Εργαζόμενοι ξενοδοχείου στην Κέρκυρα καταγγέλλουν την απειλή μαχαιριού σε εκπρόσωπό τους

 

Νέα καταγγελία για άθλιες εργασιακές συνθήκες ήρθε στο φως της δημοσιότητας την Πέμπτη, με εργαζόμενο στον επισιτισμό να καταγγέλλει προϊστάμενο που απείλησε με μαχαίρι στο λαιμό μαγείρισσας και εκπροσώπου των εργαζόμενων ξενοδοχείου στην Κέρκυρα, ώστε να μην «ξεσηκώνει τους υπόλοιπους εργαζόμενους για διεκδικήσεις επί των εργασιακών.

Σύμφωνα με την καταγγελία που δημοσιοποιήθηκε στον ΑΝΤ1, ο προϊστάμενος ξενοδοχείου απείλησε την μαγείρισσα, η οποία είναι και εκπρόσωπος των εργαζόμενων της επιχείρησης, βάζοντάς της το μαχαίρι στον λαιμό. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, ο προϊστάμενος προχώρησε στην κίνηση αυτή επειδή η μαγείρισσα «ξεσηκώνει» τους υπόλοιπους εργαζόμενους για τα εργασιακά τους δικαιώματα.

«Την απείλησαν με μαχαίρι, την έδιωξαν από την κουζίνα, την είχαν σε χώρο ξενοδοχείου να κάθεται εκεί και να μην κάνει τίποτα», ανέφερε στο ρεπορτάζ του ΑΝΤ1 ο γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας, Παύλος Ζήμος.

*Από thepressproject

Κρίμα που έλειπε η Χρυσή Αυγή…

        

09-08-2019

Κρίμα που έλειπε η Χρυσή Αυγή από τη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής. Τελικά η απουσία της Χρυσής Αυγής από τη Βουλή είναι πλήγμα στην κοινοβουλευτική δικτατορία. Αν η Χρυσή Αυγή ήταν παρούσα χθες στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας θα είχαν την τιμή να ψηφίσουν την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου όχι μόνο με τον Βελόπουλο και τους βουλευτές της Ελληνικής Λύσης όπως έγινε, αλλά και με τον Μιχαλολιάκο, τον Λαγό, τον Κασιδιάρη, τον Παππά, τον Παναγιώταρο, την Ζαρούλια και τους υπόλοιπους δημοκράτες της Χρυσής Αυγής. Να ήταν και σε μια γωνιά της Βουλής ο Παττακός και να μην ήξερε ποιον από τους πολιτικούς του απογόνους να πρωτοκαμαρώσει…

 Ασημάκης

ΕΠΙΣΦΑΛΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ

Οι  καταγγελίες 19 χρονου σπουδαστή σχολής τουριστικών επαγγελμάτων για βάναυση συμπεριφορά σε εστιατόριο του Έκτορα Μποτρίνι, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας είναι το πρώτο γεγονός που καταγγέλλεται επισήμως, παρά το γεγονός ότι παρόμοια περιστατικά σημειώνονται καθημερινά, επειδή πάντα επικρέμεται ο φόβος της απόλυσης. Ο ίδιος ο Μποτρίνι τις χαρακτηρίζει γελοιότητες και ψέματα με τον αρχιμάγειρά του,  με ανάρτηση επίδειξης εξυπνάδας, να υπερασπίζεται επί της ουσίας  τις συνθήκες που διαμορφώνονται στο χώρο εργασίας τους. Συνάδελφοί τους συμπαραστέκονται. Οι μικρομεσαίοι και προβληματικοί εργοδότες έχοντας αποκτήσει την απαιτούμενη έπαρση από την αναγνωρισιμότητα  που δίνει η τηλεόραση,  που όμως φοβούνται από τον ανταγωνισμό ακόμα μεγαλύτερων καπιταλιστών μήπως εξαφανιστούν, γίνονται όλο και πιο πρόθυμοι να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο τους εργαζόμενους

Η δημοσιοποίηση των  συνθηκών εργασίας που τόλμησε ο νεαρός μαθητευόμενος να καταγγείλει δείχνει μια πτυχή των συνεπειών της επισφαλούς εργασίας που έχει γίνει κανονικότητα για την πλειοψηφία των εργαζομένων.

Κι αναρωτιέται κανείς αν η επισφαλής εργασία των χρόνων μας είναι ο πραγματικός κανόνας του καπιταλισμού, ενώ αυτό που θεωρούσαμε μεταπολεμικά μοντέλο εργασίας, με τη σταθερότητα, διάρκεια, αλλά και την ασφάλεια και τις  απολαβές,  ήταν στην πραγματικότητα η ιστορική εξαίρεση, που είχε να κάνει όχι μόνο με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, αλλά με το εργατικό κίνημα και το αντίπαλος δέος, τη Σοβιετική Ένωση. Για να θεωρείται ότι είναι κανονική η εργασία έπρεπε να είναι σταθερή και με πλήρη απασχόληση, ακόμα κι αν έτσι αποκλείονταν ολόκληρες κατηγορίες εργαζομένων, όπως οι γυναίκες, από τη σφαίρα της κανονικής εργασίας.  Το συγκεκριμένο  κανονιστικό μοντέλο εργασίας έγινε διαδεδομένο κατά τη διάρκεια του φορντισμού, λόγω της κεντρικής σημασίας της βιομηχανικής μαζικής παραγωγής, με τα δικαιώματα να αποκτούνται με μακροχρόνιους αγώνες.

Με τους εργατικούς αγώνες η εργασιακή σχέση διαμορφώθηκε υπό την αιγίδα της νομοθεσίας και της συλλογικής σύμβασης, ενσωμάτωνε ένα βαθμό κανονικότητας και διάρκειας, προστάτευε τους εργαζόμενους από κοινωνικά απαράδεκτες πρακτικές και συνθήκες εργασίας, καθιέρωνε δικαιώματα και υποχρεώσεις εργαζομένων και εργοδοτών, παρείχε εν ολίγοις έναν πυρήνα κοινωνικής σταθερότητας για την υποστήριξη της οικονομικής ανάπτυξης. Η θέσπιση διατάξεων κοινωνικής ασφάλισης (δηλαδή αμειβόμενη άδεια ασθενείας και μητρότητας, ιατρική ασφάλιση, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, ανεργία κλπ), καθώς και η αύξηση των μισθών, εργασιακά δικαιώματα και σταθερότητα θέσεων απασχόλησης, ήταν καθοριστικής σημασίας για τη μείωση των ανισοτήτων αυξάνοντας το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού σε επίπεδο που δεν είχε φανεί ποτέ πριν.

Αυτή η εργασιακή σχέση, παρά την δυτική της προέλευση που περιόριζε και την εφαρμογή της,  θεωρήθηκε ως καθολική και οι επισφαλείς εργασίες θεωρούνταν κυρίως ως εξαίρεση, γιατί ταυτόχρονα υπήρχαν οι  διαφορετικές συνθήκες εργασίας για μετανάστες και γυναίκες που χαρακτηρίζονταν από αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Επιπλέον,  από τη δεκαετία του 1980 κι ίσως και πιο πριν, οι συζητήσεις για την αναπαραγωγική και οικιακή εργασία, ενώ έμοιαζε να επεκτείνουν το μοντέλο εργασίας αποδείχτηκε πως τελικά μάλλον χρησιμοποιήθηκαν για  αμφισβήτηση του τυπικού μοντέλου εργασίας, με τα δικαιώματα που οι εργαζόμενοι θεωρούσαν αδιαπραγμάτευτα.

               Από τη νέα λοιπόν χιλιετία και με την καπιταλιστική κρίση, όλο και πιο ξεκάθαρα η επισφαλής εργασία άρχισε να θεωρείται ο πραγματικός κανόνας εργασίας στον καπιταλισμό, αμφισβητώντας την καθολικότητα  της σταθερότητας στην εργασία όσο και την εξαιρετικότητα της επισφάλειας της. Η εργασιακή αβεβαιότητα και επισφάλεια θεωρήθηκε στην πραγματικότητα ως ένα νέο φαινόμενο, παραβλέποντας τις συνθήκες εργασίας του 19^ου και του μεγαλύτερου μέρους του 20^ου αιώνα, που εμφανίζεται ως συνέπεια της απελευθέρωσης του εργατικού δικαίου και των ευέλικτων εργασιακών ρυθμίσεων που εισήχθησαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Η ευελιξία της αγοράς εργασίας θεωρήθηκε αναγκαιότητα που συνδέεται με την καλύτερη οικονομική αποτελεσματικότητα, επειδή οι μη τυποποιημένες εργασιακές σχέσεις απελευθερώνουν την αγορά εργασίας, που θα πεί επιτρέπουν την απεριόριστη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Και στην τελική, η σταθερή εργασιακή σχέση καταλήγει να είναι πραγματική εξαίρεση στην ιστορία του καπιταλισμού, ένα επεισόδιό του, ίσως πιο σύντομο από ό,τι νομίζουμε, κάπου κοντά ένα τέταρτο του αιώνα.

               Η επισφαλής εργασία λοιπόν είναι καθοριστικό στοιχείο της ύπαρξης της εργατικής τάξης και των αγώνων στο μακρύ διάστημα της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας και συνδέεται στενά με την έννοια του εφεδρικού στρατού εργασίας. Ο  σύγχρονος παγκόσμιος εφεδρικός  στρατός εργασίας αποτελείται από μετανάστες από φτωχές χώρες, εργαζόμενους από πρώην σοσιαλιστικές χώρες, από πρόσφυγες κλπ. ενώ οι   καπιταλιστές στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν ψηλά τα κέρδη τους επανέρχονται στην απλή μείωση των μισθών και στο να κάνουν τους εργαζόμενους να εργάζονται περισσότερο και πιο ευέλικτα.

               Κι αν στο πλαίσιο του καπιταλισμού συνολικά το ενδιαφέρον για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με επαρκή προσόντα συνέπεσε στον δυτικό κόσμο με το πολιτικό σχέδιο της μεταρρυθμιστικής αστικής τάξης  να δημιουργήσει μια εργατική τάξη που θα απείχε από αναταραχές και επαναστάσεις και θα υπέκυπτε στις κολακείες του κεφαλαίου, αυτό σχετιζόταν τόσο με τους εργατικούς αγώνες όσο και με την ύπαρξη των σοσιαλιστικών χωρών. Πιστεύοντας λοιπόν πως ο καπιταλισμός μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο, όπως υποσχόταν τα τριάντα μεταπολεμικά χρόνια, η εργατική τάξη εγκλωβίστηκε ανάμεσα στις υποσχέσεις του για ένα ουτοπικό πρόγραμμα οικουμενικής προόδου που υποτίθεται θα είναι επωφελές για όλους  και τις καχυποψίες που της καλλιέργησαν για τους ταξικούς αγώνες, ανίσχυρη ν’ αντιμετωπίσει την καπιταλιστική επίθεση.  

               Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι, εντελώς ανίσχυροι ως ιδιώτες απέναντι στους εργοδότες τους που επιδιώκουν να τους εκμεταλλευτούν όσο το δυνατόν περισσότερο, δεν έχουν άλλο δρόμο από τα να συνενωθούν σε ταξικά συνδικάτα για να υπερασπιστούν την τιμή της εργατικής τους δύναμης. Η ύπαρξή τους είναι μια αναγκαιότητα όχι μόνο λόγω της μονιμότητας της καπιταλιστικής πίεσης αλλά και λόγω της ανάγκης μόνιμης προετοιμασίας για αντιπαραθέσεις με τους καπιταλιστές.

Η σπασμένη «ομερτά» και οι εφιάλτες στις κουζίνες

Κατιούσα

«Είπες θα γίνεις μάγειρας μα κάνεις και την λάντζα / Κοιμάσαι με άλλους 4 σε ράντζα / 7μηνα και άρεπος τελειώνουν τα ρομάντζα».
Με λίγους μόνο στίχους, οι δυο ράπερ, Σφάλμα και Φρανκ (σε συνεργασία με τον επίσης εξαιρετικό Drugitiz) αποδεικνύουν, αφενός ότι υπάρχει σοβαρό πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα και αφετέρου, ότι τα μεμονωμένα περιστατικά, δεν είναι και τόσο… μεμονωμένα.
Και τελικά σε τι ποσότητα τα περιστατικά παύουν να είναι μεμονωμένα; Χρειάστηκαν, άλλωστε, μόλις δυο μέρες για να μετρήσουμε ισάριθμες περιπτώσεις. Καταγγελία για… εφιάλτη στην κουζίνα γνωστού εστιατορίου στην Κέρκυρα και απειλή με όπλο κατά εργαζομένου που ζήτησε ένσημα από τον εργοδότη του στην Κρήτη.
Το πρόσφατο ρεπορτάζ για τους σερβιτόρους που αναγκάζονται να δουλεύουν ξυπόλητοι στην καυτή άμμο στη Μύκονο; Και αυτά, μιλώντας για την «βαριά βιομηχανία» της χώρας, έναν από τους πιο κερδοφόρους κλάδους της, τον τουρισμό.
Εδώ σ’ αυτήν την σχέση κερδοφορίας και υπερεκμετάλλευσης, βρίσκεται το πρώτο σαφές μήνυμα. Η ανάπτυξη που θα μας σώσει από την εξοντωτική λιτότητα, επιτυγχάνεται ακριβώς έτσι. Με ωράρια και συνθήκες Αμερικανικού Νότου του 1850 και προϊσταμένους μαντρόσκυλα, που έχοντας ζήσει τα ίδια ως εργαζόμενοι, ετοιμάζονται για το πολυπόθητο πέρασμα από την μισθωτή εργασία στην… υγιή επιχειρηματικότητα.
Άλλωστε «οι μάγειρες – δημοσιογράφοι – καλλιτέχνες – ξενοδοχοϋπάλληλοι – εμποροϋπάλληλοι δεν έχουν ωράριο» και όσοι δεν είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν μ’ αυτό είναι αυτοί που «δεν αντέχουν την σκληρή δουλειά και βρίσκουν δικαιολογίες». Αν δηλαδή η δουλειά δεν είναι κάτι σαν προαυλισμός στο Άμπου Γκράιμπ ή στο Γκουαντάναμο είναι μάλλον για φλώρους.
Και αυτό λίγο πολύ είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από το σινάφι του επιχειρηματία – σεφ, ακόμα και από φιγούρες κατά τα άλλα καλοκάγαθες, για να απαξιωθεί η μαρτυρία του παλικαριού στην Κέρκυρα, που ενόχλησε για δύο κυρίως λόγους. Καταρχάς γιατί έσπασε την ιδιότυπη ομερτά που κυριαρχεί σ’ αυτόν και άλλους χώρους «για να μπορείς να ξαναβρείς δουλειά» και κατά δεύτερον, επειδή δεν έγινε με κάποια ανάρτηση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά έπειτα από επαφή με το σωματείο.
Η μια πλευρά, εκείνη των εκμεταλλευτών, αυτών που ζουν από την δουλειά άλλων -σε αντίθεση με την άλλη, εκείνη των εκμεταλλευόμενων που παράγει τα κέρδη των πρώτων- έχει όχι μόνο ταξική συνείδηση, αλλά και αντίστοιχη αλληλεγγύη. Και αυτό είναι και το μοναδικό μάθημα που αξίζει να πάρουν οι εργαζόμενοι από τους εργοδότες τους. Πως ενωμένοι δίνουν απάντηση σ’ ότι τους ξεβολεύει έστω και ελάχιστα από την «βολή» τους.
Υ.Γ Σαν να έμοιαζε κάπως εκείνο το «όποιος δεν είναι ευχαριστημένος, μπορεί να φύγει» του επιχειρηματία, με το «αυτή είναι η τακτική και σε όποιον αρέσει» του αστυνομικού κ. Πάκου, όχι;
Αντώνης Αναστασόπουλος από reader.gr

Χιλιάδες παιδιά εκτός παιδικών σταθμών

Σε περίπου 20 μέρες, ανοίγουν οι παιδικοί σταθμοί για να φιλοξενήσουν τα παιδιά εργατικών - λαϊκών οικογενειών σε όλη τη χώρα. Και για ακόμα μια χρονιά, χιλιάδες παιδιά νέων ζευγαριών έχουν ήδη αποκλειστεί από το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ για δωρεάν φιλοξενία. Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, πριν από μερικές μέρες, για τους δικαιούχους των voucher έφερε στην επιφάνεια για άλλη μια φορά, όπως κάθε χρόνο, τις τεράστιες ελλείψεις και τα προβλήματα που υπάρχουν στην Προσχολική Αγωγή. Συγκεκριμένα, 17.250 παιδιά από αυτά για τα οποία έγινε αίτηση, μένουν και φέτος εκτός προγράμματος (αριθμός αυξημένος κατά 6,3% σε σχέση με πέρσι). Και δυστυχώς, αυτός ο αριθμός είναι μικρός σε σχέση με το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος...

* * *

Τα παιδιά για τα οποία οι γονείς τους δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να κάνουν αίτηση στο πρόγραμμα είναι πολύ περισσότερα, αφού δεν δικαιούνται και είναι εκ των προτέρων αποκλεισμένα, εξαιτίας των απαράδεκτων κριτηρίων (εισοδηματικά ή άλλα) που έχουν θεσπιστεί. Για παράδειγμα, μια οικογένεια με δύο παιδιά που οι γονείς τους εργάζονται και οι δύο στον ιδιωτικό τομέα και παίρνουν από 1.000 ευρώ το μήνα, δεν δικαιούται voucher! Ακόμα χειρότερα είναι για τα παιδιά των δημοσίων υπαλλήλων, που κόβονται χωρίς καν να μπουν κάποια κριτήρια. Επίσης, σε πολλές περιοχές της χώρας, λόγω των έντονων προβλημάτων και ελλείψεων σε υποδομές, οικογένειες που καταλήγουν να παίρνουν το πολυπόθητο κουπόνι, αρχίζουν να βιώνουν μία νέα ταλαιπωρία, αφού ξεκινούν την αναζήτηση μιας θέσης σε έναν παιδικό σταθμό και βεβαίως υπάρχουν περιπτώσεις που το κουπόνι μένει χωρίς αντίκρισμα λόγω έλλειψης θέσεων... Ενα κουπόνι που μπορεί να μοιραστεί και σε δεύτερη και σε τρίτη οικογένεια, μέχρι να βρεθεί κάποιος τυχερός που θα βρει μια θέση κάπου...

* * *

Από την άλλη, οι ελλείψεις υποδομών στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς οδηγούν σε επιλογή των παιδιών που θα φιλοξενηθούν σε αυτούς βάσει κριτηρίων (εκτός από τα παιδιά του ΕΣΠΑ), γεγονός που αφήνει και πάλι παιδιά εκτός δομών, σπρώχνει τους γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να στραφούν σε ιδιώτες. Και ακόμα, τεράστιο πρόβλημα είναι τα βρεφικά τμήματα, που είναι πιο απαιτητικά σε υποδομές και προσωπικό, δηλαδή, με βάση το κριτήριο ενός συστήματος που δεν βάζει στο επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες, είναι πιο κοστοβόρα και γι' αυτό υπάρχουν ελάχιστα: Σε 161 δήμους δεν υπάρχουν καν βρεφικοί σταθμοί και σε 131 δήμους υπάρχει τουλάχιστον διπλάσια ζήτηση από τις θέσεις που διαθέτουν οι παιδικοί σταθμοί στα βρεφικά τμήματα.

* * *

Οι κούφιες υποσχέσεις της κυβέρνησης της ΝΔ διαδέχθηκαν τις ανέξοδες διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι «κανένα παιδί στην Ελλάδα δεν θα μείνει εκτός βρεφονηπιακών σταθμών». Και οι δύο όμως κυβερνήσεις, χτεσινή και σημερινή, μετατρέπουν το δικαίωμα των παιδιών μας σε εμπόρευμα και ευκαιριακή παροχή με ημερομηνία λήξης. Υλοποιούν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που σημαίνει ότι η Προσχολική Αγωγή μετατρέπεται σε «πάρκινγκ» παιδιών προκειμένου οι επιχειρηματικοί όμιλοι να εκμεταλλευτούν περισσότερο και πιο ευέλικτα την εργασία της μητέρας. Αποτελούν πρόκληση οι δηλώσεις των αρμόδιων υπουργών της κυβέρνησης της ΝΔ που θεωρούν «ευχάριστο γεγονός» ότι μόνο 155.000 παιδιά (!) έχουν ελπίδα για μια θέση στους βρεφονηπιακούς σταθμούς δωρεάν.

* * *

Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, γονείς και εργαζόμενοι σε όλους τους χώρους της Προσχολικής Αγωγής πρέπει να προτάξουν τις σύγχρονες ανάγκες τους, διεκδικώντας τα αυτονόητα δικαιώματά τους: Να έχουν όλα τα παιδιά - από τη γέννησή τους μέχρι την είσοδό τους στο σχολείο - θέση σε προσχολική δομή δημόσια και δωρεάν, χωρίς voucher και τροφεία. Να απορροφηθούν όλα τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς και να παρθούν άμεσα και ουσιαστικά μέτρα για την υλοποίηση της δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής με κρατική χρηματοδότηση που θα καλύψει όλες τις ανάγκες σε κτίρια, αίθουσες και προσωπικό. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων και μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων που εργάζονται στο χώρο. Κτίρια σύγχρονα, ασφαλή, με τους αναγκαίους χώρους για το παιχνίδι, τη σίτιση, την ξεκούραση των παιδιών, σίτιση για όλα τα παιδιά μέσα στις δομές, με το αναγκαίο προσωπικό. Και φυσικά ενιαίο, επιστημονικό, αναβαθμισμένο σύγχρονο παιδαγωγικό πρόγραμμα με ευθύνη του υπουργείου Παιδείας.

Οχι σε μισοδουλειά - μισοζωή

Για έναν ακόμα μήνα, τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» επιβεβαίωσαν την παγιωμένη κυριαρχία της «ευελιξίας» και της υποαπασχόλησης στις νέες συμβάσεις εργασίας, σε βάρος των θέσεων πλήρους και σταθερής απασχόλησης.
Συγκεκριμένα, τα στοιχεία για τον Ιούλη του 2019 δείχνουν ότι το 55% των προσλήψεων αφορά σε θέσεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, ενώ μόνο το 45% αφορά σε θέσεις πλήρους απασχόλησης, που και από αυτές μεγάλο τμήμα είναι προσωρινές, με ημερομηνία λήξης.
Ολα αυτά μάλιστα καταγράφονται ακριβώς στο μήνα που η περιβόητη «ατμομηχανή» της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, ο Τουρισμός, βρίσκεται στα πάνω του, με τον μεγαλύτερο αριθμό των νέων συμβάσεων. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι τα «ρεκόρ κερδών» του κεφαλαίου είναι ασυμβίβαστα με τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων.
Η παραπάνω κυριαρχία της «ευελιξίας» πηγαίνει πακέτο και με τη δραματική συρρίκνωση των μισθών: Ο μέσος μισθός στο σύνολο των απασχολουμένων μειώθηκε πάνω από 27% την περίοδο 2011 - 2018, η συνεχής αύξηση της μερικής απασχόλησης συνοδεύεται από αντίστοιχη μείωση της μέσης αμοιβής της, κατρακυλώντας κάτω από τα 390 ευρώ μεικτά, ενώ αντίστοιχη είναι η τάση και το 2019...
Ολα τα παραπάνω αποτελούν χαρακτηριστικές πτυχές για το τι σημαίνει ανάπτυξη στον καπιταλισμό. Επιβεβαιώνουν ότι οι καπιταλιστικές επενδύσεις, τα κέρδη του κεφαλαίου και η πολιτική στήριξής του όχι μόνο δεν φέρνουν «πολλές και καλές δουλειές», αλλά προϋποθέτουν ένταση της εκμετάλλευσης, χειρότερες θέσεις απασχόλησης για την πλειοψηφία των εργαζομένων, ωράρια - λάστιχο, τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων.
Η κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης και το τσάκισμα των μισθών δεν είναι «ελληνικό φαινόμενο», ούτε κάποια «εξαίρεση». «Ζει και βασιλεύει» σε όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες, σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη χωρίς μνημόνια και τρόικες, που δεν πλήγηκαν από την κρίση όσο η ελληνική οικονομία τα προηγούμενα χρόνια, ανεξάρτητα από το ποιες πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται στην κυβέρνηση.
Τα 7,6 εκατομμύρια εργαζομένων που δουλεύουν με «mini jobs» στη Γερμανία, οι συμβάσεις «μηδενικού χρόνου» (zero hour contracts) που «στοιχειώνουν» εκατομμύρια εργαζόμενους και ειδικά νέους στη Βρετανία, η αλματώδης αύξηση της «επισφαλούς απασχόλησης» στη Γαλλία, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης, που επιβεβαιώνουν ότι τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου προϋποθέτουν το ολόπλευρο χτύπημα των εργαζομένων.
Καμία προσδοκία επομένως δεν μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι από τη «βιώσιμη» ή τη «δίκαιη» ή όπως αλλιώς βαφτίσουν την ανάπτυξη που τσακίζει τους εργάτες για τα κέρδη των καπιταλιστών. Είτε σε περιόδους κρίσης είτε σε περιόδους ανάπτυξης, ο καπιταλισμός παραμένει «κόλαση» για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αυξάνει την εκμετάλλευση και συνθλίβει δικαιώματα.
Η εντεινόμενη αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του ανοίγει ολοένα και περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα στη βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνει ο λαός και στη δυνατότητα να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες του, με βάση τον πλούτο που παράγει και τη μεγάλη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Δεν είναι μοιραίο να ανεχόμαστε και να ζούμε τη βαρβαρότητα! Υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με εργατικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό, οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο την κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Η πραγμάτωση του δρόμου αυτού, που είναι ρεαλιστικός και αναγκαίος, περνά μέσα από την οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης, τη συμμαχία της με τα λαϊκά στρώματα απέναντι στην ενιαία επίθεση του κεφαλαίου, την αντεπίθεση για την ανατροπή της εξουσίας του, για να πάρει στα δικά του χέρια ο λαός τη ζωή του!