Πήγαινε δες αν έρχομαι

 Πήγαινε δες αν έρχομαι

Το τελευταίο διάστημα έχει καταστεί πολύ δημοφιλής ένας τύπος αήττητων επιχειρημάτων, που τερματίζουν το κοντέρ της μετάθεσης πολιτικών ευθυνών.

Για παράδειγμα: γιατί δεν έρχεστε να συνεργαστείτε στην κυβέρνηση με το σύριζα, για να γίνετε αντίβαρο στις αντιδραστικές τάσεις που τον πιέζουν προς τα δεξιά και να βάλετε ένα φρένο στη διολίσθησή του; Τώρα αντίβαρο… άλλοθι… μικρή σημασία έχουν οι λέξεις όταν ξεφτίζουν και χάνουν το νόημά τους. Ο σύριζα, βλέπεις, είναι κάτι σαν ανοιχτό πεδίο ταξικής πάλης –όπως και η εε και το κράτος γενικότερα, κατά τη δική τους ευρωκομμουνιστική αντίληψη, που έχει απολέσει προ πολλού, αν το είχε ποτέ, το δεύτερο χαρακτηριστικό της. Κι αν τελικά συντηρητικοποιείται και εξελίσσεται ραγδαία σε αμιγώς αστικό κόμμα (μετεξέλιξη που νομίζω πως έχει συντελεστεί οριστικά με την υπογραφή της μνημονιακής συμφωνίας), αυτός κατά βάθος δε φταίει σε τίποτα, είναι δική μας ευθύνη, που δεν μπορέσαμε να το αποτρέψουμε. Όπως και για το τρίτο μνημόνιο που έρχεται, δε φταίει ακριβώς η κυβέρνηση, αλλά ο λαός, που δεν κατέβηκε στους δρόμους, για να ασκήσει πίεση και να δώσει άλλη τροπή στα γεγονότα. Με άλλα λόγια, για τη συντηρητική στροφή της κυβέρνησης φταίει η παθητικότητα του λαϊκού παράγοντα. Και για τα παχιά λόγια περί σκισίματος μνημονίων με ένα νόμο σε ένα μόνο άρθρο, αυτά είναι λαϊκιστικές προσεγγίσεις, και τόσο το χειρότερο για αυτούς που τα πίστεψαν, όταν τα έλεγε. Πιθανόν τότε να τον πιέζαμε περισσότερο και να ‘ταν αναγκασμένος να δίνει περισσότερες υποσχέσεις.

Τώρα τελευταία πέτυχα και μια πιο εξελιγμένη εκδοχή που λέει: γιατί δεν έρχεστε να συνεργαστείτε με την ανταρσυα, που αναγκάζεται να αναζητά άλλες μετωπικές συμμαχίες, σε πιο δεξιά κατεύθυνση;

Είναι από τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς, οπότε μένεις σιωπηλός κι απορημένος. Οπότε περιορίζεσαι στην απάντηση που δίνει ο τίτλος της ανάρτησης. Και την απλή υπόμνηση μιας πρόσφατης κοινής ανακοίνωσης της αραν και της αρας (οργάνωσεων της ανταρσυα) που διεκδικούν-ζητάνε μεταξύ άλλων την κρατική ενίσχυση των επιχειρήσεων που δε θα προχωρήσουν σε απολύσεις!

Για του λόγου το αληθές, ιδού και το σχετικό απόσπασμα:

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να δώσουν τη μάχη για να επιβληθεί η κατεύθυνση της συντεταγμένης εξόδου από την Ευρωζώνη, με την ενεργοποίηση άμεσων μέτρων όπως πρέπει τουλάχιστον να είναι:

·                Η ανάκτηση του εθνικού νομίσματος και του ελέγχου της νομισματικής πολιτικής

·                Η άμεση κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος

·                Η άμεση στάση πληρωμών του χρέους και η μη αναγνώριση και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του

·                Η άμεση ενεργοποίηση ενός πλαισίου κρατικών παρεμβάσεων για την προστασία των θέσεων εργασίας και την αποτροπή της εκτόξευσης της ανεργίας μέσω του άμεσου κλεισίματος επιχειρήσεων, είτε με τη μορφή του κρατικού ελέγχου αυτών, είτε της κρατικής ενίσχυσης όσων δεν επιθυμούν να αναστείλουν τη λειτουργία τους, με όρο την προστασία των θέσεων εργασίας

Είναι τόσο εντυπωσιακό που προσπερνάς κάτι λεπτομέρειες, όπως το αίτημα άμεσης εξόδου από την ευρωζώνη (χωρίς να μπαίνει κι η έξοδος από εε), ή της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους (και όχι όλου) του χρέους!

Πού είναι ένας βαρουφάκης, όταν τον χρειάζεσαι, να πει: ουάου…

υγ: μια διαφορετική, φιλελεύθερη οπτική του ΤΙΝΑ κάνουμε, αλιευμένη από το τουίτερ

Ένα παραμύθι (με αφορμή την βαρουφακειάδα των ημερών)

 Ένα παραμύθι (με αφορμή την βαρουφακειάδα των ημερών)

Δεν ξέρω αν εσείς έχετε καταλάβει τι συμβαίνει με τον Βαρουφάκη αλλά εγώ προσπαθώ να κατανοήσω και δεν τα καταφέρνω. Κάτι για χακάρισμα των ΑΦΜ διαβάζω αλλά πώς διάβολο γίνεται να χακάρει κάποιος τους ΑΦΜ που χορηγεί και ελέγχει μια υπηρεσία τής οποίας προΐσταται ο ίδιος; Κάτι για Plan B διαβάζω, που είχε -λέει- σχέση με μια ακατανόητη διαδικασία επιστροφής στην δραχμή αλλά τι είδους Plan B είναι αυτό που το ήξερε μόνο ο Γιάνης και όλοι οι άλλοι δεν είχαν ιδέα; Μόνος του θα το εφάρμοζε; Κάτι για εθνικές προδοσίες και ειδικά δικαστήρια διαβάζω αλλά αυτά με κάνουν και ξεκαρδίζομαι στα γέλια αναλογιζόμενος την Ζήμενς, τα υποβρύχια που γέρνουν, τα πολεμικά αεροπλάνα που αγοράσαμε δίχως τα όπλα τους και άλλα τέτοια που δεν έστειλαν κανέναν σε ειδικό δικαστήριο.

Με αφορμή, λοιπόν, την... βαρουφακειάδα των ημερών και την αναζωπύρωση των συζητήσεων περί επανόδου σε εθνικό νόμισμα (κάτι που άρχισε να συζητιέται έντονα και στην Ιταλία), το μυαλό μου πετάει από δω κι από κει. Ας προσπαθήσω, λοιπόν, να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.

2008: Χένρυ Πώλσον (υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ) και Μπεν Μπερνάνκι (πρόεδρος Fed) σκεφτικοί.
Τα προβλήματα με τις τράπεζες αρχίζουν.

Γυρνάμε πίσω στον χρόνο. Σ' εκείνη την "μαύρη Δευτέρα" της 15ης Σεπτεμβρίου 2008, όταν η Λέμαν Μπράδερς υπέβαλε αίτηση πτώχευσης, πυροδοτώντας το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που μας ταλαιπωρεί ίσαμε σήμερα. Όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού", η κατάρρευση της Λέμαν Μπράδερς ξεβράκωσε το σαθρά δομημένο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα: όλες οι τράπεζες βρέθηκαν να χρωστούν η μια στην άλλη και δεν υπήρχε καμμιά περίπτωση να πληρώσουν τα χρέη τους αφού έσπασε η αλυσίδα των αλληλοτροφοδοτούμενων μεταξύ τους χρεωπιστώσεων.

Ο σπασμένος κρίκος τής Λέμαν Μπράδερς δεν κατέδειξε την γύμνια μόνο των τραπεζών αλλά ολόκληρου του καπιταλιστικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Προβλήματα εμφανίστηκαν και στις άλλες επιχειρήσεις, αφού η διαταράχτηκε η ροή του χρήματος. Αυτές οι επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να περιστείλουν τις δαπάνες τους, μεταξύ των οποίων και τις αμοιβές του προσωπικού τους. Έτσι, βγήκε στο φως και το πρόβλημα της υπερχρέωσης των ιδιωτών, αφού άρχισαν να σκάνε πλήθος τα βαρελότα των απλήρωτων δανείων (στεγαστικών και μη) και των φουσκωμένων πιστωτικών καρτών.

Μέσα σ' αυτή την αναμπουμπούλα, λοιπόν, το μόνο που σκέφτηκαν εκείνοι που κάνουν τα κουμάντα ήταν να σώσουν τις τράπεζες. Ξαφνικά, ξέχασαν όλοι τις νεοφιλελεύθερες ιδέες τους (σύμφωνα με τις οποίες απαγορεύεται οποιαδήποτε στήριξη σε ό,τι καταρρέει, ώστε από τα αποκαΐδια του να γεννηθεί κάτι καινούργιο, σωστά δομημένο) κι έπεσαν με τα μούτρα να βρουν λεφτά για να στηρίξουν το καταρρέον τραπεζικό σύστημα.

Το ερώτημα που δεν μπορεί να απαντήσει κανείς είναι πόσα λεφτά χρειάστηκαν μέχρι σήμερα γι' αυτή την στήριξη. Αναγκαστικά, θα πρέπει να κάνουμε υπολογισμούς, με βάση κάποια στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας. Φερ' ειπείν, στην "Ανατομία... (76. Το ξέσπασμα της κρίσης)" λέγαμε ότι ο Πώλσον άφησε την Λέμαν Μπράδερς να καταρρεύσει επειδή υπολόγισε ότι ένα συνολικό πρόγραμμα διάσωσης των τραπεζών θα κόστιζε (εκείνη την εποχή, πριν ξεσπάσει η κρίση) στις ΗΠΑ περίπου 2 τρισ. δολλάρια. Επίσης, ένα ενημερωτικό δελτίο τής πρεσβείας μας στο Λονδίνο, από τον Μάρτιο του 2009, αναφέρει ότι, σύμφωνα με τις τότε προβλέψεις, "η διάσωση των τραπεζών RBS και Lloyds θα επιβαρύνει το εθνικό χρέος με 1.5 τρις λίρες". Η Ισπανία ζήτησε 100 δισ. βοήθεια από την Ε.Ε. πριν σκάσουν οι βόμβες τής Santander και της Bankia, ενώ είναι άγνωστο πόσα έχει πληρώσει το ίδιο το ισπανικό δημόσιο γι' αυτή την δουλειά. Κρατείστε αυτά τα νούμερα, συνυπολογίστε ότι, μέχρι τον Μάρτιο του 2014, μόνο η φτωχή Ελλαδίτσα είχε πληρώσει για τις τράπεζές της 211,5 δισ. ευρώ (σ.σ.: διαβάστε το αποκαλυπτικό άρθρο τού Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και διασκεδάστε με το συνημμένο βίντεο) και θα διαπιστώσετε ότι οι εκτιμήσεις που λένε πως η στήριξη των τραπεζών σε Ευρώπη και ΗΠΑ (μέσω ενισχύσεων, μνημονίων, EFSF, προγραμμάτων τύπου Σάμμερς-Γκάιτνερ κλπ) έχει κοστίσει μέχρι σήμερα 15 τρισεκατομμύρια ευρώ (χρήματα που θα κληθούν να ξεπληρώσουν οι φορολογούμενοι, προφανώς), είναι μάλλον μετριοπαθείς.

2015: Αλέξης Τσίπρας και Γιάνης Βαρουφάκης σκεφτικοί.
Τα προβλήματα με τις τράπεζες συνεχίζονται.

Θα αναρωτιέστε, ίσως, πώς συνδέθηκαν όλα τούτα στο μυαλό μου με τα όσα λέγονται τις τελευταίες μέρες για τον Βαρουφάκη; Προφανώς, φταίνε οι κομμουνιστικές μου πεποιθήσεις αλλά έβαλε το χεράκι της και η θρυλούμενη "σύνδεση" των ΑΦΜ με τραπεζικούς λογαριασμούς, όπου υποτίθεται ότι (πάντοτε σύμφωνα με το υποτιθέμενο σχέδιο Βαρουφάκη) το κράτος θα έβαζε δραχμές ώστε να επιτευχθεί η ομαλή μετάβαση στο εγχώριο νόμισμα. Λέω, λοιπόν:

Ο πληθυσμός τής Ευρώπης ανέρχεται σε 750 εκατομμύρια περίπου. Ο πληθυσμός των ΗΠΑ αγγίζει τα 320 εκατομμύρια περίπου. Σύνολο, σχεδόν 1,1 δισ. άνθρωποι. Αν αυτά τα 15 τρισ. δεν τα έπαιρναν οι τράπεζες και μοιράζονταν εξ ίσου σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, θα έπαιρνε καθένας κάπου 13.500 ευρώ. Παναπεί, κάθε τετραμελής οικογένεια, από το Λος Άντζελες ίσαμε το Καστελλόρριζο, θα έπαιρνε 54 χιλιάρικα. Τί θα έκανε με αυτά τα λεφτά ο απλός πολίτης; Όσοι χρωστούσαν δάνεια και κάρτες, θα τακτοποιούσαν ή, τέλος πάντων, θα έβαζαν σε μια σειρά τις οφειλές τους. Όσοι δεν είχαν υποχρεώσεις, είτε θα τα αποταμίευαν είτε θα τα διοχέτευαν στην κατανάλωση. Και στις δυο περιπτώσεις, τραπεζικά και δημόσια ταμεία θα έβγαιναν κερδισμένα.

Ξέρω πως όλο αυτό ακούγεται σαν παραμύθι που σκάρωσε ο διεστραμμένος μου νους. Όμως, όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο λιγώτερο παραμύθι μού ακούγεται. Ας κάνουμε μαζί την υπόθεση ότι το ελληνικό κράτος δεν έδωσε 211,5 δισ. στις τράπεζες του αλλά μοίρασε από 18 χιλιάρικα στα 11,5 εκατομμύρια κατοίκους του (έστω, χακάροντας τους ΑΦΜ τους!) κι ας αφήσουμε το μυαλό μας να ταξιδέψει...


Υστερόγραφο: Για να μη χαλάσω την γλύκα τής ονειροπόλησης, αποφεύγω να διαβάσω ανάποδα την τελευταία πρόταση γιατί έτσι θα προκύψει πως, μέχρι τον Μάρτιο του 2014, κάθε κάτοικος αυτού του τόπου είχε χρηματοδοτήσει τις τράπεζές του με 18 χιλιάρικα.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ (στο ατομικό επίπεδο)

 Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ (στο ατομικό επίπεδο)

   

   Η αστική εξουσία με εργαλείο το αστικό κράτος και την “αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία” οργανώνει και λειτουργεί έναν τεράστιο μηχανισμό επιβολής στις μάζες. Ιδεολογικής και οικονομικής επιβολής.    

   Η επιβολή πραγματοποιείται με τρείς μηχανισμούς.

Α. Τον εξαναγκασμό του εργαζόμενου στην μισθοδουλία και επομένως στην οικονομική εξάρτηση απο τον εργοδότη καπιταλιστή. Την οικονομική εξάρτηση και τον πνιγηρό ανταγωνισμό του μικροεπαγγελματία-αυτοαπασχολούμενου απο τον καπιταλιστή “ανταγωνιστή”.

Β. Την δωροδοκία και εξαγορά των ανταγωνιστικών τάξεων του καπιταλιστή εκ μέρους του καπιταλιστικού αστικού κράτους. Οσο πιό ψηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα βρίσκεται το κράτος της αστικής τάξης τόσο πιό έντονα συμμετέχει ο μηχανισμός αυτός.

Γ. Την παραπλάνηση των μαζών απο τους μηχανισμούς του αστικού κράτους.

   Οι δυό πρώτοι μηχανισμοί αποτελούν την οικονομική βάση των φαινομένων της εργατικής αριστοκρατίας και της “ύπαρξης” των μεσαίων στρωμάτων. Αυτές οι μάζες είναι οι υπεύθυνες μάζες για την κυκλοφορία των μικροαστικών αντιλήψεων μέσα στην εργατική τάξη.

    Οι μικροαστικές αντιλήψεις εδράζονται σε εκείνες τις αντιλήψεις περί ατομικής ιδιοκτησίας και κοινωνικής ανάδειξης σε κάθε μέλος (ανεξαιρέτως) οποιασδήποτε τάξης, οποιασδήποτε ταξικής κοινωνίας.

    Η με κάθε τρόπο απόκτηση, το αβγάτισμα και η υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας και ταυτόχρονα η ελπίδα της κοινωνικής ανέλιξης αυτομάτως θέτει το κάθε μέλος της ταξικής κοινωνίας σε θέση υπεράσπισης του συστήματος που υποτίθεται οτι θα του εξασφαλίσει την εκπλήρωση των στόχων και των ονείρων του. Η οικονομική εξάρτηση των ανταγωνιστικών τάξεων απο την αστική τάξη αρχίζει να μεταμορφώνεται σε ιδεολογική εξάρτηση και ταύτιση των συμφερόντων τους με εκείνα της αστικής τάξης.

   Το απολύτως ταξικό αστικό κράτος, τους μηχανισμούς εξάρτησης και εξαγοράς των ανταγωνιστικών τάξεων τους κρατά υπό δεδομένη ρύθμιση που βασικά εξασφαλίζει σε κάθε περίσταση το μέγιστο καπιταλιστικό κέρδος με το ελάχιστο κόστος εξαγοράς. Παρατηρούμε πως στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη το επίπεδο ανάπτυξης της οικονομίας επιτρέπει την εξάρτηση και την εξαγορά των εργαζομένων και των εξαρτημένων αυτοαπασχολούμενων να την πραγματοποιεί το ίδιο το μονοπωλιακό συγκρότημα, με το κοινοβουλευτικό κράτος να έχει σαν καθήκον απο την μιά την εξασφάλιση ανεξαιρέτως όλων των προνομίων που απαιτούν οι καπιταλστές και απο την άλλη για τις υπόλοιπες τάξεις να εξασφαλίζει μιά επίφαση ισότητας, αξιοκρατίας και κοινωνικής προσφοράς του κράτους. Σε λιγότερο αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη το μονοπωλιακό συγκρότημα δεν μπορεί να φέρει σε πέρας όλον αυτόν τον μηχανισμό και αναγκαστικά τον ρόλο αναλαμβάνει μια διαφορετική οργάνωση του αστικού κοινοβουλευτικού κράτους. Στα μέρη μας αυτό είναι το “πελατειακό” κράτος. Και στην μιά περίπτωση, το οργανωμένο μονοπωλιακό συγκρότητα με την συνεπικουρία του αστικού κράτους και στην άλλη το “πελατειακό” αστικό κράτος σε συνεπικουρία με το μονοπωλιακό συγκρότημα για την πραγματοποίηση της οικονομικής εξαγοράς και της δωροδόκησης απαιτούν ιδεολογική αποδοχή της κυριαρχίας της αστικής τάξης και παροχή εγγυήσεων για την “ομαλή” λειτουργία εντός του μηχανισμού και τελικά η παραίτηση του καθενός απο κάθε ιδέα ανατροπής. Η ιδεολογική εξάρτηση απο την αστική τάξη έχει μετατραπεί σε ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης.

     

   Ολος αυτός ο μηχανισμός οικονομικής και ιδεολογικής επιβολής της αστικής τάξης μοιραία γεννά και ένα άλλο κοινωνικό αποτέλεσμα. Ο ατομισμός στην κοινωνική δράση αντικαθιστά την συλλογικότητα με αποτέλεσμα τεράστιες πολυδιασπασμένες και ουσιαστικά ανήμπορες μάζες, υποταγμένες ιδεολογικά να αποτελούν την σαθρή και αδύναμη βάση των επερχόμενων κινημάτων ταξικής χειραφέτησης. Τελικά η ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης δεν μπορεί να διαιωνίζεται χωρίς την επικράτηση του ατομισμού δηλαδή την άρνηση της συλλογικής δράσης και ταυτόχρονα την απενοχοποίηση του σχήματος ... η ατομική ευημερία εξαρτάται μόνο απο την δυνατότητα εκμετάλλευσης της εργασίας άλλων ανθρώπων είτε άμεσα είτε έμεσα μέσω της πρόσβασης στους μηχανισμούς εξαγοράς και δωροδοκίας του αστικού κράτους. Τότε ο μηχανισμός κυριαρχίας της αστικής τάξης δεν απαιτεί μόνο την ανοχή της εκμετάλλευσης αλλά την ατομική επιδίωξη της εκμετάλλευσης και την παροχή πολυποίκιλης εκδούλευσης προς τον μηχανισμό. Ο μηχανισμός απαιτεί την οικονομική και ιδεολογική εκδούλευση (εκπόρνευση) με αντάλλαγμα την ατομική ή ομαδική (πάντως όχι συλλογική) πρόσβαση στους μηχανισμούς εκμετάλλευσης. Βέβαια, όλος αυτός ο μηχανισμός, σαν τυπικός εκμεταλλευτικός μηχανισμός έχει πυραμιδική μορφή με τεράστια βάση που όμως μπορεί να παράγει και ένα τρομερό ποσοτικό αποτέλεσμα. Επιτρέπει σε ένα ελάχιστο τμήμα των μαζών να καρπωθεί σημαντικό αντάλλαγμα την ίδια στιγμή που έχει επιβάλλει τον ατομισμό και την επιδίωξη της εκμετάλλευσης (με ψιχία σαν αντάλλαγμα) σε τεράστιες μάζες. Εχει θέσει με το μέρος του καπιταλιστικού μηχανισμού τεράστιες μάζες (δυνητικά αντίπαλες) με το ελάχιστο “λειτουργικό” κόστος.

    Εχει, λοιπόν, διαμορφωθεί ένα πεντάπτυχο βασισμένο στην κυκλοφορία του μικροαστισμού μέσα στα πολυποίκιλα στρώματα των εργαζομένων (προφανώς και των εργατών) που οδηγεί απο την οικονομική κυριαρχία και στην ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης. Εξάρτηση-εξαγορά-παραπλάνηση-ατομισμός-επιδίωξη εκμετάλλευσης μέσω παροχής εκδούλευσης.

   Η οικοδόμηση, η γιγάντωση και η λειτουργία τέτοιων μηχανισμών δημιουργούν αναπόφευκτα την εξέλιξη αντιρροπιστικών μηχανισμών τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αξίζει σε αυτό το σημείο να παρακολουθήσουμε τις μεταβολές στο ατομικό επίπεδο.

  Ο ακραίος ατομισμός – και στην ουσία η αντικοινωνική συμπεριφορά – που επιβάλει στον έναν ή στον άλλον βαθμό η κυριαρχία της αστικής τάξης δεν μπορεί ποτέ να σβήσει ολοκληρωτικά τις σπίθες του υπαρκτού ταξικού ανταγωνισμού. Δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ η πλήρης εξάλειψη της ταξικής αυτογνωσίας παρά την ακραία άμβλυνση του ταξικού κριτηρίου των μαζών. Αυτή η αντίθεση – εσωτερική διένεξη – θα πρέπει να επιλυθεί σε ατομικό ψυχολογικό επίπεδο μέσω μιας εσωτερικής μάχης ανάμεσα στην συνειδησιακά τίμια ταξική τοποθέτηση κάθε εργαζόμενου-μισθόδουλου και στην συνειδησιακά αρνητική συνέχιση της ατομικής εξάρτησης και εξαγοράς. Ανάλογα με το γενικό κοινωνικό σκηνικό, μάζες εργαζομένων θα αποκτούν σε ατομικό επίπεδο βαθύτερη ταξική αυτογνωσία και θα εισέρχονται στον δρόμο της άρνησης του ατομισμού που οδηγεί στο δρόμο της συλλογικής ταξικής πάλης. Αυτά τα μέλη της κοινωνίας θα έχουν επιλύσει ομαλά την υπαρκτή εσωτερική διένεξη.

    Αλλα μέλη της κοινωνίας, δεν θα καταφέρνουν να επιλύσουν ομαλά τέτοιες διενέξεις και με άλλα λόγια δεν θα μπορούν να απεξαρτηθούν απο την προσκολησή τους στον ατομισμό και στην συνέχιση της κοινωνικής και της ατομικής εξάρτησης και εξαγοράς, δηλαδή της συνειδησιακής εκπόρνευσης. Αυτόματα σε ατομικό επίπεδο ξεκινάει ένας αντανακλαστικός, αμυντικός μηχανισμός “ενοχοποίησης” της θέσης που θα ήθελε με βάση της επιταγές της συνειδησής του να πάρει αλλά δεν τολμά. Στην ουσία στρέφεται ενάντια στον άλλο του εαυτό και σε ότι του μοιάζει. Η διένεξη αρχίζει να οργανώνεται σαν ανεπίλυτο σύμπλεγμα που στρέφει το υποκείμενο ενάντια στα ταξικά συνειδητοποιημένα μέλη της ίδιας κοινωνίας, παρά το ότι και η δική του θέση αντικειμενικά ταξικά είναι συμμαχική. Η ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης έχει φτάσει σε μια ιδιότυπη κατάσταση ενός ιδεολογικά “γενίτσαρου” προλετάριου. Το εάν αυτόν τον προλετάριο θα τον αποκαλούμε κάπως ... ή κάπως αλλοιώς δεν έχει πολύ σημασία, αλλά πρόκειται για έναν προλετάριο που παρότι ως ένα σημείο είναι παραπλανημένος, σε σημαντικό βαθμό στρέφεται απολύτως συνειδητά ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή ταξικής χειραφέτησης προσμένοντας τα ανταλλάγματα. Δεν είναι κανένα νέο κοινωνικό φαινόμενο αλλά το μόνο που τον διαφοροποιεί απο παλιώτερες μορφές του είναι το είδος και ο τρόπος οργάνωσης των επιχειρημάτων του, που θα πρέπει τουλάχιστον να προβάλουν σαν λογικοφανή. Σε αυτή βέβαια την διαδικασία έχει σύμμαχο και αρωγό κάθε ιδεολογικό μηχανισμό της αστικής τάξης που του προσφέρει τέτοια επιχειρήματα έτοιμα προς κατανάλωση. Ας παρακολουθήσουμε μερικά από αυτά. Δημοκρατία-ελευθερίες: Η εξουσία της αστικής τάξης περνώντας απο δάφορες πολιτικές μορφές "σπατάλησε" εκατοντάδες χρόνια για να διαμορφώσει το μοντέλο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αλλά όλοι ήξεραν και όλοι ξέρουν πως η δημοκρατία και οι ελευθερίες ... σταματούν στις πύλες των εργοστασίων και των γραφείων. Η διαδικασία της καπιταλιστικής παραγωγής είναι νομοθετημένα προφυλαγμένη απο δημοκρατικές και ελευθεριακές μολύνσεις. Η μόνη νομοθετημένη ελευθερία, είναι η ελευθερία της εκμετάλλευσης. Κατά τα άλλα όση “δημοκρατία” και όση “ελευθερία” έκφρασης θέλουμε ... την έχουμε, αρκεί να μην απειλεί τίποτα απο τα κεκτημένα της αστικής εξουσίας, η οποία όταν κινδυνεύει όλοι γνωρίζουμε πως συμπεριφέρεται στις “δημοκρατίες” και στις ελευθερίες. Αυτές τις ψευδεπίγραφες “ελευθερίες” (της εκμετάλλευσης) και τις “δημοκρατίες” (του κέρδους) ... τις υπερασπίζονται οι ιδεολογικοί γενίτσαροι της αστικής τάξης με νύχια και με δόντια εν γνώση τους ... ανταλλάσοντας αυτή την εκδούλευση με την προσμονή της δωροδοκίας. Αυτοί οι άνθρωποι ούτε πείθονται, ούτε ψυχοθεραπεύονται. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης είναι η πολιτική αποκάλυψη και απομόνωση μέχρι την σκληρή στιγμή που θα καταννοήσουν πως για την καπιταλιστική λειτουργία δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα φτηνά αναλώσιμα. Πού ?? Παντού, πρώτα και κύρια όμως στα σωματεία. Σε μαζικά σωματεία στο χώρο της δουλειάς και στις μαζικές επιτροπές και συλλόγους στις γειτονιές (οι άνεργοι εκεί θα βρεθούν). 

 

    Και για να μην παρεξηγηθώ ... οι περισσότεροι εργαζόμενοι που δεν συμμερίζονται τις απόψεις του ταξικού κινήματoς ανατροπής και είναι δύσπιστοι απέναντι σε αυτές ... δεν είναι ιδεολογικοί γενίτσαροι της αστικής τάξης (που αυτοί ούτως ή άλλως εύκολα τις περισσότερες φορές ξεχωρίζουν σαν την μύγα μέσα στο γάλα) ... αλλά σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό όλοι είναι μπολιασμένοι με αυτές τις ιδέες. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οι περισσότεροι απο αυτούς ποτέ δεν θα εκδηλώσουν την ακραία εχθρότητα των γενίτσαρων απέναντι σε κάθε ιδέα ανατροπής του καπιταλισμού ... αλλά οι εγκατεστημένες ιδέες της κυριαρχίας της αστικής τάξης γεννούν ... απο την μιά την ψευδή προσμονή πως κάποιος καλύτερος “διαχειριστής” θα βελτιώσει τον “αιώνιο σαν φυσικό φαινόμενο” καπιταλισμό (αυτοί είναι οι παραπλανημένοι απο την ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης – πολλοί δε απο αυτούς είναι ηθελημένα παραπλανημένοι) ... και απο την άλλη μιά ισχυρή αίσθηση απαισιοδοξίας και ματαιότητας που μπορεί (ευτυχώς πιό σπάνια) να φτάνει μέχρι την απάθεια ακόμα και μπροστά στην προσωπική εξαθλίωση. Σε αυτό το σημείο ο ατομισμός γίνεται αυτοκαταστροφικός και οι διέξοδοι είναι δεδομένες. Εκ΄νέου κοινωνικοποίηση ... ή μοιρολατρεία με όλα τα γνωστά συνακόλουθα. 

    Μιά άλλη ομάδα επιχειρημάτων οργανώνεται στον άξονα της ευθείας επίθεσης ενάντια στις ταξικές κοινωνικές δυνάμεις της ανατροπής. Είναι ο αντικομμουνισμός. Είναι ο κοινός αγωγός που συνδέει φαινομενικά ανόμοια μεταξύ τους αλλά τελικά συγκοινωνούντα δοχεία πολιτικών εκφράσεων ... απο το φασιστικό πολιτικό άκρο μέχρι αναρχοαυτόνομες ομάδες. Η ποικιλία των επιχειρημάτων είναι τεράστια αλλά η κόκκινη γραμμή που τα διαπερνά όλα είναι η έννοια και η εφαρμογή της διχτατορίας του προλεταριάτου (απο θεωρητικά ζητήματα της διχτατορίας μέχρι την πιό χυδαία στρέβλωση της σοσιαλιστικής εμπειρίας του προηγούμενου αιώνα). Βέβαια μετά την κατάρρευση της δεκαετίας του ΄80 το φαινόμενο πήρε χαρακτηριστικά χιονοστοιβάδας απ΄την οποία λίγα κομμουνιστικά κόμματα επιβίωσαν. Εμείς οι Ελληνες κομμουνιστές σταθήκαμε πιό τυχεροί. Για να επανέλθουμε όμως και πάλι στο αρχικό θέμα, ας αναλογισθούμε έναν ιδεολογικό γενίτσαρο της αστικής τάξης που βιώνοντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα έχει πάρει προσωπικά ισχυρή απόφαση να περάσει με το μέρος των ταξικών κινημάτων ή έναν μέχρι τώρα δύσπιστο εργάτη που έχει πάρει παρόμοια απόφαση. Εδώ εδράζεται το σοβαρότερο πρόβλημα. Στο μυαλό αυτού του ανθρώπου, ούτε η θέση του για τον καπιταλισμό, ούτε ο αντικομμουνισμός και ακόμα περισσότερο ούτε ο κομμουνισμός είναι θεωρητικά δομημένα και στέρεα θεμελιωμένα. Ολα είναι δομημένα στο χαμηλότερο “εγκεφαλικό” επίπεδο της εικόνας και της εμπειρίας (που ποτέ δεν υπήρξε η ανάγκη να αναλυθεί λογικά). Ολα έχουν την μορφή μιάς χαωτικής αταξινόμητης μάζας που δεν διαθέτει κανένα θεωρητικό υπόβαθρο. Σε αυτό το σημείο – σε απόλυτη σύνδεση με τα παρακάτω – ανοίγουν τα τεράστια θέματα της επίδρασης των ΜΜΕ, της επίφασης ελευθερίας του διαδικτύου, του σχολείου σε μικρότερο βαθμό της εκκλησίας και της μελλοντικής προσμονής (ή της παρελθούσας εμπειρίας, αφού βρισκόμαστε σε κρίση) του ατομικού καταναλωτισμού και του ευδαιμονισμού. Μπορεί να έχει τεράστια σημασία η θεωρητική και κοινωνική εκπαίδευση αυτού του πρώην ατομιστή ανθρώπου (να παρακινηθεί απο τους κομμουνιστές να διαβάσει, να αναλύσει θέματα με τους κομμουνιστές, να προβληματιστεί, να συμμετέχει στην οργανωμένη ζωή, να ρθεί σε επαφή με τις τέχνες, να ρθεί σε επαφή με διαφορετικά πρότυπα ανθρώπων απο εκείνα που είχε συνηθίσει στην προηγούμενη ζωή του, να κοινωνικοποιηθεί κλπ κλπ) ... αλλά αυτή η επίπονη και χρονοβόρα διεργασία πάντα θα επιτελείται σε δεύτερο πλάνο όσο δεν κατακερματίζεται το στρεβλό και ανερμάτιστο αλλά πανίσχυρο συνοθύλευμα των προηγούμενων εικόνων και εμπειριών. Δεν μπορείς τελικά να χτίσεις τα νέα ισχυρά θεμέλια κάτω απ΄το παλιό οικοδόμημα. Πρέπει να το καταστρέψεις (ή καλύτερα να το αποδομήσεις) αλλά ταυτόχρονα να λύνεις και ένα ακόμα πιό πολύπλοκο πρόβλημα. Οσο θα χτίζεται το νέο θεωρητικό υπόβαθρο και θα “ξεριζώνεται” σταδιακά το παλιό πλέγμα εικόνων και εμπειριών ... θα πρέπει να αντικαθίσταται από ένα νέο πλέγμα εικόνων και εμπειριών που θα “κουμπώνουν” αρμονικά με το θεωρητικό υπόβαθρο και θα δημιουργούν ένα πανίσχυρο ενιαίο σύνολο. Θεωρητικά φαίνεται σωστό αλλά στην πράξη είναι δύσκολο. Δεν αρκούν οι “εικόνες” απο τις επιτυχίες της απόπειρας σοσιαλιτικής οικοδόμησης του 20ου αιώνα, ούτε απο τα λάθη της, ούτε απο την αυτοκριτική διορθωσή τους. Πρέπει να φτιαχτούν καινούργιες. Χειροπιαστές, κατανοητές και κυρίως δυνατές. Ολοι φανταζόμαστε οτι οι δυνατότητες είναι τεράστιες.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Περάστε κόσμε: Κι ο Ίσσος στο σφυρί

Περάστε κόσμε: Κι ο Ίσσος στο σφυρί Ούτε μια, ούτε δύο αλλά 110 παραλίες, ανάμεσά τους και ο Ίσσος στην Νότια Κέρκυρα, μεταβιβάζονται στο νέο ΤΑΙΠΕΔ και μπαίνουν σε τροχιά πώλησης. Πως είπατε; Ότι μας είχαν υποσχεθεί ότι σταμάτησαν τα σχέδια για δημοπράτηση;;;; Το ρεπορτάζ φιλοξενεί η REAL News, έχει αναπαραχθεί από πολλά site και δημοσιογραφικούς οργανισμούς και βασίζεται σε γερμανικά δημοσιεύματα που παρουσιάζουν τα προς πώληση ελληνικά περιουσιακά στοιχεία, με έμφαση στις παραλίες. Προς πώληση... Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 110 παραλίες, ανάμεσά τους ο Σίμος στην Ελαφόνησο, η Γιάλοβα στην Πύλο και πολλές ακόμα είναι αυτές που περιλαμβάνονται στην περιουσία του ΤΑΙΠΕΔ , η οποία μεταβιβάζεται στο νέο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων και λογικά ξαναμπαίνουν σε τροχιά πώλησης, εκτός αν υπάρξει διαφορετική πολιτική απόφαση. Αρκετοί είναι αυτοί που καλοβλέπουν να πάρουν υπό την ιδιοκτησία τους μία από τις πανέμορφες παραλίες της χώρας μας και μάλιστα δύο γερμανικά δημοσιεύματα, ένα στην Bild κι ένα στην Handelsblatt έδωσαν τον τόνο, παρουσιάζοντας τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία προς πώληση με έμφαση στις παραλίες. Μάλιστα η τρόικα ήδη από το 2011 είχε θέσει θέμα για παραχώρηση της χρήσης των ελληνικών παραλιών σε ιδιώτες κάτι που πέρασε από τη Βουλή με τους εφαρμοστικούς νόμους του δεύτερου Μνημονίου. 110 παραλίες Ποιες είναι όμως οι παραλίες που γλυκοκοιτάζουν οι ιδιώτες για να βάλουν χέρι και να τις εκμεταλλευτούν; Σύμφωνα με την Real News, πρώτη και καλύτερη είναι η παραλία του Σίμου στην Ελαφόνησο, ενώ ακολουθούν η Γιάλοβα στην Πύλο, η Τσαμπίκα στη Ρόδο και ο δημοφιλής Άγιος Προκόπιος στη Νάξο. Στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ περιλαμβάνονται επίσης ο Γαλησσάς της Σύρου, αλλά και η μοναδική προσβάσιμη παραλία της Ηρακλειάς. Και φυσικά δεν σταματάμε εδώ, στο σφυρί σκέφτονται να βγει η Ίσσος στη Νότια Κέρκυρα, και μία από τις ομορφότερες παραλίες της Κεφαλονιάς, το Τραπεζάκι. Προς... πώληση είναι ακόμα η παραλία Τσιλιβί της Ζακύνθου, οι μεγαλύτερες παραλίες της Κυλλήνης και η παραλία του Καλού Χωριού – Ίστρου στο Λασίθι. Όπως αναφέρει η εφημερίδα, τα πρωτεία πάντως κρατά η Χαλκιδική με 14 παραλίες προς πώληση (Άγιος Μάμας, Νέος Μαρμαράς, Βουρβουρού, Κριαρίτσι, Συκιά, Κρυοποηγή, Ποσείδι, Μονοδέντρι – Αζάπικο, Καλαμίτσι, Νέα Ηρακλειά, Νέα Φώκαια, Πόρτο Κουφό, Χρυσή Αμμουδιά, Νέα Καλλικράτεια, Ιερισσός) και ακολουθεί ο νομός Ηλείας με οχτώ παραλίες (Νεοχώρι, Λουτρά Κυλλήνης, Βώλακας, Κάτω Σαμικό, Ζαχάρω, Αλυκές Λεχαινών, Γαλατάς και Αρκούδι Κυλλήνης). Επίσης την τιμητική της έχει η Αργολίδα με επτά παραλίες (Θεμησσία, παραλία Κίου, Καραθώνας, Κανδύλι, Σαμπάριζα, Σαλαντί) και η Ρόδος με πέντε (Αφάντου, Τσαμπίκα, Κουκούμια Λίνδου, Αγία Αγαθή, Κάλαθος). Στις γνωστές παραλίες που βρίσκονται ακόμα στη λίστα είναι οι Αμμόλοφοι της Καβάλας, το Μαστιχάρι της Κω, η Παλαιόπολη στα Κύθηρα, η Αλυκή και ο Άγιος Αρσένιος στη Νάξο και η Χρυσή Αμμουδιά στη Θάσο. Ουσιαστικά πρόκειται για δημόσια παραλιακά ακίνητα που διαθέτουν ακτογραμμή και τα οποία είτε καλύπτουν όλο το παραλιακό μέτωπο, είτε μέρος αυτούς. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε τεμαχισμό παραλιών με κάποια κομμάτια να είναι ελεύθερα και κάποια άλλα κλειστά. Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ Θα μας τρελάνουν... Τώρα πως από το δελτίο τύπου του Ιουνίου των δύο τοπικών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέφεραν τις ενέργειές τους για τον Ίσσο και μάλιστα ως κατακλείδα ανέφεραν ότι «ως αποτέλεσμα των πιέσεων δόθηκε την Τρίτη 2/6/2015 ρητή εντολή για την ακύρωση των δημοπρατήσεων (του Ίσσου) φτάσαμε στο ξεπούλημα, τι να σας πω; Κατανοώ απολύτως την άσχημη συγκυρία, τη δεινή θέση της κυβέρνησης και συνεπώς και των βουλευτών της, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένα γενικό αλαλούμ, μια αμηχανία και μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Με δεδομένη όμως την σκληρή κριτική που είχαν υποστεί οι προηγούμενοι, οι οποίοι για να είμαστε κι ειλικρινείς δεν παρουσιάστηκαν ποτέ ως πολέμιοι των ιδιωτικοποιήσεων, θα ήταν το λιγότερο άδικο (αν όχι δημοσιογραφικά επιλήψιμο) να μην επισημανθεί η συνεχής παλινωδία της παρούσας κυβέρνησης, των νυν βουλευτών. Γιατί μην μου πείτε ότι αν διαβάσετε στο μόλις πριν ένα μήνα δελτίο τύπου των κερκυραίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ τον επίλογο «Η προσπάθεια αυτή, εντάσσεται στα πλαίσια της ξεκάθαρης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης για την "τακτοποίηση" πολλών εκκρεμοτήτων, που συνειδητά έως τώρα οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν θέλησαν να δρομολογήσουν. Εντάσσεται στα πλαίσια των θέσεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, για την αδιαπραγμάτευτη προστασία του φυσικού μας πλούτου και του περιβάλλοντος», δεν θα αναρωτηθείτε τι εννοούσαν εντέλει με την λέξη «τακτοποίηση»; Και επειδή πολλά έχουν γραφεί και λεχθεί, μια είναι η ουσία και να μην επανερχόμαστε. Όποιος συμφωνεί με τα ξεπουλήματα ψηφίζει κι αναλόγως. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, υπό τη συνοδεία ψελλισμάτων περί κομματικής πειθαρχίας και του φοβερού επιχειρήματος «και τι να κάνουμε τώρα, να ρίξουμε την κυβέρνηση της αριστεράς;». Ωσάν το ξεπούλημα να είναι πιο εύπεπτο όταν κατοχυρώνεται με «αριστερή» υπογραφή. Και τελικά τι ακριβώς προσφέρει στην αριστερά αυτή η στάση, θα σας γελάσω και δεν το θέλω....

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: «ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΩ ΤΑ ΜΙΚΡΑ BLOGS, ΘΑ ΔΩΣΩ ΛΕΦΤΑ ΣΤΑ ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ PORTALS ΚΑΙ ΘΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ»

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: «ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΩ ΤΑ ΜΙΚΡΑ BLOGS, ΘΑ ΔΩΣΩ ΛΕΦΤΑ ΣΤΑ ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ PORTALS ΚΑΙ ΘΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ»

Στις 23.7, ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, έβαλε σε δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου για την Εθνική Επικοινωνιακή Πολιτική. Πρόθεση της κυβέρνησης είναι με το νομοσχέδιο αυτό να γίνει συνολική ρύθμιση και διαχείριση σε στρατηγικό επίπεδο της ροής των πληροφοριών, με πρόσχημα την διασφάλιση της πολυφωνίας και της πλουραλιστικής ενημέρωσης, αλλά με απώτερο στόχο την ενίσχυση των θέσεων της ελληνικής κυβέρνησης στα μάτια της κοινής γνώμης.

Σύμφωνα λοιπόν με το όσα λέει η κυβέρνηση, το νομοσχέδιο με τίτλο «Εθνική Επικοινωνιακή Πολιτική, Οργάνωση της Επικοινωνιακής Διπλωματίας και Σύσταση Εθνικού Κέντρου Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας και Μητρώου Επιχειρήσεων Ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης» έχεις ως στόχο τα κάτωθι:

– Θεσμοθετείται – σύμφωνα με τα πρότυπα κρατών, όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία κλπ. – το Συμβούλιο Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής ως διυπουργικό κυβερνητικό όργανο υπό την προεδρία του Πρωθυπουργού με αρμοδιότητα τόσο τον διετή στρατηγικό σχεδιασμό του συνόλου των επικοινωνιακών προγραμμάτων και δράσεων του κράτους όσο και τον σχετικό συντονισμό όλων των Υπουργείων και λοιπών δημοσίων Υπηρεσιών.

– Στο πλαίσιο του στρατηγικού σχεδιασμού για την εθνική επικοινωνιακή πολιτική ανασυγκροτείται σε ορθολογική βάση, μακριά από πελατειακές αντιλήψεις του παρελθόντος, ο καθοριστικός για την προβολή της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό μηχανισμός Επικοινωνιακής Διπλωματίας της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας. Εγκαθιδρύεται αντικειμενικό και αξιοκρατικό σύστημα προαγωγών και μεταθέσεων των υπαλλήλων του κλάδου Συμβούλων και Γραμματέων Επικοινωνίας βάσει μετρήσιμων κριτηρίων. Καθίσταται το οργανωτικό σχήμα των Γραφείων Τύπου και Επικοινωνίας στο εξωτερικό πιο σφικτό και πιο αποτελεσματικό με πλήρη αξιοποίηση των διαθέσιμων ανθρώπινων και οικονομικών πόρων.

Με αυτές λοιπόν τις ανάγκες, προχωρούν στα εξής:

– Ιδρύεται ανώνυμη εταιρεία του Δημοσίου με την επωνυμία Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας Α.Ε. (Ε.Κ.Ο.Μ.Ε.) με σκοπό την υλοποίηση προγραμμάτων και δράσεων, που αφορούν στην υποστήριξη των δημοσίων και ιδιωτικών πρωτοβουλιών και επιχειρήσεων στους τομείς των οπτικοακουστικών μέσων και της ψηφιακής τεχνολογίας.

– Συστήνεται Μητρώο Επιχειρήσεων Ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης, προκειμένου μέσω αυτού να ενισχυθεί το έργο επιχειρήσεων, που δραστηριοποιούνται στο χώρο κυρίως της διαδικτυακής ενημέρωσης, αλλά και να υπάρξει, κατά το δυνατόν, καταγραφή και υπαγωγή τους στο γενικότερο ρυθμιστικό πλαίσιο για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με ιδιαίτερη έμφαση στην τήρηση των κανόνων διαφάνειας και δεοντολογίας.

Με τις κινήσεις αυτές η κυβέρνηση θέλει να βάλει μια τάξη στο μιντιακό τοπίο του διαδικτύου, να δώσει ευκαιρίες για την τόνωση της επιχειρηματικότητας στο τομέα των διαδικτυακών media και να δημιουργήσει μια οργάνωση αξιοκρατική και λειτουργική για τον ευαίσθητο τομέα της δημόσιας πολιτικής ζωής.

Η δημόσια διαβούλευση θα ολοκληρωθεί την Πέμπτη, 30 Ιουλίου και ώρα 10.00 πμ. [η σχετική σελίδα του open.gov].

Το άρθρο 31

Τα τελευταία χρόνια το διαδίκτυο έχει γίνει βασική πηγή ενημέρωσης για εκατομμύρια πολίτες του ελληνικού κράτους αλλά ως τώρα το Ίντερνετ δεν ήταν χώρος όπου μπορούσε το κράτος να βάζει διαφημίσεις. Αλλά με πλέον, βάση του άρθρου 31 του σχεδίου νόμου, εάν μια επιχείρηση είναι σοβαρή και σύννομη, και ενταχθεί στο Μητρώο Επιχειρήσεων Ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης θα μπορεί να λαμβάνει ζεστό κρατικό χρήμα, που είναι από τους φόρους μιας ήδη εξαθλιωμένης κοινωνίας, για να διαφημίζει το κράτος τα προγράμματά του. Το μητρώο αυτό θα τηρείται στην Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας.

Αν λοιπόν κάποιος μεγάλος όμιλος που έχει την κατοχή του μια εταιρία με ενημερωτικές ιστοσελίδες και φαίνεται νομότυπος θα μπορεί να μπει, προαιρετικά, στο μητρώο αυτό και επειδή το έκανε προαιρετικά η κυβέρνηση θα τον ανταμείψει με ειδικά προνόμια όπως:

– Να έχουν πρόσβαση στα ιστορικά αρχεία οπτικοακουστικών μέσων, τα οποία τηρούνται στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας και στα εποπτευόμενα από αυτή νομικά πρόσωπα του δημόσιου τομέα υπό την επιφύλαξη του νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, όπως εκάστοτε ισχύει. Δύνανται δε να κάνουν χρήση του φυλασσόμενου σε αυτά υλικού (αναπαραγωγή, διανομή, παρουσίαση στο κοινό), εφόσον χορηγηθεί σχετική άδεια από τον αρμόδιο για την εθνική επικοινωνιακή πολιτική υπουργό.

– Να περιλαμβάνονται μεταξύ των επιχειρήσεων, στις οποίες κατά τα οριζόμενα στο π.δ. 261/1997 (Α’ 186), όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει, μπορεί να ανατεθεί η καταχώριση διαφημιστικών ή άλλων συναφών μηνυμάτων του Δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Με απόφαση του αρμόδιου για την εθνική επικοινωνιακή πολιτική Υπουργού, η οποία δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, καθορίζονται το συνολικό ποσοστό συμμετοχής των Ηλεκτρονικών Μέσων Ενημέρωσης στην κατανομή της προϋπολογιζόμενης διαφημιστικής δαπάνης κάθε δημόσιου φορέα καθώς και η διαδικασία επιλογής συγκεκριμένων ηλεκτρονικών μέσων και ανάθεσης σε αυτά της μετάδοσης διαφημιστικών μηνυμάτων.

– Να προτιμώνται ως συνεργάτες και εταίροι στα ερευνητικά, εκπαιδευτικά και λοιπά προγράμματα του Ε.Κ.Ο.Μ.Ε.

– Να μπορούν να ζητούν την διαπίστευση δημοσιογράφων τους στην τακτική ενημέρωση των πολιτικών συντακτών (briefing) από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Από ότι καταλαβαίνετε, οι ιστοσελίδες που έχουν δημοσιογράφοι πχ με έδρα το Μαρούσι σε κοινά γραφεία με ραδιοφωνικό σταθμό και εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, θα είναι από εκείνους που θα χαίρονται τα προνόμια αυτά και θα λαμβάνουν ταυτόχρονα και χρήματα για τις κρατικές διαφημίσεις.

Αυτό που προξενεί μεγάλη εντύπωση όμως είναι η «επικοινωνιακή διπλωματία», μιας και τέτοιος όρος δόκιμος δεν υπάρχει…ως τώρα δηλαδή, διότι πολύ σύντομα, οι κακές οι γλώσσες λένε πως «θα ανατεθεί σε δημοσιογράφους με αποκλειστικό αντικείμενο την παρακολούθηση των ξένων ΜΜΕ και τη σύνταξη σχετικών επισκοπήσεων και ενημερωτικών σημειωμάτων», τα οποία σημειώματα θα έχουν τελικό αποδέκτη την ελληνική κοινή γνώμη. Ο ορισμός της αντικειμενικής ενημέρωσης δηλαδή #not!

Και με τα σκάνδαλα τι θα γίνει κύριε Παππά;

Υπάρχουν κάμποσες περιπτώσεις για ν’ αναφέρουμε, αλλά μια πρόσφατη την οποία θα θυμούνται αρκετοί, ήταν αυτή που έγινε γνωστή πριν λίγες ημέρες (μέσα Ιουλίου 2015), με μια λίστα που κατέθεσε στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ ο Πάνος Καμμένος με τα media shops, τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους που φέρονται να έλαβαν συνολικά 21 εκατομμύρια ευρώ στο πλαίσιο της διαφημιστικής καμπάνιας του ΚΕΕΛΠΝΟ. Στην λίστα υπάρχουν ποσά τα οποία δημιουργούν ερωτήματα, ποσά με άγνωστους παραλήπτες. Σε αρκετές περιπτώσεις, το μέγεθος κι η ακροαματικότητα των Μέσων δεν δικαιολογογούν τα ποσά. Ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων έδωσε με επιφύλαξη την λίστα αυτή στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ μαζί με 153 δημοσιογράφους που εμφανίζονται να είναι στο μισθολόγιο του ΚΕΕΛΠΝΟ αλλά το θέμα δεν μπορεί να αφορά μόνο την δημοσιογραφική δεοντολογία. Το ΚΕΕΛΠΝΟ είναι δημόσιος φορέας, και ως εκ τούτου τα 21 εκατομμύρια της λίστας είναι δημόσιο χρήμα του οποίου η χρήση πρέπει να δημοσιεύεται και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπόκειται στο καθεστώς των προσωπικών δεδομένων. Στον δε κατάλογο συμπεριλαμβάνονται περισσότερα από 150 μισθολόγια, πολλά sites και ΜΜΕ καθώς και 37 δημοσιογράφοι.

Ακόμα και αυτήν την στιγμή επικρατεί μια σύγχυση για το θέμα, βλέπετε συν τ’ άλλα ήταν ένα σκάνδαλο που προηγήθηκε λίγες ημέρες πριν την νέα λαίλαπα φορολογικών και αντιλαϊκών μέτρων, ένα σύνηθες φαινόμενο ώστε να στραφεί η προσοχή και η οργή της κοινής γνώμης αλλού, μα παρ’ ολ’ αυτά, στην Ελλάδα ζούμε όλοι και ξέρουμε πολύ καλά πώς δουλεύουν αυτές οι επιχορηγήσεις και σε ποιων τσέπες καταλήγουν συνήθως.

Και για να το επαναλάβουμε, αν δεν έγινε αντιληπτό, ο Νίκος Παππάς δηλαδή, ξεκαθάρισε πως τα sites που εντάσσονται στις ποσοστώσεις της κρατικής διαφήμισης αρκεί να είναι σοβαρές, σύννομες και καταγεγραμμένες επιχειρήσεις! Μόνο αυτά και κανείς άλλος.

Και τι θέλει να πει ο… ποιητής με το σύννομες;

Ποιες ιστοσελίδες, κατά την γνώμη του κράτους, είναι σύννομες; Όχι πως το osarena ή το kollect θα ενδιαφέρονταν να συγκαταλέγονται στις καταγεγραμμένες, πολλώ μάλλον στις επιχειρήσεις αλλά, στα έννομα, συγκαταλέγονται και τα sites που τα λένε έξω από τα δόντια, όπως αυτός ο blogger που οδηγείται στην φυλακή επειδή τόλμησε να βγάλει στον αέρα μια καταγγελία, αληθινή και αποδεδειγμένα υπαρκτή για κάποια εταιρεία;

Προφανώς όχι. Καθώς κατά την κυβέρνηση, αυτά τα ιστολόγια δεν είναι νόμιμα. Δεν κατατάσσονται σε αυτές τις ρυθμίσεις, αλλά αντίθετα αντιμετωπίζονται εχθρικά, νοιώθοντας στον σβέρκο τους, το χέρι του νόμου.

Και κάτι ακόμα που φαίνεται να απορρέει αυτή η διαβούλευση – το θέτω με ερωτηματικό, καθώς είναι μια άποψη που σχηματίσαμε εμείς – είναι πως ανοίγει τον δρόμο για να βάλει ακόμα και χέρι σε έσοδα των blogs από μικρές διαφημίσεις, ενώ ακόμα χειρότερα, θα μπορούσαν να πατήσουν επάνω σε αυτό συγκεκριμένες διατάξεις εύκολης και άμεσης καταστολής, όπου και όποτε επιθυμούν. Τουλάχιστον, όσον αφορά τα blogs και ιστοσελίδες που έχουν το domain gr.

Ανοίγει ο δρόμος για ιστολόγια δυο ταχυτήτων που στην ουσία οι κρατικές διαφημίσεις (οι οποίες συνήθως είναι και κουβαρντάδικες, δημόσιο χρήμα γαρ) θα καταλήγουν στις τσέπες των δημοσιογράφων των οποίων τα κανάλια που εργάζονται, υποτίθεται πως θα τα κυνηγήσει η κυβέρνηση. Ενώ παράλληλα, αυτοί οι ίδιοι δημοσιογράφοι (οι υπάλληλοί τους έστω), θα ενημερώνουν κατά το δοκούν την κοινή γνώμη σχετικά με το τι λέει ο ξένος τύπος, υπό την χρηματοδότηση και την εποπτεία μιας δημόσιας υπηρεσίας!

Και εδώ δημιουργείται ένα ακόμα ζήτημα, καθώς τα αδέσμευτα blogs θα δίνουν και αυτά ενημέρωση η οποία προφανώς τις περισσότερες φορές θα είναι διαφορετική από αυτή που θα δίνουν τα «έννομα» κρατικά επιχορηγούμενα blogs/ιστολόγια. Και τι θα συμβεί τότε;

Θα εφαρμοστεί η καταστολή και η φίμωση, με το γράμμα του νόμου; Επειδή αν συμβεί αυτό – που θα συμβεί σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις – είδαμε πιο πάνω μια πρόσφατη περίπτωση, και σίγουρα υπάρχουν αρκετές ενδεικτικές και στο παρελθόν, οδηγούμαστε σε πλήρως ελεγχόμενη «πληροφόρηση» και την μεγαλύτερη καταστολή της ελευθεροστομίας.

[Μια ευγενική απαλλοτρίωση και τροποποίηση από το osarena]http://kollectnews.org/

ΣΟΥΗΔΙΚΟΣ ΄΄παραδεισος΄΄

Μερικές σύντομες ειδήσεις από τη Σουηδία, από την κατάσταση στις εργασιακές συνθήκες

Η κατάσταση με την εντατικοποίηση της δουλειάς στους εργασιακούς χώρους γίνεται όλο και χειρότερη. Πολλοί εργαζόμενοι έχουν προβλήματα υγείας και ιδίως οι γυναίκες που το ποσοστό τους διπλασιάστηκε τα τελευταία δύο χρόνια. Οι εργαζόμενοι, στους κλάδους της υγείας και εκπαίδευσης έχουν τα περισσότερα προβλήματα.
http://arbetet.se/2015/07/27/fler-kvinnor-blir-sjuka-av-sina-arbetsplatser/

Τα εργατικά ατυχήματα (εργοδοτικά εγκλήματα) συνεχίζουν να είναι πολλά στη Σουηδία, παρά την μικρή πτώση σε σχέση με το 2014. Φέτος, μέχρι τον Ιούνη, 18 εργαζόμενοι έχασαν την ζωή τους (περυσι την ίδια περίοδο ήταν 24 εργαζόμενοι) και συνολικά πέρυσι όλο το 2014 έχασαν την ζωή τους, 41 εργαζόμενοι.
Ταυτόχρονα 115.500 εργατικά ατυχήματα, δηλώθηκαν το 2014, με αποτέλεσμα πολλούς τραυματισμούς ακόμα και ακρωτηριασμούς εργατών.
Το καπιταλιστικό σύστημα και στη Σουηδία, έχοντας σαν σκοπό το κέρδος, δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή.
http://arbetet.se/2015/07/21/farre-dodliga-arbetsolyckor/

Προς΄΄προβατα΄΄ Στηρίξατε Τσίπραν!

 Στηρίξατε Τσίπραν!

«Μόνον αυτός μπορεί να σώσει την Ελλάδα». Αυτός ήταν ο τίτλος άρθρου της Frankfurter Algemeine Zeitung, που αναφέρεται στον Τσίπρα ως «το μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει η χώρα»! Η ναυαρχίδα του γερμανικού «σοβαρού» Τύπου εξηγεί πως ο Τσίπρας διαθέτει το κύρος για να εφαρμόσει τη συμφωνία με τους δανειστές, διότι τον εμπιστεύονται οι περισσότεροι Ελληνες, παρά την αλλαγή πορείας που έκανε. Τα τελευταία 40 χρόνια κανένας έλληνας πολιτικός δεν ήλεγχε τόσο πολύ την κοινή γνώμη όσο ο Τσίπρας, σημειώνει η FAZ (ξεχνώντας προκλητικά τον Ανδρέα Παπανδρέου και όχι μόνο).

Ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος, την επόμενη μέρα, η ναυαρχίδα του ελληνικού αστικού Τύπου (Τα Νέα) έκλεινε το editorial της ως εξής: «Για μια χώρα που έχει απολέσει το 25% του ΑΕΠ μέσα σε μία πενταετία, η επιστροφή στην ύφεση δεν είναι παίξε γέλασε. Είναι επίσης βούτυρο στο μαύρο ψωμί των ακραίων δυνάμεων που καραδοκούν. Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να τις αναχαιτίσει»!

Στην απέναντι σελίδα ο καθηγητής Μουζέλης, σε άρθρο δύο τρίτων σελίδας με τον χαρακτηριστικό τίτλο «‘Η επιτυχία Τσίπρα ή πίσω στη δραχμή», εξηγούσε γιατί πρέπει να στηριχτεί ο Τσίπρας, δίνοντας παράλληλα οδηγίες πολιτικών πρωτοβουλιών στον πρωθυπουργό. Μερικές σελίδες πιο κάτω, η Διαμαντοπούλου καλούσε τον Τσίπρα: «Λύσε το χειρόφρενο της ανάπτυξης». Και εξηγούσε ότι τα πάντα σήμερα περνούν αναγκαστικά από τη σημερινή κυβέρνηση και ότι «σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να κάνει σωστή χρήση της μεγαλύτερης πολιτικής συναίνεσης που γνώρισε πρωθυπουργός σε αυτή τη χώρα!».

Δεν αγάπησαν ξαφνικά τον Τσίπρα όλοι αυτοί που μέχρι χτες τον έβριζαν. Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τον πραγματισμό που χαρακτηρίζει την αστική πολιτική, στηρίζουν τον Τσίπρα για να στηρίξουν τη διαμόρφωση ενός πλατύτατου μνημονιακού πολιτικού μετώπου. Ο Τσίπρας μπορεί να απομονώσει τους Λαφαζανικούς, ο Τσίπρας σέρνει μαζί του τον Καμμένο, οπότε -με δεδομένη τη στήριξη από ΝΔ-Ποτάμι-ΠΑΣΟΚ- δημιουργείται αυτό το ευρύ πολιτικό μέτωπο που όχι μόνο θα προωθήσει τις εναπομείνασες μνημονιακές ρυθμίσεις, αλλά και θα εργαστεί για να εμπεδωθεί στον ελληνικό λαό η συνείδηση, αν όχι της ορθότητας, τουλάχιστον του αναπόφευκτου της πολιτικής που ακολουθείται από τα μέσα του 2010.

Υπό το φως αυτών των εξελίξεων φαίνεται πιο καθαρά η συνυπευθυνότητα όσων στήριξαν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και σήμερα ετοιμάζονται ν’ αποχωρήσουν απ’ αυτόν, για να σώσουν το πολιτικό τους σαρκίο και να στήσουν ένα καινούργιο αριστερό ανάχωμα. Αλλά και η εγκληματική ανευθυνότητα όλων εκείνων που αναλώνονται σε μπουρδολογία εναλλακτικών λύσεων μέσα στον καπιταλισμό.

Υπό το ίδιο φως φαίνεται καθαρά πως η μοναδική διέξοδος μπορεί να δοθεί από τον επαναστατικό αγώνα, που αποτελεί τη μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Πως ο ταξικός αγώνας ενάντια στο σύνολο αυτής της πολιτικής (και όχι η επιλογή διαχειριστή διά της ψήφου) είναι ο μόνος που μπορεί να ορθώσει πραγματική άμυνα, να ανακόψει την επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου, να φέρει νίκες (μικρές ή μεγαλύτερες), να οξύνει την κρίση σε τέτοιο βαθμό που θ’ αναγκάσει τις δυνάμεις του συστήματος να υποχωρήσουν στα «μικρά» για να μη ρισκάρουν τα «μεγάλα». Ολες οι άλλες πολιτικές προτάσεις δεν απέτυχαν απλώς, αλλά γίνονται βαρίδι στην κοινωνική συνείδηση.

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

 ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

   Εξαρχής όταν τίθεται τέτοιο δίλημμα ... αυτομάτως υπονοείται ότι ο "σύγχρονος" καπιταλισμός απέκτησε καινούργια ποιοτικά χαρακτηριστικά τέτοιας σημασίας και βαρύτητας ... που να καταργούν τον χαρακτηρισμό του ως μονοπωλιακό καπιταλισμό – δηλ. ιμπεριαλισμό – ή διαφορετικά ο καπιταλισμός έχει ξεπεράσει το ιμπεριαλιστικό σταδιό του και έχει περάσει στο επομενό του.

    Οσοι έως τώρα συμφωνούσαν με την λενινιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού που ξέραμε, μπορούν να συνεχίσουν. Οι υπόλοιποι παρακαλούνται να αποχωρήσουν σε αυτό το σημείο.

    Εαν έχει συμβεί ή πλησιάζει το τέλος του ιμπεριαλισμού ... τότε θα πρέπει απαραιτήτως ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής να έχει αποκτήσει (μέσα απο διαρκείς ποσοτικές αλλαγές) ... τέτοια νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που να “ανατρέπουν”τα βασικά οικονομικά και πολιτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού όπως αυτά περιγράφηκαν στο έργο του Λένιν.

   Ποιά μπορεί να είναι αυτά τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά ??

Μήπως η “εξαφάνιση” της αποικιοκρατίας με την μορφή που ξέραμε ?

Μήπως δεν υπάρχει τώρα πιά προλεταριάτο επειδή “όλοι έχουν ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο” ?

Μήπως η πληροφορική και οι νέες τεχνολογίες άλλαξαν τον χαρακτήρα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής ?

Μήπως έχασε την σημασία του το εθνικό κράτος και η οργάνωση της παραγωγής συντελείται σε υπερεθνικό επίπεδο ?

Μήπως η αποδυνάμωση του ρόλου του εθνικού κράτους επιτρέπει στον καπιταλισμό να λειτουργεί χωρίς αντιθέσεις και ανταγωνισμούς ?

Μήπως μπήκαμε στην εποχή του τέλους των ιμπεριαλιστικών πολέμων ... και αρχίζει να “δικαιώνεται” ξανά ο αποστάτης Κάουτσκι – ο πραγματικός “εφευρέτης” του παγκόσμιου και ειρηνικού καπιταλισμού ?

Μήπως ο ταξικός αντίπαλος δεν είναι πιά ο ντόπιος καπιταλιστής αλλά κάποιος υπερεθνικός ?

Μήπως το δικό μας αστικό κράτος (ως μιά αποδυναμωμένη, απαξιωμένη και τελικά εξαρτημένη οντότητα) ίσως θα αποτελέσει συμμαχικό εργαλείο στα χέρια των μελλοντικών κινημάτων ταξικής χειραφέτησης ?

Μήπως τα συμφέροντα των εθνικών αστικών κρατών άρχισαν να βρίσκονται αντιμέτωπα με τα συμφέροντα του εθνικού κεφαλαίου ?

Μήπως ... έκανε λάθος ο Λένιν που μας έλεγε πως ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο-τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού ?

Μήπως ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό κάποιοι προσπαθούν να παραχώσουν και κάποιο άλλο στάδιο ενδιάμεσης εξουσίας (απροσδιόριστο για την ώρα) ?

Μήπως έχει ανακοπεί η κατά Μάρξ συγκέντρωση του κεφαλαίου ?

Μήπως οι κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις των αστικών εθνικών κρατών δεν είναι πιά απαραίτητες στην “υπερεθνική ελίτ” ?

Μήπως έχει αλλάξει η σημασία και η βαρύτητα της εξαγωγής κεφαλαίων ?

Μήπως η διογκωμένη λειτουργία του κερδοσκοπικού κεφαλαίου ... δεν αντανακλά στις μέρες μας ... τον παρασιτικό (κατά Λένιν) χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής ?

Μήπως η μετοχική μορφή της εταιρείας έχει αναιρέσει την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ?

Μήπως έπαψε να ισχύει ο λενινιστικός νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης ?

Μήπως έχει ανατραπεί η λενινιστική θεωρία του αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας ?

Μήπως ... ?

Να τον ξεχάσουμε τον ιμπεριαλισμό που ξέραμε ?

   Ψυχραιμία. Η ιμπεριαλιστική αλυσίδα είναι εδώ και ... ζεί και βασιλεύει.

   Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει ... “το μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί με αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος” (Marx Κεφάλαιο)

 

   ... ή κάπως έτσι

   ... ή κάπως έτσι

   Ολα αυτά τα ανισότιμα αλληλοεξαρτημένα ιμπεριαλιστικά κέντρα που μεταξύ τους βρίσκονται σε διαρκή διαδικασία ανταγωνισμού και ταυτόχρονα ανισόμετρης μεταξύ τους ανάπτυξης ... σε σχέση με την βαρύτητα και το βαθμό συμμετοχής του καθενός σε αυτό το παγκόσμιο καπιταλιστικό δίχτυ ... μπορούν να παρασταθούν με πυραμιδική μορφή. Ομως μια πυραμίδα μπορεί μεν να δείχνει ιεραρχίες, σχετικές δυνάμεις και εξαρτήσεις σε ένα δομημένο σύστημα ... αλλά δεν μπορεί να μας πεί πολλά πράγματα σε σχέση με την δυναμική εξέλιξη αυτού του συστήματος. Η πυραμιδική αποτύπωση αποτελεί μόνο μια φωτογραφία της στιγμής και προφανώς θα είναι κάπως αλλοιώς λίγο μετά, όσο το σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί.

 

   Αποτελεί όμως όλο αυτό το δίχτυ με κάποιο τρόπο ... ιμπεριαλιστική αλυσίδα ?

   Το κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο (μικρό ή μεγάλο, λίγο ή πολύ εξαρτημένο) δομημένο με την μορφή μιάς κρατικής εξουσίας της αστικής τάξης ... συμμετέχει στο παγκόσμιο καπιταλιστικό δίχτυ, όχι σαν μιά “νεκρή” άθροιση πάνω σε μιά παγιωμένη συνάθροιση αλλά σαν μιά δυναμική παρεμβολή σε ένα πεδίο ρευστών συσχετισμών που καθορίζονται απο τον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης. Κάθε καπιταλιστική κρατική οντότητα κάθε στιγμή επιλέγει μιά συγκεκριμένη στρατηγική συμμετοχής στην διεθνή αρένα των συνεχών οικονομικών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχηματίζοντας ή συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις ή συμμαχίες το ίδιο ρευστές όσο και οι ανταγωνισμοί τους.

    Ολοι αυτοί οι άνισοι και αλληλοδιαπλεκόμενοι-αλληλοανταγωνιζόμενοι ιμπεριαλιστικοί σχηματισμοί είναι δυνατόν να ... ενωθούν σε αλυσίδα ? 

   Βεβαιότατα ... για τον λόγο οτι όλοι αυτοί οι καπιταλιστικοί σχηματισμοί παρότι προβάλουν σαν άνισοι και ανταγωνιστικοί κρίκοι ... αυτομάτως αποτελούν την ιμπεριαλιστική αλυσίδα επειδή μοιράζονται ένα κοινό “στρατηγικό” συμφέρον: την διατήρηση και την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας. Ομως κάθε κρατική καπιταλιστική οντότητα που συμμετέχει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι δεν παύει να “εκπροσωπεί” έναν κοινωνικό εθνικό σχηματισμό ταξικά δομημένο και τελικά η εξέλιξη της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του κάθε άνισου κρίκου ... θα καθορίσει το σπάσιμο του αδύναμου κρίκου.

 

   Η μόνη λοιπόν πραγματική «αυτοκρατορία» είναι αυτή η ιμπεριαλιστική αλυσίδα.