Πολιτική δίωξη πανεπιστημιακού - Τον διώκουν διότι είναι... κομμουνιστής!

Πολιτική δίωξη πανεπιστημιακού - Τον διώκουν διότι είναι... κομμουνιστής! 

                   

 Συμβαίνουν και αυτά σε αυτή την συγκυρία,
 στα πλαίσια της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου σε ότι απέμεινε από το Δημόσιο Δωρεάν Πανεπιστήμιο.
 Ο Δημήτρης Πατέλης,διδάσκει φιλοσοφία στο Πολυτεχνείο Κρήτης, είναι μέλος της Διεθνούς ερευνητικής ομάδας “Η Λογική της Ιστορίας” και του “Ομίλου Επαναστατικής Θεωρίας”, διώκεται απροκάλυπτα,  στο Ανώτατο Πειθαρχικό Δικαστήριο,
 (Ειδικό σώμα για πανεπιστημιακούς,
 που συγκροτείται κατά βάση από τους επικεφαλής των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας
 και διέπεται από νόμους του έτους 1932-33) για θέματα που αφορούν την ερευνητική, διδακτική, συνδικαλιστική και πολιτική δράση και τη στάση ζωής του.
 Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι βασικό σημείο του κατηγορητηρίου,
 είναι το γεγονός ότι απεκάλεσε την πολιτική ηγεσία “πολιτικούς υπαλλήλους του κεφαλαίου“!
Έτσι θα διώκονται όσοι ορθώνουν το ανάστημά τους.
 Κάποιοι άθλιοι νομίζουν ότι θα μας λυγίσουν για παραδειγματισμό…


Πηγη
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok  

«Κυβέρνηση αριστεράς» ή σύγκρουση με το κεφάλαιο

«Κυβέρνηση αριστεράς» ή σύγκρουση με το κεφάλαιο

«Ο πολιτικός μας στόχος είναι σαφώς καθορισμένος. Απαραίτητη προϋπόθεση, απαραίτητος κρίκος στη διαδικασία ανατροπής της καταστροφικής κατάστασης είναι η δημιουργία μιας συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα διεκδικήσει την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τις δυνάμεις της Αριστεράς... Η επιθετική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ καθόλου ωφέλιμη στην ενότητα δράσης, δίνει επικοινωνιακά όπλα στον βασικό αντίπαλο. Ομως η κοινωνία απαιτεί ενότητα. Υποστηρίζουμε μια πολιτική ενότητας και "ανοιχτής πόρτας" προς τις δυνάμεις της αριστεράς για την ουσιαστική συμβολή τους στην προσπάθεια που επιχειρεί ο λαός μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όμως ξεκαθαρίζουμε πως η ανταπόκριση των άλλων δυνάμεων δεν συνιστά προϋπόθεση για τη δική μας στρατηγική».

Σ' αυτό το απόσπασμα της τελευταίας απόφασης της ΚΠΕ του ΣΥΝ μπαίνουν προπαγανδιστικά δύο ζητήματα της στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που χρειάζονται προσοχή γιατί λειτουργούν παραπλανητικά. Το ένα η «ανατροπή», που περιορίζεται στην ανάδειξη μιας κυβέρνησης και το δεύτερο η «ενότητα» γι' αυτή την κυβέρνηση. Θα είναι μια κυβέρνηση που θα «ανατρέψει την καταστροφική κατάσταση», αλλά δε θα συγκρούεται με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, άλλωστε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά για ανάπτυξη, τους αρκεί να είναι «υγιής». Αρα, η στρατηγική του ΣΥΝ δεν είναι στρατηγική εξόδου από την κρίση σε όφελος των εργαζομένων (βλέπε αναλυτικά και σχετικό άρθρο στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» 30/9/2012). Η πολεμική στο ΚΚΕ γίνεται επειδή αρνείται να υποταχτεί στη στρατηγική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στην «ενότητά» του για μια τέτοια κυβέρνηση.

Το ζήτημα «συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση» είναι στρατηγικό. Σε συνθήκες που το αστικό κράτος είναι κυρίαρχο, η συμμετοχή του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στην κυβέρνηση σημαίνει συμμετοχή στη διαχείριση των υποθέσεων του κεφαλαίου. Στην επεξεργασία και άσκηση πολιτικής στην κοινωνία του κεφαλαίου. Υπάρχουν και καλοπροαίρετοι άνθρωποι του μόχθου που πιστεύουν ότι μια ανάδειξη κυβέρνησης της «αριστεράς» με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ θα ανοίξει δρόμους ανακούφισης του λαού.

***

Προκύπτει όμως το ερώτημα: Μπορεί μια κυβέρνηση στον καπιταλισμό να τον διαχειρίζεται σε όφελος του λαού; Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, καταστρέφει δηλαδή και εργατική δύναμη, με την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση να απλώνονται με γεωμετρική πρόοδο, και ταυτόχρονα το κεφάλαιο να πασχίζει να σωθεί από την καταστροφική δύναμη της κρίσης; Δηλαδή, τη στιγμή που πασχίζουν οι καπιταλιστές, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι να διατηρήσουν πάση θυσία τις επιχειρήσεις τους - και σ' αυτό συμβάλλει και η αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική που μειώνει μισθούς, διευκολύνει τις απολύσεις, επιβάλλει ελαστικές εργασιακές σχέσεις, έτσι που σε συνθήκες μειωμένης κερδοφορίας να μπορούν να πάρουν μέτρα αντισταθμίσματος της χασούρας των κερδών τους από την πάμφθηνη εργατική δύναμη, καταναλώνοντας δηλαδή ολοένα και μικρότερο μέρος του κεφαλαίου για πληρωμή των εργατών. Δεν μπορεί. Μια κυβέρνηση, με δεδομένη την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας τους αφού νόμος κίνησης της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ο νόμος του κέρδους. Πολιτική κόντρα σ' αυτό το νόμο σημαίνει καταστροφή του κεφαλαίου. Επομένως, μια κυβέρνηση, ακόμη και με συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αστικές συνθήκες, αντικειμενικά δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτική κόντρα στους νόμους που κινούν αυτή την κοινωνία, κόντρα στο νόμο του κέρδους. Να γιατί λέμε ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση είναι στρατηγικό ζήτημα.

Στην προκειμένη περίπτωση, συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση και με το κράτος και την οικονομία στα χέρια των αστών σημαίνει ότι το ΚΚΕ αλλάζει στρατηγική και γίνεται κόμμα αστικής διαχείρισης, άρα απεμπολεί τον ταξικό πολιτικό αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία και υποτάσσει την ίδια την εργατική τάξη στους καπιταλιστές, και το κίνημά της σε μέσο διαιώνισης του καπιταλισμού. Θα δρα όχι για συγκέντρωση των δυνάμεων για ρήξη - ανατροπή, αλλά για ανάδειξη κυβέρνησης που θα διαχειρίζεται την καπιταλιστική κοινωνία!

***

Ορισμένοι «αριστεροί» μιλούν για την αναγκαιότητα προβολής του ζητήματος της κυβέρνησης σε αστικές συνθήκες και της κατάκτησής της ως μια «στιγμή» στη μεταβατική διαδικασία για την επανάσταση, για την εργατική εξουσία. Αυτή η τακτική που υποτάσσει τη στρατηγική στην εξυπηρέτηση αυτού του στόχου, τελικά οδηγεί στο ρεφορμισμό, αφού αντικειμενικά καλείς την εργατική τάξη να επιλέξει κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δηλαδή συγκέντρωση δυνάμεων σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αυτό απαντά και στην άποψη που λέει ότι ναι μεν η εποχή είναι εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, ναι μεν δεν υπάρχει ενδιάμεσος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, αλλά άλλο το αντικειμενικό στοιχείο με βάση το χαρακτήρα της εποχής, άλλο η πολιτική που θα ωριμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα, δηλαδή τη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή του καπιταλισμού. Και εδώ το ζήτημα της κυβέρνησης, λένε, είναι κρίκος. Αλλά είναι κρίκος ενίσχυσης του κυβερνητισμού και των αυταπατών ότι με κοινοβουλευτική διαδικασία μπορεί να γίνονται ρήξεις μέσα στον καπιταλισμό και μέσω αυτής της διαδικασίας στην πορεία να αφαιρεθούν η ιδιοκτησία και η εξουσία από τα μονοπώλια. Αντικειμενικά αυτός ο κρίκος είναι κρίκος υποβιβασμού της ταξικής συνείδησης και κατά συνέπεια ταξικής πάλης στο μέτρο και στο επίπεδο διατήρησης του συστήματος.

Μπατσοι,τραμπουκοι και φασιστες κατα διαδηλωτων

Επεισόδια σε Άγιο Παντελεήμονα και Βόλο 

 Επεισόδια σημειώθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο κέντρο της Αθήνας με αποτέλεσμα τη σύλληψη 15 ατόμων και τον τραυματισμό τριών, εκ των οποίων ενός αστυνομικού. Συγκεκριμένα, περίπου 100 μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων, ξεκίνησαν πορεία διαμαρτυρίας με μοτοσικλέτες από τα Εξάρχεια προς τον Αγ. Παντελεήμονα. Ομως τόσο στη διασταύρωση των οδών Φυλής και Μεθύμνης όσο και στην πλατεία Αμερικής, ήρθαν αντιμέτωποι με μέλη της «Χρυσής Αυγής» με αποτέλεσμα να συμπλακούν. Στο σημείο έφτασαν αστυνομικές δυνάμεις που αρχικά προσήγαγαν 15 άτομα. 

Οι συνήγοροι των 15 συλληφθέντων Χ. Λάδης και Δ. Κατσαρής προχώρησαν χτες σε σοβαρές καταγγελίες. Οπως καταγγέλλουν: οι άνδρες της ομάδας Δέλτα, διεμβόλισαν με τις μηχανές τους την πορεία, έριξαν κάτω μοτοσικλετιστές και συνέχιζαν να τους ξυλοκοπούν ακόμα και όταν τούς συνέλαβαν. Σύμφωνα με την καταγγελία, οι αστυνομικοί έκαναν χρήση και ηλεκτρονικού όπλου (tazer), ενώ στη συνέχεια στη ΓΑΔΑ, ξυλοκοπήθηκαν και καθυβρίστηκαν. Αξίζει να σημειωθεί η καταγγελία των συνηγόρων ότι οι άνδρες της ομάδας Δέλτα τράβαγαν φωτογραφίες και βίντεο «απαθανατίζοντας» τα όσα έκαναν. Επίσης, σύμφωνα με τους συνηγόρους οι συλληφθέντες είδαν τους δικηγόρους χτες το μεσημέρι ενώ ένας, με χτυπημένο κεφάλι και χέρι, παρέμεινε τη νύχτα στην ασφάλεια και οδηγήθηκε στο νοσοκομείο χθες το πρωί. 

Να σημειωθεί ότι οι 15 νεαροί οδηγήθηκαν χτες το απόγευμα με εμφανή σημάδια ξυλοδαρμού στον Εισαγγελέα όπου ασκήθηκε ποινική δίωξη για διατάραξη κοινής ειρήνης με καλυμμένα χαρακτηριστικά, βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη και για επιβαρυντική περίπτωση διακεκριμένων φθορών και αντίσταση κατά της αρχής και επικίνδυνη σωματική βλάβη. Αργά το απόγευμα, στα δικαστήρια, σημειώθηκαν επεισόδια ανάμεσα σε αστυνομικές δυνάμεις και άτομα που βρίσκονταν εκεί για να συμπαρασταθούν στους συλληφθέντες, τα οποία πήραν έκταση και στους γύρω δρόμους. Εγιναν 20 προσαγωγές. 

Στο Βόλο 
 Επεισόδιο σημειώθηκε το περασμένο Σάββατο έξω από τα γραφεία της «Χρυσής Αυγής» στο Βόλο. Σύμφωνα με μαρτυρίες, άτομα του λεγόμενου αντεξουσιαστικού χώρου, συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία. Τότε, σύμφωνα με καταγγελία της αντιφασιστικής δράσης Βόλου, ο βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» που βρισκόταν εκεί, κατά τη διάρκεια φραστικού επεισοδίου επέδειξε όπλο που είχε στην κατοχή του. Το γεγονός αυτό διαψεύδει ο ίδιος ο βουλευτής. Η Αστυνομία προχώρησε σε 11 προσαγωγές ατόμων που αφέθηκαν ελεύθερα. Η δικογραφία που σχηματίστηκε από την αστυνομική διεύθυνση Μαγνησίας για το επεισόδιο βρίσκεται στα χέρια της εισαγγελέα Βόλου, η οποία μελετά τα στοιχεία της προανάκρισης και τις σχετικές καταθέσεις και θα αποφανθεί αν προκύπτουν στοιχεία για αδικήματα προκειμένου να ασκηθούν διώξεις. 

 Πηγή: Ριζοσπάστης
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

Θεωρίες πολέμου και πόλεμοι θεωριών

Θεωρίες πολέμου και πόλεμοι θεωριών

Η ερμηνεία των «ίσων αποστάσεων» και «ίσων ευθυνών» είναι τελικά δικαιολόγηση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, παρά την προσπάθεια να ενδυθεί το μανδύα της αντικειμενικότητας. Η εξίσωση θύτη -θύματος, σκοπό έχει τη συγκάλυψη του πραγματικού αντίπαλου και στόχου της λαϊκής αντιπολεμικής πάλης

Associated Press

Λίγο πριν την έναρξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Ιράκ και κατά τη διάρκεια της πραγματοποίησής της, εμφανίστηκε πλήθοςθεωριών που «ερμηνεύουν» τα όσα διαδραματίζονται, επιδιώκοντας τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών δυνάμεων, προκειμένου να υπονομεύσουν τη συνεπή αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική πάλη, τη μόνη που υποσκάπτει τα θεμέλια του συστήματος. Θα επιχειρήσουμε μια κωδικοποίηση αυτών που έχουν γραφτεί και βεβαίως μια απάντηση σχετικά με αυτές τις ερμηνείες.

Η ερμηνεία

των Αμερικανοβρετανών

Η προπαγανδιστική μηχανή κυρίως των Αμερικανών δούλεψε, μεθοδικά είναι η αλήθεια, προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα αυτού του βρώμικου πολέμου. Ο Τζορτζ Μπους, παρουσιάζοντας τις αμερικανικές θέσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 12 Σεπτέμβρη του 2002, καταλόγισε στο Ιράκ, μεταξύ άλλων, και τα εξής: την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ενίσχυση της διεθνούς τρομοκρατίας, το μη σεβασμό δεκαέξι αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών, την κράτηση αιχμαλώτων πολέμου, τη δήμευση αγαθών από την εισβολή στο Κουβέιτ και την υπεξαίρεση του προγράμματος «Πετρέλαιο για τρόφιμα».

Γίνεται φανερό, από τις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν από την αμερικανική πλευρά, πως δινόταν ταυτόχρονα και η αιτιολόγηση της διεξαγωγής του επερχόμενου πολέμου. Ο πόλεμος, κατά τους Αμερικανούς, πραγματοποιείται προς αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας και αυτή είναι ακριβώς και η αιτία του, και όχι για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Η ερμηνεία

των «ίσων αποστάσεων»

Η ερμηνεία αυτή δε διαφέρει ουσιαστικά από την προηγούμενη, αλλά είναι μια παραλλαγή της. Σύμφωνα με αυτήν, για τον πόλεμο φταίνε εξίσου και οι δύο. Περίπου αυτό προκύπτει από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων της «Γηραιάς Ευρώπης» και διαφόρων εκπροσώπων του συστήματος. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Γ. Μαρίνος. Σε πρόσφατα δημοσιευμένο άρθρο του σημειώνει: « Χρήσιμο είναι να υπογραμμιστεί ότι ευθύνες βρίσκονται με διάφορες διαβαθμίσεις σε όλες τις πλευρές. Καίριας σημασίας είναι το αναμφισβήτητο γεγονός ότι επί δώδεκα χρόνια ο Σαντάμ Χουσεΐν αρνιόταν να αφοπλιστεί από τα όπλα μαζικής καταστροφής παρά την ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, έχοντας γελοιοποιήσει τα Ηνωμένα Εθνη, εξαπατώντας και στο τέλος αποπέμποντας τους επιθεωρητές τους. Και μόνον όταν οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Βρετανίας αποφάσισαν να επιβάλλουν διά της βίας τη συμμόρφωσή του και συγκεντρώθηκε στον Περσικό Κόλπο η τεράστια στρατιωτική μηχανή τους, δημιουργήθηκε ή προκλήθηκε τεράστια διεθνής αντίδραση»¹.

Η ερμηνεία των «ίσων αποστάσεων» και «ίσων ευθυνών» είναι τελικά δικαιολόγηση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, παρά την προσπάθεια να ενδυθεί το μανδύα της αντικειμενικότητας. Η εξίσωση θύτη - θύματος, σκοπό έχει τη συγκάλυψη του πραγματικού αντίπαλου και στόχου της λαϊκής αντιπολεμικής πάλης.

Η ηθικολογική ερμηνεία

Πριν από δύο περίπου μήνες ο καθηγητής Ν. Μουζέλης, «επιφανής» θεωρητικός της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, ερωτώμενος περί των αιτιών του πολέμου, που επρόκειτο να διεξαχθεί στο Ιράκ, παραδέχτηκε πως υπάρχει θέμα οικονομικών συμφερόντων, ωστόσο συμπλήρωσε πως αυτό δεν είναι το κύριο. Εσπευσε, λοιπόν, να δηλώσει πως η διεξαγωγή του πολέμου ερμηνεύεται πλήρως, αν σκεφτούμε πως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ διακατέχεται από προτεσταντικό φονταμενταλισμό και πως είναι ένα «Marlboro Boy». Αυτό κατά τη γνώμη του «βαθυστόχαστου» αναλυτή μπορούσε να ερμηνεύσει ολόπλευρα τα όσα ακολούθησαν στην ιμπεριαλιστική σφαγή.

Εκτοτε, πλήθος αναλυτών που «σέβονταν» τον εαυτό τους, αναπαρήγαγαν με συνέπεια το θεωρητικό σχήμα του Ν. Μουζέλη. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά άρθρο του Χ. Γιανναρά²,του Κ. Σπυρόπουλου³ και μία συνέντευξη της Αννας Διαμαντοπούλου⁴. Το «διαμάντι» μάλιστα της ελληνικής δημοσιογραφίας, ο Ι. Πρετεντέρης, αφού δέχεται πως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ καθοδηγείται από θρησκευτικές ιδεοληψίες, για να γίνει πιο αληθοφανής στηθεωρία που στηρίζει, αναφέρει ορισμένες ιστορικές προσωπικότητες που κατατρύχονταν από το ίδιο σύνδρομο. Ανάμεσά τους ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μουσολίνι και ο Μπιν Λάντεν!!! Δεν είναι δε τυχαίο ότι προσπαθεί επίσης να δημιουργήσει συνειρμούς αποστροφής των λαϊκών μαζών από την ανάπτυξη συνειδητής ταξικής πάλης κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι κομμουνιστές ηγέτες που καθοδήγησαν την Οχτωβριανή Επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού με φασίστες εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου. Συνειρμούς που οδηγούν στην ταύτιση κομμουνιστικής ιδεολογίας με το φασισμό⁵.

Σύμφωνα με το προαναφερθέν ιδεολόγημα, η εμμονή που υπάρχει από πλευράς προτεσταντισμού στις θεμελιώδεις και βασικές αρχές του χριστιανικού ευαγγελίου και η έντονη περί σωτηρολογίας άποψή του, παίρνει σάρκα και οστά στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει πως όσοι διεξάγουν πολέμους έχουν κυρίως ηθικά κίνητρα και δευτερευόντως ή και καθόλου οικονομικά. Αυτή η θεωρία ενισχύει τον ακίνδυνο πασιφισμό, που μπορεί να φωνάζει όχι στον πόλεμο, αλλά που ποτέ δεν παλεύει κατά της εξάλειψης των αιτιών του πολέμου. Δυο παρατηρήσεις έχουμε σχετικά με αυτούς τους ισχυρισμούς:

• Ο Τζορτζ Μπους πιθανότατα να προσεύχεται κάθε βράδυ μαζί με τη σύζυγο του πριν από τον ύπνο τους ή να ξεκινάει τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου επίσης με προσευχή, όπως γράφεται συχνά στον Τύπο. Ακόμα, όμως, κι αν αυτά δεν είναι μια παράσταση για να αγγίξει το συντηρητισμό ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού των ΗΠΑ, δεν καταλαβαίνουμε με ποιο τρόπο εξηγούν τη διεξαγωγή ενός πολέμου.
• Στην προηγούμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον το πολυσυζητημένο ιδεολόγημα του Χάντιγκτον περί σύγκρουσης των πολιτισμών. Κατά τη θεωρία Χάντιγκτον «στο μεταψυχροπολεμικό κόσμο, οι σημαντικότερες διαφορές μεταξύ των λαών δεν είναι πια ιδεολογικές, πολιτικές και οικονομικές, είναι διαφορές κουλτούρας»⁶. Μάλιστα, ο εν λόγω θεωρητικός υποστηρίζει πως ο πόλεμος του Κόλπου το '91 ήταν ένας πόλεμος πολιτισμών⁷. Τα αναφέρουμε όλα αυτά, γιατί γίνεται φανερό πως το ιδεολόγημα του προτεσταντικού φονταμενταλισμού είναι ενταγμένο στη θεωρία Χάντιγκτον. Το γεγονός μάλιστα πως η θεωρία Χάντιγκτον δέχτηκε στο πρόσφατο παρελθόν ισχυρότατες επικρίσεις ακόμα και από αστούς αναλυτές, ανάγκασε ορισμένους να τη μετονομάσουν και να την παρουσιάσουν «αναγεννημένη».

Η ψυχολογική ερμηνεία

Πρόκειται για μια ερμηνεία του πολέμου που δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά. Δεν ήταν λίγοι οι αστοί ιστορικοί που ερμήνευσαν τη διεξαγωγή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου με βάση τη σχιζοφρένεια του Χίτλερ. Ασφαλώς και δεν είμαστε οι αρμόδιοι για να βγάλουμε ιατρικό πόρισμα για την ψυχική ισορροπία του Χίτλερ. Πιθανότατα να ήταν φρενοβλαβής. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός πως η ιμπεριαλιστική Γερμανία ένιωθε να είναι η μεγάλη αδικημένη από τη μοιρασιά της λείας του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, πως ο ιμπεριαλισμός πέρναγε μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση, την οποία έπρεπε να «λύσει» μέσω του πολέμου και πως η άρχουσα τάξη της Γερμανίας χρηματοδότησε το κόμμα του Χίτλερ. Τα γεγονότα αυτά έπρεπε να θαφτούν κι έτσι επινοήθηκε η ψυχολογική ερμηνεία της ιστορίας που βρήκε εφαρμογή και στο σημερινό πόλεμο. Η ουσία του προβλήματος δε βρίσκεται στο αν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι βραδύνους ή διεστραμμένος. Είναι εγκληματίας πολέμου και ο πρώτος τη τάξει πολιτικός εκπρόσωπος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η πολιτική του υπαγορεύεται από τα συμφέροντα των μονοπωλίων των ΗΠΑ. Συχνά η ψυχολογική ερμηνεία συναντιέται και προπαγανδίζεται μαζί με την ερμηνεία της ηθικολογικής διάστασης που περιγράψαμε λίγο παραπάνω.

Το συνονθύλευμα των αιτιών

Υπάρχουν αναλύσεις, στις οποίες διατυπώνονται και σωστά συμπεράσματα. Ομως, αυτό που λείπει είναι η αξιολόγηση και όταν δεν αξιολογείς τα πολιτικά σου συμπεράσματα τότε το σύνηθες αποτέλεσμα είναι η σύγχυση και η αδυναμία να ξεχωρίζεις το κύριο. Αυτό, όμως, πρακτικά σημαίνει ότι αδυνατείς να χαράξεις σωστή τακτική αν είσαι πολιτικός φορέας. Και αν είναι ζήτημα ιδεολογικής σύγχυσης τότε έχεις ελαφρυντικά. Αν όμως είσαι συνειδητά ενταγμένος στην κυρίαρχη ιδεολογία τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Μια τέτοια περίπτωση είναι ο διευθυντής του «Le Monde Diplomatique» Ιγνάσιο Ραμονέ. Σε αναδημοσιευθέν άρθρο του εντοπίζει τρεις αιτίες για τον πόλεμο στο Ιράκ: Την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας, τον έλεγχο των πετρελαίων και τη διάθεση των ΗΠΑ να ηγεμονεύσουν σε όλο τον κόσμο. Πέρα από το ότι αποδέχεται ένα μέρος της επιχειρηματολογίας των Αμερικανών (αναφερόμαστε στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας) δε μας λέει ποιο είναι αυτό που τελικά καθορίζει την πολιτική των ΗΠΑ⁸.

Για τα συμφέροντα

των μονοπωλίων ο πόλεμος

Μετά τη σύντομη παρουσίαση των διαφόρων ερμηνειών που «έπεσαν στο τραπέζι» έχουμε τις εξής παρατηρήσεις:

α) Κοινός παρονομαστής των παραπάνω ιδεολογημάτων είναι η απουσία, πότε σχετική πότε απόλυτη, της ανάλυσης των γεγονότων με το εργαλείο του ιστορικού υλισμού. Με άλλα λόγια, συνήθως αυτό που δεσπόζει είναι το εποικοδόμημα και όχι η βάση. Η πολιτική δείχνει να είναι αυτοτελής και να μην καθορίζεται από την οικονομία. Οποτε πάλι γίνεται αναφορά στα οικονομικά κίνητρα του πολέμου, η ανάλυση δε φτάνει μέχρι τέλους. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Συνασπισμός, το Κοινωνικό Φόρουμ και το ΠΑΣΟΚ. Τα όσα διατυπώνουν θυμίζουν έντονα τον ορισμό που είχε δώσει ο Ρ. Χίλφρεντινκ σχετικά με τον ιμπεριαλισμό. Ο Ρ.Χ. συγκάλυπτε τον αποφασιστικό ρόλο των μονοπωλίων, αγνοούσε τα κύρια χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού καθώς και τον παρασιτισμό και το σάπισμά του. Παρ' όλο που με περίσσιο θράσος υιοθετούν στις αναλύσεις τους και στη συνθηματολογία τους ορολογίες που λοιδορούσαν και είναι σίγουρο ότι θα ξαναλοιδορήσουν (μιλάνε τελευταία για ιμπεριαλισμό), πολύ απέχουν από μια μαρξιστική ανάλυση. Δε φτάνει κάποιος να μιλάει γενικά για τον πόλεμο των πετρελαίων ούτε πολύ περισσότερο να δηλώνει κατά του πολέμου, περιοριζόμενος σε ένα μικροαστικό πασιφισμό. Κατά τη γνώμη μας, η θεωρίατου ιμπεριαλισμού του Λένιν επαληθεύτηκε πέρα για πέρα στον αιώνα που πέρασε. Η επιβεβαίωση αυτή γίνεται περισσότερο θριαμβευτική, αν αναλογιστούμε τις εξελίξεις μετά την αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Η ανάλυση, για να φτάνει μέχρι τέλους χρειάζεται να υπογραμμίζουμε τα εξής:

Τα οικονομικά και πολιτικά φαινόμενα που συμπεριέλαβε ο Λένιν στον ορισμό του ιμπεριαλισμού όχι μόνο δεν έχουν εξαλειφθεί, αλλά αντιθέτως έχουν ενισχυθεί: Η κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομική ζωή, η συγχώνευση του τραπεζικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο, η σημασία της εξαγωγής του κεφαλαίου σε διάκριση με την εξαγωγή των εμπορευμάτων και το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις⁹. Το μοίρασμα του κόσμου δεν είναι απόρροια μιας επιθετικότητας που υπάρχει κατά έναν ανεξήγητο τρόπο. Η επιθετικότητα είναι το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο των πολέμων. Αίτιο είναι η επιδίωξη του κέρδους, η μεγιστοποίησή του, η διεύρυνση των ζωνών επιρροής, η εξαγωγή της οικονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα, πρέπει να επισημαίνουμε πως ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει, ακριβώς για όλα ετούτα που περιγράψαμε και αυτό έχει μέγιστη πολιτική σημασία¹⁰.

β) Αν και έχουν γραφτεί πολλά σε σχέση με τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, θα θέλαμε να προσθέσουμε μερικά στοιχεία ορισμένα από τα οποία έχουν αντληθεί από τον αστικό Τύπο, προς απάντηση των θεωρητικών σχημάτων που περιγράψαμε:

- Το 1990 είχε εκτιμηθεί πως στη Β. Αμερική τα αποθέματα του πετρελαίου θα επαρκούσαν για 10 χρόνια, ενώ στη Μέση Ανατολή για 110 χρόνια¹¹. Προφανώς, η πρόβλεψη δεν επαληθεύτηκε, όμως διαγράφει την τάση που υπάρχει γύρω από τα αποθέματα.

- Οι ΗΠΑ, ενώ έχουν το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι η πρώτη χώρα σε κατανάλωση πετρελαίου, με ποσοστό 19,7%¹².

- Η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, ενώ το 1965 ήταν 31.234.000 βαρέλια ημερησίως, το 2000 έφθασε τις 75.291.000 και εκτιμάται πως τα επόμενα 20 χρόνια η τάση θα είναι αυξητική¹³.

- Πέρα απ' τις φανερές πλέον διασυνδέσεις της αμερικανικής κυβέρνησης με τις εταιρίες πετρελαίου, το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και τις κατασκευαστικές εταιρίες, που θα «ανοικοδομήσουν» το Ιράκ, υπάρχουν και άλλες όπως οι Kellogg, Brown & Rout, Dyncorp, MPRI, Vinnel, Wachenhut και Logicon. Πρόκειται για εταιρίες που αυτοχαρακτηρίζονται ως εταιρίες παροχής υπηρεσιών ή υψηλής τεχνολογίας. Αναλαμβάνουν το χτίσιμο στρατοπέδων, την τροφοδοσία και την καθαριότητα όλων των νέων «προγεφυρωμάτων» των ΗΠΑ κλπ. και στηρίζουν και προωθούν τον πόλεμο όσο και οι πετρελαϊκές εταιρίες¹⁴.

Παρά τις προσπάθειες αστών αναλυτών, να εγκλωβίσουν τη σκέψη των εργαζομένων σε ερμηνευτικά σχήματα που μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα, είναι ελπιδοφόρο πως πλατιές λαϊκές δυνάμεις, έστω και θολά κάποιες φορές, κατανοούν για ποιους λόγους γίνεται ο πόλεμος. Αυτό που χρειάζεται να επιμένουμε με τη δράση μας οι κομμουνιστές είναι η ολόπλευρη αποκάλυψη της φύσης του ιμπεριαλισμού, των πραγματικών αιτιών του πολέμου, όπως και των υπευθύνων, την εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στον πόλεμο για τα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας, το ρόλο των άλλων φιλοϊμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και ταυτόχρονα να συνδυάζουμε μ' αυτή την αποκάλυψη τη δράση για ενίσχυση των αντιιμπεριαλιστικών αντιπολεμικών συσπειρώσεων στην κατεύθυνση της πορείας οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία ως τη μόνη ρεαλιστική πολιτική διέξοδο, για την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα.

Παραπομπές

1. Γ. Μαρίνος: «Ενας πόλεμος για τον οποίο φταίνε όλες οι πλευρές». «Βήμα», 23-3-03.

2. Χ. Γιανναράς: «Η αμερικανική μήτρα του φονταμενταλισμού». «Καθημερινή», 9-3-03.

3. Κ. Σπυρόπουλος: «Φονταμενταλισμός, Prime Time». «Καθημερινή», 9-3-03.

4. Α. Διαμαντοπούλου, συνέντευξη στον Κ.Παπαδιόχο. «Καθημερινή», 16-2-03.

5. Ι. Πρετεντέρης: «Γιατί πολεμάει ο Μπους», «Βήμα», 23-3-03.

6. Σ. Χάντιγκτον: «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της νέας τάξης», σελ. 23.

7. Ο.π.

8. Ι. Ραμονέ: «Η εποχή του αέναου πολέμου». «Ελευθεροτυπία», 23-3-2003.

9. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», σελ. 89.

10. Ο.π. σελ. 99.

11. Γ. Δελαστίκ - Κ. Γιαννίκος: «Θύελλα στον Κόλπο», σελ. 94.

12. Ιστορικά «Ελευθεροτυπία», 20-2-2003, σελ. 37.

13. Ο.π. σελ. 41.

14. Γ. Τσιάρας, «Οικονομικός ταχυδρόμος»: «Η ιδιωτικοποίηση του πολέμου», 22-3-03, σελ. 43.

Το μετέωρο βήμα της αστικής τάξης απέναντι σε μια ενοχλητική επιστήμη

Το μετέωρο βήμα της αστικής τάξης απέναντι σε μια ενοχλητική επιστήμη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η βιολογία είναι η επιστήμη που έχει σαν ακρογωνιαίο της λίθο τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών, που διατύπωσε στην αρχική της μορφή ο φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος. Ηθεωρία αυτή αμφισβητεί, εκ των πραγμάτων, τη θεολογική ερμηνεία του κόσμου, αφού η συνεπής εφαρμογή της ερμηνεύει - μεταξύ άλλων - όλη τη διαδρομή της ζωής, από την εμφάνιση του πρωτοκύτταρου που σχηματίστηκε από ανόργανες διεργασίες, μέχρι την εμφάνιση του ανθρώπου και πέρα απ' αυτή. Η ερμηνεία αυτή είναι ανεξάρτητη από την υπόθεση της ύπαρξης ή μη ύπαρξης του Θεού, και γενικότερα κάποιου υπερφυσικού όντος. Δεν έχει ανάγκη από μια τέτοια υπόθεση. Το ζήτημα του αν η ύλη είναι το πρωτεύον και το πνεύμα το παράγωγο, ή το αντίστροφο,είναι αντικείμενο της φιλοσοφίας. Αποτελεί μάλιστα το θεμελιώδες ζήτημα της φιλοσοφίας.

Οι επιστημονικές θεωρίες που αποκάλυπταν ότι ο φυσικός κόσμος και η κοινωνία των ανθρώπων βρίσκονται σε διαρκή εξέλιξη, σε διαρκή κίνηση, κάθε άλλο παρά πρόβλημα ήταν για την αστική τάξη στον καιρό της επαναστατικότητάς της, όταν γκρέμιζε το φεουδαρχισμό. Τώρα, όμως, που το αστικό σύστημα έχει προ πολλού εδραιωθεί και έχει περάσει στην αντίδραση φρενάροντας την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και επιδιώκοντας να πείσει τις μάζες για την «αιωνιότητά του», θεωρίες που αποκαλύπτουν ότι ο κόσμος βρίσκεται σε συνεχή αλλαγή δεν είναι διόλου ευπρόσδεκτες.

Στο πυρ το εξώτερον;

Ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει ένα δίλημμα: Μπροστά στη φυσική κλίση του (στη σημερινή φάση) να ενισχύσει τη θέση περί αμεταβλητότητας του κόσμου, προσπαθεί να εξοβελίσει τις επιστημονικές θεωρίες που αποκαλύπτουν την εξέλιξη. Το γεγονός ότι αυτές είναι αποδειγμένες με χίλιους δυο τρόπους δεν αποτελεί πρόβλημα γι' αυτόν. Το πρόβλημα είναι ότι αν αφαιρέσει τη θεωρία της εξέλιξης από τη βιολογία, αν απαγορεύσει τη διδασκαλία της στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τότε θα ευνουχίσει ακριβώς εκείνη την επιστήμη που θεωρείται η επιστήμη του 21ου αιώνα. Μια επιστήμη που το κεφάλαιο ελπίζει πως θα μπορέσει να αξιοποιήσει, μαζί με τον κατάλληλο αποπροσανατολισμό των μαζών, για να δώσει μια παράταση ζωής στο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η προοπτική της απαγόρευσης της θεωρίας της εξέλιξης θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αφού η βιολογική επιστήμη δε θα μπορούσε πια να προχωρήσει. Πολύ περισσότερο, η αστική τάξη που θα προχωρούσε σε ένα τέτοιο απονενοημένο διάβημα θα βρισκόταν σε θέση συγκριτικού μειονεκτήματος απέναντι στις άλλες αστικές τάξεις και τις ενώσεις των κρατών τους. Επιπλέον, μια απαγόρευση θα ήταν πολύ χονδροειδής κίνηση, για να καλυφτεί ακόμα και με τη βοήθεια ολόκληρου του προπαγανδιστικού οπλοστασίου του κεφαλαίου, ενώ θα είχε και παρενέργειες και σε άλλες επιστήμες, δημιουργώντας αντιδράσεις και καθυστερήσεις. Φαίνεται οτι βασική πλευρά της όλης συζήτησης είναι να εδραιωθούν αντιεπιστημονικέςθεωρίες στις συνειδήσεις των μαζών και ουδόλως σημαίνει, βέβαια, οτι η βιολογία και οι επιστημονικές ερευνητικές προσπάθειες των μονοπωλίων σ' αυτήν καταργούνται, αφού υπάρχει η προσδοκία εκμετάλλευσής τους με σκοπό το κέρδος.

Οι ΗΠΑ είναι η χώρα, στην οποία ο αντιδαρβινισμός και η πολεμική κατά της θεωρίας της εξέλιξης των ειδών βρίσκεται σε ένταση τις τελευταίες δεκαετίες. Βήμα βήμα, ξεκινώντας από τις πιο καθυστερημένες κωμοπόλεις, πόλεις, κομητείες, και Πολιτείες, από τους πυρήνες των πιο οπισθοδρομικών δυνάμεων σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, κοινωνικές οργανώσεις και φορείς, παίρνονται αποφάσεις, που αργότερα γίνονται νόμοι, για το «κουτσούρεμα» της ενοχλητικής βάσης της βιολογικής επιστήμης. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, εκφράζοντας τη διχογνωμία και την αμφιβολία του κεφαλαίου για το τι πρέπει να γίνει, προχωρεί σε μια συμβιβαστική, αλλά ωστόσο εντελώς απαράδεκτη αντιεπιστημονική λύση: Προς το παρόν, κυρίως με δηλώσεις του Προέδρου Μπους που γίνονται σε ανύποπτο χρόνο (π.χ. στο πλαίσιο συνεντεύξεων για άλλα θέματα), προτείνεται η επί ίσοις όροις διδασκαλία των λεγόμενων θεωριών της Δημιουργίας, με τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Με άλλα λόγια, γίνεται προσπάθεια να εμφανιστούν αυτές οι αντιεπιστημονικές θεωρίες σαν επιστημονικές, που τάχα εξηγούν το ίδιο καλά με τη βιολογία τη σημερινή πραγματικότητα των ειδών, καθώς και το βιολογικό χρονικό, όπως έχει καταγραφεί στα παλαιοντολογικά απολιθώματα. Γι' αυτό, τάχα, πρέπει να διδάσκονται παράλληλα και οι δύο θεωρίες και ας διαλέξει ο μαθητής ή ο φοιτητής ποια ταιριάζει στις αντιλήψεις του...

Από τη γελοιότητα έως το συμβιβασμό

Οσο κι αν όλα αυτά φαίνονται ακόμη απίθανα στην από δω μεριά του Ατλαντικού, κάποιες εξελίξεις οπωσδήποτε πρέπει να δημιουργούν ανησυχία. Δεν είναι μόνο κάτι κινήσεις σαν την ανωτατοποίηση των εκκλησιαστικών ακαδημιών, που είναι αλήθεια ότι κρύβουν και ιδιορρυθμίες του ελληνικού πολιτικού σκηνικού. Τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία, οι τηλεοπτικές εκπομπές γύρω από την εμφάνιση και εξέλιξη της ζωής έχουν εξαφανιστεί από τα κανάλια, ενώ τη θέση τους, το τελευταίο διάστημα, παίρνουν κάθε λογής εκπομπές που προωθούν τον ανορθολογισμό, την ψευδοεπιστήμη, ακόμη και τον καθαρό μυστικισμό. Στην καθημερινότητα πάλι, η επιστήμη υποβαθμίζεται στα μάτια των νέων παιδιών από εργαλείο για την κατάκτηση της γνώσης για τον κόσμο και την κοινωνία, σε απλό όπλο στον ανταγωνισμό τους με τους συνομήλικούς τους για «μια θέση κάτω από τον ήλιο».

Οι θεωρίες της Δημιουργίας (μεταξύ αυτών και εκείνες του λεγόμενου «επιστημονικού δημιουργισμού»!) ποικίλλουν και κυμαίνονται από τις πιο γελοίες οπισθοδρομικές αντιλήψεις, μέχρι συμβιβασμούς που δίνουν θέση στην εξέλιξη, αλλά υπό θεοκρατικό μανδύα. Ετσι, έχουμε: Τους οπαδούς της Επίπεδης Γης, που ερμηνεύουν κατά γράμμα τη Βίβλο και θεωρούν ότι η Γη είναι επίπεδη και καλύπτεται από το στερέωμα πάνω από το οποίο βρίσκονται τα νερά που προκάλεσαν τον κατακλυσμό του Νώε... Τους οπαδούς του γεωκεντρισμού που συνεχίζουν να θεωρούν ότι η Γη είναι το κέντρο του κόσμου και τους οπαδούς της Νεαρής Γης, που πιστεύουν ότι η Γη έχει ηλικία 6.000 - 10.000 ετών, όπως λέει η Βίβλος. Τους οπαδούς της υπόθεσης του Ομφαλού, που υποστηρίζουν ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε νέο, αλλά με εμφάνιση παλιού (για να συμβιβάσουν τις επιστημονικές παρατηρήσεις για την ηλικία του ορατού σύμπαντος). Τους οπαδούς του Κενού μεταξύ των δύο Γενέσεων, που προσπαθούν να συμβιβάσουν τη διαπίστωση της παλαιότητας της Γης, με τη βιβλική Γένεση (Γένεση νούμερο 2) των 6 ημερών. Τους οπαδούς της Αιώνιας Ημέρας, που ερμηνεύουν την κάθε ημέρα της δημιουργίας της Βίβλου, σαν μια μακρά γεωλογική περίοδο. Τους Προοδευτικούς Δημιουργιστές, που παραδέχονται το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης επιστήμης, με εξαίρεση τη σύγχρονη βιολογία, θεωρώντας ότι ο θεός έπλασε διαδοχικά τους οργανισμούς που ανακαλύπτονται στα απολιθώματα.

Εξυπνη σχεδίαση και θεϊστική εξέλιξη!

Εχουμε ακόμα τους οπαδούς της Εξυπνης Σχεδίασης, θεωρίας που λειτουργεί σαν ομπρέλα που συνενώνει όλους τους δημιουργιστές, όταν επιτίθενται ενάντια στην επιστημονική μεθοδολογία. Αυτοί θεωρούν πως οτιδήποτε σχετίζεται με την εξέλιξη ισοδυναμεί με υλισμό. Τους οπαδούς του Εξελικτικού Δημιουργισμού, που υποστηρίζει ότι η φύση δεν έχει καμία ύπαρξη ανεξάρτητα από τη θέληση του θεού. Τους οπαδούς της Θεϊστικής Εξέλιξης (!) που πιστεύουν ότι ο θεός δημιουργεί διαμέσου της εξέλιξης, επεμβαίνοντας στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Τέλος, τους οπαδούς της Μεθοδολογικής Υλιστικής Εξέλιξης, που θεωρούν ότι ο θεός δεν επεμβαίνει άμεσα στη διαδικασία της εξέλιξης, χωρίς κατ' ανάγκη να αρνούνται την ύπαρξή του.

Είναι αρκετοί οι επιστήμονες στις ΗΠΑ - και όχι μόνο - που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο διαλεκτικό υλισμό που αναβλύζει από την επιστήμη τους και την κοινωνική πίεση για αποδοχή της ύπαρξης υπερφυσικού όντος, αφού δεν είναι διατεθειμένοι να υιοθετήσουν τη μοναδική επιστημονική φιλοσοφία, το μαρξισμό. Δέχονται μόνο τον «μεθοδολογικό υλισμό», σαν να μπορούσε να έχει βάση χωρίς και ενάντια στην οντολογική πλευρά του.

Η στάση των κομμουνιστικών κομμάτων απέναντι στην καπιταλιστική κρίση: Ενσωμάτωση ή Ρήξη

Εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στην ευρωπαϊκή κομμουνιστική συνάντηση.

ΘΕΜΑ: Η στάση των κομμουνιστικών κομμάτων απέναντι στην καπιταλιστική κρίση: Ενσωμάτωση ή Ρήξη


Ποιες είναι οι τραγικές συνέπειες στη ζωή της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού είναι πια πολύ γνωστές, αφού η οικονομική κρίση κρατάει πάνω από 5 χρόνια, και σε όλες τις χώρες που ξέσπασε τα βάρβαρα μέτρα είχαν την ίδια κατεύθυνση και τον ίδιο στόχο: Να κάνουν πάμφθηνη την εργατική δύναμη, να ανοίξουν νέους δρόμους κερδοφορίας και κατά την περίοδο της κρίσης και κυρίως μετά την αναμενόμενη αναιμική και λίγο πολύ βραχύχρονη ανάκαμψη.

Σήμερα είμαστε πολύ πιο πλούσιοι, όχι μόνο από την εμπειρία που προσφέρεται στην Ελλάδα, αλλά και από την εμπειρία στα κράτη μέλη της ΕΕ, ιδιαίτερα της ευρωζώνης, από την πείρα της κρίσης του 2008 στις ΗΠΑ και όχι μόνον. Είναι επίσης πολύ νωπή η πείρα από την κρίση στη Ρωσία, την Αργεντινή, όπως και στις λεγόμενες τίγρεις της Ασίας.
Θεωρούμε ότι το εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό κόμμα παντού πρέπει να δώσει ταυτόχρονα την μάχη για να ξεκαθαρίζεται στους λαούς ο χαρακτήρας της κρίσης, μαζί με τον αγώνα για να συγκρατηθεί ο κατήφορος, για την φιλολαϊκή διέξοδο.
Το ότι η κρίση το 2008-2009 εκδηλώθηκε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στη σφαίρα της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, ή στο ότι η κρίση στην Ελλάδα συνδέθηκε με το χρέος και τα ελλείμματα, καθόλου δεν σημαίνει ότι έχουμε μια νέου τύπου κρίση. Από την πρώτη στιγμή ξεκαθαρίσαμε ότι πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που η ρίζα της βρίσκεται στη σχέση εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, στη σφαίρα δηλαδή της καπιταλιστικής παραγωγής. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι η συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ, η πτωτική της πορεία και σε χώρες που δεν έχουν ακόμα βρεθεί στον κύκλο της κρίσης. Όλα τα χαρακτηριστικά που είναι στη φύση του καπιταλισμού είναι φανερά, η αναρχία, η ανισομετρία στην ανάπτυξη των κλάδων και των τομέων, ο οξύτατος ανταγωνισμός που δεν προωθείται με οικονομικά και πολιτικά μέσα, αλλά και με τα όπλα.
Παντού, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνονται τα ίδια μέτρα, με την ίδια επιχειρηματολογία, ανεξάρτητα αν το χρέος είναι μεγάλο ή μικρότερο, ανεξάρτητα αν τα ελλείμματα είναι διογκωμένα λιγότερο η περισσότερο, ανεξάρτητα αν υπάρχει ένταξη στο μηχανισμό στήριξης με συμφωνία της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι ζώνες εξαθλίωσης δεν εμφανίζονται μόνο στις λιγότερο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, στις χώρες που βρίσκονται σε ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και στις πιο ισχυρές και αναπτυγμένες.
Εκτιμάμε ότι η κρίση θα ξεσπάσει με τη σειρά της λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης και σε άλλες χώρες στην ευρωζώνη, καθώς εμφανίζει σημάδια κόπωσης και στη Γερμανία, ενώ σημάδια αρχίζουν να διαφαίνονται και στην Κίνα.
Το ζήτημα του χαρακτήρα της κρίσης δεν είναι ένα θεωρητικό ζήτημα μόνο, είναι καθαρά πρακτικό, γιατί αυτό καθορίζει την εξειδίκευση της πολιτικής του ΚΚ σε συνθήκες κρίσης.
Επομένως οι όποιες ιδιομορφίες στην εκδήλωση της κρίσης ή στην ένταση και διάρκεια, από χώρα σε χώρα, δεν καθορίζουν ούτε τον χαρακτήρα της κρίσης, ούτε πολύ περισσότερο μπορούν να επηρεάσουν τη στρατηγική και τακτική του ΚΚ.
Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν τα καπιταλιστικά κράτη δεν μπορούν να διαχειριστούν την κρίση και κυρίως τις συνέπειές της καταφεύγουν και στα όπλα, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όχι βεβαίως για να πουληθούν όπλα όπως λέγεται από ορισμένους ειρηνιστές-πασιφιστές, αλλά γιατί τα όπλα είναι πιο αποτελεσματικά στην δοσμένη στιγμή για το ξαναμοίρασμα των αγορών.
Κρίση και ιμπεριαλιστικός πόλεμος-ιμπεριαλιστική ειρήνη είναι αλληλένδετα και έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε, ιδιαίτερα εμείς στην Ελλάδα που είμαστε σε μια φλεγόμενη περιοχή τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στη βόρεια Αφρική.
Η παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση δείχνει φανερά και κάτι επίσης πολύ σημαντικό για την στρατηγική και την τακτική των ΚΚ.
Ότι η αστική πολιτική διαχείρισης έχει νέες δυσκολίες, που δεν τις είχε σε προηγούμενες περιόδους, να χειριστεί την έξοδο, να περάσει σε νέο κύκλο διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής, να βάλει έστω ένα φρένο στη μαζική απόλυτη και σχετική εξαθλίωση, να κάνει έστω κάποιους ελιγμούς. Εμφανίζονται δύο συνταγές διαχείρισης με αρκετές παραλλαγές η κάθε μια, επί της ουσίας όμως προβάλλεται η επεκτατική αστική διαχείριση και η περιοριστική αστική διαχείριση με στόχο να ελεγχθεί η έκταση της υποτίμησης του κεφαλαίου και να γίνει η κατάλληλη για το κεφάλαιο κατανομή της ζημιάς αλλά και του συσσωρευμένου κεφαλαίου. Και η μια και η άλλη διαχείριση οδηγούν στο ίδιο βάρβαρο αποτέλεσμα για τους λαούς και τα δικαιώματά τους. Η διαμάχη για το ένα ή το άλλο μίγμα διαχείρισης που εμφανίζεται ιδιαίτερα οξυμμένη στην Ευρώπη, δεν έχει καμία σχέση με τη διαμάχη υπέρ ή κατά των λαών, δεν συνιστά διαμάχη ανάμεσα σε μια συντηρητική και προοδευτική-αριστερή πολιτική, όπως προβάλλεται σήμερα από το ΚΕΑ.
Η υπεράσπιση της μιας ή της άλλης διαχείρισης γίνεται με κριτήριο τα συμφέροντα της αστικής τάξης του κάθε κράτους μέλους, τι συμμαχίες θέλει να κάνει στα πλαίσια του ανταγωνισμού. Το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να πάρει το μέρος του ενός ανταγωνιστή εναντίον του άλλου, θα χάσει τα πάντα.
Εκτιμάμε ότι προς το παρόν στην ΕΕ, παρά τις διαφορές και ανταγωνισμούς, υπερισχύει η αντίληψη να παραμείνει ακέραια η ενωμένη Ευρώπη και η ευρωζώνη, ενώ βεβαίως στο βάθος δεν αποκλείουν και την περίπτωση της διάσπασης. Γι' αυτό και κάθε κυβέρνηση, κυρίως τμήματα του κεφαλαίου, προετοιμάζονται και για την περίπτωση που περάσει μια χώρα στο εθνικό της νόμισμα, ανάλογα με ποιο μπλοκ ιμπεριαλιστικής συμμαχίας επιθυμούν να συστρατευθούν.
Πολύ περισσότερο από πριν βλέπει κανείς και στην Ελλάδα τα αστικά κόμματα, παλιά και νέα, τα ρεφορμιστικά - οπορτουνιστικά όπως σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, να διατυπώνουν περίεργες θέσεις, να ρίχνουν βάρος σε συμμαχία ακόμα και υπερατλαντική, ή να προσβλέπουν προς συμμαχίες με Ρωσία, Κίνα. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στη διαμάχη ΕΕ και ΗΠΑ που εκδηλώθηκε και στις εθνικές εκλογές με την στήριξη του ενός ή του άλλου μπλοκ, του «δεξιού» ή του «αριστερού». Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις διατρέχουν σήμερα το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος, φθάνουν μάλιστα να απειλούν και την ενότητα ενός κόμματος σε μια τέτοια βάση.
Συνοπτικά μιλώντας καταλήγουμε ότι η κρίση παρατείνεται, βαθαίνει, θα χτυπήσει και άλλες χώρες. Ακόμα και αν μια χώρα, όπως λόγου χάρη η Ελλάδα, περάσει σε φάση ανάκαμψης, αυτή θα είναι προσωρινή, αναιμική με μεγάλη, αφόρητη ανεργία, με μισθούς και μεροκάματα πείνας, με βάρβαρες εργασιακές σχέσεις που μας πάνε πολύ πίσω, στα τέλη του 19ουαιώνα. Και πριν η ανάκαμψη σταθεροποιηθεί νέος κύκλος κρίσης θα ξεσπάσει. Δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ' άλλες χώρες. Θα έχουμε αναδιατάξεις στις συμμαχίες, ενώ πρέπει να πάρουμε υπόψη το νέο γύρο τοπικών πολέμων και να μην αποκλείσουμε στην πορεία και ένα πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η πείρα επίσης επιβεβαιώνει την θέση που διατυπώσαμε ως κόμμα, με τα πρώτα σύννεφα της κρίσης, ότι η εξαθλίωση, η οικονομική κρίση δεν οδηγεί αυτόματα στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, της οργάνωσης, στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης. Και οι δύο εξελίξεις είναι πιθανές, το κίνημα να υποχωρήσει και να ηττηθεί για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα, αλλά και να περάσει σε επίθεση, να ωριμάσει η αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Τίποτε δεν έχει ακόμα κριθεί.
Αυτό που σήμερα βλέπουμε στην Ελλάδα είναι ότι παρά το γεγονός ότι έγιναν μεγάλοι και παρατεταμένοι αγώνες, αναδείχθηκε το ελληνικό κίνημα σε ένα από το πιο ισχυρά στον κόσμο και όχι μόνο στην Ευρώπη, παρ΄όλα αυτά τα μέτρα δεν αναχαιτίσθηκαν. Ναι μεν το κίνημα επέβαλε την καθυστέρησή τους, τελικά όμως αν κάτι δεν αλλάξει άμεσα, θα περάσουν όλα μαζί και σε μικρό διάστημα. Και ξέρετε πολύ καλά ότι οι αγώνες που δεν φέρνουν αποτελέσματα, και κουράζουν και απογοητεύουν.
Το Κόμμα μας χωρίς να κρύβει ελλείψεις και αδυναμίες εκτιμά ότι αυτές επέδρασαν αλλά δεν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καθυστέρηση της εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης. Όπως δεν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μείωση της εκλογικής του δύναμης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη της ικανότητας και αντοχής του κόμματος.
Αντιμετωπίσαμε ένα ενιαίο μέτωπο στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο όπου, παρά τις διαφορές στους κόλπους του, είχε κοινή στάση όσον αφορά τον χαρακτήρα διεξόδου από την κρίση, δηλαδή αλλαγή μίγματος διαχείρισης. Η πολιτική της ενσωμάτωσης ήταν κυρίαρχη και φυσικά επέδρασε αρνητικά στους προσανατολισμούς της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ωστόσο το ταξικό ριζοσπαστικό ρεύμα υπάρχει στο κίνημα, και σ' αυτή τη φάση πρέπει να ξεπεράσει τις συνέπειες των εκλογών, να μπει μπροστά, να κινητοποιήσει ευρύτερες εργατικές λαϊκές μάζες.
Οι αγώνες προκάλεσαν τριγμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, και ακύρωσαν την δυνατότητα να υπηρετείται το σύστημα αυτό με την εναλλαγή μονοκομματικών κυβερνήσεων, ανάμεσα στο φιλελεύθερο κόμμα και την σοσιαλδημοκρατία.
Όμως οι τριγμοί αυτοί δεν μετατράπηκαν σε βαθιές ρωγμές. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες υπερίσχυσαν ότι μπορεί να υπάρξει αριστερή δηλαδή ρεφορμιστική-οπορτουνιστική εναλλακτική κυβερνητική λύση. Έτσι έγινε καθαρό ότι το αστικό πολιτικό σύστημα έχει και άλλα χαρτιά στα χέρια του ώστε να αντιμετωπίζει τους τριγμούς. Σήμερα στην Ελλάδα το δίπολο φιλελεύθερη ΝΔ-σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ αντικαθίσταται από ένα νέο δίπολο: Από την μια μεριά κεντροδεξιά-δεξιά και από την άλλη αριστερός πόλος που σχηματίσθηκε με πυρήνα τον οπορτουνιστικό Συνασπισμό και με μαζική μετακόμιση ηγετικών στελεχών και μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, οργανώσεων της σοσιαλδημοκρατίας που κυρίως προέρχονται από μεσοστρώματα, από τους εργαζόμενους στον στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους κλπ.
Βεβαίως οι διεργασίες δεν έχουν τελειώσει, ετοιμάζεται ένα νέο πολιτικό σκηνικό μεταβατικό ή και περισσότερο μόνιμο, προκειμένου να αναχαιτισθεί η ριζοσπαστικοποίηση, να τσακιστεί το κίνημα πριν ανακάμψει μαζικά, να χτυπηθεί με κάθε τρόπο το ΚΚΕ.
Για τη «Χρυσή Αυγή»
Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις ανέδειξαν ως κοινοβουλευτική δύναμη με 19 βουλευτές την «Χρυσή Αυγή», που είναι ένα ναζιστικό, ρατσιστικό, εγκληματικό μόρφωμα, το οποίο συγκεντρώνει την κύρια αιχμή της δράσης του στο κυνήγι των μεταναστών, ιδιαίτερα ασιατών, με ξυλοδαρμούς, δολοφονικές επιθέσεις, βιαιοπραγίες, εκβιασμούς και απειλές. Το εκλογικό του ποσοστό, ιδιαίτερα σε νεότερες ηλικίες διαμορφώθηκε και από τα ψευδεπίγραφα συνθήματά του, καθώς εμφανίζεται ως αντισυστημικό κόμμα.
Η εκτίμησή μας είναι ότι το μόρφωμα αυτό εξελίσσεται κατά το πρότυπο των ταγμάτων εφόδου της χιτλερικής περιόδου και ο βασικός στόχος είναι να χρησιμοποιηθεί στο τσάκισμα του εργατικού, του λαϊκού κινήματος, στο χτύπημα του ΚΚΕ. Πίσω από τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ υπάρχουν μυστικές υπηρεσίες και τμήματα του κρατικού μηχανισμού, ενδεχομένως έχει και διεθνείς διασυνδέσεις. Στηρίζεται από θύλακες του συστήματος στα σώματα ασφαλείας και στο στρατό, ενώ πολιτικά αποτελεί γερό βοηθό του συστήματος, καθώς τα περισσότερα κόμματα επικαλούνται τον κίνδυνο από τα λεγόμενα δύο άκρα, εξισώνοντας τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να γίνει στη βάση του αντιφασιστικού μετώπου ή του μετώπου γενικά κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται, γιατί τελικά πίσω από αυτήν την έκφραση θα χτυπηθεί το κίνημα. Η αντιμετώπιση της ΧΡΥΣΉΣ ΑΥΓΗΣ πρέπει να γίνει μέσα από το ίδιο το οργανωμένο κίνημα, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις λαϊκές οργανώσεις, με ξεσκέπασμα του συστημικού του ρόλου, και με αντιμετώπιση των ποινικών αδικημάτων που διαπράττουν με δολοφονικές επιθέσεις που τις βαφτίζουν αυτοδικία. Τα άλλα κόμματα αντιμετωπίζουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ από την σκοπιά της αστικής νομιμότητας και της καταδίκης της βίας, στην οποία συμπεριλαμβάνουν και τις αγωνιστικές μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις.
Το ΚΚΕ έχει προσαρμόσει τις θέσεις και τα αιτήματα, την στρατηγική και τακτική του σε συνθήκες κρίσης
Στις σημερινές συνθήκες όχι μόνο γιατί εμείς επιλέγουμε αλλά γιατί αντικειμενικά έχει ωριμάσει το ζήτημα, θέτουμε μπροστά στο λαό την γραμμή αντεπίθεσης που έχει αφετηρία την πάλη για την αναχαίτιση των μέτρων, την διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης, αλλά και την διέξοδο με πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία.
Η πολιτική συμμαχιών που εμείς προτείνουμε στο λαό αφορά στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας που έχει σαφή αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό (που βεβαίως από την φύση του ο προσανατολισμός είναι αντικαπιταλιστικός αφού ο καπιταλισμός έχει εξελιχθεί σε μονοπωλιακό). Στις δοσμένες συνθήκες η Λαϊκή Συμμαχία οργανώνει και συντονίζει την αντίσταση, την πάλη για την επιβίωση, κατευθύνεται στην ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην εργατική λαϊκή εξουσία.
Ανοικτά θέτουμε στο λαό την ανάγκη να διεκδικήσει την μονομερή διαγραφή του χρέους, να μην το αναγνωρίσει δηλαδή, γιατί η αναγνώριση οδηγεί στην διαπραγμάτευση που ισοδυναμεί με νέα μνημόνια και νέα μέτρα. Ταυτόχρονα προβάλλουμε την ανάγκη ο λαός να διεκδικήσει την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξηγούμε γιατί η αποδέσμευση και διαγραφή του χρέους συνεπάγεται και την διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, σχεδιασμένη ανάπτυξη που αξιοποιεί όλες τις υπαρκτές αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, την έξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις συμφωνίες ιμπεριαλιστικής ειρήνης, την έξοδο από το ΝΑΤΟ, την διεκδίκηση διεθνών οικονομικών σχέσεων αμοιβαία επωφελών.
Αντιπαραθέτουμε δηλαδή το δρόμο της φιλολαϊκής ανάπτυξης απέναντι στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αποκαλύπτουμε το περιεχόμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης που προωθούν όλα τα αστικά κόμματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ που κινείται μέσα στις προδιαγραφές της ΕΕ. Ανάπτυξη που επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, που οδηγεί στην συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, το Ιόνιο, τη Νότια Κρήτη με συμφωνίες μονοπωλίων.
Από αυτή τη θέση εκτιμάμε και αντιμετωπίζουμε τη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων και συνεργασιών στο εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν πατάει στην αντικειμενική πραγματικότητα, από την σκοπιά της σχέσης οικονομίας και πολιτικής η διαμόρφωση ενός προγράμματος μίνιμουμ καθώς η διέξοδος από την κρίση υπέρ του λαού είναι ζήτημα στρατηγικής.
Ο ρόλος του ΚΕΑ γίνεται όλο και περισσότερο αρνητικός και διαβρωτικός για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα, καθώς καθαρά και απερίφραστα επιλέγει την μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης, ακολουθώντας ανάλογες συνταγές που στηρίζουν οι κυβερνητικές και γενικότερα δυνάμεις του συστήματος, της ΕΕ σε εθνικό και ηπειρωτικό επίπεδο. Είναι μέσα στο παιχνίδι των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Σήμερα μπαίνει στην πρώτη γραμμή πώς ο λαός θα καταφέρει να ανακόψει την ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή, πώς θα δει αύριο άσπρη μέρα. Ως προϋποθέσεις θέτουμε:
ΠΡΩΤΟ
Η συνειδητοποίηση τι είδους κρίση ζούμε, δηλαδή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ενσωμάτωσης στην ΕΕ δηλαδή της σημασίας που έχει η πάλη κατά των μονοπωλίων και της εξουσίας τους.
ΔΕΥΤΕΡΟ
Η οργάνωση των εργαζομένων στον τόπο δουλειάς, στον κλάδο, στο χώρο κατοικίας.
ΤΡΙΤΟ
Η ενίσχυση, θωράκιση της λαϊκής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, ανεξάρτητα των μεταξύ τους διαφορών, με ανεβασμένη συμμετοχή γυναικών και νεολαίας που ανήκουν στην παραπάνω ταξική διαστρωμάτωση. Το κίνημα πρέπει να κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Το ΚΚΕ με σαφήνεια αλλά και με συγκεκριμένα επιχειρήματα αρνήθηκε τη συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που προτάθηκε από το νέο πόλο του οπορτουνισμού που συνεργάζεται με μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ. Η πρόταση καταρχήν απέβλεπε στην πολιτική πίεση προς το ΚΚΕ, και κυρίως στην κλοπή ψήφων από το χώρο επιρροής του ΚΚΕ. Δεν πατούσε ούτε σε αριθμητικά δεδομένα γιατί δεν συγκεντρώνονταν ο αριθμός των βουλευτών για να σχηματισθεί η κυβέρνηση. Βεβαίως όπως ήδη τονίσαμε δεν είπαμε το ΟΧΙ γιατί δεν έφθαναν οι βουλευτικές έδρες, όμως η πρόταση αυτή που δεν έχει ούτε τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, αποτελεί απόδειξη ότι ήταν δημαγωγική και είχε στόχο τη στρατηγική του ΚΚΕ.
Είχαμε εκλογικές απώλειες, όμως εκτιμάμε ότι οι απώλειες για το λαό θα ήταν πολύ περισσότερες και μάλιστα μη αντιστρέψιμες για μεγάλο διάστημα αν το ΚΚΕ αποφάσιζε να στηρίξει κυβέρνηση διαχείρισης, αποδεχόμενο την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων στο πεδίο της οικονομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις εγκατέλειψε ορισμένα ριζοσπαστικά συνθήματα που είχε, και έτσι πήρε μεγάλο αριθμό ψήφων που τον έφεραν στη δεύτερη θέση κυρίως από λαϊκές μάζες που φοβήθηκαν την έξωση από την ευρωζώνη, πίστεψαν ότι χωρίς να σπάσεις αυγά, μπορεί με μια καλύτερη διαπραγμάτευση να αναχαιτιστούν τα μέτρα. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται ως ο καλύτερος διαπραγματευτής σε σύγκριση με την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, κινείται προς την κατεύθυνση ενός σύγχρονου κεντρώου κόμματος.
Η κυβερνώσα αριστερά δεν πρόκειται να αλλάξει την γενική γραμμή πλεύσης, ούτε να πλήξει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Καμία κυβέρνηση όπως και αν λέγεται, αριστερή, κομμουνιστική, ακόμα και επαναστατική να αυτοαποκληθεί, δεν θα σεβαστεί τις διακηρύξεις της αν τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος είναι στα χέρια των μονοπωλίων, αν δηλαδή ο λαός είναι μακριά από την ιδιοκτησία και την εξουσία.
Η μάχη στην Ελλάδα δεν είναι γενικά δύσκολη λόγω αρνητικού συσχετισμού. Το σωστότερο είναι ότι γίνεται πιο σύνθετη βεβαίως στο έδαφος του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Απαιτεί μεγάλη ικανότητα και σταθερότητα του Κόμματος ώστε να είναι σε θέση να διεισδύσει σε ευρύτερες εργατικές λαϊκές μάζες, να κάνει κατάλληλους χειρισμούς χωρίς να αλλοιώνεται η γενική του πολιτική γραμμή αλλά και χωρίς να αποξενώνεται από εκείνους τους εργατοϋπαλλήλους που έχουν αυταπάτες, δεν έχουν ακόμα αποκτήσει πολιτική πείρα.
Κλείνοντας το θέμα αυτό θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι όχι μόνο η θεωρία μας αλλά και η ιστορική πείρα δείχνει ότι όσο ισχυρό να είναι ένα ΚΚ εκλογικά, πολιτικά από κυβερνητικές θέσεις στα πλαίσια του αστικού συστήματος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην ενσωμάτωση. Το ζήτημα αυτό πρέπει να αποτελέσει, έγκαιρα, ζήτημα συζήτησης και διαλόγου με το λαό, ώστε να καταλάβει ότι τα περιθώρια, όχι μόνο σε συνθήκες κρίσης αλλά και ανάκαμψης, να ζήσει καλύτερα, έχουν απελπιστικά ελαχιστοποιηθεί σε σχέση με το παρελθόν. Αντικειμενικά οι συνθήκες για την ριζική ανατροπή έχουν ωριμάσει ακόμα περισσότερο καθώς τα μονοπώλια έχουν διεισδύσει πολύ βαθειά παντού, όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής.
Βεβαίως ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή το εργατικό κίνημα, η δύναμη του ΚΚ, είναι πολύ πίσω, και προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε.
Στο όνομα της οικονομικής κρίσης δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ιμπεριαλιστικής ειρήνης.
Επομένως πρέπει να αναδείξουμε γιατί και με ποιους νέους τρόπους γίνεται η ιμπεριαλιστική επέμβαση με βάση τα παραδείγματα και τα στοιχεία από την λεγόμενη αραβική άνοιξη, την Λιβύη, την Συρία. Πώς από τα έξω διαμορφώνεται η εσωτερική αντιπολίτευση, πώς εξοπλίζεται, πως μεθοδεύεται η ανατροπή και αστικών κυβερνήσεων λόγω την ενδοιμπεριαλιστικών και ενδοαστικών αντιθέσεων. Χρειάζεται να προβάλλουμε συστηματικά και με επιχειρήματα γιατί παραμένει κρίσιμο και αποφασιστικό το εθνικό πεδίο πάλης, και ταυτόχρονα η σημασία που έχει η διεθνιστική συνεργασία και αλληλεγγύη. Είναι επίσης δυνατό ένα κίνημα να αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις με δυο τρόπους: αποκαλύπτει το βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και από την άλλη προετοιμάζει τον λαό να μη στηρίζει την αστική τάξη της χώρας του στους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στον πόλεμο για το ξαναμοίρασμα των αγορών.
Το ΚΚΕ ταυτόχρονα προσπαθεί να μελετά και επιστημονικά και μέσα από την πείρα του κινήματος τις συνολικές εξελίξεις ώστε να επιτυγχάνονται ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα που συμβάλλουν στην μεγαλύτερη χειραφέτηση του κινήματος.
Ακόμα περισσότερο σήμερα η πορεία των εξελίξεων σε εθνικό επίπεδο καθορίζεται και από το διεθνή και περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων αλλά και από την δυναμική και την επαναστατική γραμμή του εργατικού, του κομμουνιστικού κινήματος. Κάθε επιτυχία σε μια χώρα σηματοδοτεί επίδραση και εξελίξεις και στις άλλες ευρωπαϊκές, κάθε γλίστρημα προς τον συμβιβασμό και την υποχώρηση φέρνει σε δύσκολη θέση τα κινήματα ενός μεγαλύτερου κύκλου χωρών. Οι εξελίξεις κρίνονται βεβαίως στο πεδίο των αγώνων και της κοινωνικής συμμαχίας, σήμερα όμως απαιτούν ένταση της ιδεολογικής πάλης με τις κυρίαρχες αστικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις. Δίχως μια τέτοια διαπάλη στο ιδεολογικό πεδίο δύσκολα οι λαϊκές μάζες θα προσανατολίζονται τόσο στη διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης όσο και στην ματαίωση χειρότερων μέτρων, στην ανατροπή τους. Δίχως τον ιδεολογικό αγώνα μέσα στο κίνημα, οι αγώνες ακόμα και αν αποκτούν μαζικότητα, δεν θα αποκτούν οργάνωση και εύστοχο πολιτικό προσανατολισμό

Οι υπεράκτιες εταιρείες και οι κοροϊδάρες

Οι υπεράκτιες εταιρείες και οι κοροϊδάρες 
 Ο φιλαράκος μπήκε φουριόζος στο γραφείο. "Θόδωρε", μου κάνει, "ελπίζω να μην αγοράζεις πούρα από το εξωτερικό". Έβαλα τα γέλια. "Από πού να παίρνω, ρε Γιώργο;" τον ρωτάω. Με κοίταξε σοβαρά. "Πριν 6 χρόνια", συνέχισε, "έδωσα την πιστωτική μου κάρτα σε έναν φίλο για να παραγγείλει κάτι πούρα από την Ισπανία. Χτες μου ήρθε ένα χαρτί από τον ΣΔΟΕ, που με καλεί εντός 5 ημερών σε απολογία επειδή έκανα διαδικτυακή αγορά προϊόντων καπνού από το εξωτερικό και δεν απέδωσα τον αναλογούντα φόρο καπνού 159 ευρώ".

 Το 'παν και το 'καναν στον ΣΔΟΕ. Είπαν θα ανακαλύψουν και θα πατάξουν την φοροδιαφυγή και ιδού τα άμεσα αποτελέσματα: ο φοροφυγάς των 159 ευρώ συνελήφθη, έστω και με 6 χρόνια καθυστέρηση. Καλά να πάθει, βέβαια, διότι έκανε την αγορά στο όνομά του. Πού πας, αγορίνα μου; Ρώτα πρώτα να μάθεις πώς γίνεται. Εμ, τί νόμισες; Παίρνουμε μια πιστωτική κάρτα και πάμε; Όχι, ντε! Άκου, λοιπόν:

 Ο κόσμος φτιάχνει πρώτα μια υπεράκτια (οφ σορ, που λένε κι οι παραμορφωμένοι του στυλ πώς-το-λέτε-σεις-εδώ-γιατί-ξεχνάω πώς-το-λέμε-εμείς-εκεί) εταιρεία. Μη σε μπερδεύουν οι εγγλέζικοι όροι. Δεν χρειάζεται να ξέρεις γρυ εγγλέζικα. Απλώς απευθύνεσαι σε ένα από τα δεκάδες σχετικά γραφεία που πουλάνε υπεράκτιες εταιρείες. Εκεί, θα σου δείξουν μια λίστα με εταιρείες ήδη στημένες, με καταστατικό, α-φι-μί, διεύθυνση, διοικητικό συμβούλιο κλπ. Αν δεν σου αρέσει κάποιο από τα ονόματα, κανένα πρόβλημα: σου φτιάχνουν μιαν άλλη με το όνομα που εσύ γουστάρεις. Σιγά το πρόβλημα, ένα κόπυ-πέιστ θα κάνουν και...βουαλά, η "Παφ-Πουφ Λίμιτεδ" είναι έτοιμη. Το μόνο που χρειάζεται να συμπληρωθεί είναι το όνομά σου ως κύριου μετόχου και ως προέδρου τού διοικητικού της συμβουλίου. Κι όλα αυτά τα ωραία δεν πρόκειται να σου κοστίσουν παρά δυο χιλιάρικα, άντε τρία και με το ζόρι.

 Τώρα, θα μου πεις, τι σκατά εταιρεία είναι αυτή. Είσαι μπουμπούνας, ε; Ρε συ, εταιρεία την λέμε αλλά στην ουσία είσαι εσύ με άλλη ταυτότητα. Λες και πρόκειται ποτέ να κάνεις καμμιά εταιρική πράξη; Το ζήτημα είναι να μπορείς εσύ, ως Γιώργος να πούμε, να κάνεις τις νόμιμες καθημερινές συναλλαγές σου: να παίρνεις ψωμί από τον φούρνο, να τρώς δυο πιτόγυρα, να πίνεις κανένα ουζάκι...τέτοια πράγματα, απλά και νόμιμα. Τα άλλα, τα παράνομα ή τα ντεμί-νόμιμα να πούμε, θα τα κάνεις όχι ως Γιώργος αλλά ως εταιρεία.

 Θες και παράδειγμα για να το καταλάβεις; Εν τάξει. Πήρες τα πούρα ως Γιώργος και σε βούτηξε ο ΣΔΟΕ για φόρο 159 ευρώ, έτσι; Αν, όμως, τα πούρα τα αγόραζε η εταιρεία (για να 'χει να κερνάει τους πελάτες της, να πούμε), ποιος θα την έπιανε; Έλα ντε! Μπας και νομίζεις ότι πρόκειται ο ΣΔΟΕ να πιάσει κανέναν μεγαλολεφτά για αφορολόγητα πούρα; Κούνια που σε κούναγε, φουκαρά... Προς θεού, όμως, μη νομίσεις ότι σου λέω να στήσεις ολόκληρη υπεράκτια εταιρεία μόνο για να αγοράζεις αφορολόγητα πούρα, ε; Βάλε μπροστά την φάμπρικα και θα δεις πόσες δουλειές μπορεί να κάνει αυτή η εταιρεία!

 Θες, ας πούμε, να αγοράσεις ένα ακίνητο αλλά δεν μπορείς γιατί το χρήμα που έχεις είναι "μαύρο" και θα σε τσιμπήσει το πόθεν έσχες; Κορόϊδο! Θα το αγοράσει η εταιρεία, καλέ! Όχι μόνο δεν θα της μιλήσει κανένας αλλά θα την χειροκροτήσουν κι από πάνω γιατί...κάνει επένδυση στην χώρα μας! Πώς είπες; Το δικό σου ακίνητο θα είναι στο όνομα της εταιρείας και φοβάσαι; Τί φοβάσαι, βρε κεφάλα; Δικιά σου δεν είναι και η εταιρεία; Μεγαλομέτοχος και πρόεδρός της δεν είσαι; 

 Να σε πάω και λίγο παρακάτω, μπας κι ανοίξουν τα στραβά σου; Έχεις, ας πούμε, ένα ακίνητο και θες να το γράψεις στο παιδί σου. Έρχεται η εφορία και σου λέει αντικειμενικές τιμές, τόσο επί τόσο ίσον τόσο και συν επί πλην πλην...δώσε τόσα για φόρο μεταβίβασης. Αν, όμως, το ακίνητο ήταν στο όνομα της εταιρείας, τί θα έκανες; Θα έδινες τις μετοχές στο παιδί σου, θα το έκανες και πρόεδρο του διοικητικού συμβολίου και κάπως έτσι το παιδί θα αποκτούσε την εταιρεία, άρα και την περιουσία της, άρα και το ακίνητο που θες να του δώσεις. Γκέγκε; Τα υπόλοιπα ανακάλυψέ τα μόνος σου. Π.χ., αν έχεις δυο παιδιά, φτιάχνεις δυο υπεράκτιες εταιρείες και δίνεις από μία σε κάθε παιδί. Σκέψου και λίγο μόνος σου, μη τα περιμένεις όλα έτοιμα!

 Άκου κι άλλο ένα ωραίο. Είσαι έμπορος, έτσι; Φέρνεις, ας πούμε, ένα εμπόρευμα από εξωτερικό με 10 ευρώ το κομμάτι. Πόσο να το πουλήσεις; 15; 20; Θα σε σκίσει η εφορία. Σκέψου, όμως, τι θα γίνει αν το εμπόρευμα το αγοράσει εικονικά η εταιρεία σου με 10 ευρώ και μετά σου το πουλήσει, πάλι εικονικά, με 19: το βγάζεις στην αγορά με 20, δηλώνεις ως Γιώργος 1 ευρώ μικτό κέρδος, βγάλε κι ένα δίφραγκο έξοδα, μπαίνεις μέσα και δεν πληρώνεις μία για φόρο. Και μη μου πεις ότι η εταιρεία θα δηλώσει 9 ευρώ κέρδη, γιατί εκεί που είναι η εταιρεία δεν πληρώνουν παρά κάτι πενταροδεκάρες στο κράτος. Γι' αυτό τις φτιάχνουμε εκεί, άλλωστε.

 Ακόμα το σκέφτεσαι, ε; Κοροϊδάρα! Είσαι καταδικασμένος να πληρώνεις μια ζωή φόρους...

Διαδηλώνουμε σε όλη τη χώρα

Διαδηλώνουμε σε όλη τη χώρα

Βόλος, 6:30 μ.μ., πλατεία Πανεπιστημίου

Γιάννενα, 7 μ.μ., δημαρχείο

Αρτα, 8 μ.μ., πλατεία Κιλκίς

Πρέβεζα, 8 μ.μ., Θεοφάνειο

Αγρίνιο 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Κέρκυρα, 7 μ.μ., πλατεία Σαρόκο

Λευκάδα, 8 μ.μ., Αγιος Μηνάς

Χανιά, 7.30 μ.μ., Νέα Καταστήματα

Ηράκλειο, 7 μ.μ., πλ. Ελευθερίας

Ρέθυμνο, 7 μ.μ., Πλ. 4 Μαρτύρων

Λασίθι, 7 μ.μ. κεντρική πλατεία Αγίου Νικολάου

Αμφισσα, 7.30 μ.μ., πλατεία Λαού

Λαμία, 7 μ.μ., πλατεία Πάρκου

Λιβαδειά, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Χαλκίδα, 7 μ.μ., πλατεία Αγοράς

Θήβα, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία

Ιστιαία, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Αλιβέρι, 7 μ.μ., πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου

Σέρρες, στις 7 μ.μ., στην Πλατεία Ελευθερίας

Βέροια, στις 7 μ.μ., στην Πλατεία Ωρολογίου

Νάουσα, στις 7.30 μ.μ., στην Πλατεία Καρατάσου

Αριδαία Πέλλας, στις 7.30 μ.μ., στην κεντρική πλατεία

Κατερίνη, 7.30 μ.μ., Σιντριβάνι (πλατάνι)

Κοζάνη 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Πτολεμαΐδα, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Φλώρινα, 6 μ.μ., κεντρική πλατεία

Καστοριά, 7 μ.μ., απέναντι από την πρώην Νομαρχία

Δράμα, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία

Καβάλα, 6.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Κομοτηνή, 6.30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Ρόδος, 6.30 μ.μ., Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Κως, 7 μ.μ., πλατεία Ελευθερίας

Κάλυμνος, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία, εμπορικός δρόμος (πικετοφορία)

Μυτιλήνη, 7 μ.μ., πλατεία Σαπφούς

Σάμος, 6.30 μ.μ., στα γραφεία του ΚΚΕ

Ικαρία, 8 μ.μ., Εύδηλο

Την Παρασκευή 5/10

Λάρισα, 6:30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Τρίκαλα, 6:30 μ.μ., πλατεία Ρήγα Φεραίου

Καρδίτσα, 6:30 μ.μ., κεντρική πλατεία

Χίος, 6.30 μ.μ., είσοδος Απλωταριάς

Αμερικανική ιπτάμενη αρμάδα στη Σούδα;

Αμερικανική ιπτάμενη αρμάδα στη Σούδα;

Ερωτηματικά προκαλεί δημοσίευμα του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Στρατηγικής Πρόβλεψης (Stratfor)

Ενδεικτικό για το βάθος της πολύμορφης ελληνικής εμπλοκής στα βρώμικα σχέδια των ιμπεριαλιστών στη γειτονία μας, είναι το δημοσίευμα του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Στρατηγικής Πρόβλεψης (Stratfor), σύμφωνα με το οποίο, στην αμερικανική βάση της Σούδας προσγειώθηκαν στις 13 Σεπτέμβρη τουλάχιστον «μια ντουζίνα» αμερικανικά αεροσκάφη, τύπου «MC-130H», «HC-130N», «HC-130P» και «AC-130U», τα οποία, όπως σημειώνουν ειδικοί, χρησιμοποιούνται για την υποστήριξη επιχειρήσεων των ειδικών δυνάμεων.

Πηγές του ΓΕΕΘΑ δεν επιβεβαίωσαν την είδηση, κάνοντας λόγο για λιγότερα αεροσκάφη και άλλου τύπου από αυτά που αναφέρει το αμερικάνικο ινστιτούτο. Ωστόσο, το Stratfor υπογραμμίζει σε ανάλυσή του την αξιοσημείωτη κινητοποίηση αμερικανικών, αλλά και γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων, έτσι ώστε να μπορούν άμεσα να αναπτυχθούν σε περιοχές της Βόρειας Αφρικής (Λιβύη, Μάλι) και στη Μέση Ανατολή (Συρία). Το αμερικανικό ινστιτούτο εντάσσει την άφιξη των αμερικανικών αεροσκαφών στη Σούδα σε μια γενικότερη μετακίνηση ειδικών αμερικανικών δυνάμεων προς την περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Στο πλαίσιο αυτό, στις 24 Σεπτέμβρη έφτασε στην αμερικανική βάση Moron της Ισπανίας μία μοίρα Αμερικανών πεζοναυτών, συνοδευόμενη από τα εναέρια μέσα υποστήριξής τους. Στην ανάλυσή του το Stratfor συμπεριλαμβάνει δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας «Le Figaro», σύμφωνα με το οποίο ισχυρή ομάδα των γαλλικών ειδικών δυνάμεων με την υποστήριξη αμερικανικών εναέριων μέσων δραστηριοποιούνται προκειμένου να κρατήσουν σε έλεγχο την κατάσταση στη Λιβύη.

Ερωτηματικά από τη φιλολογία περί «πραξικοπήματος»

Ερωτηματικά από τη φιλολογία περί «πραξικοπήματος»

Διαψεύδεται από τους εμπλεκόμενους το δημοσίευμα του «Βήματος της Κυριακής»

Ερωτήματα για το περιεχόμενο και τη σκοπιμότητα που υπηρετεί, προκαλεί δημοσίευμα του «Βήματος» της Κυριακής, περί «αποκάλυψης» σχεδίου πραξικοπήματος από τις Ενοπλες Δυνάμεις, τον Οκτώβρη του 2011, το οποίο τελικά «αποτράπηκε» με την αποστράτευση την 1η Νοέμβρη 2011 σύσσωμης της τότε στρατιωτικής ηγεσίας από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, λίγες μέρες πριν την αντικατάστασή της από την κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο φερόμενος ως «επικεφαλής» της ομάδας αυτών που φέρονται να ετοίμαζαν το πραξικόπημα, ο τότε αρχηγός ΓΕΣ αντιστράτηγος Φ. Φράγκος, διορίστηκε στις 17 Μάη 2012 ως υπηρεσιακός υπουργός Εθνικής Αμυνας στην κυβέρνηση Π. Πικραμμένου, ενώ ο επίσης αποστρατευθείς για τους ίδιους λόγους -σύμφωνα με την εφημερίδα-, τότε αρχηγός ΓΕΝ, αντιναύαρχος Δ. Ελευσινιώτης, είναι σήμερα στην κυβέρνηση Αντ. Σαμαρά, υφυπουργός Εθνικής Αμυνας.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «έγκυρες πηγές που γνωρίζουν τις σκέψεις και τις μυστικές συζητήσεις και αποφάσεις του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, αναφέρουν ότι κατά την άποψή του με την κίνηση αυτή απετράπη η όξυνση ενός κλίματος πολιτικής αποσταθεροποίησης και απεφεύχθη πραξικόπημα».

Επίσης, «στην απόφαση συνέβαλαν και τα γεγονότα αποδοκιμασιών πολιτικών στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου με αποκορύφωμα τη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στην Θεσσαλονίκη και την αποδοκιμασία στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τα περιστατικά αυτά έβαλαν τον πρωθυπουργό σε σκέψεις ότι βρισκόταν σε εξέλιξη διαδικασία πολιτικής αποσταθεροποίησης με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και επέμβαση του στρατού».

Το δημοσίευμα του «Βήματος» προκάλεσε σειρά διαψεύσεων για τα στοιχεία που επικαλείται. Σε ανακοίνωση του Γραφείου του Γ. Παπανδρέου, αναφέρεται πως «στοιχεία περί επικείμενου πραξικοπήματος δεν είχαν περιέλθει σε γνώση του τότε πρωθυπουργού». Σχετική δήλωση έκανε και ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ Κ. Μπίκας, ο οποίος είπε ότι «η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών ουδέποτε ενημέρωσε τον τότε πρωθυπουργό για ενδεχόμενο πραξικόπημα (...) ουδέποτε έγινε αποδέκτης από άλλη Αρχή σχετικών πληροφοριών, ώστε να προβεί στις από το νόμο προβλεπόμενες ενέργειες για την προστασία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος».

Παρέμβαση, μέσω «Twitter» έκανε και ο σημερινός αρχηγός ΓΕΕΘΑ, στρατηγός Μ. Κωσταράκος, όπου αναφέρει πως «τα περί πραξικοπήματος πέρυσι τον Νοέμβριο είναι απόλυτα αβάσιμα και προσβλητικά για τις ΕΔ».