Όσα επέζησαν στη μνήμη - οδοιπορικό μιας ζωής

 Όσα επέζησαν στη μνήμη - οδοιπορικό μιας ζωής

Το περιοδικό ΑΤΕΧΝΩΣ (atexnos.gr)

σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου

Όσα επέζησαν στη μνήμη… Οδοιπορικό μιας ζωής,

του Χρήστου Ι. Νταβαντζή

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν:

Χρήστος Τσιντζιλώνης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης – Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ)

Κώστας Μαραγκουδάκης, Πρόεδρος του Ιδρύματος Περίθαλψης Ηλικιωμένων «Το Σπίτι του Αγωνιστή»

Νίκος Πουρναράς, συνεκδότης του περιοδικού ΑΤΕΧΝΩΣ, επιμελητής του βιβλίου

Θα διαβαστούν αποσπάσματα από το βιβλίο. Χαιρετισμό θα απευθύνει ο συγγραφέας.

Κυριακή 9 Οκτώβρη 2016, στις 18:00

Κινηματογράφος Αλκυονίς

NEW STAR art cinema

Ιουλιανού 42-46, πλατεία Βικτωρίας

Τηλ: 210 8220 008

Είσοδος ελεύθερη

Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Χρήστου Νταβαντζή.

-.-.-

Με την οπισθοχώρηση των ΕΔΕΣιτών ο Ζέρβας, που ήταν στο Βουργαρέλι, έφυγε κατευθυνόμενος προς την Πλάκα. Περνώντας απ' τη Χώσεψη, στη θέση Αμπέλια, εμείς που ήμασταν στο παρατηρητήριο τον είδαμε καβάλα στ' άλογο με την ακολουθία του. Ο Γιάννης Αγγέλης που ήταν μεγαλύτερος από εμάς λέει: "Πάμε στον Κεδράκη να στήσουμε ενέδρα, να τους καθαρίσουμε;" "Να πάμε!", λέμε όλοι μαζί με μια φωνή.

Τρέχουμε γρήγορα και φτάνουμε στη θέση Κεδράκης. Σχεδόν πενήντα μέτρα από εκεί που θα περνούσε ο Ζέρβας με τους δικούς του ήταν ένας λοφίσκος με μικρά δέντρα. Εκεί πιάνουμε θέσεις, μαζεύουμε γρήγορα πέτρες και φτιάχνουμε πρόχειρα προχώματα. Ο Γιάννης είχε ένα αυτόματο με δυο δεσμίδες, ο Μάνθος ένα μάουζερ γερμανικό "ταμ τουμ", εγώ είχα μια αραβίδα ιταλική και ο Λευτέρης ένα μαυροβούνικο πιστόλι και δυο χειροβομβίδες, μια ιταλική καπνογόνου και μια εγγλέζικη "μιλς". Κρυφτήκαμε και περιμέναμε να φτάσουν στο σημείο που είχαμε στήσει την ενέδρα. Το τουφεκίδι στα Λαύρα και τον Άγιο Κοσμά συνεχιζόταν. Λίγο προτού φτάσουν ο Ζέρβας με το επιτελείο του, λέει ξαφνικά ο Γιάννης:

-Ξέρετε, αυτό που πάμε να κάνουμε είναι παράνομο. Αύριο θα μας περάσουν από ανταρτοδικείο και θα μας κρεμάσουν στην πλατεί.
-Τι είναι αυτά που λες Γιάννη; του λέω.
-Πρέπει να έχουμε εντολή για να κάνουμε τέτοιες πράξεις. Δεν μπορούμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες.

Και έτσι ματαιώθηκε η ενέργειά μας. Παραμείναμε στη θέση μας. Μετά από λίγο πέρναγε ανυποψίαστος ο Ζέρβας από μπροστά μας κι εμείς τον βλέπαμε και βράζαμε από μίσος.

Ο Γιάννης Αγγελής αργότερα πέρασε στο ΔΣΕ. Όταν γύρισε από την Τασκένδη, το 1979 περίπου, συναντηθήκαμε στους Αγίους Αναργύρους Αττικής. Αφού χαιρετηθήκαμε η πρώτη του κουβέντα ήταν: "Χρήστο, αν σκοτώναμε τότε το Ζέρβα, ίσως το κίνημα να είχε κέρδος. Ας μας σκοτώνανε κι εμάς μετά". Ο Ζέρβας το 1947 έγινε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και μάζεψε τους κομμουνιστές σε ξερονήσια και φυλακές.

-.-.-

Όταν ο Κορνήλιος Κλωναρίδης πήρε σύνταξη, συνέχισα στο ιατρείο με την κόρη του, Ηρώ Κλωναρίδη. Κάποια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και ζήτησε ραντεβού με την κυρία Κλωναρίδη. Της έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα και ήρθε.

(...)

Τότε τη ρωτάει η κ. Κλωναρίδη:
-Είστε υποψήφια δήμαρχος Αθηναίων;
-Ναι, θα με ψηφίσετε; της απάντησε με ερώτηση η κ. Μπακογιάννη, αλλά η γιατρός χαμογέλασε και δεν απάντησε. Τότε πήρα εγώ το λόγο.

-Κυρία Μπακογιάννη είστε μια κυρία καθώς πρέπει αλλά ανήκετε στην άρχουσα τάξη. Εγώ δε θα σας ψηφίσω. όταν γίνετε Δήμαρχος, δε θα έρθετε στο Νέο Κόσμο να δείτε τα χάλια της περιοχής μας, θα πάτε Κηφισιά, Φιλοθέη, Ψυχικό.

Γέλασε και μου έδωσε το χέρι της. Μου λέει: "Είσαι ειλικρινής". Της ευχηθήκαμε καλή επιτυχία και έφυγε.

-.-.-

Κάποια μέρα ο Γιάννης Παπανικολάου με ειδοποίησε να βρεθώ στις εννιά το βράδυ στα γραφεία, στον τρίτο όροφο. Όταν πήγα βρήκα αρκετούς μέσα στην αίθουσα, γύρω στα πενήντα άτομα. Ο Γιάννης Παπανικολάου ήταν ο εισηγητής. Το θέμα ήταν η κατάργηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ ή όχι. Η συζήτηση ήταν ταραχώδης, ιδιαίτερα με δυο-τρία στελέχη από τα Γιάννενα. Τράβηξε πάρα πολύ, μέχρι αργά τη νύχτα. Η πλειοψηφία ήταν υπέρ της κατάργησης. Φεύγοντας από εκεί ο Γιάννης κι εγώ δεν ήμασταν καθόλου ικανοποιημένοι με την απόφαση που πάρθηκε. Στη συνέχεια ξεκίνησαν στα συλλαλητήρια από Πανεπιστήμιο μέχρι Ομόνοια. Τα πράγματα δεν εξελίσσονταν ομαλά.

Γίνεται μια συνέλευση στα γραφεία της ΕΔΑ, στην Αριστείδου, στον τέταρτο όροφο και το θέμα ήταν τι γίνεται με την κατάσταση των συλλαλητηρίων, πού πάμε; Υπήρξαν δυο-τρεις εισηγητές και θυμάμαι ήταν και ο Ηλιού που παρακολουθούσε τη συνέλευση. Από τις εισηγήσεις και θέσεις ορισμένων στελεχών έβγαινε ότι καλλιεργούταν θέμα πραξικοπήματος και ότι θα πρέπει να αντιδράσουμε. Ο Ηλιού κάπνιζε ατάραχος το πούρο του σε μια γωνιά. Σηκώνεται, παίρνει το λόγο και λέει: "Τι είναι αυτά που λέτε συναγωνιστές; Δεν μπορούν να κάνουν πραξικόπημα". Του απάντησαν ότι η εφημερίδα Αθηναϊκή προμηνύει τέτοιες εξελίξεις. "Μην τα πιστεύετε. Αυτά είναι για να μας τρομοκρατήσουν", είπε. Συνεχίστηκε ο διάλογος μεταξύ των συαγωνιστών και στελεχώων και κατά τις έντεκα η ώρα διαλυθήκαμε. Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών εκδηλώθηκε στις 12 η ώρα της ίδιας μέρας.

-.-.-

Το 1977 ταξιδέψαμε για δεύτερη φορά σε χώρες του σοσιαλισμού. Εγώ και ο γιατρός Μπαλάφας με την οικογένειά του, με δυο αυτοκίνητα. Εκτός από τη Ρουμανία, πήγαμε στη Βουλγαρία και στην Ουγγαρία και φτάσαμε μέχρι τη Βουδαπέστη. Παρατηρούσαμε στις χώρες αυτές τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Άλλη ζωή ο κόσμος εκεί, άλλος πολιτισμός. Μας έκανε εντύπωση που τα βλέπαμε και τα σχολιάζαμε, γιατί πριν δούμε με τα μάτια μας είχαμε ορισμένες αμφιβολίες αν είναι τόσο καλά τα πράγματα εκεί. Η αντίδραση προπαγάνδιζε τα αντίθετα εδώ.

(...)

Στην επιστροφή περνώντας από τη Βουλγαρία περάσαμε από τη Βάρνα. Σε ένα τεράστιο και πεντακάθαρο πάρκο, βλέπουμε μια ομάδα από Έλληνες. Επικεφαλής φαινόταν μια γυναίκα πολύ ζωηρή. Μόλις μας αντίκρισε μας φωνάζει:

-Έλληνες είστε;
Ναι, Έλληνες, της λέμε.
-Είστε και εσείς τουρίστες, όπως εμείς;
-Βεβαίως.
-Να σας κάνω μια ερώτηση; Σε όλη την Ελλάδα μπορείς να βρεις ένα πάρκο σαν αυτό που βλέπουμε εδώ πέρα;
-Φυσικά και όχι! της λέμε. Εμείς ερχόμαστε από τη Βουδαπέστη και είδαμε και εκεί πολύ ωραία πράγματα. Όπως και στη Ρουμανία.
-Δεν ξέρω τι πιστεύετε εσείς, εγώ είμαι Νεοδημοκράτισσα, όμως όταν θα γυρίσω στην Αθήνα θα τους βρίσω τους δικού μου, για να μην πω ότι θα τους φτύσω. Γύρισα όλη τη Βουλγαρία και έμεινα κατενθουσιασμένη από τα έργα της και αυτοί οι κύριοι στην Αθήνα μας λένε χοντρά ψέματα...

Ένας "έξυπνος άνθρωπος"

 Ένας "έξυπνος άνθρωπος"

Ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ είναι ένας έξυπνος άνθρωπος. "Αποφασίζουμε για κάτι και στην συνέχεια το αφήνουμε να διαρρεύσει και περιμένουμε λίγο να δούμε τι θα συμβεί", λέει ο πρωθυπουργός του μικρού Λουξεμβούργου, αποκαλύπτοντας τα κόλπα με τα οποία προτρέπει τους ηγέτες τής Ε.Ε. να χειρίζονται την ευρωπαϊκή πολιτική. "Αν δεν υπάρξει μεγάλη κατακραυγή και δεν γίνουν ταραχές, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα έχουν ιδέα για το τι έχουμε αποφασίσει, υλοποιούμε τις αποφάσεις μας, βήμα-βήμα, ώσπου δεν θα υπάρχει γυρισμός" (Der Spiegel, "Η δημοκρατία των Βρυξελλών", 27/12/1999).

Θα θυμάστε ότι ο κ. Τσίπρας έχει αποκαλέσει τον Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ "πολύ καλό φίλο της Ελλάδος". Όταν έλεγε τα παραπάνω στον Der Spiegel, ο κ. Γιούνκερ ήταν απλώς πρωθυπουργός τού Λουξεμβούργου. Όμως, όταν στις 22/6/2016 σε συνεντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung αποκάλυπτε τα παρακάτω σχετικά με το περυσινό δημοψήφισμα στην χώρα μας, ήταν πρόεδρος της Κομμισσιόν:

Το σημαντικό τότε ήταν να πούμε στον ελληνικό λαό ότι σ' εκείνο το δημοψήφισμα διακινδυνευόταν η παραμονή τής Ελλάδας στον ευρώ. Όμως, το ελληνικό δημοψήφισμα αφορούσε λιγώτερο τον ρόλο τής Ελλάδας στην Ε.Ε. απ' ότι τον ρόλο τού κ. Τσίπρα στην Ελλάδα. Ήθελε μια νέα εντολή και το πέτυχε. Στην συνέχεια, πολύ σύντομα συμφώνησε μέσω διαπραγματεύσεων σε μια συμφωνία όχι πλήρως συνεπή προς όσα είχε υποσχεθεί κατά την εκστρατεία για το δημοψήφισμα. Όμως, αυτό δεν ανησυχούσε τόσο εμένα όσο τον κ. Τσίπρα. Βασικά, δεν είμαι οπαδός των δημοψηφισμάτων... 

Βρυξέλλες, 22/2/2005, Σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ: Ζακ Σιράκ, Τζωρτζ Μπους Β', Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ

Δεν έχω καμμιά αμφιβολία ότι ο τρόπος με τον οποίο πέρυσι το καλοκαίρι ο κ. Τσίπρας μετέτρεψε το Όχι του δημοψηφίσματος σε Ναι, υπήρξε αποτέλεσμα στενής συνεργασίας του με τον κ. Γιούνκερ, έναν "έξυπνο άνθρωπο", όπως διαπίστωνε πριν 17 χρόνια ο Der Spiegel. Όπως δεν έχω αμφιβολία ότι με τον ίδιο τρόπο ο κ. Γιούνκερ προώθησε, προωθεί και θα συνεχίσει να προωθεί όλες τις επιλογές που βολεύουν το κεφάλαιο το οποίο εκπροσωπεί.

Η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος τού κ. Γιούνκερ είναι δύσκολος. Από την μια πρέπει να προωθήσει μερικά πράγματα αλλά από την άλλη δεν πρέπει να φανεί πως πιέζει υπερβολικά τους ηγέτες των κρατών-μελών, διότι ενδέχεται οι επιθυμίες του να σκοντάψουν στα εθνικά κοινοβούλια. Έτσι, προσπαθεί να κρατάει για λογαριασμό τής Κομμισσιόν τον πρώτο λόγο σχετικά με την νομική φύση ορισμένων διαδικασιών, δηλαδή να διατηρεί στην επιλογή των Βρυξελλών την εκτίμηση του αν συντρέχει λόγος για κάποια απόφαση να υπάρξει σύμφωνη γνώμη των εθνικών κοινοβουλίων ή όχι.

Στην προσπάθειά του αυτή ο κ. Γιούνκερ έχει την πλήρη συμπαράσταση των εθνικών ηγετών, αφού κατά βάθος αυτή η τακτική είναι win-win, ωφέλιμη και για τους δυο: και η Κομμισσιόν κάνει την δουλειά της αποφεύγοντας τους σκοπέλους που μπορεί να της βάλει η "πολλή δημοκρατία" και οι πολιτικοί μπορούν να ισχυρίζονται ότι έδωσαν μάχη για να μη περάσει κάποια απόφαση αλλά δεν κατάφεραν να την κερδίσουν.

Από κει και πέρα, η διαδικασία είναι γνωστή: οι -δικτατορικά βγαλμένες- αποφάσεις διαρρέουν κι η Κομμισσιόν παρακολουθεί και ζυγίζει τις αντιδράσεις. Αν διαπιστωθεί ότι κάπου πάει να ανάψει φωτιά, αναλαμβάνουν άμεση επέμβαση οι φιλικοί μας πολιτικοί και τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης ώστε να ηρεμήσει η κατάσταση. Αν, παρ' ελπίδα, αυτή η άμεση επέμβαση δεν έχει αποτέλεσμα, τότε μπαίνουν μπροστά τα "άλλα κόλπα", π.χ. όπως έγινε πέρυσι με το ελληνικό Όχι. Εκείνο το Όχι δεν έπιασε αδιάβαστο τον κ. Γιούνκερ. Είχε πάρει το μάθημά του πολύ νωρίτερα και είχε σοβαρούς λόγους για να μη χωνεύει τα δημοψηφίσματα.

Στις 29 Μαΐου 2005, οι γάλλοι πήγαν στις κάλπες για να εγκρίνουν ή να απορρίψουν το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το οποίο προωθούσε τότε ο ίδιος ο Ζακ Σιράκ. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τις δημοσκοπήσεις και το Όχι κέρδισε με σχεδόν 55%. Πριν κλείσουν οι κάλπες, οι δημοσιογράφοι ζήτησαν μια δήλωση από τον κ. Γιούνκερ (τότε πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου). Ο κ. Γιούνκερ απάντησε ότι ήταν απαραίτητο για την ηγεσία της Ε.Ε. να δείξει ενιαίο μέτωπο και να "διατηρήσει την τάξη στην διαδικασία που θα ξεδιπλωθεί το επόμενο πρωί", για να προσθέσει το αμίμητο: Αν βγει Ναι, θα πούμε "προχωρούμε" κι αν βγει Όχι θα πούμε "συνεχίζουμε"(*).

Λίγες μέρες μετά το γαλλικό Όχι, ακολούθησε και το ολλανδικό. Έτσι, με δεδομένο ότι για να υπάρξει ευρωπαϊκό σύνταγμα ήταν προαπαιτούμενο το Ναι από όλες τις χώρες, η υπόθεση μπήκε στο ψυγείο. Όμως, ο κ. Γιούνκερ το είχε πει ξεκάθαρα: συνεχίζουμε. Με δική του πρόταση, λοιπόν, το περιεχόμενο του ευρωπαϊκού συντάγματος μεταφέρθηκε αυτούσιο στην "Συνθήκη της Λισαβόνας", η οποία υπεγράφη στις 13/12/2007 και ίσχυσε δίχως να απαιτείται η επικύρωσή της με δημοψήφισμα.

Όταν το 2014 ο κ. Γιούνκερ ανέλαβε την προεδρία τής Κομμισσιόν, ήταν αποφασισμένος να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Οι αποφάσεις θα παίρνονταν πλέον σε κεντρικό επίπεδο και όποιος είχε αντιρρήσεις ας προσέφευγε σε βέτο. Βέβαια, για να έχει και το κεφάλι του ήσυχο, φρόντισε να προωθήσει και μια τροποποίηση στον τρόπο σχηματισμού "μειοψηφίας αρνησικυρίας", καθιστώντας το βέτο εξαιρετικά δύσκολο.

Επίλογος. Στην σύνοδο κορυφής του περασμένου Ιουνίου, κάποιος τόλμησε να βάλει το θέμα της CETA, της περίφημης εμπορικής συμφωνίας Ε.Ε.-Καναδά, για την οποία μιλήσαμε πρόσφατα σε τούτο το ιστολόγιο. Ο κ. Γιούνκερ κατάφερε να εξοργίσει τους συνέδρους, υποστηρίζοντας ότι η εν λόγω συμφωνία είναι απλή, άρα μπορεί να αποφασιστεί κεντρικά από την Κομμισσιόν και δεν χρειάζεται να τεθεί υπ' όψη των εθνικών κοινοβουλίων. Δυστυχώς γι' αυτόν, βρήκε απέναντί του τον γερμανό υπουργό οικονομίας και αντικαγκελλάριο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο οποίος προτιμάει την ΤΤΙΡ από την CETA: "Η απόφασή του ότι τα εθνικά κοινοβούλια δεν έχουν λόγο σ' αυτή την εμπορική συμφωνία, είναι ανόητη. Αν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εγκρίνει την CETA, η TTIP είναι νεκρή".

Παρά ταύτα, αυτός ο "έξυπνος άνθρωπος" βρήκε τον τρόπο να περάσει το δικό του. Χαρακτήρισε την CETA ως μεικτή συμφωνία, που σημαίνει ότι ναι μεν απαιτείται η έγκριση των εθνικών κοινοβουλίων αλλά θα ισχύει μέχρι να βρεθεί ένα κοινοβούλιο να την απορρίψει (**). Προφανώς, ο κ. Γιούνκερ θέλει να κερδίσει χρόνο ώστε να δημιουργήσει τετελεσμένα. Κάτι μου λέει ότι, τελικά, θα περάσει το δικό του. Έστω κι αν χρειαστεί να εξαπατήσει κάποιους. Άλλωστε, όπως έχει πει ο ίδιος, "όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, πρέπει να πεις ψέματα"(**).


--------------------------------------
(*) The Telegraph, "Keep up the pressure for a No vote, Left warned", 26/5/2005
(**) Για την ιστορία, να σημειώσουμε ότι στις σχετικές συζητήσεις του Ιουλίου, το μόνο πρόβλημα που παρουσίασε η Ελλάδα σε σχέση με την CETA είναι ότι δεν προστατεύεται επαρκώς η... φέτα.
(***) The Telegraph, "Jean-Claude Juncker profile: 'When it becomes serious, you have to lie'", 12/11/2014

Η ώρα της Αποκάλυψης και του αντικομμουνισμού παλαιάς κοπής

 Η ώρα της Αποκάλυψης και του αντικομμουνισμού παλαιάς κοπής

Έρχεται κάποια στιγμή που αποκαλύπτεται τι πραγματικά είναι ένας άνθρωπος είτε βασιλιάς είναι είτε στρατιώτης, είτε πλούσιος είτε πένης είτε δίκαιος είτε αμαρτωλός, που λένε και τα ιερά γράμματα. Για όλους έρχεται η ώρα της αποκαλύψεως   είτε κληρικός είναι  είτε λαϊκός , είτε πιστεύει είτε δεν πιστεύει. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Kαι σε μια στιγμή κρίσης έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Αυτό συνέβη και με την περίπτωση του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄. Ήταν αρκετή μια κρίση στις σχέσεις Εκκλησίας –Πολιτείας, ένας «καυγάς» , ένας «Ιερός Πόλεμος υπέρ βωμών και εστιών», μια «μάχη μέχρις εσχάτων» , όπως θέλετε ονοματίστε αυτή την ιστορία που άρχισε με τις επιπόλαιες και ανιστόρητες τοποθετήσεις του Νίκου Φίλη (κλασσικό παράδειγμα κούφιου κοσμοπολίτικου αντικληρικαλισμού της τάχα μου «ανανεωτικής» Αριστεράς στη χώρα μας, τύπου Ρεπούση) , για να φανεί τι ακριβώς πρεσβεύει ο αρχιεπίσκοπος  ο πράος , ο διακριτικός (και  με την εκκλησιαστική έννοια του όρου), ο μετριοπαθής, ο διαλλακτικός  όπως επί χρόνια εμφανιζόταν και τον παίνευαν πρώτοι από όλους κάποιοι διανοούμενοι της «καθ’ ημάς Αριστεράς» , αρχικά της σημιτικής και πρόσφατα της Συριζαίικης.

 Μια εισήγηση από τα παλιά

Κι όμως έφτασε η εισήγησή του στην πρώτη μέρα  των εργασιών της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για να αποκαλυφθεί ο πραγματικός Ιερώνυμος. Μια εισήγηση που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από ανάλογες εισηγήσεις των χρόνων του Εμφυλίου Πολέμου και των «πέτρινων» μετεμφυλιακών καιρών. Κι όσο κι αν ο αρχιεπίσκοπος έξυπνα  ( μην ξεχνάτε ότι είναι και αρβανίτης, από τα Οινόφυτα της Βοιωτίας) στην εισήγηση του   «δανείζεται» τα λόγια και τις σκέψεις  του εκ των «αδιαλλάκτων» της Ιεραρχίας μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ ( τα οποία βεβαίως  υιοθετεί) η ουσία παραμένει η ίδια: Ο αρχιεπίσκοπος με την εισήγησή του έδειξε πως έβλεπαν και βλέπουν οι κορυφές της Ιεραρχίας τις σχέσεις τους με το Κράτος αλλά και με τις προοδευτικές ιδέες.

Το πρώτο, το Κράτος,  το θεωρούν προνομιακό εταίρο με το οποίο η Εκκλησία, παρά την τεράστια πνευματική δύναμη που διαθέτει, διατηρεί ισχυρότατους δεσμούς που της επιτρέπουν να έχει «κοσμικές εξουσίες» και να παρεμβαίνει σε κύριους τομείς της δημόσιας ζωής χωρίς ουδείς να αμφισβητεί τη δράση της.

Τις δεύτερες , τις προοδευτικές ιδέες δεν έπαψε και δεν παύει να τις ξορκίζει και να τις πολεμά. Από τα χρόνια του μεσοπολέμου με τις εκστρατείες κατά των «μαλλιαροκομμουνιστών», την εποχή του Εμφυλίου  όταν αποτελούσε τον κύριο ιδεολογικό βραχίονα του αντικομμουνιστικού αγώνα και τους κληρικούς που υπηρέτησαν στον «Παρθενώνα» της Μακρονήσου ,μέχρι τη συμμετοχή μητροπολιτών στην οργάνωση του σχεδίου «Περικλής» για τον περιορισμό της επιρροής της ΕΔΑ αλλά και τα χρόνια της Χούντας των συνταγματαρχών.

Το πρωί της Τρίτης λοιπόν μόλις συγκεντρώθηκαν οι μητροπολίτες στο Συνοδικό Μέγαρο της οδού Ιασίου στο Κολωνάκι πήγαν στο παρεκκλήσι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών της Μονής Πετράκη. Παρακολούθησαν τη λειτουργία   και στη συνέχεια πήγαν στην αίθουσα συνεδριάσεων της Ιεραρχίας. Εκεί σύμφωνα με το τυπικό είχανε μια ακόμη Ακολουθία και αφού ολοκληρώθηκε κι αυτή άρχισε ο αρχιεπισκοπικός εξάψαλμος:

«Τα κόμματα της Αριστεράς, είπε ο αρχιεπίσκοπος,  με τη γνωστή φιλοσοφικο-κοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτό ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ, που στην ουσία ήταν ο διωγμός της θρησκευτικής πίστεως, ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου κάτω από τις ντιρεκτίβες της νέας εποχής και της νέας τάξεως. Μιλούν για χωρισμό εκκλησίας και Κράτους επικαλούμενοι δήθεν προοδευτικά συνθήματα. Οι αντιλήψεις, όμως, περί χωρισμού είναι του περασμένου αιώνα που γεννήθηκαν κάτω από μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό και αντικληρικαλιστικό λαϊκιστικό πνεύμα που δεν συμβιβάζεται με τις σημερινές πολιτειακές και θρησκευτικές αντιλήψεις»για να διευκρινίσει πως αυτά τα είπε «δανειζόμενος σκέψεις του αγαπητού αδελφού, σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ». 

 Οι δανεικές «σκέψεις»

Η φωτογραφία είναι από το site της «Χρυσής Αυγής». Σ΄ αυτήν απεικονίζεται ο βουλευτής της Χ.Α, Χρήστος Παππάς, δίπλα στο μητροπολίτη Πειραιά, Σεραφείμ, στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας. Από το κείμενο που συνοδεύει τη φωτογραφία, αντιγράφουμε: «Η Χρυσή Αυγή θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό δυναμικών και φωτισμένων Ιεραρχών και δεν θα επιτρέψει την προσβολή της ιστορικής μνήμης ή του θρησκευτικού συναισθήματος του Ελληνικού λαού»…

 Παρατήρηση πρώτη: Ο αρχιεπίσκοπος «δανείστηκε σκέψεις» , υιοθετώντας τις βεβαίως, ενός μητροπολίτη γνωστού για τις αντισημιτικές ( έχει πει πως οι Εβραίοι χρηματοδότησαν τον Χίτλερ) και ομοφοβικές απόψεις του. Ένα κληρικό που υπέβαλε μήνυση για το θεατρικό έργο   Corpus Christi, που ανέβηκε στο θέατρο Χυτήριο το 2012, συνοδευόμενος από Χρυσαυγίτες βουλευτές με επικεφαλής τον φυρερίσκο Παππά. Βέβαια αργότερα τους άσκησε κριτική κατηγορώντας τους για παγανισμό αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι στα δικαστήρια πήγε, κοτζαμού μητροπολίτης αυτός, με τους Χρυσαυγίτες . Ένας μητροπολίτης που πριν χειροτονηθεί στον επισκοπικό βαθμό διέπρεψε ως υπεύθυνος του Δικαστικού Τμήματος της αρχιεπισκοπής Αθηνών, γραμματέας Συνοδικών Δικαστηρίων και ανακριτής σε υποθέσεις κληρικών σε πολλές μητροπόλεις. Λειτουργός μιας Δικαιοσύνης στην οποία σύμφωνα με τα ισχύοντα ακόμη και σήμερα ο παραπέμπων κάποιο κληρικό ( ο προϊστάμενος μητροπολίτης του δηλαδή) είναι και αυτός που τον… δικάζει! Η απόλυτη δεσποτοκρατία …

 Προς τιμήν του αρχιεπισκόπου των τανκς

 Παρατήρηση δεύτερη: Είναι ίσως γνωστή από παλιότερη ανάρτηση στον «Ημεροδρόμο», όμως θα την επαναλάβουμε εμπλουτισμένη αυτή τη φορά  προς εμπέδωσιν. Με την ομιλία του στην Ιεραρχία ο αρχιεπίσκοπος  «συνάντησε» ξανά το νεαρό φιλόλογο Γιάννη Λιάπη ( αυτό είναι το κοσμικό του όνομα) , καθηγητή του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης που χειροτονήθηκε διάκονος το Δεκέμβριο του 1967. Πνευματικός πατέρας του νεαρού διακόνου ήταν ο μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας Νικόδημος Γραικός. 

Νικόδημος Γραικός

O Νικόδημος ήταν στέλεχος της παραεκκλησιαστικής οργάνωσης «Ζωή», με υπηρεσία στο Στρατό όπου υπηρέτησε ως διευθυντής της Θρησκευτικής Υπηρεσίας με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου. Μετά το χουντικό πραξικόπημα τον Απρίλιο του 1967,  την αναγκαστική απομάκρυνση ( ουσιαστικά εκπαραθύρωση) του γηραιού αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου και την άνοδο στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, με την ωμή παρέμβαση της Χούντας,  του πρωθιερέα των ανακτόρων, εξομολόγου της βασιλικής οικογένειας και στελέχους της «Ζωής» Ιερώνυμου Κοτσώνη,  ο Γραικός ήταν ένα από τα πρώτα στελέχη της παραεκκλησιαστικής οργάνωσης που έγινε μητροπολίτης αναλαμβάνοντας τη μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας  τον Ιούνιο του 1967. Από τους πρώτους που πήρε κοντά του ο Νικόδημος ήταν και ο νεαρός Γιάννης Λιάπης που όταν χειροτονήθηκε διάκονος, ο πνευματικός  του πατέρας του έδωσε το όνομα  Ιερώνυμος προς τιμήν του αρχιεπισκόπου των τανκς.

 Πέταξε το γάντι

Παρατήρηση Τρίτη: Ο αρχιεπίσκοπος πέταξε το γάντι στην Πολιτεία και για το θέμα του χωρισμού Κράτους -Εκκλησίας . «Η Εκκλησία,  κατά την άποψή μου, είπε,  δεν πρέπει να ζητήσει ποτέ τον χωρισμό από το λαό της, γιατί αυτό επιδιώκεται. Εκεί αποβλέπει το εγχείρημα. Η  Εκκλησία υπήρξε, είναι και θα υπάρχει μάνα αυτού του λαού μαι ό,τι αυτό σημαίνει. Η Πολιτεία αν το θελήσει και έχει την συγκατάθεση αυτού του λαού ας το επιχειρήσει τηρώντας βεβαίως τις υποχρεώσεις πού έχει αναλάβει απέναντι της Εκκλησίας και τις σχετικές συμβάσεις». Μετά τη συνεδρίαση οι εκπρόσωποι Τύπου της Ιεραρχίας επέμεναν ότι η λέξη «δημοψήφισμα» δεν ακούστηκε ούτε μια φορά μέσα στην αίθουσα. Όμως χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει. O αρχιεπίσκοπος το είπε καθαρά προκαλώντας την Πολιτεία ακόμη κι αν δεν χρησιμοποίησε τη συγκεκριμένη λέξη : Αν θέλετε χωρισμό τότε να κάνετε δημοψήφισμα.

Η «Αγία Χουντική Τριάς» Παπαδόπουλος , Παττακός , Μακαρέζος με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Κοτσώνη. Το πιάτο με το ψαλίδι το κρατά ο τότε αρχιμανδρίτης και νυν μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Δεξιά διακρίνεται ο τότε αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ήταν η εποχή που ο τελευταίος διάβαζε πολύ…

Ποια πρέπει να είναι η απάντηση; Το έχουμε ξαναγράψει: Ο χωρισμός θα λύσει μια  εκκρεμότητα τη μοναδική που παραμένει , από τις αλλαγές που έφερε στην ελληνική κοινωνία η μεταπολίτευση του 1974 (Διαβάστε: «Χωρισμός εκκλησίας- κράτους: Ένα ώριμο αίτημα»). Μια εκκρεμότητα όχι ενός σοσιαλιστικού αλλά ενός αστικού κράτους , όπως έγινε και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Εδώ και 183 χρόνια από τότε που στον απόηχο της Επανάστασης του 1821 κηρύχτηκε το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος και η διοικητική της αυτονόμηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ο χωρισμός της από την Πολιτεία αποτελεί ένα αίτημα αδικαίωτο παρά τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργεί όχι μόνο στην πολιτική ζωή αλλά και στην καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών. Αλλά να ήμαστε ξεκάθαροι: Ο  χωρισμός μπορεί και πρέπει να γίνει με συνταγματική αναθεώρηση, σύμφωνα και με το αστικό Σύνταγμα. Ένα δημοψήφισμα θα μπορούσε να οδηγήσει  σε διχαστικές καταστάσεις σε ώρες που τον λαό τον απασχολούν άλλα προβλήματα. Θα μπορούσε ακόμη να δώσει τη δυνατότητα σε κάθε λογής αγύρτες από τους κλασικούς ακροδεξιούς μέχρι τους διάφορους θεομπαίχτες να οργιάσουν περιφέροντας ανά την Ελλάδα τις παντούφλες του Αγίου τάδε, τμήμα της μυροβόλου χειρός του οσίου δείνα ,τμήματα της οσίας κνήμης  διαφόρων αγίων, κάρες μαρτύρων αφού   υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες από αυτά τα λείψανα για να κινητοποιήσουν τα πιο καθυστερημένα τμήματα του πληθυσμού με το χριστεμπόριο.

Όχι στα ψεύτικα διλήμματα

Κλείνουμε με μια απαραίτητη σημείωση: Αυτές τις μέρες και με αφορμή το θέμα των Θρησκευτικών και των σχέσεων Κράτους- Εκκλησίας επιχειρείται και στο ζήτημα αυτό να παγιδευτούν οι πολίτες σε ένα δίπολο. Από την μια μεριά η κυβέρνηση που τάχα μου επιδιώκει ένα αναγκαίο εκσυγχρονισμό και από την άλλη η Εκκλησία που αμύνεται υπέρ ιερών και οσίων. Κάποιοι από την κυβέρνηση μάλιστα προσπαθούν να επαναφέρουν από την πίσω πόρτα τη γνωστή από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ « μάχη του φωτός με το σκότος». Να ξεχάσουμε με δυο λόγια τα όσα πράττουν σε βάρος του λαού αυτοί οι «αριστεροί» που έχουν αναλάβει να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και να τρέχουμε πίσω από τους διάφορους Φίληδες εναντίον διαφόρων δεσποτάδων και τούμπαλιν.

Όχι. Η θέση κάθε κομμουνιστή , κάθε αριστερού , κάθε προοδευτικού ανθρώπου πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Ναι σε  αναγκαία μέτρα κατάργησης αναχρονισμών όπως για παράδειγμα στο μάθημα των Θρησκευτικών. Ναι στον αναγκαίο και επίκαιρο χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Όχι όμως σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές.

Ο στρατηγός Καμμένος με πολιτικά αυτή τη φορά σε ειρηνευτική αποστολή. Μεταφέρει στον αρχιεπίσκοπο τους όρους παράδοσης της κυβέρνησης Τσίπρα μετά το «αμάρτημα» του Φίλη. Πριν από το χειροφίλημα ο ευσεβής υπουργός Άμυνας έκανε «μετάνοια» στον αρχιεπίσκοπο σκύβοντας τόσο που το μέτωπό του έφτασε στο δάπεδο του προθαλάμου του αρχιεπισκοπικού γραφείου.

Και το σημαντικότερο: Έχουμε χρέος να κερδηθούν στον αγώνα οι απλοί άνθρωποι που πιστεύουν. (Διαβάστε: «Μαρξιστές και χριστιανοί στον καιρό της κρίσης») Οι πιστοί της διπλανής μας πόρτας που υποφέρουν όπως και όλοι οι άλλοι πολίτες. Οι απλοί κληρικοί που δίνουν καθημερινά αγώνα στήνοντας συσσίτια για φτωχούς Έλληνες και πρόσφυγες Κι αυτούς θα τους κερδίσουμε αν τους αντιμετωπίσουμε όπως αυτοί είναι και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Και από την άλλη μεριά να μάθουμε ποια ακριβώς είναι η Εκκλησία της Ελλάδος. Για να μην κάνουμε ανιστόρητα λάθη όπως ο Φίλης που τσουβάλιασε τους χιλιάδες απλούς κληρικούς που πήραν μέρος στο ΕΑΜ και στην Εθνική Αντίσταση με τους δεσποτάδες που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Ή να κάνουμε  εύκολες κριτικές και να χρησιμοποιούμε χαρακτηρισμούς όπως ο  «ακροδεξιός» ο Χριστόδουλος, ο «προοδευτικός» Ιερώνυμος. Και όταν ήρθε  η ώρα που είδαμε  τον νυν αρχιεπίσκοπο να στηρίζει (ακόμη και με την παρουσία του στο υπουργικό συμβούλιο) την άθλια πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου ή τελευταία να κατεβαίνει στο λιμάνι του Πειραιά  μαζί με γνωστές  κυρίες της αστικής τάξης  και να μοιράζει ψίχουλα σε δυστυχισμένους πρόσφυγες για τις ανάγκες μιας φωτογραφίας  να μένουμε άφωνοι , παγιδευμένοι σε εύκολες κρίσεις. Kαι η απάντηση είναι απλή, απλούστατη. Μας το λέει και η νεώτερη ιστορία : Γιατί αυτή είναι η δουλειά των αρχιεπισκόπων. Γι’ αυτό και στις περισσότερες εκλογές προκαθημένων της Εκκλησίας της Ελλάδος η παρέμβαση της Πολιτείας ήταν άμεση και πολλές φορές απροσχημάτιστη.

Υστερόγραφο: Μ’ αυτά και μ’ αυτά το θέμα των Θρησκευτικών πέρασε σε τρίτη μοίρα. Φρόντισε όμως γι’ αυτό ο υπουργός Άμυνας. Πήγε στην αρχιεπισκοπή μεταφέροντας κυβερνητικό μήνυμα  παράδοσης μετά το «αμάρτημα» του Φίλη. Έκανε μετάνοια φίλησε το χέρι του αρχιεπισκόπου  και συμφώνησαν να αρχίσει από μηδενική βάση ο διάλογος. Όπως δηλαδή θέλει η Εκκλησία και είχε συμφωνηθεί αρχικά αλλά τους χάλασε τη μανέστρα η κίνηση  του υπουργού Παιδείας ( και βεβαίως όσων βρίσκονταν πίσω ή δίπλα σ΄ αυτόν)…


απο τον Ημεροδρόμο

   Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηθική

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο 2310net //

Γελάω αυτάρεσκα, σαρδόνια και σαρκαστικά με όσους δηλώνουν προδομένοι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όμως όσο πιο πολύ σοκάρονται από το μέγεθος της προδοσίας, τόσο μειώνεται η διάθεσή μου για σαρκασμό. Στην αρχή ήταν απλό: ένα μνημονιάκι υπέγραψε μαζί με αυτούς που έλεγε προδότες και γερμανοτσολιάδες. Τώρα όμως που άρχισε η εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου και μαζί τους μεγάλωσε η ένταση της οργής κατά της κυβέρνησης από τους μέχρι πρότινος ψηφοφόρους-οπαδούς-«τι να κάνει το παιδί το πιέσανε»- της, τόσο τα συναισθήματα μου αντικαθίστανται με αδιαφορία, απάθεια έως και οργή απέναντι σε όποιον πάει να ψελλίσει κάτι κακό για τον Τσίπρα και την παρέα του.
Αυτό νομίζω συμβαίνει για δύο λόγους:
Ο ένας είναι ότι μου φαίνεται σαν να επαναλαμβάνεται η ιστορία –δεν έχω καταλήξει ακόμα αν επαναλαμβάνεται ως τραγωδία ή ως φάρσα- του ΠΑΣΟΚ. Οι αξέχαστοι ΠΑΣΟΚοι που πανηγύριζαν με την εκλογή ΓΑΠ που θα έδιωχνε την κακιά δεξιά και θα μοίραζε λεφτά στον κόσμο έγιναν γρήγορα κοψοχέρηδες και αντιπασοκότεροι του αντιπασοκέως. Κάτι τέτοιο πάει να γίνει με τους ΣΥΡΙΖΑιους. Και δεν μιλάω για αυτούς που έφυγαν και πήγαν στη ΛΑΕ, αυτούς που ήταν χρόνια στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και έφυγαν διαφωνώντας. Μιλάω για ΠΑΣΟΚοειδή που κατέκλυσαν το ΣΥΡΙΖΑ και είδαν τον νέο Ανδρέα στο πρόσωπο του Τσίπρα και ξαφνικά τον βρίζουν γιατί –λένε- πρόδωσε το λαό και την Αριστερά.
Ο άλλος λόγος είναι μάλλον γιατί κουράστηκα με τους αδιάφορους, τους ευκολόπιστους και τους πεπλανημένους. Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Και εδώ είναι το οξύμωρο: ενώ οι πολιτικοί και η πολιτική στο επίπεδο της άσκησης κυβέρνησης-εξουσίας έχει ταυτιστεί με το ψέμα σε τέτοιο βαθμό που αυθόρμητα οι 9 στους 10 αν τους ρωτούσε ο Φερεντίνος στην εκπομπή του «πείτε κάτι που χαρακτηρίζει έναν πολιτικό» θα σου απαντούσαν «ψεύτης», για κάποιο λόγο ο Τσίπρας και η παρέα του θα έπρεπε να τύχουν διαφορετικής αντιμετώπισης επειδή ήταν λέει Αριστεροί. Λάθος κύριοι. Ο Τσίπρας και η παρέα του είχαν διαρρήξει ανεπιστρεπτί τις σχέσεις τους με την Αριστερά προτού γίνουν «κυβερνήσιμοι». Είχαν ξεπουληθεί προτού ανταμειφθούν για το ξεπούλημα τους αυτό με εκλογικά ποσοστά παλιού –όχι και τόσο καλού- ΠΑΣΟΚ.
Βέβαια όταν τα έλεγες αυτά πριν χρόνια κανείς δεν έδινε σημασία. Ποιος να ασχοληθεί σοβαρά με ένα κόμμα του 3-4% που όλοι έλεγαν ότι θα ήταν χρήσιμη η παρουσία του στη Βουλή και σχεδόν εξανάγκαζαν έναν κόσμο που έφευγε από το ΠΑΣΟΚ να το ψηφίσει. Ποιος παρατηρούσε τότε τις θέσεις του κόμματος αυτού; Από το Μάαστριχτ μέχρι το σχέδιο Ανάν και από την σύγκλισή του με όλες τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ και της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης (συγγνώμη για τα «ξύλινα» αλλά αν θέλετε πιο όμορφα λόγια διαβάστε κανένα φιλοκυβερνητικό σάιτ) πέρασε καιρός, αλλά όχι αρκετός για να σβήσει τη μνήμη μας.
Με άλλα λόγια ο Τσίπρας και η πολιτική του παρέα, ακόμα και όταν σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν και οι «αριστεροί» τύπου Λαφαζάνη, είχε υποταχθεί στο κεντρικό πολιτικό πρόταγμα του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Η στάχτη στα μάτια, ότι δήθεν όλα αυτά είναι καπρίτσια της Μέρκελ και του Σόιμπλε, τους κάνει να φαίνονται είτε άσχετοι είτε απατεώνες. Όταν και αυτό το επιχείρημα έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο επιλέχθηκε το διαχρονικό: «θέλετε να έρθουν οι άλλοι;».
Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι ο Τσίπρας συνεχίζει να λερώνει την ιστορία της Αριστεράς με κάθε ευκαιρία, όπως αυτή της Καισαριανής ή των επιθέσεων των ΜΑΤ σε συνταξιούχους. Το χειρότερο δεν είναι ότι ακόμα βρίσκει «αριστερούς» υποστηρικτές οι οποίοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την θλιβερή του παρουσία μετατρεπόμενοι σε χειροκροτητές του. Αλήθεια ποιος μπορεί να είναι πιο ανήθικος από αυτό; Θα σας πω:
Ακόμα πιο ανήθικο, ακόμα πιο πολιτικά άκυρο, άκαιρο και ύπουλο είναι να υπερασπίζεσαι τους δήθεν αριστερούς λεονταρισμούς της κυβέρνησης. Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει έναν σύμμαχο στο αντάρτικο του Φίλη κατά της Εκκλησίας, κάθε φορά που κάποιος υπερασπίζεται μια δήθεν δημοκρατική-προοδευτική κίνηση της κυβέρνησης (παλαιότερα ήταν το σύμφωνο συμβίωσης, σήμερα μπορεί να είναι η υποστήριξη στον ανένδοτο κατά των θρησκευτικών) δεν υποστηρίζει στην πραγματικότητα την πρόοδο ή την Αριστερά, δίνει απλά ένα ακόμα συγχωροχάρτι στην πιο ύπουλη πολιτική έκφραση της εξουσίας του κεφαλαίου για να δικαιολογείται ως αριστερή, για να λερώνει ακόμα περισσότερο την έννοια Αριστερά, την ώρα που βγάζει στο σφυρί σπίτια, κόβει συντάξεις, αυξάνει τη φορολογία, ξεπουλάει τον δημόσιο πλούτο, τσακίζει στο ξύλο συνταξιούχους και γενικότερα κάνει πράγματα που μόνο να ονειρευτούν θα μπορούσαν οι φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού.

Μοίρασμα της «πίτας» και στη διαχείριση των απορριμμάτων

Μοίρασμα της «πίτας» και στη διαχείριση των απορριμμάτων

Το στόχο για «μπίζνες» στο χρυσοφόρο τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων, που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια με την «Ελληνογερμανική Συμμαχία», φαίνεται ότι είναι πρόθυμη να προωθήσει και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Θυμίζουμε ότι η «Ελληνογερμανική Συμμαχία» έθετε ως στόχο δήθεν τη μεταφορά τεχνογνωσίας στους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας από Γερμανούς εμπειρογνώμονες και ουσιαστικά τη διείσδυση επιχειρηματικών συμφερόντων στο χώρο των έργων και υπηρεσιών της Τοπικής Διοίκησης. Αξίζει, επίσης, να σημειώσουμε ότι στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι σε εξέλιξη το μοίρασμα της «πίτας» σε επιχειρηματικά συμφέροντα και βέβαια μερίδιο σε αυτό διεκδικούν γερμανικοί επιχειρηματικοί όμιλοι. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αφού ήδη έχουν δημιουργηθεί σχήματα στα οποία συμμετέχουν γερμανικά, γαλλικά, ελληνικά αλλά και αμερικανικά κεφάλαια. Σε πρόσφατη συνάντηση που είχε ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Τσιρώνης, με τον υφυπουργό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας, Χανς Φούχτελ, επικυρώθηκε η προώθηση της συνεργασίας μεταξύ εθνικών και τοπικών αρχών και φορέων στον τομέα της διαχείρισης αποβλήτων και περιβάλλοντος. Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γ. Τσιρώνης στον Χ. Φούχτελ, ο οποίος έχει αναλάβει εργολαβικά την προώθηση της «Ελληνογερμανικής Συμμαχίας», «η Γερμανία, με πολύ μεγάλη εμπειρία στη διαχείριση των απορριμμάτων, από τα οποία οι δήμοι έχουν σημαντικά οικονομικά οφέλη, μπορεί να συνεισφέρει, προκειμένου να αξιοποιήσουμε και στην Ελλάδα τα δάση και τα απορρίμματά μας, σε κλάδους που σήμερα στην Ευρώπη θεωρούνται κλάδοι αιχμής, ενώ στον τόπο μας είμαστε ακόμα σε σχεδόν μηδενικό επίπεδο οικονομικής αξιοποίησης».

* * *

Με λίγα λόγια, η συγκυβέρνηση φαίνεται έτοιμη να προωθήσει επιχειρηματικά συμφέροντα στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων, τον οποίο λιγουρεύονται εδώ και χρόνια. Θυμίζουμε χαρακτηριστικά ερωτηματολόγιο που είχε αποστείλει, το 2014, στους νέους τότε δημάρχους και περιφερειάρχες, ο Χ. Φούχτελ, ως εντεταλμένος της γερμανικής καγκελαρίας, με το οποίο ζητούσε μια πλήρη καταγραφή του προφίλ τους, ώστε να εξεταστούν τα πεδία κερδοφόρας δράσης για το κεφάλαιο. Ανάμεσα σε άλλα, γινόταν ιδιαίτερη μνεία στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων και το αντίστοιχο ενδιαφέρον γερμανικών επιχειρηματικών ομίλων, χρησιμοποιώντας ακόμα και μεθόδους επικίνδυνες για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, όπως αυτή της καύσης. Συγκεκριμένα, στο ερωτηματολόγιο που συνέταξαν οι Γερμανοί εμπειρογνώμονες, ζητούνταν αναλυτικά στοιχεία για τα αστικά απορρίμματα, τα ανακυκλώσιμα υλικά, τα καθαρά μπάζα, τα μπαζοαπορρίμματα και τα ογκώδη απορρίμματα. Η δε συνάντηση που είχαν πρόσφατα ο Γ. Τσιρώνης με τον Χ. Φούχτελ, όπως ανακοινώθηκε από το υπουργείο, σκοπό είχε την «ανταλλαγή εμπειρίας και ενημέρωση για καλές πρακτικές διαχείρισης των αποβλήτων στη Γερμανία». Εστίασαν δε στο ρόλο της Τοπικής Διοίκησης.

* * *

Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις έρχονται ως συνέχεια της συνεργασίας της «Ελληνογερμανικής Συμμαχίας», που εγκαινιάστηκε το 2012, με σαφή κατεύθυνση: «Εξορθολογισμός των δαπανών της Τοπικής Διοίκησης, αξιοποίηση ευρηματικών χρηματοδοτικών εργαλείων της δράσης των ΟΤΑ, ώστε να μειώνεται το βάρος της κρατικής δαπάνης γι' αυτούς και μεταρρύθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων». Ορισμένοι από τους τομείς που προκρίνονταν για την εν λόγω συνεργασία ήταν: Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, Περιβάλλον, Διαχείριση Απορριμμάτων, χρήση Νέων Τεχνολογιών, ανάπτυξη Εναλλακτικών Μορφών Τουρισμού, αξιοποίηση Δημοτικής Περιουσίας. Αντίστοιχα, η ΚΕΔΕ ως τομείς επενδυτικού ενδιαφέροντος θεωρεί: Παρεμβάσεις στο δομημένο και φυσικό περιβάλλον. Εξοικονόμηση πόρων Ενέργειας. Διαχείριση υδατικών πόρων και αποβλήτων. Κοινωνική καινοτομία. Ψηφιακή αναβάθμιση παρεχόμενων υπηρεσιών. «Εξυπνες» πόλεις. Σχετικό ερωτηματολόγιο, που καλούσε τους τότε δημάρχους να στείλουν στοιχεία για το σύνολο της δραστηριότητάς τους, είχε στείλει αρχικά ο Φούχτελ το 2012. Από κοντά ακολουθεί και η ΚΕΔΕ. Τον Οκτώβρη του 2015, σε συνάντηση δημάρχων, εκπροσώπων της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης και εκπροσώπων επιχειρήσεων γερμανικών συμφερόντων, που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ΚΕΔΕ, ο πρόεδρός της, Γ. Πατούλης, κάλεσε τους Γερμανούς επιχειρηματίες να επενδύσουν στην Τοπική Διοίκηση και να κερδοσκοπήσουν πάνω στα πλεονεκτήματά της. Μάλιστα, είχε καταθέσει κατάλογο με τα πλεονεκτήματα αυτά, που την καθιστούν χώρο... ελκυστικό για επενδύσεις.

* * *

Δεν πρέπει να διαφεύγει ότι το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι ζήτημα αιχμής, και για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου αλλά και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που φαίνεται έτοιμη να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση τμημάτων του συγκεκριμένου τομέα. Και αυτές οι προθέσεις έχουν ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Είτε αφορούν το πρόσθετο κόστος που θα επιβαρύνει τις λαϊκές οικογένειες από την εμπλοκή ιδιωτών, δεδομένου ότι η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι όντως κοστίζει πιο ακριβά από κάποια στιγμή και μετά, είτε τις επικείμενες απολύσεις εργαζομένων στον τομέα της καθαριότητας των δήμων, αφού θα είναι αχρείαστοι. Και απέναντι σε αυτές τις προθέσεις, οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες έχουν όφελος να αντιπαρατεθούν.

Πανηγύρια...

Πανηγύρια...

Μετά τα πανηγύρια της κυβέρνησης για την «υπέρβαση» των κρατικών εσόδων από τα χαράτσια που φόρτωσαν στο λαό η ίδια και οι προκάτοχοί της, τα κυβερνητικά επιτελεία πανηγυρίζουν πλέον και για τις προβλέψεις του ΔΝΤ για τους ρυθμούς ανάκαμψης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Η βασιμότητα, αλλά και η ενδεχόμενη σκοπιμότητα των προβλέψεων του ΔΝΤ (προβλέπει οριακή ανάκαμψη 0,1% φέτος και ανάκαμψη 2,8% το 2017), είναι ένα ζήτημα που απασχολεί ήδη τα επιτελεία του κεφαλαίου: Ετσι, σημειώνεται η «αιφνιδιαστική» αλλαγή των προβλέψεών του, ακόμα και σε σχέση με τις πρόσφατες δηλώσεις της επικεφαλής του κλιμακίου του Ταμείου στο κουαρτέτο, Ντ. Βελκουλέσκου, ενώ είναι προφανές ότι οι αυξανόμενες «αβεβαιότητες» που εντοπίζει και το ΔΝΤ για την παγκόσμια καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να αφήνουν ανεπηρέαστη την ελληνική οικονομία.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, η ουσία για το λαό είναι μία: Ολες, μα όλες οι προβλέψεις και παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και των εκπροσώπων του κεφαλαίου - οι προβλέψεις του ΔΝΤ, η τοποθέτηση Μοσκοβισί στην Ευρωβουλή, η χτεσινή συνέντευξη Ρέγκλινγκ, αλλά και οι τοποθετήσεις του ΣΕΒ - «υπενθυμίζουν» ότι προϋπόθεση για την όποια ανάκαμψη είναι η πλήρης εφαρμογή του μνημονίου και των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αυτό περιλαμβάνει.
Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου όχι μόνο δε θα φέρει ανακούφιση στο λαό, αλλά προϋποθέτει νέα κλιμάκωση με μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα.
Το ίδιο ακριβώς συμπέρασμα επιβεβαιώνει και το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2017 που κατέθεσε η κυβέρνηση: Ο προβλεπόμενος ρυθμός ανάπτυξης, ύψους 2,7%, πάει «πακέτο» με το σχεδόν διπλάσιο, σε σχέση με φέτος, ύψος των αντιλαϊκών μέτρων που θα φορτωθούν πάνω στο λαό, ενώ οι συνολικές «δημοσιονομικές παρεμβάσεις» της διετίας 2016 - 2017 (αυξήσεις αντιλαϊκών φόρων, παραπέρα πετσόκομμα κονδυλίων που αφορούν λαϊκές ανάγκες) αγγίζουν τα 4 δισ. ευρώ.
Αποκαλύπτεται έτσι πλήρως η απάτη της κυβερνητικής προπαγάνδας περί... «δυσκολότερων που πέρασαν», περί «επιστροφής στην κανονικότητα» κ.ο.κ. Επιβεβαιώνεται ότι η «κανονικότητα» των κερδών του κεφαλαίου προϋποθέτει το παραπέρα τσάκισμα του λαού.
Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει, άλλωστε, να ιδωθούν και τα εξελισσόμενα ενδοκαπιταλιστικά παζάρια για τη διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους, τόσο για το ποιο είναι το διακύβευμα για το κεφάλαιο, όσο και για το τι πραγματικά σημαίνουν για το λαό.
Χαρακτηριστικές π.χ. για αυτά τα παζάρια - που εκφράζουν συνολικότερες ενδοκαπιταλιστικές κόντρες εντός και εκτός Ευρωζώνης - είναι και οι «αποκλίσεις» στις μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις για την ελληνική οικονομία. Ετσι, ενώ ΕΕ και ΔΝΤ συγκλίνουν στις προβλέψεις τους για το 2017, το ΔΝΤ εκτιμά ότι το 2021 η ελληνική οικονομία θα έχει ρυθμό ανάκαμψης 1,8%, όταν η Κομισιόν βάζει τον πήχη κοντά στο 3%. Ταυτόχρονα, το ΔΝΤ προβλέπει ότι δεν θα πιαστούν οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Μόνο που διαφορά στην εκτίμηση για τους ρυθμούς ανάκαμψης και τα πλεονάσματα σημαίνει διαφορά και στα μέτρα για την περιβόητη «βιωσιμότητα» του χρέους.
Και εδώ, όμως, πρόκειται για ένα παζάρι που, ανεξαρτήτως έκβασης, βγάζει το λαό σίγουρα χαμένο. Ανεξάρτητα από το πότε θα συμφωνηθούν τα μέτρα διευθέτησης του χρέους, ανεξάρτητα από το τι θα περιλαμβάνουν αυτά και από το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους, το σίγουρο είναι ότι θα συνοδεύονται από νέα αντιλαϊκά μέτρα και «προαπαιτούμενα», ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει για ένα χρέος που δεν είναι δικό του, ενώ η όποια «ελάφρυνση» του χρέους δεν θα σημάνει ανακούφιση του λαού, αλλά «εξοικονόμηση» πόρων για παραπέρα κρατική στήριξη του κεφαλαίου.
Κόντρα, λοιπόν, στα διάφορα κυβερνητικά πανηγύρια για λογαριασμό του κεφαλαίου, πότε για τα έσοδα του αστικού κράτους, πότε για τις προβλέψεις ανάκαμψης των κερδών των καπιταλιστών, πότε για την α' ή β' «θετική δήλωση» για τη διαχείριση του κρατικού χρέους, οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να βγουν μπροστά, με οργάνωση της πάλης για τις δικές τους ανάγκες, οι οποίες είναι διαμετρικά αντίθετες με αυτές των επιχειρηματικών ομίλων.