ΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ

Η παραίτηση, εξαιτίας της συμφωνίας των Πρεσπών,  του Π. Καμμένου από την κυβέρνηση Τσίπρα, με τις εκατέρωθεν ευχαριστίες και ευγενείς φιλοφρονήσεις, στάθηκε αφορμή για τα ΜΜΕ να μιλήσουν για στημένο σώου και θεατρική παράσταση. Σ’ αυτήν την σκηνοθετημένη πολιτική πράξη λοιπόν, ο πρωταγωνιστής, πρώην υπουργός Άμυνας, και τα ΜΜΕ, τα οποία μεταφέρουν στο κοινό πληροφορίες και γνώμες στήνοντας θεατρικά σκηνικά, μοιάζει να συνεργάζονται θαυμάσια για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να μην μένουν περιθώρια να σκεφτούμε, πνιγμένοι από λέξεις χωρίς νόημα και εικόνες σκηνοθετημένες. Τόση προσπάθεια για να μη βρούμε καμιά επαφή με την πραγματικότητα κάτω από το βουνό λέξεων και εικόνων που μας έχει σκεπάσει. Για να  εστιάζουμε στην  αναπαράσταση της πραγματικότητας που θορυβεί για να πείσει για την αυθεντικότητά της.

               Κι ενώ την  οικονομικοπολιτική πραγματικότητά μας έχει σφραγίσει, τα τελευταία οκτώ χρόνια, μια σειρά μέτρων λιτότητας που φτωχοποίησε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων, και η επιβολή της δημοσιονομικής πειθαρχίας, με στόχο τη μείωση των δημοσίων δαπανών για την υγεία, εκπαίδευση και κοινωνικές υπηρεσίες, η αναπαράστασή της από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο τονίζει τον αναγκαστικό χαρακτήρα αυτών των επιλογών που η ολοκλήρωσή τους οδηγεί σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Σ’ αυτό το μέλλον προστέθηκε εδώ και μερικούς μήνες και η επίλυση του ονοματολογικού στη διένεξή μας με τη γείτονα χώρα.                        

Κι αν οι μεταρρυθμίσεις που μονιμοποιούν τη λιτότητα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και  σ’ όλη την Ευρώπη,  έγιναν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας με σκοπό την επανασχεδίαση πλήρως των εργασιακών σχέσεων και των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας, η συμφωνία των Πρεσπών, που φέρνει την ευρωατλαντική ενσωμάτωση της γείτονος χώρας, δεν μπορεί να αξιολογηθεί παραγκωνίζοντας την ιμπεριαλιστική γεωπολιτική. Γιατί δεν μπορεί να ξεχαστεί ο ρόλος της στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αρχής γενομένης από  την αποφασιστικότητα της Γερμανίας για αναγνώριση ανεξαρτησίας της Σλοβενίας και Κροατίας, για να προκύψουν κράτη και προτεκτοράτα, μικρά κι αδύναμα, και γι’ αυτό πιο εύκολα ελέγξιμα.  

Τα Βαλκάνια είναι γνωστά για την τραγική τους ιστορία και είναι ο τόπος της πιο αιματηρής σύγκρουσης στην Ευρώπη από τον Β Παγκόσμιο πόλεμο. ΗΠΑ και Ευρώπη δεν είναι οι μόνοι παίκτες στην περιοχή, αφού η Ρωσία έχει καταστήσει σαφή την πρόθεσή της για παρεμβάσεις εάν απειλούνται τα συμφέροντά της.

 Γι’ αυτό και δεν είναι περίεργο που  οι διάφορες προσεγγίσεις στο Μακεδονικό ζήτημα περιπλέκουν σε αντιφάσεις συνηγόρους και αντιπάλους της συμφωνίας των Πρεσπών.

Με τη συμφωνία θα μπορούσε να έχει βάση ο ισχυρισμός πως παραβιάζεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, αφού το όνομα δεν θα προσδιορίζεται από τους κατοίκους του κράτους, αλλά θα  υπαγορεύεται  από παραμέτρους που θεωρεί αποδεκτές  ένας πιο ισχυρός γείτονας. Μόνο που και αυτός ο σχετικά ισχυρός γείτονας παίζει μέσα στα όρια που του επιτρέπουν οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί στους οποίους είναι ενταγμένος και με τους οποίους δεν έρχεται σε αντίθεση. Γι’ αυτό και το όνομα δεν είναι απλώς θέμα γεωγραφικού ή ιστορικού προσδιορισμού.  Κυριολεκτικά, γίνεται ζήτημα πολιτικής ή και μικροπολιτικής – αρχής γενομένης από Αντώνη Σαμαρά.

Στα Βαλκάνια όμως τα πολιτικά ζητήματα συχνότατα μετατρέπονται σε γεωπολιτικά. Κι αυτό, γιατί η περιοχή αποτελείται από αμοιβαία ανταγωνιστικά κράτη, που είναι εύκολα θηράματα για τον ιμπεριαλισμό. Το ζήτημα του ονόματος λοιπόν  δεν αποτελεί εξαίρεση.

Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια υπήρξε κεντρική στρατηγική των ΗΠΑ και των ευρωπαίων συμμάχων τους. Εκτός από την αναπτυσσόμενη αντίδραση μιας ακόμη αρκετά  αποδυναμωμένης Ρωσίας, μερικά από τα πιο δύσκολα εμπόδια για τη συνολική επιτυχία αυτής της στρατηγικής εντοπίζονται στα Βαλκάνια, όπου κάποιες χώρες δεν έχουν ακόμη προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ. Αυτά τα εμπόδια επικεντρώθηκαν στη Σερβία, η οποία είχε βομβαρδιστεί  από το ΝΑΤΟ το 1999. Κι ένα άλλο βασικό εμπόδιο ήταν η πΓΔΜ, δηλ. το βέτο της Ελλάδας για τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ λόγω της διαφωνίας για το όνομα. Η στρατηγική λοιπόν της διεύρυνσης στα Βαλκάνια, που κατευθύνεται από ΗΠΑ, επαναδραστηριοποιήθηκε  με αίσθημα επείγουσας ανάγκης τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, με τελευταίο να εντάσσεται στο ΝΑΤΟ το 2017 το μικροσκοπικό Μαυροβούνιο.

Επομένως και  η συμφωνία των Πρεσπών δεν μπορεί να αξιολογηθεί παραγκωνίζοντας την ιμπεριαλιστική γεωπολιτική.

               Εξάλλου, η ιμπεριαλιστική διάσταση του μακεδονικού ζητήματος φαίνεται από το ίδιο το ερώτημα του δημοψηφίσματος στην πΓΔΜ  που συνέδεε τη συμφωνία  με την ένταξη στο ΝΑΤΟ και ΕΕ. Οι πρωθυπουργοί των δυο κρατών, Τσίπρας και Ζάεφ στην υπηρεσία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

               Ακόμα όμως κι αν προσεγγιστεί η συμφωνία διαχωρίζοντάς τη από γεωπολιτικά συμφέροντα, πως είναι απλά μια συμφωνία της Ελλάδος-Μακεδονίας, η οποία «επιλύει» μια μακρόχρονη τοπική διαμάχη και η οποία μπορεί να διεκδικήσει και προοδευτική πιστοποίηση, η παρέλαση τόσων αξιωματούχων σε Ελλάδα και πΓΔΜ, ιδιαίτερα την εποχή του δημοψηφίσματος, από ΗΠΑ και ΕΕ δεν σου επιτρέπει να απομονώσεις το γεγονός.

 Η συμφωνία ανοίγει την πόρτα για  στρατιωτική επέκταση του ΝΑΤΟ στη Βόρεια Μακεδονία και στα Βαλκάνια. Και η απόδειξη είναι πως  το ΝΑΤΟ χρειάστηκε λιγότερο από ένα μήνα από την ημερομηνία της τελετής υπογραφής της συμφωνίας στις Πρέσπες για να καλέσει επίσημα τη Βόρεια Μακεδονία να συμμετάσχει στη συμμαχία.

               Στην  Ελλάδα που είναι γονατισμένη οικονομικά,  με εθνικιστικές κορώνες ή υποσχέσεις ευημερίας αναπαριστά ο κυρίαρχος λόγος  μια εικονική πραγματικότητα που παραπλανά ή εφησυχάζει. Το βέβαιο όμως είναι πως στα επόμενα χρόνια ο λαός της θ’ αγκομαχά εξαιτίας της συνεχούς και μόνιμης λιτότητας, ενώ η  κυρίαρχη τάξη προσδεμένη στο άρμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών θα προσπαθεί να τον παρασύρει, ήδη σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει.

               Η Βόρεια Μακεδονία ένα τέταρτο του αιώνα αναζητά ταυτότητα σε εθνικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά και γλωσσικά χαρακτηριστικά που να συνδυάζονται σε μια συλλογική ταυτότητα για τις διάφορες ομάδες των κατοίκων της,  ανατρέχοντας για τις  ρίζες της σύγχρονης μακεδονικής ταυτότητας ακόμα και στην αρχαία Μακεδονία. Το βέβαιο είναι πως η συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ θα τους υποχρεώσει να βγάλουν το απαραίτητο 2% του ΑΕΠ για μια στρατιωτική συμμαχία στην οποία η φωνή τους θα μετράει ελάχιστα και τα συμφέροντά τους ακόμα λιγότερο.

               Στο τέλος,  την όποια  προσπάθεια διαχωρισμού της συμφωνίας από την ιμπεριαλιστική γεωπολιτική θα την διαψεύσουν τα γεγονότα. Η πραγματικότητα είναι πάντα πιο ισχυρή από τους  εκφραζόμενους ευσεβείς πόθους –όπως διατυπώνονται μάλιστα στην εκδήλωση «Το στοίχημα  της συμφωνίας των  Πρεσπών», μια προσπάθεια για νεκραναστάσεις.

Ενα αποκαλυπτικό πόρισμα

Η δημοσίευση στοιχείων του πορίσματος των εμπειρογνωμόνων προς το υπουργείο Εργασίας για την διαμόρφωση του κατώτατου μισθού έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προχωρά ακάθεκτη στην εφαρμογή ενός καραμπινάτου μνημονιακού νόμου (4272/2013), με τον οποίο πρωτίστως εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, ενώ ταυτόχρονα κατοχυρώνει το «προνόμιο» της εκάστοτε κυβέρνησης να ορίζει αυτή τον κατώτατο μισθό κάθε χρόνο, για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, ανάλογα με τα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας. Επιφέρει έτσι ένα ακόμα χτύπημα στο δικαίωμα των συνδικάτων για συλλογική διαπραγμάτευση και συνολικά για τη σύναψη Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με τις ενώσεις των εργοδοτών. Με τον τρόπο αυτό, η λεγόμενη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μετατρέπεται σε «πουκάμισο αδειανό», γίνεται εργαλείο παρέμβασης εκ μέρους της κυβέρνησης συνολικά στο ζήτημα των μισθών, αφού o κατώτατος μισθός επηρεάζει αποφασιστικά το ύψος όλων των αμοιβών της εργατικής τάξης και το περιεχόμενο όλων των ΣΣΕ. Με τον ίδιο τρόπο, επηρεάζει και καθορίζει μια σειρά από άλλα επιδόματα, όπως της ανεργίας κ.ά. τα οποία θα συνεχίζουν να βρίσκονται σε εξευτελιστικά επίπεδα.

* * *

Το πόρισμα προτείνει μια μικρή αύξηση στον κατώτατο μισθό, της τάξης του 5% έως 10%, η οποία έτσι και αλλιώς θα εκμηδενιστεί από την αναμενόμενη μείωση του αφορολόγητου. Σε άλλο σημείο του πορίσματος καταγράφεται ότι ο εναρμονισμένος δείκτης ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για τη χώρα μας βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα από το 1996, έχοντας επιτύχει βελτίωση σε σχέση με το 2009 κατά 36,1%. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποφασιστική είναι η συμβολή και της σημερινής κυβέρνησης, που στα χνάρια των προηγούμενων κράτησε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια καθηλωμένο τον κατώτατο μισθό στα εξευτελιστικά επίπεδα του 2012, διατήρησε το αίσχος του «υποκατώτατου», ενώ ενίσχυσε τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις με νέες φοροαπαλλαγές, προνόμια και ενισχύσεις, όταν στον αντίποδα ρήμαξε με σκληρή φορολογία τα λαϊκά νοικοκυριά. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι σωρευτικά η πολιτική τόσο των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε τόσο χαμηλά επίπεδα τον κατώτατο μισθό και το ωρομίσθιο, που - όπως συμπεραίνεται στο πόρισμα - σε όρους αγοραστικής δύναμης βρίσκεται σήμερα στα ίδια επίπεδα με το 1980 και σε ποσοστό 4,2% κάτω από το επίπεδο του 1995! Και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι προκειμένου να «εξευμενίσει» τις επιχειρήσεις, ακόμα και αυτή την κατάργηση του «υποκατώτατου» για τους κάτω των 25 ετών, την οποία προτίθεται να κάνει, τη συνοδεύει με χρηματοδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών των νέων κατά 50% μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, φορτώνοντας το κόστος στους φορολογούμενους.

***

Αλλωστε, παρά τις τυμπανοκρουσίες και τα παχιά λόγια της κυβέρνησης, ακόμα και μια αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 10% θα οδηγήσει - σύμφωνα με το πόρισμα - σε αύξηση του μισθολογικού κόστους μόλις κατά 2,86% στο σύνολο της οικονομίας, ενώ για τις μεγάλες επιχειρήσεις με πάνω από 50 εργαζόμενους η «επιβάρυνση» στο μισθολογικό κόστος υπολογίζεται σε μόλις 1%! Αυτό θα σημάνει για τις μεγάλες επιχειρήσεις η αύξηση του κατώτερου μισθού, που η κυβέρνηση πλασάρει ως τη «μεγάλη ανατροπή» και ως απόδειξη τάχα μιας πιο «φιλεργατικής» πολιτικής μετά τα μνημόνια. Την ίδια στιγμή βέβαια, για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων, η κυβέρνηση διατηρεί άθικτο όλο το αντεργατικό πλαίσιο, όλες τις μορφές «ευελιξίας» που αυξάνουν την κερδοφορία τους και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικές είναι όμως και οι διαπιστώσεις του πορίσματος ότι αυτή η ισχνή αύξηση που προτείνεται «δεν θα θέσει σε κίνδυνο την ανάκτηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της χώρας», ενώ «μπορεί μέσω της μικρής τόνωσης της ζήτησης να επηρεάσει θετικά τις επενδύσεις». Μπορεί επίσης να οδηγήσει «σε αύξηση των φορολογικών εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών», αλλά και «να βοηθήσει στην αποπληρωμή των δανείων των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και στην αύξηση της ικανότητας χορήγησης δανείων από τις τράπεζες». Με τέτοια κριτήρια αποφασίζουν να δώσουν ακόμα και αυτά τα ψίχουλα σε όσους φυτοζωούν με τον κατώτατο μισθό! Ούτε λίγο ούτε πολύ, η επιτροπή των εμπειρογνωμόνων αναγνωρίζει ότι η αναμόρφωση του κατώτατου μισθού, με τον τρόπο που γίνεται και στο εύρος που προωθείται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται με κριτήριο τη διασφάλιση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.

***

Ολα τα παραπάνω μαρτυρούν ότι και αυτή η παρέμβαση της κυβέρνησης όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όχι μόνο δεν σηματοδοτεί βήματα προς την αποκατάσταση απωλειών της περασμένης περιόδου, αλλά γίνεται και σε πλήρη εναρμόνιση με τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες θα συνεχίσουν να εξασφαλίζουν τη διαρκή καθήλωση όλων των μισθών και την αύξηση της κερδοφορίας τους, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Γι' αυτό δεν πρέπει ο λαός να πατήσει την μπανανόφλουδα. Η διέξοδος δεν βρίσκεται στο συμβιβασμό με αυτήν την πολιτική, αλλά στην πάλη για την ανατροπή της, με τη διεκδίκηση όλων όσα έχασαν τα λαϊκά στρώματα την περίοδο της κρίσης, με την πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Κάλπικος «προοδευτισμός»

Το κάλπικο περιεχόμενο του «προοδευτισμού», που από χτες επιχειρούν να προσδώσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο προσυμφωνημένο τους «διαζύγιο» με τον επί τέσσερα χρόνια ακροδεξιό τους εταίρο, αποτυπώθηκε στην εκδήλωση που οργανώθηκε από «παλιές καραβάνες» του ΠΑΣΟΚ και ομιλητή τον Αλ. Τσίπρα, το βράδυ της Κυριακής, με θέμα τη συμφωνία των Πρεσπών.
Η ίδια εξάλλου η συμφωνία που ο πρωθυπουργός επιχείρησε να παρουσιάσει ως «προοδευτική τομή» προς το συμφέρον της ασφάλειας, της ειρήνης και της ευημερίας των λαών της περιοχής, μιλάει από μόνη της.
Πρόκειται για συμφωνία που φέρει τη «βούλα» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ που την επέβαλαν, εξυπηρετεί τα δολοφονικά τους σχέδια στα Βαλκάνια απέναντι σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και γι' αυτό με μαθηματική ακρίβεια ανοίγει τον ασκό του Αιόλου σε νέους μεγάλους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής διατηρώντας ακόμη και τα σπέρματα του αλυτρωτισμού, προκειμένου να αποτελούν μια διαρκή «εστία» αποσταθεροποίησης, ανάλογα με τα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
Το πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι μαζί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ακροδεξιό συνεταιράκι του υπηρέτησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια την πρωτόγνωρη εμπλοκή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, μετέτρεψαν τη χώρα σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση και έκαναν τα πάντα ώστε «το καράβι να στραφεί προς τις ΗΠΑ», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Π. Καμμένος στη συνέντευξη Τύπου.
Ενώ το ίδιο ισχύει και με όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που ανεξάρτητα από το αν εμφανίζονται με την προβιά του εθνικισμού ή προσπαθούν να ψαρέψουν στα βρώμικα νερά του, στοιχίζονται πίσω από τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου.
Πάει πολύ λοιπόν η κυβέρνηση να παρουσιάζει τη βρώμικη αμερικανοΝΑΤΟική συμφωνία, που εξυπηρετεί τα σχέδια του κεφαλαίου, όπως και τις υπόλοιπες ευρωατλαντικές «διευθετήσεις» και το ξέπλυμα της ΕΕ, ως το «ζύγι» της «προοδευτικότητας».
Είναι βέβαια ενδεικτικό κι αυτό, αλλά και η συνολική αντιλαϊκή πολιτική που παρουσιάζεται ως «μεγάλες φιλολαϊκές τομές» που μένει να υλοποιηθούν, τόσο των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών που στήνονται για τον εγκλωβισμό του λαού, όσο και για το πόσο «προοδευτικά» για το λαό είναι τα «πλατιά προοδευτικά και δημοκρατικά μέτωπα» στα οποία κάλεσε χτες ξανά ο πρωθυπουργός, απευθύνοντας «προσκλητήριο» σε πρώην υπουργούς και στελέχη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που πρωταγωνίστησαν από κυβερνητικές θέσεις στο τσάκισμα του λαού, καθώς και σε διάφορους πολιτικούς «γυρολόγους».
Ετσι κι αλλιώς, όσες ταμπέλες κι αν βάλουν, κοινό τους έδαφος είναι τα ζητούμενα του κεφαλαίου και γι' αυτό η χαρακτηριστική ευκολία των «μεταγραφών» ανάμεσα στα αστικά κόμματα.
Ο λαός μπορεί να κάνει τη διαφορά, καταψηφίζοντας αυτή και κάθε κυβέρνηση που θα συνεχίσουν να τσακίζουν το λαό και να τον μπλέκουν σε μεγάλους κινδύνους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δυναμώνοντας παντού το ΚΚΕ, περνώντας στην αντεπίθεση για όσα δικαιούται.