλλα λόγια, γίνεται, χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά, να πετύχει τώρα η γνωστή, αποτυχημένη συνταγή; Δεν χρειάζονται ικανότητες Κασσάνδρας για να δώσει κανείς την σωστή απάντηση.

Δεν υπάρχει λύση, λοιπόν; Σαφώς υπάρχει, αρκεί να κατανοηθεί το πρόβλημα και να προσδιοριστούν οι γενεσιουργές αιτίες του. Και το πρόβλημα έχει όνομα: καπιταλισμός. Όταν καταλάβουμε ότι το αποσαθρωμένο καπιταλιστικό οικοδόμημα δεν επισκευάζεται πλέον, άρα η αλλαγή διαχειριστού δεν ωφελεί σε τίποτε, θα συνειδητοποιήσουμε ότι η μόνη σωστή επιλογή είναι το γκρέμισμά του.

----------------------------------------------------
(*) Αντίθετα με τον τρόπο που χρησιμοποιούν το όνομά της οι αγράμματοι, η Κασσάνδρα ποτέ δεν διαψευδόταν. Πάντοτε προέβλεπε κακά και πάντοτε επαληθευόταν αλλά ο θεός Απόλλων την είχε καταραστεί να μη πιστεύει κανείς τις προβλέψεις της.

Οι Ναζί Στην C.I.A

 Οι Ναζί Στην C.I.A

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) Ημεροδρόμος

 

Η χειραγώγηση της μεταπολεμικής πολιτικής σκηνής από την ακροδεξιά και τους φασίστες έλκει την καταγωγή της στην περίοδο πριν από το τέλος του Β¨ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το Αμερικανικό OSS (Office of Strategic Service) που ήταν προκάτοχος της CIA, λειτουργώντας υπό την καθοδήγηση του Allen Dulles (μετέπειτα διευθυντή της CIA) και του James Angleton (μετέπειτα διευθυντή του τμήματος αντικατασκοπείας της CIA), εργαζόταν για να εξουδετερώσει τη μεταπολεμική πολιτική επιρροή των κομμουνιστών που έλεγχαν τις αντιστασιακές οργανώσεις σε βασικές χώρες όπως Γαλλία, Ιταλία, και Ελλάδα.

Για πολλούς φασίστες η Ιταλία και το Βατικανό αποτελούσε τον πιο δημοφιλή προορισμό τους όπου αν έφταναν  μπορούσαν με άνεση και την βοήθεια των ταξιδιωτικών εγγράφων, που αφειδώς τους χορηγούσε ο Ερυθρός Σταυρός να κρύψουν τα ίχνη τους και να εξαφανιστούν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής – χώρες στις οποίες η καθολική Εκκλησία έχει μεγάλη εξουσία- μα και στην Βρετανία, τον Καναδά, την Αυστραλία και βέβαια τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Βατικανό προσφέροντας αυτήν την ειδική μεταχείριση φιλοδοξούσε, με την βοήθεια των φασιστών, να εξουδετερώσει τους «άθεους κομμουνιστές», ο Ερυθρός Σταυρός βοηθούσε όποιον φορούσε φαιά στολή αρκεί να ήταν αντικομουνιστής, και ο Allen Dulles όποιον πίστευε- έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία στους αξιωματικούς των SS – πως θα τον βοηθούσε να αντιμετωπίσει το νέο αντίπαλο, τους Σοβιετικούς!

Δεκάδες χιλιάδες φασίστες Γερμανοί, Αυστριακοί, Ρουμάνοι, Λιθουανοί, Ουκρανοί, Ιταλοί χρησιμοποίησαν  την οδό διαφυγής και απόδρασης από την Ευρώπη η οποία έμεινε γνωστή ως «Rat Line» (Η φυγή των αρουραίων).

Ο άνθρωπος κλειδί του Βατικανού για τη δημιουργία των «Ratlines» ήταν ο φασίστας Κροάτης και ρωμαιοκαθολικός ιερέας  Krunoslav Draganovic με την βοήθεια του θαμαστή του Αδόλφου Χίτλερ, επίσκοπο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, πρύτανη στο «Pontificio Istituto Teutonico Santa Maria dell’Anima» του Βατικανού ως το 1952 και συγγραφέα του βιβλίου του «Τα Θεμέλια του εθνικοσοσιαλισμού», Alois Hudal !

Όμως αυτός που συνέβαλε καθοριστικά και εποικοδομητικά στην προφύλαξη της οδού διαφυγής των φασιστών, στο ξέπλυμα τους και στην στρατολόγηση τους υπέρ του «αντικομουνιστικού αγώνα»  ήταν ο Allen Dulles.

Την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Dulles εργάζονταν στις μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες:  OSS, με έδρα την Βέρνη της Ελβετίας. Η επίσημη δουλειά του ήταν να έρχεται σε επαφές με τους Γερμανούς αντι-ναζιστές αξιωματικούς ώστε να συλλέγει πληροφορίες που θα βοηθούσαν τους συμμάχους. Η δεξιοτεχνία στην κατασκοπία του Dulles αναδείχθηκε στο περιθώριο της μεγάλης ανθρωποσφαγής σε μια χώρα που αποπνέει ήρεμη ασφάλεια και που ήδη στήριζε την ευημερία ή την ύβρην της –διαλέγετε και αγοράζετε- στις λεπτές τραπεζικές τεχνικές της, έστω και αν αυτές απαιτούν την λίβρα της σάρκας και τα λί(υ)τρα του αίματος που δικαιούνται!

Άλλωστε ο Dulles διατηρούσε τις καλύτερες σχέσεις με τους ιδιοκτήτες των ελβετικών τραπεζών, με τους διεθνείς επιχειρηματίες που αγόραζαν πρώτες ύλες για τον Χίτλερ και χρησιμοποιούσαν γι αυτές τις συναλλαγές τους τις Ελβετικές τράπεζες, μα και με τους νομικούς συμβούλους διαφόρων ελβετικών επιχειρήσεων που συναλλάσσονταν στα παζάρια του κόσμου ως αχυράνθρωποι των Γερμανών φασιστών!

Στο σημείο αυτό όμως ας σκιαγραφήσουμε το πορτρέτο ένας άνδρα των SS που διαχειρίστηκε χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, διάφορες διαδικασίες εξόντωσης των «περιττών ανθρώπων» κυρίως στην Πολωνία και Ιταλία στην προσπάθεια του να υπηρετήσει σωστά τον Φίρερ του. Ήταν ο τιμημένος με το μετάλλιο «German Cross in Gold», Στρατηγός των SS,  Karl Wolff.

Ο φασίστας δολοφόνος χιλιάδων ανθρώπων Karl Wolff, που ανάμεσα σε άλλα ήταν ο σύνδεσμος του Heinrich Himmler με τον Χίτλερ, ήταν ο πρώτος φασίστας που άνοιξε την πόρτα διαφυγής των συναδέλφων του στα SS, πολύ πριν το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου!

Ας φανταστούμε την σκηνή:

Τριγύρω παραμυθένιο βουκολικό τοπίο με πολλές αγελάδες και στην μέση  ένα όμορφο σαλέ. Μέσα στο σαλέ, μπροστά στο τζάκι παρέα με ένα μπουκάλι ουίσκι, δυο άντρες συνομιλούν μακριά από το επίκεντρο των φριχτών καταστάσεων και των απερίγραπτων ωμοτήτων και της φρίκης που έχει ζώσει την Ευρώπη.

Σίγουρα δεν προσεύχονται υπέρ της σωτηρίας της ανθρωπότητας αλλά αυτά που ύφαιναν προκαθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του μεταπολεμικού κόσμου αλλά και την μορφή της μεγαλύτερης κρατικής μυστικής υπηρεσίας: της CIA.

Ο Allen Dulles και το φιλαράκι του, ο αγαπημένος του Στρατηγός των SS  Karl Wolff, ή καλλίτερα ο «μετριοπαθής Βόλφι» όπως άρεσε στον εντυπωσιασμένο Dulles να τον αποκαλεί, είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά στις αρχές του 1945 σε ένα διαμέρισμα στην Ζυρίχη, όταν ακόμα η έναρξη της μάχης του Βερολίνου ήταν δυο μήνες μακριά, στο πλαίσιο των μυστικών διαπραγματεύσεων μεταξύ ΗΠΑ και φασιστών που έφεραν την κωδική ονομασία «Operation Sunrise».

     

Ο μελλοντικός διευθυντής της CIA από τότε πίστευε πως μπορεί να εκμεταλλευτεί τους αξιωματικούς των SS προς όφελος των μεταπολεμικών συμφερόντων των ΗΠΑ και του «διαρκούς πολέμου» που ήθελε να εξαπολύσει  εναντίον των κομμουνιστών!

Η οριστική συμφωνία μεταξύ του Dulles και του Στρατηγού των Waffen-SS έγινε στο σαλέ που προαναφέρθηκε τον Μάρτιο του 1945, όπου πια ο «μετριοπαθής Βόλφι» είχε πείσει τα SS  που δρούσαν στην Ιταλία να παραδοθούν για να αποκτήσουν πρώτα ασυλία από τις κατηγορίες για εγκλήματα που σίγουρα θα έπεφταν στο κεφάλι τους και μετά, προφυλαμένοι, αφενός να χρησιμοποιηθούν στον σχηματισμό της μεταπολεμικής Γερμανίας αφετέρου να στελεχώσουν αντικομουνιστικές υπηρεσίες και την  υπηρεσία «ψυχολογικού πολέμου»  ως κατάσκοποι στο πλευρό της Αμερικής!

Γιατί;

Η ροή της ιστορίας θα συνεχιζόταν και μετά το πόλεμο, τα προβλήματα θα ήταν τα ίδια άρα ο πόλεμος δεν θα τελειώσει! Η απειλή της κοινωνικής εργατικής επανάστασης που παρουσιάστηκε για το καπιταλιστικό σύστημα πριν το πόλεμο θα παρέμενε και μετά και μάλιστα σε μια Ευρώπη χωρισμένη σε κομμουνιστική και καπιταλιστική!

Άρα οι Αμερικανοί είχαν ήδη στο μυαλό τους τρόπους αντιμετώπισης του νέου αντιπάλου. Και οι τρόποι περιλάμβαναν απαραιτήτως  τους  Ναζί, που είχαν στήσει ένα μεγάλο δίκτυο κατασκόπων στη Σοβιετική Ένωση μα και σε πολλές κατακτημένες χώρες με σκοπό το κυνήγι των κομμουνιστών.

Εφόσον ξεπλένονταν με απορρυπαντικά μπλε και πράσινων κόκκων, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις αμερικανικές υπηρεσίες για την ανάσχεση και την υπονόμευση της ισχύος της Σοβιετικής Ένωσης!

Αυτή η συμφωνία με τον χασάπη Στρατηγό των SS  Karl Wolff όπως και μια άλλη στο τέλος του πολέμου που αφορά την απορρόφηση από το OSS της εγκληματικής κατασκοπευτικής οργάνωσης, γνωστή με την ονομασία «Gehlen Organization» του φασίστα Συνταγματάρχη Reinhard Gehlen, ο οποίος είχε στήσει ένα μεγάλο δίκτυο κατασκόπων στη Σοβιετική Ένωση στην Ουκρανία στον Καύκασο και στην Βαλτική, αποτελούν την κορωνίδα της καριέρας του  Allen Dulles.

Παρένθεση: Επιτρέψατε μου να παραθέσω τον τρόπο που εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του ο φασίστας Karl Wolff στον ευεργέτη του: «Αν μετά τον θάνατο μου επιχειρήσουν να αμαυρώσουν την μνήμη μου ζητώ από τον κύριο Ντάλες να αποκαταστήσει το όνομα μου δημοσιοποιώντας τις αληθινές και ανθρωπιστικές προθέσεις μου».

Κλείνει η παρένθεση.

Ωστόσο αυτό το πήγαινε-έλα φασιστών και Αμερικανών στην Ελβετία δεν πέρασε απαρατήρητο από τους Σοβιετικούς: ο Στάλιν σε επιστολή που έστειλε στον Ρούσβελτ τόνισε πως οι συνομιλίες αυτές όπως και η παράδοση των Waffen-SS στην Ιταλία θα επέτρεπαν και θα διευκόλυναν  την Γερμανική μηχανή να αντεπιτεθεί με μεγαλύτερη σφοδρότητα στα Σοβιετικά στρατεύματα. Είναι φανερό το γεγονός πως οι σοβιετικοί δεν είχαν αντιληφθεί την συμπαιγνία που εξυφαίνονταν στις μυστικές διαπραγματεύσεις!

Πάντως ο Ρούσβελτ υποκριτικά απάντησε στον Στάλιν: «τέτοια δυσπιστία τέτοια έλλειψη εμπιστοσύνης κινδυνεύει να υπονομεύσει την φιλία των δυο χωρών (…)»

Όμως η υποδομή για τη διεκπεραίωση της φυγάδευσης των ναζί και των φασιστών  εκ μέρους των ΗΠΑ είναι έτοιμη από καιρό. Ενεργό ρόλο στην υποδομή διαφυγής εκτός της «θεϊκής πρόνοιας» του Βατικανό και τον Ερυθρό Σταύρο είχε και η «Gehlen Organization», που με αμερικανική χρηματοδότηση προσέφερε άσυλο και ασφαλή καταφύγια σε εγκληματίες φασίστες και φρόντιζε να τους προωθεί στο «κανάλι των ποντικιών» ή να τους διαγράφει το παρελθόν και να τους στρατολογεί ως πράκτορες.

Η χρηματοδότηση αυτή από την αμερικανική κυβέρνηση στην οργάνωση Γκέλεν ήταν μέρος του άκρως απόρρητου προγράμματος με την κωδική ονομασία «Operation Rusty». Το πρόγραμμα αυτό ελεγχόταν από τον γιο του προέδρου Ρούσβελτ,  Elliott Roosevelt τον αρχηγό του Αμερικανικού  Επιτελείου Στρατού George Marshall , και τον διοικητή της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας Henry Arnold.

Σκοπός του προγράμματος ήταν οι περίπου τέσσερις χιλιάδες πράκτορες του δικτύου Γκέλεν να απλώσουν τα δίχτυα τους σε περιοχές της Ευρώπης της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής και να κατασκοπεύουν για λογαριασμό των Αμερικάνων που διψούσαν για πληροφορίες σχετικά με τους κομμουνιστές.

Χαρακτηριστική περίπτωση κατασκόπου είναι αυτή του Χασάπη της Λυών, κατά κόσμον Nikolaus Klaus Barbie. Ο Barbie στρατολογήθηκε απ’ τη στρατιωτική μυστική υπηρεσία του Dulles, του παραχωρήθηκε ένα πολυτελές διαμέρισμα και ένας αξιοπρεπής μισθός γιατί αξιολόγησαν ότι ως κατάσκοπος εναντίων των Σοβιετικών ήταν πολύ σημαντικός. Έτσι όταν οι Γαλλικές αρχές τον ανακάλυψαν και ζήτησαν από τον  Dulles την σύλληψη του και την έκδοση του στην Γαλλία, Αμερικανοί πράκτορες τον φυγάδεψαν μέσω του γνωστού μας καναλιού στη Βολιβία με το όνομα  Klaus Altmann. Εκεί, με την βοήθεια της αμερικανοκίνητης κυβέρνησης, έγινε συνταγματάρχης του στρατού της Βολιβίας και αργότερα συμμετείχε στην δολοφονία του Che Guevara.

Στην οργάνωση Gehlen θα βρει καταφύγιο και ο επιφανής φασίστας  και ο αγαπημένος του Χίτλερ, αντισυνταγματάρχης των Waffen-SS, Otto Skorzeny. Ο φασίστας Skorzeny εκτός από κατάσκοπος των Αμερικανών επιφορτισμένος με το καθήκον να προμηθεύει με πλαστά διαβατήρια εξέχουσες φασιστικές προσωπικότητες που ενδιέφεραν τους νέους προστάτες του, στάλθηκε από την CIA να εργαστεί ως  στρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου της Αιγύπτου Mohammed Naguib, αργότερα ως  σύμβουλος του φασίστα  Προέδρου της Αργεντινής Juan Perón  και στο τέλος κατέληξε συνεργάτης της μυστικής στρατιωτικής υπηρεσίας του εβραϊκού κράτους, την Mossad όπου κατέδιδε πρώην ομοϊδεάτες του με αντάλλαγμα την ζωή του.

Ο Otto Skorzeny ήταν ο δημιουργός της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Paladin Group» που εκτός του ότι αποτέλεσε έναν αντικομουνιστικό στρατιωτικό βραχίονα στην Ισπανία του Φράνκο και στην δυτική Ευρώπη, προμήθευε με μισθοφόρους το ρατσιστικό κράτος της Νοτίου Αφρικής  εργάστηκε για την Χούντα στη Ελλάδα, μετείχε στα λατινοαμερικανικά «τάγματα θανάτου».

 Όταν πέθανε ο φασίστας Φράνκο το 1975 η ομάδα αυτή μετακόμισε στην Χιλή και στην Αργεντινή και αποτέλεσε έναν βραχίονα  της αντικομουνιστικής επιχείρησης της CIA στην λατινική Αμερική που έφερε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Κόνδωρ».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πλήρωναν κάθε χρόνο με 500.000 δολάρια τον Γκέλεν και αυτός τους προσέφερε σχεδόν θεατρικά σενάρια, δυσάρεστες φλυαρίες και τρομοκρατικές υποθέσεις παρά υπαρκτές πληροφορίες για τους κομμουνιστές. Όταν συστάθηκε η CIA, το 1947, και μέχρι τα μέσα του 1953, οι υπηρεσίες «ψυχολογικού πολέμου» και τα απόρρητα προγράμματα απορροφούσαν σχεδόν το 75% του συνολικού προϋπολογισμού της.

Ένα άκρως απόρρητο πρόγραμμα «ψυχολογικού πολέμου» της CIA  ήταν το «Hot War cadre», που σκοπό είχε να χρησιμοποιεί φασίστες πρόσφυγες των ανατολικών Ευρωπαϊκών κρατών, πρώην  συνεργάτες των ναζί δηλαδή,  να τους εκπαιδεύει και να τους ξαναστέλνει στις παλιές τους χώρες ώστε να συλλέγουν πληροφορίες να σπείρουν διχόνοια ή να υποκινούν ταραχές που θα βοηθούσαν την αντικομουνιστική προπαγάνδα.

Επιπροσθέτως οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο, με τη συμμετοχή παραστρατιωτικών οργανώσεων και παρακρατικών κυκλωμάτων, απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες.

Στην Ιταλία το συναντάμε με την κωδική ονομασία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Gruppo di Informazione e Sicurezza», στο Βέλγιο «Sdra-8». 

Την πιο εντυπωσιακή εξέλιξη όμως την παρουσίασε η οργάνωση «Gladio» στην Ιταλία, όπου οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική SIFAR, έθεσαν το 1952 σε εφαρμογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων με φασιστικά, ή «ακροαριστερά» χαρακτηριστικά, με στόχο τη δημιουργία κλίματος αστάθειας που έφθασε μέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήματος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος στις 17 Δεκέμβρη του 1970. Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950- 1974.

Ωστόσο είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν τον δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της συγκεκριμένης  επιχείρησης!

Η CIA και το τεράστιο δίκτυο φασιστών με διαγραμμένο το εγκληματικό του παρελθόν βάδιζε πλέον σε ένα δρόμο δίχως επιστροφή. Ήταν μια δέσμευση τόσο  απόλυτη που κατάντησε μάστιγα μεταπολεμικά για την Αριστερά κυρίως σε Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα.

Χαράς ευαγγέλια όμως για την Γερμανία που ανοικοδομήθηκε, ανασυγκροτήθηκε, επανεξοπλίσθηκε και είδε το χρέος της, και το φασιστικό της παρελθόν να διαγράφονται πριν καν κλείσουν δέκα χρόνια από την ήττα της, σε έναν πόλεμο που η ίδια προκάλεσε!

Μα και οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένες. Εκπόνησαν ένα, εννοείται, άκρως απόρρητο πρόγραμμα που το ονόμασαν «Operation Paperclip», μέσω του οποίου πραγματοποιήθηκε η μεταφορά, χρησιμοποιώντας το γνωστό μας δίκτυο, φασιστών επιστημόνων κάθε ειδικότητας που τους χρησιμοποίησαν κυρίως στην παραγωγή εξελιγμένων οπλικών συστημάτων, αεροσκαφών και πυραύλων, στην  έρευνά σχετικά με την ανάπτυξη βιολογικών και χημικών όπλων (τα οποία αργότερα χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ όπως το «Agent Orange»)  μα και στην ερευνητική ιατρική και στην γενετική! Με αυτόν τον τρόπο άνθρωποι που ευθύνονταν για μαζικούς σκοτωμούς μαζικά ιατρικά και βιοϊατρικά πειράματα σε κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έβρισκαν  άσυλο στη χώρα της Δημοκρατίας…

Θεωρούμε ότι όλοι έχουμε πλήρη επίγνωση του ηθικού πλαισίου των παραπάνω, και ότι  καταλαβαίνουμε πως ο κόσμος των μυστικών  υπηρεσιών  επί της ουσίας δεν είναι πιο αμαρτωλός ή ανήθικος σε σχέση με τους υπόλοιπους μηχανισμούς εξουσίας!

Όμως ίσως να μην μπορούσε να συλλάβουμε το μέγεθός του προγράμματος «Paperclip». Γιατί δεν ήταν μόνο ο γνωστός Wernher von Braun ο φασίστας επιστήμονας εκ των δημιουργών του πυραύλους V-2,  μα ούτε λίγο ούτε πολύ οι φασίστες επιστήμονες που μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ ξεπερνούν τους 1.600 !!

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Arthur Louis Hugo Rudolph, μηχανικός πυραύλων ο οποίος έπαιξε πιο  καθοριστικό ρόλο από τον von Braun στην ανάπτυξη του πυραύλου V-2 και κατάφερε να είναι ο πρωτοπόρος του διαστημικού προγράμματος των Ηνωμένων Πολιτειών μα και ο δημιουργός του πυραύλου «Pershing».

Ο Rudolph ως Διευθυντής της γραμμής παραγωγής των πυραύλων V-2   ήταν αυτός που ζήτησε από τα SS να τον προμηθεύσουν με κρατούμενους, εργάτες-δούλους δηλαδή, οι οποίοι λιμοκτονούσαν, βασανίζονταν και εργάζονταν μέχρι θανάτου. Το σκοτεινό του παρελθόν «αποκαλύφθηκε» τελικά μόλις το 1984, οπότε και για να μην διωχτεί συμφώνησε να αφήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και να παραιτηθεί από την αμερικανική υπηκοότητα. Βρήκε καταφύγιο και άσυλο στη Δυτική Γερμανία.

Ενώ ο φασίστας  στρατηγός Walter Robert Dornberger ο οποίος διατηρούσε στενούς δεσμούς με την εταιρεία «General Electric» ήταν ο προϊστάμενος όλων των επιστημόνων που εργάζονταν στην ανάπτυξη των πυραύλων στην περιοχή Πενεμούντε. Για την κατασκευή αυτού του θαύματος της τεχνολογίας μετέφερε δεκάδες χιλιάδες αιχμαλώτους κυρίως Ρώσους, Πολωνούς, Τσιγγάνους και Εβραίους  τους στοίβαξε σε τεράστιες υγρές σήραγγες και τους υποχρέωσε να δουλεύουν ως τελικής πτώσεως.

Η εμπειρία του στην διοίκηση ενός τέτοιου στρατοπέδου όπως του Πενεμούντε εξασφάλισε στον Dornberger ένα εισιτήριο για το «Αμερικανικό όνειρο» και την εταιρεία «Bell Aircraft Corporation» με την χορηγία του αμερικανού αντισημίτη Στρατηγού George Smith Patton ο οποίος θαύμαζε τις ικανότητες του φασίστα Στρατηγού.

Καθόλου περίεργο, διότι ο  Patton στο ημερολόγιο του επισημαίνει με περιφρόνηση για τους εκτοπισμένους όπως  αποκαλεί τους αιχμαλώτους στα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης :«(…) πιστεύουν πως ένα εκτοπισμένο άτομο είναι ένα ανθρώπινο ον. Δεν είναι όμως, κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τους Εβραίους που είναι κατώτεροι κι από τα ζώα»!

Αλήθεια πόσες βιογραφίες έχουν γραφεί για τον σκληροτράχηλο, ατρόμητο  με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος αμερικανό ηρώα που έδωσε την μάχη υπέρ της ελευθερίας της Ευρώπη από τον ναζιστικό ζυγό, (εννοείται χωρίς ενοχλητικές λεπτομέρειες),  και πόσες, ας πούμε, για τον Γκεόργκι Ζούκοφ;

Σε τερατώδεις ωμότητες είχαν προβεί και οι γιατροί του Τρίτου Ράιχ. Σχεδόν οι μισοί επαγγελματίες γιατροί προσχώρησαν στους κόλπους των φασιστών, ελπίζοντας σε κοινωνική ανέλιξη. Έβαλαν δηλαδή τις προσωπικές φιλοδοξίες τους στην  υπηρεσία των δολοφονικών επιδιώξεων του φασιστικού  κράτους και εφάρμοσαν κατά γράμμα την ρήση του Ρούντολφ Ες: «Ο Εθνοσοσιαλισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά Εφαρμοσμένη Βιολογία»

Αυτό που τράβηξε την προσοχή των αμερικανικών αρχών σε αυτούς τους γιατρούς ήταν ότι έκαναν τις «επιστημονικές» τους έρευνες στα  στρατόπεδα συγκέντρωσης -χρησιμοποιώντας ως «πειραματόζωά» αναλώσιμους Τσιγγάνους, Εβραίους  ή κομμουνιστές, ακόμα και παιδιά,- με γνώμονα πάντα τη στρατιωτική τους εφαρμογή.

Πραγματοποιήθηκαν από γιατρούς πειράματα για να διαπιστωθεί ο ακριβής χρόνος που μπορούσε να επιζήσει ένας αεροπόρος, που θα πετούσε πάνω από τον παγωμένο Βόρειο Ατλαντικό το μήνα Φεβρουάριο. Χρησιμοποιούσαν τεράστιες δεξαμενές παγωμένου νερού, που ήταν εφοδιασμένες με χρονόμετρα, για να καταγράψουν το χρόνο που απαιτούνταν μέχρι να πεθάνουν μέσα τους οι κρατούμενοι. Πολλές φορές, μάλιστα, οι γιατροί άνοιγαν το κρανίο ή το θώρακα των θυμάτων, όσο ήταν ακόμη ζωντανοί, με σκοπό να παρατηρήσουν αν η έλλειψη οξυγόνου προκαλεί το σχηματισμό φυσαλίδων.

«Σε άλλα πειράματα «αεροπορικής ιατρικής» οι τρόφιμοι του στρατοπέδου συνθλίβονταν μέχρι θανάτου μέσα σε θαλάμους υψηλής πίεσης (σαν να έπεσε ξαφνικά κάποιος από ύψος 13.000 μέτρων), προκειμένου να μάθουν οι γιατροί πόσο ψηλά θα μπορούσαν να πετάξουν με ασφάλεια οι Γερμανοί πιλότοι. Σε κάποιους έδιναν υποχρεωτικά να πιούν θαλασσινό νερό, για να δουν αν οι Γερμανοί πιλότοι που καταρρίπτονταν στη θάλασσα μπορούσαν να επιζήσουν πίνωντας θαλασσινό νερό. Κάποιοι άλλοι πυροβολούνταν σκόπιμα και κατόπιν χορηγούνταν ενέσιμα σ’ αυτούς μια ειδική θρομβωτική ουσία, για να δοκιμαστεί κατά πόσο μπορούσαν οι πληγές τους να κλείσουν. (Ναζί στην υπηρεσία των ΗΠΑ Γιώργος Στάμκος)

Και η παρέλαση των πειραμάτων της φρίκης δεν έχει τέλος:

Πραγματοποιούσαν γεννητικά πειράματα σε παιδιά  με απίστευτη αγριότητα, κυρίως σε διδύμους, που στόχο  είχαν τη μελέτη των γενετικών γνωρισμάτων, στην εξαγωγή συμπερασμάτων για τις φυλετικές διαφορές, την ευγονική, και τη γενετική ταυτότητα του ανθρώπου.  

Οι γιατροί των στρατοπέδων  προχωρούσαν σε διαδοχικές μεταμοσχεύσεις, ακρωτηριασμούς, αφαιρούσαν κομμάτια, έκαναν πειράματα σε καθένα από τα όργανά των κρατουμένων και επινόησαν μεθόδους μαζικής στείρωσης  εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ώστε να μην μπορούν να τεκνοποιήσουν και να επιμολύνουν, όπως πίστευαν οι φασιστείς, την «αρία φυλή».

Αλήθεια τι είδους άνθρωπος έπρεπε να είναι κανείς ώστε να δολοφονεί με αυτή τη κτηνώδη διαδικασία στο όνομα της επιστήμης χιλιάδες παιδιά;

Ή μήπως από ένα σημείο και πέρα το κόστος σε ανθρώπινες ζωές δεν παίζει κανένα ρόλο διότι αυτό που έχει σημασία είναι να παράγουμε αποτέλεσμα; Ιδίως στον τομέα της επιστήμης και μάλιστα κατά την διάρκεια του πολέμου;

Ένας από αυτούς τους σαδιστές γιατρούς των SS που πολύ αγάπησαν οι αμερικανικές υπηρεσίες, ανάμεσα σε άλλους, όπως οι: Hans Antmann, Kurt Blome , Erich Traub , Walter Schreiber, Richard Lindenberg  ήταν και ο Hubertus Strughold.

Ο Strughold ήταν ο υπεύθυνος της «αεροπορικής ιατρικής» και διενεργούσε τα πειράματα του υπό την αιγίδα του Hermann Göring!

Τα απορρυπαντικά της CIA ξέπλυναν τον φασίστα γιατρό των SS και καθαρό από φρικαλεότητες και ιατρικές θηριωδίες τον εγκατέστησαν σε μια αεροπορική στρατιωτική βάση στο Σαν Αντόνιο. Το φασιστικό κελεπούρι που άκουγε στο όνομα Hubertus Strughold  ήταν ο επικεφαλής του Κέντρου Αεροπορικής Ιατρικής της «National Aeronautics and Space Administration» της γνωστής μας NASA!

Μάλιστα οι Αμερικανοί, ευγνώμονες στον φασίστα γιατρό των SS, καθιέρωσαν το βραβείο «Hubertus Strughold» που δίδεται από την «Αεροδιαστημική Ιατρική Ένωση» σε επιστήμονες που συνέβαλαν στην έρευνα στον τομέα του διαστήματος που σχετίζεται με την ιατρική.

Η αμερικανικές υπηρεσίες έκαναν τα πάντα ώστε να τον παρουσιάσουν σαν έναν άνθρωπο που υποστήριζε την πρόοδο της επιστήμης και μάλιστα, υπέρ της ανθρωπότητας!

Το βιογραφικό του στην NASA αναφέρει: «Ο Hubertus Strughold M.D, επέζησε από την καταστροφή της πατρίδας του στον πόλεμο, μετοίκησε σε νέα γή, έφτιαξε καινούργια καριέρα σε ένα πεδίο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων φρέσκο σαν το αύριο κι έγινε διεθνώς γνωστός ως η ζωντανή αυθεντία της διαστημικής ιατρικής»! 

Ο αμετανόητος φασίστας γιατρός των SS κάτω από την προστασία της CIA έφτασε στο σημείο να γράψει βιβλίο με τίτλο «Η Γερμανική Αεροπορική Ιατρική στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» όπου εξηγούσε πως έκανε μελέτες και  έφτασε σε συμπεράσματα αφαιρώντας όμως κάθε αναφορά στα βάρβαρα πειράματα του. Αυτό που μετρούσε ήταν το αποτέλεσμα των ανακαλύψεων του και όχι πως έφτασε εκεί!

Έχοντας επίγνωση των ορίων ενός σημειώματος που γράφεται προς ανάγνωση στον ιστό, ας έχουμε κατά νου πως οι απουσίες από αυτό πρωτοκλασάτων φασιστών είναι πιο ενδεικτικές από τις παρουσίες!

Χρησιμοποιήσαμε μονάχα μερικά παραδείγματα και σύντομες ιστορίες για να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε πως το τέλος το Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξε η απαρχή μιας πολύ σκοτεινής περιόδου που ωθούσε αναπότρεπτα την ιστορία σε ένα πεδίο που έμοιαζε στην κινούμενη άμμο. Στα μάτια τουλάχιστον ενός οξυδερκούς παρατηρητή, ο μεταπολεμικός κόσμος χαρακτηρίζεται από κρίσιμα διακυβεύματα τόσο από υλικής όσο και από γεωπολιτικής πλευράς!

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι μαύροι ή οι ινδιάνοι, τους «πιθηκάνθρωπους» ή «υπάνθρωπους» όπως τους αποκαλούσαν, όχι μόνο στερούνταν κάθε πολιτικού δικαιώματος αλλά υπόκειντο σε ένα λεπτομερέστατο καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού και σε αυστηρές νομοθετικές απαγορεύσεις, ανέλαβαν την ηθική «ευθύνη» να εγκαθιδρύσουν την «δημοκρατία»!

Ουσιαστικά η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε τι ήταν η δημοκρατία και πόση από δαύτη αναλογούσε στους λαούς που μόλις είχαν βγει, κουρέλια, από έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Το μοτίβο της δημοκρατικής σταυροφορίας» των ΗΠΑ δηλαδή έκρυβε την βαρβαρότητα της γεωπολιτικής κοσμοθεώρησης της. Επειδή θέλανε να κυριαρχήσουν στον νέο μεταπολεμικό κόσμο συνεργάστηκαν με τα διάφορα φασιστοειδή κατάλοιπα, με τους πρωτεργάτες δηλαδή της μαζικής εξόντωσης  των «ιθαγενών» της ανατολικής Ευρώπης, των Εβραίων, των Τσιγγανών, των ανάπηρων, των ομοφυλόφιλων, των κομμουνιστών!

Δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ την έκταση της ερεβώδους μηχανογραφίας αλλά ας  δικαιολογήσουμε την ανίερη συμμαχία του «ελεύθερου κόσμου» και των παράφρονων  φασιστών δολοφόνων!

Διότι είχαν την ίδια ιδεολογική προγραμματική αφετηρία: το μισός απέναντι στον κομμουνισμό!

Για αυτό και συναρθρώθηκαν σε ένα κορμό! 

Πηγές:

Eric Lichtblau: «Οι Ναζί της Διπλανής Πόρτας» (εκδόσεις Ποταμός)

The New York Times: Nazis Were Given ‘Safe Haven’ in U.S., Report Says http://www.nytimes.com/2010/11/14/us/14nazis.html

The New York Times «Operation Paperclip» https://www.nytimes.com/2014/03/02/books/review/operation-paperclip-by-annie-jacobsen.html?_r=0

Έγγραφο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Έκθεση: Πώς οι ΗΠΑ βοήθησαν τους  Ναζί:http://documents.nytimes.com/confidential-report-provides-new-evidence-of-notorious-nazi-cases?action=click&contentCollection=U.S.&module=RelatedCoverage&region=EndOfArticle&pgtype=article#p=1

«Γκλάντιο» – «Κόκκινη Προβιά» / Δάνης Παπαβασιλείου – http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1377652

 Οι γιατροί του Τρίτου Ράιχ (ντοκιμαντέρ) – https://www.youtube.com/watch?v=Q9iemw6_GSg

Die Waffen SS (ντοκιμαντέρ) – https://www.youtube.com/watch?v=fQSp0LIRugo