Το συγκλονιστικό γράμμα του Έλληνα από τη Βραζιλία

Το συγκλονιστικό γράμμα του Έλληνα από τη Βραζιλία

Αναρτήθηκε από τον/την redship

Μπέλο Οριζοντε, Δευτέρα 17.06.2013

Αγαπητέ φίλε, ναι μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μαλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.

Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαίωματα. Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό χάρτη. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες, να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.

Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου ειναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα εχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.

Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι του για το οποίο πληρώνει κατα μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλέυει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απέξω γιατί ο φόρος εισαγωής ειναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί εισαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.

Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκ. δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.

Είμαστε η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Όσον αφορά στη διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλ στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.

Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου θα αλλάξουμε, λέει,επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο. Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δισ. δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί. Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.

Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 243 ευρώ.

Μουντιάλ για ποιόν λοιπόν; Ίσως για εκείνους που θα έρθουν για να «ζήσουν το όνειρο» τους στην Βραζιλία. Αυτή ακριβώς την στιγμή γύρω στις 200 χιλιάδες Βραζιλιάνοι σε οκτώ μεγαλουπόλεις είναι στους δρόμους και διαδηλώνουν για τα δικαιώματα του. Δεν τους νοιάζει το Μουντιάλ, δεν πίνουν καφέ και σίγουρα δεν χορεύουν σάμπα.


πηγή : ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (4)

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (4)

Στις εκλογές τού 1985 ο Ανδρέας επανεκλέχτηκε με το σύνθημα "για ακόμη καλύτερες μέρες", μόνο που αυτές οι "καλύτερες μέρες" δεν αφορούσαν τους εργαζόμενους. Με μια πρωτόγνωρη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου η κυβέρνηση εγκατέλειψε τον "τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό" και πραγματοποίησε φιλελεύθερη στροφή: χαλάρωσε την προστασία κατά των απολύσεων, αύξησε τις επιδοτήσεις προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες και απαγόρευσε κάθε είδους αύξηση στους μισθούς των εργαζομένων (ούτε εθελουσίως δεν μπορούσαν οι εργοδότες να χορηγήσουν αύξηση στο προσωπικό τους). Μετά το αρχικό μούδιασμα, οι λαϊκές αντιδράσεις δεν άργησαν. Κι αυτό σήμαινε ότι οι δυνάμεις καταστολής έπιασαν δουλειά για τα καλά.

Κάπως έτσι έφτασε ο Νοέμβρης. Στο υπουργείο δημόσιας τάξης οι συσκέψεις έδιναν κι έπαιρναν, προκειμένου να καταρτιστεί το καλύτερο σχέδιο αντιμετώπισης των διαδηλώσεων που αναμένονταν κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου. Κουτσόγιωργας και Αρκουδέας είχαν την "φαεινή" ιδέα να ενισχύσουν τις αστυνομικές δυνάμεις τής Αθήνας με αστυνομικούς από την επαρχία. Κανένας δεν σκέφτηκε ότι οι επαρχιώτες αστυφύλακες δεν είχαν την απαραίτητη εκπαίδευση για να σταθούν απέναντι στο μεγάλο πλήθος που μαζευόταν σε κάθε διαδήλωση της πρωτεύουσας.

Παραδόξως, εκείνο το εορταστικό τριήμερο όλα κυλούσαν ομαλά. Η μεγάλη πορεία έφτασε μέχρι την πρεσβεία των ΗΠΑ και ολοκληρώθηκε δίχως παρατράγουδα. Όμως, το κακό έγινε.

Η αστυνομία είχε διαθέσει τις δυνάμεις των ΜΑΤ και των ΜΕΑ για την επιτήρηση της πορείας. Οι αστυνομικοί της Αθήνας είχαν διατεθεί ως επί το πλείστον για την επιτήρηση των "νευραλγικών" -κατά τους υπεύθυνους- σημείων (πλατεία Συντάγματος, Ηρώδου Αττικού, πρεσβεία κλπ). Φαίνεται πως είχε γίνει η εκτίμηση ότι εκείνο το βράδυ τα Εξάρχεια δεν θα αποτελούσαν κέντρο επεισοδίων κι έτσι η τήρηση της τάξης στην περιοχή ανατέθηκε σε επαρχιώτες αστυνομικούς. Μόνο που οι αστυνομικοί φρόντισαν να ερεθίσουν τα πνεύματα, καθώς έφθασαν με κλούβα, η οποία στάθμευσε στην συμβολή των οδών Στουρνάρη και Μπόταση.

Τέτοια μέρα και τέτοια ώρα, αν είσαι αστυνομικός με κλούβα στα Εξάρχεια, δεν βγαίνεις από το αυτοκίνητο για να πας για σουβλάκια στο παραδίπλα μαγαζί. Αυτό, όμως, οι άσχετοι μα τα "ήθη και έθιμα" της πρωτεύουσας αστυνομικοί δεν το ήξεραν. Όπως δεν ήξεραν πως δεν επιτρέπεται να "πουλήσουν τσαμπουκά" σε όποιον πιτσιρικά τούς πετάξει μια βρισιά. Μαθημένοι αλλοιώς, δεν μπορούσαν να υποψιαστούν ότι οι πιτσιρικάδες τής περιοχής φτιάχνουν μολότοφ με κλειστά μάτια σε δευτερόλεπτα.


Μέσα σε λίγη ώρα, λοιπόν, η κλούβα έγινε στόχος για πέτρες και μολότοφ. Στην αρχή οι αστυνομικοί ταμπουρώθηκαν στο αυτοκίνητο αλλά κάποια στιγμή αποφάσισαν να κάνουν έξοδο πυροβολώντας. Οι πιτσιρικάδες το έβαλαν στα πόδια. Μέσα από την κλούβα, ο πατρινός αστυφύλακας Θανάσης Μελίστας τραβάει το όπλο του και ρίχνει. Η σφαίρα βρίσκει από πίσω στο κεφάλι τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά και τον σωριάζει νεκρό. Ο νεαρός ρεπόρτερ Γιάννης Κανελλάκης θυμάται: "Ο νεαρός περνούσε ακριβώς δίπλα μου, έπεσε στο έδαφος και έμεινε ακίνητος. Όλοι οι άλλοι έτρεχαν προς την πλατεία. Εγώ γύρισα, αφού ήταν ακριβώς δίπλα μου κι έπεσε. Νόμισα ότι κάπου σκόνταψε και γύρισα να του προσφέρω τις πρώτες βοήθειες. Πραγματικά, τον έπιασα από το χέρι, του μιλούσα, δεν μιλούσε, δεν κινιότανε καθόλου. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Ήταν ακαριαίος, όπως είπανε οι γιατροί."

Τα επεισόδια γενικεύτηκαν. Σύντομα, στην περιοχή κατέφθασαν και άλλες αστυνομικές δυνάμεις. Μετά από συγκρούσεις που κράτησαν πολλές ώρες, οι αντιεξουσιαστές αποτραβήχτηκαν και κλείστηκαν στο Χημείο. Την επόμενη μέρα, ο πρύτανης Μιχάλης Σταθόπουλος (κατοπινός υπουργός δικαιοσύνης τού ΠαΣοΚ) καλέι τα ΜΑΤ να επέμβουν. Το κτήριο βομβαρδίζεται με χημικά που πνίγουν όλη την περιοχή, πριν τα ΜΑΤ εισβάλουν, σακατέψουν με τα ρόπαλα τους "ταραξίες" και συλλάβουν 37 άτομα. Ο υπουργός εσωτερικών και δημόσιας τάξης Μένιος Κουτσόγιωργας υπέβαλε την παραίτησή του αλλά ο Παπανδρέου τον κάλυψε και δεν την έκανε δεκτή.

Τον Σεπτέμβριο του 1988 ο Μελίστας προσάγεται σε δίκη. Ισχυρίζεται ότι πυροβόλησε στα τυφλά φοβούμενος για την ζωή του και η σφαίρα του εξοστρακίστηκε. Δικηγόρος τής οικογένειας Καλτεζά είναι ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος εμμένει στο γεγονός ότι ο Καλτεζάς πυροβολήθηκε πισώπλατα. Το δικαστήριο επιβάλλει στον Μελίστα την παιδαριώδη ποινή των δυόμισυ ετών με αναστολή, παρ' ότι αποδείχτηκε ότι η βολή του έπληξε ευθέως τον Καλτεζά, δίχως να εξοστρακιστεί. Τον Ιανουάριο του 1990, το εφετείο εξαφανίζει την πρωτόδικη ποινή και αθώωνει τον Μελίστα.

Στο άκουσμα της αθωωτικής απόφασης, η κοινή γνώμη εξεγείρεται. Χιλιάδες εξοργισμένου λαού μαζεύονται στην Πατησίων, έξω από το Πολυτεχνείο. Η κατάσταση θυμίζει τον Νοέμβριο του 1973 καθώς η Πατησίων κλείνει, ανάβονται φωτιές, γράφονται συνθήματα σε τοίχους, λεωφορεία και τρόλλεϋ ενώ, με ορμητήριο το Πολυτεχνείο, εκδηλώνονται επιθέσεις κατά των αστυνομικών δυνάμεων. Τα επεισόδια συνεχίζονται μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με τρομερή ένταση. Στην συνέχεια, καταλαμβάνεται το Πολυτεχνείο επί 18 ημέρες.


Θα κλείσουμε το σημερινό μας σημείωμα με δυο λόγια για τον Μελίστα. Μετά την αθώωσή του, η υπηρεσία τον επανένταξε στις τάξεις της, όπως ήταν υποχρεωμένη. Πλην, όμως, ο καταρρακωμένος Μελίστας, μόλις επέστρεψε στην Πάτρα, τέθηκε για μακρό χρονικό διάστημα υπό ψυχιατρική παρακολούθηση. Αδιασταύρωτες πληροφορίες λένε ότι η αστυνομική διεύθυνση Αχαΐας τον τοποθέτησε σε θέση μάγειρα, ώστε να τον προστατεύσει από κάθε επαφή με κόσμο. Λίγο αργότερα, ο "αθώος" Μελίστας παραιτήθηκε από το σώμα και εξαφανίστηκε. Οι φήμες λένε πως κατέφυγε στην Αυστραλία (όπου είχε συγγενείς), άγνωστο με ποιο όνομα.

Έχουν και στη Δανία κατοχή και μνημόνιο;

Έχουν και στη Δανία κατοχή και μνημόνιο;

Το Noma είναι ένα από τα πιο φημισμένα εστιατόρια στη Δανία. Στο εστιατόριο αυτό εργάζονται μαθητευόμενοι σεφ από όλο τον κόσμο χωρίς μισθό. Το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων δημοσίευσε πρόσφατα ότι οι μαθητευόμενοι λαμβάνουν ένα email, όπου τους απειλούν ότι αν παραβιάσουν τον Κώδικα Συμπεριφοράς της επιχείρησης το όνομά τους «θα περιληφθεί σε μια μαύρη λίστα που θα την μοιραστούμε με άλλα εστιατόρια σε όλο τον κόσμο, με τα οποία διατηρούμε καλές σχέσεις» και έτσι δε θα ξαναβρούν δουλειά. Στο ίδιο δημοσίευμα διαβάζουμε ότι πρόσφατα ένας Αμερικανός είχε υποστηρίξει πως όταν ήταν μαθητευόμενος στο Noma εργαζόταν επί 16-18 ώρες ημερησίως και κοιμόταν σε έναν καναπέ, σε ένα δωμάτιο που το μοιραζόταν με άλλα δύο άτομα.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια χώρα που δεν έχει ούτε τρόικα, ούτε μνημόνιο και που πολλές φορές έχει παρουσιαστεί από τους εγχώριους σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές σαν πρότυπο. Τι έχει όμως η Δανία; Έχει καπιταλισμό. Και έχει και κάτι ακόμα: Κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών, την οποία στηρίζει και το κόμμα «Κοκκινοπράσινη συμμαχία», αδελφάκι του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν μαζί στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς…

Πηγή: Οδηγητής
Αναρτήθηκε από Kokkini Epithesi

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (3)

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (3)

Το 1985 είναι μια περίεργη χρονιά. Το ΠαΣοΚ οδεύει προς την συμπλήρωση της πρώτης τετραετίας του στην εξουσία αλλά για τον Ανδρέα και την παρέα του η κατάσταση δεν θυμίζει σε πολλά εκείνο το θριαμβευτικό 1981. Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο με τέτοια φόρα ώστε ο Ανδρέας αποφασίζει να διεξαγάγει νωρίτερα τις εκλογές. Η ιδέα είναι να εξασφαλίσει πρώτα την επανεκλογή τού ΠαΣοΚ και στην συνέχεια να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα που έχει κατά νου. Έτσι κι έγινε.

Στο μεταξύ, η αστυνομία (σημ.: ήδη έχουν ενωθεί ως Ελληνική Αστυνομία -ΕΛ.ΑΣ. τα δυο σώματα της Ελληνικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων) παραμένει σε μαύρο χάλι, με κυριώτερο πρόβλημα την έλλειψη σωστής εκπαίδευσης. Ο υπουργός δημόσιας τάξης Γιάννης Σκουλαρίκης (21/10/1981 - 9/5/1985, ο μακροβιότερος υπουργός δημόσιας τάξης) πελαγοδρομεί: από την μία αντιλαμβάνεται τα προβλήματα αλλά από την άλλη δεν θέλει να φτιάξει μια ισχυρή αστυνομία. Δεν μπορεί να ξεχάσει ούτε το "ματσούκι" που έφαγε επί χούντας ούτε τα τρισήμισυ χρόνια εξορίας του. Πρώτη δουλειά τού Σκουλαρίκη ήταν να στείλει στην Διεύθυνση Τάξης Αττικής (όπου υπάγονταν τα ΜΑΤ και τα ΜΕΑ) έναν από τους θερμότερους υποστηρικτές τού Ανδρέα Παπανδρέου, τον Νίκωνα Αρκουδέα. Με την σύσταση τής ΕΛ.ΑΣ. ο Αρκουδέας αναλαμβάνει καθήκοντα Γενικού Αστυνομικού Διευθυντού Αττικής, αποκτώντας από τον Τύπο το προσωνύμιο "αττικάρχης", το οποίο παραμένει σε χρήση μέχρι σήμερα για τον εκάστοτε κάτοχο αυτής της θέσης.

Στις αρχές τού 1985 κάτι φαίνεται να αλλάζει. Ο Ανδρέας, με την αντιλαϊκή στροφή που σχεδιάζει για μετά τις εκλογές, χρειάζεται μια ισχυρή αστυνομία για να ελέγξει την αναμενόμενη λαϊκή έκρηξη. Μετά από κάπου 40 μήνες δισταγμών, η κυβέρνηση αρχίζει να χαϊδεύει "τα παιδιά", όπως απεκάλεσε ο Σκουλαρίκης τους αστυνομικούς κατά την κοπή τής πρωτοχρονιάτικης πίτας τους.

Εκείνη την χρονιά, η πρώτη ευκαιρία για επίδειξη δύναμης δόθηκε στα ΜΑΤ γύρω στα τέλη Απριλίου. Σε μια επιχείρηση που κράτησε σχεδόν τρεις εβδομάδες και θύμιζε άσκηση σε κανονικές συνθήκες, ΜΑΤ και ΜΕΑ βάλθηκαν να "καθαρίσουν" τα Εξάρχεια από τους παραδοσιακούς θαμώνες τους, δηλαδή τους αντιεξουσιαστές, τους αναρχιστές και τους αριστεριστές. Βαφτίζοντάς τους συλλήβδην "αναρχικούς" και "ταραχοποιούς" (ο όρος "τρομοκράτες" δεν ήταν τότε σε χρήση), τα όργανα της τάξεως επιδίδονταν καθημερινά σε ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και προσαγωγές. Όπως είναι φυσικό, οι διωκόμενοι δεν έμεναν με τα χέρια σταυρωμένα και απαντούσαν με πέτρες και μολότοφ, κάνοντας την περιοχή πεδίο μάχης.

Το απόγευμα της 9ης Μαΐου οι αντιεξουσιαστές προγραμμάτισαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Εξαρχείων, ζητώντας να σταματήσουν οι επιχειρήσεις "Αρετή" του Αρκουδέα. Αμέσως ο εισαγγελέας εξέδωσε απαγόρευση της συγκέντρωσης. Σε λίγα λεπτά, ΜΑΤ και ΜΕΑ περικύκλωσαν την πλατεία. Ο αστυνομικός διευθυντής Δημήτρης Χοχτούλας δεν δίστασε "να πουλήσει μαγκιά" με τον τηλεβόα: "Απαγορεύεται η πορεία αλλά και η συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας. Εδώ δεν είναι Νομική να έχετε άσυλο. Εφ' όσον τολμήσετε να φωνάξετε συνθήματα όπως 'μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι', τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε".

Το μήνυμα ήταν σαφές. Μόνο που οι συγκεντρωμένοι δεν διαλύθηκαν όπως περίμενε ο Χοχτούλας αλλά κατέφυγαν στο πλησιέστερο πανεπιστημιακό άσυλο, το Χημείο. Τα ΜΑΤ απέκλεισαν το κτήριο, ενώ θα μπορούσαν να διαλυθούν και να λήξουν τα επεισόδια. Πολιορκητές και πολιορκούμενοι θα έμεναν στα μετερίζια τους επί τέσσερις ημέρες, μέχρι να εκτονωθεί η κρίση χάρη σε πολιτική παρέμβαση τής ΕΔΑ και του ΚΚΕ-Εσωτερικού. Εκείνο το βράδυ τής 9ης Μαΐου ο Σκουλαρίκης παραιτήθηκε από υπουργός.

Το σίγουρο είναι ότι εκείνη την ημέρα ο Χοχτούλας θα πρέπει να βλαστήμησε για πολλοστή φορά τον Ανδρέα και το ΠαΣοΚ, που ψήφισαν τον Ν.1268/1982, ο οποίος κατοχύρωνε το πανεπιστημιακό άσυλο. Είναι γεγονός ότι το άσυλο προστατευόταν "εθιμικά" (δηλαδή, με άγραφο νόμο) αλλά μέχρι το 1982 η εξουσία αντιστεκόταν σθεναρά σε κάθε προσπάθεια αναγνώρισης τέτοιου ασύλου. Κατά την ψήφιση του συντάγματος του 1975, ο Καραμανλής είχε αρνηθεί να συμπεριλάβει σχετική διάταξη που πρότεινε η Ένωση Κέντρου ("η ακαδημαϊκή ελευθερία και το ακαδημαϊκό άσυλο είναι απαραβίαστα"), ενώ και ο διαβόητος Ν.815/1978 αγνόησε το θέμα.

Στο σημείο αυτό, ας κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή. Τον Μάιο του 1977, το υπουργείο δημόσιας τάξης υπέβαλε ερώτημα στον Άρειο Πάγο περί ασύλου, επί του οποίου ο αρειοπαγίτης εισαγγελέας Ευστάθιος Μπλέτσας εξέδωσε την απίθανη γνωμάτευση ότι πανεπιστημιακό άσυλο δεν υφίσταται και ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα και καθήκον να μπαίνει όποτε θέλει στα ΑΕΙ, να παρίσταται στις φοιτητικές συνελεύσεις "εάν αυταί παρεξέκλιναν του σκοπού τους και μετετράπησαν σε πολιτικές συναθροίσεις" καθώς και "να ανακαλύπτει και να προσαγάγει σε δίκη τους φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς" των "εγκλημάτων" της αφισοκόλλησης, της ανάρτησης πανώ και της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους (!!!).

Εννοείται ότι ακολούθησαν θυελλώδεις διαμαρτυρίες, κατά τις οποίες τα ΜΑΤ έρριξαν αρκετό ξύλο. Η έκρρυθμη κατάσταση ανάγκασε τον Γεώργιο Ράλλη (τότε υπουργό παιδείας) να ξεκαθαρίσει ότι "η κυβέρνηση αναγνωρίζει ουσιαστικά και στην πράξη το πανεπιστημιακό άσυλο". Έτσι, το κλίμα ηρέμησε και τα πνεύματα ησύχασαν. Έμεινε μόνο η φασιστική "Φοιτητική Εθνική Πρωτοπορία" να φωνάζει ότι η ύπαρξη πανεπιστημιακού ασύλου συνιστά...κατάργηση της ισότητας των ελλήνων πολιτών!


Αυτά έγιναν στις 9 Μαΐου 1985. Στις 2 Ιουνίου έγιναν οι εκλογές, όπου ξαναβγήκε το ΠαΣοΚ και στην θέση τού υπουργού δημόσιας τάξης πήγε ο αυταρχικός Θανάσης Τσούρας. Μέσα σε 50 μόλις ημέρες, ο Τσούρας κατάφερε να γίνει αντιπαθής τόσο στους αστυνομικούς όσο και στους πολίτες, κυρίως δε σε φοιτητές και αριστεριστές. Ο Ανδρέας τον ξήλωσε άρον-άρον και κατάργησε το υπουργείο και ενώνοντάς το με το εσωτερικών ως υπουργείο εσωτερικών και δημόσιας τάξης με επί κεφαλής τον Μένιο Κουτσόγιωργα. Ακολούθησαν κάπου 100 ημέρες ηρεμίας, ώσπου έφτασε η γιορτή τού Πολυτεχνείου. Ήταν ο ματωμένος Νοέμβρης τού 1985, για τον οποίο θα μιλήσουμε αύριο.


Υστερόγραφο: Ο Ευστάθιος Μπλέτσας είναι ανακατεμένος και στην υπόθεση Ρολφ Πόλε (1976). Είναι ο ανεκδιήγητος εισαγγελέας ο οποίος ζήτησε την πειθαρχική δίωξη σε βάρος των τριών δικαστών που πλειοψήφησαν στο Εφετείο (Κ. Αλεξόπουλος, Σ. Βάλλας, Χ. Σαρτζετάκης) ώστε να μην εκδοθεί ο Πόλε στην Γερμανία. Βέβαια, ο Άρειος Πάγος, υπακούοντας σε πολιτική εντολή (η κυβέρνηση Καραμανλή δεν ήθελε να στενοχωρήσει τους γερμανούς, οι οποίοι χαρακτήριζαν τον βαθειά ειρηνιστή Πόλε ως τρομοκράτη και ήθελαν να τον εξοντώσουν), "εξαφάνισε" την απόφαση του Εφετείου και ο αγωνιστής Πόλε παραδόθηκε στα νύχια της γερμανικής αστυνομίας αλλά ο Μπλέτσας δεν ικανοποιήθηκε. Ήθελε να τιμωρηθούν οι δικαστές που τόλμησαν να αντισταθούν στις επιθυμίες τής κυβέρνησης και γι' αυτό τους κατηγόρησε ότι κακώς χαρακτήρισαν τον Πόλε ως πολιτικό πρόσφυγα.

Καπιταλισμό δε ζητήσατε; Σκότωσαν στο ξύλο 28χρονο γιατί ζήτησε τα δεδουλευμένα φίλης του...

Καπιταλισμό δε ζητήσατε; Σκότωσαν στο ξύλο 28χρονο γιατί ζήτησε τα δεδουλευμένα φίλης του...

Πηγή: 902.gr
Τον σκότωσαν «σαν το σκυλί» στο κέντρο της Αθήνας επειδή τόλμησε να ζητήσει τα δεδουλευμένα της φίλης του.
Πιο συγκεκριμένα το έγκλημα έγινε το απόγευμα της Τρίτης στην οδό Γερανίου και όπως αναφέρει το ΑΠΕ - ΜΠΕ, ως δράστες συνελήφθησαν ένας 39χρονος μπράβος της περιοχής Ομονοίας και ο 43χρονος ιδιοκτήτης του καταστήματος, που τον έβαλε να χτυπήσει τον 28χρονο για να γλιτώσει τα λίγα χρήματα που χρωστούσε στη φίλη του θύματος που εργαζόταν στο συγκεκριμένο κατάστημα μέχρι πρότινος.
Όπως έγινε γνωστό από την Αστυνομία, ο άτυχος 28χρονος, ο οποίος ήταν μόνιμος κάτοικος Πύργου Ηλείας, είχε έλθει στην Αθήνα για να φέρει σε νοσοκομείο συγγενικό του πρόσωπο, που έχει πρόβλημα υγείας. Προχθές συναντήθηκε μ' έναν φίλο του και την κοπέλα για να πιουν έναν καφέ. Ενώ συζητούσαν για τα προβλήματα τους, η κοπέλα τους είπε ότι ο ιδιοκτήτης εστιατορίου στην οδό Γερανίου, όπου εργαζόταν μέχρι πρότινος, της χρωστούσε ένα ποσό από τα δεδουλευμένα της και προθυμοποιήθηκαν να την συνοδεύσουν για να τα ζητήσει.

Όταν όμως πήγαν στο εστιατόριο και η κοπέλα ζήτησε τα χρήματα από τον 43χρονο ιδιοκτήτη, αυτός ειδοποίησε τον 39χρονο «μπράβο» για να «καθαρίσει» την υπόθεση.
Ο 39χρονος, μόλις έφτασε στο εστιατόριο διαπληκτίστηκε με τον 28χρονο, τον οποίον χτύπησε άγρια στο κεφάλι με γροθιές, φορώντας γάντια με μέταλλο εσωτερικά, με αποτέλεσμα να τον ρίξει αναίσθητο στο έδαφος, όπου συνέχισε να τον χτυπάει με κλωτσιές.
Στο σημείο έφτασαν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, που ειδοποιήθηκαν από αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι συνέλαβαν επιτόπου τον 39χρονο, ενώ ο 43χρονος καταστηματάρχης, που κατηγορείται για ηθική αυτουργία, συνελήφθη αργότερα από αστυνομικούς του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής.
Ο 28χρονος διακομίστηκε σε νοσοκομείο, όπου κατέληξε από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.

Κίνημα ειρήνης αντιιμπεριαλιστικό

Κίνημα ειρήνης αντιιμπεριαλιστικό

Ενας νέος πόλεμος, ο πρώτος του 21ου αιώνα, έχει ήδη αρχίσει. Η ανθρωπότητα, οι λαοί της Γης βρίσκονται μπροστά σε μια νέα κατάσταση η οποία, ωστόσο, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Εχει μεγάλη σημασία να εκτιμηθεί η πορεία των εξελίξεων των τελευταίων 10 χρόνων.

Η αλλαγή του ΝΑΤΟικού δόγματος που τελικά διατυπώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής στην Ουάσιγκτον στις 23 Απρίλη 1998, περιείχε περιληπτικά τα εξής στοιχεία: Προσδιορισμός του «νέου» εχθρού, των «νέων» απειλών για τη συμμαχία, τα οποία θα δικαιολογούν και θα νομιμοποιούν όχι μόνο την ύπαρξή της μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά και το νέο ρόλο της.

Στη Ρώμη στις 8 Νοέμβρη του 1991 στο σημείο 13 της διακήρυξης της Συνόδου Κορυφής αναφέρεται: «Η ασφάλεια της συμμαχίας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σε παγκόσμιο πλαίσιο». Με αυτή τη φράση εκτός των άλλων δίνεται η δυνατότητα επέκτασης και κυρίως επέμβασης εκτός των ορίων δράσης.

Στη συνέχεια καθορίζεται ότι «τα συμφέροντα ασφαλείας της συμμαχίας μπορούν να επηρεαστούν από άλλους κινδύνους όπλων μαζικής καταστροφής, της διακοπής ροής των ζωτικών πόρων και πράξεων τρομοκρατίας και σαμποτάζ». Αυτό το σημείο διατυπώθηκε αυτούσιο στο «νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ».

Είναι λοιπόν σύμπτωση ότι ο πόλεμος εξαπολύεται στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, η οποία έχει ήδη περιγραφεί πολλά χρόνια πριν και σε μια περίοδο μάλιστα που οι σημερινοί τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν και των Ταλιμπάν ονομάζονταν από το ΝΑΤΟ «μαχητές της ελευθερίας»;
Με βάση τον προσδιορισμό του εχθρού και της απειλής, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ανέτρεψαν αρχές του Διεθνούς Δικαίου όπως: Το δικαίωμα της μη επέμβασης (θεμελίωσαν το δικαίωμα της επέμβασης στο όνομα των «κινδύνων και των απειλών»). Την αρχή της μη χρήσης βίας και απειλής βίας (με τη χρήση της βίας και του πολέμου). Την αρχή της αντιμετώπισης των κρίσεων από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (με το δικαίωμα εξαπόλυσης πολέμων χωρίς την άδεια του ΟΗΕ).
Με αυτά τα δεδομένα το ΝΑΤΟ επεκτείνεται επιχειρώντας να μετατραπεί σε παγκόσμιο χωροφύλακα και συγκροτεί νέα πιο επιθετική στρατιωτική δομή.
Ολες αυτές οι αλλαγές όχι μόνο εξαγγέλθηκαν, αλλά εφαρμόστηκαν και στην πράξη, ιδιαίτερα στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, ο οποίος αποτέλεσε και τον πιλότο, τον δοκιμαστικό σωλήνα της νέας στρατηγικής του ΝΑΤΟ.

Το εύλογο ερώτημα που προέκυψε μετά τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, «ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΣΕΙΡΑ ΤΩΡΑ;», απαντήθηκε ήδη με το νέο βρώμικο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ κατά του λαού του Αφγανιστάν.

Η νέα λοιπόν κατάσταση που δημιουργείται, παρότι έχει στοιχεία της προηγούμενης και αποτελεί συνέχειά της, είναι πολύ μεγαλύτερης διάστασης, έχει διαφορετικό βάθος και νέα ποιοτικά στοιχεία. Μπροστά της το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ειρήνης, μπορεί και πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο σε συμπόρευση και συνεργασία με τα άλλα κοινωνικά κινήματα, πρωταρχικά της εργατικής τάξης.

Μπορεί και πρέπει να επιχειρήσει με πολύμορφες δραστηριότητες να μετατρέψει τα αντιπολεμικά αισθήματα των λαών σε δράση για την αναχαίτιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Παρά τις δυσκολίες, η ανάγκη της συνένωσης, της παράλληλης κινητοποίησης, του συντονισμού όλων των κινημάτων που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, είναι επιτακτική.

Τα κινήματα ειρήνης σε ολόκληρο τον κόσμο και ανεξάρτητα από επιμέρους αναλύσεις και επιφυλάξεις μπορούν με καλύτερες προϋποθέσεις να συμβάλουν, ώστε να μην περάσει ο αποπροσανατολισμός της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής σε θρησκευτικές ή πολιτισμικές αναποτελεσματικές αδιέξοδες και επικίνδυνες στοιχίσεις και διαμαρτυρίες.

Οι επιτροπές ειρήνης και τα αντιπολεμικά κινήματα χρειάζεται να προβάλλουν ακόμη περισσότερο τα συμπεράσματα, την πείρα από τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας. Χωρίς ίχνη πολιτικού ρεβανσισμού θα πρέπει να θέσουν εκ νέου το δίλημμα που είχε τεθεί και στην αρχή της δεκαετίας του '90 και που αναδείχτηκε με δραματικό τρόπο από την πραγματικότητα: Θα υποταχθούν, θα συναινέσουν, θα έχουν αυταπάτες οι λαοί σχετικά με το ρόλο του ιμπεριαλισμού και της νέας τάξης πραγμάτων ή θα ανασυνταχθούν, θα αντισταθούν, θα αντεπιτεθούν;

Στα χρόνια που πέρασαν οι αλλαγές που επήλθαν σχετικά με τη μεγαλύτερη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού δεν εκφράζονται μόνο παγκόσμια αλλά και σε ηπειρωτικό και περιφερειακό επίπεδο. Από αυτή την άποψη και παίρνοντας υπόψη τη συνεργασία που έχει γίνει από τα κινήματα και την πείρα των αγώνων, είναι ανάγκη να προβληθούν πιο έντονα αυτά τα στοιχεία και να συνοδεύονται με τη σημερινή κατάσταση και προοπτική της. Υπάρχουν σημεία ορόσημα παντού. Π.χ. Ευρώπη - ΝΑΤΟ - Βαλκάνια - Γιουγκοσλαβία - Ευρωστρατός - Σένγκεν - Ευρωπόλ. Μέση Ανατολή: Παλαιστίνη - Ιράκ. Ασία: πυρηνικά - Αμερικανοϊαπωνικό Σύμφωνο - βάσεις - Κορέα. Αφρική: Ρουάντα - Κογκό - Σουδάν. Αμερική: Κολομβία - Κούβα - Βενεζουέλα. Υπάρχουν επίσης σημεία - ορόσημα του κινήματος και πρόσφατα και παλαιότερα π.χ. Ευρώπη: Γιουγκοσλαβία - Ελλάδα - Πράγα - Γένοβα, Αμερική: πόλεμος Βιετνάμ - Σιάτλ. Ασία: Χιροσίμα - Ναγκασάκι - αντιβασικό κίνημα κλπ. Οι σημαντικές κινητοποιήσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα ανέδειξαν και δυνατότητες ευρύτερης συσπείρωσης δυνάμεων που εκφράστηκαν σε πολλές χώρες ξεκινώντας από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Οργανώθηκαν εκδηλώσεις, ιδιαίτερα κατά του πολέμου στις οποίες πήραν μέρος αρκετές δυνάμεις με ποικίλους προσανατολισμούς. Συγκροτήθηκαν ευρύτερες αντιπολεμικές επιτροπές με συμμετοχές πολλών και διαφορετικών μαζικών οργανώσεων. Αξιοποιώντας αυτή την πείρα πρέπει πιο αποφασιστικά να προχωρήσουν σε τέτοιες συσπειρώσεις στο δρόμο του αγώνα ο οποίος στην εξέλιξή του θα πείσει και αυτούς που έχουν επιφυλάξεις για την αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Οι επιτροπές ειρήνης, οι αντιπολεμικές κινήσεις μπορούν να αναδειχτούν σε πόλο συσπείρωσης και σημείο αναφοράς ευρύτερων οργανώσεων. Σε συνεργασία με αυτές και αυτόνομα, πρέπει να ανοιχτούν στους τόπους δουλιάς, στη γειτονιά, στα σχολεία για να δημιουργήσουν ένα εξελισσόμενο αντιπολεμικό κίνημα

Παρά την ιδεολογική τρομοκρατία, τις ποικιλόμορφες πιέσεις και εκβιασμούς, ένα σχετικά μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι των πνευματικών ανθρώπων, παραγόντων της τέχνης και του πολιτισμού συμπαρατάχτηκε αυτά τα χρόνια με το φιλειρηνικό κίνημα.

Χρέος των πνευματικών ανθρώπων είναι να μιλήσουν, να αντιταχθούν στο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό εξανδραποδισμό. Να συνταχθούν με το μαχόμενο λαό. Να εμπνευστούν από τους αγώνες του και να τον εμπνεύσουν. Να αρνηθούν την πνευματική ισοπέδωση και τον ιδεολογικό ευνουχισμό που η άρχουσα τάξη θέλει: έναν πνευματικό κόσμο στην υπηρεσία της στήριξης της βαρβαρότητας του συστήματος. Αλλωστε αυτή η επιλογή, η επιλογή της σιωπής και της ανοχής οδηγεί στην πνευματική φτώχεια και ασφυξία. Η συμπόρευση και συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες μπορεί να φέρει μια γενικότερη άνθηση και ανάταση όταν οι ιδέες της ειρήνης και κοινωνικής απελευθέρωσης αποτελούν την κινητήρια δύναμη της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Στο Παγκόσμιο Συνέδριο των κινημάτων ειρήνης του ΠΣΕ στην Αθήνα, η τελική διακήρυξη έχει τον τίτλο «Παγκόσμια δράση κατά της Νέας Τάξης Πραγμάτων για έναν 21ο αιώνα της ειρήνης, της ασφάλειας και της ανάπτυξης».

Η απαίτηση των καιρών και των λαών για την εθνική, περιφερειακή και παγκόσμια δράση κατά της Νέας Τάξης, αποκτά επείγουσα και άμεση προτεραιότητα μετά τη ραγδαία επιδείνωση της διεθνούς κατάστασης.

Η απάντηση στο φρικαλέο δίλημμα που έθεσε ο εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού Πρόεδρος Μπους στους λαούς, «ή μαζί μας ή με τους τρομοκράτες», πρέπει να είναι «Παγκόσμιο Αντιπολεμικό Αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, μαζί όλοι οι λαοί εναντίον των τρομοκρατών της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης». Μόνο πλατιά κινήματα τέτοιας κατεύθυνσης μπορούν να περιθωριοποιήσουν και τις τρομοκρατικές οργανώσεις, που για τους δικούς τους λόγους βρέθηκαν σε σύγκρουση με τις υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού, αν και είναι κυρίως δικά τους δημιουργήματα. Οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν, δε θέλουν να εξουδετερώσουν την τρομοκρατία. Είναι οι ίδιοι τρομοκράτες. Κι αν χτυπούν κάποια εστία της, το φαινόμενο τούς συμφέρει να παραμένει.

Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει αποδείξει πως οι λαοί και τα κινήματά τους είναι πιο δυνατοί. Η καταιγίδα που έχει αρχίσει να ξεσπά, θα είναι εκείνη που θα πνίξει αυτούς που την προκαλούν.

Του
Θανάση ΠΑΦΙΛΗ *

Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα

Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα

Το «κέρδος» της Ελλάδας από τη συμμετοχή της στον πόλεμο της Κορέας, ήταν τα εκατοντάδες πτώματα των φαντάρων, που «επέστρεψαν» μέσα στα φέρετρα, στο λιμάνι του Πειραιά


Οι δολοφονικοί βομβαρδισμοί στο Αφγανιστάν συνεχίζονται ανελέητοι. Ο αριθμός των νεκρών και των αμάχων, από τα «χειρουργικά» εγκληματικά χτυπήματα, ολοένα και μεγαλώνει.

Η επιχείρηση επιβολής της «αντιτρομοκρατικής» πολεμικής υστερίας σ' όλο τον κόσμο από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ καθημερινά όλο και κλιμακώνεται.

Από τις δηλώσεις του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Κ. Πάουελ, του Βρετανού ομολόγου του Τζακ Στρο και του γγ του ΝΑΤΟ Ρόμπερτσον, φαίνεται καθαρά ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά στον τεράστιο κίνδυνο επέκτασης των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων ενάντια και σε άλλες χώρες, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαθέτει στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, τον ελληνικό εναέριο χώρο, τα αεροδρόμια, ενεργοποιεί τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και προσαρμόζει το «αμυντικό δόγμα» στις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, ενώ δεν κλείνει και το ζήτημα της αποστολής ελληνικών στρατευμάτων στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Ο λαός μας έχει πικρές εμπειρίες από τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, δηλώνοντας «παρών» και δείχνοντας συνέπεια στις «διεθνείς υποχρεώσεις» της χώρας μας, έστειλε το Γενάρη του 1919 ειδικό εκστρατευτικό σώμα υπό τον στρατηγό Νίδερ για να καταπνίξει, μαζί με τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές, τη νεαρή σοβιετική εξουσία.


Η εκστρατεία της Ουκρανίας υπήρξε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας. Εδειξε το στυγνό και αδίστακτο πρόσωπο του ιμπεριαλισμού.

Τόσο οι Αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές, όσο και οι Ελληνες αντιμετώπισαν τη σθεναρή αντίσταση του Κόκκινου Στρατού, που πολεμούσε με αφάνταστο ηρωισμό για την υπεράσπιση της σοβιετικής εξουσίας και των κατακτήσεων της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα ηττήθηκε επανειλημμένα σε όλες τις μάχες της Ν. Ρωσίας και, τελικά, αναγκάστηκε να υποχωρήσει, σχεδόν αποδεκατισμένο, έχοντας απώλειες 58 αξιωματικούς και πάνω από 1.000 οπλίτες.

Λίγους μήνες αργότερα, στα μέσα του Μάη 1919, με την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη, άρχιζε μια από τις τραγικότερες περιόδους της ιστορίας του τόπου μας, που έμελλε να καταλήξει τον Αύγουστο του 1922 στη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή.

Ο τρομερός απολογισμός της μικρασιατικής καταστροφής είναι: Στρατιώτες: 50.000 νεκροί, 75.000 τραυματίες. Κοντά 1.500.000 Ελληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές εστίες τους και να έρθουν πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους πάνω από 600.000 νεκρούς. Σε δισεκατομμύρια δραχμές ανέρχονται οι υλικές καταστροφές και ζημιές από τον πόλεμο και τις ακίνητες περιουσίες που εγκαταλείφθηκαν ή καταστράφηκαν.

Η μικρασιατική εκστρατεία έχει τα ίδια ιμπεριαλιστικά κίνητρα με την ουκρανική, με τη διαφορά ότι καλύπτονταν με όλα τα επιχειρήματα του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού, αρχίζοντας από τον αλυτρωτισμό και τελειώνοντας στο φρούδο όνειρο της ανασύστασης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας!!

Μετά την απόφαση που πάρθηκε στις 6/5/1919 από το Ανώτατο Συμμαχικό Συμβούλιο για την αποστολή ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, ο Ελ. Βενιζέλος θριαμβολογώντας έλεγε: «Το πλήρωμα του χρόνου ήλθεν. Η Ελλάς εκλήθη υπό του Συνεδρίου της Ειρήνης να καταλάβει τη Σμύρνην, ίνα εξασφαλίσει την τάξιν. Οι ομογενείς εννοούσιν ότι η απόφασις αυτή ελήφθη διότι εν τη συνειδήσει των διευθυνόντων το Συνέδριο είναι αποφασισμένη η Ενωσις της Σμύρνης μετά της Ελλάδος. Διατελέσας μέχρι των Βαλκανικών Πολέμων υπόδουλος υπό τον αυτόν ζυγόν, εννοώ καλώς ποία αισθήματα χαράς θα πλημμυρώσι σήμερον τας ψυχάς των Ελλήνων της Μικράς Ασίας....».

Η μικρασιατική εκστρατεία, παρά τις προσπάθειες της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της να παρουσιαστεί σαν προσπάθεια πραγματοποίησης των ονείρων του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού, με τη δημιουργία της «Μεγάλης Ελλάδος των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», στην πραγματικότητα ήταν μια κατακτητική πολεμική επιχείρηση στη Μέση Ανατολή με τα πλουσιότατα κοιτάσματα πετρελαίου.

Οι νικήτριες στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο δυνάμεις της Αντάντ και κυρίως οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές, σε μια συγκεκριμένη φάση που έβλεπαν σαφή τον κίνδυνο να χαθεί γι' αυτούς η περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής με τα πλούσια κοιτάσματα της Μοσούλης, ανέθεσαν στην Ελλάδα το ρόλο του χωροφύλακα των συμφερόντων τους, υποσχόμενοι την πραγμάτωση των μεγαλοϊδεατικών ονείρων, για να την εγκαταλείψουν σε μια άλλη φάση, όταν δηλαδή τα συμφέροντά τους στην περιοχή δε διέτρεχαν πια κανένα κίνδυνο.

Η μικρασιατική καταστροφή έδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο τα ολέθρια αποτελέσματα από τη συμμετοχή της Ελλάδας στους πολεμικούς συνασπισμούς και στις πολεμικές περιπέτειες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και το δίδαγμα αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όταν, εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, οι εξελίξεις στις γειτονικές μ' εμάς βαλκανικές και αραβικές χώρες προσλαμβάνουν ολοένα και πιο επικίνδυνες διαστάσεις και απειλούν θανάσιμα την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών της περιοχής.

Ποια συμφέροντα πήγε να εξυπηρετήσει το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στον Πόλεμο της Κορέας το 1950 - 1953; Τι δουλιά έχουν τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, στην Αλβανία, στο Κοσσυφοπέδιο και την ΠΓΔΜ;

Από την κυβέρνηση Σημίτη, τη ΝΔ και άλλους, ακούμε καθημερινά ότι σήμερα, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, ο προλεταριακός διεθνισμός και η αλληλεγγύη των λαών είναι ξεπερασμένα. Οτι είμαστε αναγκασμένοι (και για το καλό της χώρας μας), να συμμετέχουμε σε οικονομικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς, όπως στην ΟΝΕ, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, διότι, αν δεν το κάνουμε, αν δε δεχτούμε τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», αν δε θεωρήσουμε «αναπόφευκτο» το χτύπημα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, θα απομονωθούμε. Εχουμε, λοιπόν συμφέρον, σύμφωνα με την κυβέρνηση, να μετέχουμε στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Το ΚΚΕ, με απόφαση της Ολομέλειας της Κεντρικής του Επιτροπής (15.9.2001), καταδίκασε το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, εξέφρασε τη λύπη του για τα αθώα θύματα της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον, αλλά ταυτόχρονα υπογράμμισε ότι «η συμπάθεια απέναντι στα θύματα και το δοκιμαζόμενο αμερικανικό λαό δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατραπεί σε συμπάθεια και ανοχή στην κρατική πολιτική των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που οργανώνουν την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, δημιουργούν και εκπαιδεύουν τρομοκρατικές ομάδες (...)».

Η ακεραιότητα και τα σύνορα της χώρας μας είναι αδιαπραγμάτευτα. Κανένας, όμως, Ελληνας φαντάρος δεν πρέπει να πάει έξω από αυτά, για αλλότρια συμφέροντα.

Το καθήκον που μπαίνει επιτακτικά σήμερα στην εργατική τάξη και σε όλους τους εργαζόμενους της χώρας, σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό, είναι να δυναμώσει ο αντιπολεμικός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας.

Οι λαοί με τους αγώνες τους μπορούν και πρέπει να αλλάξουν το πολιτικό τοπίο σε κάθε χώρα. Να ματαιώσουν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Να πουν το μεγάλο ΟΧΙ τους, στην προσπάθεια για τη χρησιμοποίηση των ενόπλων δυνάμεων ενάντια στους λαούς. Να απαιτήσουν δυναμικά το σταμάτημα του βρώμικου ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Αφγανιστάν.

Του
Χρήστου ΤΣΙΝΤΖΙΛΩΝΗ*

*Ο Χρήστος Τσιντζιλώνης είναι ιστορικός, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Θεσμοθετείται η ελληνική εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους

Θεσμοθετείται η ελληνική εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους

Η εμπλοκή της Ελλάδας στους νέους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς θεσμοθετήθηκε πλέον με την αμερικανόπνευστη αναθεώρηση του αμυντικού δόγματος, τη λεγόμενη Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση, που έσπευσε να ανακοινώσει η ελληνική κυβέρνηση μόλις μια βδομάδα μετά τα χτυπήματα στις ΗΠΑ. Με την αναθεώρηση αυτή, μπαίνει και η σφραγίδα των σχεδίων της «νέας τάξης» στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Η αναθεώρηση αυτή δρομολογεί την εγκατάλειψη της εθνικής άμυνας υπέρ της ΝΑΤΟικής και την ένταξη της «τρομοκρατίας» και της εσωτερικής «ασφάλειας» στην αποστολή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Μαγειρευόταν εδώ και καιρό, αλλά δεν είναι τυχαία η περίοδος που επιλέχθηκε να ανακοινωθεί στην τελική της μορφή. Η κίνηση αυτή σηματοδοτεί, αφ' ενός μεν την ένταση της επιθετικότητας της άρχουσας τάξης ενάντια στο λαϊκό κίνημα, σε συνδυασμό με την ελληνική εμπλοκή στον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και, αφ' ετέρου, επαναφέρει το δόγμα περί «εσωτερικού εχθρού», με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται για τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών στο εσωτερικό της χώρας.

Εσωτερικός ρόλος στις Ενοπλες Δυνάμεις

Στον πυρήνα του αμυντικού δόγματος μπαίνει η αντιμετώπιση από τις Ενοπλες Δυνάμεις των «στρατιωτικού χαρακτήρα τρομοκρατικών ενεργειών» και αναγορεύονται οι Ενοπλες Δυνάμεις σε εγγυητή της «ασφάλειας, της ειρήνης και της σταθερότητας». Ανάγοντας δε την τρομοκρατία - με ό,τι περιεχόμενο δίνεται κάθε φορά σ' αυτήν - σε «εθνική απειλή», θα προετοιμάζονται και θα διαπαιδαγωγούνται οι Ενοπλες Δυνάμεις για να χρησιμοποιηθούν ακόμα και ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό και θ' ανοίξουν έτσι διάπλατα οι πόρτες για να αναλάβουν ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.


Να υπενθυμίσουμε ότι η αναθεώρηση του αμυντικού δόγματος έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό - στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας - και είναι μια παράλληλη διαδικασία με αυτήν της καθιέρωσης του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ, το οποίο επικυρώθηκε πανηγυρικά από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον τον Απρίλη του 1999, οπότε μπήκε και επίσημα σε λειτουργία η νέα δομή του ΝΑΤΟ. Με βάση τη νέα δομή, καταργούνται τα εθνικά όρια επιχειρησιακής ευθύνης μεταξύ των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ και το δικαίωμα άμυνας του Αιγαίου το αναλαμβάνει κατευθείαν το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Νάπολης.

Η εν λόγω αναθεώρηση σε πρώτη φάση εκφράστηκε με την αλλαγή της οργάνωσης και της δομής των Ενόπλων Δυνάμεων, που αποτυπώθηκε στη δημιουργία μισθοφορικού στρατού (μέχρι το 2005 οι επαγγελματίες οπλίτες στην Ελλάδα θα ανέρχονται σε 25.000), μικρών και ευέλικτων μονάδων, καθώς και ανάλογες προσαρμογές στα εξοπλιστικά προγράμματα, ώστε ν' ανταποκρίνονται στις νέες αποστολές που σχεδιάζει το ΝΑΤΟ. Στην ίδια αναθεώρηση εντάσσεται και η μετατροπή του Γ` Σώματος Στρατού σε ΝΑΤΟικό στρατηγείο, όπως και η μετεξέλιξη του Β` Σώματος Στρατού σε μονάδα ταχείας ανάπτυξης. Οσον αφορά στο χρονοδιάγραμμα της αναθεώρησης, όπως αναγγέλθηκε, μέχρι το Δεκέμβρη του 2001 θα έχει ολοκληρωθεί η έγκριση της νέας δομής των Ενόπλων Δυνάμεων και τα επόμενα τρία χρόνια θα έχει ολοκληρωθεί η εφαρμογή της αναθεώρησης του αμυντικού δόγματος, το οποίο θα αφορά στην περίοδο μέχρι το 2015.

Το ίδιο το κείμενο της αναθεώρησης που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Αμυνας είναι αποκαλυπτικό: «Η Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση, αναφέρεται συμπερασματικά, βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις διακηρύξεις της κυβέρνησης. Βασίζεται στις ανάγκες της εξωτερικής μας πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας στο νέο στρατηγικό περιβάλλον που βιώνουμε. Στηρίζεται στις δυνατότητες των Ενόπλων Δυνάμεων, διορθώνει τις αδυναμίες και θέτει ένα πλαίσιο για μια αναλυτική διαδικασία εκσυγχρονισμού, η οποία: Προσφέρει ισχυρή άμυνα και μακροπρόθεσμη ασφάλεια. Συμβαδίζει με τις εθνικές και τις απορρέουσες από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση υποχρεώσεις μας. Προβάλλει τα ευρύτερα διεθνή μας ενδιαφέροντα σε θέματα ασφάλειας. Συμβάλλει στην επίτευξη των εθνικών στόχων».

Η αναθεώρηση ξεκίνησε

Στο μεταξύ, ήδη, μπήκε επί τάπητος η αλλαγή του προσανατολισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, μετά την αναθεώρηση του αμυντικού δόγματος. Πρακτικά, αυτή η αλλαγή θα κινείται σε δύο κατευθύνσεις: Η μια αφορά την άμεση συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι Αμερικάνοι και η άλλη αφορά τον εσωτερικό προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων.

Σχετικά με την ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο, η Ελλάδα έχει τεθεί στη διάθεση των ΗΠΑ και των τυχοδιωκτικών πολεμικών τους σχεδίων. Η Ελλάδα, μετά την ενεργοποίηση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, ουσιαστικά βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Η κυβέρνηση δηλώνει στις ΗΠΑ πλήρη ετοιμότητα για να διαθέσει ό,τι της ζητηθεί. Τα όρια της ελληνικής εμπλοκής θα τα θέσουν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι. Ηδη, έχει διατεθεί επίσημα ο εναέριος χώρος στα αμερικανικά αεροσκάφη, μεταγωγικά και μαχητικά. Η αεροπορική και ναυτική βάση της Σούδας, καθώς και ολόκληρη η Κρήτη βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου. Το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Λάρισας μαζί με το επιτελείο που το στελεχώνει είναι στη διάθεση των Αμερικανών. Η βάση στο Ακτιο αποτελεί προκεχωρημένη βάση εξόρμησης των ιπταμένων ραντάρ (ΑΒΑΚΣ), ενώ ελληνικά πληρώματα γι' αυτού του είδους τα αεροσκάφη συμμετέχουν στην κάλυψη του εναέριου χώρου των ΗΠΑ.

Και οι ίδιες οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις είναι στη διάθεση του ΝΑΤΟ. Ενα μόνο πρώτο μέρος της άμεσης ελληνικής εμπλοκής είναι και η συμμετοχή του αντιτορπιλικού «Φορμίων» και ενός ναρκαλιευτικού πλοίου στη Μόνιμη Ναυτική Δύναμη του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, η οποία ήδη κινείται στην Ανατολική Μεσόγειο με πολεμική αποστολή. Υπάρχουν, βέβαια, και οι άμεσα διαθέσιμες στο ΝΑΤΟ ελληνικές δυνάμεις, που είναι τόσο το Β` Σώμα Στρατού που εδρεύει στη Βέροια (υπάγονται όλες οι μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων και η 32 Ταξιαρχία Πεζοναυτών), όσο και το Γ` Σώμα Στρατού, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, το οποίο μετεξελίσσεται σε ΝΑΤΟικό στρατηγείο. Επίσης στην κατηγορία αυτή ανήκουν δέκα πολεμικά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού και μια μοίρα από 20 μαχητικά αεροσκάφη τύπου F-16.

Αναφορικά με τον εσωτερικό προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, μελετάται από τα στρατιωτικά επιτελεία η μετακίνηση στρατιωτικών δυνάμεων στα αστικά κέντρα, με αποστολή την προστασία ευαίσθητων περιοχών και εγκαταστάσεων από ενδεχόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα. Θα πρόκειται για μια διαδικασία αντίστροφη αυτής που ξεκίνησε το 1974 για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής. Σε πρώτη φάση, το ρόλο αυτό θα κληθούν να παίξουν μονάδες των ειδικών δυνάμεων, ενώ ήδη ομάδα καταδρομέων για «ψυχολογικούς λόγους» συμμετέχει στη φύλαξη του υπουργείου Εθνικής Αμυνας στην οδό Μεσογείων.

Στην κατεύθυνση αυτή, γίνεται αναθεώρηση πολλών σχεδίων, καθώς πρέπει, αφ' ενός μεν, να υπάρχει ετοιμότητα για τυχόν αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στα πολεμικά μέτωπα που ανοίγουν οι Αμερικάνοι, αφ' ετέρου δε, ο ελληνικός στρατός να καλύψει και ανάγκες «εσωτερικής ασφάλειας», φυλάγοντας στόχους ενδεχόμενων τρομοκρατικών χτυπημάτων. Ωστόσο, η αναδιάταξη αυτή και ο εσωτερικός προσανατολισμός των Ενόπλων Δυνάμεων δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ως προς το ρόλο τους στην εκπλήρωση της υποχρέωσής τους για προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας. Αλλά μάλλον αυτό είναι ξεπερασμένο ζήτημα για την άρχουσα τάξη, τους πολιτικούς της εκφραστές και την κυβέρνηση. Το κεφάλαιο και το κέρδος δεν έχουν πατρίδα και είναι πάνω και πέρα από τα κυριαρχικά δικαιώματα.

Μέση Ανατολή και πόλεμος: Αχώριστοι όπως πάντα

Μέση Ανατολή και πόλεμος: Αχώριστοι όπως πάντα

Ως τις 4.45 το απόγευμα της 11ης Σεπτέμβρη 2001 (ώρα Ελλάδας), η περιοχή που φέρει το συμβατικό όνομα της «Παλαιστίνης» ήταν το θερμότερο σημείο του πλανήτη.

Η «Δεύτερη INTIFADA» κρατά ήδη από πολλούς μήνες. Οι Ισραηλινοί απαντούν με αστυνομικές και στρατιωτικές επιθέσεις και με όλο και πιο συχνούς αποκλεισμούς των εδαφών της Παλαιστινιακής Αρχής. Η άνοδος της κυβέρνησης του Αριέλ Σαρόν, στις 6.2.01, δίνει και νέα τροπή στην κατάσταση, καθώς ο νέος πρωθυπουργός είναι γνωστό ότι ανήκει στις πιο αδιάλλακτες ισραηλινές δυνάμεις, αν δεν τις ενσαρκώνει. Στις παραμονές της 11ης Σεπτέμβρη, η κατάσταση έχει πάρει τέτοια τροπή ώστε πολλοί αναρωτιούνται μήπως η κατεύθυνση του Ισραήλ είναι η αφαίρεση του «πρώην» από τα πρώην κατεχόμενα εδάφη. Αναφέρεται ακόμη και ισραηλινό αεροπορικό πλήγμα ενάντια σε συριακό σταθμό ραντάρ 65 χλμ. βορείως των ισραηλινών συνόρων στις 13.4.01. Ολόκληρη η διαδικασία που είναι γνωστή σαν «ειρηνευτική διαδικασία της Μέσης Ανατολής» έχει φθάσει στο αδιέξοδο.

Ο παράγων που βρίσκεται πίσω από αυτή την εξέλιξη είναι γνωστός και πασιφανής. Η Συμφωνία του Οσλο άνοιξε αντικειμενικά το δρόμο για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Ωστόσο, ισχυρές δυνάμεις του Ισραήλ δεν είχαν αυτό κατά νου όταν την υπέγραφαν. Κυρίως είχαν στόχο την επίτευξη διαφόρων άλλων στόχων και, όσον αφορά τους Παλαιστινίους, να κάνουν μερικές παραχωρήσεις, ίσως όχι εντελώς ασήμαντες, αλλά που θα είχαν σαν μόνο τελικό αποτέλεσμα την εξασφάλιση του ελέγχου τους σε αποκλεισμένους οικισμούς. Ωστόσο, η ίδια η δυναμική της πορείας της διαδικασίας και των διαπραγματεύσεων που συνδέονται με αυτή, οδηγούσε και ήταν μοιραίο να οδηγήσει σε ένα σημείο όπου το Ισραήλ είχε πια επιτύχει όσα προσδοκούσε και, από τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων, δεν είχε παρά να χάσει και κυρίως να χάσει εκείνο που το ενδιέφερε περισσότερο, δηλαδή τον έλεγχο των πρώην κατεχομένων και νυν αυτόνομων Παλαιστινιακών εδαφών. Αυτό φάνηκε και στην πολιτική της κυβέρνησης Μπάρακ, που, ενώ είχε δεσμευτεί κατηγορηματικά ότι δε θα ανεγείρει άλλους οικισμούς, κατέληξε να ανεγείρει τους πιο πολλούς. Η όλο και μεγαλύτερη αδιαλλαξία στις διαπραγματεύσεις ήταν η άλλη μορφή έκφρασης.


Υπόγειες διαδρομές

Δεν μπορεί κανείς να έχει μια πλήρη ή, έστω μια πληρέστερη εικόνα της κατάστασης στη Μέση Ανατολή αν δεν παρατηρήσει ένα φαινόμενο που αποτελεί τη σύζευξη της κατάστασης πριν την ημερομηνία της 11ης Σεπτέμβρη 2001 με τη μετέπειτα.

Από καιρό είχε επισημανθεί το γεγονός της διστακτικότητας των ΗΠΑ να παρέμβουν με το γνωστό τους τρόπο στα Μεσανατολικά και αυτό είχε ερμηνευτεί σαν ένδειξη ότι οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ δεν ήταν πια ανέφελες. Οι φήμες αυτές ενισχύθηκαν από τις τριβές που εμφανίστηκαν την εποχή της κυβέρνησης Νετανιάχου και ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο από τον τρόπο της έξωσης της τελευταίας από την εξουσία.

Μετά την 11η Σεπτέμβρη, έχουμε την εξής εξέλιξη. Από τη μια μεριά, έχουμε τη δήλωση του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ Γιεχούντ Μπάρακ, στις 12.9.01, που φαίνεται να είναι η πρώτη που αποδίδει τα πλήγματα στον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Από την άλλη, έχουμε τη δήλωση, στις 12.9.01, του τρέχοντος πρωθυπουργού του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν, η οποία φαίνεται να είναι αν όχι η πρώτη, τουλάχιστον μεταξύ των πρώτων και προηγουμένη της ομιλίας Μπους, που τάχθηκε αναφανδόν υπέρ μιας «άμεσης και κοινής εκστρατείας ενάντια στην τρομοκρατία».

Η ανάλυση των διεθνών εξελίξεων με βάση ενδείξεις πάντα ασαφείς και αμφιλεγόμενες, δημιουργεί πάντα τον κίνδυνο της υπερβολικής ή, τουλάχιστον, της άστοχης καχυποψίας. Ωστόσο, οι ισραηλινοί επίσημοι δεν έκρυψαν από την αρχή την προσπάθειά τους να συνδέσουν τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη με τη Μεσανατολική διαδικασία - δεν είναι, άραγε, αυτό και μόνο ένδειξη μιας εναγώνιας αναζήτησης συμμάχων προς συμπαράταξη ή ακόμη και καταναγκασμού τους σε αυτό το βήμα; Από την άλλη μεριά, είχαμε τα δημοσιεύματα και τις δηλώσεις από την πλευρά των ΗΠΑ. Οχι μόνο από την άποψη του αριθμού τους αλλά και από την άποψη του περιεχομένου τους, είναι, νομίζουμε, επαρκείς για να στηρίξουν ένα πολύ σοβαρό συμπέρασμα: Στο πολύπλοκο κουβάρι των αντιθέσεων και των αντιπαραθέσεων της Μέσης Ανατολής, γίνονται προσπάθειες ανακατάταξης των συμμαχιών και, ίσως, και δημιουργίας νέων. Βασικό στοιχείο αυτών των προσπαθειών φαίνεται να είναι μερικά - πρώτα αλλά σαφή - σημάδια αφαίρεσης της «αποκλειστικότητας» του Ισραήλ για τις ΗΠΑ, οι οποίες, προφανώς, δε βλέπουν (και, όπως φαίνεται, από καιρό δεν έβλεπαν) λόγους για κάτι τέτοιο στις νέες συνθήκες. Πράγμα που, φυσικά, δεν μπορούσε παρά να προκαλέσει τη σοβαρή ανησυχία ισχυρών δυνάμεων του Ισραήλ.

Τα πράγματα, όμως, δεν περιορίστηκαν εκεί. Λες και όλα τ' άλλα δεν ήταν ήδη αρκετά, είχαμε και άλλα συνταρακτικά γεγονότα:
Η συνάντηση ανωτάτου επιπέδου μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής (με εκπροσώπους τον Γιασέρ Αραφάτ και τον Σιμόν Πέρες) που είχε προγραμματιστεί για τις 14.9.01, ματαιώθηκε με προφανή παρέμβαση του ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν. Ωστόσο, η συνάντηση πραγματοποιήθηκε την επομένη, χωρίς κανένας όρος του πρωθυπουργού να έχει φανερά ικανοποιηθεί.
Αποκαλύφθηκαν σοβαρά ρήγματα μέσα στην ισραηλινή κυβέρνηση, με τον υπουργό Εξωτερικών όχι μόνο να μποϊκοτάρει τις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά και να κατηγορεί τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου ότι σχεδιάζει πολιτικές δολοφονίες στο εξωτερικό.

Είναι φανερό ότι στην όλη υπόθεση υπέβοσκε μια κρίση κάθε άλλο παρά συνήθης.

Εμπρός, πίσω στο 1938!...



Οι παραπάνω εξελίξεις έπεσαν σαν αλλεπάλληλο κύμα βομβών, ένας πραγματικός διπλωματικός «βομβαρδισμός τάπητος». Την εντύπωση που προκάλεσαν τη βλέπουμε σε άρθρο του πρώην υπουργού Αμυνας του Ισραήλ Μοσέ Αρενς στην «HAARETZ» της 2/10/01.

Εκεί βλέπουμε την προειδοποίηση ενάντια σε ένα συνασπισμό του Προέδρου Τζoρτζ Μπους του νεοτέρου που θα περιλαμβάνει τους Παλαιστινίους και τη Συρία και θα αποκλείει το Ισραήλ, συνασπισμό ανάλογο «με εκείνον που δημιούργησε με τόση επιτυχία ο Πρόεδρος Τζoρτζ Μπους ο πρεσβύτερος εδώ και 10 χρόνια». Η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι έπεσε και η τελευταία αμφιβολία διασκορπίστηκε όταν ο πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν, προφανώς μην θέλοντας να υστερήσει απέναντι στον Πρόεδρο Μπους, βγήκε, στις 5.10.01, με πολύκροτες δηλώσεις. Από τις δηλώσεις αυτές, πληροφορηθήκαμε:
Στις «δυτικές δυνάμεις», εμφανίζονται διαθέσεις «να τα βρουν» με τους Αραβες σε βάρος του Ισραήλ.
Πρόκειται για τεράστιο λάθος, που θυμίζει το λάθος που διαπράχθηκε στο Μόναχο στις 30.9.1938.
Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι «το Ισραήλ δε θα γίνει Τσεχοσλοβακία».

Στην έκφραση «δυτικές δυνάμεις», ίσως κρύβεται όχι μόνο η διπλωματική ανάγκη να μην αναφερθούν μόνο οι ΗΠΑ αλλά και μια αναφορά που δε γίνεται μόνο στις ΗΠΑ. Ισως το Ισραήλ να είχε ανησυχήσει από την προοπτική της άρσης όλων των κυρώσεων σε βάρος του Ιράκ που συζητιόταν εκτεταμένα από καιρό. Από την άλλη, είναι φανερό ότι το τρίτο σημείο κρύβει σαφή και ομολογημένη προειδοποίηση και, ίσως, απειλή. Δεν ξέρουμε τι θα μπορούσε το Ισραήλ να κάνει, πάντως καλό θα ήταν να μην ξεχνά (όπως φαίνεται να συμβαίνει) τους πραγματικούς λόγους που έσπρωξαν τους Βρετανούς και τους Γάλλους να υπογράψουν το Μόναχο, λόγους που (με την όχι ευκαταφρόνητη ισραηλινή συμμετοχή) δεν υπάρχουν σήμερα. Δεν μπορεί, παράλληλα, να μας διαφύγει το γεγονός ότι ο «Αρίκ» θεώρησε σαν πιο κατάλληλο για παραδειγματική αναφορά ένα γεγονός που άνοιξε την πόρτα της τελευταίας φάσης της διαδικασίας προς τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οπως, όμως, και αν έχει το πράγμα, είναι ήδη φανερό ότι η προειδοποίηση του ΚΚΕ για την ανάγκη σοβαρής προσοχής στις ανακατατάξεις των συμμαχιών και, ίσως, σε νέες συμμαχίες, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Αλλωστε, σ' αυτή την, ούτως ή άλλως, παράξενη χώρα όπου κατοικούμε, είναι, φαίνεται, της μοίρας μας να επαληθεύονται οι δογματικοί, οι αποσπασμένοι από την πραγματικότητα, οι έγκλειστοι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά...

ΣΥΡΙΖΑ Λεονταρισμοί για την ΕΕ και λαϊκή παραπλάνηση

ΣΥΡΙΖΑ
Λεονταρισμοί για την ΕΕ και λαϊκή παραπλάνηση

Σ
τη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή» (17/11/2013), ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι μπορεί να γίνει μια «βαθιά και ριζική αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική». Και όταν τον ρωτάνε πώς θα γίνει με δεδομένο ότι «οι Βρυξέλλες διαμηνύουν τώρα επιπλέον ότι, με δέσμευση των κρατών μελών, όταν μια χώρα δεν επιτυγχάνει τους στόχους που έχει θέσει η ενιαία οικονομική διακυβέρνηση, θα παγώνουν οι κοινοτικές επιδοτήσεις», ο ίδιος απαντά: «Περιθώρια διαφορετικής πολιτικής υπάρχουν... Η κυβέρνηση δε θέλησε ή δεν μπόρεσε να διαπραγματευτεί ούτε και να συγκροτήσει συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή ακόμα και να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιθέσεις που έχουν ξεσπάσει για την πορεία του ελληνικού προγράμματος. Οι δυνατότητες αυτές υπάρχουν και θα τις εκμεταλλευτεί στο έπακρο μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά... με ισχυρές συμμαχίες σε όλη την Ευρώπη... μπροστά στα αδιέξοδα που διαμορφώνονται να συγκροτηθούν και νέα μέτωπα και να διαμορφωθούν νέοι συσχετισμοί που θα αλλάξουν την εικόνα».


Τι εννοεί ο Αλ.Τσίπρας όταν λέει ότι μπορεί να εφαρμοστεί άλλη «ευρωπαϊκή πολιτική» με την οποία θα γίνουν βαθιές και ριζικές αλλαγές; Προφανώς ο καθένας μπορεί να εννοεί ό,τι θέλει. Βεβαίως ένα τμήμα εργαζομένων όταν τον ακούει νομίζει ότι εννοεί μια φιλολαϊκή πολιτική, επιστροφής στην κατάσταση πριν από το 2009. Μέσα σε ποια όρια κινείται η όποια δυνατότητα αλλαγής πολιτικής; Μπορεί για παράδειγμα η ΕΕ, ένωση καπιταλιστικών κρατών, να εφαρμόσει πολιτική κόντρα στο κεφάλαιο, στα μονοπώλια, άρα σε όφελος της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων; Είναι χαρακτηριστικό τι απαντάει ο ίδιος. Κάνει λόγο για «συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο και νέα μέτωπα για να διαμορφωθούν νέοι συσχετισμοί» που μπορούν να επιδιωχθούν αξιοποιώντας τις «εσωτερικές αντιθέσεις». Αλήθεια, με ποιους θα γίνουν αυτές οι συμμαχίες και τι αντιθέσεις είναι αυτές που θα αξιοποιηθούν; Πρόκειται για συμμαχίες με άλλα καπιταλιστικά κράτη εντός της ΕΕ και αντιθέσεις ανάμεσά τους, ή πιο σωστά, όπως έχει τελευταία εκφραστεί, των κρατών μελών του λεγόμενου Νότου, κόντρα στα κράτη μέλη του Βορρά με επικεφαλής τη Γερμανία, για την πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.



Με δεδομένο ότι η κρίση είναι γενικευμένη στην ΕΕ, αλλά έχει χτυπήσει βαθύτερα τις καπιταλιστικές οικονομίες του Νότου, έτσι οι κόντρες αφορούν του ποιου κράτους τα μονοπώλια θα έχουν λιγότερες απώλειες από την καταστροφική δράση της κρίσης, ποια θα βγουν από την κρίση πιο ισχυρά και με μεγαλύτερα μερίδια στην ευρωενωσιακή και διεθνή αγορά. Πρέπει λοιπόν να μας εξηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η συμμετοχή της Ελλάδας στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, στην πλευρά της μιας ή άλλης ομάδας κρατών, θα ωφελήσει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας ή ένα τμήμα των Ελλήνων καπιταλιστών; 'Η μήπως υπάρχει περίπτωση να ωφεληθούν και οι δύο;

Φούμαρα οι φιλολαϊκές αλλαγές

Οι ανταγωνισμοί που λέει ότι θα εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ωφελήσουν τους επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα. Για την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα; Τι θα αλλάξει;

Ο Αλ.Τσίπρας απαντά και σ' αυτό μιλώντας στην ίδια συνέντευξη για τρεις πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ: «Ο πρώτος είναι η άμεση αντιμετώπιση της βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης. Ο δεύτερος είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας, με στήριξη του εισοδήματος των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Και ο τρίτος η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας. Για την υλοποίηση του σχεδίου αυτού χρειάζεται μια νέα συμφωνία για το χρέος, που θα συνδέει την αποπληρωμή του με την ανάπτυξη. Μια τέτοια συμφωνία απαιτείται τόσο για το καλό της Ελλάδας και των υπολοίπων χωρών του Νότου, όσο όμως και για το καλό ολόκληρης της ΕΕ».

Και πώς θα τα κάνει αυτά; «Θα επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις, τον κατώτατο μισθό στα προ του μνημονίου επίπεδα, θα επαναφέρει τους νόμους ελέγχου των απολύσεων, θα προωθήσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, νέο αναπτυξιακό νόμο και το περιουσιολόγιο». Πώς θα τα κάνει αυτά; Χωρίς «μνημόνιο» αλλά με «Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης της οικονομίας». Βεβαίως και οι υποσχέσεις για τους μισθούς, έχουν προϋπόθεση, όπως λέει, την ανάπτυξη της οικονομίας. Μάλιστα ο Γ. Σταθάκης μιλά για σταθεροποίηση των μισθών και όχι για αυξήσεις...

Ομως όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα της συγκυβέρνησης αναφέρονται σε ένα «Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης». Πού διαφέρει αυτό που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά λέει ότι η ΝΔ υιοθέτησε λάθος συνταγή, είναι λοιπόν ανίκανη να φέρει την ανάκαμψη, αθέτησε παλιότερες θέσεις της όπως είχαν διατυπωθεί στα διάφορα «Ζάππεια», και γι' αυτόν το λόγο δεν μπορεί να φέρει ανάπτυξη: «Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε υποσχεθεί κατάργηση για το χαράτσι στα ακίνητα και τώρα το μονιμοποιεί και το επεκτείνει. Είχε υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και τώρα το εφαρμόζει με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική σκληρότητα. Ο Αλ. Τσίπρας ζητεί να μπει φρένο στις αντιδημοκρατικές - αντιλαϊκές κυβερνητικές μεθοδεύσεις, να πέσει η κυβέρνηση και να γίνουν εκλογές. Να μιλήσει ο λαός!» («Αυγή» 19/11/2013).

Είναι καθαρό λοιπόν ότι η κόντρα με την κυβέρνηση όσο και αν φαίνεται ότι βασικά απευθύνεται στους εργαζόμενους που έχουν υποστεί τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια, στην πραγματικότητα υπόσχεται στο κεφάλαιο ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης θα συμβάλει με την πολιτική της στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Στο λαό λέει (όπως άλλωστε και η κυβέρνηση) ότι βελτίωση της ζωής του θα δει εφόσον έχουμε ανάκαμψη. Ανάκαμψη από την κρίση σημαίνει στο έδαφος του καπιταλισμού ενίσχυση του κεφαλαίου, των μονοπωλίων. Την καπιταλιστική οικονομία θέλει να αναπτύξει, γι' αυτήν και ο αναπτυξιακός του νόμος. Δυο μικρά δείγματα ως προς αυτό, είναι η στήριξη που έδωσε στην ντόπια φαρμακοβιομηχανία στη συνέλευση των φαρμακοβιομηχάνων, αλλά και η στήριξη των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών για συμμετοχή τους σε Κοινωνική Ασφάλιση και Υγεία.
Μοχλοί ενίσχυσης του κεφαλαίου

Ας δούμε όμως τι έχει θεσμοθετήσει η ΕΕ.

1. Τη «Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση», η οποία ισχύει από την 1η Ιανουαρίου του 2013, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται διαρθρωτικό έλλειμμα μεγαλύτερο του 0,5% του ΑΕΠ, ενώ τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης με χρέος μεγαλύτερο του 60% του ΑΕΠ, όπως η Ελλάδα, οφείλουν να το μειώνουν κατά 1/20 κάθε έτος. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να έχει πρωτογενές πλεόνασμα για πολλές ακόμη δεκαετίες, ώστε να χρησιμοποιεί μέρος του, για τη μείωση του χρέους. Αυτή η Συνθήκη δεν μπορεί να παραβιαστεί, δηλαδή να υπάρξει χαλάρωση, ακόμη και μετά τα μνημόνια, επειδή η Κομισιόν και το Eurogroup ελέγχουν και ουσιαστικά εγκρίνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Τι σημαίνει αυτό; Οτι τα αντιλαϊκά μέτρα για τη διαχείριση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου ήρθαν για να μείνουν, όποιο ή όποια κόμματα και αν βρίσκονται στην κυβέρνηση. Γιατί, ακόμη και αν χαλαρώσει η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, αν δηλαδή εφαρμοστεί πολιτική Ομπάμα, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτή είναι σε τελευταία ανάλυση η διαφορετική πολιτική που θα είναι σε όφελος του λαού αλλά και της ΕΕ ταυτόχρονα, όπως ισχυρίζεται - δηλαδή ωφέλιμη και για τους εργαζόμενους και για το κεφάλαιο, πράγμα ασυμβίβαστο - το «Σύμφωνο Σταθερότητας» για την ΟΝΕ και το ευρώ, που επιβάλλει ανώτατο όριο του χρέους κάθε κράτους το 60% του ΑΕΠ και ανώτατο όριο στα ελλείμματα το 3% του ΑΕΠ και είναι ένα από τα εργαλεία για την ανταγωνιστικότητα. Τώρα μείωσαν το όριο των ελλειμμάτων στο 0,5%, επειδή όλα τα κράτη έχουν μεγάλα ελλείμματα και μεγάλο κρατικό χρέος, τους δυσκολεύει στην έξοδο από την κρίση και πρέπει να τα μειώσουν με γοργούς ρυθμούς.

2. Από την 1η Γενάρη 2014 όταν μία χώρα της ΕΕ δεν πιάνει τους στόχους της στο πλαίσιο της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης ή παραβιάζει τις οικονομικές συστάσεις της Κομισιόν, δε θα της δίνουν κοινοτικές επιδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, τις αγροτικές επιδοτήσεις κλπ. Ετσι, είτε με μνημόνιο είτε χωρίς μνημόνιο, οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να συνεχίζει τη σημερινή αυστηρή δημοσιονομική αντιλαϊκή πολιτική, προκειμένου να έχει όχι απλά ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς αλλά τέτοια πλεονάσματα που να μειώνει το χρέος της. Διαφορετικά, θα χάνει λεφτά το κεφάλαιο. Ολα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, που ως κυβερνήσεις θα διαχειριστούν τον καπιταλισμό, θα κινηθούν υποχρεωτικά στα παραπάνω πλαίσια.

3. Εχει θεσμοθετήσει τον έλεγχο των κρατικών προϋπολογισμών στα πλαίσια της οικονομικής διακυβέρνησης, ακριβώς για να μην παραβιάζεται το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Ολα τα παραπάνω είναι μοχλοί ενίσχυσης του κεφαλαίου σε κάθε κράτος μέλος και σε ΕΕ και Ευρωζώνη συνολικά.

Τι θα κάνει με όλ' αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ που μιλά για ριζικές αλλαγές στην ΕΕ;

Εν κατακλείδι, ριζικές αλλαγές σε όφελος του λαού στην ΕΕ του κεφαλαίου, ριζικές αλλαγές της ίδιας της ΕΕ του κεφαλαίου δεν μπορούν να γίνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλανά το λαό όταν εκφράζει αυτή τη γραμμή, χειραγωγώντας τον στο σύστημα και την πολιτική του κεφαλαίου. Να γιατί λέμε ότι για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι μονόδρομος η πάλη σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική ρότα, ο αγώνας για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με εργατική, λαϊκή εξουσία.

Ι.

Η προοπτική που τους ταράζει

Η προοπτική που τους ταράζει

«Επιτέθηκε κατά όσων επιχειρούν να επιβάλουν "ζαχαριαδική τακτική" στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης» (ο Πέτρος Τατσόπουλος στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ)

«Δεν υπάρχει πιο σταλινικό μπλοκ από το σημερινό μνημονιακό - μιντιακό μπλοκ» (ο Αλ. Τσίπρας στην ίδια συνεδρίαση)

«Ο ζαχαριαδισμός και ο σταλινισμός ήταν πολύ σκληρές καταστάσεις. Και θα πρέπει κανείς, όταν χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους να είναι πολύ προσεκτικός. Και, βεβαίως, να έχει συνείδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο δημοκρατικό κόμμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής και όση σχέση έχει το νερό με τη φωτιά, άλλη τόση σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον σταλινισμό και τον ζαχαριαδισμό» (ο Π. Σκουρλέτης στον ΣΚΑΪ)

«Δεν πάσχω από σύνδρομο Πλουμπίδη» (ο Π. Τατσόπουλος στο ΣΤΑΡ).

Τι πάθανε ξαφνικά; Προς τι αυτός ο διαγωνισμός για το ποιος είναι περισσότερο αντιζαχαριαδικός και αντισταλινικός;

Η αρχική απάντηση ήταν «ποιος ξέρει, μια οικογένεια είναι, κάτι θα 'χουν να μοιράσουν, ας τα βρουν μόνοι τους», όπως και τα βρήκανε, αφού στο μεταξύ είχαν χαρακτηρίσει αλλήλους «γελωτοποιούς» και «βιζιτούδες». Αγία οικογένεια...

Το θέμα πήρε ευρύτερη διάσταση όταν τη σκυτάλη παρέλαβαν τα «ΝΕΑ», που ανέλαβαν να απαντήσουν για λογαριασμό της κυβέρνησης μ' ένα πρωτοσέλιδο μοντάζ, όπου εμφανίζεται ο Στάλιν να κρατάει στα χέρια του τον Τσίπρα. Και από κοντά άρθρα επί άρθρων (μετρήσαμε 4 μόνο στο χτεσινό φύλλο) για να αντιγυρίσουν την κατηγορία του σταλινικού, αποδίδοντας μάλιστα σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το χαρακτηρισμό «σταλινικές ύαινες»! Ως κερασάκι στο κέντρο της τούρτας πλασάρουν και μια ανάλυση για την υπό συγκρότηση νέα κεντροαριστερά, που έχει χρέος να σώσει το λαό από τους δεξιούς και αριστερούς νεοσταλινικούς (αναφέρεται στη Χρυσή Αυγή και στον ΣΥΡΙΖΑ). Τρικυμία; Διόλου. Με απόλυτη συνείδηση γράφουν ό,τι γράφουν και οι μεν και οι δε.
Στόχος το κομμουνιστικό κίνημα

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι απόρροια κάποιου ψυχολογικού τραύματος.

Στο όνομα του αντισταλινισμού ουσιαστικά η αστική τάξη πάντα ξόρκιζε την πρώτη απόπειρα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της έχοντας την εξουσία να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Στο στόχαστρό τους είναι ο κομμουνισμός, το κομμουνιστικό κίνημα. Ακριβώς για να χτυπηθεί η περίοδος που μπήκαν οι βάσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, που αποδεδειγμένα έδωσε μια σημαντική ώθηση μπροστά στην ανθρωπότητα, ικανοποιώντας σημαντικές κοινωνικές ανάγκες. Το δηλητήριο χύνεται ως ένα από τα εμπόδια ώστε οι νέες γενιές να μη μάθουν, να μη μελετήσουν, να μη συναντηθούν με την επαναστατική δράση των κομμουνιστών, να μην κάνουν υπόθεση της πάλης τους την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Στην πραγματικότητα αναπαράγεται η ανιστόρητη θεωρία περί «ολοκληρωτισμών», βγαλμένη κατευθείαν από τη δεκαετία του 1930, της προσπάθειας ταύτισης κομμουνισμού - φασισμού ως «ολοκληρωτικών» καθεστώτων, τα οποία αντιπαρατίθενται από κοινού στις «αστικές δημοκρατίες».

Ολοι αυτοί οι «αντισταλινικοί» έχουν βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους στην αποδοχή του καπιταλισμού και της εξουσίας του κεφαλαίου ως αιώνιων και αμετάβλητων. Δίνουν όρκους - με το αζημίωτο - στην καπιταλιστική ένωση που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ενωση και της οποίας ένα από τα ευαγγέλια είναι το περίφημο αντικομμουνιστικό μνημόνιο.

Είναι κεντρική κατεύθυνση του κεφαλαίου να εμφανίζεται ο κομμουνισμός σαν αντιδημοκρατικό καθεστώς για να καλύψουν τον πραγματικά αντιδραστικό χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού.

Μπροστά στον κύριο αντίπαλό του, τον νεκροθάφτη του καπιταλισμού, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου όπως πάντα βάζει στην άκρη τις υπαρκτές πολιτικές διαφορές του, υψώνει τη στρατηγική που τους ενώνει: Τη στρατηγική του κεφαλαίου που είναι ο κοινός τους τόπος και στο έδαφος αυτής της στρατηγικής ο αντικομμουνισμός είναι κοινή τους αφετηρία, όχι μόνο ιστορικά, αλλά σαν αναγκαστική θέση για το αύριο.

Ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, που έχει συντελεστεί η αντεπανάσταση και το κομμουνιστικό κίνημα έχει υποχωρήσει διεθνώς, συνεχίζει να τους ζορίζει η προοπτική να έχουν την εξουσία στα χέρια τους οι εργάτες. Αυτήν ξορκίζουν, γι' αυτήν μιλάνε σαν κάτι αποτρόπαιο από σήμερα. Διαγωνίζονται για το δημοκρατικό τους πρόσωπο, για να χτυπήσουν τη μόνη δυνατή δημοκρατία, τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Θυμίζουμε μια από τις κοινές αφετηρίες τους: «Μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας, όπως η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη, ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς, οι οποίοι φοβούνται ότι η καταδίκη των εγκλημάτων του Κομμουνισμού θα ταυτισθεί με την καταδίκη της Κομμουνιστικής Ιδεολογίας (...) Ως εισηγητής, έχω τη γνώμη πως δεν πρέπει να υπάρχει περαιτέρω καθυστέρηση στην καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας» (ο εισηγητής του αντικομμουνιστικού μνημονίου προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο).

Η γνώμη του είναι προφανές πως έχει πιάσει τόπο...
Η σταλινολογία και οι εκφραστές της

Η σταλινολογία, όμως, δεν υπήρξε ποτέ αποκλειστικότητα των γνήσιων και δηλωμένων εκφραστών της αστικής ιδεολογίας, αλλά και των κάθε λογής οπορτουνιστών, που μ' αυτόν τον τρόπο άπλωναν - και συνεχίζουν να απλώνουν - το βούτυρο στο ψωμί εκείνων που στις διακηρύξεις τους ορκίζονται ότι αντιπαλεύουν. Η καταδίκη του σταλινισμού από τη σκοπιά - δήθεν - του εργατικού κινήματος και των παραδόσεων της «αριστεράς», ακόμα και του «κομμουνισμού», αποτελούσε πάντα δήλωση συμμόρφωσης στο καπιταλιστικό σύστημα, έμμεσος τρόπος απόρριψης της προοπτικής οι εργάτες να πάρουν την εξουσία. Ο αντισταλινισμός και ο αντιζαχαριαδισμός έγιναν η σημαία μετά το 1956, για να κρυφτεί το πραγματικό «σαράκι» για το κομμουνιστικό κίνημα, που ήταν πάντα ο συμβιβασμός με την αστική τάξη, η υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό, η αντικατάσταση της επαναστατικής πολιτικής με μια σοσιαλδημοκρατική αστική γραμμή, η καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών. Το σαράκι αυτό, ο οπορτουνισμός, μεταμόρφωσε τα ΚΚ των κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε κόμματα της αντεπανάστασης, ευθύνεται για τη συνεχιζόμενη κρίση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Σε ανύποπτη στιγμή ο «Ρ» σημείωνε: «Με σημαία τον αντισταλινισμό, φτάνουν στο σημείο να δίνουν επικίνδυνα άλλοθι στους εμπνευστές του μνημονίου και να σιγοντάρουν την προσπάθειά τους να στείλουν στην πυρά την κομμουνιστική ιδεολογία και κατά συνέπεια να ποινικοποιήσουν την ίδια την ταξική πάλη, τους λαϊκούς αγώνες και την πρωτοπορία τους. Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια καινούριο».

Απο το 1995, ακόμα, το ΚΚΕ στα συμπεράσματα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που διοργάνωσε με θέμα "Προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη. Η επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού", σημείωνε μεταξύ άλλων: «Ο αντισταλινισμός έγινε το όχημα για να συκοφαντείται και να σπιλώνεται ο σοσιαλισμός, καταφύγιο και πρόσχημα όλων εκείνων που δεν ενδιαφέρονται βέβαια να διορθώσουν λάθη, παρεκκλίσεις και παραβάσεις, αλλά να χτυπήσουν την κομμουνιστική θεωρία. Με τη σταλινολογία, ο ιμπεριαλισμός έδειχνε όλο το ταξικό μίσος του για τη διαμόρφωση του σοσιαλιστικού συστήματος μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο"».

Γράφαμε, επίσης, σε μια στιγμή ανάλογης αντισταλινικής έξαρσης: «Οταν ο «αντισταλινισμός» βοά εμπρός σου σαν η κοινή ιδεολογική ταυτότητα όλων όσοι, όπως χτες έτσι και σήμερα, αρνούνται στην εργατική τάξη το δικαίωμα να οικοδομήσει - με όπλο και τη δική της πολιτική εξουσία - ένα σύστημα όπου δεν έχει καμιά θέση η καπιταλιστική εκμετάλλευση, δεν αρκεί να χαμογελάς συγκαταβατικά».

Η αντεπανάσταση, όπως σηματοδοτήθηκε από την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, συνεχίζεται με τη διαρκή ενοχοποίηση του κομμουνισμού. Σ' αυτήν την επιχείρηση ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τοποθετημένος με τα μπούνια.