Η δημιουργία αυτοτελούς ευρωστρατού και οι ανταγωνισμοί Γερμανίας - ΗΠΑ

Η δημιουργία αυτοτελούς ευρωστρατού και οι ανταγωνισμοί Γερμανίας - ΗΠΑ

Γερμανοί στρατιωτικοί στα Σκόπια

Eurokinissi

Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, πρότεινε τη μετατροπή του ευρωστρατού σε μόνιμο, διακριτό σώμα, ως στρατό της ΕΕ, στα πρότυπα της ευρωενωσιακής αστυνομίας (Europol), με πρόσχημα τις εξελίξεις στην Ουκρανία. «Με το δικό της στρατό, η Ευρώπη θα μπορούσε να αντιδρά πιο αξιόπιστα όταν απειλείται η ειρήνη σε ένα κράτος - μέλος ή σε ένα γειτονικό κράτος», είπε σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Welt am Sonndag». Είπε ακόμη ότι η δημιουργία ενός τέτοιου Ευρωστρατού θα αποκαθιστούσε το «κύρος» της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής ανά τον κόσμο, λέγοντας: «Μια τέτοια δύναμη θα μας βοηθούσε να σχεδιάσουμε μια ενιαία εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας (...) Η εικόνα της Ευρώπης έχει υποστεί δραματικά πλήγματα και σε όρους εξωτερικής πολιτικής δεν φαίνεται να μας παίρνουν σοβαρά».

Δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανία υποδέχτηκε θερμά την υλοποίηση της πρότασης του Γιούνκερ. Αλλωστε, με δεδομένη την κρίση στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ έχει αναλάβει δράση ενάντια στη Ρωσία και στην Ουκρανία, και στις Βαλτικές χώρες, και στη Μαύρη θάλασσα ενισχύοντας την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Φαίνεται λοιπόν ότι έρχεται σαν απάντηση σ' αυτό η πρόταση για τη δημιουργία του ευρωστρατού. Αλλωστε, για την κρίση στην Ουκρανία δεν υπάρχει ταύτιση απόψεων μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας στην αντιμετώπιση της Ρωσίας. Και αυτό επειδή η Γερμανία εξαρτιέται ενεργειακά από τη Ρωσία, ενώ η διασύνδεση της οικονομίας της με τη Ρωσία είναι τέτοια που πλήττεται από τα οικονομικά μέτρα ενάντια στη Ρωσία και τα αντίμετρα της δεύτερης.
Βεβαίως, και στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής της Ευρωζώνης και της ΕΕ γίνεται διαπάλη στο εσωτερικό της στην οποία παρεμβαίνουν οι ΗΠΑ. Για παράδειγμα οι Βαλτικές και η Πολωνία ως κράτη - μέλη της ΕΕ γέρνουν προς τις ΗΠΑ στην κόντρα με τη Ρωσία και όχι με τη Γερμανία. Αυτά τα κράτη απαιτούν ακόμη και στρατιωτική λύση στην κρίση της Ουκρανίας με μοχλό το ΝΑΤΟ.

Οι σαφείς «επεμβατικές» προθέσεις της Γερμανίας

Υπάρχουν και νέες ενδείξεις ότι η Γερμανία, διεκδικώντας ολοένα και μεγαλύτερα μερίδια στην παγκόσμια αγορά για τα δικά της μονοπώλια, προσαρμόζει τη στρατηγική της στις ανάγκες πιο ενεργής επέμβασης στις γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη, για τις οποίες ενδιαφέρονται να αναπτύξουν δράση τα μονοπώλιά της, με δεδομένο τον διεθνή ανταγωνισμό. Είναι χαρακτηριστικό ένα άρθρο του σοσιαλδημοκράτη υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Φρ. Σταϊνμάγιερ, που δημοσίευσαν τα «Νέα» στις 26/2/2015. Ας δούμε ορισμένα αποσπάσματα.
«Είναι όμως σαφές ότι οι εταίροι μας προσδοκούν για το μέλλον μια πιο ενεργητική, ίσως και πιο σθεναρή γερμανική εξωτερική πολιτική. Εναπόκειται, λοιπόν, στο γερμανικό λαό να απαντήσει στις δύσκολες ερωτήσεις: Πού βρίσκονται τα συμφέροντά μας; Πόσο μακριά φτάνουν οι ευθύνες μας; Ποιο, με δυο λόγια, είναι το DΝΑ της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής;
Οι βασικές αρχές της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής - η στενή συνεργασία με τη Γαλλία εντός της ενωμένης Ευρώπης και μια ισχυρή διατλαντική συμμαχία όσον αφορά τόσο την ασφάλεια όσο και την οικονομική συνεργασία - έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου και θα παραμείνουν ακρογωνιαίος λίθος της προσέγγισής μας. Τώρα όμως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τρεις κρίσιμες προκλήσεις: τη διαχείριση κρίσεων, τη μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη και τη θέση μας εντός της Ευρώπης.
Η Γερμανία είναι πρόθυμη να κάνει περισσότερα σε αυτόν τον τομέα διεθνώς. Θέλουμε να δρούμε πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά και πιο ουσιαστικά. Θα εξετάσουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε καλύτερα τον ΟΗΕ στη διασφάλιση και στην οικοδόμηση της ειρήνης. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε, με αυτοσυγκράτηση και σύνεση - όχι με ένα αντανακλαστικό «nein» - το δύσκολο ερώτημα κατά πόσον είναι απαραίτητα τα στρατιωτικά μέσα για τη διασφάλιση πολιτικών λύσεων. Δεν γνωρίζουμε πού και πότε θα ξεσπάσει η επόμενη κρίση, γνωρίζουμε όμως ότι θα ξεσπάσει και ότι πρέπει να είμαστε τότε καλύτερα προετοιμασμένοι.
Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να επικεντρώνεται αποκλειστικά στις κρίσεις. Οφείλει να προετοιμάζεται και για μελλοντικά σενάρια. Και επειδή η Γερμανία είναι συνδεδεμένη με τον υπόλοιπο κόσμο όπως λίγες άλλες χώρες, η στράτευση σε μια δίκαιη, ειρηνική και ανθεκτική διεθνή τάξη αποτελεί θεμελιώδες συμφέρον της εξωτερικής πολιτικής μας. Αυτό σημαίνει προσαρμογή στις μακροχρόνιες αλλαγές που επιτελούνται στις παραμέτρους της υφιστάμενης τάξης - αλλαγές τις οποίες έχει φέρει, πάνω από όλα, η ταχεία άνοδος της Κίνας».
Τα πιο πάνω αποσπάσματα αποκαλύπτουν σχεδιασμούς για έντονη ιμπεριαλιστική δράση από τη Γερμανία, στο όνομα διατήρησης της ειρήνης με την «αντιμετώπιση κρίσεων στη μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη και τη θέση της εντός της Ευρώπης». Κρίσεις βεβαίως που προκύπτουν ως αποτέλεσμα των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και εφευρίσκοντας βάσιμα ή αβάσιμα προσχήματα, προκειμένου να θεωρείται η όποια στρατιωτική επέμβαση «νόμιμη» με βάση το ιμπεριαλιστικό διεθνές δίκαιο και τη σφραγίδα του ΟΗΕ. Η Γερμανία, λοιπόν, αναγορεύεται σε δύναμη που πρέπει να διαδραματίζει τέτοιο ρόλο επειδή της το ζητούν οι εταίροι της. Είναι νέο βήμα το οποίο συνοδεύεται και από στρατιωτική δράση.

Και στρατιωτική δράση έξω από τα σύνορα

Πρόσφατα, στα μέσα του Φλεβάρη 2015, η Γερμανίδα υπουργός Αμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν άνοιξε τη συζήτηση για τη νέα στρατηγική της Γερμανίας για την ασφάλεια που θα αποτυπωθεί στη «Λευκή Βίβλο» του 2016 η οποία θα αντικαταστήσει την αντίστοιχη του 2006. Και αυτό το δικαιολογεί λέγοντας ότι η Ρωσία χρησιμοποιεί «την πολιτική και τη στρατιωτική ισχύ της», για να προωθήσει τα συμφέροντά της (π.χ. Ουκρανία). Η νέα στρατηγική της Γερμανίας προβλέπει ότι ο γερμανικός στρατός όχι μόνο θα δρα σε περιοχές έξω και πολύ μακριά από τα σύνορα της Γερμανίας, όπως π.χ. στο Αφγανιστάν, αλλά και θα εμπλέκεται περισσότερο στην ενίσχυση της άμυνας του ΝΑΤΟ. Η Γερμανία έχει ήδη βοηθήσει στην ενίσχυση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Οι νέοι κανόνες που θα αντικαταστήσουν τη «Λευκή Βίβλο» του 2006 θα λάβουν, επίσης, υπόψη τους και άλλες σημαντικές εξελίξεις, όπως η άνοδος του «Ισλαμικού Κράτους», η αποκαλούμενη Αραβική Ανοιξη, ενώ θα δώσει έμφαση στην κλιματική αλλαγή και στις επιθέσεις στον κυβερνοχώρο . Ετσι εγκαταλείπεται οριστικά άλλη μια Συνθήκη του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία δεν μπορεί να έχει στρατιωτική δράση έξω από τα σύνορά της. Τώρα η Γερμανία μπορεί και τυπικά να διεξάγει ανοιχτά ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Βεβαίως, αυτό το ζήτημα δεν τίθεται για πρώτη φορά. Στις προγραμματικές δηλώσεις της γερμανικής κυβέρνησης το Γενάρη του 2014, ο υπουργός Εξωτερικών Φρ. Σταϊνμάγιερ, υπεραμύνθηκε της ανάγκης «η Γερμανία να αποκτήσει ενεργότερο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συμμετέχει με μεγαλύτερες δυνάμεις σε διάφορες στρατιωτικές επεμβάσεις», υποστηρίζοντας ότι «η Γερμανία πρέπει επιτέλους να πάρει διαζύγιο από τις "ενοχές" του Β' Παγκοσμίου Πολέμου».
Υπάρχει ένα στοιχείο στο άρθρο του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, αυτό της μεταβαλλόμενης παγκόσμιας τάξης, στο οποίο έχει συμβάλει η άνοδος της Κίνας που έχει σχέση με το γεγονός ότι η οικονομία της Κίνας είναι δεύτερη στην παγκόσμια κατάταξη, αφού ξεπέρασε αυτήν της Γερμανίας αφήνοντάς την στην τρίτη θέση. Ετσι, κάθε ισχυρό καπιταλιστικό κράτος που χάνει θέσεις διεθνώς (έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός λόγω ανισόμετρης ανάπτυξης), γίνεται ακόμη πιο επιθετικό, «δείχνει δόντια». Αυτό βεβαίως έχει σχέση και με την Ευρώπη. Ετσι, όταν ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών λέει ότι «οι εταίροι μας προσδοκούν για το μέλλον μια πιο ενεργητική, ίσως και πιο σθεναρή γερμανική εξωτερική πολιτική», έχοντας ως μία από τις βασικές αρχές την ασφάλεια στην Ευρώπη, δηλαδή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η Γερμανία διεκδικεί τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας στην Ευρώπη έναντι των ανταγωνιστών της, δηλαδή και της Κίνας αλλά και των ΗΠΑ, όσο και αν ο ίδιος προβάλλεται ως υποστηρικτής της ευρωατλαντικής πολιτικής.

Η διαπάλη με τις ΗΠΑ

Από την μεταπολεμική περίοδο (1947) και το «Σχέδιο Μάρσαλ», με το οποίο οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν αδρά τα τότε καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης, και τη Δυτική τότε Γερμανία, ενώ έσπρωχναν και στη δημιουργία της καπιταλιστικής ενοποίησης, κόντρα στα εργατικά κινήματα, στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες που επιχειρούσαν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, οι ΗΠΑ παρενέβαιναν έχοντας την πρωτοκαθεδρία των κινήσεων. Φρόντιζαν, λένε, για την ασφάλεια της Ευρώπης. Τώρα η Γερμανία, ενεργώντας ολοένα και περισσότερο ως ισχυρό καπιταλιστικό κράτος που αναζητά μεγαλύτερα μερίδια στη διεθνή αγορά, επιδιώκει αυτή να έχει το πάνω χέρι στην ΕΕ και στην Ευρώπη. Αυτός ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - Γερμανίας οξύνεται ακόμη περισσότερο. Εδώ εντάσσονται και αντιθέσεις που εκφράζονται σε διάφορα ζητήματα όπως π.χ. το μείγμα πολιτικής στην Ευρωζώνη, ή αυτή που έχει σχέση με την υποτίμηση του ευρώ σε σχέση με το δολάριο που ενισχύει την ανταγωνιστικότητα στις εξαγωγές Γερμανίας και Ευρωζώνης σε σχέση με τις ΗΠΑ. Η στρατιωτική ισχυροποίηση της Γερμανίας, ώστε να μπορεί να διεξάγει ιμπεριαλιστικούς πολέμους ενισχύει τη θέση της και στην Ευρώπη, και διεθνώς, όπου υπάρχουν κρίσεις, π.χ. Αφρική στην οποία έχει συμφέροντα σε επενδύσεις κόντρα σε ΗΠΑ, Κίνα.
Οι ΗΠΑ, λοιπόν, παρεμβαίνουν έντονα στην Ευρωζώνη και στις αντιθέσεις εντός της. Για παράδειγμα, σε σχέση με την Ελλάδα και την αναγκαιότητα στήριξής της για έξοδο από την κρίση, έχουν γίνει αλλεπάλληλες συζητήσεις από το 2011 μεταξύ Μπ. Ομπάμα και Α. Μέρκελ. Νοιάστηκαν για το 2,8% της οικονομίας της ΕΕ; Γιατί τόσο είναι το ποσοστό της. Οχι. Οι ΗΠΑ βρήκαν πρόσχημα καλλιέργειας έντονων ανταγωνισμών στην Ευρωζώνη κόντρα στη Γερμανία, με την ταυτόχρονη έγνοια τους για την Ελλάδα λόγω γεωστρατηγικής θέσης και αμερικάνικων στρατιωτικών βάσεων. Η Ελλάδα στους ανταγωνισμούς στην Ευρωζώνη σήμερα τάσσεται κόντρα στη Γερμανία...
Μετά απ' όλ' αυτά φαίνεται ότι δεν είναι τυχαία η πρόταση του Ζ. Κ. Γιούνκερ για την αυτοτέλεια δράσης του ευρωστρατού που φαίνεται και από τη συμφωνία της Γερμανίας.

Ι.

ΛΙΒΥΗ - ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ Ο λαός βιώνει τις συνέπειες των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

ΛΙΒΥΗ - ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Ο λαός βιώνει τις συνέπειες των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Αύγουστος 2011 στην Τρίπολη της Λιβύης μετά από ΝΑΤΟικό βομβαρδισμό

Αρκετά είναι τα δημοσιεύματα του Τύπου που αναφέρονται στην κατάσταση στη Λιβύη. Στην πλειοψηφία τους, όμως, περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί εκεί, χωρίς να αναφέρονται στις πραγματικές αιτίες, ή στην καλύτερη περίπτωση τις παρουσιάζουν στρεβλά. Ετσι, αξίζει να αναφερθούν μερικά στοιχεία που συνέβαλαν κυρίως στη διαμόρφωση του σημερινού, χρήσιμου για τους ιμπεριαλιστές, «χάους» που επικρατεί σε αυτήν τη χώρα, και να τεθούν ορισμένες σκέψεις.

Λίγα λόγια για το καθεστώς Καντάφι

Το αστικό καθεστώς Καντάφι προέκυψε από το πραξικόπημα των «Ελεύθερων αξιωματικών» κατά της μοναρχίας των Αλσανούσι, το 1970. Το πραξικόπημα προχώρησε στην εγκαθίδρυση της «Αραβικής Δημοκρατίας της Λιβύης» στη θέση του «Ενωμένου βασιλείου», εκδίωξε τις ξένες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ και Βρετανίας (που είχαν τη συμβολή τους στον «πόλεμο των 6 μερών» το 1967), από τη χώρα. Ηταν το 4ο επιτυχημένο πραξικόπημα κατά της μοναρχίας σε αραβόφωνη χώρα. Το πρώτο είχε σημειωθεί το 1952 στην Αίγυπτο, το 2ο στο Ιράκ το 1958, το 3ο στην Υεμένη το 1962.
Για αρκετά μεγάλο διάστημα, ο πυλώνας της «ιδεολογίας» του καθεστώτος Καντάφι ήταν ο αραβικός εθνικισμός. Ετσι, ιδρύθηκε στη χώρα το μοναδικό νόμιμο κόμμα της Σοσιαλιστικής Αραβικής Ενωσης¹στα πρότυπα της Αιγύπτου του Αμπνελ Νάσερ. Παράλληλα, εθνικοποιήθηκε σταδιακά ο τομέας του πετρελαίου και συρρικνώθηκαν τα προνόμια των διεθνών μονοπωλίων της εποχής όπως είναι το British Petroleum, occidental, Amerada, Marathon Oil Corporation, και το Royal Dutch Shell.

Οταν οι τζιχαντιστές προσεύχονταν για την ...ελευθερία υπό την προστασία των ΗΠΑ

Το αστικό καθεστώς του Καντάφι, με την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική του, άνοιξε πολλά μέτωπα, ανέπτυξε πολλές «έχθρες» στην περιφέρεια και διεθνώς, κάτι που συνέβη παράλληλα με τη σταδιακή απώλεια του λαϊκού ερείσματος, την ωρίμανση και το σάπισμά του. Αλλωστε, γνωστές είναι διεθνώς οι «συνεισφορές» του Καντάφι στο επίπεδο της «θεωρίας» με την «Πράσινη βίβλο» και τον ανύπαρκτο «τρίτο δρόμο» προς το σοσιαλισμό, ο οποίος πραγματικά παραχαράχτηκε και διαστρεβλώθηκε στη σχετική βιβλιογραφία.
Ωστόσο, ήταν λιγότερο γνωστές οι μεταπηδήσεις του, από τον «αραβικό εθνικισμό» προς τον «ισλαμισμό» και τον «παναφρικανισμό» που πήραν πολύ ακραίες μορφές. Στα τέλη της δεκαετίας του '90, έγινε η στροφή του Καντάφι προς την Αφρική, διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στις υποθέσεις της ηπείρου, όπου με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε η «Κοινότητα του Σάχελκαι τωνΧωρώντης Σαχάρας», σε μια περιοχή που διαθέτει τεράστιο πλούτο, εμποδίζοντας έτσι σε σημαντικό βαθμό την διείσδυση ξένων κεφαλαίων στις χώρες της περιοχής, καθώς η «κοινότητα» διέθεσε «τράπεζα ανάπτυξης και εμπορίου» και διάφορα «όργανα», με σκοπό τη σταδιακή επίτευξη μιας «οικονομικής και πολιτικής» καπιταλιστικής ενοποίησης.
Ουσιαστικά, το αστικό καθεστώς Καντάφι είχε από την εμφάνισή του την τάση επέκτασης της επιρροής του στην ευρύτερη περιοχή, έχοντας ως όπλο τα κεφάλαια που συσσωρεύονταν από τα έσοδα του πετρελαίου. Ωστόσο, σε μια περιοχή «μαγνήτη» των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και διεθνώς, η κατάληψη μιας θέσης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα γίνεται όχι μόνον στη βάση της οικονομικής, αλλά και της στρατιωτικής και πολιτικής της δύναμης. Ιδιαίτερα σε καιρούς όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπου εκδηλώνονται αιματηρά «παιχνίδια», δεν χωρά καμία «μπλόφα» κι αυτή πληρώνεται ακριβά, με θύματα τα ίδια τα καθεστώτα, αλλά κυρίως τους λαούς αυτών των χωρών. Προσεγγίζοντας το προφίλ του καθεστώτος Καντάφι, υπό το πρίσμα της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος, φαινόταν ξεκάθαρα, καιρό πριν την επέμβαση του ΝΑΤΟ το 2011, ότι το παραπάνω «τρίπτυχο» κάθε άλλο παρά ήταν «ισοσκελές».

Για τις δυνάμεις της «αντιπολίτευσης» κατά του Καντάφι

Η ιδρυτική Σύνοδος της «Εθνικής Διάσκεψης της Λιβυκής Αντιπολίτευσης» πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο στις 26/6/2005, με την παρουσία φιλελεύθερων, κοσμοπολιτών και ισλαμιστών Λίβυων «παραγόντων» του εξωτερικού. Η δεύτερη Σύνοδος της «αντιπολίτευσης» πραγματοποιήθηκε επίσης στο Λονδίνο (29 - 30/3/2008) με έντονη επικράτηση των «ισλαμιστών» στα ντοκουμέντα της Συνόδου. Στο μεταξύ, το καθεστώς Καντάφι «πήρε το μάθημά του» από την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν και συμφώνησε, μόλις 6 μέρες μετά από την ανακοίνωση της σύλληψης του Χουσεΐν, να γίνουν έρευνες του ΟΗΕ για όπλα μαζικής καταστροφής.
Να σημειωθεί σχετικά ότι το καθεστώς Καντάφι προσπαθούσε από το 2004 να ενισχύσει τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Ετσι, στις 16 - 17/4/2008 πραγματοποιήθηκε επίσκεψη του Β. Πούτιν στη Λιβύη, όπου υπογράφτηκαν μνημόνια συνεργασίας και ανάπτυξης σε πολλούς τομείς. Στις 31/10/2008, πραγματοποιήθηκε επίσκεψη του Καντάφι στη Μόσχα, όπου υπογράφτηκε συμφωνία των δύο κυβερνήσεων για τον τομέα της πυρηνικής ενέργειας και την ίδρυση κοινής τράπεζας στο πλαίσιο της ενίσχυσης των διμερών σχέσεων.
Επίσης, με σκοπό τη διαφύλαξη του ίδιου του καθεστώτος, ο Καντάφι προχώρησε σε ένα μεγάλο «άνοιγμα» προς την Ιταλία το 2008, όμως με «εθνικά υπερήφανο» ύφος. Ετσι, ο Καντάφι κατάφερε να αποσπάσει τη «συγγνώμη» της Ιταλίας διά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για τα δεινά του λαού της Λιβύης την περίοδο 1911 - 1943, λόγω της αποικιοκρατικής πολιτικής της Ιταλίας. Αμέσως μετά, υπογράφτηκε μια διμερής συμφωνία «φιλίας και συνεργασίας» που «υποχρέωνε» την Ιταλία να καταβάλλει αποζημίωση ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων (σε 25 χρόνια), ενώ ταυτόχρονα, παγιοποιήθηκε και ενισχύθηκε η συνεργασία με την Ιταλία που ήταν ο βασικότερος «εμπορικός εταίρος» της Λιβύης, με την παραπέρα ενίσχυση της συνεργασίας στους τομείς του πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Να σημειωθεί ότι, όταν αστικός Τύπος της Ιταλίας επιτέθηκε στον Μπερλουσκόνι εκείνες τις μέρες, με κατηγορίες σχετικά με την «αμφισβήτηση ΝΑΤΟικών και άλλων συμβατικών δεσμεύσεων της χώρας, κ.λπ..», ο δεύτερος απάντησε, μεταξύ άλλων, χαρακτηριστικά: «Αυτοί δεν κοιτούν τα προνόμια που θα λάβουν οι εταιρείες μας... Η συμφωνία φιλίας επιτρέπει στην Ιταλία ευκολότερη πρόσβαση στο φυσικό αέριο της Λιβύης, το οποίο θεωρείται το καλύτερο στον κόσμο». Πράγμα που επιβεβαιώθηκε σύντομα από τη δήλωση του Καντάφι ότι «η Ιταλία θα έχει την προτεραιότητα στους τομείς του πετρελαίου και φυσικού αερίου και σε άλλους τομείς επενδύσεων».

Τα γεγονότα της Λιβύης και η επέμβαση του ΝΑΤΟ

Αν και οι μαζικές κινητοποιήσεις κατά του καθεστώτος Καντάφι είχαν να κάνουν με τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του, δεν μπορεί να αγνοηθεί η σύνθεση των φορέων της «αντιπολίτευσης» που αποτελούνταν από γαλλοθρεμμένους υπερασπιστές των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», φιλοβρετανούς «ισλαμιστές» και φιλοαμερικανούς «διαφωνούντες», που προέρχονταν από τους κόλπους του καθεστώτος Καντάφι, με τις ανάλογες «διασυνδέσεις» τους με τα αντίστοιχα μονοπώλια και κράτη.
Να σημειωθεί εδώ ότι πριν από τα γεγονότα της Λιβύης είχαν πρόσφατα προηγηθεί: 1) Η επέμβαση της Γαλλίας στην Ακτή Ελεφαντοστού για τη «δικαίωση» του υποψηφίου Προέδρου Αλασάν Ουαταρά εις βάρος του Λοράν Γκμπάγκμπο που συνελήφθη αργότερα. 2) Τα γεγονότα της Τυνησίας με την ανατροπή του Μπεν Αλι από το στρατό και τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας.
3) Η διαδικασία της απόσχισης του Νοτίου Σουδάν που ξεκίνησε με το δημοψήφισμα 9 - 15 Γενάρη του 2011 και ολοκληρώθηκε τυπικά στις 9/7/2011.
4) Την ίδια χρονιά, συνέβησαν και τα γεγονότα της Αιγύπτου που βαφτίστηκαν «επανάσταση της 25 Γενάρη» στο πλαίσιο της περίφημης «Αραβικής Ανοιξης», που ξεσήκωσε «σύννεφα σκόνης» γύρω από τις πραγματικές προθέσεις και στόχους των ντόπιων και ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Από την πλευρά μας, επιβάλλεται να σημειώσουμε ότι το αστικό καθεστώς Καντάφι αποτελούσε (παρά τη σαθρότητά του η οποία αποδείχτηκε αργότερα) ένα εμπόδιο στην εγκατάσταση στρατιωτικής παρουσίας της αμερικανικής διοίκησης του Πενταγώνου για την Αφρική: AFRICOM. Η σύσταση της AFRICOM εγκρίθηκε το 2007 επί προεδρίας Μπους, όταν η Κίνα κυρίως (και άλλες δυνάμεις) άρχισε να διεισδύει οικονομικά σε αρκετές χώρες της Αφρικής.
Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι έναν μόλις μήνα μετά την κατάληψη της Τρίπολης (και τον ίδιο μήνα που δολοφονήθηκε ο Καντάφι) οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την πρόθεση αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων της AFRICOM σε τέσσερις χώρες της Αφρικής. Παράλληλα με την ανακοίνωση διεξαγωγής δεκατεσσάρων πρωτόγνωρων στρατιωτικών γυμνασίων σε χώρες της Αφρικής για το 2012, πράγμα που ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί με την παραμονή του καθεστώτος Καντάφι, το οποίο διέθετε 150 δισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις στις αφρικανικές χώρες και ήταν ο βασικός χρηματοδότης του Οργανισμού της Αφρικανικής Ενωσης.
Η Λιβύη ως μεγάλη χώρα με σημαντική θέση στην Μεσόγειο διαθέτει ακτές μήκους 1.770 χλμ., και ένα πλούσιο υπέδαφος σε υδρογονάνθρακες. Αποτελεί σημαντικό οικονομικό έδαφος με γεωστρατηγική θέση, που κάλλιστα θα μπορούσε, όπως στο παρελθόν, να «φιλοξενήσει» στρατιωτικές βάσεις του ευρω-αμερικανικού ιμπεριαλισμού και όχι μόνον.
Συνεπώς, οι δύο αστικοί αντιμαχόμενοι πόλοι («κοσμικός» και «ισλαμικός») καλούνται να αναλάβουν πολύμορφες «δεσμεύσεις» απέναντι στο κουβάρι των συμφερόντων των περιφερειακών και διεθνών δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, που, βέβαια, δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Οι αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας στο ζήτημα της Λιβύης

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου (και φίλο του Καντάφι), ενεργώντας για λογαριασμό της αστικής τάξης της Ελλάδας, έστειλε στο Κατάρ, στις 29/8/2011 τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ για να συμμετάσχει σε «σύσκεψη με σκοπό τη συζήτηση θεμάτων που αφορούν τις επιχειρήσεις στη Λιβύη». Να σημειωθεί ότι το Κατάρ, μαζί με το καθεστώς Ερντογάν, αποτελούν τους βασικούς «σπόνσορες» των «Αδελφών Μουσουλμάνων» και λοιπών «ισλαμιστών και τζιχαντιστών». Επιπλέον, το Κατάρ είναι η 1η δύναμη στην παραγωγή του υγροποιημένου φυσικού αερίου διεθνώς.
Η ελληνική κυβέρνηση, τότε, συμμετείχε δραστήρια στην ΝΑΤΟική επέμβαση στη Λιβύη. Παραχώρησε βάσεις και αεροδρόμια γι' αυτήν. Υπολογίζεται πως συνολικά στις 145 μέρες αεροπορικών επιχειρήσεων έγιναν περίπου 7.500 έξοδοι ΝΑΤΟικών αεροσκαφών. Στρατιωτικοί αναλυτές εκτιμούν πως περίπου το 40% έγινε από ελληνικές βάσεις. Σύμφωνα με δημοσιεύματα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το κόστος αυτών των επιχειρήσεων υπερέβη τα 100 εκατ. ευρώ, που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι της χώρας, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης πλήρωσαν περισσότερα από 30 εκατ. ευρώ το μήνα για τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς ενάντια στο καθεστώς Καντάφι. Οχι, βέβαια, τυχαία. Ηδη τότε η συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και βάσεων έδωσε τη δυνατότητα διεκδίκησης για τους Ελληνες επιχειρηματίες τμήματος από την ανοικοδόμηση της Λιβύης. Επίσης, όχι τυχαία, ο τότε Ελληνας Αρχηγός ΓΕΕΘΑ αναφέρθηκε «στην εξαιρετική τεχνογνωσία και τις δυνατότητες των κατασκευαστικών εταιρειών της χώρας και τη σημασία του Πολυεθνικού Συντονιστικού Κέντρου Στρατηγικών Θαλασσίων Μεταφορών (ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ) στη διακίνηση μέσων και υλικών προς και από τη Λιβύη».
Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια χαιρέτιζε τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη» στη Λιβύη, και από την άλλη κατήγγελλε τη «βαρβαρότητα μιας ΝΑΤΟικής επέμβασης».
Τώρα, που είναι στην κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ δεσμεύεται ότι θα κινείται πάνω στις «ράγες» της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, και δεν έχει κανένα πρόβλημα τα στελέχη του να καλωσορίζουν την αρμάδα του ΝΑΤΟ στον Πειραιά.
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαία η επικίνδυνη προπαγάνδα του ΥΠΕΞ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που μιλά άλλοτε για «υλοποίηση της ελληνικής πρωτοβουλίας για την προστασία των χριστιανικών κοινοτήτων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής» και άλλοτε για «προστασία όλων των θρησκευτικών και εθνικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής που απειλούνται από τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και φανατισμό». Στην πραγματικότητα, και οι «χριστιανοί» των παραπάνω χωρών, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι των λαών και της εργατικής τάξης των χωρών της περιοχής, βιώνουν τις βάρβαρες συνέπειες των επεμβάσεων ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ και των συμμάχων τους, στις οποίες συμμετέχουν κι οι εκάστοτε αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας για λογαριασμό της αστικής τάξης. Ασχετα αν το «πρόσημό» τους είναι το «δεξιό», το «αριστερό», ή αυτό της «εθνικής σωτηρίας». Προσφέρουν απλόχερα τη μόνη «σωτηρία» που μπορούν, αυτή της διευκόλυνσης των επιχειρηματικών συμφερόντων, που στηρίζονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Σημείωση:
1. Το κόμμα διαλύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '70, και αντικαταστάθηκε με τις «επαναστατικές επιτροπές». Πράγμα που σήμαινε την ανυπαρξία οποιουδήποτε αστικού πολιτικού κόμματος με τα κλασικά χαρακτηριστικά.