Νίκος Γόδας: 'Εξι γκολ, έξι τέρματα σ' έξι ζωές...

  Νίκος Γόδας: 'Εξι γκολ, έξι τέρματα σ' έξι ζωές...

Σπάνιο στιγμιότυπο με τον Γόδα να αγωνίζεται με τη 
φανέλα του Ολυμπιακού

Στις 19 Νοεμβρίου του 1948 στη νησίδα Λαζαρέτο της Κέρκυρας, ο Νίκος Γόδας, ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού,  από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, μέλος του 5ου Επίλεκτου Λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά. εκτελέστηκε ως κομμουνιστής φορώντας την εμφάνιση της αγαπημένης του ομάδας, την ερυθρόλευκη φανέλα και το λευκό σορτσάκι.
Το Περιοδικό αναδημοσιεύει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Σταμάτη Σκούρτη «Ώσπου να ξημερώσει» το οποίο αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές του συγκελλίτη του στις φυλακές εξορίας της Κέρκυρας, Νίκο Γόδα. Κόντρα στις σύγχρονες κυρίαρχες αφηγήσεις για τον επαγγελματικό αθλητισμό, που θέλουν να αποβάλλουν τη λαϊκότητα του αθλήματος, την πολιτική και κοινωνική του ιστορία. Κόμτραστους επιχειρηματίες – σωτήρες που λυμαίνονται το ποδόσφαιρο και συλλόγους με ιστορία, κόντρα σε αυτολύς που δεν διστάζουν να ποσπαθούν να μετατρέψουν τα πέταλα των γηπέδων, τις κερκίδες των οπαδών σε φωλιές του μίσους, του ρατσισμού και του νεοναζισμού:

 

“Εξι γκολ, έξι τέρματα σ” έξι ζωές

του Σταμάτη Σκούρτη

Με τον Γόδα είχαμε καιρό να σμίξουμε. Γνωριζόμαστε από τον Νοέμβρη του ’44, όταν τον φέρανε λοχαγό στο Λόχο μας και συναντηθήκαμε στην απομόνωση, ύστερα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Την ώρα που μας μένει κάνουμε συντροφιά και μιλάμε για τα περασμένα. Τί άλλο να κάνεις; Μόνο ο Μίχος σε αυτή τη θύελλα βρίσκει κάτι. Γδύνεται και με τη βροχή που πέφτει ποτάμι κάνει το μπάνιο του. Καταμεσής του προαυλίου, τρίβεται και σαπουνίζεται του καλού καιρού.

«Δεν υπάρχει ωραιότερο λουτρό, έλεγε και ξανάλεγε, μα ούτε και άλλος τρόπος να βγάλεις τη λέρα από πάνω σου». Ίσως και να χει δίκιο μιας και τώρα είναι μόνος του.

Φορώντας τις καινούργιες γυαλιστερές του γαλότσες και τυλιγμένος στο αδιάβροχο του, μας επισκέπτεται ο διευθυντής. Όπως πάντα, τον συνοδεύουν το ειρωνικό του χαμόγελο κι ο αρχιφύλακας. Έλειπε κάμποσο καιρό με άδεια στην Αθήνα και σαν γύρισε, ήρθε να μας δει.

• Ξέρετε, μπαίνοντας εδώ μέσα, καταλαμβάνομαι από δέος.

• Γιατί κ. Διευθυντά;

• Διότι εδώ, είναι συγκεντρωμένο το Αϊ – Λάϊφ της ηγεσίας του κουκουέ. Και ξέρω ακόμα πως αν καμμιά φορά αλλάξουν τα πράγματα, το μικρότερο κομματάκι θάναι σαν το νυχάκι μου.

• Πλανάσθε κ. Διευθυντά. Εμείς δεν κηρύττουμε εκδίκηση μα συμφιλίωση.

• Σκυλί που δε δαγκώνει γλύφει.

• Εμείς, δεν γλύφουμε, πιστεύουμε με πάθος σ” αυτά που λέμε.

• Καλά, καλά. Έτοιμος είσαι Γόδα να μου κάνεις προσηλυτισμό.

• Πάρτε το όπως νομίζετε, πάντως σας λέμε την αλήθεια.

• Η αλήθεια είναι σχετική, έτσι δεν είναι;

• Η αλήθεια είναι αλήθεια.

• Σας ακούω.

• Όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να ικανοποιήσουν μιά ματαιοδοξία. Να γίνουν διάσημοι, να τους επευφημίσιουν. Να τους χειροκροτήσουν και νάχουν να κάνουν με χρήματα. Εσένα, ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα σούλειψαν. Τι ψάχνεις να βρεις;

• Κε Διευθυντά, ήμουν και παραμένω αθλητής, αγωνιστής, κίνητρο μου δεν υπήρξε η δόξα και ο πλούτος.

• Αλλά;

• Η ευγενική άμιλλα και η δόξα των χρωμάτων της πατρίδας και της ομάδας μου.

• Τώρα που ήμουνα στην Αθήνα, με βρήκε κάποιος απ” τους παράγοντες του Ολυμπιακού και μου ζήτησαν να ενδιαφερθώ για σένα.

• Καλωσύνη τους.

• Σήμερα δε, βρίσκεται εδώ με την ομάδα που θα παίξουν, με την τοπική Κερκύρας.

• Αλήθεια; παίζει ο Ολυμπιακός σήμερα, εδώ, έκανε χαρούμενος και βούρκωσαν τα μάτια του.

• Ναι!

• Έ, έχετε να μαζέψετε γκόλ!

• Καλά, ας αφήσουμε τα γκολ. Οι παράγοντες – τους ξέρεις άλλωστε – ύστερα από ενέργειες των δικών σου, θέλουν να ενδιαφερθούν για σένα, με τον όρο όμως να τους βοηθήσεις.

• Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον τους. Εγώ όμως, είμαι αθλητής και νόμος αιώνιος για μας είναι ένας.

• Δηλαδή;

• Ο αθλητής να μην επιστρέφει ποτέ στην αφετηρία.

• Αλλά;

• Να πέφτει ή να φτάνει στο τέρμα νικητής.

• Ανόητος ιδεαλισμός. Αυτά που λες συνονόματε… Οι Νικολήδες είναι έξυπνοι άνθρωποι. Σαν χάσω τη ζωή μου, φούρνος να μην καπνίσει.

• Αυτά που λέτε ισχύουν για όσους δεν μπήκαν στο στίβο. Εμείςέχουμε έναν άλλο τρόπο σκέψης.

• Να τον ακούσουμε.

• Η χαρά που ένοιωσε ο Μαραθωνοδρόμος όταν έφερε το “Νενικήκαμεν” στους Αθηναίους, είναι το ιδανικό μας.

• Τι να τον κάνεις, πέθανε.

• Κι όμως έγινε αθάνατος.

• Τέλος πάντων, ας μη μπλεκόμαστε με τ” αθλητικά, γιατί δεν τα βγάζει κανείς πέρα μαζί σου. Και για να τελειώνουμε. Ο κ. αυτός να μην ανέβει τ” απόγευμα να σε δεί.

• Αν προυπόθεση του ενδιαφέροντος του είναι αυτό που λέτε, τον ευχαριστώ μεν αλλά ας μην κάνει τον κόπο.

• Γιατί;

• Διότι, αν είχα πρόθεση να ατιμάσω τον στίβο και τον αθλητή το έκανα και δίχως την μεσολάβηση τους, για να τους είμαι και υποχρεωμένος.

• Δεν νομίζεις πως παίρνουμε καμμιά φορά αποφάσεις, που μετανοιώνουμε πικρά αργότερα;

• Αυτό ισχύει για τους άμυαλους.

• Τότε, ας αφήσουμε το χρόνο να το δείξει, ποιος είναι ο άμυαλος.

• Σωστά! Τώρα όμως, επιτρέψατε μου να σας ζητήσω κάτι.

• Λέγε.

• Μια και δεν μας αφήνετε βιβλία, περιοδικά κι εφημερίδες, επιτρέψτε μας τουλάχιστον τις αθλητικές.

• Στις άλλες αχτίνες θα τις επιτρέψω. Σε σας όχι.

• Δεν νομίζετε ότι είναι βάρβαρο το μέτρο, να μας στερήσετε κάθε πνευματική τροφή;

• Οι διαταγές είναι του Υπουργείου κι εγώ σαν υπάλληλος καλούμαι να τις εφαρμόσω κι όχι να τις κρίνω.

• Τουλάχιστον καμμιά Χριστομάθεια, σχολικά ή και Εγχειρίδια ξένων γλωσσών όπως λέει ο κανονισμός;

• Τα πάντα απαγορεύονται για σάς. Άλλωστε θα σας μάθουμε ξένες γλώσσες και να γίνετε αύριο διπλωμάτες και πρεσβευτές του κουκουέ.

• Κύριε Διευθυντά, πέρασε η ώρα, πρέπει να τους κλείσω, λέει ο Μιχάλης ο Αρμένης, ο φύλακας της απομόνωσης.

• Είναι ώρα;

• Μάλιστα.

• Τότε αντίο σας. Τα υπόλοιπα άλλη φορά, να μην μπαίνουμε κι εμπόδιο στην υπηρεσία, είπε κι έφυγαν.

Ένας ένας τραβάμε για τα κελιά μας. Κάθε μέρα που περνάει κατεβαίνουμε κι ένα ακόμα σκαλοπάτι, στους ατέλειωτους κύκλους της κόλασης. Εννιά τους έφτιαξε στη θεία κωμωδία του ο Δάντης, εννιά μείναν τελικά και οι αχτίνες του κάτεργου που έφταξε ο Μέτλαν. Ο Γόδας, μένει στο τέταρτο μπροστινό κελί, κι όλη την ώρα σαν το λιοντάρι στο κλουβί πάει κι έρχεται στο φιλιστρίνι φωνάζοντας , κάθε τόσο τον φύλακα να του πει για τον αγώνα της ομάδας του, του αγαπημένου του Ολυμπιακού, που κάποτε κι αυτός φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλλα υπερασπίστηκε το καρρέ του. Νίκες, ήττες και ισοπαλίες, έντονα τριγυρίζουν τη σκέψη του και λέει λέει ασταμάτητα.

• Βρίσκονται ακόμα στο πρώτο ημιχρόνιο.

• Το σκορ πως είναι;

• 2-0.

• Ωραία, άκουσες κανένα καλό συνδυασμό;

• Όχι, θα μάθω όμως και θα σου πω. Γεια σου.

• Ολυμπιακός η ομάδα θρύλος. Έχει βέβαια πολλές ελλείψεις, ξεκινώντας απ΄τη διοίκηση και τράβα κορδόνι. Τάχει μελετήσει αυτά κι άν καμμιά φορά δώσει ο θεός και νικήσουμε και βγω, θα κάνει έναν Ολυμπιακό όνομα και πράγμα.

• Το πρώτο ημίχρονο τέλειωσε με 3-0. Όταν αρχίσουν θα ξανάρθω.

• 3-0. Καλό αποτέλεσμα, δεν έχουν σημασία τα πολλά γκολ. Το παιχνίδι έχει αξία. Οι συνδυασμοί, η ομαδικότης και βάθληκε ν” αραδιάζει τα διάφορα συστήματα. Τα παιδιά που παίζουν τώρα, είναι οι περισσότεροι νέοι, όμως τι σημασία έχει αυτό; Συνεχίζουν την παράδοση, η σκυτάλη, έτσι γίνεται, περνάει από χέρι σε χέρι.

• 4-1 που γίνεται γρήγορα 5-1 για να τελειώσει το ματς σύμφωνα με τα λεγόμενα του φύλακα σε 6-1. Ευτυχώς φτηνά τη βγάλαμε.

• Τιμητικό είναι το αποτέλεσμα, άλλωστε, χρέος των μεγάλων σωματείων είναι να κάνουμε παιχνίδι ποιότητος και να μην απογοητεύουν τις επαρχιακές ομάδες με υπερβολικά γκολ.

Το βραδυνό φαγητό τό φαγε μ” όρεξη. Ήταν χαρούμενος, λες κι ήταν ο σκόρερ της ημέρας. Μετά το καφεδάκι άναψε ένα τσιγαράκι και πλησιάζοντας στο φιλιστρίνι της πόρτας με την όμορφη φωνή του άρχισε να μας τραγουδάει το αγαπημένο του τραγουδάκι:

Απόψε γύρισα νωρίς

στην καμαρούλα μας μην απορείς

Ενώ τραγουδούσε, οι φύλακες πατώντας στα νύχια μπαίνουν στην αχτίνα. Είναι πολλοί, έχουν τρεις μήνες να φανούνε τέτοια ώρα και τόσοι πολλοί. Τι θέλουν; τι ζητάνε; Ακούνε τον τραγουδιστή και περιμένουν να τελειώσει.

Γειά σου Νίκο, του φωνάζουν, απ” τα διάφορα κελλιά. Μα δεν πρόλαβε ν” απαντήσει. Η πόρτα τραβιέται με κρότο. Άνοιξαν. Στέκονται για λίγο σιωπηλοί. Δεν μιλάνε, κοιτάνε κατάματα και τους τρεις.

• Τι θέλετε;

• Ποιόν θέλετε;

• Μήπως αρχίσαμε πάλι τα ίδια; Απ΄ όλα τα κελλιά, φωνές ανήσυχες, ερωτήσεις μα απόκριση καμμιά.

• Νίκο, ήρθε κάποιος απ” τους παράγοντες του Ολυμπιακού και σε θέλουνε στο γραφείο του διευθυντή.

• Μα εξήγησα στον κ. Διευθυντή ότι δεν τον χρειάζομαι.

• Σε θέλει όμως αυτός. Ο μεγάλος αριθμός των φυλάκων και τα χαμηλωμένα μάτια τους τον έκαναν να καταλάβει.

• Είσαστε ψεύτες και μου παίζετε απ” το πρωί ένα άτιμο παιχνίδι. Πέστε μου καθαρά, πάω για εκτέλεση ναι ή όχι;

• Όχι, στ” ορκίζομαι, στο γραφείο σε θέλουν.

• Τους όρκους σας τους ξέρω. Σταθήτε λοιπόν, να ντυθώ κι έρχομαι. Έβαλε κατάσαρκα όπως τότε το λευκό παντελονάκι και την ερυθρόλευκη φανέλλα που τάχει στη βαλίτσα του κρυμμένα επί τούτου.

• Φωνές ακούγονται τώρα και από τις άλλες αχτίνες. Το μαρτύριο ξανάρχισε, ο Γολγοθάς πάλι θέλει σταυρούς και σταυρωμένους.

• Αφού φίλησε τους συγκελίτες του, χαιρέτισε κι εμάς, στάθηκε στη μέση της αχτίνας και μας αποχαιρέτησε με τούτα τα λόγια:

• “Σύντροφοι, Χαίρομαι που σαν αθλητής θα κόψω αύριο το πρωί το νήμα, χαρίζοντας σ” όλους τους φιλάθλους την ωραιότερη νίκη της ζωής μου. Νενικήκαμεν – Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του Σοσιαλισμού. Γειά σας συναθλητές μου”.

Έφυγε όμορφος, κι ωραίος, σεμνός ο αθλητής μας για να δώσει το τελευταίο και νικητήριο μας της ζωής του…

Το καράβι που παίρνει την ομάδα για τον Πειραιά ξεκινάει το πρωί σαν σκάει ο ήλιος πίσω απ” τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνησαν απ” το αίμα ή ο ήλιος;

• Έξι γκολ, έξι τέρματα, σε έξι ζωές.

«Αφιερωμένη στη μανούλα μου και στον πατέρα μου εις ένδειξη σεβασμού και αγάπης. Φυλακές Κέρκυρας 22/2/48″, γράφει πάνω σε αυτήν, λίγο πριν πάει στο εκτελεστικό απόσπασμα, όντας καταδικασμένος σε θάνατο.

*Παρακάτω μικρό ντοκυμαντέρ – αφιέρωμα για τον Νίκο Γόδα από τον ανιψιό του, Χρήστου Γόδα:

" Σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία πριν ακουστεί το τελευταίο παράγγελμα για την εκτέλεση του, ζήτησε να εκτελεστεί με την φανέλλα του Ολυμπιακού: Μη μου δέσετε τα μάτια για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή. Και λίγο πριν τα όπλα δώσουν το ηρωικό τέλος στον Γόδα φώναξε: Ζήτω ο Ολυμπιακός, ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός, Ζήτω το ΚΚΕ. "

το περιοδικό

ποιος είναι αυτός που όπλισε τα χέρια των δολοφόνων.;

 Επιχείρηση Κυκλώνας

Κατά το δίμηνο Ιούλιος-Αύγουστος 1944, προκειμένου να πλήξουν ιαπωνικές βάσεις, στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Αυστραλίας πραγματοποίησαν απόβαση στο νησάκι Νόεμφοορ της ολλανδικής Νέας Γουινέας. Η επιχείρηση αυτή είχε την κωδική ονομασία Επιχείρηση Κυκλώνας. Η ίδια ονομασία προτάθηκε και για την επιχείρηση των κομμάντο του ΝΑΤΟ κατά των πακιστανών τρομοκρατών στο Μουμπάι (πρώην Βομβάη) της Ινδίας τον Νοέμβριο του 2008 αλλά, τελικά, αυτή η επιχείρηση ονομάστηκε Επιχείρηση Μαύρος Ανεμοστρόβιλος.

Όμως, η πιο γνωστή Επιχείρηση Κυκλώνας ήταν εκείνη που σχεδίασε και υλοποίησε η CIA κατά την δεκαετία 1979-1989, προκειμένου να ενισχύσει -στρατιωτικά και οικονομικά- τους μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν στον πόλεμό τους κατά των σοβιετικών. Η Επιχείρηση Κυκλώνας αποδείχθηκε όχι μόνο η πιο μακρόχρονη αλλά και η πιο πολυδάπανη επιχείρηση που οργάνωσε ποτέ η CIA.

Ο πρόεδρος Ρέηγκαν με αφγανούς μουτζαχεντίν
στο Οβάλ Γραφείο (1983)

Η χρηματοδότησή της ξεκίνησε με 20-30 εκατομμύρια δολλάρια ετησίως, για να φτάσει στα 630 εκατομμύρια δολλάρια μόνο κατά το 1989. Μάλιστα δε, η επιχείρηση συνεχίστηκε και μετά την αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, προκειμένου οι ΗΠΑ να ενισχύσουν τους μουτζαχεντίν στον εμφύλιο που ακολούθησε κατά των δυνάμεων του Μοχάμεντ Νατζιμπουλλάχ.

Ιθύνων νους της Επιχείρησης Κυκλώνας ήταν ο τότε σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ (επί προεδρίας του δημοκρατικού Τζίμμυ Κάρτερ) Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι. Ο Κάρτερ είχε φροντίσει να προλειάνει το έδαφος, δηλώνοντας ότι "η εισβολή των σοβιετικών στο Αφγανιστάν συνιστά την μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη από την εποχή τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου". Φυσικά, ο διάδοχος του Κάρτερ Ρόναλντ Ρέηγκαν δεν δίστασε όχι απλώς να υιοθετήσει αλλά και να ενισχύσει την εν λόγω επιχείρηση.

Στο τεύχος τού Μαΐου 2008, το περιοδικό American Interest φιλοξένησε μια συνέντευξη με τον Μπρζεζίνσκι, σχετικά με τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν. Στην συνέντευξη αυτή, που είχε τίτλο "I 'd do it again", ο Μπρζεζίνσκι υπεραμύνθηκε των επιλογών του, μη διαστάζοντας να δηλώσει αυτό που έγινε και τίτλος της συνέντευξης: "Θα το έκανα και πάλι". Μόνο που ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας "ξέχασε" να αναφέρει μια μικρή λεπτομέρεια: επί κεφαλής των μουτζαχεντίν τους οποίους εκπαίδευσε, ενίσχυσε και χρηματοδότησε η CIA μέσω της Επιχείρησης Κυκλώνας, ήταν ο -επί προεδρίας Τζωρτζ Μπους Β(λάκα) "wanted dead or alive"- μέγας κατοπινός τρομοκράτης Οσάμα Μπιν Λάντεν. Δυστυχώς για τον Μπρζεζίνσκι, το περιοδικό συνόδευσε την συνέντευξη με την παρακάτω φωτογραφία:

Στο κέντρο της φωτογραφίας, ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι φαίνεται να κρατάει ένα όπλο και να παρακολουθεί με προσήλωση έναν άνδρα δίπλα του, ο οποίος προφανώς δείχνει στον σύμβουλο την λειτουργία του όπλου. Ο άνδρας αυτός δεν είναι άλλος από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Δεν ξέρω αν το περιοδικό δημοσίευσε την συγκεκριμένη φωτογραφία από αφέλεια ή επί σκοπώ να "καρφώσει" τον Μπρζεζίνσκι, πάντως δεν έκανε και καμμιά σοβαρή αποκάλυψη. Παρόμοιες φωτογραφίες υπάρχουν άφθονες. Για παράδειγμα:

Η επόμενη φωτογραφία έχει δημοσιευθεί με υπότιτλο: "Χέρια πάνω στο ίδιο όπλο":

Τούτες τις μέρες, που η παγκόσμια κοινότητα είναι σοκαρισμένη από την δολοφονική επίθεση των αφγανών ταλιμπάν εναντίον ενός σχολείου, ας έχουμε υπ' όψη το παραπάνω υλικό ώστε να σχηματίσουμε σωστή άποψη σχετικά με το ποιος είναι αυτός που όπλισε τα χέρια των δολοφόνων.

[Η ιδέα του παραπάνω κειμένου πάρθηκε από το άρθρο τού Νίκου Μπογιόπουλου "Δακρυσμένοι... κροκόδειλοι", το οποίο δημοσιεύεται στον ιστοτόπο enikos.gr]

Γ.Μαργαρίτης: Απαξιώνουν το δημόσιο, κάνουν αδύνατο το δωρεάν στα Πανεπιστήμια

 Γ.Μαργαρίτης: Απαξιώνουν το δημόσιο, κάνουν αδύνατο το δωρεάν στα Πανεπιστήμια

Ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ, υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ και υποψήφιος Πρύτανης στο παρελθόν με την ΔΗΠΑΚ, Γιώργος Μαργαρίτης, αναλύει τις διαφωνίες του με τον Νόμο Πλαίσιο και την επιχειρούμενη εκπαιδευτική πολιτική.

            

Πολιτικωλογίες

 Πολιτικωλογίες

Ενώ το ενδιαφέρον στην αστική πολιτική σκηνή και την ιερή λειτουργία της αγίας ελληνικής δημοκρατίας κορυφώνεται με τις διαδικασίες για την εκλογή ΠτΔ (σε αυτό που ο σύγχρονος έλληνας στοχαστής λαϊκό στρώμα ονομάζει εύστοχα «αστικό πατατάκι»), η αγωνία μας για αυτή την κορύφωση και τις απάτητες κορυφές, στις οποίες μπορεί να οδηγήσουν οι εξελίξεις, αποτυπώνεται στην χτεσινή εικόνα της αλέκας με το βαριεστημένο ύφος και το πρόσωπο να στηρίζεται στα χέρια της, για να μην πέσει στο πάτωμα από την πολλή αγωνία. Απ’ αυτή τη σημειολογία και τη λογική ερμηνεία της γλώσσας του σώματος, εξαιρείται η γνωστή και εξαιρετέα σώτη, που πολλές φορές δεν μπορεί να κρατήσει όρθιο το κεφάλι της από τους πολλούς μπάφους –ένα πραγματικό αγκωνάρι και πυλώνας της σύγχρονης, σοσιαλφιλελεύθερης σκέψης.

Εδώ σε άλλο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο

Και η αγωνία μας φουντώνει. Πότε θα βρεθούμε οι δυο μας μόνοι;

Θα την κάνουν γυριστή οι ψεκασμένοι έλληνες που βλέπουν το (εκλογικό τους και γενικά) τέλος να πλησιάζει; Θα ρίξει ο μητσοτάκουλας το σαμαρά, παίρνοντας αναδρομικά εκδίκηση για το 93’; Θα πάμε μήπως σε υπηρεσιακή λύση νέου παπαδήμου; Θα προταθεί για προεδρίνα η μαρία δαμανάκη, για να αναγνωριστούν επιτέλους οι προσπάθειές της και να βολευτεί σε μια θέση αντάξια των αγώνων της και του ξεπουλήματός τους; Θα πάμε τελικά σε εκλογές; Τις θέλει όμως ο σύριζα ή προτιμά να τις τρενάρει, για να πλησιάσει την αυτοδυναμία και να αποφύγει κάποια πακέτα μέτρων, κερδίζοντας μεγαλύτερη περίοδο χάριτος στην αρχή της διακυβέρνησής του; Και πόσο μπορεί να αντέξει χωρίς αλληλοφαγώματα μακριά από το μέλι της κυβερνητικής εξουσίας;

Η ζαρούλια έβαλε γλώσσα στο φιλί της στο μιχαλολιάκο; Γιατί δεν πήγε κι η ουρανία για να φιλήσει τον ναζομπαμπά της; Το παλτό της ρέιτσελ μύριζε αιθέρια έλαια και κοχύλια της θάλασσας; Πώς  να νιώθει άραγε ο λυκούδης που του τη βγήκε από αριστερά ως κι ο βύρων πολύδωρας; Ο μπούκουρας θα ψηφίσει κι αυτός πτδ επειδή φοβάται κάποιο πιστωτικό γεγονός; Υπάρχει έστω ένας ψηφοφόρος-μέλος της ανταρσυα που να πιστεύει πως τα ποσοστά που της δίνουν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; Το κοινοβουλευτικό ματς είχε περισσότερο σασπένς από το οσφπ-πανιώνιος, που ξεκινούσε την ίδια ώρα για το πρωτάθλημα; Πέρδεται ή αφοδεύει κιόλας η φοράδα στο γενί τζαμί;

Και τι σηματοδοτεί η στροφή στις αμερικανοκουβανικές σχέσεις κι η απελευθέρωση των εναπομεινάντων κρατούμενων από τους πέντε κουβανούς (άσχετο με τα προηγούμενα, αλλά ίσως και το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον ερώτημα);

Η αλήθεια πάντως είναι πως ακόμα και πολλοί δικοί μας σφοι περιμένουν τις εκλογές, για να σπάσει κάπως η καταθλιπτική μονοτονία του τελευταίου διαστήματος, να βγει νέα κυβέρνηση και να αρχίσει να κινείται κάτι, έστω και σε τέτοιο επίπεδο. Μια μονοτονία που δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο, αλλά γίνεται ακόμα πιο εμφατική κι αβάσταχτη, από την αναπόφευκτη σύγκριση με την κινητικότητα και τους αγώνες που ξεδιπλώθηκαν το αμέσως προηγούμενο διάστημα (χοντρικά τη διετία 10-12΄και τα μεθεόρτιά της, με την όποια κεκτημένη ταχύτητα που έβαινε διαρκώς μειούμενη). Κατανοώ απόλυτα το σκεπτικό, συμμερίζομαι την αφετηρία του, αλλά δε νομίζω πως μπορώ να συμφωνήσω.

Πού οφείλεται βασικά η παντελής απουσία ενδιαφέροντος; Δεν έγκειται μόνο, κατά τη γνώμη μου, στο ότι παρακολουθούμε μια στημένη λίγο-πολύ κούρσα με λίγο-πολύ προκαθορισμένα όρια, αλλά στο ότι τα.. καθαρόαιμα που συμμετέχουν είναι ψοφάλογα. Η κυβέρνηση έπιασε το στόχο των 160 βουλευτών (όπου έβαλε μόνη της τον πήχη) οπότε μπορεί να νιώθει κατά ένα 20% χαρούμενη και κατά το υπόλοιπο 80% να έχει εικόνα μεγάλης παρασκευής –σύμφωνα και με την τετράγωνη λογική του μελά.

Κι η γενική εντύπωση είναι πως ψυχορραγεί, πιάνεται από τα γκριζοβαμμένα μαλλιά της και καταφεύγει σε απεγνωσμένες κινήσεις και μια υστερική τρομολαγνεία στα όρια της γραφικότητας.

«Θα με κάνουν κι εμένα στο τέλος να ψηφίσω σύριζα», μου είπε για πλάκα μια σφισσα, μετά από ένα σύντομο ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων.

Από την άλλη αυτή η κυβέρνηση έκλεισε χτες δυόμισι χρόνια θητείας –και μπορεί να συνέχιζε αν δεν ήταν στη μέση ο σκόπελος της εκλογής προέδρου, εφόσον δε νιώθει κάποια ιδιαίτερη πίεση. Ο σύριζα εφαρμόζει στην εντέλεια την τακτική του ώριμου φρούτου (που ήδη σαπίζει και είναι έτοιμο να πέσει), εκφράζοντας περισσότερο την απογοήτευση του κόσμου (ένα ξεψυχισμένο, κουρασμένο «άντε να φύγουνε»), παρά κάποιο πλειοψηφικό ρεύμα ελπίδας.

Το σύστημα δε χρειάστηκε να καταφύγει ως τώρα στο χαρτί του σύριζα για να διαχειριστεί καλύτερα κάποια ασυνήθιστη συνθήκη (μια πιθανή, αναγκαστική έξοδο από το ευρώ ή μια ισχυρή κινηματική-κοινωνική πίεση). Τηρεί συνεπώς μια επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση, επιδιώκοντας την πλήρη ευθυγράμμισή της, και στις τελικές της λεπτομέρειες, με τους στρατηγικούς του σχεδιασμούς. Και δρα πιθανότατα με το σκεπτικό να μην κάψει εντελώς τον έτερο πυλώνα του νεόκοπου δικομματισμού, που διασφαλίζει την σταθερότητά του. Μήπως όμως έτσι καεί πρόωρα ο σύριζα και πάμε στο σενάριο της σύντομης αριστερής παρένθεσης;

Προέχει πάντως να βγουν τα κουκιά της αυτοδυναμίας, με το σύριζα να ψάχνει ένα ποσοστό που θα του δώσει 100 από τις 250 έδρες που μοιράζονται αναλογικά –εφόσον τις άλλες πενήντα τις παίρνει με το ληστρικό μπόνους του πρώτου κόμματος. Το οποίο αντιστοιχεί σε 40%, αλλά υπολογίζεται στο σύνολο των κομμάτων που ξεπερνάν το όριο του 3% (αν δηλ τα κόμματα που μένουν εκτός, φτάσουν αθροιστικά το 10%, το ποσοστό υπολογίζεται με βάση το υπόλοιπο 90% και ο πήχης πέφτει αυτόματα στο 36%). Το ιδανικό για εμάς σενάριο θα ήταν ίσως να αναγκαστεί να συνεργαστεί με το ποτάμι ή ένα τμήμα του πασόκ, για να σχηματίσει κυβέρνηση, που θα ρίξει μια ώρα αρχύτερα τις φιλολαϊκές μάσκες του. Ενώ το χειρότερο θα ήταν να πλησιάσει την αυτοδυναμία τόσο, ώστε να ασκήσει πίεση στη δική μας κοινοβουλευτική ομάδα (που θα του λείπει για να υπερβεί τους 150) για ψήφο ανοχής, όχι επειδή υπάρχει περίπτωση να τη δώσουμε, αλλά γιατί μπορεί να πιάσει σε κάποιο κόσμο, ως επιχείρημα εν όψει των δεύτερων εκλογών, τις οποίες φυσικά και θα προτιμήσει, ώστε να εντείνει την πόλωση και τις πιέσεις.

Το βασικό παρόλα αυτά είναι πως η κοινοβουλευτική μονοτονία δεν μπορεί να αλλάξει με εκλογικούς όρους –είναι ανόητο να το περιμένει κανείς αυτό. Κι αν οδηγηθούμε με αυτό το κλίμα, που επικρατεί σήμερα, στις κάλπες, η μπίλια θα κάτσει ασφαλώς σε κάποια από τις χειρότερες εκδοχές του φάσματος δυνατοτήτων που ανοίγονται μπροστά μας, εφόσον δεν μπουν δηλ άλλοι παράγοντες στο τραπέζι, για να αλλάξει το φύλλο. Και τότε θα αυξηθεί απελπιστικά η αβάσταχτη μονοτονία των ημερών..

Τσουνάμι νίκης: Γαλάζιο στέλεχος στη Λάρισα, προσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ!

 Τσουνάμι νίκης: Γαλάζιο στέλεχος στη Λάρισα, προσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ!

Την απόφασή του να προσχωρήσει... στον ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ο υπεύθυνος Οικονομικών της ΝΟΔΕ Λάρισας της ΝΔ Μπάμπης Τσιαπάλας - με πολυετή θητεία στο κυβερνών κόμμα - σε επιστολή του στηνΕλευθερία, σημειώνοντας ότι "ούτε τα πρόσωπα αλλά πολύ περισσότερο οι αντιλαϊκές πολιτικές της δεν αρμόζουν στο προσωπικό μου όραμα για τον τόπο μας".

"Δεν μπορώ πλέον να ανεχτώ τον χλευασμό της κοινής γνώμης για την παράταξη που στήριξα από τα 15 μου χρόνια και δεν είμαι ο μοναδικός από τη ΝΔ που τα ακούω καθημερινά. Είμαι όμως από τους μοναδικούς, που δεν θα προσκυνήσω το σιωνισμό αλλά ούτε και τη στεγνή προπαγάνδα προς οποιαδήποτε πολιτική δύναμη του τόπου προσπαθεί να σταματήσει την πλήρη εξαθλίωση των Ελλήνων.

Σίγουρα στην κυβερνώσα παράταξη της ΝΔ υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας, αν πάμε λίγο πίσω και εξετάσουμε τις δηλώσεις Μπαλτάκου για τη Χ.Α. και ακόμη πιο σίγουρα η δημοκρατία στον τόπο δεν αποκαθίσταται εάν όποιον δημοκρατικά εκλεγμένο βουλευτή, από οποιονδήποτε χώρο, που μας στερεί ψήφους τον κλείνουμε στη φυλακή.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι αποφάσεις της συγκυβέρνησης μεθοδεύονται και καθοδηγούνται με απώτερο σκοπό τον πλήρη κατακερματισμό αυτού του τόπου. Για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και πολλούς περισσότερους που τους ζούμε καθημερινά δηλώνω ότι παραιτούμαι από την οικονομική επιτροπή του κόμματος της ΝΔ σε επίπεδο νομού Λάρισας και επιπλέον αυτοδιαγράφομαι και από μέλος της ΝΔ δηλώνοντας ότι δεν θα συμμαχήσω με κανέναν προδότη της χώρας μου.

Η Ελλάδα ούτε είναι, ούτε θα γίνει ενέχυρο για τη ζωή των παιδιών μας. Δηλώνω λοιπόν ότι στηρίζω τόσο τη διάφανη και απαρέγκλιτη πολιτική όσο και τις δημοσιονομικές εξαγγελίες της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης οι οποίες πιστεύω ότι εάν εφαρμοστούν θα σταματήσουν τη χώρα από τη συνεχιζόμενη καταστροφή των μνημονίων.

Προσχωρώ λοιπόν επίσημα και δημοσίως στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ του οποίου οι προγραμματικοί στόχοι με βρίσκουν σύμφωνο και πιστεύω ότι η υλοποίησή τους θα ανασυντάξει την ελληνική κοινωνία, η οποία βάλλεται στο σύνολό της εκτός βέβαια των χαϊδεμένων τραπεζιτών και του συστήματός τους.

Εύχομαι και ελπίζω να σταματήσουν πολλοί από τους αγνούς Νεοδημοκράτες να στηρίζουν αυτόν τον παραλογισμό και να ακολουθήσουν τη συνείδηση και όχι το συμφέρον τους. Όποιος ξαναψηφίσει την παρούσα κατάσταση θα είναι υπεύθυνος και υπόλογος απέναντι στα παιδιά του, πράγμα το οποίο καταλαβαίνουν οι νεότεροι, όχι όμως και κάτι κολλημένα μυαλά από τους παλαιότερους" καταλήγει ο κ. Τσιαπάλας.

(Εφημερίδα «Ελευθερία»)

Πηγή: Nooz (οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Ποιος δημιούργησε τους Ταλιμπάν

 Ποιος δημιούργησε τους Ταλιμπάν

Το παρακάτω άρθρο, είναι του Νίκου Μπογιόπουλου, στο enikos.gr, με τίτλο "δακρυσμένοι... κροκόδειλοι".

To έγκλημα των ταλιμπάν με την εκατόμβη των μικρών παιδιών στο Πακιστάν έχει αφήσει όλους τους – πραγματικούς – ανθρώπους άφωνους.

Επειδή, λοιπόν,η φρίκη είναι πολύ μεγάλη για να αντέξει κανείς να βλέπει την υποκρισία να κρύβεται πίσω από τις οιμωγές και επειδή τα γνήσια δάκρυα πρέπει να διαχωρίζονται από εκείνα των κροκόδειλων, επαναλαμβάνουμε και υπενθυμίζουμε: 

Η φωτογραφία είναι από τη συνέντευξη του τότε συμβούλου του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, του Μπρζεζίνσκι, στο περιοδικό «American Interest» (τεύχος Μάης - Ιούνης 2008).

Το περιοδικό κυκλοφόρησε με τίτλο που καθιστά περιττό κάθε σχολιασμό: «Θα το ξαναέκανα! Μιλώντας για το Αφγανιστάν με τον Ζίγκμπνιου Μπρζεζίνσκι».

Στη φωτογραφία που δημοσίευσε το περιοδικό υπάρχουν δύο πρωταγωνιστές. 

Ο δεύτερος, εκείνος με τον οποίο συνομιλεί ο εκ των «μάγων της αμερικανικής διπλωματίας» Μπρζεζίνσκι, δεν είναι άλλος από τον νεαρό τότε Οσάμα Μπιν Λάντεν!

Αυτός είναι, ο μακαρίτης ο Μπιν Λάντεν είναι, που εικονίζεται να εκπαιδεύει στα όπλα τον Μπρζεζίνσκι. 

Η φωτογραφία έχει ημερομηνία 3 Φλεβάρη 1980 και είναι τραβηγμένη στο Κίμπερ του Πακιστάν, σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν.

Ήταν τότε που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έφτιαχνε – στα δικά τους εργαστήρια φτιάχτηκαν – τους ταλιμπάν. 

Και τους έφτιαχνε, με ορμητήριο ακριβώς το Πακιστάν, στο όνομα της ελευθερίας, της δημοκρατίας και προπαντός στο όνομα της παγκόσμιας σταυροφορίας εναντίον του κομμουνισμού…    

Όπως βλέπουμε, λοιπόν, ο Μπρζεζίνσκι ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν - που εμπνευστής τους ήταν ο Μπρζεζίνσκι - τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.

Τόσο αγαστή, μάλιστα, που ο προεδρικός σύμβουλος, ακόμα και εφτά χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους (σσ: τονίζουμε ξανά ότι η συνέντευξη του Μπρζεζίνσκι δόθηκε το 2008), ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική στον κόσμο, δήλωνε ευθέως και απροκάλυπτα:  

«Θα το ξαναέκανα»!

Αλήθεια, όσοι παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν το περιεχόμενο της λέξης «ιμπεριαλισμός», τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν; 

Υστερόγραφο: Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές στη Βουλή συνεχιζόταν το μέτρημα. Στο μεταξύ, το μέτρημα στην κοινωνία βγάζει: 6,3 εκατομμύρια φτωχοποιημένους, 1,5 εκατομμύριο άνεργους και 700.000 παιδιά υποσιτισμένα. Κι αυτό το μέτρημα συνεχίζεται, επίσης…

Αναρτήθηκε από faros

Στη δευτέρα παρουσία

Στη δευτέρα παρουσία

Αποκαλυπτική η Νάντια Βαλαβάνη χτες, στην πρωινή εκπομπή του ΜΕΓΚΑ. Μην μπορώντας να αντικρούσει τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλο και την κριτική που έκανε στον ΣΥΡΙΖΑ, η βουλευτής του παραδέχτηκε: «Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα μέσα στην επόμενη τετραετία σαν κυβέρνηση να προχωρήσει σε πλήρη αποκατάσταση των απωλειών που είχε ο λαός»! Επιχείρησε, μάλιστα, να δικαιολογηθεί, λέγοντας πως «ο λαός έχει συν 1 εκατομμύριο άνεργους και συν 30% μέση μείωση εισοδήματος...» και να αντιπαρέλθει την κριτική του ΚΚΕ με εξυπνακισμούς του τύπου «αν το ΚΚΕ έχει τη δυνατότητα να μας πει πώς μπορούν να βρουν δουλειά οι άνεργοι, να μας το πει και εμείς να πάμε μαζί», θυμίζοντας τον Τζουμάκα τη δεκαετία του 1990 που πέταγε κάτι τέτοια...
Για να εισπράξει «πληρωμένη» απάντηση απ' τον Ν. Καραθανασόπουλο: «Με την έξοδο απ' την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Εμείς το λέμε πολύ καθαρά. Μ' αυτό τον τρόπο θα αξιοποιηθεί το σύνολο παραγωγικών δυνατοτήτων και θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας. Και μη αναγνώριση του χρέους. Και στα τρία αυτά ζητήματα, εσείς λέτε ναι και στην ΕΕ, και στα μονοπώλια, και στο χρέος, άρα λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος και το παραδεχτήκατε και εσείς ότι στη δευτέρα παρουσία θα αντιμετωπιστούν οι απώλειες».

Γαργάρες..

Γαργάρες...

Διαμαρτύρεται ο Θ. Καρτερός («Αυγή», 16/12/2014), γιατί - λέει - το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει στο ΣΥΡΙΖΑ ότι του επιτίθενται. Γράφει: «Λέει σε χτεσινό του σχόλιο το ΚΚΕ: Οι εκβιασμοί και τα τρομοκρατικά διλήμματα της κυβέρνησης και παραγόντων της ΕΕ δεν αφορούν κυρίως το δικομματικό καβγά με το ΣΥΡΙΖΑ, που είναι δεσμευμένος στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο, αλλά απευθύνονται στο λαό κι έχουν στόχο να αποσπάσουν τη συναίνεσή του στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής (...) Οπως βλέπετε, ο ΣΥΡΙΖΑ στο σχετικό σχόλιο είναι μία από τα ίδια με τη ΝΔ (...) Κάτι σημαντικό λείπει όμως εδώ. Το προσέξατε; Κάτι έχει εξαφανιστεί, το έχει φάει το σκοτάδι (...) Ποιος είναι στο στόχαστρο; Ποιος βάλλεται ως κίνδυνος για τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη (...) Τσιμουδιά επ' αυτού (...) Ο κόσμος το 'χει τούμπανο, και μόνο εσύ κρυφό καημό, ότι οι Γιούνκερ, οι Μοσκοβισί, τα αρπακτικά των αγορών ΣΗΜΑΔΕΥΟΥΝ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γεγονός; Μάλιστα. Ασήμαντο; Καθόλου. Εκτιμήστε το, λοιπόν. Χωρέστε το στην πολιτική σας. Αλλά μην το κάνετε κατά το κοινώς λεγόμενο γαργάρα. Γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, η γαργάρα δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστική αρετή...».

***

Ας αντιπαρέλθουμε το γεγονός ότι ο Θ. Κ. είναι ο τελευταίος που μπορεί να μας παραδώσει μαθήματα για τις κομμουνιστικές αρετές. Στο προκείμενο: Θα 'πρεπε να γνωρίζει - τόσο που καταπιάνεται με το ΚΚΕ - ότι μέτρο της κριτικής του στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τι λέει ο Μοσκοβισί, ο Σαμαράς και ο Γιούνκερ για το ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι λέει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του και την πράξη του και πού το λέει. Που δίνοντας καθημερινά εξετάσεις στο σύστημα φροντίζει να καθησυχάζει τους «ανησυχούντες» που τον έχουν στο «στόχαστρο», που λέει και ο Θ. Κ., προκειμένου να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή εύνοιά τους, να πάρει το χρίσμα ως δύναμη διακυβέρνησης, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι χωρίς το χρίσμα του κεφαλαίου η λαϊκή ψήφος δε φτάνει. Μπροστά, λοιπόν, στην προπαγάνδα των «αρπαχτικών των αγορών», τους λέει με τον πιο πειστικό τρόπο να μην ανησυχούν, γιατί δεν πρόκειται να προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες χωρίς τη δική τους σύμφωνη γνώμη (Ν. Παππάς, σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα στην ιταλική εφημερίδα «Λα Στάμπα»). Δίνει όρκους πίστης στο ευρώ προπαγανδίζοντας ότι δεν έχει σκοπό να το βάλει σε κίνδυνο, αφού για το ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.

***

Και βεβαίως δεν είναι μόνο αυτά. Μια ματιά ακόμη στα διαπιστευτήρια, τις συστατικές επιστολές, τα γραπτά και προφορικά του κόμματός του, απ' το Χιούστον ως τις όχθες της λίμνης Κόμο στην Ιταλία στην «κλειστή λέσχη» των Ευρωπαίων μεγαλοεπιχειρηματιών και πολιτικών, κάτι σαν τη λέσχη Μπίλντερμπεργκ, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο με τις συναντήσεις με Σόιμπλε, αλλά και με τον Ασμουσεν, στο ΣΕΒ και στο ΣΕΤΕ, στους φαρμακοβιομήχανους και τους εφοπλιστές... Στα ταχύρρυθμα μαθήματα για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που παρέδωσαν Μηλιός - Σταθάκης στο Σίτι σε ξένα funds. Στα εγκώμια Παπαδημούλη για τον καπιταλισμό της Κεντρικής Ευρώπης... Στις δηλώσεις υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του κέρδους από τον Τσίπρα. Τις διαβεβαιώσεις ότι θα εξασφαλίσουν την αποπληρωμή του χρέους προς τους δανειστές. Ολα αυτά ο Θ. Κ. τα κάνει «γαργάρα». Λες και την κινδυνολογία ανάμεσα σε κυβερνητικούς ανταγωνιστές δεν την έχουμε ξαναδεί, για να θυμηθούμε την κόντρα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες του 1980 και 1990, μέχρι για το σκότος και το φως είχαμε ακούσει. Αυτό που λέει το ΚΚΕ και προσπαθεί να διαστρεβλώσει ο Θ. Κ. είναι ότι ο εκβιασμός δεν έχει νόημα απέναντι σε μια δύναμη που ήδη με κάθε τρόπο δίνει καθημερινά διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο, διαβεβαιώνει για την πρόθεσή της να συνεχίσει στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ. Ο εκβιασμός απευθύνεται πρώτα και κύρια στους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, και μάλιστα πιάνει τόπο και με την ευθύνη του υποτιθέμενου «θύματος» ΣΥΡΙΖΑ, που σε όλους τους τόνους εδώ και χρόνια πολιτεύεται με άξονα το ρεαλισμό, που λέει ότι η παρουσία της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη πρέπει να γίνει και στόχος του λαού, αν θέλει να ζήσει καλύτερα.
...Μια ματιά σε όλα αυτά αρκεί για να πείσει και τον πλέον καχύποπτο ποιος κάνει γαργάρα την αλήθεια, κρύβοντάς την από το λαό.

Την επόμενη μέρα ο λαός χρειάζεται πιο ισχυρό ΚΚΕ

Την επόμενη μέρα ο λαός χρειάζεται πιο ισχυρό ΚΚΕ

Αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα

Φίλες και φίλοι.
Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Στη μελέτη αυτής της 100χρονης Ιστορίας, που είναι η ίδια η Ιστορία του λαού μας, χρειάζεται να σκύψει κανείς.
Ιδιαίτερα σήμερα, που κάνουν παρέλαση παλιοί και νέοι «σωτήρες», που πάνε κι έρχονται τα δήθεν «εθνικά συμφέροντα», οι «εθνικές υποθέσεις» και οι θυσίες πια δεν αφορούν στο τι ο καθένας εθελοντικά καταθέτει και για ποιο σκοπό, αλλά στο τι «από τα πάνω» του επιβάλλεται.
Ολα αυτά τα διάφορα δήθεν «εθνικοπατριωτικά», που εκστομίζουν κάθε τρεις και λίγο οι κυβερνώντες και οι προαλειφόμενοι να κυβερνήσουν, είναι τελικά γνώριμες εικόνες, έννοιες, λέξεις και νοήματα, που συνήθως επιστρατεύει η άρχουσα τάξη για να αποπροσανατολίσει, να ξεγελάσει και να συμπαρασύρει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα στους δικούς της στόχους και σκοπούς, κάτω από τη σημαία των δικών της ιδιοτελών ταξικών συμφερόντων.
Πάντα η αστική τάξη τα δικά της ταξικά συμφέροντα τα βάφτιζε - και συνεχίζει να τα βαφτίζει - εθνικά.
Γι' αυτό τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που διαχρονικά επέβαλαν οι αστικές κυβερνήσεις παρουσιάζονταν ως «θυσίες».
«Θυσίες για να προλάβουμε το τρένο της ανάπτυξης», «θυσίες για να μπούμε στην ΟΝΕ» και τώρα «θυσίες για να βγούμε από την κρίση και να μπούμε στην ανάκαμψη», που τελικά πάντα ήταν θυσίες της εργατικής τάξης, του λαού μας, για την κερδοφορία λίγων επιχειρηματικών ομίλων.
Κάθε φορά παλιοί και νέοι «σωτήρες» τα συμφέροντα της αστικής τάξης θέλουν να σώσουν.
Επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά ότι το παλιό, το σάπιο, πάντα εμφανίζεται με τη μάσκα του νέου, πότε του αρυτίδωτου, πότε του μακιγιαρισμένου.
Χόρτασε ο λαός μας από «θυσίες» και «σωτήρες».
Κι αυτοί που του λένε ότι τον έσωσαν, όπως η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, και αυτοί που του λένε πως τώρα θα τον σώσουν, όπως η αξιωματική αντιπολίτευση, ξέρουν πολύ καλά πως η εργατική τάξη, ο λαός μας μπορεί μόνος του να σωθεί, αν το αποφασίσει και πάρει αμπάριζα κι αυτούς και το σύστημα που όλοι τους στηρίζουν.

Σερβίρουν στο λαό ψεύτικες προσδοκίες για την «επόμενη μέρα»

Παλιοί και νέοι «σωτήρες», με αφορμή και τη σημερινή πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, που φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών, σερβίρουν ξανά στο λαό νέα - στην ουσία παλιά και ξαναζεσταμένα - διλήμματα.
Ολοι τους μιλούν για την «επόμενη μέρα», καλλιεργώντας ψεύτικες προσδοκίες στο λαό ότι αυτή η επόμενη μέρα θα 'ναι καλύτερη μέρα για το λαό.
Οι περιγραφές του πρωθυπουργού για τη χώρα που μπαίνει στην ανάκαμψη, για την ανεργία που άρχισε να υποχωρεί, για τις επενδύσεις που είναι έτοιμες να μπουν στην Ελλάδα, δεν αφορούν τις αγωνίες ενός ολόκληρου λαού που ματώνει καθημερινά πληρώνοντας τα βάρη της κρίσης.
Δεν αγγίζουν ακόμα και τις χαμηλές προσδοκίες των εργαζομένων να μπει έστω ένα φρένο στον κατήφορο.
Γιατί η ανάκαμψη δεν αφορά τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που πάρθηκαν πίσω, αλλά την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών.
Η υποχώρηση της ανεργίας δε σημαίνει ότι το 1,5 εκατ. των ανέργων θα πάρει πίσω τη δουλειά που είχε, με το μισθό και τα δικαιώματα που είχε, γιατί ο άνεργος θα παύει να θεωρείται άνεργος αν δουλέψει μία μέρα το μήνα ή λίγες ώρες τη βδομάδα...
Και οι επενδύσεις που διαφημίζει ο πρωθυπουργός θα πατήσουν πάνω στα ερείπια των κατεστραμμένων εργασιακών δικαιωμάτων.

MotionTeam

Και οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, πρέπει να ξέρουν πως, κάθε φορά που θα ακούν για ανάπτυξη και επενδύσεις, νέα μέτρα θα ανακοινώνονται και η αντιλαϊκή επίθεση θα κλιμακώνεται.
Τέτοια μέτρα πάρθηκαν σε όλη την περίοδο της κρίσης και σε όλες τις χώρες που είχαν ή δεν είχαν μνημόνια και τρόικες.
Τέτοια μέτρα θα συνεχίζουν να παίρνονται και μετά από την έξοδο από την κρίση, για να παραμείνουν στη φάση της ανάκαμψης.
Γιατί είναι μέτρα που τα έχει ανάγκη το κεφάλαιο.
Μέτρα που τα υπαγορεύει η στρατηγική της ΕΕ.
Και η νέα αντιλαϊκή επίθεση, που είναι στα σκαριά, τέτοια μέτρα περιλαμβάνει, για να σαρώσουν ό,τι έχει απομείνει στο λαϊκό εισόδημα, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Σημασία δεν έχει αν τα μέτρα αυτά θα επιστεγάσουν μια νέα συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας τώρα ή θα τα πάρει μια νέα κυβέρνηση αύριο, αυτή που θα προκύψει μετά από τις εκλογές.
Γιατί πλέον όλα αυτά, που είναι απαιτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων, έχουν τη σφραγίδα της ΕΕ, έχουν ήδη τεθεί στην ημερήσια διάταξη.
Σημασία για το λαό δεν μπορεί να έχει πότε και ποιος θα κληθεί να τα πάρει, αλλά πώς θα τα ματαιώσουμε, θα τα εμποδίσουμε.
Σημασία έχει πώς ο λαός θα κινητοποιηθεί για να μην επιτρέψει σε καμιά κυβέρνηση να προχωρήσει τη νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό.

Που θα μετατρέψει την Κοινωνική Ασφάλιση και τη σύνταξη σε όνειρο θερινής νυκτός για τις νέες γενιές των εργαζομένων, που θα δουλεύουν και θα ζουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες από αυτές των γονιών τους, ουσιαστικά ως τα βαθιά τους γεράματα για να πάρουν ένα επίδομα φτώχειας.

Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ έχουν υπογράψει συμφωνία με το ίδιο το σύστημα

Θέτουμε ορισμένα ερωτήματα:
-- Ποιος υπαγορεύει αυτά τα μέτρα;
Η εξυπηρέτηση απλά ενός χρέους που δε δημιούργησε ο λαός ή η μόνιμη απαίτηση των μονοπωλίων για μείωση του «εργατικού κόστους» και η απαλλαγή των επιχειρηματικών ομίλων από ασφαλιστικές εισφορές, που τελικά εξυπηρετεί τη δική τους μόνιμη ανάγκη για αύξηση των κερδών τους;
-- Ποιος υπαγορεύει τα νέα διαρθρωτικά μέτρα, τις μεταρρυθμίσεις, που η κυβέρνηση λέει ότι «έπρεπε να τις κάνουμε ακόμα και αν δε μας τις ζητούσαν»;
Η συμφωνία με την τρόικα για το ύψος του λεγόμενου δημοσιονομικού κενού ή η στρατηγική της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της;
Η κλιμάκωση της επίθεσης είναι δεδομένη. Είτε έρθει τώρα ως προϋπόθεση για τη συμφωνία με τους δανειστές, που επιδιώκει η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τη «συμφωνία της επόμενης μέρας» όπως λέει ο πρωθυπουργός, είτε την καθυστερήσουν λίγο οι εκλογές και η κυβερνητική εναλλαγή.

Από τη μεγάλη συναυλία που ακολούθησε την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα

Στο «διά ταύτα», μικρή σημασία έχει για το λαό που υποφέρει αν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ υπογράψουν μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη συμφωνία ή υπογράψει μια νέα, αφού, όπως λέει, μια συμφωνία, ένα πρόγραμμα με αυτούς έτσι κι αλλιώς θα υπάρχει και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ...
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια έχουν υπογράψει, στην αρχή ξεχωριστά και τώρα από κοινού, συμφωνία με το ίδιο το σύστημα. Κι αυτό είναι το πρώτο και μεγαλύτερο μνημόνιο που φέρνει μόνιμα βάσανα στο λαό.
Συμφωνία με το σύστημα υπογράφει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ολοκληρώνει τη μετάλλαξή του στον άλλο πόλο της αστικής διαχείρισης, τη γνωστή μας από παλιά σοσιαλδημοκρατία.
Κι αυτό το σύστημα δεν παίρνει από γιατρειά, δε σώζεται με τα γιατροσόφια της μιας ή της άλλης διαχείρισης, που υπόσχονται έξοδο από την κρίση και επιστροφή στην ανάκαμψη.
Οι υπαρκτές διαφορές της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ αφορούν ακριβώς το μείγμα διαχείρισης, δηλαδή τον τρόπο για την επίτευξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εξωραΐζοντας και οι δύο το αντιλαϊκό και ταξικό της περιεχόμενο.
Η ΝΔ ζητάει επιμήκυνση χρέους, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει μείωση του χρέους, χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, πιο επεκτατική πολιτική, συμπόρευση με τη Γαλλία και την Ιταλία για μεγαλύτερη άσκηση πίεσης στη Γερμανία.
Την ίδια στιγμή όμως, και οι δύο κρύβουν από το λαό ότι η όποια ρύθμιση του χρέους και η χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, σε συμφωνία πάντα με τους εταίρους, ζητείται όχι για να ανακουφιστεί ο λαός, αλλά για ν' αυξηθεί η κρατική στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων.
Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ αποσιωπά το γεγονός ότι η πολιτική που εφαρμόζουν σήμερα ο Ολάντ στη Γαλλία και ο Ρέντσι στην Ιταλία, παρά τις διαφορές τους με τη Μέρκελ, περιλαμβάνει απελευθέρωση των απολύσεων, νέα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, φορολογική επιβάρυνση μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, κατεδάφιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Με ή χωρίς λιτότητα, με επεκτατική ή περιοριστική πολιτική, οι διαφορετικές συνταγές, τα διαφορετικά γιατροσόφια δε θα καταφέρουν να γιατρέψουν το σύστημα από τις κρίσεις του. Καμιά αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης, ούτε να οδηγήσει σε καπιταλιστική ανάπτυξη προς όφελος του λαού.
Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ είναι αποκαλυπτικά: Ανησυχία για την Ευρωζώνη, που στην πραγματικότητα είναι σε στασιμότητα.
Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στην Ιαπωνία. Ακόμα και στις ΗΠΑ, που διατηρούν την πρώτη θέση στην παγκόσμια οικονομία, είναι ορατά τα σημάδια υποχώρησης.
Επιβράδυνση παρατηρείται και στις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και της Νότιας Αφρικής.
Τα επιτελεία του καπιταλισμού επιβεβαιώνουν αυτό που από την αρχή λέγαμε ως Κόμμα, ότι, ακόμα και αν βγούμε από την κρίση και περάσουμε στη φάση της ανάκαμψης, αυτή η πιθανή ανάκαμψη θα είναι μικρή και αναιμική και θα δώσει τη θέση της σε νέα, πιο βαθιά κρίση.
Και η έξοδος από την κρίση, που θα ακουμπήσει συγχρονισμένα μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες, μπορεί να πάρει ακόμα και τη μορφή ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, με ακόμα πιο οδυνηρές συνέπειες για τους ίδιους τους λαούς.
Και αυτά τα ζητήματα των ανταγωνισμών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, και η μορφή που μπορεί να πάρει η όξυνσή τους, δεν τα ακουμπούν ούτε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εφησυχασμοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντούν στους εκβιασμούς της κυβέρνησης

Μπροστά στη μάχη των εκλογών η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά τα τελευταία χρόνια.
Να εκβιάζει και να τρομοκρατεί. Με την τρομοκρατία της εξόδου από την Ευρωζώνη, της χρεοκοπίας, του φόβου των αγορών που δεν αστειεύονται, προσπαθεί να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση σε μια πολιτική που έχει ήδη χρεοκοπήσει τον ίδιο το λαό.
Η κινδυνολογία και οι εκβιασμοί, οι παραινέσεις για σταθερότητα και ομαλότητα, δεν αφορούν μόνο την αντιπαράθεσή της με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως - κι αυτό πρωταρχικά τους ενδιαφέρει - το να αποσπάσουν την εκλογική λαϊκή συγκατάθεση και συναίνεση στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, την υποταγή του λαού.
Η επόμενη μέρα που μπορεί να υποσχεθεί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχει τα ίδια μελανά χρώματα με την προηγούμενη, αυτά της φτώχειας, της ανεργίας για την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.
Μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις θα παγιώνονται, παλιά και νέα χαράτσια θα μονιμοποιούνται, περικοπές σε Υγεία, Παιδεία θα συνεχίζονται, μόνο και μόνο για να μην απειληθεί δήθεν η πορεία της χώρας, να μη γυρίσουμε πίσω στα ελλείμματα.
Η απάντηση στους εκβιασμούς και στην τρομοκρατία της κυβέρνησης δεν είναι οι εφησυχασμοί του ΣΥΡΙΖΑ ότι με μια άλλη διαπραγμάτευση η επόμενη μέρα μπορεί να είναι διαφορετική για το λαό.
Γιατί, αν δεν είναι για γέλια, είναι σίγουρα για κλάματα. Τι άλλο να πει κανείς όταν ακούει ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «θα βαράει τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν»;
Αυτονομούν την οικονομία από την πολιτική και ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται αγνοώντας τους οικονομικούς νόμους της καπιταλιστικής αγοράς - πράγμα που δεν το πιστεύουμε - ή κοροϊδεύουν χοντρά το λαό. Είμαστε παραπάνω από βέβαιοι ότι το δεύτερο ισχύει... Γιατί δε φανταζόμαστε ότι στις επαφές που είχαν με εκπροσώπους των αγορών στο Σίτι του Λονδίνου, στο Κόμο της Ιταλίας και αλλού, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τούς μάθαιναν τα λαϊκά όργανα και τους δημοτικούς χορούς του τόπου μας.
Κατά τα άλλα, πορεύονται στις ράγες της ΕΕ, της ανάκαμψης της κερδοφορίας των ομίλων. Απλά. Ως συνήθως συμβαίνει με τέτοια κόμματα, ακριβώς επειδή δεν είναι ακριβώς ίδια, από διαφορετικές αφετηρίες, μπορούν να εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις στις μυλόπετρες του διπολισμού, κατά τα πρότυπα του παλιού γνωστού μας δικομματισμού.
Είναι καταραμένοι να βρίσκονται εγκλωβισμένοι, μέσα στη συνεχή πίεση της λαϊκής τους βάσης από τη μια, και από την άλλη του τι οι ηγεσίες τους επιδιώκουν προκειμένου να ενσωματώσουν ριζοσπαστικές δυνάμεις, να παροπλίσουν το κίνημα, για να προχωρήσουν τους στρατηγικούς τους σχεδιασμούς, ως νέα κόμματα της αστικής διαχείρισης, στη θέση των προηγούμενων.

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι θα συντηρήσει το αντεργατικό οικοδόμημα

Είναι παραπάνω από σίγουρο ότι διαβεβαιώσεις για την εξασφάλιση σίγουρων κερδών παρείχαν στους εκπροσώπους των αγορών, των επενδυτών, δηλαδή των καπιταλιστών. Οτι το αντεργατικό οικοδόμημα, που με τόσο κόπο έχτισαν οι προηγούμενοι, θα παραμείνει ως έχει, πρόσφορο έδαφος για κερδοφόρες επενδύσεις.
Και μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δε θα το γκρεμίσει, αλλά θα το συντηρήσει κιόλας.
Κι αυτά δεν είναι απλά εικασίες ή κρυφά λόγια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι τα φανερά γραπτά στο κυβερνητικό πρόγραμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αυτό ακριβώς που ανακοίνωσε στη ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας.
Ποιον αντεργατικό νόμο θα καταργήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε αυτούς που ψηφίστηκαν προ μνημονίου, ούτε αυτούς που ψηφίστηκαν κατά τη διάρκεια του μνημονίου.
Μήπως θα επαναφέρει το 8ωρο, θα καταργήσει την εκ περιτροπής εργασία, τη μερική απασχόληση, το δουλεμπόριο των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, τη μαθητεία, δηλαδή την απλήρωτη δουλειά για τους νέους;
Γιατί ακόμα κι αυτά τα 751 ευρώ, όταν η μερική απασχόληση ζει και βασιλεύει, είναι δώρον άδωρον.
Και καλά, το αντεργατικό οικοδόμημα είναι δύσκολο να γκρεμιστεί από τη μια μέρα στην άλλη, μας λένε...
Το λαϊκό εισόδημα, όμως, πότε θα αναπληρωθεί;
Πότε θα επιστρέψει ο 13ος και 14ος μισθός στους εργαζόμενους, η 13η και 14η σύνταξη στους συνταξιούχους;
Θα μας πουν: «Οταν το επιτρέψουν οι συνθήκες».
Μόνο που αυτά τα λέει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και δεν είναι διαφορετικά από αυτά που άρχισαν να λένε το ένα μετά από το άλλο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: «Για τις δυσκολίες που θα έχει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», η οποία «δε θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες», «για τη μεταβατική περίοδο που θα χρειαστεί»... «Για τις μνημονιακές πολιτικές που θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει αν δεν έχει αυτοδυναμία» και άλλα τέτοια, αρκετά για να καταλάβει και ο πιο καλοπροαίρετος αριστερός, προοδευτικός άνθρωπος σήμερα, πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά, το πάει εκεί που το πήγαν και οι προηγούμενοι διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής, στην προώθηση της στρατηγικής της ΕΕ, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που μόνο φτώχεια και ανεργία μπορεί να φέρει στους λαούς.
Και θα το συνεχίσει από κει ακριβώς που το άφησε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αφού αναγνωρίζει το χρέος.
Αναγνωρίζει, δηλαδή, ως υποχρέωση του λαού να πληρώνει αυτός και τα παιδιά του ένα χρέος που δε δημιούργησε ο ίδιος.
Υπόσχεται ακριβώς το ίδιο πράγμα που υπόσχεται η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ: Οτι, αν πάρει μπροστά η καπιταλιστική οικονομία, θα ωφεληθεί ο λαός.
Και οι δυο λένε ψέματα. Η καπιταλιστική ανάκαμψη θα πατήσει πάνω στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, δε θα φέρει ανακούφιση από τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, δε θα δώσει αξιοπρεπή δουλειά στα εκατομμύρια ανέργους.
Στις αποσκευές του για την κυβερνητική καρέκλα έχει και προίκα, τη στάση του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αυτήν την προίκα αξιοποιούσε τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, κάθε φορά που η αστική τάξη τράβαγε διαφορετικό χαρτί στην τράπουλα της κυβερνητικής εναλλαγής.
Και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν μετακομίσει στο ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν καλά πως χωρίς τέτοια καλή προίκα - δηλαδή τη διάλυση, το τσάκισμα του κινήματος - γάμος δε γίνεται.
Και η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ κόπιασε πολύ γι' αυτό, διαθέτοντας όλες του τις δυνάμεις για το πισωγύρισμα του λαϊκού κινήματος, που η ανατροπή του θα έφτανε μέχρι τις κυβερνητικές καρέκλες.
Οχι μόνο δεν αξιοποίησε, δυόμισι χρόνια τώρα, το υψηλό ποσοστό του 27% που του έδωσε ο ελληνικός λαός για να δυναμώσει τη λαϊκή κινητοποίηση, αλλά καλλιέργησε τη λογική της αναμονής, της ανάθεσης, περιορίζοντας τη λαϊκή παρέμβαση στη μελλοντική συμμετοχή μόνο σε κάποιες εκλογές.

Απόρριψη της αντιλαϊκής στρατηγικής, όχι ανάθεσή της σε μια άλλη κυβέρνηση

Και από δω, από τη Θεσσαλονίκη, σήμερα που οι διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας μπορεί να φέρνουν ίσως πιο κοντά τις εκλογές, θέλουμε να απευθυνθούμε στους εργαζόμενους, στους ανέργους, στους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, να στηρίξουν αποφασιστικά και να δυναμώσουν εκλογικά το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Γιατί την επόμενη μέρα, όποια κι αν είναι η νέα κυβέρνηση, θα είναι εδώ και θα συνεχίζουν να ματώνουν το λαό η ΕΕ και τα «μνημόνια διαρκείας», οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Θα είναι εδώ το δυσβάσταχτο χρέος, το οποίο αναγνωρίζουν και οι σημερινοί κυβερνώντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οι επίδοξοι κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας το λαό, που δεν ευθύνεται για τη δημιουργία του, να το πληρώσει.
Θα είναι εδώ πάνω απ' όλα το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, που έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, την πραγματική εξουσία, και θα ζητούν και στη φάση της ανάκαμψης ακόμη περισσότερα προνόμια, σε βάρος πάντα του λαού. Γι' αυτό και την επόμενη μέρα χρειαζόμαστε ένα δυνατό ΚΚΕ στο λαό και τη Βουλή.
Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε όσους σκέφτονται ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο.
Το δίκαιο αίτημα «να φύγουν αυτοί» θα πρέπει να οδηγήσει σε απόρριψη της στρατηγικής της κυβέρνησης κι όχι να αναθέσουμε σε κάποια άλλη κυβέρνηση να εφαρμόσει παρόμοια στρατηγική.
Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά.
Τα προηγούμενα χρόνια άλλαξαν κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς εναλλάξ τον Σημίτη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Παπαδήμο, επειδή ήταν οι χειρότερες που έχει γνωρίσει ο λαός και ο τόπος.
Τι άλλαξε όμως για το λαό; Οσο η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη στα δεσμά της ΕΕ και αυτού του δρόμου ανάπτυξης, που έχει φάει τα ψωμιά του και δεν μπορεί να δώσει τίποτε ελπιδοφόρο πλέον, προέκυψαν και θα προκύψουν και άλλες, «χειρότερες» κυβερνήσεις.
Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν ριζοσπάστες, αριστεροί, προοδευτικοί.
Στο λαϊκό κόσμο που έχει γνώση και μνήμη, που έχει πάρει μέρος στους αγώνες και που χτες ήταν στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ, σε άλλα κόμματα, και σήμερα είναι στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε προσβλέπει σ' αυτόν με βαριά καρδιά και λίγες ελπίδες.
Σήμερα μπορούν να δουν πιο καθαρά ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τα διαπιστευτήρια που δίνει στο κεφάλαιο και τους διάφορους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, κόβει κάθε δεσμό με την ιστορία του λαϊκού κινήματος, τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας.
Ολο και πιο γρήγορα παίρνει τη θέση - σε χειρότερη, μάλιστα, σύγχρονη εκδοχή - της σοσιαλδημοκρατίας.

Το ΚΚΕ είναι ο μόνος γνήσιος αντίπαλος στα μονοπώλια και τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ

Απευθυνόμαστε και σε όσους δε συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ ή επιφυλάσσονται ακόμη για κάποιες θέσεις του.
Κατανοούν, όμως, ότι το ΚΚΕ αποτελεί το αποκούμπι, σταθερή αξία για το λαό.
Είδαν με την ίδια τους την πείρα ότι το αδυνάτισμα του ΚΚΕ τα προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο δε βοήθησε στο ελάχιστο το λαό, αλλά οδήγησε το κίνημα σε μεγάλη υποχώρηση.
Κυβέρνηση θα υπάρξει μετά από την κάλπη. Αλλωστε υπάρχουν έτοιμοι από καιρό κάποιοι να συνδράμουν σ' αυτό.
Για το λαό μας όμως, αυτό που πρώτα απ' όλα μετράει είναι να υπάρχει όσο το δυνατόν πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ.
Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις γι' αυτό που εδώ και καιρό προειδοποιεί το ΚΚΕ.
Οτι, δηλαδή, οι αντιλαϊκές εξελίξεις δεν μπορούν να αποτραπούν από κυβερνήσεις που αναγνωρίζουν το χρέος, αποδέχονται τα δεσμά διαρκείας της ΕΕ και «πίνουν νερό» στο όνομα της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.
Την επόμενη μέρα από τις εκλογές, χρειαζόμαστε ακόμα πιο δυνατό το ΚΚΕ παντού, γιατί αποτελεί τον πραγματικό γνήσιο αντίπαλο στα μονοπώλια, την ΕΕ των μνημονίων διαρκείας, τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, και σταθερός φίλος του λαού και της νεολαίας.
Γιατί αποτελεί μοναδική εγγύηση για το λαό την επόμενη μέρα. Δύναμη ελπίδας, προοπτικής.
Το ΚΚΕ είναι εγγύηση για να μην εξαπατήσουν πάλι το λαό.
Το ΚΚΕ θα σταθεί απέναντι σε κυβερνήσεις που δεν εγγυώνται την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών για το εισόδημα και τη ζωή του λαού, αλλά και ανοίγουν δρόμους σε πιθανές μεγαλύτερες περιπέτειες.
Το ΚΚΕ θα πρωταγωνιστήσει μέσα και έξω από τη Βουλή για να υπάρχει μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση, για τη λευτεριά, το ψωμί και το δίκιο του λαού.
Το ΚΚΕ είναι η μεγάλη δύναμη εμπιστοσύνης. Που, χωρίς υποχωρήσεις και παλινωδίες, θα μπει μπροστά στον αγώνα του λαού για να βάλουμε εμπόδια στα νέα μέτρα, να διεκδικήσουμε κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και ανάκτηση των απωλειών.
Γιατί αγωνίζεται για το δίκιο των εργατοϋπαλλήλων, τα δικαιώματα των νέων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, για να οργανωθεί η λαϊκή αλληλεγγύη.
Παλεύει για να απομονωθεί και να ηττηθεί η φασιστική ιδεολογία και η ναζιστική δράση των σημερινών απογόνων της ιδεολογίας του μίσους.
Το ΚΚΕ είναι δύναμη συνέπειας και σταθερότητας, γιατί παλεύει ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.
Υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που τα υπονομεύουν, ενάντια σε όσους κοροϊδεύουν ότι αυτοί οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί θα προστατεύσουν δήθεν την κυριαρχία, την ειρήνη και την ασφάλεια για το λαό. Είναι το κόμμα που σταθερά φωνάζει, καμιά συμμετοχή Ελληνα στρατιώτη και αξιωματικού σε αποστολές εκτός συνόρων.
Το ΚΚΕ είναι δύναμη ελπίδας για να αναγεννηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να συγκροτηθεί και να δυναμώσει η κοινωνική λαϊκή συμμαχία, για να ανοίξουμε το δρόμο για τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο.
Το ΚΚΕ είναι δύναμη προοπτικής για να ανοίξουμε το δρόμο για λύση υπέρ του λαού, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για τη λαϊκή ευημερία, με την εργατική τάξη, το λαό, στο τιμόνι της εξουσίας.
Μια τέτοια διακυβέρνηση έχει ανάγκη ο τόπος, την κυβέρνηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, και σ' αυτήν το ΚΚΕ θα δώσει το αποφασιστικό του «παρών».
Καλή συνέχεια με μουσική και τραγούδι. Γιατί εμείς έχουμε μάθει να πολεμάμε, να αγωνιζόμαστε και να τραγουδάμε.
Μαζί με τους ανθρώπους της τέχνης, του πολιτισμού και την ευαισθησία τους, το πλούσιο καλλιτεχνικό τους έργο, στην υπηρεσία της ανύψωσης της ψυχής και του πνεύματος του καταπιεσμένου, των ανθρώπων του λαού μας.
Μας γεμίζουν ιστορική αισιοδοξία, για την τελική νίκη των λαών.
Με την αποφυγή όλων των μονοπατιών που μας οδηγούν είτε στον γκρεμό είτε στο γειτονικό βάλτο...
Ακολουθώντας το δύσβατο μεν, αλλά μοναδικό μονοπάτι που μπορεί να μας βγάλει στο ξέφωτο μιας νέας κοινωνίας, μιας νέας Ελλάδας, μιας νέας Ευρώπης, ενός ολάκερου νέου κόσμου. Στις φωτεινές λεωφόρους του μέλλοντος.