Κατηγορώ
Αναρτήθηκε από τον/την redship στο 29 Μαΐου , 2012
Rate This
ένα καταπηκτικό άρθρο από το lenin reloaded
Επειδή η ναυτία έχει πια οδηγήσει το στομάχι μου στα όριά του και η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς, δεν έχω άλλη επιλογή παρά να καταφύγω στον τρόπο του Ζολά, παρά τις όποιες μου υλιστικές αντιρρήσεις για αυτόν.
Εγώ, ο υπογράφων αυτό το κείμενο σήμερα, 29 Μάη του 2012,
Καταγγέλω την ύπαρξη μιας συντονισμένης, διεθνούς και μαζικής κλίμακας καμπάνιας εξαπάτησης των λαών της Ευρώπης, με επίκεντρο τον δοκιμαζόμενο λαό της Ελλάδας, από μια θλιβερή και επονείδιστη ομάδα
α) ακαδημαϊκών, Ελλήνων και ξένων, με ειδίκευση στις πολιτικές επιστήμες, την οικονομολογία, την πολιτιστική θεωρία, και άλλα συναφή αντικείμενα, οι οποίοι είναι είτε στελέχη και υποψήφιοι συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα (ΣΥΡΙΖΑ) είτε συνεργάζονται άμεσα με αυτούς τους υποψηφίους, είτε έχουν στενές επαγγελματικές και φιλικές σχέσεις μαζί τους στην Ελλάδα και το εξωτερικό
β) μεταπτυχιακών τους φοιτητών, κατωτέρων βαθμίδων ακαδημαϊκών που εξαρτώνται από τους πιο πάνω, άκριτων και φιλόδοξων παπαγάλων στην δημοσιογραφία και την ακαδημία που αναπαράγουν, μεταφράζουν, σχολιάζουν και διαχέουν τις λεγόμενες “ιδέες” των πρώτων
γ) δημοσιοσχετιστών, δημοσιογράφων, bloggers, ντοκιουμενταριστών, συντηρητών websites, παρατρεχάμενων μεταμοντέρνων “ακτιβιστών”, φανς και γκρούπις της εύκολης και ανέξοδης διασημότητας παντός είδους.
Κατηγορώ την ομάδα αυτή, που είναι πολυάριθμη και έχει αφήσει συγκεκριμένα και ανεξίτηλα ίχνη στη δημόσια σφαίρα και τον πολιτικό διάλογο στην “αριστερά”, για τα ακόλουθα εγκλήματα σε βάρος της ιστορικής αλήθειας, της πολιτικής νοημοσύνης, της κοινής λογικής των εργαζόμενων μαζών, και ακόμα και της ανθρώπινης ζωής:
Πρώτον,
για το ότι παρήγαγαν, όπως ήδη έχει αναδειχθεί από εμένα και άλλους, τον ολοκληρωτικά αστήρικτο από τα γεγονότα αλλά βολικό για προπαγανδιστικούς σκοπούς μύθο της “συνέχειας” και ακόμα και ταυτοσημίας μεταξύ των λαϊκών εξεγέρσεων στην Αίγυπτο και στην Τυνησία και του εντελώς διαφορετικού –ιστορικά, ιδεολογικά και ταξικά– “κινήματος των πλατειών” στη Δύση ώστε να νομιμοποιήσουν ως “επαναστατικό” το δεύτερο.
Δεύτερον,
για το ότι προήγαγαν τον ίδιο μύθο της συγγένειας, αν όχι ταυτοσημίας, μεταξύ των πρώτων αραβικών εξεγέρσεων και του υποκινούμενου εμφύλιου πολέμου στη Λιβύη, νομιμοποιώντας και δικαιολογώντας την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ευρωπαϊκών και αμερικανικών δυνάμεων και συνεπώς τον φόνο εκατοντάδων αμάχων, τα πογκρόμ σε βάρος διαφωνούντων, και την εκτεταμένη καταστροφή κοινωνικών υποδομών απαραίτητων για την οικονομική ανεξαρτησία ενός κράτους που έγινε ένα ακόμα δυτικό προτεκτοράτο.
Τρίτον,
για το ότι, έχοντας κατασκευάσει ιδεολογικά μια εντελώς μυθοπλαστική αντίληψη των καθαρά δυτικού και μετανεωτερικού τύπου “κινημάτων της πλατείας”, προέβησαν –και πλέον το παραδέχονται ανοιχτά– σε οργανωμένη και υποκριτικά κεκαλυμμένη ψηφοθηρία, χωρίς να ενοχλούνται στο παραμικρό από την “αυθόρμητη” και “ακηδεμόνευτη” απαγόρευση της ανοιχτής πολιτικής δράσης, την αυτόματη περιθωριοποίηση των κομμουνιστών, που δεν δέχονται να λειτουργούν με υπόγεια μέσα, και την χρησιμότητα των κινημάτων αυτών ως χώρων ανοιχτών στην “ακτιβιστική” συγκρότηση εθνικιστικών, σωβινιστικών και φασιστικών ιδεολογικών αντιλήψεων, που εισέπραξαν τα δικά τους εκλογικά κέρδη λίγους μήνες μετά, χωρίς ποτέ να έχει αναληφθεί η πολιτική ευθύνη για αυτό από τους πιο πάνω. Ονομάζω δε ως εμπλεκόμενους και υπεύθυνους κυνικής και ανεύθυνης για τις ευρύτερες απολήξεις ψηφοθηρίας στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενσωματωμένους έλληνες και ξένους διανοουμένους που διαφήμισαν το κίνημα καλλιεργώντας ψευδείς εντυπώσεις και προσδοκίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, χαμηλόβαθμα “ακτιβιστικά” στελέχη και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη των προαναφερθέντων κομμάτων.
Τέταρτον,
για το ότι συνεργάστηκαν για την διασπορά σε παγκόσμια κλίμακα της ιδέας ότι οι ίδιοι εκπροσωπούν κάτι που ονομάζεται “ριζοσπαστική αριστερά”, την στιγμή που δεν έχουν την παραμικρή οργανωτική σχέση ή ενδιαφέρον και σεβασμό για το εργατικό και ταξικό κίνημα, τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, και τον επαναστατικό συνδικαλισμό. Και φυσικά, την ίδια στιγμή, οι κομματικές οργανώσεις τις οποίες διαφημίζουν ως την τελευταία λέξη στην “αντικαπιταλιστική ανατροπή” συνεχίζουν απτόητες όλο αυτό το διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την “Αραβική Άνοιξη” και δώθε να προδίδουν, μέσω των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων, κάθε προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης του εργατικού κινήματος και κάθε ρήξη του με την εργοδοσία και τον εργατοπατερισμό. Και φυσικό είναι, εφόσον πρόκειται για ανθρώπους που έχουν βαλθεί να σώσουν τον καπιταλισμό από την οργανωτική αυτονόμηση του εργατικού κινήματος και την ανασυγκρότησή του σε επαναστατική βάση. Τους κατηγορώ πως με τον τρόπο αυτό δυσφήμισαν και συνεχίζουν κυνικά να δυσφημίζουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα κάθε έννοια αριστερού ριζοσπαστισμού, αφού τον έχουν πλέον καταντήσει συνώνυμο με την ψευδο-επαναστατική πόζα μικροαστών διανοουμένων σε ακαδημαϊκά συνέδρια, νερόβραστες και εκ του ασφαλούς επιφυλλίδες στον αστικό Τύπο, φοιτητικές “θύελλες σε φλυντζάνι” και τον εκφυλισμένο ψευδοακτιβισμό της “αριστεράς” του τουίτερ.
Πέμπτον,
για το ότι έχοντας σφετεριστεί την ταμπέλα των “ριζοσπαστών” για την εξαγωγή του συστημικότατου διαφημιστικού τους προϊόντος στις πολύ χαμηλής ταξικής συνείδησης κοινωνίες της σημερινής, ουσιαστικά ακόμα ψυχροπολεμικής Δύσης, συνεργάστηκαν οργανωμένα για την δυσφήμιση και γελοιοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο σε σειρά άρθρων και παρεμβάσεων στο εξωτερικό παρουσίασαν ως ιστορικά ασήμαντο, πολιτικά ανύπαρκτο και ιδεολογικά αντιδραστικό — όταν ενοχλούνταν καν να αναφέρουν την ύπαρξή του και τις δράσεις του. Υπάρχουν τα κείμενα και τα πειστήρια για αυτό, όπως και για όλα τα άλλα σημεία. Ταυτόχρονα και αναγκαστικά, περιθωριοποίησαν το εργατικό κίνημα, για το οποίο απέκλεισαν κάθε συζήτηση, υποστηρίζοντας, όπως είναι ήδη γνωστό μέσω του παραδείγματος Ζίζεκ, ότι “δεν υπάρχουν πουθενά απεργίες της εργατικής τάξης”, την στιγμή που οι χαλυβουργοί συνεχίζουν την μεγαλύτερη απεργία της ελληνικής ιστορίας, την στιγμή που μια σειρά άλλων κλάδων αρχίζει να ακολουθεί το παράδειγμά τους με απεργίας διαρκείας, με στάσεις εργασίας, με παραστάσεις διαμαρτυρίας, και με έμπρακτα βήματα απεξάρτησης από τον δόλιο, ενδοτικό και προδοτικό εργατοπατερισμό του καπιταλιστικού συστήματος. Για όλα αυτά τα μέτρα “έγκυρης” λοιδωρίας και αποσιώπησης, καθώς και για τις απόπειρες κρατικής καταστολής και εργοδοτικής δολιοφθοράς που στήθηκαν απέναντι απ’ το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, δεν υπήρξε κανένας σχεδόν αντίλογος ούτε εθνικά ούτε διεθνώς έξω από τις ανακοινώσεις του ίδιου του ΚΚ, αφού αυτή την δημόσια σφαίρα που αυτοπαρουσιάζεται ως “αντιδογματικά αριστερή” την ελέγχουν σχεδόν απόλυτα οι ίδιοι.
Έκτον,
για το ότι για να προετειμάσουν την προεκλογική μορφή του σχηματισμού με τον οποίο συνδέονται και τον οποίο προωθούν εθνικά και πανευρωπαϊκά πουλώντας “ριζοσπαστισμό” σε κοινωνίες όπως η αγγλική, όπου το εργατικό κίνημα είναι χρόνια νεκρό, ή η γαλλική, όπου αργοπεθαίνει, ταύτισαν πλήρως μια εντελώς εξασθενημένη και δομικά ανέφικτη μορφή Κεϋνσιανισμού με τον Μαρξισμό τον ίδιο, διαδίδοντας μάλιστα παντού ότι η δική τους παρωδία του Κέινς είναι ουσιαστικά “μονόδρομος” για την μαρξιστική αριστερά και συνώνυμη της “ρήξης και της ανατροπής”. Πέρα από την προδοσία του εργατικού κινήματος, με το οποίο δεν είχαν ποτέ και δεν σκοπεύουν να αποκτήσουν ποτέ καμία σχέση, έσυραν στο βόθρο της στρεψοδικίας και του δικολαβισμού τους όλη την επαναστατική παράδοση του Μαρξισμού από τον Λένιν ως τον Γκράμσι, από την Λούξεμπουργκ ως τον Μπαντιού. Κλέβοντας ξεδιάντροπα συνθήματα και ιδέες που ουδεμία σχέση έχουν με το δικό τους σχέδιο “πεφωτισμένης” σωτηρίας του καπιταλισμού από την δική τους “Συνθήκη των Βερσαλιών” που λέγεται Μέρκελ, σπίλωσαν στα μάτια των μαζών το νόημα, τις αρχές και την ουσία του επαναστατικού Μαρξισμού, τον οποίο εκφύλισαν στα δικά τους τρισάθλια και υποκριτικά μικροαστικά μέτρα.
Έβδομον,
για το ότι έχοντας προβεί στα παραπάνω δεν δίστασαν να βαφτίσουν “ριζοσπαστική” μια πολιτική της οποίας το σημείο εκκίνησης είναι απείρως και αποδεδειγμένα πιο συμβιβασμένο και συστημικό από αυτό του ΠΑΣΟΚ το 1981, χωρίς καν να ενοχληθούν να εξηγήσουν τι πρέπει να περιμένει ο λαός από κάτι τόσο απελπιστικά κενό πραγματικού κοινωνικο-οικονομικού περιεχομένου, την στιγμή που έζησε τον πλήρη εκφυλισμό του “σοσιαλιστικού εγχειρήματος” του 1981 μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, υπό απείρως ευνοϊκότερες οικονομικές συνθήκες, και με το μισό σχεδόν του εκλογικού πληθυσμού να στηρίζει και να νομιμοποιεί την πρόοδο του εγχειρήματος. Και αυτό την ώρα που τα πιο εκφυλισμένα και απονομιμοποιημένα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ, οι σύντροφοι του υπόδικου του Κορυδαλλού, ο εργατοπατέρας που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν οι ακροαριστεροί πριν χρόνια, η σάρα και η μάρα της επαγγελματικής αποστασίας και πολυπροσωπίας, εισρέει στο φιλόξενο όχημα και στήνει το παιχνίδι της φρικτής παρωδίας του 81 στις πλάτες του μέλλοντος των παιδιών μας.
Όγδοον,
για το το ότι μη έχοντας καμία απάντηση για την σειρά στρεβλώσεων, ψεμμάτων και εξαπατήσεων στις οποίες υπέβαλλαν και συνεχίζουν να υποβάλλουν τα βασανισμένα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα και την κοινή γνώμη στο εξωτερικό, μη μπορώντας να στοιχειοθετήσουν με το παραμικρό λογικό επιχείρημα το αποτρόπαιο του ψεύδους που εκπροσωπούν, ενσωματώνουν και διαχέουν παντού, στρέφονται τώρα σε καθαρά γκεμπελικές μεθόδους κατηγορίας όσων δεν αποδέχονται την αυτοκρατορία του ψέμματος ως “κιτρινιστών” και “λαϊκιστών”, όταν οι ίδιοι μετέρχονται κίτρινων μέσων για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα που ήδη συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν, όταν οι ίδιοι έχουν κάνει τον παπανδρεϊκό λαϊκισμό να ωχριά μπροστά στην ανερυθρίαστη τιποτολογία τους.
Ένατον,
για το ότι στην ουσία εκπροσωπούν μία σύγχρονη και απόλυτα αντιδραστική εκδοχή της ελιτίστικης “εξουσίας των ειδικών”, ρόλο που μονοπωλούν με τη δέουσα σοβαροφάνεια, καθώς εκστομίζουν τις πιο αστήρικτες, ανιστόρητες και μεθοδολογικά αυθαίρετες ανοησίες στο όνομα του “αποδεδειγμένου” (για ποιους;) πολιτικού κύρους τους, καθώς και της αυτοαναγόρευσής τους σε πρωτοπορία –ω του θράσους!– του αγώνα για τον “σοσιαλιστικό μετασχηματισμό” ολάκερης της Ευρώπης.
Δέκατον,
για το ότι άφησαν την αμετροέπεια που τους υπαγόρευσε η ταξική τους αλαζονεία να ξεπεράσει τόσο πολύ κάθε έλλογο όριο, την ξεδιαντροπιά τους να βρωμίσει τόσο πολύ την λέξη “αριστερά”, που καθώς αποκαλύπτεται η θλιβερή κενολογία τους, καθώς η “ρήξη” γίνεται “καταγγελία” γίνεται “αναδιαπραγμάτευση” γίνεται “παραμονή” σε ένα ατέλειωτο θέατρο αξιογέλαστης λεξιπλασίας, προετοιμάζεται και το έδαφος για ένα μετεκλογικό πολιτικό φιάσκο τόσο μεγάλο, τόσο δραματικό, που η απογοήτευση που θα προκαλέσει απειλεί να θάψει τελεσίδικα κάθε χειραφετητική για το λαό προοπτική στην Ελλάδα και την Ευρώπη και να στρέψει τα λαϊκά στρώματα, με όλη τους την δίκαιη μελλοντική οργή και αγανάκτηση για την χυδαιότητα της εξαπάτησης και της εκμετάλλευσης της ελπίδας, ολοταχώς στα ήδη ανερχόμενα ρεύματα του φασισμού και του ακροδεξιού αυταρχισμού.
Για μια τέτοια εξέλιξη, τους θεωρώ όχι απλά ηθικά και πολιτικά υπεύθυνους αλλά και κάτι παραπάνω: είναι αυτοί που θα έχουν προετοιμάσει και ενορχηστρώσει την αποστροφή των μαζών για τις ιδέες που καπηλεύτηκαν, στρέβλωσαν, φαλκίδευσαν και γελοιοποίησαν. Αυτοί, οι ξεδιάντροποι λαθρεπιβάτες του κομμουνιστικού κινήματος, οι επηρμένοι σκηνοθέτες αυτής της γελοίας ναρκισιστικής παράστασης την οποία έχουν το θράσος να αποκαλούν “ριζοσπαστική προοπτική.”
Για τους πιο πάνω λόγους, θεωρώ όλους τους προαναφερθέντες ταξικούς προδότες και άξιους της αιώνιας περιφρόνησης της εργατικής τάξης και των τάξεων των υποτελών: των ανέργων, πρεκάριων, υποαπασχολούμενων, ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, με προβλήματα υγείας, υπερήλικων, εξαθλιωμένων μικροαστών και αγροτών.
Η ντροπή και το όνειδος ας μείνουν αιώνια πάνω τους, και τα ονόματά τους ας περιβληθούν για πάντα με το μαύρο στίγμα της ενσυνείδητης προδοσίας των αδυνάτων.
