«Η άκρα Αριστερά συναντά την αναρχία, με το λαϊκισμό να αποτελεί το συνδετικό τους κρίκο. Ομως, δυστυχώς, ο λαϊκισμός, όταν συνδυάζεται με την απόγνωση και τη δημαγωγία, μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο επικίνδυνος. Το είδαμε στα επεισόδια βίας σε πολλές χώρες, αλλά και σε φαινόμενα μισαλλοδοξίας. Και η άκρα Δεξιά, επίσης, συστηματικά καλλιεργεί τη μισαλλοδοξία και δηλητηριάζει τις κοινωνίες. Το χειρότερο είναι ότι και τα δύο άκρα τροφοδοτούν το ένα το άλλο και διαλύουν τις κοινωνίες». Αυτά είπε προχτές ο πρωθυπουργός και δεν είναι πρώτη φορά που προπαγανδίζει την αντιδραστική και επικίνδυνη θεωρία των «άκρων». Αλλωστε, η αστική προπαγάνδα, τα τελευταία χρόνια, αναπαράγει αυτή τη θεωρία, με στόχο την αντιμετώπιση του εργατικού, γενικότερα του λαϊκού κινήματος. Την προβάλλουν με μεγάλη οξύτητα την περίοδο που οργανώνονται και εξελίσσονται μεγάλες εργατικές, λαϊκές κινητοποιήσεις, ταξικές αναμετρήσεις κόντρα στην πολιτική που πασχίζει να βγάλει από την οικονομική κρίση το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, τσακίζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων και εξαθλιώνοντας τη ζωή τους. Οι αστοί και τα κόμματά τους έχουν γνώση ότι αυτή η πολιτική, αλλά και η έξαρση της αντεργατικής δράσης των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, οξύνει στο έπακρο την αντίθεσή τους με τους εργαζόμενους. Ξέροντας και οι ίδιοι ότι ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο και ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, άρα και τεράστιας όξυνσης των ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών, για να μπορεί να αναπαράγεται η κερδοφορία και το κεφάλαιο χρειάζεται αφενός πάμφθηνη εργατική δύναμη, αφετέρου δυνατότητα επένδυσης σε μέσα παραγωγής για αύξηση της παραγωγικότητας, δηλαδή τους παράγοντες που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα, ενισχύουν την τάση - αυτό είναι βασικό - της ολοένα και μεγαλύτερης ισοπέδωσης μισθών, συντάξεων, αύξησης των φόρων στο λαό, περικοπών σε λαϊκές ανάγκες που καλύπτονταν σε ένα βαθμό από τον κρατικό προϋπολογισμό (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια κ.λπ.). Αρα αδυνατούν να χειραγωγούν τους εργαζόμενους έστω με μικροπαροχές.
***
Ταυτόχρονα, η σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του λαού γενικευμένη αγανάκτηση απ' αυτή την πραγματικότητα συμβάλλει στην ανάπτυξη της λαϊκής πάλης. Και ξέρουν επίσης ότι στην Ελλάδα υπάρχει και κόμμα της εργατικής τάξης και συνδικάτα που έχουν προσανατολισμό και περιεχόμενο κόντρα στην αστική πολιτική, κόντρα στο ίδιο το κεφάλαιο, αποκαλύπτουν και τις αιτίες των προβλημάτων και τον ταξικό αντίπαλο, υπάρχει το ΠΑΜΕ, υπάρχουν δυνάμεις στα άλλα τμήματα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όπως η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ στη νεολαία, η ΟΓΕ, αναπτύσσεται η κοινή πάλη, άρα υπάρχει μοχλός να τραβήξει το κίνημα προς τα μπρος, ενάντια στα μονοπώλια. Ετσι προβάλλουν τη θεωρία των «άκρων» ως μέσο τρομοκρατίας που θα επιδρά στις λαϊκές συνειδήσεις για την υποταγή τους σ' αυτή την πολιτική, στο σύστημα γενικότερα.
Οργανώνουν οι ίδιοι συνειδητά αυτό που ονομάζουν «ακροδεξιά», δικό τους δημιούργημα είναι η Χρυσή Αυγή, αυτοί την ενισχύουν, συγκαλύπτουν την εγκληματική της δράση, χρησιμοποιούν και διάφορους άλλους μηχανισμούς που εμφανίζονται ως κίνημα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και γίνονται μοχλός για να στήνουν προβοκάτσιες πάλι σε περιόδους ταξικών αγώνων, και τρομοκρατούν το λαό. Χρησιμοποιούν τη θεωρία των «άκρων» για την επιβολή της ολοένα και πιο άγριας κρατικής καταστολής ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Δημιουργούν όλο αυτό το πλαίσιο που πασχίζει να κάνει ένα λαό εξαθλιωμένο, να είναι μόνιμα και φοβισμένος, τρομοκρατημένος, εξαναγκάζοντάς τον να επιλέγει ανάμεσα στην υποταγή στην πολιτική που του κάνει τη ζωή κόλαση και στο φόβο ότι η ταξική πάλη τον καταστρέφει, άρα να πνίξει την αγανάκτηση από το δίκιο του, περιμένοντας την «άλλη, τη μετά θάνατον ζωή στον παράδεισο, στη δευτέρα παρουσία». Την ταξική πάλη προβάλλουν ως το άλλο άκρο.
***
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός είπε πως «ο λαϊκισμός, όταν συνδυάζεται με την απόγνωση και τη δημαγωγία, μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο επικίνδυνος». Δηλαδή, η διεκδίκηση της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική και στο κεφάλαιο που αυτή υπηρετεί, αυτό ονομάζει χυδαία «λαϊκισμό», όταν συνδεθεί με την απόγνωση (ξέρουν ότι έχουν φέρει το λαό σε απόγνωση), γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη. Δηλαδή, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης γίνεται επικίνδυνη, όχι φυσικά για τους εργαζόμενους, αλλά για τους αστούς, για τα μονοπώλια, αυτό λέει ο Αντ. Σαμαράς. Ακριβώς γι' αυτό η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει, οργανώνοντας την κοινή τους πάλη, να οικοδομούν τη λαϊκή συμμαχία με αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό και κατεύθυνση. Να κάνουν την απόγνωσή τους δύναμη που θα σπάει το φόβο για το μέλλον τους, βλέποντας τη ζωή τους να προδιαγράφεται ως μόνιμα και απόλυτα εξαθλιωμένη, με την οργάνωση στο κίνημα, τη συνειδητή συμμετοχή στην ταξική πάλη.
Αλλά η πιο ύπουλη και χυδαία προπαγάνδα είναι αυτή της «αλληλοτροφοδότησης των δύο άκρων που διαλύουν την κοινωνία». Και είναι τέτοια γιατί η Χρυσή Αυγή, ως δύναμη κρούσης των κεφαλαιοκρατών ενάντια στο κίνημα και πρωτόγονου αντικομμουνισμού, είναι εχθρός της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης, του λαού. Γι' αυτό τη δημιούργησαν και τη χρειάζονται. Επομένως, εδώ δεν ταυτίζει απλά το λαϊκό κίνημα με το φασισμό, αλλά πασχίζει να επιδράσει στις λαϊκές συνειδήσεις με την άποψη ότι ο ταξικός αγώνας τους διαλύει τη ζωή, αυτό εννοεί με το «διαλύει την κοινωνία», θέλοντας να αποτρέψει τη συμμετοχή των εργαζομένων στο κίνημα. Αλλά ήδη η ζωή του λαού είναι διαλυμένη από τους δημιουργούς της θεωρίας των «άκρων».
