NOVARTIS: Το «δέντρο», το «δάσος» κι ο βούρκος

    Η Novartis το 2015 τιμήθηκε με την «Διάκριση Επιχειρηματικής Αριστείας» («Diamonds of the GreekEconomy 2015») ως η κορυφαία φαρμακευτική εταιρεία στην Ελλάδα.

    Πάμε τώρα να δούμε για ποιο πράγμα (δεν) μιλάμε αφού μερικά πράγματα είναι πιο προστατευμένα και από τους καλύτερα «προστατευόμενους» (;) μάρτυρες.

Μνημόνιο επί…7!

    Μια όχι τόσο φωταγωγημένη πλευρά της δικογραφίας είναι αυτή όπου αναφέρεται ότι:

• Η τιμολόγηση των φαρμάκων στην Ελλάδα – εξαιτίας του γεγονότος ότι η χώρα μας επηρεάζει την διαμόρφωση των τιμών σε 30 περίπου χώρες – επηρέασε άμεσα τις φαρμακευτικές αγορές διαμορφώνοντας έναν τζίρο ύψους 150 δισ. δολαρίων παγκοσμίως.
• Την περίοδο 2000-2010 η φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα από 1,4% του ΑΕΠ εκτινάχτηκε στο 2,1% του ΑΕΠ, διπλάσια από τον μέσο όρο δαπάνης στην ΕΕ που ήταν 1% (σσ: στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι χειρότερα αφού η δημόσια δαπάνη από 0,9% το 2000 απογειώθηκε στο 2,2% το 2009 και παρέμεινε στο 1,5% μέχρι και το 2012 – ετήσια έκθεση φαρμάκου 2012/ΙΟΒΕ).
• Την περίοδο 2000-2015 δαπανήθηκαν σωρευτικά στην Ελλάδα 68 δισ. ευρώ για φάρμακα με τα 47 δισ. ευρώ να αποτελούν δημόσια δαπάνη.
• Αν την περίοδο αυτή η Ελλάδα δαπανούσε ως ποσοστό του ΑΕΠ της για φάρμακα όσα δαπανούνταν κατά μέσο όρο στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ τότε, σύμφωνα με την δικογραφία, θα είχαν ξοδευτεί – σε τιμές του 2017 και σύμφωνα με τους συντελεστές ανατοκισμού – περί τα 33 δισ. ευρώ (!) λιγότερα από όσα ξοδεύτηκαν.

    Παρατήρηση 1η: Τα 33 δις αντιστοιχούν στα δημοσιονομικά μέτρα του πρώτου μνημονίου… επί 7!

    Παρατήρηση 2^η: Τα παραπάνω ορισμένοι  – όπως ο υπογράφων – τα θεωρούν σκανδαλωδώς συνεπή με το σύστημα που λέγεται «καπιταλισμός» και το οποίο διαχειρίζονται πολιτικά και οι χτεσινοί αλλά και οι σημερινοί κυβερνώντες.

    Επειδή, δε, κάποιοι θα πουν «μην κρίνεις από εδώ, υπάρχει και καλός καπιταλισμός», θυμίζουμε ότι η Novartis βραβεύτηκε στη χώρας μας όταν ήταν

ήδη γνωστό από το 2005 ότι έχει εμπλακεί σε μια σειρά από αντίστοιχες υποθέσεις με μεγαλύτερη αυτή στις ΗΠΑ…   

«Όμορφος κόσμος, ηθικός…»

    Η Novartis για υποθέσεις ανάλογες και αντίστοιχες με αυτές που εμπλέκεται στην Ελλάδα, ελέγχεται στα 4 σημεία του ορίζοντα. Από ΗΠΑ και Ιαπωνία μέχρι Νότια Κορέα, Τουρκία, Κίνα και Ιταλία.

    Πώς έρχονται τέτοιες  υποθέσεις συνήθως στην επιφάνεια; Προφανώς όχι λόγω του ασίγαστου πάθους του συστήματος για «κάθαρση» και «διαφάνεια», αλλά λόγω αντικρουόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων. Όπως η «Ζήμενς», η BMV, η Mercedes κοκ έτσι και η ελβετική – και ισχυρών γερμανικών συμφερόντων – Novartis έχει βγει στη «σέντρα» από τους ανταγωνιστές της. 

    Και πως συνήθως κλείνουν τέτοιες υποθέσεις στον υπέροχο κόσμο του καπιταλισμού; Αφού οι πολυεθνικές κάνουν όλες τις «νόμιμες, παράνομες, ηθικές και ανήθικες» λαμογιές που τους αποφέρουν αστρονομικά κέρδη, κατόπιν προχωρούν σε έναν διακανονισμό, πληρώνουν ένα πρόστιμο  (που στην καλύτερη περίπτωση κινείται στο 10%  των όσων έχουν κερδίσει μέσω της λαμογιάς) και «καθαρίζουν».

    Αυτό συνέβη παντού με την Novartis. Στις ΗΠΑ, ειδικότερα, για την λαμογιά των δεκάδων δισεκατομμυρίων της προηγούμενης δεκαετίας, η Novartis πλήρωσε 422 εκατομμύρια και «ξεπλύθηκε». Για την τρέχουσα υπόθεσή της, πάλι στις ΗΠΑ, που κατηγορείται για λαμογιά ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων, ο διακανονισμός υπολογίζεται στα 390 εκατομμύρια…

Υπάρχει σκάνδαλο;

    Υπάρχει σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα όπου μετά από τόσες «καθάρσεις» οι λέξεις καθημερινής χρήσης και οι έννοιες οι πιο αειθαλείς και οικείες είναι «λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά, διαπλοκή, ο «γνωστός», αδιαφάνεια, συναλλαγή, κομπίνα, διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, ξεπούλημα, υπάρχει σκάνδαλο Novartis;… 

    Μετά από τόση «κάθαρση» διαρκείας, μετά από μια «κάθαρση» που δεν τελειώνει ποτέ

(μετρήστε: «κάθαρση» για τις υποκλοπές επί Τόμπρα, «κάθαρση» επί Κοσκωτά, «κάθαρση» για την ΑΓΕΤ,  «κάθαρση» για το ξεπούλημα του ΟΤΕ,  «κάθαρση» για τις φούσκες του χρηματιστηρίου, «κάθαρση» για τα παραεκκλησιαστικά και τα παραδικαστικά, «κάθαρση» για τα δυπύθμενα, «κάθαρση» και για τα μονοπύθμενα των εφοπλιστών, «κάθαρση» για τα δομημένα, «κάθαρση» και για τα… αδόμητα ομόλογα, «κάθαρση» για τη «Ζήμενς», «κάθαρση» για τα υποβρύχια που γέρνουν, «κάθαρση» για τις επόμενες υποκλοπές του τριγώνου περί την αμερικάνικη πρεσβεία, «κάθαρση» για τα «φρουτάκια», «κάθαρση» για τους χαμένους φακέλους της «Φαράν», «κάθαρση» και για το έγκλημα του «Σαμίνα», «κάθαρση» και για το έγκλημα του «Sea Diamond», «κάθαρση» για τους βιντεοκομιστές, «κάθαρση» για τα εξοπλιστικά και για τους «εθνικούς εργολάβους», «κάθαρση» και για τους «νταβατζήδες», «κάθαρση» με τις λίστες Λαγκάρντ, «κάθαρση» της διαπλοκής μεταξύ πολιτικο-τραπεζικού κατεστημένου, «κάθαρση» με τις τηλεοπτικές άδειες κοκ),

    υπάρχει πιθανότητα σκανδάλου Novartis στην Ελλάδα;

    Με τόσα πολλά σφουγγαρόπανα του συστήματος της πολιτικής και της μιντιακής καθαριότητας να έχουν αφιερωθεί τόσο ολόψυχα και τόσο μακροχρόνια στην καταπολέμηση των «λεκέδων» σε αυτόν τον τόπο, λέτε να υπάρχει πιθανότητα σκανδάλου Novartis στην Ελλάδα;

    Και εν πάση περιπτώσει, σε μια χώρα που ο Εμμ. Ροΐδης έλεγε ότι «ο περί ου ο λόγος Υπουργός γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα από το Δημόσιο εκ των ο οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή», πόσο ισχυρή είναι η πιθανότητα να υπάρχει σκάνδαλο Novartis;

    Τι να σας πούμε κι εμείς…

Βούρκος (νόμιμος και ηθικός)… 

    Αν (λέμε: «αν»…) υπάρχει σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα συμμετέχουν σε

αυτό πολιτικά πρόσωπα; Και ποια είναι αυτά; Απάντηση: Δεν ξέρουμε. Δεν γνωρίζουμε. Ως εκ τούτου, και χωρίς καμία αυταπάτη περί «κάθαρσης» (τα είπαμε προηγουμένως), χωρίς καμία αυταπάτη – δεδομένης της μεγάλης πια εμπειρίας – για το πώς τελικά αξιοποιούνται και καταλήγουν τέτοιες υποθέσεις στο πλαίσιο των δικομματικών αντιμαχιών, έχουμε κάθε λόγο να απαιτούμε την πλήρη και χωρίς σκοπιμότητες διερεύνηση.    

    Τι ξέρουμε, όμως: Ξέρουμε ότι αυτοί που δικαίως ή αδίκως κατηγορούνται κι αυτοί που δικαίως ή αδίκως τους κατηγορούν, πολιτικοί υπηρέτες του ίδιου συστημικού ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ βούρκου είναι. Και είτε δικαίως είτε αδίκως λασπώνονται μεταξύ τους, ο βούρκος τον οποίο υπηρετούν βούρκος είναι. Και δεν χρειάζεται να παρανομήσει ο βούρκος τους για να είναι βούρκος. Η ίδια η νομιμότητά του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της βρωμιάς του. Δυο παραδείγματα:

    α) Η Novartis είναι η εταιρεία που προέκυψε από την συγχώνευση των εταιρειών  Ciba-Geigy και Sandoz. Η Sandoz είναι η δημιουργός του ψυχοναρκωτικού LSD. Είναι η ίδια που εμπλέκεται στην μόλυνση του Ρήνου με τοξικά απόβλητα το 1986. Η δε Geigy είναι η παραγωγός του τοξικότατου ζιζανιοκτόνου DDT, αντιπρόεδρος και διευθυντής ερευνών της ήταν  ο κύριος Πολ Χέρμαν Μιλερ, ο δημιουργός του DDT. H καλή αυτή εταιρεία είναι που πλήρωσε το 1992 στο δήμο New Jersey περί τα 62 εκ. δολάρια πρόστιμο για μόλυνση της πόλης με απόβλητα. Η καλή αυτή εταιρεία – που ελέγχει άλλες εταιρείες του τομέα των παιδικών τροφών – καταγράφεται από τον μελετητή Νταν Φάγκιν ως ρυπαίνουσα τον πλανήτη με τοξικά από το… 1864. Η Νεστλέ, τώρα, που συνδέεται επιχειρηματικά με την Novartis είναι, επίσης, ο κυριότερος μέτοχος της εταιρείας προϊόντων κοσμητικής «L’ Oreal». Η L’Oréal, με τη σειρά της, κατέχει το 10,41% της φαρμακευτικής Sanofi-Aventis που προέρχεται από την ένωση της γαλλικής Sanofi και της γερμανικής Pharma ή παλιότερα Hoechst AG που ελέγχθηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης για πειράματα στα ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επίσης η «L’ Oreal» κατέχει μέρος των εταιρειών Lancôme, Cacharel, Garnier Paris και Vichy. Τι ωραίο, λοιπόν, να ασχολείσαι με τον καλλωπισμό της γυναίκας και την ίδια ώρα η διασυνδεδεμένη μαζί σου στον πολυπλόκαμο καπιταλιστικό κόσμο εταιρεία Novartis να καταδικάζεται από το δικαστήριο του Μανχάταν το 2010 σε αποζημιώσεις ύψους 250 εκ. δολαρίων λόγω σεξιστικής αντιμετώπισης και φυλετικών διακρίσεων κατά των γυναικών εργαζομένων της!

    β) Η  Νovartis είναι η εταιρεία που καταγγέλλεται ότι χωρίς να έχει βάλει ούτε ένα φράγκο στην 20ετή έρευνα για την δημιουργία φαρμάκου για την αντιμετώπιση της λευχαιμίας, μια έρευνα που χρηματοδοτήθηκε με κρατικό χρήμα και με εισφορές αλληλεγγύης, αγόρασε στο πλαίσιο της «ελεύθερης οικονομίας» τα δικαιώματα εμπορικής χρήσης του φαρμάκου – που στην πιο ακριβή του εκδοχή και κατά την διάρκεια του πειραματικού του σταδίου κόστιζε 20.000 δολάρια – και το πουλάει… 475.000 δολάρια! Δηλαδή 24 φορές επάνω! Μάλιστα τα στελέχη της απαντούν ότι καλά κάνουν και ζητούν 475.000 δολάρια για τη σωτηρία ενός ανθρώπου μέσω ενός φαρμάκου που δεν ξόδεψαν φράγκο για να παραχθεί, και ότι η τιμή που έχουν επιβάλλει είναι… φτηνή, γιατί υπάρχουν κι άλλες θεραπείες που είναι ακριβότερες! (το άρθρο της Σοφίας Χουδαλάκη είναι αποκαλυπτικό:http://www.imerodromos.gr/novartis-poulaei-therapia-gia-ti-lefchemia-475-000-dolaria-ta-echis-tis-sofias-choudalaki/)       

Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (1) 

    Πάμε τώρα να δούμε τον βούρκο για τον οποίο  μιλάμε σε μεγαλύτερο πλάτος (και βάθος). Τον είχαμε περιγράψει ήδη από το 2005 στον «Ριζοσπάστη» σε σειρά δημοσιευμάτων (18-19-20/10/2005). Επανερχόμαστε:  

    Το 2005 – με μια μικρή… καθυστέρηση, είναι αλήθεια – οι «Φαϊνάνσιαλ

Τάιμς», με αφορμή την γρίπη των πτηνών,  αποκάλυψαν αυτό που όλοι γνώριζαν: Στον πλανήτη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, στους καιρούς της «νέας τάξης» που οι πολυεθνικές δε φείδονται δαπανών όταν πρόκειται να μετατρέψουν σε πειραματόζωα εκατομμύρια ανθρώπους, δεν υπήρχε επαρκής αριθμός φαρμάκων για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης πανδημίας γρίπης. Γιατί άραγε;…

    Η απάντηση είναι τόσο παλιά, όσο και ο καπιταλισμός: Το κέρδος. Οι εταιρίες που παρήγαγαν τα φάρμακα που χρησιμοποιούνταν για τη γρίπη των πουλερικών, κατηγορούνταν ότι ασκούσαν το «δικαίωμα» που τους παρέχει ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που έχει για προμετωπίδα του το «ο θάνατός σου – η ζωή μου»: Ότι Απέτρεπαν (σ.σ.: στην ουσία απαγόρευαν) την παραγωγή εκείνων των ποσοτήτων φαρμάκων που ήταν απαραίτητα, ώστε να κρατούν ψηλά την τιμή και να κερδοσκοπούν με τον πανικό, αλλά και με τη γρίπη, εφόσον αυτή εκδηλωνόταν

    Η ιστορία του εγκλήματος (περί εγκλήματος πρόκειται) είναι μακρά. Και έχει μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα επεισόδια. Με πρωταγωνίστριες, βέβαια, τις φαρμακοβιομηχανίες.

    Αρχές της δεκαετίας του ’90, η Ινδία και η Βραζιλία αποφάσισαν να σπάσουν την πατέντα των φαρμάκων που κατείχαν οι φαρμακοβιομηχανίες και προχώρησαν στην παραγωγή αντιγράφων – και εξίσου θεραπευτικών – φαρμάκων για την αντιμετώπιση του έιτζ. Η διαφορά με τα λεγόμενα πρωτότυπα είναι ότι τα αντίγραφα ήταν κατά πολύ φθηνότερα. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: το ποσό των 10.000 – 15.000 δολαρίων που απαιτούνταν για την ετήσια θεραπεία ενός ασθενή έιτζ, να πέσει κατά 95%!

    Οι φαρμακοβιομηχανίες «φρικίασαν». Τότε, ακριβώς, άρχισε το σύστημα να… δουλεύει: Το 1994 οι φαρμακοβιομηχανίες επέβαλαν στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) τη συμφωνία TRIPS. Τι προέβλεπε η συμφωνία; Οτι για μια τουλάχιστον 20ετία και σε κάθε περίπτωση μέχρι το 2005, η εταιρία που θα ανακάλυπτε κάποιο φάρμακο θα είχε την απόλυτη «πνευματική» ιδιοκτησία του. Λόγω, όμως, της «φιλανθρωπίας» τους, οι φαρμακοβιομηχανίες υποσχέθηκαν ότι θα έκαναν δεκτό το αίτημα να σπάει η πατέντα τους, εφόσον ετίθετο ζήτημα δημόσιας υγείας. Υπό μία προϋπόθεση: Εκείνος που θα αναλάμβανε την παραγωγή των αντιγράφων φαρμάκων θα ήταν η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία κάθε χώρας. Αναγκαία «λεπτομέρεια»: Οι περισσότερες φτωχές χώρες δε διαθέτουν εγχώρια φαρμακοβιομηχανία…

    Το αποτέλεσμα: Το έιτζ στην Αφρική θέρισε, ο μέσος όρος ζωής έπεσε στα 47 από τα 62 χρόνια που ήταν πριν δυο δεκαετίες. Οσο για τις «φιλάνθρωπες» φαρμακοβιομηχανίες, έφτασαν ως εκεί: Εκαναν μήνυση (!) στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής όταν το 1997 προχώρησε στην παραγωγή αντιγράφων φαρμάκων για να σωθεί ο πληθυσμός της από το έιτζ. Αφού έσυραν στα δικαστήρια τη Νότια Αφρική, οι φαρμακοβιομηχανίες το 2001 απέσυραν τη μήνυση.

    Τι συνέβη; Μήπως… επλήγησαν ξαφνικά από «ουμανισμό»; Όχι. Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι άτρωτες από τέτοιες «ασθένειες». Απλώς είχαν καταφέρει προηγουμένως να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πώς; Στη συνδιάσκεψη του ΠΟΕ στο Κατάρ, αρχικά αναγνωρίστηκε ότι οι φτωχές χώρες πρέπει να βοηθιούνται όταν τίθενται ζητήματα δημόσιας υγείας και τέθηκε ως όριο το 2002 για να έχει βρεθεί κάποια λύση όσον αφορά τα «πνευματικά δικαιώματα» των φαρμακοβιομηχανιών. Αλλά έκτοτε ανέλαβαν οι υπάλληλοι των πολυεθνικών των φαρμάκων, δηλαδή οι κυβερνήσεις:

    Οι φαρμακοβιομηχανίες, έχοντας στο πλευρό τους τις ΗΠΑ και την ΕΕ (τι σύμπτωση!) οδήγησαν σε κωλυσιεργία και αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις για την εφαρμογή των αποφάσεων του Κατάρ. Στο μεσοδιάστημα, 2,2 εκατομμύρια Αφρικανοί πέθαναν από έιτζ, φυματίωση και ελονοσία. Όπως είχε υπολογιστεί συνολικά μέχρι το 2010 θα ξεπερνούσαν τα 18 εκατομμύρια τα παιδιά που θα έμεναν ορφανά καθώς θα είχαν χάσει τουλάχιστον τον ένα γονέα τους από έιτζ…

    Λίγο αργότερα ήρθε μια νέα συμφωνία. Υπογράφτηκε το 2003 στο Μεξικό και προέβλεπε κι αυτή – στα λόγια – τη δυνατότητα πρόσβασης των φτωχών στα αντίγραφα φάρμακα. Στην πραγματικότητα ήταν μια επανάληψη του ίδιου έργου:

    Εξασφαλίστηκαν εκ νέου τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών καθώς η συμφωνία επέβαλε τέτοιους οικονομικούς και νομικούς όρους, που οι φτωχές χώρες αδυνατούσανν να τους εκπληρώσουν απέναντι στις πολυεθνικές.   

    Οι τελευταίες κατάφεραν και πάλι η διεθνής τιμή των αντιγράφων φαρμάκων, ακόμα κι όταν παρασκευάζονται, να καθορίζεται από την τιμή της αρχικής πατέντας, συνεπώς να είναι και αυτά απαγορευτικά για τους τοπικούς πληθυσμούς…

Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (2) 

    Οι φαρμακοβιομηχανίες λειτουργούν όπως οι 7 αδελφές του πετρελαίου. Πρόκειται για ένα κλαμπ πολυεθνικών που κερδοσκοπούν με την ασθένεια και την υγεία ολόκληρου του πλανήτη. Δεν είναι μόνο ότι απαγορεύουν την ευρεία παραγωγή και χρήση των φαρμάκων που είναι απαραίτητα για τη δημόσια υγεία, επικαλούμενες την «πνευματική ιδιοκτησία» τους πάνω στην «πατέντα» των σκευασμάτων. Δεν περιορίζονται να κερδοσκοπούν «νόμιμα», βασιζόμενες στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Οταν το επιτάσσει η αύξηση της κερδοφορίας τους λειτουργούν ακόμα και με όρους υποκόσμου, ακόμα και με όρους «μαφίας».

    Πράγμα που όποιος έχει δει την ταινία «Ο επίμονος Κηπουρός» αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει διαφύγει ούτε του Χόλυγουντ. Μια ταινία βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά για το πώς «εξαφανίζονταν» μάρτυρες της μετατροπής ανθρώπων σε πειραματόζωα στην Αφρική από φαρμακευτική εταιρεία.   

    Η ίδια η ζωή, όμως, είναι ακόμα πιο παραστατική από την όποια κινηματογραφική απεικόνισή της. Ετσι το 2002 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας

εκτιμούσε ότι περίπου το 10% των φαρμάκων που παρασκευάζουν και προωθούν στην αγορά οι φαρμακοβιομηχανίες είναι πλαστά. Η Ιατρική Επιθεώρηση της Βρετανίας έχει μιλήσει για «δολοφονικά» κυκλώματα ενώ επιστήμονες του πανεπιστημίου της Οξφόρδης έκαναν λόγο για «μαφία», στα εργαστήρια της οποίας παρασκευάζονται ψεύτικα φάρμακα (εμβόλια μηνιγγίτιδας από νερό βρύσης, σιρόπια φτιαγμένα με βιομηχανικά έλαια, χάπια αντισύλληψης από αλεύρι…). Σύμφωνα, δε, με καταγγελία διεθνούς ομάδας επιστημόνων, το 2002, αποκαλύφθηκε πως το ένα τρίτο των φαρμάκων κατά της ελονοσίας που διακινείτο στη νοτιοανατολική Ασία ήταν πλαστά!

    Ένα χρόνο νωρίτερα, το 2001, τέθηκε εμφατικά ένα ακόμα ζήτημα: Η ομηρία της επιστημονικής έρευνας από τις φαρμακοβιομηχανίες. Δημοσίως οι διευθυντές έντεκα μεγάλων ιατρικών επιθεωρήσεων (ανάμεσά τους η Αμερικανική και η Βρετανική) εκδήλωσαν την ανησυχία τους για τον τρόπο με τον οποίο οι φαρμακοβιομηχανίες ελέγχουν την επιστημονική έρευνα καθώς και τον τρόπο με τον οποίο δημοσιεύονται τα πορίσματα των ερευνών: Αυξάνεται επικίνδυνα η ανάμειξη των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών στην ιατρική έρευνα και στις δοκιμές νέων φαρμάκων, τόνιζαν σε κοινό τους άρθρο, σημειώνοντας επιπλέον ότι οι φαρμακοβιομηχανίες σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις «προσπαθούν να οδηγήσουν τα πορίσματα της επιστημονικής έρευνας σε κατευθύνσεις που εξυπηρετούν τις τρέχουσες πολιτικές τους», εμποδίζουν την πρόσβαση σε πρωτογενή στοιχεία και απαγορεύουν τη δημοσιοποίηση των πορισμάτων των επιστημονικών ερευνών όταν αυτά δεν εξυπηρετούν τα εμπορικά συμφέροντα των χορηγών – φαρμακοβιομηχανιών…

    Φτάνουμε στις 14 Ιούνη του 2003. Ενώπιον του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου της Χάγης κατατίθεται (από το Ιδρυμα Υγείας και τον Dr. Mathias Rath) μια πολύ ενδιαφέρουσα καταγγελία. Πρόκειται για την καταγγελία της γενοκτονίας εναντίον φαρμακευτικών εταιριών, που περιλάμβανε επίσης κατηγορίες ενάντια στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζ. Μπους και τον πρωθυπουργό της Βρετανίας Τ. Μπλερ.

    Σύμφωνα με την καταγγελία, οι φαρμακοβιομηχανίες κατηγορούνταν ότι σκόπιμα αποτρέπουν τις φυσικές εναλλακτικές λύσεις θεραπειών, ότι ο ρόλος τους στο να πάρει ο Μπους και ο Μπλερ την εξουσία ήταν καθοριστικός και απόλυτα «εξαργυρώσιμος», ότι οι πολιτικές υγείας κατευθύνονται παγκοσμίως από τα οικονομικά συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και ότι οι τελευταίες πρέπει να ελεγχθούν με την κατηγορία της φαρμακευτικής «κερδοσκοπίας με την ασθένεια».

    Όπως είναι ευνόητο η γνωστή μας Κάρλα Ντελ Πόντε και οι υπόλοιποι επιφανείς του δικαστηρίου της Χάγης, δεν επέδειξαν για το θέμα «επιμέλεια» ανάλογη εκείνης που επέδειξαν σε άλλες περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση Μιλόσεβιτς…

Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (3)

    Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι ένοχες του εγκλήματος της «κερδοσκοπίας με την ασθένεια». Η γρίπη των πτηνών – περίοδος για την οποία ελέγχεται ο ρόλος της Novartis στην Ελλάδα – είχε φέρει με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τις επισημάνσεις των κομμουνιστών:

    Από τη μία εκατοντάδες έτοιμα (σε επίπεδο ερευνητικού εργαστηρίου)

φάρμακα δεν δίνονται από τις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες για μαζική βιομηχανική παραγωγή, γιατί δε διασφαλίζουν το απαραίτητο επίπεδο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Ενώ από την άλλη, χιλιάδες χημικές ουσίες εισάγονται κάθε χρόνο στη βιομηχανία προτού ολοκληρωθεί ο κύκλος των εργαστηριακών τους εξετάσεων για την καταλληλότητα χρησιμοποίησής τους από τον άνθρωπο! Το κριτήριο είναι και πάλι η γρήγορη και μέγιστη εξασφάλιση του μονοπωλιακού κέρδους.

    Ο Λένιν το είχε τονίσει ήδη από το 1916: Ο ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του σάπιου καπιταλισμού, παρέχει στα μονοπώλια «την οικονομική δυνατότητα ώστε να συγκρατούν τεχνητά την τεχνική πρόοδο».

    Τα φάρμακα όπως και η επιστημονική γνώση και έρευνα που οδηγούν στην παραγωγή τους, είναι κοινωνικά αγαθά, που δεν νοείται να αποτελούν ατομική ιδιοκτησία. Αποτελούν είδη πρώτης ανάγκης, πρέπει να είναι περιουσία του λαού, οι νόμοι που τα καθιστούν «εμπόρευμα» και «περιουσιακό στοιχείο» των πολυεθνικών, πρέπει να ανατραπούν. Κάθε χώρα πρέπει να έχει τη δυνατότητα τόσο σε υποδομές, όσο και σε τεχνογνωσία και εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει τις εσωτερικές της ανάγκες στην παραγωγή και τη διάθεση ειδών πρώτης ανάγκης όπως είναι τα φάρμακα.

    Υπάρχουν βέβαια και κείνοι που υποστηρίζουν ότι τα παραπάνω είναι κομμουνιστικά… «ανέκδοτα» αφού – όπως λένε – το μοναδικό κίνητρο που υπάρχει για την ανακάλυψη νέων πραγμάτων στον σύγχρονο κόσμο (άρα και φαρμάκων) είναι το κέρδος και μόνο αυτό.

    Οντως το παραπάνω ισχύει, αλλά ισχύει αποκλειστικά και μόνο στον κόσμο της καπιταλιστικής αθλιότητας, που έχει θολώσει τόσο πολύ το νου των απολογητών του συστήματος, ώστε να μην μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Πόσο μάλλον, να δουν μέχρι την Κούβα (που πέφτει λίγο μακρύτερα από τη μύτη τους).

    Εκεί λοιπόν, που παράγονται εμβόλια για τη μηνιγγίτιδα και την πνευμονία, για το έιτζ και τον καρκίνο, εκεί που ο λαός έχει άμεση πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό που λέγεται «φάρμακο», στη χώρα που κάτω από τέτοιες συνθήκες απομόνωσης καταφέρνει να εξάγει βιοτεχνολογία, εκεί, στην Κούβα ισχύει («Histologion-gr») αυτό που είπε ο Κάστρο:

«Δεν τους αρέσουν ιδιαίτερα οι πατέντες. Τους αρέσει η ιατρική. Η παραγωγή φαρμάκων της Κούβας έχει ενδιαφέρον στο τι δεν έχει: φάρμακα για μεγάλα λεφτά, θεραπείες της φαλάκρας, της ανικανότητας ή των ρυτίδων. Είναι όλο θεραπείες για τον καρκίνο, φάρμακα για το έιτζ, και εμβόλια για τροπικές ασθένειες».

«Δάσος», «δέντρο», βούρκος

    Το καλούμενο και ως «σκάνδαλο Novartis», λοιπόν, τα περιέχει όλα: Και το «δέντρο» και το «δάσος» και τον βούρκο.

    Το «δέντρο» – όπως έχουμε διαπιστώσει δεκάδες φορές στο παρελθόν – είναι η αξιοποίηση τέτοιων υποθέσεων στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού μεταξύ νυν, πρώην και μελλοντικών «χαλίφηδων» της κυβερνητικής καρέκλας. Εδώ εντάσσεται ο ενδεχόμενος αντιπερισπασμός από άλλα θέματα, ο επιδιωκόμενος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και φυσικά η επιδίωξη πολιτικού προβαδίσματος απέναντι στον  πολιτικό αντίπαλο.

    Το «δάσος» είναι το εν συνόλω πολιτικό σύστημα που συμμετέχει στην επικοινωνιακή διαχείριση τέτοιων υποθέσεων- είτε από την πλευρά του καταγγέλλοντα είτε από την πλευρά του καταγγελλόμενου, είτε από την πλευρά του «διώκτη», του «διωκόμενου», του «λασπιτζή», του «συκοφαντημένου», του «σκευωρού» ή του «αδέκαστου» – και που επιδιώκει να παραστήσει τον φορέα της «κάθαρσης». Και τούτο την ίδια ώρα που όλοι μαζί οι συστημικοί παίκτες του συστήματος της βρωμιάς, είτε σαν «διώκτες» είτε σαν «διωκόμενοι», για να ηνία της διαχείρισης της ίδιας βρωμιάς διαγκωνίζονται. 

    Ο βούρκος (και εδώ χωρίς εισαγωγικά) είναι αυτό καθ’ αυτό το σύστημα της νόμιμης λαμογιάς. Είναι το σύστημα που επειδή ακριβώς έχει οικοδομηθεί πάνω στο «δικαίωμα» του κεφαλαιοκράτη να μετατρέπει το φάρμακο σε «εμπόρευμα», που επειδή ακριβώς έχει οικοδομηθεί πάνω στο «δικαίωμα» του καπιταλιστή να πουλάει, να αγοράζει και να κερδίζει πάνω στην αρρώστια, αυτό ακριβώς του δίνει και τη δυνατότητα να μετέρχεται κι όλους τους τρόπους για την επίτευξη αυτού του κέρδους.

***

    Σημείωση 1^η: Το προηγούμενο, μήπως, σημαίνει «αθώωση» των λαμογιών που τα ‘πιάνουν και των άλλων που «τα χώνουν»;   

    Να το ξεκαθαρίσουμε: Στο ερώτηµα «πόση επιείκεια αρµόζει σ’αυτά τα τρωκτικά», υπάρχει µία και µοναδική αρµόζουσα απάντηση: Οση ακριβώς και στον πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου µε την αιτιολογία ότι έµεινε… ορφανός. 

    Που σηµαίνει ότι το καθεστώς της διαφθοράς και της αρπαχτής είναι σύµφυτο µε τον καπιταλισµό, αλλά αυτό ουδόλως μπορεί να χρησιµοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από τα λαµόγια ενάντια στην «κακούργα κοινωνία».

    Τα λαµόγια είναι λαµόγια. Τα αρπακτικά είναι αρπακτικά. Και τα τρωκτικά είναι τρωκτικά. Και τους αρµόζει, σε προσωπικό, δικαστικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, κάθε ποινή, τιµωρία και καταισχύνη.

    Το εύλογο και απολύτως δικαιολογηµένο αίτηµα της τιµωρίας των αποδεδειγμένα ενόχων για σκάνδαλα δεν πρέπει, όµως, να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισµού της πηγής των σκανδάλων, της πηγής της δυσωδίας και της πολιτικής σατραπείας που περιβάλλει το θερμοξκήπιο των σκανδάλων, την ίδια ώρα που υποδύεται ότι τα διώκει τα σκάνδαλα.

    Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική και εκμεταλλευτική φύση ενός συστήματος που – μιας και μιλάμε για το φάρμακο – «κερδοσκοπεί (και) πάνω στην ασθένεια».

    ***

    Σημείωση 2^η: Ορισµένοι καλόπιστα κι άλλοι «αθώα» θα εγείρουν την εξής ένσταση: Μα στο σοσιαλισµό δεν υπήρχε διαφθορά; ∆εν υπήρχαν εκείνοι που «τα έπιαναν»; Μόνο στον καπιταλισµό υπάρχουν φαινόµενα διαφθοράς;

    Υποστηρίζουµε ότι το πραγµατικό ερώτηµα, εφόσον µιλάµε για ανθρώπινες κοινωνίες και όχι για αποστειρωµένους από µικρόβια «παραδείσους», δεν είναι αν υπήρχαν και στο σοσιαλισµό φαινόµενα διαφθοράς.

    Το ερώτηµα είναι: Ποιο σύστηµα ευνοεί τη «βρώµα». Ποιο την έχει δοµικό του στοιχείο. Την αναπαράγει. Την προστατεύει. Την έχει ιδεολογία, και µάλιστα καθαγιασµένη µέσα από την ανάδειξη της «καπατσοσύνης» σε υπέρτατη αρχή της «ελεύθερης αγοράς».   

    Ποιο είναι το σύστηµα όπου «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται»: από το νερό και τον αέρα µέχρι τη γη, από την είδηση που µετατρέπεται σε «εµπόρευµα» των καναλαρχών µέχρι τους δρόµους, τις τηλεπικοινωνίες, τα πετρέλαια και τις παραλίες, που κι αυτά αποτελούν «εµπόρευµα» των εργολάβων-εφοπλιστών-βιοµηχάνων-τραπεζιτών-καναλαρχών.

    Ποιο είναι το σύστηµα όπου τα πάντα θεωρούνται «εµπορεύµατα», µε πρώτο το ίδιο το κορµί και το ίδιο το µυαλό των ανθρώπων.

    Ποιο είναι το σύστηµα όπου το καθετί, από την υγεία, την παιδεία, την στέγαση, την ενημέρωση, τίθεται διαρκώς στη διατίµηση της συναλλαγής µεταξύ πολιτικής και οικονοµικής εξουσίας.

    Ο σοσιαλισµός που γνωρίσαµε, ένας από τους λόγους που ανατράπηκε, ήταν ακριβώς για να έρθουν στη θέση του οι διεφθαρµένοι και οι διαπλοκές τους.

    Ας κάνουµε τον αντίστροφο συλλογισµό: Αν ήταν ο σοσιαλισµός – και όχι οι σοσιαλιστικές παρεκκλίσεις – το πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της διαφθοράς, αν η διαφθορά δεν ασφυκτιούσε στο πλαίσιο του σοσιαλισµού, τότε τι λόγο είχαν οι φορείς της διαφθοράς να αναζητήσουν και να βρουν το φυσικό τους χώρο στον καπιταλισµό;

    Αντίθετα και όσον αφορά τον καπιταλισµό που γνωρίζουµε, τον υπαρκτό και µοναδικό καπιταλισµό που µπορεί να υπάρξει, οι διεφθαρµένοι όχι µόνο δεν ασφυκτιούν, όχι µόνο δεν επιδιώκουν την ανατροπή του, αλλά οµνύουν στη µακροηµέρευσή του. Που σηµαίνει ότι, για να αρχίσουν να ασφυκτιούν, έως ότου εκλείψουν οριστικά, µόνο ένας τρόπος υπάρχει: να ανατραπούν. Μαζί µε το φυσικό τους χώρο.

του Νίκου Μπογιόπουλου

Οταν η αστική τάξη «δώριζε» τη Μακεδονία στη Βουλγαρία

Για χάριν του «εθνκού συμφέροντος» κι οι «πατριώτες» βροντοφώναζαν πως
«Μικρά Ασία σημαίνει Ελλάδα»

Διαχρονικά, η αστική τάξη ουδέποτε λογάριασε θυσίες για την ισχυροποίηση της εξουσίας της και του καπιταλισμού συνολικότερα, είτε σε ανθρώπους (ακόμα και δικούς της), είτε σε εδάφη κ.λπ.

1919 – Ελληνες στρατιώτες στη Σμύρνη

Ετσι, αν σε μια δεδομένη χρονική συγκυρία οι περιστάσεις απαιτούσαν την αλλαγή συνόρων, άλλοτε με την προσάρτηση εδαφών και πληθυσμών, άλλοτε με την παράδοσή τους («ζυγίζοντας» κάθε φορά τα αντισταθμιστικά οφέλη), η αστική τάξη δεν είχε ποτέ κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσει στη μία ή την άλλη επιλογή.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προείχε και προέχει – ορθά από την σκοπιά της – στον πυρήνα των επιλογών της, ήταν και παραμένει το ταξικό της συμφέρον.

Χαρακτηριστική ως προς αυτό υπήρξε, μεταξύ άλλων, η πρόθεση της ελληνικής αστικής τάξης, το 1915, να παραδώσει μέρος του προσφάτως τότε ενσωματωμένου τμήματος της Μακεδονίας, με αντάλλαγμα μελλοντικά «δικαιώματα» στη νομή της Μικράς Ασίας – κομμάτι των γενικότερων «ευκαιριών» που «προσέφερε» η νέα πολεμική αναμέτρηση για την αναδιανομή του κόσμου (βλέπε Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος).

Αυτή η σχετικά άγνωστη πτυχή της Ιστορίας είναι εξαιρετικά επίκαιρη και χρήσιμη, αφού αναδεικνύει με τα έργα και τα λόγια των ίδιων των αστών την πατριδοκαπηλία τους, που γνωρίζει έξαρση για μια ακόμη φορά στις μέρες μας.

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων – Ανάστατοι οι κάτοικοι των μακεδονικών περιοχών μετά την διαρροή της συμφωνίας Αγγλων – Βενιζέλου για παράδοση τμήματος της Μακεδονίας στους Βούλγαρους και μετακίνηση πληθυσμών

Καταδεικνύει επίσης το πώς διαστρεβλώνεται η Ιστορία, πώς συσκοτίζονται σημαντικά ιστορικά γεγονότα, προκειμένου να γίνουν πράξη οι σύγχρονες αστικές επιδιώξεις (με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ) για αναβάθμιση της θέσης της Ελλάδας (διάβαζε: αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, στο πλαίσιο των ευρύτερων ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή).

Ετσι, το 1992, βασικό μέλημα της αστικής τάξης ήταν η «μάχη» για την ονομασία της ΠΓΔΜ.

Σήμερα, κυρίαρχη έχει γίνει η επιλογή της σύνθετης ονομασίας. Και γύρω από αυτήν διεξάγεται η σύγκρουση «πατριωτών» και «μειοδοτών». Οπως και τότε…

Οταν η αστική τάξη «δώριζε» τμήμα της Μακεδονίας στη Βουλγαρία…

Τον Αύγουστο του 1914 ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Επιδιώκοντας την είσοδο της Ελλάδας, της Σερβίας και της Βουλγαρίας στον πόλεμο με το μέρος της, η «Αντάντ» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία κ.ά.)

απέδωσε στις αντίστοιχες κυβερνήσεις διακοίνωση, «συμβουλεύοντάς» τις να διευθετήσουν ειρηνικά τις μεταξύ τους διαφορές, ενώ ειδικότερα στη Βουλγαρία υποσχέθηκε εδαφικά ανταλλάγματα επί της Μακεδονίας και Θράκης.

Η άρχουσα τάξη της τελευταίας ωστόσο προσανατολιζόταν προς τις «Κεντρικές Δυνάμεις» (Γερμανία – Αυστροουγγαρία), τον έτερο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, ενώ παράλληλα η Σερβία βρισκόταν σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση, υπό το βάρος της επίθεσης των αυστροουγγρικών δυνάμεων.

Ενόψει της επικείμενης επίθεσης στα Δαρδανέλια, το ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδας και της Βουλγαρίας στις πολεμικές επιχειρήσεις τέθηκε ακόμα πιο επιτακτικά.

Ετσι:

«Οι Σύμμαχοι προσεκάλεσαν ημιεπισήμως την Ελλάδα όπως τους βοηθήσει εν Δαρδανελλίοις. Αντί της βοηθείας ταύτης τη προσέφερον το βιλαέτιον της Σμύρνης». [1]

Ο Δ. Α. Κόκκινος αναφέρει σχετικά στο έργο του «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος»:

«Αι προτάσεις των συμμάχων προς την Ελλάδα ως προς Βουλγαρίαν ήσαν σαφείς. Θα εντάσσοντο συγχρόνως… παρά τω πλευρώ των συμμάχων και η μεν Βουλγαρία θα ελάμβανε προσφερόμενα εκ μέρους της Ελλάδος το Σαρισαμπάν (Νέστος), την Δράμαν και την Καβάλαν, η δε Ελλάς δεκαπλάσιαν έκτασιν εις την Μικράν Ασίαν, όταν θα εγίνετο εκεί επιτυχής εκστρατεία.

Δηλαδή η Ελλάς θα έδιδε τμήματα της χώρας και θα ελάμβανε ως αντιστάθμισμα εδάφη τα οποία δεν είχον εις τας χείρας των εκείνοι οι οποίοι τα υπέσχοντο». [2]

Το δέλεαρ ήταν πολύ ελκυστικό για την ελληνική αστική τάξη ώστε να το αγνοήσει.

Η Μικρασιατική Καταστροφή

Ετσι, σε υπόμνημά του στις 11 Γενάρη 1915, ο Βενιζέλος πρότεινε στον Βασιλιά Κωνσταντίνο:

«Να παραχωρηθή προς τους Βούλγαρους το τμήμα Καβάλας, Δράμας, Σαρισαμπάν»,

υπό ορισμένες προϋποθέσεις και με τα ανάλογα ανταλλάγματα. [3]

Το σχετικό κείμενο δημοσιεύτηκε από φιλελεύθερες (φιλοβενιζελικές) εφημερίδες της Αθήνας στις 20 Μάρτη 1915.

Βρετανικά κρατικά έγγραφα όμως δείχνουν πως οι σχεδιασμοί της «Αντάντ» για πραγματοποίηση:

«Ικανοποιητικών εδαφικών παραχωρήσεων της Μακεδονίας» προς τη Βουλγαρία δεν περιελάμβαναν αρχικά παρά μια αόριστη νύξη, που συνοψιζόταν στο ότι «δεσμευόμαστε να βρούμε αλλού αποζημίωση για την Ελλάδα.»

Οι παραχωρήσεις αυτές θεωρούνταν:

«Μια θυσία που προσφέρεται στον κοινό σκοπό.» (Δηλαδή των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της «Αντάντ»). [4]

…ως «θυσία» για την «αληθή μεγάλη Ελλάδα»

Ο Βενιζέλος, μεταξύ άλλων, τόνισε:

«Δεν θα εδίσταζα όσο οδυνηρά και αν είναι η εγχείρησις, να συμβουλεύσω την θυσίαν της Καβάλας, όπως διασωθεί ο εν Τουρκία ελληνισμός και ασφαλισθή η δημιουργία αληθούς μεγάλης Ελλάδος…». [5]

Η ουσία βέβαια βρισκόταν στο δεύτερο: Στη δημιουργία «αληθούς μεγάλης Ελλάδος».

Η αναφορά στους δοκιμαζόμενους ελληνικούς πληθυσμούς δεν αποτελούσε παρά το πρόσχημα, ένα περισσότερο «ευγενές» περιτύλιγμα, ή στην καλύτερη περίπτωση έναν δευτερεύοντα παράγοντα, στη στοιχειοθέτηση της εν λόγω επιχείρησης.

Εχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι περίπου δύο χρόνια πριν, ο Βενιζέλος είχε αντικρούσει το ενδεχόμενο οποιασδήποτε παραχώρησης προς τη Βουλγαρία, με το εξής σκεπτικό:

«Η Ελλάς ουδέν δύναται να παραχωρήση εκ του εδάφους της εις την Βουλγαρίαν… Η Ελλάς εάν επρόκειτο να παραχωρήση τι θα έπρεπε να παραχωρήση ελληνικότατους πληθυσμούς περιλαμβάνοντας και την πόλιν της Καβάλλας, είτε να εκθέση την ασφάλειαν των συνόρων της προς την Θεσσαλονίκην…». [6]

Στο Β’ Υπόμνημά του προς τον βασιλιά στις 17 Γενάρη 1915, προσέθετε:

«Αι παραχωρήσεις εν Μ. Ασία, ων εισήγησις μοι εγένετο δύνανται να λάβουν έκτασιν τοιαύτην, ώστε εις την εκ των νικηφόρων προελθούσαν διπλήν Ελλάδα να προστεθή άλλη μία εξ ίσου μεγάλη και όχι βέβαια ολιγότερον πλούσια Ελλάς.»

Το επιχείρημα του ασύγκριτου – σε σχέση με άλλες διεκδικούμενες περιοχές – πλούτου της Μικράς Ασίας επαναλαμβάνεται και πάλι στη συνέχεια του Υπομνήματος, προτού γίνει καν λόγος για τους ελληνικούς πληθυσμούς. [7]

Η εφημερίδα «Εμπρός» στις 21 Μάρτη 1915, έγραφε:

«Ως προς τον τρόπον της παραχωρήσεως ο κ. Βενιζέλος εξέφρασε την σκέψιν ότι διά της παρεμβάσεως των Δυνάμεων θα εξησφάλιζε την υπό της Βουλγαρίας εξαγοράν της περιουσίας των κατοίκων, οι οποίοι θα μετηνάστευον εις την Ελλάδα και ότι θα αντηλλάσσοντο οι Ελληνικοί και Βουλγαρικοί πληθυσμοί εκατέρωθεν, ήτοι οι εν Μακεδονία Βουλγαρικοί και οι εις το παραχωρηθησόμενον τη Βουλγαρία τμήμα Ελληνικοί.»

Οπως διαπιστώνουμε, το απάνθρωπο μέτρο της ανταλλαγής των πληθυσμών είχε προκύψει για τους ελληνικούς και βουλγαρικούς πληθυσμούς τού υπό διαπραγμάτευση τμήματος της Μακεδονίας πολύ πριν το 1923 (μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή).

Αξίζει να σημειωθεί πως στην ίδια περιοχή είχαν καταφύγει ήδη δεκάδες χιλιάδες Ελληνες πρόσφυγες από τα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης που είχε προσαρτήσει η Βουλγαρία με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913).

Ζήτημα «μάλλον πολιτικόν και οικονομικόν, παρά εθνικόν…»

Οι προτάσεις Βενιζέλου δεν έγιναν αποδεκτές από τη φιλοβασιλική μερίδα της αστικής τάξης και το Επιτελείο Στρατού (Ι. Μεταξάς), το οποίο αιτιολόγησε τη στάση του υπογραμμίζοντας πως:

«Η επέκτασις εις την Μικρασίαν ήτο και στρατιωτικώς ασύμφορος και πολιτικώς επικίνδυνος διά την Ελλάδα». [8]

Η Σμύρνη φλέγεται – Φώτο από Αγγλικό Πολεμικό

Οι Σύμμαχοι από την άλλη καθιστούσαν σαφές πως οι όποιες μελλοντικές παραχωρήσεις στη Μικρά Ασία συνδέονταν άμεσα με την εγκατάλειψη της Καβάλας και των περιχώρων της από τους Ελληνες. [9]

Τελικά, καμιά διπλωματική ενέργεια δεν έλαβε χώρα σχετικά, αφού σύντομα η Βουλγαρία τάχθηκε στο πλευρό των «Κεντρικών Δυνάμεων».

Αναφορικά με τις πραγματικές προθέσεις του Παλατιού γύρω από το ζήτημα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι συνομιλίες μεταξύ του Κωνσταντίνου και του πρέσβη της Βουλγαρίας Πασάρωφ, στον οποίο και δήλωσε εμπιστευτικά στις 18 Αυγούστου 1915:

«Ο Βενιζέλος (…) φοβείται ότι, καταλαμβάνοντες την Μακεδονίαν, θα γίνετε κατά 1, 1/2 εκατομμύριον ισχυρότεροι και επικίνδυνοι δι’ ημάς. Εγώ δεν συμμερίζομαι την πολιτικήν αυτήν διότι δεν μπορώ να εμποδίσω την πρόοδον του (βουλγαρικού έθνους)…

Και αφού οι δύο λαοί είμεθα με την Γερμανίαν, το δυσκολώτερον των ζητημάτων μας, το της Καβάλας, θα το λύσωμεν ικανοποιητικώς διά τας δύο χώρας, διότι το ζήτημα τούτο είναι διά σας μάλλον πολιτικόν και οικονομικόν, παρά εθνικόν». [10]

Απόβαση δυνάμεων της Αντάντ στην θεσσαλονίκη

Λίγο αργότερα, με τις «ευλογίες» του Βενιζέλου, οι στρατιωτικές δυνάμεις της «Αντάντ» αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη, κατέλαβαν τη Μυτιλήνη, το Καστελόριζο και την Κέρκυρα, αντικατέστησαν τις ελληνικές αρχές σε μεγάλα τμήματα της Μακεδονίας, ενώ προχώρησαν και στο ναυτικό αποκλεισμό της νότιας Ελλάδας, με αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων από πείνα.

Ακολούθησε η κατάληψη των Κυκλάδων, της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, καθώς και ο βομβαρδισμός της Αθήνας και του Πειραιά.

Οι βασιλικοί, από τη μεριά τους, θέλοντας να επιβάλουν την πολιτική της «ουδετερότητας» της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέδωσαν αμαχητί στις γερμανοβουλγαρικές δυνάμεις το στρατηγικής σημασίας οχυρό του Ρούπελ,

το Δ’ Σώμα Στρατού, που έδρευε στην Καβάλα (οι άνδρες του οποίου στάλθηκαν στη Γερμανία και εκατοντάδες πέθαναν από τις αρρώστιες και τις κακουχίες), και κατά συνέπεια ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία.

Απόβαση γαλλικών δυνάμεων στην Λήμνο

Ολα τα παραπάνω σπάνια αναδεικνύονται κι ακόμα πιο σπάνια αποτελούν αντικείμενο συζήτησης.

Οι αναθεωρητές και πλαστογράφοι της Ιστορίας παραγνωρίζουν συνειδητά διαχρονικά στοιχεία της πολιτικής της αστικής τάξης.

Πόλεμοι, σφαγές, βίαιες και αναγκαστικές εκτοπίσεις ολόκληρων πληθυσμών από τις εστίες τους (όπως η ανταλλαγή των πληθυσμών).

Ετσι λύνουν οι άρχουσες τάξεις το «εθνικό ζήτημα» την εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου οι εθνικές μειονότητες δεν αποτελούν παρά ένα ακόμα διαπραγματευτικό «χαρτί» στο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Σημειώσεις:

[1]. Εφημερίδα «Εμπρός», 3/3/1915.
[2]. Κόκκινος Δ. Α., «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», τ. 3, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, 1971, σελ. 1134.
[3]. Βεντήρης Γ., «Η Ελλάς του 1910 – 1920», εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1931, σελ. 270.
[4]. Εγγραφα του Foreign Office, 23 και 26 Ιανουαρίου 1915, Φάκελος 173/11, Αρχείο Βενιζέλου (Μουσείο Μπενάκη).
[5]. Α’ Υπόμνημα του Ελευθερίου Βενιζέλου προς τον βασιλιά Κωνσταντίνο, 11 Ιανουαρίου 1915.
[6]. Απάντηση Βενιζέλου σε τηλεγράφημα του Ιωνέσκου (τέλη 1912), Φάκελος 173/265, Αρχείο Βενιζέλου (Μουσείο Μπενάκη).
[7]. Εφημερίδα «Εμπρός», 22/3/1915.
[8]. Βεντήρης Γ., «Η Ελλάς του 1910 – 1920», εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1931, σελ. 269 – 273.
[9]. Τηλεγράφημα Δ. Σισιλιανού προς το υπουργείο των Εξωτερικών, 8/8/1915, Φάκελος 173/10, Αρχείο Βενιζέλου (Μουσείο Μπενάκη).
[10]. Βουρνάς Τ., «Ιστορία της Νεότερης και Σύγχρονης Ελλάδας», τ.Β., εκδ. «Πατάκης», Αθήνα, 2001, σελ. 167.

Αναδημοσίευση άρθρου του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη με τίτλο:
Η πατριδοκαπηλία της αστικής τάξης με αφορμή το όνομα της ΠΓΔΜ

(Visited 1 times, 1 visits today)

Μοιραστείτε το!