9 Σεπ 2016

Ο Μελιγαλάς και η παραχάραξη της Ιστορίας


Εδώ και πολλές δεκαετίες, κάθε Σεπτέμβρη, η κωμόπολη του Μελιγαλά Μεσσηνίας γίνεται το επίκεντρο ακροδεξιών, φασιστικών συναθροίσεων στις οποίες τιμούνται τα…ηρωϊκά «θύματα των κομμουνιστοσυμμοριτών». Το ακροδεξιό πολιτικό «πανηγύρι» στο Μελιγαλά κρατάει χρόνια. Από το 1953, με την ανοχή και στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος, ξεκίνησε στην περιοχή η τέλεση ετήσιων εκδηλώσεων μνήμης. Η Χούντα αναβάθμισε το γεγονός προσθέτοντας επισημότητα στις φασιστοσυνάξεις του Μελιγαλά- το 1967 παραβρέθηκε ο αρχιπραξικοπηματίας Παττακός, ενώ την επόμενη χρονιά ήταν η σειρά του «αντιβασιλέα» Ζωιτάκη. Τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστικό ρόλο στις εκδηλώσεις έχει η ναζιστική-εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής που δε χάνει ευκαιρία να τιμά τους πολιτικούς της προγόνους με συνθήματα τύπου «Τιμή στους χίτες και  ταγματασφαλίτες».
Παράλληλα με τις φασιστοσυνάξεις του Μελιγαλά ξεδιπλώνεται, εδώ και πολλά χρόνια, μια προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας και των πραγματικών γεγονότων της εποχής εκείνης. Η προσπάθεια αυτή δεν περιορίζεται ασφαλώς μονάχα στον χοντροειδή, λυσσασμένο αντικομμουνισμό του χρυσαυγίτικου εσμού. Βασικό ρόλο στη χυδαία παραποίηση της ιστορίας παίζει η σοβαροφανής αστική ιστοριογραφία του λεγόμενου «νέου κύματος» που εκπροσωπούν καθηγητές όπως οι περίφημοι κ.κ. Μαραντζίδης και Καλύβας.
Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται: α) Να συκοφαντηθούν οι αγώνες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και ευρύτερα το ΚΚΕ και η ταξική πάλη, β) Να αθωωθεί στην συνείδηση του λαού το αστικό πολιτικό σύστημα και οι επιλογές της εγχώριας πλουτοκρατίας και γ) Να παρουσιαστούν τα Τάγματα Ασφαλείας και οι λοιπές εγκληματικές δωσιλογικές συμμορίες δήθεν ως πατριωτικές οργανώσεις.
Με βάση τα παραπάνω, οι αναθεωρητές της Ιστορίας επιχειρούν να κάνουν το άσπρο-μαύρο αναφορικά με τα γεγονότα του Μελιγαλά. Για να το πετύχουν αυτό δε διστάζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, να παρουσιάσουν τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας ως… άμυνα και αντίσταση πληθυσμών και οργανώσεων απέναντι στην υποτιθέμενη βία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ! Σε ένα όργιο παραχάραξης της Ιστορίας γράφει, λόγου χάρη, ο καθ. Στάθης Καλύβας: «Η εκστρατεία δολοφονίας αμάχων που διεξήγαγε το ΕΑΜ το χειμώνα του 1943-44 δεν περιορίστηκε στην Αργολίδα. Ένα παρόμοιο κύμα δολοφονιών σάρωσε ολόκληρη την Πελοπόννησο, ενδεχομένως και ολόκληρη τη χώρα» [1]. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πολυσυζητημένος βρετανός ιστορικός Mark Mazower, ο οποίος δικαιολογεί τις θηριωδίες των Γερμανών Ναζί και των ταγματασφαλιτών ως αποτέλεσμα της… ΕΑΜικής βίας! Να τι γράφει: «η Αριστερά με τις συστηματικές δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων της, πυροδότησε τα αντίποινα των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας» [2].
Τα Τάγματα Ασφαλείας, που συγκροτήθηκαν στα τέλη του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση του Ι.Ράλλη, ήταν γέννημα της αστικής τάξης και εντάχθηκαν στους αστικούς σχεδιασμούς για την μεταπολεμική εξέλιξη της κατάστασης στη χώρα. Σκοπός τους ήταν να αποτελέσουν την οπισθοφυλακή των Γερμανών όταν αυτοί θα αποχωρούσαν, ώστε να απασχολήσουν και να φθείρουν τον ΕΛΑΣ μέχρι την έλευση των «συμμαχικών» βρετανικων δυνάμεων.Σύμφωνα με τον ίδιο τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη «ήτο απαραιτητος ανάγκη να υπάρχουν τμήματα απολύτως εθνικιστικά, δυνάμενα να αντιπαλαίσουν κατά των καταχθονίων σκοπών του κομμουνισμού»  [3]. Το ρόλο των Ταγμάτων Ασφαλείας ομολογεί και ο αρχηγός της βρετανικής αποστολής ταγματάρχης Κρις Γκουντχάουζ γράφοντας: «Ο Ράλλης έβλεπε τα Τάγματα Ασφαλείας ως μία γέφυρα διά το πέρασμα της Ελλάδος από της γερμανικής κατοχής εις την απελευθέρωσίν της υπό των συμμάχων, χωρίς να μεσολαβήσει κανένα χάος».
Το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος, από τους δωσίλογους Ράλληδες μέχρι τους «αντιστασιακούς» του Καϊρου Γεώργιο Παπανδρέου και Σοφ. Βενιζέλο, υπήρξε συνυπεύθυνο για τα εγκλήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας. Δρώντας στο πλευρό των κατοχικών δυνάμεων, οι ταγματασφαλίτες έπαιρναν μέρος σε μάχες μαζί με τους Ναζί, συμμετείχαν σε μπλόκα (Καλογρέζα, Κοκκινιά κλπ.), βασάνιζαν, κρεμούσαν και εκτελούσαν πατριώτες, έκαιγαν, βίαζαν, λεηλατούσαν. Συμμετείχαν σε απάνθρωπες θηριωδίες όπως αυτές στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Χορτιάτη.
Τα γεγονότα του Μελιγαλά έλαβαν χώρα το Σεπτέμβρη του 1944. Οι γερμανοί είχαν ήδη αποχωρήσει από την Πελοπόννησο. Ωστόσο, οι οδηγίες της λεγόμενης κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» και των Βρετανών προς τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ έως ότου φτάσουν οι πρώτες βρετανικές δυνάμεις. Εντωμεταξύ, λίγους μήνες πριν, ομάδες ταγματασφαλιτών στη Μεσσηνία επιδίδονταν σε όργια βίας και τρομοκρατίας, σκοτώνοντας αντιστασιακούς και λεηλατώντας ολόκληρα χωριά (Εφημ. «Ελεύθερη Μεσσηνία», 21/6/1944).
Μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τον ΕΛΑΣ στις 8/9/1944, ένα τμήμα ταγματασφαλιτών με επικεφαλής τον κατοχικό νομάρχη Μεσσηνίας Δ.Περρωτή κατάφερε να διαφύγει προς το Μελιγαλά. Στο δρόμο προς το Μελιγαλά, οι συνεργάτες των Ναζί δολοφόνησαν 34 άτομα (30 εκ των οποίων ήταν άμαχοι). Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, αν και θα μπορούσαν εύκολα, χωρίς καμία προειδοποίηση να κατατροπώσουν τους περίπου 1000 εγκλωβισμένους στο Μελιγαλά ταγματασφαλίτες, ζήτησαν την παράδοση των Ταγμάτων Ασφαλείας ώστε να λήξουν οι συγκρούσεις. Ακολουθώντας τις οδηγίες των βρετανών και της κυβέρνησης του Καϊρου, οι Ταγματασφαλίτες αρνήθηκαν να παραδοθούν. Έπειτα από τριήμερη, σκληρή μάχη στην περιοχή του Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ βγήκε θριαμβευτής.
Στα γεγονότα εκείνα αναφέρεται εκτενώς ο Στάθης Κανναβός, γιατρός και έπαρχος διοικητικού προσωπικού της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) την εποχή εκείνη [4]:
«11 Σεπτέμβρη. Στην οχυρωμένη μ’ όλα τα μέσα της πολεμικής τέχνης από τους Γερμανούς κωμόπολη του Μελιγαλά, έχουν συγκεντρωθεί να δώσουν την αποφασιστική δολοφονική τους μάχη, οι πιο αιμασταγείς ταγματαλήτες 2 επαρχιών. Οι βάσεις Βελίκας, Καλαμάτας, Μελιγαλά, Διαβολιτσιού, Δώριου, Κοπανακιού. Αποβραδίς, οι ηρωικοί ΕΛΑΣίτες του 8ου και 9ου Συντάγματος, έχουν δέσει γύρω από το άντρο αυτό της εθνοπροδοσίας ασφυκτικό κλοιό. Εφεδροελασίτες και από τις 3 επαρχίες πλαισιώνουν κι εδώ, στις πρώτες γραμμές, τον ΕΛΑΣ, ενεργούν αναγνωρίσεις, δίνουν πληροφορίες. Και τρεις μέρες και τρεις νύχτες, από το χάραμα της 12 Σεπτέμβρη, ο μικρός κάμπος και τριγύρω τα βουνά κρατούν την ανάσα τους στο ασταμάτητο σάλαγο της φονικής σύρραξης. Για τον ΕΛΑΣ, χάρη στις Καζέρτες και στα Λίβανα, κάθε σφαίρα, είναι ακριβότερη κι από το χρυσό. Είσαι υποχρεωμένος χίλιες να σφυρίζουν στ’ αυτιά σου και ν’ απαντάς με μία. Μονάχα που διαθέτει κανόνι! Είναι μια σκέτη κάννη, ψαρεμένη από το ΕΛΑΝ στ’ απομεινάρια κάποιου ναυαγίου. Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ’ έναν αρμακά πέτρες. Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω – κάτω. Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!
14 Σεπτέμβρη. Μια εγγλέζικη αποστολή έρχεται καταϊδρωμένη και ζητάει να περάσει στις γραμμές της εθνοπροδοσίας. Θα έπειθε λέει, τους αλήτες να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση. Οταν το παράλλο πρωινό, αιχμάλωτοι πια του ΕΛΑΣ, οι διπλοπουλημένοι αυτοί στους ξένους επιδρομείς “εθνικόφρονες” ρωτήθηκαν γιατί έστω και την τελευταία στιγμή δε δέχτηκαν να σταματήσουν την αιματοχυσία, η απάντησή τους ήταν και πάλι αυτή του αναίσθητου, επαγγελματία προδότη.
– Οι Εγγλέζοι μας πίεσαν να συνεχίσουμε…
Για το Μεσσηνιακό λαό για μια ακόμη τώρα φορά ενισχύονταν οι ανησυχίες του για το αύριο, ενώ οι ταγματαλήτες με τις ευλογίες τώρα γερμανών, εγγλέζων, της κυβέρνησης συνέχιζαν με πιο πολλή λύσσα, και αναισθησία το αιματοκύλισμα του λαού. Ο ΕΛΑΣ έχασε όσα σε καμιά μάχη του με τους Γερμανούς, κάπου 200 διαλεχτά παλικάρια. Οι ταγματαλήτες ως την τελευταία στιγμή, έβγαλαν από το Μπεζεστένι ομήρους τους και τους εκτελούσαν.
15 Σεπτέμβρη. Λίγο μετά το ηλιβάρεμα, οι δολοφόνοι του Μελιγαλά, σηκώνουν από παντού λευκές σημαίες. Πετούν στα φυλάκια τα άτιμα όπλα τους και μπουλούκια – μπουλούκια, τρέχουν να κλειστούν στο Μπεζεστένι. Λίγες στιγμές πριν την παράδοσή τους, στις ανατολικές παρυφές της κωμόπολης είχε φτάσει χωρίς να προλάβει να πάρει μέρος στη μάχη το 11ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ μαζί με το θρυλικό καπετάνιο του Λαϊκού μας στρατού – τον Αρη Βελουχιώτη. Ο πόνος, η οργή και το αίσθημα της πιο άγριας εκδίκησης των χιλιάδων μαυροφορεμένων από τα γύρω χωριά που πλημμύρισαν την κωμόπολη ήταν ολόκληρο βουνό. Και μ’ όλα αυτά, ο πατριωτισμός και η ανθρωπιά του εθνικολαϊκού μας κινήματος δεν υστέρησε. Από την πρώτη ημέρα με τη βοήθεια του ΕΛΑΣ διώχτηκαν στα χωριά τους εκατοντάδες ανοργάνωτοι, που περιφέρονταν στην πόλη, λεηλατούσαν και προκαλούσαν ανεύθυνα. Από τις πρώτες στιγμές οι κατά τόπους οργανώσεις ξεκαθάρισαν από το Μπεζεστένι πάνω ίσως κι από χίλιους Γερμανοντυμένους που υποτίθονταν ότι δε βαρύνονταν μ’ εγκλήματα και τους έστειλαν στα σπίτια τους. Από την ίδια ημέρα το Λαϊκό Συμβούλιο Αυτοδιοίκησης συνέρχονταν και με εισήγηση του υποφαινόμενου αποφάσιζε την οργάνωση συσσιτίου για τις οικογένειες των ταγματαλητών!
Και μέσα σ’ ένα τέτοιο αιμοσταγές περιβάλλον το ανθρώπινο πρόσωπο του Λαϊκού μας αγώνα, εύρισκε και πάλι την αντοχή του να εκδηλωθεί.
16 Σεπτέμβρη. Ενα μετά το άλλο τα 3 Συντάγματα του Λαϊκού Στρατού αποσύρονται από το Μελιγαλά και προχωρούν από την απάνω Τριφυλία, την Ιθώμη, την Εύα, τη Βουφράδα, σ’ ένα μέτωπο που πιάνει όλο το μάκρος του Νομού. Ολες οι δυνάμεις θα συγκλίνουν στους Γαργαλιάνους, τη μεγάλη αντάρτισσα πόλη του Μωρηά, με τους 600 αντάρτες της και τους χιλιάδες κυνηγημένους της. Εδώ έχει φωλιάσει ο αρχιδολοφόνος Στούπας και με τις ορδές του συνεχίζει και μετά την αποχώρηση των Γερμανών τις επιδρομές και τη σφαγή στα χωριά της Κάτω Τριφυλίας και της Πυλίας.
Στη σύρραξή του αυτή με τα τελευταία υπολείμματα της εθνοπροδοσίας, ο ΕΛΑΣ πληρώνει και πάλι μ’ ακριβές απώλειες. Οι δολοφόνοι του Στούπα, ηττημένοι, σκορπίζονται στις σταφίδες και στην πορεία τους προς την Πύλο αιματοκύλησαν την περιοχή, σκοτώνοντας άνανδρα, κάθε χωριάτη που δούλευε ανύποπτος στα χτήματά του. Ο αρχιπροδότης Στούπας κλείνεται στο Κάστρο της Πύλου να γλιτώσει. Μα κάποτε αποκάνει από την αντιλαϊκή λύσσα του και αυτοκτονεί.
Ετσι, στις 20 Σεπτέμβρη η Μεσσηνία είναι λεύτερη. Ο ηρωικός καπετάνιος του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Αρης Βελουχιώτης προχωρεί σ’ όλο το μάκρος, από Πύλο – Μεσσήνη, Αρκαδικά σύνορα, αποχαιρετάει το λαό και με τα 3 Συντάγματα του ΕΛΑΣ τραβάει για το κέντρο του Μωρηά.
Εκεί, στα τέλη του Σεπτέμβρη, έφτανε στην Καλαμάτα και ο αντιπρόσωπος της Κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» κ. Παναγ. Κανελλόπουλος. Από την πρώτη κι όλας στιγμή φάνηκε ότι μοναδική έγνοια και αγωνία της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ήταν το πώς θα περιμαζέψει, θα διατηρήσει οπλισμένους και θα μεταφέρει στην Αθήνα τους ταγματαλήτες, για τη νέα αιματοχυσία που ετοίμαζε με τους Αγγλους πάτρωνές της. Λαϊκές επιτροπές από όλα τα στρώματα ανεβοκατεβαίνουν κάθε μέρα στο ξενοδοχείο που στάθμευε ο Αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, χωρίς να παίρνουν έστω μια αόριστη απάντηση για τα προβλήματα ζωής ή θανάτου, που τους πίεζαν. Κι ήταν πάλι και τότε η πρωτοβουλία και πίεση των λαϊκών οργανώσεων, που έδινε μια άμεση και σωστική λύση σε πολλά αδιέξοδα. Με την υπογραφή του κ. Κανελλόπουλου του Διοικητ. Αντιπροσώπου Επαρχίας Καλαμάτας και του υποφαινόμενου σαν Διοικητικού αντιπροσώπου της Επαρχίας Μεσσήνης, εκδίδονταν για το Νομό και κυκλοφορούσαν ειδικά χαρτονομίσματα, εγγυημένα από το κράτος που θα δημιουργούνταν. Μ’ αυτά πληρώθηκαν χιλιάδες υπάλληλοι που ένα δυο μήνες έμειναν απλήρωτοι και νηστικοί. Μ’ αυτά άνοιξε και κινήθηκε η αγορά κι ο λαός ένιωσε ξανά ότι μπορεί μόνος του να κουμαντάρει κάθε πλευρά της ζωής του».
ΤΟ ΤΙΜΩΡΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Ο θρίαμβος του ΕΛΑΣ απέναντι στους συνεργάτες των κατακτητών και η απελευθέρωση της περιοχής ξεσήκωσε το λαό της Μεσσηνίας που ζητούσε πλέον εκδίκηση για τα εγκλήματα των Ταγματασφαλιτών. Ομάδες οργισμένων πολιτών, άνθρωποι που είχαν δει τους δικούς τους να βασανίζονται και να εκτελούνται από τους Ναζί και τα Τάγματα Ασφαλείας, πήραν το νόμο στα χέρια τους. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρίστος Καμαρινός: «Είχα την ευθύνη της συγκέντρωσης των αιχμαλώτων στο Μπεζεστένι. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο. Επρεπε να συγκρατήσουμε ομάδες εξοργισμένων πολιτών, οι οποίοι οπλισμένοι με τσεκούρια ορμούσαν να εκδικηθούν για τα θύματά τους. Για να περιφρουρήσουμε τους αιχμαλώτους, βάλαμε ισχυρή φρουρά στο Μπεζεστένι και γράψαμε με μεγάλα γράμματα: “Προσοχή Νάρκες!”» [5].
Αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι σοβαροφανείς ιστορικοί του «νέου κύματος» αλλά και οι πολιτικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών, οι χρυσαυγίτες, τα γεγονότα του Μελιγαλά δεν ήταν ούτε τυφλή πράξη εκδίκησης εκ μέρους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ούτε ασφαλώς δείγμα «κόκκινης τρομοκρατίας». Ήταν μια μάχη με ταξικά χαρακτηριστικά, στο πλαίσιο του πολέμου, μεταξύ των δυνάμεων της λεύτερης Ελλάδας και των μαντρόσκυλων της αστικής τάξης.
Με δυό λόγια, στο Μελιγαλά, οι φονιάδες, οι βιαστές, οι συνεργάτες των κατακτητών, οι Ταγματασφαλίτες (και Ταγματαλήτες) πληρώθηκαν όπως τους άξιζε. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Σημειώσεις:
[1] Mark Mazower, Μετά τον πόλεμο. Η ανασυγκρότηση της οικογένειας, του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα, 1943-1960, σελ.166, εκδ. Αλεξάνδρεια.
[2] Ό.π., σελ. 171.
[3] Γ. Ράλλης, Ο Ιωάννης Δ.Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, σελ.59, Αθήναι, 1947.
[4] Το χρονικό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εθνική Αντίσταση» (τεύχος 21, 1979). Αναδημοσίευση από το “Ριζοσπάστη”, 11 Σεπτέμβρη 2005.
[5] Γρηγ. Κριμπάς, Η Εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς, σελ.334.

Μεταξύ δυο επετείων

 Μεταξύ δυο επετείων

Όσοι γράφουν τακτικά στο διαδίκτυο, μοιάζουν πολλές φορές να κυνηγάν επετείους, με το ημερολόγιο στο χέρι, για να γεμίσουν τη στήλη "σαν σήμερα". Η οποία νομίζω πως έφτασε στην τελειότερη μορφή της, με τα δεκάλεπτα βιντεάκια της ΕΡΤ, που βλέπονταν καθημερινά ευχάριστα, με τη χαρακτηριστική μουσική στο σήμα έναρξης και την ιδιαίτερη φωνή του εκφωνητή -που είχα πάθει πολιτισμικό σοκ, όταν τον είχαν ακούσει σε διαφορετικά συμφραζόμενα, να περιγράφει έναν αγώνα του Ολυμπιακού, με το ίδιο ακριβώς ύφος και στιλ: φράση, παύση, ανάσα, περνάει αεροπλάνο

Σαν σήμερα λοιπόν, όλο και κάτι θα έχει γίνει, γιατί δεν υπάρχει μέρα άδεια στο καλεντάρι, αλλά βασικά είναι μια μέρα που μπαίνει ανάμεσα σε δύο σημαντικές επετείους, σαν συνδετικός κρίκος, το θάνατο του Ραφαηλίδη στις 8 του μηνός κι αυτόν του Κάππου στις 10, και μας δίνει αφορμή για έναν ιντριγκαδόρικο συσχετισμό.

Ο Ραφαηλίδης θεωρείται ο μεγάλος αιρετικός, αν και θα του πήγαινε καλύτερα ο τίτλος του μεγάλου αναθεωρητή, που δεν είχε πρόβλημα να τον αποδεχτεί. Διάβαζε κι αμφισβητούσε τα πάντα, για να τα αναπλάσει δημιουργικά, να τα σατιρίσει ή να τα εκλαϊκεύσει χοντροκομμένα, όπως έκανε και με τους κλασικούς, καταλήγοντας σε ένα (κάτι σαν) μαρξισμό (κάτι σαν το κάτι σαν σουτ του Μπέρι, που ήταν όμως άκρως αποτελεσματικό), χυδαίο κι εκλεπτυσμένο ταυτόχρονα.

Παρά τις θεωρητικές και τις πολιτικές του περιπλανήσεις όμως (που τον έφτασαν μέχρι τον Πάμπλο, τις παρυφές της 4ης διεθνούς και την Αλγερία) και τον... "ντροπαλό αντικομμουνισμό" του, όπως θα χαρακτήριζε ίσως ο Κάππος τα "αντισταλινικά χωρατά" σε κάποια γραπτά του, παρέμεινε πάντα κοντά στο Κόμμα, γιατί δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Ένα κόμμα στο οποίο μπορείς να βρεις τα πάντα, ακόμα και κομμουνιστές, όπως έλεγε. Κι ίσως να μην είχε πολύ άδικο την περίοδο που τα έγραφε, που συνέπεσε με τη χειρότερη κρίση του κομμουνιστικού κινήματος και τη μετάλλαξη (εν μια νυκτί) πολλών "σφων", που το επόμενο πρωί ξυπνούσαν σοσιαλδημοκράτες.

Αλλά οι κομμουνιστές στο κόμμα αποδείχτηκαν πολύ περισσότεροι από ό,τι πίστευαν κάποιοι (και δεν εννοώ το Ραφαηλίδη) και κράτησαν το κόμμα όρθιο. Κι ένας από αυτούς τους κομμουνιστές, αν και δεν ήταν στο κόμμα (όχι από επιλογή του) κατά την κρίσιμη σύγκρουση με τους αναθεωρητές (που δεν είχαν σχέση με το δημιουργικό αναθεωρητισμό του Ραφαηλίδη), ήταν ο Κώστας Κάππος. Που αν ο Ραφαηλίδης ήταν ο μεγάλος αιρετικός, αυτός θα μπορούσε να είναι ο μεγάλος ορθόδοξος του κομμουνιστικού κινήματος, που έμεινε αταλάντευτος στις ιδέες του, ενάντια στο πολιτικό κύμα της αντεπανάστασης και δεν παρασύρθηκε από τη νόσο του αριστερού κυβερνητισμού -μηδέ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι. (Έχουμε το κουκουέ πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει).

Αλλά αυτό δε σημαίνει πως έμενε προσκολλημένος σε δογματικές βεβαιότητες, δεν ήταν ανήσυχο πνεύμα και δεν "αναθεωρούσε" δημιουργικά κάποια σημεία, όπως στο βιβλίο του με την κριτική του σοβιετικού σχηματισμού, όπου διαχωρίζει πχ τη δικτατορία του προλεταριάτου από το σοσιαλισμό και το πολιτικό του εποικοδόμημα. Κάτι που κάνουν κι αρκετοί σοβιετικοί βέβαια, αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.

Θέλω να πω λοιπόν πως κανείς από τους δυο δε δικαιολογεί με αυστηρά τυπικά κριτήρια τον τίτλο που δώσαμε στην αρχή. Ο Ραφαηλίδης καταρχάς δε δέχεται την ορθή δόξα ως έννοια, που πηγαίνει πακέτο με τις αιρέσεις, και σίγουρα θα θύμωνε με οτιδήποτε αμφισβητούσε τη βασική ιδιότητά του ως κομμουνιστή ή έστω κομμουνίζοντα. Που αιρετικός ή μη, ήταν μια ζωή κοντά στο κόμμα και δε θα μπορούσε να είναι ποτέ κάπου αλλού.

Εκεί που ήταν δηλ κι ο Κώστας Κάππος -που φαινομενικά θα έπρεπε να τον βάλουμε στο άλλο άκρο από τον αιρετικό Ράφα. Κι ό,τι χαρακτηρισμό κι αν του έχουν κολλήσει οι αντίπαλοί του στο παρελθόν ("σταλινικό", δογματικό, κτλ) αυτός που τον περιγράφει απόλυτα είναι του κομμουνιστή. Που τον κέρδισε και τον διατήρησε με το σπαθί του, κι ας μην ήταν τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέλος του κόμματος, από το οποίο δεν έφυγε ποτέ στην ουσία...

Το «παιδομάζωμα», η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης

 Το «παιδομάζωμα», η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης



ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ

    Φέτος η άθλια αντικομμουνιστική καραμέλα περί «παιδομαζώματος», γεννημένη στα καταγώγια του μετεμφυλιακού κράτους, επανήλθε. Φρόντισε εφημερίδα των Αθηνών, η οποία με αφορμή την 29η Αυγούστου που είναι η ημερομηνία λήξης του Εμφυλίου πολέμου, έσπευσε να τροφοδοτήσει τους αναγνώστες της με βιβλίο αφιερωμένο «Στην τελική νίκη του Εθνικού στρατού, στο χρονολόγιο των μαχών και στο παιδομάζωμα». 
  
 Κατ’ αρχάς, όποιος επιθυμεί να έχει εικόνα της αλήθειας όσον αφορά το ζήτημα του λεγόμενου «παιδομαζώματος» δεν έχει παρά να προμηθευτεί δυο πραγματικά σπουδαία βιβλία. «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια» του Δημήτρη Σέρβου και την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη.
   
 Από εκεί και πέρα δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε στους τυφλοπόντικες της Ιστορίας τις αποκαλύψεις που ήρθαν στο φως τη δεκαετία του ’90, δηλαδή 50 χρόνια μετά την άθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί «παιδομαζώματος». Αποκαλύψεις ότι το πραγματικό παιδομάζωμα διεπράχθη, αλλά από τους «αναμορφωτές του έθνους».

Μετεμφυλιακά καταγώγια
   
 Ας δούμε, πριν, τι ισχυρίζονταν τα καταγώγια:   
«Εκ των κομμουνιστικών θρανίων επέρασαν μέχρι σήμερον ουχί μόνον οι 28.000 αρπαγέντες Ελληνόπαιδες, αλλά και έτεροι …νεαροί συμμορίται, οίτινες εξεπαιδεύθησαν συστηματικώς εις τα κομμουνιστικά σχολεία, σύνολο δηλαδή 50.000 και άνω προσώπων, τα οποία ετράφησαν και τρέφονται και θα τρέφονται με το μαρξιστικόν γάλα και θα δέχονται το κομμουνιστικόν εμβόλιον»!!

    
Αυτό είναι απόσπασμα από το βιβλίο του «μεταμεληθέντα» – χαφιέ Γ. Χ. Μανούκα με τίτλο «Παιδομάζωμα» που εκδόθηκε το «χουντικό» έτος 1969,σύμφωνα με την οποία οι κομμουνιστές «έκλεβαν» κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου τα παιδιά της Ελλάδας και τα «φυλάκιζαν στο σιδηρούν παραπέτασμα» για να τα κάνουν «γενίτσαρους»…
    Πρόκειται για δείγμα της προπαγάνδας του μετεμφυλιακού κράτους, που έστησαν στη χώρα οι Αγγλοαμερικάνοι, οι χίτες, το παλάτι και τα φερέφωνά τους του αστικού πολιτικού κόσμου.
Ομολογίες παλιανθρωπιάς
   
 Όπως είπαμε, η υπόθεση του παιδομαζώματος επανήλθε στην επικαιρότητα τη δεκαετία του ‘90, αλλά με τη μορφή, πλέον, της ομολογίας.
    
Ήταν οι ίδιοι οι πάτρωνες των αποβρασμάτων που μετά την ήττα του ελληνικού λαού στον Εμφύλιο στιγμάτισαν τη ζωή αυτού του τόπου που τους έβγαλαν στη σέντρα.
  
  Ανάμεσά τους μέχρι και οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» ανακάλυψαν τον Απρίλη του 1996 ότι πράγματι υπήρξε στην Ελλάδα παιδομάζωμα, μόνο που αυτό ήταν το τερατώδες έργο εκείνων που κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για πράγματα που οι ίδιοι έκαναν.
   Το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους «φιλέλληνες» Αμερικανούς «μπίσνεσμαν» σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την «ευλογία» υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας.
  
  Γινόταν από τα όργανα της «βασιλομήτορος», που, αφού στη δίνη του Εμφυλίου άρπαζαν βρέφη και παιδιά, τα στοίβαζαν στα «αναμορφωτήρια» της εθνικοφροσύνης, αναμένοντας αγοραστές για να τα πουλήσουν!
    Άλλωστε, μεταξύ των λόγων που αναφέρονταν στην ανάγκη απόσπασης των παιδιών από τις ρίζες τους ήταν η «μόλυνσή τους» από «κομμουνιστικά γονίδια»! Χώρος υποδοχής για την «αποστείρωση» των «συμμοριτόπληκτων» παιδιών αποτέλεσαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού…
    Εκεί, μέσω του υπερωκεανίου «Φρειδερίκη» και με την εποπτεία του Ελληνοαμερικανού Σ. Σπανός (θαμώνας του παλατιού και πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ τη δεκαετία του ’50), περίπου 15.000 «παιδιά – εμπορεύματα», παραδόθηκαν για υιοθεσία από τα «ευαγή» ιδρύματα, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι! Όσο για τους γονείς τους, όταν μετεμφυλιακά τα αναζητούσαν, εισέπρατταν την απάντηση ότι πέθαναν…
Απόφαση διάσωσης των Ελληνόπουλων
  
  Την ίδια ώρα που οι έμποροι λευκής σάρκας επιδίδονταν στην …εφαρμογή των «αρχών» τους περί «Πατρίδος – Θρησκείας – Οικογένειας», κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για «παιδομάζωμα»!
  
  Πρόθεση των «δημίων κομμουνιστών» – σύμφωνα με το ασφαλίτικο έντυπο που προαναφέρθηκε – ήταν «να σαρώσουν μια γενεά Ελληνοπαίδων, να τη σύρουν εις το παραπέτασμα… να τη βομβαρδίσουν με «μαρξιστικάς βόμβας» διά να εξαληφθή η θρησκεία των, να διαστραφούν τα εθνικά των ιδανικά, να αχρηστευθή η μητρική των γλώσσα, να αντικατασταθούν αι ιστορικαί, πνευματικαί και ηθικαί παραδόσεις των, να εκλείψουν όλα τα φυλετικά και εθνικά γνωρίσματά των…».
  
  Και το ερώτημα που έθετε το σκυλολόι του μοναρχοφασισμού ήταν εύληπτο:
«Ποιος διαβεβαιώνει ότι οι απαχθέντες Ελληνόπαιδες, οίτινες υπέστησαν τον πνευματικόν και ηθικόν θάνατον εκ της αγωγής και διδασκαλίας του κομμουνισμού… δε θα προβούν και εις τον φυσικόν θάνατον των γονέων των;»!
    
Έτσι η μη «αποκήρυξη του παιδομαζώματος» έφτασε να αποτελεί «έγκλημα» ισότιμο της μη «αποκήρυξης του κομμουνισμού», επισείοντας την ποινή του θανάτου από τα μετεμφυλιακά στρατοδικεία…
  
  Αυτή ήταν η γκεμπελική αντίδραση της εθελόδουλης αστικής τάξης της Ελλάδας από τη στιγμή που η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) και ο ΔΣΕ αποφάσισαν να σώσουν τα παιδιά, προχωρώντας από το Μάρτη του 1948 (μετά τη θετική ανταπόκριση των σοσιαλιστικών χωρών) στη φυγάδευση των παιδιών που αποτελούσαν μαζικά θύματα των βομβαρδισμών με αμερικανικές βόμβες «Ναπάλμ», που εκτόξευε η «Βασιλική Αεροπορία» κατά του αγωνιζόμενου λαού.
    
 Έσωσαν 28.000 παιδιά, που αποτελούσαν τα υποψήφια θύματα της πείνας και της αρρώστιας, λόγω του αποκλεισμού που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις ελεύθερες περιοχές της χώρας. Παιδιά υποψήφια  – εμπόρευμα στα παραρτήματα δουλεμπορίας της Φρειδερίκης, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο και τις 50 περίπου «βασιλικές παιδουπόλεις»…

Άθλια προπαγάνδα
  
  Όλοι οι μηχανισμοί του μετεμφυλιακού κράτους υπήρξαν αρωγοί της σχετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με αυτήν, τα παιδιά «αρπάχθηκαν», παρά τη θέληση τη δική τους και των γονιών τους, λιμοκτονούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες, έπεφταν θύματα μαρτυρικής εκμετάλλευσης, υπέστησαν πλύση εγκεφάλου για να γίνουν «κομμουνιστές γενίτσαροι»… Εκδηλώθηκε δε και πλήθος ενεργειών για «διεθνή καταδίκη της γενοκτονίας»…
  • Από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας Σπυρίδωνα (αλλά και την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής μέχρι τον πάπα!), που από άμβωνος τα Χριστούγεννα του ’49 κατακεραύνωνε τους «άπιστους» για το «έγκλημα, το οποίον έχει διαπραχθή εις βάρος της Ελλάδος, με δήμιους κράτη τινά του σιδηρού παραπετάσματος και μάρτυρας χιλιάδες αθώα παιδιά».
  • Από την Αμερικανική Πρεσβεία, που διατεινόταν ότι «η υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών απαγωγή 28.000 Ελληνοπαίδων, αντιπροσωπεύει εν εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας».
  • Από την Ακαδημία Αθηνών, που τελούσε «μετέχουσα της οδύνης και της αγανακτήσεως του ελληνικού λαού διά τη μισηράν αρπαγήν χιλιάδων Ελληνοπαίδων… και τη βίαιαν τούτων αποκόμισιν εις ξένας κομμουνιστικάς χώρας προς τον ανίερον σκοπόν της εκριζώσεως του τε εθνικού φρονήματος…»
  • Μέχρι, βεβαίως, από τη Φρειδερίκη που προσέφυγε στον ΟΗΕ (!) για να ζητήσει, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τσαλδάρη,στις 28/9/48, την επιστροφή των «χιλιάδων παιδιών απαχθέντων από τους γονείς των, (που) έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών αναρχικών… και… εξωθούμενα να μισήσουν τη χώρα των, ταύτα θα αποτελέσουν μια ημέρα ομάδα νέων γενιτσάρων»…
Η αλήθεια ήταν από τότε γνωστή
    
Η αλήθεια, φυσικά, ήταν διαφορετική. Ας σημειωθεί ότι η ΠΔΚ, μέσω του υπουργού Παιδείας, καθηγητή Ιατρικής Πέτρου Κόκκαλη, δήλωνε τη συμφωνία της για τη διεξαγωγή έρευνας εκ μέρους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού για την κατάσταση των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εφόσον η έρευνα αυτή γινόταν και στα στρατόπεδα της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας (Γ. Ζωίδης). Η Φρειδερίκη βέβαια ποτέ δε δέχτηκε τέτοια έρευνα…
   
Ας δούμε, όμως, μερικά στοιχεία της …«κομμουνιστικής θηριωδίας»:
  • Από το σύνολο των 25.000 περίπου Ελληνόπουλων που κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες, το 90% έπασχαν από πνευμονικές παθήσεις, βρογχικά, νευρικές παθήσεις, ψώρα, ρευματικά κλπ. Στις 30/1/52 και ενώ η μοναρχοφασιστική προπαγάνδα περί λιμοκτονίας των παιδιών στο «σιδηρούν παραπέτασμα» οργιάζει, η Κόλμπι,παρατηρήτρια του ΟΗΕ – μέλος της Διεθνούς Ενωσης για την Προστασία του Παιδιού, δηλώνει μετά από επίσκεψη στην Τσεχοσλοβακία: «Τα Ελληνόπουλα είναι τόσο λαμπρά από άποψη υγείας και γενικά δείχνουν τόσο ευτυχισμένα, ώστε θα ήταν ευτύχημα αν τα παιδιά σ’ όλον τον κόσμο είχαν τέτοια όψη».
  • Στις 22/8/49 ο Ρ. Γκασλοπέν, γενικός διευθυντής του Ερυθρού Σταυρού, γράφει στον Πέτρο Κόκκαλη για τα Ελληνόπουλα: «Οι συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ ικανοποιητικές».
  • Από το σύνολο των παιδιών, το 60% ήταν εντελώς αγράμματα, ενώ μόλις το 4% είχε μόρφωση πάνω από τη Γ’ τάξη. Με βάση τα στοιχεία του 1979 και έπειτα από 30 χρόνια πολιτικής προσφυγιάς, 786 παιδιά είχαν αποφοιτήσει ή φοιτούσαν σε Πανεπιστήμια και άλλα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (στοιχεία από το βιβλίο «Μείναμε Ελληνες», Θ. Μητσόπουλου).
    Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά του «παιδομαζώματος» βρέθηκαν και πάλι στις ρίζες τους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την παράδοση,  άσβεστα.
   
 Ποια ήταν όμως η κατάσταση που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης; Την περιγράφει ο Γιώργος Χατζάτογλου, ένα από’ τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης:
«(…) Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ’ τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων. Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ’ την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη «μάνα μας» τη Βασίλισσα. Νύχτα – μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν (…)».
   
 Πέραν των 15.000 παιδιών που πουλήθηκαν από τη Φρειδερίκη  έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι, ποιά ήταν η τύχη των υπόλοιπων 20.000 περίπου παιδιών που αρπάχτηκαν στην πιο τρυφερή τους ηλικία (από 5-6 χρόνων μέχρι 16-17) και που μέχρι το 1968 ο αριθμός τους στις παιδουπόλεις έφτασε τα 36.562;
  
  Αφού τα άρπαζαν για να τα «αναμορφώσουν» ώστε να «αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», κατά τις ανακοινώσεις του Βασιλικού Ιδρύματος, τα στοίβαζαν στην εκμετάλλευση και την αμορφωσιά.
  
  «Κανένα απ’ τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ένας πολύ μικρός αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι 2η ή 3η τάξη του Γυμνασίου. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν και αυτές κάτω απ’ την προσωπική προσπάθεια και κόπο των ίδιων των παιδιών. Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν’ αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Όσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια (Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου, Κεράνη, κλπ.).
   
 Την ίδια στιγμή, αυτά τα “ιδρύματα” αποτελούσαν μια άκρως κερδοφόρα επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 – 1957, τα κέρδη του ιδρύματος “Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος” απ’ την εκμετάλλευση της υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές (…)ι μόνο σ’ ένα χρόνο το Βασιλικό Ιδρυμα της Φλώρινας – με τιμές 1949 – είχε κέρδη 1.005.000 δραχμές! Τα κέρδη αυτά προέρχονταν απ’ την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος. Στα 22 ταπητουργεία – κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ’ το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968 (!), τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης έφθαναν τα …65» (Ριζοσπάστης, 1/3/2009) .

***
  
  Η αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες ξεκίνησε στις 10 Απρίλη του 1948 με πρωτοβουλία των ίδιων των αγωνιστών του ΔΣΕ υλοποιήθηκε με τη φροντίδα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών και αφορούσε συνολικά 28.000 παιδιά.
  
  Αποτέλεσε μέτρο αναγκαίο για να σωθούν τα παιδιά από τους βομβαρδισμούς του μοναρχοφασιστικού στρατού και την πείνα. Οι οικογένειές τους ήταν κυνηγημένες από τους μοναρχοφασίστες ή δολοφονημένες ή στις φυλακές και τις εξορίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει φροντίδα για τα παιδιά ή να συγκεντρώνονται από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς και να μεταφέρονται στα ιδρύματα-γκέτο της Φρειδερίκης που είχε εξαπολύσει το πραγματικό παιδομάζωμα .
  
  Η αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες έσωσε τη ζωή τους. Τα παιδιά αυτά διαπαιδαγωγήθηκαν, μορφώθηκαν και γλίτωσαν τις συνέπειες της εξαφάνισης από τη δράση της Φρειδερίκης.
  
  Αντίθετα,  από τα παιδιά του πραγματικού παιδομαζώματος, το ένα μέρος τους υπήρξε θύμα «αναμόρφωσης», βαναυσότητας και εκμετάλλευσης, το άλλος μέρος τους (με τον συντριπτικό τους αριθμό να μην το γνωρίζει ακόμα!) υπήρξε θύμα αρπαγής και αγοραπωλησίας. Όσοι ανακάλυψαν την αλήθεια την δεκαετία του ‘90, ανακάλυψαν – για πρώτη, ίσως, φορά – και την Ελλάδα!
   
 Το λιγότερο που υποχρεούνταν προς αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους το σημερινό κράτος – το οποίο υπηρετούν τα θρασίμια που αναμηρυκάζουν την ασφαλίτικη μετεμφυλιακή προπαγάνδα – θα ήταν να ρίξει άπλετο φως στην απίστευτη αυτή υπόθεση της κλοπής και της μεταφοράς των παιδιών στις ΗΠΑ, να ανοίξει τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης, ώστε να μπορέσουν – όσα από τα θύματα της «εθνικοφροσύνης» θα το κατάφερναν – να ξαναενώσουν το νήμα της ζωής τους. Το κράτος των αστών και των σμπίρων τους, αν και έχουν περάσει 20 χρόνια από την αποκάλυψη, δεν το έπραξε ποτέ.
***
Για περισσότερα στοιχεία:
 Δημήτρης Σέρβος, Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
Μαργαρίτης Γιώργος, Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949,  εκδ. Βιβλιόραμα)
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=5016449
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=5010949
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4969094

Στην Πολωνία ο πόλεμος με την Ιστορία συνεχίζεται

 Στην Πολωνία ο πόλεμος με την Ιστορία συνεχίζεται


Η κυβέρνηση της Πολωνίας, συνεχίζει να επιδεικνύει υπερβάλλοντα ζήλο στο κυνήγι ιστορικών οι θέσεις των οποίων δεν «αρέσουν» στο καθεστώς ακολουθώντας πιστά την παράδοση που ξεκίνησε αμέσως λίγο μετά την εκλογή του εθνικιστικού και ευρωσκεπτικιστικού κόμματος «Νόμος και Δικαιοσύνη» και της Μπεάτα Σίντλο, εκλεκτή του γνωστού Γιάροσλαβ Κατσίνσκι...
Η μάχη της πολωνικής κυβέρνησης με την ιστορία ξεκίνησε εδώ και μήνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του διακεκριμένου καθηγητή ιστορίας, με ειδίκευση στο Ολοκαύτωμα και συγγραφέας του εμβληματικού βιβλίου «Γείτονες» , Jan Tomasz Gross. Δέχθηκε ένα πρωτοφανές κύμα επιθέσεων από την πολωνική κυβέρνηση που δήλωσε μάλιστα πως θα κινήσει τις διαδικασίας ώστε να του αφαιρέσει τον ανώτατο τιμητικό τίτλο που του είχε απονεμηθεί επειδή...τόλμησε να υποστηρίξει πως υπήρξαν περιπτώσεις Πολωνών χωρικών που συνεργάστηκαν με τους Ναζί και τους βοήθησαν στη σύλληψη και κατά συνέπεια εξόντωση Εβραίων.
Ποινικό αδίκημα και φυλακίσεις
Τώρα πλησιάζει η ώρα για τη λήψη μιας ακόμη κυβερνητικής απόφασης που προκαλεί την επιστημονική κοινότητα και εγείρει σοβαρά ζητήματα για τον τρόπο που μπορεί να γίνεται αντιληπτή η έννοια της ελευθερίας της έκφρασης.
Η κυβέρνηση δια του Υπουργείου Δικαιοσύνης, έχει προτείνει και εντός των προσεχών θα «περάσει» νόμο που θα προβλέπει ποινή φυλάκισης έως και ετών για όποιον τολμά να αναφέρεται πχ στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που λειτουργούσαν σε πολωνικό έδαφος την περίοδο της γερμανικής κατοχής, ως «πολωνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης». Επίσης ως ποινικό αδίκημα και με ποινή φυλάκισης έως τριών ετών θα αντιμετωπίζεται και οποιαδήποτε αναφορά που «εμπλέκει» την Πολωνία ή Πολωνούς σε εγκλήματα του Γ' Ράιχ.
Το νομοσχέδιο κατατέθηκε στη Βουλή στις 16 Αυγούστου και αναμένεται να ψηφιστεί εντός του τρέχοντος μήνα. Αναφορές στο πως ακριβώς θα εφαρμοστεί ο νόμος δεν έχουν δημοσιοποιηθεί και αν και αρχικά υπήρχαν αναφορές πως θα εξαιρεθούν αυτού καλλιτέχνες και ιστορικοί, πληροφορίες αναφέρουν πως «τίποτε δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί».
Το σίγουρο είναι πως ο νόμος θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για δημοσιογράφους και ιστορικούς, να προβούν σε αναφορές που μπορεί να ερμηνευθεί πως άπτεται του νέου νόμου που εισηγείται η κυβέρνηση.
Ο ιστορικός Jan Grabowski o οποίος αυτή την περίοδο ασχολείται με την συγγραφή του νέου του βιβλίου «Ο ρόλος της Μπλε Αστυνομίας στην Εξόντωση των Πολωνών Εβραίων» δεν είναι βέβαιος για το εάν και κατά πόσο θα μπει στο στόχαστρο των αρχών. «Δεδομένου του κλίματος που επικρατεί και της συμπεριφοράς της παρούσας κυβέρνησης, τίποτα δεν αποκλείεται...Εκδίδοντας ένας τέτοιο βιβλίο εκθέτεις τον εαυτό σου σε σοβαρούς κινδύνους και σε πιθανές νομικές ενέργειες».

Κυνικές ομολογίες

Κυνικές ομολογίες


«Οι πολίτες πληρώνουν και περιμένουν...», τιτλοφορεί το χτεσινό φύλλο της η εφημερίδα «Αυγή», σχετικά με το βαθμό της «εισπραξιμότητας» των κάθε είδους φόρων και των άλλων αντιλαϊκών χαρατσιών που επιβάλλονται πάνω στο εξαϋλωμένο λαϊκό εισόδημα και τη μαζική κατανάλωση. Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να διαφημίσει την ικανότητα της συγκυβέρνησης στην επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής. Οπως χαρακτηριστικά ομολογείται στο σχετικό ρεπορτάζ, «σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εν λόγω εικόνας διαδραμάτισε ο φόβος των οφειλετών για τις κατασχέσεις στις οποίες προβαίνει η εφορία»...
Την ίδια ώρα, η συγκυβέρνηση και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός του κράτους δίνουν στην κυριολεξία τα ρέστα τους, προχωρώντας σε μαζικές κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, προκειμένου να συγκεντρωθούν στο κρατικό ταμείο οι ληξιπρόθεσμες «οφειλές» των λαϊκών νοικοκυριών, είτε αυτές προέρχονται από τα χαράτσια της σημερινής κυβέρνησης είτε από αυτά που έχουν αφήσει «παρακαταθήκη» οι προκάτοχες κυβερνήσεις. Μάλιστα, σύμφωνα με εκτιμήσεις παραγόντων του υπουργείου Οικονομικών που ήρθαν στη δημοσιότητα, το ύψος των συνολικών κατασχέσεων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, από τραπεζικούς λογαριασμούς, τους επόμενους μήνες, υπολογίζεται ότι θα ανέλθει σε τουλάχιστον 5 δισ. ευρώ!
Αποκαλυπτικό σε αυτό το επίπεδο είναι το «τεχνικό μνημόνιο» της συνεργασίας συγκυβέρνησης - κουαρτέτου, το οποίο προβλέπει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και στοχοθεσία. Εν προκειμένω, οι «ποσοτικοί στόχοι» «μιλάνε» από μόνοι τους. Σε αυτό το πλαίσιο, η επιβολή μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί) θα απογειωθεί στο 52% των οφειλετών έως το τέλος Σεπτέμβρη και στο 55% έως το τέλος του έτους. Ταυτόχρονα, η αύξηση της εισπραξιμότητας των κάθε είδους αντιλαϊκών φόρων προβλέπεται να συνεχίσει σε ρότα διόγκωσης, συγκεκριμένα στο 78% επί του συνόλου των φόρων στο τέλος του Σεπτέμβρη και στο 81,5% το Δεκέμβρη. Και βέβαια, τα ποσοστά αυτά αφορούν στους αντιλαϊκούς στόχους σε σχέση με την αυξημένη μάζα της βαριάς φορολογίας που φορτώνει η διαχείριση της σημερινής κυβέρνησης.
«Οι πολίτες πληρώνουν και περιμένουν...» «τσαμπουνάει» στο πρωτοσέλιδό της η «Αυγή», επιχειρώντας να καλλιεργήσει «φρούδες ελπίδες», σπέρνοντας αυταπάτες. Την ίδια ώρα, τα λαϊκά νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ, που θα «τρέχουν» τους επόμενους μήνες, αλλά και με τις νέες ανατιμήσεις στους Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης (βενζίνες, καύσιμα κ.ά.) που ήδη έχουν ψηφιστεί, προκειμένου να εφαρμοστούν το επόμενο διάστημα. Ταυτόχρονα και παράλληλα, από το φετινό χειμώνα επιβάλλεται και η παραπέρα διόγκωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, μέτρο που έρχεται να «δέσει» με τη διάλυση του σχετικού επιδόματος για τα φτωχά νοικοκυριά, που ξεκίνησε από τον περσινό χειμώνα. Και βέβαια, η καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων της χώρας στοιχειώνεται από τις μαζικές παραπέρα περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και λόγω της αυξημένης μηνιαίας παρακράτησης του επιβαλλόμενου φόρου στο εισόδημα.
Είναι χαρακτηριστικό το ότι ο αριθμός των φορολογουμένων με ληξιπρόθεσμα χρέη αυξήθηκε τον Ιούλη κατά 125.000, φτάνοντας στα 4,1 εκατομμύρια. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ), «οι οφειλέτες στους οποίους δύναται να ληφθούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης» φτάνουν περίπου το 1,6 εκατομμύριο. Σε αυτό το φόντο, το επόμενο διάστημα, οι κατασχέσεις, οι εκβιασμοί και τα άλλα μέτρα «αναγκαστικής εκτέλεσης» απέναντι στα χρεωμένα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, θα πάρουν ακόμη μαζικότερες διαστάσεις, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν «αποκλίσεις» από τους στόχους του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ το τοπίο των εκβιασμών και των απειλών συμπληρώνεται για τα ληξιπρόθεσμα χρέη στις τράπεζες, με τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις ακόμη και για την πρώτη κατοικία της λαϊκής οικογένειας.
Με βάση τα παραπάνω αλλά και ενόψει της σφοδρής κλιμάκωσης που θα ακολουθήσει στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου, η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, έχει κάθε λόγο να καλεί το λαό να «περιμένει», δηλαδή να αποδεχθεί και να υποταχθεί στα μέτρα και την πολιτική που τον σφαγιάζουν. Σε αυτό το φόντο, διέξοδος για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι η οργάνωση της αντεπίθεσης, χωρίς καμία χρονοτριβή, απέναντι στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, με μοναδικό κριτήριο της πάλης τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

Παραμύθι η «δίκαιη ανάπτυξη» και για τους μικρούς ΕΒΕ

Παραμύθι η «δίκαιη ανάπτυξη» και για τους μικρούς ΕΒΕ


Η έρευνα που δημοσιοποίησε πρόσφατα το ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, ανεξάρτητα από την ακρίβεια των στοιχείων και τις διαπιστώσεις που τη συνοδεύουν, επιβεβαιώνει τις δυσκολίες που έχουν αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ να τα βγάλουν πέρα και την απαισιοδοξία τους για το μέλλον των μικροεπιχειρήσεων, που συνθλίβονται στον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια και βρίσκονται αντιμέτωπες με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Με βάση την έρευνα, που «προβλέπει» την οικονομική κατάσταση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων για το β' εξάμηνο του 2016, μέχρι το τέλος του χρόνου αναμένονται περισσότερα από 18.000 νέα «λουκέτα» σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, περίπου όσα καταγράφηκαν και το α' εξάμηνο του χρόνου. Αντίστοιχα, η έρευνα καταγράφει τις εκτιμώμενες απώλειες σε θέσεις εργασίας, περιλαμβάνοντας κι αυτές που αφορούν αυτοαπασχολούμενους που θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι το γεγονός ότι τέσσερις στις δέκα επιχειρήσεις (κατά δήλωσή τους) αντιμετωπίζουν προβλήματα έγκαιρης καταβολής της μισθοδοσίας, ενώ μία στις τρεις (28,3%) έχει καθυστερημένες οφειλές προς τον ΟΑΕΕ.
***
Σε ό,τι αφορά τα χρέη στην εφορία, σύμφωνα πάντα με την έρευνα του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, το 12,6% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που έχει κάνει ρύθμιση, την έχει ήδη χάσει, ενώ άλλο ένα 15% δηλώνει φόβο ότι θα τη χάσει. Σαν αποτέλεσμα, περίπου 45.000 επιχειρήσεις δηλώνουν ότι έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με κατάσχεση ή δέσμευση λογαριασμών για οφειλές. Συνολικά, πάνω από 3 στις 10 επιχειρήσεις αναμένεται να μην είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις για το 2016. Η δεινή οικονομική κατάσταση των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ επιβεβαιώνεται και από δημοσιεύματα στον Τύπο που γράφουν ότι ένας στους δύο οφειλέτες του ΟΑΕΕ βρέθηκε εκτός ρύθμισης των 100 δόσεων, επειδή δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί ούτε και σ' αυτές τις αναπροσαρμοσμένες υποτίθεται δόσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους προς τον ΟΑΕΕ. Συγκεκριμένα, από τους 105.094 οφειλέτες του Οργανισμού, που εντάχθηκαν στη ρύθμιση των 100 δόσεων τον Απρίλη του 2015, σήμερα βρίσκονται εκτός ρύθμισης οι 51.144 οφειλέτες!
***
Από τις διαπιστώσεις που κάνει το ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, ενδιαφέρον έχει το εξής σημείο: Ο δείκτης προσλήψεων - απολύσεων για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις παραμένει αρνητικός (1,22 απολύσεις για κάθε μία πρόσληψη), ενώ διευρύνεται η ευελιξία στην αγορά εργασίας (μία στις δύο νέες θέσεις είναι ευέλικτης απασχόλησης) και βέβαια η μερική απασχόληση, έναντι της πλήρους. Επιβεβαιώνεται και από αυτό το στοιχείο ότι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ έχουν μεγάλη δυσκολία να συντηρήσουν ακόμα και τις ίδιες τις οικογένειές τους, πόσο μάλλον να προσφέρουν εργασία και σε άλλους, που σήμερα είναι άνεργοι. Από αυτήν τη σκοπιά, είναι βέβαιο ότι και τα προγράμματα που μετατρέπουν το επίδομα ανεργίας σε «επιδότηση εργασίας» και τα οποία η κυβέρνηση λέει ότι σκοπεύει να τα κατευθύνει στη στήριξη τάχα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αργά ή γρήγορα θα αξιοποιηθούν για την παροχή τζάμπα εργαζομένων στις μεγαλοεπιχειρήσεις. Το ίδιο αντίκρισμα θα έχουν και άλλα μέτρα «ανακούφισης» που ανακοινώνει αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση, για να εξωραΐσει την πίεση που δέχονται οι μικροί από την αντιλαϊκή πολιτική της.
***
Το βασικότερο όμως είναι ότι τα στοιχεία αυτά ενισχύουν την εκτίμηση - προειδοποίηση που απευθύνει το αντιμονοπωλιακό κίνημα των ΕΒΕ στους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την ανάκαμψη της οικονομίας, που προβάλλει ως στόχο η κυβέρνηση. Τα περί «δίκαιης ανάπτυξης» δεν έχουν καμιά σχέση με τα συμφέροντα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Απευθύνονται στο μεγάλο κεφάλαιο και σε μια μικρή ομάδα μεσαίων επιχειρήσεων, που διεκδικούν θέσεις στην αγορά στις νέες συνθήκες, μακριά από τις αγωνίες και τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας των αυτοαπασχολούμενων. Τα δικά τους συμφέροντα υπηρετούν και εκείνες οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομα της «υγιούς επιχειρηματικότητας», της «εξωστρέφειας» της οικονομίας και των κοινωνικών διαλόγων. Από αυτές τις δυνάμεις, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ έχουν κάθε λόγο να διαχωρίσουν τη θέση τους. Να συνταχθούν με το συνεπές αντιμονοπωλιακό κίνημα των ΕΒΕ, να δυναμώσουν τους κοινούς αγώνες και τη συμμαχία με την εργατική τάξη και τη μικρομεσαία αγροτιά.

Π.

TOP READ