Πόσο γελοίος μπορεί να γίνει ένας «αριστερός» φτάνει να ασκεί εξουσία;

Πόσο γελοίος μπορεί να γίνει ένας «αριστερός» φτάνει να ασκεί εξουσία; 

 

  (Aναδημοσίευση απο οikodomos)

 Μετά από τρεις δεκαετίες διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Μετά από τα ατέλειωτα προεκλογικά και μετεκλογικά «πήγαιν’ έλα» της «υπεύθυνης»  αντιπολίτευσης –αξιωματικής παρακαλώ- που θέλει να γίνει κυβέρνηση και ενώ βιώνουμε με τον πιο επώδυνο τρόπο τα "κατορθώματα" μιας συγκυβέρνησης, στην οποία τσόνταρε και η «αριστερά» με τα υπολείμματά της, όπως και να το κάνουμε έχουμε αποκτήσει σαν λαός μια εμπειρία. Το να βαφτίζεις το μαύρο, άσπρο και να πείθεις γι’ αυτό αυτούς που σε ψηφίζουν, θεωρείται πολιτική. 
  
 Όταν μάλιστα χρησιμοποιείς την αθυροστομία, τους εξυπνακισμούς και τον λαϊκισμό ή το  lifestyle, που σε κάνουν να φαίνεσαι ότι  είσαι ένας από αυτούς που σου δίνουν τη δυνατότητα να χειραγωγείς τη συνείδησή τους, τότε, πετυχαίνεις μεγαλύτερες επιδόσεις  στην άσκηση πολιτικής.

 Μπορούμε πχ να ξεχάσουμε τον… μοναδικό και αναντικατάστατο Ευάγγελο Γιαννόπουλο από τη θέση του υπουργού εργασίας του... παλιού ΠΑΣΟΚ; Τον τρόπο που υποδεχόταν ή  αντιμετώπιζε τους εκπροσώπους των εργαζομένων; Τις προκλητικές δηλώσεις του στα κανάλια του «αυριανισμού»; Και όμως, ήταν κάτι συνηθισμένο και κοινωνικά αποδεκτό. Αυτό το στιλ είχε πέραση στο λαό και έφερνε τα επιθυμητά –αντιλαϊκά- αποτελέσματα. Για να μην αναφερθούμε στον… θεόρατο (πνευματικά...) Θεόδωρο Πάγκαλο, που -παντός ΠΑΣΟΚ αυτός- τον ακούγαμε μέχρι πρόσφατα και δεν τον χορταίναμε…
  
 Τι να πούμε και για τον πρόεδρο «κυρ-Φώτη» που τώρα στα τελευταία του κατάφερε κι αυτός να γίνει «σημαίνων παράγων» του τόπου, με αντικείμενο και δραστηριότητα; Ή για τον πρόεδρο Αλέξη, τις παραχωρήσεις, τις παλινωδίες, τις κωλοτούμπες του, πριν και μετά τις εκλογές; Όλα στο λαό. Ό,τι θέλει ο λαός αρκεί να γίνουμε κυβέρνηση. Και μετά… υπάρχει η «τεχνογνωσία» των προκατόχων μας. Αρκεί να γίνει σωστή εκμετάλλευση.
  
 Όμως, απ’ ότι φαίνεται, όλη αυτή η «τεχνογνωσία» υπάρχει και εκτός συνόρων. Όπως και τα "αριστερά" κόμματα, ή οι "αριστεροί" πολιτικοί, η προκλητική φρασεολογία, ο υπέρμετρος λαϊκισμός, η εξίσωση ή  μετατροπή του θύματος σε θύτη.  Γιατί, τι άλλο να σκεφτεί κανείς διαβάζοντας τη σημερινή ανταπόκριση του Ριζοσπάστη από το μέτωπο των απεργών μεταλλωρύχων στη Νότια Αφρική;
  
 Ο Τζέικομπ Ζούμα, «αριστερός» πρόεδρος μιας «αριστερής» κυβέρνησης που βούτηξε τα χέρια της στο αίμα των δολοφονημένων, από τα εκτελεστικά όργανά της, απεργών, είναι προκλητικός από την πρώτη μέρα της σφαγής, όμως τώρα πια ή προκλητικότητά του αγγίζει τα όρια της γελοιότητας:
  
"Πρέπει να βρούμε τρόπο αποκατάστασης της σταθερότητας και της ειρήνης στους χώρους δουλειάς. Η βία δεν μπορεί να γίνει κουλτούρα των εργασιακών μας σχέσεων." 
  
 Πολύ σωστά. Ο καπιταλιστής να ξεζουμίζει τον εργάτη, να του κλέβει, εκτός απ’ το ψωμί, ακόμα και τον αέρα που αναπνέει, αλλά… προέχει η εργασιακή ειρήνη και η πολιτική σταθερότητα, οι οποίες αμφισβητούνται από την στιγμή που ο καταπιεζόμενος τολμήσει και πει… «αχ»…
  
"Ο ίδιος επέρριψε τις ευθύνες για τις κάκιστες συνθήκες διαβίωσης και τις πενιχρές αμοιβές των εργατών στα ορυχεία χρυσού στο ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ και στην αθέτηση των δεσμεύσεων που είχαν αναλάβει οι πολυεθνικές εταιρείες για ανταποδοτικά έργα…"
  
 Το ποιηματάκι με την «παραλαβή καμένης γης», μια επιτυχημένη συνταγή που ακολουθείται κατά γράμμα και εδώ, από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, «αριστερές» και μη.
  
"Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην απεργία των μεταλλωρύχων του ορυχείου Μαρικάνα, που πέρασε πλέον στην έκτη βδομάδα διάρκειας, καλώντας εργάτες και εργοδότες να αποκαταστήσουν «σταθερότητα και εργασιακή ειρήνη χρησιμοποιώντας τους νόμους...»." 
  
 Ποιους νόμους άραγε; Τους νόμους που έφτιαξαν οι καταπιεστές για να διευκολύνονται στο θεάρεστο έργο τους. Τους νόμους που, όπως κι εδώ, «υπερασπίζονται το δικαίωμα της εργασίας», μόνο όταν οι εργάτες κατέβουν σε απεργία. Τους νόμους που με ευκολία περισσή την κρίνουν «παράνομη και καταχρηστική». Τους νόμους των ισχυρών. 
  
"Υπεραμύνθηκε" (ο πρόεδρος Ζούμα) "της ανάπτυξης δυνάμεων καταστολής στο Μαρικάνα, λέγοντας ότι γίνεται για τη σταθεροποίηση της κατάστασης και όχι για την αφαίρεση του δικαιώματος των εργατών να διαδηλώνουν..." 
  
 «Σταθεροποίηση της κατάστασης» πάνω στο αίμα των εργατών. Γίνεται; Ναι, όταν αναλαμβάνει να το κάνει μια «αριστερή» κυβέρνηση. Αυτοί φταίνε εξάλλου, οι εργάτες, που… δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και πάνε και πέφτουν πάνω στις σφαίρες των αστυνομικών… Οι οποίοι βεβαίως βεβαίως τους σκοτώνουν… αλλά… «όχι για την αφαίρεση του δικαιώματος τους να διαδηλώνουν»… Τι σκέφτεστε; Πρόκειται για θράσος; Δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους. Η ευρύτατη κοινοβουλευτική δύναμη του κυβερνητικού συνασπισμού και η «νομιμοποίηση» που του παρέχει η συμμετοχή –στην κυβέρνηση- δυνάμεων που δεν αντιλαμβάνονται τον λόγο ύπαρξης  και την ιστορική αποστολή τους, τους δίνει αυτό το «δικαίωμα».
  
"«Η συνδικαλιστική δράση είναι ασπίδα για τους εργάτες» είπε ο Ζούμα, ενώ σε άλλο σημείο πρότεινε στα συνδικάτα να επιλέγουν και άλλη μορφή πάλης πέρα από τις απεργίες, λέγοντας ότι εξαιτίας τέτοιων κινητοποιήσεων το τελευταίο εννιάμηνο έχουν προκληθεί απώλειες ίσες με 4,5 δισ. ραντ (περίπου 563 εκατ. δολάρια)."

 Το… παράκαναν με τις απεργίες οι μεταλλωρύχοι. Κάτι σαν τους χαλυβουργούς ας πούμε. Τους… λείπει και η φαντασία στις μορφές πάλης... Πόσοι ήταν οι γνωστοί ή φίλοι μας που σε μεταξύ μας συζητήσεις, κατά τη διάρκεια της ηρωικής απεργίας του Ασπροπύργου, δεν μας έλεγαν για τους χαλυβουργούς πως «το παράκαναν πια», «τι νομίζουν πως μπορούν να καταφέρουν», «ποιοι είναι αυτοί που δεν δέχονται μειώσεις στους μισθούς τους» και «οι υπόλοιποι εργάτες τι είναι και δέχονται;». Ξεχάσαμε πόσοι «αριστερούληδες» πολιτικοί τηρούσαν «ίσες» αποστάσεις, χτυπώντας στην ουσία τον αγώνα των χαλυβουργών;
  
 Ο «αριστερός» πρόεδρος όμως κάνει λόγο και για «απώλειες». Αλήθεια, για ποιους; Για τις πολυεθνικές που ξεπλένουν την πλατίνα από το αίμα των εργατών πριν την γιαλίσουν; Ή από... την φορολόγησή τους από το κράτος υπηρέτη τους; Πάντως σίγουρα, ο «αριστερός» πρόεδρος όταν μιλάει για «απώλειες» δεν αναφέρεται στους  εργάτες. Οι απώλειες των «αναλώσιμων» είναι προϋπολογισμένες…
  
 Πόσα μαθήματα μας έδωσε η κατάσταση τον τελευταίο καιρό στη Νότια Αφρική. Πόσα διδάγματα μπορεί να βγάλει κανείς για το ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί του εργάτη «που έρχονται ντυμένοι φίλοι». Πόσους προβληματισμούς και πολύτιμη πείρα παράγει η διακυβέρνηση μιας καπιταλιστικής χώρας από κυβέρνηση με «αριστερό» προσωπείο.
  
 Οι Έλληνες εργαζόμενοι, σε αντίθεση με τους Νοτιοαφρικανούς συναδέλφούς τους, έχουν ένα πλεονέκτημα. Δεν είναι μόνοι. Έχουν δίπλα τους ένα κομμουνιστικό κόμμα που δεν παραγνωρίζει τον ιστορικό του ρόλο, που αντιστέκεται σθεναρά στις σειρήνες των «αριστερών» κυβερνήσεων της καπιταλιστικής διαχείρισης, χωρίς να λογαριάζει το λεγόμενο «πολιτικό κόστος». 
  
 Ένα κομμουνιστικό κόμμα που δεν μασάει τα λόγια του, με θέσεις γεμάτες «γωνίες», που δεν τα έχει καλά με όλους.  Ένα κόμμα συμπαραστάτη και οδηγό στον δύσκολο και ελπιδοφόρο δρόμο που οδηγεί στην μόνη λύση που προβάλει σήμερα πιο ρεαλιστική από ποτέ: την ανατροπή του σάπιου παρόντος και το χτίσιμο του ζωογόνου μέλλοντος.

Όταν η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει τον Λάτση

Όταν η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει τον Λάτση

Αναρτήθηκε από τον/την redship

από  lenin reloaded
Νέα κόντρα ΚΚΕ-Χ.Α στη βουλή με αφορμή την ρύθμιση για το «πλωτό μουσείο Νεράιδα» του Ιδρύματος Γιάννη Λάτση, που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο για την περιστολή των δημοσίων δαπανών. Παράλληλα η κόντρα φέρνει στην επιφάνεια και το πραγματικό πρόσωπο της Χ.Α, αυτό της ναζιστικής οργάνωσης που ξυλοκοπεί εργάτες και υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εφοπλιστών.
Ο ειδικός αγορητής της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Παναγιώταρος, είχε αντιταχθεί στην νομοθέτηση της ίδρυσης του μουσείου ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, υπό την αιγίδα του υπουργείου Ναυτιλίας, υποστηρίζοντας πως «δωρίζεται από έναν εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων της γης – και ξέρουμε ότι οι δωρεές που γίνονται στο Δημόσιο συνήθως καταστρέφονται, γιατί το Δημόσιο δεν σέβεται τίποτα που δεν το έχει αποκτήσει με κόπο».
«Θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το μουσείο να κάνει πολύ καλή δουλειά, ευρισκόμενο στα χέρια του Ιδρύματος Λάτση» υποστήριξε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής.
Με αφορμή την τοποθέτηση του Ηλία Παναγιώταρου, ο αγορητής του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος έκανε λόγο για «κουρτίνα που έπεσε – κουρτίνα που προσπαθούσε έντεχνα να καλλιεργήσει το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής»:
«Όταν πρόκειται για τους προστάτες, για τα αφεντικά, η Χρυσή Αυγή βγαίνει και μιλά για «δωρεά του Λάτση προς το Δημόσιο». Ποια δωρεά; Εδώ πάνε να κλέψουν το Δημόσιο για να οικονομήσουν, γιατί το μουσείο αυτό ανήκει στο «κοινωφελές» Ίδρυμα του Λάτση και όχι στο ελληνικό Δημόσιο. Μάλιστα, είναι τόσο πατριωτικό αυτό το κοινωφελές Ίδρυμα, που έχει την έδρα του στο Λιχτενστάιν! Είναι τόσο πατριωτικό που πρέπει να το χρηματοδοτήσουμε!» ανέφερε ο κος Καραθανασόπουλος.

Από τον Κέυνς στον νεοφιλελευθερισμό και αντίστροφα ;

Από τον Κέυνς στον νεοφιλελευθερισμό και αντίστροφα ; 

( Άρθρο συνεργάτη μας)

Η κε του μπλοκ φιλοξενεί άλλη μια δουλειά του Άναυδου. Αυτή τη φορά με θέμα επικαιρότητας. Καλή ανάγνωση και καλό σχολιασμό.

1. Εισαγωγή
Η πρόσφατη ομιλία του Α.Τσίπρα στη ΔΕΘ (15/9 το πλήρες κείμενο εδώ) αποτελεί ένα μνημείο σωτηριολογικού λόγου όπου ακόμη και οι τυφλοί θα βρουν το φως τους όταν ο Συριζα/ΕΚΜ θα γίνει κυβέρνηση. Αυτό που κάνει μεγάλη  εντύπωση είναι η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στην οικονομική κρίση και η αναγωγή όλων των προβλημάτων στο μνημόνιο, τη διαφορά, στο άδικο φορολογικό σύστημα. Ακόμη περισσότερο εντυπωσιάζει ο τρόπος που κατά τον Συριζα θα επιτευχθεί η ‘αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας’.  Πολύ συνοπτικά ο Συριζα πιστεύει ότι  θα (...) χρηματοδοτηθεί αποτελεσματικά η ανάκαμψη (...) με την αύξηση των δημόσιων εσόδων  (...)  καθώς και τη διαγραφή σημαντικού μέρους από το υπόλοιπο {του χρέους}  και την αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης (...).
Με τον τρόπο αυτό θα επιτευχθεί το διπλό θαύμα της ενίσχυσης της οικονομικής δραστηριότητας από το κράτος αλλά και της αύξησης των κοινωνικών παροχών Με άλλα λόγια ο αρχηγός του Συριζα σαλπίζει μία επιστροφή στον κεϋνσιανισμό των τριών πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. Θα δούμε παρακάτω πόσο εφικτή είναι μια τέτοια επιστροφή.

2. Κεϋνσιανισμός και νεοφιλελευθερισμός
Η οικονομική κρίση ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2008 και διαρκεί περίπου πέντε χρόνια τώρα Οι επιπτώσεις και η διάρκεια διαφέρουν από χώρα σε χώρα ανάλογα με τη θέση τους στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας αλλά και την οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη. Η κρίση έχει οδηγήσει τις κυβερνήσεις όλων σχεδόν των χωρών σε εκτεταμένες παρεμβάσεις για τη σωτηρία των επιμέρους καπιταλιστών αλλά και του συστήματος γενικότερα. Βέβαια η έξοδος από την κρίση στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι εφικτή κάτω από δύο βασικές προϋποθέσεις:
-  την αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης της εργασίας
- την καταστροφή του λιγότερο παραγωγικού μέρους του κεφαλαίου

Με τον τρόπο αυτό αποκαθίσταται η κερδοφορία του κεφαλαίου και ένα νέος κύκλος συσσώρευσης ξεκινά. Συνεπώς ο ρόλος των  διαφόρων πακέτων δισεκατομμυρίων ευρώ ή δολλαρίων είναι να μειώσουν το εύρος και τη διάρκεια της ύφεσης όχι όμως να αποτρέψουν την εκδήλωση της κρίσης ή το ξεπέρασμα της. Ο ρόλος αυτός του κράτους ερμηνεύεται από πολλούς κυρίως σοσιαλδημοκράτες σαν μία επιστροφή στην κεϋνσιανή ρύθμιση.

Είναι αλήθεια ότι στη διάρκεια των τριών πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών οι περισσότερες καπιταλιστικές χώρες της Δύσης γνώρισαν μία άνευ προηγούμενου οικονομική ανάπτυξη που συνοδεύτηκε από μία σημαντική βελτίωση του επίπεδου διαβίωσης της εργατικής τάξης γενικά. Βελτίωση από την οποία σε μεγάλο βαθμό εξαιρέθηκαν οι ανειδίκευτοι και οι μετανάστες. Η ‘χρυσή’ εικοσιπενταετία θεωρήθηκε σαν η επιβεβαίωση  της  ικανότητας του καπιταλισμού να παράγει κέρδη αλλά και να επιτυγχάνει μία αναδιανομή του εισοδήματος. 

Παρόλα τα θρυλούμενα η μεταπολεμική μεγέθυνση δε βασίστηκε στην αύξηση των κρατικών δαπανών αλλά σε 2 θεμελιώδεις παράγοντες:
- την αυξημένη γενική παραγωγικότητα
- το σχετικά ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων για την εργατική τάξη

Η αύξηση της παραγωγικότητας βασίστηκε στην εξέλιξη της τεχνολογίας που απαιτούσε ο Β’ΠΠ καθώς και στην τεράστια καταστροφή του παγίου κεφαλαίου σαν αποτέλεσμα του πολέμου. Η ίδια η μεγέθυνση που ακολούθησε ανατροφοδότησε την περαιτέρω αύξηση της παραγωγικότητας.

Η αυξημένη παραγωγικότητα αυξάνοντας την παραγόμενη υπεραξία έκανε δυνατή την ταυτόχρονη αύξηση των κερδών, των μισθών και των κρατικών δαπανών. Η δυνατότητα αυτή μετατράπηκε σε πραγματικότητα λόγω του ευνοϊκού για την εργατική τάξη συσχετισμού των δυνάμεων. Οι λόγοι ήταν κυρίως δύο:
- η προσπάθεια ανάσχεσης του κομμουνισμού που υποχρέωσε την αστική τάξη να αναζητήσει συμμαχίες σε ευρύτερα στρώματα της εργατικής τάξης 
- η καταρχήν έλλειψη εργατικού δυναμικού σαν αποτέλεσμα επίσης του Β’ΠΠ που αύξησε σημαντικά την διαπραγματευτική ισχύ των συνδικάτων.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι αντίθετα με την επικρατούσα άποψη η κεϋνσιανή ρύθμιση δεν ήταν η προϋπόθεση αλλά το αποτέλεσμα αυτής της συγκυρίας. Οι κρατικές δαπάνες προέρχονται είτε από τη φορολογία της σημερινής υπεραξίας είτε από το δανεισμό που και αυτός όμως θα πληρωθεί από τη φορολογία της μελλοντικής υπεραξίας. 

Η μεγάλη κρίση του 1929-1932 δεν ξεπεράστηκε με το New Deal που θεωρείται η απαρχή του κεϋνσιανισμού αλλά μετά το τέλος του Β’ΠΠ.  Η διευρυμένη αναπαραγωγή και συσσώρευση του κεφαλαίου φτάνει πάντα σε κάποια όρια που θέτει η εκάστοτε οικονομική κοινωνική πραγματικότητα και το επίπεδο της επιστήμης και της τεχνολογίας. Προγράμματα ενίσχυσης της απασχόλησης και αυξημένες κρατικές δαπάνες απαλύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης αλλά δε μπορούν να βγάλουν το σύστημα από αυτή. Οπως γράψαμε και πιο πάνω για να ξεπεραστεί η κρίση πρέπει να καταστραφεί είτε αξιακά είτε ακόμη καλύτερα φυσικά μέρος του υπάρχοντος κεφαλαίου. Με αυτό τον τρόπο η δεδομένη υπεραξία αντιστοιχεί σε μικρότερο κεφάλαιο και σα συνέπεια αποκαθίσταται το ποσοστό κέρδους. Η αποκατάσταση αυτή οδηγεί σε νέες επενδύσεις και αυξανόμενο ρυθμό συσσώρευσης. Ο Β’ΠΠ ήταν ακριβώς αυτό. Χωρίς να υπονοείται ότι αυτή ήταν η πραγματική αιτία, το οικονομικό αποτέλεσμα του πολέμου ήταν μία άνευ προηγουμένου καταστροφή του πάγιου κεφαλαίου και η μεταπολεμική του ανανέωση ήταν η γενεσιουργός αιτία της μεταπολεμικής μεγέθυνσης. 

Ωστόσο η συγκυρία αυτή έφτασε στο τέλος  της περίπου στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και από τότε ο καπιταλισμός έχει εισέλθει σε μία  μακροχρόνια δομική κρίση που δεν πρέπει να συγχέεται με τις συγκυριακές κρίσεις υπερπαραγωγής ή εναλλακτικά υπερσυσσώρευσης όπως η σημερινή. Η βασικότερη αιτία της δομικής κρίσης βρίσκεται στην κάμψη του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας.  Οι λόγοι για την κάμψη αυτή είναι πολλοί οι βασικότεροι όμως είναι οι παρακάτω:
-          η χαμηλότερη παραγωγικότητα του τομέα των υπηρεσιών σε συνδυασμό με την αυξημένη συμμετοχή του στο συνολικό προϊόν
-          η αντίσταση της εργατικής τάξης στη συνεχιζόμενη εντατικοποίηση της εργασίας
-          η σχετική αδράνεια που επιδεικνύει το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην ανανέωση του πάγιου εξοπλισμού του
-           η αργούσα παραγωγική δυναμικότητα του κεφαλαίου σαν αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης.

Με δεδομένο το ύψος των κρατικών δαπανών και το βαθμό εκμετάλλευσης η χαμηλότερη  αύξηση της παραγωγικότητας έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση της κερδοφορίας και άρα θέτει σε κίνδυνο τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. 

Η μόνη διέξοδος για το κεφάλαιο είναι ν΄ αυξήσει το μερίδιο του στην με βραδύτερους πλέον ρυθμούς αυξανόμενη συνολική αξία και υπεραξία. Αυτή είναι και η ουσία της  περίφημης νεοφιλελεύθερης ρύθμισης που απαιτεί:
- Μείωση του εργατικού κόστους (άμεσου & έμμεσου όπως αυτό καθορίζεται από τις κρατικές παροχές)
- Άνοιγμα των αγορών όλων των χωρών για να ξεπεραστεί η αδυναμία της αύξησης της τοπικής ζήτησης αλλά και ο εντεινόμενος ανταγωνισμός.
- Ιδιωτικοποιήσεις σαν αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης  του κεφαλαίου αλλά και της πτώσης του ποσοστού κέρδους στις άλλες δραστηριότητες που μετατρέπει κάποιες δραστηριότητες του τομέα των υποδομών σε ελκυστικές.

Η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων καθώς και η υποχώρηση της επιρροής, ειδικότερα από τη δεκαετία του ’90 και μετά, των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στις καπιταλιστικές χώρες άλλαξε το συσχετισμό δύναμης σε βάρος της εργατικής τάξης και  άνοιξε το δρόμο στο κεφάλαιο για μία εκ νέου επίθεση στο μερίδιο της εργατικής τάξης στην παραγόμενη αξία. Το ‘κοινωνικό’ κράτος  και η μειωμένη αξία της εργατικής δύναμής αντικαταστάθηκε προσωρινά με την επέκταση της ιδιωτικής πίστης. 

Η συσσώρευση του κεφαλαίου αν και αυξάνει το προλεταριάτο σε απόλυτο αριθμό από την άλλη μειώνει τη ζήτηση για εργασία αναλογικά με το αυξανόμενο κεφάλαιο. Συνεπώς η συσσώρευση του κεφαλαίου είναι ταυτόχρονα και συσσώρευση της μιζέριας και της φτώχειας για την εργατική τάξη. Σύμφωνα με τον Μαρξ  αυτός είναι και ο απόλυτος νόμος της συσσώρευσης του κεφαλαίου.

Η ιστορία του καπιταλισμού αν τη δούμε παγκόσμια και ανά τους αιώνες και όχι μόνο σε ορισμένες οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες και για ορισμένο χρονικό διάστημα είναι μία σειρά επαναλαμβανόμενων κρίσεων, μακροχρόνιων περιόδων ύφεσης καθώς και μίας μακροχρόνιας τάσης οικονομικής καχεξίας. Οι περίοδοι δικαιότερης κατανομής της παραγόμενης υπεραξίας είναι απλώς σύντομα διαλείμματα και δεν χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό σαν σύστημα.

Η γρήγορη συσσώρευση του κεφαλαίου οδηγεί στη δημιουργία μονοπωλίων που με τη σειρά τους οδηγούν στη μονοπώληση της επιστήμης και της τεχνολογίας και την υποταγή τους στα συγκεκριμένα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτό εμποδίζει την αύξηση της παραγωγικότητας στον εναπομείναντα ανταγωνιστικό ή μη-μονοπωλιακό τομέα της οικονομίας. Εμποδίζει επίσης την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στις υπανάπτυκτες χώρες εκτός και αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των συγκεντρωμένων κεφαλαίων και των κυρίαρχων καπιταλιστικών χωρών. Τέλος η μονοπώληση της παγκόσμιας αγοράς βάζει το μεγαλύτερο μέρος της παγκοσμίως παραγόμενης  υπεραξίας στα χέρια ενός ελάχιστου αριθμού πολυεθνικών κεφαλαίων με αντίτιμο την αυξημένη εξαθλίωση του παγκόσμιου πληθυσμού. Η υπεραξία παράγεται παγκόσμια ιδιοποιείται όμως εθνικά. Έτσι σήμερα η παραγωγική δύναμη του κεφαλαίου μετατρέπεται  σε  δύναμη καταστροφής που απειλεί όχι μόνο με νέους πολέμους αλλά με την ίδια αυτή την καταστροφή του πλανήτη. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει προ πολλού πάψει να είναι ένα όχημα για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι πλέον στο στάδιο όπου θα πρέπει να αλλάξουν οι σχέσεις παραγωγής.

Η επιστροφή στην κεϋνσιανή ρύθμιση είναι απίθανη με βάση τη σημερινή κατάσταση. Η επανάληψη της προϋποθέτει ανάλογης έκτασης εκατόμβη τόσο σε ανθρώπους όσο και σε κεφάλαιο. Τόσο ο κεϋνσιανισμός όσο και νεοφιλελευθερισμός είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος δηλαδή της ρύθμισης που το συνολικό κεφάλαιο μέσω του κράτους και των διεθνών οργανισμών θέτει σε εφαρμογή με αποκλειστικό στόχο την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του συστήματος. Συνεπώς η εργατική τάξη δεν έχει κανένα όφελος να στοιχηθεί πίσω από τη μία ή την άλλη πλευρά. Όποιος πιστεύει ότι αυτό το σύστημα  μεταρρυθμίζεται πλανάται πλάνη μεγάλη ή απλώς  έχει συμφέρον στη συνέχιση της εκμετάλλευσης  της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο με λίγο καλύτερους όρους. Η εργατική τάξη όμως έχει ένα και μόνο συμφέρον, συσπειρωμένη γύρω από το κόμμα της νέου τύπου να δώσει τη μάχη για την ανατροπή του συστήματος και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού.
 Προβοκάτσια από  Μπρεζνιεφικό απολίθωμα  

Και ακομα δεν ειδατε τιποτα.Ξεσηκωθητε-Οργανωθητε

Απίστευτη καταγγελία καταναλωτή για "έφοδο" τραπεζικών στο σπίτι του 
 
Καταναλωτής κατήγγειλε "έφοδο" τραπεζικών στο σπίτι του για χρέος που έχει στην τράπεζα. Έντονη αντίδραση της Ένωσης Καταναλωτών Χανίων

 "Άφωνη" έμεινε η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Χανίων από το περιεχόμενο της καταγγελίας καταναλώτριας που αναφέρει πως κλιμάκιο υπαλλήλων γνωστής τράπεζας έκανε "έφοδο" στο σπίτι της.
 "Κλιμάκιο υπαλλήλων γνωστής Τράπεζας, με υποκατάστημα στην πόλη των Χανίων, επισκέφθηκε αυθαίρετα και ετσιθελικά χωρίς καμία ενημέρωση-ειδοποίηση επί της επισκέψεως, το παιδί μου που είναι παντρεμένο, και ζει στην οικία της συζύγου του, το οποίο έχει σε εκκρεμότητα ένα μικρό χρέος στη συγκεκριμένη Τράπεζα, από πιστωτική κάρτα και με "τσαμπουκά" το συγκεκριμένο τραπεζικό κλιμάκιο μπήκε στο σπίτι και απαιτούσε από το παιδί μου το χρέος προς την τράπεζα "εδώ και τώρα" διαφορετικά του ζητούσε να προσημειωθεί το σπίτι της συζύγου του, που της έχει γίνει γονική παροχή".
 Το ζευγάρι, σύμφωνα με το δημοσίευμα του cretalive.gr, εργάζεται περιστασιακά, βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση, έχει πληγεί από το γενικό κλίμα ανεργίας, που επικρατεί στην χώρα, συμπληρώνει δε το βιωτικό του επίπεδο από την στήριξη των οικογενειών του.
 Η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης, την προσέγγιση αυτή της Τράπεζας προς τον δανειολήπτη, την καταγγέλλει δημόσια, ως στερούμενη παντελώς νόμιμης ορθολογική διαδρομής, ενημερώνει δε τους καταναλωτές ότι, με την παραλαβή της καταγγελίας, έδρασε άμεσα, ερχόμενη σε τηλεφωνική επικοινωνία με την Κεντρική διοίκηση της Τράπεζας, ενημερώντας την για το συμβάν, αιτώντας άμεσα απαντήσεις στα ερωτήματα:
1) Είναι η νέα πολιτική της Τράπεζας, να στρατολογεί τους υπαλλήλους της, στέλνοντας τους κατά κλιμάκια να μπαίνουν αυθαίρετα στα σπίτια των πολιτών ,τρομοκρατώντας και εκβιάζοντας τους , σπείροντας τον φόβο, με ότι αυτό για την υγεία τους συνεπάγεται, αιτώντας τις οικονομικές απαιτήσεις της;
2) Με ποία εντολή, έδρασαν οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι της, με την δική της ; Αυθαιρέτησαν; Διότι εάν συμβαίνει το δεύτερο δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στο ενεργητικό υπαλληλικό της προσωπικό.
 Η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης, βρίσκεται εν αναμονή των αιτηθέντων απαντήσεων από την Τράπεζα δίνοντας της εύλογο χρόνο απάντησης, στο διάστημα δε αυτό, στέλνει και το μήνυμα ενημερωτικά, σε κάθε αποδέκτη, ότι είναι παρούσα στην προστασία των καταναλωτών,προσφέροντας πλήρη ψυχολογική και νομική στήριξη, σε κάθε καταναλωτή μέλος της ή μη που νοιώσει ότι παραβιάζονται τα νόμιμα δικαιώματα του, όχι μόνο τα καταναλωτικά αλλά και τα ανθρώπινα, τα ηθικά του δικαιώματα. Από την εξέλιξη της απάντησης της Τράπεζας,κρίνονται και οι περαιτέρω νόμιμες ενέργειες της Ένωσης"
 πηγή: news247.gr
 Αναρτήθηκε από  ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ 

«Ελ Ντοράντο»

Προσφέρουν πάμφθηνους εργάτες

Ο υπουργός Οικονομικών, μιλώντας χτες στο Ελληνοκινεζικό Συνέδριο Επιχειρηματικότητας, πρόβαλε τα επιτεύγματα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου σαν τον καλύτερο κράχτη στους ξένους και ντόπιους καπιταλιστές για να κάνουν επενδύσεις, αφού θα έχουν σίγουρα και μεγάλα κέρδη. Είπε ακριβώς: «Οι μισθοί και το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος έχουν μειωθεί δραματικά (!) ακολουθώντας τις αλλαγές στην αγορά εργασίας και την ύφεση. Αυτό προκάλεσε μια ταχεία βελτίωση της ανταγωνιστικότητας κόστους». Ταυτόχρονα, ο πρόεδρος του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ), Τ. Αθανασόπουλος, διαβεβαίωσε στο ίδιο συνέδριο τους καπιταλιστές ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει γι' αυτούς το νέο «Ελ Ντοράντο». Είναι δύο βασικές παράμετροι που διαφημίζει η κυβέρνηση προκειμένου να προσελκύσει κεφάλαια για επενδύσεις, δηλαδή για να περάσει η καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας από την οικονομική κρίση στην ανάκαμψη.

***

Είναι γεγονός ότι από την αρχή της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης, τα αστικά επιτελεία, τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» πασχίζουν να συγκαλύψουν το χαρακτήρα της, μιλούν για κρίση χρέους και όλα τα αντεργατικά μέτρα που εφαρμόζονται τα συνδέουν με την αντιμετώπιση του χρέους. Βεβαίως, υπάρχουν και κάποια μέτρα, αυτά της μείωσης των κρατικών δαπανών, που διευκολύνουν την αντιμετώπιση του χρέους. Αλλά από τη μείωση, π.χ., των μισθών, το κόψιμο επιδομάτων πάνω στους μισθούς των κλαδικών συμβάσεων, δεν πρόκειται να μπει ούτε ευρώ στα κρατικά ταμεία. Οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, όπως μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία κ.λπ., αυξάνουν στο έπακρο την εκμετάλλευση, αλλά καμιά επίδραση δεν έχουν στη μείωση του χρέους. Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών επίσης δεν έχει καμιά σχέση. Ούτε βεβαίως η δραστική περικοπή των Βαρέων και Ανθυγιεινών, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Είναι όμως μέτρα που κάνουν πάμφθηνη την εργατική δύναμη, θεμελιακή προϋπόθεση για την αύξηση της κερδοφορίας. Και εφαρμόζονται, θα έρθουν και νέα παρόμοια, πιο βάρβαρα ακόμη, προκειμένου το κεφάλαιο να αντιμετωπίσει την κρίση σε όφελός του, όπως οι 13 ώρες δουλειάς τη μέρα χωρίς πληρωμή υπερωριών και για 6 μέρες τη βδομάδα μαζί με το διαχωρισμό του εργάσιμου χρόνου σε ενεργό - ανενεργό. Η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, δηλαδή από μια χρονική περίοδο μεγάλης κερδοφορίας, συσσωρεύτηκαν κεφάλαια τα οποία τώρα δεν μπορούν να επενδυθούν γιατί δε θα φέρουν κέρδη, παράχθηκαν πολλά εμπορεύματα που δεν μπορούν να πουληθούν για να φέρουν κέρδη. Η κρίση οφείλεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, άρα ο καπιταλισμός είναι ξεπερασμένος.

***

Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη, τους εργάτες. Η δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, οι δραστικές περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό σε τομείς αναγκαίους για τη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία, η συνεχής επέκταση της εμπορευματοποίησής τους, η ανεργία που αυξάνεται ραγδαία, με το κλείσιμο εργοστασίων και άλλων τόπων δουλειάς, των μικρομάγαζων, η μείωση εργαζομένων, αλλά και η αδυναμία πληρωμής εργαζομένων από καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αποκαλύπτουν αυτή την τεράστια καταστροφή της εργατικής δύναμης που ωθεί στην εξαθλίωση. Με τη συμβολή βεβαίως της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης που μεταφέρει τις καταστροφικές συνέπειές της στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών. Η κρίση αναπόφευκτα καταστρέφει και κεφάλαιο. Το κλείσιμο εργοστασίων, η μείωση της παραγωγής σε όλους σχεδόν τους κλάδους της οικονομίας είναι καταστροφή.

Για τη διέξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, με τα αντεργατικά μέτρα πασχίζουν να αντισταθμίσουν τη χασούρα κερδών, να αμβλύνουν την καταστροφή κεφαλαίου, αλλά και να δημιουργήσουν συνθήκες γρήγορης και μεγάλης κερδοφορίας για να γίνουν επενδύσεις. Αυτό προπαγάνδισε ο Γ. Στουρνάρας. Ταυτόχρονα, οι αποκρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, κ.λπ.), και γης κρατικής ιδιοκτησίας γίνονται για να βρουν σχεδόν «τζάμπα» επενδυτική διέξοδο τα αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Πάμφθηνοι εργαζόμενοι και αποκρατικοποιήσεις, αυτό είναι το νέο «Ελ Ντοράντο» που είπε ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ. Για το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος των εργαζομένων προϋπόθεση είναι ο καπιταλισμός να καταργηθεί, να ανατραπεί, η μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία. Να γιατί λέμε ότι διέξοδος σε όφελος του λαού θα έρθει όταν ο ίδιος αποφασίσει την αντεπίθεση για ρήξη, σύγκρουση με το κεφάλαιο, για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και να πάρει την οικονομία από τους καπιταλιστές στα δικά του χέρια.

Ι.

Γερμανικά νούμερα...

Γερμανικά νούμερα...

ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΜας λένε ότι πρέπει να γίνουμε Γερμανία.

Αλλά υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ...δεν απέχουμε και πολύ από το γερμανικό μοντέλο.

Σύμφωνα, μάλιστα, με το προσχέδιο έκθεσης της γερμανικής κυβέρνησης, που επικαλείται η εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung», για το πώς διαρθρώνεται η φτώχεια και ο πλούτοςστη χώρα - ατμομηχανή και υπόδειγμα της ΕΕ, θα έλεγε κανείς ότι όχι μόνο εμείς, η Ελλάδα,

αλλά ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος είναι ήδη Γερμανία...

*

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα επίσημα στοιχεία,

την ώρα που η καθαρή περιουσία του γερμανικού κράτους μειώθηκε μεταξύ 1992 και 2012 κατά 800 δισ. ευρώ,

μόνο μεταξύ 2007 και 2012 ο ιδιωτικός πλούτος αυξήθηκε κατά 1,4 τρισ. ευρώ.

Αλλά πώς μεταφράζεται αυτός ο ιδιωτικός πλούτος στο επίπεδο των κοινωνικών ανισοτήτων;

Ιδού:

Το 53% των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων στη Γερμανία ανήκει στο 10% των πιο πλουσίων (των οποίων η περιουσία αυξάνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια),

ενώ το 50% των πλέον φτωχών μοιράζεται λιγότερο από το 1% αυτού του πλούτου...

Ελλάδα - «Ελ Ντοράντο» με κινέζικα μεροκάματα!

Ελλάδα - «Ελ Ντοράντο» με κινέζικα μεροκάματα!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«H Ελλάδα μπορεί να γίνει Ελ Ντοράντο για τους επενδυτές, καθώς προωθεί αποφασιστικά το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων (...)»!

*

Αυτήν την απίστευτη - ακόμα και για κτηματομεσίτη του Φαρ Ουέστ - δήλωση την έκανε ο κ. Τ. Αθανασόπουλος, πρόεδρος του λεγόμενου «Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου», σε συνέντευξή του στους «Financial Times».

Ο κύριος πρόεδρος δε θα μπορούσε να εκφράσει εναργέστερα το ανατριχιαστικό όραμα της συγκυβέρνησης, την οποία υπηρετεί στον ευαίσθητο τομέα του ξεπουλήματος.

*

Μάλιστα, για να γίνει πιο πειστικός για τις ...φιλοεπενδυτικές πολιτικές προθέσεις της κυβέρνησης, ο ίδιος, σε χτεσινή του ομιλία στη διάρκεια του Ελληνοκινεζικού Συνεδρίου Επιχειρηματικότητας, φρόντισε να αναδείξει την άμεση διασύνδεση του ξεπουλήματος με την επιβολή στη χώρα ενός γενικευμένου καθεστώτος εργασιακού «Νταχάου».

Είπες συγκεκριμένα:

«Οφείλουμε να αποδείξουμε ότι το πετυχημένο παράδειγμα της αμοιβαίας επωφελούς συνεργασίας που ξεκίνησε η Cosco στον Πειραιά δεν θα είναι το μοναδικό».

*

Φυσικά, το εργασιακό κάτεργο της «Cosco» στο λιμάνι του Πειραιά δεν είναι πρότυπο επένδυσης μόνο για τον κ. Αθανασόπουλο.

Αποτελεί το μεγάλο... απωθημένο του ιδίου του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έχει δεσμευτεί ότι

«θα φυτέψει εκατό Cosco σε όλη τη χώρα»!

*

Αυτή είναι η «σωτηρία» που μας υπόσχονται.

Μια χώρα που ο λαός της θα δουλεύει - όταν δουλεύει - σαν είλωτας και θα πληρώνεταισαν χαμάλης.

Οπου ο κάθε εργαζόμενος - κατά το κινέζικο μοντέλο της «Cosco» - ανεξαρτήτως προϋπηρεσίας, ικανοτήτων και φυσικά αναγκών,

θα υπάγεται στην κατηγορία του «ανειδίκευτου εργάτη»,

θα πληρώνεται με το βασικό μισθό της πείνας,

χωρίς ωράριο και χωρίς καταβολή υπερωριών, αφού στα «Ελ Ντοράντο» οι ώρες εργασίας πέρα από το 8ωρο λογίζονται ως «οικειοθελής προσφορά» του εργαζόμενου στην εταιρεία,

θα απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες,

θα απαγορεύεται όχι μόνο να συνδικαλίζεται αλλά ακόμα και να «μιλήσει» και

θα έχει το «δικαίωμα» να μετακινείται από εργασία σε εργασία και από τόπο σε τόπο, όποτε και όπου θέλει η εταιρεία.

*

Αυτήν την «ανάπτυξη» προωθούν για την Ελλάδα - «Ελ Ντοράντο».

Αυτήν τη ζωή προτείνουν στους εργαζόμενους - σκλάβους.

Εκεί οδηγεί το ιερό ευαγγέλιο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της αντίστοιχης καπιταλιστικής «ανάπτυξης».

Είναι εκείνη

«...η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής

(που, όπως έγραφε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» ήδη από το 1867)

έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο - πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο».

(Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος Α', σελ. 885, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

«Πάμε στοίχημα» ότι είναι ξεπούλημα;

«Πάμε στοίχημα» ότι είναι ξεπούλημα;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Λένε ότι ξεπουλάνε

(σ.σ.: στη γλώσσα τους το ξεπούλημα βαφτίζεται άλλοτε «αποκρατικοποίηση», άλλοτε «μετοχοποίηση» και άλλοτε «ιδιωτικοποίηση»)

για να σώσουν την Ελλάδα. Για να απαλλάξουν το λαό από τα χρέη των (κατ' όνομα) κρατικών επιχειρήσεων. Για να φέρουν λεφτά στα ταμεία του κράτους.

*

Στην πραγματικότητα ξεπουλάνε για να μπουκώσουν με χρήμα, για να διασφαλίσουν κέρδη, πολλά περισσότερα κέρδη στους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες, χαρίζοντάς τους ό,τι έχει απομείνει από τα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας.

*

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του - πραγματικού - λόγου του ξεπουλήματος είναι η υπόθεση του ΟΠΑΠ.

*

Τα κέρδη του ΟΠΑΠ την τελευταία δεκαετία ήταν:

το 2002 - 318 εκατ. ευρώ,

το 2003 - 381 εκατ. ευρώ,

το 2004 - 479 εκατ. ευρώ,

το 2005 - 458 εκατ. ευρώ,

το 2006 - 600 εκατ. ευρώ,

το 2007 - 609 εκατ. ευρώ,

το 2008 - 729 εκατ. ευρώ,

το 2009 - 594 εκατ. ευρώ,

το 2010 - 579 εκατ. ευρώ,

το 2011 - 543 εκατ. ευρώ

*

Συνολικά, δηλαδή, το διάστημα 2002 - 2011,

τα κέρδη του ΟΠΑΠ ανήλθαν στα 5,29 δισεκατομμύρια ευρώ!

Ηδη, μάλιστα, για το πρώτο εξάμηνο του 2012 η κερδοφορία του ΟΠΑΠ ανέρχεται στα 266,8 εκατ. ευρώ.

*

Επομένως, γιατί τον ξεπουλάνε;

Για να απαλλάξουν το λαό από τα χρέη;

Μα ο ΟΠΑΠ δεν έχει χρέη. Εχει κέρδη. Πολλά κέρδη. Αστρονομικά κέρδη!

*

Είναι προφανέστατο:

Ο λόγος που ξεπουλάνε τον ΟΠΑΠ είναι ακριβώς το γεγονός ότι ο ΟΠΑΠ έχει κέρδη.

Γι' αυτό τον ξεπουλάνε:

Επειδή έχει κέρδη!

Τον ξεπουλάνε επειδή δεν τους αρκεί ότι ο - ήδη - κατά 66% «μετοχοποιημένος» ΟΠΑΠ αρμέγεται - ήδη - από τους ιδιώτες.

Θέλουν να τον αρμέγουν ολόκληρο. Οι «σωτήρες», δηλαδή, θέλουν να χαρίσουν σε... κάποιους αυτά τα (αστρονομικά) κέρδη εξολοκλήρου και στο σύνολό τους.

Πυκνώνουν τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Καμία εμπλοκή! Καμιά συμμετοχή!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Πυκνώνουν τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Καμία εμπλοκή! Καμιά συμμετοχή!

1. Η καπιταλιστική κρίση, οι δυσκολίες στη διαχείρισή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη, αλλά και στις ΗΠΑ, οι συνέπειές της ακόμη και στις καπιταλιστικές οικονομίες που εξακολουθούν να έχουν προς το παρόν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, δυναμώνουν τους ανταγωνισμούς, τις αντιθέσεις και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στη Νοτιοανατολική Ασία, στην Κασπία και την Κεντρική Ασία, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική.

Ιδιαίτερα, άκρως επικίνδυνες είναι οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που εκδηλώνεται με την υλοποίηση σχεδίου ιμπεριαλιστικής επέμβασης για την επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων μεγάλων οικονομικών ομίλων κρατών - μελών της ΕΕ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στον Περσικό Κόλπο, για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα, τη συμμαχία των BRICS, που απειλούν την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».

Η κατάσταση αυτή συνδυάζεται με τη διοχέτευση κεφαλαίων σε πολεμικές συγκρούσεις ως μέσο ελέγχου της καπιταλιστικής κρίσης.

Οι εξελίξεις θέτουν συνεχώς και πιο επίμονα τη σχέση καπιταλισμός - κρίση - πόλεμος.

2. Βασικός στόχος της κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης είναι ο έλεγχος και η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του νερού, των ενεργειακών αγωγών και μεταφορικών «αρτηριών», για να αποκτήσουν περισσότερα κέρδη τα μονοπώλια, κατακτώντας μεγαλύτερα μερίδια των αγορών.

Ο στόχος αυτός βρίσκεται πίσω από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, με πρωτεργάτες τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, στο Αφγανιστάν το 2001, στο Ιράκ το 2003 και πρόσφατα στη Λιβύη. Οι πόλεμοι αυτοί οργανώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν με τη χρησιμοποίηση των προσχημάτων της «πάταξης της τρομοκρατίας», τη «χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας» και άλλα που χρησιμοποιούνται και πάλι σήμερα στην προετοιμασία νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου ενάντια στη Συρία και το Ιράν.

3. Η ένοπλη σύγκρουση στη Συρία, που ξεκίνησε το Μάρτη του 2011 και έχει προκαλέσει το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, παρουσιάζει συνεχώς νέα στοιχεία, εξελίξεις, που συνδέονται με την ξένη επέμβαση στις υποθέσεις της Συρίας και στη σύγκρουση των περιφερειακών και παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Μετά τα τρία «βέτο», που έθεσαν τους τελευταίους μήνες στο Συμβούλιο Ασφαλείας η Ρωσία και η Κίνα, εμποδίζοντας τη διεθνή «νομιμοποίηση» της ξένης στρατιωτικής επέμβασης για την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, βλέπουμε να ενισχύεται από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τον Αραβικό Σύνδεσμο, τη Γαλλία, αλλά και τους «περιφερειακούς παίκτες», ιδιαίτερα την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, η επιχείρηση εξοπλισμού και γενικότερης στήριξης των ενόπλων αντικαθεστωτικών.

Οι θέσεις για «ζώνες απαγόρευσης πτήσεων», «ζώνες προστασίας των προσφύγων», αλλά και η αναγνώριση κυβέρνησης αντικαθεστωτικών, εντάσσονται στο σχεδιασμό προετοιμασίας ιμπεριαλιστικής επίθεσης.

Την ίδια ώρα, η επίκληση από τον Ομπάμα του κινδύνου χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής (χημικών, βιολογικών) από το καθεστώς Ασαντ, που οι ΗΠΑ θέτουν ως «κόκκινη γραμμή», διαμορφώνει το έδαφος για πιθανή προβοκάτσια και στρατιωτική επέμβαση, όπως στην περίπτωση του Ιράκ.

Στα πλαίσια της σχεδιαζόμενης στρατιωτικής επέμβασης, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συγκεντρώνουν αεροναυτικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τον Περσικό Κόλπο.

Βασικό στοιχείο, που λειτουργεί ανασταλτικά και εμποδίζει μέχρι στιγμής τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στη Συρία, είναι ιδιαίτερα η στάση της Ρωσίας, που διαθέτει στρατιωτική βάση στο συριακό λιμάνι Ταρτούς, αλλά και της Κίνας, που στηρίζουν το συριακό καθεστώς.

Η στάση αυτών των δυνάμεων καθορίζεται από τα μεγάλα οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά συμφέροντα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, του Περσικού Κόλπου και της Κεντρικής Ασίας, που διακυβεύονται σε περίπτωση ανατροπής των καθεστώτων της Συρίας και του Ιράν και της αντικατάστασής τους από πολιτικές δυνάμεις που θα θέτουν εμπόδια στη συνεργασία με τις Κίνα - Ρωσία.

Βασικά, επίσης, στηρίγματα της συριακής κυβέρνησης είναι το Ιράν και η Χεζμπολάχ. Το Ιράν, που γνωρίζει πως σε περίπτωση ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ θα «σφίξει ο κύκλος» γύρω του, ήδη παρέχει πολιτική, οικονομική και στρατιωτική στήριξη στη Συρία.

Η ένοπλη σύγκρουση στη Συρία και η γενικότερη αντιπαράθεση διαχέεται ήδη στη γύρω περιοχή, όπως δείχνουν οι συγκρούσεις στο Λίβανο αλλά και στη Νοτιοανατολική Τουρκία, ενώ η κατάσταση οξύνθηκε με τις αντιδράσεις που πυροδότησε η προβοκατόρικη κινηματογραφική ταινία, στις ΗΠΑ, που προσβάλλει τους ισλαμιστές.

Η όξυνση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας απέναντι στο Ιράν κλιμακώθηκε τους τελευταίους μήνες με το εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου και άλλες παρεμβάσεις, με στόχο την ανατροπή της ηγεσίας του.

Οι παρεμβάσεις αυτές και οι πιέσεις για την καθυστέρηση και ματαίωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν συνδυάζονται με τις απειλές και τους σχεδιασμούς του Ισραήλ για βομβαρδισμό ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων.

Γίνεται φανερό πως μια αλλαγή στη Συρία, όπως και μια αποδυνάμωση της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, θα διευκόλυνε τα ισραηλινά σχέδια επίθεσης στο Ιράν, τα οποία, αν υλοποιηθούν, μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή μας με βαριές συνέπειες, ανθρώπινα θύματα και υλικές καταστροφές, νέα κύματα προσφύγων και μεταναστών.

4. Τα γεγονότα που ξεκίνησαν πριν από ενάμιση χρόνο στη Συρία έχουν τη ρίζα τους στο εσωτερικό της χώρας, στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που βιώνουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Προβλήματα που οξύνθηκαν τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (ιδιωτικοποιήσεων, της συρρίκνωσης των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και εισοδημάτων), που προωθούνται προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης για τη βελτίωση της θέσης της στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.

Ταυτόχρονα, εκδηλώθηκε και η προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέμβασης στα εσωτερικά της Συρίας από τις ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία. Εγινε φανερό πως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το Ισραήλ ενδιαφέρονται για την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση του συσχετισμού μέσα στο συριακό αστικό καθεστώς, γιατί η ηγεσία του είναι σύμμαχος δυνάμεων στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και αντιτίθεται στις ιμπεριαλιστικές θέσεις και σχεδιασμούς για την περιοχή, που προωθούν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, το οποίο ακόμα κατέχει παλαιστινιακά και συριακά εδάφη.

Η αποδυνάμωση του συριακού καθεστώτος, ή ακόμη και η ανατροπή του, μπορεί να ανοίξει την «όρεξη» όχι μόνο σε ιμπεριαλιστικά σχέδια επίθεσης κατά του Ιράν, αλλά και σε νέους διαμελισμούς κρατών της περιοχής, σε ντόμινο αποσταθεροποίησης και αιματοχυσιών, κάτι που θα φέρει νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε πως οι πανηγυρισμοί αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων για τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» ήταν αβάσιμοι, υποτιμούσαν είτε αποσιωπούσαν τις ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις του σχεδίου για τη «νέα Μέση Ανατολή», αλλά και τις επιδιώξεις των αστικών τάξεων των χωρών αυτών να εκτονώσουν, να χειραγωγήσουν τις λαϊκές αντιδράσεις και να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση των καπιταλιστικών καθεστώτων. Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται, μεταξύ των άλλων, από τις εξελίξεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, η οποία επιπλέον αναβαθμίζει το ρόλο της στην περιοχή.

Σε αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ τονίζει ότι η πορεία της Συρίας είναι εσωτερική της υπόθεση και το Κόμμα μας συγκεντρώνει την προσοχή στο κύριο, που αυτή τη στιγμή είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι ανάλογες επεμβάσεις στην περιοχή, με τη συμμετοχή μάλιστα και της Ελλάδας. Η αντίθεσή μας σε μια πιθανή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, ή ανάλογη επίθεση στο Ιράν, δε σημαίνει παραίτηση από την κριτική στάση που διατηρεί το Κόμμα μας απέναντι στα αστικά καθεστώτα αυτών των χωρών.

5. Η κατάσταση περιπλέκεται λόγω της όξυνσης των ανταγωνισμών που προκαλούνται για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου, τις έρευνες σε ελληνικές περιοχές, αλλά και την ένταση των σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας.

Το Ισραήλ επιδιώκει να αντισταθμίσει τη διάρρηξη των σχέσεων με την Τουρκία, με την αναβάθμιση της παρέμβασής του (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής) στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Οι σχεδιασμοί του μέσα στο καλοκαίρι προωθήθηκαν με απανωτές επισκέψεις αξιωματούχων του σε Ελλάδα και Κύπρο.

6. Το Κόμμα μας απευθύνεται στην εργατική τάξη, στους λαούς της περιοχής και τονίζει πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τον κοινό αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές και την ένταξη αυτού του αγώνα στον αγώνα για την εξουσία. Στο έδαφος αυτό μπορούν να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, δημιουργικά και να αξιοποιήσουν για δικό τους όφελος, για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που θα είναι λαϊκή περιουσία.

Τώρα να δυναμώσει η πάλη για να αποτραπεί κάθε εμπλοκή, κάθε συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους!

18/9/2012

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 41: Η πορεία των χιλίων αόπλων της Ρούμελης (Δεκέμβρης 1947-Γενάρης 1948)

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 41: Η πορεία των χιλίων αόπλων της Ρούμελης (Δεκέμβρης 1947-Γενάρης 1948)

Η πορεία των χιλίων αόπλων της Ρούμελης

Μια αδρή εικόνα των τεράστιων δυσκολιών και εμποδίων, που αντιμετώπιζε και έπρεπε να ξεπερνά ο ΔΣΕ, ιδιαίτερα στο κρίσιμο ζήτημα της άντλησης έμψυχων εφεδρειών και της ενίσχυσής του, δίνει η έκθεση για την πορεία των χιλίων αόπλων της Ρούμελης, που υπάρχει στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός” (έκδοση “Ρ”, Α` τόμος, σελ. 155) και την οποία αναδημοσιεύουμε ολόκληρη:

I. Η οργάνωση της πορείας

“Σύμφωνα με διαταγή του Γ. Α. για αποστολή στη Μακεδονία χιλίων αόπλων, το Αρχηγείο Ρούμελης συγκρότησε μια ταξιαρχία αόπλων από την επιστράτευση, που έκανε στο διάστημα στο διάστημα 20 – 12 – 47 μέχρι τέλη Γενάρη 1948.

Οργανώσαμε τα έμπεδα στα χωριά Βράχα – Κλειστό – Χ/χλια. Συγκροτήσαμε τρία τάγματα και διοίκηση ταξιαρχίας με διοικητή το συναγ. Πουρναρά και ταγματάρχες τους συναγωνιστές Φρυσόμαλλο και Τσικαρδώνη, μόνιμους αξιωματικούς και το συναγ. Θησέα. Διμοιρίτες και λοχαγούς βάλαμε από τους μαθητές, που προορίζαμε για τη σχολή αξιωματικών του Γ. Α. Η κατανομή των μαχητών στα οργανικά τμήματα έγινε ύστερα από επιλογή και ισόμερη ποιοτική κατανομή. Η συμμετοχή της γυναίκας ήταν σημαντική. Ακολουθούσαν πάνω από 300 και τις κατανείμαμε μέσα στις ομάδες.

Οργανώσαμε πολύ γερά τη στρατιωτική και πολιτική δουλιά. Το βάρος μας στις λίγες μέρες στα έμπεδα έπεσε στη στρατιωτική τους εκπαίδευση, στην έντονη πολιτική τους διαπαιδαγώγηση και στην ηθική τους προετοιμασία για την κίνηση.

Επίσης κάναμε όλες τις προετοιμασίες τροφοδοσίας για την περίοδο αναμονής και για την κίνηση. Ετσι από τις 18 – 2 έως 3 – 3 – 48, που περάσαμε τον Πηνειό, το τμήμα τροφοδοτήθηκε με δικά μας τρόφιμα. Επίσης φτιάσαμε για όλους γουρουνοτσάρουχα και εφεδρικά. Οργανώσαμε και τμήμα μηχανικού για πρόχειρες γεφυρούλες, φτιάξιμο δρόμων για πέρασμα ζώων, κλπ. Στην κίνησή μας προσέχαμε ιδιαίτερα τα παρακάτω: α) Πριν από κάθε άλμα μας, κάναμε σύσκεψη των στελεχών μέχρι διμοιρίτες, τους κατατοπίζαμε απ’ όλες τις πλευρές και κυρίως για την επαγρύπνηση κατά την πορεία. β) Καθορίσαμε για κάθε ώρα σιωπηρό προσκλητήριο, δηλαδή σ’ όλη την πορεία ήταν υποχρεωμένος ο διμοιρίτης ν’ αναφέρνει κάθε ώρα στο λοχαγό ότι βαδίζει κανονικά και έρχονται όλοι οι άνδρες του. γ) Προσπαθούσαμε κάθε τάγμα να έχει δυο συνδέσμους, ώστε, ξέροντας πού θα πάμε, να μπορεί να κινείται μόνο του, έστω κι αν έμενε λίγο πίσω. Καταργήσαμε το τηλέφωνο από στόμα σε στόμα και κάθε εντολή ή ειδοποίηση γινόταν με συνδέσμους. Είχαμε έφιππη ομάδα συνδέσμων, που κινούνταν μπρος – πίσω και παρακολουθούσε τον τρόπο κίνησης της φάλαγγας. δ) Ανάλογα με την ταχτική κατάσταση, δίναμε και το σχηματισμό της φάλαγγας στην πορεία, δηλαδή κατά τριάδες, τετράδες ή φάλαγγα κατ’ άντρα ή σε παράταξη διμοιριών. Αυτό καθοριζόταν ανάλογα με το έδαφος. Π.χ., όπου έπρεπε να κάνουμε γρήγορο πέρασμα δημόσιου δρόμου και μείωση της επιμήκυνσης της φάλαγγας, δίναμε σχηματισμό παράταξης. Αυτό έγινε στο δημόσιο δρόμο Λάρισας – Βόλου κλπ.”.

II. Πέρασμα του κάμπου της Λάρισας

“Η κίνηση αρχίζει από το χώρο της Βράχας στις 18 – 2 – 48 κάτω από άσχημες καιρικές συνθήκες, με ενάμισι μέτρο χιόνι. Φτάσαμε στο Δερελί στις 19 – 2 – 48 το απόγευμα και μείναμε και την ημέρα της 20 – 2. Εκεί παραλάβαμε και τρεις εκατοντάδες άοπλους Θεσσαλούς, που τους εντάξαμε στα τρία τάγματα. Αυτό το υλικό, όμως, ήταν αδούλευτο, ηθικά και ψυχολογικά απροετοίμαστο για μια τέτοια κίνηση και μας έβλαψαν, γιατί έσπερναν την ηττοπάθεια και λιποταχτούσαν στο δρόμο.

Τη νύχτα της 20 προς 21 – 2 η φάλαγγα των αόπλων, μαζί μ’ ένα τμήμα συνοδείας, κινήθηκε από Δερελί και ύστερα από σύντονη πορεία, αφού διανύσαμε 45 χιλιόμετρα με δύο μόνο στάσεις, φτάσαμε τις πρωινές ώρες στο Ταμπακλί (Βλέπε το χάρτη).

Το πρωί της 22 – 2 ξεκινήσαμε με κατεύθυνση Καραντάου – Κάμπο Λάρισας – Μαυροβούνι. Την κίνηση αναγκαστικά την κάναμε ημέρα, γιατί τη νύχτα έπρεπε να μπούμε στον κάμπο της Λάρισας, να τον περάσουμε, και το πρωί να βγούμε στο Μαυροβούνι. Συνολικά, 24 ώρες σύντονη πορεία. Στο πέρασμα, μας βοήθησε και η πυκνή ομίχλη, καθώς επίσης και το χτύπημα του Αλμυρού, που ενεργούσε ταυτόχρονα το Αρχηγείο Θεσσαλίας.

Μόλις φτάσαμε στη σιδηροδρομική γραμμή Βόλου – Φαρσάλων, ο εχθρός μάς επιτέθηκε με τανκ, ιππικό και χωροφυλακο-ΜΑΥδες. Τους ανατρέψαμε σε μια ώρα, χωρίς η κύρια φάλαγγα να σταματήσει καθόλου την πορεία της. Η νύχτα μας βρήκε στο Καλό Νερό. Μέχρις εδώ η φάλαγγα είχε βαδίσει 10 ώρες, χωρίς στάση και με κανένα βραδυπορούντα, παρά τη λάσπη. Αφού κάναμε μια ώρα στάση, ετοιμάσαμε τη διάταξή μας για τη νυχτερινή κίνηση, μα και για την αντιμετώπιση του εχθρού, κυρίως στο δημόσιο δρόμο Λάρισας – Βόλου. Η φάλαγγα συνεχίζει την πορεία της.

Περάσαμε από την ενέδρα στο Καλό – Νερό και Μοσχοχώρι και πλησιάσαμε στον κάμπο κοντά στο δημόσιο Λάρισας – Βόλου. Ο εχθρός έπιασε θέσεις στο δημόσιο και 12 τανκ περιφέρονταν, ανεβαίνοντας μέχρι το ύψωμα. Προωθήσαμε τμήμα πεζικού και ιππικού σαν σταθερές πλαγιοφυλακές δεξιά και αριστερά του δημόσιου, που άρχισαν να χτυπιούνται με τα τανκ και άλλες εχθρικές δυνάμεις. Η κύρια φάλαγγα βαδίζει σε σχηματισμό παράταξης διμοιριών και με κινητή πλαγιοφυλακή δεξιά και αριστερά των αόπλων.

Περάσαμε το δημόσιο με ταχύτητα και βαδίζαμε προς τη λίμνη της Κάρλας. Μέχρι την Κέρλα, η φάλαγγα βαδίζει 6 ώρες με λάσπη μέχρι το γόνα. Τα μάχιμα τμήματα αντιμετώπισαν με ηρωισμό τανκ και τις λοιπές εχθρικές δυνάμεις, κατέστρεψαν 5 τανκ και προξένησαν και άλλες απώλειες στον εχθρό.

Στη μάχη, χάσαμε μόνο 7 άοπλους εξαφανισθέντες. Ο ηρωισμός των αόπλων είναι χωρίς προηγούμενο. Βαδίζουν αδιάκοπα μέσα στη λάσπες, άνω τα εχθρικά πυρά περνάνε πάνω από το κεφάλι τους. Μέσα στη λίμνη, βαδίζουν, επίσης, με το νερό μέχρι το γόνα επί 2 ώρες. Στις 9 το πρωί της 23/2, φτάνουμε στο χωριό Καλαμάκι του Μαυροβουνίου. Βαδίσαμε 13 ώρες χωρίς στάση και χωρίς βραδυπορούντες. Στο Καλαμάκι δεχτήκαμε πολύωρη αεροπορική επιδρομή με ασήμαντες απώλειες”.

III. Προς τα Πιέρρια

“Στις 24/2 βαδίσαμε όλη τη μέρα και η φάλαγγα των αόπλων φθάνει στο χωριό Σκήτη. Τα τμήματα συνοδείας αποκρούουν εχθρική κίνηση από Αγυιά προς Ποταμιά, καταδιώκουν τον εχθρό και συλλαμβάνουν 10 αιχμαλώτους.

Στις 25/2 αντιμετωπίσαμε κίνηση ενός εχθρικού τάγματος, που ήρθε από τη Λάρισα και ενός της Αγυιάς στα υψώματα Ποταμιάς – Σκήτη. Ο εχθρός ανατράπηκε και καταδιώχθηκε μέχρι την Αγυιά, αφήνοντας 30 νεκρούς και 6 αιχμαλώτους.

Τη νύχτα της 25 προς 26/2 περάσαμε τον Αγιόκαμπο, φτάσαμε στην Αθανάτη και την άλλη νύχτα φτάσαμε στην Καρύτσα – Κισσάβου. Το πέρασμα του Πηνειού ήταν πολύ δύσκολο. Ο εχθρός με το αντιτορπιλικό του βρίσκεται μόνιμα εκεί, κατόρθωσε να βρει βάρκες στις εκβολές του Πηνειού, που δεν ήταν καλά φυλαγμένες και τις κατάστρεψε.

Στις 27/2, εχθρικό τμήμα που κινήθηκε από Λασποχώρι προς Τσαγέζι το ανατρέψαμε και το καταδιώξαμε. Χρειαστήκαμε τέσσερις μέρες για να φτιάξουμε τις βάρκες και για να στείλουμε σύνδεσμο στα τμήματα που βρίσκονταν στον Ολυμπο.

Στις 2/3 περάσαμε 410 άνδρες άοπλους μαζί με τα στελέχη, που όλοι τους πέρασαν καλά και τις πρώτες πρωινές ώρες της 3/3 έφτασαν στον Παντελεήμονα του νότιου Ολύμπου.

Τη μέρα της 3/3, μπάσαμε τους υπόλοιπους 750 άοπλους μέσα στις εκβολές του Πηνειού και τους καλύψαμε. Εκμεταλλευτήκαμε την απουσία του αντιτορπιλικού και αρχίσαμε μέρα το πέρασμα. Περάσαμε όλοι και βαδίσαμε προς το Παπαπούλι πάνω στη σιδηροδρομική γραμμή. Στις 5 η ώρα το πρωί της 4/3 φθάσαμε στον Πλαταμώνα ύστερα από 15 ώρες συνεχή πορεία και προσπάθεια για το πέρασμα του Πηνειού.

Μόλις φθάσαμε στα υψώματα του Παντελεήμονα, ο εχθρός κατέλαβε το Νεζερό και την Καρυά και η θέση μας ήταν δύσκολη. Το μόνο που μας έμενε ήταν να ελιχθούμε από τον κάμπο της Λεπτοκαρυάς μεταξύ δρόμου Λιτόχωρου – Κατερίνης. Επιστροφή προς τον Κίσσαβο ήταν πια αδύνατη, γιατί ο εχθρός είχε πιάσει και κει όλα τα περάσματα.

Αμέσως προωθήσαμε ανθρώπους να μαζέψουν πληροφορίες για την κίνηση του εχθρού στη Λεπτοκαρυά και στείλαμε μια διμοιρία να πιάσει τη διάβαση στο σταθμό Λεπτοκαρυάς. Δύναμη συνοδείας είχαμε μαζί μας ένα τάγμα Θεσσαλών που είχε 6 οπλοπολυβόλα ο κάθε λόχος του και 2 – 3 ντουφέκια ή κάθε ομάδα. Τη νύχτα της 4 – 5/3, περάσαμε χωρίς να συναντήσουμε εμπόδια από Παντελεήμονα, Κάμπο Λεπτοκαρυάς – δημόσιο Λιτοχωρίου – Κατερίνης και τις πρώτες πρωινές ώρες φτάσαμε στα υψώματα Λιτόχωρου μετά από 12 ώρες συνεχή πορεία.

Τη νύχτα της 5 – 6/3, κινηθήκαμε και φθάσαμε στη Λόκοβα και τη νύχτα της 6 – 7/3 περάσαμε το σανατόριο Πέτρας και φτάσαμε το πρωί στο ύψωμα Μόρνας. Από κει βαδίσαμε όλη σχεδόν τη μέρα και τη νύχτα και φτάσαμε στου Κόρακα τα Καλύβια. Από τις 3 – 9/3 που κινηθήκαμε από τον Κίσσαβο μέχρι τα Πιέρρια οι άνδρες δεν έφαγαν τίποτα εκτός από τέσσερα κατσαμάκια και σε 6 μέρες και τις 4 άλλες μέρες τούς δίναμε μόνο από 40 δράμια καλαμπόκι βραστό την ημέρα”.

IV. Ο αγώνας στα Πιέρρια

“Τη νύχτα της 13 προς 14/3, παίρνοντας μαζί μας και το άλλο τάγμα αόπλων, που είχε περάσει πρώτο και μας βρήκε αυτή τη μέρα, κινηθήκαμε προς Λάπατα. Εδώ κατορθώσαμε να δώσουμε 100 δράμια πατάτα για συσσίτιο. Τη νύχτα της 14 προς 15 του Μάρτη, προχωρήσαμε από Λάπατα προς Τουμπανάρι. Από δω θα εξορμούσαμε να περάσουμε το δημόσιο Θεσσαλονίκης – Λάρισας προς τον Αμάρμπεη, τη νύχτα αυτή έκανε φοβερό κρύο και βοριάς. Η φάλαγγα με τα μεταγωγικά της κινούνταν αργά, με αποτέλεσμα να παγώσουν 10 άοπλοι και μερικοί από τους ενόπλους της 16ης ταξιαρχίας, που μας συνόδευε στο πέρασμα.

Ο εχθρός αντιλήφθηκε την κίνησή μας και αμέσως εκδηλώνεται. Πιάνει τη Λάβα – Σαραντάπορο – Βίγλα και συνέχεια το δημόσιο μέχρι τη γέφυρα της Βούρμπας και το Λιβάδι. Ταυτόχρονα, ενεργεί και καταλαμβάνει τα δυτικά αντερείσματα της Σιάπκας. Στις θέσεις που βρισκόμαστε αναγκαστήκαμε να περιμένουμε μέχρι τις 11 η ώρα τη νύχτα ένα τάγμα της 16ης, που είχε αδικαιολόγητα καθυστερήσει. Τώρα για να προχωρήσουμε από το Σαραντάπορο αποκλείονταν. Αν πάλι επιχειρούσαμε να περάσουμε δίπλα από το Λειβάδι, κοντά στη γέφυρα της Βούρμπας, βρισκόμαστε σε τέτοια μειονεκτική θέση, ώστε θα παθαίναμε μεγάλες ζημιές. Θα χάναμε σχεδόν στο σύνολό τους τους άοπλους, το βαρύ οπλισμό και θα είχε αρκετές απώλειες και το ένοπλο τμήμα. Ετσι, αποφασίσαμε να μην περάσουμε, να πιάσουμε θέσεις καλές στα Κουτσούπια και να αντιμετωπίσουμε το πέρασμα πάνω σε άλλη βάση. Τη νύχτα της 15 προς 16 κινηθήκαμε και φτάσαμε στα Κουτσούπια, όπου πήραμε διάταξη.

Τα πρωί ο εχθρός επιτέθηκε από Παληογράτσανο – Καστανιά και από Λειβάδι προς Κουτσούπια. Τον αποκρούσαμε προξενώντας του σοβαρές απώλειες. Η αεροπορία μάς βομβάρδιζε σκληρά επί 10 ολόκληρες ώρες. Οι εχθρικές επιθέσεις αποκρούστηκαν επίσης και στις 17 – 3. Αυτή τη μέρα ρίξαμε και ένα αεροπλάνο.

Μπροστά στην κατάσταση που διαμορφωνόταν, η μόνη λύση ήτανε να διαλύσουμε τη φάλαγγα των αόπλων και να τους συγχωνεύσουμε στα τμήματα των Πιερρίων και της 16ης ταξιαρχίας. Να αποκεντρωθούν τα τάγματα στα Πιέρρια, παίρνοντας διάταξη και σε περίπτωση μεγαλύτερης πίεσης να διεισδύσει το καθένα ξεχωριστά στο χώρο Β. και Ν. Ολυμπο – Λαφίνα μέχρι Αμάρμπεη. Την ίδια μέρα προχωρήσαμε στη συγχώνευση των αόπλων στα ένοπλα τμήματα.

Τη νύχτα όλα τα τάγματα κινήθηκαν καταλαμβάνοντας τις παρακάτω θέσεις: Ενα τάγμα τη θέση Πέντε Πύργοι – Γκίνη, άλλο τάγμα τους Αγιους Αθανάσηδες Καταφυγίου, άλλο τάγμα συνέχεια τα υψώματα απαγορεύοντας κίνηση από Βελβενδό, άλλο τάγμα στη Σαρακατσάνα και άλλο στου Παππά – χωράφι. Εν τω μεταξύ, επειδή το επισιτιστικό είχε φτάσει σε αδιέξοδο και ψοφούσαν και τα μουλάρια, αναγκαστήκαμε να τα σφάξουμε και έτσι τα τμήματα έφαγαν λίγο και κρατήθηκαν στα ποδάρια τους.

Την αποκέντρωση των αόπλων στα τάγματα και την κίνησή μας από πολλές κατευθύνσεις, αφού αφήναμε το βαρύ οπλισμό, έπρεπε να την είχαμε κάνει από τις 13/3 που ξεκινήσαμε για το πέρασμα, μια και διαπιστώσαμε ότι, αν μας έχουν πιάσει το Σαραντάπορο, θα ήταν δύσκολο να περάσει μια τέτοια βαριά φάλαγγα. Εδώ όμως μας ξεγέλασε το γεγονός ότι δεν παρατηρήσαμε καμιά εχθρική κίνηση.

Ο εχθρός συνέχισε και την άλλη μέρα την πίεσή του με την ενίσχυση πυροβολικού και αεροπορίας. Σκοπός του είναι να μας εξοντώσει. Τα τμήματά μας τον αντιμετωπίζουν με πείσμα και παλικαριά. Αλλά θα ήταν αδύνατο να τους κρατήσουμε περισσότερο από 2 – 3 μέρες ακόμα, γιατί δεν είχαμε πυρομαχικά, είχαμε αρρώστους, τραυματίες και άλλον κόσμο τον Πιερρίων, μικρά παιδιά, γέρους κλπ., γύρω στους 500. Το κρύο τσάκιζε τα τμήματα, το επισιτιστικό ήταν δύσκολο.

Σε σύσκεψη που έγινε με στελέχη του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας καταλήξαμε στο ότι μέσα σε δύο μέρες πρέπει ν’ αποκρύψουμε σε μικρές ομάδες τραυματίες και αρρώστους και τα τμήματα να κάνουν διείσδυση προς Β. Ολυμπο – Λαφίνα και προς Αμάρμπεη. Φυσικά, μια τέτοια κίνηση ήταν δύσκολη και υπήρχε πιθανότητα να ‘χουμε απώλειες. Το γεγονός αυτό δημιούργησε ορισμένες ταλαντεύσεις σε μικρά στελέχη. Πάντως, στις 20/3 πήραμε την απόφαση να γίνει οπωσδήποτε η διείσδυση και έδωσα διαταγή στα δύο τάγματα Παλαιολόγου να είναι έτοιμα. Ανάλογα θα ελίσσονταν και τα άλλα τάγματα.

Πράγματι τη νύχτα της 20 προς 21/3 ξεκινήσαμε από την κορυφογραμμή Αρβανίτη – Φλάμπουρο και φτάσαμε το πρωί στα Κουτσούπια. Ο εχθρός αιφνιδιάστηκε, γιατί υπολόγιζε ότι οι χιονισμένες βουνοκορφές είναι αδιαπέραστες. Ο ίδιος είχε προσπαθήσει ν’ ανοίξει το χιόνι και δεν μπόρεσε, γιατί τότε ήταν μαλακό.

Από τον εχθρό γινήκαμε αντιληπτοί από κακό τρόπο κίνησης των τμημάτων, που δεν κινήθηκαν στις καθορισμένες ώρες. Είμαστε όμως σε πολύ πλεονεκτική θέση, γιατί τον είχαμε καβάλα. Ο εχθρός κινήθηκε με ταχύτητα για να βελτιώσει τις θέσεις του, φοβούμενος κύκλωση. Από την παγωνιά είχαμε περί τους 15 νεκρούς και λιποτάκτες”.

V. Πέρασμα στα Χάσια

“Μόλις νύχτωσε, η φάλαγγα βαδίζει από Σιάπκα, δίπλα από Πύργο, δεξιά του Λειβαδιού, περνάει συνέχεια το δημόσιο δρόμο και βγαίνει στα υψώματα του Αμάρμπεη. Αντίσταση δε βρήκαμε πουθενά. Εδώ όμως πρέπει να ειπούμε ότι πολλά στελέχη μας δεν έπαιξαν το ρόλο, που απαιτούσαν οι κρίσιμες στιγμές αυτής της νύχτας. Ανώτερο στέλεχος της 16ης ταξιαρχίας, που το αφήσαμε να μαζεύει τους βραδυπορούντες, όχι μόνο δεν επέβλεψε σ’ αυτή τη δουλιά, αλλά άφηνε τους άντρες να σκορπάνε στα μαντριά, για να βρούνε φαΐ. Ετσι είχαμε περί τους 40 αγνοούμενους αόπλους και ένοπλους.

Η κατάσταση των μαχητών μας ήταν πολύ άσχημη. Η πείνα και η κούραση απερίγραπτη. 65 είχαν πρηστεί τα ποδάρια τους, αλλά παρ’ όλα αυτά ακολουθούσαν τη φάλαγγα μπουσουλώντας! Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχίζεται για πολύ, γιατί εν τω μεταξύ άρχισαν οι αψιμαχίες με τον εχθρό. Κι εδώ πρέπει επίσης να σημειώσω ότι μερικά στελέχη δεν έδειξαν τη στοργή που χρειαζόταν και εγκατέλειψαν 10 απ’ αυτούς.

Τη νύχτα της 24 προς 25/3 κινηθήκαμε προς τη Σινοκερασιά (Αντιχασίων), νομίζοντας ότι δίπλα μας έχουμε τον Υψηλάντη. Κι αυτή τη βραδιά δε βαδίζει καλά η φάλαγγα. Κάνουν στάση πάνω στο δημόσιο Ελασσόνας – Δεσκάτης και σκορπούν σε μαντριά, γιατί πολλά στελέχη δεν ενεργούν δραστήρια να συγκρατήσουν τους άντρες.

Μόλις πήρανε διάταξη στη Σινοκερασιά ξημερώνοντας, παρατηρώ εχθρικό τάγμα στο Φλαμπουρέσι, εχθρό στην Τσούκα, τάγμα στο Διάσελο και ΜΑΫδες στην Ασπροκκλησιά. Τα τμήματα δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Τα οπλ/λα είχανε 50 σφαίρες. Ο εχθρός άρχισε την επίθεση στις 5 η ώρα. Ανατρέπει τα τμήματα Παλαιολόγου, γιατί τελείωσαν οι σφαίρες τους. Με τέσσερις ομάδ. νέων κρατάμε το ύψωμα Ασπροκκλησιάς, ενώ όλοι οι άλλοι συμπτύσσονται προς την Ανθρακιά.

Μέχρι το βράδυ συγκεντρώσαμε όλον τον κόσμο και τη νύχτα της 25 προς 26 βαδίσαμε και φτάσαμε στην Ανθρακιά, όπου βρήκαμε φιλικά τμήματα. Από Πιέρρια προς Χάσια χάσαμε 20 μαχητές στις μάχες. Μερικές δεκάδες χάθηκαν αδικαιολόγητοι μέσα στα μαντριά και ελάχιστοι μόνο λιποτάχτησαν.

Συνολικά βαδίσαμε, πολεμώντας 42 μέρες”.

Περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/